ဘာသာေဗဒေတြထဲမွာ သမိုင္းဘာသာကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ညံ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္လိုပဲ သင္ေပးခဲ႔ သင္ေပးခဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ကိုမွ မမွတ္မိ။ ျပည္ေထာင္စုေန႕ ဘယ္ေန႕လဲ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိ ။ အမ်ိဳးသားေန႕ ဘယ္ေန႕လဲ မမွတ္မိ။ တပ္မေတာ္ေန႕ ဘယ္ေန႕လဲ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသာ အမွတ္တရေန႕ဆိုလို႔ တစ္ႏွစ္မွ သံုးရက္သာ ရွိပါတယ္။
ဒီ သံုးရက္က . . .
၁) ဧျပီလ ၁၀ ရက္ေန႕ ----> ကၽြန္ေတာ္႔ေမြးေန႕ပါ။ ( ေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္သူမ်ား ပိုးစိုးပက္စက္ လက္ခံေနပါတယ္ :P )
၂) ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႕ -------> လြတ္လပ္ေရးေန႕ ။
၃ ) ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႕ ---------> အာဇာနည္ေန႕။
ဒီ သံုးရက္ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိပါတယ္။ အာဇာနည္ေန႕ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဆယ္႕ကိုးဇူလိုင္ မေမ႕ႏိုင္ ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာေလးေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ထာဝရ မွတ္မိေနတာပါ။
လြတ္လပ္ေရးေန႕ကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္က စည္းကမ္းအရမ္းမ်ားေသာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနခဲ႔ရေသာေၾကာင္႔ လြတ္လပ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ခင္တြယ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ခဲ႔ဖူးေသာ ရပ္ကြက္ေတြက လြတ္လပ္ေရးေန႕ဆိုရင္ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ ၊ ျပိဳင္ပြဲေတြ က်င္းပၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက လူၾကီးေတြ အသင္းလိုက္ ယွဥ္ျပိဳင္ကစားၾကတဲ႔ “ ထုပ္စီးတိုးပြဲ ” ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ႏွစ္သက္တယ္။ အသင္းလိုက္ ညီညြတ္မႈ နဲ႔ ကစားရတာ ဆိုေပမဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက ထုပ္စီးတိုးပြဲ မွာ ခရာပဲ။ သူက ဘယ္လို စီစဥ္ညြန္ၾကားသလဲ။ ဒီအေပၚမွာ ပြဲရဲ႕ ရလဒ္က ေျပာင္းလဲသြားတတ္တယ္။ ေနာက္..လူၾကီးေတြ ကစားၾကတဲ႔ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ၊ ေဘာလံုး ၊ ရပ္ကြက္ပတ္ေျပးပြဲ ၊ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို အိတ္ထဲ ထည္႔ျပီး ခုန္တဲ႔ပြဲ ၊ အမ်ိဳးစံုလွပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ အတြက္လည္း မီတာ ၁၀၀ ေျပးပြဲ ၊ မုန္႕စားျပိဳင္ပြဲ ( ဒါကိုေတာ႔ မပ်က္မကြက္ ဝင္ျပိဳင္တယ္။ ) ေခါင္းအံုးရိုက္ပြဲ ၊ ကေလးေဘာလံုးပြဲ ၊ ဆန္ေကာထဲ သံပုရာသီးထည္႔ျပီး ေျပးပြဲ ၊ ဖေယာင္းတိုင္မီးထြန္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ပြဲ ဆိုျပီး ကေလးေတြ အတြက္လည္း ကစားနည္းစံုလွတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႕ဆိုရင္ ဘယ္ေနရာမွာ မဆို မပ်က္မကြက္ က်င္းပၾကတဲ႔ ကစားနည္းကေတာ႔ “ ေခ်ာတိုင္ ” တတ္တာပါပဲ။ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသလို အလြန္ ဟာသရသလည္း ေျမာက္တယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုဇြဲနဲ႔ သတိနဲ႔လည္း ေခ်ာတိုင္ တတ္ဖို႔ မလြယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရြယ္ေရာက္လာေပမဲ႔လည္း ရပ္ကြက္မွာေတာ႔ က်င္းပျမဲ ျဖစ္တဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႕ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြကိုေတာ႔ အက်င္းပမပ်က္။ အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ အရင္ကလို စီးပြားေရးေတြ သိပ္ျပီး မက်န္းမာကလို႔ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ သိပ္ျပီး မက်င္းပျဖစ္ၾကေတာ႔..သို႕ေသာ္ ေခ်ာတိုင္တတ္ပြဲ ၊ တာေဝး အေျပးျပိဳင္ပြဲ ၊ တာတိုအေျပးျပိဳင္ပြဲ ၊ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ၊ ေဘာလံုးပြဲေတြေတာ႔ က်င္းပျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႕ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ႔တဲ႔ လြတ္လပ္ေရး အမွတ္တရေလး တစ္ခုရွိခဲ႔ဖူးတယ္။
ဒီလိုက စခဲ႔တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနတဲ႔ လမ္းက လမ္းအရွည္ဆံုး ၊ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္က ေဘာလံုးသမားေတြ အမ်ားဆံုးထြက္တဲ႔ ရပ္ကြက္ ၊ တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားေနရင္ ေဘာလံုးပဲ ပိုက္ေနၾကတာ။ ရပ္ကြက္ပြဲဆိုျပီး လူၾကီးပြဲလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျမဲတမ္း ဆုရသလို ၊ ၁၆ ႏွစ္ေအာက္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ပဲ ၊ ၄ ေပ ၉ ေအာက္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ကပဲ အမ်ားဆံုး ရတတ္တယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာေတြ မ်ားတဲ႔ ရပ္ကြက္လို႔ ဆိုရမွာေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ဆရာမ်ားရင္..သားေသ ဆိုသလိုပါပဲ။
အခုေတာ႔ အဲဒီႏွစ္က ဒုတိယအၾကိမ္ ၄ ေပ ၉ ေအာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ ေဘာလံုးပြဲ လုပ္ေတာ႔ လမ္းအလိုက္ အသင္းေတြဖြဲ႔ၾကတယ္။ လူသိမ်ားျပီး ေဘာလံုးသမားေကာင္းေတြ လမ္းရွည္ေတာ႔ အမ်ားဆံုး ထြက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းက ကေလးေဘာလံုး သမားေကာင္းေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီး ထြက္တယ္။ ဒီလို လမ္းက ျဖစ္လာတဲ႔ အသင္းကို ကိုင္တြယ္ခ်င္ျပီး နာမည္ၾကီးခ်င္တဲ႕ လူစြမ္းေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းအတြက္ အသင္းနည္းျပအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က နည္းျပျဖစ္တယ္။ သူက အလယ္တန္း ကစားသမား သူေလာက္ေဘာလံုး အထိန္းမသိမ္း ျဖန္႕ေဝမႈ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ိဳး အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ဖူးပါ။ တကယ္လည္း ေတာ္ပါတယ္။
သို႕ေသာ္ ေဘာလံုး ကစားတာ ေကာင္းတိုင္း နည္းျပတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာလိမ္႕မယ္လို႔ ေျပာလို႔မရပါ။ အခုလည္း ဒီလိုပါပဲ။ သူက သူ႕လက္ေထက္ နည္းျပဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေခၚတယ္။ ( ဟီး..အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း လုပ္လိုက္ရင္ အဲဒီလိုပဲ ။ တကယ္႕အသင္းၾကီးေတြလိုလို ျဖစ္ေအာင္ စိတ္ကူးေပါက္ရာ လုပ္ၾကတာ။ )
ဒီေတာ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နည္းျပ လုပ္တယ္ ဆိုျပီး ကေလးေတြကို ေလ႔က်င္႔ဖုိ႔ ပထမဦးဆံုး ကြင္းထဲ ဆင္းေတာ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပႆနာ စတတ္ေတာ႔တာပဲ။ သူက ကေလးေတြကို လူၾကီးေတြလို ခႏၶာကိုယ္ ၾကံခိုင္ေရး ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြ လုပ္ခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာမတူ .၊ ကေလးဆိုတာ ခဏနားလိုက္တာနဲ႔ ၊ ခဏအိပ္လိုက္တာနဲ႔ အင္အား ျပန္ျပည္႔လာတတ္တာမ်ိဳး ၊ ဒါေၾကာင္႔ ဒီလိုၾကီး ေလ႕က်င္႔ဖို႔ မလိုဘူး ၊ ကေလးေတြအတြက္ ပင္ပန္းတာပဲ ရွိမယ္ ဆိုျပီး သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားမ်ားတယ္။
ဒါနဲ႔ အယူအဆေတြကြဲလဲြလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ေထာက္ကေန ႏႈတ္ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းတုိေလး ၄ ခုက သနားဖြယ္ရာ သူတို႔ ေဘာလံုးအသင္းေလး တစ္ခု လုပ္ခ်င္ေနတယ္။ ကေလးေတြ ဆိုေတာ႔ တစ္ဖက္ကို ၇ ေယာက္ေၾကးပဲ လိုတာေလ။ ဒါေၾကာင္႔ အရံအင္အားနဲ႔ပါ ဆိုမွ ၁၄ ေယာက္ေလာက္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ ျပည္႔စံုေနျပီ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလမ္းေလးက ကေလးေတြ ေဘာလံုးအသင္းသာ လုပ္ခ်င္ေနတာ လမ္း ၄ လမ္းေပါင္းမွ ကစားခ်င္တဲ႔ ကေလးေတြ ၁၂ ေယာက္မွ်သာ ရွိတယ္။ ျပီးေတာ႔ ဒီလို လမ္း ၄ လမ္းကို ဘာမွလည္း မကစားဖူးတဲ႔ ကေလးေတြကို ဘယ္သူမွလည္း နည္းျပဆိုျပီး မလုပ္ခ်င္ၾက။ အုပ္စုပြဲမွာတင္ ထြက္ရရင္ ရွက္စရာၾကီးလို႔ ထင္ၾကတယ္။
လမ္း ၄ လမ္းမွ စုထားတဲ႔ ကေလးေတြထဲက လမ္းတစ္လမ္းမွ လမ္းမွဴးက ကၽြန္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ ခင္တယ္။ ကိုေပါက္စ လို႔ ေခၚတယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲေနာက္ေနၾက။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းက လက္ေထာက္ အျဖစ္မွ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လိုက္တယ္ ၾကားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သူတို႔ ကေလးေတြကို ကူညီပါလားလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေနတဲ႔ အတိုင္း မလုပ္ခဲ႔ရသူဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ၾကိဳက္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေဘးကေန မစြတ္ဖက္ဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ နည္းျပေပးမယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေတာ႔ သူခ်က္ခ်င္း သေဘာတူတယ္။
ဒါနဲ႔ ေလ႕က်င္႔ခ်ိန္ ၃ ပတ္ပဲ ရွိတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဒီကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စစ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူမ်ားေတြ ကစားလို႔ သာ ဝင္ကစားခ်င္တာ။ ဘာမွေတာ႔ မတတ္ၾက။ “ ဖိုးျဖဴ ” ဆိုတဲ႔ ေကာင္ေလးဆိုရင္ ေပ်ာ႔တိေပ်ာ႔ဖတ္ ပိန္ေညာင္ေညာင္ေလး ၊ ဒါေပမဲ႔ သူ႔မွာ ထူးျခားတာက ေျခတံေတြ ရွည္တယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တန္းမွာ ထားမယ္ ဆိုေတာ႔ ဝင္မေျပာနဲ႔ ဆိုေပမဲ႔ ကိုေပါက္စက ကၽြန္ေတာ္႕ကို “ ျဖစ္ပါ႔မလား။ ” လို႔ စကားဦးသန္းခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူဘာမွ ဝင္ေျပာေတာ႔ပါ။
သူမ်ားေတြ ေလ႔က်င္႔ေရးကြင္းမွာ ၾကိဳးခုန္ခိုင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို ေဘာလံုး အေပးအယူပဲ က်င္႔ခိုင္းတယ္။ သူမ်ားေတြ ကြင္းပတ္ေျပး ၊ ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုးကို အေဝးေပးက်င္႔ခိုင္းတယ္။ သူမ်ားေတြ ၾကိဳးခုန္ခိုင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို ဂိုးသြင္းတာ က်င္႔ခိုင္းတယ္။ သူမ်ားေတြ ေဘာလံုးကို ဆြဲေျပးတာ က်င္႔ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို ေဘာလံုးေရွ႕မွာ ထားျပီး ပါးစပ္ေျပာျပီး ကစားကြက္ေတြ ေျပာျပတယ္။ စိတ္ထဲက ျမင္ေအာင္ ၾကည္႔ခိုင္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို ေလ႔က်င္႔ေပးေနတာကို ၾကည္႔ျပီး ဘယ္သူမွလည္း အထင္မၾကီးၾက။ တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႕ အသင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အားကိုးရတဲ႔ သူ ၄ ေယာက္သာ ရွိတယ္။ ဘယ္သူ႕မွ ဘယ္တုန္းကမွ အထင္မၾကီးၾကတဲ႔ လူေကာင္ေသးေသး “ ေဇယ်ာလင္း ” ဆိုတဲ႔ ေကာင္ေလးကို ေရွ႕တန္းမွာ ထားေတာ႔ အားလံုးက ေျပာၾကျပန္တယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ ေနာက္တန္းက လူေတြကို ေဖာက္မလဲေပါ႔။ တကယ္တန္း အသင္းကို ထိန္းကစားမွာ “ ေပါက္ၾကီး ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ေကာင္ေလး။ သူကေတာ႔ တကယ္ကို ေကာင္းတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္ၾကီးေနတဲ႔ “ ေရာ္နယ္ဒို ( ဒိုၾကီး ) ” လို ကစားေပါက္။ ဒါေပမဲ႔ သူက အလယ္တန္းမွာ ပိုအားသန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေနာက္တန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထားလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လြတ္လပ္ေရးေန႕ အတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုပြဲေတြ စတယ္။ ဒါမွ လြတ္လပ္ေရးေန႕က်ရင္ ဗိုလ္လုပြဲလုပ္ႏိုင္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘယ္လို ဆိုျပီး ခ်ဳပ္မထားဘူး။ တကယ္ဝင္ကစားေနရတာက သူတို႔။ ဒါေၾကာင္႔ လြတ္ရာမွာ ေနရာယူ ၊ လြတ္သူကို ေပး။ ရရင္ ဆြဲေျပး ၊ ေသခ်ာမယ္ ၊ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ကန္ခ်င္ေနတယ္ ဆိုရင္ ကြင္းလည္ကပဲ ျဖစ္ေနပေစ ကန္ထည္႔ ။ ေနာက္တန္းသမားေတြကိုေတာ႔ တစ္ခုပဲ ေျပာထားတယ္။ မလိမ္နဲ႔ ေဘးကို ရွင္းထုတ္။ ဂိုးသမားကိုေတာ႔ ေသခ်ာရင္ ဖမ္း ၊ မေသခ်ာရင္ မဖမ္းနဲ႔ ပုတ္ထုတ္။ ဒါပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ႔တယ္။
ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသင္းဟာ လူေတြ အထင္မၾကီး ၊ ၾကံဳရာ လမ္း ၄ လမ္းနဲ႔ ေကာက္ျပီး ဖြဲ႔ထားေပမဲ႔ အုပ္စုပထမပြဲမွာတင္ ၃ ဂိုးျပတ္နဲ႔ ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕ကေလးေတြ ေလ႔က်င္႔ခန္းရဲ႕ ဝန္ေတြလည္း ပိေနတာ မရွိ။ သူတို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အေဝးေဘာနဲ႔ ေပးတယ္။ ေရာက္လာတဲ႔ သူက မိေအာင္ဖမ္းတယ္။ စိတ္ထင္ရင္ ဂိုးထဲ ကန္ထည္႔တယ္။ မဝင္သြားလို႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို လွမ္းၾကည္႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မေအာ္ဘူး ၊ မေငါက္ဘူး ။ ေကာင္းတယ္ကြာ ..နည္းနည္းေလးပဲ လြဲသြားတယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ အားေပးတယ္။ ဒီမွာ သူတို႔အားတတ္ျပီး ဂိုးသမားလြတ္ရင္ လွမ္းလွမ္းကန္တယ္။ ဒီေတာ႔ တစ္ဖက္က ဂိုးသမားနဲ႔ ေနာက္တန္းေတြ ေရွ႕သိပ္မတတ္ရဲေတာ႔ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္႕ဘက္ကို ဆြဲလာသူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားတဲ႔ အတိုင္း တစ္ေယာက္က အေသလိုက္လုတယ္။ ဒီေတာ႔ ေဘာလံုးကို ေသခ်ာ မဆြဲႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာေရွ႕ကို ကၽြံထြက္လာတဲ႔ ေဘာလံုးကို ေနာက္တန္းက အသင္႔ေစာင္႔ေနတဲ႔ “ ဖိုးျဖဴ ” က ျပတ္ျပတ္သားသား ေဘးကို ဖ်က္ထုတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အသင္းေလးက ေနာက္တန္းကို ထိုးေဖာက္ရ ခက္တဲ႔ အသင္းေလးအျဖစ္ ပြဲေတြ ဆက္ျပီး ႏိုင္လာခဲ႔တယ္။ လူေကာင္ေသးျပီး ဘယ္လိုလုပ္ ကစားမလဲလို႔ လူေတြ ေဝဖန္တဲ႔ “ ေဇယ်ာလင္း ” ကလည္း လူေကာင္ၾကီးေတြ ၾကားမွာ လြတ္လာတဲ႔ ေဘာလံုးကို ဆြဲျပီး ဂိုးေတြ တဒိုင္းဒိုင္း သြင္းတယ္။ အလယ္တန္းက “ ေပါက္ၾကီး ” ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႔ ကစားေနတဲ႔ သူဆိုေတာ႔ သူက ေဘာလံုးကို ကိုင္ကစားတယ္။ လြတ္ရာကို ျဖန္႔ေပးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ပြဲစဥ္ေတြ တစ္ပြဲျပီး တစ္ပြဲ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္လာခဲ႔တယ္။ ဒီမွာ ေနာက္တစ္ပြဲ ကန္ရမွာက ဆီမီးဖိုင္နယ္။ ဒါကို ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗိုလ္လုပြဲ တတ္ျပီ။ ဒါေပမဲ႔ အခု ေတြ႕ရမဲ႔ အသင္းက ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ႔ လမ္း ၊ ျပီးေတာ႔ ေဘာလံုးသမားေကာင္းေလးေတြနဲ႔ အမ်ားဆံုးဖြဲ႔ထားတဲ႔ လမ္း ။ ဒီေတာ႔ ကိုေပါက္စ ေရာ ၊ ကေလးေတြေရာ စိတ္ဓါတ္က်ၾကတယ္။ သူတို႔ မႏိုင္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းအေပၚ ဘယ္လို သေဘာထားမလဲေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ရွိကိုပဲ အာရံုထားရမွာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတြကို တစ္ခုပဲ ေျပာတယ္။
“ မင္းတို႔ မနက္ျဖန္ ၂ ဂိုးသြင္းျပီး မွ ျပန္လာၾက။ ဂိုးသမား ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ..မင္း ဂိုးေပါက္ထဲကို တစ္ဂိုးဝင္ရင္ မင္း ငါ႕ကို ေနာက္တစ္ခါ လမ္းမွာ ေတြ႕ရင္ေတာင္မွ ကိုေဇာ္ လို႔ မေခၚနဲ႔။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ေျပာျပီး အသင္းကို ေလ႕က်င္႔ကြင္းက ေစာေစာနားျပီး အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းအသင္း ေလ႕က်င္႔ေနတဲ႔ ကစားကြင္းဖက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး သြားၾကည္႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းက မနက္ျဖန္ အတြက္ ကေလးေတြကို အျပင္းအထန္ ေလ႔က်င္႔ေပးေနတယ္။ ကြင္းပတ္ေျပး ၊ ထိုင္ထ ၊ ေဘာလံုးဆြဲျပီး ဝမ္းတူး စတာေတြေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေတြ႕ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္႕ဆီကို လာျပီး
“ ဘယ္လိုလည္းကြ ၊ မင္းအသင္းကို မေလ႔က်င္႔ေတာ႔ဘူးလား။ ”
လို႕ လာေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔...
“ ေအးကြာ.ငါ႔အသင္းက လူနည္းေတာ႔ အစားထိုးဖို႔ လူက မရွိဘူးေလ။ အခုလည္း နာေနတဲ႔ ေကာင္ေလးေတြ ရွိေနေတာ႔ သူတို႕ကို ေလ႔က်င္႕လို႕ မရေတာ႔ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင္႔ နားခိုင္းလိုက္တာ။ မင္း အသင္းကေတာ႔ လူေတာင္႔တာကိုး ။ ”
ဒီေတာ႔ သူက ျပံဳးသလို သူ႔ေကာင္ေလးေတြ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းသားကေလးေတြလည္း ျပံဳးၾကတယ္။ သူတို႕သာေနျပိေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လွည္႔ျပန္ခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ သူတို႕ထက္သာဖို႔ ဝွက္ဖဲ တစ္ခ်ပ္ေတာ႔ ရွိေနပါတယ္။
မနက္ျဖန္ ေဘာပြဲထဲ စ ကစားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္း အသင္းက ကေလးေတြက ဘာမဟုတ္တဲ႔ အသင္းနဲ႔ ကစားရမယ္ ဆိုတဲ႔ အထင္ေသးမ်က္လံုးေတြနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႕အသင္းက ေကာင္ေလးေတြကေတာ႔ သာမာန္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႕မ်က္ႏွာကိုေတာ႔ ၾကည္႔ေနတယ္။ သူတို႔ အရင္ေနက ကစားတဲ႔ ဝတ္စံုေလးကိုပဲ ေလွ်ာ္ျပီး ျပန္ဝတ္လာၾကတယ္။ သူတို႔ ကြင္းထဲ ဝင္ေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုေပါက္စ နဲ႔ တိုင္ပင္ျပီး ဝယ္ထားတဲ႔ သူတို႔အတြက္ ဝတ္စံုအသစ္ေတြကို ေပးလိုက္တယ္။ ဒီဝတ္စံုကို ကၽြန္ေတာ္ မေမ႕ပါ။ ဒီဝတ္စံုက “ ဖီအိုရင္တီးနား ” အသင္းရဲ႕ ဝတ္စံု အျဖဴေလးေတြ ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕ကို ေပးရင္း....
“ ဒီက အခု ဆီမီးဖိုင္နယ္ မွာ ဝတ္ဖို႔ ၄ ရက္ေန႕ ေရာက္လို႔ ဖိုင္နယ္ပြဲ ဆိုရင္ မင္းတို႔ကို မန္ယူ အက်ီၤ ဝယ္ေပးမယ္။ ဒါက အခု အတြက္ပဲ ။ ဖိုင္နယ္ အတြက္က မန္ယူနဲ႔ ကန္ရမွာ။ မင္းတို႔ ႏုိင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ သူတို႕ ပင္ပန္းေနၾကတယ္။ အေဝးေဘာနဲ႔ ကစားၾက ။ အနည္းဆံုး ၂ ဂိုးသြင္းခဲ႔။ ”
ကြင္းထဲ ဝင္ခါနီးမွ တစ္ဖက္အသင္းက ဝတ္စံု အသစ္ေတြနဲ႔ ဝင္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္း အသင္းက ကေလးေတြ မ်က္ႏွာငယ္သလို ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွလည္း ဘယ္လိုမွ ေျပးဝယ္လို႔မရေတာ႔။ ဝတ္စံု အသစ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကေလးေတြ တတ္ၾကြေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ လမ္းက ကေလးေတြ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္။ သူတို႔ ေျခစြမ္းက တကယ္ကို ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕အသင္းက က်ရာၾကံဳရာလူေတြနဲ႔ ဖြဲ႕ထားတာ...။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူေနတာထက္ သူတို႔ စိတ္ဓါတ္ တတ္ဖို႔က အဓိကေလ။
ေဘာပြဲစကတည္းက စိတ္ဓါတ္တတ္ၾကြေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကေလးေတြ ေဘာလံုးေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ အတတ္ၾကြလြန္ျပီး ပိုင္နယ္တီ ဧရိယာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္႕ကေလးေတြ ေဘာလံုးေရာ လူပါ ဖ်က္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ပိုင္နယ္တီ ေပးရပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေလးေတြ ဟာ ခနဲ႔ ျဖစ္သြားသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္မိေပမဲ႔ ခပ္တည္တည္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဂိုးသမားေလးက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၾကည္႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေသခ်ာ ၾကည္႔ျပီး .လက္မ ေထာင္ျပလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း မိေအာင္ဖမ္း လို႔ လႈပ္ျပလိုက္တယ္။ ဒါကို သူ မၾကားေပမဲ႔ ျမင္တယ္။
သူ ဆက္ခနဲ႔ သူ႕ဖာသာ သတိထားျပီး သူ႕ဂိုးဘားတန္းမွာ ရပ္ေနတယ္။ ေဘာလံုးကို ကန္သြင္းမဲ႔ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ သူက သူရဲ႕ ဘယ္ဘက္ကိုပဲ ကန္တတ္တဲ႔ ေကာင္ေလး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပါ။ ေဘာလံုးကို တည္တယ္။ ေနာက္ ေျပးတယ္။ ေနာက္ ကန္တယ္။ ဘယ္ေနရာကို ကန္လိုက္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္လိုက္ရပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္စိမွိတ္လိုက္မိတယ္။
“ ေဝး ” ဆိုတဲ႔ အသံေတြ ၾကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင္႔ၾကည္႔လို္က္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဂိုးသမားေလးက လဲေနတယ္။ ေဘာလံုးကို ကန္တဲ႔ ေကာင္ေလးကေတာ႔ ရပ္ေနတယ္။ ဂိုးပိုက္ထဲၾကည္႔ေတာ႔ ေဘာလံုးကို မေတြ႔႕ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဂိုးသမားေလး ထလာတယ္။ သူ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေဘာလံုးပိုက္လွ်က္နဲ႔ “ ေဟး ” ခနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထခုန္လိုက္တယ္။ သူက ပုတ္ေတာင္မွ မထုတ္ဘူး။ အမိဖမ္းသြားတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုကို သတိရသြားတယ္။ အခု အခ်ိန္က သူတို႔ စိတ္ဓါတ္က်ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ေကာင္ေလးေတြက စိတ္ဓါတ္တတ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေလ။
“ ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ... ပစ္...ပစ္...။ ေဘာလံုးကို ပစ္ေပးေတာ႔ေလ။ ဒါက ဆက္ကစားလို႔ရတဲ႔ ပိုင္နယ္တီေလ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ေတာ႔ သူခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္တယ္။ အလယ္တန္းမွာ ရပ္ေနတဲ႔ ေပါက္ၾကီးကို ပစ္ေပးလိုက္တယ္။ ေဘာလံုး သူတို႔ ဘက္္ကို ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာေတာ႔ ဂိုးမဝင္လို႔ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ႔ သူတို႕ ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ ဂိုးမေပးရလို႔ စိတ္ဓါတ္တတ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ေကာင္ေလးေတြ ေတြ႕ၾကတယ္။ ေပါက္ၾကီးက ၃ ေယာက္ကို အသာေလး လွည္႔သြားတယ္။ စိတ္ဓါတ္က်ျပီး အားျပတ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မတည္ႏိုင္ဘူး။ ေပါက္ၾကီးက လြတ္ေနတဲ႔ ေဇယ်ာလင္းကို ထိုးေပးလိုက္တယ္။
ေဇယ်ာလင္း သူ႕ဆီကို ေရာက္လာလာခ်င္းပဲ ေဘာလံုးကို မဆိုင္းပဲ ဂိုးထဲ ကန္သြင္းလိုက္တယ္။ သူ ဒီလို ကန္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ မထင္ထားပါ။ တစ္ဖက္က ဂိုးသမားေလးလည္း မထင္ထားေတာ႔ ပံုစံေလးပဲ က်န္ခဲ႔တယ္။ ေဘာလံုးကေတာ႔ ဂိုးထဲမွာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ဂိုး စရတယ္။ ခဏေနေတာ႔ ဆက္တိုက္ပဲ . . ေနာက္တစ္ဂိုး ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အသာစီးက ကစားရျပီး ပထမပိုင္းျပီးသြားတယ္။
ဒုတိယပိုင္းျပန္စေတာ႔ သူတုိ႔နည္းနည္း ျပန္စုစည္းႏိုင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခ်ိန္မွာ အေဝးေဘာနဲ႔ပဲ ကစားခိုင္းတယ္။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္႕ကေလးေတြ ေအးေဆး အနားရတယ္။ သူတို႕က ညေနေစာင္းတဲ႔ အထိ ေလ႔က်င္႔ထားေတာ႔ သူတို႔ပင္ပန္းေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ပြဲကို ေျဖးေျဖး ကစားခိုင္းေတာ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒုတိယပိုင္း အလယ္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုင္နယ္တီတစ္လံုး ထပ္ေပးရတယ္။ ဒါကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဂိုးသမားေလး မမိ.၊ သူ႔ပုတ္ထုတ္ရင္းနဲ႔ ဂိုးထဲ ဝင္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဂိုးေပးလိုက္ရတယ္။ ၂ ဂိုး ၁ ဂိုး။
သူတို႔ တစ္ဂိုး ရေတာ႔ ပြဲက ပိုျမန္ျပီး ဖိလာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ေနာက္တန္းက ဖိုးျဖဴက လာသမွ် ထိန္းမထားဘူး။ အားလံုး ကန္ပစ္တယ္.. ေဘးကို ။ ဒါဆိုေတာ႔ ဆြဲလာတဲ႔ သူတို႔ အားျပတ္တာေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ပြဲျပီးဖို႔ ငါးမိနစ္အလိုမွာ သူတို႔ဆီက တစ္ေယာက္က ေဘာလံုးကို ဆြဲလာတယ္။ ဒါကို ေနာက္တန္းက စူပါက လိုက္ကပ္တယ္။ ဒါကို သူက လိမ္ျပီး ေက်ာ္ထြက္လာတယ္။ ေဘာလံုးကလည္း ေရွ႕ကို ေတာ္ေတာ္ ထြက္ျပီး ဖိုးျဖဴ ဆီေရာက္လာတယ္။ ဖိုးျဖဴေနာက္မွာ ဂိုးသမားပဲ ရွိေတာ႔တယ္။ ဒီဂိုးသာ ဝင္သြားရင္ ၂ ဂိုးစီ သေရျဖစ္မွာ။
ဒီအခ်ိန္မွာ လာသမွ် ေဘးကို ကန္ထုတ္ေနတဲ႔ ဖိုးျဖဴက အခု ေဘးကို ကန္ထုတ္မယ္ ဟန္ျပင္လိုက္တယ္။ ဒီမွာ တစ္ဖက္က ေဘာလံုးဆြဲလာတဲ႔ေကာင္ေလးက ဖိုးျဖဴ ကန္မဲ႔ဘက္ကို ကာဖို႔ ခုန္လာတယ္။ ဒီေတာ႔ ဖိုးျဖဴက ေဘးကို မကန္ထုတ္ပဲ အေရွ႕ကို ဆြဲသြားတယ္။ ကာတဲ႔ ေကာင္ေလးလည္း ေလထဲမွာ က်န္ခဲ႔တယ္။ သူ ဒီလို ဆြဲသြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသသြားတယ္။ သူ႕ဆီက ေဘာလံုး တစ္ေယာက္ေယာက္ ရသြားရင္ ဂိုးသမားနဲ႔ ရင္ဆိုင္အေတြ႕ပဲ။ အခု သူ႕ဆီက ေဘာလံုးကို လုဖို႔ ဝိုင္းကပ္လာၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူက ဘယ္လိုမွ မထင္တဲ႔ တစ္ခု လုပ္လိုက္တယ္။
ဒါကေတာ႔ ေရွ႔ဆံုးမွာ ေရာက္ေနတဲ႔ ေဇယ်ာလင္းဆီ ေဘာလံုးကို အျမင္႔ေဘာ အားကုန္ ကန္ေပးလိုက္တာပဲ။ ဒီေတာ႔ အားလံုး အငိုက္မိသြားတယ္။ ေဇယ်ာလင္းက ေဘာလံုးကို ေအးေဆးရသြားတယ္။ ဂိုးသမားနဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း အေတြ႕။ ျပီးေတာ႔ သူ႕အတြက္ တစ္ဂိုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ၃ ဂိုး ၁ ဂိုး ။
အခ်ိန္ကလည္း ဘယ္ေလာက္မွ မလိုေတာ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ဝီစီသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖိုင္နယ္ တတ္ျပီ။ လမ္းတိုေလး ၄ လမ္းက လူေတြ စုျပီး ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ ကလိုက္ၾကတာ ေကြးေနတာပဲ ။ ကေလးေတြလည္း ေျမၾကီးနဲ႔ ေျခေထာက္ မထိ္ေတာ႔ ... လူၾကီးေတြ ဝိုင္းျပီး ကိုင္ေျမွာက္ၾကတယ္။
အခက္ခဲဆံုး အေကာင္းဆံုး အသင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ခဲ႔ရျပီပဲ။ ဖိုင္နယ္မွာ ေတြ႕ရမဲ႔ အသင္းကို မမႈေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာတယ္ ဒီဖလားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ ရေတာ႔မွာ..။ ကၽြန္ေတာ္ ကြင္းထဲက ေကာင္ေလးေတြကို ေသခ်ာ တစ္ေယာက္ခ်င္း လိုက္ၾကည္႔ေတာ႔ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို ကြက္ၾကည္႔ ကြက္ၾကည္႔ လုပ္ေနတယ္။ သူက ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ၊ ကၽြန္ေတာ္႕ ဂိုးသမားေလး။
သူ ဂိုးတစ္ဂိုး အဝင္ခံထားရတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဆီ သြားရင္း . .
“ ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ။ မင္းကာကြယ္လိုက္တဲ႔ ပိုင္နယ္တီ အရမ္းေကာင္းတယ္။ သူ ကန္တာ ျမန္လို႔သာ မင္း မပုတ္ထုတ္ႏိုင္လိုက္တာ။ တကယ္ေတာ႔လည္း ပိုင္နယ္တီကို ဘယ္ ဂိုးသမားက မိမွာလဲ။ ပထမ တစ္ဂိုး မိတာနဲ႔တင္ မင္း တာဝန္က ေက်သြားျပီကြ. ။ မင္းေတာ္တယ္။ ဖိုင္နယ္ က်ရင္ တစ္ဂိုးမွ မေပးနဲ႔။ ”
သူ႕ဆီက ဒီေတာ႔မွ အျပံဳးဆိုတာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရေတာ႔တယ္။ တကယ္လည္း ဖိုင္နယ္မွာ သူတစ္ဂိုးမွ မေပးခဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ ဂိုး ဂိုးမရွိနဲ႔ ဖလားရခဲ႔တယ္။
ပြဲျပီးလို႔ ဆုေပးေတာ႔ အေကာင္းဆံုးေဘာလံုးသမား အျဖစ္ “ ေပါက္ၾကီး ” ကရတယ္။ ဂိုးအမ်ားဆံုးက “ ေဇယ်ာလင္း ” ရတယ္။ အေကာင္းဆံုး ဂိုးသမားက “ ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ” ။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္ မထင္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႕အသင္းမွာ လာသမွ် ေဘာလံုးကို ေဘးကန္ျပီး အသင္းက ဂိုးသမားကို မဖမ္းရေအာင္ ကူညီထားတဲ႔ “ ဖိုးျဖဴ ” ။ အားလံုး ကၽြန္ေတာ္႔ အသင္းက ရခဲ႔တာပါလား။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုလည္း အေကာင္းဆံုး နည္းျပဆု ေပးတယ္။
အသင္းေတာင္မွ ဖြဲ႔ဖို႔ လူအင္အား မျပည္႔လို႔ လမ္း ၄ လမ္းေပါင္းမွ အသင္းတစ္သင္းျဖစ္လာခဲ႔တဲ႔ အသင္းတစ္ခုကို ရပ္ကြက္ဖလားရေအာင္ စိတ္ဓါတ္ေလး တစ္ခုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ကစားခဲ႔ပါတယ္။
ဒါကေတာ႔ “ လြတ္လပ္မႈ ” ပါ။
ကၽြန္ေတာ္႕ကိုလည္း ဘယ္လို ၊ ဘယ္သူေတြကို ေရြးပါလို႔ လာေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံဘူး။ ကေလးေတြကိုလည္း ဘယ္လို ေလ႔က်င္႔မွလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံဘူး။ သူတို႕ စိတ္ကူးထဲမွာ ျဖစ္ေနတာ လုပ္ခ်င္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေၾကာင္းေလးျပေပးလိုက္တာပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းခဲ႔တာပါ။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ႔ ဘယ္သူမွ အထင္မၾကီးထားတဲ႔ သူေတြ ဆိုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ပိုေကာင္းခဲ႔တာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ၄ လမ္းေပါင္း ေကာက္စုထားတဲ႔ အသင္းေလးကို ဖလားရေစခဲ႔တာပါ။ ဒီႏွစ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အႏိုင္ပိုင္းျခင္းျဖင္႔ ဆက္ျပီးနည္းမျပေတာ႔ပါ။
အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အသင္းမွာ ကစားခဲ႔တဲ႔ ေကာင္ေလး ၃ ေယာက္ ေဇယ်ာလင္း ၊ ေပါက္ၾကီး ၊ ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ။ သူတို႔ ၃ ေယာက္လံုး အာ / ကာမွာ ကစားေနၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝအတြက္ လြတ္လပ္ေရးေန႕ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႕ႏိုင္တဲ႔ အမွတ္တရေလး တစ္ခုေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ႔ ငါတို႔ ရပ္ကြက္မွာ ၄ ေပ ၉ ေဘာလံုးပြဲေလးေတာ႔ စေနေလာက္ျပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ တမ္းတေနတတ္ပါတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကလည္း ဘဝမွာ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးစြာ စဥ္းစားေနထိုင္တတ္သူဟာ သူမ်ားေတြ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြနဲ႔ ေနရတဲ႔ သူေတြထက္ ပိုျပီး လြတ္လပ္စြာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္တယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဥပမာ ေပးပါတယ္။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္.......သို႔ ျပန္လည္ သတိရစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။
pdf ဖိုင္ျဖင္႔ လိုခ်င္ပါက ဒီေနရာ ကေန ေဒါင္းပါ။
.
0 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
Post a Comment