မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


31 December 2011

8 ႏွလံုးသား ေပ်ာက္ဆံုးရာ



ကၽြန္ေတာ္ အခု ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳ ေနာက္ဆက္တြဲေလးကို အခုမွ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ကို လာဖတ္သူေတြ အေနနဲ႔ နားလည္ဖို႔ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အေနနဲ႔ ဖတ္သြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဖတ္လို႔ ရေပမဲ့ ဒီ့ထက္ပိုျပီး အတြင္းက်က် နားလည္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေပးတဲ့ လင့္ေလးေတြကို အရင္ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။


ဒီပို႔စ္ေလးေတြကို အစဥ္အတိုင္း ဖတ္သြားလို႔ ရႏိုင္သလို တစ္ပုဒ္ခ်င္းစီ မဖတ္ခ်င္ဘဲ တစ္ခါတည္း ဖတ္ခ်င္သူေတြ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ပို႔စ္ အားလံုးကို စုစည္းျပီးေတာ့ Ebook ေလး လုပ္ေပးထားတာ ရွိပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ . . . .


ဒီပံုေလးကို ႏွိပ္ျပီးေတာ့ သြားေဒါင္းကာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါစာေလးေတြကို ဖတ္ျပီးျပီ ဆိုရင္ေတာ့ . . . .

ဟုတ္ကဲ့ . . . အခု ေအာက္မွာ ဆက္ေရးမွာက အဲဒါေတြရဲ႕ အဆက္ပါပဲ။



ႏွလံုးသား ေပ်ာက္ဆံုးရာ

" အင္း . . . ဟလို "

ရုတ္တရက္ ဖုန္းျမည္သံေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ထရင္း ဖုန္းကို လွမ္းထူးလိုက္မိ၏။

" - - - - - "

တစ္ဘက္က ဘာသံမွ မၾကားေသး။ ဒါေၾကာင့္ . . . .

" ဟလို . . . . ဟလို . . . ."

" ဟလို . . . ေဟ့ေကာင္  . . . ငါကြ "

အာ . . . အိပ္ခ်င္မူးတူးေၾကာင့္ ေခါင္းမၾကည္ရတဲ့ အထဲ အဲဒီလို ဖုန္းထဲကေန " ငါကြ " တို႔ ၊ " ငါေလကြာ " တို႔ ၊ " ငါပါဟ " တုိ႔ ဆိုတာေတြကို အေတာ္ကို စိတ္ေလမိသည္။ လူခ်င္း ျမင္ေနရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ မွတ္မိမလဲ။ " ေမာင္ေခြး " ဆို " ေမာင္ေခြး " ၊ " ေဒၚပုရစ္ " ဆို " ေဒၚပုရစ္ " ဆိုျပီး မိတ္ဆက္ေပါ႔။ အခုေတာ့ မျမင္ရဘဲ အသံနဲ႔ လာျပီးေတာ့ " ငါ က လာ ကြ " ေနရေသး။

" ဘယ္က ငါကြလဲ။ နာမည္ေျပာ . . . . "

ခပ္တင္းတင္းပဲ ျပန္ေျပာလိုက္မိ၏။ ဒီေတာ့မွ တစ္ဘက္က ဖုန္းထဲက အသံက ခပ္ဂ်စ္ဂ်စ္ ရယ္သံနဲ႔ အတူ ထြက္လာ၏။ ထိုသူကို ရင္းႏွီးတယ္ ဆိုေပမဲ့ ရုတ္တရက္ေတာ့ အသံ နဲ႔ လူကို မတြဲမိေသး။

" အဟဲ . . . . ကိုေဒါသကလည္း လုပ္ျပီ။ ငါပါကြ သန္းထိုက္ . . သန္းထိုက္ . . . မင္းရဲ႕ ဆရာ . . . သန္းထိုက္ "

အာ . . . ဒီေကာင္ လုပ္လာျပန္ျပီ။ ဘယ္ကေန လွမ္းဆက္တာလဲ မသိ။

" ၾသ . . . ငါ ထင္ေတာ့ ထင္သားပဲ။ လက္စသတ္ေတာ့ ငါ့တပည့္ေလး သန္းထိုက္ကိုး။ မင္း အခု ဘယ္ကို ေရာက္ေနတာလဲ ေဟ့ေကာင္ "

" ေအာင္မာ . . . မင္းတပည့္ပဲ ျဖစ္ရေသးတယ္။ ငါအခု ခ်ီလီကကြ "

" ဘာကိစၥလဲ ေဟ့ေကာင္ ၊ ငါ အိပ္ေနတာ . . ."

" ေအး . . ငါ ထင္ေတာ့ ထင္သားပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါလည္း ပ်င္းေနလို႔ လွမ္းဆက္လိုက္တာ . . . "

သူပ်င္းတာနဲ႔မ်ား အိပ္ေနတဲ့ လူကို လွမ္းႏိႈးရသတဲ့။

" မင္းပ်င္းေနေပမဲ့ ငါ မပ်င္းအားဘူး ေဟ့ေကာင္ ၊ ငါ အိပ္စက္ အနားယူေနတယ္။ "

"  ဟ ဟ ဟ ဟ . . . .  မင္းစကားထဲမွာလည္းကြာ ေဟ့ေကာင္ ၊ ေဟ့ေကာင္ ဆိုတဲ့ အသံုးေတြ အရမ္းမ်ားေနပါလား။ "

" ေအး . . ဒီေတာ့ မင္းက ဘာျဖစ္လဲ။ ဘာေျပာခ်င္လဲ။ "

" အင္း . . . . ."

ဆိုကာ သူက ညည္းသံကို အရွည္ျပဳသည္။  ေတြးေတြးဆဆ ေျပာေတာ့မယ္ ဆိုေသာ သေဘာ။ ျမန္မာဗီဒီယို ဇာတ္ကားေတြ ထဲကလို ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ မုတ္ဆိတ္ေမႊးကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနမလား မသိႏိုင္။

"  ဘာအင္းလဲ ေဟ့ေကာင္ . . . ."

"   အင္း မဟုတ္မွ လြဲကြာ ၊ မင္း မအိပ္ခင္မွာ တစ္ေယက္ေယာက္နဲ႔ အၾကာၾကီး စကားေျပာေနခဲ့တဲ့ ပံုပဲ။ "

ဒီေကာင္ ရမ္းတုပ္တာပဲ ျဖစ္မွာပါ လို႔ ကုိယ့္ဖာသာ အားေပးျပီး ခပ္တည္တည္ ဆက္ေမးလိုက္၏။

" ဘာကို ငါက တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ စကား အၾကာၾကီး ေျပာခဲ့ရမွာလဲ။ "

" ဟဲဟဲ . . . အခု အခု ျပန္ေျပာတဲ့ ပံုစံကိုက အျငင္း ဆိုတာထက္ အေမး ပံုစံ ျဖစ္ေနတယ္။ "

" ဟာ . . .  မင္းကေတာ့ လုပ္လာျပန္ျပီ။ "

" ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ . . . ."

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသံကို သူက ေအာက္သိုးသိုး ဂ်စ္တစ္တစ္ ရယ္သံျဖင့္ တံု႔ျပန္သည္။ ဆက္ေျပာရင္ ေပၚကုန္ေတာ့မွာ စိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ျငိမ္ေနလိုက္မိသည္။

" ဘယ္လိုလဲ ငါ ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ "

" ဘာကိုလဲ ဘာကို ဟုတ္ရမွာလဲ။ "

" ေၾသာ္ . . . မင္း မအိပ္ခင္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ စကား အၾကာၾကီး ေျပာခဲ့တယ္ ဆိုတာေလ။ ျပီးေတာ့ ငါ့ အထင္သာ မမွားခဲ့ဘူး ဆိုရင္ သူနဲ႔မင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးကို စကားေျပာခ့ဲတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ျပီးေတာ့ . . . . "

သူက စကားကို ရပ္ထားျပီး ဖုန္းထဲကေန ေအာက္ကလိ အာေသာ အသံျဖင့္ တစ္ဟင္းဟင္း ရယ္ေနေလသည္။

" ျပီးေတာ့ . . . ဘာျဖစ္လဲ။ "

ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္စြာ ေမးလိုက္မိသည္။

" ဟဲ ဟဲ ဟဲ . . .  ျပီးေတာ့ အဲဒီလူကလည္း မင္းရဲ႕ " ႏွလံုးသား ရွိရာ " ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ "

" ဟင္ . . .  "

အံ့ၾသမႈကို ဘယ္လိုမွ ကၽြန္ေတာ္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ႏြယ့္ ဆီမွ ေမးလ္ ေရာက္လာျပီး ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္မွ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏြယ္ ျပန္စကားေျပာျဖစ္ခဲ့၏။ ဒီလို စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာ ေန႔ရက္မွ စကာ ေရတြက္မယ္ ဆိုရင္ ဒီေန႔ဟာ ငါးရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔သာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ႏြယ္ အဆက္အသြယ္ ျပန္ရျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္က လြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ေပ။ သိလည္း သိစရာ မလိုဘူးဟု ကၽြန္ေတာ္ ခံယူမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆံုးခဲ့တာ ႏွစ္ အေတာ္ၾကာခဲ့ရျပီ မဟုတ္ပါလား။

အခုေတာ့ ရက္ပိုင္း အတြင္းမွာကို ပင္လယ္မွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း သန္းထိုက္က လာသိေနပါေရာလား။ ဟင့္အင္း  . . . မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူ ထင္ရာကို စကားႏိႈက္ခ်င္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက " စကားအစ္ " တာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ သို႔ေသာ္ . . . သူ႕ေလသံက အရမ္းကို ေသခ်ာတဲ့ ေလသံ. . . ။

" ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ငါ ေျပာတာကို မင္း လက္ခံတယ္ မဟုတ္လား။ ျငင္းေရာ ျငင္းခ်င္ေသးလို႔လား။ "

" မင္းက ဘာ အေထာက္အထားေတြနဲ႔ ငါ့ကို စြပ္စြဲခ်င္ရတာလဲ။ "

" ငါက အရမ္းေတာ့ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ေသခ်ာေတာ့လည္း မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ႕ ႏွလံုး ျပတင္းေပါက္ကေန လွစ္ဟေနတဲ့ အရာေတြ အားလံုးကို ခန္႔မွန္းျပီးေတာ့ ေျပာလိုက္တာပါကြ။ "

သူ ဒီေလာက္ သူမ်ားစိတ္ကို ဖတ္တတ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မယံုၾကည္ခ်င္ေပမဲ့ ပါးရည္နပ္ရည္ ရွိသူ တစ္ေယာက္ ဆိုတာေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူ႕အရည္အခ်င္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္သင့္ခံရေပလိမ့္မည္။

" - - - - - - - "

"  ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားကြ။ ဘာလို႔ အသံတိတ္သြားရတာလဲ။ "

"  ဘာမွ အသံမတိတ္ပါဘူး။ မင္း ရမ္းသမ္းေျပာတိုင္း ငါက ဝန္ခံရမွာလားကြ။ "

"  ဟားဟားဟား . . .  ရမ္းသမ္း ေျပာတယ္ . . . . ၊ ဝန္ခံတယ္ . . . . ဟားဟားဟား . . . "

" ဘာလဲ ဘာကို ရယ္တာလဲကြ။ "

"  မင္း ဒီလိုေတြ ေျပာလိုက္ကတည္းက မင္းမွာ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဝန္ခံလိုက္တာပဲေပါ႔။ ကိုေဇာ္ရာ . . .  မင္းက ဟိုးအရင္ကလည္း မလိမ္တတ္ပါဘူး။ အခုလည္း မင္း မလိမ္တတ္ေသးပါဘူး။ မင္း မွတ္ထား . . လိမ္တယ္ ဆိုတဲ့ လူက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းရတယ္ကြ။ မင္းက ဟန္ေဆာင္တတ္တဲ့ လူမွ မဟုတ္တာကြ။ မင္းပံုစံအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းသာ ေနစမ္းပါ။ "

"  ဟူး . . . . "

ထိန္းခ်ဳပ္ထားရင္းကကို သူနဲ႔ စကားေျပာေနရင္း ေလပူ တစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရင္ထဲမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရလို႔ မြန္းက်ပ္ေနခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။

" ငါေျပာတာေတြ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ "

" ဟုတ္တယ္ သန္းထိုက္ ၊ အမွန္ပဲ။ ငါ အခု ႏြယ့္ဆီက အဆက္အသြယ္ ရတယ္။ ပထမေတာ့ သူ႕ဆီက ပို႔တဲ့ ေမးလ္တစ္ေစာင္ပါပဲ။ ငါ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ငါ သူ႕ကို ေၾကာက္ေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ "

" အမ္ . . . ဘာကို ေၾကာက္ရတာလဲ။ "

" မသိဘူးကြ။ ငါ့စိတ္ထဲက ျဖစ္ေနတာကုိ ေျပာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူပို႔တဲ့ ေမးလ္ေတြကို ငါ ဖတ္ျပီးေတာ့ ဖ်က္လိုက္တယ္။ Reply လည္း မျပန္ျဖစ္ဘူး။ "

" ဒီေတာ့  . . . . "

" ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ သူနဲ႔ ငါနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ တစ္ရက္ေတာ့ သူနဲ႔ ငါနဲ႔ လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေန႔က စျပီးေတာ့ သူကလည္း သူနဲ႔ငါ ဒီၾကားထဲမွာ ေဝးကြာေနရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ . . . . . "

" ေနာက္ေတာ့ . . . ျပန္လည္ ဇာတ္ေပါင္းထုပ္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ႔ေလ။ "

" - - - - - - - "

" ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ "

" ဇာတ္ေပါင္းထုပ္တယ္ လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ ငါတို႔ အရင္က တိမ္ျမွဳပ္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ အေဟာင္းေလးေတြကို ျပန္လည္တူးေဖာ္ျဖစ္ၾကတယ္။ "

" ဟားဟားဟား . . . မင္းကြာ။ စာေရးဆရာဂ်ီးလို႔ မေျပာရဘူး။ စကားလံုးေတြ လာျပီး ႏုဖတ္ေနျပန္ပါျပီ။ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းဖို႔ ၊ ဇာတ္ေပါင္းထုပ္ဖို႔ ျပင္ရင္ ျပင္ေနၾကတယ္ေပါ႔ကြာ။ ငါ့ကေတာ့ ဒဲ့ပဲေျပာတတ္တယ္ေနာ္။ မင္းလို႔ စကားလံုး လွလွေလးေတြနဲ႔ ကာဗာေတြ ယူမေနဘူး။ "

" ငါကလည္း ငါ ေျပာတတ္သလို ေျပာတာေလကြာ။ "

" အင္း . . ထားပါေတာ့။ အခု မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေျခအေနက ဘယ္လို အေျခအေန ျပန္ေရာက္ေနျပီလဲ။ "

" အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ငါ သူ႕ကို ေၾကာက္တယ္ . . . အဲ . . ေၾကာက္တယ္ ဆိုတာထက္ လန္႔တယ္ ဆိုတာက ပိုမ်ားမွာေပါ႔ေလ။ ဘာမွ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ ၊ ငါ့ကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ိီျပီး ထားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ လာျပီးေတာ့ ျပန္ဇာတ္လမ္းဆက္တယ္ ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာ ငါလည္း သိခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕ဘက္က အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္ေနခဲ့လို႔ ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘယ္ေတာ့ သူ ျပန္ထားခဲ့မလဲ ဆိုတဲ့ လန္႔တဲ့ စိတ္က ငါ့မွာ ပိုတယ္။ "

" ဒီေတာ့ . . . . "

" ဒါပဲေလ။ ဒီေတာ့ ဆိုျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ "

" မင္းက လန္႔တယ္သာ ေျပာတာ သူနဲ႔ မေျပာဘဲေရာ ေနႏိုင္လို႔လား။ "

" ငါ အခု သူနဲ႔ မေျပာရ မေနႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔လည္း ေနတိုင္း မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ ေျပာျဖစ္တုိင္းလည္း ဟိုးအရင္ကလို အခ်စ္အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ထံုသင္းေနေအာင္ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေနာက္ပိုင္း ေျပာျဖစ္ရင္လည္း အလုပ္အေၾကာင္းေတြ ၊ တျခားေသာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြအေၾကာင္း ဒါေတြပဲ ေျပာျဖစ္ၾကတာ။ "

" ေန႔တိုင္း ေျပာျဖစ္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ "

" ဟုတ္တယ္ . . . ေန႔တိုင္း မေျပာျဖစ္ဘူး။ လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕မွပဲ ေျပာျဖစ္တာ။ "

"  - - - - - - - - "

"  ဒါပါပဲ . . . "

"  - - - - - - - - "

"   - - - - - - - - "

ကၽြန္ေတာ့္ စကားဆံုးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး စကားလံုးေတြ ကုန္ဆံုးသြားသလို တိတ္ဆိတ္သြား၏။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကပဲ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံေတြကို သယ္ေဆာင္လာသလို  ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် နားထဲမွာ ဆူညံလာ၏။

" ကိုေဇာ္ . . . "

"  ေဟ . . . ဘာလဲ . . . "

"  အင္း . . . . "

"  ဘာလဲကြ . . . "

"  ငါ ေျပာရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတာ . . . . "

"  ေျပာေလကြာ။ ငါနဲ႔မင္းနဲ႔က ေျပာရမလား ဆိုျပီးေတာ့ စကား ပလႅင္ခံေနရမဲ့ လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ "

" အင္း . . . "

"  ေျပာစမ္းပါ . . . ဘာေျပာခ်င္ေနလို႔လဲ။ "

"  ဒီလိုကြ။ မင္း " စုန္း " ဆိုတာကို ၾကားဖူးလား။ "

"  အင္း . . ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ စုန္းေတာက္တယ္ ၊ စုန္းျပဳစားတယ္ ၊ စုန္းကေဝ ဘာညာေပါ႔။ "

"  ဟုတ္ျပီ။ အဲဒီလိုထဲက " ဝမ္းတြင္းစုန္း " ဆိုတာေရာ ၾကားဖူးလား။ "

"  ေအး . . .ၾကားဖူးတယ္။ ဝမ္းတြင္းစုန္းကလည္း ျပဳစားတတ္တယ္ ဆိုလား ဘာလားပဲ။ "

"  ဟုတ္တယ္ မွန္တယ္။ သူက ျပဳစားတတ္ရံုတင္ မကဘူး။ သူ႕မွာ ထူးျခားခ်က္ေတြ ရွိတယ္ကြ။ "

"  ဟုတ္လား . . ဘာမ်ားလဲ လုပ္စမ္းပါဦး။ မင္းက ေျပာလိုက္ရင္ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြခ်ည္းပဲ။ "

" သိပ္ေတာ့ ထူးျခားလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဝမ္းတြင္းစုန္း ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္းပဲ သူတို႔က အမိရဲ႕ ဝမ္းတြင္းမွာကို အလိုလို စုန္းအတတ္ တတ္လာခဲ့ၾကတာ။ ေမြးရာပါလို႔ ေျပာရမွာေပါ႔။ သူတို႔ကုိ ေအာက္လမ္းဆရာေတြလိုနဲ႔ ဘယ္သူမွ လာသင္ေပးစရာ မလိုဘူး။ သူတို႔ဖာသာ လူတစ္ေယာက္ကို ျပဳစားလို႔ ရတယ္။ သူတို႔ဖာသာ ျပဳစားတတ္ေနတယ္။ "

"  ၾသ . . . "

" ဒါက မထူးဆန္းေသးဘူးကြ။ ထူးဆန္းတာက အခုမွ စတယ္။ "

" ဘာမ်ားလဲ။ "

" ဝမ္းတြင္းစုန္းေတြက သူတို႔ ခ်စ္ရင္လည္း ျပဳစားတတ္တယ္ ၊ သူတို႔ မုန္းရင္လည္း ျပဳစားတတ္တယ္ ၊ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ ေပ်ာ္ခ်င္ရင္လည္း သူမ်ားကို ျပဳစားတတ္တယ္ကြ။ "

" ဒီေတာ့ . . . .  "

" သူတို႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ျပဳစားထားတဲ့ လူေတြကို ဒီအတိုင္း ျပီးျပီးေရာ ပစ္ထားတတ္ေလ့ မရွိဘူးကြ။ သူတို႔ ျပဳထားတဲ့ လူ ဘယ္လို ေနလဲ ဆိုတာကို ျပန္ျပန္ လာၾကည့္ေလ့ ရွိၾကတယ္။ "

" ဟုတ္လား . . ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ "

" ဒါေတာ့ ငါလည္း ေသခ်ာ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ အထင္ေတာ့ သူတို႔ ျပဳစားထားတဲ့ လူရဲ႕ အေျခအေနကို လာျပီး ျပန္အကဲခတ္တာလို႔ ထင္တာပဲ။ "

" ဘာလို႔ အကဲခတ္ရတာလဲ။ "

" ေၾသာ္ . . ဒါကေတာ့ကြာ. . . ျပဳစားထားပါတယ္ ဆိုေနမွ . . သူတို႔ ျပဳစားထားျခင္း ခံရတဲ့ လူ ၊ သူတို႔ ျပဳစားထားသလို ျဖစ္ေနရဲ႕လား ဆိုျပီးေတာ့ ျပန္လာစစ္ေဆးတဲ့ သေဘာေပါ႔။ "

" ဒီလိုလား . . . "

" ဟုတ္တယ္။ ဒီလိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါကလည္း မင္းကို စုန္းျပဳစား ခံေနရတာလားလို႔ ထင္ေနမိတာ. . . . "

"  ဟ . . ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ "

" ဆိုင္တာေပါ႔ကြာ။ စုန္းျပဳစား ခံရတဲ့ လူေတြကလည္း သူတို႔ကို စုန္းျပဳစားေနတယ္ ဆိုတာကို သူတို႔ ဖာသာ မသိၾကဘူးကြ။ သူတို႔ကေတာ့ သာမာန္လို ေအာက္ေမ့ျပီးေတာ့ ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို ျပဳစားထားတဲ့ ဝမ္းတြင္းစုန္းကေတာ့ သူတို႔ကို ျပဳစားထားတဲ့ သူ ဆိုေတာ့ သိတာေပါ႔ေလ။ ဒီေတာ့ . . . "

" ဘာျဖစ္လို႔လဲ . . . "

" ဒီေတာ့. . . ငါ ျပဳစားထားတ့ဲသူ ဘယ္လိုေနလဲ ဆိုျပီးေတာ့ ျပန္လာလာျပီးေတာ့ ၾကည့္ေလ့ ရွိတယ္ေလ။ အခု မင္းလည္း ဒီလို ျဖစ္ေနျပီ။ မင္းကို ျပဳစားထားတဲ့ လူက မင္းကို ဘယ္လို ေနလဲ ဆိုျပီးေတာ့ လာျပန္ၾကည့္တဲ့ အခ်ိန္ေလးကို မင္းက သာယာေနတယ္ မဟုတ္လား။ သူက မင္းကို ခ်စ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ခ်စ္ ၊ ပစ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပစ္ ၊ ေနာက္ျပီးမွ ငါ ျပဳစားထားတဲ့ သူ ဘယ္လိုေနလဲ ဆိုျပီးေတာ့ မေသမရွင္ အခ်ိန္ေလးမွာ လာျပီးေတာ့ ကစားေနတာကို မင္းက အဟုတ္မွတ္ေနလား။ "

" - - - - - - - - - "

" ေလာကမွာ အခ်စ္ဆိုတာက ထူးဆန္းပါတယ္ကြာ။ အတင္းအက်ပ္ လုပ္ယူလို႔ မရသလို ဇြတ္ၾကီးလည္း ဖ်က္ဆီးလို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အခု မင္းကိုမင္း ေသခ်ာ ျပန္ေမးၾကည့္စမ္းပါဦး။ မင္း သူ႕ကိုေရာ စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ အရင္လို ခ်စ္ေနတာ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ . . ."

" - - - - - - - - "

" ေျဖေလကြာ။ "

" အမွန္အတိုင္း ေျဖရရင္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ သန္းထိုက္။ ငါ့ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ထက္ ထိတ္လန္႔မႈ ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က ပိုမ်ားေနျပီ။ သူက မင္း ေျပာသလိုပဲ ခ်စ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ခ်စ္ ၊ ပစ္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါ့ကို ပစ္ထားခဲ့တာပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို အေျခအေနကို ဘာလဲ ဆိုတာ ငါ မသိခဲ့ဘူး။ အခု မင္းေျပာေတာ့မွ ငါက " စုန္းျပဳစား ခံေနရသူ " ဆိုတာ သိေတာ့တယ္။ "

" - - - - - - - "

" ျပီးေတာ့ သူ ငါ့ကိုု လာလာ စကားေျပာတယ္ ဆိုတာကလည္း သူ ျပဳစားထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေနလဲ။ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနလား ၊ ငါ့အေပၚ ဘယ္လို ခံစားခ်က္ ရွိေနေသးလဲ ဆိုတာကို လာလာ စစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ငါ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ "

" - - - - - - - - "

" ဟ ဟ ဟ ဟ . . . . ေလာကၾကီးက ေတာ္ေတာ္ ရယ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။ ငါလည္း ငါ့စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို မွားေနသလုိလို ၊ တစ္ခုခုကို လြဲေနသလိုလို ထင္ေနမိတာပဲကြ။ အခုမွ ငါက စုန္းကိုက္ခံေနရတဲ့ လူဆိုတာ သိေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ စုန္း အစာခ်က္ခံေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါလား။ "

" - - - - - - - - "

" အိုေက သူငယ္ခ်င္း။ ေက်းဇူးတင္တယ္ သန္းထိုက္။ မင္းက ငါ့အတြက္ေတာ့ လမ္းျပေပးႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ မင္းေပးတဲ့  ဥပမာေလးေတြကလည္း အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ စိတ္ခ်. . . ငါ အရင္က မသိခဲ့လို႔ စုန္းကိုက္ခံရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ခဲ့လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု အခ်ိန္က စျပီး ငါ စုန္းကိုက္ခံရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ေစရေတာ့ဘူး။ "

" - - - - - - - "

" ငါ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္က စျပီးေတာ့ ကတိေပးတယ္ သန္းထိုက္။ ငါ့ဘဝမွာ ၊ ငါ့ဘေလာ့ေပၚမွာ ၊ ငါနဲ႔ ပတ္သတ္သမွ် ေနရာအားလံုးမွာ ႏြယ္ ဆိုတာ မရွိေစရေတာ့ဘူး သူငယ္ခ်င္း။ ငါ့မွာ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ သူ႕အတြက္ ဆိုျပီး သိမ္းထားတဲ့ External Hard Disk တစ္လံုးပဲ ရွိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒီအထဲမွာ သူ႕အတြက္ ဆိုျပီး ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ နဲ႔ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ ရွိတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ အခုေတာ့ ဒီကဗ်ာနဲ႔သီခ်င္းက ငါ့အတြက္ စုန္း အစာ ျဖစ္ေနမယ္ ထင္တယ္။ "

" - - - - - - -  "

"  ငါ့ဘဝမွာ စုန္းကိုက္ခံရတာ ၊ စုန္းလာေျခာက္လွန္႔ခံရတာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မရွိေစရေတာ့ဘူး။ "

" - - - - - - - "



ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ရွိသည္။

( ခြင္႔လႊတ္ပါ . . . အမွား ျပင္ပါရေစ။ )

ကၽြန္ေတာ္္႔မွာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ရွိခဲ႔ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ဓါတ္ပံုမ်ား ၊ စာမ်ား ၊ ဗီဒီယိုမ်ားကို သိမ္းထားေသာ External Hard Disk ေလး တစ္လံုး ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ထို External Hard Disk ေလးသည္ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စုထားျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားကို တည္ထားရာ ေနရာေလးလို႔ သတ္မွတ္ကာ " ႏွလံုးသား ရွိရာ " ဟု ကၽြန္ေတာ္ အမည္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာခင္မွာ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အၾကံေပးမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသား ရွိရာ ထဲမွာ ရွိေနေသာ ဓါတ္ပံုမ်ား ၊ စာမ်ား ၊ ဗီဒီယိုမ်ား ႏွင့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝ ဖ်က္လုိက္ပါ၏။ ထိုအထဲမွာ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာမွ ခ်စ္သူကို ရည္ရြယ္၍ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာေသာ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ နဲ႔ သူ႕အတြက္ ရည္ရြယ္ထားေသာ သီခ်င္းေလး တစ္ပုဒ္ကိုသာ ထည့္ထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ သူနဲ႔ ျပန္လည္ ဆံုစည္းတဲ့ အခါမွာ ဒီ External Hard Disk ေလးကို ေပးမယ္ လို႔ ရည္ရြယ္ထားခဲ့တာပါ။

အခုေတာ့ . . . .



ကၽြန္ေတာ္ ေနေသာ အခန္းက ေလးထပ္မွာ ျဖစ္၏။ ဒီထက္လည္း မျမင့္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနေသာ အခန္းကေတာ့ ကိုးထပ္မွာ ျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ရဲ႕ ကြန္ဒိုတိုက္ဟာ ၁၈ ထပ္ ျမင့္ပါသည္။ ထိုတိုက္ ၁၈ ထပ္ေပၚမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္ နီးကပ္ေနေသာ ေရႏုတ္ေျမာင္းၾကီးကို ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ တစ္ခါတေလ မိုးမ်ားကာ ေရစီးသန္ေသာ အခါ ထိုေျမာင္းၾကီးသည္ ငရဲေအာ္သံလို ဆူညံကာ ေရစီးသန္ေနေလ့ ရွိသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ သာမာန္ ေလွငယ္ျဖင့္ပင္ ထိုေျမာင္းၾကီးထဲ ေလွာ္ခတ္သြားဖုိ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ေရရဲ႕ စီးအားက အလြန္ပင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေနေလ့ ရွိသည္။



အခု ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနေသာ ေနရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ေနထိုင္ရာ တိုက္ခန္းရဲ႕ အေပၚဆံုးထပ္ ျဖစ္ေသာ ၁၈ ထပ္ကို ေရာက္ေနခဲ့တာ ျဖစ္၏။ ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြက မည္းေမွာင္ကာ လွ်ပ္စီးမ်ားပင္ တလက္လက္ ထေနခဲ့သည္။ အသံနဲ႔အတူ အားျပိဳင္ကာ သြန္ခ်သလို ရြာသြန္းေနေသာ မိုးေရေတြကလည္း အင္အားျပင္းထန္လြန္းလွသည္။

မိုးအားေကာင္း၍ ေရမ်ားရင္ ျပည့္လွ်ံေနေလ့ ရွိေသာ ေရေျမာင္းၾကီးသည္ တဟဲဟဲ ေအာ္ျမည္ကာ မိုးေရမ်ားကို ေျမာင္းေရမ်ား အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း၍ စီးဆင္းေနေလသည္။ ထိုေျမာင္းထဲမွ ေရမ်ားေပၚတြင္ တစ္ခါတေလ ေမ်ာပါလာတတ္ေသာ ေဖာ့ဗူးခြံမ်ားသည္ ခဏတာသာ ျမင္ရလိုက္ေလ့ ရွိသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ေရစီးအားေၾကာင့္ ျမွဳပ္သြားေလ့ ရွိသည္။



ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ " ႏွလံုးသား ရွိရာ " လို႔ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ တပ္ထားေသာ External Hard Disk ေလး ရွိေနသည္။ မိုးေကာင္းကင္မွာ မိုးက မည္းေမွာင္ကာ လွ်ပ္စီးမ်ား ဝင္းလက္ေတာက္ပေန၏။ ေျမျပင္ကို ေကာင္းကင္မွ က်လာေသာ မိုးစက္ေတြက ဝရုန္းသုန္းကား ႏိုင္လွေပသည္။ ေျမျပင္သို႔ က်လာေသာ မိုးစက္ေတြ စုစည္းက ေရစီးေၾကာင္းၾကီး အျဖစ္ ေရႏုတ္ေျမာင္းၾကီး ဆီသို႔ စီးဆင္းေနေလသည္။ မိုးေရအား ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေရႏုတ္ေျမာင္းၾကီးထဲမွာ ေရစီးအားကလည္း အလြန္ အားေကာင္းလွ၏။

ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ ေျမာက္တတ္သြားသည္။  ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေခ်။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လိုက္တယ္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္က လြဲလို႔ မည္သူမွလဲ သိစရာ မလိုအပ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ျပဳမူလိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ရပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေကာင္းကင္က မိုးေရကလည္း အားသြန္လ်က္ ရြာသြန္းေနဆဲ ၊ မိုးေရေတြကလည္း အားေကာင္းစြာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ က်ေနဆဲ ၊ ေရစီးအားကလည္း ေရႏုတ္ေျမာင္းထဲမွာ အားျပင္းစြာ စီးဆင္းေနဆဲ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲကေန လႊင့္ပစ္လိုက္ေသာ External Hard Disk ေလးက ေရေပၚကို ေပၚေနႏိုင္ေသာ အစြမ္းသတၱိ မရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေရ အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စီးဆင္းေနေသာ ေရႏုတ္ေျမာင္းထဲသို႔ အေရာက္မွာ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလိုပင္ ေရေအာက္ထဲသို႔ ေရာက္သြားပါလိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္မိပါသည္။



တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့မွာေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေသာ္ လည္းေကာင္း ၊ တစ္ေနရာရာမွာေသာ္ လည္းေကာင္း " ႏြယ္ " ႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါက " ကိုေဇာ္ . . . ဝမ္းတြင္းစုန္းေတြမွာ ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုရွိတယ္။ " ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိေပးေစလိုပါသည္။

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္ . . . ကၽြန္ေတာ့္ စာဖတ္သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။



ဒီပို႔စ္ကိုသာ ဖတ္ဖူးျပီး အရင္က ပို႔စ္ေတြကို မဖတ္ဖူးေသးေသာ သူမ်ား အတြက္ ဒီေနရာေလးကို ႏွိပ္ျပီး အရင္ ေဒါင္းကာ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။




ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
31-Dec-2011
11:28 PM


Share/Bookmark

25 December 2011

17 ၃ - ၂ (သို႔) မယ္ရီ ခရစၥမတ္



ေၾသာ္ . . . ဘာလိုလိုနဲ႔ ၾကမ္းေပါက္ကၽြံလို႔ ေအာက္ထပ္ကို ေျခခ်ဖူးသလို ဘေလာ့ေလာကထဲကို မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ စိတ္ထဲမွာ ထက္ထက္သန္သန္ ျဖစ္လာတဲ့ ေန႔မွာ ခ်က္ခ်င္း ထျပီးေတာ့ ဘေလာ့ ေရးမကြ ဆိုျပီး ဘေလာ့ ထလုပ္ျပီး ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ 

အဲဒီ့ ေန႔က ဘာေန႔ေတြ ဘာညာေတာင္မွ သတိမထားခဲ့မိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ထူးျခားတိုက္ဆုိင္စြာ 25-Dec ျဖစ္ျပီးေတာ့ ခရစၥမတ္ေန႔နဲ႔ လာေရာက္ တိုက္ေနခဲ့တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ေလးဟာ ခရစၥမတ္ေန႔မွာ စလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ ရသလို ခရစၥမတ္ေန႔တိုင္းလည္း ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။

ဒီေန႔ 25-Dec-2011 ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ေလးက စိတ္ကူးေပါက္ရာေတြကို ခ်ေရးရင္း ၃ ႏွစ္ေတာင္မွ တိုင္ခဲ့ပါေရာလား။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ. . . ကၽြန္ေတာ္ ေရးသမွ် တင္သမွ်ကို ေကာင္း၍ပဲျဖစ္ေစ ၊ မေကာင္းဘဲန႔ဲ ျဖစ္ေစ ၊ ၾကိဳက္၍ ျဖစ္ေစ ၊ မၾကိဳက္ဘဲနဲ႔ ျဖစ္ေစ . . . လာေရာက္ ဖတ္ရႈ႕သူ အားလံုးကို ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။

Merry Christmas (သို႔) မယ္ရီ ခရစၥမတ္ ဆိုျပီးေတာ့ ပို႔စ္ေလး ေရးေပးပါဦး ဆုိျပီး Tag ထားသူ မ်ားကိုလည္း ဒီေနရာကေန အႏူးအညႊတ္ ေတာင္းပန္ လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေရးစရာ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ . . . . " မယ္ရီ ခရစၥမတ္ ထက္စာရင္ လယ္တီ ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီးကို ပိုျပီးေတာ့ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ " ျပီးေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မသက္ဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြမွာ မပါတတ္လို႔ပါ။ ( စိတ္ထဲ ရွိေနတ့ဲ အတုိင္း ေျပာတာပါ။ ဘယ္လိုမွေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ) 

ျပီးေတာ့ ဟိုးအရင္ကဆို Happy New Year လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာႏႈတ္ဆက္တာေတာင္မွ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျပန္ၾကည့္ျပီးေတာ့ Yes . . . Yes ဆိုျပီး ျပန္ေျပာမိတတ္တဲ့ လူ႔ဂြစာ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ တကယ္ မရွိဘဲ ေလွ်ာက္ေရးမိရင္လည္း ဘယ္လိုမွ . . . ဘယ္သူ႔မွ ခံစားလို႔ ရမည္ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေလး ျဖစ္ေနတာကို ေက်းဇူးတင္ရမလိုပါပဲ။ 

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေနပါေစ . . . ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ေလးကို ေကာင္းေကာင္း ၊ ဆိုးဆိုး ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္သမွ် ခ်ေရးမိတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သံုးႏွစ္လံုးလံုး ဖတ္ရႈ႕ေပးတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနၾက အတိုင္းေလး ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ . . . .
  • ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေသာ . . . .
  • ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းေသာ . . . .
  • ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုမွ မေနေသာ စာဖတ္သူ ပရိတ္သတ္မ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ျပီး လူ႔ဂြစာ သိပ္မက်ေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ Merry Christmas  ဆိုျပီး လာႏႈတ္ဆက္သူ အားလံုးကိုလည္း ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ေပမဲ့ ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္ေနတတ္ခဲ့ပါျပီ။

အားလံုးပဲ Merry Christmas ပါ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
25-Dec-2011

Share/Bookmark

22 December 2011

17 ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္



" ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ "

တကယ္ေတာ့ . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ရိုးသားၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးကလည္း ရိုးသားပါတယ္။

ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းက
ေက်ာင္းမွာ စာအုပ္ပဲ အပ္အပ္ ၊ စာအုပ္ပဲ ယူယူ
ညီညီညာညာ တန္းစီခဲ့ၾကဖူးတယ္။
ေစာင့္ဆိုင္းမႈကို အေျချပဳျပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ေတြ ရိုးသားခဲ့ၾကပါတယ္။

အသက္ေတြၾကီးေတာ့ . . .
အေရွ႕က လူတန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔
ေစာင့္ဆိုင္းမႈေတြကို ဆြဲခ်ံဳ႕ဖို႔
ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေသာ နည္းမ်ိဳးစံုေတြကို သံုးတတ္လာခဲ့ၾကတယ္။
တန္းစီျခင္း အႏုပညာေတြကို
မုန္႔ပံုးေတြ ၊ ပါတိတ္ေတြ ၊ ျခေသၤ့ေတြနဲ႔
ရိုးသားမႈကို ပါးလ်ေအာင္ ပြန္းတိုက္ခဲ့ၾကတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ . .
လူေတြမွာ ရိုးသားမႈ နည္းလာေပမဲ့ . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကေတာ့ ရိုးသားေနဆဲပါ။

တခ်ိဳ႕ေသာ ပညာရွင္ေတြက သံုးသပ္ၾကတယ္။
ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုရင္
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အာဖရိက လိုမ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္သတဲ့။
ဒါေပမဲ့. . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးကေတာ့ ရိုးသားေနဆဲပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးဆီကို
ကၽြန္ေတာ္ . . . အလည္ျပန္ခါနီး ႏွမလုပ္သူက ေျပာတယ္။
လူေတြ . . .
လူေတြရဲ႕ . . . မ်က္လံုးကို ေသခ်ာ ၾကည့္ခဲ့ပါ တဲ့။
ဗင္းဆင့္ဗန္းဂိုးရဲ႕ အာလူးစားသူမ်ား ပန္းခ်ီထဲက
လူေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ တပ္မက္မႈေတြ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္သားေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာေတာ့ . .
စိုးရိမ္မႈေတြ နဲ႔ စိုးထိတ္စြာ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးကေတာ့ ရိုးသားေနဆဲပါ။

လူတစ္ေယာက္ ေရသန္႔ဘူး တစ္ဘူး ဝယ္ေသာက္တယ္ ဆိုပါစို႔။
တခ်ိဳ႕က ဘူးေရာင္းစားဖို႔ ေရသန္႔ဘူးကို အိမ္ကို ျပန္သယ္တယ္။
တခ်ိဳ႕က ေရျပန္ထည့္ဖို႔ ေရသန္႔ဘူးကို အိမ္ကို ျပန္သယ္တယ္။
တခ်ိဳ႕က စနစ္တက် လႊင့္ပစ္ဖို႔ အမိႈက္ပံုးကို ရွာရင္း အိမ္ျပန္ သယ္မိသလို ျဖစ္တယ္။
တခ်ိဳ႕က စနစ္တက် လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ အမိႈက္ပံုးထဲက ေရသန္႔ဘူးကို
ျပန္ႏိႈက္ယူရင္း တျခား အမိႈက္ကိုပါ ဖြတယ္။
တခ်ိဳ႕က အမိႈက္ဆိုတာ အမိႈက္ပဲ ဆိုျပီး ဂလံု ဆိုျပီး လမ္းေဘးမွာပဲ ပစ္ခ်တယ္။
အမိႈက္ပံုးမွာ အမိႈက္ မရွိဘူး။
အမိႈက္ပံုးေဘးမွာ အမိႈက္ေတြ ပြေနတယ္။
အမိႈက္ပစ္ရန္ ေနရာမွာ အမိႈက္ေတြ မသိမ္းဘူး။
အမိႈက္မပစ္ရ ေနရာမွာ အမိႈက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့ . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးကေတာ့ ရိုးသားေနဆဲပါ။

လူတစ္ေယာက္က မႏိုင္မနင္း ျဖစ္ေနလို႔
လူတစ္ေယာက္က ကူညီတယ္ ဆိုတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ
ရာဇဝင္ထဲက သမိုင္းထဲမွာ က်န္ေနခဲ့ရျပီ။
အခုေတာ့ . . .
အကူအညီ လိုသလား ၊ ေရေလာင္း ၊
အကူအညီ ခံခ်င္သလား ၊ ေရျဖန္း ၊
အကူအညီကို ေမတၱာနဲ႔ မဆံုးျဖတ္ၾကေတာ့ဘူး ၊
အကူအညီကို ေရနဲ႔ပဲ ျဖတ္ဆံုးတဲ့ ေခတ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကျပီ။
ေက်ာက္ေခတ္ ၊ ေၾကးေခတ္ ၊ သံေခတ္ ၊
ပလတ္စတစ္ေခတ္ ၊ ျႏဴကလိယေခတ္ ၊ အင္တာနက္ေခတ္ . .
ျပီးေတာ့ . . . အခု . . ေရေလာင္းရတဲ့ " ေရေခတ္ "။

ဒါေပမဲ့ . . .
ဘယ္လိုပဲ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားပါေစ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးကေတာ့ ရိုးသားေနဆဲပါ။

ဟိုက္ဒရိုဂ်င္ ႏွစ္ဆ နဲ႔ ေအာက္စီဂ်င္ တစ္စကို ေရာရင္ ေရျဖစ္. . .
ႏိုက္ထရိုဂ်င္နဲ႔ အလွဆီ ( ဂရစ္စလင္း ) ကို ေပါင္းစပ္ရင္ ဗံုးျဖစ္ . . .
ဟိုဟာနဲ႔ ဒီဟာကို ေရာရင္ ေပါက္ကြဲေစတဲ့ အရာျဖစ္ . . .
ဒီေဖာ္ျမဴလာေတြ ၾကားထဲမွာ လူေတြက ပိတ္ေလွာင္မြန္းၾကပ္လွစြာ။
ေရ ေလာင္းရင္း . . . .
ဗံုးလန္႔ရင္း . . . .  ေန႔ရက္ေတြ ကုန္ဆံုး။
ေရကစားရင္းနဲ႔လည္း လန္႔ . . .
ရထားစီးရင္းနဲ႔လည္း လန္႔ . . .
ကားစီးရင္းနဲ႔လည္း လန္႔ . . .
လမ္းသြားရင္းနဲ႔လည္း လန္႔ . . .
ေစ်းဝယ္ရင္းနဲ႔လည္း လန္႔ . . .
အိမ္သာတက္ရင္းနဲ႔လည္း လန္႔ . . .
ကိုယ့္အိမ္မွာ ေနရင္းနဲ႔လည္း လန္႔ . . .
ဒီလိုနဲ႔ အသက္ေတြ မဝတဝ ၊ ေလငတ္ေနတဲ့ ငါးေတြလို ဟစိဟစိ နဲ႔
ဒါေပမဲ့ . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးကေတာ့ ရိုးသားေနဆဲပါ။

တကယ္လို႔ ေန႔သစ္ေတြ ပြင့္လန္းလာမဲ့ေန႔ . . .
ေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေတြ ျဖာယွက္လာမဲ့ ေန႔မွာ . . .
ေရေလာင္းစရာ မလိုေသာ ေန႔ . . .
ဘာကုိမွ လန္႔စရာ မလိုေသာ စိတ္ရွင္းမဲ့ ေန႔ . . .
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ကူညီတတ္ၾကမဲ့ ေန႔ . . .
ဒီလိုေန႔ရက္မ်ိဳးမွာ  . . .
ျပာလဲ့လဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီး ေအာက္ . .
လြင့္ပ်ံေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံေအာက္ . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ညီညီညာညာ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း ဆိုခ်င္မိေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ဗ်ာ . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ရိုးသားၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေလးကလည္း ရိုးသားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ အိမ္ေလးဟာ ရိုးသားေနဆဲပါ။

ကိုေဇာ္ 
22-Dec-2011




Share/Bookmark

14 December 2011

19 ပန္းပြင့္ ပံုျပင္



တစ္ခါက . . .

ေတာေန ေဒသရွိ ျမိဳ႕ရိပ္ျမိဳ႕ရာ ေဝးလံေခါင္းပါးတဲ့ ေဒသ တစ္ခုမွ " ေတာသားလူၾကီး " တစ္ေယာက္ ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ ျမိဳ႕ျပကို ေရာက္လာသတဲ့။ သူ တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္လာတာ မဟုတ္ေပဘူး။ သူ႕ကုိ လူၾကံဳ ေခၚလာတာက သူတို႔ ရြာက " ရြာသူၾကီး " ပါပဲ။ ျမိဳ႕မွာ ေနထုိင္ဖို႔ ဆိုတာ အသိ ရွိမွ အဆင္ေျပမယ္ မဟုတ္လား။ အခုလည္း ရြာသူၾကီးနဲ႔ ထိုေတာသား လူၾကီးက ရြာသူၾကီးရဲ႕ စီမံမႈေၾကာင့္ ျမိဳ႕ေပၚမွာ အေျခက် ေနထိုင္ေနတဲ့ " ပညာတတ္ လူၾကီး " တစ္ေယာက္ဆီမွာ ေခတၱ တည္းခိုတယ္။

အဆင္ေျပပါတယ္။ မေျပစရာလည္း မရွိဘူးေလ။ ထိုပညာတတ္လူၾကီးက အရမ္းကို သေဘာေကာင္းကာ ေဖာ္ေရြတတ္သူ ၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေလးစား ခင္မင္တတ္သူ ျဖစ္တယ္။ သူ႕ဆီကို လာေရာက္ တည္းခိုတာနဲ႔တင္ သူက ခင္မင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေလ့ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရြာသူၾကီး ျဖစ္သူက သူ႕ဆီမွာ တည္းခိုဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္ တူပါတယ္။ 

သူတို႔ ထိုပညာတတ္လူၾကီး ဆီကို ေရာက္ေတာ့ . . .  ၊ ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ပညာတတ္လူၾကီးက ျပာျပာသလဲ ဧည့္ခံရွာတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူနဲ႔ ေဝးေနျပီ ျဖစ္ေသာ ရြာအေၾကာင္းကိုလည္း ဂရုတစိုက္ ေမးျမန္းစံုစမ္းတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုေနလဲ ၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ က်န္းမာေနတုန္းလား ၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ ဆံုးပါးသြားျပီ ဆိုတာ သူ သိလိုက္ရရင္ ထိတ္လန္႔ အံ့ၾသေသာ အမူအရာ အျပည့္နဲ႔ေပါ႔။ ဒီလို ေဖာ္ေရြမႈေၾကာင့္ သူ႕ဆီမွာ လာေရာက္ တည္းခိုေသာ ရြာသူၾကီးနဲ႔ ေတာသားလူၾကီးတို႔ အတြက္ ရွိန္ေနတာေတြ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူးေပါ႔။

ေန႔ဘက္မွာ ပညာတတ္လူၾကီးကလည္း သူလုပ္စရာ ရွိတာေတြကို လုပ္ရင္း ၊ ရြာသူၾကီးနဲ႔ ေတာသားလူၾကီးကလည္း လည္စရာ ပတ္စရာေတြကို သြားေရာက္ လည္ပတ္ျပီး ညဘက္ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ လက္ဖက္သုတ္ကေလးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလး တည္ခင္းကာ အလာပ သလာပ ေျပာဆိုေနေလ့ ရွိတယ္။ စကားေတြကေတာ့ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေပါ႔။ ဗဟုသုတ ရစရာေတြ ပါသလို ၊ ေပ်ာ္ေစ ပ်က္ေစ ဟာသေလးေတြလည္း ပါတယ္။ ခင္မင္ ေဖာ္ေရြတတ္သူေတြရဲ႕ စကားဝိုင္း ဆိုေတာ့ ပ်င္းရိ ျငိီးေငြ႕ဖြယ္ မရွိဘူးေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ စကားေျပာေနရင္း ရြာသူၾကီးက ရုတ္တရက္ တစ္ခုခုကို သတိရသလိုနဲ႔ စကားစေျပာတယ္။

" ခင္ဗ်ားကေတာ့ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလူ႕မွာ ထူးဆန္းတဲ့ ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္ ရွိတယ္။ သူတို႔ ေဆြစဥ္ မ်ိဳးဆက္ အလိုက္ကို ဒီပန္းပြင့္ကို ထိန္းသိမ္း လာခဲ့ၾကတာ . . . "

ဟု ဆိုကာ ေတာသား လူၾကီးဘက္ကို လက္ညိႈးထိုးကာ စကားစတယ္။ ရြာသူၾကီးက ဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ ပညာတတ္လူၾကီးက အံ့ၾသသြားသလို မ်က္ခံုး အစံုကို ပင့္လုိက္ျပီး . . . 

" ဟုတ္လား . . . ဘယ္လို ထူးဆန္းတဲ့ ပန္းပြင့္မ်ိဳးပါလိမ့္။ "

" ဘယ္လို ထူးဆန္းတဲ့ ပန္းပြင့္လည္း ဆိုတာကေတာ့ က်ဳပ္တို႔လည္း မသိဘူးဗ်ာ။ အခု ၾကံဳတုန္း ခင္ဗ်ား ေတာင္းၾကည့္လိုက္ပါလား။ "

လို႔ ရြာသူၾကီးက ေဆာ္ၾသတယ္။ ပညာတတ္လူၾကီးက ထပ္၍ အံ့ၾသသြားသလိုနဲ႔ . . . 

" ဒီလို ပန္းတစ္ပြင့္ကို သြားေလရာ ယူလာပါ႔မလား ၊ ရြာမွာ ထားခဲ့မွာေပါ႔ မဟုတ္ဘူးလား။ "

ဒီေတာ့့ ရြာသူၾကီးက ခပ္မိန္႔မိန္႔ၾကီး ျပံဳးကာ  . . . . 

" ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ား မွားျပီ။ သူက ဒီပန္းပြြင့္ကို အသက္နဲ႔ လဲျပီးေတာ့ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ထားရတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူ ဘယ္သြားသြား သြားေလရာမွာ ယူသြားေလ့ ရွိတယ္။ အခုလည္း ပါလာမွာပါ။ "

လို႔ ဆိုကာ ေတာသားလူၾကီး ဆီကို အၾကည့္ မ်က္လံုး အစံုကို ပို႔လိုက္တယ္။ သူ႕ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနတဲ့ ရြာသူၾကီးနဲ႔ ပညာတတ္လူၾကီးရဲ႕ မ်က္လံုး ဒဏ္ေတြကို ေတာသားလူၾကီးက မခံႏိုင္ရွာဘူး။ မ်က္လႊာေလး ခ်ကာ တိတ္တဆိတ္ ျငိမ္သက္ေနတယ္။

" တကယ္လို႔ ဒီပန္းပြင့္ေလး ပါလာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏေလာက္ ျပပါလားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ရုကၡေဗဒနဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႕ယူထားတာ ဆိုေတာ့ ဒီပန္းပြင့္ေလးကို ေလ့လာၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ "

ဟု ဆိုတာကာ ပညာတတ္လူၾကီးက ေတာသားလူၾကီး ဆီကေန ပန္းပြင့္ေလးကို ၾကည့္ခြင့္ ရဖို႔ ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ေတာသားလူၾကီးကေတာ့ သူ႕အေပၚမွာ ေစတနာေတြ ေကာင္းျပီး ျမိဳ႕ကို ေရာက္ဖူးေအာင္ ေခၚလာခဲ့တဲ့ ရြာသူၾကီးနဲ႔ အခမဲ့ တည္းခိုခြင့္ ျပဳတဲ့ အျပင္ လိုေလေသး မရွိေအာင္ ျပဳစုတဲ့ ပညာတတ္လူၾကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ျငင္းဆန္ဖို႔ အင္အား မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီထူးဆန္းတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို ထုတ္ျပဖို႔ ဆိုတာကလည္း သူ႕မွာ မ်ိဳးစဥ္ မ်ိဳးဆက္ သတ္မွတ္ခ်က္ အရ အခက္အခဲေလးေတြ ရွိေနေသးတယ္။

" ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏေလာက္ ျပလို႔ ရမယ္ မဟုတ္လား ခင္ဗ်ာ။ "

လို႔ ပညာတတ္လူၾကီးက ထပ္၍ ေတာင္းဆိုတယ္။ ဒီေတာ့ ေတာသားလူၾကီးက အလြန္ကို အားတံု႔ အားနာ ျဖစ္သြားျပီး . . . 

" ကၽြန္ေတာ္ မျပခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ ဒီပန္းပြင့္က ထူးဆန္းတယ္ လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သိထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ထူးဆန္းတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ထိန္းသိမ္းလာတဲ့ ပန္းပြင့္ ျဖစ္ေလေတာ့ မ်ိဳးဆက္ရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ အရ ထိန္းသိမ္းထားရတာမို႔ပါ။ ျပီးေတာ့ သူ႕မွာ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ရွိေနလို႔ပါ။ "

ေတာသားလူၾကီးက ဒီလို ေျပာလိုက္တယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ပညာတတ္လူၾကီးက ပိုျပီးေတာ့ သိခ်င္သြားျပီး  . . . 

" ဘယ္လိုမ်ား စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ရွိေနတာပါလိမ့္ဗ်ာ။ အဲဒီ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အတိအက် လိုက္နာပါ႔မယ္။ ထူးဆန္း လွပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဒီပန္းပြင့္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ခ်င္မိရံုေလးပါပဲ။ "

လို႔ ဆိုကာ စည္းကမ္းကို လိုက္နာမည့္ အေၾကာင္း သူ႕ဖာသာ ကတိေတြေပးေလတယ္။ က်ဥ္းထဲ က်ပ္ထဲ အေျခအေန ေရာက္ေနေလေတာ့ ေတာသားလူၾကီးလည္း မတတ္သာတဲ့ အဆံုး သူတို႔ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ထိန္းသိမ္းလာတဲ့ ထူးဆန္းေသာ ပန္းပြင့္ေလးကို ထုတ္ျပဖို႔ သူတည္းခိုရာ အခန္းထဲကို ဝင္သြားကာ အထုပ္ေလး တစ္ခုကို ယူလာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီအထုပ္ေလးကို ရြာသူၾကီးနဲ႔ ပညာတတ္လူၾကီး ေရွ႕ စားပြဲေပၚမွာ တင္ျပီးေတာ့ တည္ၾကည္စြာ စကားဆိုတယ္။

" ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕ စည္းကမ္း ဆိုတာ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ အာနိသင္က ဘာရွိမလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ကေတာ့ လက္ဆင့္ကမ္းျပီး ေျပာလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ . . . 

၁။ ထူးဆန္းတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို ထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းေလးထဲက လံုးဝ အျပင္ကို မထုတ္ရပါဘူး။
၂။ တကယ္လို႔ ထုတ္ခဲ့မိတယ္ ဆိုရင္လည္း သူ႕ကို လက္နဲ႔ကိုင္ျခင္း ၊ အသားနဲ႔ ထိျခင္း မလုပ္ရပါဘူး။
၃။ တကယ္လို႔ အသားနဲ႔ ထိခဲ့မိမယ္ ဆိုရင္လည္း သူ႕ရဲ႕ ေမႊးရနံ႕ကို မရွဴမိေစရပါဘူး။
၄။ တကယ္လို႔ သူ႕ရဲ႕ ရနံ႔ကို ရွဴမိခဲ့မယ္ ဆိုရင္လည္း သူ႔ရဲ႕ အရသာကို သိရေလေအာင္ ဒီပန္းပြင့္ကို လွ်ာနဲ႔ မလ်က္မိေစရပါဘူး။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ထိန္းသိမ္း လာခဲ့တဲ့ စည္းကမ္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကလည္း ေစာင့္ထိန္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကို လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့ အဘိုးကလည္း ထိန္းသိမ္းခဲ့တယ္။ ဒီလိုပဲ ဆင့္ပြားလက္ဆင့္ ကမ္းလာတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း ေစာင့္ထိန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီထူးဆန္းတယ္ ဆိုတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးဟာ ဒီအတိုင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထဲမွာ ရွိေနခ့ဲတာပါ။ " 

ေတာသားလူၾကီးက ရွင္းျပ အျပီးမွာ ပညာတတ္လူၾကီးက ေမးခြန္း တစ္ခုကို ေမးတယ္။

" ဒါဆို ဒီထူးဆန္းတယ္ ဆိုတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ထူးဆန္းတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ဘယ္သူ႕မွ ေသခ်ာ မသိႏိုင္ဘူးေပါ႔။ " 

ပညာတတ္လူၾကီးရဲ႕ အေမးစကားကို ၾကားရေတာ့ ေတာသားလူၾကီးလည္း ရုတ္တရက္ မင္သက္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူလည္း ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ထိန္းသိမ္း ဆိုလို႔သာ ထိန္းသိမ္း လာခဲ့တာ ၊ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္က ေစာင့္ထိန္း ဆိုလို႔သာ ေစာင့္ထိန္း လာခဲ့တာ ဘယ္လို ထူးဆန္းတယ္ ဆိုတာ သူ တကယ္ကို မသိခဲ့ဘူး။ 

" အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ထူးဆန္းတယ္ ဆိုတဲ့ အရာကို ေသခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ဒါေတြကို ေရွာင္ရမယ္ ဆိုလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွာင္ရင္း ပန္းပြင့္ေလးကို ထိန္းသိမ္း လာခဲ့တာပါ။ ကဲ . . . အခု ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ထူးဆန္းတယ္ ဆိုတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို ၾကည့္ရေအာင္ . . " 

သူက ေျပာလည္း ေျပာ ၊ လက္ကလည္း အထုပ္ေလးကို ေျဖကာ ဖြင့္လိုက္တယ္။ အထုပ္ေလးလည္း ေျပသြားေရာ အထဲမွာ ပုလင္းေလး တစ္လံုးထဲမွာ ျပာလဲ့လဲ့နဲ႔ ပန္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပန္းပြင့္ေလးက အခုမွ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခူးျပီး ပုလင္းထဲ ထည့္ထားသလို လန္းဆန္းေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပုလင္းေလးကို ေသခ်ာစြာ ပိတ္ထားတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနျပီ ဆိုတာကိုေတာ့ ၾကည့္တာနဲ႔တင္ သိေနႏိုင္တယ္။ 

" တကယ္ကို ထူးဆန္းပါေပတယ္ဗ်ာ။ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ထူးဆန္းတယ္ ဆိုတဲ့ အာနိသင္ကေတာ့ ဘယ္လို ေနမလဲ မသိေပမဲ့ ပန္းပြင့္ကို ျမင္တာနဲ႔တင္ ထူးဆန္းတယ္ ဆိုတာ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ . . . ဘာေၾကာင့္ ထူးဆန္း ရတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သိခ်င္မိတယ္။ "

လို႔ ပညာတတ္လူၾကီးက ဆိုတယ္။ ရြာသူၾကီးကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္ေနယံုပါပဲ။ ေတာသားၾကီးကေတာ့ ခပ္ငူငူၾကီးသာ ထိုင္ေနတယ္။ သူလည္း ထူးဆန္းတယ္ ဆိုတဲ့ ပန္းပြင္ေလးရဲ႕ ထူးဆန္းမႈကို မသိခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ ဒီမွာ ပညာတတ္လူၾကီးက စကားဆက္တယ္။

" ျဖစ္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သုေတသန ျပဳဖို႔ ဒီပန္းေလးကို ခဏေလာက္ ငွားပါ။ အမ်ားၾကီး မဟုတ္ပါဘူး တစ္ရက္ထဲပါပဲ။ ဒီလို ပန္းမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဓါတ္ပံုရိုက္ မွတ္တမ္း တင္မယ္။ ျပီးေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ အခ်က္အလက္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္တမ္းေလး ေရးထားရံုေလးပါပဲ။ "

ပညာတတ္လူၾကီးက ဒီလို ေျပာေတာ့ ေတာသားလူၾကီးက ေခတၱ ျငိမ္သက္သြားျပီးေတာ့မွ  . . . 

" ကၽြန္ေတာ္ ငွားခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ စည္းကမ္းေတြကို ေမ့သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ မေတာ္လို႔ ဒီပန္းေလးကို ပုလင္းထဲက ထုတ္လိုက္ရင္ ဘာျဖစ္လာမလဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ ပုလင္းထဲက ထုတ္ျပီးေတာ့ လက္နဲ႔ကိုင္မိရင္ ဘာျဖစ္လာမလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ဘူး။ တကယ္လို႔ ကိုင္မိရံုတင္မကဘဲ သူ႕ရဲ႕ အနံ႔ကိုပါ ရွဴမိရင္လည္း ဘာျဖစ္လာမယ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ရွဴမိရံုတင္ မကဘဲ သူ႕ရဲ႕ အရသာကို လ်က္မိရင္လည္း ဘာျဖစ္လာမယ္ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အႏၱရာယ္ ရွိလို႔ တားျမစ္ထားတယ္ လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သိထားပါတယ္။ "

" ဟုတ္ကဲ့ . . . ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒီစည္းကမ္းကို ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္နာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီပန္းပြင့္ေလး တစ္ရက္ေလာက္သာ ငွားပါ။ "

လတ္တေလာ ေက်းဇူး ရွိသူလည္း ျဖစ္ ၊ သူတို႔ အေပၚမွာလည္း အရမ္းေကာင္းေနသူ ျဖစ္တဲ့ အျပင္ ပညာတတ္ လူၾကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္ဆိုတာေၾကာင့္ ေတာသားလူၾကီးက ပညာတတ္ၾကီးကို သူတို႔ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့တဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ပန္းေလးကို တစ္ရက္ ငွားလိုက္ေတာ့တယ္။ 



စူးစမ္းတတ္သူ ၊ ကိုယ့္ဝါသနာပါရာကို စူးစိုက္တတ္သူတို႔ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း ညဥ့္နက္လို႔ ရြာသူၾကီးနဲ႔ ေတာသားလူၾကီး အသီးသီး အိပ္ယာ ဝင္သြားေပမဲ့ ပညာတတ္လူၾကီးကေတာ့ မအိပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူ႕လက္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ပန္းပြင့္ ျပာတာတာေလးကို ၾကည့္ျပီး ပီတိေတြ ျဖာေဝ ေနတယ္။

သူ႕ရဲ႕ စာဖတ္ခန္းနဲ႔ သစ္ပင္ ပန္းမန္ေတြကို ေလ့လာတဲ့ သုေတသန အခန္းထဲမွာ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့တယ္။ ပုလင္းေလးကို စားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္ျပီး မွတ္တမ္းတင္ ဓါတ္ပံု ရိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနခဲ့တယ္။ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီ ဆိုကာ ဓါတ္ပံု ရိုက္လိုက္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ဓါတ္ပံုက မလွပေပ။ ပုလင္းကို အလင္းေတြ ျပန္ကာ ပုလင္းထဲက ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ေကာင္းေကာင္း မရေပ။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ရႈ႕ေထာင့္မ်ိဳးစံုကေန ၾကိဳးစားေပမဲ့ ပုလင္းဆိုတာကလည္း အလံုးၾကီး ျဖစ္ေနေလေတာ့ အဆင္ေျပေသာ ဓါတ္ပံု တစ္ပံုကို ရိုက္မရခဲ့ဘူး။

ေတာသားလူၾကီး ဆီက ခဏတာ ငွားရမ္း ခဲ့တာ တစ္ရက္ထဲ ျဖစ္ေလေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာလည္း အခ်ိန္ကို အကုန္မခံႏိုင္ဘူး။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဓါတ္ပံု ရိုက္ေနရင္း အဆင္မေျပေလေတာ့ သူ စိတ္မရွည္ ျဖစ္လာကာ ပန္းပြင့္ေလးကို ပုလင္းထဲကေန အျပင္ကို ထုတ္ျပီး ဓါတ္ပံု ရိုက္ဖို႔ စဥ္းစားလိုက္မိတယ္။ ဒီလို စဥ္းစားလိုက္မိတယ္ ဆိုရင္ပဲ ေတာသားလူၾကီးရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကိုလည္း တစ္ခါတည္း သတိရမိတယ္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပန္းပြင့္ေလးကို ဓါတ္ပံု ရိုက္ခ်င္ေနစိတ္က မ်ားေနတာ ဆိုေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးကို ပုလင္း အျပင္ ထုတ္မိေပမဲ့ ငါ လက္နဲ႔ မကိုင္မိရင္ ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။

ဒါနဲ႔ ပုလင္းေလးရဲ႕ အဖံုးအျဖစ္ စြပ္ထားတဲ့ အစြပ္ေလးကို ေျဖးညွင္းစြာ ျဖဳတ္လိုက္ျပီး ပန္းပြင့္ေလးကို အျပင္ကို ေလ်ာတိုက္ ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ ေလ်ာတိုက္ကာ ထြက္က်လာတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို သူ သုေတသန လုပ္ေနက် လင္ဗန္းေလးထဲ ေလ်ာတိုက္ပဲ သြန္ခ်ကာ ထည့္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အေပၚမွ ၊ ေဘးတိုက္ မ်ိဳးစံုမွ ဓါတ္ပံုေတြကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ရိုက္ယူေတာ့တယ္။ ဓါတ္ပံု ရိုက္ျပီးလို႔ ရလာတဲ့ ပံုေလးေတြကလည္း အရမ္းကို ေတာက္ပစြာနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးကို ပံုေဖာ္ေပးတယ္။ ဘာရယ္လို႔ ေျပာရခက္ေသာ ဆြဲေဆာင္မႈ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးက သူ႕ကို ညွိဳ႕ယူကာ ဆြဲေဆာင္ေနခဲ့တယ္။

ကင္မရာကို ကိုင္လိုက္ ပန္းပြင့္ေလးကို ရိုက္လိုက္နဲ႔ သူ အရာအားလံုးကို ေမ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ။ ပန္းပြင့္ေလးကို အညွာေလးကေန ေထာင္ျပီးေတာ့ ဓါတ္ပံု ရိုက္ရရင္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူး သူ႕မွာ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူ ေတာသားလူၾကီးကို ေပးထားတဲ့ ကတိကို ေမ့သြားကာ ပန္းပြင့္ေလးဆီကို လက္လွမ္းကာ ကိုင္လိုက္မိတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးကို အညွာကေန ေထာင္ထားလိုက္ဖို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ပန္းပြင့္ေလးကို သူ႕လက္နဲ႔ ထိလိုက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့ အင္အား တစ္ခုနဲ႔ ဘာမွန္း မသိေသာ အရသာ တစ္ခုက သူ႕လက္ကို လာေရာက္ စီးဝင္ျပီး ၾကင္ခနဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။

ေႏြးခနဲေသာ အသိနဲ႔ အတူ ပန္းပြင့္ေလးက သူ႕အေပၚမွာ ပိုျပီးေတာ့ ဆြဲေဆာင္အား ေကာင္းလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ ဘာဆို ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ ကိုင္ထားတဲ့ ကင္မရာကို ဓါတ္ပံု ရိုက္ဖို႔ ဆိုတာ ေမ့သြားခဲ့ျပီ။ ကင္မရာကို ေဘးမွာ ခ်ထားလိုက္ျပီး ပန္းပြင့္ေလးကို ရင္ခုန္တပ္မက္စြာ ကိုင္တြယ္မိရင္း ေလ့လာေနမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပန္းပြင့္ေလးမွ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေမႊးျမျမ ရနံ႔ေလးကိုလည္း သူ သတိမထားမိေတာ့ဘူး။ ဒီရနံ႔ေလးဟာလည္း သူ႕အတြက္ ဆြဲေဆာင္မႈ တစ္ခု ပိုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေလာက္ ေမႊးေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ အရသာဟာ ဘယ္လိုမ်ား ေနမလဲ ဆိုတဲ့ မသိစိတ္ရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈ ေနာက္ကို သူ႔ရဲ႕ စိတ္က လိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလျပီ။

ပန္းပြင့္ေလးကို သူ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ေသခ်ာစြာ ကိုင္ေနခဲ့ျပီး ပန္းပြင့္ရဲ႕ ရနံ႔ေလးကိုလည္း သူ တပ္မက္စြာ ရွဴေနခဲ့မိျပီ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ပြင့္ဖတ္ဆီမွ ဘာအရသာမ်ား ရွိေနလိမ့္မလဲ ဆိုေသာ စိတ္ျဖင့္ သူ႕ရဲ႕ လွ်ာကို ထုတ္ကာ လ်က္ဖို႔ ျပင္လိုက္ေလေတာ့တယ္။

" - - - - - - "



မနက္ မိုးလင္းလို႔ ရြာသူၾကီး နဲ႔ ေတာသားလူၾကီး အိပ္ယာက ႏိုးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ တည္းခိုေနတဲ့ ျမိဳ႕က ပညာတတ္လူၾကီး အိမ္ဟာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေသာ အသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္သံေတြကို ၾကားေနခဲ့ရတယ္။

ဘာျဖစ္လု႔ိမ်ားပါလိမ့္ ဆိုတာ သူတို႔ စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ . . . .။ ထိုအိမ္ ပိုင္ရွင္ ပညာတတ္ လူၾကီး ကိုယ္တိုင္ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြပ္ေနတာကို ေတြ႕ၾကရတယ္။ ညက အေကာင္း ၊ ဒီမနက္မွ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ရူးသြပ္ သြားတယ္ ဆိုတာ သူတို႔လည္း ေသခ်ာ မသိၾကဘူး။ သူတို႔ အခု ေတြ႕ေနရတဲ့ ပညာတတ္ လူၾကီးကေတာ့ ညကလို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း အမူအရာ နဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၊ ျမင္သမွ် ေတြ႕သမွ်ကို ဟစ္ေအာ္ကာ ယုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားေတြကို ေျပာဆိုေနတဲ့ သာမာန္ လူအရူးၾကီး တစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ေနခဲ့ေလျပီ။

ေတာသားလူၾကီးက သူ႕ရဲ႕ ပန္းပြင့္ေလးကို ျပန္ေတာင္းခ်င္ေပမဲ့လည္း အခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ပညာတတ္ လူၾကီးဆီကေန ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ေတာင္းလို႔ ရႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ ျပီးေတာ့ တစ္အိမ္လံုး အႏွံ႔ လိုက္ရွာေပမဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးကို လံုးဝ ရွာလို႔ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ထူးဆန္းေသာ ပန္းပြင့္ေလးဟာ ထူးဆန္းစြာနဲ႔ပဲ ေပ်ာက္ဆံုး သြားခဲ့ေလျပီ။

သူတို႔ အခု လက္ရွိေတြ႕ ေနရတာကေတာ့ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးေနျပီး ျမင္သမွ်ကို အလိုမက်စြာ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ " ပညာတတ္ အရူးၾကီး " တစ္ေယာက္ကိုသာ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။



ဟိုတစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေလး တစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။


မိုးပ်ံရထားလမ္းအတြက္ စင္ကာပူနဲ႔ခ်ိတ္ၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူရွာ။

ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သတင္းေလးပါ။ အားလံုးလည္း ဖတ္ျပီးၾကမွာပါ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘာရယ္ ညာရယ္ မသိဘဲ ၾကိဳဆိုၾကသလို ၊ တခ်ိဳ႕က က်ေတာ့ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေထာက္ျပ ေျပာဆိုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘာမွန္းကို မသိဘဲ ေဝဖန္ေနလိုက္ၾကတာ ျမင္ရ ဖတ္ရတာကို စိတ္ဆင္းရဲစရာပါပဲ။

အဲ . . .

ဒီၾကားထဲမွာ ေနာက္ထပ္ သတင္း တစ္ပုဒ္ကို ထပ္ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ပိုဆိုးပါေလေရာ။  " ရန္ကုန္ကို စကၤာပူ လို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ " ဆိုတဲ့့ သတင္းေလးပါ။

ဟိုးအရင္ကေတာ့ ျပည္ပ သတင္းဌာနေတြက ေရးလိုက္ၾကတာ ညစ္ပတ္ နံေစာ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ ၊ ပုပ္သိုးေနေသာ ျမိဳ႕ပ်က္ အေဟာင္း ၊ ဘာညာနဲ႔ စံုေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ ေမြးလို႔ နာရတယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အရွိကို အရွိအတိုင္းပဲ လက္ခံပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မိုးေတြ ရြာလို႔ ေရေတြ မ်ားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္မွာ ေရေတြ ၾကီးတယ္။ ဘာလို႔လဲ ေရစီး ေရလာ မေကာင္းလို႔။ ဒါပဲေပါ႔။ မေကာင္းတာကို မေကာင္းဘူးလို႔ပဲ အရွိအတိုင္း လက္ခံပါတယ္။

အခုဗ်ာ။ ဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့ ျမိဳ႕ပ်က္ အေဟာင္းၾကီးကို စကၤာပူ လို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ေၾကြးေၾကာ္တာဟာ မလုပ္ဘူးကြာ ဆိုျပီး ထိုင္ေနတာထက္ စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္တာပါပဲ။ လုပ္တယ္ မလုပ္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ႔ေလ။ အခုေတာ့ လုပ္ပါမယ္ ဆိုျပီး ေျပာရံု ရွိေသးတယ္။ စကၤာပူေလာက္ပဲ သိတာလား ၊ တျခား ႏိုင္ငံေတြ ဘယ္ေလာက္ တိုးတတ္ေနတယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား။ ဘာလား ၊ ညာလားနဲ႔ ေဝဖန္ေနလိုက္တာ အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္က လုပ္မယ္ လို႔ ေျပာရင္ လုပ္ပါေစဦးေပါ႔လား။ လုပ္ပါမယ္ ဆိုတာကို ဟိုလုိလုပ္ပါလား ၊ ဒီလိုလုပ္ပါလား ၊ ဆိုတာေတြနဲ႔ လူေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးဝါးစြာ ၊ ေရာင့္ရဲမႈ နည္းပါးစြာနဲ႔ ေဝဖန္ေနေတာ့တာကိုး။ ဒါကို ယဥ္ေက်းေသာ စကားနဲ႔ သံုးႏႈန္းရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အၾကံေပးတယ္ေပါ႔ေလ။ ေထာက္ျပတယ္ ေပါ႔ေလ။

လုပ္ပါေစဦးဗ်ာ။ ပုပ္သိုးေနတဲ့ ျမိဳ႕ပ်က္ အေဟာင္းၾကီးကေန စကၤာပူေလာက္ ျဖစ္လာမယ္ ၊ ျပီးေတာ့မွ တျခားေသာ တိုးတတ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကိုလို ဆက္ျပီး တိုးတတ္ေအာင္ လုပ္မယ္ ဆိုရင္ ပိုျပီး မေကာင္းေပဘူးလား။ ေဝဖန္ အျပစ္တင္မႈေတြ မ်ားလာရင္ လူဆိုတာကလည္း လူပဲ မဟုတ္လား။ ေတာ္ျပီကြာ ဆိုျပီး ငုတ္တုပ္ ထပ္ထိုင္ေနလိုက္မွျဖင့္ ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို စိတ္ပ်က္ မိတယ္။

အထူးသျဖင့္ ကိုယ္က အျပင္ကို ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ မီဒီယာမ်ား ၊ သတင္းဌာနမ်ား ၊ အတိုက္အခံမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ " ပန္းပြင့္ ပံုျပင္ " ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေလး တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

အရင္က မေတြ႕ဖူး ၊ မၾကံဳဖူးခဲ့ဘူးေလဗ်ာ။ အခု ေတြ႕ဖူး ျမင္ဖူး ၾကံဳဖူးျပီ ဆိုေတာ့လည္း လူဆိုတာ ပိုျပီးေတာ့ လိုလား ေတာင့္တာေနတတ္တာ အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သတိေလးနဲ႔ တဆင့္ခ်င္း သြားၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ခါတည္း သတိလက္လြတ္ျပီးေတာ့ ပန္းပြင့္ကို အတင္း ဖမ္းဆုပ္ကာ ၊ ပန္းပြင့္ကို နမ္း ၊ ပန္းပြင့္ကို လ်က္မိေသာ " ပညာတတ္ လူၾကီး " လိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

တစ္ခုေသာ စကားပံုကလည္း ရွိေသးတယ္ေလ။ " ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲ " ဆိုလားပဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ။ တကယ္သာ ပညာရွိ ၊ ပညာတတ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ဒီပညာကို ေလးစားေသာ အားျဖင့္ အသိေလး ၊ သတိေလးနဲ႔ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေျပာဆိုၾကဖုိ႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မယ္။

ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိထားေသာ " ပန္းပြင့္ ပံုျပင္ " ထဲက ပညာတတ္ လူၾကီးရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းကေတာ့ . . . . . . .



*** အခု တေလာ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြ သိပ္မေရးျဖစ္တာ ဒီလို စာေတြ ေရးျဖစ္မွာ စိုးလို႔လည္း ပါပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာပဲ ကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။ ***



ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
14-Dec-2011

Share/Bookmark

30 November 2011

24 အလံ


ဘယ္သူလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းထဲက တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ထဲက စာေလး တစ္ေၾကာင္းကို အခုတေလာမွာ သတိတရ ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒီလိုဗ်။

" ဆက္ေၾကာင္းေတြ ရွိေနတိုင္း အက္ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ " 

တဲ့။ သူ႕ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက အစိတ္အပိုင္းေလး တစ္ခု မွ်သာေပါ႔။ 

အဲ . . . ဒီေန႔ ထူးထူးျခားျခား အေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ကာလအတြင္း ပထမဦးဆံုး လာေရာက္ လည္ပတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ၾကီး ဟီလာရီ ကလင္တန္ အေၾကာင္း Facebook မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ျမင္ရပါတယ္။ ေနရာတကာ သူ႔ပံုခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာလို႔ေတာင္မွ ရပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဓါတ္ပံုေလး တစ္ပံုကို တင္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီ ေအာက္က ပံုေလးေပါ႔ဗ်ာ။


တကယ္ေတာ့ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံ အလံကို ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလေလာက္ကတည္းက ေရႊဂံုတိုင္မွာ ရွိေနတဲ့ အလံ ႏွင့္ တံဆိပ္ရိုက္ လုပ္ငန္းေတြ အနားက ျဖတ္သြား ျဖတ္လာရင္း သတိထား ၾကည့္မိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို အသစ္ေျပာင္းျပီးကတည္းက အျပင္မွာ ေတြ႕ဖူးတာလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ ေသခ်ာ ၾကည့္မိတယ္။ အလံေရာင္းတဲ့ ဆိုင္မွာ နမူနာ ျပထားတဲ့ အလံေတြ အားလံုးက တြန္႔ေၾကမြေနၾကတာ မဟုတ္ေပမဲ့ အဝါ ၊ အစိမ္း ၊ အနီ ဆိုေသာ ပိတ္စ ျဖတ္စ သံုးစကို လြယ္လင့္တကူ တြဲဆက္ကာ ပံုေဖာ္ထားျခင္း လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္မိပါတယ္။

ဟိုးအရင္က ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံ အေဟာင္းကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေတာ့  အခု လက္ရွိ အလံေလာက္ တြဲဆက္ထားျခင္း နည္းလို႔ သိပ္တြန္႔ေၾကျခင္း မရွိဘူးလို႔ ထင္မိျပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ အဝွမ္း ၊ ဌာန အသီးသီးမွာ လႊင့္တင္ထားၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံေတြကို ဒီလို ပံုစံပဲ ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ေယဘုယ် သေဘာနဲ႔ ဒီလိုပဲ ခပ္မဆိတ္ ေနခဲ့လိုက္ပါတယ္။

ေဟာ . . . ဒီေန႔ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ၾကီး ဟီလာရီ ကလင္တန္ လာမယ္ ဆိုလို႔ ႏွစ္ႏိုင္ငံ အလံေတြကို လႊင့္တင္ထားလိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိေတာ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလံက အေရာင္ သံုးမ်ိဳးပဲ စပ္ထားတာပါ။ သံုးေရာင္ျခယ္ ဆက္စပ္ျခင္း ဆိုပါေတာ့။ အေမရိကန္ အလံက က်ေတာ့ အပိုင္းပိုင္းေလးေတြ ပိုျပီးေတာ့ ဆက္စပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ 

အဲဒီ့ အလံ ႏွစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ခံစားမိတယ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔ခ်ီျပီးေတာ့ ဂုဏ္ယူစြာ လႊင့္တင္ထားခဲ့တဲ့ အလံေတာ္ေတြမွာေတာ့ သတိထားဖို႔ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဟိုဘက္က အေမရိကန္ အလံက ဆန္႔ဆန္႔ ျပန္႔ျပန္႔ ရွိေနသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလံက တြန္႔လိမ္ေကြးေကာက္စြာ ဆက္စပ္ခံထားရတယ္။ တကယ္္ဆို အဆက္မ်ားေသာ အေမရိကန္ အလံ ဆိုရင္ ပိုေတာင္မွ တြန္႔လိမ္ေနဖို႔ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံ အသစ္ကို သံုးေရာင္ျခယ္ထားျပီးေတာ့ သံုးပိုင္းစပ္ကာ မသံုးဘဲနဲ႔ ပိတ္စ တစ္သားထဲမွာ အေရာင္သံုးမ်ိဳးျခယ္ကာ အေပၚမွာ ၾကယ္တစ္ပြင့္တပ္ျပီး သံုးရင္ေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း အေရာင္သံုးေရာင္ ပိတ္စ သံုးစကို ဆက္စပ္ခ်င္လည္း ဆက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ တြန္လိမ္ေနျခင္း မရွိဘဲ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေလး တြဲစပ္ျပီး လွလွပပ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံေလး တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ 

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို ႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်ီတဲ့ ေန႔ရက္ၾကီးမွာ ဒီလို ျမင္လိုက္ရလို႔ ခံစားမိတာေလးကို ခ်ေရးမိတာပါ။ ဒီလို ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က မေကာင္းျမင္ ဝါဒ သမားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵနဲ႔ ေျပာမိတာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ . . . ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက စာသားေလး တစ္ေၾကာင္းကို ျပန္သတိရေနမိေတာ့တာပါပဲ။

" ဆက္ေၾကာင္းေတြ ရွိေနတိုင္း အက္ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ "




*** အလံပံုေလးကို Facebook မွ ယူပါသည္။ ***

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
30-Nov-2011

Share/Bookmark

21 November 2011

10 စကားပံုပ်က္ ကဗ်ာ



ေဗဒင္ နဲ႔ ေဝဟင္
တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မေတာ္ပါ။
ဒီလိုပဲ သူတို႔ ကက္ကင္းလည္း မက်
သူတို႔ဖာသာ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္ေနခဲ့ၾကတာပါ။

တနဂၤေႏြ ဆိုျပီး . . .
ေတာင္ပံကို ခပ္ျပင္းျပင္းခတ္
အၾကံကုန္တိုင္း ပင္လယ္ကို ေမွ်ာ္ေငးျပီး
ဆားထိုင္ခ်က္ေနတတ္တဲ့
ဂဠဳန္ တစ္ေကာင္လည္း မဟုတ္ရပါ။

ငယ္စဥ္က သား ၊ ၾကီးေသာ္ အား
ငယ္စဥ္က သား ၊ ၾကီးေသာ္ က်ား 
ဆိုေသာ က်ားက်ားယားယား
တနလၤာသား တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ရပါ။

ကၽြန္ေတာ္က " အဂၤါသား " ပါ။
ျခေသၤ့တို႔ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း
ဇာတိျပတဲ့ အေနနဲ႔ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း
ဟိန္းတတ္ ၊ ေဟာက္တတ္ပါတယ္။
စိတ္ပါလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ၊ ဗီဇ ေၾကာင့္ပါ။

ဗုဒၶဟူးေတြလို . . .
အစြယ္ပါ နဲ႔ အစြယ္ မပါ
ေန႔ရက္ေတြကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲကာ ျငင္းၾကျပီး
သူတို႔က ေရွ႕မတိုးခင္မွာ . . .
ေနာက္တစ္လွမ္း ဆုတ္ၾကသတဲ့ ၊
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္ေနတဲ့ ဆင္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ပါ။

ၾကာသပေတး ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္က
ၾကြက္တစ္ေကာင္လို႔ ၾကားတိုင္း
ၾကြက္သိုး ၊ အိမ္ၾကြက္ ၊ ေျမၾကြက္ ၊ ၾကြက္ျမီးတန္း
ဒီလိုေတြ ေလွ်ာက္ေတြးရင္း
မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ေတြးလို႔ကို မဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူး ၊
ေသခ်ာတာက  . . .
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ၾကြက္တက္ေနခဲ့ျပီ။

ေသာၾကာ . . . ပူးလ္ ဆိုတာ
Pooh မဟုတ္ေၾကာင္း
တခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြကို ရွင္းျပခဲ့ဖူးတယ္။
ေသာၾကာသားေတြ ေအာက္ . . . .အဲ . .
ေသာၾကာသမီးေတြ ေအာက္ . . . အီး . .
အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ ေဗဒင္ ဆရာေတြလို
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို မေျပာခ်င္ပါ။
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ . . .
ေသာၾကာ သားသမီးေတြဟာ ေမြးရာပါ ကံေကာင္းၾကပါတယ္။

စေနေတြကို ျဂိဳလ္ရွိန္ၾကီးတယ္လို႔ ယူဆရာကေန
သူတို႔က ေနရင္းထိုင္ရင္း ပါဝါတက္ လာတတ္ၾကတယ္။
စေနကို နဂါးနဲ႔  ႏိႈင္းတတ္ၾကေလေတာ့ . . .
သူတို႔ကလည္း နဂါး ျဖစ္တာေရာ ၊ ျဂိဳလ္ၾကီးတာေရာေၾကာင့္
တဆိတ္ရွိ အေမာက္ေလး တေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္။
စိတ္မရွိပါနဲ႔ . . . ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပပါ႔မယ္။
နဂါးႏိုင္ ဂါထာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိပါတယ္။
နဂါးေတြနဲ႔ ဆံုရင္ သူတို႔နဲ႔ တည့္တည့္မွာသာ ရပ္ျပီး
မ်က္လံုးခ်င္းတည့္တည့္သာ ၾကည့္ျပီး ဆက္ဆံပါ။
ေဘးမွာေတာ့ မရပ္မိေစနဲ႔။
ခ်စ္သူ ေကာင္မေလး ဆိုရင္ေတာ့ ပိုဆိုးျပီေပါ႔. . .
ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ " နဂါး မ်က္ေစာင္း " ဆိုတာ အေၾကာင္း သံုးပါး မေရြးဘူး။
မေတာ္ တေရာ္ဗ်ာ . . .
ခင္ဗ်ား ႏွလံုးသား အရည္ေပ်ာ္က်သြားလိမ့္မယ္။

ဟိုတေလာက
ေရွးေဟာင္းသမိုင္းကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ . .
ယၾတာ ေကာင္းရင္ မင္းေလာင္းေပ်ာက္တယ္ ဆိုပဲ။
ထိုယၾတာဆရာက ေပးလိုက္တာ . . .
ထိုမင္းေလာင္းအတြက္ " အဆိပ္ " . . တဲ့။
အင္း . . . တယ္ေကာင္းတဲ့ ယၾတာပါပဲ။

ဟိုတေလာက
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာေတာ့
မ်က္လံုးျပဴးျပီး အံ့ၾသမိေသးတယ္။
နိမိတ္တဲ့ ၊ ဓါတ္တဲ့ ၊ ယၾတာတဲ့ . .
သူ ခပ္သာသာ ေျပာသြားတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပိတ္ထားတဲ့ . . .
အဲ . . ဆံရွင္ ဆိုလား ၊ ဆံရွည္ ဆိုလားကို ျပန္ရေအာင္ . .
ဓါတ္ဆင္တဲ့ အေနနဲ႔ . . .
ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ေခါင္းမွာ ဆံပင္ရွားသူကို တင္ရမယ္ တဲ့ေလ။
သူ ေျပာတာကို နားေထာင္ျပီး . . .
ကၽြန္ေတာ္ေလ . . နားေထာင္ေနတဲ့
နားေတြအစား လက္ေကာက္ဝတ္ေတြ ယားလိုက္တာ။

အဲဒါနဲ႔ . . . ကၽြန္ေတာ္က
လူေတြ စုျပံဳတိုးေနတဲ့ ရက္ရာဇာမွာ
အလွဴခံခ်င္လာတယ္။
ျပႆဒါးရက္မွာ
သူမ်ားေတြ အလွဴ နားထားတုန္း ျပန္လွဴခ်င္လာတယ္။
ပုဏၰားနတ္သမီး ရကိန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္
မုဆိုးေရႊအိုး ရကိန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္
သူမ်ား အသက္သတ္ရင္ေတာ့ ငရဲပဲ။
ဒီလိုပဲ . . . .
ေသြးအံကိန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ေျမမ်ိဳကိန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္
နဂါးေခါင္း ဘယ္ဘက္ကို လွည့္လွည့္
ေကာင္းမႈ လုပ္ဖို႔သြားရင္ေတာ့ ကုသုိလ္ရမွာပါပဲ။

ခက္ေတာ့ ခက္တယ္ဗ်ာ. . . .
ဒီလိုေတြ ေလွ်ာက္ေတြးရတာကိုက
အေနအထိုင္ေတြက မက်
စကားပံုေတြ . . . မ . . လွ . . ေတာ့ . . . ဘူး . . . ။

ကိုေဇာ္
21-Nov-2011
Share/Bookmark

19 November 2011

မာနဝင္ရိုးစြန္းရဲ႕ တစ္ဘက္မွာ


သာမာန္ လူသား တစ္ေယာက္ေပမဲ့ သူက ပစၥည္းမဲ့ ၊ ဂုဏ္မဲ့ လူတန္းစား ေတြရဲ႕ ရွိရင္းစြဲ လက္ကိုင္ ေဆာင္ပုဒ္ ျဖစ္ေသာ " ပစၥည္းမဲ့ မာန " ေတြ ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳး ၾကြားဝါလ်က္ ရွိသည္။ ဘာမွ မရွိတာကိုပဲ တစ္ခါတေလ ဂုဏ္ယူေနတတ္ျပီး ၊ တစ္ခါတရံ ဘာမွ မရွိတာကိုပဲ ဂုဏ္ေျပာင္ေနတတ္သည္။ 

သူ႕မွာ မိဘ ႏွစ္ပါးေတာ့ ရွိ၏။ ဒါေပမဲ့ သူက မိဘေတြဆီမွ လက္ျဖန္႔ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံကို အမ်ားသူငါေတြ နာမည္တပ္သလို " မုန္႔ဖိုး " ေပးပါ ဟုပင္ မေတာင္းဖူးေခ်။ " ငိုေသာ ကေလး မုန္႔စားရ၏။ " ဆိုေသာ စကားေလး အတိုင္းပါပဲ။ သူက မေတာင္းတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ မရေခ်။ ဒါကိုလည္း သူက အထူးအဆန္းလုပ္ျပီး ငိုေၾကြး ဝမ္းနည္းေနတတ္သူ မဟုတ္။ 

လက္ျဖန္႔ေတာင္းသူေတြကို ျမင္တိုင္း သူတစ္ပါးရဲ႕ ဖုန္းကံကို မွီခို စားေသာက္ေနခဲ့ရေသာ " သူဖုန္းစား ၊ သူေတာင္းစား " မ်ားကိုသာ ျမင္ေနမိတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ လက္ရွိ ျမင္ေနရသူေတြကေတာ့ ထိုသို႔ ေပေရ စုတ္ျပတ္သတ္ေနသူေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြဆိုရင္ သပ္ရပ္သားနားျပီး ထည္ဝါလွေသာ ကားအေကာင္းစားမ်ားကို စီးထားေသာ္လည္း သူမ်ားဆီမွ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနေသာ ဟန္ပံုျဖစ္ေနၾက၏။ ထိုသူေတြကို ျမင္တိုင္း သူ နားမလည္ ျဖစ္ကာ ေခါင္းခါရမ္းမိေလသည္။

သူ႕ရဲ႕ မုန္႔ဖိုး အတြက္ သူမိဘေတြဆီက သူေတာင္းတာေတာင္မွ " သားကို တစ္ပတ္စာ ေပးပါလား။ " " တစ္လစာ မုန္႔ဖိုး ေပးထားပါလား။ " ဟု ေတာင္းၾကိမ္နည္းေအာင္ သူက ေတာင္းေလ့ရွိ၏။ သူ၏ သေဘာထားကို သိထားေသာ မိဘမ်ားကလည္း သူ႕ကို " သားေရ မုန္႔ဖိုး  . . . ေရာ့ " ဆုိျပီး သူ႕လက္ထဲကို ေပးေလ့ မရွိ။ ဟိုးယခင္ ပထမပိုင္း ကာလတုန္းကေတာ့ သူ႕ကို ဒီလို ေပးခဲ့ဖူး၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူက " သားရဲ႕ စာၾကည့္စားပြဲက အံဆြဲထဲကို ထည့္လိုက္ပါ ေမေမ " ဟုသာ ဆိုေလသည္။ 

ဒီလို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ မဟုတ္. . . ။ သူနဲ႔ ထိေတြ႕သူတိုင္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ သူ႕ကို နားလည္ရခက္စြာ ခံစားမိတတ္သည္။ သူ၏ ဦးေလး ေတာ္သူ တစ္ေယာက္ကေတာ့  . . " မင္းကလည္းကြာ ၊ ဘာၾကီးတုန္း။ ဘယ္လိုပဲ ေပးေပး ရဖို႔ အဓိက မဟုတ္လား။ လက္ျဖန္႔ေတာင္းတာနဲ႔ သူေတာင္းစား ျဖစ္ရမလားကြ။ " ဟု ခပ္ေထေထ ေျပာေတာ့ သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ခပ္ေပေပသာ ေနခဲ့ေလ၏။

သူ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားစြာ ရွိသည္။ သူ႕ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားစြာက ခ်စ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ထံုးစံ အတိုင္း သူ႕ကို နားမလည္ႏိုင္ၾက။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ ၊ သေဘာထားကို သိသြားၾကကာ နားလည္သြားတတ္ၾကသည္။ ဒီလို နားမလည္ခ်ိန္ ကာလၾကားမွာေတာ့ သူတို႔ သူ႔ကို နားမလည္ႏိုင္ၾကေခ်။ " ဘာလဲဟ အသားလြတ္ ဘဝင္ကုိင္ေနပါလား။ " ဟု ခပ္ေပါက္ေပါက္ ေဝဖန္တတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူကလည္း သူ႕ရဲ႕ ပံုစံ အတိုင္း မမႈေခ်။

အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္အျပီးမွာေတာ့ သူ အေတာ္အတန္ အရြယ္ေရာက္လာသလို အေတာ္အတန္လည္း ရင့္က်က္လာခဲ့သည္။ " အေတာ္အတန္ " ဆိုတဲ့ စကားလံုး အတိုင္းပဲ သူ " အလံုးစံု " ေတာ့ ရင့္က်က္သြားျခင္း မဟုတ္ပါ။ သူ႕ဆီက ေငြေခ်းထားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက သူက လက္ျဖန္႔ရမွာ စိုးတာ တစ္ခုတည္းက ျပန္ေတာင္းေလ့ မရွိေခ်။ ဒါကို သိေနေသာ တခ်ိဳ႕က သူ႕ဆီမွ အခြင့္ေကာင္း ယူေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူက အျပံဳးေတာ့ မပ်က္ ၊ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္ တစ္ခုေတာ့ အမုန္းျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ေလ၏။ 

ဒီလိုပဲ တစ္ခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ ေငြယူလိုက္ရသလို ရွိျပီး တစ္ခါတေလ ရုတ္တရက္ ေခ်းလုိက္ရတာေတြ ရွိရင္ သူက ျပားစြန္းမွ စျပီး ျပန္ေပးေလ့ ရွိေသာ သူ႕ရဲ႕ အေလ့အက်င့္ အတြက္ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕က ေအာင့္သက္သက္ ခံစားရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီအခ်ိန္က သူ႕အေပၚမွာ သိပ္နားမလည္ေသး၍ ျဖစ္ျပီး ၊ ေသခ်ာ နားလည္သြားေသာ အခါမွာ သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ေပးတတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေသာ အၾကိမ္တိုင္းေတာ့ သူတို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ အံ့ၾသယူၾကရသည္။ 

သူ႕နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး တျခားသူေတြ အံ့ၾသယူရတာကို မဆိုေလနဲ႔ သူရဲ႕ႏွမကလည္း သူ႕အေပၚမွာ အနီးကပ္ရွိေနလ်က္နဲ႔ အံ့ၾသျခင္းေတြက မကုန္ႏိုင္။ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ခ လစာကို ၾကည့္ျပီး သူ႕ႏွမက ေျပာေလ့ ရွိသည္။ " ဟာ . . . ကိုၾကီးက လခကလည္း x x x x x x x " ဆိုတဲ့ ေနာက္မွာ သူက ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေအာင္ သူ႕ႏွမကို ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္လိုက္ေလ့ ရွိသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕ႏွမ အသာအယာ ျငိမ္သြားေလ့ ရွိသည္။ 

သို႔ေသာ္ မိုးသားေတြ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေန႔ရက္မွာေတြမွာေတာ့ သူ စိတ္လိုလက္ရ သူ႕ရဲ႕ ႏွမေလးကို သူ ေျပာျပတတ္သည္။ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ၾကားေတာ့ သူ႕ႏွမက အံ့ၾသမႈေတြ အေပၚမွာ အံ့ၾသမႈေတြ ထပ္ေဝေဝအုပ္အုပ္ ျဖစ္ကာ မိႈင္းျပာလဲ့ေနတတ္သည္။ 

" ကိုၾကီး Incentive ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မုန္းတယ္ ညီမေလး။ ကိုၾကီး ရတဲ့ လခ အျပင္မွာ သူက Allowance ဆိုျပီး ေပးတာ ရွိတယ္။ ဒါကို ကိုၾကီး လက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့ Incentive ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကိုၾကီး မၾကိဳက္ဘူး။ ကိုၾကီးက သူမ်ား မက္လံုးေပးျပီး အလုပ္လုပ္ခုိင္းမွ အလုပ္လုပ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကိုၾကီးက မက္လံုး မေပးလည္း ကိုယ့္အလုပ္တာဝန္ကို ကိုယ္ ေက်ေအာင္ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုၾကီးတို႔ သူေဌးက အလုပ္သမားေတြ အားလံုးကို Allowance နဲ႔ ထိန္းထားယံု မကဘူး။ Incentive နဲ႔ ကိုင္ထားတယ္။ ကိုၾကီးက အဲဒီ Incentive ကို ျငင္းလိုက္တဲ့ အတြက္ သံုးပံု တစ္ပံု နီးပါးေလာက္ေသာ ကိုၾကီး လခေတြက ပါမလာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း တစ္ခါမွေတာ့ ဝမ္းမနည္းဖူးပါဘူး။ Incentive ေပးမွ အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြထဲမွာ မပါတာ တစ္ခုတင္ ေက်နပ္တယ္။ "

အဲဒီညေနေလးဟာ သူ႕အတြက္ ၾကည္လင္ျပာစင္ ေနႏိုင္ေပမဲ့ သူ႕ႏွမအတြက္ေတာ့ အံ့ၾသမႈေတြ နဲ႔ ေဝေနခဲ့သည္။ အၾကိမ္ေရ မ်ားလာလို႔ ေပထံုထံု ျဖစ္လာတာကလြဲလို႔ သူ႕ႏွမ အတြက္ကလည္း တြက္ရခက္ေသာ ပုစာၦ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့သလို ၊ တြက္မရေသာ ပုစာၦ တစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္၏။

တစ္ေန႔ေတာ့ . . . .

လသာသာလား ၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာလား မသိေသာ ည တစ္ညမွာ သူ႕မွာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ရလာခဲ့သည္။ အေဝးကလို႔ ေျပာလို႔ ရသလို ၊ မေဝးဘူးလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ သူတို႔ စိတ္ခ်င္း နီးစပ္ခဲ့ၾကသည္ဟု သူ ယံုၾကည္ေနခဲ့သည္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဒါလား လို႔ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသာ အခ်ိန္ေလးမွာ သူကို သူမက ပစ္သြားခဲ့ျပီဟု သူ ေယာင္ေပေပ အတတ သိလိုက္ရသည္။ သူ႕ထက္ သာရာ ၊ သူ႕ထက္ ျမင့္မားရာ ေနရာကို တိုးေဝွ႕ခ်ိတ္တတ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ 

သူမရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ သူက သူမကို ျမင့္မားရာသို႔ ဆြဲေခၚႏိုင္ေသာ လက္တစ္စံု မရွိဟု သမုတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး သူ ေမ့ထားေသာ တျခားေသာ ရႈ႕ေထာင့္က သူ႕ရဲ႕ ရင္ဝသို႔ ခပ္စူးစူး ဝင္တိုးေလေတာ့သည္။ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ မာနေတြက ဝရုန္းသံုးကား သူ႕ႏွလံုးသားေတြကို စီးဆင္း၏။ သူ သံုးရက္ တိုင္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္ ၊ အိပ္၍ မရခဲ့ေပ။ စိတ္လြတ္ေနသူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ သူ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ က်င္လည္၏။ သူ႕ရဲ႕ လက္သို႔ သူ ၾကည့္ေနမိသည္။ 

လက္ဆိုတာ ကမ္းယူဖို႔တင္ မဟုတ္ပါလား။ လက္ဆိုတာ သူမ်ားကိုလည္း ကမ္းယူ တြဲေခၚလို႔ ရပါေသးလား ဟု သူ အလန္႔တၾကား သိခြင့္ ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ရဲ႕ ခ်စ္သူ ဟု နာမည္တပ္ေသာ သူ႕ရဲ႕ သူမကေတာ့ တျခားေသာ တစ္ေယာက္ဆီမွ ျဖန္႔ကားထားေသာ လက္ဖဝါးဆီကို တြယ္ခ်ိတ္သြားခဲ့ေလျပီ။

လက္ . . .

လက္ . .

လက္ . . . .

ဆိုျပီး သူ အၾကိမ္ေရ တသန္း မက သူ ေရရြတ္ခဲ့ဖူးျပီး ၊ လက္ကမ္းျခင္းကို သူ ရႈ႕ေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူ နံရံမွာ စာတစ္ေၾကာင္း ခ်ေရးခဲ့၏။ 

" ခ်စ္ျခင္း နဲ႔ လက္ထပ္ျခင္း ကြဲျပား ျခားနားစြာ မသိခင္ အထိ က်ေနာ္နဲ႔ သူမ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ " 

ထိုစာသားက သူ႕ရဲ႕ မူပိုင္ စာသား မဟုတ္ေပမဲ့ အခုေန အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သည္းပြတ္စာ ျဖစ္၏။ ဒီလိုနဲ႔ ေနညိဳေတာ့လည္း လထြက္ ၊ ေန႔ရက္ေတြ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ 

ခ်စ္သူကို လက္ကမ္းႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြ အဓိက လုိေလမလဲ လို႔ သူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္တတ္လာခဲ့သည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ တခ်ိဳ႕က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဖာသိဖာသာ ၊ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ ရွာဟု ဆို၏။ တခ်ိဳ႕က ပံုေသကားခ်ပ္ မက်ဟု ေျပာသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးရဲ႕ အသံေတြကို စလုတ္တိုက္ျပီး ရာခိုင္ႏႈန္း တစ္ခု အထိ စစ္ထုတ္လိုက္ေတာ့  .. . . .  

" ဂုဏ္ "

" ေငြ "

" ပညာ "

" သိကၡာ "

" အဆင့္အတန္း "

" အေပါင္းအသင္း "

" မ်ိဳးရိုး "

ဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ နဂါးေခါင္း သူ႕ဘက္ လွည့္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႕ခဲ့၏။ အမွန္အတိုင္း ဆိုရရင္ ရုတ္တရက္လည္း သူ ရင္မခုန္ပါ။ ခင္မင္မႈ ဆိုတာထက္ သူမဟာ ခဲတစ္လံုးမ်ား ျဖစ္ေလမလားလို႔ သူ႕ကိုယ္သူ စာသူငယ္လို သေဘာထားျပီး သူ ေတြေဝ ေနခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ ေခါင္းေတြက ဖုထစ္ မူးေဝေနခဲ့သည္။ 

က်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိမ့္ရျခင္းရဲ႕ ေဝဒနာက စာခ်ေရးဖို႔ ခက္လြန္းလွသည္။ သူမကို ျမင္ရင္ . . . . ( Sorry ) လိုင္းေပၚတတ္ေနေသာ အေကာင့္ေလးမွ သူမ တင္ထားေသာ သူမ ဓါတ္ပံုေလးကို ျမင္ရင္ သူ႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြကို ေမ့ကာ Hi လို႔ ႏႈတ္ဆက္မိျပန္ေလသည္။ ထိရွလာေစႏိုင္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက အဆက္မျပတ္ေသာ ခဲေတြမွ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ သူ႕ကို သူ သတိေပးရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႕လက္ကို သူ သတိတရ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ 

ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကို ကမ္းလင့္ေသာ လက္ျဖစ္ေစဖို႔ သူမ အတြက္ ဘာေတြ လိုအပ္ေလလိမ့္မလဲ။ 

" ဂုဏ္ "

" ေငြ "

" ပညာ "

" သိကၡာ "

" အဆင့္အတန္း "

" အေပါင္းအသင္း "

" မ်ိဳးရိုး "

ဒီလိုနဲ႔ သူ ျပန္ျပီးေတာ့ ဆြံအ သြားခဲ့ျပန္ေတာ့သည္။ လူအ ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကလည္း နန္းေတာ္ထဲမွာ ရတနာေတြနဲ႔ ဇယ္ေတာက္ ေနႏိုင္ေသးတာပါပဲ။ သူကလည္း သူမ အတြက္ ခမ္းခမ္းနားနား ဇယ္ေတာက္ေနမိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႕ဟာသူ ခ်ဳပ္ကာ သူက အ ေနခဲ့သည္။ 

" ဂုဏ္ " ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္မိတဲ့ ေန႔က " ဂငယ္ " လည္း ေပ်ာက္ျပီး " ဏၾကီး " တစ္လံုးတည္းကသာ သူ႔ကို တစ္ထီးတစ္နန္းနဲ႔ ဂဏာန္းၾကီးလို ကာဆီးကာဆီး လုပ္ေနခဲ့၏။ သူက " ဂုဏ္ " ငယ္သူ တစ္ေယာက္ထက္ ပိုျပီး " ဂုဏ္ " ငယ္သြားခဲ့ရသည္။ 

ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ လို႔ ဆိုဖို႔ အေရွ႕က စကားလံုးေတြက သူ႕ကို ကိုယ္ေယာင္မျပဘဲ ေျခာက္၏။ အသံ မေပးဘဲ လွန္႔၏။ ၾကာေတာ့လည္း သူ႕ဖာသာ သူ လိပ္ျပာလန္႔ကာ သူ႕ဖာသာသူပဲ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ တိတ္တဆိတ္ ကြဲေၾကမိသည္။ 

သူ  . . . . 

ေနာက္ထပ္ . . . . 

ေနာက္ထပ္ . . . . 

ေနာက္ထပ္ေသာ ခ်စ္သူကို ကမ္းဖို႔ လက္ေတြကို သူ အဓိပၸါယ္ မဖြင့္ဆိုႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ။ သူ႕ဘက္က ၁၀၀ ရာခုိင္ႏႈန္း မဟုတ္တာေတာင္မွ တခ်ိဳ႕ေသာ အရာေတြကို လက္ဖဝါးမွာ ခပ္ပါးပါး ရွိလာတဲ့ ေန႔မွာ သူ႕ခ်စ္သူကို သူ ဖြင့္ေျပာမယ္ လို႔ သူ႕ဖာသာ တစ္ကိုယ္တည္း အသံတိတ္ ၾကံဳးဝါးခဲ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က လေကြးက သူ႕ကိုယ္သူ ျခံဳလို႔ မလံုတလံုနဲ႔ သူ႕ကို ေငးေနခဲ့သည္။

ထလိုက္ . . . .

ထိုင္လိုက္ . . . . 

လဲက်လိုက္ . . . 

ျပန္ထလိုက္နဲ႔ . . . .

သူ႕ဘဝကို သူ ထူေနရင္း မထင္မွတ္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ႕ခ်စ္ေသာ သူမကို သူ ရုတ္တရက္ " ခေကြး " ခပ္လွလွေလးနဲ႔ " ခ်စ္တယ္ " လို႔ ေျပာမိသြားသည္။ ၾကယ္ေတြ အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ကခုန္ေနသလိုမ်ိဳး သူ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ အလင္းတန္းေတြက ျဖာလဲ့ေနခဲ့သည္။ 

ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ လို႔ ေျပာရတဲ့ စကားက ရင္ အစုံကို ေျခကန္ျပီး ႏွလံုးသားကို ထုတ္ယူလိုက္သလိုပါပဲ။ အဲဒီေန႔က သူ သူမကို ေျပာျပီးေတာ့ အားနည္းေနခဲ့သည္။ ဘဝမွာ စကားနည္းျပီး အတီးအတ နဲ႔ တကယ္ကို ဂြတီးဂြက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ 

အင္နဲ႔ အားနဲ႔ စိတ္ေတြကို သူမဆီ ပို႔လိုက္ရသူလို သူ အင္ျပတ္ အားျပတ္ ျဖစ္ကာ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သူ႕ဖာသာ ေတြးေနမိသည္။ 

ငါ . . . .

ငါ . . . .

ငါ . . . . 

ဆိုျပီး အခါခါ ေတြးေနခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္ထိလည္း သူ႕ရဲ႕ လက္မွာ ဗလာနဲ႔။ ျပီးေတာ့ . . . . ဗလာပါပဲ။ က်ိန္ဆဲတတ္သူ ဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ဟာ " တစ္ခါ ေသဖူးတာေတာင္မွ ပ်ဥ္ျဖဳန္းတဲ့ ေကာင္ " လို႔ သူ႕ကိုယ္သူ သတ္မွတ္ ရေလမလား။ 

ဒါေပမဲ့ . . .

သူလည္း စစ္ထဲ ေရာက္ေရာ ၊ သူက တတ္ၾကြေနခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္း တစ္ဦး ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ႕က်ည္ေတာက္ထဲမွာ ျမားေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႔။ သူ ခ်စ္ေသာ သူ႕ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးရဲ႕ ျမားေတြနဲ႔ ၊ အရာရာကို ပစ္ခြင္းမယ္ဆိုတဲ့ မာန္ေတြနဲ႔ သူ ရဲဝံ့ေနခဲ့၏။ ဟုတ္တယ္ . . သူ႕ေကာင္မေလးက သူ႕ကို ျပန္ခ်စ္ခဲ့သည္။ 

တိုက္တိုင္းေအာင္ေနခဲ့တဲ့ စစ္သူၾကီး တစ္ေယာက္လို ယံုၾကည္ရဲဝံ့ေသာ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အနာဂတ္ကို သူ မွန္းၾကည့္ခဲ့သည္။ 

သို႔ေသာ္  . . .  သူခ်စ္ခဲ့ေသာ သူမသည္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ကမ္းခ်င္ေသာ သူ႕ရဲ႕ လက္မွာ တခ်ိဳ႔ေသာ အရာေတြ ရွိေနဖို႔ လိုအပ္ပါေသးသည္။

" ဂုဏ္ "

" ေငြ "

" ပညာ "

" သိကၡာ "

" အဆင့္အတန္း "

" အေပါင္းအသင္း "

" မ်ိဳးရိုး "

အဲဒီေန႔က သူ သူ႕ဖာသာ က်ရံႈးကာ ျမိဳ႕အိုအိုမွာ ငိုေနခဲ့မိသည္။ ျပီးေတာ့ နံရံမွာ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့၏။ 

" အ ေနတာကမွ ေကာင္းသား။ အခုေတာ့ စကားသင္ျပီးမွ ဆက္ေျပာခြင့္ မရတဲ့ လူလို ငါ ဘဝကို ငါ သူမ မပါဘဲ ဘယ္လို ဆက္ေရးရမလဲ။ " 

သို႔ေသာ္  . . .

သူ . . . . 

သူမ ရဲ႕ ရင္တြင္းကို နားလည္ခဲ့ပါသည္။ 

သို႔ေသာ္  . . .

သူ . . . .

သူမရဲ႕ ရင္ထဲကို အေသအခ်ာ နားမလည္ႏိုင္ေသးပါ။ 

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ။ သူကေတာ့ သူမကို ေမွးမွိန္ ေဖ်ာ့ေတာ့သည္ အထိ ဆက္ခ်စ္ေနပါလိမ့္မည္။ တစ္ခါတရံမွာ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက . . . . သဲထဲ ေရသြန္ျပီး အရာထင္ႏိုင္သလို ၊ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက်ေတာ့ ေရထဲ သဲသြန္ရံုပါ ၊ ေရဂယက္ျငိမ္ရင္ ဖာသိဖာသာနဲ႔ . . . . .

အခုေတာ့ သူ႕ရင္မွာ " ဟာ " ေနခဲ့ပါသည္။ 

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ပါေစ . . . သူမကို သူ အျမဲတမ္း ဆက္ခ်စ္ေနပါဦးမည္။

ျဖစ္ . . . ႏိုင္ . . . ခဲ့ . . .  မယ္ . . . ဆို . . . ရင္. . . . ဘ . . . ဝ . . . မ်ား . . . စြာ . . .  ေပါ႔ . . . . ။



*** မေလးစားလို႔ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ခံစားမႈ အရ ေရးလိုက္တာ ျဖစ္၍ ဤပို႔စ္တြင္ Comment ေပးရန္ မလိုပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပိတ္ထားပါသည္။ ***



ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
19-Nov-2011

Share/Bookmark

09 November 2011

19 ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတား




တစ္ခါက . . . 

ေတာင္ေပၚရြာေလး ႏွစ္ရြာဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီး တစ္ခုကို အလယ္မွာ ျခားလ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည္ရွိေနသတဲ့။ ထိုေခ်ာက္ကမ္းပါးကလည္း ေပတစ္ရာ နီးပါးေလာက္ က်ယ္ျပီးေတာ့ ေပ ၃၀၀ ေလာက္ နက္ကာ ေအာက္မွာေတာ့ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းေလး တစ္ခုကလည္း ရွိေနေလတယ္။ မနက္ မိုးလင္းလိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ညေန ေနဝင္ရီတေရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဘက္ကေန တစ္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ရြာေလး ႏွစ္ရြာဟာ တစ္ရြာကို တစ္ရြာ ထင္ထင္ရွားရွား ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ေနရေပမဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးက ျခားေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ဘက္နဲ႔ တစ္ဘက္ ကူးလူး ဆက္သြယ္ခြင့္ မရၾကရွာဘူး။

တစ္ဘက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ရြာနဲ႔ ဒီဘက္က ရြာ ဆက္သြယ္ၾကဖို႔ ဆိုတာ ေတာင္ေပၚကေနျပီးေတာ့ ေတာင္ကို ပတ္ျပီး ေဖာက္ထားတဲ့ ေတာင္ပတ္လမ္းကေန ႏွစ္နာရီေလာက္ ဆင္းသြားျပီးေတာ့ ေတာင္ေျခ မေရာက္ခင္မွာ ဟိုဘက္ကို သိပ္မေဝးေတာ့တဲ့ ေနရာကေန ေတာင္ကို လွမ္းကူးထားတဲ့ ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ တံတားေလးကေန ဟိုဘက္ ေတာင္ကို ကူးျပီးမွ ေတာင္ေပၚကို ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ တက္ရင္ ေတာင္ေပၚက ရြာေလးကို ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚ ရြာေလး တစ္ရြာကေန ေနာက္ထပ္ ေတာင္ေပၚရြာေလး ဆီကို ကူးသန္းၾကရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူတို႔ရဲ႕ ေတာင္ေပၚ ရြာေလး ႏွစ္ရြာရဲ႕ ကူးလူး ဆက္ဆံေရးဟာ ဒီလိုပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ ေလျငိမ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီဘက္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ ရပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဟိုဘက္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ ရပ္ေနတဲ့ လူကို လွမ္းေအာ္ျပီးေတာ့ စကားေျပာလို႔ ရေပမဲ့ တစ္ဘက္နဲ႔ တစ္ဘက္ ကူးသန္းဖို႔ က်ေတာ့ ဒီဘက္ ေတာင္ေပၚက ဆင္းျပီးေတာ့မွ ဟိုဘက္ ေတာင္ေပၚကို တက္ၾကရတယ္။ အခုလို ၾကားမွာ ျခားေနတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ကူးသြားႏိုင္ဖို႔ တံတားဆင္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း ၾကိဳးတံတားက လြဲလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ 

ဒီလို ၾကိဳးတံတား တည္ေဆာက္ဖို႔ သူတို႔ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကိဳးစားဖူးခဲ့တယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ၊ ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ မ်ားစြာေသာ ဝန္ကို တံတားက ထမ္းထားရမွာ ျဖစ္လို႔  တံတားကို အဓိက ထမ္းပိုးထားမဲ့ ၾကိဳးဟာလည္း အလြန္အားေကာင္းျပီး က်စ္လ်စ္ တုတ္ခိုင္တဲ့ ၾကိဳးျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္ လို႔ သူတို႔ ေတြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံတားထိုးဖို႔ ၾကိဳး အလံုးၾကီးၾကီးကို တစ္ဘက္ကမ္းကေန ဟိုဘက္ ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လို ပို႔ရမယ္ ဆိုတာကို စဥ္းစား မရခဲ့ၾကဘူး။ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အေလးခ်ိန္ ၊ ပစၥည္း အေထြေထြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ကို ခံႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးတံတားကို ၾကိဳး အလံုး ၾကီးၾကီး နဲ႔ သြယ္ဖို႔ ထိုၾကိဳးအလံုးၾကီးကို တဘက္ကမ္းဆီ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္ မရခဲ့ဘူး။

ၾကိဳးလံုးၾကီးကို ဒီဘက္ကမ္းကေန ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ လွမ္းပစ္ေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွ ဟိုဘက္ကမ္းကို မေရာက္ႏိုင္။ သူတို႔ ဟုိဘက္ ကမ္းကို ကူးတဲ့ လမ္းေၾကာအတိုင္း က်ေတာ့လည္း ခရီးလမ္းက ရွည္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ၾကိဳး အရွည္က မေရာက္ႏိုင္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဟိုဘက္ရြာနဲ႔ ဒီဘက္ရြာဟာ ကူးလူးဆက္ဆံမႈက ေတာင္ေပၚမွ ေတာင္ေျခကို ဆင္း ၊ ေတာင္ေျခမွ တျခားေတာင္ေျခကို ကူးကာ ေတာင္ေပၚကို ျပန္တက္ရတဲ့ နည္းလမ္း တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ သူတို႔ ရြာႏွစ္ရြာရဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပေစခဲ့တယ္။ ျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚမွ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ကူးဖို႔ ၾကိဳးတံတား တည္ေဆာက္ေရးကိုေတာ့ အားလံုးက မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ လ်စ္လ်ဴရွဴ႕ကာ ေမ့ထားလိုက္ေလေတာ့တယ္။



တစ္ေန႔ေတာ့ . . .  .

သူတို႔ရဲ႕ ေတာင္ေပၚ ရြာေလးဆီကို လူငယ္ တစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ အဲဒီ လူငယ္က ေတာင္ေပၚကေနျပီးေတာ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးသာ ျခားေနတဲ့ ဟိုဘက္က ရြာကို ျမင္ျပီး ဒီေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ၾကိဳးတံတားေလး ထိုးလိုက္ရင္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လြယ္ကူသြားမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာလာခဲ့တယ္။ သူ႕ဆီက စကားကို ဘယ္သူကမွ အေရးတယူ မရွိၾကပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီလို အၾကံကို သူတို႔ ေတာင္ေပၚရြာက လူေတြ ရခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ၾကျပီးေတာ့ ၾကိဳးတံတားေလး မထိုးႏိုင္တာကလည္း အၾကံရျပီးကတည္းက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ျပီ မဟုတ္ပါလား။ တကယ္ကို ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသူေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ အားလံုးလည္း တံတားထိုးဖို႔ ၾကိဳးလံုးၾကီးကို ဟုိဘက္ ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ဟိုဘက္ ဒီဘက္ကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚရြာေလး ႏွစ္ရြာကို ၾကည့္ျပီး ၾကိဳးတံတား ထိုးဖို႔ စိတ္အား ထက္သန္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးကို ရြာက လူေတြ အားလံုးက ဝိုင္းျပီးေတာ့ ႏွစ္သိမ့္ၾကတယ္။ သူတို႔လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက ဒီစိတ္ကူးကို ရခဲ့ၾကဖူးျပီးေတာ့ ၾကိဳးစားၾကဖူးေၾကာင္း ဒါေပမဲ့ လူအား ဝန္အားကို ခံႏိုင္တဲ့ ၾကိဳးလံုး တုတ္တုတ္ၾကီးေတြကို ဟိုဘက္ ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ ပို႕လို႔ မရလို႔ ဒီအတိုင္းသာ ထိုင္ေနရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖ်ာင္းဖ်ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စကားကို ၾကားေတာ့ အလည္ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးက သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ အ့ံၾသသြားတယ္။

“ ဒီကိစၥကို မပူပါနဲ႔။ ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးပို႔ဖို႔ ခက္ေနတယ္ ဆိုရင္ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ကူညီေပးလို႔ ရပါတယ္။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ၾကိဳးတစ္စ ဆက္သြယ္ လိုက္ႏိုင္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ ၾကိဳးတံတား တည္ေဆာက္ဖို႔ အဆင္ေျပ သြားမွာပါ။ ၾကိဳးတံတား ထိုးဖို႔ စိတ္ကူး ရွိတယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသလိုသာ လုပ္ပါ။ ”

ဆိုျပီး ေျပာတယ္။ ရြာက အေတြ႕အၾကံဳ ၾကြယ္ဝသူေတြကလည္း လူငယ္ေလးရဲ႕ တတ္ၾကြမႈကို မတားခ်င္ေပမဲ့လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူတို႔ နည္းလမ္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ၾကိဳးစားမႈကို ကိုယ္ေတြ႕ ခံစား သိရွိထားေတာ့ လူငယ္ ေျပာတာကို ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ မထင္မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ စိတ္မပါ လက္မပါနဲ႔ ေခါင္းျငိမ့္ခဲ့ၾကတယ္။ လူငယ္ေလး ဘယ္လို ျပင္ဆင္မယ္ ဆိုတာ မသိေပမဲ့ အားတတ္သေရာ မရွိၾကဘူး။ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေလး ရဲ႕ တံတားထိုးဖို႔ လိုအပ္တယ္ ဆိုတဲ့ ျပင္ဆင္မႈကိုလည္း ၾကားရေရာ သူတို႔ အားလံုး လူငယ္ေလးကို ဝိုင္းျပီးေတာ့ နားမလည္ႏိုင္သလို ၾကည့္ၾကတယ္။ လူငယ္ေလးက သူ႕ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ေျပာျပတယ္။

" ကၽြန္ေတာ္ အခု ေလာေလာဆယ္ လိုအပ္ေနတာက စာပို႔ခိုေလး တစ္ေကာင္နဲ႔ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ရွည္ရွည္ တစ္လံုးပါပဲ။ "

လို႔ ဆိုတယ္။ လူငယ္ေလးရဲ႕ စကားကိုလည္း ၾကားေရာ အားလံုးက လူငယ္ေလးကို စိတ္မႏွံ႔သူလို႔ ယူဆလိုက္မိသလုိ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ေလးကေတာ့ တည္ၾကည္စြာ ဆက္လက္ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ၊ အေလးခ်ိန္ မ်ားေသာ ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းမဲ့ ၾကိဳးတံတားကို ေဆာက္ဖို႔ ခိုင္ခန္႔တဲ့ ၾကိဳးေတြကို မေတာင္းဘဲနဲ႔ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကိုပဲ ေတာင္းေနေတာ့ လူငယ္ေလးကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့  လူငယ္ေလး ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေတာင္းဆိုေနတဲ့ အတြက္ လူငယ္ေလး လုိခ်င္တာကို စိတ္မပါဘဲ ေပးလိုက္ၾကတယ္။

စာပို႔ခို နဲ႔ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ရျပီ ဆိုတာႏွင့္ တျပိဳင္နက္ လူငယ္ေလးက စာပို႔ခိုေလးရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကို ခ်ည္ကာ ဟိုနား ဒီနား လိုသလို ပ်ံသန္းႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနခဲ့တယ္။ လူငယ္ေလးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေသခ်ာ မသိေသးတဲ့ အတြက္ ရြာခံလူေတြ အားလံုးကေတာ့ လူငယ္ေလးကို သနားဂရုဏာ သက္ေနၾကတယ္။ လူငယ္ေလးကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ သူလုပ္စရာ ရွိတာကိုသာ လုပ္ေနေတာ့တယ္။



ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ လူငယ္ေလးက သူ ေလ့က်င္ေပးထားတဲ့ ခိုေလးကို ကိုင္ျပီးေတာ့ ရြာမွာ ရွိေနတဲ့ လူၾကီးေတြ အားလံုးကို ေခၚယူကာ စုစည္းလုိက္တယ္။ ျပီးမွ . . .

" ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔က စျပီး ဟိုဘက္ ေတာင္ေပၚရြာနဲ႔ ဒီဘက္ ေတာင္ေပၚရြာ ႏွစ္ရြာကို ဆက္သြယ္တဲ့ ၾကိဳးတံတားကို စေဆာက္ပါေတာ့မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုတာေလးေတြ ဝိုင္းဝန္း ကူညီၾကပါ။ "

လို႔ ဆိုတယ္။ ဘယ္လို ေဆာက္မယ္ ဆိုတာ မသိေပမဲ့ တကယ္ ေဆာက္မယ္ ဆိုေတာ့ အားလံုးလည္း တတ္ၾကြလာၾကတယ္။ ဝိုင္းဝန္း ကူညီဖို႔ အားတတ္သေရာ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ လိုအပ္တာေတြ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီ ဆိုေတာ့ လူငယ္ေလးက သူေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ ခိုေလးကို ကိုင္ျပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးရဲ႕ အစြန္းမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုဘက္မွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚရြာေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟိုဘက္ေတာင္ေပၚရဲ႕ ေခ်ာက္ကမ္းပါး အစြန္းမွာလည္း သူတို႔ ႏွစ္ရြာကို ေပါင္းကူး တံတားေလး ေဆာက္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ အားလံုး လိုလိုက လူငယ္ေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းၾကီးစြာေသာ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။

အားလံုးကို တစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္ျပီးေတာ့ လူငယ္ေလးက သူ႕လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ စာပို႔ခိုေလးကို ေကာင္းကင္ယံသို႔ လႊင့္ေျမွာက္ကာ ပ်ံသန္းေစလိုက္တယ္။ ဒီလို ပ်ံသန္းခြင့္ ရသြားျပီ ဆိုရင္ပဲ စာပို႔ခိုေလးဟာ လူငယ္ေလး ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ အတိုင္း ဟိုဘက္ ေတာင္ကမ္းပါးမွာ ရွိေနတဲ့ လူေတြဆီကို ဦးတည္ပ်ံသန္းသြားတယ္။ ခိုေလးရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ လူငယ္ေလး ခ်ည္ေႏွာင္ေပးလိုက္တဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးဟာ ေဝ့ဝဲျပီး ပါသြားတယ္။ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကို ခိုေလးက ဆြဲယူပ်ံသန္းသြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ လိပ္ခ်ည္ထားေသာ အပ္ခ်ည္လံုးထဲမွ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးမ်ားကလည္း တလွစ္လွစ္နဲ႔ ခိုေလး ပ်ံသန္း ဆြဲရာ ေနာက္ကို ေျဖေလ်ာ့ကာ ထြက္လိုက္သြားတယ္။

ပ်ံသန္းသြားတဲ့ ခိုေလးဟာ ဟိုဘက္ ကမ္းပါးကိုလည္း ေရာက္ေရာ ဟိုဘက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ခုိေလးကို လွမ္းဖမ္းယူလိုက္ျပီးေတာ့ ခိုေလးရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ ခ်ည္ေႏွာင္ေပးလိုက္တဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ျပီး ခုိေလးကို ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေလ်ာ့တိ ေလ်ာ့ရဲနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးဟာ ခပ္တင္းတင္းေလး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တင္းလာတာနဲ႔ အမွ် အပ္ခ်ည္ၾကိဳးရဲ႕ ပထမ စမွတ္ ျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေလး ကိုင္ထားတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ေနရာနဲ႔ တစ္ဘက္က အပ္ခ်ည္ၾကိဳး တို႔ဟာ ဆက္သြယ္ထားေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီၾကိဳးဟာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးမွ်သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးေပၚမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ လူသြားလို႔ ရႏိုင္တဲ့ တံတားေဆာက္လို႔ မရဘူး ဆိုတာ အားလံုးလည္း သိၾကတယ္။ ႏွစ္ဘက္ ရြာသားေတြ အားလံုး ေၾကာင္ျပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတုန္းမွာ လူငယ္ေလးက သူ႕ဘက္မွာ ရွိေနတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးစ ရဲ႕ တစ္ဘက္ကို ေနာက္ထပ္ ပိုးၾကိဳး ခပ္ၾကီးၾကီး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခ်ည္လိုက္ျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟုိဘက္ ကမ္းပါးမွာ ၾကိဳးစ ကိုင္ေနတဲ့ လူဆီကို လွမ္းဆြဲဖို႔ အခ်က္ျပလိုက္တယ္။

သူ အခ်က္ျပလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဟုိဘက္ကမ္းပါးမွာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလး ကိုင္ျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ လူက အပ္ခ်ည္ၾကိဳးစကို ဆြဲေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီဘက္မွာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတဲ့ ပိုးၾကိဳးဟာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္မိျပီး ပါသြားေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုဘက္ ကမ္းပါးက လူက ဆြဲရင္း ဆြဲရင္းနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ လက္ထဲကို အပ္ခ်ည္ၾကိဳးက ကုန္ျပီးေတာ့ ပိုးၾကိဳးေလးက ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ဒီလို အခ်ိန္က်ေတာ့ ဒီဘက္က လူငယ္ေလးက ပိုးၾကိဳးမွာ ႏိုင္လြန္ၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္းကို ထပ္ျပီးေတာ့ ခ်ည္ေနေလျပီ။

ျပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္းပါးက လူကို ဆြဲခိုင္းေလေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုဘက္က ဆြဲလိုက္ ၊ ဒီဘက္က လက္ရွိ ၾကိဳးထက္ ပိုၾကီးတဲ့ ၾကိဳးကို ထပ္ဆင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ေပးလိုက္နဲ႔ တေျဖးေျဖး မူလ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကေန ဘာမွ မဆိုင္ေသာ ၾကိဳးလံုး ၾကီးၾကီးမ်ား ျဖစ္လာတယ္။ ထပ္ဆြဲရင္း ထပ္ခ်ည္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ၾကိဳးလံုး အၾကီးၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ၾကိဳးတံတားေဆာက္ဖို႔ ၾကိဳးေတြကို ဆြဲလာႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒီလို ၾကိဳးလံုး အၾကီးေတြကို ဆြဲတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းပါးက ကမ္းေပးေနတဲ့ လူေတြကလည္း လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မရေတာ့သလို ဟိုဘက္ကမ္းပါးက ဆြဲေနတဲ့ လူကလည္း လူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မရေတာ့ဘဲ အားလံုး စုေပါင္းျပီး ဝိုင္းဆြဲၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ဆြဲရတဲ့အတြက္ သူတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ပါေစ . . . .

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတုိ႔ ရည္မွန္းထားတဲ့ ၾကိဳးတံတားေဆာက္ဖို႔ ၾကိဳးလံုးၾကီးၾကီးေတြကို ဟိုဘက္ကမ္းပါးကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဟိုဘက္ ကမ္းပါးကို ၾကိဳးလံုးၾကီးေတြ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ခဲ့တာ မေအာင္ျမင္ခဲ့သမွ် ဒီေန႔မွာေတာ့ ၊ ဒီအၾကိမ္မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ရေအာင္ ပို႔ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ မ်က္ျမင္မဟုတ္ရင္ ယံုႏိုင္စရာကို မရွိပါ။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ၊ ကုန္ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အေလးခ်ိန္ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေအာင္ ေဆာက္မဲ့ ၾကိဳးတံတားရဲ႕ ဆိုင္းခံၾကိဳးလံုးၾကီးေတြကို အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ဆြဲယူသြားတယ္လို႔ ေျပာရင္ ယံုႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့  . . .  ဒါဟာ တကယ္ကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဟိုဘက္ ကမ္းပါးကို တံတားေဆာက္ဖို႔ ၾကိဳးလံုးၾကီးေတြ ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ေသာ ၾကိဳးတံတား တစ္ခုကို ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။



ဒီပံုျပင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးထဲက အတိုင္း ပံုေဖာ္ရင္း ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္ေလး ရွိပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရည္ရြယ္ခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၊ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘ နဲ႔ သားသမီး ၊ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦး ၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ ႏွစ္ဦး တို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ " ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတား " တည္ေဆာက္တဲ့ အခါမွာ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ေလာဘၾကီးစြာ နဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ကမ္းပါးကေန တစ္ဘက္ ကမ္းပါးကို ေရာက္ေအာင္ တံတားထိုးမိေစဖို႔ အေလာတၾကီးနဲ႔ ခိုင္ခံ့ေသာ ၾကိဳးေလးေလးၾကီးမ်ားျဖင့္ လွမ္းပစ္ ခ်ည္ေႏွာင္တတ္ၾကပါတယ္။

ဒီေတာ့ ၾကိဳးရဲ႕ အေလးဒဏ္ ၊ ခရီးရဲ႕ ကြာဟမႈေၾကာင့္ လိုအပ္တဲ့ ေနရာကို မေရာက္ႏိုင္ ၊ လမ္းခရီးမွာပဲ အခ်ိန္ေတြ ၊ အင္အားေတြ ဆံုးရံႈးရတတ္ပါတယ္။ ဒီလို ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးျပီးေတာ့ စိတ္ဓါတ္ အင္အားေတြပါ ကုန္ဆံုးတတ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ " ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတား " တည္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ ဆိုတာ အထက္က ပံုျပင္ေလး အတိုင္းပါပဲ။ သံေယာဇဥ္ ဆိုေသာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးမွ်င္ေလးက စျပီးေတာ့ တစ္ပတ္ခ်င္း ၊ တစ္ရစ္ခ်င္း ရစ္ပတ္ ေႏွာင္ဖြဲ႕ သြားျပီးမွ ဒီ့ထက္ ခိုင္မာေသာ ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ရင္ ထာဝရ ခိုင္ျမဲႏိုင္ေသာ သူနဲ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ " ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတား " ျဖစ္လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု ရွိေနတာက ၾကိဳးၾကီးၾကီးနဲ႔ ရစ္ပတ္ရင္ ေလဟာနယ္ ပိုမ်ားပါတယ္။ ၾကိဳးေသးေသးနဲ႔ ရစ္ပတ္ေလ ပိုျပီးက်စ္လ်စ္ကာ ေနရာ မလပ္ေသာ ေလဟာနယ္ နည္းေစႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီ့ၾကိဳးဟာ ေသးငယ္ေပမဲ့ ျပတ္ေတာက္ဖို႔ ခက္ေသာ " သံေယာဇဥ္ ၾကိဳး " မျဖစ္သင့္ဘူးလားဗ်ာ။

စာဖတ္သူ အားလံုးလည္း ထာဝရ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေသာ " ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတားမ်ား " တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။



" တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေတာင္တန္းေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။ 
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။ 
ေတာင္ေပၚေနရာ ေရာက္တဲ့ အခါ အထက္နဲ႔ နီးသြားသလို ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္ရတာ အရသာ . . . 
ခ်ိဳင့္ဝွမ္းထဲ ေရာက္တဲ့ အခါ ေအာက္ေျခကို စူးစမ္းရျပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရတာ အရသာ . . 
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ကမုကထစ္ေတြ ၊ အဖုအထစ္ေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တြင္းေတြ ၊ ပက္ၾကားအက္ေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။ 
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ . . . 
မညီမညာ ျဖစ္ေနရတာကိုက အေျပာင္းအလဲေလး တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ ညီညီညာညာသာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရရင္ ဘဝဆိုတာ ဘာမွ အမွတ္ရစရာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ရင္ခုန္မႈေတြနဲ႔ အတူ ဘဝကို အမွတ္တရေတြ နဲ႔ ျဖတ္သန္းၾကမယ္။ "


*** ေလးစားရေသာ ဦး- - - နဲ႔ ေဒၚ - - -  တို႔ရဲ႕ ၉.၁၁.၂၀၁၁ မွာ က်ေရာက္ေသာ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ အတြက္ အမွတ္တရ ေရးပါသည္။ ***


ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
9.11.2011

Share/Bookmark

05 November 2011

11 စုထားမိေသာ အာဟာရမ်ား ( ၄ )



ဒီေန႔  ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိေတာ့ Facebook မွာ  အျဖဴေရာင္ နတ္သမီး က ဒီလို စာသားေလးေတြ တင္ထားတာ ေတြ႕ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေရးထားတာေတြကို ဖတ္ျပီးေတာ့ ေအာက္ကေန ဟိုးအရင္က ဖတ္ထားခဲ့တာေလးေတြကို ဝင္ျပီးေတာ့ အာေခ်ာင္မိပါေလေရာ။ ဒီမွာ သူက ျပန္ေရးပါတယ္။ သူကေတာ့ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရးလဲ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုးအရင္က ဖတ္ထားခဲ့တာေလးေတြကို ျပန္မွတ္မိသလို ေရးမိပါတယ္။ ဒါေလးေတြကို စုျပီးေတာ့ အားလံုးဖတ္ဖို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။



ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈဟာ သူရဲေကာင္းျဖစ္မႈရဲ႕ အႏွစ္သာရပဲ။
(Emerson) 



သူရဲေကာင္းမ်ားသည္ ေလာကတြင္ အေၾကာက္တတ္ဆံုးသူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ 
( တဂိုး ) 



လူေတြဟာ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ဖန္တီးေနၾကတာပါပဲ။
(Karl Marx) 



သို႔ေသာ္ ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္ ေရးႏိုင္သူ ရွား၏။ ကိုယ့္သမိုင္းကို တျခားသူေတြကသာ ဝိုးတဝါး ေရးၾကေလသည္။ 
( ကြန္ျဖဴးရွပ္ ) 



မိမိကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ မျပဳႏိုင္သူဟာ ေက်းကၽြန္တဦးပါပဲ။
(Robert G. Imgersoll) 



လမ္းညႊန္သူ မရွိဘဲ ခရီးသြားျခင္းသည္ မိုက္မဲသည္ မည္၏။ 
( ေလာကနီတိ ) 



လူဆိုတာ သူဆႏၵရွိတဲ့အရာကို လိုလိုလားလားယံုၾကည္တတ္ၾကတယ္။
(Julius caesar) 



ယံုၾကည္မႈ မရွိရင္ ဘယ္အရာမွ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ေပ။ 
( ေသာ္မတ္စ္ ေဝးလ္ ) 



ယံုၾကည္ဖို႔ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာတိုင္းဟာ အမွန္တရားရဲ႕ နိမိတ္ပံုတခုပါပဲ။
(William Hazlitt) 



လုပ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္သည္ျဖစ္ေစ ၊ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္သည္ ျဖစ္ေစ . . သင္၏ အထင္ အမွန္ပင္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ 
( ဟင္နရီ ဖို႔ဒ္ ) 



ေတြးေခၚျခင္းအားျဖင့္ လူဟာအမွန္တကယ္ႀကီးျမတ္လာရတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။
(Pestalozzi) 



ေတြးေခၚမႈသာ မပါရင္ လူဆိုတာ တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္ပါပဲ။ 
( ေရးရိႈးလ္ဝပ္ဒ္ ) 



စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္းဟာ လူမ်ားကို ဗဟုသုတ ပညာၾကြယ္ဝေအာင္လမ္းညႊန္တယ္။
(Pestalozzi) 



ေတြးေခၚစဥ္းစားျခင္းသည္ ဥာဏ္ဖြံ႕ျဖိဳး ေစ၏။ ေလ့လာမွတ္သားျခင္းသည္ ဗဟုသုတ တိုးပြားေစ၏။ 
(ဆိုကေရးတီး ) 



အေတြးအေခၚ အယူအဆမွန္သမွ်၏ မူလအရင္းခံသည္ အေတြ႕အႀကံဳပင္ျဖစ္သည္။
(John Locke) 



အေတြးအေခၚ၏ မူလသည္ စိတ္ရင္းခံ ျဖစ္၍ အယူအဆ၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာသည္ အစြဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။ 
(ေသာမတ္စ္ သြန္မဆင္ ) 



ႀကီးက်ယ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြဟာ လက္ေတြ႔အျဖစ္ကို အသြင္ေျပာင္းၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ျဖစ္လာရပါတယ္။ 
(William Hazlitt) 



အေတြးအေခၚ ဆိုတာ အယူအဆ မဟုတ္သလို ၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အိပ္မက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္တည္းကို ေျပာင္းလဲဖို႔ထက္ လူအားလံုးကို အက်ိဳးျပဳဖို႔ ပိုလိုအပ္တယ္။ 
(ဂ်က္စ္ဆင္ ဘေရာင္း )  



အမွန္တရားကို ႀကီးျမတ္ေအာင္ဖန္တီးတဲ့သူဟာ လူသားပဲ။ လူကိုႀကီးက်ယ္ေအာင္လုပ္တဲ့ အမွန္တရားေတာ့မဟုတ္ဘူး။
(Confucius) 



အမွန္တရား ဆိုတာကို ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ေအာ္ဟစ္ေနဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ျပီး လိုက္နာေဆာင္ရြက္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ 
( အီမာဆင္ ) 



အမွန္တရားဟာ ရိုးသားတယ္။ အမွန္တရားဟာ ေသခ်ာတယ္။ အမွန္တရားဟာ သန္မာတယ္။ သည္းခံႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ သင္မွားခဲ့ရင္ မွားပါေစ။ အမွန္အတိုင္းေျပာ၊ ေဝဖန္တာကို လက္ခံလိုက္ပါ။
(Gertrude E. Mc Veen) 



အမွန္တရားကေတာ့ ပကတိ အတိုင္း ရိုးသားပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အမွန္တရား အေပၚမွာ သံုးသပ္သူေတြက သူတို႔ရဲ႕ အတၱ ၊ ဝါဒ ေတြနဲ႔ ေဆးဆိုးလိုက္ၾကတယ္။ 
( ေပါလ္ဂတ္စ္တီ ) 



အရင္က တင္ထားခဲ့တာေတြ ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္ -


ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
5.11.2011

Share/Bookmark