မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


30 November 2011

24 အလံ


ဘယ္သူလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းထဲက တစ္ေယာက္ပါပဲ။ သူေရးတဲ့ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ထဲက စာေလး တစ္ေၾကာင္းကို အခုတေလာမွာ သတိတရ ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒီလိုဗ်။

" ဆက္ေၾကာင္းေတြ ရွိေနတိုင္း အက္ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ " 

တဲ့။ သူ႕ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက အစိတ္အပိုင္းေလး တစ္ခု မွ်သာေပါ႔။ 

အဲ . . . ဒီေန႔ ထူးထူးျခားျခား အေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ကာလအတြင္း ပထမဦးဆံုး လာေရာက္ လည္ပတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ၾကီး ဟီလာရီ ကလင္တန္ အေၾကာင္း Facebook မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ျမင္ရပါတယ္။ ေနရာတကာ သူ႔ပံုခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာလို႔ေတာင္မွ ရပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဓါတ္ပံုေလး တစ္ပံုကို တင္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီ ေအာက္က ပံုေလးေပါ႔ဗ်ာ။


တကယ္ေတာ့ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံ အလံကို ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလေလာက္ကတည္းက ေရႊဂံုတိုင္မွာ ရွိေနတဲ့ အလံ ႏွင့္ တံဆိပ္ရိုက္ လုပ္ငန္းေတြ အနားက ျဖတ္သြား ျဖတ္လာရင္း သတိထား ၾကည့္မိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို အသစ္ေျပာင္းျပီးကတည္းက အျပင္မွာ ေတြ႕ဖူးတာလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ ေသခ်ာ ၾကည့္မိတယ္။ အလံေရာင္းတဲ့ ဆိုင္မွာ နမူနာ ျပထားတဲ့ အလံေတြ အားလံုးက တြန္႔ေၾကမြေနၾကတာ မဟုတ္ေပမဲ့ အဝါ ၊ အစိမ္း ၊ အနီ ဆိုေသာ ပိတ္စ ျဖတ္စ သံုးစကို လြယ္လင့္တကူ တြဲဆက္ကာ ပံုေဖာ္ထားျခင္း လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္မိပါတယ္။

ဟိုးအရင္က ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံ အေဟာင္းကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေတာ့  အခု လက္ရွိ အလံေလာက္ တြဲဆက္ထားျခင္း နည္းလို႔ သိပ္တြန္႔ေၾကျခင္း မရွိဘူးလို႔ ထင္မိျပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ အဝွမ္း ၊ ဌာန အသီးသီးမွာ လႊင့္တင္ထားၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံေတြကို ဒီလို ပံုစံပဲ ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ေယဘုယ် သေဘာနဲ႔ ဒီလိုပဲ ခပ္မဆိတ္ ေနခဲ့လိုက္ပါတယ္။

ေဟာ . . . ဒီေန႔ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဝန္ၾကီး ဟီလာရီ ကလင္တန္ လာမယ္ ဆိုလို႔ ႏွစ္ႏိုင္ငံ အလံေတြကို လႊင့္တင္ထားလိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိေတာ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလံက အေရာင္ သံုးမ်ိဳးပဲ စပ္ထားတာပါ။ သံုးေရာင္ျခယ္ ဆက္စပ္ျခင္း ဆိုပါေတာ့။ အေမရိကန္ အလံက က်ေတာ့ အပိုင္းပိုင္းေလးေတြ ပိုျပီးေတာ့ ဆက္စပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ 

အဲဒီ့ အလံ ႏွစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ခံစားမိတယ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔ခ်ီျပီးေတာ့ ဂုဏ္ယူစြာ လႊင့္တင္ထားခဲ့တဲ့ အလံေတာ္ေတြမွာေတာ့ သတိထားဖို႔ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဟိုဘက္က အေမရိကန္ အလံက ဆန္႔ဆန္႔ ျပန္႔ျပန္႔ ရွိေနသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလံက တြန္႔လိမ္ေကြးေကာက္စြာ ဆက္စပ္ခံထားရတယ္။ တကယ္္ဆို အဆက္မ်ားေသာ အေမရိကန္ အလံ ဆိုရင္ ပိုေတာင္မွ တြန္႔လိမ္ေနဖို႔ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံ အသစ္ကို သံုးေရာင္ျခယ္ထားျပီးေတာ့ သံုးပိုင္းစပ္ကာ မသံုးဘဲနဲ႔ ပိတ္စ တစ္သားထဲမွာ အေရာင္သံုးမ်ိဳးျခယ္ကာ အေပၚမွာ ၾကယ္တစ္ပြင့္တပ္ျပီး သံုးရင္ေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း အေရာင္သံုးေရာင္ ပိတ္စ သံုးစကို ဆက္စပ္ခ်င္လည္း ဆက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ တြန္လိမ္ေနျခင္း မရွိဘဲ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေလး တြဲစပ္ျပီး လွလွပပ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ အလံေလး တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ 

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို ႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်ီတဲ့ ေန႔ရက္ၾကီးမွာ ဒီလို ျမင္လိုက္ရလို႔ ခံစားမိတာေလးကို ခ်ေရးမိတာပါ။ ဒီလို ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က မေကာင္းျမင္ ဝါဒ သမားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵနဲ႔ ေျပာမိတာပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ . . . ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက စာသားေလး တစ္ေၾကာင္းကို ျပန္သတိရေနမိေတာ့တာပါပဲ။

" ဆက္ေၾကာင္းေတြ ရွိေနတိုင္း အက္ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ "




*** အလံပံုေလးကို Facebook မွ ယူပါသည္။ ***

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
30-Nov-2011

Share/Bookmark

21 November 2011

10 စကားပံုပ်က္ ကဗ်ာ



ေဗဒင္ နဲ႔ ေဝဟင္
တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မေတာ္ပါ။
ဒီလိုပဲ သူတို႔ ကက္ကင္းလည္း မက်
သူတို႔ဖာသာ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္ေနခဲ့ၾကတာပါ။

တနဂၤေႏြ ဆိုျပီး . . .
ေတာင္ပံကို ခပ္ျပင္းျပင္းခတ္
အၾကံကုန္တိုင္း ပင္လယ္ကို ေမွ်ာ္ေငးျပီး
ဆားထိုင္ခ်က္ေနတတ္တဲ့
ဂဠဳန္ တစ္ေကာင္လည္း မဟုတ္ရပါ။

ငယ္စဥ္က သား ၊ ၾကီးေသာ္ အား
ငယ္စဥ္က သား ၊ ၾကီးေသာ္ က်ား 
ဆိုေသာ က်ားက်ားယားယား
တနလၤာသား တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ရပါ။

ကၽြန္ေတာ္က " အဂၤါသား " ပါ။
ျခေသၤ့တို႔ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း
ဇာတိျပတဲ့ အေနနဲ႔ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း
ဟိန္းတတ္ ၊ ေဟာက္တတ္ပါတယ္။
စိတ္ပါလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ၊ ဗီဇ ေၾကာင့္ပါ။

ဗုဒၶဟူးေတြလို . . .
အစြယ္ပါ နဲ႔ အစြယ္ မပါ
ေန႔ရက္ေတြကို ႏွစ္ပိုင္းခြဲကာ ျငင္းၾကျပီး
သူတို႔က ေရွ႕မတိုးခင္မွာ . . .
ေနာက္တစ္လွမ္း ဆုတ္ၾကသတဲ့ ၊
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္ေနတဲ့ ဆင္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ပါ။

ၾကာသပေတး ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္က
ၾကြက္တစ္ေကာင္လို႔ ၾကားတိုင္း
ၾကြက္သိုး ၊ အိမ္ၾကြက္ ၊ ေျမၾကြက္ ၊ ၾကြက္ျမီးတန္း
ဒီလိုေတြ ေလွ်ာက္ေတြးရင္း
မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ ေတြးလို႔ကို မဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူး ၊
ေသခ်ာတာက  . . .
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ၾကြက္တက္ေနခဲ့ျပီ။

ေသာၾကာ . . . ပူးလ္ ဆိုတာ
Pooh မဟုတ္ေၾကာင္း
တခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြကို ရွင္းျပခဲ့ဖူးတယ္။
ေသာၾကာသားေတြ ေအာက္ . . . .အဲ . .
ေသာၾကာသမီးေတြ ေအာက္ . . . အီး . .
အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ ေဗဒင္ ဆရာေတြလို
ကၽြန္ေတာ္ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို မေျပာခ်င္ပါ။
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ . . .
ေသာၾကာ သားသမီးေတြဟာ ေမြးရာပါ ကံေကာင္းၾကပါတယ္။

စေနေတြကို ျဂိဳလ္ရွိန္ၾကီးတယ္လို႔ ယူဆရာကေန
သူတို႔က ေနရင္းထိုင္ရင္း ပါဝါတက္ လာတတ္ၾကတယ္။
စေနကို နဂါးနဲ႔  ႏိႈင္းတတ္ၾကေလေတာ့ . . .
သူတို႔ကလည္း နဂါး ျဖစ္တာေရာ ၊ ျဂိဳလ္ၾကီးတာေရာေၾကာင့္
တဆိတ္ရွိ အေမာက္ေလး တေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္။
စိတ္မရွိပါနဲ႔ . . . ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပပါ႔မယ္။
နဂါးႏိုင္ ဂါထာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိပါတယ္။
နဂါးေတြနဲ႔ ဆံုရင္ သူတို႔နဲ႔ တည့္တည့္မွာသာ ရပ္ျပီး
မ်က္လံုးခ်င္းတည့္တည့္သာ ၾကည့္ျပီး ဆက္ဆံပါ။
ေဘးမွာေတာ့ မရပ္မိေစနဲ႔။
ခ်စ္သူ ေကာင္မေလး ဆိုရင္ေတာ့ ပိုဆိုးျပီေပါ႔. . .
ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ " နဂါး မ်က္ေစာင္း " ဆိုတာ အေၾကာင္း သံုးပါး မေရြးဘူး။
မေတာ္ တေရာ္ဗ်ာ . . .
ခင္ဗ်ား ႏွလံုးသား အရည္ေပ်ာ္က်သြားလိမ့္မယ္။

ဟိုတေလာက
ေရွးေဟာင္းသမိုင္းကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ . .
ယၾတာ ေကာင္းရင္ မင္းေလာင္းေပ်ာက္တယ္ ဆိုပဲ။
ထိုယၾတာဆရာက ေပးလိုက္တာ . . .
ထိုမင္းေလာင္းအတြက္ " အဆိပ္ " . . တဲ့။
အင္း . . . တယ္ေကာင္းတဲ့ ယၾတာပါပဲ။

ဟိုတေလာက
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာေတာ့
မ်က္လံုးျပဴးျပီး အံ့ၾသမိေသးတယ္။
နိမိတ္တဲ့ ၊ ဓါတ္တဲ့ ၊ ယၾတာတဲ့ . .
သူ ခပ္သာသာ ေျပာသြားတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပိတ္ထားတဲ့ . . .
အဲ . . ဆံရွင္ ဆိုလား ၊ ဆံရွည္ ဆိုလားကို ျပန္ရေအာင္ . .
ဓါတ္ဆင္တဲ့ အေနနဲ႔ . . .
ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ေခါင္းမွာ ဆံပင္ရွားသူကို တင္ရမယ္ တဲ့ေလ။
သူ ေျပာတာကို နားေထာင္ျပီး . . .
ကၽြန္ေတာ္ေလ . . နားေထာင္ေနတဲ့
နားေတြအစား လက္ေကာက္ဝတ္ေတြ ယားလိုက္တာ။

အဲဒါနဲ႔ . . . ကၽြန္ေတာ္က
လူေတြ စုျပံဳတိုးေနတဲ့ ရက္ရာဇာမွာ
အလွဴခံခ်င္လာတယ္။
ျပႆဒါးရက္မွာ
သူမ်ားေတြ အလွဴ နားထားတုန္း ျပန္လွဴခ်င္လာတယ္။
ပုဏၰားနတ္သမီး ရကိန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္
မုဆိုးေရႊအိုး ရကိန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္
သူမ်ား အသက္သတ္ရင္ေတာ့ ငရဲပဲ။
ဒီလိုပဲ . . . .
ေသြးအံကိန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္
ေျမမ်ိဳကိန္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္
နဂါးေခါင္း ဘယ္ဘက္ကို လွည့္လွည့္
ေကာင္းမႈ လုပ္ဖို႔သြားရင္ေတာ့ ကုသုိလ္ရမွာပါပဲ။

ခက္ေတာ့ ခက္တယ္ဗ်ာ. . . .
ဒီလိုေတြ ေလွ်ာက္ေတြးရတာကိုက
အေနအထိုင္ေတြက မက်
စကားပံုေတြ . . . မ . . လွ . . ေတာ့ . . . ဘူး . . . ။

ကိုေဇာ္
21-Nov-2011
Share/Bookmark

19 November 2011

မာနဝင္ရိုးစြန္းရဲ႕ တစ္ဘက္မွာ


သာမာန္ လူသား တစ္ေယာက္ေပမဲ့ သူက ပစၥည္းမဲ့ ၊ ဂုဏ္မဲ့ လူတန္းစား ေတြရဲ႕ ရွိရင္းစြဲ လက္ကိုင္ ေဆာင္ပုဒ္ ျဖစ္ေသာ " ပစၥည္းမဲ့ မာန " ေတြ ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳး ၾကြားဝါလ်က္ ရွိသည္။ ဘာမွ မရွိတာကိုပဲ တစ္ခါတေလ ဂုဏ္ယူေနတတ္ျပီး ၊ တစ္ခါတရံ ဘာမွ မရွိတာကိုပဲ ဂုဏ္ေျပာင္ေနတတ္သည္။ 

သူ႕မွာ မိဘ ႏွစ္ပါးေတာ့ ရွိ၏။ ဒါေပမဲ့ သူက မိဘေတြဆီမွ လက္ျဖန္႔ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံကို အမ်ားသူငါေတြ နာမည္တပ္သလို " မုန္႔ဖိုး " ေပးပါ ဟုပင္ မေတာင္းဖူးေခ်။ " ငိုေသာ ကေလး မုန္႔စားရ၏။ " ဆိုေသာ စကားေလး အတိုင္းပါပဲ။ သူက မေတာင္းတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ မရေခ်။ ဒါကိုလည္း သူက အထူးအဆန္းလုပ္ျပီး ငိုေၾကြး ဝမ္းနည္းေနတတ္သူ မဟုတ္။ 

လက္ျဖန္႔ေတာင္းသူေတြကို ျမင္တိုင္း သူတစ္ပါးရဲ႕ ဖုန္းကံကို မွီခို စားေသာက္ေနခဲ့ရေသာ " သူဖုန္းစား ၊ သူေတာင္းစား " မ်ားကိုသာ ျမင္ေနမိတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ လက္ရွိ ျမင္ေနရသူေတြကေတာ့ ထိုသို႔ ေပေရ စုတ္ျပတ္သတ္ေနသူေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြဆိုရင္ သပ္ရပ္သားနားျပီး ထည္ဝါလွေသာ ကားအေကာင္းစားမ်ားကို စီးထားေသာ္လည္း သူမ်ားဆီမွ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနေသာ ဟန္ပံုျဖစ္ေနၾက၏။ ထိုသူေတြကို ျမင္တိုင္း သူ နားမလည္ ျဖစ္ကာ ေခါင္းခါရမ္းမိေလသည္။

သူ႕ရဲ႕ မုန္႔ဖိုး အတြက္ သူမိဘေတြဆီက သူေတာင္းတာေတာင္မွ " သားကို တစ္ပတ္စာ ေပးပါလား။ " " တစ္လစာ မုန္႔ဖိုး ေပးထားပါလား။ " ဟု ေတာင္းၾကိမ္နည္းေအာင္ သူက ေတာင္းေလ့ရွိ၏။ သူ၏ သေဘာထားကို သိထားေသာ မိဘမ်ားကလည္း သူ႕ကို " သားေရ မုန္႔ဖိုး  . . . ေရာ့ " ဆုိျပီး သူ႕လက္ထဲကို ေပးေလ့ မရွိ။ ဟိုးယခင္ ပထမပိုင္း ကာလတုန္းကေတာ့ သူ႕ကို ဒီလို ေပးခဲ့ဖူး၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူက " သားရဲ႕ စာၾကည့္စားပြဲက အံဆြဲထဲကို ထည့္လိုက္ပါ ေမေမ " ဟုသာ ဆိုေလသည္။ 

ဒီလို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ မဟုတ္. . . ။ သူနဲ႔ ထိေတြ႕သူတိုင္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ သူ႕ကို နားလည္ရခက္စြာ ခံစားမိတတ္သည္။ သူ၏ ဦးေလး ေတာ္သူ တစ္ေယာက္ကေတာ့  . . " မင္းကလည္းကြာ ၊ ဘာၾကီးတုန္း။ ဘယ္လိုပဲ ေပးေပး ရဖို႔ အဓိက မဟုတ္လား။ လက္ျဖန္႔ေတာင္းတာနဲ႔ သူေတာင္းစား ျဖစ္ရမလားကြ။ " ဟု ခပ္ေထေထ ေျပာေတာ့ သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ခပ္ေပေပသာ ေနခဲ့ေလ၏။

သူ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားစြာ ရွိသည္။ သူ႕ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားစြာက ခ်စ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ထံုးစံ အတိုင္း သူ႕ကို နားမလည္ႏိုင္ၾက။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ ၊ သေဘာထားကို သိသြားၾကကာ နားလည္သြားတတ္ၾကသည္။ ဒီလို နားမလည္ခ်ိန္ ကာလၾကားမွာေတာ့ သူတို႔ သူ႔ကို နားမလည္ႏိုင္ၾကေခ်။ " ဘာလဲဟ အသားလြတ္ ဘဝင္ကုိင္ေနပါလား။ " ဟု ခပ္ေပါက္ေပါက္ ေဝဖန္တတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူကလည္း သူ႕ရဲ႕ ပံုစံ အတိုင္း မမႈေခ်။

အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္အျပီးမွာေတာ့ သူ အေတာ္အတန္ အရြယ္ေရာက္လာသလို အေတာ္အတန္လည္း ရင့္က်က္လာခဲ့သည္။ " အေတာ္အတန္ " ဆိုတဲ့ စကားလံုး အတိုင္းပဲ သူ " အလံုးစံု " ေတာ့ ရင့္က်က္သြားျခင္း မဟုတ္ပါ။ သူ႕ဆီက ေငြေခ်းထားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက သူက လက္ျဖန္႔ရမွာ စိုးတာ တစ္ခုတည္းက ျပန္ေတာင္းေလ့ မရွိေခ်။ ဒါကို သိေနေသာ တခ်ိဳ႕က သူ႕ဆီမွ အခြင့္ေကာင္း ယူေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူက အျပံဳးေတာ့ မပ်က္ ၊ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္ တစ္ခုေတာ့ အမုန္းျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ေလ၏။ 

ဒီလိုပဲ တစ္ခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ ေငြယူလိုက္ရသလို ရွိျပီး တစ္ခါတေလ ရုတ္တရက္ ေခ်းလုိက္ရတာေတြ ရွိရင္ သူက ျပားစြန္းမွ စျပီး ျပန္ေပးေလ့ ရွိေသာ သူ႕ရဲ႕ အေလ့အက်င့္ အတြက္ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕က ေအာင့္သက္သက္ ခံစားရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီအခ်ိန္က သူ႕အေပၚမွာ သိပ္နားမလည္ေသး၍ ျဖစ္ျပီး ၊ ေသခ်ာ နားလည္သြားေသာ အခါမွာ သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ေပးတတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေသာ အၾကိမ္တိုင္းေတာ့ သူတို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ အံ့ၾသယူၾကရသည္။ 

သူ႕နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး တျခားသူေတြ အံ့ၾသယူရတာကို မဆိုေလနဲ႔ သူရဲ႕ႏွမကလည္း သူ႕အေပၚမွာ အနီးကပ္ရွိေနလ်က္နဲ႔ အံ့ၾသျခင္းေတြက မကုန္ႏိုင္။ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ခ လစာကို ၾကည့္ျပီး သူ႕ႏွမက ေျပာေလ့ ရွိသည္။ " ဟာ . . . ကိုၾကီးက လခကလည္း x x x x x x x " ဆိုတဲ့ ေနာက္မွာ သူက ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေအာင္ သူ႕ႏွမကို ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္လိုက္ေလ့ ရွိသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕ႏွမ အသာအယာ ျငိမ္သြားေလ့ ရွိသည္။ 

သို႔ေသာ္ မိုးသားေတြ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေန႔ရက္မွာေတြမွာေတာ့ သူ စိတ္လိုလက္ရ သူ႕ရဲ႕ ႏွမေလးကို သူ ေျပာျပတတ္သည္။ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ၾကားေတာ့ သူ႕ႏွမက အံ့ၾသမႈေတြ အေပၚမွာ အံ့ၾသမႈေတြ ထပ္ေဝေဝအုပ္အုပ္ ျဖစ္ကာ မိႈင္းျပာလဲ့ေနတတ္သည္။ 

" ကိုၾကီး Incentive ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မုန္းတယ္ ညီမေလး။ ကိုၾကီး ရတဲ့ လခ အျပင္မွာ သူက Allowance ဆိုျပီး ေပးတာ ရွိတယ္။ ဒါကို ကိုၾကီး လက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့ Incentive ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကိုၾကီး မၾကိဳက္ဘူး။ ကိုၾကီးက သူမ်ား မက္လံုးေပးျပီး အလုပ္လုပ္ခုိင္းမွ အလုပ္လုပ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကိုၾကီးက မက္လံုး မေပးလည္း ကိုယ့္အလုပ္တာဝန္ကို ကိုယ္ ေက်ေအာင္ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုၾကီးတို႔ သူေဌးက အလုပ္သမားေတြ အားလံုးကို Allowance နဲ႔ ထိန္းထားယံု မကဘူး။ Incentive နဲ႔ ကိုင္ထားတယ္။ ကိုၾကီးက အဲဒီ Incentive ကို ျငင္းလိုက္တဲ့ အတြက္ သံုးပံု တစ္ပံု နီးပါးေလာက္ေသာ ကိုၾကီး လခေတြက ပါမလာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း တစ္ခါမွေတာ့ ဝမ္းမနည္းဖူးပါဘူး။ Incentive ေပးမွ အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြထဲမွာ မပါတာ တစ္ခုတင္ ေက်နပ္တယ္။ "

အဲဒီညေနေလးဟာ သူ႕အတြက္ ၾကည္လင္ျပာစင္ ေနႏိုင္ေပမဲ့ သူ႕ႏွမအတြက္ေတာ့ အံ့ၾသမႈေတြ နဲ႔ ေဝေနခဲ့သည္။ အၾကိမ္ေရ မ်ားလာလို႔ ေပထံုထံု ျဖစ္လာတာကလြဲလို႔ သူ႕ႏွမ အတြက္ကလည္း တြက္ရခက္ေသာ ပုစာၦ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့သလို ၊ တြက္မရေသာ ပုစာၦ တစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္၏။

တစ္ေန႔ေတာ့ . . . .

လသာသာလား ၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာလား မသိေသာ ည တစ္ညမွာ သူ႕မွာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ရလာခဲ့သည္။ အေဝးကလို႔ ေျပာလို႔ ရသလို ၊ မေဝးဘူးလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ သူတို႔ စိတ္ခ်င္း နီးစပ္ခဲ့ၾကသည္ဟု သူ ယံုၾကည္ေနခဲ့သည္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဒါလား လို႔ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသာ အခ်ိန္ေလးမွာ သူကို သူမက ပစ္သြားခဲ့ျပီဟု သူ ေယာင္ေပေပ အတတ သိလိုက္ရသည္။ သူ႕ထက္ သာရာ ၊ သူ႕ထက္ ျမင့္မားရာ ေနရာကို တိုးေဝွ႕ခ်ိတ္တတ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ 

သူမရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ သူက သူမကို ျမင့္မားရာသို႔ ဆြဲေခၚႏိုင္ေသာ လက္တစ္စံု မရွိဟု သမုတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး သူ ေမ့ထားေသာ တျခားေသာ ရႈ႕ေထာင့္က သူ႕ရဲ႕ ရင္ဝသို႔ ခပ္စူးစူး ဝင္တိုးေလေတာ့သည္။ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ မာနေတြက ဝရုန္းသံုးကား သူ႕ႏွလံုးသားေတြကို စီးဆင္း၏။ သူ သံုးရက္ တိုင္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္ ၊ အိပ္၍ မရခဲ့ေပ။ စိတ္လြတ္ေနသူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ သူ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ က်င္လည္၏။ သူ႕ရဲ႕ လက္သို႔ သူ ၾကည့္ေနမိသည္။ 

လက္ဆိုတာ ကမ္းယူဖို႔တင္ မဟုတ္ပါလား။ လက္ဆိုတာ သူမ်ားကိုလည္း ကမ္းယူ တြဲေခၚလို႔ ရပါေသးလား ဟု သူ အလန္႔တၾကား သိခြင့္ ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ရဲ႕ ခ်စ္သူ ဟု နာမည္တပ္ေသာ သူ႕ရဲ႕ သူမကေတာ့ တျခားေသာ တစ္ေယာက္ဆီမွ ျဖန္႔ကားထားေသာ လက္ဖဝါးဆီကို တြယ္ခ်ိတ္သြားခဲ့ေလျပီ။

လက္ . . .

လက္ . .

လက္ . . . .

ဆိုျပီး သူ အၾကိမ္ေရ တသန္း မက သူ ေရရြတ္ခဲ့ဖူးျပီး ၊ လက္ကမ္းျခင္းကို သူ ရႈ႕ေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူ နံရံမွာ စာတစ္ေၾကာင္း ခ်ေရးခဲ့၏။ 

" ခ်စ္ျခင္း နဲ႔ လက္ထပ္ျခင္း ကြဲျပား ျခားနားစြာ မသိခင္ အထိ က်ေနာ္နဲ႔ သူမ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ " 

ထိုစာသားက သူ႕ရဲ႕ မူပိုင္ စာသား မဟုတ္ေပမဲ့ အခုေန အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သည္းပြတ္စာ ျဖစ္၏။ ဒီလိုနဲ႔ ေနညိဳေတာ့လည္း လထြက္ ၊ ေန႔ရက္ေတြ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ 

ခ်စ္သူကို လက္ကမ္းႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြ အဓိက လုိေလမလဲ လို႔ သူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္တတ္လာခဲ့သည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ တခ်ိဳ႕က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဖာသိဖာသာ ၊ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ ရွာဟု ဆို၏။ တခ်ိဳ႕က ပံုေသကားခ်ပ္ မက်ဟု ေျပာသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးရဲ႕ အသံေတြကို စလုတ္တိုက္ျပီး ရာခိုင္ႏႈန္း တစ္ခု အထိ စစ္ထုတ္လိုက္ေတာ့  .. . . .  

" ဂုဏ္ "

" ေငြ "

" ပညာ "

" သိကၡာ "

" အဆင့္အတန္း "

" အေပါင္းအသင္း "

" မ်ိဳးရိုး "

ဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ နဂါးေခါင္း သူ႕ဘက္ လွည့္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႕ခဲ့၏။ အမွန္အတိုင္း ဆိုရရင္ ရုတ္တရက္လည္း သူ ရင္မခုန္ပါ။ ခင္မင္မႈ ဆိုတာထက္ သူမဟာ ခဲတစ္လံုးမ်ား ျဖစ္ေလမလားလို႔ သူ႕ကိုယ္သူ စာသူငယ္လို သေဘာထားျပီး သူ ေတြေဝ ေနခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ ေခါင္းေတြက ဖုထစ္ မူးေဝေနခဲ့သည္။ 

က်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိမ့္ရျခင္းရဲ႕ ေဝဒနာက စာခ်ေရးဖို႔ ခက္လြန္းလွသည္။ သူမကို ျမင္ရင္ . . . . ( Sorry ) လိုင္းေပၚတတ္ေနေသာ အေကာင့္ေလးမွ သူမ တင္ထားေသာ သူမ ဓါတ္ပံုေလးကို ျမင္ရင္ သူ႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြကို ေမ့ကာ Hi လို႔ ႏႈတ္ဆက္မိျပန္ေလသည္။ ထိရွလာေစႏိုင္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက အဆက္မျပတ္ေသာ ခဲေတြမွ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ သူ႕ကို သူ သတိေပးရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႕လက္ကို သူ သတိတရ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ 

ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကို ကမ္းလင့္ေသာ လက္ျဖစ္ေစဖို႔ သူမ အတြက္ ဘာေတြ လိုအပ္ေလလိမ့္မလဲ။ 

" ဂုဏ္ "

" ေငြ "

" ပညာ "

" သိကၡာ "

" အဆင့္အတန္း "

" အေပါင္းအသင္း "

" မ်ိဳးရိုး "

ဒီလိုနဲ႔ သူ ျပန္ျပီးေတာ့ ဆြံအ သြားခဲ့ျပန္ေတာ့သည္။ လူအ ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကလည္း နန္းေတာ္ထဲမွာ ရတနာေတြနဲ႔ ဇယ္ေတာက္ ေနႏိုင္ေသးတာပါပဲ။ သူကလည္း သူမ အတြက္ ခမ္းခမ္းနားနား ဇယ္ေတာက္ေနမိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႕ဟာသူ ခ်ဳပ္ကာ သူက အ ေနခဲ့သည္။ 

" ဂုဏ္ " ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္မိတဲ့ ေန႔က " ဂငယ္ " လည္း ေပ်ာက္ျပီး " ဏၾကီး " တစ္လံုးတည္းကသာ သူ႔ကို တစ္ထီးတစ္နန္းနဲ႔ ဂဏာန္းၾကီးလို ကာဆီးကာဆီး လုပ္ေနခဲ့၏။ သူက " ဂုဏ္ " ငယ္သူ တစ္ေယာက္ထက္ ပိုျပီး " ဂုဏ္ " ငယ္သြားခဲ့ရသည္။ 

ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ လို႔ ဆိုဖို႔ အေရွ႕က စကားလံုးေတြက သူ႕ကို ကိုယ္ေယာင္မျပဘဲ ေျခာက္၏။ အသံ မေပးဘဲ လွန္႔၏။ ၾကာေတာ့လည္း သူ႕ဖာသာ သူ လိပ္ျပာလန္႔ကာ သူ႕ဖာသာသူပဲ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ တိတ္တဆိတ္ ကြဲေၾကမိသည္။ 

သူ  . . . . 

ေနာက္ထပ္ . . . . 

ေနာက္ထပ္ . . . . 

ေနာက္ထပ္ေသာ ခ်စ္သူကို ကမ္းဖို႔ လက္ေတြကို သူ အဓိပၸါယ္ မဖြင့္ဆိုႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ။ သူ႕ဘက္က ၁၀၀ ရာခုိင္ႏႈန္း မဟုတ္တာေတာင္မွ တခ်ိဳ႕ေသာ အရာေတြကို လက္ဖဝါးမွာ ခပ္ပါးပါး ရွိလာတဲ့ ေန႔မွာ သူ႕ခ်စ္သူကို သူ ဖြင့္ေျပာမယ္ လို႔ သူ႕ဖာသာ တစ္ကိုယ္တည္း အသံတိတ္ ၾကံဳးဝါးခဲ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က လေကြးက သူ႕ကိုယ္သူ ျခံဳလို႔ မလံုတလံုနဲ႔ သူ႕ကို ေငးေနခဲ့သည္။

ထလိုက္ . . . .

ထိုင္လိုက္ . . . . 

လဲက်လိုက္ . . . 

ျပန္ထလိုက္နဲ႔ . . . .

သူ႕ဘဝကို သူ ထူေနရင္း မထင္မွတ္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ႕ခ်စ္ေသာ သူမကို သူ ရုတ္တရက္ " ခေကြး " ခပ္လွလွေလးနဲ႔ " ခ်စ္တယ္ " လို႔ ေျပာမိသြားသည္။ ၾကယ္ေတြ အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ကခုန္ေနသလိုမ်ိဳး သူ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ အလင္းတန္းေတြက ျဖာလဲ့ေနခဲ့သည္။ 

ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ လို႔ ေျပာရတဲ့ စကားက ရင္ အစုံကို ေျခကန္ျပီး ႏွလံုးသားကို ထုတ္ယူလိုက္သလိုပါပဲ။ အဲဒီေန႔က သူ သူမကို ေျပာျပီးေတာ့ အားနည္းေနခဲ့သည္။ ဘဝမွာ စကားနည္းျပီး အတီးအတ နဲ႔ တကယ္ကို ဂြတီးဂြက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ 

အင္နဲ႔ အားနဲ႔ စိတ္ေတြကို သူမဆီ ပို႔လိုက္ရသူလို သူ အင္ျပတ္ အားျပတ္ ျဖစ္ကာ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သူ႕ဖာသာ ေတြးေနမိသည္။ 

ငါ . . . .

ငါ . . . .

ငါ . . . . 

ဆိုျပီး အခါခါ ေတြးေနခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္ထိလည္း သူ႕ရဲ႕ လက္မွာ ဗလာနဲ႔။ ျပီးေတာ့ . . . . ဗလာပါပဲ။ က်ိန္ဆဲတတ္သူ ဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ဟာ " တစ္ခါ ေသဖူးတာေတာင္မွ ပ်ဥ္ျဖဳန္းတဲ့ ေကာင္ " လို႔ သူ႕ကိုယ္သူ သတ္မွတ္ ရေလမလား။ 

ဒါေပမဲ့ . . .

သူလည္း စစ္ထဲ ေရာက္ေရာ ၊ သူက တတ္ၾကြေနခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္း တစ္ဦး ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ႕က်ည္ေတာက္ထဲမွာ ျမားေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႔။ သူ ခ်စ္ေသာ သူ႕ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးရဲ႕ ျမားေတြနဲ႔ ၊ အရာရာကို ပစ္ခြင္းမယ္ဆိုတဲ့ မာန္ေတြနဲ႔ သူ ရဲဝံ့ေနခဲ့၏။ ဟုတ္တယ္ . . သူ႕ေကာင္မေလးက သူ႕ကို ျပန္ခ်စ္ခဲ့သည္။ 

တိုက္တိုင္းေအာင္ေနခဲ့တဲ့ စစ္သူၾကီး တစ္ေယာက္လို ယံုၾကည္ရဲဝံ့ေသာ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အနာဂတ္ကို သူ မွန္းၾကည့္ခဲ့သည္။ 

သို႔ေသာ္  . . .  သူခ်စ္ခဲ့ေသာ သူမသည္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ကမ္းခ်င္ေသာ သူ႕ရဲ႕ လက္မွာ တခ်ိဳ႔ေသာ အရာေတြ ရွိေနဖို႔ လိုအပ္ပါေသးသည္။

" ဂုဏ္ "

" ေငြ "

" ပညာ "

" သိကၡာ "

" အဆင့္အတန္း "

" အေပါင္းအသင္း "

" မ်ိဳးရိုး "

အဲဒီေန႔က သူ သူ႕ဖာသာ က်ရံႈးကာ ျမိဳ႕အိုအိုမွာ ငိုေနခဲ့မိသည္။ ျပီးေတာ့ နံရံမွာ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့၏။ 

" အ ေနတာကမွ ေကာင္းသား။ အခုေတာ့ စကားသင္ျပီးမွ ဆက္ေျပာခြင့္ မရတဲ့ လူလို ငါ ဘဝကို ငါ သူမ မပါဘဲ ဘယ္လို ဆက္ေရးရမလဲ။ " 

သို႔ေသာ္  . . .

သူ . . . . 

သူမ ရဲ႕ ရင္တြင္းကို နားလည္ခဲ့ပါသည္။ 

သို႔ေသာ္  . . .

သူ . . . .

သူမရဲ႕ ရင္ထဲကို အေသအခ်ာ နားမလည္ႏိုင္ေသးပါ။ 

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ။ သူကေတာ့ သူမကို ေမွးမွိန္ ေဖ်ာ့ေတာ့သည္ အထိ ဆက္ခ်စ္ေနပါလိမ့္မည္။ တစ္ခါတရံမွာ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက . . . . သဲထဲ ေရသြန္ျပီး အရာထင္ႏိုင္သလို ၊ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက်ေတာ့ ေရထဲ သဲသြန္ရံုပါ ၊ ေရဂယက္ျငိမ္ရင္ ဖာသိဖာသာနဲ႔ . . . . .

အခုေတာ့ သူ႕ရင္မွာ " ဟာ " ေနခဲ့ပါသည္။ 

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ပါေစ . . . သူမကို သူ အျမဲတမ္း ဆက္ခ်စ္ေနပါဦးမည္။

ျဖစ္ . . . ႏိုင္ . . . ခဲ့ . . .  မယ္ . . . ဆို . . . ရင္. . . . ဘ . . . ဝ . . . မ်ား . . . စြာ . . .  ေပါ႔ . . . . ။



*** မေလးစားလို႔ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ခံစားမႈ အရ ေရးလိုက္တာ ျဖစ္၍ ဤပို႔စ္တြင္ Comment ေပးရန္ မလိုပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပိတ္ထားပါသည္။ ***



ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
19-Nov-2011

Share/Bookmark

09 November 2011

19 ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတား




တစ္ခါက . . . 

ေတာင္ေပၚရြာေလး ႏွစ္ရြာဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီး တစ္ခုကို အလယ္မွာ ျခားလ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည္ရွိေနသတဲ့။ ထိုေခ်ာက္ကမ္းပါးကလည္း ေပတစ္ရာ နီးပါးေလာက္ က်ယ္ျပီးေတာ့ ေပ ၃၀၀ ေလာက္ နက္ကာ ေအာက္မွာေတာ့ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ စီးဆင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းေလး တစ္ခုကလည္း ရွိေနေလတယ္။ မနက္ မိုးလင္းလိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ညေန ေနဝင္ရီတေရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ဘက္ကေန တစ္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ရြာေလး ႏွစ္ရြာဟာ တစ္ရြာကို တစ္ရြာ ထင္ထင္ရွားရွား ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ေနရေပမဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးက ျခားေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ဘက္နဲ႔ တစ္ဘက္ ကူးလူး ဆက္သြယ္ခြင့္ မရၾကရွာဘူး။

တစ္ဘက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ရြာနဲ႔ ဒီဘက္က ရြာ ဆက္သြယ္ၾကဖို႔ ဆိုတာ ေတာင္ေပၚကေနျပီးေတာ့ ေတာင္ကို ပတ္ျပီး ေဖာက္ထားတဲ့ ေတာင္ပတ္လမ္းကေန ႏွစ္နာရီေလာက္ ဆင္းသြားျပီးေတာ့ ေတာင္ေျခ မေရာက္ခင္မွာ ဟိုဘက္ကို သိပ္မေဝးေတာ့တဲ့ ေနရာကေန ေတာင္ကို လွမ္းကူးထားတဲ့ ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ တံတားေလးကေန ဟိုဘက္ ေတာင္ကို ကူးျပီးမွ ေတာင္ေပၚကို ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ တက္ရင္ ေတာင္ေပၚက ရြာေလးကို ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚ ရြာေလး တစ္ရြာကေန ေနာက္ထပ္ ေတာင္ေပၚရြာေလး ဆီကို ကူးသန္းၾကရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူတို႔ရဲ႕ ေတာင္ေပၚ ရြာေလး ႏွစ္ရြာရဲ႕ ကူးလူး ဆက္ဆံေရးဟာ ဒီလိုပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ ေလျငိမ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီဘက္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ ရပ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဟိုဘက္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ ရပ္ေနတဲ့ လူကို လွမ္းေအာ္ျပီးေတာ့ စကားေျပာလို႔ ရေပမဲ့ တစ္ဘက္နဲ႔ တစ္ဘက္ ကူးသန္းဖို႔ က်ေတာ့ ဒီဘက္ ေတာင္ေပၚက ဆင္းျပီးေတာ့မွ ဟိုဘက္ ေတာင္ေပၚကို တက္ၾကရတယ္။ အခုလို ၾကားမွာ ျခားေနတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ကူးသြားႏိုင္ဖို႔ တံတားဆင္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း ၾကိဳးတံတားက လြဲလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ 

ဒီလို ၾကိဳးတံတား တည္ေဆာက္ဖို႔ သူတို႔ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကိဳးစားဖူးခဲ့တယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ၊ ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ မ်ားစြာေသာ ဝန္ကို တံတားက ထမ္းထားရမွာ ျဖစ္လို႔  တံတားကို အဓိက ထမ္းပိုးထားမဲ့ ၾကိဳးဟာလည္း အလြန္အားေကာင္းျပီး က်စ္လ်စ္ တုတ္ခိုင္တဲ့ ၾကိဳးျဖစ္ဖို႔ လိုတယ္ လို႔ သူတို႔ ေတြးခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံတားထိုးဖို႔ ၾကိဳး အလံုးၾကီးၾကီးကို တစ္ဘက္ကမ္းကေန ဟိုဘက္ ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လို ပို႔ရမယ္ ဆိုတာကို စဥ္းစား မရခဲ့ၾကဘူး။ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အေလးခ်ိန္ ၊ ပစၥည္း အေထြေထြရဲ႕ အေလးခ်ိန္ကို ခံႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးတံတားကို ၾကိဳး အလံုး ၾကီးၾကီး နဲ႔ သြယ္ဖို႔ ထိုၾကိဳးအလံုးၾကီးကို တဘက္ကမ္းဆီ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္ မရခဲ့ဘူး။

ၾကိဳးလံုးၾကီးကို ဒီဘက္ကမ္းကေန ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ လွမ္းပစ္ေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွ ဟိုဘက္ကမ္းကို မေရာက္ႏိုင္။ သူတို႔ ဟုိဘက္ ကမ္းကို ကူးတဲ့ လမ္းေၾကာအတိုင္း က်ေတာ့လည္း ခရီးလမ္းက ရွည္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ၾကိဳး အရွည္က မေရာက္ႏိုင္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဟိုဘက္ရြာနဲ႔ ဒီဘက္ရြာဟာ ကူးလူးဆက္ဆံမႈက ေတာင္ေပၚမွ ေတာင္ေျခကို ဆင္း ၊ ေတာင္ေျခမွ တျခားေတာင္ေျခကို ကူးကာ ေတာင္ေပၚကို ျပန္တက္ရတဲ့ နည္းလမ္း တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ သူတို႔ ရြာႏွစ္ရြာရဲ႕ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အဆင္ေျပေစခဲ့တယ္။ ျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚမွ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွာ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ကူးဖို႔ ၾကိဳးတံတား တည္ေဆာက္ေရးကိုေတာ့ အားလံုးက မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ လ်စ္လ်ဴရွဴ႕ကာ ေမ့ထားလိုက္ေလေတာ့တယ္။



တစ္ေန႔ေတာ့ . . .  .

သူတို႔ရဲ႕ ေတာင္ေပၚ ရြာေလးဆီကို လူငယ္ တစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ အဲဒီ လူငယ္က ေတာင္ေပၚကေနျပီးေတာ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးသာ ျခားေနတဲ့ ဟိုဘက္က ရြာကို ျမင္ျပီး ဒီေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ၾကိဳးတံတားေလး ထိုးလိုက္ရင္ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လြယ္ကူသြားမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာလာခဲ့တယ္။ သူ႕ဆီက စကားကို ဘယ္သူကမွ အေရးတယူ မရွိၾကပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီလို အၾကံကို သူတို႔ ေတာင္ေပၚရြာက လူေတြ ရခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ၾကျပီးေတာ့ ၾကိဳးတံတားေလး မထိုးႏိုင္တာကလည္း အၾကံရျပီးကတည္းက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ျပီ မဟုတ္ပါလား။ တကယ္ကို ၾကိဳးစားခဲ့ၾကသူေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ အားလံုးလည္း တံတားထိုးဖို႔ ၾကိဳးလံုးၾကီးကို ဟုိဘက္ ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ဟိုဘက္ ဒီဘက္ကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚရြာေလး ႏွစ္ရြာကို ၾကည့္ျပီး ၾကိဳးတံတား ထိုးဖို႔ စိတ္အား ထက္သန္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးကို ရြာက လူေတြ အားလံုးက ဝိုင္းျပီးေတာ့ ႏွစ္သိမ့္ၾကတယ္။ သူတို႔လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက ဒီစိတ္ကူးကို ရခဲ့ၾကဖူးျပီးေတာ့ ၾကိဳးစားၾကဖူးေၾကာင္း ဒါေပမဲ့ လူအား ဝန္အားကို ခံႏိုင္တဲ့ ၾကိဳးလံုး တုတ္တုတ္ၾကီးေတြကို ဟိုဘက္ ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုမွ ပို႕လို႔ မရလို႔ ဒီအတိုင္းသာ ထိုင္ေနရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖ်ာင္းဖ်ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စကားကို ၾကားေတာ့ အလည္ေရာက္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးက သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ အ့ံၾသသြားတယ္။

“ ဒီကိစၥကို မပူပါနဲ႔။ ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးပို႔ဖို႔ ခက္ေနတယ္ ဆိုရင္ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ကူညီေပးလို႔ ရပါတယ္။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ၾကိဳးတစ္စ ဆက္သြယ္ လိုက္ႏိုင္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ ၾကိဳးတံတား တည္ေဆာက္ဖို႔ အဆင္ေျပ သြားမွာပါ။ ၾကိဳးတံတား ထိုးဖို႔ စိတ္ကူး ရွိတယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသလိုသာ လုပ္ပါ။ ”

ဆိုျပီး ေျပာတယ္။ ရြာက အေတြ႕အၾကံဳ ၾကြယ္ဝသူေတြကလည္း လူငယ္ေလးရဲ႕ တတ္ၾကြမႈကို မတားခ်င္ေပမဲ့လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူတို႔ နည္းလမ္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ၾကိဳးစားမႈကို ကိုယ္ေတြ႕ ခံစား သိရွိထားေတာ့ လူငယ္ ေျပာတာကို ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ မထင္မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ စိတ္မပါ လက္မပါနဲ႔ ေခါင္းျငိမ့္ခဲ့ၾကတယ္။ လူငယ္ေလး ဘယ္လို ျပင္ဆင္မယ္ ဆိုတာ မသိေပမဲ့ အားတတ္သေရာ မရွိၾကဘူး။ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေလး ရဲ႕ တံတားထိုးဖို႔ လိုအပ္တယ္ ဆိုတဲ့ ျပင္ဆင္မႈကိုလည္း ၾကားရေရာ သူတို႔ အားလံုး လူငယ္ေလးကို ဝိုင္းျပီးေတာ့ နားမလည္ႏိုင္သလို ၾကည့္ၾကတယ္။ လူငယ္ေလးက သူ႕ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ေျပာျပတယ္။

" ကၽြန္ေတာ္ အခု ေလာေလာဆယ္ လိုအပ္ေနတာက စာပို႔ခိုေလး တစ္ေကာင္နဲ႔ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ရွည္ရွည္ တစ္လံုးပါပဲ။ "

လို႔ ဆိုတယ္။ လူငယ္ေလးရဲ႕ စကားကိုလည္း ၾကားေရာ အားလံုးက လူငယ္ေလးကို စိတ္မႏွံ႔သူလို႔ ယူဆလိုက္မိသလုိ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ေလးကေတာ့ တည္ၾကည္စြာ ဆက္လက္ ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ၊ အေလးခ်ိန္ မ်ားေသာ ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းမဲ့ ၾကိဳးတံတားကို ေဆာက္ဖို႔ ခိုင္ခန္႔တဲ့ ၾကိဳးေတြကို မေတာင္းဘဲနဲ႔ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကိုပဲ ေတာင္းေနေတာ့ လူငယ္ေလးကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့  လူငယ္ေလး ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေတာင္းဆိုေနတဲ့ အတြက္ လူငယ္ေလး လုိခ်င္တာကို စိတ္မပါဘဲ ေပးလိုက္ၾကတယ္။

စာပို႔ခို နဲ႔ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ရျပီ ဆိုတာႏွင့္ တျပိဳင္နက္ လူငယ္ေလးက စာပို႔ခိုေလးရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကို ခ်ည္ကာ ဟိုနား ဒီနား လိုသလို ပ်ံသန္းႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနခဲ့တယ္။ လူငယ္ေလးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေသခ်ာ မသိေသးတဲ့ အတြက္ ရြာခံလူေတြ အားလံုးကေတာ့ လူငယ္ေလးကို သနားဂရုဏာ သက္ေနၾကတယ္။ လူငယ္ေလးကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ သူလုပ္စရာ ရွိတာကိုသာ လုပ္ေနေတာ့တယ္။



ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ လူငယ္ေလးက သူ ေလ့က်င္ေပးထားတဲ့ ခိုေလးကို ကိုင္ျပီးေတာ့ ရြာမွာ ရွိေနတဲ့ လူၾကီးေတြ အားလံုးကို ေခၚယူကာ စုစည္းလုိက္တယ္။ ျပီးမွ . . .

" ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔က စျပီး ဟိုဘက္ ေတာင္ေပၚရြာနဲ႔ ဒီဘက္ ေတာင္ေပၚရြာ ႏွစ္ရြာကို ဆက္သြယ္တဲ့ ၾကိဳးတံတားကို စေဆာက္ပါေတာ့မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုတာေလးေတြ ဝိုင္းဝန္း ကူညီၾကပါ။ "

လို႔ ဆိုတယ္။ ဘယ္လို ေဆာက္မယ္ ဆိုတာ မသိေပမဲ့ တကယ္ ေဆာက္မယ္ ဆိုေတာ့ အားလံုးလည္း တတ္ၾကြလာၾကတယ္။ ဝိုင္းဝန္း ကူညီဖို႔ အားတတ္သေရာ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ လိုအပ္တာေတြ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီ ဆိုေတာ့ လူငယ္ေလးက သူေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ ခိုေလးကို ကိုင္ျပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါးၾကီးရဲ႕ အစြန္းမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုဘက္မွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚရြာေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟိုဘက္ေတာင္ေပၚရဲ႕ ေခ်ာက္ကမ္းပါး အစြန္းမွာလည္း သူတို႔ ႏွစ္ရြာကို ေပါင္းကူး တံတားေလး ေဆာက္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္ အားလံုး လိုလိုက လူငယ္ေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းၾကီးစြာေသာ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။

အားလံုးကို တစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္ျပီးေတာ့ လူငယ္ေလးက သူ႕လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ စာပို႔ခိုေလးကို ေကာင္းကင္ယံသို႔ လႊင့္ေျမွာက္ကာ ပ်ံသန္းေစလိုက္တယ္။ ဒီလို ပ်ံသန္းခြင့္ ရသြားျပီ ဆိုရင္ပဲ စာပို႔ခိုေလးဟာ လူငယ္ေလး ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ အတိုင္း ဟိုဘက္ ေတာင္ကမ္းပါးမွာ ရွိေနတဲ့ လူေတြဆီကို ဦးတည္ပ်ံသန္းသြားတယ္။ ခိုေလးရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ လူငယ္ေလး ခ်ည္ေႏွာင္ေပးလိုက္တဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးဟာ ေဝ့ဝဲျပီး ပါသြားတယ္။ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကို ခိုေလးက ဆြဲယူပ်ံသန္းသြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ လိပ္ခ်ည္ထားေသာ အပ္ခ်ည္လံုးထဲမွ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးမ်ားကလည္း တလွစ္လွစ္နဲ႔ ခိုေလး ပ်ံသန္း ဆြဲရာ ေနာက္ကို ေျဖေလ်ာ့ကာ ထြက္လိုက္သြားတယ္။

ပ်ံသန္းသြားတဲ့ ခိုေလးဟာ ဟိုဘက္ ကမ္းပါးကိုလည္း ေရာက္ေရာ ဟိုဘက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ခုိေလးကို လွမ္းဖမ္းယူလိုက္ျပီးေတာ့ ခိုေလးရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ ခ်ည္ေႏွာင္ေပးလိုက္တဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ျပီး ခုိေလးကို ေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကို ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေလ်ာ့တိ ေလ်ာ့ရဲနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးဟာ ခပ္တင္းတင္းေလး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တင္းလာတာနဲ႔ အမွ် အပ္ခ်ည္ၾကိဳးရဲ႕ ပထမ စမွတ္ ျဖစ္တဲ့ လူငယ္ေလး ကိုင္ထားတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ေနရာနဲ႔ တစ္ဘက္က အပ္ခ်ည္ၾကိဳး တို႔ဟာ ဆက္သြယ္ထားေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီၾကိဳးဟာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးမွ်သာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလးေပၚမွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ လူသြားလို႔ ရႏိုင္တဲ့ တံတားေဆာက္လို႔ မရဘူး ဆိုတာ အားလံုးလည္း သိၾကတယ္။ ႏွစ္ဘက္ ရြာသားေတြ အားလံုး ေၾကာင္ျပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတုန္းမွာ လူငယ္ေလးက သူ႕ဘက္မွာ ရွိေနတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးစ ရဲ႕ တစ္ဘက္ကို ေနာက္ထပ္ ပိုးၾကိဳး ခပ္ၾကီးၾကီး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခ်ည္လိုက္ျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟုိဘက္ ကမ္းပါးမွာ ၾကိဳးစ ကိုင္ေနတဲ့ လူဆီကို လွမ္းဆြဲဖို႔ အခ်က္ျပလိုက္တယ္။

သူ အခ်က္ျပလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဟုိဘက္ကမ္းပါးမွာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးေလး ကိုင္ျပီး ေစာင့္ေနတဲ့ လူက အပ္ခ်ည္ၾကိဳးစကို ဆြဲေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီဘက္မွာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတဲ့ ပိုးၾကိဳးဟာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္မိျပီး ပါသြားေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုဘက္ ကမ္းပါးက လူက ဆြဲရင္း ဆြဲရင္းနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ လက္ထဲကို အပ္ခ်ည္ၾကိဳးက ကုန္ျပီးေတာ့ ပိုးၾကိဳးေလးက ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ဒီလို အခ်ိန္က်ေတာ့ ဒီဘက္က လူငယ္ေလးက ပိုးၾကိဳးမွာ ႏိုင္လြန္ၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္းကို ထပ္ျပီးေတာ့ ခ်ည္ေနေလျပီ။

ျပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္းပါးက လူကို ဆြဲခိုင္းေလေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဟိုဘက္က ဆြဲလိုက္ ၊ ဒီဘက္က လက္ရွိ ၾကိဳးထက္ ပိုၾကီးတဲ့ ၾကိဳးကို ထပ္ဆင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ေပးလိုက္နဲ႔ တေျဖးေျဖး မူလ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးကေန ဘာမွ မဆိုင္ေသာ ၾကိဳးလံုး ၾကီးၾကီးမ်ား ျဖစ္လာတယ္။ ထပ္ဆြဲရင္း ထပ္ခ်ည္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ၾကိဳးလံုး အၾကီးၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ၾကိဳးတံတားေဆာက္ဖို႔ ၾကိဳးေတြကို ဆြဲလာႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒီလို ၾကိဳးလံုး အၾကီးေတြကို ဆြဲတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းပါးက ကမ္းေပးေနတဲ့ လူေတြကလည္း လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မရေတာ့သလို ဟိုဘက္ကမ္းပါးက ဆြဲေနတဲ့ လူကလည္း လူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မရေတာ့ဘဲ အားလံုး စုေပါင္းျပီး ဝိုင္းဆြဲၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ဆြဲရတဲ့အတြက္ သူတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ပါေစ . . . .

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူတုိ႔ ရည္မွန္းထားတဲ့ ၾကိဳးတံတားေဆာက္ဖို႔ ၾကိဳးလံုးၾကီးၾကီးေတြကို ဟိုဘက္ကမ္းပါးကို ေရာက္ေအာင္ ပို႔ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဟိုဘက္ ကမ္းပါးကို ၾကိဳးလံုးၾကီးေတြ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ခဲ့တာ မေအာင္ျမင္ခဲ့သမွ် ဒီေန႔မွာေတာ့ ၊ ဒီအၾကိမ္မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ရေအာင္ ပို႔ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ မ်က္ျမင္မဟုတ္ရင္ ယံုႏိုင္စရာကို မရွိပါ။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ၊ ကုန္ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ အေလးခ်ိန္ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေအာင္ ေဆာက္မဲ့ ၾကိဳးတံတားရဲ႕ ဆိုင္းခံၾကိဳးလံုးၾကီးေတြကို အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ဆြဲယူသြားတယ္လို႔ ေျပာရင္ ယံုႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့  . . .  ဒါဟာ တကယ္ကို ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဟိုဘက္ ကမ္းပါးကို တံတားေဆာက္ဖို႔ ၾကိဳးလံုးၾကီးေတြ ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ေသာ ၾကိဳးတံတား တစ္ခုကို ေအာင္ျမင္စြာ ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။



ဒီပံုျပင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးထဲက အတိုင္း ပံုေဖာ္ရင္း ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္ေလး ရွိပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရည္ရြယ္ခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၊ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘ နဲ႔ သားသမီး ၊ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦး ၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ ႏွစ္ဦး တို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ " ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတား " တည္ေဆာက္တဲ့ အခါမွာ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ေလာဘၾကီးစြာ နဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ကမ္းပါးကေန တစ္ဘက္ ကမ္းပါးကို ေရာက္ေအာင္ တံတားထိုးမိေစဖို႔ အေလာတၾကီးနဲ႔ ခိုင္ခံ့ေသာ ၾကိဳးေလးေလးၾကီးမ်ားျဖင့္ လွမ္းပစ္ ခ်ည္ေႏွာင္တတ္ၾကပါတယ္။

ဒီေတာ့ ၾကိဳးရဲ႕ အေလးဒဏ္ ၊ ခရီးရဲ႕ ကြာဟမႈေၾကာင့္ လိုအပ္တဲ့ ေနရာကို မေရာက္ႏိုင္ ၊ လမ္းခရီးမွာပဲ အခ်ိန္ေတြ ၊ အင္အားေတြ ဆံုးရံႈးရတတ္ပါတယ္။ ဒီလို ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးျပီးေတာ့ စိတ္ဓါတ္ အင္အားေတြပါ ကုန္ဆံုးတတ္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ " ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတား " တည္ေဆာက္ဖို႔ အတြက္ ဆိုတာ အထက္က ပံုျပင္ေလး အတိုင္းပါပဲ။ သံေယာဇဥ္ ဆိုေသာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးမွ်င္ေလးက စျပီးေတာ့ တစ္ပတ္ခ်င္း ၊ တစ္ရစ္ခ်င္း ရစ္ပတ္ ေႏွာင္ဖြဲ႕ သြားျပီးမွ ဒီ့ထက္ ခိုင္မာေသာ ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ရင္ ထာဝရ ခိုင္ျမဲႏိုင္ေသာ သူနဲ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ " ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတား " ျဖစ္လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု ရွိေနတာက ၾကိဳးၾကီးၾကီးနဲ႔ ရစ္ပတ္ရင္ ေလဟာနယ္ ပိုမ်ားပါတယ္။ ၾကိဳးေသးေသးနဲ႔ ရစ္ပတ္ေလ ပိုျပီးက်စ္လ်စ္ကာ ေနရာ မလပ္ေသာ ေလဟာနယ္ နည္းေစႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီ့ၾကိဳးဟာ ေသးငယ္ေပမဲ့ ျပတ္ေတာက္ဖို႔ ခက္ေသာ " သံေယာဇဥ္ ၾကိဳး " မျဖစ္သင့္ဘူးလားဗ်ာ။

စာဖတ္သူ အားလံုးလည္း ထာဝရ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေသာ " ေမတၱာ ေပါင္းကူး တံတားမ်ား " တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။



" တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေတာင္တန္းေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။ 
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။ 
ေတာင္ေပၚေနရာ ေရာက္တဲ့ အခါ အထက္နဲ႔ နီးသြားသလို ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္ရတာ အရသာ . . . 
ခ်ိဳင့္ဝွမ္းထဲ ေရာက္တဲ့ အခါ ေအာက္ေျခကို စူးစမ္းရျပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရတာ အရသာ . . 
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ကမုကထစ္ေတြ ၊ အဖုအထစ္ေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တြင္းေတြ ၊ ပက္ၾကားအက္ေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။ 
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ . . . 
မညီမညာ ျဖစ္ေနရတာကိုက အေျပာင္းအလဲေလး တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ ညီညီညာညာသာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရရင္ ဘဝဆိုတာ ဘာမွ အမွတ္ရစရာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ရင္ခုန္မႈေတြနဲ႔ အတူ ဘဝကို အမွတ္တရေတြ နဲ႔ ျဖတ္သန္းၾကမယ္။ "


*** ေလးစားရေသာ ဦး- - - နဲ႔ ေဒၚ - - -  တို႔ရဲ႕ ၉.၁၁.၂၀၁၁ မွာ က်ေရာက္ေသာ မဂၤလာ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ အတြက္ အမွတ္တရ ေရးပါသည္။ ***


ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
9.11.2011

Share/Bookmark

05 November 2011

11 စုထားမိေသာ အာဟာရမ်ား ( ၄ )



ဒီေန႔  ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိေတာ့ Facebook မွာ  အျဖဴေရာင္ နတ္သမီး က ဒီလို စာသားေလးေတြ တင္ထားတာ ေတြ႕ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေရးထားတာေတြကို ဖတ္ျပီးေတာ့ ေအာက္ကေန ဟိုးအရင္က ဖတ္ထားခဲ့တာေလးေတြကို ဝင္ျပီးေတာ့ အာေခ်ာင္မိပါေလေရာ။ ဒီမွာ သူက ျပန္ေရးပါတယ္။ သူကေတာ့ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရးလဲ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုးအရင္က ဖတ္ထားခဲ့တာေလးေတြကို ျပန္မွတ္မိသလို ေရးမိပါတယ္။ ဒါေလးေတြကို စုျပီးေတာ့ အားလံုးဖတ္ဖို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။



ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈဟာ သူရဲေကာင္းျဖစ္မႈရဲ႕ အႏွစ္သာရပဲ။
(Emerson) 



သူရဲေကာင္းမ်ားသည္ ေလာကတြင္ အေၾကာက္တတ္ဆံုးသူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ 
( တဂိုး ) 



လူေတြဟာ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ဖန္တီးေနၾကတာပါပဲ။
(Karl Marx) 



သို႔ေသာ္ ကိုယ့္သမိုင္းကို ကိုယ္ ေရးႏိုင္သူ ရွား၏။ ကိုယ့္သမိုင္းကို တျခားသူေတြကသာ ဝိုးတဝါး ေရးၾကေလသည္။ 
( ကြန္ျဖဴးရွပ္ ) 



မိမိကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ မျပဳႏိုင္သူဟာ ေက်းကၽြန္တဦးပါပဲ။
(Robert G. Imgersoll) 



လမ္းညႊန္သူ မရွိဘဲ ခရီးသြားျခင္းသည္ မိုက္မဲသည္ မည္၏။ 
( ေလာကနီတိ ) 



လူဆိုတာ သူဆႏၵရွိတဲ့အရာကို လိုလိုလားလားယံုၾကည္တတ္ၾကတယ္။
(Julius caesar) 



ယံုၾကည္မႈ မရွိရင္ ဘယ္အရာမွ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ေပ။ 
( ေသာ္မတ္စ္ ေဝးလ္ ) 



ယံုၾကည္ဖို႔ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာတိုင္းဟာ အမွန္တရားရဲ႕ နိမိတ္ပံုတခုပါပဲ။
(William Hazlitt) 



လုပ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္သည္ျဖစ္ေစ ၊ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္သည္ ျဖစ္ေစ . . သင္၏ အထင္ အမွန္ပင္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ 
( ဟင္နရီ ဖို႔ဒ္ ) 



ေတြးေခၚျခင္းအားျဖင့္ လူဟာအမွန္တကယ္ႀကီးျမတ္လာရတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။
(Pestalozzi) 



ေတြးေခၚမႈသာ မပါရင္ လူဆိုတာ တိရစာၦန္ တစ္ေကာင္ပါပဲ။ 
( ေရးရိႈးလ္ဝပ္ဒ္ ) 



စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္းဟာ လူမ်ားကို ဗဟုသုတ ပညာၾကြယ္ဝေအာင္လမ္းညႊန္တယ္။
(Pestalozzi) 



ေတြးေခၚစဥ္းစားျခင္းသည္ ဥာဏ္ဖြံ႕ျဖိဳး ေစ၏။ ေလ့လာမွတ္သားျခင္းသည္ ဗဟုသုတ တိုးပြားေစ၏။ 
(ဆိုကေရးတီး ) 



အေတြးအေခၚ အယူအဆမွန္သမွ်၏ မူလအရင္းခံသည္ အေတြ႕အႀကံဳပင္ျဖစ္သည္။
(John Locke) 



အေတြးအေခၚ၏ မူလသည္ စိတ္ရင္းခံ ျဖစ္၍ အယူအဆ၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာသည္ အစြဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။ 
(ေသာမတ္စ္ သြန္မဆင္ ) 



ႀကီးက်ယ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြဟာ လက္ေတြ႔အျဖစ္ကို အသြင္ေျပာင္းၿပီး ႀကီးက်ယ္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ျဖစ္လာရပါတယ္။ 
(William Hazlitt) 



အေတြးအေခၚ ဆိုတာ အယူအဆ မဟုတ္သလို ၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အိပ္မက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္တည္းကို ေျပာင္းလဲဖို႔ထက္ လူအားလံုးကို အက်ိဳးျပဳဖို႔ ပိုလိုအပ္တယ္။ 
(ဂ်က္စ္ဆင္ ဘေရာင္း )  



အမွန္တရားကို ႀကီးျမတ္ေအာင္ဖန္တီးတဲ့သူဟာ လူသားပဲ။ လူကိုႀကီးက်ယ္ေအာင္လုပ္တဲ့ အမွန္တရားေတာ့မဟုတ္ဘူး။
(Confucius) 



အမွန္တရား ဆိုတာကို ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ေအာ္ဟစ္ေနဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ျပီး လိုက္နာေဆာင္ရြက္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ 
( အီမာဆင္ ) 



အမွန္တရားဟာ ရိုးသားတယ္။ အမွန္တရားဟာ ေသခ်ာတယ္။ အမွန္တရားဟာ သန္မာတယ္။ သည္းခံႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ သင္မွားခဲ့ရင္ မွားပါေစ။ အမွန္အတိုင္းေျပာ၊ ေဝဖန္တာကို လက္ခံလိုက္ပါ။
(Gertrude E. Mc Veen) 



အမွန္တရားကေတာ့ ပကတိ အတိုင္း ရိုးသားပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အမွန္တရား အေပၚမွာ သံုးသပ္သူေတြက သူတို႔ရဲ႕ အတၱ ၊ ဝါဒ ေတြနဲ႔ ေဆးဆိုးလိုက္ၾကတယ္။ 
( ေပါလ္ဂတ္စ္တီ ) 



အရင္က တင္ထားခဲ့တာေတြ ဆက္ဖတ္ခ်င္ရင္ -


ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
5.11.2011

Share/Bookmark

01 November 2011

17 ညေနခင္းရဲ႕ ကဗ်ာ





နိဒါန္း

လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ စိတၱဇ တစ္မ်ိဳးစီ ရွိတတ္ၾကသည္။
ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း စိတၱဇ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။



( က )

ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက ေက်ာင္းမတတ္ခင္ နဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္ၾက၏။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသြား နဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ ေကာင္မေလးေတြကို လူငယ္ သဘာဝ ၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာ၏။

" ေကာင္မေလးေတြ ဝတ္ထားတဲ့ စကပ္ထမီ ရဲ႕ အနားသားေလး လမ္းေလွ်ာက္လုိက္လို႔ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ လွပ္သြားတိုင္း ငါ့ရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲ ခပ္လွစ္လွစ္ ျဖစ္သြားတယ္ကြ။ "

လို႔ ေျပာျပခဲ့ဖူး၏။ ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ သူတို႔ရဲ႕ အျမင္ကို ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္က်ေတာ့ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္ကို ေမးလာခဲ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျပတတ္ပါ။ ဦးတည္ကာ ေျပာျပစရာလည္း  မရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ . . . 

ေနရာေဒသကို လုိက္ျပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ သေဘာေပါက္ပါ၏။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အတြက္  . . . ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ . . . ဘီဘဲလ္ လို႔ ဆိုေသာ ထိုေခတ္က မိန္းကေလးေတြ ဝတ္ေသာ လံုခ်ည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်၏။ ထို ဘီဘဲလ္ ထမီဝတ္ထားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားပံုေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္အရာကမွ ရင္မခုန္ေစႏိုင္ခဲ့။

စကပ္တိုတိုပဲ ဝတ္ဝတ္ ၊ ေဘာင္းဘီ တိုကပ္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ဝတ္ဝတ္ ၊ သံုးလႊာကပ္တဲ့ ထမီစကပ္ပဲ ဝတ္ဝတ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ျမန္မာ ဆန္ဆန္ ဘီဘဲလ္ ထမီ ဝတ္ထားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ ရင္ခုန္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေျပာသလို စကား လွတပတ ေလးနဲ႔ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ . . . . 

" သူမရဲ႕ ေျခတစ္လွမ္းမွာ သံုးလႊာကပ္ ထမီစကပ္ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း အတြင္းမွ ေျခသလံုးသားေလးေတြက လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲေတာ့ ေပၚလာစရာ မရွိပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းလို ရင္ထဲမွာလည္း လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲေတာ့ မျဖစ္မိပါ။ ဒါေပမဲ့ လံုျခံဳ ေသသပ္ေသာ အလွတစ္ခုနဲ႔ သူမ ေျခလွမ္း လွမ္းသြားတိုင္း ရင္ထဲမွာ ဟာသြားသလိုေတာ့ ခံစားရမိမယ္ ထင္ပါသည္။ "

ဒီလို ေျပာလို႔ ဒီလို ျမန္မာဆန္ဆန္နဲ႔ ထမီကို ေျခမ်က္စိဖံုးေအာင္ ဝတ္ျပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာကို ေလွ်ာက္သြားရမယ္ လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ေနရာ ေဒသ အလိုက္ ဝတ္စားတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါသည္။ ေခတ္မွီတာကိုလည္း လက္ခံပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေခတ္မွီလြန္းကာ ေခတ္လြန္သြားတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

ဒီလို စိတၱဇမ်ိဳး တစ္ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ခ်စ္သူ နဲ႔ ညေနခင္း ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွာ ေလေလးေတြ ခပ္ျငိမ့္ျငိမ့္ တိုက္ခတ္ေနျပီး သူက ကၽြန္ေတာ့္ နံေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္ခုန္ဖြယ္ သူဝတ္ထားတဲ့ ဘီဘဲလ္ ထမီေလးနဲ႔သာ ဆိုရင္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႔ ရင္ေတြ ခုန္လာတတ္ခဲ့ပါသည္။ အင္း . . ကၽြန္ေတာ္ ရူးမ်ား ရူးသြားေလမလား။

ထိုအခ်ိန္ဟာ " ညေနခင္းရဲ႕ ကဗ်ာ " ေလး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။



( ခ )

ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ေျပာျပဖူးသည္။ 

" စားခ်င္စဖြယ္ ျပင္ဆင္ကြယ္ " 

တဲ့။ ဒါ ေဖေဖရဲ႕ အျမဲတမ္း သံုးတဲ့ လက္သံုးစကားပါပဲ။ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သတ္လာရင္ ျပီးျပီးေရာ ျပင္ဆင္ျခင္းကို ေဖေဖက လံုးဝ မၾကိဳက္ပါ။ ဟိုတယ္ေတြ ၊ စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးေတြကို သြားစားတိုင္း ေဖေဖက အျမဲတမ္း ထိုေနရာမွ စားစရာမ်ားကို နမူနာ အျဖစ္ျပေလ့ ရွိသည္။ 

" ဒီမွာ ေတြ႕လား။ စားေသာက္ျပီးရင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ဆိုေပမဲ့ ျဖစ္သလို စားေသာက္လိုက္တာထက္ စာရင္ လွလွပပ ျပင္ဆင္ မြမ္းမံျပီးေတာ့ အျမင္ေလး လွေအာင္ေတာ့ ျပင္ဆင္တာ ပိုေကာင္းတာေပ႔ါ။ ဒီေတာ့ အျမင္နဲ႔တင္ စားသံုးသူက စိတ္ခ်မ္းသာျပီး ပိုစိတ္ဝင္စားတာေပါ႔။ " 

ဟု ေဖေဖက ေျပာခဲ့ဖူး၏။ ဒီစကားေလးက ဟိုးအရင္ကပဲ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဖေဖ ေျပာခဲ့တာပါ။ အခု အခ်ိန္အထိလည္း ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ေျပာပါေသးသည္။ ဒီစကားေလးနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး အခု ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကိုလည္း ဆက္စပ္ စဥ္းစားမိေနပါသည္။ 

ဗုဒၶဘာသာဝင္ လူမ်ိဳး အေပါင္းေတြကိုပါ။ ကိုယ္ကသာ ဟိုဟာစားခ်င္ ၊ ဒီဟာစားခ်င္နဲ႔ ဘုရားကို ဆြမ္းကပ္တဲ့ အခါ ၊ ေရခ်မ္းကပ္တဲ့ အခါ ျဖစ္သလို ျပီးျပီေရာ ကပ္လွဴတတ္ၾကတာကို ေတြ႕ရပါသည္။ ဒီလို အခါမွာ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ ေျပာေနက် စကားေလး "  စားခ်င္စဖြယ္ ျပင္ဆင္ကြယ္ " ဆိုတာကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိပါသည္။ 

ဘုရားတကာ့ ဘုရားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားေလာက္ ေတာင္းဆိုမႈ နည္းတာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားပဲ ရွိပါလိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ 

- လွဴဒါန္းရန္ အတြက္ဟု ဆိုကာ ဘုရားကို အာရံုျပဳ၍ ဝယ္လာေသာ စားစရာကို လွဴႏိုင္သည္။
- ကိုယ္တိုင္ စားသံုးရန္ ဆိုကာ ဝယ္လာျပီးမွ သဒၵါစိတ္ေပၚကာ ဘုရားကို လွဴႏိုင္သည္။
- စားသံုးေနလ်က္ စားစရာကို သဒၵါစိတ္ေပၚ၍ ဘုရားကို လွဴႏိုင္သည္။
- စားသံုးေန၍ ကုန္ခါနီး အၾကြင္းအက်န္ကို ေရာက္မွ သဒၵါစိတ္ေပၚ၍ ဘုရားကို လွဴႏိုင္သည္။
- ေနာက္ဆံုး စားသံုးျပီး၍ စားစရာ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း စိတ္ကူးျဖင့္ အာရံုျပဳကာ လွဴႏိုင္သည္။

ဒီလို လြတ္လပ္စြာ သဒၵါစိတ္ကို အေျချပဳ၍ လွဴဒါန္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္လား မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ ဘုရားကို ဆြမ္းေတာ္ ကပ္ၾကေသာ အခါမွာ ျပီးစလြယ္ ျပီးျပီးေရာ ဆြမ္းကပ္လွဴ ေနၾကတာကို ျမင္ေနရ၏။ 

တခါေသာ အခါက ဆရာေတာ္တစ္ပါးမွ ျမိန္႕ၾကားသည္ကို နာခဲ့ရဖူးသည္။

" ဘုရားကို ဆြမ္းလွဴတယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ဘာေတြမ်ား ကုန္က် ဆံုးရံႈးသြားလို႔လဲ။ ကိုယ္ လွဴသမွ် ကိုယ္ပဲ စားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ ၾကက္သား လွဴရင္ ၾကက္သား စားရတာပဲ ၊ ဝက္သား လွဴရင္ ဝက္သား စားရတာပဲ။ ကိုယ္ ဘဲေပါင္း လွဴျပန္ေတာ့လည္း ဘဲေပါင္း စားရတာပါ႔။ ဒီလိုပဲ ျပီးျပီးေရာ ျဖစ္သလို လွဴေတာ့လည္း အဲဒီလို လွဴတာ ကိုယ္ပဲ ရတာပဲ မဟုတ္လား။ "

လို႔ ေဟာခဲ့ပါ၏။ ဒါကို ဆက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိပါသည္။ ဒီလို လွဴဒါန္းထားမႈမွာလည္း ကိုယ္သာ ဆိုရင္ ဘယ္လို စားသံုးလဲ ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ဥပမာ - ကိုယ္က မုန္႔ဟင္းခါး စားေတာ့ ဇြန္းနဲ႔ စားျပီးေတာ့ ဘုရားကို လွဴတဲ့ အခါမွာ တခ်ိဳ႕က မုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္မွာေတာင္မွ ဇြန္း မပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရားက ဘုန္းတန္ခိုးနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္ ေျပာေျပာ ဘယ္လိုမ်ား ဘုန္းေပးမလဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေတြးခဲ့ဖူးသည္။  ဟုတ္တယ္ေလ . . ဇြန္းမပါဘဲ မုန္႔ဟင္းခါးကို လက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ စားမလဲ။ ( ကၽြန္ေတာ္ပဲ အေတြးေခါင္ေနတာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာပါ။ )

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ ကပ္မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္က ဘယ္လို စားလဲ ၊ ဒီအတိုင္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကို ကပ္လွဴျဖစ္ခဲ့သည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဇြန္းနဲ႔ ခရင္းျဖင့္ စားေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ ဘုရားကို ဆြမ္းလွဴရင္လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီအတိုင္း လွဴျဖစ္ခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိဳပြဲေတြ လွဴေသာ အခါမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဥပမာ - ေက်ာက္ေက်ာ ဆိုေသာ စားစရာကို လွဴတဲ့ အခါမွာ အျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထားျပီး ေက်ာက္ေက်ာကို ထိုးစားဖို႔ ခရင္းေသးေသးေလးေတြကိုပါ တပ္ျပီးေတာ့ လွဴပါသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာက္ေက်ာကို ထိုးစားစရာ မပါဘဲ လက္ျဖင့္ စားၾကည့္ပါ။ အေတာ္ကို ခက္ခဲစြာ စားရေစမွာ အမွန္ပါပဲ။

ဒါေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာက . . . ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ရွိေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္က ဘုရားဆြမ္းေတာ္ ကပ္လွဴတဲ့ အခါမွာ ျပီးျပီးေရာ လွဴသလား ၊ သက္ရွိ ဘုရားကို အာရံုျပဳ၍ သက္မဲ့ ရုပ္ထုကို လွဴဒါန္းေသာ္လည္း တကယ္ကို အျပင္မွာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားကို လွဴဒါန္းေနရသကဲ့သို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ " စားခ်င္စဖြယ္ ျပင္ဆင္ကာ လွဴဒါန္းလား "  ဆိုတာကို တစ္ခါတေလ စိတၱဇ ျဖစ္ေနသလို သိခ်င္ေနမိခဲ့၏။

တကယ္လို႔ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာက ခ်စ္သူနဲ႔ ကမၻာေျမျပင္ တစ္ေနရာမွ ပင္လယ္ကမ္းေျခ တစ္ခုမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေလညွင္းခံ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေမးခြင့္ ရခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေမးခ်င္ေနမိပါသည္။

ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ပင္လယ္ ကမ္းေျခရဲ႕ " ညေနခင္းက ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ " လို အသက္ဝင္ေနလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ေနမိပါသည္။



( ဂ )
Facebook မွာ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားမႈ အရ ခ်ေရးထားေသာ စာတုိုတိုေလး တခ်ိဳ႕ ရွိပါ၏။ ဒီစာေလးေတြကို  စုျပီးေတာ့ " Status ေတြကို စုစည္း ကဗ်ာ ျဖစ္ေစသတည္း " ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္မယ္ လို႔ စဥ္းစားထားခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ရင္တြင္းခံစားခ်က္ စစ္စစ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးရတာ ဆိုေတာ့ စာေတြက ခ်က္ခ်င္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။

စာပုဒ္ေလးေတြ အေတာ္ မ်ားမွ စုျပီးေတာ့ တင္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားမိ၍ စုေဆာင္းေနစဥ္မွာပဲ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တခ်ိဳ႕သူေတြနဲ႔ စိတ္ကူးခ်င္းတူကာ သူတို႔ကလည္း ဒီလို စုျပီး တင္တာ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မတင္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ဒီစာေလးေတြကို ဘာေၾကာင့္ ေရးျဖစ္တာလဲ ဆိုေတာ့ အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ရွိပါသည္။

၁။ ဘေလာ့ဂါ ဘဝမွာ ဘာမွ မရပါ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထင္မွတ္ေသာ စာေရးဆရာ အေပၚ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ ဆိုတာကို မထင္မွတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ရလာခဲ့ပါသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို စကားလံုး လွတ ပတ မေရးတတ္ေသာ ဘေလာ့ေရးသူ တစ္ေယာက္ဆီကို တခ်ိဳ႕က အားကိုး တၾကီးျဖင့္ " ခ်စ္သူဆီကို စာေရးခ်င္လို႔ ဒိုင္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ေရးေပးပါလား " ဟု ေတာင္းဆိုၾကသည္။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ကို မေျပာနဲ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္က လုိတိုရွင္း ၊ တံုးတံုးတိတိ ၊ တိုတိုျပတ္ျပတ္ ေျပာတတ္သူ ဆိုေတာ့ သူတို႔ အလို ရွိသလို စကားလံုးလွလွေတြ မသံုးတတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အရမ္းကို စကားလံုးေတြ လွပစြာျဖင့္ " စကားေျပ " မေရးခ်င္ေသာ ( ေရးခဲေသာ ) ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူတို႔ လိုခ်င္ေသာ ဒိုင္လွလွေလးေတြ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မေရးတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေၾကာင့္လည္း ဒီစာတိုေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

၂။ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေတြးေလးေတြကို " ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာက ခ်စ္သူ " ကို ခံစားမိေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕အတြက္ ရည္ရြယ္ကာ ေရးပါသည္။

ဒီစာတိုေလးေတြ အားလံုးကို အရင္ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ေသာ " Status ကို စုစည္း ကဗ်ာ ျဖစ္ေစသတည္း " ကေန  " ညေနခင္းရဲ႕ ကဗ်ာ " ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာပဲ အားလံုးကို စုစည္းကာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ ေနာင္လည္း အဆင္သင့္ရင္ ဒီလိုပဲ ေဖာ္ျပသြားပါမည္။
 


1.

တခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြက ေျပာရခက္တယ္။
တခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြက ေျပာဖို႔ မဝံ့။
တခ်ိဳ႔ စကားလံုးေတြက ေျပာဖို႔ ေပ်ာက္ဆံုး။
တခ်ိဳ႔ စကားလံုးေတြက ကိုယ္တိုင္ ေမ့ထား။
တခ်ိဳ႔ စကားလံုးေတြက ကိုယ္တိုင္အတြက္ ႏႈတ္ေႏွး . . .
ငါ . . . " လူအ " အေတြးပဲ ခပ္ေရးေရး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။



2.

ဒီလိုေတာ့ျဖင့္ ကိုယ္ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး ခ်စ္သူ။
အခ်စ္မွာ သက္တမ္း ရွည္ၾကာတာေတြ ၊ ကာလ ၾကာျမင့္တာေတြနဲ႔ သတ္မွတ္လို႔လား။
ဒီလို သတ္မွတ္ရေအာင္ ကိုယ္တို႔ အခ်စ္က " ဝိုင္ ၊ အရက္ " ေတြမွ မဟုတ္တာ . . . . . ။
 


3.

လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တာ . . .
ဘုရားစိုက္တဲ့ ပန္းေလး ပြင့္လာတာတဲ့။
ဒါဆို . . . .
ခ်စ္သူဆီက အခ်စ္ပန္းေလး . . .
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မွန္းနဲ႔ လြမ္း . . . ေန႔တိုင္း နမ္းေနမယ္။



4.

ဤ ခရီး ဘယ္ေလာက္ ရွည္သလဲ။
ခ်စ္သူေပးတဲ့ အလြမ္းေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔ . . .
ဥေပကၡာ ရပ္ဝန္းမွာ တိတ္တဆတ္ ျဖတ္သန္း သြားမယ္။
အလြမ္းပြင့္ေတြနဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ သင္းေစသား။



5.

တကယ္ေတာ့ မခက္လွပါဘူး။
ခ်စ္သူကို စိတ္ခ်မ္းသာေစျခင္းက
ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲေစျခင္း ဆိုရင္ေတာင္မွ
ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။
ေရငံု ႏႈတ္ပိတ္ သူ႕ေဘးမွာ အရိပ္ကေလးပဲ ျဖစ္ပါရေစ။



6.

Sorry ပါ။ မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ ေနမေကာင္းပါ။
ႏွလံုးသားက တလွပ္လွပ္ အခ်စ္ငတ္ေနတယ္။


7.

နင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း
ဒါေပမဲ့ . . . 
လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဘက္တီးမွ ျမည္တယ္ ဆိုေပမဲ့
ခ်စ္သူကို ခ်စ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ငါ တစ္ေယာက္ထဲလည္း ျဖစ္တယ္။



8.

တစ္ေန႔ေလး မေတြ႕ရတာကို . . .
ကိႏၷရီ ၊ ကိႏၷရာတို႔ စုေပါင္း အသက္ဆက္ထားသလို . . . .
ေတြးလို႔ မေျပ ၊ ေဆြးလို႔ ေနရတယ္။
မင္း ဘယ္မွာလဲ ၊ အေဝးက ခ်စ္သူေရ. . . . ။


ဒီေနရာက ကိႏၷရီ ၊ ကိႏၷရာ အေၾကာင္းကို ဒီမွာ ေရးထားဖူးပါတယ္။



9.

စာေလး တစ္ေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရတယ္။

" လူတိုင္းရင္ထဲ ရင္ဘက္ထဲမွာ ရာသီေတြ မတူညီတာကို ကၽြန္မ နားလည္မိပါသည္။ "

ဒါဆို ကိုယ့္ရဲ႕ အျပံဳးက တျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲက ရာသီဥတုကို လွပေအာင္ အေထာက္အကူသာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ျပံဳးေနသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုသာ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း Special One အတြက္ ျပံဳးေနပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အျပံဳးေၾကာင့္ သူ႔ညေတြ လွပပါေစ။


( အထက္ပါ စာသားေလးကို ညီမ ျမေလးသွ်င္ ရဲ႕ ပူအိုက္ေသာ ေအးျမျခင္း တစ္မ်ိဳး ဆိုေသာ စာမွ ယူပါသည္။ )



10.

ငယ္ငယ္က ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။
သူမ်ားကို လက္ညိႈးတစ္ေခ်ာင္းထိုးရင္ . . .
ကိုယ့္ဘက္ကို လက္သံုးေခ်ာင္းက ျပန္ထိုးေနသတဲ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူက ေျပာတယ္။
" ျဖစ္ခြင့္ရမယ္ ဆိုရင္ ပိုခ်စ္တတ္တဲ့သူ " သူ " ျဖစ္ပါေစ။ " တဲ့။
အဲဒီလို " သူ " ဆိုေသာ လက္ညိႈးနဲ႔သာ ထိုးခဲ့မယ္ ဆိုရင္ . . .
ျပတ္ျပတ္သားသား ခံယူလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။



11.

ဟိုးအရင္က ေဒးဗစ္ ဘက္ဟမ္း ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးကို သတိရမိတယ္။
' ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆံုခဲ့ဖူးသမွ် မိန္းကေလးေတြထဲမွာ ဗစ္တိုးရီးယားက ပထမဦးဆံုးေသာ ဆံပင္ အနက္ေရာင္ နဲ႔ မိန္းကေလးပါပဲ။ ' တဲ့။ ျပီးေတာ့ ' က်ေနာ္ ရဲ႕ ရင္ကို ေႏြးေထြးေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းဆံုးေသာ တစ္ေယာက္ပါပဲ ' တဲ့။

လူတစ္ေယာက္ အရင္က ဘာေတြ ၊ ဘယ္ေလာက္ ၊ ဘယ္လို ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာထက္ . . . . အခု အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ကိုယ္ ေႏြးေထြးစြာ အတူတူ ဘဝကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ အဓိကပဲ မဟုတ္လား။ ေဝဖန္သူ အားလံုးက ေျပာၾကတယ္။ မၾကာခင္ ဘက္ဟမ္း နဲ႔ ဗစ္တိုးရီးယားတို႔ ကြဲၾကလိမ့္မယ္တဲ့။

ဒါေပမဲ့ . . . အခုေတာ့ သူတို႔ သား သံုးေယာက္ နဲ႔ သမီး တစ္ေယာက္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေကာလဟာလ နဲ႔ ျပႆနာ တခ်ိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ . . . ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ သူတို႔ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါကို သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေနပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ " အခ်စ္စစ္ " တစ္ခုလို႔ပဲ သတ္မွတ္တယ္။



12.

သူေျပာမွ ကိုယ့္လက္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိထားမိျပီး အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားမိလာတယ္။ ဒီအခ်ိန္က စျပီး ကိုယ့္လက္ေလးကို အထိခိုက္ မရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းရေတာ့မယ္။ ဒီလက္ေလးနဲ႔ ခ်စ္ရတဲ့သူကို ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လက္တြဲ ေခၚသြားရမွာ မဟုတ္လား။ ဒီလက္ေလးက သူ႕အတြက္ပါပဲေလ။


ဒီေနရာမွာ ညႊန္းထားတဲ့ လက္ဆိုတာက ဒီမွာ ပါ။ တျခားလက္ေတြနဲ႔ မွားကုန္မွာ စိုးလို႔ပါ :P



နိဂံုး

လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ စိတၱဇ တစ္မ်ိဳးစီ ရွိတတ္ၾကသည္။
ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း စိတၱဇ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။



ဒီပို႔စ္ တစ္ခုလံုးကို အဓိက အားျဖင့္ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာက ခ်စ္သူ အတြက္ပဲ ရည္ရြယ္ပါတယ္။


*** ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ အတိုင္း ေရးထားတာ ျဖစ္လို႔ နားလည္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။ ***


ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
1.11.2011 
.
Share/Bookmark