မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


30 January 2013

11 အထင္ဆိုတာ လြဲႏိုင္သည္




အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ လူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းလိုလို ေျပာေနက် စကားလံုး တစ္ခု ရွိပါသည္။ အေၾကာင္းကိစၥ ရွိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သံုးႏႈန္းေလ့ ရွိသည္။ ဒီစကားေလးကေတာ့ . . . . . .

“ X X X X X X X X X X X X “



“ ငါနဲ႔ ခဏလိုက္ခဲ့ကြာ။ “

ဟု သူငယ္ခ်င္းက ေခၚေတာ့ ဘယ္ကိုရယ္လို႔ မေမးျဖစ္ပါ။ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနတာ တစ္ေၾကာင္း ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အားလပ္ေနခ်ိန္ ျဖစ္တာ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ “ သြားေလ။ “ ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ ထလုိက္ခဲ့ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ 

သူ႕ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္က ဘယ္ကို ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ဘတ္စ္ တစ္စီးျပီး တစ္စီးေျပာင္းစီးရင္းမွ ဒီေနရာက ငါ မေရာက္ဖူး ၊ မကၽြမ္းက်င္ေသာ ေနရာ ဆိုတာ ပိုမို ေသခ်ာ လာခဲ့ပါသည္။ ျမင္သမွ်က စက္ရံု ၊ အလုပ္ရံုေတြျဖင့္သာ . . . . 

“ ေဟ့ေကာင္ ဒါ ဘယ္ေနရာလဲ ၊ ငါတို႔ အခု ဘယ္ကို သြားေနတာလဲ။ “

ဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းဆီမွ အေျဖစကားကို ၾကားရ၏။ 

“ ဒါ လိႈင္သာယာေလကြာ။ ငါတို႔က လိႈင္သာယာ စက္မႈဇံုထဲကို သြားၾကမွာ။ ေရွ႕မွတ္တိုင္ဆိုရင္ ဆင္းရေတာ့မယ္။ “

“ ဟမ္ . . . ငါတို႔က လိႈင္သာယာ စက္မႈဇံုထဲကို ဘာသြားလုပ္ၾကမွာလဲ။ “

ဒီေတာ့မွ ဒီေကာင့္ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္ ျဖစ္လာေလသည္။ 

“ ေရာက္ေတာ့ သိမွာေပါ့ကြာ။ “

“ မင္းကလည္း လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖို လိုလိုနဲ႔ ၊ ဘာၾကီးလဲကြ။ “

“ ငါေျပာထားသားပဲ ၊ မင္းေရာက္ရင္ သိမွာပါဆိုေနမွပဲ။ ေဟာ . . . အခု ရပ္မယ့္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းရေတာ့မယ္။ ဆင္းမယ္ ေဟ့ေကာင္ . . . “

အခုမွေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မတ္ထူး ( မထူး ) ကို ဇာတ္ခင္းျပီးေတာ့ ဘုေရာ ဘေရာ မသိလည္း ဆက္လုိက္ သြားရေတာ့မွာပဲေလ။ မွတ္တိုင္က ဆင္းျပီးျပီးခ်င္း စက္မႈဇံု ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီး ေထာင္ထားေသာ လမ္းမၾကီးထဲကို သူက စတင္ျပီး ခ်ဳိးဝင္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္ျမဲ ၊ ဆက္လိုက္ျမဲ . . . . . 

မိုးလင္းလင္းခ်င္း မဟုတ္ေသာ အခ်ိန္မွာ ထြက္လာတဲ့ အတြက္ အခုလို စက္မႈဇံုထဲကို လွမ္းဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေနက မိုးတည့္ခါနီး ျဖစ္ေနေလျပီ။ 

“ ေဟ့ေကာင္ ေရငတ္လာျပီ။ ငါက ျဗဳန္းစားၾကီး ထလိုက္လာရတာ ဒီေလာက္ အေဝးၾကီးကို သြားမယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ငါ့ကို ေရဝယ္တိုက္ဦး။ “

“ ေအးပါကြာ . . ေသာက္ . . ေသာက္ . . .” 

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ နီးရာ ဆိုင္ထဲကို သူက ဝင္သြားျပီး ေရသန္႔ တစ္ဗူး သြားဝယ္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ ဆိုင္ထဲက အေဒၚၾကီးကိုလည္း ဘာဘာညာညာ ေမးေနေသး၏။ အေဒၚၾကီးကလည္း လက္ေတြ ေျမွာက္ကာ ဟုိဟုိဒီဒီ ညႊန္ျပလ်က္ ျပန္ေျဖ၏။ ဘာေတြလဲဟ ၊ ဒီေကာင္ ဒီကို ဘာလာလုပ္ပါလိမ့္။

ေရသန္႔ဗူး ဝယ္ျပီး ထြက္လာတဲ့ သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ . . . 

“ ေဟ့ေကာင္ . . . ငါ့ကို ေျပာဦး။ အခု မင္း ဘယ္ကို လာေနတာလဲ။ ဘာလာလုပ္တာလဲ။ “

“ အဟဲ . . . “

ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက သြားေလး ျဖဲက ေျဖေလသည္။ သြားျဖဲတယ္ ဆိုကတည္းက သူ မခ်ိေတာ့ဘူး ဆိုတာ ထင္သာ ျမင္သာ ျဖစ္ေနျပီေလ။ 

“ ဘာ အဟဲ လဲ။ ေျဖ . . . မင္း ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ငါ့မွာ ဘု မသိ ၊ ဘ မသိ နဲ႔ လိုက္လာရတာ။ “

မသိရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းေတြထဲ ေဗာက္ေတြ ထိုးပြလာ သလိုနဲ႔။ သူ ေခါင္းကို တျဗီးျဗီး ကုတ္၏။ ျပီးမွ . . . .

“ ငါ့ ေကာင္မေလးဆီလာတာကြ။ “

“ ဒါမ်ားကြာ . . . အေစာၾကီးကတည္းက ၾကိဳေျပာလည္း ငါ လိုက္ေပးပါတယ္ကြ။ အရင္ကလည္း အေဖာ္လိုက္ေပးေနၾကပဲ ဟာကို . . . “

“ အဟီး . . . “

ေဟာ . . သူ ထပ္သြားျဖဲျပန္ျပီ။ ႏွစ္ခါ မခ်ိတဲ့ သေဘာေပ့ါ။ 

“ ဒီလိုကြ။ မေန႔က သူနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ ဆီကို ငါ သြားခါနီးမွာ အိမ္မွာ ဧည့္သည္က ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ေနာက္က်သြားတယ္။ ငါေရာက္ေတာ့ သူက မရွိေတာ့ဘူး။ ငါက ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း လာမကိုင္ေတာ့ဘူး။ မနက္က သြားေစာင့္ေတာ့လည္း မေတြ႕ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို လာေခၚျပီးေတာ့ သူ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဒီကို ထြက္လာတာပဲ။ “

“ အမ္ . . . ဒါဆို မင္း ဒီကို လာတာ ရည္းစားေခ်ာ့ဖို႔ သက္သက္ပဲေပါ့ ဟုတ္လား။ “

“ ေအးကြ . . . အဟီး “

“ ေအးေလ ေရာက္ေနျပီ ဆိုေတာ့လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ မင္း ေကာင္မေလး အလုပ္ကိုေရာ ေရာက္ဖူးရဲ႕လား။ “

“ တစ္ေခါက္ေတာ့ ေရာက္ဖူးတယ္ကြ။ ၾကာေတာ့ ၾကာျပီ။ “

“ မွတ္ေရာ မွတ္မိေသးရဲ႕လား။ “

“ နည္းနည္းေတာ့ ဝါးတားတား ျဖစ္ေနလို႔ ခုနက မင္း အတြက္ ေရသန္႔ ဝင္ဝယ္ရင္းနဲ႔ ေမးေနတာေလ။ “

“ ေကာင္းကြာ။ ဒီမွတ္တိုင္ ဆိုတာေရာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ “

“ ဒါေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒီကေန တန္းဝင္ျပီးေတာ့ သြားရတာပဲ။ စက္မႈဇံု ဆိုေတာ့ အေဆာက္အအံုေတြ အသစ္ ေျပာင္းကုန္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့တာ။ သြားရင္းနဲ႔ ေရာက္မွာပါ။ “

“ ေကာင္းကြာ . . . . ဒါနဲ႔ လမ္းနာမည္က ဘာတဲ့လဲ။ “

“ လမ္းနာမည္က စံပယ္လမ္း တဲ့။ “

“ စံပယ္လမ္း . . . အင္း . . အခု ဒီလမ္းက ပိေတာက္လမ္း ၊ ဟိုဘက္လမ္းက အင္ၾကင္းလမ္း ဆိုေတာ့ ဒီ စက္မႈဇံုကို ပန္းနာမည္လမ္းေတြခ်ည္းပဲ ေပးထားပံု ရတယ္။ ငါတို႔ ရပ္ကြက္က လမ္းေတြကလည္း ပန္းနာမည္ေတြခ်ည္းပဲ ေပးထားတာပဲ။ ငါတို႔ ရပ္ကြက္ထဲက လမ္းေတြလို စီထားတာ ဆိုရင္ေတာ့ ရွာရတာ အဆင္ေျပမယ္ ထင္တယ္။ ကဲ အခုမွေတာ့ ဆက္ရွာရမွာေပါ႔။ “

ေျပာေျပာဆိုဆို နဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ခက္တာက စက္မႈဇံု ဆိုတာ လူေန ရပ္ကြက္ေတြလို လူေတြက မ်ားမ်ားစားစား လမ္းေပၚမွာ ေတြ႕တတ္တာ မဟုတ္။ သူ႕ဖာသာ စက္ရုံထဲမွာ အလုပ္လုပ္ ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ လမ္းမ ဆိုတာ ေခြးတစ္ေကာင္ ၊ ေၾကာင္တျမီးမွ မရွိ။ ေန႔လည္လည္း ျဖစ္ ေနပူက်ဲက်ဲမွာေတာ့ ေခြးထက္ ေၾကာင္ထက္ မိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ လမ္းမေပၚမွာ ရွိေနသည္။ လမ္းမသိလုိ႔ ေမးစရာလည္း လူမရွိ။ ဒီလိုနဲ႔႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းမၾကီးကို ျဖတ္ကာ တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္နဲ႔ စံပယ္လမ္း ဆိုတာကို ရွာေနခဲ့ပါသည္။ 

သို႔ေသာ္ မေတြ႕။ ၾကာေတာ့ လူကလည္း ေမာလာျပီ။ ေနကလည္း က်ေန ျဖစ္ကာ ပို၍ပူကာ လာျပီ။

“ ေဟ့ေကာင္ မေရာက္ေသးဘူးလား။ မင္း ေသခ်ာေရာ မွတ္မိရဲ႕လား။ “

“ မေရာက္တာ ၾကာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး ဆို မင္းကလဲ။ လူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႕ရင္ ေမးၾကမယ္ကြာ။ ခဏေလး ေတာင့္ခံထားစမ္းပါ။ “

ၾသ . . . သူကေတာ့ သူ႕ အပူနဲ႔ သူ ဆိုေတာ့ ေတာင့္ခံႏိုင္ေပမေပါ့။ ကိုယ္ကသာ ငထြား ျဖစ္ေနရတာ။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကေန ကားတစ္စီး ေမာင္းလာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကုန္တင္ကား ငယ္ေလး ေပမယ့္ အငွားကားေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ၊ အိမ္မွာ လုပ္ငန္းသံုးတဲ့ ကားမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ 

အခုလို ေန႕လည္ ေနပူၾကီးထဲမွာ ေဆာင္းစရာ အကာအကြယ္ မရွိ ၊ ေမးစရာ လူမရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခုလို ကားတစ္စီးကို ေတြ႕လိုက္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းသာ မိသည္။ ဒီစက္မႈဇံုထဲကို လာတယ္ ဆိုကတည္းက သူတို႔ ဒီေဒသကို ကၽြမ္းက်င္ေနႏိုင္သည္။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သြားခ်င္ေသာ ေနရာကို သူတို႔ကို ေမးလ္ို႔ ရႏိုင္၏။ 

“ ေဟ့ေကာင္ ေရွ႕မွာ ကားတစ္စီး ၊ ဒီကားကို ေမးမယ္ ဆိုရင္ မင္း သြားခ်င္တဲ့ စံပယ္လမ္းကို သိႏိုင္တယ္။ ေမးၾကည့္ၾကရေအာင္ . . “

ကၽြန္ေတာ့္ အၾကံျပဳခ်က္ကို သူငယ္ခ်င္းကလည္း အေမာတေကာျဖင့္ ဝမ္းပန္း တသာ လက္ခံသည္။ အေဝးမွ ေမာင္းလာေသာ ကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျမင္ေတာ့ အရွိန္လည္း အနည္းငယ္ ေလ်ာ့သြားေလသည္။ မထူးဘူး ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အနီးနား ေရာက္လာရင္ လက္တားက ေမးမည္ဟု ေတြးထားလိုက္သည္။ 

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ လက္မတားရေသးပါ။ ထိုကားေလးက ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ေဘးနား အေရာက္မွာ ရပ္ကာ သြားသည္။ ေဘးနားမွာ ရပ္သြားေတာ့ ေခါင္းခန္းမွာ ကားေမာင္းလာေသာ ဦးေလးၾကီးက ေခါင္းထြက္လာကာ . . . 

“ ငါ့တူတို႔ . . . “

ဟုေခၚေလသည္။ ဗ် . . . ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ မထူးဘဲ သူ႕ကိုပဲ ေျပာပါ ဆိုေသာ ပံုစံျဖင့္ ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္ကာ ေျပာေလသည္။ 

“ ဒီ စက္မႈဇံုထဲမွာ သစၥာလမ္းဆိုတာ ဘယ္နားမွာလဲ။ ဦးက ဒီကို အခုမွ ေရာက္ဖူးတာ ဆိုေတာ့ ရွာရင္းနဲ႔ လည္ေနလို႔ . . . ဒီမွာကလည္း ေမးစရာ လူက မရွိဘူးေလ။ ငါ့တူတို႔ကို ေတြ႕တာ အေတာ္ပဲ။ “

ဟာ ခနဲ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ျပီး စိတ္ထဲမွာလည္း ေထာင္းခနဲ အခ်ဥ္ေပါက္သြားမိသည္။ ထိုဦးေလးၾကီးကိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မသိလို႔ ေမးပါမယ္ ဆိုေနမွ ကိုယ့္ကို လာေမးတဲ့ လူနဲ႔ ေတြ႕ရေလျခင္း ဆိုျပီးေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကိုေတာ့ ကူညီခ်င္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မသိဘူး ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္က လမ္းေတြလို စီထားတာ ဆိုရင္ေတာ့ သစၥာလမ္း ဆုိတာ အခု ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္းေရႊဝါလမ္းျပီးရင္ ဟိုဘက္ အဆံုးမွာ ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ 

“ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ဟိုးဘက္ လမ္းဆံုးမွာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ဦးေလး။ “

“ ဟုတ္လား ေက်းဇူးပါပဲကြယ္။ ေနပူက အရမ္းပူေတာ့ သြားရတာ မသက္သာဘူးေလကြယ္။ “

“ ေၾသာ္ ဟုတ္တာေပါ႔။ “

ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားဆံုးေရာ ထိုဦးေလးၾကီး ကားကို ေမာင္းကာ ကၽြန္ေတာ္ ညႊန္ျပတဲ့ ဆီကို ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ သူ႕အထင္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဒီနားက လူေတြလို႔ ထင္သြားပံု ရတယ္။ သူက ကားထဲကေတာင္မွ ပူေနတယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းမေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြ ဘယ္ေလာက္ ပူမလဲ သူ ေတြးၾကည့္ပံု မရဘူး။ 

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။ ဟိုလမ္းၾကည့္လိုက္ ဒီလမ္းၾကည့္လိုက္နဲ႔ သူရွာေနေသာ စံပယ္လမ္းကိုလည္း အခုထိ မေတြ႕ေသး။ ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ကေန ကားတစ္စီး ေမာင္းလာသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေမးဖို႔ ကားတစ္စီးေတာ့ လာျပီ ဆိုျပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေမးကာ ျဖတ္သြားေသာ ကားေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ကားေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနားကို ေရာက္ေတာ့ ေဒါသတၾကီး ဘရိတ္အုပ္ကာ ၊ ကားထဲက လူၾကီးက ေခါင္းထြက္လာျပီးေတာ့ . . . 

“ မင္းတို႔ကြာ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတယ္။ မင္းတို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ လမ္း အဆံုးထိ ေမာင္းသြားျပီးေတာ့ ဟိုဘက္မွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ့နားက ကြမ္းယာဆိုင္ေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သစၥာလမ္း ဆိုတာ မင္းတို႔ ျပတဲ့ ေနရာရဲ႕ ဆန္႕က်င္ဘက္မွာတဲ့။ မင္းတို႔ ငါ့ကို အရူးလုပ္လိုက္ျပီ လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ့ ေကာင္ေတြကြာ။ “

“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရူး လုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဧည့္သည္ေတြပါပဲ။ အဲဒီ့ဘက္မွာ ထင္လို႔ ေျပာလိုက္တာပါ။ ေဆာရီးပဲ ဦးေလး။ “

“ မသိရင္လည္း မသိဘူးေပါ႔ကြာ။ လူကို အရူးလုပ္ဖို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ငါ့မွာ ေနက ပူရတဲ့ အထဲ . . . “

“ အရူးလုပ္တာေတာ့ တကယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ထင္တာကို ေျပာမိတာပါ။ အထင္ဆိုေတာ့လည္း ဦးရယ္ လြဲႏိုင္တာေပါ႔။ အထင္ ဆိုတာ လြဲတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ “

ကၽြန္ေတာ့္ စကားလည္း ဆံုးေရာ ထိုဦးေလးၾကီး ကားကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေဒါသတၾကီး ေမာင္းထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရူးလုပ္လိုက္တာေတာ့ မဟုတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ အသိဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ့ အထင္ကိုေတာ့ ေျပာလိုက္မိပါသည္။ အဲဒီ့ အထင္က လြဲသြားေတာ့ မွားသြားတာပါ။ 

" အထင္ဆိုတာ လြဲႏိုင္တယ္ " မဟုတ္ပါလား။ 



ကၽြန္ေတာ္ အခု ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိခင္ ျမန္မာဘာသာ စကားကို အဓိက သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံ မဟုတ္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ လိုနဲ႔ တရုတ္လိုသာ အဓိက ေျပာေသာ ႏို္င္ငံ တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒီႏိုင္ငံကို ပထမဦးဆံုး ေရာက္ဖူးေသာ အေခါက္ . . . 

မာမီ့ဆီကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ မာမီက . . . . 

“ သားေဇာ္ . . . Jurong East ဘူတာကုိ ေရာက္ေအာင္ လာခဲ့။ အဲဒီ့ကေန အျပင္ကို ထြက္ျပီးေတာ့ ကားနံပါတ္ 182 / 96 / 18 အဲဒါေတြ စီးလာခဲ့ရင္ သံုးမွတ္တိုင္ပဲ စီးရတယ္။ အဲဒီ့နား ေရာက္ရင္ ထပ္ဆက္လိုက္ သားေဇာ္။ “

လို႔ ဆို၏။ ဘတ္စ္ မွတ္တိုင္ တစ္ခုရဲ႕ နာမည္ကိုလည္း ရြတ္ျပ၏။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ထားလိုက္သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူကို ခဏ ေရာက္ေတာ့ မာမီကလည္း စင္ကာပူကို ေရာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာနဲ႔ လာခဲ့ဖို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားဖို႔ ဖုန္းဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“ ဟုတ္ကဲ့ မာမီ။ ဒါဆို သား ၃ နာရီေလာက္ လာခဲ့မယ္။ “

ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းခ်ကာ သြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနမိသည္။ မာမီ ( အန္တီတင့္ ) ဆီက အျပန္ အျပင္ကိုလည္း သြားစရာ ရွိေတာ့ လုိတာေတြကိုလည္း ထုပ္ပိုးရ၏။ ျပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးကာ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခတၱ တည္းခိုရာ ေနရာႏွင့္ ဂ်ဴေတာင္းအိ့စ္က သိပ္မေဝးလွေပမယ့္လည္း မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ စီးရသည္။ 

ဂ်ဴေတာင္းအိ့စ္ကို ေရာက္ေတာ့ ဘူတာ အျပင္ကို ထြက္လာလိုက္သည္။ စင္ကာပူမွာ ဘတ္စ္ မစီးဖူးေသး။ သူတို႔ရဲ႕ အထာ ဘယ္လို ရွိလဲ မသိေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ ထူးျခားလိမ့္မယ္ မထင္။ ဘတ္စ္ဝန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္စီးခ်င္တဲ့ ကားနံပါတ္ကို ရွာလိုက္သည္။ ေတြ႕ျပီ။ ကားသံုးစင္း ေရာက္တယ္ ဆိုေပမယ့္ 182 ကိုပဲ စီးေတာ့မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ကာ သူလာရပ္မယ့္ ေနရာမွာ တန္းစီေနလိုက္သည္။ ငါးမိနစ္ သာသာမွာ ဘတ္စ္တစ္စီး လာဆိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ခ်င္း တက္လိုက္ျပီး ကားေပၚေရာက္မွ ကားသမားကို မာမီေျပာတဲ့ ကားမွတ္တိုင္ နာမည္ကို ေျပာေတာ့ သူက ေနာက္ထပ္ သံုးမွတ္တိုင္လို႔ ဆိုသည္။ 

ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထိုင္စီးလာျပီး သံုးမွတ္တိုင္ ေျမာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခလုတ္ႏွိပ္ကာ ဆင္းလာခဲ့သည္။ မွတ္တိုင္ ေရာက္မွ မာမီကို ဖုန္းဆက္ကာ တိုက္နံပါတ္ႏွင့္ အခန္းနံပါတ္ကို ထပ္ေမးျပီး သြားလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ မာမီ နွင့္ ေတြ႕သည္။ မာမီကလည္း ဆူရွီ လုပ္ထား၏။ စကားေတြေျပာ ဆူရွီလည္း စားေပါ႔။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာခဲ့သည္။

အျဖစ္အပ်က္က အခုမွ စပါေတာ့သည္။ 

ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ ဂ်ဴေတာင္းအိ့စ္ကေန မာမီဆီကို သံုးမွတ္တိုင္ စီးရေသာ ကား ဒီမွတ္တိုင္ ဒီဘက္ အျခမ္းမွာ ရပ္သည္။ ဒီကားကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဘက္ အျခမ္းကေန ျပန္စီးသြားရင္ ဂ်ဴးေတာင္းအိ့စ္ကို ျပန္ေရာက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့မိ၏။ 

ဒါေၾကာင့္ မာမီ့ အိမ္က ျပန္လာေတာ့ အလာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းခဲ့တဲ့ ကားမွတ္တိုင္ရဲ႕ တျခား တစ္ဘက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ ကားေစာင့္ကာ စီးဖို႔ ျပင္ေနမိသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ ေရာက္တဲ့ ကား သံုးစီး ရွိတဲ့ အထဲက အလာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ စီးလာေသာ 182 ကားနံပါတ္ ကားတစ္စင္း ဝင္လာသည္။ အလာတုန္းက အတိုင္းပဲလို႔ ထင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ တက္စီးခဲ့မိသည္။ ကားေပၚတက္စီးျပီး ပထမမွတ္တိုင္ကို ရပ္အျပီးမွာေတာ့ ကားက အလာတုန္းက လမ္းဘက္ကို မေကြ႕ဘဲ တျခားဘက္ကို ေကြ႕သြားတယ္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေနမိသည္။ 

ဒါေပမဲ့ တစ္လမ္းေမာင္းေၾကာင့္လား ဟု ထင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္လိုက္သြားမိသည္။ ဒါေပမဲ့ အလာတုန္းက အခ်ိန္ ဒီေလာက္ မၾကာေပမယ့္ အခု အလာတုန္းက ထက္ ပိုၾကာေနျပီ ဟု စိတ္ထဲက ပိုထင္လာေနမိသည္။ လမ္းေတြကလည္း အလာတုန္းက လမ္းေတြ မဟုတ္ေတာ့။ စိတ္ထဲက ရွင္းသြားေအာင္ ဒရိုင္ဘာကို သြားေမးလိုက္ေတာ့မွ သူက ဒီကားက ဒီလမ္းေၾကာင္း အတိုင္း ေမာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါက ပတ္ကားလို႔ ျပန္ေျဖသည္။ 

“ ဟာ “ ခနဲ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ကာ ဂ်ဴေတာင္းအိ့စ္ကို ဘယ္လို သြားရလဲ ဆိုေတာ့ သူက အခု ရပ္မယ့္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္း ၊ ျပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကေန 155 ကို စီးလို႔ ဆိုတယ္။ သူ ေျပာသလို ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူေျပာတဲ့ ကားက မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္သည့္ အထိ တစ္စီးမွ မလာ။ ဒါနဲ႔ မွတ္တိုင္မွ လူတခ်ိဳ႕ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ေျဖတာ ရွင္းသည္။ 

“ I Don’t know. “

ဒါနဲ႔ ထိုပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ လူေတြကို လိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က ဒီဘက္အျခမ္းကေန စီးသြားရတယ္လို႔ ေျပာျပီး ၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဟိုဘက္ အျခမ္းကေန သြားေျပာင္းစီးလို႔ ဆိုသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေျပာတဲ့ စီးသြားရမယ့္ ကားနံပါတ္ေတြက မတူျပန္ဘူး။ ဒါကိုမွ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးလိုက္ရင္ေတာ့ သူတို႔ ျပန္ေျပာတာ တစ္ခြန္းထဲ တစ္သံထဲ . . . 

“ I Don’t know. “

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဟိုဘက္မွာလည္း ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ကိစၥ တစ္ခု အတြက္ သြားစရာ ေနရာ တစ္ခုကလည္း ခ်ိန္းထားျပီးသား ျဖစ္ျပီ။ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေနရာမွာ ပထမဦးဆံုး ဘတ္စ္စီးျပီး ေရာက္ဖူးေနတာ ျဖစ္လို႔ ေသခ်ာေအာင္ ေမးရင္းကကို ပိုၾကာေန၏။ တကၠစီ စီးမယ္ ဆိုတာေတာင္မွ ဘယ္တကၠစီမွ မလာ။ အတြင္းေရာက္ျပီး ကားျပတ္ေသာ ေနရာ ျဖစ္ေန၏။ ဘယ္ကို ၊ ဘယ္ဘက္ကို ျပန္စီးရမွန္း မသိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာေတာ့ ခုနက တက္စီးလာတဲ့ ေနရာကို ျပန္စီးသြားျပီးေတာ့ ျပန္ေမးစီးတာ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားေနခ်ိန္မွာ လက္ထဲမွာ အထုပ္ေလး ဆြဲျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ 

သူ႕ပံုစံက ဒီနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနထိုင္တယ္ ဆိုတာ ျမင္ကတည္းက သိသာလြန္းသည္။ အိမ္ေနရင္း အဝတ္အစား နဲ႔ ျဖစ္ျပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္စားထားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို ေမးရင္ေတာ့ သိမွာပဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက ထင္ေနမိသည္။ သူ႕နားကို သြားျပီးေတာ့ သူ႕ကို လက္ျပတားက ဒီကေန ဂ်ဴေတာင္းအိ့စ္ကို ဘယ္လို သြားရလဲလို႔ ေမးလိုက္မိသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႕မ်က္နွာမွာ ထူးျခားေသာ အေရာင္မ်ား ျဖတ္ေျပးသြားတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိမသာ ျမင္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္ဖာသာ သြားစရာ ကိစၥကို စိတ္က ေရာက္ေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတာကို နားေထာင္ျပီးေတာ့ ျပန္ေျပာပါသည္။

“ ငူဝမ့္ဂူ ဂိုး ဂူေတာင္းေဂ့စ္ . . ဝိုက္ . .” 

အဲဒီမွာမွ ကၽြန္ေတာ္ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေမးမိသူက လွ်ာခင္ကြဲကာ အသံမပီေသာ ၊ အသံထြက္ေအာင္ မနည္းၾကိဳးစား ေျပာေနရသူ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူ႕ပံုစံက ရိုးရိုး အျမင္မွာ ထင္စရာ မရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ဘဲ ေမးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာ သူမ်ားကို ျပန္ေျဖခ်င္ေသာ စိတ္ကလည္း ရွိေနလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကိဳးစား ျပန္ေျဖခဲ့ျခင္းပါ။ 

“ မင္း ဂ်ဴေတာင္းအိ့စ္ သြားခ်င္တာ . . . ဟုတ္တယ္ေနာ္။ “

လို႔ သူ ျပန္ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူ႕ကို အားနာ သနားသြားျပီး ေခါင္းသာ ျငိမ့္ျပီး အေျဖေပးမိပါေတာ့သည္။ သူက . . 

“ ဒိေဝး ဒုတ္ဝိုး . . . ယူဝိုး အာတားဆိုက္ အန္ ဘတ္ နံပါ ဝမ္းခ်စ္တူး . . ယူဝိုး . . . သရီးဘတ္စ္ စေတာ့ ဒိုးေအာက္ . . .နိတ္ ဘတ္ ခ်ိန္း . . ဘတ္ နံပါ ႏိုင္းတီတူး . . . ဆိုး . . .ယူ အရိုက္ဗင္း ငူေတာင္းေဂ့စ္ “

သူကသာ အားၾကိဳးမာန္တတ္ ေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူေျပာတာကို နားေထာင္ေနက် မဟုတ္ေတာ့ နားမလည္ဘူး။ သားမက်ဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္တာကို သိေတာ့ သူက . . . 

“ ခမ္း . . ခမ္း . . .” 

ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို ဆြဲကာ ဟိုဘက္ လမ္းတစ္ဘက္ကို ကူးလိုက္ပါသည္။ ျပီးေတာ့ “ ဝိတ္ခိီးယား “ ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ ဘတ္စ္ မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ေစာင့္ေပးေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကားနံပါတ္ 162 လာေတာ့ သူက “ ယူဝိုး . . .ယူဝိုး “ ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို တက္ခိုင္းေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ အေနာက္ကေန “ နိတ္ တရီး ဘတ္ စေတာ့ အန္ ခ်ိန္း ဘတ္ နံပါ ႏိုင္းတီတူး “ လို႔ သူ ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ပါျပီ။

သူ ေျပာခ်င္တာ . . . . 

“ ဟိုဘက္ ကားလမ္းကူး ေစာင့္ေန ၊ ကားနံပါတ္ 162 လာရင္ တက္စီးျပီးေတာ့ သံုးမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းျပီးရင္ ေနာက္ထပ္ ဘတ္စ္ နံပါတ္ 92 ကို ေျပာင္းစီးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ “

သူ႔ဆိုလိုခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္တဲ ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ေပၚေရာက္လို႔ ဘတ္စ္က တံခါး ပိတ္ေနပါျပီ။ သူ႕ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာဖို႔ အသံ မၾကားႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ထဲကပဲ သူ႕ကို အသံ မထြက္ဘဲ “ သိုင္းက်ဴး “ လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာျပီး ဘတ္စ္က စတင္ ေမာင္းပါေတာ့သည္။ 

မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာမွာ မ်က္စိလည္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကို ေသခ်ာ ၾကည့္ေနရင္း ကူညီေပးခဲ့ေသာ ထိုေကာင္ေလးကို သတိတရ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေပၚတက္ျပီးေရာ သူက အေနာက္ဘက္က တိုက္ခန္းေတြ ရွိတဲ့ အုတ္ေလွကားေပၚကို ေျပးတက္သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒါတင္ မကေသးဘူး သူက တိုက္တန္းလ်ားကို ေရာက္ေတာ့လည္း မရပ္ေသးဘဲ ဆက္ေျပးကာ တိုက္ေတြ ၾကားထဲကို ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့သည္။

သူ ဒီလို ေျပးသြားတာကို ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုး အရင္က လိႈင္သာယာ စက္မႈဇံုမွာ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ သြားရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္တဲ့ လမ္းကို ေလွ်ာက္ေျပာမိတာကို သြားသတိရမိသည္။

“ ဟာ . . . ဒါဆို င့ါကို သူ႕စိတ္ထဲ ထင္တာ ေလွ်ာက္ေျပာျပီး လႊတ္လိုက္တာလား မသိဘူး။ “

ဟု ဆိုကာ စိတ္ထဲမွာလည္း ပူသြားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးေတာ့ မထူးေတာ့ ေရာက္လက္စ ၊ စီးလက္စနဲ႔ သူေျပာသလို စီးသြားမယ္။ အခုလို အတြင္းလမ္းထဲကေန အျပင္ လမ္းမၾကီးေပၚကို ေရာက္မွ ငါ့ဖာသာ တကၠစီ ငွားစီးသြားမယ္ လို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။ ငါ့မွာေတာ့ သူ႕ကို လွ်ာခင္ကြဲျပီး စကားမပီသူ ဆိုျပီးေတာ့ သနားေနလိုက္ရတာ သူကေတာ့ ငါ့ကို ကားေပၚတင္ေပးျပီးေတာ့ တခါတည္း လွည့္ေျပးသြားေတာ့တာပဲ ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးထင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ေဒါသထြက္ေနမိသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ စီးလာတဲ့ ဘတ္စ္က အတြင္း ပတ္လမ္းေတြကေန လမ္းမၾကီးေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ ဒုတိယေျမာက္ မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ေလသည္။ ဒါဆိ္ု ငါ အခု ထပ္ရပ္မယ့္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းရမွာပဲ ဟု ဆိုကာ ထိုေကာင္ေလးေျပာခဲ့တဲ့ တတိယေျမာက္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းဖို႔ အသင့္ျပင္ကာ ဘဲလ္ကို ႏွိပ္လိုက္၏။ 

ကားက မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ျပီး ဆင္းရန္ တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ ကုလားၾကီး တစ္ေယာက္လည္း ဆင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္းျပီးေတာ့ ဘတ္စ္က ဆက္ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ ဆင္းေသာ ကုလားၾကီးကို ဒီကေန ဂ်ဴေတာင္းအိ့စ္ကို ေရာက္လားလို႔ ေမးေတာ့ သူက “ ေရာက္တယ္ ၊ ငါလည္း အဲဒီကို သြားမလို႔ “ ဟု ျပန္ေျဖသည္။ 

ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဟိုေကာင္ေလး ငါ့ကို ေျပာလိုက္တာ အမွန္ပါပဲလား။ ဒါဆို ငါ ဘတ္စ္ေပၚတက္ေတာ့ သူက ဘာလို႔ တိုက္ေတြ ၾကားထဲ ေျပးဝင္သြားရတာလဲ ၊ ဘာေၾကာင့္ ေျပးသြားရတာလဲ ၊ ဘာကိစၥမ်ား ရွိေနလို႔လဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရူးလုပ္ကာ တိုက္ေတြ ၾကားထဲ ေျပးဝင္သြားသည္ ဟု ထင္ေနမိသည္။ 

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘတ္စ္ တစ္စင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဘတ္စ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာစာမွာကို ဂ်ဴေတာင္းအိ့စ္ လို႔ ေရးထားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးက ကုလားၾကီးကလည္း “ ဒီကား စီးလို႔ ရတယ္ ၊ ငါလည္း စီးမွာ “ လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကပ္ေျပာ၏။ အိုေက ဒါဆို ငါလည္း စီးမယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထရပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕က ကုလားၾကီးက ဘတ္စ္ေပၚ အရင္တက္ေလသည္။ သူ႕ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ တက္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေနာက္က ေျပးလာေသာ အသံ တစ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ 

ေျပးလာသံ ၾကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမာတေကာျဖင့္ လက္ထဲက ေစ်းဝယ္လာတာေလး ကိုင္ထားေသာ ၊ ခုနက ကၽြန္ေတာ့္ကို လမ္းညႊန္လိုက္ေသာ ၊ စကားမပီေသာ ေကာင္ေလးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ . . . . ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ အတူ . . . . ရပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ တက္မလို လုပ္ေနေသာ ဘတ္စ္ကို ျမင္ေတာ့ . . . 

“ ဒိဘတ္ ဒိဘတ္ . . . ယူကန္ရိုက္ “

“ ဒီဘတ္စ္ မင္း စီးသြားလို႔ ရတယ္။ “ လို႔ အေမာတေကာျဖင့္ လွမ္းေအာ္ေျပာ၏။ 

အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး ဘယ္လို ျဖစ္သြားမွန္း မသိ ျဖစ္သြားမိသည္။ ေအးေနရာမွ ရုတ္တရက္ မီးျမွဳက္ခံလိုက္ရသလို ၊ ပူေနရာမွ ေရခဲေရ ႏွင့္ အပက္ခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားမိသည္။ သူရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္သာ သိခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မွာမွ ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာသာ သိေသာ အထင္မွားျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ရြံစြာ ခံစားလိုက္ရသည္။ 

တကယ္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ေပၚတက္သြားျပီး တိုက္ေတြၾကားထဲ ဝင္ေျပးသြားျခင္းဟာ အတြင္း ပတ္လမ္းကေန အထြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္မွားစီးမွာ စိုးလို႔ သူက အတြင္း တိုက္ေတြ ၾကားထဲကေန ေျပးျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းမယ့္ သံုးမွတ္တိုင္ ကားဂိတ္ကို အမွီလိုက္လာကာ ေနာက္ထပ္ ေျပာင္းစီးမယ့္ ဘတ္စ္ကို ေျပာျပခ်င္၍ မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုးအရင္က ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ားကို အထင္နဲ႔ ေျပာထားမိသလို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ နႈိင္းကာ ငါ့ကိုေတာ့ ေခ်ာက္တြန္းျပီ ၊ အရူးလုပ္ျပီ ဆိုကာ ထင္လိုက္မိျခင္းပါ။

ဘယ္သူမွ မသိဘူး ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ သူ႕အေပၚ အထင္မွားခဲ့ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ကို္ယ္တိုင္ သိေနခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တက္ေတာ့မယ့္ ဘတ္စ္ကို ေတာင္းပန္ျပီးေတာ့ မလိုက္ေတာ့ဘူး ဟု ဆိုကာ လက္လွမ္းျပလိုက္ပါသည္။ ဒရိုင္ဘာက ဘာမွန္း မသိေပမယ့္ မလိုက္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့လည္း တံခါးပိတ္က ဆက္ထြက္သြားေတာ့သည္။

“ ဝိွဳင္း . . ဝိွဳင္း . . “

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးရင္း ေမာရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္နား ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူ႕ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ပါ။ ျပံဳးျပျပီးမွ 

“ ငါ ေရေသာက္ခ်င္ေနလို႔ပါကြာ။ ေနာက္ကားမွ လုိက္မယ္ ကားရွိေနေသးတယ္ မဟုတ္လား။ “

ဆိုေတာ့ သူက ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကားမွတ္တိုင္ရဲ႕ အေပၚမွာ ရွိေနေသာ ဆိုင္ေလးမွ Coke ႏွစ္ဗူး ဝယ္ကာ သူ႕ကိုလည္း တစ္ဗူးေပးလိုက္၏။ သူက ပထမေတာ့ မယူ။

“ ငါ ဘတ္စ္ေပၚကို မတက္ဘဲ ဆင္းေနခဲ့တဲ့ အထဲမွာ မင္းကို ေက်းဇူးတင္စကား မေျပာခဲ့ရေသးလို႔လည္း ပါတယ္။ “

လို႔ ေျပာရင္း အေအးကို ထပ္ေပးေတာ့မွ သူက ယူေသာက္ပါသည္။ 

အေအးေသာက္ေနရင္း သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ တခ်ိဳ႕လူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဟန္ေဆာင္ျပံဳးေတြပဲ ရွိေသာ ႏိုင္ငံ ၊ တစ္ေယာက္နွင့္ တစ္ေယာက္ စက္ရုပ္ ဆက္ဆံမႈေတြပဲ ရွိေသာ ႏိုင္ငံ ၊ ေက်းဇူးတင္စကား လြယ္လြယ္ ေျပာေသာ ႏိုင္ငံ ဆိုတာေတြကို ဟိုးအရင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံခဲ့သလို ၊ အခုလည္းပဲ လက္မခံပါဘူး။ လူဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ ေကာင္းသူေရာ ဆိုးသူေတြပါ ရွိတတ္ၾကတာ သဘာဝပဲ မဟုတ္ပါလား။ 

သိပ္စကားမ်ားမ်ား မေျပာရေသးခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ စီးမယ့္ ဘတ္စ္ ေနာက္ထပ္ တစ္စီး ဆိုက္လာခဲ့သည္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျပီး ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာေတာ့ သူက . . . 

“ နဲဗားမိုင္း . . ဝဲခမ္း . . . “

လို႔ပဲ မပီကလာ ထပ္ေျပာ၏။ 

ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴေတာင္းအိ့စ္ေရာက္ျပီး MRT ထဲ ဝင္ကာ ေနာက္ထပ္ ထပ္စီးျပီး ပိုင္အိုးနီးယားကို ေရာက္ေတာ့ ခ်ိန္းထားသူနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ေနာက္က်ေနခဲ့ျပီ။ ဘာေၾကာင့္ ေနာက္က်တာလဲလို႔ ေစာင့္ေနသူက ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စဥ္ ေျပာျပျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ျပီးေတာ့ ေစာင့္ေနသူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက ခံစားမႈကို မွ်ေဝခံစားေပးပါသည္။ သူေစာင့္ဆိုင္းေနရျခင္း အေပၚမွာလည္း မည္သို႔မွ ခံစားရပံု မေပၚ ၊ လမ္းခရီးမွာ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ၾကာေနတယ္လို႔သာ ခံယူထားပံု ရ၏။ ေက်းဇူးတင္စရာပါပဲ။ 

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားစရာ ရွိေသာ ကိစၥကို ဆက္သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေန႔ကို ေမ့မရေတာ့ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေပၚမွာ ထင္ေနေသာ အထင္ဟာ လြဲေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။



အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ လူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းလိုလို ေျပာေနက် စကားလံုး တစ္ခု ရွိပါသည္။ အေၾကာင္းကိစၥ ရွိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သံုးႏႈန္းေလ့ ရွိသည္။ ဒီစကားေလးကေတာ့ . . . . . . 

“ အထင္ဆိုတာ လြဲႏိုင္သည္။ “

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္



ေနာက္ဆက္တြဲ. . .

ကၽြန္ေတာ္ စာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာခဲ့ပါျပီ။ စာမေရးျဖစ္ဘူး ဆိုတာထက္ စာေတြ မတင္ျဖစ္တာပါ။ စိတ္ကူးေပၚရာ ဟိုဟိုဒီဒီေလးေတြေတာ့ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့မွာ မတင္ျဖစ္ျခင္းပါ။ ဒီ့အတြက္ ကိုေဇာ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္သြားျပီးကတည္းက စာ မေရးေတာ့ဘူး။ ဘေလာ့ကို ေမ့ေနျပီ။ ဘေလာ့ကို ပစ္သြားျပီ လို႔ တခ်ိဳ႕က ထင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ စာဆက္ေရးပါဦး ၊ ဘေလာ့ မေရးေတာ့ဘူးလား။ “ ဟု အားေပး ေမးျမန္းၾကပါသည္။ 

စာေရး အားေပး ေမးျမန္းသူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားစြာ ျပန္ေျပာခ်င္တာ တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ 

“ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ၉ လေလာက္ စာေတြ မတင္ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ စာမေရးေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ အထင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စာေတြ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ေပၚမွာ မတင္ျဖစ္တာပါ။ အခုေတာ့ အားရင္း အားသလို ကၽြန္ေတာ္ စာေတြ ျပန္ေရးကာ ဘေလာ့မွာ တင္ပါ့မယ္။ “

ကၽြန္ေတာ့္ စာမေရးေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနသူေတြကို ေလးစားစြာ ျပန္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ . . . . 

“ အထင္ ဆိုတာ လြဲႏိုင္သည္။ “

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္

Share/Bookmark