မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


24 March 2010

3 ကၽြန္ေတာ္ ကူညီမိ အျပစ္ရွိ..(၁)

ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲက စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ႔ အတိုင္း လူေတြကို ကူညီခဲ႔ဖုူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သင္ခန္းစာမ်ားစြာလည္း ရခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔.. သူမ်ားေတြကို ကူညီဖို႔ ေပၚလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ခဲ႔။ ဒါေပမဲ႔လည္း ၾကာေတာ႔ သင္ခန္းစာမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေျခာက္လွန္႕ေနခဲ႔တယ္။ သင္ခန္းစာေလးေတြက ရယ္ဖို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔..... ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေနႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါသလား။

မယံုရင္ ဖတ္ၾကည္႔ဗ်ာ။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~


အဲ..ဒီတစ္ေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ကားမွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင္႔ေနပါတယ္။ လူကလည္း ဘယ္သူမွ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကားမွတ္တိုင္ထဲကို အေၾကာ္ဗန္းေလး ကိုင္ျပီး ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္။ သူလည္း ကားေစာင္႔ေနတဲ႔ ပံုေပါ႔။

ခဏၾကာေတာ႔ ....

အကိုၾကီး က်မ အေၾကာ္ဗန္းေလး ခဏၾကည္႔ေပးထားပါ။ က်မ ပစၥည္းေလးတစ္ခု က်န္ခဲ႔လို႔ သြားယူလိုက္ဦးမယ္။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာေပာရမလဲ။ ေခါင္းျငိမ္႔ျပီး “ ဟုတ္ကဲ႔ ” ပဲေပါ႔။ ဘာမ်ား အပန္းၾကီးမွာမို႔လို႔လဲဗ်ာ။ ခဏေနတဲ႔ အခ်ိန္အထိ ဒီေကာင္မေလး ျပန္မလာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စီးမဲ႔ကားက လာေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ မတတ္ႏိုင္ေသး။ ကိုယ္႕ကို ယံုၾကည္လို႔ လြဲထားခဲ႔တဲ႔ ဟာကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ကြယ္ မျပဳႏိုင္။

အေၾကာ္ဗန္းတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကားတစ္စီး ဝင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ မတတ္ႏိုင္။ လြတ္သြားျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ထိလည္း သူျပန္မလာ။ ခဏေနေတာ႔ ကားမွတ္တိုင္ထဲကိုု ကားေစာင္႔တဲ႔ ၅ ႏွစ္သားေလးနဲ႔ မိခင္ ... သားအမိဝင္လာတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္သြားမယ္မွန္း မသိတဲ႔ စံုတြဲ တစ္တြဲ ဝင္လာတယ္။ အေၾကာ္ဗန္းၾကီး ေဘးမွာ ခ်ျပီး အုတ္ခံုေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အံ့ၾသသလို ၾကည္႔ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း “ ကၽြန္ေတာ္႕အေၾကာ္ဗန္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ” ဆိုျပီး သူတို႔ မေမးတာကို ဘယ္လိုလုပ္ သြားေျဖမလဲ။ ခဏၾကာေတာ႔ လူၾကီး ၃ ေယာက္ဝင္လာတယ္။ သူတို႕ကလည္း ကြက္ၾကည္႔ ၊ ကြက္ၾကည္႔။ ဒီအခ်ိန္မွာ သားအမိ ၂ ေယာက္ဆီက ေကာင္ေလးက ျပႆနာ ထရွာတယ္။ အေၾကာ္စားခ်င္တယ္ တဲ႔။ အေမလုပ္တဲ႔ သူကေတာ႔ ဟန္႕တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အေၾကာ္တစ္ခု ဘယ္ေလာက္ရွိမွာလဲဗ်ာ။ ဒါေၾကာင္႔ ေရာ႔ တစ္ခု ဆိုျပီး ေကာင္ေလးကို ေၾကြးလိုက္တယ္။ အေၾကာ္သည္ ေကာင္မေလး ေရာက္လာမွ ေသခ်ာ ေျပာျပီး က်သေလာက္ေပးလိုက္မယ္ေပါ႔ေလ။ ေဟာ ေျပာေန ဆိုေနရင္းနဲ႔ အေၾကာ္သည္ ေကာင္မေလး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ႕ေနာက္မွာလည္း ရုပ္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ပါလာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူျပန္ေရာက္လာမွ လြတ္ျပီ။ ကၽြတ္ျပီ ဆိုသလိုပါပဲ။ သူ႔အေၾကာ္ဗန္းၾကီး ကၽြန္ေတာ္ ေစာင္႔ေနရတာ မလြယ္ဘူးေလဗ်ာ။ ဒါေၾကာင္႔ အေၾကာ္ဗန္းၾကီး ျပန္အိပ္ရင္း ေကာင္ေလးစားထားတဲ႔ အေၾကာ္တစ္ခုဖိုးလည္း ေပးလိုက္မယ္ ဆိုျပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔...

“ ကဲ..ညီမေရ။ ျပန္လာျပီလား။ ညီမ အေၾကာ္ဗန္း ျပန္အပ္ျပီေနာ္။ ဒီကေလးေလးကိုေတာ႔ အကို အေၾကာ္တစ္ခု ေကၽြးထားတယ္။ ဒါေလး ဘယ္ေလာက္က်လဲ။ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ။ ”

“ ငါးေထာင္ ”


“ ဟင္...။ ”

ကၽြန္ေတာ္႔ပါးစပ္ထဲက အသဲႏွလံုးေတြပါ ခုန္ထြက္သြားလား ေအာက္႕ေမ႔ရတယ္။ ဘယ္နွယ္႔အေၾကာ္ေလး တစ္ခုကို “ ငါးေထာင္ ” ရယ္လို႔။ မဟုတ္တာ။

“ မဟုတ္ဘူးေလ ညီမရဲ႕။ ဒီကေလးစားတဲ႔ အေၾကာ္တစ္ခုက ဘယ္ေလာက္တန္လို႔လဲ။ ဒါကို ေျပာတာေလ။ ”

“ အို ဒီကေလးစားတာ ဒီတစ္ခုတည္းဆိုေပမဲ႔ ရွင္စားလိုက္တာက နည္းတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ၾကည္႔ပါလား က်မ အေၾကာ္ဗန္းထဲမွာ အေၾကာ္ေတြ ဘာမွမရွိေတာ႔ဘူး။ ”


“ ဟာ. . .”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွထိေတာင္မွ မထိမိပါ။ အခုေတာ႔ သူ႕အေၾကာ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ စားတယ္ လုပ္ကုန္ျပီ။ သူ႔ေဘးက လူေတြကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လူမိုက္ပံုေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ထိုးေတာ႔ ၾကိတ္ေတာ႔မလို ျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေစာင္႔ေနတဲ႔ လူေတြကလည္း သူမ်ားကို ကူညီေျပာရမွာ သူတို႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္ ေျခေတြ ၊ လက္ေတြ တိုသြားမဲ႔ပံု ေပၚေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဟိုဘက္တိုးသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာ္ဝယ္ေကၽြးထားတဲ႔ ေကာင္ေလး အေမကို အကူအညီေတာင္းသလို လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လာမရႈပ္နဲ႔ ဆိုတဲ႔ ပံုစံနဲ႔ သူ႕ကေလးလက္ဆြဲျပီး ဟိုဘက္တိုးသြားတယ္။ ေၾသာ္..လူေတြမ်ား။

ဒါနဲ႔ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကူညီမိ အျပစ္ရွိပါတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ မထုတ္ေပးရင္ ဒီအေၾကာ္သည္မေလးနဲ႔ လူၾကမ္းႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို ျပႆနာ ရွာၾကေတာ႔မွာေလ။ ကၽြန္ေတာ္႕ ၁၀၀၀ တန္ေလး ၅ ရြက္ အေတာင္ေပါက္ျပီး သူတို႕ဆီကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ပိုက္ဆံရတာနဲ႔ သူတို႕လည္း အေၾကာ္ဗန္းေလး ပိုက္ျပီး သုတ္ေျခတင္ထြက္သြားလိုက္ၾကတာ။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္စီးမဲ႔ ကားကို ဆက္ေစာင္႔ေနလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္စီးမဲ႔ ကားကလည္းေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလာ။ ခုနက ရပ္ေစာင္႔ေနတဲ႔ လူေတြသာ တတ္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ရေသး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ေဘးနား ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပီး ေျပာတယ္။

“ အကို ခုနက အကိုတို႔ ျဖစ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ အကုန္လံုးျမင္တယ္ အကို။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာလည္း ဝင္မေျပာသာလို႔သာ ၾကည္႔ေနရတာ။ သူတို႕က ဒီလိုပဲ အကို.။ ဒီမွတ္တိုင္မွာ လာကားေစာင္႔တဲ႔ မ်က္ႏွာစိမ္း အခ်ဥ္ကို ရွာျပီး ဒီလိုပဲ လုပ္ေနၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီနားက ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား သိၾကတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး အကိုရာ။ ေနာင္ဆို သတိထားလို႔ရတာေပါ႔ေလ ေနာ္။ ”

တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ စကားေလးတစ္ခြန္းပဲ ထြက္လာမိေတာ႔တယ္။

“ ေၾသာ္။”

ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ခဏက လူေတြ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၾကည္႔ေနတာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတာ ေနမွာ။

ကၽြန္ေတာ္ ကူညီမိ ကၽြန္ေတာ္႕မွာပဲ အျပစ္ရွိပါတယ္။



ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။


http://zaw357.multiply.com/journal/item/778 မွာ 23.11.2009 က ေရးထားတာပါ။
.
Share/Bookmark

3 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

Anonymous said...

ဖတ္ျပီးသက္ျပင္းခ်မိတယ္

Anonymous said...

အင္း။-------

ကိုရီး{ကိုၾကီး} said...

တစ္ခါစားၾကံတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့။