မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


19 June 2013

5 ေခတ္သစ္ ကုလားအုပ္ပံုျပင္




တစ္ခါက . . .

ကုလားအုပ္သားေလးက ကုလားအုပ္ အေမကို ေမးသတဲ့။

“ ေမေမ . . . သားတို႔မွာ ဘာလို႔ သူမ်ားေတြထက္ ၾကီးတဲ့ ဘို႔ၾကီးေတြ ရွိေနရတာလဲ ဟင္ ”

သားျဖစ္သူက အေမ့ရဲ႕ လည္ပင္းရွည္ရွည္ေတြကို သူ႕ရဲ႕ ဦးေခါင္းနဲ႔ ပြတ္တိုက္ရင္း ေမးလာတာကို အေမ ျဖစ္သူ ကုလားအုပ္မၾကီးက သားငယ္ကို ခ်စ္လွစြာေသာ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ရင္း . . . .

“ ဒါဟာ ေမေမတို႔ ကုလားအုပ္ေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ေပါ့ သားရဲ႕။ တျခား ဘယ္တိရစာၦန္မွာမွ ဒီေလာက္ၾကီးတဲ့ ဘို႔ၾကီးေတြ မပါဘူး။ ဒီဘို႔ၾကီးေတြထဲမွာ ေမေမတို႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသာက္သံုးဖို႔ ေရေတြ သိုေလွာင္ထားႏိုင္တယ္။ ပမာဏနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေရတစ္တိုင္ကီခြဲေလာက္အထိ ေမေမတို႔လို အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ ကုလားအုပ္ေတြက သိုေလွာင္ထားႏိုင္တယ္ သားရဲ႕။ ဒါဟာ ကုလားအုပ္ေတြ အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပဲေပါ႔။ ”

ေမေမ ကုလားအုပ္မၾကီး ေျပာေနတာကို ေဘးကေန သားေလး ကုလားအုပ္က မ်က္လံုးေလး ကလယ္ ကလယ္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေနရွာတယ္။ ျပီးေတာ့မွ . . . . .

“ ေနာက္ျပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္ ေမေမ။ ”

“ ေျပာပါဦး ငါ့သားရဲ႕။ ”

“ သားတို႔ရဲ႕ လည္ပင္းေတြကလည္း တျခား သတၱဝါေတြထက္ ရွည္တယ္ေနာ္ ေမေမ။ သားတို႔ထက္ ရွည္တာ ဆိုလို႔ သစ္ကုလားအုပ္ေတြပဲ ရွိမယ္ေနာ္ ေမေမ။ သူတို႔ ရွည္တာနဲ႔ သားတို႔ ရွည္တာလည္း မတူဘူးေနာ္။ ”

သားရဲ႕ စကားဆံုးေတာ့ ေမေမ ကုလားအုပ္ၾကီးက ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ ရယ္ရင္း . . . .

“ ဒါကလည္း ေမေမတို႔ ကုလားအုပ္ေတြ အတြက္ ထူးျခားခ်က္ပဲ သားရဲ႕ ေမေမတို႔ အဓိက ေနတာက သဲကႏၱာရထဲမွာေလ။ သဲကႏၱာရဆိုတာ သဲမုန္တိုင္း ဆိုတာနဲ႔ ကင္းကြာႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး သားရဲ႕။ မၾကာခဏ သဲမုန္တိုင္းေတြက တိုက္ေနတာေလ။ ဒီလို သဲမုန္တိုင္း မတိုက္ခင္မွာ ၾကိဳတင္ျပီးေတာ့ ျမင္ႏိုင္ေအာင္လို႔ ေမေမတို႔ လည္ပင္းေတြက ရွည္ထားရတာ။ ျပီးေတာ့ ရွည္ေနတဲ့ လည္ပင္းကလည္း အေပၚကို ရွည္ထြက္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ၊ အေရွ႕ကို ရွည္ထြက္ေနမွ တိုက္ခတ္လာတဲ့ မုန္တိုင္းကို အံ့တုႏိုင္မွာေပါ႔ သားရဲ႕။ ”

“ ေၾသာ္ . . . ”

သားျဖစ္သူ ကုလားအုပ္ေလးက ေတြးေတြးဆဆ နဲ႔ ခဏျငိမ္သြားျပီးမွ . . . .

“ သားတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုး တည္ရွိေနပံု နဲ႔ ႏွာေခါင္းေပါက္ တည္ေဆာက္ပံုေတြကလည္း သူမ်ား သတၱဝါေတြနဲ႔ မတူဘူးေနာ္ ေမေမ။ ”

“ အမွန္ပဲေပါ႔ သားေလးေရ။ ေမေမ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း ေမေမတို႔က ကႏၱာရမွာ က်င္လည္ေနရတဲ့ ကုလားအုပ္ေတြ ဆိုေတာ့ သဲမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္လာတ့ဲ အခါမွာ သဲေတြ မ်က္လံုးထဲကို မဝင္ရေလေအာင္ သဘာဝက ေပးထားတဲ့ လက္ေဆာင္ေပါ႔ သားရယ္။ မ်က္လံုးေတြထဲကို သဲေတြ မဝင္ႏိုင္ေအာင္လို႔ မ်က္လံုးက ႏွာရိုးရဲ႕ အကြယ္မွာ ရွိေနတာေပါ့ကြယ္။ ဒါမွလည္း ေတာ္ရံု သဲေတြ မဝင္ႏိုင္မွာေပါ႔။ ႏွာေခါင္းကလည္း ဒီလိုပဲ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလေတြ ႏွာေခါင္းထဲ တန္းမဝင္ေလေအာင္ ထိပ္က ႏွာပြ အသားမာေတြနဲ႔ ကာကြယ္ထားတာေပါ႔ကြယ္။ ျပီးေတာ့ ႏွာေခါင္းဝမွာ ရွိေနတဲ့ အသားစိုင္ကလည္း ေလေတြနဲ႔ အတူ သဲေတြ ပါလာရင္ ပိတ္ျပီးေတာ့ ကာကြယ္ထားႏိုင္တယ္။ အသက္ရွဴခ်င္မွ ျပန္ဖြင့္ျပီးေတာ့ ရွဴႏိုင္တာေပါ႔ကြယ္။ ဒါကိုက ေမေမတို႔ ကုလားအုပ္ေတြရဲ႕ သဘာဝက ေပးတဲ့ ထူးျခားခ်က္ေပါ႔ သားရယ္။ ”

သဘာဝက ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ အမ်ားၾကီး ပိုင္ဆိုင္ထားမွန္း သိသြားတဲ့ အတြက္ သား ကုလားအုပ္ေလး မ်က္လံုးထဲမွာ အေရာင္ေတြ လက္ထလာတယ္။ စိတ္အားလည္း တက္ၾကြလာသလို ခံစားရတယ္။

“ ျပီးေတာ့ သားတို႔ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာလည္း အေမႊးေတြ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းနဲ႔ ရွည္ရွည္ေတြ ရွိေပမယ့္လည္း ထူထူထဲထဲေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား ရွိေနဘူးေနာ္။ ဒါကလည္း ဘာေၾကာင့္လဲ ေမေမ။ ”

အေမး အျမန္းထူတဲ့ သားငယ္ ကုလားအုပ္ေလးကို ေမေမ ကုလားအုပ္မၾကီးက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ျပီး . . .

“ ဒါဟာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေမေမတို႔က ကႏၱာရထဲမွာ ေနရတာ ဆိုေတာ့ သဲမုန္တိုင္း ဒဏ္ကို ခံစားရျပီ ဆိုရင္ သဲေတြရဲ႕ ဒဏ္ကို ကာကြယ္ႏုိင္ဖို႔ အေမႊးေတြကလည္း ၾကမ္းၾကမ္း ရွိေနရမယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမႊးေတြ မ်ားမ်ားၾကီး ရွိေနျပန္ေတာ့လည္း အေမြႊးေတြ ၾကားထဲမွာ သဲေတြ ကပ္ဝင္ကုန္ျပီးေတာ့ ကိုယ္ခႏၶာၾကီးက ေလးလံျပီးေတာ့ ခရီး မတြင္မွာ စိုးလို႔ သဘာဝက ေပးထားတဲ့ လက္ေဆာင္ပါ သားေရ။ ဒါမွလည္း သဲေတြက ခႏၶာကိုယ္ကို လာစင္ျပီးေတာ့ တြယ္ကပ္ မေနဘဲ ေအာက္ကို ေလွ်ာက်ျပီးေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ခရီးသြားရတာ တြင္က်ယ္မွာေပါ႔ကြယ္။ ”

“ ေဝးးးးးးးးးးးး ”

ေမေမ ကုလားအုပ္မၾကီးရဲ႕ စကားလည္း ဆံုးေရာ သားငယ္ ကုလားအုပ္ေလးက ေပ်ာ္ရႊင္ျပီးေတာ့ ျမဴးတူး ဟစ္ေၾကြးလိုက္ေလတယ္။ ျပီးေတာ့ ဟိုဟုိဒီဒီလည္း ေျပးလႊားလိုက္ေသးတယ္။ ေမေမ ကုလားအုပ္မၾကီးကေတာ့ အခုမွ ၾကီးေကာင္ေပါက္ ျဖစ္လာတဲ့ သားငယ္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးေနေလေတာ့တယ္။ ကုလားအုပ္ေတြ ၾကီးေကာင္ေပါက္လာရင္ ေလာကၾကီး အေၾကာင္းကို သိလိုစိတ္ျဖင့္ အခုလို စကားမ်ားကာ သိလိုတာေတြ ေမးျမန္းလာတတ္ၾကတာ ထံုးစံပဲ မဟုတ္ပါလား။

ကုလားအုပ္မၾကီး ငယ္ငယ္ကလည္း သူ႕ရဲ႕ ေမေမကို ေမးခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကုလားအုပ္မၾကီးရဲ႕ ေမေမကလည္း ကုလားအုပ္မၾကီးကို အခုလိုပဲ ျပန္ေျဖခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ေျပးလႊားေနရာမွ အတန္ငယ္ ေမာလာေတာ့ ကုလားအုပ္ေလးက ေမေမ ကုလားမၾကီးဆီကို ျပန္ေျပးလာျပီးေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ေျခေထာက္နဲ႔ခြာေတြကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း . . .

“ ေမေမ . . . သားတို႔ ကုလားအုပ္ေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ကလည္း တျခား သတၱဝါေတြရဲ႕ ေျခေထာက္နဲ႔ မတူဘူးေနာ္ ေမေမ။ အထူးသျဖင့္ ခြာေတြဆိုရင္ သူမ်ားေတြရဲ႕ ေျခေထာက္နဲ႔ ခြာရဲ႕ အခ်ိဳးအစားထက္ ၾကီးတယ္ေနာ္။ ”

ေမေမ ကုလားအုပ္မၾကီးက ထပ္ျပံဳးလိုက္ရင္း . . .

“ ဒါေပါ့ . . . သားရယ္။ ဒါကလည္း သဘာဝက ေပးတဲ့ ကုလားအုပ္ေတြ အတြက္ အထူးလက္ေဆာင္ေပါ့ကြယ္။ ဒီလို ေမေမတို႔ ကုလားအုပ္ေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက ပိန္သြယ္ျပီးေတာ့ ရွည္လ်ားထားမွ တကယ္လို႔ သဲကႏၱာရထဲကို ေျခကၽြံက်သြားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ျပန္ဆြဲထုတ္ရ လြယ္တာေပါ႔ သားရဲ႕။ ဒါကလည္း ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ။ ေမေမတို႔ရဲ႕ ခြာက တျခားေသာ သတၱဝါေတြရဲ႕ ေျခေထာက္နဲ႔ခြာ အခ်ိဳးအစားကို ယွဥ္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ ေမေမတို႔ရဲ႕ ေျခေထာက္နဲ႔ခြာရဲ႕ အခ်ိဳးအစားက ပိုၾကီးေနတယ္ သားရဲ႕။ ခြာပိုၾကီးတဲ့ သတၱဝါက ခြာေသးတဲ့ သတၱဝါထက္ ေျခကၽြံက်ဖို႔ နည္းတာေပါ့ကြာ။ ဒါကလည္း ကုလားအုပ္ေတြ အတြက္ အထူး ရရွိထားတဲ့ သဘာဝရဲ႕ လက္ေဆာင္ပါေပ့ါ သားရဲ႕။ ”

ေမေမ ကုလားအုပ္မၾကီးက တက္ၾကြစြာ ေျပာလိုက္ေတာ့ သားငယ္ ကုလားအုပ္က အားရ ေက်နပ္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ သားငယ္ ကုလားအုပ္ေလးက ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ျပီး . . .

“ ဒါေပမယ့္ ေမေမရယ္။ ”

ဟု ဆိုကာ မ်က္ႏွာေလး ခ်က္ခ်င္း ငယ္သြားတယ္။

“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သားရဲ႕။ ”

သားငယ္ ကုလားအုပ္ေလးက သက္ျပင္းရွည္ရွည္ၾကီးကို မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ျပီးမွ . . .

“ ဒါေပမယ့္ ေမေမရယ္။ သားတို႔ရဲ႕ ေရတစ္တိုင္ကီခြဲ ဆန္႔ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဘို႔ၾကီးရယ္ ၊ သဲမုန္တိုင္း ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္းေတြ ရွိေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ရယ္ ၊ သဲမုန္တိုင္းကို အေဝးကေန ျမင္ႏိုင္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ လည္ပင္းရွည္ရွည္ေတြရယ္ ၊ သဲေတြ မဝင္ႏိုင္ေအာင္ သဘာဝက အကာအကြယ္ ေပးထားပါတယ္ ဆိုတဲ့ မ်က္လံုး နဲ႔ ႏွာေခါင္းေပါက္ေတြရယ္ ၊ သဲထဲကို ေျခမကၽြံက်ေအာင္ သဘာဝက လက္ေဆာင္ ၾကီးေပးထားတဲ့ ခြာရယ္ ၊ ေျခကၽြံက်ရင္ေတာင္မွ ျပန္ႏုတ္ရ လြယ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ေျခေထာက္ေတြရယ္က သားတို႔ အတြက္ အသံုးမဝင္ပါလား ေမေမရယ္။ ”

သားငယ္ ကုလားအုပ္ေလးရဲ႕ စကားသံကို ၾကားေတာ့ ေမေမ ကုလားအုပ္မၾကီးက အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားျပီးေတာ့ သားငယ္ေလးကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

“ မဟုတ္တာဘဲ သားရယ္။ ဒါေတြ ရွိေနလို႔ သဘာဝရဲ႕ လက္ေဆာင္ ရရွိထားလို႔ ေမေမတို႔က ကုလားအုပ္ ဆိုျပီးေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ ထူးျခားေနတာေပါ့ သားရယ္။ ”

သားငယ္ ကုလားအုပ္ေလးက ဟိုးအေဝးကို ေငးၾကည့္ျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။

“ ဒါေတြ ရွိေနလို႔ သားတို႔က ကုလားအုပ္လို႔ ေခၚတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ေမေမရယ္။ ဒါေပမယ့္ သားတို႔ အခု ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ကႏာၱရနဲ႔ မိုင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးတဲ့ ႏိုင္ငံ တစ္ခုရဲ႕ တိရိစာၦန္ရံုထဲကို ေရာက္ေနတာေလ ေမေမ။ တိရိစာၦန္ရံုရဲ႕ သံမံသလင္းေပၚမွာေတာ့ သားတို႔ရဲ႕ သဲကႏာၱရကို အံ့တုႏိုင္တဲ့ အစြမ္းေတြက ဘာမွ သံုးမရေတာ့ဘူးေပါ့ ေမေမရယ္။ ”

“ x x x x x x ”

“ သဲကႏာၱရမွာ ဒီလိုေတြ အသံုးဝင္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ အေကာင္ တစ္ေကာင္ ဒီေနရာမွာ ျပသ ခံေနရတာထက္ သားတို႔ရဲ႕ အစြမ္းသတၱိေတြက ဘာမ်ား အသံုးက်ေတာ့လို႔လည္း ေမေမရယ္။ ”

“ x x x x x x ”

သားငယ္ ကုလားအုပ္ေလးရဲ႕ စကားလည္း ဆံုးေရာ ေမေမ ကုလားအုပ္မၾကီး ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ တိတ္ဆိတ္ကာ ေနေလေတာ့တယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။



တကယ္လို႔ . . . .

တကယ္လို႔ေပါ႔ . . . .

ကၽြန္ေတာ္သာ ကုလားအုပ္ေလး တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ . . . ျပီးေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဆိုေသာ ( အမ်ားက အေမလို႔ တင္စား ေခၚေဝၚေသာ ) ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမေမကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာခြင့္သာ ရမယ္ ဆိုရင္ ေျပာခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။

“ ေမေမရယ္ . . . .

- ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္ ဆိုတာ ႏိုင္ငံ ရွိမွ ႏိုင္ငံေရး လုပ္လို႔ ရတာပါ။ ႏိုင္ငံ မရွိေတာ့သူေတြ အတြက္ ႏိုင္ငံဆိုတာ အရင္ ရေအာင္ ျပန္လည္ တိုက္ယူရေတာ့မွာပါ။ ေနာင္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လည္ တိုက္ယူေနရတဲ့ လူနည္းစု မျဖစ္ခ်င္ဘူး ေမေမ။

- လူနည္းစုကို ေမတၱာထားတယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ လူအမ်ားစုကို လ်စ္လ်ဴရႈ႕တာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး ေမေမရယ္။ လူနည္းစုက ပိုအေရးၾကီးလား ၊ လူအမ်ားစုက ပိုအေရးၾကီးလား ေမေမ။

- ဖြံျဖိဳးတိုးတက္ျပီးသား ႏိုင္ငံေတြမွာ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာ အဓိက အေရးၾကီးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဖြံျဖိဳးဖို႔ အားယူေနတဲ့ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာ ေနာင္မွ ေၾကြးေၾကာ္ျပီးေတာ့ တိုက္ယူရင္လည္း ေနာက္မက်ေသးပါဘူး။ ပီေကကို တက္နင္းထားမိလို႔ လမ္းဆက္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး ေမေမရယ္။ ပီေက ဆိုတာ ပီေက ေလာက္ပဲ ကပ္မွာေပါ႔ ေမေမရယ္။

- ျပီးေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေနတာက ကုလားအုပ္မၾကီး ေျပာေနသလို သဲကႏာၱရၾကီး မဟုတ္ဘူး ေမေမ။ သံမံသလင္းေပၚကို ေရာက္ေနတာေလ။ ဒီေတာ့ ဒီအတြက္ ေမေမ ေျခကၽြံက်မွာ စိုးျပီးေတာ့ အရမ္းၾကီး စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔။

- ျပီးေတာ့ က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ကႏာၱရၾကီးကို ေတြးေတြးျပီးေတာ့ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ တိရိစာၦန္ရံု အက်ယ္ အက်ဥ္း ဆိုတာကိုလည္း ေမ့မေနေစခ်င္ဘူး ေမေမရယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ ေမေမရယ္။ ဒါေပမယ့္ သားကလည္း ကုလားအုပ္ငယ္ေလး မဟုတ္လား။ သိခ်င္တဲ့ အရြယ္ ၊ ေမးျမန္းခ်င္တဲ့ အရြယ္ ဆိုေတာ့လည္း ေမးမိ ေျပာမိတာေတြ ရွိသလို ၊ ေျပာမိ ဆိုမိတာေတြလည္း ရွိတာေပါ႔ ေမေမရယ္။ သားက ဘာမွေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သားေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက သဲကႏာၱရလို က်ယ္ေျပာတဲ့ ေနရာ မဟုတ္ဘဲ တိရိစာၦန္ရံုေလာက္သာ က်ယ္ဝန္းတဲ့ ေနရာ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သားသိပါေသးတယ္။

ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သားက အျမင္ မက်ယ္ဘူးေလ။ ေမေမကေတာ့ အျမင္က်ယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမရယ္ . . . ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ လက္ရွိေနရာဟာ ဘာလဲ ၊ ဘယ္လိုလဲ ဆိုတာေတာ့ အရွိအတိုင္း ျမင္ဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။

ေမေမ က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

သားသား ကုလားအုပ္ေလး

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္


Share/Bookmark

11 June 2013

0 Profile ပံု




Profile ပံုေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး နည္းနည္းေတာ့လည္း ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ မ်ားမ်ားစားစားလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေပါ႔ေလ။

ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ကေန စေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာရင္ သီခ်င္း ေအာ္ဆိုပစ္လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကစားကြင္းသြားျပီးေတာ့ ေဝးလားဝါးလား ေအာ္ကာ ေဆာ့ပစ္လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တိတ္တဆိတ္ စာဖတ္ေနလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေဂါ့ဖ္ရိုက္ထြက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းတယ္။ ( ဒါကေတာ့ အႏၱရာယ္ ရွိပါတယ္။ ) တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ က်ိတ္ငိုတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စိတ္ညစ္ရင္ အိပ္ပစ္တယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသလို စိတ္ကလည္း အေထြေထြေပါ႔။ 

သို႔ေသာ္ ဒီလို မတူရာကေန လူတိုင္းနဲ႔ သင့္ေတာ္ေသာ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြက အစြဲေလးေတြ ျဖစ္လာျပီးေတာ့ အေလ့အက်င့္ ေလးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေလ့အက်င့္ကေန အစြဲေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အစြဲကေန ဓေလ့ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရိုးရာ ဆိုျပီးေတာ့ က်င့္သံုးလာတယ္ေပါ႔ေလ။ ရိုးရာ ဆိုတဲ့ အေျခအေန အထိ မေရာက္ခင္ အေလ့အက်င့္ ဆိုတဲ့ အစြဲသာသာေလး ေနရာဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားၾကည့္ရေအာင္။ 



ငယ္ငယ္ကတည္းက ခပ္ရြတ္ရြတ္ကေလး ဆိုေတာ့ ဘာမွန္း မသိေပမယ့္ ေပါက္ကရေလးေတြေတာ့ စိတ္ကူးေပၚရာ ေလွ်ာက္လုပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေဆာ့လြန္းလို႔ အဆူခံရ ၊ အရိုက္ခံရတယ္ ဆိုတာကေတာ့ မထူးေတာ့ျပီမို႔ ထူးထူးေထြေထြ မေျပာျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ထူးျခား ျဖစ္စဥ္ေလးပဲ ေျပာျပပါေတာ့မယ္။ အဲ . . တစ္ေန႔ေတာ့ အတန္းထဲကို ဆရာမက မဝင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေယာက်္ားေလးေတြ ထံုးစံ အတိုင္း အတန္းထဲမွာ စစ္တိုက္တန္း ကစားၾကပါတယ္။ ေသနတ္ အတုၾကီးေတြနဲ႔ ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း ဒက္ ဒက္ ဒက္ နဲ႔ ပါးစပ္က ေပါက္ကြဲျပျပီးေတာ့ ပစ္ၾက ခတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ေလးေတြကို ယူလိုက္ျပီးေတာ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကြန္ပါဗူးကို သြန္ထုတ္ကာ စားပြဲ အတြင္းထဲကို ထည့္ထားလိုက္ျပီး လြယ္အိတ္ကို လြယ္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းဖူးရိုးေတြ လိုက္ေကာက္ပါတယ္။ ( ဟိုလူၾကီး တစ္ေယာက္လို သြားေလရာမွာ ေဘးက သူ႕လူက ေျပာင္းဖူးၾကီး ေထာင္ျပေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ) ကိုယ့္ဖာသာ အသာအယာ လြယ္အိတ္ထဲကို ေကာက္ထည့္ျပီးေတာ့ ျပန္လာကာ အတန္းထဲမွာ မိန္းကေလးေတြကို ေခါင္းခ် အိပ္ေနခိုင္းျပီးေတာ့ အခန္းကို အေရွ႕ ၊ အေနာက္ ခြဲျပီးေတာ့ အုပ္စုလိုက္ ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ ပစ္ျပီး စစ္တိုက္တန္း ကစားၾကတာပါ။

 ေသနတ္တုေတြနဲ႔ ဒိုင္း ဒိုင္း ဒက္ ဒက္ လုပ္ရတာေလာက္ အာေညာင္းတာ မရွိဘူး။ တကယ္လည္း ထိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ မင္းထိ သြားျပီ ထြက္ေတာ့ ဆိုတာကလည္း အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳက္။ ထိရင္ ထိတယ္။ နာရင္ နာတယ္။ အနာခံႏိုင္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ အနာခံႏိုင္တယ္။ ေရွာင္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ ေရွာင္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို သိသိသာသာ ျဖစ္ေစတဲ့ အဲဒီလို ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ စစ္တိုက္တာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္တယ္။ အနာမခံႏိုင္တဲ့ ေကာင္ကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ ခံုေအာက္ထဲမွာပဲ ပုန္းေနေပါ႔။ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းရင္ေတာ့ လက္ေမာင္းရင္းေတြ ပစ္ထား ၊ ခတ္ထားလို႔ နာေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေတာင့္ျပီးေတာ့ ေအာင့္ပါ ေအာင့္ေနတတ္တယ္။ 

ဘယ္ဘက္လက္မွာ ေျပာင္းဖူးရိုး သံုးေလးခု ကိုင္ထားျပီးေတာ့ ညာဘက္ကေန ဆက္တိုက္ ယူပစ္ရင္ ေခါင္းေထာင္လာသူကို ရွာရသလို သူတို႔ ပစ္လိုက္တဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးကိုလည္း ေရွာင္ရေသးတယ္။ ဒီ့ထက္ ကၽြန္ေတာ္ ရဲတင္းလာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ခံုေအာက္ဝင္ျပီး ကာမေနေတာ့ဘဲ ၊ မတ္တပ္ ထရပ္ျပီးေတာ့ သူတို႔ ဘက္က ပစ္လာတဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးကို ဘယ္ဘက္္နဲ႔ ပုတ္ခ်ရင္း ပစ္လာႏိုင္တဲ့ လူေတြဆီကို အဆက္မျပတ္ ပစ္တယ္။ ဟိုဘက္က ပစ္တဲ့ လူအင္အား မ်ားေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေရွာင္တာေရာ ၊ ပုတ္ခ်တာေရာနဲ႔ ဘယ္္လံုေလာက္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိတာေပ႔ါ။ ထိလည္းထိ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ကိုပဲ ဦးတည္ျပီးေတာ့ နည္းနည္းမဲတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း ခံရသလို ဟိုဘက္က အဓိက ပစ္ေနတဲ့ သူလည္း ေခါင္း မေဖၚႏိုင္ေတာ့ဘူး။ 

အဲဒီလို ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ ပစ္ရခတ္ရ စစ္တိုက္ရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ငယ္ေပါင္းေတြ ဆိုေတာ့ မိန္းကေလးေတြေရာ ၊ ေယာက်ာ္းေလးေတြပါ ညီညြတ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ 



တစ္ေန႔ေတာ့ . . . 

 အခန္းရဲ႕ အဝင္အထြက္ တံခါးမၾကီးရဲ႕ မွန္တံခါး တစ္ခ်ပ္က ကြဲေနပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာ ၊ ဆရာမ အဝင္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ အခန္းထဲမွာ ေဆာ့ေနတာေတြ သိမွာ စိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အသံ မထြက္ေအာင္ ဒီအေပါက္ကို ကတၳဴစကၠဴနဲ႔ ကပ္ျပီးေတာ့ ပိတ္ထားေလ့ ရွိတယ္။ ဒါမွ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆာ့ခ်င္သလို ေဆာ့ ၊ အသံ မၾကားရမွာေလ။ အဲဒီ့ေန႔ေတာ့ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ဒီစကၠဴကလည္း သိပ္ေကာင္းပံု မေပၚေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွလည္း သတိမထားမိၾကဘူး။ 

ဆရာမ တစ္ခ်ိန္ မဝင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထံုးစံ အတိုင္း မိန္းကေလးေတြက ခံုေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္ေနျပီးေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အတင္းေျပာၾက ၊ ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပ လုပ္ေနခ်ိန္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြကေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ အေရွ႕ ၊ အေနာက္ ခြဲျပီးေတာ့ စစ္တိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ စကၠဴက ကြာျပီးေတာ့ က်ေနေလတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သတိမထားမိေတာ့ အခန္းထဲက အသံေတြက အျပင္ကို ထြက္ေနမွာေပါ႔ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ သတိမထားမိတာ သတိထားမိတဲ့ အျပင္ကေတာ့ အေတာ္ ဆူေနတဲ့ အခန္းထဲက အသံေတြ အျပင္ကို ထြက္ေနတာ ၾကားရတယ္။ 

ဒီေတာ့ ျဖတ္သြား ျဖစ္လာနဲ႔ ဆရာ တစ္ေယာက္က အခန္းထဲကို မွန္ကြဲေနတဲ့ အေပါက္ကေန ေခ်ာင္း အၾကည့္။ အထဲမွာ ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ စစ္တိုက္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္းေပါ႔ေလ။ မဲသေဝါ တိုက္ပြဲ ဆိုတာ ဒီေလာက္ ဘယ္ဆိုးလိမ့္မတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္က အေရွ႕ဘက္ကေန သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေနာက္ဘက္က ေကာင္ေတြကို တိုက္ေနသလို အတန္း အေနာက္က ေကာင္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရွ႕ဘက္က ေကာင္ေတြကို ေျပာင္းဖူး ေလာင္ခ်ာေတြနဲ႔ ပစ္ေနခ်ိန္ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထံုးစံ အတိုင္း နည္းနည္း စိတ္က တင္းလာရင္ မတ္တပ္ရပ္ျပီးေတာ့ ထထ ပစ္တတ္တယ္။ ေခါင္းေထာင္ လာတဲ့ ေကာင္ေတြကို အပီဆြဲ ၊ ဟိုဘက္က ျပန္ပစ္တဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးေတြက္ိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် လက္နဲ႔ ပုတ္ခ်ေပါ႔ေလ။ 

 ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ထပစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္တန္းက ေကာင္တစ္ေကာင္ကလည္း ခံု အကြယ္ကေန ထျပီးေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ကို ပစ္ေနရင္းနဲ႔ ဒီေကာင္ ထျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပစ္လိုက္တာ လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ နီးေနတဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးေတြကို ေရွာင္ျပီးေတာ့ သူ ပစ္လိုက္တဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးကိုေတာ့ ပစ္ဖို႔ ျပင္ထားတဲ့ ညာဘက္နဲ႔ပဲ ေလေပၚမွာ လွမ္းပုတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ထိခ်က္က မွန္ကန္စြာ ထိသြားတဲ့ အတြက္ ေျပာင္းဖူးရိုးဟာ ေလထဲမွာ လြင့္လာရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းျပီးေတာ့ အဝင္အထြက္ တံခါးဘက္ကို လြင့္ထြက္သြားတယ္။ ဝင္ေအာင္ ပစ္ရင္ေတာင္မွ ဝင္ခ်င္မွ ဝင္မယ့္ ဒီေျပာင္းဖူးရိုးဟာ အခုေတာ့ မွန္ကြဲေနတဲ့ အေပါက္ကေန အျပင္က ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဆရာမ်က္ႏွာ့ကို တန္းထိပါေလေရာ။ 

 ျဖစ္စဥ္က လ်င္ျမန္လြန္းလွပါတယ္။ အသံၾကားလို႔ မွန္ကြဲေပါက္ကေန ဆရာက လာအၾကည့္ ၊ အေနာက္က ေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ အပစ္ ၊ ဆရာ လာၾကည့္ေနတယ္ ဆိုတာကို ျမင္တဲ့ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သတိေပးဖို႔ အလုပ္ ၊ ေျပာင္းဖူးရိုးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နားကို အေရာက္ ၊ ေရာက္လာတဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က မွီေနတဲ့ လက္နဲ႔ လွမ္း အပုတ္ ၊ ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ လက္နဲ႔ ထိျပီးေတာ့ ေရာက္ရာ ေပါက္ရာ ထြက္သြား ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မွန္ကြဲေပါက္ ထဲကို အဝင္ . . . . ဒီေတာ့ လာေခ်ာင္းတဲ့ ဆရာ မ်က္ႏွာကို ေျပာင္းဖူးရိုး ထိသြားတာေပါ႔ဗ်ာ။ 

တကယ့္ တကယ့္ အပစ္ေပးရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေခ်ာင္းသူကိုေတာင္မွ အျပစ္ေပးရင္ ေပးလို႔ ရႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူက ဆရာ မဟုတ္လား။ မေျပာသာေပဘူး။ အဲဒီ့ ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ ေဆာ့ေနတဲ့ ေကာင္ေတြ အားလံုး အတန္းေရွ႕ထြက္ ဆိုျပီး ေခၚထုတ္ကာ ဆရာက ေကၽြးေတာ့တာပဲ။ ၾကိမ္လံုးေပါ႔ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ခ်က္ဆီ သတ္မွတ္ေပမယ့္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ထိေအာင္ အေနာက္ကေန ေပါက္လိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပုတ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုေတာ့ အထူးႏႈန္းသတ္မွတ္ျပီးေတာ့ ႏွစ္ဆ ဆုခ်ပါတယ္။ 

အမ်ားသူငွာေတြ ေျပာသလို ေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာ ရိုက္တာက သူ႕ရဲ႕ လက္ဆြဲေတာ့ ထားဝယ္ၾကိမ္နဲ႔ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ထားဝယ္ၾကိမ္ စစ္လား ၊ မစစ္ဘူးလား ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာ မစစ္ေဆးမိဘူး။ တကယ္တမ္း မလိမ္ဘဲ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ့ၾကိမ္လံုးနဲ႔ အဆက္အယွက္ကို မလုပ္ခ်င္တာပါ။ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မပတ္သတ္ရေလ ေကာင္းေလပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကိုယ္က မပတ္သတ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း သူက လာျပီးေတာ့ အတင္း ပတ္သတ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာင့္ကာ ခံရတာေပါ႔။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ခ်က္ဆီ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရင္ ဆုေပးပါတယ္။ ဆရာက အားယူျပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ ရိုက္လိုက္တိုင္း သူတို႔ဆီက အသံထြက္လာတယ္။ 

 “ အား ” 

“ အမေလး ” 

“ ေၾကာက္ပါျပီ ”

“ အီး ”

“ အေမၾကီးေရ ”

အသံစံုေပါ႔ေလ။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔ လြယ္မယ္ လို႔ ထိုဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သတ္မွတ္ထားပံု ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေနာက္ဆံုးမွာ ေနခိုင္းပါတယ္။ ထိုဆရာကေတာ့ သူ႕အေတြးနဲ႔သူ ဟုတ္ေနျပီ ထင္ေပမယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒီလို မေတြးပါဘူး။ ေဆာ့ေနတာ တစ္တန္းလံုးပဲေလ။ ေယာက်ာ္းေလး အားလံုး လုိလိုပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ က်ားထိုးေနတဲ့ ၊ ဖဲရိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကလြဲရင္ အားလံုးကို သူ ရိုက္ရမွာေလ။ အနည္းဆံုး အေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတယ္။ ဒါကို တစ္ေယာက္ ႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ရိုက္ရင္ သူလည္း လက္ရည္က်ေနႏိုင္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒီလိုပဲ ေတြးတယ္ ဟဲ ဟဲ ဟဲ . . .

ေဘးက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္ေျပာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ေတာင္မွ ေနေနေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေပၚက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလို အရိုက္ခံရလို႔ ထြက္လာတဲ့ အသံေတြက တစ္ေယာက္တမ်ိဳး ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ေနၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ကေတာ့ လူေတြ အသံုးမ်ားေသာ အေလ့အက်င့္ေလးေတြကို အားျပဳျပီးေတာ့ ေအာ္ၾကတာပါ။

“ အား ”

“ အမေလး ”

“ ေၾကာက္ပါျပီ ”

“ အီး ”

“ အေမၾကီးေရ ”

စသျဖင့္ေပါ႔။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက နားေထာင္ရင္း အရိုက္ခံရခါနီးမွာ သူက ျပံဳးစိစိနဲ႔ တခိြခိြ က်ိတ္ရယ္ေနတယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က လွည့္ၾကည့္ရင္း . . .

“ ေဟ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ”

ဆိုေတာ့ သူက ျပံဳးစိစိနဲ႔။

“ ဒီေကာင္ေတြကလည္းကြာ ၊ ဆရာ ရိုက္လို႔ ေအာ္တာကိုမ်ား စာက်က္ထားသလို အသံတူညီ ေအာ္ေနၾကေသးတယ္။ ”

“ ဟင္ ဘာလဲ၊ မင္းေျပာတာ ငါ သေဘာ မေပါက္ဘူး။ ”

“ ဒီလိုေလကြာ။ ဆရာက ရိုက္တယ္။ ရိုက္တဲ့ အတြက္ ငါတို႔ နာတယ္။ နာလို႔ ေအာ္ေအာ္ ၊ မေအာ္ေအာ္ နာတဲ့ အနာကေတာ့ ေပ်ာက္သြားမွာ မဟုတ္သလုိ ေလ်ာ့သြားမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထြက္ေပါက္ အေနနဲ႔ ေအာ္ၾကတာေလကြာ။ ဒါကိုမ်ား အားတို႔ ၊ အမေလးတို႔ ၊ ေၾကာက္ပါျပီတို႔ ၊ အီးတို႔ကို တူေအာင္ ေအာ္ေနၾကေသးတယ္။ ဒါကို ေျပာတာကြာ။ ”

“ေဟ . . . . ေအးကြ။ မင္းေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလုိလိုပဲ။ ဒါဆို ငါတို႔ ဘယ္လို ေအာ္ၾကမလဲ။ ”

“ မင္းကလည္းကြာ။ ေအာ္တာပဲ ေအာ္ခ်င္တာ ေအာ္ေပါ႔။ ေအာ္လို႔ အနာသက္သာသြားတာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ မင္းလည္း ေအာ္ခ်င္သလို ေလွ်ာက္ေအာ္ ငါလည္း ေအာ္ခ်င္သလို ေလွ်ာက္ေအာ္မယ္။ ”

“ ေအာ္ခ်င္သလို ဆိုတာ ဘယ္လို ေအာ္ရမွာလဲ။ ”

“ မင္း မသိရင္ ေစာင့္ၾကည့္ ၊ ငါ အရင္ အရိုက္ခံမယ္။ ငါ ေအာ္တာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ မင္းဖာသာ ေအာ္ခ်င္သလို ေအာ္ေပေတာ့။ ”

“ ေအး ေကာင္းတယ္။ ဟီးး ဟီး ”

အေနာက္ကေန တက်ိတ္က်ိတ္ စကားေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာကလည္း ကြက္ၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနတာပါပဲ။ အေရွ႕က အေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ရိုက္အျပီးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အရင္ ထြက္သြားပါတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ပါပဲ။ ဆရာကလည္း ဆရာပါပဲ။

“ မင္းမွာ အျပစ္ရွိသလား။ ”

လို႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ မရွိဘူးလို႔ ျငင္းရင္လည္း သူနဲ႔ ထပ္ျပီးေတာ့ အျငင္းအခုန္က ျဖစ္ရဦးမယ္။ ျပီးေတာ့ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ယူဆလို႔ သူပဲ ရိုက္ဖို႔ ျပင္ေနျပီကိုမ်ား။ တကယ့္ တကယ္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာကေတာင္မွ အျပစ္ရွိတာပါ။ တကယ္လို႔ ဆရာ လာေခ်ာင္းတဲ့ အခန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းသာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဆရာမ အိမ္သာ ဆိုရင္ ဒီတံခါးခ်ပ္ မွန္ကြဲဟာ ဆရာ့ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ၾကီး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ဆရာ စဥ္းစားမိပံု မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သြန္သင္ မေပးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာရိုက္ရင္ ဟိုေကာင္ ဘယ္လို ျပန္ေအာ္ မလဲ ဆိုတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ပိုစိတ္ဝင္စားေနေတာ့တယ္။

“ မင္းမွာ အျပစ္ရွိတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပစ္ေပးမယ္။ ”

ေဟာ . . . ၾကည့္။ သူ႕ဖာသာ စြဲခ်က္တင္ျပီးေတာ့ သူ႕ဖာသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ထားဝယ္ၾကိမ္လံုးကို အားယူကာ လြဲလိုက္ျပီးေတာ့ ဟိုေကာင္ “ တင္ျပား ” ေပၚကို က်သြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက “ တင္ၾကီး ” ျပားေနသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ တင္ပါးေနထက္ပိုေနလို႔ “ ပါး ” ေနရာမွာ “ ျပား ” လို႔ပဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။ သူ႕တင္က ျပားတားတားၾကီးကိုး။

ဆရာရဲ႕ ထားဝယ္ၾကိမ္လံုးက သူ႕တင္ျပားေပၚ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္ဘဲ သူ႕ဆီက အသံထြက္လာပါတယ္။

“ က်ား ”

တဲ့။ ရုတ္တရက္ ဆိုေတာ့ ဆရာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာ ေၾကာင္သြားတယ္။ သိုင္းသမား တစ္ေယာက္က ၾကံဳးဝါးသံ လုိလိုနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက လ်စ္လ်ဴရႈ႕တဲ့ သေဘာနဲ႔ သူ႕ကို ေနာက္တစ္ခ်က္ ဆက္ရိုက္ပါတယ္။

“ ေက်ာင္းဆရာၾကီး ”

ဒီအသံထြက္လာေတာ့ ဆရာက အေတာ္ လက္ရြံသြားတယ္။ ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိ ျဖစ္ေနပံုပဲ။ ရိုက္တာက သူ ရိုက္လို႔ ရေပမယ့္ ဘယ္လို ေအာ္ရမယ္လို႔ေတာ့ သူ႕မွာ ေျပာခြင့္မွ မရွိတာဘဲေလ။ ဟိုေကာင့္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာက ေျပာင္စပ္စပ္ မဟုတ္ ၊ နာက်င္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔။ ဆရာက ဆက္ရိုက္ရမလို ရပ္ရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ခုနက သူပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူမ်ားေတြရဲ႕ ႏွစ္ဆ ေလးခ်က္ ရိုက္မယ္ လို႔ ေျပာထားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ အေတာ္ စိတ္ရႈပ္သြားပံု ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ရိုက္လို႔ ဘာမ်ား ထပ္ေအာ္ လာမလဲ ဆိုတာကိုလည္း သူ ေဝခြဲႏိုင္ပံု မရေတာ့ဘူး။

“ ေတာ္ျပီ။ ဟိုေကာင္ ဒီနားလာ . . . ”

ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္က ဟိုေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့နားကို သြားလိုက္ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ နီးနီး ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ အနီးဆံုးကို တိုးသြားလိုက္တယ္။ ဆရာက ဒီနားကို လာဆိုလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ နီးလြန္းလို႔ သူ ရိုက္မရဘူးေလ။ ၾကိမ္လံုး လြဲဖို႔ ေနရာက မရွိေတာ့ဘူး။

“ဟိုေရွ႕ နည္းနည္းျပန္တိုး ”

ဆရာက သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ ေနရာမွာ ရပ္ခိုင္းျပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ဖို႔ သူ႕အက်ီလက္ကို ပင့္တင္ပါတယ္။ ျပီးမွာ ၾကိမ္လံုးကို အားနဲ႔ လြဲယူျပီးေတာ့ စရိုက္ခ်လုိက္ပါတယ္။ ဆရာ့ၾကိမ္လံုးက ကၽြန္ေတာ့္ “ တင္ပါး ” ေပၚ က်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ “ တင္ ” ကေတာ့ ဟိုေကာင္ “ တင္ ” ေလာက္ မျပားပါဘူး။ ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ပါးပါးလ်လ်ေလးပဲ ရွိတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ “ တင္ပါး ” လို႔ပဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။

“ အနာ . . . အနာ . . . ”

ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာ္သံ ၾကားေတာ့ တစ္တန္းလံုးလည္း ေခါင္းေတြ ေထာင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ တင္ပါးကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားေတြလို တင္ပါးကို ပြတ္ မေနဘဲနဲ႔ တစ္ေနရာထဲကိုပဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက ေနာက္တစ္ခ်က္ကို ရိုက္ဖို႔ အားယူလိုက္ျပီး . . .

“ လက္ဖယ္လိုက္စမ္း ”

လို႔ ေအာ္ရင္း ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္ရိုက္တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ခုန ပထမက ရိုက္ထားတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေအာက္ကို ေလ်ာျပီး ရိုက္တာပါ။ အနာရွိတယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာကို မထိေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ႔။ ဆရာ ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္တယ္ ေျပာရပါမယ္။ ပထမ ထိထားတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေအာက္ကို ဆရာ ၾကိမ္လံုးက က်လာပါတယ္။

“ ေသြးစုနာ . . . ေသြးစုနာ . . . ”

ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို ေအာ္ရင္းနဲ႔ တင္ပါးကို လာထိတဲ့ ေနရာကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ျပီးေတာ့ အေတာ္ကို မခ်ိမဆံ ခံစားေနရတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ခုန္ေနလိုက္တယ္။ ဆရာ့ မ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္ကို ပ်က္ေနတယ္။ တင္ပါးက ေသြးစုနာ ဆိုတာကို အတန္းထဲမွာ ခၽြတ္ျပခိုင္းလို႔ ျဖစ္တာလည္း မဟုတ္။ တကယ္လို႔ ရွိေနရင္လည္း သူ႕ရိုက္ခ်က္က ဒီအနာကို သြားထိျပီး ျပႆနာတက္လာႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။

“ ကဲ ေတာ္ျပီ။ မင္းတို႔ သြားထိုင္ေတာ့ . . .”

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထိုတင္ပါး တစ္ေနရာကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ထိုင္ခံုေနရာကို ျပန္လာထိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုဆရာက တစ္တန္းလံုးကို ဆရာ ၊ ဆရာမ မဝင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဆာ့ မေနဘဲ စာလုပ္ေနဖို႔ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေနၾကဖို႔ ေျပာဆိုျပီးေတာ့ သူ႕လက္နက္ၾကီးကုိ ဆြဲကာ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဆရာ ထြက္သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းလာျပီးေတာ့ . . .

“ မင္း ဖင္မွာ ေသြးစုနာ ေပါက္ေနလို႔လား။ ”

ဘာညာေပါ႔ ဝိုင္းေမးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဟိုသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ ရယ္လိုက္ၾကရတာ တခိြးခိြးနဲ႔ပါပဲ။

ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါျပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးတန္း ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ ျဖစ္ခဲ့တာေလးပါ။ ကပ္သီးကပ္သပ္ လုပ္တတ္သူေတြ ဆိုပါေတာ့။ တျခားေသာ အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေလးေတြလည္း ရွိေသးပ။ ေနာက္ထပ္ၾကံဳရင္လည္း ေျပာပါဦးမယ္။


ထားပါေတာ့ေလ ငယ္စဥ္က အေၾကာင္းေလးကို။

အခု တကယ္ ေျပာခ်င္တာက Facebook ေပၚက အနက္ေရာင္ ပရိုဖိုင္းပံုေလးေတြ အေၾကာင္းပါ။

တကယ္ေတာ့ အနက္ေရာင္ ပရိုဖိုင္းပံုေလးေတြ ေျပာင္းတင္မွ ဝမ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္လို႔ ဆိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေလ။ အားလံုး ညီညြတ္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ အရာ တစ္ခုကို သတ္မွတ္လိုက္တာပါ။ ဒါကို က်င့္သံုးပါ မ်ားေတာ့ အေလ့အက်င့္ေလး ျဖစ္ျပီးေတာ့ ၾကာလာေတာ့ ထံုးစံ ၊ အစြဲ ဆိုတာေလး ျဖစ္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။

အေရာင္ေတြမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အခါမွာ အျဖဴေရာင္ ၊ အနက္ေရာင္ ၊ အနီေရာင္ ကို အဓိက ထားသံုးစြဲခဲ့တယ္။ ဒီအထဲမွာမွ အျဖဴေရာင္ ဆိုရင္ သန္႔ရွင္းျခင္း ၊ ရွင္းသန္႔ျခင္းကို ေဖာ္ေဆာင္တယ္။ အနီေရာင္က တတ္ၾကြျခင္းကို ေဖာ္ေဆာင္တယ္။ ဒီလို ျဖစ္ေနေလေတာ့ “ အနက္ေရာင္ ” ကို ဝမ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ ယူဆျပီးေတာ့ စိတ္တူ ကိုယ္တူ အေလ့အက်င့္ လုပ္ယူရင္း အစြဲေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။

အဓိကကေတာ့ ညီညြတ္ျခင္းကသာ အဓိက မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ ဝမ္းနည္းတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခံစားမႈ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဝမ္းနည္းျခင္း ဆိုတာ ဘာလဲ။

ဟိုးအရင္က ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ ၊ ၾကည့္ခဲ့ရဖူးတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္ အလြမ္း မေျပ ၊ လြမ္းမိုး အလြမ္း မေျပ . . . စသျဖင့္ေပါ႔။ အလြမ္း မေျပ ၊ အလြမ္း မေျပ ဆိုျပီးေတာ့ ျပံဳးျဖီးျဖီး မ်က္ႏွာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ထုတ္ေဝသူေတြ ၊ စီစဥ္သူေတြက စင္တင္ရိႈးေတြ လုပ္ျပီးေတာ့ ေသသူကို လြမ္းတယ္ ၊ ဝမ္းနည္းတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို တြင္တြင္သံုးျပီးေတာ့ သူ႕တို႔ အတြက္ ပြဲသြင္းကာ အျမတ္ထုတ္သြားခ့ဲၾကတယ္။ ဒါဆို ဒါဟာ တကယ္ ဝမ္းနည္းတယ္ လို႔ ဆိုႏိုင္ပါ့မလား။

IC ရဲ႕ ရိႈးပြဲတစ္ခုမွာ ကြယ္လြန္သြားရွာျပီ ျဖစ္တဲ့ ေစာဘြဲ႔မွဴးကို သတိရျခင္း အျဖစ္ ေရာဂါ သီခ်င္းကို အားလံုးနဲ႔ အတူတူ ဆိုဖို႔ လုပ္ေတာ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အၾကည့္ ၊ ေၾကကြဲမႈ ၊ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို သတိထားလိုက္မိပါသလား။ အလြမ္းမေျပ ၊ အလြမ္းမေျပ လို႔ ခ်စ္စမ္းေမာင္က မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္က စကားလံုးေတြ မ်ားစြာထက္ အဖိုးတန္ခဲ့ပါတယ္။ ဝမ္းနည္းေနသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ပုံနဲ႔ စာနဲ႔ ေဖာ္ျပလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။


ဒါေၾကာင့္ အခု ေလာေလာဆယ္ facebook ေပၚမွာ တင္ေနတဲ့ Profile အနက္ေရာင္ေတြ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ ေဝဖန္စရာ မရွိပါ။ ဟိုးအရင္က လူေတြ သတ္မွတ္သြားတဲ့ အနက္ေရာင္ျဖင့္ ဝမ္းနည္းျခင္းကို ျပၾကပါစို႔ ဆိုေသာ အေလ့အက်င့္ တစ္ခုဟာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခု အၾကာမွာ အစြဲေလး တစ္ခု ျဖစ္သြားျပီး သံုးစဲြေနျခင္းလို႔သာ လက္ခံလိုက္ရံုပါပဲ။ Profile ပံု အေနနဲ႔ အနက္ေရာင္ပဲ တင္တင္ ၊ အျဖဴေရာင္ပဲ တင္တင္ ၊ အနီေရာင္ပဲ တင္တင္ ၊ အစိမ္းေရာင္ပဲ တင္တင္ . . . . တကယ္ ျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ တကယ့္ကို ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရင္ထဲက ထိထိခိုက္ခိုက္ ဝမ္းနည္း ခံစားေနရတယ္ ဆိုတဲ့ ခံစားမႈက အဓိကပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း မေလးရွားမွာ ၁၀ ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ မေလးရွားမွာ ျဖစ္တတ္ ၊ ျဖစ္ေန ၊ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အားလံုးအတြက္ေရာ ၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ၊ အသိေတြေရာ အားလံုးေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အတြက္ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိျပီး ၊ ဝမ္းနည္းမိပါတယ္။ ဒီ့ထက္ ဆိုးတာက အခုလို ျဖစ္ေနတာေတာင္မွ အခြန္ေကာက္ရံု ၊ သက္တမ္းတိုးတဲ့ အခါမွာ ေကာင္တာ တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုင္း ေဘာင္ခ်ာ မျဖတ္ထားေသာ ၁၂ ရင္းဂစ္ေပး ၊ ၁၀ ရင္းဂစ္ ေပးဆိုေသာ ပိုက္ဆံ ေတာင္းရံုက လြဲလို႔ ဘာမွ ကူညီမႈ မရွိတဲ့ ျမန္မာသံရံုးက သံအမတ္ၾကီးကိုလည္း အံ့ၾသကာ ရႈတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။

မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို အကူအညီေပးေနသူ အားလံုးလည္း စိတ္၏ က်န္းမာျခင္း ၊ ခ်မ္းသာျခင္း ၊ ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္း ၊ ခ်မ္းသာျခင္းနွင့္ အျမဲတမ္း ျပည့္စံုပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္


Share/Bookmark