အျပံဳးဆိုတာ ေန႔အလင္းကို ပိုျပီးေတာက္ျပေစသည္။ အျပံဳးဆိုတာ အေမွာင္ထုကို ျပိဳကြဲေစသည္။ အျပံဳးဆိုတာ ငိုေနသူေတြကို မိန္းေမာေစသည္။ အျပံဳးဆိုတာ ေန႕တစ္ေန႕လံုးကို လန္းဆန္းတတ္ၾကြေစသည္။ အျပံဳးဆိုတာ ေဆးမည္သည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေအာက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုက ထိုသို႔ သက္ေသျပထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္႕ဘဝမွာ စိတ္ပ်က္ ၊ စိတ္ဓါတ္အၾကီးအက်ယ္က်ေနေသာ အခ်ိန္တစ္ခု ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ေဒးလ္ကာနက္ဂ်ီရဲ႕ ဘဝမွာ အဆိုးဆံုး အခ်ိန္ဟူ၍ ေျပာလို႔ ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ စိတ္ဓါတ္က်ေနလဲ ဆိုရင္ ျမစ္ထဲခုန္ဆင္းျပီး ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသရန္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တယ္။ ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္ဟာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္တယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္႕ဖာသာကိုယ္ သတ္မွတ္ရင္း ျမစ္ကို သြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။
စိတ္ပ်က္ ၊ စိတ္ဓါတ္က်ေနသူ အဖို႔ ေလာကၾကီးက ဘယ္ေနရာကို ၾကည္႔ၾကည္႔ သာယာ လွပမႈ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ အားလံုးဟာ မီးခိုးေရာင္ ၊ မဲမဲေမွာင္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ျမစ္သို႕သြားဖို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ႔တဲ႔ လမ္းေလးတစ္ခုကို အျဖတ္မွာေတာ႔ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို လွမ္းျပီး “ ဟဲလို . . မစၥတာ.။ ” ဟု ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လွည္႔ၾကည္႔ေတာ႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ သူ႕ကို တစ္ခါမွလည္း မျမင္ဖူးပါ။ သို႕ေသာ္ သူ႕အျပံဳးေတြက ေတာက္ပလြန္းသည္။ ဒီထက္ပိုထူးျခားတာက ထုိလူမွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး လံုးဝ မရွိပါ။
သူက စကိတ္စီးေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးေပၚမွာ ထိုင္လွ်က္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ျပံဳး၍ ၾကည္႔ေနတယ္။ ထိုလူရဲ႕ အေျခအေနက တကယ္ဆို စိတ္ပ်က္ အားငယ္စရာ။ သို႕ေသာ္ အခု သူ႕မွာ အလြန္ေတာက္ပေသာ အျပံဳးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို မျပံဳးႏိုင္ပဲ ျပန္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူက ေျပာတယ္။
“ မစၥတာ ခဲတံေလးမ်ား မဝယ္ခ်င္ဘူးလားဗ်ာ။ ”
လို႔ ေျပာျပီး သူ ခဲတံေရာင္းတယ္။ ေသဖို႔ ျမစ္ဆိပ္ကို သြားေနသူတစ္ေယာက္က ခဲတံ ဘာမ်ားလုပ္ဖို႔လဲဗ်ာ။ သူေရာင္းေနတဲ႔ ခဲတဲက တစ္ထုပ္ကို တစ္ေဒၚလာလို႔ ေရးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေဒၚလာတန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ျပီး သူ႕ကို ေပးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ သူေပးေနတဲ႔ ခဲတံကို မယူပဲ ကၽြန္ေတာ္ လွည္႔ထြက္လာခဲ႔တယ္။ မၾကာခင္ေသေတာ႔မဲ႔ လူတစ္ေယာက္က ခဲတံေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ အသံုးခ်ရမလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ လွည္႔ထြက္လာေတာ႔ သူက ေနာက္ကေန ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးကို လက္ေထာက္တြန္းေရြ႕ရင္း. . .
“ မစၥတာ ခဲတံ ယူဖို႔ ေမ႕သြားပါတယ္။ ”
လို႔ ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ကို လိုက္ေပးတယ္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အဖို႔ သူ႕ကို စကားမ်ားမ်ား မေျပာႏိုင္ပါ။
“ ကၽြန္ေတာ္ ခဲတံ မလိုခ်င္ပါဘူး။ ”
ဒါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြကို ညစ္ႏြမ္းမႈေတြ ဖံုးအုပ္ေလးလံရင္း ကၽြန္ေတာ္ ျမစ္ဆီသို႕ ေရာက္ေလွ်ာက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိတာက ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားေလရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ဒီလူကလည္း ေနာက္ကေန စကိတ္စီးေသာ ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးကို လက္နဲ႔ တြန္းေရြ႕ ေရြ႕ရင္း လိုက္ပါလာတာပါပဲ။ သူ ရပ္ကြက္ ႏွစ္ခုေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က လိုက္အျပီးမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို သတိထားမိတယ္။
“ ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္႕ေနာက္ လုိက္ေနတာလဲ။ ”
သူက ပ်ဥ္ခ်ပ္ေလးကို တြန္းျပီး လိုက္ထားရတဲ႔ ေမာပန္းမႈ နဲ႔ ေနျခည္ႏုႏုရဲ႕ ေအာက္က ႏြမ္းနယ္မႈေတြကို သက္ေသျပတဲ႔ အေနနဲ႔ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးေတြ အသီးသီး တပ္ဆင္ထားတယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာကေတာ႔ ျပံဳးေနတာပါပဲ။ သူ အျပံဳးမပ်က္။
“ မစၥတာ ခဲတံ .ယူဖို႔ ေမ႕က်န္သြားတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ မစၥတာ ယူခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္ ယူလို႔ရေအာင္ လိုက္ေပးေနတာပါ။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္ ခဲတံ မလိုပါဘူး။ ခင္ဗ်ားကို လိုခ်င္ေနတဲ႔ ေငြေပးလိုက္တာပါ။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္ ေငြကို အလကားမယူခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ခဲတံ ေရာင္းေနတာပါ။ တကယ္လို႔ ခဲတံကို မယူလိုဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးရပါလိမ္႕မယ္။ ”
သူက ဒီလိုသာ ေျပာေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးတစ္ခ်က္မွ မပ်က္။ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္ေနတယ္။ ေျခႏွစ္ဖက္လံုး မရွိပဲ ခဲတံ ေရာင္းစားေနရေသာ သူတစ္ေယာက္ေတာင္မွ သူ႔ရဲ႕ ဘဝကို အေကာင္းဆံုး ရပ္တည္ေနျပီး အျပံဳးနဲ႔ ေလာကကို ဆက္ဆံေနႏိုင္ခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေျခ ၊ လက္ အေကာင္းၾကီး။ ဘာလို႔ ေလာကကို အျပံဳးနဲ႔ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ပဲ ေသေၾကာင္းၾကံစည္ဖို႔ စိတ္ကူးေနမိပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းရွက္သြားမိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ ျပံဳးေနေသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ လွမ္းေပးေနတဲ႔ သူ႕ခဲတံကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းယူလိုက္ျပီး “ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေျပာမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ သူ႕ရဲ႕ ခဲတံေလးနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ အျပံဳးက ကၽြန္ေတာ္ အသက္ကို ကယ္ခဲ႔လို႔ပါပဲ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်င္ေတာ႔ပါ။ ေျခေထာက္လံုးဝ မရွိေသာ သူတစ္ေယာက္ေတာင္မွ သူ႕ဘဝ နဲ႔ ေလာကၾကီးကို အျပံဳးနဲ႔ ရင္ဆို္င္ေနႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဘဝ နဲ႔ ေလာကၾကီးကို အျပံဳးနဲ႔ ရင္မဆိုင္ႏိုင္ရမွာလဲ။
ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုေသာ လူတိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါတယ္။ မိမိႏွင္႔ သိသိ မသိသိ ျပံဳးပါ။ တစ္ဖက္လူ မျပံဳးႏိုင္ရင္လည္း မိမိကေတာ႔ ျပံဳးထားပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုတာေတာ႔ “ အျပံဳးဆိုတာ လူ႕အသက္ကိုေတာင္မွ ကယ္တင္ႏိုင္တယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္႕ ကိုယ္ေတြ႕ပါပဲ။ ”
source; Dale Carnegie ၏ Pencil With Smile
ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။
.
0 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
Post a Comment