မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


22 February 2010

5 အထက္ပိုင္းမွာ သာသာယာယာ ရွိပါသည္ (၂)




“ ေျမးေရ..။ ”

“ ဗ်ာ.။ ”

“ အခုအထိလည္း ဖုန္းက ျပန္မေကာင္းေသးဘူးကြယ္။ အဖြားတို႔ ေနာက္တစ္ခါ အိမ္ေရွ႕အိမ္ကေန တယ္လီဖုန္းဌာနကို ဖုန္းထပ္ဆက္ျပီး အေၾကာင္းၾကားဦးမွပဲ။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔..သြားမယ္ေလ အဖြား။ ”

အဖြားက ဒူးကလည္း မေကာင္းပါ။ ႏွလံုးေရာဂါကလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အိမ္မွာ ေဖေဖ ၊ ေမေမ အလုပ္သြားရင္ အဖြားအဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အေဖာ္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေက်ာင္းတတ္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ အဖြားက အထီးက်န္ေနတတ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အဖြားအတြက္ အေဖာ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ သူတို႕ႏွစ္သက္ရာ ေျပာလို႔ ရတဲ႔ တယ္လီဖုန္းေလး။

အခုေတာ႔ တယ္လီဖုန္းေလး ပ်က္ေနတာ ၃ ရက္ေျမာက္ျပီ။ အဖြားခဗ်ာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း စကားမေျပာရ ။ ဒီေတာ႔ သူ႕မွာ ေနမထိ ထိုင္မသာ။ တယ္လီဖုန္း ပ်က္တယ္ ဆိုကတည္းက အိမ္ေရွ႕အိမ္က ဖုန္းဆီကို သြားျပီး တယ္လီဖုန္းဌာနကို အိမ္က ဖုန္းက ပ်က္ေနတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားတယ္။

ဒီေတာ႔ တယ္လီဖုန္းဌာနက တာဝန္က်ေတြကလည္း “ ဟုတ္ကဲ႔ လာခဲ႔႔ပါ႔မယ္ ” ဆိုျပီး အဖြားကို ႏွစ္သိမ္႔တယ္။ သူတို႕ တကယ္လာမယ္ ထင္လို႔ အဖြားမွာ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔။ တစ္ေန႕လည္း ေပၚမလာ ၊ ေနာက္တစ္ေန႕လည္း ေပၚမလာ။ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ ညေနက်ေတာ႔ အဖြားရဲ႕ ပ်င္းရိမႈဒဏ္ကို သူ႕ဖာသာသူလည္း မခံႏိုင္ေတာ႔။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ဆက္တယ္။

အခုေတာ႔ တတိယရက္ေျမာက္မွာ တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွာ ထပ္သြားဆက္တာ။ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာခဲ႔ပါ႔မယ္ ဆိုတာနဲ႔ပဲ အဖြားကို ႏွစ္သိမ္႔တယ္။ ဒီအဖြားလည္း သူတို႕ကို ေမွ်ာ္ရင္း ညေနသာ ေစာင္းသြားတယ္ ေပၚမလာ။ ရက္တစ္ရက္ကူးေျပာင္းမႈ နဲ႔ အတူ အဖြားရဲ႕ ပ်င္းေျခာက္မႈေတြလည္း ရွည္လ်ားလာတယ္။

“ မနက္က်ရင္ေတာ႔ တယ္လီဖုန္း ဌာနကို လိုက္သြားမယ္ ငါ႔ေျမးရယ္။ ”

ကိုယ္႕ဖာသာကိုယ္ ေရရြတ္သလိုလို ၊ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုပဲ အေဖာ္ညွိသလိုနဲ႔ အဖြား စကားဆိုတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ႔ စားေသာက္ျပီး. .

“ ေျမးေရ ၊ အဖြားတို႔ တယ္လီဖုန္းရံုးကို သြားၾကရေအာင္ကြယ္။ ေနျမင္႔လာရင္ မေကာင္းဘူး။ အဖြား ေမာတယ္။ ”

ကၽြန္ေတာ္႕နဲ႔ အဖြား ရံုးထဲ ေလွ်ာက္ဝင္လာေတာ႔ ၉ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွ်သာ။ ၂၄ နာရီဖြင္႔ထားရတဲ႔ အေရးေပၚရံုးကလည္း ပြင္႔လ်က္။ မန္ေနဂ်ာ ဆိုတဲ႔ ရံုးခန္းကလည္း တံခါးေတြ ပြင္႔ေနတယ္။ မန္ေနဂ်ာ ေရာက္ေနျပီ ဆိုတဲ႔ သေဘာ။ အေရးေပၚဖုန္းပ်က္တာဆိုေတာ႔ အေရးေပၚကိုပဲ အေၾကာင္းၾကားဖို႔ အဖြားက အေရးေပၚအခန္းကို ဝင္ခဲ႔တယ္။

“ ဘာကူညီရမလဲဗ်ာ.။ ”

အေရးေပၚက လူတစ္ေယာက္က ေမးတယ္။

“ အန္တီတို႔ အိမ္က ဖုန္း မလာလို႔ လာအေၾကာင္းၾကားတာပါ။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အန္တီ႔ လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေလး ေျပာခဲ႔ပါ။ ”

အဖြားက သူ႕ကို လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ ေျပာလိုက္ေတာ႔. သူက . .

“ ရျပီ အန္တီ။ အိမ္က ေစာင္႔ေနပါ။ ျပင္တဲ႔ လူေတြ အလွည္႔ေရာက္ရင္ ေရာက္လာပါလိမ္႕မယ္။ ”

“ အန္တီ ဖုန္းပ်က္ေနလို႔ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားထားတာ သံုးရက္ရွိေနျပီ ဘာမွ အေၾကာင္းမထူးလို႔။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔။ အခုေတာ႔ ထပ္ေစာင္႔ၾကည္႔ပါ။ လာပါလိမ္႔မယ္။ ”

ဒါနဲ႔ အဖြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ေနတဲ႔ အထိလည္း လာမျပင္။ အဖြားမွာ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔။

“ ေျမးေရ ၊ အဖြားတို႔ ထပ္သြားၾကရေအာင္ကြယ္။ ”

ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းျငိမ္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အဖြား တယ္လီဖုန္းဌာနကို ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ဌာနကို ေရာက္ေတာ႔ ဌာနမွာ တာဝန္က်တာက တျခားသူတစ္ေယာက္၊ အရင္လူ မဟုတ္။ အဖြားက . .

“ အေဒၚ႕အိမ္မွာ ဖုန္းပ်က္ေနတာ ၅ ရက္ရွိျပီကြယ္။ ဒီကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားထားတယ္။ အခု ဘာမွ လာမျပင္ေသးလို႔ အန္တီ ထပ္လာေျပာတာ။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ထပ္ျပီး မွတ္တမ္းယူထားလိုက္ပါ႔မယ္။ အန္တီ အိမ္ကပဲ ေစာင္႔ပါ။ သူတို႕ အားတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း လာျပင္ပါလိမ္႔မယ္။ ”

ဒီထက္လည္း ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔မရ။ သူက အထဲကို လွည္႔ထြက္သြားတယ္။ အဖြားမေျပာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတာင္မွ ေဒါသထြက္မိတယ္။ အဖြားလည္း သူတို႕ ဆီက ထြက္လာေတာ႔ ၊ ေနျပင္းရင္ ေဟာဟဲ လိုက္ေနတတ္တဲ႔ အဖြားက ေမာေနျပီး ေခၽြးေတြကလည္း စို႔ေနတယ္။ ဒူးကလည္း မေကာင္းေတာ႔ ေထာ႔နင္းေနတယ္။

အေရးေပၚ အခန္းက ထြက္ေတာ႔ ေဘးက မန္ေနဂ်ာ ရံုးခန္းက တံခါးပြင္႔ေနျပီး လူတစ္ေယာက္ စာရြက္ေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာ လွမ္းျမင္ရတယ္။ ဌာန အျပင္ဘက္ ထြက္ဖို႔ လုပ္ေနတဲ႔ အဖြားေျခလွမ္းေတြ ေနာက္ျပန္လွည္႔ျပီး မန္ေနဂ်ာ ရံုးခန္းဘက္ကို ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ရံုးခန္းဝမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ လူအရိပ္ေၾကာင္႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဦးေလးအရြယ္ တစ္ေယာက္က ေမာ႔ၾကည္႔ျပီး. .

“ ေၾသာ္...ဘာကိစၥလဲ အန္တီ။ အထဲ ဝင္ခဲ႔ေလ ရပါတယ္။ ”

ဒီလို ေျပာေတာ႔ ေနျမင္႔လာလို႔ ေမာဟိုက္ေနတဲ႔ အဖြားက ကၽြန္ေတာ္႕လက္ဆြဲရင္း ရံုးခန္းထဲ ဝင္လိုက္တယ္။ သူ႔ေရွ႔က ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္လိုက္တဲ႔ အထိ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွဴေနရတဲ႔ အဖြားရဲ႕ လိႈက္ဖိုေနတဲ႔ ရင္ဘတ္ၾကီးက ဖားဖို ဆြဲေနတယ္။ လမ္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္ရင္ နာလာတတ္တဲ႔ ဒူးကိုလည္း ကိုင္လို႔ေပါ႔. .

“ ေျပာပါ အန္တီ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ။ ”

ပင္ပန္း ေမာပန္းေနတဲ႔ အဖြားကို မန္ေနဂ်ာဦးေလးက ၾကည္႔ရင္း လိုက္ေလ်ာစြာ ေမးတယ္။

“ ဒီလိုပါ ငါ႔တူရယ္။ အန္တီအိမ္မွာ ဖုန္းပ်က္ေနတာ ၅ ရက္ရွိျပီ။ ဒါကို လာျပီး အေၾကာင္းၾကားတာပါ။ ”

“ ဒါမ်ား အန္တီရယ္ ၊ တျခားေနရာကေန ဖုန္းဆက္လိုက္လည္း လာျပင္ပါတယ္။ ”

“ အန္တီ ၃ ခါဆက္ျပီးျပီ ၊ ေနာက္ရက္က်ေတာ႔ လူကိုယ္တိုင္ လာတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေနေတာ႔ေတာင္မွ ဘာမွ မထူးလို႔ အန္တီ အခုလို လာအေၾကာင္းၾကားတာ။ အခုလည္း စာရင္းစာအုပ္ထဲမွာပဲ ေရးထားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ငါ႔တူကို အကူအညီေတာင္းတာပါ။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ အန္တီ။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ျပီ။ ဒါဆို အန္တီ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အန္တီဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ အိမ္လိပ္စာေလးေျပာျပပါ။ ”

အဖြားက ေျပာေတာ႔ မန္ေနဂ်ာက စာရြက္ေလးနဲ႔ လိုက္မွတ္ျပီး သူ႕စားပြဲေပၚက ဖုန္းကို ေကာက္ႏွိပ္ျပီး ဆက္တယ္။

“ ဟလို.. . ၊ တယ္လီဖုန္း အေရးေပၚ ဌာနကပါလား။ ”

“ X X X X X ”

“ ဟုတ္ကဲ႔. ကၽြန္ေတာ္႕အိမ္မွာ ဖုန္းပ်က္ေနလို႔ပါ ခင္ဗ်ာ။ အဲဒါ အေၾကာင္းၾကားထားတာ ၅ ရက္ရွိပါျပီ။ ဒါေလး ေက်းဇူးျပဳျပီး ျပင္ေပးပါလား။ ”

“ X X X X X ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ခင္ဗ်ာ။ အိမ္နံပါတ္က X X X ပါ။ ”

“ X X X X ”

“ ဟုတ္ကဲ႔. . .ဒါဆို ေက်းဇူးပါပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္က ေစာင္႔ေနပါ႔မယ္။ ”

ဖုန္းစကားေျပာခြက္ကို ျပန္ခ်ျပီး . . .

“ ရပါျပီ အန္တီ။ အန္တီ အိမ္ကို ျပန္ျပီး ေအးေဆးသာ ေစာင္႔ေနပါ။ ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီ ေနလို႔မွ လာမျပင္ဘူး ဆိုရင္ အန္တီ မလာပါနဲ႔။ ပင္ပန္းတယ္ အန္တီ။ ကၽြန္ေတာ္႕ဆီကို နီးရာ ဖုန္းကေန ဖုန္းပဲ ဆက္လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လာျပင္ပါ႔မယ္။ ”

ဒီလို ေျပာျပီး စာရြက္ေလးနဲ႔ သူရဲ႕ စားပြဲေပၚမွာ ရွိေနတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေရးေပးတယ္။

“ ေအးကြယ္ ေက်းဇူးပါပဲ ငါ႔တူရယ္။ ”

တိတ္ဆိတ္ျငိမ္းခ်မ္းစြာပဲ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အဖြား ဌာနက ထြက္ျပီး လမ္းမွာ ေတြ႕တဲ႔ ဆိုက္ကားကို ငွားျပီး စီးလာခဲ႔တယ္။ မနီးေပမဲ႔ မေဝးလွတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ေရာက္ျပီး ဆိုက္ကားခ ရွင္းေနတုန္းမွာပဲ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဝါးေလွကားကို ထမ္းျပီး ေျပးလာတဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အေနာက္က အိတ္တစ္လံုးဆြဲျပီး လိုက္ေျပးလာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဘာရယ္ မသိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အဖြားလည္း ဖာသိဖာသာေပါ႔။ ဆိုက္ကားခ ရွင္းျပီးေတာ႔ အိမ္ဘက္ကို လွည္႔ဝင္မယ္ လုပ္တုန္း ေလွကားထမ္းလာတဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္က . .

“ အိမ္နံပါတ္ XX ဆိုတာ ဒီအိမ္လား အန္တီ။ ”

“ ေအးကြယ္ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ”

“ အန္တီပဲ ဖုန္းပ်က္ေနတယ္ ဆိုျပီး အေၾကာင္းၾကားထားတယ္ေလ။ အခု မန္ေနဂ်ာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေခၚျပီး ဒီအိမ္ဖုန္းပ်က္ေနတာ ၅ ရက္ ရွိျပီ ဘာလို႔ မျပင္ေသးတာလဲ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေခၚေကာတယ္ဗ်ာ။

အန္တီနဲ႔ ဘယ္လို ေတာ္လဲ ဟင္။ အခု သူက ဒီလို ေခၚေကာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း သူ႔ရံုးခန္းက ထြက္လာတာနဲ႔ ေလွကားကို ထမ္းျပီး ဒီကို ေျပးလာေတာ႔တာပဲ။ ”

ကၽြန္ေတာ္လည္း အဖြားမ်က္ႏွာကို ၾကည္႔ ၊ အဖြားကလည္း ကၽြန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာကို အျပန္အလွန္ ၾကည္႔တယ္။ ဒီအၾကည္႔ထဲမွာေတာ႔ စကားလံုးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသြားပါတယ္။ ဒီေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲ ၊ လိုင္းၾကိဳး ၊ ဓါတ္တိုင္က ၾကိဳး ဒါေတြကိုပါ ေသခ်ာေအာင္ စစ္တယ္။ မၾကာလွတဲ႔ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ. .

“ အန္တီ အားလံုးျပီးပါျပီ။ အဆင္ေျပသြားပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖုန္းတင္ မကဘူး။ ဖုန္းလိုင္းၾကိဳးေတြပါ စစ္ေဆးသြားပါတယ္။ ေနာက္ ေတာ္ရံုနဲ႔ေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ေနာက္လည္း ျဖစ္ရင္ ဖုန္းသာ ဆက္လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာ မွတ္ထားပါ႔မယ္။ ”

“ ေအးကြယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေရာ႔ မင္းတို႔ ေသာက္ဖို႔ လက္ဖက္ရည္ဖိုး။ ”

“ ဟာ မယူပါဘူး အန္တီရယ္။ မယူဘူး။ ”

သူတို႔ ျပာျပာသလဲကို ျငင္းတယ္။ အဖြားလည္း အံ့ၾသေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ စကားတစ္ခြန္းေတာ႔ ေျပာတယ္။

“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တစ္ခုေတာ႔ ကူညီပါ အန္တီ။ ”

“ေအး ေျပာေလ။ ”

ဘာမွန္းမသိေပမဲ႔ အဖြားက ေမးလိုက္တယ္။

“ ဒီလိုပါ။ အခု ဖုန္းေကာင္းသြားျပီ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းကို ဒီဖုန္းနဲ႔ပဲ မန္ေနဂ်ာဆီကို အန္တီကိုယ္တိုင္ ဖုန္းဆက္ေျပာေပးပါ။ ဒါေလးပါပဲ။ ”

ဒီေနာက္မွာေတာ႔ အဖြားလက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ဖိုးကို မယူရဲပဲ ေလွကားေလး ျပန္ထမ္းျပီး ျပန္သြားၾကတဲ႔ လူသံုးေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အဖြား ျမင္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ အဖြားလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ၅ ရက္ၾကာ အသံတိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ ဖုန္းခြက္ေလးကို မလိုက္ျပီး မန္ေနဂ်ာ စာရြက္ေလးနဲ႔ ေရးေပးလိုက္တဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေလးေတြကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။

“ X X X X ”

“ ေအး. .အန္တီပါကြယ္။ ခုနက ငါ႔တူဆီလာျပီး ဖုန္းပ်က္ေနတယ္ လို႔ ေျပာတဲ႔ အန္တီပါ။ ”

“ X X X X ”

“ ေအးကြယ္ အခု မင္းကို ဒါေျပာျပခ်င္လို႔ ဆက္လိုက္တာပါ ငါ႔တူရယ္။ အခု ဖုန္းေကာင္းသြားျပီ ေက်းဇူး အရမ္းတင္ပါတယ္။ ”

အဖြားရဲ႕ စကားသံကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရတယ္။ တဖက္က ေျပာသံကို မၾကားရ။ ဒါေၾကာင္႔ အဖြားထိုင္ေနတဲ႔ ထိုင္ခံုေပၚတြယ္တတ္ျပီး ဖုန္းခြက္နားကို နားကပ္ေထာင္ေတာ႔ တစ္ဖက္က ေျပာသံေတြကိုပါ ၾကားရတယ္။

“ ဟုတ္ကဲ႔။ ဒီလိုပါပဲ အန္တီရယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ေအာက္ေျခက လူေတြဆိုေတာ႔ အနည္းငယ္ေတာ႔ ေပါ႔ေလ်ာ႔ သြားတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာပဲ ေျပာေျပာပါ။ ဒီလို မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းရမဲ႔ တာဝန္က ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ရွိတယ္ေလ။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေပါ႔ေလ်ာ႔လို႔ ဒီလို ျဖစ္တာပါ။ ေနာက္တစ္ခါ အန္တီဖုန္းပ်က္ရင္ အန္တီ ကိုယ္တိုင္ မလာပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႕ဆီ ဖုန္းသာ ဆက္လိုက္ပါ။ ”

“ ေအးကြယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ”

ဖုန္းခြက္ကို ခ်ျပီး အဖြားက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာတယ္။

“ ေၾသာ္ ေအာက္ေျခက လူေတြဆိုတာနဲ႔ အထက္ပိုင္းက လူေတြဆိုတာ အေနအထိုင္ ၊ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ တင္မကဘူး။ အေျပာအဆိုနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြပါ ကြာေသးတာပဲ။ အထက္ပိုင္းေရာက္လာေလေလ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေတြက ျမင္႔မားလာၾကတာပါပဲလား။ ”

အဖြားက ဒီလို ၊ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာခဲ႔ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ ဒီစကားက ပဲ႔တင္ျမည္ေနပါေတာ႔တယ္။

လူဆိုတာ ျပႆနာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းေနရတယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ပံုေတြလည္း အမ်ားၾကီးကို ကြာျခားေနေသးတာပဲ။ ဘာပဲ ေျပာေျပာပါ။ အထက္ပိုင္းကို ေရာက္လာေလေလ ပိုျပီး သာသာယာယာ ရွိလာစျမဲပါပဲ။ တကယ္လို႕ ကိုယ္တည္ရွိေနတဲ႔ ေနရာဟာ မသာမယာ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပါက ဒါေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ္လက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ ေနရာဟာ အျပဳအမူ ၊ အလုပ္အကိုင္ ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ နိမ္႕က်ေနတဲ႔ ေနရာျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ဒါဆို လုပ္ရမဲ႔ အရာက ေအာက္ေျခက အရာေတြကို အကုန္လိုက္ျပီး ျပဳျပင္ဖို႔ကေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အရာရာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေစဖို႔ အထက္ပိုင္းကို ကိုယ္ကေရာက္ေအာင္ တတ္ဖို႔သာ ရွိပါေတာ႔တယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ . . .

“ အထက္ပိုင္းမွာ သာသာယာယာ ရွိတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ”


*** ဒီအေၾကာင္းအရာေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ဦးေလးရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အျမဲေျပာျပသလို ၊ သူ႕စိတ္ထဲ ၊ ရင္ထဲမွာ ကိန္းဝပ္ေနသလို ကၽြန္ေတာ္႕ စိတ္ထဲမွာ အျမဲတည္ေနေအာင္ သူက ေျပာျပတတ္တယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ထိုးႏွက္မႈေတြနဲ႔ မသာမယာ ျဖစ္ေပၚလာတိုင္း ၊ “ ေၾသာ္..ငါ ေရာက္ေနတာ ေအာက္ေျခမွာပါလား ” လို႔။ ဒါဆို သာသာယာယာ ေနႏိုင္ဖို႔ တစ္နည္းပဲ ရွိပါေတာ႔တယ္။ ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အထက္နည္းနည္းေရာက္မွပဲ ျဖစ္ေတာ႔မွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္႕ပိုၾကိဳးစားပါဦးမယ္။

ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ အထက္ပိုင္းမွာ သာသာယာယာ ရွိပါသည္။ **


ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။


.

Share/Bookmark

5 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

အထက္ပိုင္းေရာက္တိုင္းလည္း မသာယာပါဘူး ငါ့ေမာင္ေလးေရ....ျမင့္ေလ...ေလပိုတိုက္တာခံရေလ....ဘယ္အပိုင္းမွာပဲ႐ိွ႐ိွ စိတ္ေလးထားတတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္လို႔ အမယံုၾကည္တယ္....

ခင္မင္စြာ
အမ ခ်စ္ၾကည္

Flower said...

ဒါလဲ မွတ္သားစရာဘဲ
ဟုတ္ပ အထက္ပိုင္းေရာက္ေနတိုင္းလဲ
သာယာတယ္လို႕ေျပမရတာေတာ႕ ေသခ်ာတယ္..
အထက္ပိုင္းေရာက္ျပီး မသာယာဘဲ ပုတ္အဲ႕ေနတဲ႕သူေတြ
အမ်ားၾကီးဗ်...

ခြန္ျမလိႈင္ said...

အဲ့ဒီ အထက္ပိုုင္းဆိုုတာ ရာထူး ေနရာ မဟုုတ္ဘဲ စိတ္ဓာတ္ေတြ အထက္ပိုုင္း ေရာက္ေနမွ သာယာမယ္ ထင္တယ္။ အမျမင္ဖူးတဲ့ အထက္ပိုုင္းေတြက အသိုုင္းအ၀ိုုင္းေတြက အထက္ေရာက္ေလ ေၾကာက္ဖိုု႕ ပိုုေကာင္းေလ အက်နာစရာ ေကာင္းေလ ျဖစ္ေနလိုု႕ပါ။

ကိုေဇာ္ said...

အမွန္ပါပဲ အမေရ...
စိတ္ဓါတ္ကိုပဲ အဓိက ေျပာတာပါ...
ေနရာဌာနကို က်ေနာ္ ဘယ္တုန္းကမွ
အေလးမထားခဲ႔ပါဘူး။

ေက်းဇူး.။

Anonymous said...

အဲဒီမန္ေနဂ်ာကို တစ္ကယ္ခ်ီးက်ဴးတယ္ဗ်ာ။ ျပတိုက္ထဲပို႔ထားခ်င္တယ္။ အခုေခတ္မွာ အဲဒီလို မန္ေနဂ်ာမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ေအာက္ကလူေတြကို အေၾကာင္းၾကားတာလဲ လာမျပင္ အဲဒါနဲ႔ မန္ေနဂ်ာကို သြားေျပာျပန္ေတာ့လဲ ထူးမျခားနားျဖစ္တဲ့အျပင္ ေအာက္ကျပင္တဲ့လူေတြက မန္ေနဂ်ာအထိ တက္ေျပာတယ္ဆိုၿပီး အျမင္ကတ္ပုဒ္မနဲ႔ တမင္အၾကာႀကီးထားၿပီး လာမျပင္ေပးတာကို ၾကံဳဖူးတယ္ဗ်ိဳ႕.. ကိုယ္ေတြ႔ ကိုယ္ေတြ႔...