မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


21 March 2013

6 စာအန္ျခင္း


" စာအန္ျခင္း "

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

၁ ၂ ၃ ၄ ဘဝကို ေရး
ခဏေနေတာ့ . . .
၁ ၂ ၃ ၄ ဘဝကို ေရး
ကိန္းဂဏာန္းက လက္တစ္ဖက္ မျပည့္ေသးဘူး။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

ဧည့္စာရင္း မတိုင္လို႔
အဖမ္းခံရတဲ့ ဂ်စ္ပစီ ေလာက္
ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာ မရွိဘူး။
ညဥ့္ကလည္း ေမွာင္လိုက္တာ . . .

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

ကဗ်ာ ဆိုတာ စာအန္ဖတ္နဲ႕ တူတယ္။
ငွက္အန္ဖတ္က ငွက္သိုက္
ငါးအန္ဖတ္က ငါးၾကီးအန္ဖတ္ ဒီလို အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။
ၾကာေတာ့ ေသြးစ ေသြးန နည္းနည္းေတာ့ ပါတာေပါ့။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

ေႏြရာသီ ေရာက္ျပီ။
ငွက္ဥၾသကို လြမ္းေနသူေတြ . . .
ကားဥၾသကို လန္႔ေနသူေတြ . . .
အတူတကြ ရွင္သန္ၾကတယ္။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

ေမွာ္ဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ
ဘာေတြမ်ား ရွိလိမ့္မလဲလို႔
က်ေနာ္ သူ႔ေနရာမွာ ဝင္အိပ္မက္ မက္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဟင့္အင္းးးး ေမွာ္ဆရာ ျဖစ္ရံုနဲ႕ က်ေနာ္ လန္႕ႏိုးခဲ့ရတယ္။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

ကိုယ့္နာမည္နဲ႕ အိမ္ပိုင္တစ္လံုး မရွိသူထံ
ေမြး ဖို႔ ေခြးလက္ေဆာင္ ရတာေလာက္
စိတ္ဓာတ္က်စရာ ေကာင္းတာ မရွိဘူး။
ဒီလိုပဲ ဖာသိဖာသာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္တယ္။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

လက္တစ္ဆုပ္စာ မျပည့္တဲ့ ေလာဘေတြထဲမွာ . . .
တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းစြာ ဘဝကို ျဖတ္သန္းခ်င္တာ
နံပါတ္ ၁ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

လႊင့္ပစ္ဖို႔ အမိႈက္ကို ကိုင္ . . .
လႊင့္ပစ္ဖို႔ အမိႈက္ပံုးရွာရင္း
ရိုးရိုးသားသား အိမ္ျပန္ေရာက္သူ တစ္ေယာက္ပါ။
က်ေနာ္ တူတူပုန္းတမ္း ကစားခဲ့တာ မဟုတ္ရပါ။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

လူအ ေတြနဲ႕ စကားေျပာရတာ. . .
အ လူေတြနဲ႕ စကားေျပာတာထက္
အႏုပညာဆန္ပါတယ္။
နည္းနည္းေတာ့လည္း အထီးက်န္ဆန္ခ်င္ ဆန္မယ္။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႕
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

ကံဝဋ္ေၾကြး ဆိုတာ အတိတ္နဲ႕ ဆိုင္သတဲ့။
ဒါနဲ႕မ်ား ဝဋ္ေၾကြးေျပဘုရားကို
ဘာေၾကာင့္သြားၾကတယ္ ဆိုတာ
က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

တခ်ိဳ႕အရာေတြကို ထားခဲ့တယ္။
တခ်ိဳ႕အရာေတြက ထားသြားတယ္။
တခ်ိဳ႕ အရာေတြကို ခ်န္ခဲ့တယ္။
တခ်ိဳ႕အရာေတြက က်န္ခဲ့တယ္။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

မ်ိဳခ်ရဖန္မ်ားလို႔
လည္မ်ိဳေတာင္ အေတာ္က်ယ္ေနခဲ့ျပီ။
ဒါေပမယ့္ . .
တစ္ခါတေလ က်ေနာ္ စာအန္မိရင္ ေသြးစ ေသြးနေတာ့ ပါေနလိမ့္မယ္။

မ်ိဳသိပ္ရလြန္းလို႔
အ သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။

အဲဒီလိုပါပဲ။
က်ေနာ္က လူအ တစ္ေယာက္ပါ။
ကိုယ့္ဖာသာ အိပ္မက္ေတြ မက္ရင္း . . .
စာအန္ဖတ္ေတြနဲ႕ အတူ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႕ေပါ့။

ကိုေဇာ္
21-Mar-2013

Share/Bookmark

16 March 2013

2 သမိုင္းရဲ႕ တရားခံမ်ား





" သမိုင္းရဲ႕ တရားခံမ်ား "

နိဒါန္း

အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ၾကားေနရတဲ့ စကားစုေလး တစ္စု ရွိပါသည္။ ၾကားေနက် ဆိုေပမယ့္ ေပၚထြက္လာရာ ေနရာေတြကေတာ့ မတူၾကပါဘူး။ ဒီလိုပဲ တစ္ခုခု ျဖစ္ျပီ ဆိုရင္ ဒီစကားစုေလးကို ကိုင္ဆြဲကာ ေျပာဆိုတတ္ၾကပါ၏။ ဒီစကားစုေလးကေတာ့ “ သမိုင္းရဲ႕ တရားခံ ” ဆိုတာေလးပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ဒီစကားစုေလးကို ခဏခဏၾကားရတာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီ့ ျဖစ္စဥ္ေလးေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ေဖာက္သယ္ခ် ေျပာျပရဦးမယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုဗ် . . .
 




ျဖစ္စဥ္ ( ၁ )

“ အေမ . . သမီးရဲ႕ ခဲဆံေဘာပင္ေလး စားပြဲေပၚတင္ထားတာ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ ”

၁၀ တန္းသြားေျဖမည့္ အိမ္ေရွ႕အိမ္က ကေလးမေလးက သူ႕အေမကို ေမးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။

“ မသိဘူးေလ သမီး။ အေမ မေတြ႕မိဘူး။ ”

“ အာ . . . သမီး ဒီစားပြဲေပၚမွာ ေသခ်ာ တင္ထားတာ။ ”

“ ဒါဆို ခုနက အေမ . . သမီးရဲ႕ စာရြက္ အတိုေလးေတြ ညွပ္စေလးေတြကို လႊင့္ပစ္ဖို႔ ယူသြားရင္းနဲ႔ ပါသြားလား မသိဘူး။ ”

“ ဒါဆို အေမ ျမန္ျမန္ ေသခ်ာ ျပန္ရွာထားလိုက္ေနာ္။ ဒီခဲဆံေဘာပင္က သမီး ၈ တန္းတုန္းက သမီး သူငယ္ခ်င္းက လက္ေဆာင္ေပးထားတာ။ ဒါ ေပ်ာက္သြားလို႔ကေတာ့ အေမက သမိုင္းရဲ႕ တရားခံ ျဖစ္ျပီသာမွတ္။ ”

“ x x x x x x x x ”



ျဖစ္စဥ္ ( ၂ )


“ ကားခေလးေတြ လက္လြယ္ရင္ လွမ္းထားေနာ္။ ”

ယာဥ္ေနာက္လိုက္ ေခၚ စပယ္ယာက ယာဥ္စီးခမ်ားကို လိုက္လံေကာက္ခံေနေလ၏။

“ လက္လြယ္ရင္ ဆက္သြယ္ေပးပါဦး။ လက္တို႔ေတာင္းရင္ ရွက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ ”

ကၽြန္ေတာ့္ အနီးနား ေရာက္လာတဲ့ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ၂၀၀ က်ပ္တန္ ျခေသၤ့ေလးကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ယာဥ္စီးခေလးကို လွမ္းယူျပီးေတာ့ ယာဥ္ေနာက္လုိက္က ဆက္ေျပာကာ သြားေလ၏။

“ ယာဥ္စီးခေလးေတြ က်န္ေသးရင္ လွမ္းထားေနာ္။ ပိုက္ဆံေလး ၂၀၀ ထဲမွ ဘာမွ ထူးျပီးေတာ့ ခ်မ္းသာသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ လွမ္းေတာင္းခံရမွ ကိုယ့္သိကၡာကို အက်မခံနဲ႔။ ပိုက္ဆံေလး ၂၀၀ ထဲနဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာ တစ္သက္လံုး ရွက္ေနရမယ့္ “ သမိုင္းရဲ႕ တရားခံ ” ေတာ့ အျဖစ္မခံနဲ႔။ ”

ယာဥ္ေနာက္လိုက္ရဲ႕ ယာဥ္စီးခ ေတာင္းသံ ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိသြား၏။



ျဖစ္စဥ္ ( ၃ )


“ ပန္းလိေမၼာ္ေတြ . . ပန္းလိေမၼာ္ေတြ . . . ”

ဘတ္စ္ေဘးမွာ ပလတ္စတစ္အိတ္ေလးေတြထဲ ထည့္ျပီးေတာ့ လိုက္ေရာင္းေသာ လူတစ္ေယာက္က ေအာ္ကာ ေရာင္းေနေလသည္။ ဝယ္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနစဥ္မွာပဲ။

“ တစ္ထုပ္ ဘယ္ေလာက္လဲ။ ”

ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕ခံုမွ အစ္မၾကီးက လွမ္းေမးလိုက္ေလ၏။ သူ႔ရဲ႕ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္မွာ ထိုင္ေနေသာ သူ႕သမီးေလးက ပူဆာေသာေၾကာင့္ လွမ္းေမးလိုက္ပံုရေလသည္။

“ တစ္ထုပ္ ၈၀၀ အစ္မ။ အရမ္းခ်ိဳတယ္ေနာ္။ ေဆြမ်ိဳးေမ့ေအာင္ ခ်ိဳတယ္။ ”

တစ္ထုပ္ ၈၀၀ ကေတာ့ မ်ားတယ္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္နားမွာ တစ္ထုပ္မွာ ငါးရာက်ပ္သာ ျဖစ္၏။ ကာလံေဒသံ အရ မ်ားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ လို႔ ကိုယ့္ဖာသာ ေျဖေတြးလိုက္ရင္း မဝယ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္။

“ ၈၀၀ ဟုတ္လား။ မ်ားလွခ်ည့္လား။ ငါတို႔ နားမွာ ငါးရာပဲ ရွိပါတယ္။ ”

ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ ေရွ႕က အစ္မၾကီးက ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံု ရ၏။ ဆံုးျဖတ္ရင္း ေရာင္းေနသူကို တစ္ခါတည္း လွမ္းေျပာလုိက္ေလသည္။

“ ေစ်းကို မၾကည့္နဲ႔ေလ အစ္မ။ ဒီပန္းလိေမၼာ္က အရမ္းခ်ိဳတာ။ ငါးရာတန္ကေတာ့ ငါးရာပဲေပါ႔ အစ္မရယ္။ ”

သူ ေျပာတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံပါ။ ဒီလိုပဲ ေရွ႕က အစ္မၾကီးကလည္း လက္ခံေပၚ မေပၚ။ မဝယ္ေတာ့ဘူး ဆိုကာ မ်က္ႏွာကို တျခားဘက္သို႔ လႊဲလိုက္ေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႕ေဘးက ကေလးက စားခ်င္ျပီး ပူဆာေနေလသည္။

“ လိေမၼာ္သီး စားမယ္ ေမေမ ၊ လိေမၼာ္သီး စားခ်င္တယ္။ ”

“ အိမ္နား ေရာက္မွ စားေနာက္ သား ”

အေမ လုပ္သူက ေခ်ာ့ေမာ့ေပမယ့္ ကေလးက သိပ္ေတာ့ ၾကည္လင္ပံု မေပၚပါ။ တအင္အင္ နဲ႔ ဂ်ီက်ေန၏။ ကားေအာက္က ေရာင္းသူကလည္း သူတို႔နားမွ မခြာ။ ကေလးကလည္း လိေမၼာ္သီးကို လက္ညွိဳးထိုးကာ ဂ်ီေနေလသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားေအာက္မွ ပန္းလိေမၼာ္ေရာင္းသူက ေရာင္းရင္း ေအာ္သြားေလသည္။

“ ပန္းလိေမၼာ္ ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြေနာ္။ ငါးရာတန္ အေပါစားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ကို ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ပစၥည္းတန္ေအာင္ ေရာင္းတာ။ သားသမီး စားခ်င္ေနတာကို ပိုက္ဆံေလး ၃၀၀ ကို ျမင္ျပီး ဝယ္မေကၽြးမိတဲ့ “ သမိုင္းရဲ႕ တရားခံ ” ေတာ့ အျဖစ္ မခံနဲ႔ေနာ္။ ”

သူ႕က ေအာ္လည္း ေအာ္ ထြက္လည္း ထြက္သြား၏။ သူ႕ေအာ္သံ ၾကားေတာ့ အေရွ႕က အစ္မၾကီးက မ်က္ႏွာ နီရဲကာ စူပုပ္သြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ကိုယ့္ကေလး ကိုယ္ ဝယ္မေကၽြးမိတာနဲ႔ “ သမိုင္းရဲ႕ တရားခံ ” ေတာင္မွ ျဖစ္ရဦးမတဲ့ေလ။



 
ျဖစ္စဥ္ ( ၄ )


“ ဘုတ္ ”

ပစ္ခ်သံ တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရ၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ၾကက္သားသည္ရဲ႕ ေစ်းခံုေပၚကို ၾကက္သားထုပ္ထားေသာ အထုပ္ေလးကို ပစ္တင္လုိက္တာ ျဖစ္၏။

“ ညည္း အထုပ္ကို ညည္း ျပန္ခ်ိန္ၾကည့္ဦး။ ”

ေစ်းဝယ္သူ လို႔ ထင္ရေသာ မိန္းမၾကီးက ၾကက္သားေရာင္းသူကို လွမ္းေျပာေလသည္။

“ ဘာလို႔ ျပန္ခ်ိန္ၾကည့္ရမွာလဲ။ ”

ၾကက္သားသည္ကလည္း ခပ္တင္းတင္း ျပန္ေျပာေလ၏။

“ ဘာလို႔ ခ်ိန္ရမလဲ ဟုတ္လား။ ငါ ဝယ္တာ ေလးဆယ္သားေလ။ အခု ဟိုဘက္က ဆိုင္မွာ ျပန္ခ်ိန္ၾကည့္တာ သံုးဆယ္သားေတာင္မွ မျပည့္ဘူး။ နင္ အေလးခိုးလိုက္တာ မဟုတ္လား။ ”

“ အမေလး ရာရာစစ ၊ အေလးျပည့္ ေရာင္းလာတာ တေစ်းလံုး အသိ။ ရွင့္ဖာသာ ဘယ္မွာ ဘယ္လို ၾကက္သားေတြ ႏုတ္ျပီးေတာ့ ခ်ိန္လာလည္း မသိဘဲနဲ႔မ်ား။ ”

“ ဟဲ့ . . . ငါက နင့္ၾကက္သားကို ႏုတ္စရာလား။ ဒီေလာက္ ငါက အားအားယားယား မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္မွ လူလည္ လုပ္လို႔ မရဘူး ဆိုတာ သိေအာင္ ျပန္လာေျပာတာ။ အခု ငါ့ကို အေလးျပည့္ျပည့္ ျပန္ခ်ိန္ေပးမလား။ နင္ ေစ်းေခါင္းနဲ႔ ေတြ႕မလား ေျပာ။ ”

ေစ်းဝယ္ မိန္းမကလည္း ဆတ္ဆတ္က်ဲ ျဖစ္ပံုရ၏။ သူက ဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ ၾကက္သားသည္က နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္သြားပံု ရသည္။ မလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ပံုႏွင့္ ၾကက္သားထုပ္ကို လွမ္းကိုင္ျပီးေတာ့ ေျဖလိုက္ကာ ခ်ိန္ခြင္ေပၚကို တင္လိုက္၏။ ျပီးေတာ့ တစ္ဘက္ကို ႏွစ္ဆယ္သား အေလး ႏွစ္ခုကို ထည့္ျပီးေတာ့ ၾကက္သားဘက္ကို ေနာက္ထပ္ ေပါင္တုံး အရြယ္ေတာ္ ႏွစ္တံုး ထပ္ထည့္လိုက္ေလသည္။ ျပီးမွ ခ်ိန္ခြင္ကို လွမ္းမလိုက္ေတာ့ ၾကက္သားဘက္က ခ်ိန္ခြင္က ဦးစိုက္ဆင္းသြားသည္။ ျပီးမွ ပလတ္စတစ္အိတ္ အသစ္ထဲသို႔ ေျပာင္းထည့္ေပးရင္း ေစ်းဝယ္ မိန္းမဆီသို႔ လွမ္းေပးလိုက္သည္။

“ ရျပီ အစ္မ။ တျခား ဘယ္မွာ မဆို ထပ္ခ်ိန္ၾကည့္ပါဦး။ ”

ေလသံကေတာ့ အေတာ္ ေပ်ာ့သြားတာပဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိတုန္း ေစ်းဝယ္ မိန္းမက အထုပ္ကို လွမ္းယူကာ သူ႔ေစ်းျခင္းေတာင္းထဲကို ထည့္လိုက္ရင္း . . .

“ ခ်ိန္ဦးမွာ စိတ္ခ်။ ေလ်ာ့ရင္လည္း ျပန္လာေျပာဦးမွာ။ ဒီလိုေတာ့ လာမလုပ္နဲ႔ မရဘူး။ ေအးမိတို႔က မွန္ရင္ တိမ္ေပၚအထိ တက္လိုက္ဦးမယ္။
ၾကက္သားေလး ေလးဆယ္သားနဲ႔ “ သမိုင္းရဲ႕ တရားခံ ” အျဖစ္ခံခ်င္ရင္ေတာ့ လုပ္ၾကည့္လိုက္ေလ ဟင္းဟင္း . . . ”

ေျပာလည္း ေျပာရင္း ေစ်းဝယ္ မိန္းမက ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။




ျဖစ္စဥ္ ( ၅ )


ဒီေန႔ ေလဗာပူးလ္ နဲ႔ စပါးပြဲကို အေတာ္ကို စိတ္ဝင္စား၏။ စပါးက ဒုတိယေနရာ အတြက္ အမွတ္ရေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာ ျဖစ္သလို ၊ ေလဗာပူးလ္ကလည္း ခ်န္ပီယံလိဂ္ ဝင္ခြင့္ အတြက္ ဒီအမွတ္ကို အဆံုးရံႈးခံလို႔ မျဖစ္။ ေတာ္ေတာ္ အၾကိတ္အနယ္ ရွိမယ့္ ပြဲမို႔ ၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး ေစာင့္ေနကာမွ အေမကလည္း အိမ္မက္ဆံုရာကို ၾကည့္ခ်င္ေနသည္ဟု ဆို၏။ အိမ္မွာကလည္း တီဗီ ႏွစ္လံုး မရွိ။ မထူးပါဘူး ဟု ေတြးကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထထြက္လာမိသည္။

အခု ေနာက္ပိုင္း ေဘာပြဲ အခ်ိန္ဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက ေဘာပြဲေတာ့ ေသခ်ာ ျပၾကသည္။
ဆိုင္ထဲကို ဝင္လိုက္ေတာ့ ပြဲက မစေသး။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြ ျပည့္လုနီးပါး ျဖစ္ေနသည္။ လြတ္ေနေသာ ေနရာတစ္ရာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ေဘာပြဲ အလာကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးဝိုင္းသို႔ ၂၀ ဝန္းက်င္ ေကာင္ေလး ငါးေယာက္ ေရာက္လာကာ ဝင္ထိုင္ေလသည္။ ေဘာပြဲက မလာေသး။

“ အစ္ကို ဘာပြဲျပမွာလဲဗ်။ ”

ေဘးဝိုင္းမွာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ဆိုင္ရွင္ အစ္ကိုၾကီးကို လွမ္းေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ ေမးလိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ေလဗာပူးလ္ နဲ႔ စပါးပြဲ အျပင္ တျခား ပြဲေကာင္း ဘာပြဲမ်ား ရွိေနလဲ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ မသိ။ ဒီေန႔ ေလဗာပူးလ္ နဲ႔ စပါးပြဲ ရွိတယ္ ဆိုတာကိုပဲ မွတ္ထားမိသည္။ ဆိုင္ရွင္ အစ္ကိုၾကီး အေျဖကိုသာ နားစြင့္ထားလိုက္မိသည္။

“ အားလံုးၾကည့္ခ်င္တဲ့ ပြဲျပတာေပါ႔ကြာ။ ”

အမ္ . .ဒါဆိုရင္ ေလဗာပူးလ္ နဲ႔ စပါးပြဲတင္ မက ၊ တျခားေသာ ပြဲေကာင္း တစ္ပြဲလည္း ရွိေနျပီ ထင္သည္။ ဘာပြဲလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။

“ FA ပြဲ မန္ယူ နဲ႔ ခ်ဲလ္ဆီး ပြဲပဲ ျပပါဗ်ာ။ ”

“ ေလဗာပူးလ္ နဲ႔ စပါးပြဲလည္း ပြဲေကာင္းပဲ ေဟ့ေကာင္ ”

သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနတာကို ၾကားေတာ့မွ ဒီေန႔ FA Cup ပြဲလည္း ရွိမွန္း သတိရေတာ့သည္။ မန္ယူ နဲ႔ ခ်ဲလ္ဆီး ဒီပြဲလည္း ပြဲေကာင္းပဲ။

“ မန္ယူ နဲ႔ ခ်ဲလ္ဆီး ပြဲပဲ ျပပါဗ်ာ။ ”

“ ေလဗာပူးလ္ နဲ႔ စပါးပြဲ အစ္ကို ”

“ မန္ယူ နဲ႔ ခ်ဲလ္ဆီးပြဲပဲကြာ။ ဒါ FA ရံႈးထြက္ပြဲကြ။ ဒါမၾကည့္လိုက္ရလို႔ ေနာက္မွ “ သမိုင္းရဲ႕ တရားခံ ” ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ”

ဟိုက္ . . . .

ဒီကေလးေတြ စကားၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ေတာင္မွ သြားသည္။ အဂၤလန္မွာ ေဘာလံုးပြဲ က်င္းပေနတာနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေဘာပြဲၾကည့္ရင္း သမိုင္းရဲ႕ တရားခံေတာင္မွ ျဖစ္ဦးမယ္ ဆိုပါလား။ ေၾကာက္စရာ ေပပဲ။



နိဂံုး

အဲဒီလို “ သမုိင္းရဲ႕ တရားခံ ” ဆိုေသာ စကားလံုး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီလိုပဲ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သံုးစြဲေနၾကပါသည္။ အခု စာဖတ္သူေတြလည္း သတိမထားမိလို႔ ထင္ပါသည္။ သတိသာ ထားၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ စာဖတ္သူတို႔လည္း ၾကားေနၾကရလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနမိသည္။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ . . .

ကၽြန္ေတာ္ ေရးတာေတြကို ဖတ္ျပီး ျပံဳးစိစိ ၊ ရယ္ဟဟ ၊ တခိြခိြ နဲ႔ ရယ္ေန ၊ ျပံဳးေနရံု လုပ္မေနပါနဲ႔။ ဖတ္ျပီးရင္လည္း Like လုပ္ပါ ၊ Comment ေရးပါ။ ျပီးရင္ Share လုပ္ပါ။ ျပံဳးစိစိ နဲ႔ ဖတ္ေနရံုပဲ ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပႆနာေတြ တက္ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား “ သမိုင္းရဲ႕ တရားခံ ” ျဖစ္ေနဦးမယ္ေနာ္ ဟြင္းဟြင္း . . . ။

ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစဗ်ာ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

09 March 2013

15 ၾကံဳရင္ ပံုျပင္ေျပာပါ ( ၃ )



         ကၽြန္ေတာ္ ပံုျပင္ေလးေတြကို စုျပီး ကေလးေတြ အတြက္ ဒီေခါင္းစဥ္ေလးမွာ မေရးျဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာသြားပါတယ္။ စုထားေသာ ၊ စဥ္းစားထားေသာ ပံုျပင္ေလးေတြ ရွိေပမဲ႔ လူက လွ်ာရွည္ျပီး ေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရးလိုက္တာမွာ ပံုျပင္တိုေလးေတြ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ ရွည္ျပီး ဝတၳဳေတြ ျဖစ္ျဖစ္ သြားတယ္ :P ဒါနဲ႔ပဲ အဆက္ျပတ္သလို ျဖစ္သြားတာပါ။ အခုေတာ႔ ဟိုေန႔က စီေဘာက္မွာလည္း ပံုျပင္ေလးေတြ ေရးပါဦးလို႔ လာေအာ္သြားလို႔ အၾကမ္းမွတ္ထားတဲ႔ စာရြက္ကေလး ထဲကေန ခ်ေရး ေပးလိုက္ပါတယ္။ ထံုးစံ အတိုင္း ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ဒီေနရာက ပံုျပင္ေလးေတြဟာ အဓိက အားျဖင့္ ကေလးေတြ အတြက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူၾကီးေတြကေတာ႔ သေဘာပါ။



ဆယ့္တစ္

       ဟိုးႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာက အေရွ႕ ေဂ်ရုစလင္ မွာ အာေရဗစ္ တကၠသိုလ္ၾကီး တစ္ခုရွိခဲ႔ဘူးတယ္။ အဲဒီ တကၠသိုလ္ၾကီးမွာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဂဏာန္းသခ်ာၤ အတတ္ကို လာသင္ၾကတယ္။ ပညာစုံလို႔ ေမြးရပ္ကို ျပန္ၾကေတာ႔ လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ထဲက တစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ပုစာၦတစ္ခု ေမးတယ္။ 

        “ ၁ + ၂ = ဘယ္ေလာက္လဲ ”

       တဲ႔။ တစ္ေယာက္က ေျဖတယ္ ၃ တဲ႔။ ဒီေတာ႔ ေမးခြန္း ေမးသူက မွားတယ္ ၁ဝ ဆုိၿပီး ျငင္းၾကရင္း အဆုံးျဖတ္ခံဖုိ႕ ၊ ဆရာဆီကို ျပန္လာၾကတယ္။ ဆရာဆီလည္း ေရာက္ေရာ ၊ ဆရာက ၁၀ ဆုိတဲ႔ လူကို ဘာမွမလုပ္ဘဲ ၊ ၃ လို႔ ေျဖတဲ႔ လူကို တုတ္နဲ႔ ရိုက္သတဲ႔။ အရိုက္ခံရတဲ႕လူက . . .

       “ ဆရာအေျဖက ၃ မဟုတ္ဘူးလား ၊ ဘာလို႔ရိုက္တာလဲ ”

       လို႕ေမးေတာ႔ ဆရာက  . . . . 

       “ ဒီပုစာၦကို ကေလးေတာင္ သိတယ္။ ဒါကို အလုပ္မရွိ အလုပ္ ရွာၿပီး ၃ မွန္း သိလွ်က္နဲ႔ ကိုယ္သြားမဲ႔ ခရီး ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ မသြားဘဲ ၊ ဟုိလူမုိက္ ကို ဒုကၡရွာၿပီး ျပန္လွန္ ေခ်ပတာရယ္။ ေလာကမွာ အမွန္တရား ဆိုတာ အယူ၀ါဒေၾကာင္႔ ၊ အေတြးအေခၚ အယူအဆေၾကာင္႔ ၊ အသိဥာဏ္ မဖြင္႔ၿဖိဳးေအာင္ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ခံရျခင္းေၾကာင္႔ ၊ ေမြးရာပါ ဗီဇေၾကာင္႔ အဲလို အေၾကာင္းေတြေၾကာင္႔ ၊ အမွန္တရားကို မသိၾကဘူး။ 

       ဒီအထဲမွာ ဟိုလူမိုက္ဟာ ၃ ကို ၃ မွန္း မသိတာဟာ အယူ၀ါဒေၾကာင္႔လည္း မဟုတ္ဘူး ၊ အေတြးအေခၚ ေၾကာင္႔လည္း မဟုတ္ဘူး ၊ သူတပါးက အႏုိင္က်င္႔လို႔ ( တနည္း ) အသိဥာဏ္ တုန္းေအာင္ လုပ္ခံ ထားရလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး ၊ ေမြးရာပါ ဗီဇေၾကာင္႔သာ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးထားပါလွ်က္ ၃ ကို ၃ မွန္းမသိတာ။ အဲဒီလို အသိတရား မရွိတဲ႔ လူကို မင္းျပန္လွန္ၿပီး ၿငင္းခုန္ ေခ်ပတဲ႔ မင္းဟာ အဲဒီ လူထက္ကို မုိက္လို႔ ငါရိုက္တာ ” 

        လို႔ ဆိုသတဲ႔။
      


        ကေလးတို႔ေရ . . .

       ကေလးတို႔ေတြလည္း အမွန္တရား ဆိုေပမဲ႔လည္း ေမြးရာပါ ဗီဇေၾကာင့္ အမွန္ကို အမွန္မွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ႔ လူေတြ ၊ သူမ်ားက ေသြးထိုးခံထားရတဲ႔ လူေတြကို အမွန္တရားကို သိလိုေဇာနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို အကုန္ခံကာ ေျပာဆို ရွင္းျပေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့ကြယ္။ အခု ပံုေျပာျပေနတဲ႔ ကိုေဇာ္ ဆိုတဲ႔ ဦးဦးကလည္း မွားေနပါတယ္ ဆိုရင္ အဲဒီ မွားေနတဲ႔ သူ သိမ်ား သိလာႏိုင္မလား ဆိုျပီးေတာ႔ အရင္က အရမ္းကို ေျပာဆို ရွင္းမိတတ္သူေပါ႔ကြယ္။ အခုေတာ႔လည္း ဒီပံုျပင္ေလးက ဦးဦးကို အမ်ားၾကီး ေျပာဆို ဆံုးမ သင္ၾကားေပး ေနပါတယ္။

        ပုံၿပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါဘဲကြယ္။



ဆယ့္ႏွစ္

          တစ္ခါက . .

       တေယာဆရာ တစ္ေယာက္ဆီကို သူ႔ကို တေယာသင္ေပးတဲ႔ သူ႔ဆရာၾကီးက အလည္အပတ္ ေရာက္ေနသတဲ႔။ ထိုတေယာဆရာက အလြန္ကို နာမည္ၾကီးေသာ တေယာသင္ဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ နာမည္ၾကီးၾကီး သူ႕ဆရာကိုေတာ႔ သူ အလြန္ ေလးစားတယ္။ အခုလို သူ႔ရဲ႕ ဆရာ ေရာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ သင္တန္းကိုေလ႔လာျပီး လိုတာေတြကို ေထာက္ျပေပးပါလို႔ ဆိုသတဲ႔။

        သူ႕ဆရာ ေရာက္လာျပီး ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ႔ တေယာဆရာရဲ႕ သင္တန္းကို လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာသတဲ႔။ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ဟာ တေယာဆရာၾကီးဆီမွာ သူတို႔ကို တေယာသင္ေပးဖို႔ ပန္ၾကားၾကတယ္။ တေယာဆရာကလည္း သူ႕ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ဆီမွာ တပည့္အျဖစ္ လာေရာက္ သင္ၾကားတဲ႔သူေတြကို သူ႔ရဲ႕ ေမးျမန္းေနၾက အတိုင္း ေမးျမန္းတယ္။

       “ အေမာင္ လုလင္ငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာ့ရဲ႕ သင္တန္းမွာ သင္ၾကားေပးဖုိ႔ သေဘာတူပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဆရာ့ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း နည္းနည္းေတာ႔ စစ္ေဆးရမယ္။ အေမာင္လုလင္တို႔ရဲ႕ အေျဖေပၚမွာ မူတည္ျပီး လုလင္တို႔ရဲ႕သင္တန္းေၾကးနဲ႔ စတင္ သင္ယူရမွာလည္း ကြာျခားသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ”

      ဒီေတာ႔ လာေရာက္ ပညာသင္တဲ႔ လုလင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း “ ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဆရာ ” လို႔ ေခါင္းညိတ္ကာ သေဘာတူ လက္ခံၾကတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ဆရာက ဆက္ေျပာရင္း ေမးတယ္။

      “ မင္းတို႔မွာ တေယာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဘယ္ေလာက္ အေျခခံမ်ားမ်ား တတ္ခဲ႔ၾကျပီလဲ။ ျပီးေတာ႔ တျခား ဘယ္ေနရာမွာ သင္ယူခဲ႔ျပီးျပီလဲ။ ဒါကို ဆရာ့ကို ေျပာျပပါဦး ”

       ဒီေတာ႔ သင္တန္း လာတတ္တဲ႔ လုလင္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ တေယာတတ္ကၽြမ္းမႈ အေျခအေနကို ဆရာဆီကို တင္ျပေျပာဆိုၾကတယ္။ ဒီလို ေမးျမန္း ေျပာဆိုေနတာကို သင္တန္းဆရာရဲ႕ ဆရာၾကီးကေတာ႔ ေဘးကေန ဘာမွ မေျပာဘဲ အသာအယာ ၾကည့္ေနသတဲ႔။ ဆရာက ေမးေတာ႔ တပည့္တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။

        “ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူမ်ားေတြ တေယာထိုးေနတာကို ျမင္မိလို႔ တေယာကို သင္ခ်င္ပါတယ္ ဆရာ။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္မွာမွ မသင္ဖူးသလို ၊ တစ္ခါမွလည္း မေလ့လာဖူး ၊ မတီးၾကည့္ဖူး ၊ မစမ္းသပ္ဖူးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တေယာနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ပညာ ဘာမွမရွိဘဲ  ၊ ဗလာလို႔ ေျပာလို႔ ရပါတယ္ ဆရာ ”

         လို႔ ေျဖသတဲ႔။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ႔  . . .

         “ ဆရာ . . . . ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ တေယာကို အလြန္ကို ဝါသနာၾကီးတဲ႔ အတြက္ ေရာက္ေလရာ ေနရာမွာ သူမ်ားတီးတာကို ေသခ်ာ နားေထာင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ ဘယ္လိုတီးလဲ ဆိုတာကို ေလ့လာမိပါတယ္။ တကယ္လို႔ အခြင့္ၾကံဳရင္လည္း ကိုယ္နဲ႔ ၾကံဳတဲ႔ လူဆီက တစ္ကြက္က် ၊ ႏွစ္ကြက္က် သင္ယူမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တေယာကို အကၽြမ္းက်င္ၾကီး မဟုတ္တာေတာင္မွ အနည္းငယ္ေတာ႔ တီးတတ္ပါတယ္ ဆရာ ”

      လို႔ ဆိုသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ တေယာဆရာက သူ႕ရဲ႕ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ျပီး . . .

      “ အိမ္း . . . ဘာမွမတတ္ဘူး ဆိုတဲ႔ လုလင္ဆီကေတာ႔ တေယာသင္ယူခ ေငြသား ၂၀၀၀ ပဲ ယူပါ႔မယ္။ ဟိုလူဒီလူဆီက အနည္းငယ္ တတ္ထားတယ္ ဆိုတဲ႔ လုလင္ဆီကေတာ႔ တေယာသင္ယူခ ေငြသား ၅၀၀၀ ယူပါ႔မယ္။ ဒါမွလည္း ဆရာ မင္းတို႔ကို တေယာ သင္ေပးႏိုင္ပါ႔မယ္ ”

       တေယာဆရာၾကီးက ဒီလိုလည္း ေျပာလိုက္ေရာ . . . . ဘာမွ မတတ္တဲ႔ လုလင္က ဘာမွ မေျပာေပမဲ႔ အနည္းငယ္တတ္တဲ႔ လုလင္က တေယာဆရာကို ျပန္ေမးသတဲ႔။

        “ ဆရာရယ္. . . ဘာမွ မတတ္တဲ႔ လူကို ၂၀၀၀ ယူျပီး ၊ အနည္းငယ္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ေတာ႔ ၅၀၀၀ ေတာင္မွ ေတာင္းတယ္ ဆိုတာ လြဲမေနဘူးလား ဆရာ ”

         လို႔ ေစာဒက တတ္သတဲ႔။ ဒီေတာ႔ တေယာဆရာၾကီးက . . . .

         “ ဒါက ဒီလို ရွိတယ္ တပည့္ၾကီးရဲ႕၊ သူ႔မွာက ဘာမွ မတတ္ဘူး ၊ ဒီေတာ႔ သူက ဗလာစာရြက္ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အျဖဴထည္လို႔ ေခၚႏိုင္သလို ၊ ခြက္ဆိုရင္လည္း ခြက္လြတ္ တစ္လံုးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဆီကို ေရးခ်င္တာ ေရးလိုက္လို႔ ရသလို ၊ ထည့္ခ်င္တာ ထည့္လိုက္လို႔လည္း ရတယ္။ သူက အသင့္ျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ဆိုရမယ္။

        မင္းက က်ေတာ႔ မင္းရဲ႕ ဗလာစာရြက္မွာ ေရးလက္စေတြ ရွိေနတယ္ ၊ မင္းရဲ႕ ခြက္ထဲမွာ ထည့္ထားတာေတြ ရွိေနတယ္။ ဒီလို လက္က်န္ ရွိေနတဲ႔ အရာေပၚမွာ အသစ္ကို သြားထည့္ဖို႔ ဆိုတာ လက္က်န္ကို ေပ်ာက္ေအာင္ ရွင္းရတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ မင္းက တျခားေနရာက ျဖစ္သလို သင္ယူလာတဲ႔ အမွားေတြကို ငါက အရင္ဆံုး ျပဳျပင္ေပးရဦးမွာကိုး။ အဲဒီအတြက္ ဗလာစာရြက္ ဆိုလည္း ေရးလက္စေတြကို ေပ်ာက္ျပီး ဗလာ ျဖစ္ေအာင္ အရင္ ဖ်က္ရဦးမယ္ ၊ ခြက္ဆိုလည္း ရွိေနတာေတြကို သြန္ျပီး ေဆးေၾကာ သန္႔စင္ရဦးမယ္။ ျပီးမွ မင္းရဲ႕ ဗလာစာရြက္ ၊ ခြက္ထဲကို လိုအပ္တာေတြ ေရာက္ေအာင္ ေရးရ ၊ ထည့္ရမွာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အရင္က အမွားေတြကို အရင္ ရွင္းထုတ္ဖို႔ မင္းကို ေစ်းပိုယူရတာပါကြာ ”

       လို႔ ရွင္းျပတယ္။ ဒီေတာ႔ တေယာကို ေလ့လာဖူး ၊ အနည္းငယ္ သင္ယူဖူးတဲ႔ တပည့္ဟာ တေယာဆရာရဲ႕ ရွင္းျပမႈကို သေဘာေပါက္သြားျပီး “ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါျပီ ဆရာ ” လို႔ ဆိုကာ ျငိမ္သက္သြားေတာ႔သည္။

         ဒီအခ်ိန္မွာ တေယာဆရာရဲ႕ တပည့္လက္ခံပြဲကို အစအဆံုး ဘာမွ မေျပာဘဲ ေဘးနားက ထိုင္နားေထာင္ေနတဲ႔ တေယာဆရာ ရဲ႕ ဆရာၾကီးက တေယာဆရာကို ေသခ်ာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး . . . .

        “ ဒီမွာ တပည့္ၾကီး ၊ တပည့္ၾကီး ဘာလို႔ ဒီလို ဆံုးျဖတ္ရတာလဲ ဆိုတာကို ဆရာ့ကို ရွင္းလင္းေအာင္ ေျပာျပႏိုင္မလား ”

         ဒီေတာ႔ တေယာဆရာကလည္း သူ႕ဆရာကို သူ႕ရဲ႕ ေလ႔လာထားမႈကို အရင္ကတည္းက ျပခ်င္ေနတာ ဆိုေတာ႔ ဝမ္းသာ အားရပဲ ေျပာလိုက္တယ္။

          “ ရတာေပါ႔ဆရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႔ ဒီလို ဆံုးျဖတ္တာလဲ ဆိုေတာ႔ ဟိုး ေရွးေဟာင္း ရာဇဝင္ တစ္ခုမွာလည္း ပညာရွိ ေစာင္းဆရာက ဒီလိုပဲ သူ႕ဆီကို လာျပီးေတာ႔ ေစာင္းပညာ လာသင္တဲ႔ တပည့္တိုင္းကို ဒီလို ေမးျပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တဲ႔ သေဘာသဘာဝ ရွိေနခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ လာျပီး ပညာသင္ၾကားတဲ႔ တပည့္တိုင္းကို ဒီလိုပဲ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာပါ ဆရာ ”

         လို႔ ေျဖတယ္။ ဒီေတာ႔ တေယာဆရာ ရဲ႕ ဆရာၾကီးက ဦးေခါင္းကို ေလးပင္စြာ ခါရမ္းလုိက္ျပီး  . . .

        “ ဒီလို ဆိုရင္ေတာ႔ ငါ့တပည့္ အရမ္းကို မွားသြားခဲ႔ျပီ။ တကယ္ေတာ႔ အျဖစ္အပ်က္ ၊ ပံုျပင္ ၊ ဝတၳဳ ၊ ရာဇဝင္ ေတြ ဆိုတာ ေခတ္ကာလ တစ္ခုမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာကို သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ေအာင္လို႔ ပညာေပးအေနနဲ႔ ေရးခဲ႔တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ကိုယ္က ကိုယ့္ေခတ္ ၊ ကိုယ့္ခါ နဲ႔ လိုက္ေအာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဥာဏ္နဲ႔ ျပဳျပင္ျပီး အသံုးျပဳရတယ္။

        တပည့္ၾကီး အခု ေျပာသလိုသာ ဆိုရင္ ဘာမွမသိ ၊ မတတ္သူကပဲ ၊ အနည္းငယ္ သိသူ တတ္သူထက္ ပိုျပီး အက်ိဳးရွိေနသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ႔။ ဒါဆို တစ္ခုခုကို တကယ္ ဝါသနာပါျပီး သင္တန္း တစ္ခုခုကို တတ္ေရာက္ သင္ယူခြင့္ မရခဲ႔တဲ႔ လူေတြ အဖို႔ သူတို႔မွာ သင္တန္း မတတ္ရမခ်င္း သူတို႔ ဝါသနာ ပါရာကို ထိေတြ႕ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလား။ ဘာမွ မသိသူ မတတ္သူကို သူ ဝါသနာ မပါရာ ပညာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို သင္ေပးရင္ေရာ အဆင္ေျပမယ္ လို႔ ထင္လား။

       ဒါဆိုရင္ ငါ့တပည့့္ၾကီးေတာ႔ လံုးဝ မွားသြားျပီ။ ေလာကမွာ လူဆိုတာ ကိုယ္ ဝါသနာပါတယ္ ဆိုေသာ ကိစၥမွာ ပညာေပးေသာ သင္တန္းေက်ာင္းေတြကို တတ္ေရာက္ မသင္ယူႏိုင္ခင္ အထိေတာ႔ သူတို႔ဖာသာ ျပင္ပမွာ သူတို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ မွီသလို သူတို႔ဖာသာ ေလ့လာထား မိတတ္ၾကတယ္။ ဒီလို ေလ့လာထား မိတာလည္း မွန္တယ္။ ဘဝ ဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သင္တန္းေက်ာင္းကို တတ္ရပါမယ္ ဆိုျပီးေတာ႔ ေသခ်ာ သတ္မွတ္ထားတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီေတာ႔ မတတ္ေရာက္ ျဖစ္လိုက္ရင္ သူ႕အဖို႔ သူ ဝါသနာပါရာ ကိစၥကို တစ္သက္လံုး လုပ္ခြင့္ မရွိေတာ႔ဘူးလား။ တသက္လံုးပဲ ေလ့လာခြင့္ မရွိေတာ႔ဘူးလား။

        တကယ္ေတာ႔ မိဘ ၊ ဆရာ ဆိုတာ တပည့္သားသမီး အေပၚမွာ သင္ၾကားလမ္းေၾကာင္း ျပႏိုင္ရသလို ၊ တတ္ေျမာက္ျပီးသားကိုလည္း သူတို႔ အေနာက္ကေန ဘယ္လို အသံုးခ်ရမယ္ ဆိုျပီးေတာ႔ ပဲ႔ကိုင္ေပးျပီး ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ရမယ္။ ဒါမွလည္း တပည့္ေတြရဲ႕ ဝါသနာ ၊ ဗီဇ ၊ အရည္အေသြးေတြကို တိုးတတ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မွာေပါ႔။ ဒီလို မဟုတ္ဘဲ ၊ ဘယ္ကပဲ ဘယ္လို တတ္လာခဲ႔ တတ္္လာခဲ႔ ၊ ငါ႔ဆီေရာက္ရင္ ငါ့ပံုစံခြက္ အတိုင္း ျဖစ္ေစရမယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ငါ့တပည့္ၾကီးရဲ႕ တပည့္ေတြ အရည္အေသြးက သူတို႔ဖာသာ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈ ဆိုေသာ တီထြင္မႈကို ရရွိၾကေတာ႔မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။

      တပည့္ၾကီး ေျပာသလို သူက ေရးလက္စ စာရြက္ ျဖစ္ေနပါေစ ၊ ဒီစာရြက္ရဲ႕ အေပၚမွာ ေရးထားတာကို ဘယ္လို ခ်ိတ္ဆက္မိေအာင္ ေအာက္ကေန ဘယ္လို ဆက္ေရးသြားရမယ္။ အေပၚမွာ ဘယ္လို လက္ေရး မေကာင္းတာကို ဘယ္လို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဆိုျပီး ပဲ႔ထိန္း လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္ရမွာ . . . ၊ အဲဒါ ဆရာ ဆိုသူရဲဲ႕ အလုပ္ေလ။ ခြက္ထဲမွာ လက္က်န္ ရွိေနလို႔ က်င္းပစ္ျပီး သြန္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒီခြက္ထဲက အရည္က ဘာလဲ ဆိုတာကို အရင္ေလ့လာရမွာ . . . ၊ ဒါမွ ဒီအရည္ကို ဘယ္လို အသံုးခ်ရမလဲ ဆိုျပီးေတာ႔  သိေတာ႔မွာေပါ႔။ ခြက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ အရည္ကို ဘာမွန္း မသိဘဲ အရင္ဆံုး က်င္းပစ္မယ္ ဆိုရင္ ဒီအရည္ဟာ ပ်ားရည္ေတြ ျဖစ္ေနပါျပီတဲ႔ ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ။

      ျပီးေတာ႔ ဆရာတို႔ တပည့္ၾကီးတို႔ ေလ့လာ ဖတ္ရႈေနရတဲ႔ စာေပ ၊ က်မ္းဂန္ေတြကလည္း စာရြက္ အလြတ္ေတြေပၚမွာ ေရးသားထားတဲ႔ စာေတြပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကို စာရြက္ အလြတ္က ပိုတန္ဖိုး ရွိတယ္ ဆိုရင္ ဆရာတို႔ ၊ တပည့္ၾကီးတို႔ အဖို႔ ဒီစာေတြကို ေလ့လာစရာ မလိုေတာ႔ဘူးလို႔ ျဖစ္သြားေတာ႔မွာေပါ႔။ ဒါဆို စာရြက္ေတြမွာ ေရးထားတဲ႔ စာေတြကို ဖ်က္ပစ္ရေတာ႔မလား။ တကယ္ေတာ႔ ဗလာစာရြက္ တစ္ရြက္ရဲ႕ တန္ဖိုး ဆိုတာ သူ႕ဖာသာသူ ေလာက္ပဲ တန္ဖိုး ရွိမွာပါ။ အဲဒီ ဗလာစာရြက္ေပၚမွာ က်လာမဲ႔ စာလံုးေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကသာ စာရြက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ပိုျပီးေတာ႔ အဖိုးတန္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးလား တပည့္ၾကီး။

      ဒါေၾကာင့္ တပည့္ၾကီးကို ဆရာၾကီး ေျပာလိုတာကေတာ႔ ကိစၥတစ္ခုမွာ ဝါသနာပါသူ ဆိုတာ ဘယ္သူ သင္ေပးေပး ၊ မသင္ေပးေပး သူ႕ဖာသာ သူ႔နည္း သူ႕ဟန္နဲ႔ ေလ့လာတတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ အနည္းငယ္ေတာ႔ တတ္ေျမာက္ေနၾကတာေပါ႔။ ဒီမွာ ဘာမွ မတတ္ေျမာက္သူ ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ သူ ဒီကိစၥမွာ သူ႕အတြက္ ထင္သေလာက္ ဝါသနာမပါဘဲ ၊ သူမ်ားတတ္လို႔ လိုက္တတ္ခ်င္ယံု ၊ သူမ်ား လုပ္လို႔ လိုက္လုပ္ခ်င္ယံု ဆိုတဲ႔ လူေတြကေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ေလ့လာထား ၊ သင္ယူထားပါ႔မလဲ။ ဒီလိုေလး ကြဲကြဲျပားျပား ျမင္မယ္။ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ တတ္ေျမာက္ထားတာကိုလည္း ကိုယ္က ပဲ႔ဲျပင္ထိန္းေက်ာင္း ေပးႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ျပီးျပည့္စံုတဲ႔ ဆရာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ တပည့္ၾကီး ”

        လို႔ ရွင္းျပသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ ဆရာၾကီးရဲ႕ စကားကို နာယူမွတ္သားျပီး တေယာဆရာဟာ သူ႕ရဲ႕ တပည့္ေတြ အေပၚမွာ အရင္က သူဆံုးျဖတ္သလို လြတ္ေနတဲ႔ ခြက္က ပိုအဖိုးတန္တယ္ ၊ ဗလာျဖစ္ေနတဲ႔ စာရြက္က ပိုတန္ဖိုး ရွိတယ္ ဆိုေသာ အယူအဆကို စြန္႔လႊတ္ျပီး သူ႕ဆီကို ပညာလာသင္ေသာ တေယာ သင္တန္းသား တပည့္ေတြကို သူတို႔ နဂို ဗီဇ အရ ဘယ္လိုေတြ ေလ့လာထားတယ္ ၊ ဘာေတြကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ ထားတယ္ ဆိုတာကို ေလ့လာျပီး သူတို႔ရဲ႕ ေတာ္ရာ ၊ တတ္ရာကို ပဲ႔ျပင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးရင္း ပို၍ ေအာင္ျမင္ေသာ တေယာဆရာၾကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ႔ေလေတာ႔သည္။



       ကေလးတို႔ေရ . . .

      ကေလးတို႔ေတြလည္း တစ္ခုခုကို ထည့္ထားတဲ႔ ခြက္ထက္ ဘာမွ မရွိတဲ႔ ခြက္ အလြတ္က ပိုေကာင္းတယ္ ၊ စာေတြ ရွိေနတဲ႔ စာရြက္ထက္ ဘာမွ ရွိမေနတဲ႔ ဗလာစာရြက္က ပိုေကာင္းတယ္ ဆိုတာထက္ ၊ ကိုယ္နဲ႔ ထိေတြ႕ အပ္စပ္မႈတိုင္းမွ ကိုယ့္အတြက္ ဗဟုသုတ ၊ မွတ္သားဖြယ္ေတြ ရသေလာက္ ယူထားႏိုင္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္ ဝါသနာပါရာကို စနစ္တက် မသင္ယူႏိုင္ေသးခင္ အခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ္ ဝါသနာပါရာကို ေလ့လာႏိုင္သမွ် ေနရာကေနျပီး ေလ့လာထားကာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကိုယ္ဝါသနာပါရာကို စနစ္တက် သင္ယူႏိုင္ျပီ ဆိုတဲ႔ အခါမွာ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားၾကရမွာေပါ႔။

       ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္။



မွတ္ခ်က္။  ။ အရင္ကေတာ႔ အပိုင္းတစ္ပိုင္းမွာ ပံုျပင္တိုေလးေတြ ( ၅ ) ခု ကၽြန္ေတာ္ တင္ပါတယ္။ အခု အပိုင္း ( ၃ ) မွာေတာ႔ ပံုျပင္ရွည္ေတြ ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ၂ ပုဒ္ပဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေရးေပးပါ႔မယ္။ အခု တေလာ စာေတြပဲ ဖတ္ျဖစ္ေနျပီး စာ သိပ္မေရးခ်င္လို႔ပါ။ ပုံျပင္ နံပါတ္ ( ဆယ့္တစ္ ) ကိုေတာ႔ ဒီေနရာက လူသား အားလံုးအတြက္ ေရးထားတာကို ကူးယူေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ႔ ပံုျပင္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္က ပို႔စ္အေဟာင္းကို ဖတ္ခ်င္ရင္ . . .

- ၾကံဳရင္ ပံုျပင္ေျပာပါ

- ၾကံဳရင္ ပံုျပင္ေျပာပါ ( ၂ )


ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark