မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


30 December 2009

5 အေမ႔ မုန္႔ဖိုး




“ ေ ရ ာ႔. . .ယူ ေ လ သ ာ း ။ ”

ကၽြန္ေတာ္ တုန္ရီစြာနဲ႔ ေပးေနေသာ အေမ႕လက္ကို ၾကည္႔ရင္း စိတ္ေတြ အေဝးေနရာကို ျပန္ေရာက္ခဲ႔႔ပါတယ္။


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“ ေမေမ မုန္႔သည္ လာေနျပီ။ ”

“ ေၾသာ္..ဟုတ္လား သားေရ။ ”


“ ဟုတ္တယ္..ေခၚလိုက္မယ္ေနာ္။ ”


“ မေခၚနဲ႔..သားေရ ။ ဒီအသည္က ညစ္ပတ္တယ္ကြ။ ေနာက္အသည္မွ စားေနာ္။ ”


“ ဟုတ္ကဲ႔။ ”


ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ေန႕လည္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ဖာသာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔တယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္႕ကို သြားရည္စာ မစားေစခ်င္ေသးလို႔ ေနာက္အသည္ဆိုျပီး ႏွစ္သိမ္႕ခဲ႔တယ္ ဆိုတာ ေနာက္မွ သိခဲ႔ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ၅ ႏွစ္။

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အစ္မ တစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ေမာင္ႏွမ ရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြယ္လြန္ခဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အေဖကို ကၽြန္ေတာ္ မမွိတ္မိလိုက္ပါ။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အေမက အေဖလို ေမတၱာေတြပါ ေပးခဲ႔တယ္။ ေအးေဆးလွတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္မ အတြက္ကလည္း အေမ႕နားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကပ္ေနလို႔ သူ႕မွာ မနာလို စရာ မရွိပါ။ သူ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲ ေမာင္ရွိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္႕ဘဝမွာ မိသားစု ဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။

“ ေမေမေရ ၊ သားတို႕ ေက်ာင္းသြားေတာ႔မယ္ေလ။ လိုက္ပို႔မွာ မဟုတ္လား။ ”

အိမ္ထဲေရာက္ေနတဲ႔ ေမေမ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေအာ္ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေခၚလိုက္တယ္။

“ လာပါျပီ သားရယ္။ သားေဘာင္းဘီေတြ မီးပူ တိုက္ေနတာေလ။ အခု မီးပူ ပိတ္ေနလို႔ပါ။ ”

“ ဟုတ္..သြားမယ္ ေမေမ။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ႕လက္ကို ဆြဲရင္း ခုန္ေပါက္ျပီး ေလွ်ာက္လိုက္လာတယ္။ မမ ကေတာ႔ ေအးေဆးသူ ပီပီ အေရွ႕မွာ သူ႕ဖာသာ ဟိုေတြး ဒီေငးရင္း သြားေနတယ္။

“ ေမေမ ။ သား စက္ရုပ္ၾကီး လုိ္ခ်င္တာ ဘယ္ေတာ႔ ဝယ္ေပးမွာလဲ။ ထြန္းထြန္း ကို သူ႕အေမက ဝယ္ေပးျပီးျပီး ေျပာတယ္။ ”

“ ဝယ္ေပးမွာေပါ႔ သားရယ္။ ေမေမက သားကို ထြန္းထြန္း ထက္ၾကီးတဲ႔ စက္ရုပ္ၾကီး ဝယ္ေပးမွာ. .။”


ေမေမ ဒီလို ႏွစ္သိမ္႔လိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ သြားစျမဲ ။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ ေမေမက သူဝယ္ဖို႔ လမ္းၾကံဳတာနဲ႔ ဝယ္ေပးျမဲပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္လာေတာ႔ ေက်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ သားသမီးေတြကို မိဘေတြက ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ထူးျခားတာ တစ္ခုက ေသခ်ာ မျမင္ဖူးလိုက္တဲ႔ အေဖကို ဘာလို႔ သူမ်ားေတြလို မရွိတာလည္း ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး မပူဆာတတ္ျခင္းပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ အေဖက ေသသြားတဲ႔ အတြက္ေၾကာင္႔ သူမ်ားေတြလို မရွိရေကာင္းလား ဆိုျပီး ဝမ္းမနည္းမိ ။ ဒါဟာ ပိုလွ်ံစြာ ကၽြန္ေတာ္အေပၚ ဖိတ္က်ေနတဲ႔ မိခင္ဆိုတဲ႔ ေမတၱာရဲ႕ အရွိန္အဟုန္ ေရတံခြန္ေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ေမေမ ေမတၱာ ေရတံခြန္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လြန္စြာမွ ေအးေဆး ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ႔ျပီ။ မရွိေတာ႔တဲ႔ ဖခင္ကို ကၽြန္ေတာ္ မလြမ္းမိေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မျမင္ဖူးခဲ႔။

“ သား.။ အရမ္းေတြ မေဆာ႔နဲ႔ေနာ္။ ခုန္ေတြေပၚတတ္ျပီး မခုန္ခ်နဲ႔။ အပင္ေတြေပၚလည္း မတတ္နဲ႔။ ”

ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေမေမက မွာေနၾက အတိုင္း ေမေမက မွာတယ္။ မမ ကိုေတာ႔ အထူးအေထြ မွာ စရာမလိုပါ။ မမကေတာ႔ ဒီလို ဘယ္ေတာ႔မွ မေဆာ႔သူ တစ္ေယာက္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမေမမွာ ရင္ ျပန္ေျပာေနၾကအတိုင္းပါပဲ . .

“ ဟုတ္ကဲ႔..ေမေမ။ ”

ဒါဆိုရင္ ေမေမကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ မုန္႔ဖိုး ကို ထုတ္ျပီး မမ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ အိတ္ထဲကို ထည္႔ေပးတယ္။ မမ ကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ စစ္ေဆးသူ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ မမ ဘယ္ေလာက္ရလဲလို႔ သြားလုၾကည္႔မိတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ထက္ ႏွစ္တန္းၾကီးေသာ မမ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မုန္႕ဖိုးက အတူတူ။ ျပီးရင္ ေမေမ ေျပာတယ္။

“ သား. .၊ မတည္႔တာေတြ ဝယ္မစားနဲ႔ေနာ္။ ”

ျပီးရင္ မမ ဘက္ကို လွည္႔ျပီး . .

“ သမီးေရာ ၊ မတည္႔တာေတြ ဝယ္မစားနဲ႔ေနာ္။ ”

ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မမ အတူတူေခါင္းျငိမ္႔ျပီး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

“ ဟုတ္ကဲ႔ ေမေမ။ ”

ဒါျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းထဲဝင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေက်ာင္းပို႔ျပီးမွ ေမေမက ေစ်းထဲမွာ ဖြင္႔ထားတဲ႔ အထည္ဆိုင္ကို သြားမယ္။ မနက္ကတည္းကေန ဆိုင္စဖြင္႔ထားတာကေတာ႔ ေမေမ အစ္မ တစ္ဝမ္းကြဲ ။ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာင္းပို႔ျပီးမွ ေစ်းထဲက အထည္ဆိုင္ကို သြားတယ္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လာၾကိဳတယ္။ ျပီးရင္ ေမေမအထည္ဆိုင္ကို သြားတယ္။ ညေန အထည္ဆိုင္ သိမ္းမွ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မမ ေမေမနဲ႔ အတူ အထည္ဆို္င္ကေန ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္။

ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ဘဝကို အခ်ိန္မ်ားစြာ ၾကီးစိုးထားေစမႈပါပဲ။ ဘဝမွာ ဘယ္လို အေျပာင္းမလဲေတြ ရွိေနတာလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ေလာကၾကီးက ဘယ္လို ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဘဝ ေလာကၾကီးမွာေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မေျပာင္းလဲပဲ ေမေမ ေျပာတဲ႔ စကားေလး တစ္ခြန္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို မုန္႕ဖိုးေပးျပီးတိုင္း ေျပာတတ္တယ္။

“ သား... မတည္႔တာေတြ မစားနဲ႔ေနာ္။ ”

တဲ႔.။ ဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္တာမွ် ေန႕စဥ္ ၾကားခဲ႔ရတယ္။ ေမေမကလည္း ေန႕တိုင္းလို ေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔ေနရင္း အိတ္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္႕ကို မုန္႕ဖို႔ ထည္႔ေပးရင္း ေျပာေနၾက။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ ေရာက္လာသလို ေမေမလည္း ငယ္ငယ္ကလိုေတာ႔ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အရင္လို သန္္မာျဖတ္လတ္မေနေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ဆို ေမေမ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ေပးရမွ ေက်နပ္တယ္။ ေမေမ႕မွာ တစ္ခု အားရွိစရာ ေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ ေရာက္လာသလို မမ ကလည္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ႔ အိမ္မႈကိစၥေတြကို ေမေမ႕အစား မမ က ဝိုင္းလုပ္ေပးတယ္။ ဒီေတာ႔ ေမေမမွာ ကၽြန္ေတာ္႕အက်ီ ၤ ေတြ မီးပူတိုက္ဖို႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္႕ကို မုန္႔ဖိုးေပးဖို႔ ၊ ျပီးေတာ႔ မုန္႕ဖိုး ေပးျပီးတိုင္း “ သားမတည္႔တာေတြ မစားနဲ႔ေနာ္။ ” လို႔ မွာဖို႔ ၊ ျပီးရင္ ေစ်းထဲက ေမေမ႕အထည္ဆိုင္ကို သြားဖို႔ ဒါပဲ ရွိေတာ႔တယ္။

ဒီအရြယ္ၾကီးေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ဖို႔ကိုလည္း မလိုအပ္ေတာ႔ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဆန္ခဲ႔တယ္။ ဒီအရြယ္မွာ ဘယ္မိဘကမွလည္း သူတို႔ သားသမီးကို ေက်ာင္းလိုက္မပို႔ၾကဘူးေလ။ ဒီအတြက္ ေမေမမွာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေျပာဖုိ႔ စကားစု တစ္စု ပိုလာခဲ႔တယ္။ ဒါကေတာ႔. .

“ သား. .။ လမ္းသြား လာတာ ေသခ်ာ ဂရုစိုက္သြားေနာ္။ ”

တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ဒီစကားကို အသက္ ၂၄ မွာ ေနာက္ဆံုးၾကားရတာပါပဲ။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီႏွစ္မွာ ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းျပီးခဲ႔ျပီ။ ဒီအခ်ိန္အထိ ေမေမဆီက ကၽြန္ေတာ္ လက္ဝါးျဖန္႕ မုန္႕ဖိုးေတာင္းေနရတုန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ဘာမွ အလုပ္ရယ္လို႔ မလုပ္ဖူးေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေမေမ႕ဆီက ေက်ာင္းျပီးသည္ အထိ ေမေမ႔မုန္႕ဖိုး နဲ႔သာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္သန္ခဲ႔သည္။ ေမေမကလည္း အျပံဳးမပ်က္ ကၽြန္ေတာ္ လိုသမွ် မ်က္ႏွာ မငယ္ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရွာသည္။ ထို္ေနာက္တြင္ေတာ႔ ေမေမ ေျပာေနၾက စကားေလး ကို ေျပာစျမဲ. . .

“ သား. ။ မတည္႔တာေတြ မစားနဲ႔ေနာ္။ ”

ေက်ာင္းျပီးတဲ႔ ေနာက္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ႕ အသိတစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္နဲ႔ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ GEC မွာ ဥကၠဌ ရာထူးနဲ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသည္။ သို႕႔ေသာ္ ေမေမ႕အိမ္နဲ႔ ေဝးကြာလွေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုျမိဳ႕သို႔ ေမေမ သူ႕အထည္ဆိုင္ကို ပစ္ျပီး ဘယ္လိုမွ မလိုက္ႏိုင္ ၊ ေနာက္တစ္ခုက မမ က တကၠသိုလ္မွာ နည္းျပ ျပန္ျဖစ္ေနေလျပီ။ ေမေမ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္လိုက္လာတယ္ ထားဦး မမ ကို ဘယ္လို ခ်န္ထားခဲ႔မလဲ။

ဒါေၾကာင္႔ အစိုးရ ေပးတဲ႔ အိမ္ကြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနရင္း ဒီျမိဳ႕က GEC အလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ႔တယ္။ ပညာတတ္သာ ျဖစ္တာ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ေလာက အေၾကာင္း ဘာမွ မသိေသးဘူးဆိုတာ လက္ေတြ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္။ လကုန္လို႔ စာရင္းရွင္းတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဥကၠဌ ရာထူးမွ ရေသာ လခက မေလာက္ ။ မေလာက္တာက ကၽြန္ေတာ္ သံုးလို႔ မဟုတ္ပါ။ ဘယ္က လယ္လို ျဖစ္သြားမွန္း မသိတဲ႔ စာရင္းကြာျပီး ကၽြန္ေတာ္ လတိုင္း အျမဲစိုက္ေနရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကလည္း ျမိဳ႔နယ္က လူၾကီးေတြ လာရင္ ဧည္႔ခံပြဲ လုပ္ေပးရတယ္။ ဒါကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္က မသိ။ သူတို႔ လာရင္ လူၾကီး လာစစ္တယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခန္းမ အျပင္အဆင္ကိုပဲ ျပတယ္။ သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံထဲက အေအးတိုက္တယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ဒီထက္ လိုတယ္ လိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ မသိရိုး အမွန္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႔စိုက္ရတဲ႔ ေငြက တစ္လထက္ တစ္လ တိုးလာတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေမေမဆီကေတာင္မွ လွမ္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ လွမ္းေတာင္းရတယ္။

ဒီေတာ႔ ေမေမ နဲ႔ မမ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ ျမိဳ႕ကို လိုက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေတြ႕တယ္။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနရတဲ႔ အစိုးရ အိမ္ကြက္ကို ၾကည္႔ျပီး ေမေမက စိတ္မေကာင္း . “ သားရယ္ ၊ မင္းက အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ႔ အလုပ္ကလည္း ေနရတာ ဆင္းရဲလိုက္တာ။ ” တဲ႔။ ဒီေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကြာေနတဲ႔ စာရင္းကို ျဖည္႔ဖို႔ ေမေမ ကၽြန္ေတာ္႕လက္ထဲ ပိုက္ဆံ တစ္ထပ္ၾကီးေပးသြားတယ္။ ျပီးေတာ႔ ေမေမ မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို မေတြ႕ရလို႔ မေျပာျဖစ္တာ ၾကာေနျပီ ျဖစ္တဲ႔ စကားေလးကို ေျပာတယ္။

“ သား. . .။ မတည္႔တာေတြ မစားနဲ႔ေနာ္။ ”

တဲ႔။ ေမေမကေတာ႔ ေျပာရိုးေျပာစဥ္ေျပာေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာေတာ႔ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္။

“ ကၽြန္ေတာ္ မတည္႔တာေတြ မစားပါဘူး. .၊ ေမေမရယ္။ ”

လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲကပဲ ေျပာမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၂ ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ေမေမနဲ႔ မမ မေျပာမဆိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဆီေရာက္လာတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ သိတာက ေမေမ က ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ဒီျမိဳ႕မွာ အိမ္တစ္လံုး ဝယ္လိုက္တယ္ ဆိုတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာတာ ပိုအဆင္ေျပေအာင္လို႔တဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္အသစ္ေလးကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ႔ ေျပာင္းစရာလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိခဲ႔ပါ။

အိမ္ထဲေရာက္ေတာ႔ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္႕လက္ထဲ အိမ္ေသာ႔ေလး ေပးရင္း . .

“ သား. ။ သြားတာ လာတာ ဂရုစိုက္ေနာ္။ ”

ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ မနမ္းရတာ ၾကာေနျပီ ျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နဖူးကို နမ္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၃ လေလာက္ မေတြ႕ျဖစ္ျပန္ဘူး။ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေတြ႔ျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ေနျပီ။ ေမေမဆီကို ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းမၾကားရဲလို႔ မမ ဆီကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းကို အကူအညီေတာင္းျပီး ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ႔ . .ခ်က္ခ်င္းကို မ်က္ဝန္းေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ တပ္ဆင္ျပီး ေမေမ ေလရဲ႕ အလ်င္ကို အႏိုင္ပိုင္းျပီး ေရာက္လာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေတြ႕ေတာ႔ . . . .

“ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ. .၊ ငါ႕သား။ ”

တဲ႔။ ေၾသာ္..ေမေမ ဆံပင္ေတြေတာင္မွ ျဖဴေနပါေရာလား။ ေမေမမ်က္ဝန္းနားမွာလည္း မ်က္ရစ္ေတြက တင္းတင္းရင္းရင္း မရွိေတာ႔။ ေမေမ႕လက္ေတြလည္း လက္ျပင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ႔ေနပါလား။ ေမေမ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ၅ ႏွစ္ေလာက္အတြင္း ေသေသခ်ာေခ်ာ ၾကည္႔မိလိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔..ေမေမ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္နဲ႔ အားေတြ ဘယ္က ရလာတာလဲ ေမေမ။ ဘာမဆိုင္ ရင္ဆိုင္မယ္ ဆိုတဲ႔ မာန္ေတြနဲ႔။

“ မသိဘူး ေမေမ ။ သားလည္း ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ အခု ခရိုင္က စာရင္း ဝင္စစ္တာေလ။ ဒီမွာ စာရင္းေတြ ကြာေနတယ္ တဲ႔။ ”

“ ေၾသာ္..ငါ႔သားက ေမေမ ေျပာတဲ႔ စကား ေမ႕သြားတာ ထင္တယ္။ ”


“ ဗ်ာ..ဘာလဲ ေမေမ။ ”

“ ငါ႔သားက မတည္႔တာေတြ သြားစားမိတယ္ ထင္တယ္။ ”

ေမေမကေတာ႔ ေျပာရိုးထံုးစံ အတိုင္း ေျပာေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ဖင္ထိုင္ၾကသြားတယ္။

“ မဟုတ္တာ ေမေမရယ္။ သား ဒီလို မလုပ္ပါဘူး။ ”

“ ဒါဆိုရင္ ငါ႔သား သြားတာ လာတာ ဂရုမစိုက္လို႔ပဲ။ ”

ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းမိေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္က ေမေမ႕သား ေပမဲ႔ ေမေမ႕သားေလး မဟုတ္ေတာ႔ပဲ အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔ သားဆိုေတာ႔ လူၾကီးေတြနဲ႔ အတူ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ထုိင္တတ္လာျပီ ၊ ပန္းကံုးေတြ စြပ္တတ္ေနျပီ ၊ ျပီးေတာ႔ ေမေမ မသိဘူး ဆိုျပီး ညေနဆို ဘီယာဆိုင္လည္း ထိုင္တတ္ေနျပီ။ ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ သတ္ဆိုင္ေသာ ေျပာင္းလဲမႈ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီလိုပဲ ေနလာခဲ႔တာပါ။ အခုေတာ႔....ေမေမ ေျပာေနျပီ။

“ ဒါကေတာ႔ ေမေမရာ.။ ”

“ ထားေတာ႔ သား။ အခု သားကိစၥက ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ။ ”


“ သားလည္း ေသခ်ာေတာ႔ မသိဘူး ေမေမ ။ ခရိုင္က ေရွာင္တခင္ ဝင္စစ္တယ္။ သားကလည္း ဘာမွ မလုပ္ေတာ႔ ေအးေဆးပဲ ဆိုျပီး စာရင္းေတြ ျပေတာ႔မွ ကြာေနမွန္း သိတာ။ ဒါေၾကာင္႔ သားကို အလြဲသံုးစားမႈ နဲ႔ အခုလို ခ်ဳပ္ထားတာ။ ”


“ ဒီေတာ႔ ဘယ္လို လုပ္ရင္ ရမလဲ။ ”

“ ဒါကေတာ႔ သားလည္း မသိေသးဘူး ေမေမ။ သူတို႕ ကြာေနတဲ႔ ပိုက္ဆံကို ျပန္ျဖည္႔ျပီး သားအလုပ္ထြက္ရင္ ရမယ္ ထင္တယ္။ ”

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ ဝယ္ထားတဲ႔ ဒီျမိဳ႕က အိမ္ေလးရယ္။ ရန္ကုန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးဘြားလက္ထက္ထဲက အိမ္အပို တစ္လံုးကို ေရာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ အခ်ဳပ္အတည္းမွ လြတ္လာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ေမေမ႕ေပးတဲ႔ မုန္႕ဖိုးေတြ မ်ားလွခ်ည္႕လား ေမေမရယ္။

ကၽြန္ေတာ္႕အမႈကို အားလံုး ေျဖရွင္းျပီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္အိမ္ တစ္ခါတည္းျပန္ဖုိ႔ ကားေပၚတတ္ခါနီးမွာ အရင္ အလုပ္က အထက္လူၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ႏွစ္သိမ္႕တယ္။ ဟင္႔အင္း...ႏွစ္သိမ္႕တာ မဟုတ္ဘူး . .ဒါ. . .

“ ေအးကြာ.။ ဒါ ဘဝမွာ သင္ခန္းစာလို႔ မွတ္ေပါ႔။ ေနာင္ မျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား ဟုတ္ျပီလား။”

ေျပာျပလို႔မရေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ ခံရခက္တယ္။ စာရင္းေတြ အားလံုးက သူတို႔ လက္ထဲမွာေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီစကားကို ၾကားေယာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ႕အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘဝရဲ႕ အလုပ္အေတြ႔အၾကံဳေလးကို ရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေမေမေပးရတဲ႔ မုန္႕ဖိုးက မ်ားလိုက္တာ ေမေမရယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေမေမ မ်က္ႏွာ မပ်က္ခဲ႔ဘူး။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ ေမေမနဲ႔ စကားေျပာေနေတာ႔ ေမေမ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရတာနဲ႔ပဲ အားလံုး တန္တယ္လို႔ သေဘာထားေနပံု...။

ကံၾကမၼာဆိုးဆိုတာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုေလး အတြင္းပါပဲ။ ပထမဦးဆံုး အေတြ႕အၾကံဳ အေမွ်ာ္အျမင္နည္းခဲ႔စြာ ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ကံၾကမၼာေကာင္း တစ္ခု ေရာက္လာပါတယ္။ ျပည္ပမွ သြင္းကုန္ ထုတ္ကုန္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ မမ အသိတစ္ေယာက္ေၾကာင္႔ အလုပ္ရပါတယ္။ ဒီအလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပထမ အလုပ္မွာ လို မျဖစ္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ျမင္ျမင္နဲ႔ ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ခဲ႔တယ္။ ပထမဦးဆံုးရတဲ႔ လခကို ကၽြန္ေတာ္ အားလံုး ေမေမ႕ကို ေပးခဲ႔တယ္။

ပထမအလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ေပးဖို႔လည္း နားမလည္ခဲ႔ဘူး။ ဘာဆို ဘာမွ မသိခဲ႔တဲ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ဘဝရဲ႕ ထုေထာင္းမႈ တစ္စံုေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ သိလာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လခ ပိုက္ဆံကို ကိုင္ျပီး ေမေမ မ်က္ရည္ေတြ က်တယ္။ ေသခ်ာ တယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္ ၊ ေမေမမ်က္ရည္ေတြက ပူေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ ဝမ္းသာမ်က္ရည္ေတြ ေအးျမပါ႔တယ္။ “ မိဘ မ်က္ရည္ တစ္စက္ သားသမီး ဆင္းရဲတစ္သက္ ” လို႔ ေျပာတတ္ၾကေပမဲ႔ အခု မိဘ မ်က္ရည္က်ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခ်ိန္ကတည္းက မဆင္းရဲခဲ႔ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မွာ ရာထူးေတြ ဆက္ခါ ဆက္ခါ တတ္လာခဲ႔တယ္။ ဒီလိုပဲ ေမေမ ဆံပင္ေတြ လည္း တစ္ပင္ျပီး တစ္ပင္ ျဖဴလာခဲ႔တယ္။ ေမေမ ေစ်းက အထည္ဆိုင္ကလည္း ေဆြးမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ဆက္ဖြင္႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မမ ရတဲ႔ လခနဲ႔ ေမေမ မပူပင္ေအာင္ ေနလို႔ရေနပါျပီ။ ဒါေပမဲ႔ ေမေမ ပူေနဆဲပါပဲ။ ေမေမပူေနတာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ။ “ သား. ။ မတည္႔တာေတြ မစားနဲ႔။ ” လို႔ ေျပာေနတုန္း ။ “ သား. ။ သြားတာ လာတာ သတိထားေနာ္။ ” လို႔ ေျပာေနတုန္း။ ဒါေပမဲ႔..ဒီစကားေတြ အခုေတာ႔ သားနားထဲက လွ်ံက်မေနေတာ႔ပါဘူး ေမေမ။

အထက္တန္း အလုပ္ဌာန အတြက္ စာေမးပြဲ ေျဖေတာ႔ အသားတင္ ၇ ေယာက္ေရြးတာမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္ ေမေမ။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ေနသေလာက္ ေမေမကေတာ႔ မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းဘူး။

“ ေမေမ.။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေနမေကာင္းလို႔လား။ ”

“ မဟုတ္ပါဘူး. . သားရယ္။ ”


“ မဟုတ္ပါဘူး ေမေမရာ ၊ ေမေမ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနတာ။ ”

“ ေမေမက နင္ စာေမးပြဲ ေအာင္လို႔ ႏိုင္ငံျခား ထြက္မွာကို ေတြးျပီး ေမေမနဲ႔ ေဝးဦးမွာ ဆိုျပီး ျဖစ္ေနတာေဟ႕။ ”

လို႔ မမ က ဝင္ေျပာေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ သိရတယ္။

“ ေၾသာ္..မဟုတ္တာ ေမေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က အခု ကေလးလည္း မဟုတ္ေတာ႔ဘူးေလ။ အခု အလုပ္မွာလည္း အထက္တန္း မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီေလ။ အခုက သားအတြက္ အေတြ႕အၾကံဳရဖို႔ သြားမွာပါ ေမေမရဲ႕။ ဘာလဲ ေမေမ သေဘာမတူဘူးလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ သား မလုပ္ဘူး။ ”

“ အို မဟုတ္တာကြယ္။ ေမေမ သေဘာတူပါတယ္။ ေမေမ႕သားကိုလည္း အခုက အားလံုးယံုၾကည္႔ေနပါျပီ။ ဒါေပမဲ႔ ငါ႔သားေလး နဲ႔ ေဝးေနရမွာ တစ္ခုကို ပဲ ေမေမ စိတ္မေကာင္းလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ေမေမ ေျဖႏိုင္ပါတယ္ကြယ္။ သားကလည္း ေမေမ႕ဆီ အျမဲစာေရး ၊ ဖုန္းဆက္ေနာ္။ ”

“ ဟား ဟား ဟား ေမေမကလည္းဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုပဲ သြားေတာ႔မွာ က်ေနတာပဲ။ အမ်ားၾကီး လိုေသးတယ္ ေမေမ ၊ ေနာက္ထပ္ အျမန္ဆံုး ၈ လေလာက္မွ ထြက္ျဖစ္မွာ။ ထြက္ျဖစ္ေတာ႔လည္း ေမေမရယ္ ၊ သားမွာ ဖုန္းေျပာဖို႔ ၊ စာေရးဖို႔ ဒီေမေမပဲ ရွိတာပဲေလ။ ”

ဒါေပမဲ႔ ၈ လဆိုေသာ အခ်ိ္န္ဟာ ေမေမ ပူပန္ေနခဲ႔သလိုပါပဲ။ လ်င္ျမန္စြာနဲ႔ ကုန္ဆံုးေစခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္႕စကား အမွား ျဖစ္တာ တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ ရင္အံုထဲက တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ ခုန္လာျခင္းပါပဲ။ ၈ လအေတာအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူ ေလ႔လာရေသာ ၇ ေယာက္အဖြဲ႔ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ဘက္က လြတ္ေနတဲ႔ နံရိုးေလး တစ္ေခ်ာင္းပါလာခဲ႔တယ္။ ဟုတ္တယ္..၊ သူက ကၽြန္ေတာ္႕ဘယ္ဘက္ နံရိုးေလးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔ခႏၶာကိုယ္မွာ လြတ္ေနတဲ႔ ဘယ္ဘက္နံရိုးေလးကို သူပဲ ျဖည္႔ေပးနိုင္မယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္႕ဘဝမွာလည္း သူရွိမွာ ျပည္႔စံုမယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ျမင္ခ်င္း သိလိုက္ရတယ္။

မ်ားျပားလွတဲ႔ ေလ႔လာမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူတြဲ လုပ္ေနရင္း သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ အၾကည္႔ေတြနဲ႕ပဲ စကားေတြ ေျပာခဲ႔တယ္။ မ်က္ဝန္းေတြက စကားေတြ ၊ အသံေတြက ပိုျပီး ထိေရာက္ေစတယ္ မဟုတ္လား။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကေတာ႔ တင္းတင္းေစ႔ထားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူ႕မ်က္ဝန္းမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မကၽြမ္းက်င္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ အဓိပၸါယ္ တစ္ခုခု ရွိေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ တိုင္းတစ္ပါးမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္လာခဲ႔တယ္။

ေလယာဥ္ကြင္းကို ေမေမလိုက္ပို႔ေတာ႔ ေမေမၾကိဳက္တဲ႔ သစ္ခြ ႏွစ္ခက္ကို ပန္ရင္း ေမေမၾကိဳက္တဲ႔ အျပာေရာင္ခ်ိတ္ကို ဝတ္ထားျပီး ေမေမျပံဳးထားတယ္။ ေမေမရင္ထဲက ဝမ္းနည္းျခင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းျမင္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ ေမေမ ဟန္လုပ္ျပံဳးထားတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရတယ္။ ေဆးမဆိုးတတ္တဲ႔ ေမေမဆံပင္ကေတာ႔ အျဖဴအနက္ သူတို႔ ေနရာ အျပိဳင္လုရင္း အေရာင္ေတြ ကြက္ေနတယ္။ ဒီေန႕ရက္ကို ေမေမဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းနည္းျပီး ေရာက္မွာ ေၾကာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္လံုး ေမေမနားမွာပဲ ရွိေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ေပၚတတ္ေတာ႔မယ္ ဆိုမွ ေမေမကို ထိုင္ရွိခုိးေတာ႔ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္႔ အိတ္ထဲကို ပိုက္ဆံ ထည္႔ေပးတယ္။ ျပီးေတာ႔. .

“ သား. .။ မတည္႔တာေတြ ဝယ္မစားနဲ႔ေနာ္။ ”

ဆိုျပီး ထံုးစံ အတိုင္းမွာတယ္။ “ ဒီပိုက္ဆံက ဟိုမွာ သံုးလို႔မရဘူး ေမေမ ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ေတာ႔ပါ။ ဟုတ္ကဲ႔လို႔ ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမေမကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ေလယာဥ္ကြင္းဘက္ကုိ ဦးတည္လိုက္တယ္။

ဒါဟာ ခဏဆိုေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၅ ႏွစ္ၾကာသြားခဲ႔ပါတယ္။ ဒီကာလ အေတာအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါ ေမေမဆီ စာေရးခဲ႔တယ္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ဖုန္းဆက္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝ မပ်က္ကြက္ခဲ႔။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နံရိုးေလးတို႔ကလည္း ေန႔စဥ္ ဖုန္း အဆက္အသြယ္ မျပတ္ခဲ႔ပါ။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ႔ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဝဲဘက္မွာ လြတ္ေနတဲ႔ နံရိုးေလးကို ေနရာတက် ျဖည္႔ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ႔တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ ဟိုေရာက္ျပီး ၂ ႏွစ္ၾကာမွ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားလုပ္ရင္း ခ်စ္သူသက္တမ္း ၃ ႏွစ္ၾကာေတာ႔မွ အခုလို ကိုယ္႔ႏိုင္ငံျပန္ျပီး ေဆြမ်ိဳးေတြေရွ႕မွာ လက္ထပ္ဖို႔ ျပန္လာခဲ႔တာပါ။

ေလယာဥ္ကြင္းမွာ လာၾကိဳေနတဲ႔ ေမေမမ်က္ႏွာက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၅ ႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ သြားတုန္းကထက္ အေရးအေၾကာင္းေတြ ပိုမ်ားလာခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခု ေမေမေရွ႕မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက အႏွံ႕အျပား ။ ေမေမ လင္းလက္စြာနဲ႔ပဲ ျပံဳးေနတယ္။ ေမေမမွာ ထူးျခားတာက ခုခ်ိန္အထိ မ်က္မွန္ မတပ္ရေသး။ ေမေမဆံပင္ေတြကေတာ႔ အျဖဳေရာင္ေတြက အႏိုင္ရသူေတြလို အနက္ေရာင္ေတြကို ဖံုးလႊမ္းလာေနခဲ႔ျပီ။ ဒါေပမဲ႔ သားကို ေတြ႕လို႔ ျပံဳးတဲ႔ ေမေမ အျပံဳးက လင္းလက္ေနဆဲ။

“ ေမေမ..။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ေျပးျပီး ေမေမကို ရင္ထဲ ဆြဲျပီး ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဟိုးအရင္ကေတာ႔ ေမေမရင္ခြင္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ခဲ႔ရတာပါ ေမေမ။

သား.. ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ”

ေမေမကေတာ႔ ထံုးစံ မျပတ္ေမးပါတယ္။

“ ေကာင္းတာေပါ႔ ေမေမရာ ။ ဒီမွာ ၾကည္႔ ..၊ အေကာင္းၾကီး။ ”

“ ေပး..၊ သားအထုပ္ေမေမဆြဲေပးမယ္။ ”

ေမေမ..ကေတာ႔ သားနဲ႔ ေတြ႕ရင္ အင္အားေတြ ျပည္႔ေနတယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေမေမရယ္ စိတ္ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္ ေမေမ ေတာ္ေတာ္ ပိန္ေနတယ္။

“ ရတယ္ ေမေမ။ အလုပ္သမားေလးေတြကို ဆြဲခိုင္းလိုက္မယ္။ ေမေမ ဒါၾကီးဆြဲေနရင္ သားနဲ႔ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ရႈပ္ေနမယ္။ ”

ဒီလိုေတာ႔ ေမေမ သေဘာတူတယ္။ ေၾသာ္..ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေျပာင္းလဲ ရင္႔က်က္ခဲ႔ပါေရာလား။ အရင္က ဘာမွ မသိလို႔ လူေတြ ေခ်ာက္တြန္းခံခဲ႔ရတဲ႔ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ဆိုတာ အခုေန ယံုႏိုင္ပါ႔မလား။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕အသက္ ၃၂ ရွိေနျပီ။

အိမ္မွာ တစ္ပတ္ေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နံရိုးေလး အစီအစဥ္ကို ေမေမ႕ကို ေျပာျပျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလ်င္အျမန္ လက္ထပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရခဲ႔တဲ႔ ခြင္႔က ၃ လ ။ လက္ထပ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟန္းနီးမြန္း အေနနဲ႔ ငပလီကို တစ္လေလာက္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ၃ ရက္တစ္ခါ ေမေမ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚတယ္။ ေမေမ ေနေကာင္းလား။

ခြင္႔ေစ႔တဲ႔ေန႕ရက္ မေရာက္ခင္ ရက္ပိုင္း အလိုမွာ ေမေမ ကၽြန္ေတာ္႕ကို လက္ေဆာင္ တစ္ခုေပးတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး မမ ကေတာ႔ ေျပာတယ္။

“ ငါ႔ေမာင္ေရ။ နင္႕ကို အေႏြးထည္ ေပးခ်င္လို႔ ဆိုျပီး အခုမွ သိုးေမႊးထိုးတဲ႔ သူကို ေခၚျပီး ေမေမ႕ကို သင္ခိုင္းရတယ္ေဟ႔။ ”

“ ဟာ.. ဟုတ္လား ေမေမ။ ”


ေမေမက ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းနဲ႔ ရယ္ေနတယ္။ ေမေမ႕မွာ ကံေကာင္းတယ္ သြားေတာ႔ တစ္ေခ်ာင္းမွ မက်ိဳးေသး။ ဒီအတိုင္းပဲရွိတယ္။ ျပီးေတာ႔ ေမေမ႕အျပံဳးေတြ အသက္ဝင္ေနဆဲ။

“ ဟုတ္တယ္ ။ သားရယ္။ သားတို႕ ဂ်ပန္မွာ အရမ္းေအးတယ္ ၾကားလို႔ ေမေမက သားအတြက္ အေႏြးထည္ ထိုးထားတာကြယ္႕။ ”

“ ဟုတ္လား။ လုပ္ပါဦး ေမေမရာ ျပပါဦး။ ”


ေမေမက သူရဲ႕ ေဘးက အထုပ္ေလးကို ျဖည္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ “ သိုးေမႊးဆြယ္တာေလး ” ။ ေၾသာ္. . .ဂ်ပန္ရဲ႕ ေအးပံုနဲ႔ ဒီဆြယ္တာ ဆိုရင္ အိမ္ထဲမွာေတာင္မွ ဝတ္လို႔မရဘူး။

“ ဟာ..ေကာင္းလိုက္တာ ေမေမရာ။ ဒါနဲ႔ဆိုလို႔ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာပဲ သြားသြား ေႏြးေနျပီေပါ႔။ ေကာင္းတယ္ အခုထဲက ဝတ္ထားလိုက္ေတာ႔မယ္။ ”

ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆြယ္တာကို ေကာက္စြပ္လိုက္ျပီး ေမေမ႕ကို ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ျပီးမွ. .

“ ေမေမ..သားတို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြ ရျပီ။ ေနာက္အပတ္ထဲ ထြက္ရမယ္ ေမေမ။ ”

ေမေမ အျပံဳးတို႔ ရုတ္တရက္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ေနလာလို႔ ႏွင္းေတြ ကြယ္သြားသလိုပါပဲ။ ျပီးမွ. .

“ ေအးေလ..ဟုတ္တာပဲ။ ငါ႔သားလည္း ခြင္႔နဲ႔လာတာပဲေလ။ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ သား။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ပါ ေမေမ။ ”

“ ျပီးေတာ႔ . .သြားတာ လာတာလည္း သတိထား ဂရုိစိုက္။ သမီးေလးကိုလည္း ဂရုစိုက္ေနာ္။ ”


“ ဟုတ္ကဲ႔ပါ ေမေမရယ္။ ေပးလက္စနဲ႔ေတာ႔ မုန္႕ဖိုးပါ ေပး ေမေမရာ။ ဒါမွ ျပည္႔စံုမွာ. . ။ ”

ေမေမ က လွစ္ခနဲ႔ ျပံဳးရင္း . .

“ ေမေမလည္း ဒါေျပာမလုိ႔ပါပဲသားရယ္ ။ ပထမတစ္ခါ သားသြားေတာ႔ေလ ေမေမလည္း ငါ႔သားေလးကို မုန္႕ဖိုး မေပးရေသးပါလား ဆိုျပီး လက္ထဲမွာ ရွိတာ ေပးလိုက္တာ ၊ ဟိုုမွာ သံုးမလို႔ မရတာ မစဥ္းစားမိဘူး။ ေနာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ သမီးက ေျပာမွ သိေတာ႔တယ္။ ”

“ အာ..ဒီအပ်ိဳၾကီးကေတာ႔ ဒါေၾကာင္႔လည္း အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ေနတာ။ ”

“ ဘာရယ္။ ”

မမ က အခန္းထဲက လွမ္းေအာ္တယ္။ ဒီေတာ႔ ေမေမ အျပံဳးေလး ျပန္ွရွင္သန္လာခဲ႔တယ္။

“ အခုေတာ႔ ေမေမ သားအတြက္ မုန္႕ဖိုး လုပ္ထားပါတယ္ သားရယ္။ ”

“ ဘာလဲ ေမေမ။ ”

ေမေမ က အိတ္ထဲက စာအိတ္တစ္ခုကို ႏႈိက္ျပီး ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လဲျပီးသား ေဒၚလာေတြ.. . ။

“ ဟာ .. . မ်ားလွခ်ည္လား ေမေမရ။ ”

“ ေအးေလ. .ေမေမလည္း ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိတာပဲ ။ ဒါေၾကာင္ ဘဏ္ထဲက အကုန္ထုတ္ျပီး သားကို မုန္႕ဖိုးေပးတာ။ ”

ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ မလိုပါ။ သို႕ေသာ္ . .ဒါဟာ “ အေမ႕မုန္႕ဖိုး ” ပဲေလ။

“ ဟုတ္..သားယူမွာေပါ႔ ေမေမရာ။ ”

ေနာက္မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပံုစံတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေမေမလွဴဖို႔ဆိုျပီး ေပးခဲ႔ေတာ႔မယ္။ အခုေတာ႔ ..ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ လိုတယ္။

“ သားပို႔ေပးတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြကိုလည္း ေမေမ သံုးေနာ္။ ျပီးေတာ႔ လွဴေနာ္။ ဒါမွ သားလည္း ကုသိုလ္ရမွာ..။ ”

“ ေအးပါ သားရယ္။ လွဴတာေပါ႔ကြယ္။ သား.....”

“ ဗ်ာ..ေမေမ။ ”

“ ေျပာေနၾကေပမဲ႔ ေျပာရဦးမယ္ သားရယ္။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႕..ေျပာပါဗ်ာ။ ”

“ သား. ။ မတည္႔တာေတြ ဝယ္မစားနဲ႔ေနာ္။ ”

“ ဟာ . . ေမေမကလည္း။ စိတ္ခ် ေမေမ ။ မစားပါဘူး။ ”

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအၾကိမ္ ႏိုင္ငံနဲ႔ ခြဲခြာလာခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၄ ႏွစ္ၾကာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အလည္တစ္ေယာက္ ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ေမေမ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနဆဲပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ နံရိုးေလး ဗိုက္ထဲမွာ ဝင္စားေနျပီခဲ႔ျပီ။ ေမေမရဲ႕ အမွာ ေမေမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခြဲခြာျပီး တတိယအၾကိမ္ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာလာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ပထမ သားေလးကို ေမြးတယ္။ ဒုတိယ သမီးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ၃ ႏွစ္ျခားျပီးေမြးခဲ႔တယ္။

လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ လက္ရွိ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ကေလးေတြ ပညာေရးေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံျပန္ဖို႔ အေရး ျဖစ္မလာေသးဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ သားၾကီးကလည္း ေက်ာင္းေနေနျပီ ၊ သမီးေလးေတာင္မွ မူၾကဳိအဆင္႔တတ္ေနရျပီ။ အရင္လို မအားေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ႕ကို တစ္လတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ ရေအာင္ စာထည္႔တယ္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ ဖုန္းဆက္တယ္။ ေမေမလည္း ေနေကာင္းေနဆဲပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘဝမွာ အေျပာင္းအလဲ ေန႕ရက္ တစ္ရက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားတိုက္ခံရျခင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေမာင္းေနရင္း မီးပြိဳင္႔မွာ ေစာင္႔ေနတုန္း တစ္ဖက္ ကားလမ္းမွ ကားက ဟန္ခ်က္ပ်က္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကားဆီကုိ အသားလြတ္ ဝင္တ္ိုက္တာပါ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ကားတံခါးနဲ႔ညွပ္ျပီး ေျခေထာက္က်ိဳးသြားတယ္။ ဒီေတာ႔ ေဆးရံုကို လူနာတင္ယာဥ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပါသြားတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သတိရလိုက္တာက ဒီေန႕ ေမေမ႕ကို ဖုန္းဆက္ရမဲ႔ေန႔... . .။

ဒါေၾကာင္႔ မမ ဟန္းဖုန္းကို ကၽြန္ေတာ္ အရင္လွမ္းေခၚပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ မမ က ဖုန္းကို မကိုင္ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ႔ မမ ဟန္းဖုန္းကို လာကိုင္တယ္။

“ ဟယ္. . .လို ”

ဆိုတဲ႔ ထူးသံၾကားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္တယ္။ ဒါ မမ အသံ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္က ၾကီးေမ အသံ ၊ ေမေမ ညီမဝမ္းကြဲ အသံ ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူလို႔ မေျပာပဲ မမ ကိုပဲ ေခၚခိုင္းလိုက္တုန္း။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုက အခန္းထဲကို သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေရာက္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ကို ေက်ာက္ပတ္တီး ကိုင္ျပီးျပီ ၊ ဒဏ္ရာသက္သာေအာင္ ေဆးလည္း ထိုးျပီးျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ လိုေနတာ မမ ကို ဖုန္းေျပာဖို႔.။ အခုေတာ႔ မမ ဖုန္းလာမကိုင္ခင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝင္လာျပီး. . .

“ ေဟ႕ေကာင္ သက္ေဝ ၊ မင္းကားတိုက္ခံရတယ္ ဆိုလို႔ လိုက္လာတာကြ..။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကို လက္နဲ႔ပိတ္လိုက္ေပမဲ႔ တစ္ဖက္က ၾကီးေမ ၾကားသြားလား မသိဘူး။ ခ်က္ခ်င္း အသံေပၚလာတယ္။

“ ဟဲ႔..အခု ဆက္ေနတာ ေမာင္သက္ေဝလား။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျဖမိ။

“ ကၽြန္ေတာ္ မခင္ထား နဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါ။ ”

ဒါပဲ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ တစ္ဖက္က အရမ္းတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ျပီးမွ..ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင္႔တာ ျဖစ္လာတယ္။

“ ဟဲ႔..ကေလးမေလးေရ..။ ေမာင္သက္ေဝ ကားတိုက္လို႔တဲ႔ ဘယ္သူလဲ မသိဘူး ဖုန္းဆက္တယ္။ ေမးလိ္ု႔လည္း မရဘူး။ ျမန္ျမန္လာကိုင္စမ္း.။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲ မိုက္ခနဲ႔ ျဖစ္သြားတယ္။ ကားတိုက္ခံရတုန္းကေတာင္မွ ဒီလို မျဖစ္ခဲ႔ပါ။ ေျပးသံလႊားသံေတြ ၾကားလိုက္ရျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ဖုန္းကို လူတစ္ေယာက္ ကိုင္သံၾကားလိုက္ရတယ္။

“ ဟဲလို ”

ေသခ်ာတယ္ ။ ဒါ မမ ရဲ႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံ။

“ မမ ၊ ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကားေတာ႔ အတိုက္ခံရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ေျခေထာက္ေတာ႔ က်ိဳးသြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခဏေတာ႔ ေဆးရံုမွာ ေနရမယ္ေလ။ ေမေမ႕ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ ဒီည ခ်ိန္းထားတာ ဆိုေတာ႔ ဒီည အနာ မနာေအာင္ ဆရာဝန္ေတြ အိပ္ေဆးေတြ တိုက္လို႔ ေသာက္ျပီး အိပ္လိုက္ရရင္ ေမေမ နဲ႔ မေျပာျဖစ္မွာ စိုးလို႔ မမ တစ္မ်ိဳးေျပာထားပါလို႔ လွမ္းျပီး ေျပာတာ ၊ ဒါေပမဲ႔ ၾကီးေမနဲ႔ သြားတိုးေနတယ္။ ”

ဟိုဘက္က ဘာမွ ျပန္ေျပာသံ မၾကားရ။

“ မမ ... မမ။ ဟဲလို ”

“ ေအး .. မမ ၾကားတယ္ ေမာင္ေလး။ ဒါေပမဲ႔ ခုနက ၾကီးေမ ေအာ္လိုက္ေတာ႔ ေမေမလည္း ၾကားတယ္။ အခု ေမေမေနာက္မွ ေရာက္ေနတယ္။ ေမေမက ဖုန္းေျပာမယ္တဲ႔။ ”

“ ေၾသာ္..ဟုတ္ကဲ႕႔ ။ ဒါဆိုလည္း ေပးလိုက္ပါ မမ။ ”

ဖုန္းလြဲေပးသံ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္။ ျပီးေတာ႔. . ဖုန္းထဲက စိုးရိမ္မႈေတြ အရင္ စီးဝင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ပါးဆီကို တိုးေနတယ္။

“ သား..........။ ”

ေမေမအသံက စိုးရိမ္မႈေတြနဲ႔ အားပါလွတယ္။

“ ဗ်ာ...ေမေမ။ ေမေမအိပ္ေနတယ္ မွတ္လို႔။ သားအခု ဘာျဖစ္ေနလဲ သိလား။ ”

“ ေအး..ကားတိုက္ခံရတယ္ဆို။ “

“ ဟုတ္တယ္ ေမေမ ။ သားကလည္းကားထဲကပဲေလ။ ကားအျပင္ကို တိုက္တာ သားက ကားထဲမွာ ရိုက္သလို ျဖစ္ျပီး ေျခေထာက္ေလးပဲနည္းနည္း ထိတာပါ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး သိလား ေမေမ။ ”

“ ဘာမွ မျဖစ္မွေတာ႔ ေဆးရံုဘယ္တတ္ရမလဲ သားရယ္။ ”

“ ေၾသာ္..မဟုတ္ဘူးေလ. . ေမေမရယ္။ သားေျပာတာက အခု သား ေမေမနဲ႔ စကားေျပာေနႏိုင္တယ္ေလ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေလ။ ဒါကို ေျပာတာ ၊ ေျခေထာက္က နည္းနည္းေလး ထိသြားတာ။ သား စိတ္ပူတာက သား ညက်ရင္ ေမေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ မေျပာျဖစ္မွာ စိုးလို႔ အခု လွမ္းျပီး ေျပာထားတာ။ ”


ေမေမ ဘက္က တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။

“ ဟဲလို.. ေမေမ. ။ ”

“ ေအး..ရွိတယ္.သား။ ေမေမ႕ကို ဘာမွ မပူနဲ႔ ၊ သားသာ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္ ၾကိဳးစား ဟုတ္ျပီလား။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔။ ”

“ ေနာက္ေန႕ေတြလည္း သားေျခေထာက္ကို ဂရုစိုက္။ အားလံုးအဆင္ေျပျပီ ေကာင္းျပီ ဆိုမွ ေမေမဆီဖုန္းဆက္ေပါ႔ သားရယ္။ ေမေမ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ”


“ ဟုတ္ကဲ႔ ေမေမ။ ”


“ ဒါဆို ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ႔ သား။ သား နားေတာ႔..။ ေမေမလည္း ဘုရားမွာ ရွိခိုးျပီး ဆုေတာင္းေပးမယ္ ။ သားလည္း ဘုရားစာရြတ္ေနေနာ္.။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ ေမေမ။ ဒါဆို သားဖုန္းခ်လိုက္ျပီေနာ္။ ေမေမလည္း ေနေကာင္းေအာင္ေနေနာ္။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းကို သက္ျပင္နဲ႔ အတူ ခ်လိုက္တယ္။ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ အားနာစြာနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေပးေနတယ္။ မနာက်င္ေအာင္ ထိုးထားေသာ ေဆးအရွိန္ေၾကာင္႔ ထင္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအိပ္ငိုက္လာတယ္။ ခဏၾကာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာက ႏႈိးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးမွာ စိတ္ပူစြာနဲ႔ ေစာင္႔ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဇနီး ဇင္မာ ၊ သားနဲ႔ သမီးနဲ႔ အတူ ေရာက္ေနတယ္။

“ ကို ဘာျဖစ္သြားလဲ။ ”

“ ေျခေထာက္ေတာ႔ က်ိဳးသြားတယ္။ လူေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ အခုေတာ႔ ေက်ာက္ပတ္တီးကိုင္ထားတယ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ႏွစ္လေလာက္ေတာ႔ ျငိမ္ေနရတယ္ ထင္တယ္။ ”


ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အထင္ မမွန္ခဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းျပီး ၁၀ ရက္ေက်ာ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ထဲက စူးစူးျပီး ေအာင္႔တယ္။ ဘယ္လိုမွ ေနလို႔ မရ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္က ေက်ာက္ပတ္တီးကို ခြာျပီး ဓါတ္မွန္ရိုက္ၾကည္႔ေတာ႔ က်ိဳးသြားေသာ အရိုးမွ အစတစ္ခုက ေျခေထာက္မွ အာရံုေၾကာတစ္ခုကို ထိုးခြဲေနတယ္။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ခြဲစိတ္မႈ တစ္ခုကို လုပ္ရတယ္။ ခြဲစိတ္လိုက္ေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ေျခေထာက္ထဲမွာ က်ိဳးျပီး ညွပ္ေနတဲ႔ အရိုးေလးေတြ မ်ားစြာ ရွိေနတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ခြဲစိတ္မႈ ကၽြန္ေတာ္ ေလးခါ လုပ္ခဲ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ႔မွ စိတ္ခ်ေသခ်ာရျပီ ဆိုမွ ေက်ာက္ပတ္တီးကိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာစြာ အနားရတယ္။ ကားတိုက္မႈေလးတစ္ခုနဲ႔ ေျခေထာက္ေလးက်ိဳးတာကို ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ရႈပ္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာစြာ နားရမွ ေမေမ႕ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႔ သတိရတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေနတာ ေမေမသိေနတာ ဆိုေတာ႔ စိတ္လည္းမပူမိ။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ႕ဆီ ဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းလွမ္းေခၚလိုက္ေတာ႔ အိမ္က ဖုန္းကို ကိုင္မဲ႔သူ မရွိ ။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေခၚတယ္။ မရ။ ဒါနဲ႔ မမ ဖုန္းကို လွမ္းဆက္လိုက္ေတာ႔ မမ ဖုန္းကိုင္တယ္။

“ မမ .. ၊ ေမေမေရာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ဖုန္းေခၚတာ ကိုင္မဲ႔သူ မရွိဘူး။ ”

“ ေၾသာ္ .. ဖုန္းပ်က္ေနလို႔ ျဖစ္မွာပါ။ နင္႔သက္သာလား ေမာင္ေလး။ ”


“ ဇင္မာနဲ႔ ေတာ႔ မမ အျမဲ ဖုန္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔.။ အခု အားလံုး အဆင္ေျပသြားျပီ။ စိတ္ခ်ရျပီေလ။ ေျခေထာက္ေလး က်ိဳးတာ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖစ္ရတယ္လို႔ဗ်ာ။ ေလးခါ ခြဲခန္းဝင္ရတယ္။ ”


“ ေၾသာ္..ဒါကေတာ႔ကြယ္.၊ လိုအပ္လို႔ေပါ႔.။ ”


“ မမ ေမေမ နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္။ ”

“ မမ က အခု ေက်ာင္းမွာေလ။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ႔ ေျပာေပါ႔ကြာ။ ”


ဒါေပမဲ႔ မမရဲ႕ ေနာက္ေန႕က ႏွစ္ပတ္သာ ၾကာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမနဲ႔ စကားမေျပာျဖစ္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚတိုင္း မမ ေက်ာင္းမွာ ၊ အျပင္မွာပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္က ဖုန္းကိုလည္း ေခၚလို႔မရ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းထပ္ေခၚျပီး. .

“ မမ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္။ ”

မမ ဘက္က ဘာမွ တံု႕ျပန္မႈ မလာ။

“ မမ...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ”

“ ေမာင္ေလး။ မမ ေျပာတာ ေသခ်ာ နားေထာင္။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔။ ”

ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ ပိုပူလာတယ္။

“ မင္း နဲ႔ ေမေမ ေနာက္ဆံုး စကားေျပာျပီးေတာ႔ မင္းကို ေမေမမွာတယ္ မဟုတ္လား။ ဘုရားစာရြတ္ ၊ ေမေမလည္း ဘုရားရွိခိုးျပီး ဆုေတာင္းေပးမယ္ ဆိုတာေလ.။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ ။ မွတ္မိပါတယ္။ ”

“ ေအး...အဲဒီအခ်ိန္က စျပီး ေမေမ မင္းအတြက္ ေန႕တိုင္း ၊ အခ်ိန္တိုင္း ဘုရားေရွ႕မွာ ထိုင္ျပီး ဆုေတာင္းေပးေနတယ္။ မမ တို႔ အိပ္ျပီ ဆိုရင္လည္း ေမေမ ဘုရားရွိခိုးေနတုန္း။ မမတို႔ မနက္ အိပ္ယာႏိႈးေတာ႔ ေမေမ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာပဲ။ ၾကာေတာ႔ ေမေမရယ္ ညဘက္ အိပ္ရဲ႕လား ဆိုေတာ႔လည္း “ အိပ္ပါတယ္ သမီးရယ္။ သမီးေမာင္ေလးက အေဝးမွာ ဆိုေတာ႔ သူ႕အတြက္ လုပ္ေပးေနလို႔ပါ။ ” လို႔႔ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။

ဒါနဲ႔ တစ္ေန႕ေတာ႔ မမ အိပ္ယာႏိုးေတာ႔ ေမေမ႕ကို ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ဘုရားကန္ေတာ႔ေနတဲ႔ ပံုစံ အတိုင္း ကုန္းကုန္းေလးေတြ႕ေနရတယ္။ ဒီေတာ႔ မမလည္း ဘုရားဝတ္ျပဳေနတယ္ပဲ ထင္တာေပါ႔။ ေနာက္တစ္ခါ သြားၾကည္႔ေတာ႔လည္း ဒီလိုပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ေမေမ လို႔ ေခၚေတာ႔ ျပန္မထူးဘူး။ ဒါနဲ႔ မမလည္း သြားျပီး ေမေမ႕ကို ထိလိုက္ေတာ႔မွ ေမေမ႕အသားေတြ ေအးစက္ေနတယ္ ေမာင္ေလး။ ”

“ ဗ်ာ....ဒါဆို။ ”

“ ေနဦး.။ ေလာျပီးေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔။ မမလည္း သိသိခ်င္း ၾကီးေမတို႔ တျခားအိမ္ေဖာ္ေလးေတြကို ေခၚျပီး ေမေမကို ေပြ႔ျပီး ဆရာဝန္ေခၚလိုက္ေတာ႔ ဆရာဝန္က ေျပာတယ္။ ေဆာင္းတြင္းၾကီးမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မေနပဲ တစ္ေနရာထဲမွာ ၾကာၾကာထိုင္ေနလို႔ ေမေမ ေလျဖတ္သြားတာတဲ႔.။ ”


“ ဟာဗ်ာ.။ မမတို႔ သိပ္ေပါ႔တာကိုး ။ ”

“ ေအးေလ ထားပါေတာ႔။ မမ တို႔လည္း မထင္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ မမလည္း ေမေမ႕ကို အစြမ္းကုန္ ျပဳစုကုသပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေမေမ အရင္လို လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး ေမာင္ေလး။ စကားကုိလည္း အရင္လို မေျပာႏိုင္ေတာ႔ဘူး ။ ကိုယ္တစ္ျခမ္းေလျဖတ္တာ ဆိုေတာ႔ မင္းလည္း သိပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔ မင္းဖုန္းေျပာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ေျပာပါ။ ဒါေပမဲ႔ မင္းကို အရင္လို ျမန္ျမန္ ဆန္ဆန္ ျပန္ေျပာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကို မင္းသေဘာက္ေပါက္ထားဖို႔ လိုတယ္။ ”


“ ဟုတ္ကဲ႕ပါ မမရာ.။ ဒါေပမဲ႔ ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အသိမေပးရတာလဲ။ ”

“ မင္းကလည္း ေျခေထာက္က်ိဳးတယ္ ဆိုျပီး ေပါ႔မေနနဲ႔ မင္းလို႔ ထိခိုက္ျပီး ျဖတ္လိုက္ရတဲ႔ သူေတြ ရွိတယ္။ မင္းက ရိုးရိုး ေျခေထာက္က်ိဳးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေမေမ အေၾကာင္းကို ဇင္မာ ကိုေတာ႔ ေျပာျပထားပါတယ္။ ”

“ ဟာ..သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဘာမွ မေျပာဘူး။ ”


“ ဟုတ္တယ္ေလ။ မမ မေျပာခိုင္းတာ မင္းကလည္း ဒါကို သိရင္ အတင္းျပန္လာခ်င္မယ္။ ဒါဆို မင္းေရာဂါကလည္း အလ်င္းေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို မင္းေျခေထာက္ပါ ဆံုးရံႈးရႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မေျပာတာ။ ”


“ ထားပါေတာ႔ မမ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔ ဖုန္းေျပာရမလဲ။ ”


“ ေအး..မင္း ညက်ရင္ မမ ဟန္းဖုန္းကိုပဲ ေခၚလိုက္။ ေမေမနဲ႔ ေပးေျပာမယ္။ မမ ေျပာတာေတာ႔ မေမ႕နဲ႔။ ”


မမ နဲ႔ ဖုန္းေျပာျပီး ခဏေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဇနီး ဇင္မာ သားနဲ႔ သမီးနဲ႔ အတူ ဝင္လာတယ္။

“ ကို သက္သာလား။ ဘယ္လို ေနေသးလဲ။ ”

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို တမင္ စကားျပန္မေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သတင္းဝွက္ထားတယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ကေလးဆိုးၾကီးလို စိတ္ေကာက္ ျပေနလိုက္တယ္။

“ ကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ”

ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေသခ်ာ ၾကည္႔ျပီး. . .

“ ကို အခုပဲ မမ နဲ႔ ဖုန္းေျပာျပီးျပီ။ ေမေမ အေၾကာင္းလည္း သိလိုက္ရျပီ။ ကို ဒီလကုန္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္မယ္။ ”

“ ဟာ မဟုတ္တာ..။ ”

“ ဘာ မဟုတ္တာလဲ။ ရေအာင္ ျပန္မယ္။ ”

“ ကို႕ ေျခေထာက္က သာမာန္က်ိဳးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အရိုးစေတြက အာရံုေၾကာေတြကို ထိုးမိေနတာ။ အခုေတာင္မွ ေလးခါခြဲရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီအခ်ိန္မွာ အေမ ေလျဖတ္တာကို ကို႕ကို ေျပာလိုက္ရင္ ကို အခုလို မရရေအာင္ ျပန္ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ။ ကိုလည္း ဒုကၡျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မေျပာတာပါ ကိုရယ္။ ”


“ ေအးေလ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခု ကို ေကာင္းေနျပီေလ။ ”


“ ရာႏႈန္းျပည္႔ ျပန္ေကာင္းလာတာမွ မဟုတ္တာ ကိုရယ္။ ဆရာဝန္ၾကီးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၾကည္႔႔ပါဦး။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ဇင္မာ႕ကို ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပဲ။ ေနာက္ေန႕မွ ဆရာဝန္ၾကီးေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး ေမးဦးမယ္လို႔ ေတးထားလိုက္တယ္။ ညေရာက္ေတာ႔ ေမေမ႕ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။

“ ေမေမ. . ။ ”

ေမေမ႕ဆီက အသံထြက္မလာ။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေခၚတယ္။

“ ေမေမ.။ ”

“ သ ာ း . . . . . . ။ ”

ေမေမ႕အသံေလးေလးၾကီးပါလား။ ဒီေတာ႔မွ မမ ေျပာတာကို သတိရတယ္။ ေၾသာ္.. ကိုယ္တစ္ျခမ္း ေလျဖတ္ထားတာပဲေလ။ ျဖစ္မွာေပါ႔။

“ ေမေမ ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ”

“ ေ က ာ င္ း ပါ တ ယ္ သ ာ း ရ ယ္ .။ သ ာ း ေ ရ ာ ေ န ေ က ာ င္ း လ ာ း ။ ”

“ သားက ေနေကာင္းေနပါျပီ ေမေမရယ္။ သား ေမေမ႔ဆီ သား ျမန္ျမန္ လာခဲ႔မယ္ေနာ္။ ေမေမ ေနေကာင္းေအာင္ေနေနာ္။ ”

“ ေ အ း . . . ေ အ း . . . သ ာ း အ လု ပ္ အ ာ း မွ လ ာ ပါ ကြ ယ္.။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ပါ။ ေမေမ အခု နားဦးေနာ္.။ စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာလို္က္ရလို႔ ေမာေနဦးမယ္။ သား ေနေကာင္းေၾကာင္း ေမေမ႕ကို လွမ္းေျပာတာ။ ဒါပဲေနာ္. ေမေမ။ ”


“ ေ အ း . . . ေ အ း . . သ ာ း .. ။ ”


ဖုန္းခ်ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လံုး နတ္ဝင္ပူးသလို တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနတယ္။ ျဖစ္ရေလ ေမေမရယ္.. သားအတြက္ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔မွ ဒီလို ျဖစ္ရတယ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္ျမန္ ေမေမ႕ဆီ လာခဲ႔မယ္ ေမေမ.။

ေနာက္ေန႕ မနက္က်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ခြင္႔ေတာင္းျပီး ေဆးရံုက ဆင္းခ်င္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ႔ ဆရာဝန္ေတြက သူတို႕ကေတာ႔ ေပးမဆင္းေသးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္႕ေျခေထာက္က သာမာန္ထိခိုက္တာ မဟုတ္ပဲ။ အာရံုေၾကာကို ထိခိုက္တာျဖစ္ေတာ႔ ေသခ်ာ မေပ်ာက္ကင္းရင္ အေၾကာေသျပီး ဒီေျခေထာက္ေသသြားႏိုင္ေၾကာင္း ဒါေၾကာင္႔ ခဏေစာင္႔ျပီးမွ ဒဏ္ရာသက္သာမွ ဆင္းေစလိုေၾကာင္း ၊ တစ္ခု ထူးျခားတာက ဒီလို ေရာဂါ ျဖစ္ရင္ လူ ၁၀၀ မွာ သံုးေယာက္ေလာက္သာ ေကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း အခုေတာ႔ ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါေနလို႔ အံ့ၾသဝမ္းသာေနမိေၾကာင္း ၊ အထူးဆန္းဆံုးကေတာ႔ ခန္႕မွန္းတာထက္ ကၽြန္ေတာ္႕ ေျခေထာက္က အလ်င္အျမန္ သက္သာလာေနေၾကာင္း ဒါက ဘာေၾကာင္႔လဲေတာ႔ မေျပာတတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္႕ကို ရွင္းျပျပီး စိတ္ရွည္စြာ ဆက္ေနေစခ်င္ေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္႕ေျခေထာက္က ဘာလို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေကာင္းျပီး သက္သာႏိုင္တဲ႔ လူအထဲမွာ ပါေနလဲ ဆိုေတာ႔ ေမေမေန႕တိုင္း ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ေတာင္းေပးေနတဲ႔ ဆုေတြေၾကာင္႔ပါပဲ။ ေသခ်ာေအာင္ေျပာရရင္ ေမေမ႕ကိုယ္ကို အထိခိုက္ခံျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ေျခေထာက္ သက္သာေအာင္ ဆုေတာင္းေပးခဲ႔တဲ႔ ေမေမ႔ေမတၱာေတြေၾကာင္႔ ပါပဲ။

အခုေတာ႔ ေမေမ႔ဆီ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္ျမန္သြားေတြ႕ခ်င္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလ်ာ႔ျပီး ဆရာဝန္ၾကီးေတြ ညႊန္ၾကားတဲ႔ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ လိုက္နာခဲ႔ပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းမွာ ေမေမ႕ဆီကို ေန႕တိုင္း ဖုန္းဆက္ေတာ႔ မျပတ္ ၊ မမ ကလည္းေျပာတယ္။ “ နင္နဲ႔ စကားေျပာေနရလို႔ ထင္တယ္ ၊ အခု ေမေမ ေတာ္ေတာ္ သက္သာလာတယ္..” တဲ႔။ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ၾကားမွာ မျမင္ရတဲ႔ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ ရွိတယ္။

ဘာလိုလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္က ေနာက္ထပ္ ထပ္မခြဲရေတာ႔ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးကင္းကင္းရွင္းရွင္းေပ်ာက္ေအာင္ ၅ လေလာက္ ေဆးရံုမွာ ထပ္ေနခဲ႔ရတယ္။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးေကာင္းသြားခဲ႔႔ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မယ္ ၊ ေမေမ႔ဆီ ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ေမေမလည္း ေနေကာင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သတိရေနမွာပဲေလ။ ေဆးရံုက ဆင္းျပီးျပီးခ်င္း တစ္ပတ္ အေတာအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ အပါအဝင္ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပီးေအာင္ လုပ္တယ္။

လာျပီ ေမေမ ၊ ေမေမ႕ဆီ သားလာျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ကြင္းကို ဆင္းေတာ႔ အရင္အေခါက္ေတြကလို ေမေမ လာၾကိဳ မေနပါ။ မမ ကေတာ႔ လာၾကိဳေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမေမ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ေနတာနဲ႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘာမွ မေျပာမိဘူး။ ကားေပၚကို အထုပ္ေတြ တင္ျပီး ဇင္မာ ၊ သားနဲ႔ သမီးကို ေခၚျပီး မမကို ျမန္ျမန္ပဲ ေမာင္းခိုင္းလိုက္တယ္။

“ ေရာက္ေနေတာ႔မွ သိပ္ျပီး စိတ္ပူမေနနဲ႔ ေမာင္ေလး။ မင္းနဲ႔ စကားေတြ ေျပာေနရကတည္း ေမေမလည္း ေတာ္ေတာ္ ေနေကာင္းေနတာ။ အခု ဆို ထိုင္ႏိုင္ ၊ ထႏိုင္ေနျပီ။ လက္ေတြလည္း လႈပ္ႏိုင္ေနျပီ။ ”

မမ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ႔ဆီပဲ ေရာက္ခ်င္ေနတယ္။ အိမ္ကို ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အထုပ္ေတြေတာင္မွ မခ်ႏိုင္ဘူး။ အိမ္ထဲတန္းေျပးျပီး ေမေမ႕ဆီ သြားေတာ႔ ကုတင္ေပၚမွာ ေမေမ႕ကို ေတြ႕ရတယ္။ ေမေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ ထင္တယ္။ လည္တဆန္႕ဆန္႕နဲ႔။

“ ေမေမ..။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ေခၚလိုက္ရင္း ေမေမ႕ကို ေပြ႔လိုက္တယ္။

“ ေမေမရာ.။ သားေၾကာင္႔ ဒီလို ျဖစ္ရတယ္လို႔.။ ”

“ မ ဟု တ္ ပါ ဘူ း ကြ ယ္ .. . ။ ေ မ ေ မ ႕ ဖ ာ သ ာ .... .. ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ပါ..ထားလိုက္ပါေတာ႔ ေမေမရယ္။ အခု သားလည္း ေရာက္ေနျပီပဲ။ ”

ဒီအခ်ိန္မွာ မမ ၊ ဇင္မာ ၊ သား နဲ႔ သမီး အခန္းထဲ ဝင္လာတယ္။ သားနဲ႔ သမီးကို ေတြ႕ေတာ႔ ေမေမ ပိုျပံဳးလာျပီး

“ လ ာ ၾက ဦ း ေ ျမ း ေ လ း .... ”

ဆိုျပီးလွမ္းေခၚတယ္။ ေမေမနဲ႔ သူ႕ေျမးေတြ မေတြ႕တာ ၾကာျပီေပါ႔။ ေမေမ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မမကို လက္ဆြဲ အခန္းျပင္ထြက္လာျပီး. . .

“ ေမေမ႔ကို အခု ဘယ္လို ကုေနလဲ။ ဘယ္သူနဲ႔ ျပေနလဲ။ ”

“ ဒီမွာ ေမာင္ေလး။ ဒါဟာ ငါ႔အေမ ဆိုတာလည္း နင္ မွတ္ထားဦး။ ျပီးေတာ႔ ငါနဲ႔ အနီးကပ္ေနတာ။ အခု ျဖစ္တာ ငါ႔ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ဆိုျပီး ငါကလည္း စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ငါလည္း ဒီက အေကာင္းဆံုး ဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ျပေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီေလာက္ ျပန္ေကာင္းလာတာေလ။ ”

“ ဟုတ္ပါတယ္ မမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေဝးက ဆိုေတာ႔ စိတ္ပူလို႔ပါ။ ”

ဒီအခ်ိန္မွာ ဇင္မာ က အခန္းထဲကေန ထြက္လာျပီး . . .

“ ကို ေမေမ ေခၚေနတယ္။ ”

“ ေအး ေအး ။ ”


ကၽြန္ေတာ္ေမေမ႕ဆီသြားေတာ႔ . . .

“ သ ာ း . . . သ ာ း တို႕ ခ ရီ း ပ န္ း လ ာ တ ယ္ ၊ က ေ လ း ေ တြ ေ ရ ာ . န ာ း ေ တ ာ ႕ ေ လ. . ။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ ေမေမ။ ”


ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတြကို ေခၚသြားဖို႕ ဇင္မာ႕ကို မ်က္စ ပစ္ျပလိုက္ျပီး ေမေမ႕ကို ကုတင္မွာ အသာအယာလွဲေစလိုက္တယ္။ ေနာက္ျပီး ကေလးေတြနဲ႔ အခန္းျပင္ လိုက္ထြက္ျပီး ေမေမ႕ကို နားေစေတာ႔မယ္ ဆိုျပီး ထြက္မယ္ လုပ္ေတာ႔. .

“ သ ာ း . . . ။ ”

“ ဗ်ာ.။ ”


ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လွည္႔သြားလိုက္ေတာ႔ . . . ေမေမက တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနတဲ႔ ပံုနဲ႔ အတင္းထထိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမေမ႕နား ျမန္ျမန္သြားလိုက္ျပီး ေမေမ႕ကို ဝိုင္းထူေပးလိုက္တယ္.။ ထိုင္မိသြားေတာ႔ ေမေမ လက္တစ္ဖက္က ေခါင္းရင္းက ေသတၱာေသးေသးေလးထဲကို တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ ႏႈိက္လိုက္ရင္း လက္ကိုင္ပုဝါေလး တစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔. .

“ ေ မ ေ မ က ဝ င္ ေငြ မ ရွိ တ ာ ၾက ာ ျပီ သ ာ း . .၊ ဒါ ေ ၾက ာ င္႔ သ ာ း ကို ေ မ ေ မ မု န္႕ ဖို း မ ေ ပး ရ တ ာ ၾက ာ ျပီ ။ သ မီ း ဆီ က ပို က္ ဆံ ေ တြ နဲ႔ လ ည္ း မ ေ ပ း ခ် င္ ဘူ း ။ အ ခု ဒါ က ေ မ ေ မ ပ ထ မ ဦး ဆံု း ေ က် ာ င္ း မွာ ဆု ရ တဲ႔ ပို က္ ဆံ ေလး ေ လ ။ ဒါ ကို ေ မ ေ မ အ မွ တ္ တ ရ သိ မ္ း ထ ာ း တ ာ ။

အ ခု ေ တ ာ႔ သ ာ း ကို မု န္႕ ဖိုး ေ ပ း လို႔ ရ ျပီ ။ ဒါ ေ မ ေ မ ပို က္ ဆံ အ စ စ္ ေ န ာ္ ၊ ဘ ယ္ သူ က မွ ေ ပ း တ ာ မ ဟု တ္ ဘူး ။ ”

“ ေမေမရယ္။ ေျဖးေျဖးေျပာပါ ေမာလိုက္တာ။ ေမေမ မုန္႕ဖိုး ေပးတယ္ ဆိုရင္ သား ယူမွာေပါ႔။ ”


ဒီေတာ႔ ေမေမက သူ႕ရဲ႕ လက္ကိုင္ပုဝါေလးကို အသာေလးေျဖေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ လက္ကိုင္ပုဝါေလးကို ေျဖျပီးေတာ႔ ေမေမထုတ္လိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံက ၁၀၀ တန္ အသစ္ကေလး တစ္ရြက္။ ေမေမတို႔ အခ်ိန္က ၁၀၀ ဆိုတာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ တန္ဖိုးရွိခဲ႔မွာပါ။ ေမေမက တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ၁၀၀ တန္ေလးကို ထုတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို လွမ္းေပးတယ္။

“ ေ ရ ာ႔ . . . ယူ ေ လ သ ာ း ။ ”

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ အရင္တစ္ေနရာကို ေရာက္မိေနတယ္။

“ ေ ရ ာ႕ ေ လ . . .ယူ ေ လ သ ာ း ။ ”

ေမေမ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ေျပာမွ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနတာေတြ သတိဝင္ လာတယ္။

“ ဟုတ္ကဲ႔..ေမေမ။ ေမေမ႕ဆီက မုန္႕ဖိုး မရတာ ၾကာေတာ႔ အံ့ၾသသြားလို႔ပါ ေမေမ.။ ”

ေမေမရယ္။ သားမွာ ရွိသမွ် ပစၥည္းဥစၥာေတြ ကုန္ခ်င္ကုန္သြားပါေစ ။ သား ေမေမေပးတဲ႔ ဒီ ၁၀၀ တန္ေလးကို “ ထာဝရ ” သိမ္းထားမွာပါ။

“ သ ာ း . ။ ”

ေမေမေလသံေလးနဲ႔ ေခၚတယ္။

“ ဗ်ာ.။ ”

ကၽြန္ေတာ္ အလန္႕တၾကားထူးလိုက္ေတာ႔. . ေမေမက ျပံဳးျပီး .. . .

“ ငါ႔ သ ာ း ေ မ ႕ ေ န ျပီ လ ာ း . ။ ”

“ ဘာကိုလဲ ေမေမ။ ”

“ သ ာ း . . ။
မ တ ည္႔ တ ာ ေ တြ ဝ ယ္ မ စာ း နဲ႔ ေ န ာ္ ။

“ ဟာ ... ေမေမရာ။ ”

ဘာေၾကာင္႔မွန္း မသိေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္ျပည္႔လာတယ္။ ျပီးေတာ႔ ေမေမ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕အသက္ ၄၂ ႏွစ္ ရွိေတာ႔မယ္ ေမေမ ။ ဒါေပမဲ႔ ေမေမ မ်က္စိေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးေလး တစ္ေယာက္လိုပါပဲလား ေမေမရယ္။

စိတ္ခ်ပါ ေမေမ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ဘာမွ မတည္႔တာလည္း ဝယ္မစားပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ထာဝရ တစ္သက္လံုး သိမ္းထားမွာပါ။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ . . .

ဒါက ကၽြန္ေတာ္ ေမေမ ေပးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ “ အေမ႕မုန္႕ဖိုး ” ေလ။



“ မိဘေက်းဇူးကို အေထြအထူး မဆပ္ႏိုင္တဲ႔ သားသမီးေတြက မိဘစကားကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ၾကတယ္။ ”


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

မွတ္ခ်က္။ ။ မွတ္ခ်က္ အေနနဲ႔ နည္းနည္းေတာ႔ ရွင္းျပပါရေစ။ တကယ္ေတာ႔ ဒီစာနည္းကို ျမန္မာလို “ စိတ္၏ အလ်င္ေရးနည္း ” လို႔ေခၚပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မေပါက္ေသာ ေရးနည္း တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ သေဘာသဘာဝက ဘယ္လိုလည္း ဆိုေတာ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘတ္စ္စီးသြားရင္း ခဏေလး အေ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ တိုက္ဆိုက္မႈ တစ္ခုေၾကာင္႔ အတိတ္ ငယ္စဥ္ဘဝ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေတြးမိျပီး ေနာက္မွ လက္ရွိ အခ်ိန္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္ ဆိုတဲ႔ သေဘာပါပဲ။ အခု လည္း ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေရးထားတာပါ။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ထင္ေပၚသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ေရးလို႔ မဖတ္ၾကပါဘူး။

ဒီဝတၳဳေလးဟာ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဝတၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ပါ။ အခုေတာ႔ ဝတၳဳတို သာသာေလာက္နဲ႔ ရေအာင္ “အေမမ်ားေန႕ ” အမွတ္တရ အျဖစ္နဲ႔ ေရးလိုက္တာပါ။


ခင္မင္ရေသာ စာဖတ္သူမ်ားကို တစ္ခု ေတာင္းပန္ခ်င္တာကေတာ႔ ဒီဝတၳဳေလးကို ကူးယူျပီး ဘယ္ေနရာမွမွ ေဖာ္ျပျခင္း ၊ ေမးလ္ထဲကေန ပို႔ျခင္း မလုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ။ အကယ္၍ အမွတ္တရ လိုခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ဒီေနရာ ကေန ေဒါင္းလို႔ရပါတယ္။

အေမမ်ားေန႕မွာ မိဘကို သတိတရ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏိုင္ၾကပါေစ။ အေမမ်ားေန႕အတြက္ အမွတ္တရ ေရးပါတယ္။


ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။


.
Share/Bookmark

2 ဒီလိုလူေတြရွိေနလို႕ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနတာ (၃)




“ ၇ နာရီ အျပီးျပင္ထားေနာ္။ မာေခ်႔ ကားနဲ႔ လာေခၚမယ္။ ”


“ ဟုတ္ကဲ႔။ ”


“ ျပန္ရင္လည္း မပူနဲ႔။ ပြဲျပီးတာနဲ႔ ျပန္လိုက္ပို႔မယ္။ ”


“ ဟုတ္ကဲ႔။ စိတ္ခ်ပါ. . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပင္ထားျပီး ေစာင္႔ေနပါ႔မယ္။ ”


ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဒီမွာလည္း မဂၤလာေဆာင္ လာဖို႔ ခဏခဏ ဖိတ္တာ ခံရပါတယ္။ မေလး မဂၤလာေဆာင္ကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဖိတ္တိုင္းလည္း သြားျဖစ္တယ္။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ကား မရွိေလေတာ႔ ညဘက္မွ က်င္းပတတ္တဲ႔ မေလး မဂၤလာေဆာင္ကို သြားျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ .။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဖိတ္ရင္ အၾကိဳ အပို႔ပါ လုပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အားနာေပမဲ႔ မတတ္ႏိုင္။

အရင္က တျခား မဂၤလာေဆာင္ေတြလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သူလာၾကိဳပါတယ္။ “ မာေခ်႕ ” ဆိုတာ မေလးလို “ အေဒၚ ” လို႔ ေခၚတာပါ။ အခု မဂၤလာေဆာင္တာကေတာ႔ သူ႕ရဲ႕ သမီးအငယ္ဆံုးတဲ႔။ သူ႕မွာ သားသမီး ၅ ေယာက္ရွိတယ္။ အားလံုး ေက်ာင္းျပီးၾကတယ္။ ဒီမွာက ေက်ာင္းျပီးဖို႔ ဆိုတာ ဒီမွာ တကယ္ မလြယ္လွဘူး။ ပညာသင္စရိတ္ၾကီးသလို အရာရာလည္း ေစ်းျမင္႔တယ္။ ဒါကို သူနဲ႔ သူ႕ခင္ပြန္းက အလုပ္မွာ ၾကိဳးစားျပီး သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ေစခဲ႔တယ္။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ခင္မင္တဲ႔သူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အသိေတြ မရွိေပမဲ႔ အလုပ္က အသိေတြက ရွိေနေတာ႔ သိပ္ျပီး ေငါင္မေနရဘူး။ ဧည္႔ခံပြဲ လူနည္းနည္းစဲေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အျပန္ လုိက္ပို႔ပါတယ္။ ည ၁၁ နာရီ ထိုးခါနီးေလာက္ေပါ႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တန္းအိပ္တာပါပဲ။

ျမန္မာေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူမ်ိဳးတိုင္း ရဲ႕ ဓေလ႕ထံုးစံပါပဲ။ ဒါကေတာ႔ အမွတ္တရေလးတစ္ခုကို ျပန္ေျပာတတ္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔လည္း ေနာက္ေန႕ အလုပ္ေရာက္ေတာ႔ မေန႕က လူေတြ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို ဝတ္တယ္ ၊ ေနတယ္ ၊ ထိုင္တယ္ ဆိုျပီး ျပန္ျပီး ဝါးၾကတယ္။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္း “ အလီ ” က သူ႕ကို . .

“ မာေခ်႕. ။ ဒါက သမီး အငယ္ဆံုးဆိုေတာ႔ သူေတာင္မွ မဂၤလာေဆာင္ေတာ႔ မာေခ်႕ ဘာလို႔ အလုပ္လုပ္ေနေသးလဲ။ ကိုယ္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွာေကၽြးျပီးျပီပဲ။ သူတို႔အိမ္မွာ ေအးေဆး ေနရံုေပါ႔။ ”

“ ဟယ္. . မျဖစ္ေသးပါဘူးကြယ္။ ”

“ ဘာလို႔လဲဗ်. ။ ကိုယ္လည္း ငယ္ငယ္ကေန ျပဳစုလာတာပဲေလ။ အခု သူတို႕လည္း အရာရာ ျပည္႔စံုေနျပီပဲ။ ကိုယ္႕ကို တစ္ခါျပန္ၾကည္႔သင္႔တယ္ေလ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ”

“ မဟုတ္ဘူးကြဲ႕။ “

“ ဗ်ာ...။ ”

ဒီ “ ဗ်ာ ” ကိုေတာ႔ အလိီပါ မကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ပါ အားျဖည္႔ျပီး ေဘးကေန ဝုိင္း “ ဗ်ာ ” ေပးလိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲ.. ၊ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုတဲ႔ သေဘာေပါ႔။

“ ဟုတ္တယ္ကြယ္။ မင္းတို႕က မသိေသးလို႔ပါ။ သူတို႔ အခု ပညာလည္း စံုသြားျပီ ၊ အိမ္ေထာင္လည္းက်သြားျပီ ဆိုလို႔ သူတို႔အတြက္ မျပီးေသးဘူးေလ။ သူတို႔အတြက္ အခုမွ ဘဝက စတာကြဲ႔။ ”

“ ဗ်ာ.။ ”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးပဲ အတူတူ ထပ္ “ ဗ်ာ ” လိုက္ၾကပါတယ္။

“ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတို႕ အခုမွ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ဒီေတာ႔ သူတို႔အိမ္ဝယ္ရဦးမယ္။ ဒီအတြက္ အရစ္က် ဆပ္ေငြ ေပးရမယ္။ ျပီးေတာ႔ ကားဝယ္ရဦးမယ္... ဒီ႕အတြက္ အရစ္က်ဆပ္ေငြ ၊ ေနာက္ သားေတြ သမီးေတြ ေမြးလာမယ္။ ဒါ႕အတြက္ သူတို႕ရွာတဲ႔ ဝင္ေငြထဲက သူတို႕ သံုးရမွာေလ။ ဒါကို မာေခ်႔တို႕က သူတို႔ အိမ္မွာ သြားထိုင္စားေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ သူတို႔ ေလာက္ေတာ႔မလဲ။

အခု မာေခ်႕ အသက္ ၅၇ ႏွစ္ေလ ၊ မာေခ်႕ လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ သူတို႕လည္း သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ ဘဝကို ရပ္တည္ပါေစေတာ႔။ မာေခ်႕လည္း မာေခ်႕နဲ႔ မာေခ်႕ခင္ပြန္း ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘဝကို ရပ္တည္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ မာေခ်႕တို႔ သူတို႔ အိမ္မွာ သြားေနရင္ သူတို႔အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ျဖစ္မွာေပါ႔ကြယ္။ ”


ဆိုေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မိဘ အသက္ၾကီးသြားရင္ သားသမီးက ေထာက္ပံ့ေကၽြးေမြးရတယ္။ မိဘက လည္း သားသမီးအေပၚမွာ ရပ္တည္ မွီခို စားေသာက္ၾကတယ္ ဆိုတဲ႔ စကားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သြားၾကားမိတယ္။

ဒါေပမဲ႔ေပါ႔ေလ။ မိဘဆိုတာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွ မေရြးပါဘူး။ မိမိဆီကသာ အားလံုးေပးဆပ္ခ်င္ၾကတာပါ။ သားသမီးဆီက ျပန္လည္ရရွိဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္မိဘမွ မစဥ္းစား ၊ မေတြးေတာ မိၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လည္း ျမန္မာ စကားပံုေလး တစ္ခု ျဖစ္လာတာပါ။ “ စုန္ေရ ” ပဲ ရွိတယ္ “ ဆန္ေရ “ မရွိဘူးဆိုတာ။


အင္း.....။

တခ်ိဳ႕လူေတြက သူမ်ားေတြကို ေပးဆပ္ဖို႔ အတြက္သာ ေမြးဖြားလာတာ.. .၊ သူမ်ားဆီက ယူရမယ္ဆိုတာ သူတို႔ နားမလည္ခဲ႔ၾကဘူး။ သူတုိ႕ သိတာ သူတို႔ ေပးဆပ္ခ်င္တာ တစ္ခုတည္းပဲ။


ေသခ်ာတယ္ . .၊ ဒီလိုလူေတြ ရွိေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနတာ. . .။


*** အေမမ်ားေန႕ အမွတ္တရ ***


ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။



.

Share/Bookmark

29 December 2009

3 ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ရွဥ္႔႔ကေလး






အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ စိတ္လက္ေပါ႔ပါး လြတ္လပ္ခ်င္တာနဲ႔ ပန္းျခံေလး တစ္ျခံက ခံုတန္းယားေလးေပၚမွာ ေျခပစ္ ၊ လက္ပစ္ ထိုင္ေနမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္႕အေတြးေတြက အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြဆီက မခြာႏိုင္။ ဘာလို႔မ်ားလဲ။ ငါ ဘယ္ေနရာေတြ မွာ ၾကိဳးစားဖို႔ လိုေနတာလဲ။ ဘယ္အရာကမ်ား ငါ႕ကို ကံမေကာင္းေအာင္ လုပ္ေစခ်င္ေနတာလဲ။ ငါ႔ေလာက္ ရည္မွန္းခ်က္ၾကီးျပီး အျမင္႔ဆံုးေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ဒါေတာင္မွ ငါ လိုခ်င္တာေတြကို ဘာလို႕ လွမ္းလို႔ မမွီႏိုင္တာလဲ။ ဘာလို႔ ငါလိုခ်င္တာေတြမွ အလွမ္းေဝးျပီး ငါ က်ရႈံးေနရတာလဲ။

ဒီလိုေတြ ေတြးျပီး ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူနဲ႔ လက္မထပ္ရေသး ။ သူနဲ႔ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ႔တာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ . .၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ငန္း မေအာင္ျမင္ေသာေၾကာင္႔ ခ်စ္သူကို လက္မထပ္ႏိုင္ေသး။ သူကလည္း ခ်စ္သူခ်င္းေတာ႔ အတူတူေနခ်င္ရွာမွာေပါ႔။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ အဆင္ေျပဘူး ၊ ေမွ်ာ္မွန္းသေလာက္ အဆင္မေျပဘူး။ အျမဲျငီးေနတတ္တာေၾကာင္႔ သူလည္း မေျပာသာဘူးထင္တယ္။ ဒီအတြက္လည္း ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ အားနာမိတယ္။

အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ျပီး အျမင္႔ဆံုး ၊ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားထားတာေတြ ဘာမွ ျဖစ္မလာခဲ႔ ၊ တခ်ိဳ႕တေလသာ သာမာန္အေနနဲ႔ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ သိပ္ျပီီး သေဘာမေတြ႕ ၊ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ေခါင္း ပိုျပီး ေနာက္က်ိလာခဲ႔တယ္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးျပီး ေနာက္ေနတဲ႔ ဦးေခါင္းကို အေပၚသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမာ႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ အျမင္ေတြက ဦးေခါင္းထပ္က အုန္းပင္ေတြဆီကို ေရာက္သြားတယ္။ ေၾသာ္ . .ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနတာက အုန္းပင္တန္းပါလား။ အုန္းပင္ေတြ ေနရာတက် တန္းစီျပီး စိုက္ထားတဲ႔ ပန္းျခံေလးထဲ ေရာက္ေနခဲ႔တာ။

ဒီလို ကၽြန္ေတာ္ ဦးေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အထက္က အုန္းပင္ေပၚမွာ ရွဥ္႕ေလးေတြက ေျပးလႊားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ရွဥ္႔ေလး သံုးေကာင္ အုန္းပင္ တစ္ပင္ကေန တစ္ပင္ကို ခုန္ကူးေနၾကတယ္။ သူတို႔ ခႏၶာကိ္ုယ္နဲ႔ အုန္းပင္ တစ္ပင္ နဲ႔ တစ္ပင္ အကြာအေဝးကို ခုန္ကူးဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ လြယ္တာ မဟုတ္။ သူတို႔ လက္ရွိေရာက္ေနတဲ႔ အုန္းပင္ရဲ႕ အျမင္႔ဆံုး အလက္ဆီကို တတ္သြားတယ္။ ဒီကေနမွ အုန္းပင္ ေနာက္တစ္ပင္ရွိရာ အလက္ဆီကို သူတို႔ လွမ္းျပီး ခုန္လိုက္ၾကတယ္။

သူတို႕ ခုန္ၾကတာကို ေအာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔ ၾကည္႔ေနမိတယ္။ သူတို႔ လိုခ်င္ရာ အုန္းလက္ဆီကို လွမ္းခုန္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ လိုတဲ႔ အုန္းလက္ကို မေရာက္ပဲ ေအာက္ဘက္နားဆီမွာ ရွိေနတဲ႔ အုန္းလက္ဆီကိုသာ သူတို႔ ခႏၶာကိုယ္က က်သြားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း သူတို႔ က်ေရာက္လာတဲ႔ အုန္းလက္ကို တြဲခိုျပီး ဒီကေနမွ တဆင္႔ သူတို႔ ပထမ ေမွ်ာ္မွန္းရာ အုန္းလက္ဆီကို သြက္သြက္လက္လက္ပဲ တတ္သြားတယ္။ သူတို႕မွာ ဘာမွ ပင္ပန္းတယ္ လို႔ မထင္မိ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို ၾကည္႔ျပီး အေတြးေလး တစ္ခ်က္ရျပီး ျပံဳးျပီး ေဘးဘီကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးခံုေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႕လိုပဲ ဦးေလး အရြယ္ လူတစ္ေယာက္ ရွဥ္႔ေလးေတြကို ေမာ႔ၾကည္႔ေနတယ္။

သူကလည္း ေခါင္းကို ကၽြန္ေတာ္႕ဆီကို လွည္႔ရင္း. . .

“ ကိုယ္ အခုလို ဒီရွဥ္႕ကေလးေတြကို လာထိုင္ျပီး ၾကည္႔ေနမိတာ. ႏွစ္ေပါင္း ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ျပီကြ။ ဒါေပမဲ႔လည္း ဒီအေတာအတြင္းမွာ အရင္က ရွဥ္႕ေတြ အသက္ၾကီးလို႔ ေနာက္ထပ္ ရွဥ္႕ေလးေတြသာ ေျပာင္းသြားလိမ္႕မယ္။ သူတို႔ ဒီလို ခုန္ေနတာကေတာ႔ မေျပာင္းလဲ သြားဘူး။

သူတို႕ ေရာက္ရာ ေနရာမွာ အျမင္႔ဆံုးထိ ၾကိဳးစားတယ္။ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာကို ေရာက္ဖို႔ အားကုန္ခုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း သူတို႔ လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာေရာက္ေအာင္ သူတို႕ ခႏၶာကိုယ္က မစြမ္းႏိုင္ေတာ႔ သူတို႔ ဘာျဖစ္လဲ ၊ ေရာက္တဲ႔ ေနရာကို အမိအရ ဖမ္းကိုင္ျပီး လိုခ်င္တဲ႔ ပထမေနရာ ေရာက္ေအာင္ တြယ္တတ္သြားၾကတယ္။
ျပီးေတာ႔ သူတို႔ ဒီေနရာမွာ တင္ရပ္မေနဘူး။ သူတို႔ လက္ရွိေနရာကေန အျမင္႔ဆံုးကို ထပ္တတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေနရာကို ထပ္ခုန္ၾကတယ္။

ဒီမွာလည္း သူတို႔လိုရာ ေနရာ မေရာက္ရင္လည္း ေရာက္ရာကို ဆြဲကိုင္ျပီး ထပ္တတ္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထူးျခားတာ တစ္ခု ရွိတယ္ကြ။ ဒီလို သူတို႔ အားကုန္ ခုန္လိုက္လို႔ လိုရာကို မေရာက္ပဲ ေအာက္ကို ဘယ္အကိုင္းကိုမွ မဆြဲမိပဲ ျပဳတ္က်လာတယ္ လို႔ မရွိခဲ႔ဘူး။ သူတို႔ ဒဏ္ရာ အနာတရ ရသြားတယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။ သူတို႔ လိုရာ မေရာက္ေပမဲ႔ တစ္ကိုင္းကိုင္း ၊ တစ္လက္လက္မွာ တြယ္မိသြားျပီး အထက္ကို တတ္သြားတာပါပဲ။ ”


ဒီဦးေလးၾကီးက ဒီလို ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေန႕မွ ဒီရွဥ္႕ေလးေတြကို ျမင္မိတာ။ သူက ဒီလို လာၾကည္႔ေနတာ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္မွ ရွိေတာ႔မယ္ ဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ခုနက ကၽြန္ေတာ္႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ၊ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား လိုသေလာက္ျဖစ္မလာခဲ႔တာ နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး က်ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ တစ္ခုခု ကို ျမင္လိုက္ရသလို လန္းဆန္း တတ္ၾကြလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ခဲ႔တယ္။

၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ခ်စ္သူကို ခ်က္ခ်င္း လက္ထပ္တယ္။ အရင္က ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ထားတာေတြကိုလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပီး ခရီးထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးမယ္လို႔ လုပ္ထားတဲ႔ စာေတြကိုလည္း လက္ရွိ အေျခအေနအတိုင္းမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ႔သည္။ အရင္က အင္တင္တင္ျဖစ္ေနေသာ ထုတ္ေဝသူမ်ားကိုလည္း ရဲရဲတင္းတင္းေပးထားလိုက္သည္။

ဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးရွည္ၾကီးထြက္သည္။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ စာေရးစရာ ကုန္ၾကမ္းမ်ားစြာ ပါလာသည္။ ထုိကုန္ၾကမ္းေတြနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးက ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေတြကို ထုတ္ေဝျပီး၍ ေပါက္ေနေလျပီ။ ေနာက္ထပ္ စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ ထုတ္ေဝသူက ကၽြန္ေတာ္ကို ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ဆက္တိုက္ရလာခဲ႔တယ္။ လူေတြၾကားထဲမွာ ေခါင္းေမာ႔ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ စာေရးဆရာ ဆိုေသာ အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ေရာက္ရွိလာခဲ႔တယ္။

ဒါနဲ႔ တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္႕ခရီးတစ္ခုက ျပန္လာျပီး ဧည္႔ခံပြဲ တစ္ခု တတ္ေတာ႔ ထုတ္ေဝသူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုကို တတ္ျပီး ေဟာေျပာေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က. . .

“ ကၽြန္ေတာ္႕ အခု အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ ဆိုးေနတယ္ လို႔ ေျပာေျပာ. . ဒီစာေပ တတ္ေဟာဖို႔ ေလာက္ေတာ႔ အေျခအေနဆိုးေတြ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါမွ စာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ ေဟာခဲ႔ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ”

ဒီလို ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းပယ္လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးနားမွာ ရွိေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို နားနားကပ္ျပီး တစ္ခု ေျပာတယ္။

“ တစ္ခါက ရွဥ္႕ေလး တစ္ေကာင္ရွိတယ္။ သူက အုန္းပင္ၾကီး တစ္ပင္ကေန ေနာက္တစ္ပင္ကို ကူးဖို႔ အျမင္႔ဆံုးကို တတ္ျပီး ခုန္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔....”

သူေျပာလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားျပီ ၊ ကၽြန္ေတာ္႕ကို မလုပ္ဖူးဘူးဆိုျပီး မလုပ္ပဲ မေနေအာင္ ၊ မလုပ္ဖူးေပမဲ႔ စမ္းျပီး လုပ္ၾကည္႔ဖို႔ ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ ခုန္ဖို႔ ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္လွည္႔ထြက္သြားတဲ႔ ထုတ္ေဝသူကို လွမ္းေခၚျပီး “ ဒီပဲြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာပါ႔မယ္ ။ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

တကယ္ ေဟာရတဲ႔ေန႕မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ႔သလို အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ျပီးသြားခဲ႔တယ္။ ျပီးေတာ႔ ဒီထက္ ထူးျခားတာက ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ထဲမွာ ဒီေဟာေျပာပြဲ အတြက္ ေပ်ာ္ေနခ႔ဲတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဟာပြဲေျပာ ၅ ခု ၊ ၆ ခု ေလာက္ ဆက္တိုက္ ေျပာေဟာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အကိုင္းလြတ္ျပီး ျပဳတ္က်တယ္ လို႔ မျဖစ္မိ ၊ တစ္ခုခုကို ဆြဲကိုင္ေျပာမိရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စာေပေရးသားျခင္းေရ ၊ စာေပ ေဟာေျပာပြဲေတြပါ လိုက္ျပီး ေဟာေျပာခဲ႔ရတယ္။

ဒီလိုပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဘာကိစၥပဲ လုပ္ရ လုပ္ရ ၊ ကၽြန္ေတာ္႕စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ေနျပီ။ အခက္အခဲေတာ႔ ျဖစ္ေတာ႔မွာပဲ လို႔ထင္ေနျပီ။ လိုသေလာက္ ၊ ထင္သေလာက္လည္း ျဖစ္မလာပါလားလို႔ ေတြးေနမိျပီ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သင္ခန္းစာေတြ ေပးခဲ႔တဲ႔ ရွဥ္႔ကေလးကို သြားေျပးျပီး ျမင္မိပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ အလုပ္သစ္ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ ၾကိဳးစားဖုိ႔ စိတ္ဓါတ္ ေတြ လိုလို အင္အား ျပည္႔ဝလာခဲ႔ပါတယ္။

“ တကယ္ေတာ႔လည္း ေလာကၾကီးက ေရာက္ရာေနရာမွာ အျမင္႔ဆံုး ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစား ၊ ျပီးရင္ ဒီထက္ ေကာင္းတဲ႔အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ခုန္ကူး ၾကိဳးစားရမွာပါပဲ။ တကယ္လို႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာကို မေရာက္ခဲ႔ဘူးဆိုလည္း ျပႆနာေတာ႔ မရွိပါ။ ေရာက္ရာေနရာ တစ္ခုခုကို အမိအရ ဖမ္းဆြဲရင္း ဒီအေျခအေနကေန ထပ္ျပီး အျမင္႔ကို ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားသြားႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ္ေမွ်ာ္လင္႔ထားေသာ ေနရာ မေရာက္လို႔ ဘာမွ စိတ္ေသာက ေရာက္စရာေတာ႔ မရွိပါ။ ဒီေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ဆက္ျပီး တိုးတတ္ၾကိဳးစားခြင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိေနတယ္ေလ။ ”

မွတ္ခ်က္။ ။ Chicken Soup For The Soul ထဲမွာလား ၊ တစ္ေနရာရာမွာလား ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်ာ။ အခုကေတာ႔ ေဟာ္လန္စာေရးဆရာ Roger Corman
ေရးထားတဲ႔ စာေလးပါ။ ေဆာင္းပါး ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ထဲက ေခါင္းစဥ္က “ Lovely Squirrel ” ပါ။


ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။



Share/Bookmark

28 December 2009

1 ခ်စ္တတ္သူ

ခ်စ္တတ္သူ....

ခ်စ္သူေရ....

မင္း...ထိုင္ဆို
ကိုယ္...မထ...။

မင္း...အိပ္ဆို
ကိုယ္...မႏိုး...။

မင္း...ခ်စ္ဆို
ကိုယ္...မမုန္း...။

မင္း...လာဆို
ကိုယ္...မေန...။

မင္း..သြားဆို
ကိုယ္..မရပ္..
ခ်စ္တတ္လို႔ပါ...။ ။

ကိုေဇာ္


http://zaw357.multiply.com/journal/item/220
မွာ 25.4.2009 ကေရးထားတာပါ။
.

Share/Bookmark

1 နဖူးစာ ဆိုတာ ဘာလဲ



သိ၀ိ မင္းၾကီးဟာ

ဥမၼာဒႏၵီကို..
ျမင္ေတာ႔ ဣေျႏၵမဆယ္ႏိုင္ပဲ..
ဆင္ေပၚက ျပဳတ္က်သတဲ႔....။
အင္းေလ.....
သူမရွိေတာ႔တာပဲ ေကာင္းပါတယ္..။
သူရွိေနျပီး...
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူကို ျမင္ရင္...
သူ...
ဆင္ေပၚက ထပ္ျပဳတ္က်ဦးမွာပါပဲ....။ ။




ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက.....

အိႏၵိယႏိုင္ငံက ေရွးလူၾကီးေတြဟာ သူတို႔ သားသမီးေတြ ေမြးလာတာနဲ႔ သူတို႕သိကၽြမ္းရင္ႏွီးတဲ႔ မိတ္ေဆြေတြထဲက သားသမီးေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးဖို႔ သေဘာတူတတ္ၾကသတဲ႔..။ ဒီေတာ႔ သူတို႕ေတြဟာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ သေဘာတူညီမႈ ရခဲ႔ျပီဆိုရင္ သူတို႔သားသမီးေတြရဲ႕ နဖူးေပၚမွာ သူတို႔ သေဘာတူထားတဲ႔ သူတို႕ မိတ္ေဆြရဲ႕ သားသမီး အမည္ကို ေဆးမွင္နဲ႔ ေရးထားလိုက္ၾကသတဲ႔...။
( ဥပမာ- သက္မြန္ျမင္႔ နဖူးမွာ ကိုေဇာ္ လို႔ ေရးျပီး...၊ ကၽြန္ေတာ္႕နဖူးမွာ သက္မြန္ျမင္႔ လို႔ ေရးသလိုေပါ႔ေလ..။ ဟဲဟဲ..ဥပမာ ေျပာတာပါ...)

ဒီလိုနဲ႔ ဒီေကာင္ေလး ေကာင္မေလးေတြဟာ ၾကီးလာေတာ႔ သူတို႕နဖူးမွာေရးထားတဲ႔ သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကရသတဲ႔..။
ဒါေပမဲ႔ ေနာင္အခါ ေခတ္ကာလအရ ေနရာေဒသေတြ ေရြ႕ေျပာင္းၾကရေတာ႔ ေနရပ္ေဒသေတြဟာ တစ္ေနရာထဲမွာ ေနၾကတာ မဟုတ္ေတာ႔ နဖူးမွာ နာမည္ေရးထားတဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ႔ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ေတြ႕ၾကရဖို႔ ေကာင္ေလး ၊ ေကာင္မေလးေတြဟာ ေနရာအႏွံရွာေဖြ လက္ထပ္ၾကရသတဲ႔..။ ဒါကို နဖူးစာ ရြာလည္တယ္လို႔ေခၚတယ္ေလ..။

နဖူးစာ ရြာလည္ျပီး နဖူးမွာ ကိုယ္႔နာမည္ပါတဲ႔ ခ်စ္သူကို ေတြ႕ၾကရလို႔ သူတို႕ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတဲ႔ အခါမွာ ကိုယ္႔နာမည္ပါတဲ႔ နဖူးေလးကို အမွတ္တရ နမ္းတတ္ၾကသတဲ႔..။
ငါ႔ခ်စ္သူကို ငါရွာေတြ႔႕ျပီ ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ လက္ထပ္တဲ႔အခါမွာ ကိုယ္႕နာမည္ပါတဲ႔ နဖူးေလးကို နမ္းတာဟာ ဒီေန႕ အထိ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနဆဲပါ...။

ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္႕သားသမီးကို ဘယ္မိတ္ေဆြ သားသမီးနဲ႔မွ လက္ထပ္ဖို႔ သေဘာတူညီမႈ မရတဲ႔သူေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕သားသမီးေတြရဲ႕ နဖူးမွာ ဘာနာမည္မွ ေရးမေပးႏိုင္ၾကဘူးတဲ႔..။
ဒီလိုပဲ သူတို႕ေတြဟာ အပ်ိဳၾကီး ၊ လူပ်ိဳၾကီးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္..။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ နဖူးမွာ နာမည္ေတြ အမ်ားၾကီးပါတတ္ၾကတယ္..။ သူတို႕ေတြက အိမ္ေထာင္ဆက္ေတြ မ်ားၾကျပန္ေရာ..။ သူတို႕က်ေတာ႔ ျခြင္းခ်က္ဆိုပါေတာ႔ေလ..။


ေဟာ.....


ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုေျပာေနလို႔ ငါ႔နဖူးမွာ ဘာနာမည္ပါလဲ ဆိုျပီး အခုထျပီး မွန္ထဲမွာ ျပဴးျပဲၾကည္႔ခ်င္ေနပါသလား သူငယ္ခ်င္း..။ ၾကည္႔သင္႔ပါတယ္ေလ..။ ျပီးေတာ႔ နာမည္တစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ေအာင္ရွာၾကည္႔ပါဦး..။ ဒီနာမည္ဟာ သူငယ္ခ်င္း ခ်စ္သူပါပဲ..။ သူ႕နဖူးေလးမွာလည္း ရွာၾကည္႔ပါ..။ သူငယ္ခ်င္းနာမည္ကို ေတြ႕ရမွာပါ...။ ျပီးရင္ ကိုယ္႕နာမည္ပါတဲ႔ နဖူးေလးကို နမ္းဖို႔ကိုလဲ မေမ႕ပါနဲ႔ဦး....။

အင္း.....

ဒီေလာက္ျပဴးျပဲရွာေနတာေတာင္မွ သူငယ္ခ်င္း နဖူးမွာ ဘာနာမည္မွ မေတြ႕ဘူးဆိုရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး...။ သူငယ္ခ်င္းဟာ အပ်ိဳၾကီး ၊ လူပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ေတာ႔မယ္..။ ဒါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ..။

အဲ.......

သူမ်ားကိုသာ ေျပာေနတာ သတိရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္႕ဖာသာကိုယ္ နဖူးကို မွန္ထဲ ျပန္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔... နာမည္ေလးတစ္ခုကၽြန္ေတာ္႕ နဖူးမွာ ေတြ႕ရတယ္ဗ်ာ...။ ေသခ်ာဖတ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔................


“ ----------------------” တဲ႔...။
(သက္မြန္ုျမင္႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး...ဒါက ဥပမာပါဗ်ာ...။
)


(မွတ္ခ်က္။ ။ ဟိႏၵဴက်မ္းမွ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ကို ဆင္႔ပြားေရးထားတာပါ..။)

ကိုေဇာ္

http://zaw357.multiply.com/journal/item/217 မွာ 22.4.2009 က ေရးထားတာပါ။




Share/Bookmark

3 စာေပေဟာေျပာပြဲမွ အျပန္



ဒီေန႕ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ပံုေတြ တင္ျပီး ေရးေနတာ အခုေတာ႔ သန္းေခါင္ေက်ာ္သြားလို႔ မေန႕က ေျပာင္းေရးရမယ္ ထင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ကိုကိုေမာင္ရဲ႕ ဖိတ္ေခၚခ်က္ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ႔ပါတယ္။ (ဒါေၾကာင္႔ အခု အခ်ိန္အထိ နာရီ ၄၀ ေက်ာ္ မအိပ္ရေသးပါ။) အခုလည္း အလုပ္ထဲမွာပါ. . .၊ ခဏေနရင္ေတာ႔ ခိုးအိပ္ေတာ႔မယ္..အဲလ..။




စာေပ ေဟာေျပာပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေစာေစာပဲ ေရာက္သြားလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ အထဲမွာ ေသာက္ေရေသာက္ဖို႔ အစာေျပစားဖုိ႔ ဘာညာေပါ႔ ဝယ္တယ္။ ဒီေန႕တစ္ေန႕လံုးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို လက္မွတ္ကအစ အစားအစာ အရာရာ သူငယ္ခ်င္း ကိုကိုေမာင္ က အားလံုး တာဝန္ယူသြားပါတယ္။ (အဟီး.. အသိေနာက္က်လိုက္တာ။ :P ဒီလိုဆို ေနာင္ဘာပြဲ ျဖစ္ျဖစ္ လာမယ္..ဟီး။ )

ဒီပံုေလးကေတာ႔ အခန္းအနားအျပင္အဆင္ပါ။ ခန္းလံုးျပည္႔လူေတြ တတ္ေရာက္ၾကပါတယ္။ အေရွ႕ပိုင္းမွာ လူေတြအတြက္ ခံုေတြ လႊတ္ေနေသးေပမဲ႔ အေနာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ၾကည္႔သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။
ဒါကေတာ႔ အခမ္းအနား အျပင္အဆင္ပါ။ ( ကၽြန္ေတာ္ရိုက္တုန္းက ပါေနတဲ႔ ေခါင္းျပတ္ေတြကိုေတာ႔ ဖ်က္ထားတယ္။ )




ဒီလို ေဟာေျပာပြဲ မစခင္ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြက အေရွ႕မွာ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ဒီမွာ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စပ္စုတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ( ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္လည္း သိပါတယ္ :P ) ဆရာ ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္ခ်င္တယ္ လို႔ သြားေျပာမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ရိုက္ခြင္႔ရလာပါတယ္။ (သူမ်ားေတြမ်ားဗ်ာ..ဝတ္ထားလိုက္ၾကတာ ပ်ံေနတာပဲ..ဟီး။ စာေပေဟာေျပာမွာ သူတို႔လား မသိဘူးေနာ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဒီလိုၾကီးပဲ ထသြားမိတယ္။ )


ဒါကေတာ႔ ဆရာ ေနဝင္းျမင္႔နဲ႔ အမွတ္တရ ရိုက္လာတာပါ။





ဒါကေတာ႔ ဆရာမ ဂ်ဴး နဲ႔ ရိုက္လာတာပါ။



ဒီအခ်ိန္မွာ အမွတ္တရ စာအုပ္ေရာင္းဖို႔ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြက အခ်ိန္မွီ မေရာက္လာေသးဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ တစ္ေယာက္တည္းသာ စာအုပ္ေတြ ေရာက္လာလို႔ ေရာင္းခဲ႔ရတယ္။ ( ေစ်းၾကီးတယ္...အဲေလ.. :P ) အမွတ္တရ တန္ဖိုးၾကီးတယ္ ။ ဒါကို ေျပာတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအုပ္ေလး ေျပးဝယ္ျပီးေတာ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳကို အမွတ္တရ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ ( ျမန္မာေတြမ်ား ေျပာပါတယ္။ ဘယ္သူမွ အစမလုပ္ရဲၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စျပီး စာအုပ္ဝယ္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္း ၊ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ ဆိုေတာ႔မွ ေနာက္က လိုက္လာလိုက္ၾကတာ။ ဟိုဟာေတြလို ေျပာရရင္ “ ပ်ားခံ ” ေနတာပဲ..ဟီး။ ) ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တြဲျပီး ဓါတ္ပံု ရိုက္ဖို႔ ခက္လာပါေလေရာ။


ဒါနဲ႔ အေျခအေနေလး ၾကည္႔တုန္း လစ္သြားလို႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ပံုေလးပဲ ရိုက္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ သူငယ္ခ်င္း မပါလို႔ မတင္ေပးေတာ႔ဘူးေနာ္။ ဆရာေနဝင္းျမင္႔ ၊ ဆရာမဂ်ဴးတို႔နဲ႔လည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း တြဲရိုက္ခဲ႔ပါေသးတယ္။ ( ဂလို ကဲတာ..။ ) လူရွင္းေနတာကိုး ၊ ေနာက္မွ လူက မ်ားလာတာ.။

ဓါတ္ပံုရိုက္ေနရင္း နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမ ဂ်ဴးနဲ႔ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ၊ ဆရာေနဝင္းျမင္႔ နဲ႔ ၅ မိနစ္ ေလာက္ ၊ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ နဲ႔ စာအုပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးရင္း ၁၀ မိနစ္ေလာက္ စကားေျပာလိုက္ရတယ္။ ဆရာမ ဂ်ဴးကိုလည္း သူ႕အေၾကာင္းေတြ ေရးထားမိေၾကာင္း ဝန္ခံ ေျပာျပမိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႕နာမည္ေမးရင္း သူလည္း နက္ထဲက ကိုေဇာ္ စာေတြ ဆိုတာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ( ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ မသိ ။ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြဆိုတာ အားေပးတာ ေကာင္းတယ္ေလ။ ) Blog ကိုေတာ႔ မေရာက္ဖူးဘူး လို႔ ေျပာေနရင္း လူေတြ မ်ားလာေတာ႔ ဆရာမ ဂ်ဴးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို Email Address ေပးမယ္ ဆိုတာ သူလည္း ေမ႔သြားတယ္ နဲ႔တူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေႏွာင္႔ယွက္ပဲ ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။

ေအာက္က စာအုပ္ေလးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တရ ဝယ္လာခဲ႔တဲ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ “ စစ္သူၾကီး ဒလဗန္း ႏွင္႔ ရာဇဝင္ဝတၳဳရွည္မ်ား ” စာအုပ္ပါပဲ။ ဆရာက အမွတ္တရ ေရးေပးရင္း စာအုပ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ “ ခ်စ္ဦးညိဳ၏ ဘဝျဖစ္စဥ္အက်ဥ္း ” မွာ ေမြးသကၠရာဇ္ မွားေနေၾကာင္း ဒါေၾကာင္႔ တစ္ႏွစ္ၾကီးသြားေၾကာင္း ဟာသေလးေျပာရင္း သူ႕ရဲ႕ သကၠရာဇ္ကို ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ေအာက္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္လာခဲ႔တဲ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ စာအုပ္ေလးပါ။





ဒါကေတာ႔ စာအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တရ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းလို႔ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ၊ ဆရာေနဝင္းျမင္႔ ၊ ဆရာမ ဂ်ဴး တို႕ရဲ႕ အမွတ္တရ လက္မွတ္ေလးေတြပါ။ အခ်ိန္မရေတာ႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္ Scan မဖတ္ခဲ႔ရဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ Webcam နဲ႔ပဲ ရိုက္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္မွ Scan ဖတ္ျပီး
တင္ေပးပါ႔မယ္။





ေအာက္ကပံုေတာ႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ အမွတ္တရ လက္မွတ္ေလးပါ။





ေအာက္က ပံုကေတာ႔ ဆရာ ေနဝင္းျမင္႔ ရဲ႕ အမွတ္တရ လက္မွတ္ေလးပါ။
( ကိုေဇာ္ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ပါ တဲ႔။ ဒီထက္ ဖတ္ရရင္လည္း ဆရာရယ္။ )





ဒါကေတာ႔ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ အမွတ္တရ လက္မွတ္ေလးပါ။



ဒီစာေပ ေဟာေျပာပြဲမွာ -

၁) ဆရာ ေနဝင္းျမင္႔က အရင္ဦးဆံုး “ အေဖတို႔ ၊ အေမတို႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဟာေျပာခဲ႔ပါတယ္။

၂)
ဆရာမ ဂ်ဴးက ဒုတိယ အေနနဲ႔ “ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္၏ မွတ္စုမ်ား “ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဟာေျပာခဲ႔ပါတယ္။


၃) ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ က ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ “ ေရႊျမန္မာတို႔၏ ေစတနာနဲ႕ေဝဒနာ ” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဟာေျပာခဲ႔ပါတယ္။


ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ေဟာေျပာတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ေရးရရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၃ ပတ္ေလာက္ ေရးရပါလိမ္႕မယ္။ သူတို႕ လက္တန္းရြတ္တဲ႔ ကဗ်ာေတြ ၊ သီခ်င္းေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ရွာရဦးမယ္။ ဒီလို ေရးျပီးရင္လည္း စာဖတ္သူလည္း ၄ ရက္ေလာက္ေတာ႔ ဖတ္ရလိမ္႕မယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို စဥ္းစားမိတယ္။

ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ေဟာေျပာေသာ စာေတြကို သူ႕တို႔ေဟာေျပာေသာ အခ်က္ေလးေတြ အလိုက္ ကၽြန္ေတာ္ ပို႔စ္တစ္ခု အေနနဲ႔ ေရးပါ႔မယ္။ ဒါဆို ပိုျပီး အဆင္ေျပမယ္ လို႔လည္း ယူဆမိပါတယ္။


အခုေတာ႔ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္ လည္း .... “ ဝါး ” . . . ။



ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။



Share/Bookmark

27 December 2009

8 ေခြးလက္ေဆာင္ မွတ္တမ္း



ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္း သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က သေဘၤာက ဆင္းလာေတာ႔ သူ႕သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ အသည္းအသန္မွာလိုက္တဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြ သြားေပးခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႔ လိုက္ခဲ႔ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အေဖာ္ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အိမ္ကိုေရာက္သြားေတာ႔ သူသြားေပးမဲ႔ ပစၥည္းကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ “ ႏိုင္ငံျခား ေခြးေလး ႏွစ္ေကာင္ ” ျဖစ္ေနတယ္။

“ ဟ. . . မင္း လက္ေဆာင္ဝယ္လာတယ္ ဆိုတာ ဒီေခြးေတြလား။ ”

“ ေအးေလ. . . ဟုတ္တယ္။ ဒါကိ္ု ဝယ္လာတာ မလြယ္ဘူးေနာ္။ ကာကြယ္ေဆးေတြ ဆရာဝန္ေထာက္ခံစာေတြနဲ႔ကြ။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း အတင္းမွာ လိုက္လို႔သာ ဝယ္လာရတာ။ ”

“ ေၾသာ္...အင္း။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ သံေယာင္လိုက္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ခင္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သိယံုပဲ သိတာ ၊ သိပ္မခင္ဘူး။ သူနဲ႔ကေတာ႔ အရမ္းခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

“ ကပ္သီးကပ္သပ္မွာတာကြ။ အခုေတာ႔ ငါ႔မွာ ဒီေခြးႏွစ္ေကာင္နဲ႔ တိုင္ပတ္လာတာ။ အခုေတာ႔ သြားေပးရမယ္။ ”

“ မင္းေခြးက အတူတူပဲလား။ ”

“ ဟာ..၊ ေဟ႕ေကာင္..မင္းဝယ္လာတဲ႔ ေခြးလုပ္ပါကြာ။ ”

“ ဟီး..ဟုတ္သားပဲ။ မင္းဝယ္လာတဲ႔ ေခြးက အတူတူပဲလား။ ”

“ ေအးေလ၊ အမ်ိဳးအစား အတူတူပဲ။ တစ္ဆိုင္ထဲကေန တစ္ေလွာင္အိမ္ထဲကေန ဝယ္လာတာပဲေလ။ ”

“ ေၾသာ္..ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြ။ မင္းသိတဲ႔ အတိုင္းပဲေလ မိန္းမေတြက ကဂ်ီကေၾကာင္မ်ားလို႔ မင္းဝယ္လာတာ အမ်ိဳးအစားမတူရင္ လုေနၾကမွာ စိုးလို႔။ အခုက တစ္ေကာင္က အေမႊးေလးေတြ ပိုရွည္ေနတယ္ေလ။ တစ္ေကာင္ကေတာ႔ သာမာန္ပဲ။ ”

“ တူတယ္ကြ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေခြးႏွစ္ေကာင္မွာ တစ္ေကာင္က အေမႊးပြျပီး ပိုရွည္ေနတာကေတာ႔ ငါလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ။ ဒါကေတာ႔ သူတို႔ ၾကိဳက္တဲ႔သူ ယူၾကပေစေပါ႔။ သူတို႔ တစ္အိမ္ထဲ ေနၾကတာပဲေလ။ ”

“ ဒါဆို ဘာလို႔ ႏွစ္ေကာင္မွာလည္းကြ။ တစ္ေကာင္ဆို မရဘူးလား။ ”

“ ဒါကေတာ႔ကြာ.. တစ္ေယာက္တစ္ေကာင္လိုခ်င္လို႔ေနမွာေပါ႔ ။ ”

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ သူနဲ႔ အတူတူလိုက္သြားျပီး ေခြးလက္ေဆာင္ သြားေပးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔လည္း ဘာရယ္ မဟုတ္ေတာ႔ ျပီးျပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ ဒီလိုပဲ ေနလာခဲ႔တယ္။ ေခြးႏွစ္ေယာက္သြားေပးတယ္ ဆိုတာ ဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္မွလည္း ထူးထူးေထြေထြ ျဖစ္လာႏိုင္စရာ ရွိမယ္လို႔လည္း မထင္မိဘူး။

ဒါေပမဲ႔ ၆ လေလာက္ၾကာေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ႔. . .

“ ငါ႕ကို တစ္ခုေလာက္ကူညီပါဦးကြာ။ ”

“ ေဟ. .ဘာလဲ။ ”

“ ငါ ဟိုတစ္ခါ ေခြးလက္ေဆာင္သြားေပးတဲ႔ ညီအစ္မေလ။ အခု ျပႆနာတတ္ေနတယ္။ ”

“ ဟင္ . . ဟုတ္လား။ ဘာလို႔လဲ။ ”

“ ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္ေပမဲ႔ နည္းနည္းေတာ႔ ထူးဆန္းတယ္ကြ။ ငါတို႔ သြားေပးေတာ႔ မင္းမွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား။ ေခြးေလးတစ္ေကာင္က အေမႊးပိုရွည္ေနတယ္ေလ။ ”

“ ေအး မွတ္မိတယ္။ ငါေတာင္မွ ေျပာေသးတယ္ေလ။ သူတို႕ အေမႊးပြေလးကို လုေနၾကဦးမယ္လို႔. .”

“ ေအး ဟုတ္တယ္။ အခုေတာ႔ ဒါက ျပႆနာ တတ္ေနျပီ။ ”

“ ဘာလဲ. .သူတို႕ လုေနၾကလို႔လား။ ”

“ မဟုတ္ဘူးကြ။ သူတို႕ေရာက္ခါစကေတာ႔ကြာ လုတာေပါ႔။ တကယ္ကို လုၾကတာ။ ေနာက္ေတာ႔ သူတုိ႕ မဲႏႈိက္ျပီး တစ္ေယာက္က ရသြားတယ္။ သူတို႔ဖာသာ ေဝပံုက်သြားေတာ႔ မလုေတာ႔ဘူး။ အေမႊးပြေခြးေလးကို ရတဲ႔ သူကလည္း ေခြးေလးကို ခ်စ္ေတာ႔ အျမဲေပြ႔ထားတာကြ။ သာမန္အေမႊးေလးနဲ႔ ေခြးကို ရသူကလည္း သူ႕ေခြးကိုပဲ ဂရုစိုက္တာေပါ႔။ အခု ျဖစ္ေနတာက သူတို႕လည္း တတ္ႏိုင္သူေတြ ဆိုေတာ႔ အေကာင္းေတြပဲ ေကၽြးတာကြ။ ေခြးအသားဘူးေတြေတာင္မွ ေဖာက္ေကၽြးတာ။ ေခြးကိုက္ဖို႔ အမဲရိုးဆိုရင္ေတာင္မွ Super One က Ready Made ေတြပဲ ကိုဝယ္ေကၽြးတာ။

ဒီလို အစားေကာင္းစားရေတာ႔ ေခြးေလးေတြကလည္း အရမ္းထြားတယ္။ အေမႊးပြ ေခြးေလးကလည္း ပိုျပီး အေမႊးေလးေတြ ပိုျပီး ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ သာမာန္အေမႊးေလးေတြနဲ႔ ေခြးေလးကလည္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အခု ျပႆနာတတ္ေနတာက အေမႊးပြေခြးေလးကြ။ ”

“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ေနမေကာင္းလို႔လား။ ”

“ မဟုတ္ဘူး။ ေနကေတာ႔ ေကာင္းမွေကာင္း။ တစ္ခါကြာ ျခံတံခါးဖြင္႔ေတာ႔ အျပင္ကို အေမႊးပြေခြးေလးက ထြက္သြားတယ္တဲ႔။ ဒီမွာ အျပင္က ေခြးေတြနဲ႔ သြားျပီး ေရာတယ္။ သူက အေကာင္ေသးေတာ႔ အျပင္က ေခြးေတြက မကိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေခြးေလးလို႔ ထင္လို႔ ဟုိလွ်က္ ဒီလွ်က္နဲ႔ေတာ႔ ေနတာေပါ႔ေလ။

သူတို႔လည္း သူတို႔ေခြးကို ဖမ္းမိေတာ႔ ေရခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်ိဳးေပးတယ္။ ဒီအခ်ိန္က စျပီး ဒီအေမႊးပြ ေခြးေလးမွာ ေခြးသန္းေတြ ေရာက္ေနတယ္။ ဒီေတာ႔ အတူတူေနတဲ႔ ေခြးႏွစ္ေကာင္စလံုးမွာ ကူးတာေပါ႔ကြာ။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ေကာင္က အေမႊးမပြေတာ႔ သန္းေတြကို ေရခ်ိဳးတာနဲ႔ ဘီးစိတ္နဲ႔ တိုက္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။

အေမႊးပြ ေခြးေလးကေတာ႔ သူရဲ႕ အေမႊးေတြက မ်ားေတာ႔ ေရခ်ိဳးရင္လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အေျခာက္ဘူး။ ဘီးစိတ္တိုက္ရတာလည္းခက္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အေမႊးေတြက ထူပြျပီး မ်ားေတာ႔ သန္းေတြကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ရွင္းရတာ ခက္ေနတယ္။ ျပီးေတာ႔ ဒီေခြးသန္းေတြကလည္း လူေပၚပါ တတ္ကိုက္တယ္ေလကြာ ၊ ဒီေတာ႔ ေခြးကို ခ်စ္ေပမဲ႔လည္း မေပြ႕ရဲ မခ်ီရဲေတာ႔ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါေၾကာင္႔ ငါ႕ကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေခြးေလးသန္းေပ်ာက္တဲ႔ ေဆးရွာခိုင္းလို႔ အဲဒါ ငါလည္း ဘယ္က ဝယ္ရမွန္း မသိလို႔ ငါ႕ကို ကူညီျပီး လိုက္ဝယ္ေပးပါဦးကြာ။ ”

ဒါနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခြးသန္းေပ်ာက္ေဆး ရွာပံုေတာ္ ဖြင္႔ရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ျမိဳ႕ထဲက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေရခ်ိဳးရင္ထည္႔ခ်ိဳး ၊ ျပီးရင္ အဆီကို လူးထားရင္ ေခြးသန္းေတြ ေသတယ္ ေခြးက လွ်ာနဲ႔လ်က္ရင္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ဆိုတဲ႔ “ ျပင္သစ္ ” က ထုတ္တဲ႔ ေခြးသန္းေပ်ာက္ေဆးေလးကိုပဲ ဝယ္လာခဲ႔ပါတယ္။

ဒီေဆးရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းလည္း ဝမ္းသာတယ္။ “ ငါ သြားေပးလိုက္ဦးမယ္ ။ ” ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးလမ္းမွာပဲ ခြဲခြာလာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေတြ တျပံဳၾကီးနဲ႔ ျဖတ္သန္းလာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ႔ရဖူးတဲ႔ “ ဦးခ်ိဳလွပေသာ သမင္ ” ပံုျပင္ကိုလည္း သြားသတိရတယ္။

“ ဦးခ်ိဳလွပတာကို အျမဲတမ္း ဂုဏ္ယူေနျပီး ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ႔ ေျခေထာက္ေတြကို သူက အျမဲ ကဲ႕ရဲ႕ေနတတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႕ကို မုဆိုးကလည္း လိုက္ေရာ သူအတင္းထြက္ေျပးတာမွာ သူအျမဲ ကဲ႔ရဲ႕ေနတတ္တဲ႔ ေျခေထာက္က သူ႕ေဘးကင္းရာကို သယ္ေဆာင္ေနျပီး ၊ သူလွပပါတယ္ ဆိုျပီး အျမဲဂုဏ္ယူေနတတ္တဲ႔ ဦးခ်ိဳကေတာ႔ သစ္ပင္က ႏြယ္ေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္မိျပီး သူထြက္မေျပးႏိုင္ေတာ႔ပဲ မုဆိုးပစ္လိုက္တဲ႔ ျမားမွာ အသက္ဆံုးရႈံးခဲ႔ရတယ္ ဆိုတဲ႔ ပံုျပင္ေလးပါပဲ။ ”

အခုလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အေမႊးပြေခြးေလးကို ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုျပီး ဒီခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ႔ အေမႊးပြေလးမွာ သန္းေတြ မ်ားလာျပီး လူကိုပါ ကိုက္ေတာ႔ ဒီခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ႔ အေမႊးပြေတြကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္လာရတယ္ မဟုတ္လား။ ခ်စ္လို႔ ေပြ႕ထားပါတယ္ဆိုတဲ႔ ဒီအေမႊးပြေတြကိုပဲ ဘယ္လိုမွ မေပြ႕ႏိုင္ေတာ႔ဘူး မဟုတ္လား။

ဒီလိုပါပဲ. . .။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝမွာေရာ . ။ ခ်စ္ခင္ပါတယ္ ႏွစ္သက္ပါတယ္ ဆိုတဲ႔ အရာေတြ အပ်က္အဆီး ၊ ယိုယြင္းမႈေတြ ျဖစ္လာျပီး ဆိုရင္ ဆက္လက္ျပီး အရင္လို လက္ခံျပီး ခ်စ္ႏိုင္ပါ႔မလား။

ခ်စ္လွပါတယ္ ဆိုတဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႕ ဆံပင္ေတြ အကုန္ကၽြတ္ျပီး ဂတံုးမ ျဖစ္သြားရင္ လက္ခံႏိုင္မလား။ ( သူက ခ်စ္တာ ဆံပင္ကိုလား။ )

လွပါတယ္ ဆိုတဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႕ ေျခေထာက္ေလးေတြ ေရေႏြးပူေလာက္ျပီး အမာရြတ္ၾကီးျဖစ္က်န္ခဲ႔ရင္ ဆက္ခ်စ္ႏိုင္ဦးမလား။ ( သူက ေျခေထာက္ကို ခ်စ္တာလား။)

ေယာက်္ားပီသျပီး ခႏၶာကိုယ္ ေတာင္႔ပါတယ္ ဆိုတဲ႔ ခ်စ္သူ ေလျဖတ္ျပီး အိပ္ယာထဲ လဲေနရင္ ျငဴစူေဆာင္႔ေအာင္႔ေနမွာလား။ ( ခႏၶာကိုယ္က ပ်က္စီးတတ္တာ ေမ႕ေနျပီလား။)

ပိုက္ဆံရွာႏိုင္တုန္းက ကိုကို (သို႕) ေမာင္ နဲ႔ ခ်စ္ေနျပီး ေရာဂါတစ္ခုခုေၾကာင္႔ မလုပ္ႏိုင္ေတာ႔ရင္ ဆက္ျပီး ခ်စ္ႏိုင္ျပီး ကိုကို (သို႕) ေမာင္ လို႔ ေခၚႏိုင္ပါဦးမလား။ ( ပုိက္ဆံကို ခ်စ္ေနမိတာလား။)

ဒီလိုေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပါဝင္ျပီး လက္ေဆာင္လိုက္ေပးဖူးတဲ႔ ေခြးေလးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို အေတြးေလးေတြ ေပးသြားခဲ႔႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕တို႔ ဘဝမွာ တကယ္တမ္း ဘာေတြက လိုအပ္ေနတာပါလိမ္႔။ ျမင္ေနရျပီး ပ်က္ဆီးလြယ္တာေတြလား ၊ မျမင္ရတဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲက ေမတၱာတရားလား။


ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။


Share/Bookmark

26 December 2009

6 လဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို တင္႔တယ္ တယ္။




အဟဲ... စ စ ခ်င္း ရယ္ျပရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ မေန႕ကပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလ
ာ႔ေလာကထဲ စဝင္တာ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ အမွတ္တရ Banner ေလးဆြဲျပီး တင္ထားေတာ႔ ဒီေန႕ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးဆိုျပီး ဘာတင္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေတာ႔ ဘာမွကို စိတ္ထဲ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ Google ထဲ ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္ဆိုျပီး ႏွိပ္လိုက္တာ လမင္းေတြ အေၾကာင္းရွင္းျပထားတဲ႔ ဆိုက္တစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္က Banner ေလးကို ကလိျပီး တင္လိုက္တာ..။

ျပီးေတာ႔ အဲဒီေနရာက စာေလးတစ္ေၾကာင္းကို အဆင္ေျပသလို ပံုေျပာင္းျပီး
ေရးမိတယ္။




ဒါကေတာ႔ Multiply မွာ တင္တဲ႔ Banner ပါ။





ဒါကေတာ႔ Blogspot မွာ တင္တဲ႔ Banner ပါ။



အဲ..တင္ျပီးျပီခ်င္းပဲ ခဏေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို တစ္ေယာက္က ေမးလ္ပို႔တယ္။

“ လဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို တင္႔တယ္ တယ္။ ဆိုရင္ အိမ္သာတြင္းထဲမွာေရာ ၊ ရြံႏြံဗြက္အိုင္ထဲမွာေရာ ၊ ကၽြဲလူးအိုင္ထဲမွာေရာ ၊ ဆန္ျပဳတ္အိုးထဲမွာေရာ လွပပါ႔မလား။ ”

တဲ႔။

ဟိုက္... ၾကံၾကံဖန္ဖန္ လာေမး ၊ လာေျပာပါလားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ၾကီး မေျပာျပတတ္ပါ။ ရွင္းလည္း မရွင္းျပတတ္ပါ။ ျငင္းလည္း မျငင္းခုန္ဝံ့ပါ ၊ ေဝလည္းမေဝဖန္ရဲပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပဲ။ ငတံုးတစ္ေကာင္မို႕ပါ။

အဲ..သူေျပာတာကိုလည္း စဥ္းစားစရာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ စဥ္းစားလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ေခါင္းထဲကို “ ေအာ္စကာဝိုင္းလ္ ” ရဲ႕ စကားေလး တစ္ခြန္း ဝင္လာပါတယ္။ ဒါကေတာ႔. . .

“ ေနရာတိုင္းမွာ ဂီတ ရွိတယ္။ ခံစားတတ္သူ အတြက္ေပါ႔။ ”

တဲ႔။ ဒါဆို . . . . . . . . . . . . . .

“ ေနရာတိုင္းမွာ လသာႏိုင္တယ္။ ျမင္တတ္သူ အတြက္ေပါ႔။ “

ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ ဒီထက္ ပိုျပီး ေတြးခ်င္သူေတြကေတာ႔. . . .

“ ေနရာတိုင္းမွာ အခ်စ္ရွိတယ္။ ------------------------။ ”

ကြက္လပ္မွာ ကိုယ္႕ဖာသာကိုယ္ပဲ ေျဖလိုက္ေပါ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႕အေျဖနဲ႔ တူခ်င္မွ တူမွာေလ။ မျဖစ္မေန ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေျဖခိုင္းမယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ . . . . .

“ ေနရာတိုင္းမွာ အခ်စ္ရွိတယ္။ ခ်စ္တတ္သူအတြက္ေပါ႔။ ”

အဲ..ေမ႕သြားလို႔.။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ကစျပီး စိတ္ထင္သလို Banner ေျပာင္းပါ႔မယ္။ ျပီးေတာ႔ အေပၚဘက္မွာ အခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုး သီခ်င္းေလးကို နာမည္နဲ႔တကြ တိုက္ရိုက္နားေထာင္လို႔ရေအာင္ တင္ေပးထားမယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစဗ်ာ။

ကိုေဇာ္


Share/Bookmark

1 အျမင္ကို အၾကည္႔ကပဲ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္




တစ္ခါက

စစ္သားလူထြက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ဘုန္းၾကီးလူထြက္ တစ္ေယာက္ နဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္း ျဖစ္ၾကတယ္။ အျပင္ေလာကမွာ ေသခ်ာ ကၽြမ္းက်င္စြာ ရွာေဖြ မစားေသာက္တတ္တဲ႔ သူေတြ ဆိုေတာ႔ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ရတာ အရမ္းကို ခက္ခဲတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ ၾကိဳးစားျပီး ဝီရိယစိုက္ထုတ္လုပ္ကိုင္ေတာ႔ သူ႕ဖာသာသူ အနည္းငယ္ေတာ႔ စုေဆာင္းမိၾကတယ္။

သူတို႕က အိမ္နီးနားခ်င္းသာ ျဖစ္ၾကတာ ေမးထူးေခၚေျပာပဲ အျဖစ္နဲ႔ပဲ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေပါင္းျဖစ္ၾက။ စစ္သားလူထြက္ကလည္း သူ႕ဖာသာသူ လုပ္စရာ ရွိတာေတြကို လုပ္တယ္။ ျပန္လာရင္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္တယ္။ ဘုန္းၾကီးလူထြက္ ဘာလုပ္တယ္ ဘာကိုင္တယ္ ၊ ဘယ္လိုေနတယ္ သူ မသိ ၊ စိတ္လည္း မဝင္စား။ ဘုန္းၾကီး လူထြက္ကလည္း ဒီလိုပဲ စစ္သားလူထြက္ ဘယ္လို ေနတယ္ ၊ ဘာေတြ လုပ္တယ္ စိတ္မဝင္စား. ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔ ေနထိုင္လာၾကတယ္။

တစ္ေန႕ေတာ႔. . . ၊ စစ္သားလူထြက္ သူစုေဆာင္းထားတဲ႔ ေရႊတိုေရႊစ အထုပ္ေလး ေပ်ာက္သြားခဲ႔တယ္။ သူထားရာ ေနရာဝန္းက်င္မွာ ဘယ္လိုမွ ျပန္ရွာလို႔ မေတြ႕ေတာ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူလည္း စိတ္ေတြ အလြန္ရႈပ္ျပီး သူ႔ပစၥည္းေလးကို ရွာဖို႔ အိမ္အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ႔ သူ႔အိမ္ေဘးက ဘုန္းၾကီးလူထြက္ က မသကၤာစရာ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ တစ္ခုခုကို ဖြက္ေနသလို ၊ တစ္ခုခုကို သိမ္းေနသလို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။

သူ႕မွာ သက္ေသ မရွိေလေတာ႔ သူ႕ပစၥည္းေလးကို ဘုန္းၾကီးလူထြက္ ခိုးတာဆိုျပီးလည္း စြပ္စြဲလို႔ မျဖစ္။ သက္ေသရေအာင္ သူ ဂရုစိုက္ျပီး ဘုန္းၾကီးလူထြက္ကို ေစာင္႔ၾကည္႔တယ္။ ဘုန္းၾကီးလူထြက္ကလည္း မသကၤာစရာ ပံုစံနဲ႔ ဟိုဟာလုပ္ ဒီဟာလုပ္ နဲ႔ တစ္ခုခုကို ဖြက္ေနသလိုပါပဲ။ ဒီေတာ႔ သူလည္း ဘုန္းၾကီးလူထြက္ဆီက သက္ေသတစ္ခုခု မရေလ ပိုျပီး ေဒါသေတြက ထြက္ေလ သူက ဘုန္းၾကီးလူထြက္ကို ဘယ္လိုပဲ ၾကည္႔ၾကည္႔ သူခိုးလို႔ပဲ ျမင္ေလေလပါပဲ။ သူလုပ္သမွ်ေတြကလည္း သူခိုးေတြ လုပ္ပံုနဲ႔ တူေနျပန္တယ္။

ဒါေပမဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ မိုးရာသီေရာက္ေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔ သူတို႔ အိမ္ကို ျပင္ဆင္ရင္း ေရတေလွ်ာက္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေတာ႔ သူေပ်ာက္ေနတဲ႔ ေရႊတိုေရႊစအထုပ္ေလး ကိုျပန္ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ေတာ႔ သူရဲ႕ ေရႊထုပ္ေလးကို အစာမွတ္ျပီး ၾကြက္က ခ်ီသြားတာပါ။ ေနာက္မွ အစာမဟုတ္မွန္းသိေတာ႔ သူေရာက္ရာေနရာမွာ ထားခဲ႔ေတာ႔ ေရတေလွ်ာက္ထဲကို ေရာက္ေနတာ။ ဒါကို အခုမွ သူက ျပန္ေတြ႕တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူ ေရတေလွ်ာက္ရွင္းေနသလို ဘုန္းၾကီးလူထြက္ကလည္း ဟိုတစ္ဖက္မွာ သူ႕ဖာသာသူ သူလည္း သူ႕အိမ္အတြက္ ရွင္းလင္းျပင္ဆင္ေနတယ္။ ကိုယ္႕ပစၥည္းေလး ျပန္ရတဲ႔ စစ္သားလူထြက္ က အခုေတာ႔ သူျမင္ေနရတာက ဟိုးအရင္ သူပစၥည္းေလး မေပ်ာက္ခင္ကတည္းက ဘုန္းၾကီးလူထြက္ကို ဘုန္းၾကီးလူထြက္လို ပံုစံနဲ႔ပဲ ျပန္ျမင္မိတယ္။ ဘယ္လိုၾကည္႔ၾကည္႔ သူခိုးပံုမေပါက္ေတာ႔ဘူး။

အျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားဖူးေနၾက စကားေလး အတိုင္းေပါ႔..“ ဥစၥာေပ်ာက္ ငရဲေရာက္တာပါ။ ” ကိုယ္႕ပစၥည္းေပ်ာက္တာနဲ႔ သူမ်ားကို ထင္မိတတ္ ၊ ျမင္မိတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ပစၥည္း ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ မသိဘူး။ ဘယ္ျဖစ္ေနတာ မသိဘူး။ ဟိုလူ႕ကို ထင္မိ ၊ ဒီလူ႕ကို စြပ္စြဲမိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္ရဲ႕ အျမင္အာရံုကို အေရာင္ပါေသာ မွန္တစ္ခ်ပ္နဲ႔ ကာထားလိုက္သလိုပါပဲ။ ေလာကၾကီး ဘယ္ေလာက္လွပေနပါေစ ဘယ္လိုမွ မျမင္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ အေရာင္ပါတဲ႔ မွန္ကို ဖယ္ျပီး ေလာကၾကီးကို လက္ရွိအတိုင္း ၾကည္႔တတ္မွသာ အရာရာကို အမွန္အတိုင္းျမင္ပါလိမ္႔မယ္။

ဒါေၾကာင္႔ “ လူတစ္ေယာက္အေပၚ မိမိ ဘယ္လို ျမင္တယ္ ဆိုတာ သူ႕ကို သင္ ဘယ္လို အၾကည္႔နဲ႔ ၾကည္႔လိုက္တယ္ ဆိုတဲ႔ အေပၚမွာ မူတည္ပါလိမ္႔မယ္။ ”

မွတ္ခ်က္။ ။ လြန္ခဲ႔ေသာ သံုးႏွစ္ေလာက္က ကိုထူး ေျပာျပေသာ ဥပမာေလးပါ။ အခုေတာ႔ ေမးလ္တစ္ေစာင္မွာ ျပန္ေတြ႔လို႔ ကိုထူးေျပာျပတဲ႔ အတိုင္း အမွတ္တရ ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။


ကိုေဇာ္





Share/Bookmark