လြန္ခဲ႔တဲ႔ အပတ္ကတည္းက ဖုန္းၾကိဳဆက္ျပီး ေခၚထားတယ္။ ညကလည္း ဖုန္းဆက္ေခၚလို႔ အစ္ကို တစ္ေယာက္ သားေလး ေမြးေန႔ကို ဒီေန႕ သြားရတယ္။ ကေလးက ရက္တစ္ရာျပည္႔။ ဒါေပမဲ႔ အေတာ္ထြားတယ္။ ငါးလသားေလာက္ မွတ္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္က ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသြားတယ္ ဆိုျပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္ေနတုန္း ညီငယ္တစ္ေယာက္က ျပံဳးျပီးေတာ႔ လာတယ္။ သိျပီ သိျပီ။ “ သူျပံဳးေနသည္ အေၾကြးယူေတာ႔မယ္ ” ဆိုတာမ်ိဳး။ ဘာလဲ ဆိုေတာ႔ “ ပုစြန္ေျခာက္ နည္းနည္းေလာက္ ” တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ျပီးေတာ႔ ခ်က္မစားျဖစ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ေတာ႔ ခရမ္းသီးႏွပ္ ၊ အသုတ္ေလးေတြ သုတ္စားဖို႔ ပုစြန္ေျခာက္ေလးေတြေတာ႔ ဝယ္ထားတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ပိုျပီး စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ထမင္းကို ဆန္႕ဆန္႕ေလးခ်က္ ၊ ပုစြန္ေျခာက္နဲ႔ ဆီရြဲရြဲေလးဆမ္းျပီး ၊ ဘာဂါက အသားျပားေၾကာ္ႏွစ္ခု ၊ ဟင္းခါးေလးနဲ႔ တြယ္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ မိုက္သဗ်။ ပဲကုလားဟင္းေလးနဲ႔ ဆို ဇိမ္ပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ပုစြန္ေျခာက္ အေကာင္ေကာင္းေကာင္း ၾကီးၾကီးေတြကို ဝယ္ထားတတ္တယ္။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက လူၾကံဳနဲ႔ မွာထားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်က္မစားျဖစ္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ပုစြန္ေျခာက္ေတြ အျမဲရွိေနတယ္။ အဲ. . . ကၽြန္ေတာ္က ပုစြန္ေျခာက္ေတြကို အိတ္နဲ႔လည္း မထုတ္ထားဘူး ၊ ပုလင္းနဲ႔လည္း မထည္႔ဘူး ၊ Microwave Oven မွာ သံုးတဲ႔ အပါးသား ပလတ္စတစ္ဘူးနဲ႔သာ ထည္႔ပါတယ္။ ေလလည္း လံုသလို ပိုးမႊားလည္း စိတ္ခ်ရတယ္။ ျပီးေတာ႔ အၾကည္ေရာင္ေလး ဆိုေတာ႔ ျမင္ေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပင္သြားဖို႔ ျပင္ေနတာ ဆိုေတာ႔ သူ႕ကို ဘာမွလည္း ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး ေျပာမေနေတာ႔ပဲ သိမ္းထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ စားစရာ ေသတၱာထဲကေန ဒီဘူးေလးကို ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ ပစၥည္းေတြ ယူျပီး ထြက္လာေတာ႔ သူက ေနာက္ကေန လွမ္းေအာ္တယ္။
“ ကိုေဇာ္ ရျပီ ၊ ဒီမွာေနာ္ နည္းနည္းပဲ ယူတာ။ ဘူးေလးကို ဒီနားမွာ ထားလိုက္ျပီ။ ”
တဲ႔။ တစ္ခါမွလည္း ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ ယူတာကို မၾကည္႔မိပါ။ သူကလည္း ဒီလိုပဲ ေျပာေနၾက။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီလိုပဲ ေနေနၾက။ အခုလည္း လွည္႔မၾကည္႔အား ကိုယ္႔ဖာသာ အျပင္သြားမွာ ဆိုေတာ႔ ကမန္းကတန္းပဲ ေရဝင္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးရင္းမွာ ေခ်းတြန္းရင္း နည္းနည္းလည္း ၾကာသြားတယ္။
ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္႕ေနရာ ကိုယ္ျပန္လာျပီး အျပင္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္။ အားလံုးျပီးေတာ႔ သြားဖို႔ ဖိနပ္ ထုတ္ေတာ႔မွ သူတင္ထားခဲ႔တဲ႔ ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလးကို မ်က္စိက အၾကည္႔ေရာက္သြားတယ္။
ဟာ . . ခနဲ႕ အသံထြက္သြားျပီး ဖိနပ္ကို ခ် ၊ ဘူးေလးကို မလိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ လက္ေပၚေတြပါ လိုက္တတ္လာလို႔ ျပန္ခ်လိုက္ရတယ္။ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြ။ ေသခ်ာ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဘူးထဲေတာင္မွ ဝင္ေနျပီ။ ထပ္ျပီး ေသခ်ာၾကည္႔ေတာ႔ ခုန ညီငယ္ အဖံုးကို ေသခ်ာ အံက်ေအာင္ မဖံုးခဲ႔လို႔ အနံ႔ရျပီး ပုရြတ္ဆိတ္တတ္ေနတာ။ ျမန္လိုက္တဲ႔ ေကာင္ေတြ။ ဘူးထဲမွာလည္း ပုစြန္ေျခာက္ေတြက တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္။ သူတို႕က ပ်ားေနတာပဲ။
အျပင္သြားခါနီးမွ ဒါေတြကို ပုဂံျပားထဲ ေျပာင္းျပီး တစ္ခုခ်င္းစီ ေရြးေနဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ အခ်ိန္မရေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ လုပ္စရာ တစ္ခုပဲ ရွိေတာ႔တယ္။ ဒီဘူးထဲကို ေနာက္ထပ္ ပုရြက္ဆိတ္ ထပ္မဝင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ဖို႔။ ဒီလို ထပ္မဝင္ႏိုင္ေအာင္ ဆိုတာကလည္း ဒီဘူးအဖံုးကို ေသခ်ာ ပိတ္လိုက္ရံုမွ လြဲ၍ တျခား မရွိေတာ႔။
ဒါေၾကာင္႔ ဒီအတိုင္းပဲ ဘူးကို ေသခ်ာ ပိတ္ခဲ႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမြးေန႕ကို ထြက္လာတယ္။ ဘူးထဲမွာ ေနရာက အက်ယ္ၾကီး က်န္ေနေသးေတာ႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလည္း မေသႏိုင္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို လံုေလာက္စြာ ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာေတာ႔မွ လုပ္ေတာ႔မယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႕မွာ သူတို႔ ေမြးေန႕အိမ္ေရာက္သြားမွ လက္ေဆာင္က မဝယ္ရေသး။ ကေလးကလည္း ရက္ ၁၀၀ သားသာ ေျပာတာ ၅ လသားေလာက္ရွိတယ္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဒါေတြ မဝယ္တတ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီအစ္မကိုပဲ ေမးျပီးမွ ကေလးအတြက္ သြားဝယ္ရတယ္။ မယံု မရွိနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္သားကေလး အက်ိႌေလးေတြ ဝယ္ခဲ႔ရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ေနာက္လည္း ၾကီးလာမွာပဲေလ။ ဝယ္ေပးလိုက္တာ ႏွစ္ထည္။
ကေလးေမြးေန႕ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ မပါမျဖစ္လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးေနၾက ပစၥည္းက “ ကေလးအိမ္သာခြက္ေလး ” ။ ဒါက ၄ ႏွစ္ေလာက္ထိ သံုးလို႔ ရတယ္ေလ။ တျခားဟာေတြက ခဏပဲ ကေလးၾကီးလာရင္ သံုးမရေတာ႔။ ဒါေလးလည္း ဝယ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ( ကုန္ပါျပီေတာ္...ပိုက္ပိုက္ေတြ ....:P )
သူတို႕ဆီမွာ ဟက္ပီဘက္ေဒး ဘာညာ ေအာ္ဟစ္ျပီး ဘူေဖး ႏွစ္ၾကိမ္ စားပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ လူကလည္း အိပ္ခ်င္။ လည္ေခ်ာင္းယားေနရတဲ႔ အထဲ သြားေသာက္မိတဲ႔ ဖာလူဒါကလည္း ေခ်ာင္းေတြဆိုးနဲ႔မို႔ ျပန္ေတာ႕မယ္ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။ အခန္းေရာက္ေတာ႔ လူက ျပိဳင္းကာ အိပ္ငိုက္ျပီး မ်က္လံုးေတာင္မွ မဖြင္႔ခ်င္ေတာ႔ ။ အဝတ္အစားေလးလဲျပီး အိပ္ေတာ႔မယ္ ဆိုကာမွ မနက္က ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလးကို သြားသတိရတယ္။
ပုရြက္ဆိတ္တတ္ေနလို႔ အရင္ေနရာကေန ေနာက္တစ္ေနရာကို ေျပာင္းထားတာ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ လုပ္ေတာ႔ မလုပ္ႏိုင္ေသးပဲ ဘာရယ္ မဟုတ္ ထၾကည္႔လိုက္ေတာ႔။ ေမွးေနတဲ႔ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္ကုန္တယ္။ မိုက္ခရိုေဝ႔ ဘူးေလးထဲမွာ ပုစြန္ေျခာက္ေတြနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ေရာေနတာ အခုေတာ႔ ဒီလို မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။
သူတို႔အင္အားနဲ႔ မတြန္းလွန္ႏိုင္ဘူး ၊ သူတို႕ပါးစပ္ေလးနဲ႔ မကိုက္ျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔မွာ လုပ္လို႔ရတာက ဘာလဲ ထြက္ေပါက္ကို သူတို႔ ရွာလို႔ ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ အခု ပိတ္မိေနတယ္ ဆိုတာကို သိတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ သူတို႕ ပထမ လိုခ်င္မႈ ဆိုေသာ အစာ ကို ထားခဲ႔ျပီး အသက္ရွင္ လႊတ္ေျမာက္ေရးကို ပထမဦးစားေပး ထားလိုက္ကာ ဘူးႏႈတ္ခမ္းသားနားမွာ သူတို႔ စုျပံဳတိုး ေနၾကတယ္။
သူတို႔လို အေကာင္ ေသးေသးေလးအတြက္ အထဲက ေအာက္ဆီဂ်င္က အခု လတ္တေလာ အတြက္ေတာ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ လံုေလာက္ပါလိမ္႔မယ္။ သို႔ေသာ္ ေရရွည္အတြက္ ဘယ္သူမွ အာမခံ မခံေပးႏိုင္။ ဒါကို သူတို႔ကလည္း သိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ရွင္ေနေသးတာပဲ ဆိုျပီး သူတို႕ ပုစြန္ေျခာက္ကိုပဲ မဲျပီး စားေနမိတယ္ ဆိုရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဘူးထဲမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ျပီ ဆိုေသာ အခါမွ သူတို႔ ထြက္ဖို႔ လမ္းစရွာမယ္ ဆိုရင္ ေနာက္က်ခဲ႔ပါျပီ။
အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိတယ္။ ဘယ္သူမဆို ပုရြက္ဆိတ္တတ္တယ္ ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းကို ဖယ္ရွားမိၾကမွာပါ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လို အျဖစ္အပ်က္ မၾကံဳရဖူးဘူးဟု ထင္မိတယ္။ အခုေတာ႔ မထင္မွတ္ေသာ အေနအထားအရ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတာ။ သိခြင္႔ရလိုက္တာ။
အခုေတာ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အကုန္လံုး တစ္ေကာင္မွ ပုစြန္ေျခာက္ေပၚမွာ ရွိမေနၾက။ သူတို႔ အားလံုး ထြက္ေပါက္အတြက္ ဘူးႏႈတ္ခမ္းနားမွာသာ ဝိုင္းဝန္း စုျပံဳတိုးေဝွ႕ေနၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ တတ္ႏိုင္ေသာ အင္အားကုန္ စုထုတ္ျပီး ဘူးႏႈတ္ခမ္းသားကို ကိုက္ေနၾကတယ္ ၊ ဖဲ႔ေနၾကတယ္။
ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ေခါင္းထဲမွာ လက္ခနဲ တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္လို႔ သူတို႔ကို ပုစြန္ေျခာက္နဲ႔ အတူတူ ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေရာ လိုက္ရင္ေရာ သူတို႔ ဘယ္လို ေနမလဲလို႔။ ဒါေၾကာင္႔ ဘူးႏႈတ္လမ္းနားမွာ ကပ္ေနတဲ႔ ဒီအေကာင္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဘူးအျပင္ကေန လက္နဲ႔ ဘူးကို ေတာက္ခ်လိုက္ျပီး ေခါက္ခ်လိုက္တယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အားလံုး ဘူးထဲမွာ ပုစြန္ေျခာက္ေတြနဲ႔ ျပန္ေရာသြားတယ္။
ပုစြန္ေျခာက္ဘူးထဲကို အခုမွ က်လာတဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ တစ္ေကာင္ဆိုရင္ သူ ေပ်ာ္ေနရွာမွာ ငါ စားစရာေတြ ေတြ႕ျပီ ဆိုျပီး ၊ အခုေတာ႔ က်သြားတဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အားလံုး ပုစြန္ေျခာက္ အေကာင္ေတြေပၚကေန ခ်က္ခ်င္း ဘူးႏႈတ္ခမ္းသားက အဖံုးေနရာမွာ ျပန္လာတိုးေနၾကတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသ မင္တတ္သြားမိတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ဘူးကို ဖြင္႔လိုက္ျပီး ဘူးအဖံုးမွာ တိုးေနတဲ႔ သူတို႕ကို အျပင္ကို ေခါက္ျပီး ခါခ်လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ကလည္း ဘူးထဲက ပုစြန္ေျခာက္ထဲကို ျပန္က်သြားတယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘူးအဖံုးေလးကို ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ ခ်က္ခ်င္း ဘူးအဖံုးနားကို ျပန္တတ္ျပီး တိုးေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖြင္႔ျပီး ခါထုတ္လိုက္ျပန္တယ္။
ဒီလို ေလးၾကိမ္လည္း လုပ္ျပီးေရာ ကၽြန္ေတာ္႕ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလး ထဲမွာ ပုရြက္ဆိတ္ တစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသျငိမ္သက္စြာ စဥ္းစားမိတယ္။ ငါ အခု ေတြ႕ရွိခ်က္က ပုရြက္ဆိတ္ေရာေနတဲ႔ အရာမွာ ပုရြက္ဆိတ္ကို အလြယ္တကူ ဖယ္ပစ္တဲ႔ နည္းပါလား ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလးကို သိမ္းျပီး အိပ္လိုက္တယ္။
အခု အိပ္ယာက ႏိုးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳး ထပ္ျဖစ္ျပီး ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလးကို ယူၾကည္႔လိုက္တယ္။ ဘူးေလးထဲမွာ ပုစြန္ေျခာက္ေလးေတြက ေကြးေကြးေလးေတြနဲ႔ ျငိမ္သက္လို႔ ပုရြက္ဆိတ္ဆိုျပီးလည္း တစ္ေကာင္မွ မရွိ။ ဘူးထဲမွာလည္း မရွိ ၊ ဘူးႏႈတ္ခမ္းမွာလည္း မရွိ။ အထဲက ပုစြန္ေျခာက္အေကာင္ေတြ ၾကားထဲမွာလည္း မရွိ။ ဘူးေလးကို ၾကည္႔ေနရင္း ခဏၾကာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတစ္ခ်က္ ေရာက္လာခဲ႔တယ္။
ငါတို႔ကေရာ. . . .၊ ငါတို႔ လူသားေတြကေရာ . . .၊ ဒီပုရြက္ဆိတ္ေလာက္ေတာင္မွ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိရဲ႕လား။ ငါတို႔လိုခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို လိုက္ရွာရင္းနဲ႔ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ႔ ေဘာင္တစ္ခုမွ ပိတ္မိေနတယ္ ဆိုတာကို သတိမွ ျပဳမိရဲ႕လား။ ေနာက္ဆံုး ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ အသက္ငတ္ေနေတာ႔မွ ကမူးရွဴးထိုး ထြက္ေပါက္ကို လိုက္ရွာေနမိလား။
ေလာကမွာ ဘာက အေရးအၾကီးဆံုးလဲ။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ အတြက္ကေတာ႔ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေရးက အေရးအၾကီးဆံုး ဆိုတာကို သူက သူလာရွာတဲ႔ အစာ ပုစြန္ေျခာက္ေတြကို စြန္႕လႊတ္ျပီး ထြက္ေပါက္ရွာပံုျဖင္႔ သက္ေသျပသြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေတြ အတြက္က်ေတာ႔ အသက္ရွင္ရပ္တည္မႈ ဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေပမဲ႔ လူဆိုတာမွာ ပိုျပီး ျပည္႔စံုေစဖို႔ “ ကိုယ္႕က်င္႔တရား ” က ပိုျပီး အေရးၾကီး မေနဘူးလား။
ဂုဏ္ ၊ ဥစၥာ ၊ အာဏာ ၊ ပညာ ၊ အသံုးအေဆာင္ စတာေတြကို ျပည္႔စံု ၾကြယ္ဝေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကိုယ္႕ထြက္ေပါက္ ကိုယ္မဲ႔ေအာင္ ကို္ယ္က်င္႔တရား ေတြကို အဆံုးရံႈးခံျပီး လိုက္ခဲ႔မိျပီလဲ။ ေနာက္ေတာ႔မွ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ အသက္ရပ္ေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔မွ ငါေတာ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားေတြ ဆံုးရံႈးခဲ႔ပါလား ဆိုျပီး ထြက္ေပါက္မဲ႔ ျဖစ္ၾကရေတာ႔မလား။
ဒီလို အခ်ိန္မွာ ကိုယ္အရင္က ပိုက္တြယ္ ရွာေဖြထားတဲ႔ ဂုဏ္ ၊ ဥစၥာ ၊ အာဏာ ၊ ပညာ ၊ အသံုးအေဆာင္ ေတြက ဘူးထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ခံထားရတဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္လို ဒါေတြကို ဖက္တြယ္ရင္း ေသဆံုးၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အတၱကို အေျခခံျပီး “ ကိုယ္က်င္႔တရား ” ေတြကို အဆံုးရံႈးခံေနရေတာ႔မွာလဲ။
ေလာကမွာ လူသာ ေသတယ္ နာမည္မေသဘူူး ဆိုတဲ႔ လူတိုင္းဟာ “ ကိုယ္က်င္႔တရား ” ကေတာ႔ ျမင္႔မားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ သူတို႕ကို “ လူ ၊ လူ႕ ၊ လူး ” ထဲက “ လူ ” လို႔ ေခၚၾကတာပါပဲ။ လူမွန္ရင္ ဘာမွ မခၽြန္ရင္ေနပါေစ ကိုယ္က်င္႔တရားေလးေတာ႔ ခၽြန္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း ထြက္ေပါက္မဲ႔တဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳး မၾကံဳရေတာ႔ဘူးေပါ႔။
ကိုေဇာ္
.
ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္က ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသြားတယ္ ဆိုျပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္ေနတုန္း ညီငယ္တစ္ေယာက္က ျပံဳးျပီးေတာ႔ လာတယ္။ သိျပီ သိျပီ။ “ သူျပံဳးေနသည္ အေၾကြးယူေတာ႔မယ္ ” ဆိုတာမ်ိဳး။ ဘာလဲ ဆိုေတာ႔ “ ပုစြန္ေျခာက္ နည္းနည္းေလာက္ ” တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ျပီးေတာ႔ ခ်က္မစားျဖစ္ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ေတာ႔ ခရမ္းသီးႏွပ္ ၊ အသုတ္ေလးေတြ သုတ္စားဖို႔ ပုစြန္ေျခာက္ေလးေတြေတာ႔ ဝယ္ထားတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ပိုျပီး စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ထမင္းကို ဆန္႕ဆန္႕ေလးခ်က္ ၊ ပုစြန္ေျခာက္နဲ႔ ဆီရြဲရြဲေလးဆမ္းျပီး ၊ ဘာဂါက အသားျပားေၾကာ္ႏွစ္ခု ၊ ဟင္းခါးေလးနဲ႔ တြယ္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ မိုက္သဗ်။ ပဲကုလားဟင္းေလးနဲ႔ ဆို ဇိမ္ပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ပုစြန္ေျခာက္ အေကာင္ေကာင္းေကာင္း ၾကီးၾကီးေတြကို ဝယ္ထားတတ္တယ္။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက လူၾကံဳနဲ႔ မွာထားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်က္မစားျဖစ္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ပုစြန္ေျခာက္ေတြ အျမဲရွိေနတယ္။ အဲ. . . ကၽြန္ေတာ္က ပုစြန္ေျခာက္ေတြကို အိတ္နဲ႔လည္း မထုတ္ထားဘူး ၊ ပုလင္းနဲ႔လည္း မထည္႔ဘူး ၊ Microwave Oven မွာ သံုးတဲ႔ အပါးသား ပလတ္စတစ္ဘူးနဲ႔သာ ထည္႔ပါတယ္။ ေလလည္း လံုသလို ပိုးမႊားလည္း စိတ္ခ်ရတယ္။ ျပီးေတာ႔ အၾကည္ေရာင္ေလး ဆိုေတာ႔ ျမင္ေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပင္သြားဖို႔ ျပင္ေနတာ ဆိုေတာ႔ သူ႕ကို ဘာမွလည္း ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး ေျပာမေနေတာ႔ပဲ သိမ္းထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ စားစရာ ေသတၱာထဲကေန ဒီဘူးေလးကို ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ ပစၥည္းေတြ ယူျပီး ထြက္လာေတာ႔ သူက ေနာက္ကေန လွမ္းေအာ္တယ္။
“ ကိုေဇာ္ ရျပီ ၊ ဒီမွာေနာ္ နည္းနည္းပဲ ယူတာ။ ဘူးေလးကို ဒီနားမွာ ထားလိုက္ျပီ။ ”
တဲ႔။ တစ္ခါမွလည္း ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ ယူတာကို မၾကည္႔မိပါ။ သူကလည္း ဒီလိုပဲ ေျပာေနၾက။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီလိုပဲ ေနေနၾက။ အခုလည္း လွည္႔မၾကည္႔အား ကိုယ္႔ဖာသာ အျပင္သြားမွာ ဆိုေတာ႔ ကမန္းကတန္းပဲ ေရဝင္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးရင္းမွာ ေခ်းတြန္းရင္း နည္းနည္းလည္း ၾကာသြားတယ္။
ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္႕ေနရာ ကိုယ္ျပန္လာျပီး အျပင္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္။ အားလံုးျပီးေတာ႔ သြားဖို႔ ဖိနပ္ ထုတ္ေတာ႔မွ သူတင္ထားခဲ႔တဲ႔ ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလးကို မ်က္စိက အၾကည္႔ေရာက္သြားတယ္။
ဟာ . . ခနဲ႕ အသံထြက္သြားျပီး ဖိနပ္ကို ခ် ၊ ဘူးေလးကို မလိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ လက္ေပၚေတြပါ လိုက္တတ္လာလို႔ ျပန္ခ်လိုက္ရတယ္။ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြ။ ေသခ်ာ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဘူးထဲေတာင္မွ ဝင္ေနျပီ။ ထပ္ျပီး ေသခ်ာၾကည္႔ေတာ႔ ခုန ညီငယ္ အဖံုးကို ေသခ်ာ အံက်ေအာင္ မဖံုးခဲ႔လို႔ အနံ႔ရျပီး ပုရြတ္ဆိတ္တတ္ေနတာ။ ျမန္လိုက္တဲ႔ ေကာင္ေတြ။ ဘူးထဲမွာလည္း ပုစြန္ေျခာက္ေတြက တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္။ သူတို႕က ပ်ားေနတာပဲ။
အျပင္သြားခါနီးမွ ဒါေတြကို ပုဂံျပားထဲ ေျပာင္းျပီး တစ္ခုခ်င္းစီ ေရြးေနဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ အခ်ိန္မရေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ လုပ္စရာ တစ္ခုပဲ ရွိေတာ႔တယ္။ ဒီဘူးထဲကို ေနာက္ထပ္ ပုရြက္ဆိတ္ ထပ္မဝင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ဖို႔။ ဒီလို ထပ္မဝင္ႏိုင္ေအာင္ ဆိုတာကလည္း ဒီဘူးအဖံုးကို ေသခ်ာ ပိတ္လိုက္ရံုမွ လြဲ၍ တျခား မရွိေတာ႔။
ဒါေၾကာင္႔ ဒီအတိုင္းပဲ ဘူးကို ေသခ်ာ ပိတ္ခဲ႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေမြးေန႕ကို ထြက္လာတယ္။ ဘူးထဲမွာ ေနရာက အက်ယ္ၾကီး က်န္ေနေသးေတာ႔ ပုရြတ္ဆိတ္ေတြလည္း မေသႏိုင္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို လံုေလာက္စြာ ရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာေတာ႔မွ လုပ္ေတာ႔မယ္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ကၽြန္ေတာ္႕မွာ သူတို႔ ေမြးေန႕အိမ္ေရာက္သြားမွ လက္ေဆာင္က မဝယ္ရေသး။ ကေလးကလည္း ရက္ ၁၀၀ သားသာ ေျပာတာ ၅ လသားေလာက္ရွိတယ္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဒါေတြ မဝယ္တတ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီအစ္မကိုပဲ ေမးျပီးမွ ကေလးအတြက္ သြားဝယ္ရတယ္။ မယံု မရွိနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္သားကေလး အက်ိႌေလးေတြ ဝယ္ခဲ႔ရတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ေနာက္လည္း ၾကီးလာမွာပဲေလ။ ဝယ္ေပးလိုက္တာ ႏွစ္ထည္။
ကေလးေမြးေန႕ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ မပါမျဖစ္လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးေနၾက ပစၥည္းက “ ကေလးအိမ္သာခြက္ေလး ” ။ ဒါက ၄ ႏွစ္ေလာက္ထိ သံုးလို႔ ရတယ္ေလ။ တျခားဟာေတြက ခဏပဲ ကေလးၾကီးလာရင္ သံုးမရေတာ႔။ ဒါေလးလည္း ဝယ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ( ကုန္ပါျပီေတာ္...ပိုက္ပိုက္ေတြ ....:P )
သူတို႕ဆီမွာ ဟက္ပီဘက္ေဒး ဘာညာ ေအာ္ဟစ္ျပီး ဘူေဖး ႏွစ္ၾကိမ္ စားပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ လူကလည္း အိပ္ခ်င္။ လည္ေခ်ာင္းယားေနရတဲ႔ အထဲ သြားေသာက္မိတဲ႔ ဖာလူဒါကလည္း ေခ်ာင္းေတြဆိုးနဲ႔မို႔ ျပန္ေတာ႕မယ္ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ျပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။ အခန္းေရာက္ေတာ႔ လူက ျပိဳင္းကာ အိပ္ငိုက္ျပီး မ်က္လံုးေတာင္မွ မဖြင္႔ခ်င္ေတာ႔ ။ အဝတ္အစားေလးလဲျပီး အိပ္ေတာ႔မယ္ ဆိုကာမွ မနက္က ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလးကို သြားသတိရတယ္။
ပုရြက္ဆိတ္တတ္ေနလို႔ အရင္ေနရာကေန ေနာက္တစ္ေနရာကို ေျပာင္းထားတာ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ လုပ္ေတာ႔ မလုပ္ႏိုင္ေသးပဲ ဘာရယ္ မဟုတ္ ထၾကည္႔လိုက္ေတာ႔။ ေမွးေနတဲ႔ မ်က္လံုးေတြ က်ယ္ကုန္တယ္။ မိုက္ခရိုေဝ႔ ဘူးေလးထဲမွာ ပုစြန္ေျခာက္ေတြနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ ေရာေနတာ အခုေတာ႔ ဒီလို မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။
သူတို႔အင္အားနဲ႔ မတြန္းလွန္ႏိုင္ဘူး ၊ သူတို႕ပါးစပ္ေလးနဲ႔ မကိုက္ျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔မွာ လုပ္လို႔ရတာက ဘာလဲ ထြက္ေပါက္ကို သူတို႔ ရွာလို႔ ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ အခု ပိတ္မိေနတယ္ ဆိုတာကို သိတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ သူတို႕ ပထမ လိုခ်င္မႈ ဆိုေသာ အစာ ကို ထားခဲ႔ျပီး အသက္ရွင္ လႊတ္ေျမာက္ေရးကို ပထမဦးစားေပး ထားလိုက္ကာ ဘူးႏႈတ္ခမ္းသားနားမွာ သူတို႔ စုျပံဳတိုး ေနၾကတယ္။
သူတို႔လို အေကာင္ ေသးေသးေလးအတြက္ အထဲက ေအာက္ဆီဂ်င္က အခု လတ္တေလာ အတြက္ေတာ႔ အသက္ရွင္ဖို႔ လံုေလာက္ပါလိမ္႔မယ္။ သို႔ေသာ္ ေရရွည္အတြက္ ဘယ္သူမွ အာမခံ မခံေပးႏိုင္။ ဒါကို သူတို႔ကလည္း သိတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ရွင္ေနေသးတာပဲ ဆိုျပီး သူတို႕ ပုစြန္ေျခာက္ကိုပဲ မဲျပီး စားေနမိတယ္ ဆိုရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဘူးထဲမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ျပီ ဆိုေသာ အခါမွ သူတို႔ ထြက္ဖို႔ လမ္းစရွာမယ္ ဆိုရင္ ေနာက္က်ခဲ႔ပါျပီ။
အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိတယ္။ ဘယ္သူမဆို ပုရြက္ဆိတ္တတ္တယ္ ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းကို ဖယ္ရွားမိၾကမွာပါ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လို အျဖစ္အပ်က္ မၾကံဳရဖူးဘူးဟု ထင္မိတယ္။ အခုေတာ႔ မထင္မွတ္ေသာ အေနအထားအရ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတာ။ သိခြင္႔ရလိုက္တာ။
အခုေတာ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အကုန္လံုး တစ္ေကာင္မွ ပုစြန္ေျခာက္ေပၚမွာ ရွိမေနၾက။ သူတို႔ အားလံုး ထြက္ေပါက္အတြက္ ဘူးႏႈတ္ခမ္းနားမွာသာ ဝိုင္းဝန္း စုျပံဳတိုးေဝွ႕ေနၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ တတ္ႏိုင္ေသာ အင္အားကုန္ စုထုတ္ျပီး ဘူးႏႈတ္ခမ္းသားကို ကိုက္ေနၾကတယ္ ၊ ဖဲ႔ေနၾကတယ္။
ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ ေခါင္းထဲမွာ လက္ခနဲ တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္လို႔ သူတို႔ကို ပုစြန္ေျခာက္နဲ႔ အတူတူ ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေရာ လိုက္ရင္ေရာ သူတို႔ ဘယ္လို ေနမလဲလို႔။ ဒါေၾကာင္႔ ဘူးႏႈတ္လမ္းနားမွာ ကပ္ေနတဲ႔ ဒီအေကာင္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဘူးအျပင္ကေန လက္နဲ႔ ဘူးကို ေတာက္ခ်လိုက္ျပီး ေခါက္ခ်လိုက္တယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အားလံုး ဘူးထဲမွာ ပုစြန္ေျခာက္ေတြနဲ႔ ျပန္ေရာသြားတယ္။
ပုစြန္ေျခာက္ဘူးထဲကို အခုမွ က်လာတဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ တစ္ေကာင္ဆိုရင္ သူ ေပ်ာ္ေနရွာမွာ ငါ စားစရာေတြ ေတြ႕ျပီ ဆိုျပီး ၊ အခုေတာ႔ က်သြားတဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အားလံုး ပုစြန္ေျခာက္ အေကာင္ေတြေပၚကေန ခ်က္ခ်င္း ဘူးႏႈတ္ခမ္းသားက အဖံုးေနရာမွာ ျပန္လာတိုးေနၾကတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသ မင္တတ္သြားမိတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ဘူးကို ဖြင္႔လိုက္ျပီး ဘူးအဖံုးမွာ တိုးေနတဲ႔ သူတို႕ကို အျပင္ကို ေခါက္ျပီး ခါခ်လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ကလည္း ဘူးထဲက ပုစြန္ေျခာက္ထဲကို ျပန္က်သြားတယ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘူးအဖံုးေလးကို ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ ခ်က္ခ်င္း ဘူးအဖံုးနားကို ျပန္တတ္ျပီး တိုးေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖြင္႔ျပီး ခါထုတ္လိုက္ျပန္တယ္။
ဒီလို ေလးၾကိမ္လည္း လုပ္ျပီးေရာ ကၽြန္ေတာ္႕ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလး ထဲမွာ ပုရြက္ဆိတ္ တစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသျငိမ္သက္စြာ စဥ္းစားမိတယ္။ ငါ အခု ေတြ႕ရွိခ်က္က ပုရြက္ဆိတ္ေရာေနတဲ႔ အရာမွာ ပုရြက္ဆိတ္ကို အလြယ္တကူ ဖယ္ပစ္တဲ႔ နည္းပါလား ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလးကို သိမ္းျပီး အိပ္လိုက္တယ္။
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
အခု အိပ္ယာက ႏိုးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳး ထပ္ျဖစ္ျပီး ပုစြန္ေျခာက္ဘူးေလးကို ယူၾကည္႔လိုက္တယ္။ ဘူးေလးထဲမွာ ပုစြန္ေျခာက္ေလးေတြက ေကြးေကြးေလးေတြနဲ႔ ျငိမ္သက္လို႔ ပုရြက္ဆိတ္ဆိုျပီးလည္း တစ္ေကာင္မွ မရွိ။ ဘူးထဲမွာလည္း မရွိ ၊ ဘူးႏႈတ္ခမ္းမွာလည္း မရွိ။ အထဲက ပုစြန္ေျခာက္အေကာင္ေတြ ၾကားထဲမွာလည္း မရွိ။ ဘူးေလးကို ၾကည္႔ေနရင္း ခဏၾကာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းထဲမွာ အေတြးတစ္ခ်က္ ေရာက္လာခဲ႔တယ္။
ငါတို႔ကေရာ. . . .၊ ငါတို႔ လူသားေတြကေရာ . . .၊ ဒီပုရြက္ဆိတ္ေလာက္ေတာင္မွ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိရဲ႕လား။ ငါတို႔လိုခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို လိုက္ရွာရင္းနဲ႔ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ႔ ေဘာင္တစ္ခုမွ ပိတ္မိေနတယ္ ဆိုတာကို သတိမွ ျပဳမိရဲ႕လား။ ေနာက္ဆံုး ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ အသက္ငတ္ေနေတာ႔မွ ကမူးရွဴးထိုး ထြက္ေပါက္ကို လိုက္ရွာေနမိလား။
ေလာကမွာ ဘာက အေရးအၾကီးဆံုးလဲ။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ အတြက္ကေတာ႔ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေရးက အေရးအၾကီးဆံုး ဆိုတာကို သူက သူလာရွာတဲ႔ အစာ ပုစြန္ေျခာက္ေတြကို စြန္႕လႊတ္ျပီး ထြက္ေပါက္ရွာပံုျဖင္႔ သက္ေသျပသြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေတြ အတြက္က်ေတာ႔ အသက္ရွင္ရပ္တည္မႈ ဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေပမဲ႔ လူဆိုတာမွာ ပိုျပီး ျပည္႔စံုေစဖို႔ “ ကိုယ္႕က်င္႔တရား ” က ပိုျပီး အေရးၾကီး မေနဘူးလား။
ဂုဏ္ ၊ ဥစၥာ ၊ အာဏာ ၊ ပညာ ၊ အသံုးအေဆာင္ စတာေတြကို ျပည္႔စံု ၾကြယ္ဝေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကိုယ္႕ထြက္ေပါက္ ကိုယ္မဲ႔ေအာင္ ကို္ယ္က်င္႔တရား ေတြကို အဆံုးရံႈးခံျပီး လိုက္ခဲ႔မိျပီလဲ။ ေနာက္ေတာ႔မွ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ အသက္ရပ္ေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔မွ ငါေတာ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားေတြ ဆံုးရံႈးခဲ႔ပါလား ဆိုျပီး ထြက္ေပါက္မဲ႔ ျဖစ္ၾကရေတာ႔မလား။
ဒီလို အခ်ိန္မွာ ကိုယ္အရင္က ပိုက္တြယ္ ရွာေဖြထားတဲ႔ ဂုဏ္ ၊ ဥစၥာ ၊ အာဏာ ၊ ပညာ ၊ အသံုးအေဆာင္ ေတြက ဘူးထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ခံထားရတဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္လို ဒါေတြကို ဖက္တြယ္ရင္း ေသဆံုးၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အတၱကို အေျခခံျပီး “ ကိုယ္က်င္႔တရား ” ေတြကို အဆံုးရံႈးခံေနရေတာ႔မွာလဲ။
ေလာကမွာ လူသာ ေသတယ္ နာမည္မေသဘူူး ဆိုတဲ႔ လူတိုင္းဟာ “ ကိုယ္က်င္႔တရား ” ကေတာ႔ ျမင္႔မားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ သူတို႕ကို “ လူ ၊ လူ႕ ၊ လူး ” ထဲက “ လူ ” လို႔ ေခၚၾကတာပါပဲ။ လူမွန္ရင္ ဘာမွ မခၽြန္ရင္ေနပါေစ ကိုယ္က်င္႔တရားေလးေတာ႔ ခၽြန္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း ထြက္ေပါက္မဲ႔တဲ႔ အျဖစ္မ်ိဳး မၾကံဳရေတာ႔ဘူးေပါ႔။
* * * ထြက္ေပါက္မဲ႔ေသာ ဘဝမ်ားမွ ကင္းလြတ္ၾကပါေစ။ * * *
ေလးစားစြာျဖင္႔ ကိုေဇာ္
.
7 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
အင္း
ေတြးတတ္ ျမင္တတ္ပါေပတယ္..
ခ်ီးက်ဴးပါတယ္.. ပုဇြန္ေျခာက္ကေန ပိုစ္႕တစ္ခုရေအာင္ အသိတရားေတြကို ဆြဲထုတ္ျပသြားတဲ႕အတြက္
ဘာဘဲေျပာေျပာ သင္ခန္းစာယူစရာပါ..
သိပ္ေကာင္းပါ၏.....
သင္ခန္းစာ ယူစရာေလးပါ
ဖတ္ရတာ သိပ္ကိုအက်ိဳးရွိပီး အားတက္မိပါတယ္ ...
ေအးေပါ့ ေမာင္ေဇာ္ရယ္ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းဖို႔လိုတာေပါ့ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္က်င့္တရားမေကာင္းပဲ သူမ်ားေတြကိုသာအဲ့သည့္ကုိယ္က်င့္တရား ဆိုတာႀကီးကို ခ်ခ်ျပေနေတာ့တာကိုး ေမာင္ေဇာ္ရဲ႕ ဟုတ္လား။ အဲ့လိုလူမ်ိဳးေတြေမာင္ေဇာ့္လိုစာေတြသာေရးရင္ေတာ့ တယ္ျမင္ျပင္းကတ္စရာေကာင္းမွာအမွန္ပဲ။ ေမာင္ေဇာ္လဲစာမ်ားမ်ားေရးႏိုင္ပါေစကြယ္
ပုဇြန္ေျခာက္ေလးက ခ်ဳိလိုက္တာေနာ္။
ေကာင္းမွေကာင္းပါပဲ ကိုေဇာ္။
ဒါနဲ႕ မဲဇာေရာက္မွာမို႕ စားမေရးႏိုင္ဘူးသိရလို႕ စိတ္မ ေကာင္းဘူး။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားေရးပါေအ။ အဲ့ဒီပို႕စ္မွာ ကြန္မန္႕ေပးလို႕မရလို႕၊ စီေဘာက္စ္လည္း မေတြ႕လို႕ ဒီမွာပဲေရးလိုက္ ေတာ့တယ္ေနာ္။ အဆင္ေျပပါေစ။
ခင္မင္စြာ..
ျမေသြးနီ
ေသခ်ာဖတ္မွတ္သြားပါတယ္။
တကယ့္ကိုအားသစ္တစ္မ်ိဳးရေစတဲ့ အာဟာရစာေလးေရးေပးတာ
ေက်းဇူးပါ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြမ်ားမ်ားေရးႏိုင္ပါေစ။
သူငယ္ခ်င္း
ေသခ်ာဖတ္မွတ္သြားပါတယ္။
တကယ့္ကိုအားသစ္တစ္မ်ိဳးရေစတဲ့ အာဟာရစာေလးေရးေပးတာ
ေက်းဇူးပါ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြမ်ားမ်ားေရးႏိုင္ပါေစ။
သူငယ္ခ်င္း
ေသခ်ာဖတ္မွတ္သြားပါတယ္။
တကယ့္ကိုအားသစ္တစ္မ်ိဳးရေစတဲ့ အာဟာရစာေလးေရးေပးတာ
ေက်းဇူးပါ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြမ်ားမ်ားေရးႏိုင္ပါေစ။
သူငယ္ခ်င္း
Post a Comment