ကုိယ္႕ဖာသာ ေတြးၾကည္႔ဖို႔...
ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ဖို႔...
ျပဴတင္းေပါက္ကို
တြန္းဖြင္႔ လိုက္ေတာ႔..
အျပင္မွာ မဲလို႔ေမွာင္..
ငါ႔..ရင္ဘတ္ကေတာင္မွ..
ေငြ႕ေငြ႕လင္းေနေသးတယ္....။
ဥပကၡာကို လ်စ္လ်ဴရႈ႕ေပးဖို႔...
အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာရင္း...
ငါ႔မွတ္တိုင္ေတြ လြန္လာခဲ႔ျပီ.....။
အိပ္လိုက္ပါေတာ႔ ..ညရယ္...
မင္းအစား အိပ္ေရးပ်က္လိုက္တာ..
အိပ္မက္ေတြကို ႏွေျမာစရာ......။
ေယဘုယ်ကို
သာမာန္အားျဖင္႔ မ်က္ျမင္အတိုင္း..
ဒီလို ခပ္ရိုင္းရိုင္း ၾကည္႔ဖူးပါသလား...။
ရသမွ်ယူပါမယ္ဆိုျပီး လိုက္ရွာကာမွ...
ဘာမွ မေတြ႕....။
ေပးဆပ္ေနသူေတြက်ေတာ႔
ဝင္လာလိုက္တာမွ
ဒု နဲ႔ ေဒး....။
ရေလ လိုေလ..
အိုတေစ ၦဆိုရင္
ဘာမွ လည္း မရ..
ဘာမွ လည္း မလိုခ်င္တဲ႔ သူကို...
သင္..ဘာလို႔ေခၚမွာလဲ....။
ဒါကို... လူေတြက အခ်စ္လို႔ ..
ကင္ပြန္းတပ္ၾကျပန္ေရာ....။
အခ်စ္ဆိုတာ...
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ နိဂံုးလို..
ေနာက္ဆံုးမွာ မီးခိုးလံုးမ်ား
ျဖစ္သြားမလားလို႔..
ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ျပီး စဥ္းစားဖူးတယ္....တဲ႔...။
ကဲ...... သင္ကေရာ...
ဘယ္လို စဥ္းစားမွာလဲ....။
ကိုေဇာ္
http://zaw357.multiply.com/journal/item/400/400 မွာ 15.6.2009 ကေရးထားတာပါ။
.
1 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ဘယ္လိုစဥ္းစားရမလဲေတာ့မသိဘူး။
ကဗ်ာေလးဖတ္လို႔ေကာင္းတာေတာ့သိတယ္။
ေတာ္တယ္ေနာ္။
Post a Comment