သူ နင္းထားေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ေျခေထာက္ကို သာမာန္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနက် ေျခလွမ္းထက္ ပိုမို၍ ပင့္ေျမွာက္ကာ သူ လွမ္းေက်ာ္လိုက္ရ၏။ ထိုအတူ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူ႕ရဲ႕ ဦးေခါင္းကလည္း အထက္မွ ေအာက္ကို ငံု႔ကိုင္းသြားေစရန္ ခါးကို အတြန္႔ခ်ိဳးကာ သူ ကုန္းလိုက္ရေလသည္။ ထိုအခါမွ ထြက္ေပါက္ ဟု ဆိုေသာ အေပါက္မွ သူ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ထြက္ခြာခြင့္ ရခဲ႔ေလေတာ့သည္။
“ ေနာက္လွည့္ မၾကည့္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ မင္းကုိ ဒီေနရာမွာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ေရွ႕တည့္တည့္ကိုသာ ၾကည့္ျပီး ေလွ်ာက္သြားေတာ့ . . . ”
သူကလည္း ဒီေနရာကို ေပ်ာ္လို႔ လာေနျခင္း မဟုတ္။ သူ႕ရဲ႕ ဆိုးသြမ္းမႈ မ်ားစြာေၾကာင့္ သူ ခဏခဏ အျပဳျပင္ ခံေနရျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူက ဘယ္ေလာက္ ျပဳျပင္ ျပဳျပင္ ေကာင္းမလာခဲ႔။ သူက ထုေလ မာေလ ဆိုေသာ ငါးဖယ္ ကဲ႔သို႔ ပို၍ ထိုေနရာႏွင့္ အကၽြမ္းဝင္ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ သူ႕စိတ္ေတြ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ျပီ။ အရင္က သူ႔ကို ဒီလို ေနာက္ကေန ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ မခန္႔ေလးစား ဆိုေသာ ဟန္ပန္ကို မ်က္ႏွာေပၚ ဆြဲတင္ကာ တမင္ကို အေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္ ျပလိုက္ေသးသည္။ အခုေတာ့ သူ လံုးဝကို ေနာက္ကို မလွည့္ၾကည့္ေတာ့ပါ။
သူ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ပါ။ သူ႕စိတ္ေတြက အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လား. . . ၊ ျပီးေတာ့ အေတြးအေခၚလား . . . ၊ ေနာက္. . . အခ်ိန္ကာလရဲ႕ တိုက္စားမႈေၾကာင့္လား မသိ။ အားလံုးကေတာ့ ေျပာင္းလဲ ကုန္ျပီ။ သူ မဆိုးခ်င္ မမိုက္ခ်င္ေတာ့ပါ။
အခု . . . သူ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္ အခု သူ ေက်ာ္ခြ ၊ ငံု႔ကိုင္းကာ ထြက္လာရေသာ “ ေထာင္တံခါးဝ ” ကို အရင္ကလို မခန္႔ေလးစား ဟန္ပန္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္ လွည့္မၾကည့္ ျဖစ္ခဲ႔ေတာ့ပါ။
ဖုန္ထူထပ္ေသာ ေျမနီလမ္း တေလွ်ာက္ ေဟာင္းႏြမ္းေနလွေသာ ဖိနပ္ကို တရြတ္ဆြဲျပီး သူ လွမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သူ ေတြးမိသည္။ “ ငါ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ ” ဒီလို ေတြးမိတာ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ကို ၾကာခဲ႔ျပီ။ ေျခေထာက္ တရြတ္ ဆြဲေန၍ တစ္ျခမ္းပါးေနေသာ ဖိနပ္ကဲ႔သို႔ သူ႕ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကလည္း တစ္ျခမ္းပါးေနခဲ႔တာ ၾကာခဲ႔ေလျပီ။
ဆိုးေပေတေလ ခ႔ဲေသာ မာန္ ၊ တုံးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ဆိုေသာ ပံုစံ ၊ ဘယ္သူ႕မွ ထီမျမင္ဘူး ဆိုေသာ ဟန္ တို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာဂါ ႏွင့္ ဒဏ္တို႔က သူ႕ကို စုစည္းကာ အဝင္အထြက္ မ်ားခဲ႔ေသာ ေထာင္ထဲမွာ ေပျဖစ္လိုက္ ၊ တူျဖစ္လိုက္ျဖင့္ ၊ သူ႕ကို ထုလိုက္ ၊ သူက ထုလိုက္ျဖင့္ အသားက်ကာ အသက္အရြယ္ဒဏ္ ၊ အရက္ဒဏ္ ၊ ေထာင္တြင္းက ေထာင္သား အခ်င္းခ်င္း တိုက္ကြက္ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ သူ ဆိုတဲ႔ သူဟာ သူ မဟုတ္ေတာ့သလိုပင္ ျဖစ္ခဲ႔ရျပီ။
ဘယ္ဘက္ တရြတ္ဆြဲေနတဲ႔ ေျခေထာက္ကို အားတင္းေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အေပၚက ဖိထိုးေနတဲ႔ ေနေရာင္ကို အံတုကာ လွမ္းေလွ်ာက္ရာ အေရွ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေရခ်မ္းစင္ေလး တစ္ခုကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျမင္ေတာ့မွ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္လာသလို ပါးစပ္ အာခံတြင္းထဲမွလည္း ရုတ္တရက္ ေစးထန္သြားသလို ျဖစ္မိ၏။
သူ အေတာ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္း လာခဲ႔ရတာကို သူသိ၏။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ျဖတ္သန္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ျပီးျပီလဲ ဆိုတာကို သိဖို႔ သူ ေနာက္သို႔ လံုးဝ လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သူ ထိုေနရာကို မုန္းေနခဲ့ပါျပီ။ သူ အခုေတာ့ အိမ္သို႕သာ ျပန္ခ်င္မိသည္။ သူ႔အိမ္မွာ သူ႕ကို ေမွ်ာ္ေနမည့္ သူ႕ဖခင္ နဲ႔ သူ႕မိခင္ ရွိေနသည္။ သူ႕မိဘ ႏွစ္ပါးကေတာ့ သူ႕ကို အျမဲတမ္း ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။ အိမ္ကို ျပန္လာခ်င္မွ လာတတ္ေသာ သားကိုပင္ မိဘတို႔ ထံုးစံ အတိုင္း ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။
ေဟာ . . . ေရာက္ျပီ. . .၊ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို ေရာက္လာျပီ။ ေစးပိုင္ေနေသာ အာခံတြင္းထဲကို ေရေလး တစ္ေပါက္ေလာက္ ေလာင္းထည့္လိုက္ရရင္ အခုေန အခ်ိန္မွာ သူ႕အတြက္ နတ္သုဒၶါနဲ႔ပင္ မလဲႏိုင္ပါေခ်။ တရြတ္ဆြဲေနေသာ ေျခလွမ္းကို ပို၍ ျမန္ေအာင္ အားစိုက္ထုတ္ကာ ေရခ်မ္းစင္ေလးဆီကို အားယူ လွမ္းလုိက္၏။ ဂမူးရွဴးထိုး သူ႕လက္က ေရခ်မ္းစင္ အိုးေလးဆီကို လွမ္းလိုက္ေတာ့ ေရအိုးကို ဖုံးထားေသာ ပလတ္စတစ္ ပန္းကန္ျပားေလး ေပၚမွာ ေရခြက္က ရွိမေန။
“ ဟင္ ” ခနဲ သူ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္သြားျပီး ေရအိုး အဖံုးေလးကို လွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရအိုးထဲမွာ ေရက ဗလာ။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ႔ျပီ မသိႏိုင္။ ေရအိုးကုိ တည္ထားေသာ ေအာက္ေျခမွ အထိုင္ သဲမ်ားကပင္ ရင့္ေရာ္ကာ ေသြ႕ရွရွ ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။ လူသူ ကင္းမဲ႔ရာ ေနရာမွ ေရခ်မ္းစင္ ဆိုေတာ့လည္း ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းသူနဲ႔ ေဝးကြာေနေပလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါလား။ အရင္ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဆိုင္ၾကီး သို႔မဟုတ္ ေနရာတစ္ခု ရွိခဲ႔ဟန္ တူ၏။ ယခုေတာ့ ဖုန္ႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ျမက္ရိုင္းမ်ားသာ ေနရာယူလ်က္။
ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ေခတၱခဏ မွီခြင့္ ရတဲ႔ ေရခ်မ္းစင္ေလးကိုပင္ ေက်းဇူးတင္မိပါေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူ ခရီးဆက္ရဦးမည္။ သူ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ႏွစ္ေက်ာ္ အိမ္ကေန ေလ့လြင့္ခဲ႔ေသာ အခ်ိန္ကာလ အေတာအတြင္းမွာ ဒါ ပထမဦးဆံုး အၾကိမ္ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ႔တာ ျဖစ္၏။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဆံုး အၾကိမ္ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚတာဟု ဆိုခ်င္လည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သူ႕စိတ္ေတြက သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို သယ္ေဆာင္သြားၾကျပန္သည္။
သူ တရြတ္ဆြဲေလွ်ာက္ရင္း ေျမနီလမ္းရွည္ၾကီးရဲ႕ အဆံုးမွာ ေနာက္ထပ္ ေရခ်မ္းစင္ တစ္အိုးကို ခပ္ျပျပ ျမင္လိုက္မိသည္။ အမိုးအကာ ဗလာနဲ႔ ေရဆာေနေသာ သူ႕အတြက္ ဒီေရခ်မ္းစင္ေလးက အိုေအစစ္ပဲ မဟုတ္လား။ တရြတ္တိုက္ ဆတတ ဆြဲေလွ်ာက္ရင္း ေျခလွမ္းတို႔ကို သြက္သည္ထက္ သြက္ေအာင္ သူလွမ္းသြားမိသည္။
ေရခ်မ္းစင္ေလးနား ေရာက္ေတာ့ လူသူက စည္ကားလွသည္။ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို တည္ထားသူက အနီးနားမွာ ရွိေနေသာ ဆိုက္ကားဂိတ္မွ ဆိုက္ကားသမားမ်ား ျဖစ္ဟန္တူ၏။ သို႔ေသာ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ထားေသာ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို ၾကည့္ကာ သူတို႔ အေတာ္ကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ထားတယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပစရာ မလိုေတာ့ပါ။ အနီးနားမွာ ရွိေနေသာ ကားမွတ္တိုင္မွ သက္ဆိုင္ရာ ကားအလာကို ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ ခရီးသည္တိုင္းက သူ႕ကို မႏွစ္ျမိဳ႕သလို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲသြားၾကသည္။
ေပေရ မေနေသာ္လည္း စုတ္ျပတ္ ညစ္ႏြမ္းေနေသာ အက်ႌအစုတ္နဲ႔ ပုဆိုး အႏြမ္းေၾကာင့္ သူ႕ကို လူေတြ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ သူ ထြက္လာရာ ေျမနီလမ္းရဲ႕ အဆံုးမွာ ရွိေနေသာ ေနရာေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူကလည္း ထိုေနရာမွာ ထြက္လာသည္ ဆိုတာ ေမးစရာ မလိုေအာင္ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ေျမနီလမ္း တေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ခဲ႔တဲ႔ ေျခေထာက္ေတြက ေျမဂဝံေတြျဖင့္ ရဲရဲနီလ်က္ ရွိေနခဲ႔၏။ အဝတ္အစားထက္ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား အေပၚ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ျခင္းလား ဟု ေတြးမိကာ သူ ပို၍ ဝမ္းနည္းမိသည္။
ဘယ္သူကမွ သူ႕အေပၚ ၾကည့္မေနေတာ့ေပမဲ႔ အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္က သူ႕အေပၚကို ဖိဖိစီးစီး က်ေနတယ္ လို႔ သူခံစားေနရသည္။ တရြတ္ဆြဲေနတဲ႔ သူ႕ေျခေထာက္ တစ္ဘက္ကို ေရခ်မ္းစင္ေလးရဲ႕ ေအာက္ေျခမွ ေထာက္ကန္ထားေသာ ေဒါက္တိုင္ေလးျဖင့္ သိမ္ငယ္စြာ သူ ကြယ္ထားမိ၏။ အရင္ကလို သူစိတ္နဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ထိုလူမ်ားကို မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ရိုင္းစိုင္းေသာ အျပဳအမူ ၊ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သူ တံု႔ျပန္မိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ယခု သူမွာ အရင္က သူ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
ဆီနဲ႔ ကင္းေဝးေနေသာေၾကာင့္ ၾကမ္းေထာ္ကာ မြဲေျခာက္ေျခာက္ အေရာင္ေျပာင္းေနေသာ ေခါင္းမွ ဆံပင္တို႔ကလည္း ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ အဖ်ားမ်ားျဖင့္ ေကာ့ညႊတ္မတတ္ လႊင့္ပ်ံေန၏။ တံစက္ျမိတ္ ထုတ္ထားေသာ ေရခ်မ္းစင္ကို တည္ေဆာက္သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ေစတနာက သူ႕အတြက္ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေစ၏။ တရွိန္းရွိန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ အပူဒဏ္ကို ေခါင္းေပၚ က်ေရာက္ျခင္းကို ေရွာင္လႊဲရန္ ထိုတံစက္ျမိတ္ထဲသို႔ သူ႔ေခါင္းေလးကို ထိုးထည့္ထားႏိုင္သလို ၊ သူ႕ကို မႏွစ္ျမိဳ႕သလို ရြံရွာ မ်က္ဝန္း အစံုေပါင္း မ်ားစြာကိုလည္း ခဏတာ ေရွာင္ကြင္းႏိုင္ေပသည္။
ေစးထန္းေနေသာ အာခံတြင္းသို႔ ေသာက္ေရ အနည္းငယ္ ေလာင္းထည့္ႏိုင္ဖို႔ ေရခ်မ္းစင္ေလးထဲမွ ေရအိုးေလးကို သူၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ထြက္မေျပးနိုင္မွန္း သိသိနဲ႔ကို ၾကိဳးတုပ္ခံထားရေသာ တျခားမွ ေသာက္ေရခြက္မ်ားကဲ႔သို႔ မဟုတ္။ ေဘးမွာ ေရမ်ားပင္ စိမ့္က်ေနေသာ သဲအိုး ၊ ဖုန္ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္ေသာ ေသာက္ေရအိုးဖံုး ၊ ေခ်းေညွာ္ ကင္းစင္ေသာ စတီးေရခြက္ ေျပာင္လက္လက္ ၊ ထိုေရအိုးဖံုး နဲ႔ ေရခြက္ကို ကာကြယ္ ေပးထားေသာ ဝါးေၾကာျဖင့္ ယက္လုပ္ထားေသာ အဖံုး တစ္ခုကလည္း တိတိပပ ဖံုးကာ ဖုန္နဲ႔ ျခင္ ၊ ယင္မ်ားကို အံတုကာ ကာကြယ္ေနၾကသည္။
ေရစိမ့္က်ေနေသာ သဲေရအိုးရဲ႕ အေျခ ၊ ေဘးမွာေတာ့ စပါးလံုးေတြကို စိုက္ထားျခင္းေၾကာင့္လား ၊ ေရခ်မ္းစင္ေလးရဲ႕ အေပၚဘက္ သံခ်က္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ စာကေလးမ်ား စားဖို႔ စပါးတြဲကေလးက က်ေရာက္မႈေၾကာင့္လား မသိေသာ စပါးပင္ေပါက္ စိမ္းစိမ္းကေလးမ်ားက ျမင္ရသူတိုင္းကို မေသာက္ခင္ကပင္ ေရငတ္ေျပသြားေတာ့ မေလာက္ ေအးခ်မ္းမႈမ်ားျဖင့္ စိမ့္ခ်မ္းေနေစ၏။ သူ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္ရန္ ဖံုးထားေသာ အဖံုးကို ဆြဲမကာ လွပ္လိုက္ျပီး ေသာက္ေရအိုး အဖံုးကို မကာ ေရခြက္ကို လက္ျဖင့္ ကိုင္ဖို႔ ေရခြက္မွ လက္ကိုင္ကြင္းသို႔ သူ႕လက္ညွိဳးျဖင့္ ထိုးသြင္းေတာ့ သူ႔လက္ညွိဳးက ပံုပန္းက်နစြာ ဝင္ေရာက္သြားျခင္း မရွိ။
ေရေသာက္ခ်င္ေဇာျဖင့္ ေစးထန္းေနေသာ ခံတြင္းမွ လွ်ာျဖင့္ ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္း တစ္စံုကို သပ္ကာ သူ ထပ္ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။ သူ႕ရဲ႕ ညာဘက္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူ လိုရာသို႔ လိုက္ပါႏိုင္ရန္ သူ႕စိတ္ရဲ႕ ေစခိုင္းမႈအတိုင္း ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့။ ဒီေရခြက္ကေလးဆီကို ေရာက္ဖို႔ အေတာ္ကို တုန္ယင္စြာျဖင့္ အားယူေနရ၏။ သူ႕လက္ေတြက ထိလို႔ ထိမွန္းပင္ မသိ ၊ ကိုင္လို႔ ကိုင္မိမွန္းပင္ မခံစားရ ၊ စိတ္ကသာ ေရွ႕ကို ၾကိဳေရာက္ေနခဲ႔ျပီး လက္က တုန္ခ်ိစြာ ေႏွာင့္ေႏွးလ်က္ ရွိသည္။ အံ့ၾသမႈ ၊ ေတြေဝမႈ ၊ စိုးရိမ္မႈ ၊ ရွက္ရြံမႈတို႔ေၾကာင့္ သူ ပိုၾကိဳးစားေလေလ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ပိုျဖစ္လာခဲ႔ေလေလ။
“ ဦးေလး ေရေသာက္ မလုိ႔လား ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကူခပ္ေပးမယ္ေလ ”
အေနာက္မွ ဂရုဏာသံေတြ လိႈင္းထေနေသာ အသံ တစ္ခုက သူ႕နားထဲသို႔ တိုးဝင္လာသည္။ ကိုယ္ကို မလွည့္ဘဲ ၊ ဦးေခါင္းသာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ အင္း . . . ေရေသာက္ခ်င္လို႔ပါ ငါ့တူရယ္ ၊ ဦးေလး လက္ေတြက ခပ္ရခက္ေနတယ္။ ”
“ ဒါဆို ေနေန ဦးေလး ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေပးမယ္။ ”
သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ယို႔ေပးလိုက္ေတာ့ လူငယ္ေလးက သူ ကိုင္ရခက္ေနေသာ ေရခြက္ကို ကၽြမ္းက်င္စြာ ယူခပ္ကာ ေရတစ္ခြက္ သူ႕လက္ထဲကို ထည့္ေပး၏။ သူ ဆြဲယူကာ ေသာက္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ အႏိႈင္းမဲ႔ေသာ ေအးခ်မ္းျခင္း တစ္မ်ိဳးက တုိးဝင္စီးဆင္းသြားသည္။ ဘဝ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ဒီတစ္ခါ ေသာက္ရတဲ႔ ေရက အရသာ အရွိဆံုးပါပဲလား။ ဒီလို ေရခ်မ္းစင္ေလးနဲ႔ သူ ငယ္ငယ္က ဒီလို အေတြ႕အၾကံဳ ရွိခဲ႔ဖူးတာကို ျပန္လည္ကာ သိရမိ၏။
တစ္ခါက . . .၊ တိတိက်က ဆိုရရင္ သူ ငယ္ငယ္က. . .၊ သူတို႔ အိမ္ေရွ႔မွာလည္း သူ႔အေဖ တည္ထားေသာ ေရခ်မ္းစင္ေလး ရွိခဲ႔ဖူးသည္။ အေဖက လိုအပ္တာေတြ ေန႔တိုင္း ျပင္ဆင္သလို ၊ အေမကလည္း မနက္တစ္ၾကိမ္ ညေနတစ္ၾကိမ္ ေရအိုးေလးကို ေရျဖည့္ေပးတတ္သည္။ လမ္းသြားသူေတြ အားလံုး အေမာေျပ ေရခ်မ္းစင္မွ ေရခပ္ေသာက္ၾက၏။ ေသာက္သူေတြ ရႊင္လန္းၾကသလို ၊ ထိုေသာက္သူမ်ားကို ၾကည့္ကာ တည္ထားေသာ အေဖ နဲ႔ အေမလည္း ၾကည္ႏူးၾက၏။ လမ္းေဘး ေရခ်မ္းစင္ ဆိုေတာ့လည္း လူေပါင္းစံု ခပ္ယူကာ ေသာက္ၾက၏။ အေဖ နဲ႔ အေမကေတာ့ ဘာမွ မဆို ၊ ေန႔စဥ္ ေဆးေၾကာသန္႔ရွင္း၏။ ျဖည့္တင္း၏။
ဒါေပမဲ႔ သူကေတာ့ ဒီအေျခအေနကို အဆင္မေျပ ၊ သူဖုန္းစားမ်ား ေရခ်မ္းစင္မွာ ေရေသာက္ဖို႔ ျပင္ရင္ ထြက္ေအာ္တတ္၏။ အမိႈက္ေကာက္သူ ၊ ပလတ္စတစ္ေကာက္သူမ်ား ေရေသာက္ဖို႔ လာရင္ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ လက္နဲ႔ မေသာက္ဖို႔ ၊ မကိုင္ဖို႔ သူ ထြက္ေျပာ၏။ အရက္မူးသမားမ်ား ေရဆာ၍ ေသာက္ဖို႔ ကပ္လာရင္ အေဖေရ အရက္သမား အရက္နဲ႔ ေရာဖို႔ ေသာက္ေရ လာခပ္ေနျပီ ဟု ေအာ္တတ္၏။ ထို႔အတူ လူေတြက မေကာင္းဘူး ခိုးတတ္တယ္ ဟု သူ ဟစ္ေၾကြးကာ ေရခြက္ေလးကိုလည္း သံၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ထား၏။
“ လိုေနလို႔ ယူတာပဲ သားရယ္ ၊ ယူပါေစ။ အေဖတို႔ အသစ္ဝယ္ထားပါ႔မယ္ ”
ဆိုေသာ အေဖ့ စကားကို သူ ကန္႕ကြက္ကာ သံၾကိဳးၾကီးၾကီး ၊ ခပ္တိုတိုျဖင့္ ထူးခတ္ထား၏။ ထို႔အက်ိဳး ရလာဒ္မွာ ေရခ်မ္းစင္ေလးမွ ေရေသာက္ ေသာက္သူမ်ားသည္ ခါးမတ္စြာ ေသာက္ခြင့္ မရေတာ့။ ေရခ်မ္းစင္ေလးထဲကို ေခါင္းကို ငံု႔ကိုင္းကာ ေသာက္ၾကရသည္။ ဒါမွလည္း ထူးခတ္ထားေသာ ေရခြက္ေလးနဲ႔ ေရေသာက္ရန္ နႈတ္ခမ္းတို႔ ထိေတြ႕ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။ ဒါကိုပင္ သူက ဂုဏ္ယူ၍ ဝင့္ၾကြားေနေသးသည္။
“ သူမ်ား လုပ္ေပးထားတဲ႔ ေရခ်မ္းစင္မွာ ေရ အလကား ေသာက္ရတာပဲ။ ဒီေလာက္ နည္းနည္းေတာ့လည္း အေလးျပဳဦးမွေပါ႔ ”
ဟု ဆို၏။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို အေဖကလည္း ေန႔တိုင္း သန္႕ရွင္းေန ၊ အေမကလည္း တစ္ေန႔ ႏွစ္ၾကိမ္း ျဖည့္တင္းေနပါလ်က္နဲ႔ ေရဝင္ေသာက္သူ က်ီးနဲ႔ ဘုတ္ဘုတ္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ လူေတြ အားလံုး ေရငတ္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ မ်က္ႏွာလႊဲကာ ေက်ာ္သြားၾက ေလေတာ့သည္။ ဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕တို႔ ေရခ်မ္းစင္ေလးထဲက ေရမ်ားမွာ အေငြ႕ပ်ံ၍ ကုန္ျခင္းမွ လြဲ၍ ေရေလ်ာ့ပါးျခင္း မရွိေတာ့။ ေနာက္ဆံုး အေဖ နဲ႔ အေမကပါ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို ဂရုမျပဳၾကေတာ့ေပ။ ေရခ်မ္းစင္ေလး နိဂံုး အျဖစ္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပိဳလဲသြားမွန္းေတာင္မွ သူ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
ေရခြက္ထဲမွ လက္က်န္ေရေလးကို တရွိန္ထိုး အားျဖင့္ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ အလွ်ံျငီးျငီး ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးစကို ေရျဖင့္ ပက္ျဖန္း လိုက္သကဲ႔သို႔ သူ႕ခႏၶာက္ိုယ္ တစ္ခုလံုး ေအးခ်မ္းသြား၏။ သူ႕ေဘးနားမွာ ေရခပ္ေပးေသာ လူငယ္ေလးက ေနာက္ထပ္ လိုရင္ သူ႕ကို ခပ္ေပးဖို႔ အသင့္ ျဖစ္ေန၏။
“ ယူဦးမလား ဦးေလး ”
“ ေတာ္ပါျပီကြယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ”
သူ႕လက္ထဲမွ ေရခြက္ အလြတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ျပီး သူ႕ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေမးသည္။
“ ဒါနဲ႔ ဦးေလးက ဘယ္ကို ျပန္မွာလဲ ”
တကယ္ေတာ့ အရင္ကဆို သူ႕မွာ ျပန္စရာ ေနရာမ်ားစြာ ရွိေန၏။ တစ္ရြာတစ္က်ီ ေဆာက္သကဲ႔သို႔ ဆိုးေပေတကာ သူနဲ႔ ထိမ္းျမားျခင္း ၊ မထိမ္းျမားျခင္း ဆိုကာ သူ႕ရဲ႕ ဇနီးေပါင္းမ်ားစြာ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိေန၏။ သုိ႔ေသာ္ အခု ေနာက္ဆံုး သူ ႏွစ္ရွည္ အျပစ္ဒဏ္ ခံရအျပီး ၊ ထုိအျပစ္ဒဏ္ေတြ ခံေနစဥ္ ရန္ျဖစ္ျပီး ျပစ္မႈ ထပ္တိုး တိုက္ပိတ္ခံရျပီး ၊ ရန္ျဖစ္တိုင္း ကြဲျပဲ ဖူးေယာင္ျခင္း စေသာ စေသာ ျပစ္ခ်က္ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ သူ အထဲမွာပင္ ေလတစ္ခါ ျဖတ္အျပီးမွာေတာ့ သူ႕အတြက္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ ဆိုတာေတြက ဘာမွ မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားခဲ႔ရသည္။
သူ႔အတြက္ ထိုသူတို႔က မရွိေတာ့တာ ျဖစ္ႏိုင္သလို ၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကလည္း မရွိေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူ ဘာမွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူ႕ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲ စိတ္အစဥ္ထဲမွာ အခု ေလာေလာဆယ္ ေတာင့္တေနခဲ့တာက သူ႕ငယ္စဥ္က ဆိုးေပ ခဲ႔သမွ်ကို ခါးစည္း ခံခဲ႔ေသာ သူ႕ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးထံကိုပဲ သူ ျပန္ခ်င္ေနမိသည္။ မိဘ ႏွစ္ပါးရဲ႕ ရင္ခြင္က သူ႕အတြက္ အျငိမ္းခ်မ္းဆံုး ျဖစ္မယ္ ဟု သူ ယံုၾကည္ေနမိသည္။
“ ဦးေလး မိဘေတြဆီကို ျပန္ခ်င္တယ္ ”
သူ႕ရဲ႕ စကားသံေတြထဲမွာ မေရရာမႈေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ပါဝင္သြားပါလိမ့္မည္။ သူ႕မိဘေတြ လက္ရွိ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးလား ဆိုတာ သူကလည္း ေသခ်ာ မသိခဲ႔ပါ။ ထိုေလသံကုိ လူငယ္ေလးကလည္း သိရွိ ခံစားလိုက္မိပံု ရသည္။
“ ဦးေလး မိဘေတြကေရာ ရွိေသးရဲ႕လား ၊ ဘယ္မွာ ေနၾကလဲ ”
ရွိေသးရဲ႕လား လို႔ လူငယ္ေလး ေမးလိုက္ေတာ့မွ သူလည္း ရုတ္တရက္ ဝမ္းနည္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေဝ့တတ္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ဖယ္ရွားျပီး . . .
“ အရင္ကေတာ့ ျမိဳ႕သစ္တစ္ခုမွာ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းတယ္။ ဦးေလးနဲ႔ မေတြ႕တာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ မကေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ရွိမွ ရွိၾကပါေတာ့မလား။ ”
ျမိဳ႕သစ္ တစ္ခုရဲ႕ နာမည္ကို ေျပာရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်က္ဝန္း အစံုနဲ႔ သူ လူငယ္ေလးကို ေဝ့ဝဲ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဘယ္က လာတာလဲ လို႔ မေမးခဲ႔ေသာ ၊ ဦးေလးက ဘာျဖစ္လာတာလဲ လို႔ မေမးခဲ႔ေသာ ၊ ဘာေတြ လုပ္ခဲ႔တာလဲ လို႔ မေမးခဲ႔ေသာ ဒီလူငယ္ကိုပင္ သူက ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ သူ အရင္က ဆိုးခဲ႔ ေပခဲ႔ ေတခဲ႔ မိုက္ခဲ႔ ေပမဲ႔ အခုေတာ့ သူ လိမၼာခ်င္သည္။ လိမၼာ ေနပါျပီ။
“ ေၾသာ္. . . အဲဒီက ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေန ကားစီး သြားရင္ . . . . ၊ ”
သူငယ္ေလးက စကားကို ေခတၱရပ္ကာ သူ႕ကို အားနာသလို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ျပီးမွ . . .
“ ဒီကေန လိုင္းကား စီးသြားရင္ေတာ့ ဦးေလးကို ဘယ္ကားမွ တင္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ကားစီးပါ ဆိုျပီးပဲ ေျပာလိမ့္မယ္။ ကုန္တင္ကားေတြနဲ႔ ျဖစ္သလို ဒီေနရာကေန လိုက္မွပဲ ရလိမ့္မယ္။ ”
“ - - - - - ”
“ ဦးေလး ခဏ ေစာင့္ႏိုင္ရင္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကုန္တင္ကားက အဲဒီျမိဳ႕သစ္ ေဘးကို ျဖတ္သြားတဲ႔ ကားလမ္းကေန သြားဖို႔ ရွိတယ္။ အဲဒီကားကို လမ္းၾကံဳ လိုက္စီးေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေပးပါ႔မယ္။ ဒီၾကားထဲ လိုင္းကားနဲ႔ အဆင္ေျပရင္လည္း လိုက္သြားေပါ႔။ ”
သူ႔အေပၚမွာ ဒီလို လူတန္းေစ့ထားကာ ေျပာဆိုတာနဲ႔တင္ ေက်းဇူး တင္ေနမိပါျပီ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာေနတဲ႔ သူ႔ အဖို႔ ကားလမ္းေတြ တိုးခ်ဲ႕တာ ဘာညာ သူ မသိပါ။ အရာရာဟာ သူနဲ႔ သူစိမ္းျပင္ျပင္သာ ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။
“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ငါ့တူရယ္ ”
“ ဒါဆို ဒီနားမွာ ခဏေလး ေစာင့္ ဦးေလး။ ဦးေလး လမ္းမွာ ေသာက္ဖို႔ ေရတစ္ပုလင္း ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ”
သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္ လူငယ္ေလးက လွစ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေရသန္႔ဘူးကို ေရျဖည့္ထားေသာ ဘူးကို ကိုင္ကာ တျခား တစ္ဘက္ကေတာ့ ခုနက သူေသာက္ထားတဲ႔ ေရခ်မ္းစင္မွ ေသာက္ေရခြက္ကို ကိုင္ထား၏။ ခုနက သူေသာက္ထားတာကို ျပန္လည္ ေဆးေၾကာ သန္႔စင္ခဲ႔ဟန္ တူ၏။
“ ေရာ့ ဦးေလး ၊ ဒါက လမ္းမွာ ေသာက္ဖို႔ ေရဘူးေပါ့။ ကားၾကံဳကေတာ့ သူတို႔က ညေနေစာင္းမွ ထြက္မွာ ဆိုေတာ့ ဦးေလး ကားဂိတ္က ထိုင္ေစာင့္ေနခ်င္ ေစာင့္ေနလို႔ ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရလိမ့္မယ္။ ”
“ ေအးပါကြယ္ ေက်းဇူးပါပဲ ”
ေျပာလည္း ေျပာ ေကာင္ေလး လွမ္းေပးေနေသာ ေရသန္႔ဘူးေလးကို လွမ္းယူကာ တရြတ္ဆြဲေနေသာ ေျခေထာက္ကို ေျမမွာ ေသခ်ာ ေထာက္တည္မိေအာင္ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို မွီကာ အားယူေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ မတ္လိုက္ျပီး လွမ္းထြက္ကာ ကားမွတ္တိုင္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ႔၏။ သူ႕ကို ျမင္တာနဲ႔ လူေတြ တြန္႕ဆုတ္သြားသလို ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ဖယ္ခြာသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ႏွာေခါင္းရံႈ႕လ်က္ ၊ တခ်ိဳ႕က မ်က္ေစာင္းခဲလ်က္ ၊ တခ်ိဳ႕က မသိက်ိဳးကၽြံျပဳလ်က္။
သူ အရင္ ျမင္ေနက်ထက္ ကားလမ္းမေပၚမွာ ကိုယ္ပိုင္ကား ၊ အငွားကား ၊ လိုင္းကားမ်ားက ပိုမိုမ်ားျပားလ်က္ ရႈပ္ေထြးေပြလီေန၏။ သူ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနမိသည္။ သူ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္သည္။ ဒီထက္ ပိုျပီး ျမန္ျမန္ သူ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ခ်င္သည္။ ျပစ္ဒဏ္က မလြတ္ခင္ကတည္းက အရင္က ဆိုးေပေတခဲ႔သမွ်ရဲ႕ ရလာဒ္ အျဖစ္ အသည္းေျခာက္ ေရာဂါျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လေတာင္မွ သူ မခံေတာ့ဘူး ဆိုေသာ ဆရာဝန္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ စကားသံ အျပီးမွာ သူ ညစဥ္ အိမ္ျပန္သည္ ဟု အိပ္မက္ ျမင္မက္ ေလေတာ့သည္။ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္။ ထိုအိမ္မွာ သူျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္ေသာ သူ႕မိဘ ႏွစ္ပါး ရွိေနႏိုင္ေသးသည္။
“ ျမိဳ႕သစ္ကို . . . ျမိဳ႕သစ္ကို . . . ”
အေတြးေတြထဲက ရုတ္ခနဲ အဆက္ျပတ္သြားေအာင္ ကားစပယ္ယာ ေအာ္သံက သူ႕အၾကားအာရံုကို လာရိုက္ခတ္သည္။ သူ႕မွာ ေထာက္ခံစာလို႔ ေျပာလို႔ ရေသာ ယာဥ္ အလကားစီးခြင့္ လက္မွတ္ေလး ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ သူ႕အိတ္ထဲမွာ က်စ္လ်စ္စြာ သိမ္းဆည္းထားေသာ ဆယ္တန္ အႏြမ္းေလး ေလးခ်ပ္ကလည္း ရွိေနပါေသးသည္။ ေနရာတကာမွာ ထိုေထာက္ခံစာကို သူ အသံုးမျပဳခ်င္ပါ။ သူ ကမန္းကတမ္း ဆယ္တန္ေလး တစ္ရြက္ကို ႏိႈက္ကာ လိုင္းကားသို႔ တတ္ရန္ ေျခကို တရြတ္ဆြဲကာ ထလိုက္၏။ သူလိုက္ပါမည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စပယ္ယာက လွမ္းေမးသည္။
“ ဦးေလးက ဘယ္သြားမွာလဲ ”
“ ျမိဳ႕သစ္ကိုပါ . . . ”
“ မေရာက္ဘူးခင္ဗ် . . . ”
“ ဟင္ . . အခုနပဲ ျမိဳ႕သစ္ကို ဆိုျပီး ေအာ္ေနေသးတယ္ေလ။ ”
“ အင္း . . ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ကား စီးပါ ဦးေလး။ ဒီကားက က်ပ္ေနလို႔ပါ ”
“ - - - - - ”
သူ႕ကို ေျပာျပီး စပယ္ယာက ဘာမွ ခံစားခ်က္ မရွိတဲ႔ မ်က္ႏွာျဖင့္ တတ္မည့္ တျခားခရီးသည္မ်ားကို ဆက္ေခၚေနသည္။ သူ အရင္က စိတ္ ၊ အရင္က အေျခအေန ဆိုရင္ ထိုစပယ္ယာ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ေသြးခ်င္းခ်င္း နီေပေရာ့မည္။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ သူ႔မွာ ဒီစိတ္ေတြ မရွိေတာ့ သူ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုပဲ ရွိ၏။ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္။ အိမ္သို႔ ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ခ်င္သည္။ သူ႕ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမည့္ မိဘေတြ ရွိေနသည္။
ရင္ထဲမွာ ညစ္ေထြးေထြးနဲ႔ လံုးေထြးျပည့္ညွပ္ကာ ေနရ ထိုင္ရ ခက္ေစသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ရဲ႕ စိတ္အလိုကို လိုက္ခဲ႔ေပါင္းမ်ားစြာကို သင္ခန္းစာ ယူကာ သူ ျပန္လာျပီး ကားမွတ္တိုင္မွ အုတ္ခံုေပၚမွာ သူ ျပန္လည္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဒီကား မရရင္ ေနာက္ကားေတာ့ သူ႕ကို တင္ေခၚသြားႏိုင္ပါရဲ႕ေလ။
“ ျမိဳ႕သစ္ကို . . . ျမိဳ႕သစ္ကို . . . ” လို႔ ေခၚေသာ အသံၾကားတိုင္း လက္ထဲက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဆယ္တန္ေလးကို ကိုင္ကာ သူ ထိုင္ရာမွ ထျပီး ထိုကားဆီသို႔ သူသြား၏။ သို႔ေသာ္ ကားစပယ္ယာတိုင္းက သူ႕ကို ေနာက္ကားမွ စီးရန္သာ တိုက္တြန္း အၾကံျပဳၾကေလသည္။ ဘယ္ေနာက္ကားလဲ ၊ ေနာက္ကားကလည္း ေနာက္ကားကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ညႊန္းေနျပန္ေလျပီ မဟုတ္ပါလား။ သူ႕တစ္သက္မွာ ဒီလို ခခယယ မေျပာဖူးသလို ၊ ဒီေလာက္လည္း စိတ္ရွည္ရွည္ မေစာင့္ဆိုင္းခဲ႔ဖူးပါ။
သူ႕ရင္ထဲမွာ တစ္ခုပဲ ရွိေနသည္။ သူ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ခ်င္သည္။ သူ႕အိမ္ကို သူ ျပန္လာမည္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတတ္ေသာ မိဘ ႏွစ္ပါး ရွိေနသည္။
“ ဦးေလး လာလာ . . . ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကားၾကံဳလာျပီ။ အဲဒီကားနဲ႔ လိုက္မွပဲ ဒီေန႔ ဦးေလး ျမိဳ႕သစ္ဘက္ကို ေရာက္ေတာ့မွာ . . . ”
အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကားမွတ္တိုင္မွာ သူ ထိုင္ကာ ျမိဳ႕သစ္ကို လို႔ ေအာ္ေသာ ကားေပၚကို တတ္ဖို႔ ဘယ္ႏွစ္စိီး ၾကိဳးစားခဲ႔မိမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့။ ေရခ်မ္းစင္မွာ ေရခပ္တိုက္ေသာ လူငယ္ေလး လာေခၚေတာ့မွ အသိဝင္မိေတာ့သည္။
“ တူေလး သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာျပီလားကြဲ႔ ”
ေျပာလည္း ေျပာ အလ်င္အျမန္လည္း ထကာ တရြတ္ဆြဲလ်က္ လွမ္းေလွ်ာက္ လိုက္မိသည္။ ဒီကားဂိတ္မွာ လာရပ္ေသာ ကားေတြကေတာ့ သူ႕ကို တစ္ကားကမွ တင္ခ်င္စိတ္ မရွိတာ အေသအခ်ာကို သိရွိခဲ႔ျပီ။ အေရွ႕က ေခၚတဲ႔ လူငယ္ေလး ေနာက္ကို လိုက္သြားရင္းမွ လူငယ္ေလး ေခၚသြားတဲ႔ဆီက ဝက္တင္ကား တစ္စီးဆီကို။
“ ဦးေလး ခဏေလး ဒီမွာ ေနဦးေနာ္ ”
ဟု ဆိုကာ ေလာ္ရီကား ေနာက္ဘက္မွာ သူ႕ကို ခဏထားကာ ကားေမာင္းသူ ေနရာမွ လူႏွင့္ အတန္ၾကာေအာင္ စကားေျပာေန၏။ ကားေမာင္းသူက ကားေပၚမွ ဆင္းလာကာ သူ႕ကို ေတြ႕ေတာ့ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါျဖင့္ ျငင္းတာ ေတြ႕ရ၏။ လူငယ္ေလးကလည္း ေတာင္းပန္သလိုမ်ိဳး အတင္းေျပာေနတာ ျမင္ရျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားဟန္ တူသည္။ ကားေမာင္းသူက သူ႕ဆီကို ေလွ်ာက္လာကာ . . .
“ ဒီမွာ ဦးေလး ၊ ဦးေလး ျမိဳ႕သစ္ကို လိုက္ခ်င္ရင္ ေနာက္ခန္းကပဲ လိုက္လို႔ ရမယ္။ ေရွ႕ခန္းကေတာ့ မတင္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ခန္းကေတာ့ အခု ေလာေလာဆယ္ ဝက္ မတင္ရေသးလို႔ လြတ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ လိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ခဲ႔ေပေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္လည္း ေနခဲ့လို႔ ရတယ္။ ျမိဳ႕သစ္ကို ေရာက္ဖို႔ ဆိုရင္ ဦးေလးကို ဘယ္သူမွ ေခၚခ်င္က်မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ကားနဲ႔ ျဖစ္သလို လိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ခဲ႔ေပါ႔။ ”
သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္ လူငယ္ေလးက ၾကားဝင္ကာ ေျပာ၏။
“ ဘယ္ေနရာကပဲ လိုက္ရ လိုက္ရေပါ႔ ဦးေလးရာ အဓိက က ကိုယ္ လိုရာကို ေရာက္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ဟိုေရာက္ရင္ ဦးေလး မိဘေတြနဲ႔ ျမန္ျမန္ေတြ႕ရတာေပါ႔။ ”
အေရွ႕က စကားက ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွ ေနာက္က အဆံုးသတ္စကားက ဆြဲေဆာင္မႈ အား ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ သူ အိမ္ကို အျမန္ဆံုး ေရာက္ခ်င္ေနသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။
“ အင္း . . ဦးေလး လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ လိုက္ခြင့္ျပဳတာနဲ႔တင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္။ ”
“ ကဲ . . ဒါဆိုလည္း ဦးေလး တတ္ေတာ့ . . ”
လူငယ္ေလးက သူ႕ကို ေဖးမစြာ ကိုင္တြယ္ရင္း ဝက္တင္ကား ေနာက္ခန္းသို႔ တတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေပးသည္။ အရင္က ဆိုရင္ ဒီေလာက္ကေတာ့ ကားသံကိုင္း တစ္ခုကို ဆြဲကာ လႊားခနဲ ေက်ာ္ဝင္လိုက္မိေပမည္။ အခုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ တုတ္ခိုင္ေနေသာ လက္အစံု ၊ ေဖာေယာင္ကာ ျပာအမ္းအမ္း ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာနွင့္ ခႏၶာကိုယ္ ၊ ဆတတ ျဖစ္ေနျပီး တရြတ္ ဆြဲေနေသာ ေျခေထာက္တို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထင္တိုင္း ကိုယ္ မလိုက္ႏိုင္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ေတြကလည္း က်ေနခဲ႔ပါျပီ။
အေပၚကို ကုတ္ျခစ္ျပီး တစ္မ်ိဳး ၊ တြယ္ျပီး တစ္ဖံု ၊ ေအာက္မွ ပင့္တင္ျပီး တစ္ဖန္ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သူ ဝက္တင္ ေလာ္ရီကား ေနာက္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္ခဲ႔ပါေတာ့သည္။ မေန႕က တင္ေဆာင္ခဲ႔ျပီး အညစ္အေၾကးနဲ႔ တျခား အရာမ်ားကို ေရျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပက္ျဖန္း ေဆးေၾကာထားဟန္ တူ၏။ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ အကြက္အေျပာက္မ်ားၾကားမွ ခပ္သိုးသိုး အနံ႔က သူ႕ႏွာေခါင္းထဲသို႔ တုိးဝင္လာသည္။ အို . . ဒါက အဓိက မဟုတ္ပါဘူးေလ ၊ သူ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရးကသာ အဓိက မဟုတ္လား။
“ ကဲ. . . ဦးေလး စိတ္ခ် လက္ခ်သာ လိုက္သြားေတာ့ ၊ ျမိဳ႕သစ္ကို ေရာက္ရင္ သူ သတိေပးလိမ့္မယ္။ ဒါဆို ဦးေလး ဆင္းခ်င္တဲ႔ ေနရာေရာက္ရင္ ေျပာလိုက္ ၊ သူ ခ်ေပးလိမ့္မယ္။ ”
“ ေအးကြယ္ ေက်းဇူးပါပဲ . . ”
ေအာက္မွ လူငယ္ေလးက လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနခ်ိန္မွာပဲ ေလာ္ရီကားက ေမာင္းထြက္လာခဲ႔သည္။ ထိုင္စရာ ဆိုလို႔ ဘာဆို ဘာမွ မရွိ။ အေပၚမွာ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသလို ေနာက္ခန္း တစ္ခုလံုးကလည္း သူမွ လြဲ၍ ဗလာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေနာက္ခန္းမွာ ဝက္ေတြကိုသာ တင္ေလ့ရွိသည္။ အခုေတာ့ သူ႕ဘဝက ဝက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ မျခား။ အို . . ဘယ္လိုပင္ ျဖစ္ေနပါေစ သူ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ဖို႔သာ လိုအပ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဝက္ျဖစ္ေနမွေတာ့ မစင္ကို ေၾကာက္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ။
မတ္တပ္ ရပ္ေနရာမွ သူ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူ႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ကလည္း ၾကာရွည္ ရပ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းေတာ့ပါ။ ထိလို႔ ထိမွန္း မသိသလို ၊ လက္အစံုကလည္း ကိုင္လို႔ ကိုင္မွန္း မျမဲခ်င္။ သူ ထိုင္ေနရင္း ျပန္လည္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ဒီေနရာမွာ အခုေရာက္ေနတာ ငါမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။
ဟိုးအရင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက သားတစ္ေယာက္တည္း ရွိလို႔ အလိုလိုက္ထားေသာ သူ႕မိဘေတြ အေပၚမွာ သူ အလြန္ ဆိုးခဲ႔ ေပခဲ႔သည္။ မိဘေတြကလည္း ခ်စ္၍ သူ႕ကို အလိုသာ လိုက္ခဲ႔၏။ သူ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ပို၍ ပ်က္လာခဲ႔သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းကာ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့ေသာ မိဘမ်ားကို သူလိုခ်င္ေသာ ပိုက္ဆံ ရေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ရန္ရွာဖူးသည္။ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးေနေသာ မုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္မ်ားကို အိမ္က မသိေအာင္ ခိုးေရာင္း၍ ပြဲသြားၾကည့္ခဲ႔ဖူး၏။
ေနာက္ဆံုး အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဖဲရံႈးျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕မိဘ မဂၤလာဦး အထိမ္းအမွတ္ ျဖစ္ေသာ ၊ တစ္ခုတည္းေသာ အေမ႔ နားကပ္ေလးကို ရေအာင္ ေတာင္းသည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး အလိုလိုက္ခဲ႔ေသာ္လည္း ဒါကိုေတာ့ အေမ လုပ္သူက ခြင့္မျပဳ . . . .၊ ဖခင္ကလည္း သေဘာမတူ။
“ ေပးစမ္းပါဗ်ာ. . . က်ဳပ္ႏိုင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေပးမွာ. . . ”
“ မလုပ္ပါနဲ႔ သားရယ္။ အေမတို႔မွာ အေရးအေၾကာင္း အတြက္နဲ႔ ျပီးေတာ့ မဂၤလာဦး ပစၥည္းမို႔ သိမ္းထားတာပါ။ ”
“ အသက္ေတြပဲ ၾကီးေနျပီဗ်ာ။ ေပးစမ္းပါ ေသတၱာေသာ့ . . ”
“ မေပးဘူးကြယ္ . . ဒါေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး ”
“ ဟာဗ်ာ . . ခင္ဗ်ားၾကီး ေတာ္ေတာ္ ခက္တာပါလား။ ဟိုမွာ သူတို႔ ဝိုင္းသိမ္းသြားရင္ ခက္မယ္။ ေပးဆို အခုေပး . . ”
သူ႕ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းလာေသာ စရိုက္ေတြေၾကာင့္ ဖခင္က ဝင္ေျပာ၏။
“ မင္းကြာ . . ဒီအရြယ္ ေရာက္တဲ႔ အထိ မိဘ လုပ္စာလည္း ထိုင္စားေနေသးတယ္။ အခု ဖဲရိုက္ဖို႔ကိုေတာင္မွ မိဘဆီကလည္း မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ေလးကို အတင္း လာေတာင္းေနေသးတယ္။ သြား မင္းဖာသာ ရတဲ႔ ဆီက သြားယူ . . ငါတို႔ဆီက လာမေတာင္းနဲ႔ေတာ့ . . .”
“ အာ . . ခင္ဗ်ားၾကီး . . လာရႈပ္ေနေသးတယ္ ”
သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ ဘာဆို ဘာမွ မျမင္ေတာ့ ၊ ပုဏၰားကြယ္မွာ ေထာင္ထားေသာ ထမ္းပိုးကို လက္ေရာက္သြားျပီး တစ္ခ်က္ ေဝွ႕ရိုက္လိုက္တာမွာ သူ႕ အေဖ ပံုလ်က္သား လဲက်သြားတာ မ်က္လံုး ေထာင့္စြန္းထဲက ျမင္လိုက္ရ၏။
“ အေမေလး . . ေသပါျပီေတာ္ ၊ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္လိုက္တာလဲ အဇာတသတ္ ဟင္ ၊ ကိုယ့္ အေဖကိုေတာင္မွ ဒီလို လုပ္ရလား။ လုိခ်င္တာ မရတာနဲ႔ အေဖေတာင္မွ ျပန္သတ္မဲ႔ ပံုေပါ႔။ ေရာ့ . . ဒီမွာ နင္လိုခ်င္ေနတဲ႔ ေသတၱာေသာ့ . . .ယူ . . ျပီးရင္ေတာ့ ငါတို႔ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနဲ႔။ နင့္လို႔ သားတစ္ေယာက္ ေမြးထားမိတာ ဝမ္းေရစပ္တယ္။ ေမြးရက်ိဳး နပ္လိုက္တဲ႔ သား။ အမေလး ၾကည့္ၾကပါဦး. . . အရပ္ကတို႔ရဲ႕ ”
သူကေတာ့ ဘာမွ မျမင္ခဲ႔ပါ။ သူျမင္ေနတာက ဖဲဝိုင္းမွာ ရွိေနတဲ႔ တစ္ဘက္လူဆီမွ ေငြပံုၾကီးမွ်သာ. . ၊ ငါ သြားယူရမယ္ ၊ ငါ ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ရိုက္မယ္ ဆိုေသာ အသိစိတ္မွ်သာ. . . ။ ေနာက္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕ သံေသတၱာေလးဟာ ေဟာင္းေလာင္းေလး ျဖစ္က်န္ေနခဲ႔ပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက သူ အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူ ပို၍ ပို၍ ဆိုးလာခဲ႔ပါေတာ့သည္။
“ ဦးေလး . . . ဦးေလး . . ျမိဳ႕သစ္ထဲ ဝင္လာျပီ။ ဘယ္မွာ ဆင္းမွာလဲ ”
ဘယ္ေလာက္ထိ မ်က္စိကို စံုမွိတ္ကာ သူ အေတြးနက္ေနသည္ မသိ။ ကားေမာင္းေသာ လူငယ္ေလး လွမ္းေျပာမွ သူ အသိဝင္လာသည္။
“ ဟုိ . . ဓမၼရံုၾကီး ရွိတဲ႔ ေနရာမွာ ဆင္းမွာကြဲ႔။ ေနရာ နာမည္ေတြေတာ့ ေမ႔ကုန္ျပီ ”
“ ေၾသာ္ . . ဓမၼရံု ရပ္ကြက္မွာလား ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဦးေလး ဆင္းဖို႔ အသင့္ျပင္ထားေတာ့ . . ”
“ ဟုတ္လား . . ေအးေအး . . .”
ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရာမွ သူ ေလာ္ရီေဘးေဘာင္မွ သံတိုင္မ်ားကို အားျပဳကာ ထလိုက္၏။ သူ႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက ၾကာၾကာရပ္လို႔ မေကာင္းေတာ့သလို ၊ ၾကာၾကာထိုင္လို႔လည္း မေကာင္းေတာ့။ ျပန္လည္ ေပ်ာ့ေခြကာ က်ခ်င္ေနေသာ ေျခေထာက္ကို အားတင္းျပီး ေဘးမွ သံတိုင္ကိုလည္း ကိုင္ကာ ရပ္လိုက္၏။ သူ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္။ ရင္ထဲမွာ လိႈက္ကာ လိႈက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ႔သည္။
“ ေရာက္ျပီ ဦးေလး . .”
ကားေမာင္းေသာ လူငယ္ေလး ဆီမွ သတိေပးစကား ၾကားရေတာ့ သူ ေလာ္ရီေပၚမွာ သတိထားက ဆင္းလိုက္၏။ သူ႕ကို ကားနဲ႔ တင္ေခၚလာတဲ႔ ကားေမာင္းသူ လူငယ္ေလးကို ကားခ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ လို႔သူ ေမးလိုက္ေတာ့ . . . .
“ မေပးနဲ႔ ဦးေလး ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ခုနကတည္းက ေပးျပီးသြားျပီ။ ဦးေလးကို သူက ကူညီတာတဲ႔။ သူ႕အေဖကလည္း ေထာင္ထဲမွာ ေသသြားဖူးတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးကို ျမင္ေတာ့ သူက သူ႕အေဖကို ျမင္ျပီး စာနာေနတာ . . ”
“ ေၾသာ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလကြယ္ ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ ရပါတယ္။ ဒီေနရာ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ၊ ေသခ်ာ ၾကည့္ဦး ”
“ ဟုတ္ပါတယ္။ ၾကာေနျပီ ဆိုေတာ့ သစ္ပင္ေတြ ၊ အေဆာက္အဦးေတြ ေျပာင္းလဲ ေနေပမဲ႔ ဒီဓမၼာရံုၾကီးကေတာ့ မေျပာင္းလဲ ေသးေတာ့ မွတ္မိေနတာေပါ႔။ ”
“ ဒါဆိုလည္း ျပီးေရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္ ဦးေလး ၊ ဂရုစိုက္သြားေပါ႔ ”
“ ေအးပါ . . . ေက်းဇူးပါပဲ ”
လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ကာ သူ႕ကို တင္ေခၚလာေသာ ဝက္တင္ကားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေသး၏။ ျပီးမွ သူ တစ္ဘက္လမ္းကို ကူးလာခဲ႔သည္။ အရာရာဟာ တိုးတတ္ေျပာင္းလဲေန၏။ အရင္က တဲအိမ္ေလးေတြမွာ အခုေတာ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြ ၊ တိုက္အိမ္ေတြ ျဖစ္ေနေပျပီ။ သူ႕မိဘေတြ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းခ်ေသာ ဆိုင္ေလးမွာပဲ ညေနဘက္ သူ႕မိဘေတြ ဆိုင္ထြက္ေနမလား သူ႕စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ဆိုင္မွာပဲ ရွိၾကေပလိမ့္ဦးမည္။ သူတို႔ ဆိုင္က ေစ်းနားမွာ ဖြင့္ထား၏။
ေစ်းရွိရာ လမ္းကို တေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္လွမ္းကာ သူ ဝင္လာမိေတာ့ အရင္ကထက္ တိုးတတ္ေျပာင္းလဲ လာေသာ အိမ္မ်ား ၊ အေဆာက္အဦးမ်ားကို အားက်ဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ အရင္က သူ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစား ဖူးေသာ ေျမနီ လမ္းကေလးကလည္း အခုေတာ့ ႏိုင္လြန္ ကတၱရာခင္း လမ္းျဖစ္ေခ်ျပီ။ လူေတြရဲ႕ ေနထိုင္စားေသာက္ပံုကလည္း ေျပာင္းလဲ ေနေခ်ျပီ။ ဒီလမ္းထဲမွာ အရင္က သူ႕ကို မသိသူ မရွိေပမဲ႔ အခုေတာ့ သူ႕ကို သိသူ မရွိၾကေတာ့ျပီ ထင္၏။ သူ႕ကို ဘယ္သူမွ ေခၚေျပာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မရွိ။ သူကလည္း ေစ်းနားမွာ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းေနေသာ မိဘေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႕ခ်င္စိတ္သာ ရွိေနခဲ႔သည္။
တရြတ္ဆြဲ လွမ္းလာေသာ သူ႕ေျခေထာက္ေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရေသာ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္အိုေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေခတၱခဏ လႈပ္ရွားမႈ ရပ္တန္႕ကာ ျငိမ္သက္သြား၏။ တိုးတတ္ေျပာင္းလဲေနတဲ႔ အေဆာက္အဦး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ၾကားမွာ ခ်ိဳ႕တဲ႔စြာျဖင့္ ဆိုင္အျပင္အဆင္ နဲ႔ မုန္႕ဟင္းခါး ဆိုင္ေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ မလံု႔တလံု႔ အမိုးေအာက္မွာ ဟင္းရည္အိုးကို အပူဓါတ္ေငြ႔ေငြ႔ေလး ေပးထားေသာ မီးဖိုမွ အေငြ႕ေလးမ်ားကို အေဝးမွပင္ လွမ္းျမင္ေနရသေယာင္ ျဖစ္၏။
ဆိုင္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ ထံုးစံ အတိုင္း ပန္းကန္းေဆး မီးထည့္ အလုပ္ကို သူ႕ဖခင္က ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနဆဲ ၊ သူ႕အေမကေတာ့ အရင္ကလိုပဲ အေရွ႕မွာ လာဝယ္စားမဲ႔ ေစ်းဝယ္သူကို ျပင္ဆင္ထည့္ေပးရန္ အဆင္သင့္ ရွိေန၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ လြန္စြာမွပဲ အိုစာသြားခဲ႔ေလျပီ။ ကုန္းအိုခ်ိနဲ႔စြာ သူတို႔ ဘဝကို သူတို႔ ဆက္လက္၍ ရပ္တည္ေနခဲ႔သည္။ အရင္က တလႊားလႊားျဖင့္ ဟင္းရည္အိုးကို ထမ္းခဲ႔ေသာ အေဖ ၊ အခုေတာ့ ခါးေတြ ကုန္းေနေလျပီ။ အေဖ့ ဟင္းအိုးကို ဘယ္သူမ်ား ထမ္းေပးမလဲ ၊ ဘယ္သူက သယ္ေပးလိမ့္မလဲ ၊ သူေတြးမိရင္း နင့္ခနဲ ခံစားလိုက္ကာ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ စို႔ထြက္လာသည္။
အရင္က မနက္ ေနမျမင့္ခင္ ကုန္တတ္ေသာ သူတို႔ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ေလး ၊ ညေန ေနမေစာင္းခင္ ကုန္သြားတတ္ေသာ သူတို႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးက အခုေတာ့ ညေန အေတာ္ေစာင္းတဲ႔ အထိ ဝယ္သူကို ေမွ်ာ္ကာ သူ႔ရဲ႕ မိဘေတြ ေရာင္းေနၾကရ၏။ ဘာလို႔ သူ မိဘေတြ အနားမွာ မရွိႏိုင္ခဲ႔ရတာလဲ။ သူ ဘာေၾကာင့္ မိဘေတြကို လ်စ္လွ်ဴရွဴ႕ကာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ႔ရလဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္ျပီး မေတြးမိခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ သူ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ႔ျပီ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနခဲ႔တဲ႔ မိဘေတြဆီကို ျပန္လာခဲ့ႏိုင္ျပီ။ သူ႕ကို ေတြ႕ရင္ သူ႕အေဖ နဲ႔ အေမ မ်က္ရည္ မဆယ္ႏိုင္ေအာင္ ေပ်ာ္ေနေလမလား။ ငါ့တို႔မွာ အားကိုးစရာ သား တစ္ေယာက္ ျပန္ရျပီ ဆိုကာ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာ ျဖစ္ေနမလား။
ေတြးရင္း သူ တစ္ခု ေတြးမိလာ၏။ သူ႕ရဲ႕ အခု ရုပ္သြင္ျပင္ကို ေတာ္ရံုလူ မမွတ္မိႏိုင္။ သူ႕မိဘေတြကေရာ မွတ္မိပါ႔မလား။ သူ ရင္ေတြ ခုန္လာ၏။ မိဘမ်ား သူ႕ကို ျမင္ရင္ အံ့ၾသသြား ေစခ်င္မိ၏။ သူ ဘာမွ မေျပာ ၊ မေခၚ ၊ မႏႈတ္ဆက္ဘဲ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ေလးထဲသို႔ မုန္႔ဟင္းခါး စားမည့္သူ တစ္ေယာက္ကဲ႔သို႔ လွမ္းဝင္လိုက္သည္။ ဝယ္သူကို ေမွ်ာ္ေနေသာ အဘြားအို ျဖစ္ေနေသာ သူ႕အေမက ျပာျပာသလဲပင္ ထိုင္ေနရာမွ ထကာ ေရဇလံုထဲမွ ေရကို လွမ္း၍ ေျခာက္ေနေသာ လက္ကို ဆြတ္လိုက္ကာ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲ၍ . . . .
“ ဘာ . . . နဲ႔ . . စား . . မ . . လဲ . . ကြယ္. . ”
တုန္ခ်ိေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ လွမ္းေမးေလ၏။ ဒါ သူ႕အေမအသံ ဆိုတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္း သူ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျပန္ၾကားရျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႕မ်က္ႏွာကိုလည္း သူ႕မိခင္က မၾကည့္ ၊ ၾကည့္ခ်င္ရင္လည္း ေမာ့ကာ ၾကည့္မွ ရေပမည္။
“ မုန္႔ဟင္းခါး အလြတ္ တစ္ပြဲပဲ ေပးပါ ”
ေစ်းဝယ္သူ ေက်နပ္ေအာင္ အျမန္ဆန္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးေနေပမဲ႔ သူ႕မိခင္ရဲ႕ လက္အစံုက တုန္ခ်ိေဖ်ာ့ေတာ့ေန၏။ စားပြဲေပၚမွာ ခ်ထားေသာ ေရေႏြးအိုးမွ ေအးစက္ေနေသာ ေရေႏြးကို ေရေႏြးပူ အသစ္ျဖင့္ လဲေပးရန္ လာယူေသာ သူ႕ဖခင္ကလည္း တုန္ခ်ိခါးေကြးစြာျဖင့္။ အေဖ . . . ၊ အေမ . . . ကၽြန္ေတာ္ေလ . . . ၊ ဒါ အေဖ အေမတို႔ သားေလ လို႔ သူ ပါးစပ္က ေျပာထြက္လိုက္ ခ်င္ေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္းတြင္းမွာ ဘာမွန္းမသိေသာ အရာတစ္ခုက တစ္ဆို႔ေန၏။
“ လိုတာ ရွိရင္ ေျပာေနာ္ ”
သူ႕ကို မုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္ လွမ္းေပးရင္း အေမက ေျပာ၏။ သူ႕ကို လံုးဝ မွတ္မိပံု မေပၚ။ အရက္ဒဏ္ ၊ မိုက္ဒဏ္ တို႔ေၾကာင့္ လူက အရာရာ ေျပာင္းလဲေနေခ်ျပီ။ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ကေလး ျဖစ္ေနေသာ မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ခြန္းကို ခပ္ကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့ အေမ႔ မုန္႔ဟင္းခါးက အရင္လို အရသာ ရွိေနဆဲပါပဲ။ ေကာင္းေနဆဲ ၊ အရည္အေသြး မွီေနဆဲ ၊ သို႔ေသာ္ အေမတို႔ ဆိုင္ အရင္ကလို ေရာင္းရေတာ့ဟန္ မေပၚေတာ့။
“ ေရေႏြးၾကမ္းလည္း ေသာက္ေနာ္ ၊ ေအးေဆးသာ စားပါ ၊ ဆိုင္က မသိမ္းေသးပါဘူး။ ဆိုင္ကို သားေလး လာမွပဲ သိမ္းမွာ ၊ အခ်ိန္ရေသးတယ္ ”
သူ႕ရဲ႕ အေဖက ေရေႏြးၾကမ္းအိုးကို ခ်ေပးရင္း ေျပာ၏။ “ သားေလး ” ဆိုပါလား။ သားေလး ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကို ဆိုလိုလိုက္တာလဲ။ သူ႕ကိုေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ ၊ အေဖ ေျပာပံု အရ ဆိုရင္ ထိုသားေလး ဆိုသူက ေန႔စဥ္ ဆိုင္သိမ္းေပးေနပံု ေပၚသည္။ အရသာ ရွိေသာ အေမ႔မုန္႕ဟင္းခါးကို ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အတြင္း အခုအၾကိမ္ပဲ ျပန္လည္ စားခြင့္ ရခဲ႔သည္။ ေနာက္ဆံုး တစ္ဇြန္းကို လက္စသတ္ စားျပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္း ပန္းကန္ေလးဆီိကို လက္လွမ္းလိုက္ရင္း . . .
“ အဘတို႔က သားသမီး မရွိဘူးလား ”
နိဒါန္း မပ်ိဳးဘဲနဲ႔ကို သူက တိုက္ရိုက္ ခ်ေမးလိုက္၏။ သူ႕အေမရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြ ရုတ္တရက္ ေသးငယ္သြားသလို ျဖစ္ျပီး သူ႕အေဖကေတာ့ အရိုးေပၚ အေရတင္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေမးေၾကာမ်ား ပိုျပီး ေထာင္ထလာေအာင္ အံၾကိတ္လိုက္ျပီး . . . .
“ သား အရင္း တစ္ေယာက္ေတာ့ အရင္က ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အခု အဘတို႔နဲ႔ ေနေနတာကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက မိဘမဲ႔ ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေခၚေမြးစား ထားတာပါ။ သူကပဲ အဘတို႔ကို မနက္ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းႏိုင္ေအာင္ ဟင္းရည္အိုး ထမ္းေပးတယ္။ ညေနဆိုလည္း ထမ္းေပးတယ္။ ေက်ာင္းက ျပန္လာတာနဲ႔ အားလံုး ဝိုင္းသိမ္းေပးတယ္။ သူကိုပဲ အဘတို႔က အားကိုးေနၾကရတာပါ။ ”
“ အဘတို႔သားက အခု ဘယ္ေရာက္သြားလို႔လဲ ”
“ ေထာင္ထဲမွာပဲ ေသရွာျပီလို႔ ၾကားတာပါပဲ။ သူက ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္တယ္ ဆိုတာ အဘတို႔လည္း မသိပါဘူး။ သူ ရွိတုန္းကလည္း အဘတို႔ အေပၚမွာ ကူညီေဖာ္ မရပါဘူးေလ။ ေကာင္းက်ိဳး မေပးတဲ႔ အျပင္ အဘတို႔ အတြက္ အျမဲတမ္း ဆိုးက်ိဳးပဲ ေပးေနတာပါ။ သူက အဘတို႔ အတြက္ အမိႈက္သက္သက္ပါပဲ။ လူ႔အမိႈက္ ဆိုပါေတာ့ ”
သူ႕ ေခါင္းထဲမွာ မိုက္ခနဲ ခံစားလိုက္ရျပီး မ်က္လံုး အစံုကလည္း ျပာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ဆိုးခဲ႔တာပါလား။
“ ဟုတ္တယ္ ငါ့တူရယ္ ၊ အေဒၚ့မွာ ေရႊဆိုလို႔ မဂၤလာဦး ပစၥည္းေလး တစ္ခုပဲ ရွိတာပါ။ ဒါကို သူဖဲရိုက္ဖို႔ ေတာင္းတာ မေပးလို႔ ဆိုျပီး အေဒၚ့ ေယာက်္ားကိုလည္း ထမ္းပိုးနဲ႔ ရိုက္ ၊ အေဒၚ့ကိုလည္း တြန္းထိုးလုပ္ျပီး ယူသြားျပီးကတည္းက ျပန္မေတြ႕ေတာ့တာ အခုထိပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔လည္း . . . ”
သူ႕ အေမဆီမွ ဒါေပမဲ႔ ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲကို သူ ေမွ်ာ္လင့္ကာ နားေထာင္ေနမိ၏။ အတိတ္ေတြေၾကာင့္ အားယူကာ ေျပာေနရသလို အဘြားအိုက ေျပာေန၏။
“ ဒါေပမဲ႔လည္း သူ ထြက္သြားကတည္းက အေဒၚတို႔ ဘဝက ေအးခ်မ္းသြားတယ္ လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။ အသက္ၾကီး လာေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ကသီတာေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ သားေလး ကို ေမြးစားလိုက္တာမွာ ေမြးစားသား ဆိုေပမဲ႔ သားအရင္းထက္ အားကိုးရပါတယ္။ ”
“ ဒီကေလးက ဘယ္အရြယ္ေလာက္ ရွိေနျပီလဲ ”
ဆို႕နင့္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းကို ဖ်စ္ညွစ္ျပီး သူ ေမးလိုက္သည္။
“ သားေလးက အခုမွ ၁၃ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဆိုင္ကို ထိုင္ေရာင္းရတယ္ ဆိုယံုေလာက္ကို အားလံုး လုပ္ေပးရွာတာ ၊ သူသာ မရွိရင္ အေဒၚတို႔ေတာ့ ငတ္ေသတာ ၾကာေပါ႔ကြယ္။ ”
“ ေၾသာ္. . . . . . . . ”
ထိုေၾသာ္ ဆိုေသာ အသံဟာ သူ႕ရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းတြင္းကို ထိုးထြက္လာတဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ရင္တြင္းမွ အပူစ တစ္စသာ ျဖစ္၏။ သူ႔အတြက္ ဆက္ ေျပာစရာ နိတၳိ ၊ ဗလာ မွ်သာ။
“ အေမ နဲ႔ အေဖ ၊ သား ျပန္လာျပီ ”
အသံနဲ႔အတူ ကေလးအရြယ္ တစ္ေယာက္ဝင္လာ၏။ တကယ္ေတာ့ သူေမြးရင္ သူ႕သားေလာက္သာ ရွိေပမည္။ သူ႕မိဘေတြ အတြက္ေတာ့ ေျမးတစ္ေယာက္ အရြယ္မွ်သာ။ ဒါေပမဲ႔ သားတစ္ေယာက္ပမာ အားကိုးရသူ ျဖစ္သည္ ဆိုပဲ။
“ ျပန္လာျပီလား သား ၊ အိမ္ျပန္ျပီး အဝတ္အစားလဲ ေရမိုးခ်ဳိးေလ ၊ ျပီးမွ ဆိုင္ကို တစ္ေခါက္ ျပန္လာေပါ႔။ ”
“ မျပန္ေတာ့ပါဘူး အေမ ၊ ဆိုင္သိမ္းေတာ့မလား ၊ ေရာင္းရရဲ႕လား ”
“ ဒီေန႔ သိပ္မေရာင္းရဘူး သားေလး ၊ ဒါေပမဲ႔ ဘာမွေတာ့ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ပိုတဲ႔ ဟင္းရည္ကို အရည္ေသာက္ လုပ္စားၾကတာေပါ႔။ သားေလး ခဏနားဦး။ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ ဒါဆိုရင္ သား အိမ္ျပန္ျပီး လြယ္အိတ္ထားရင္ အဝတ္အစား လဲလိုက္ဦးမယ္။ ”
“ ေအးေအး . . သားေလး ”
ၾကားေနရေသာ စကားသံေတြက သူနဲ႔ နီးနီးေလး ျဖစ္ေပမဲ႔ ဟိုးအေဝးၾကီးက လာသလို ခံစားရသည္။ တိုးလ်ကာ တိတ္တဆိတ္ တစ္ေနရာရာက ျဖတ္သန္း လာသလိုလို။ သူ႕အတြက္ သူ႕မိဘမွာ ေနရာမရွိ ၊ သူဟာ သူတို႔ ဘဝထဲမွာ ေသဆံုးသြားခ႔ဲျပီ။ သူတို႔ရဲ႕ သားအရင္းထက္ ေမြးစားသားက ပိုေတာင္မွ အားကိုးေနရတယ္ ဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ အသံေတြမွာပင္ ေပၚလြင္ ထင္ရွားလြန္းလွသည္။
“ ဒါဆို သား ခဏ ျပန္လုိက္ဦးမယ္ ”
သူ႔နေဘးက ျဖတ္ကာ ထြက္သြားေသာ လူငယ္ေလးက သူ႕ကို သာမာန္ မုန္႔လာစားသူ တစ္ေယာက္ထက္ ပိုျပီး စိတ္ဝင္စားဟန္ မတူ။ ဖာသိဖာသာပင္ ျဖတ္သြား၏။ ေထာင္မွ ထြက္လာကတည္းက သူ႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၊ ထင္ထားသမွ်ေတြ အားလံုး ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္ကုန္၏။ သူ႔မိဘအတြက္ သူ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ပါလား။ ဟုတ္တယ္။ အခုလည္း သူက မသန္မစြမ္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပျပီ။ ျပီးေတာ့ လူ႔ျပည္မွာ ေနာက္ထပ္ လပိုင္းမွ်သာ အသက္ရွင္ခြင့္ ရွိသူတစ္ေယာက္မွ်ပဲ မဟုတ္လား။ ဘာမွ တန္ဖိုး မရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။
“ ငါဟာ တန္ဖိုး မရွိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပဲ ၊ ေလာကအတြက္ အသံုး မဝင္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘအတြက္လည္း အက်ိဳး မရွိတဲ႔ ေကာင္ ”
သူ႔ရင္တြင္းမွာ ဒီစကားေတြက အၾကိမ္ၾကိမ္ ပဲ႔တင္သံေတြ အျဖစ္ ျမည္ဟီးေနသည္။ ေရေႏြးၾကမ္း ခြက္ကို ေရွ႕ခ်ကာ ေခါင္းငိုက္စုိက္က်ေနေသာ သူ႕ကို သူ႕အေဖ နဲ႔ အေမကေတာ့ မုန္႔စားသူ တစ္ေယာက္ သူ႕ဖာသာ တျခားကိစၥ စဥ္းစားေနသည္ဟု ထင္မည္လား မေျပာတတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ သူ႕ရင္ထဲမွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းဟာ တန္ဖိုး မရွိသူ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘကို အက်ိဳးမျပဳႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ေပျပီ။
“ ေဟး . . . လိုက္ေဟ့ . . . လိုက္ဟ . . . ”
“ ေခြးရူးဗ်ိဳ႕ . . .ေခြးရူး . . .”
“ အေရွ႕က လူေတြ သတိထားဗ်ိဳ႕. . အေရွ႕မွာ ေျပးေနတာ ေခြးရူး ”
ရုတ္တရက္ ဆူညံေသာ အသံေတြေၾကာင့္ ေရေႏြးခြက္ကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းငိုက္ စိုက္က်ေနေသာ သူ႕ေခါင္းအစံု မတ္သြား၏။ ထို႔အတူ ေစ်းဗန္း ေနာက္မွာ ထိုင္ေနေသာ သူ႕အေမကလည္း ထိုင္ရာမွ ထလိုက္၏။ ဆိုင္ေဘးမွာ ထိုင္ကာ မီးဖိုထဲမွာ မီးခဲမ်ားကို ထုတ္ကာ မီးစမ်ားကို သတ္ေနေသာ သူ႕ အေဖကလည္း ထရပ္၏။ သူတို႔ သံုးေယာက္လံုး အသံၾကားရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာ္သံေတြ ထြက္ေပၚရာမွာ လူငယ္ တစ္စုက ျငာသံေပးလ်က္ ေျပးလိုက္လာၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ အေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သြားရည္ တျမားျမားႏွင့္ ေခြးရူး တစ္ေကာင္က မာန္ဖီ ေျပးလႊားလ်က္ ၊ ထိုေခြးရူးရဲ႕ ဦးတည္ရာက ဆိုင္ထဲမွ ထြက္သြားေသာ သူ႕ရဲ႕ မိဘေတြ အေခၚ “ သားေလး ” ရဲ႕ ဆီသို႔။
သူ႕ပါးစပ္မွာ “ ဟာ ” ခနဲ အသံထြက္သြားခ်ိန္မွာ . . .
သူ႔အေမ ပါးစပ္မွ “ သားေလး ေခြးရူး ဆိုပဲ ၊ ျပန္ေျပးလာခဲ႔ ” ဟု အေမာတေကာ သတိေပး စကားသံ ထြက္လာသည္။
သူ႔အေဖ ကေတာ့ နီးရာ သစ္သားေခ်ာင္းကို ဆြဲကာ တုန္ခ်ိ၍ ကုန္းေနေသာ ခါးျဖင့္ လမ္းမထက္ ဆီကို ေျပးတတ္သြား၏။
လူငယ္ေလးကလည္း ေခြးရူး ေနာက္က လူေတြ ေအာ္ဟစ္သံ ၾကားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေခြးရူးနဲ႔ သူက ဓါတ္တိုင္ တစ္တိုင္စာမွ်ပင္ မေဝးေတာ့။ အားလံုးရဲ႕ ေအာ္သံ ဟစ္သံေတြ ၾကားလိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာပင္ သူတို႔ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္သို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ေျပးေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူနဲ႔ ေခြးရူးက အလြန္ပင္ နီးကပ္ေနေခ်ျပီ။
“ အဲဒီေခြးရုူးနား မကပ္နဲ႔။ ခုနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုးလိုက္တဲ႔ မွိန္းစိုက္ျပီး အရိုးကၽြတ္ စိုက္လ်က္ ပါသြားတယ္။ ဒီေကာင္ နာေနေတာ့ က်ားနာခဲ ခဲလိမ့္မယ္။ ”
ေနာက္က လူေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ ေအာ္ဟစ္ သတိေပးေနသည္။ သို႔ေသာ္ နီးကပ္ေနေသာ လူငယ္ေလး နဲ႔ တရွဴးထိုး ေျပးလာေသာ ေခြးရူးက ဘာမွ မကြာ။
“ ငါ့သားေလးေတာ့ ဒုကၡပါပဲ ”
ဆိုေသာစကားသံ သူ႔ အေမဆီမွ ထြက္လာ၏။ ငါ့ကို ကိုက္ခ်င္ ကိုက္ပါေစ ဆိုေသာ ဟန္ျဖင့္ သားငယ္ေလးကို ကာကြယ္ဖို႔ သူ႕အေဖက သစ္သားေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကာ လမ္းေပၚသို႔ တတ္သြား၏။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ရင္ထဲမွာ ျမည္ဟီးေနတဲ႔ အသံေတြက . . . . .
“ ငါဟာ တန္ဖိုး မရွိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပဲ ၊ ေလာကအတြက္ အသံုး မဝင္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘအတြက္လည္း အက်ိဳး မရွိတဲ႔ ေကာင္ ”
“ ငါဟာ တန္ဖိုး မရွိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပဲ ၊ ေလာကအတြက္ အသံုး မဝင္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘအတြက္လည္း အက်ိဳး မရွိတဲ႔ ေကာင္ ”
ဒီလိုေတြသာ ျမည္ဟီးေန၏။ ငါက ေသမထူး ေနမထူး ၊ ဒါေပမဲ႔ တန္ဖိုး ရွိတဲ႔ လူေတြ မေသရဘူး။ သူ ျဖတ္ခနဲ အသိစိတ္ဝင္ကာ သစ္သားေခ်ာင္းကိုင္ကာ လမ္းမေပၚ ေျပးတတ္သြားေသာ သူ႕အေဖကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူ႕ေနာက္ကို တြန္းပို႔ရင္း သူက လမ္းမေပၚသို႔ ေျပးတတ္ကာ သူ႕ဆီသို႔ ေျပးလာေသာ လူငယ္ေလးနဲ႔ ေခြးရူးဆီသို႔ အားကုန္ထုတ္ကာ ေျပးေလေတာ့၏။ တရြတ္ဆြဲကာ ဆတတ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက သူ စိတ္ထင္တိုင္း အျမန္ႏႈန္းကို မရပါ။ သို႔ေသာ္ သူ အားတင္းကာ ေျပးသည္။ ဒါ သူ႕ဘဝမွာ ေနာက္ဆံုးေျပးတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
တရြတ္ဆြဲေနေသာ ေျခေထာက္မွ ဆစ္ခနဲ ဆစ္ခနဲ နာက်င္ေသာ ခံစားမႈကို သူ ခံစားရ၏။ သို႔ေသာ္ သူ အရွိန္ျမွင့္ကာ ေျပးသည္။ သူ ပို၍ ျမန္သထက္ ျမန္ႏိုင္ေအာင္ ေျပး၏။ ေရွ႕ လက္တကမ္းမွာ လူငယ္ေလးႏွင့္ ေခြးရူးကလည္း မွီလုမွီခင္ပင္ ျဖစ္ေန၏။ သူ နီးသထက္ နီးေအာင္ သူ ျမန္သထက္ ျမန္ေအာင္ ေျပး၏။ နီးသထက္ နီးလာျပီး သူ႕နေဘးနားမွ လူငယ္ေလး ျဖတ္ေျပးအသြားမွာ သူနဲ႔ ေခြးရူးနဲ႔သာ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ က်န္ေနခဲ႔ ေလေတာ့သည္။
“ ေဟ့လူ လွည့္ေျပးေလ ၊ အဲဒါ ေခြးရူး ၊ ျပီးေတာ့ က်ားနာခဲ လိုက္ခဲ ေနတာ ေျပး . . ေျပး . . .”
သို႔ေသာ္ သူ လံုးဝ မလႈပ္ ၊ သူ မေျပး။ ေခြးရူးကိုသာ သူ တည့္တည့္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ေနာက္မွာ သူ႕အေဖ နဲ႔ အေမ ရွိေနသည္။ ျပီးေတာ့ သူ႕အေဖ နဲ႔ အေမကို လုပ္ေကၽြးေနေသာ သားအရင္းထက္ ေကာင္းေသာ ေမြးစားသားေလး ရွိေနသည္ ဆိုေသာ စိတ္က သူ႕ကို ေက်ာက္ဆိုင္လို ျငိမ္သက္ေစသည္။ သူ ကမူးရွဴးထိုး ေျပးလာေသာ ေခြးရူးကိုသာ အာရံုစိုက္ကာ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေခြးရူးကလည္း သူ႕ အေရွ႕မွာ ထီးထီးၾကီး ရပ္ေနေသာ လူသားကို ခုန္ကာ အုပ္လိုက္သည္။ ေျခေထာက္တစ္ဘက္သာ တရြတ္ဆြဲ မေနရင္ သူ တစ္ဘက္ကို ေျခေထာက္ေျပာင္းကာ ေရွာင္လိုက္ႏိုင္လိမ့္မည္။
အခုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြက ေႏွးေကြး ေလးလံလြန္းေနေခ်ျပီ။ ခုန္အုပ္လာေသာ ေခြးရူးက သူ႕အေပၚ တည့္တည့္ ခုန္အုပ္မိ၏။ သြားအစံုကို ျဖဲကာ ဝင္လာေသာ ေခြးရူး ပါးစပ္ထဲကို သူ႕ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ်ံကုိ ထိုးထည့့္လိုက္သည္။ ေခြးရူးကလည္း ထိုလက္ဖ်ံကို မိမိရရ ခဲမိသည္။ ခုန္ဝင္လာေသာ အရွိန္ ၊ ေရွာင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာေၾကာင့္ ပ်က္ေနေသာ ဟန္ခ်က္ေၾကာင့္ သူ ေခြးရူးနဲ႔ အတူ လဲက်သြားသည္။
သူနဲ႔ ေခြးရူး ၊ ေခြးရူး နဲ႔ သူ ဘယ္သူက ဘယ္သူ ဆိုတာ မသဲကြဲေတာ့ေအာင္ လံုးေန၏။ ေခြးရူးရဲ႕ မွိန္းထိထားေသာေၾကာင့္ က်ားနာခဲ ခဲကာ ကိုက္ခဲသံေတြကလည္း ေဘးနားကို ပ်ံ႕လြင့္ေန၏။ သူကလည္း လြတ္ေနေသာ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ေခြးရူး၏ လည္မ်ိဳကို ညွစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ လက္ေတြက ေသာက္ေရခြက္ လက္ကိုင္ကိုင္းကိုေတာင္မွ မိမိရရ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ လက္ေတြ ျဖစ္၏။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးရူးရဲ႕ လည္မ်ိဳကို ညွစ္္မိရမည့္ အစား လည္မ်ိဳကို တြန္းမိသြားသည္။
သူ႔ရဲ႕ လက္တစ္ဘက္ကို ခဲထားေသာ ေခြးရူး ပါးစပ္အဟမွာ တြန္းလိုက္သလို ျဖစ္ကာ ေခြးရူးက သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ ခဏခြာသြားကာ အနည္းငယ္ အေဝးက လြင့္သြား၏။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာနဲ႔ လက္မွာ ေခြးရူးရဲ႕ ကိုက္ခဲ ခံထားရမႈေတြက ဗလပြ ၊ လမ္းမေပၚမွာ လူသူူ အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။ ေခြးရူး ဆိုကတည္းက အိမ္တံခါးကို လံုျခံဳစြာ ပိတ္၍ ျပတင္းေပါက္မွသာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေနာက္က တုတ္ ၊ ဓါး ၊ မွိန္း ဆြဲကာ လိုက္လာေသာ လူေတြကလည္း ဘယ္သူမွေတာ့ ေခြးရူးနဲ႔ ထိပ္တိုက္ မဆံုခ်င္ၾကေခ်။
သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ခြာသြားေသာ ေခြးရူးက ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ရင္း ထြက္ေပါက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခြးရူးက သူနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလး ၾကားထဲမွာ ေရာက္ေန၏။ ဟိုဘက္ကို လွည့္ေျပးမလား ၊ သူနဲ႔ ေခြးရူးလိုက္သူေတြ ဘက္ကို ေျပးမလား ဆိုေသာ သေဘာမ်ိဳး။ ခဏျငိမ္ကာ သြားရည္ တျမားျမားနွင့္ ေခြးရူးက သူ႕ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ေနာက္ကို လွည့္ေျပးဖို႔ ျပင္၏။ ထိုေနရာကား သူ႕အေဖ ၊ အေမ နဲ႔ သူ႕မိဘေတြ အားကိုးေနရေသာ လူငယ္ေလး ရွိေနရာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ သို႔ . . .။
လက္တကမ္း အကြာမွ ေခြးရူးက သူနဲ႔ ေခြးရူးေနာက္လိုက္ေသာ လူေတြဘက္ကို မလာေတာ့ဘဲ သူ႕မိဘေတြရွိရာ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ထဲကို ေျပးဝင္ဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူ ခုနက ေခြးရုူး သူ႕အေပၚ ခုန္အုပ္သလိုမ်ိဳး ၊ ေခြးရူးေပၚသို႔ သူ ခုန္အုပ္လိုက္ ေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျပးအားေၾကာင့္ ေခြးရူးေပၚကို သူ မမွီလိုက္။ မွီရာ မိရာကို ဆြဲလိုက္ေတာ့ ေခြးရူးရဲ႕ ေျခေထာက္ တစ္ဘက္ကို ဆြဲလိုက္မိ၏။ ေျပးဖို႔ တာဆူေနေသာ ေခြးရူးကလည္း သူ႕ေျခေထာက္ကို လာဆြဲ ခံရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ မိရာကို ကိုက္ေလေတာ့သည္။
ေခြးရူး က်ားနာခဲ ခဲကာ ကိုက္ေသာ ေနရာမွာ သူ႕ရဲ႔႕လည္မ်ိဳသို႔ ျဖစ္၏။ လည္မ်ိဳကို ေဘးတေစာင္း အေနအထားျဖင့္ အကိုက္ခံေနရသည္။ သူကလည္း လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ျဖစ္ေအာင္ မိထားေသာ ေျခေထာက္ကို လႊတ္ကာ လက္ႏွစ္ဘက္လံုးျဖင့္ ေခြးရူးကို လည္ပင္းကို ညွစ္သည္။ ေခြးရူးကလည္း ရုန္းရင္း ကန္ရင္းျဖင့္ သူ႔ လည္မ်ိဳကို ပို၍ ခဲထားသည္။ ေနာက္ဆံုး သူ႕ရဲ႕ မသန္လွေတာ့ေသာ လက္က ေခြးရူးရဲ႕ ေက်ာကုန္းမွာ ထိုးမိေနေသာ အရိုးကၽြတ္ မွိန္းသြားကို သြားစမ္းမိသည္။ မွိန္းသြားကို ဆြဲႏုတ္ကာ ေခြးရူးရဲ႕ လည္ပင္းကို ဖက္၍ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႔ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ထိုးသြင္းေလေတာ့သည္။ ေခြးရူးကလည္း သူ႕ရဲ႕လည္မ်ိဳကို ကိုက္ထားရာမွ မလြတ္။ သူကလည္း ဆက္တိုက္ ထိုးေနခဲ႔သည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ တဂိန္ဂိန္ ေအာ္ျမည္လ်က္ ေခြးရူး သူ႕လည္မ်ိဳကို ကိုက္ထားရာမွ လႊတ္ကာ ျငိမ္သက္သြား ေလေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ေခြးရူးေနာက္ကို လိုက္လာေသာ လူေတြကလည္း ခ်က္ခ်င္း အနားကို ေရာက္လာကာ ေခြးရူးကို ပို၍ ေသခ်ာေစရန္ မွိန္းမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းထိုးၾက၏။ သူ႕ တကိုယ္လံုးမွာေတာ့ ေခြးရူးရဲ႕ ေသြးမ်ားႏွင့္ သူ႕ရဲ႕ ေသြးမ်ားက ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေပပြေန၏။ ထုိ႔ျပင္ ေခြးရူးကိုက္ေသာ ဒဏ္ရာ လည္မ်ိဳမွ ေသြးေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ က်လ်က္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႕အနားကို ဘယ္သူမွ ကပ္မလာရဲ။ ေခြးရူးရဲ႕ သြားရည္မွ တဆင့္ ေခြးရူးပ်ံေရာဂါ ကူးစက္ႏိုင္ မဟုတ္ပါလား။ အခုဆို သူ႕မွာ ေသခ်ာေနေပျပီ။
“ ျဖစ္ရေလ ငါ့တူရယ္ ”
ဟု ဆိုကာ သူ႕အနားကို သားမွန္း မသိေသာ သူ႕အေမ တိုးကပ္လာ၏။
“ မလာနဲ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ့္နားကို မလာၾကနဲ႔။ ဒီအေဒၚကို တားထားလိုက္ၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ေခြးရူးပိုးေတြ ကူးသြားႏိုင္တယ္။ သူ႕ကို တားထားၾကပါ။ ”
ေအာ္ေနရင္း ၊ ဟစ္ေနရင္းနဲ႔ သူ ေသြးထြက္လြန္ကာ တရြတ္ဆြဲေနေသာ ေျခေထာက္ႏွင့္ပင္ မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေခြက်သြားကာ သတိလစ္ သြားေလေတာ့သည္။ သူ႕လည္ေခ်ာင္းမွ ေခြးရူး ကိုက္ခံရေသာ ဒဏ္ရာက အေတာ္ပင္ၾကီးကာ ေသြးမ်ားက ဒလေဟာ ထြက္က်ေနသည္ မဟုတ္လား။ လူနာတင္ယာဥ္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚ ၊ လူနာတင္ယာဥ္ ေရာက္လာေတာ့ သူ႕ကို လံုျခံဳေသာ ပလတ္စတစ္ျဖင့္ ပတ္ကာ ေခၚေဆာင္ သြားေလေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ႔ ေဆးရံု မေရာက္ခင္ လမ္းမွာပင္ ေသဆံုးသြား ခဲ႔ေလေတာ့သည္။
တစ္ခါက . . .
ေခြးရူးကိုက္လို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ေသဆံုးျခင္း မဟုတ္ဘဲ ၊ ေခြးရုူးနဲ႔ နပန္းလံုးကာ ေခြးရူုးကို ေသေအာင္ သတ္ျပီး သူပါ အသတ္ အေသခံသြားေသာ လူတစ္ေယာက္ ထိုရပ္ကြက္ေလး တစ္ခုမွာ ရွိေနခဲ႔ဖူးတယ္ ဆိုတာကို ၾကံဳခဲ့သူေတြ ၊ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ခဲ့သူမ်ားက ထပ္ဆင့္ေျပာျပၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တျခားလူေတြ ေခြးရူး ဆိုရင္ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာကို ထြက္ေျပးသြားၾကေပမဲ႔ ဘာလို႔ ဒီလူကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္က အဘိုးအဘြားနဲ႔ ေမြးစားသားေလး အတြက္ အသက္ေသတဲ႔ အထိ အေသခံရင္း ေခြးရူးကို တိုက္ခိုက္သြားတယ္ ဆိုတာ နားမလည္ၾကဘူး။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ေပမဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ နားမွာ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေခြးရူး တိုက္ပြဲ အေၾကာင္းကို ၾကံဳတိုင္း တသသ ေျပာေလ့ ရွိၾက၏။ ထိုအထဲတြင္ သူတို႔ရဲ႕ ရန္ကို ကာကြယ္ရင္း အသက္ေပးသြားသူ ဆိုကာ တအံ့တၾသ ေျပာဆိုေနေသာ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းေသာ အဘိုး အဘြားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေမြးစားသားေလးလည္း ပါဝင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္. . . . .
သို႔ေသာ္ . . .
သူတို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေခြးရူးကို ဘာလို႔ အသက္ အေသခံကာ တိုက္ခိုက္သြားတယ္ ဆိုတာကို မအံ့ၾသေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ႔ပါသည္။ ထိုသူသည္ ေခြးရူး အကိုက္ခံရလို႔ လည္မ်ိဳမွ ေသြးေတြ ထြက္ကာ ဒဏ္ရာရေနေသာ အမည္မသိ လူကို ေဆးရံုကားျဖင့္ ေခၚေဆာင္သြားေသာ အခါမွာ လုိက္ပါသြားခဲ႔ေသာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။
ေဆးရံုကို မေရာက္ခင္မွာပင္ အသက္ ဆံုးရံႈးသြားေသာ ထိုလူ႕အတြက္ တာဝန္ယူသင့္သည္မ်ားကို ယူရန္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ေခြးရူး ကိုက္ခံရကာ ေသဆံုးသြားခဲ႔ေသာ ထိုလူ၏ အက်ႌ ရင္ဘတ္စ ဟေနရာမွ ထိုသူ ေရးထိုးထားေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ထိုေဆးမင္ေၾကာင္မွာ အသည္းပံု ႏွစ္ထပ္ထဲတြင္ “ မိဘေမတၱာ ” ဆိုေသာ စကားလံုးကို ေရးထြင္းထားျပီး ထိုုစာသားရဲ႕ ေအာက္မွာ ထိုသူ႔နာမည္ကို ေရးထိုးထားပါသည္။
ဒီပံု ၊ ဒီစာကို ေတြ႕လိုက္ကတည္းက ေခြးရူးကိုက္ကာ ေသဆံုးသြားသူမွာ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းေသာ အဘိုး ၊ အဘြားေတြရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးကာ ေထာင္ထဲမွာ ေသဆံုးသြားျပီ ဟု သတင္းထြက္ေနေသာ သား ဆိုတာကို သိလိုက္ရ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ေခြးရူးကိုက္ကာ ေသဆံုးသြားေသာ သူနဲ႔ သူဟာ တစ္ေန႔တည္း ၊ တစ္ခ်ိန္တည္း ၊ ပြဲခင္း တစ္ခုတည္းမွာ ပံုစံတူ နာမည္သာ ကြဲေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ကို ေရးထိုးခဲ႔ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
သူ႔ရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာလည္း အသည္းပံု ႏွစ္ထပ္ထဲတြင္ “ မိဘေမတၱာ ” ဆိုေသာ စကားလံုးကို ေရးထြင္းထားျပီး ထိုစာသားရဲ႕ ေအာက္တြင္ သူ႕နာမည္ကို ေရးထားေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ တစ္ခု သူ႕ရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာလည္း ရွိေနခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထို အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သူ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ျပန္မေျပာျပျဖစ္ခဲ႔ပါ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးသြမ္း ေပေတ ေနခဲ႔ေသာ လူဆိုးလူမိုက္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ “ အျပန္လမ္း ” ဟာ မလွပခဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ အဓိပၸါယ္ေတာ့ မမဲ႔ခဲ႔ေပ။
ဒါေပမဲ႔ . . . . . အရာရာက ျပီးဆံုးသြားေခ်ျပီ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို ျပန္လည္ ခံစားကာ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဆိုးေပေတေလ ခ႔ဲေသာ မာန္ ၊ တုံးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ဆိုေသာ ပံုစံ ၊ ဘယ္သူ႕မွ ထီမျမင္ဘူး ဆိုေသာ ဟန္ တို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာဂါ ႏွင့္ ဒဏ္တို႔က သူ႕ကို စုစည္းကာ အဝင္အထြက္ မ်ားခဲ႔ေသာ ေထာင္ထဲမွာ ေပျဖစ္လိုက္ ၊ တူျဖစ္လိုက္ျဖင့္ ၊ သူ႕ကို ထုလိုက္ ၊ သူက ထုလိုက္ျဖင့္ အသားက်ကာ အသက္အရြယ္ဒဏ္ ၊ အရက္ဒဏ္ ၊ ေထာင္တြင္းက ေထာင္သား အခ်င္းခ်င္း တိုက္ကြက္ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ သူ ဆိုတဲ႔ သူဟာ သူ မဟုတ္ေတာ့သလိုပင္ ျဖစ္ခဲ႔ရျပီ။
ဘယ္ဘက္ တရြတ္ဆြဲေနတဲ႔ ေျခေထာက္ကို အားတင္းေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အေပၚက ဖိထိုးေနတဲ႔ ေနေရာင္ကို အံတုကာ လွမ္းေလွ်ာက္ရာ အေရွ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေရခ်မ္းစင္ေလး တစ္ခုကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျမင္ေတာ့မွ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္လာသလို ပါးစပ္ အာခံတြင္းထဲမွလည္း ရုတ္တရက္ ေစးထန္သြားသလို ျဖစ္မိ၏။
သူ အေတာ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္း လာခဲ႔ရတာကို သူသိ၏။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ျဖတ္သန္း ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔ျပီးျပီလဲ ဆိုတာကို သိဖို႔ သူ ေနာက္သို႔ လံုးဝ လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သူ ထိုေနရာကို မုန္းေနခဲ့ပါျပီ။ သူ အခုေတာ့ အိမ္သို႕သာ ျပန္ခ်င္မိသည္။ သူ႔အိမ္မွာ သူ႕ကို ေမွ်ာ္ေနမည့္ သူ႕ဖခင္ နဲ႔ သူ႕မိခင္ ရွိေနသည္။ သူ႕မိဘ ႏွစ္ပါးကေတာ့ သူ႕ကို အျမဲတမ္း ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။ အိမ္ကို ျပန္လာခ်င္မွ လာတတ္ေသာ သားကိုပင္ မိဘတို႔ ထံုးစံ အတိုင္း ေမွ်ာ္ေနတတ္သည္။
ေဟာ . . . ေရာက္ျပီ. . .၊ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို ေရာက္လာျပီ။ ေစးပိုင္ေနေသာ အာခံတြင္းထဲကို ေရေလး တစ္ေပါက္ေလာက္ ေလာင္းထည့္လိုက္ရရင္ အခုေန အခ်ိန္မွာ သူ႕အတြက္ နတ္သုဒၶါနဲ႔ပင္ မလဲႏိုင္ပါေခ်။ တရြတ္ဆြဲေနေသာ ေျခလွမ္းကို ပို၍ ျမန္ေအာင္ အားစိုက္ထုတ္ကာ ေရခ်မ္းစင္ေလးဆီကို အားယူ လွမ္းလုိက္၏။ ဂမူးရွဴးထိုး သူ႕လက္က ေရခ်မ္းစင္ အိုးေလးဆီကို လွမ္းလိုက္ေတာ့ ေရအိုးကို ဖုံးထားေသာ ပလတ္စတစ္ ပန္းကန္ျပားေလး ေပၚမွာ ေရခြက္က ရွိမေန။
“ ဟင္ ” ခနဲ သူ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္သြားျပီး ေရအိုး အဖံုးေလးကို လွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရအိုးထဲမွာ ေရက ဗလာ။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ႔ျပီ မသိႏိုင္။ ေရအိုးကုိ တည္ထားေသာ ေအာက္ေျခမွ အထိုင္ သဲမ်ားကပင္ ရင့္ေရာ္ကာ ေသြ႕ရွရွ ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။ လူသူ ကင္းမဲ႔ရာ ေနရာမွ ေရခ်မ္းစင္ ဆိုေတာ့လည္း ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းသူနဲ႔ ေဝးကြာေနေပလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါလား။ အရင္ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဆိုင္ၾကီး သို႔မဟုတ္ ေနရာတစ္ခု ရွိခဲ႔ဟန္ တူ၏။ ယခုေတာ့ ဖုန္ႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ျမက္ရိုင္းမ်ားသာ ေနရာယူလ်က္။
ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ေခတၱခဏ မွီခြင့္ ရတဲ႔ ေရခ်မ္းစင္ေလးကိုပင္ ေက်းဇူးတင္မိပါေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူ ခရီးဆက္ရဦးမည္။ သူ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ႏွစ္ေက်ာ္ အိမ္ကေန ေလ့လြင့္ခဲ႔ေသာ အခ်ိန္ကာလ အေတာအတြင္းမွာ ဒါ ပထမဦးဆံုး အၾကိမ္ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ႔တာ ျဖစ္၏။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဆံုး အၾကိမ္ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚတာဟု ဆိုခ်င္လည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သူ႕စိတ္ေတြက သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို သယ္ေဆာင္သြားၾကျပန္သည္။
သူ တရြတ္ဆြဲေလွ်ာက္ရင္း ေျမနီလမ္းရွည္ၾကီးရဲ႕ အဆံုးမွာ ေနာက္ထပ္ ေရခ်မ္းစင္ တစ္အိုးကို ခပ္ျပျပ ျမင္လိုက္မိသည္။ အမိုးအကာ ဗလာနဲ႔ ေရဆာေနေသာ သူ႕အတြက္ ဒီေရခ်မ္းစင္ေလးက အိုေအစစ္ပဲ မဟုတ္လား။ တရြတ္တိုက္ ဆတတ ဆြဲေလွ်ာက္ရင္း ေျခလွမ္းတို႔ကို သြက္သည္ထက္ သြက္ေအာင္ သူလွမ္းသြားမိသည္။
ေရခ်မ္းစင္ေလးနား ေရာက္ေတာ့ လူသူက စည္ကားလွသည္။ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို တည္ထားသူက အနီးနားမွာ ရွိေနေသာ ဆိုက္ကားဂိတ္မွ ဆိုက္ကားသမားမ်ား ျဖစ္ဟန္တူ၏။ သို႔ေသာ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ထားေသာ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို ၾကည့္ကာ သူတို႔ အေတာ္ကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ထားတယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပစရာ မလိုေတာ့ပါ။ အနီးနားမွာ ရွိေနေသာ ကားမွတ္တိုင္မွ သက္ဆိုင္ရာ ကားအလာကို ေမွ်ာ္ေနၾကေသာ ခရီးသည္တိုင္းက သူ႕ကို မႏွစ္ျမိဳ႕သလို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲသြားၾကသည္။
ေပေရ မေနေသာ္လည္း စုတ္ျပတ္ ညစ္ႏြမ္းေနေသာ အက်ႌအစုတ္နဲ႔ ပုဆိုး အႏြမ္းေၾကာင့္ သူ႕ကို လူေတြ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ သူ ထြက္လာရာ ေျမနီလမ္းရဲ႕ အဆံုးမွာ ရွိေနေသာ ေနရာေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူကလည္း ထိုေနရာမွာ ထြက္လာသည္ ဆိုတာ ေမးစရာ မလိုေအာင္ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ေျမနီလမ္း တေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ခဲ႔တဲ႔ ေျခေထာက္ေတြက ေျမဂဝံေတြျဖင့္ ရဲရဲနီလ်က္ ရွိေနခဲ႔၏။ အဝတ္အစားထက္ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား အေပၚ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ျခင္းလား ဟု ေတြးမိကာ သူ ပို၍ ဝမ္းနည္းမိသည္။
ဘယ္သူကမွ သူ႕အေပၚ ၾကည့္မေနေတာ့ေပမဲ႔ အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္က သူ႕အေပၚကို ဖိဖိစီးစီး က်ေနတယ္ လို႔ သူခံစားေနရသည္။ တရြတ္ဆြဲေနတဲ႔ သူ႕ေျခေထာက္ တစ္ဘက္ကို ေရခ်မ္းစင္ေလးရဲ႕ ေအာက္ေျခမွ ေထာက္ကန္ထားေသာ ေဒါက္တိုင္ေလးျဖင့္ သိမ္ငယ္စြာ သူ ကြယ္ထားမိ၏။ အရင္ကလို သူစိတ္နဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ထိုလူမ်ားကို မိုက္မိုက္ကန္းကန္း ရိုင္းစိုင္းေသာ အျပဳအမူ ၊ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ သူ တံု႔ျပန္မိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ယခု သူမွာ အရင္က သူ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။
ဆီနဲ႔ ကင္းေဝးေနေသာေၾကာင့္ ၾကမ္းေထာ္ကာ မြဲေျခာက္ေျခာက္ အေရာင္ေျပာင္းေနေသာ ေခါင္းမွ ဆံပင္တို႔ကလည္း ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ အဖ်ားမ်ားျဖင့္ ေကာ့ညႊတ္မတတ္ လႊင့္ပ်ံေန၏။ တံစက္ျမိတ္ ထုတ္ထားေသာ ေရခ်မ္းစင္ကို တည္ေဆာက္သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ေစတနာက သူ႕အတြက္ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေစ၏။ တရွိန္းရွိန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ အပူဒဏ္ကို ေခါင္းေပၚ က်ေရာက္ျခင္းကို ေရွာင္လႊဲရန္ ထိုတံစက္ျမိတ္ထဲသို႔ သူ႔ေခါင္းေလးကို ထိုးထည့္ထားႏိုင္သလို ၊ သူ႕ကို မႏွစ္ျမိဳ႕သလို ရြံရွာ မ်က္ဝန္း အစံုေပါင္း မ်ားစြာကိုလည္း ခဏတာ ေရွာင္ကြင္းႏိုင္ေပသည္။
ေစးထန္းေနေသာ အာခံတြင္းသို႔ ေသာက္ေရ အနည္းငယ္ ေလာင္းထည့္ႏိုင္ဖို႔ ေရခ်မ္းစင္ေလးထဲမွ ေရအိုးေလးကို သူၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ထြက္မေျပးနိုင္မွန္း သိသိနဲ႔ကို ၾကိဳးတုပ္ခံထားရေသာ တျခားမွ ေသာက္ေရခြက္မ်ားကဲ႔သို႔ မဟုတ္။ ေဘးမွာ ေရမ်ားပင္ စိမ့္က်ေနေသာ သဲအိုး ၊ ဖုန္ အညစ္အေၾကး ကင္းစင္ေသာ ေသာက္ေရအိုးဖံုး ၊ ေခ်းေညွာ္ ကင္းစင္ေသာ စတီးေရခြက္ ေျပာင္လက္လက္ ၊ ထိုေရအိုးဖံုး နဲ႔ ေရခြက္ကို ကာကြယ္ ေပးထားေသာ ဝါးေၾကာျဖင့္ ယက္လုပ္ထားေသာ အဖံုး တစ္ခုကလည္း တိတိပပ ဖံုးကာ ဖုန္နဲ႔ ျခင္ ၊ ယင္မ်ားကို အံတုကာ ကာကြယ္ေနၾကသည္။
ေရစိမ့္က်ေနေသာ သဲေရအိုးရဲ႕ အေျခ ၊ ေဘးမွာေတာ့ စပါးလံုးေတြကို စိုက္ထားျခင္းေၾကာင့္လား ၊ ေရခ်မ္းစင္ေလးရဲ႕ အေပၚဘက္ သံခ်က္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ စာကေလးမ်ား စားဖို႔ စပါးတြဲကေလးက က်ေရာက္မႈေၾကာင့္လား မသိေသာ စပါးပင္ေပါက္ စိမ္းစိမ္းကေလးမ်ားက ျမင္ရသူတိုင္းကို မေသာက္ခင္ကပင္ ေရငတ္ေျပသြားေတာ့ မေလာက္ ေအးခ်မ္းမႈမ်ားျဖင့္ စိမ့္ခ်မ္းေနေစ၏။ သူ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္ရန္ ဖံုးထားေသာ အဖံုးကို ဆြဲမကာ လွပ္လိုက္ျပီး ေသာက္ေရအိုး အဖံုးကို မကာ ေရခြက္ကို လက္ျဖင့္ ကိုင္ဖို႔ ေရခြက္မွ လက္ကိုင္ကြင္းသို႔ သူ႕လက္ညွိဳးျဖင့္ ထိုးသြင္းေတာ့ သူ႔လက္ညွိဳးက ပံုပန္းက်နစြာ ဝင္ေရာက္သြားျခင္း မရွိ။
ေရေသာက္ခ်င္ေဇာျဖင့္ ေစးထန္းေနေသာ ခံတြင္းမွ လွ်ာျဖင့္ ေျခာက္ေသြ႔ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္း တစ္စံုကို သပ္ကာ သူ ထပ္ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။ သူ႕ရဲ႕ ညာဘက္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူ လိုရာသို႔ လိုက္ပါႏိုင္ရန္ သူ႕စိတ္ရဲ႕ ေစခိုင္းမႈအတိုင္း ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့။ ဒီေရခြက္ကေလးဆီကို ေရာက္ဖို႔ အေတာ္ကို တုန္ယင္စြာျဖင့္ အားယူေနရ၏။ သူ႕လက္ေတြက ထိလို႔ ထိမွန္းပင္ မသိ ၊ ကိုင္လို႔ ကိုင္မိမွန္းပင္ မခံစားရ ၊ စိတ္ကသာ ေရွ႕ကို ၾကိဳေရာက္ေနခဲ႔ျပီး လက္က တုန္ခ်ိစြာ ေႏွာင့္ေႏွးလ်က္ ရွိသည္။ အံ့ၾသမႈ ၊ ေတြေဝမႈ ၊ စိုးရိမ္မႈ ၊ ရွက္ရြံမႈတို႔ေၾကာင့္ သူ ပိုၾကိဳးစားေလေလ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ပိုျဖစ္လာခဲ႔ေလေလ။
“ ဦးေလး ေရေသာက္ မလုိ႔လား ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကူခပ္ေပးမယ္ေလ ”
အေနာက္မွ ဂရုဏာသံေတြ လိႈင္းထေနေသာ အသံ တစ္ခုက သူ႕နားထဲသို႔ တိုးဝင္လာသည္။ ကိုယ္ကို မလွည့္ဘဲ ၊ ဦးေခါင္းသာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ အင္း . . . ေရေသာက္ခ်င္လို႔ပါ ငါ့တူရယ္ ၊ ဦးေလး လက္ေတြက ခပ္ရခက္ေနတယ္။ ”
“ ဒါဆို ေနေန ဦးေလး ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ေပးမယ္။ ”
သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ယို႔ေပးလိုက္ေတာ့ လူငယ္ေလးက သူ ကိုင္ရခက္ေနေသာ ေရခြက္ကို ကၽြမ္းက်င္စြာ ယူခပ္ကာ ေရတစ္ခြက္ သူ႕လက္ထဲကို ထည့္ေပး၏။ သူ ဆြဲယူကာ ေသာက္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ အႏိႈင္းမဲ႔ေသာ ေအးခ်မ္းျခင္း တစ္မ်ိဳးက တုိးဝင္စီးဆင္းသြားသည္။ ဘဝ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ဒီတစ္ခါ ေသာက္ရတဲ႔ ေရက အရသာ အရွိဆံုးပါပဲလား။ ဒီလို ေရခ်မ္းစင္ေလးနဲ႔ သူ ငယ္ငယ္က ဒီလို အေတြ႕အၾကံဳ ရွိခဲ႔ဖူးတာကို ျပန္လည္ကာ သိရမိ၏။
တစ္ခါက . . .၊ တိတိက်က ဆိုရရင္ သူ ငယ္ငယ္က. . .၊ သူတို႔ အိမ္ေရွ႔မွာလည္း သူ႔အေဖ တည္ထားေသာ ေရခ်မ္းစင္ေလး ရွိခဲ႔ဖူးသည္။ အေဖက လိုအပ္တာေတြ ေန႔တိုင္း ျပင္ဆင္သလို ၊ အေမကလည္း မနက္တစ္ၾကိမ္ ညေနတစ္ၾကိမ္ ေရအိုးေလးကို ေရျဖည့္ေပးတတ္သည္။ လမ္းသြားသူေတြ အားလံုး အေမာေျပ ေရခ်မ္းစင္မွ ေရခပ္ေသာက္ၾက၏။ ေသာက္သူေတြ ရႊင္လန္းၾကသလို ၊ ထိုေသာက္သူမ်ားကို ၾကည့္ကာ တည္ထားေသာ အေဖ နဲ႔ အေမလည္း ၾကည္ႏူးၾက၏။ လမ္းေဘး ေရခ်မ္းစင္ ဆိုေတာ့လည္း လူေပါင္းစံု ခပ္ယူကာ ေသာက္ၾက၏။ အေဖ နဲ႔ အေမကေတာ့ ဘာမွ မဆို ၊ ေန႔စဥ္ ေဆးေၾကာသန္႔ရွင္း၏။ ျဖည့္တင္း၏။
ဒါေပမဲ႔ သူကေတာ့ ဒီအေျခအေနကို အဆင္မေျပ ၊ သူဖုန္းစားမ်ား ေရခ်မ္းစင္မွာ ေရေသာက္ဖို႔ ျပင္ရင္ ထြက္ေအာ္တတ္၏။ အမိႈက္ေကာက္သူ ၊ ပလတ္စတစ္ေကာက္သူမ်ား ေရေသာက္ဖို႔ လာရင္ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ လက္နဲ႔ မေသာက္ဖို႔ ၊ မကိုင္ဖို႔ သူ ထြက္ေျပာ၏။ အရက္မူးသမားမ်ား ေရဆာ၍ ေသာက္ဖို႔ ကပ္လာရင္ အေဖေရ အရက္သမား အရက္နဲ႔ ေရာဖို႔ ေသာက္ေရ လာခပ္ေနျပီ ဟု ေအာ္တတ္၏။ ထို႔အတူ လူေတြက မေကာင္းဘူး ခိုးတတ္တယ္ ဟု သူ ဟစ္ေၾကြးကာ ေရခြက္ေလးကိုလည္း သံၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ထား၏။
“ လိုေနလို႔ ယူတာပဲ သားရယ္ ၊ ယူပါေစ။ အေဖတို႔ အသစ္ဝယ္ထားပါ႔မယ္ ”
ဆိုေသာ အေဖ့ စကားကို သူ ကန္႕ကြက္ကာ သံၾကိဳးၾကီးၾကီး ၊ ခပ္တိုတိုျဖင့္ ထူးခတ္ထား၏။ ထို႔အက်ိဳး ရလာဒ္မွာ ေရခ်မ္းစင္ေလးမွ ေရေသာက္ ေသာက္သူမ်ားသည္ ခါးမတ္စြာ ေသာက္ခြင့္ မရေတာ့။ ေရခ်မ္းစင္ေလးထဲကို ေခါင္းကို ငံု႔ကိုင္းကာ ေသာက္ၾကရသည္။ ဒါမွလည္း ထူးခတ္ထားေသာ ေရခြက္ေလးနဲ႔ ေရေသာက္ရန္ နႈတ္ခမ္းတို႔ ထိေတြ႕ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။ ဒါကိုပင္ သူက ဂုဏ္ယူ၍ ဝင့္ၾကြားေနေသးသည္။
“ သူမ်ား လုပ္ေပးထားတဲ႔ ေရခ်မ္းစင္မွာ ေရ အလကား ေသာက္ရတာပဲ။ ဒီေလာက္ နည္းနည္းေတာ့လည္း အေလးျပဳဦးမွေပါ႔ ”
ဟု ဆို၏။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို အေဖကလည္း ေန႔တိုင္း သန္႕ရွင္းေန ၊ အေမကလည္း တစ္ေန႔ ႏွစ္ၾကိမ္း ျဖည့္တင္းေနပါလ်က္နဲ႔ ေရဝင္ေသာက္သူ က်ီးနဲ႔ ဘုတ္ဘုတ္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ လူေတြ အားလံုး ေရငတ္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ မ်က္ႏွာလႊဲကာ ေက်ာ္သြားၾက ေလေတာ့သည္။ ဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕တို႔ ေရခ်မ္းစင္ေလးထဲက ေရမ်ားမွာ အေငြ႕ပ်ံ၍ ကုန္ျခင္းမွ လြဲ၍ ေရေလ်ာ့ပါးျခင္း မရွိေတာ့။ ေနာက္ဆံုး အေဖ နဲ႔ အေမကပါ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို ဂရုမျပဳၾကေတာ့ေပ။ ေရခ်မ္းစင္ေလး နိဂံုး အျဖစ္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပိဳလဲသြားမွန္းေတာင္မွ သူ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
ေရခြက္ထဲမွ လက္က်န္ေရေလးကို တရွိန္ထိုး အားျဖင့္ ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ အလွ်ံျငီးျငီး ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးစကို ေရျဖင့္ ပက္ျဖန္း လိုက္သကဲ႔သို႔ သူ႕ခႏၶာက္ိုယ္ တစ္ခုလံုး ေအးခ်မ္းသြား၏။ သူ႕ေဘးနားမွာ ေရခပ္ေပးေသာ လူငယ္ေလးက ေနာက္ထပ္ လိုရင္ သူ႕ကို ခပ္ေပးဖို႔ အသင့္ ျဖစ္ေန၏။
“ ယူဦးမလား ဦးေလး ”
“ ေတာ္ပါျပီကြယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ”
သူ႕လက္ထဲမွ ေရခြက္ အလြတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ျပီး သူ႕ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ေမးသည္။
“ ဒါနဲ႔ ဦးေလးက ဘယ္ကို ျပန္မွာလဲ ”
တကယ္ေတာ့ အရင္ကဆို သူ႕မွာ ျပန္စရာ ေနရာမ်ားစြာ ရွိေန၏။ တစ္ရြာတစ္က်ီ ေဆာက္သကဲ႔သို႔ ဆိုးေပေတကာ သူနဲ႔ ထိမ္းျမားျခင္း ၊ မထိမ္းျမားျခင္း ဆိုကာ သူ႕ရဲ႕ ဇနီးေပါင္းမ်ားစြာ ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိေန၏။ သုိ႔ေသာ္ အခု ေနာက္ဆံုး သူ ႏွစ္ရွည္ အျပစ္ဒဏ္ ခံရအျပီး ၊ ထုိအျပစ္ဒဏ္ေတြ ခံေနစဥ္ ရန္ျဖစ္ျပီး ျပစ္မႈ ထပ္တိုး တိုက္ပိတ္ခံရျပီး ၊ ရန္ျဖစ္တိုင္း ကြဲျပဲ ဖူးေယာင္ျခင္း စေသာ စေသာ ျပစ္ခ်က္ ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ သူ အထဲမွာပင္ ေလတစ္ခါ ျဖတ္အျပီးမွာေတာ့ သူ႕အတြက္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ ဆိုတာေတြက ဘာမွ မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္သြားခဲ႔ရသည္။
သူ႔အတြက္ ထိုသူတို႔က မရွိေတာ့တာ ျဖစ္ႏိုင္သလို ၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကလည္း မရွိေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူ ဘာမွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူ႕ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲ စိတ္အစဥ္ထဲမွာ အခု ေလာေလာဆယ္ ေတာင့္တေနခဲ့တာက သူ႕ငယ္စဥ္က ဆိုးေပ ခဲ႔သမွ်ကို ခါးစည္း ခံခဲ႔ေသာ သူ႕ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးထံကိုပဲ သူ ျပန္ခ်င္ေနမိသည္။ မိဘ ႏွစ္ပါးရဲ႕ ရင္ခြင္က သူ႕အတြက္ အျငိမ္းခ်မ္းဆံုး ျဖစ္မယ္ ဟု သူ ယံုၾကည္ေနမိသည္။
“ ဦးေလး မိဘေတြဆီကို ျပန္ခ်င္တယ္ ”
သူ႕ရဲ႕ စကားသံေတြထဲမွာ မေရရာမႈေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ပါဝင္သြားပါလိမ့္မည္။ သူ႕မိဘေတြ လက္ရွိ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနေသးလား ဆိုတာ သူကလည္း ေသခ်ာ မသိခဲ႔ပါ။ ထိုေလသံကုိ လူငယ္ေလးကလည္း သိရွိ ခံစားလိုက္မိပံု ရသည္။
“ ဦးေလး မိဘေတြကေရာ ရွိေသးရဲ႕လား ၊ ဘယ္မွာ ေနၾကလဲ ”
ရွိေသးရဲ႕လား လို႔ လူငယ္ေလး ေမးလိုက္ေတာ့မွ သူလည္း ရုတ္တရက္ ဝမ္းနည္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေဝ့တတ္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ပုတ္ခတ္ဖယ္ရွားျပီး . . .
“ အရင္ကေတာ့ ျမိဳ႕သစ္တစ္ခုမွာ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းတယ္။ ဦးေလးနဲ႔ မေတြ႕တာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ မကေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ရွိမွ ရွိၾကပါေတာ့မလား။ ”
ျမိဳ႕သစ္ တစ္ခုရဲ႕ နာမည္ကို ေျပာရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်က္ဝန္း အစံုနဲ႔ သူ လူငယ္ေလးကို ေဝ့ဝဲ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ဘယ္က လာတာလဲ လို႔ မေမးခဲ႔ေသာ ၊ ဦးေလးက ဘာျဖစ္လာတာလဲ လို႔ မေမးခဲ႔ေသာ ၊ ဘာေတြ လုပ္ခဲ႔တာလဲ လို႔ မေမးခဲ႔ေသာ ဒီလူငယ္ကိုပင္ သူက ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ သူ အရင္က ဆိုးခဲ႔ ေပခဲ႔ ေတခဲ႔ မိုက္ခဲ႔ ေပမဲ႔ အခုေတာ့ သူ လိမၼာခ်င္သည္။ လိမၼာ ေနပါျပီ။
“ ေၾသာ္. . . အဲဒီက ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေန ကားစီး သြားရင္ . . . . ၊ ”
သူငယ္ေလးက စကားကို ေခတၱရပ္ကာ သူ႕ကို အားနာသလို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ျပီးမွ . . .
“ ဒီကေန လိုင္းကား စီးသြားရင္ေတာ့ ဦးေလးကို ဘယ္ကားမွ တင္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ကားစီးပါ ဆိုျပီးပဲ ေျပာလိမ့္မယ္။ ကုန္တင္ကားေတြနဲ႔ ျဖစ္သလို ဒီေနရာကေန လိုက္မွပဲ ရလိမ့္မယ္။ ”
“ - - - - - ”
“ ဦးေလး ခဏ ေစာင့္ႏိုင္ရင္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကုန္တင္ကားက အဲဒီျမိဳ႕သစ္ ေဘးကို ျဖတ္သြားတဲ႔ ကားလမ္းကေန သြားဖို႔ ရွိတယ္။ အဲဒီကားကို လမ္းၾကံဳ လိုက္စီးေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေပးပါ႔မယ္။ ဒီၾကားထဲ လိုင္းကားနဲ႔ အဆင္ေျပရင္လည္း လိုက္သြားေပါ႔။ ”
သူ႔အေပၚမွာ ဒီလို လူတန္းေစ့ထားကာ ေျပာဆိုတာနဲ႔တင္ ေက်းဇူး တင္ေနမိပါျပီ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာေနတဲ႔ သူ႔ အဖို႔ ကားလမ္းေတြ တိုးခ်ဲ႕တာ ဘာညာ သူ မသိပါ။ အရာရာဟာ သူနဲ႔ သူစိမ္းျပင္ျပင္သာ ျဖစ္ေနခဲ႔သည္။
“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ငါ့တူရယ္ ”
“ ဒါဆို ဒီနားမွာ ခဏေလး ေစာင့္ ဦးေလး။ ဦးေလး လမ္းမွာ ေသာက္ဖို႔ ေရတစ္ပုလင္း ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ”
သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္ လူငယ္ေလးက လွစ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေရသန္႔ဘူးကို ေရျဖည့္ထားေသာ ဘူးကို ကိုင္ကာ တျခား တစ္ဘက္ကေတာ့ ခုနက သူေသာက္ထားတဲ႔ ေရခ်မ္းစင္မွ ေသာက္ေရခြက္ကို ကိုင္ထား၏။ ခုနက သူေသာက္ထားတာကို ျပန္လည္ ေဆးေၾကာ သန္႔စင္ခဲ႔ဟန္ တူ၏။
“ ေရာ့ ဦးေလး ၊ ဒါက လမ္းမွာ ေသာက္ဖို႔ ေရဘူးေပါ့။ ကားၾကံဳကေတာ့ သူတို႔က ညေနေစာင္းမွ ထြက္မွာ ဆိုေတာ့ ဦးေလး ကားဂိတ္က ထိုင္ေစာင့္ေနခ်င္ ေစာင့္ေနလို႔ ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၂ နာရီေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရလိမ့္မယ္။ ”
“ ေအးပါကြယ္ ေက်းဇူးပါပဲ ”
ေျပာလည္း ေျပာ ေကာင္ေလး လွမ္းေပးေနေသာ ေရသန္႔ဘူးေလးကို လွမ္းယူကာ တရြတ္ဆြဲေနေသာ ေျခေထာက္ကို ေျမမွာ ေသခ်ာ ေထာက္တည္မိေအာင္ ေရခ်မ္းစင္ေလးကို မွီကာ အားယူေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို အနည္းငယ္ မတ္လိုက္ျပီး လွမ္းထြက္ကာ ကားမွတ္တိုင္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ႔၏။ သူ႕ကို ျမင္တာနဲ႔ လူေတြ တြန္႕ဆုတ္သြားသလို ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ဖယ္ခြာသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ႏွာေခါင္းရံႈ႕လ်က္ ၊ တခ်ိဳ႕က မ်က္ေစာင္းခဲလ်က္ ၊ တခ်ိဳ႕က မသိက်ိဳးကၽြံျပဳလ်က္။
သူ အရင္ ျမင္ေနက်ထက္ ကားလမ္းမေပၚမွာ ကိုယ္ပိုင္ကား ၊ အငွားကား ၊ လိုင္းကားမ်ားက ပိုမိုမ်ားျပားလ်က္ ရႈပ္ေထြးေပြလီေန၏။ သူ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနမိသည္။ သူ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္သည္။ ဒီထက္ ပိုျပီး ျမန္ျမန္ သူ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ခ်င္သည္။ ျပစ္ဒဏ္က မလြတ္ခင္ကတည္းက အရင္က ဆိုးေပေတခဲ႔သမွ်ရဲ႕ ရလာဒ္ အျဖစ္ အသည္းေျခာက္ ေရာဂါျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လေတာင္မွ သူ မခံေတာ့ဘူး ဆိုေသာ ဆရာဝန္ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ စကားသံ အျပီးမွာ သူ ညစဥ္ အိမ္ျပန္သည္ ဟု အိပ္မက္ ျမင္မက္ ေလေတာ့သည္။ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္။ ထိုအိမ္မွာ သူျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတတ္ေသာ သူ႕မိဘ ႏွစ္ပါး ရွိေနႏိုင္ေသးသည္။
“ ျမိဳ႕သစ္ကို . . . ျမိဳ႕သစ္ကို . . . ”
အေတြးေတြထဲက ရုတ္ခနဲ အဆက္ျပတ္သြားေအာင္ ကားစပယ္ယာ ေအာ္သံက သူ႕အၾကားအာရံုကို လာရိုက္ခတ္သည္။ သူ႕မွာ ေထာက္ခံစာလို႔ ေျပာလို႔ ရေသာ ယာဥ္ အလကားစီးခြင့္ လက္မွတ္ေလး ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ သူ႕အိတ္ထဲမွာ က်စ္လ်စ္စြာ သိမ္းဆည္းထားေသာ ဆယ္တန္ အႏြမ္းေလး ေလးခ်ပ္ကလည္း ရွိေနပါေသးသည္။ ေနရာတကာမွာ ထိုေထာက္ခံစာကို သူ အသံုးမျပဳခ်င္ပါ။ သူ ကမန္းကတမ္း ဆယ္တန္ေလး တစ္ရြက္ကို ႏိႈက္ကာ လိုင္းကားသို႔ တတ္ရန္ ေျခကို တရြတ္ဆြဲကာ ထလိုက္၏။ သူလိုက္ပါမည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စပယ္ယာက လွမ္းေမးသည္။
“ ဦးေလးက ဘယ္သြားမွာလဲ ”
“ ျမိဳ႕သစ္ကိုပါ . . . ”
“ မေရာက္ဘူးခင္ဗ် . . . ”
“ ဟင္ . . အခုနပဲ ျမိဳ႕သစ္ကို ဆိုျပီး ေအာ္ေနေသးတယ္ေလ။ ”
“ အင္း . . ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ကား စီးပါ ဦးေလး။ ဒီကားက က်ပ္ေနလို႔ပါ ”
“ - - - - - ”
သူ႕ကို ေျပာျပီး စပယ္ယာက ဘာမွ ခံစားခ်က္ မရွိတဲ႔ မ်က္ႏွာျဖင့္ တတ္မည့္ တျခားခရီးသည္မ်ားကို ဆက္ေခၚေနသည္။ သူ အရင္က စိတ္ ၊ အရင္က အေျခအေန ဆိုရင္ ထိုစပယ္ယာ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ေသြးခ်င္းခ်င္း နီေပေရာ့မည္။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ သူ႔မွာ ဒီစိတ္ေတြ မရွိေတာ့ သူ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုပဲ ရွိ၏။ သူ အိမ္ျပန္ခ်င္သည္။ အိမ္သို႔ ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ခ်င္သည္။ သူ႕ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမည့္ မိဘေတြ ရွိေနသည္။
ရင္ထဲမွာ ညစ္ေထြးေထြးနဲ႔ လံုးေထြးျပည့္ညွပ္ကာ ေနရ ထိုင္ရ ခက္ေစသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ရဲ႕ စိတ္အလိုကို လိုက္ခဲ႔ေပါင္းမ်ားစြာကို သင္ခန္းစာ ယူကာ သူ ျပန္လာျပီး ကားမွတ္တိုင္မွ အုတ္ခံုေပၚမွာ သူ ျပန္လည္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဒီကား မရရင္ ေနာက္ကားေတာ့ သူ႕ကို တင္ေခၚသြားႏိုင္ပါရဲ႕ေလ။
“ ျမိဳ႕သစ္ကို . . . ျမိဳ႕သစ္ကို . . . ” လို႔ ေခၚေသာ အသံၾကားတိုင္း လက္ထဲက ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဆယ္တန္ေလးကို ကိုင္ကာ သူ ထိုင္ရာမွ ထျပီး ထိုကားဆီသို႔ သူသြား၏။ သို႔ေသာ္ ကားစပယ္ယာတိုင္းက သူ႕ကို ေနာက္ကားမွ စီးရန္သာ တိုက္တြန္း အၾကံျပဳၾကေလသည္။ ဘယ္ေနာက္ကားလဲ ၊ ေနာက္ကားကလည္း ေနာက္ကားကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ညႊန္းေနျပန္ေလျပီ မဟုတ္ပါလား။ သူ႕တစ္သက္မွာ ဒီလို ခခယယ မေျပာဖူးသလို ၊ ဒီေလာက္လည္း စိတ္ရွည္ရွည္ မေစာင့္ဆိုင္းခဲ႔ဖူးပါ။
သူ႕ရင္ထဲမွာ တစ္ခုပဲ ရွိေနသည္။ သူ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ခ်င္သည္။ သူ႕အိမ္ကို သူ ျပန္လာမည္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတတ္ေသာ မိဘ ႏွစ္ပါး ရွိေနသည္။
“ ဦးေလး လာလာ . . . ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကားၾကံဳလာျပီ။ အဲဒီကားနဲ႔ လိုက္မွပဲ ဒီေန႔ ဦးေလး ျမိဳ႕သစ္ဘက္ကို ေရာက္ေတာ့မွာ . . . ”
အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကားမွတ္တိုင္မွာ သူ ထိုင္ကာ ျမိဳ႕သစ္ကို လို႔ ေအာ္ေသာ ကားေပၚကို တတ္ဖို႔ ဘယ္ႏွစ္စိီး ၾကိဳးစားခဲ႔မိမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့။ ေရခ်မ္းစင္မွာ ေရခပ္တိုက္ေသာ လူငယ္ေလး လာေခၚေတာ့မွ အသိဝင္မိေတာ့သည္။
“ တူေလး သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာျပီလားကြဲ႔ ”
ေျပာလည္း ေျပာ အလ်င္အျမန္လည္း ထကာ တရြတ္ဆြဲလ်က္ လွမ္းေလွ်ာက္ လိုက္မိသည္။ ဒီကားဂိတ္မွာ လာရပ္ေသာ ကားေတြကေတာ့ သူ႕ကို တစ္ကားကမွ တင္ခ်င္စိတ္ မရွိတာ အေသအခ်ာကို သိရွိခဲ႔ျပီ။ အေရွ႕က ေခၚတဲ႔ လူငယ္ေလး ေနာက္ကို လိုက္သြားရင္းမွ လူငယ္ေလး ေခၚသြားတဲ႔ဆီက ဝက္တင္ကား တစ္စီးဆီကို။
“ ဦးေလး ခဏေလး ဒီမွာ ေနဦးေနာ္ ”
ဟု ဆိုကာ ေလာ္ရီကား ေနာက္ဘက္မွာ သူ႕ကို ခဏထားကာ ကားေမာင္းသူ ေနရာမွ လူႏွင့္ အတန္ၾကာေအာင္ စကားေျပာေန၏။ ကားေမာင္းသူက ကားေပၚမွ ဆင္းလာကာ သူ႕ကို ေတြ႕ေတာ့ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါျဖင့္ ျငင္းတာ ေတြ႕ရ၏။ လူငယ္ေလးကလည္း ေတာင္းပန္သလိုမ်ိဳး အတင္းေျပာေနတာ ျမင္ရျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားဟန္ တူသည္။ ကားေမာင္းသူက သူ႕ဆီကို ေလွ်ာက္လာကာ . . .
“ ဒီမွာ ဦးေလး ၊ ဦးေလး ျမိဳ႕သစ္ကို လိုက္ခ်င္ရင္ ေနာက္ခန္းကပဲ လိုက္လို႔ ရမယ္။ ေရွ႕ခန္းကေတာ့ မတင္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္ခန္းကေတာ့ အခု ေလာေလာဆယ္ ဝက္ မတင္ရေသးလို႔ လြတ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ လိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ခဲ႔ေပေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္လည္း ေနခဲ့လို႔ ရတယ္။ ျမိဳ႕သစ္ကို ေရာက္ဖို႔ ဆိုရင္ ဦးေလးကို ဘယ္သူမွ ေခၚခ်င္က်မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ကားနဲ႔ ျဖစ္သလို လိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ခဲ႔ေပါ႔။ ”
သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခင္ လူငယ္ေလးက ၾကားဝင္ကာ ေျပာ၏။
“ ဘယ္ေနရာကပဲ လိုက္ရ လိုက္ရေပါ႔ ဦးေလးရာ အဓိက က ကိုယ္ လိုရာကို ေရာက္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ဟိုေရာက္ရင္ ဦးေလး မိဘေတြနဲ႔ ျမန္ျမန္ေတြ႕ရတာေပါ႔။ ”
အေရွ႕က စကားက ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွ ေနာက္က အဆံုးသတ္စကားက ဆြဲေဆာင္မႈ အား ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ သူ အိမ္ကို အျမန္ဆံုး ေရာက္ခ်င္ေနသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။
“ အင္း . . ဦးေလး လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ လိုက္ခြင့္ျပဳတာနဲ႔တင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္။ ”
“ ကဲ . . ဒါဆိုလည္း ဦးေလး တတ္ေတာ့ . . ”
လူငယ္ေလးက သူ႕ကို ေဖးမစြာ ကိုင္တြယ္ရင္း ဝက္တင္ကား ေနာက္ခန္းသို႔ တတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေပးသည္။ အရင္က ဆိုရင္ ဒီေလာက္ကေတာ့ ကားသံကိုင္း တစ္ခုကို ဆြဲကာ လႊားခနဲ ေက်ာ္ဝင္လိုက္မိေပမည္။ အခုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ တုတ္ခိုင္ေနေသာ လက္အစံု ၊ ေဖာေယာင္ကာ ျပာအမ္းအမ္း ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာနွင့္ ခႏၶာကိုယ္ ၊ ဆတတ ျဖစ္ေနျပီး တရြတ္ ဆြဲေနေသာ ေျခေထာက္တို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထင္တိုင္း ကိုယ္ မလိုက္ႏိုင္။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ေတြကလည္း က်ေနခဲ႔ပါျပီ။
အေပၚကို ကုတ္ျခစ္ျပီး တစ္မ်ိဳး ၊ တြယ္ျပီး တစ္ဖံု ၊ ေအာက္မွ ပင့္တင္ျပီး တစ္ဖန္ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သူ ဝက္တင္ ေလာ္ရီကား ေနာက္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္ခဲ႔ပါေတာ့သည္။ မေန႕က တင္ေဆာင္ခဲ႔ျပီး အညစ္အေၾကးနဲ႔ တျခား အရာမ်ားကို ေရျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပက္ျဖန္း ေဆးေၾကာထားဟန္ တူ၏။ ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္ အကြက္အေျပာက္မ်ားၾကားမွ ခပ္သိုးသိုး အနံ႔က သူ႕ႏွာေခါင္းထဲသို႔ တုိးဝင္လာသည္။ အို . . ဒါက အဓိက မဟုတ္ပါဘူးေလ ၊ သူ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရးကသာ အဓိက မဟုတ္လား။
“ ကဲ. . . ဦးေလး စိတ္ခ် လက္ခ်သာ လိုက္သြားေတာ့ ၊ ျမိဳ႕သစ္ကို ေရာက္ရင္ သူ သတိေပးလိမ့္မယ္။ ဒါဆို ဦးေလး ဆင္းခ်င္တဲ႔ ေနရာေရာက္ရင္ ေျပာလိုက္ ၊ သူ ခ်ေပးလိမ့္မယ္။ ”
“ ေအးကြယ္ ေက်းဇူးပါပဲ . . ”
ေအာက္မွ လူငယ္ေလးက လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ေနခ်ိန္မွာပဲ ေလာ္ရီကားက ေမာင္းထြက္လာခဲ႔သည္။ ထိုင္စရာ ဆိုလို႔ ဘာဆို ဘာမွ မရွိ။ အေပၚမွာ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသလို ေနာက္ခန္း တစ္ခုလံုးကလည္း သူမွ လြဲ၍ ဗလာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီေနာက္ခန္းမွာ ဝက္ေတြကိုသာ တင္ေလ့ရွိသည္။ အခုေတာ့ သူ႕ဘဝက ဝက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ မျခား။ အို . . ဘယ္လိုပင္ ျဖစ္ေနပါေစ သူ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ဖို႔သာ လိုအပ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဝက္ျဖစ္ေနမွေတာ့ မစင္ကို ေၾကာက္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ။
မတ္တပ္ ရပ္ေနရာမွ သူ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူ႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ကလည္း ၾကာရွည္ ရပ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းေတာ့ပါ။ ထိလို႔ ထိမွန္း မသိသလို ၊ လက္အစံုကလည္း ကိုင္လို႔ ကိုင္မွန္း မျမဲခ်င္။ သူ ထိုင္ေနရင္း ျပန္လည္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ဒီေနရာမွာ အခုေရာက္ေနတာ ငါမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။
ဟိုးအရင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက သားတစ္ေယာက္တည္း ရွိလို႔ အလိုလိုက္ထားေသာ သူ႕မိဘေတြ အေပၚမွာ သူ အလြန္ ဆိုးခဲ႔ ေပခဲ႔သည္။ မိဘေတြကလည္း ခ်စ္၍ သူ႕ကို အလိုသာ လိုက္ခဲ႔၏။ သူ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ပို၍ ပ်က္လာခဲ႔သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းကာ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့ေသာ မိဘမ်ားကို သူလိုခ်င္ေသာ ပိုက္ဆံ ရေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ရန္ရွာဖူးသည္။ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးေနေသာ မုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္မ်ားကို အိမ္က မသိေအာင္ ခိုးေရာင္း၍ ပြဲသြားၾကည့္ခဲ႔ဖူး၏။
ေနာက္ဆံုး အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဖဲရံႈးျပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႕မိဘ မဂၤလာဦး အထိမ္းအမွတ္ ျဖစ္ေသာ ၊ တစ္ခုတည္းေသာ အေမ႔ နားကပ္ေလးကို ရေအာင္ ေတာင္းသည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး အလိုလိုက္ခဲ႔ေသာ္လည္း ဒါကိုေတာ့ အေမ လုပ္သူက ခြင့္မျပဳ . . . .၊ ဖခင္ကလည္း သေဘာမတူ။
“ ေပးစမ္းပါဗ်ာ. . . က်ဳပ္ႏိုင္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေပးမွာ. . . ”
“ မလုပ္ပါနဲ႔ သားရယ္။ အေမတို႔မွာ အေရးအေၾကာင္း အတြက္နဲ႔ ျပီးေတာ့ မဂၤလာဦး ပစၥည္းမို႔ သိမ္းထားတာပါ။ ”
“ အသက္ေတြပဲ ၾကီးေနျပီဗ်ာ။ ေပးစမ္းပါ ေသတၱာေသာ့ . . ”
“ မေပးဘူးကြယ္ . . ဒါေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး ”
“ ဟာဗ်ာ . . ခင္ဗ်ားၾကီး ေတာ္ေတာ္ ခက္တာပါလား။ ဟိုမွာ သူတို႔ ဝိုင္းသိမ္းသြားရင္ ခက္မယ္။ ေပးဆို အခုေပး . . ”
သူ႕ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းလာေသာ စရိုက္ေတြေၾကာင့္ ဖခင္က ဝင္ေျပာ၏။
“ မင္းကြာ . . ဒီအရြယ္ ေရာက္တဲ႔ အထိ မိဘ လုပ္စာလည္း ထိုင္စားေနေသးတယ္။ အခု ဖဲရိုက္ဖို႔ကိုေတာင္မွ မိဘဆီကလည္း မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ေလးကို အတင္း လာေတာင္းေနေသးတယ္။ သြား မင္းဖာသာ ရတဲ႔ ဆီက သြားယူ . . ငါတို႔ဆီက လာမေတာင္းနဲ႔ေတာ့ . . .”
“ အာ . . ခင္ဗ်ားၾကီး . . လာရႈပ္ေနေသးတယ္ ”
သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ ဘာဆို ဘာမွ မျမင္ေတာ့ ၊ ပုဏၰားကြယ္မွာ ေထာင္ထားေသာ ထမ္းပိုးကို လက္ေရာက္သြားျပီး တစ္ခ်က္ ေဝွ႕ရိုက္လိုက္တာမွာ သူ႕ အေဖ ပံုလ်က္သား လဲက်သြားတာ မ်က္လံုး ေထာင့္စြန္းထဲက ျမင္လိုက္ရ၏။
“ အေမေလး . . ေသပါျပီေတာ္ ၊ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္လိုက္တာလဲ အဇာတသတ္ ဟင္ ၊ ကိုယ့္ အေဖကိုေတာင္မွ ဒီလို လုပ္ရလား။ လုိခ်င္တာ မရတာနဲ႔ အေဖေတာင္မွ ျပန္သတ္မဲ႔ ပံုေပါ႔။ ေရာ့ . . ဒီမွာ နင္လိုခ်င္ေနတဲ႔ ေသတၱာေသာ့ . . .ယူ . . ျပီးရင္ေတာ့ ငါတို႔ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနဲ႔။ နင့္လို႔ သားတစ္ေယာက္ ေမြးထားမိတာ ဝမ္းေရစပ္တယ္။ ေမြးရက်ိဳး နပ္လိုက္တဲ႔ သား။ အမေလး ၾကည့္ၾကပါဦး. . . အရပ္ကတို႔ရဲ႕ ”
သူကေတာ့ ဘာမွ မျမင္ခဲ႔ပါ။ သူျမင္ေနတာက ဖဲဝိုင္းမွာ ရွိေနတဲ႔ တစ္ဘက္လူဆီမွ ေငြပံုၾကီးမွ်သာ. . ၊ ငါ သြားယူရမယ္ ၊ ငါ ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ရိုက္မယ္ ဆိုေသာ အသိစိတ္မွ်သာ. . . ။ ေနာက္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕ သံေသတၱာေလးဟာ ေဟာင္းေလာင္းေလး ျဖစ္က်န္ေနခဲ႔ပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက သူ အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူ ပို၍ ပို၍ ဆိုးလာခဲ႔ပါေတာ့သည္။
“ ဦးေလး . . . ဦးေလး . . ျမိဳ႕သစ္ထဲ ဝင္လာျပီ။ ဘယ္မွာ ဆင္းမွာလဲ ”
ဘယ္ေလာက္ထိ မ်က္စိကို စံုမွိတ္ကာ သူ အေတြးနက္ေနသည္ မသိ။ ကားေမာင္းေသာ လူငယ္ေလး လွမ္းေျပာမွ သူ အသိဝင္လာသည္။
“ ဟုိ . . ဓမၼရံုၾကီး ရွိတဲ႔ ေနရာမွာ ဆင္းမွာကြဲ႔။ ေနရာ နာမည္ေတြေတာ့ ေမ႔ကုန္ျပီ ”
“ ေၾသာ္ . . ဓမၼရံု ရပ္ကြက္မွာလား ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ေတာ့မယ္။ ဦးေလး ဆင္းဖို႔ အသင့္ျပင္ထားေတာ့ . . ”
“ ဟုတ္လား . . ေအးေအး . . .”
ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရာမွ သူ ေလာ္ရီေဘးေဘာင္မွ သံတိုင္မ်ားကို အားျပဳကာ ထလိုက္၏။ သူ႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက ၾကာၾကာရပ္လို႔ မေကာင္းေတာ့သလို ၊ ၾကာၾကာထိုင္လို႔လည္း မေကာင္းေတာ့။ ျပန္လည္ ေပ်ာ့ေခြကာ က်ခ်င္ေနေသာ ေျခေထာက္ကို အားတင္းျပီး ေဘးမွ သံတိုင္ကိုလည္း ကိုင္ကာ ရပ္လိုက္၏။ သူ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္။ ရင္ထဲမွာ လိႈက္ကာ လိႈက္ကာ ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ႔သည္။
“ ေရာက္ျပီ ဦးေလး . .”
ကားေမာင္းေသာ လူငယ္ေလး ဆီမွ သတိေပးစကား ၾကားရေတာ့ သူ ေလာ္ရီေပၚမွာ သတိထားက ဆင္းလိုက္၏။ သူ႕ကို ကားနဲ႔ တင္ေခၚလာတဲ႔ ကားေမာင္းသူ လူငယ္ေလးကို ကားခ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ လို႔သူ ေမးလိုက္ေတာ့ . . . .
“ မေပးနဲ႔ ဦးေလး ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ခုနကတည္းက ေပးျပီးသြားျပီ။ ဦးေလးကို သူက ကူညီတာတဲ႔။ သူ႕အေဖကလည္း ေထာင္ထဲမွာ ေသသြားဖူးတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေလးကို ျမင္ေတာ့ သူက သူ႕အေဖကို ျမင္ျပီး စာနာေနတာ . . ”
“ ေၾသာ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလကြယ္ ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ ရပါတယ္။ ဒီေနရာ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ၊ ေသခ်ာ ၾကည့္ဦး ”
“ ဟုတ္ပါတယ္။ ၾကာေနျပီ ဆိုေတာ့ သစ္ပင္ေတြ ၊ အေဆာက္အဦးေတြ ေျပာင္းလဲ ေနေပမဲ႔ ဒီဓမၼာရံုၾကီးကေတာ့ မေျပာင္းလဲ ေသးေတာ့ မွတ္မိေနတာေပါ႔။ ”
“ ဒါဆိုလည္း ျပီးေရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္ ဦးေလး ၊ ဂရုစိုက္သြားေပါ႔ ”
“ ေအးပါ . . . ေက်းဇူးပါပဲ ”
လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္ကာ သူ႕ကို တင္ေခၚလာေသာ ဝက္တင္ကားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေသး၏။ ျပီးမွ သူ တစ္ဘက္လမ္းကို ကူးလာခဲ႔သည္။ အရာရာဟာ တိုးတတ္ေျပာင္းလဲေန၏။ အရင္က တဲအိမ္ေလးေတြမွာ အခုေတာ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြ ၊ တိုက္အိမ္ေတြ ျဖစ္ေနေပျပီ။ သူ႕မိဘေတြ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းခ်ေသာ ဆိုင္ေလးမွာပဲ ညေနဘက္ သူ႕မိဘေတြ ဆိုင္ထြက္ေနမလား သူ႕စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ဆိုင္မွာပဲ ရွိၾကေပလိမ့္ဦးမည္။ သူတို႔ ဆိုင္က ေစ်းနားမွာ ဖြင့္ထား၏။
ေစ်းရွိရာ လမ္းကို တေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္လွမ္းကာ သူ ဝင္လာမိေတာ့ အရင္ကထက္ တိုးတတ္ေျပာင္းလဲ လာေသာ အိမ္မ်ား ၊ အေဆာက္အဦးမ်ားကို အားက်ဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ အရင္က သူ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစား ဖူးေသာ ေျမနီ လမ္းကေလးကလည္း အခုေတာ့ ႏိုင္လြန္ ကတၱရာခင္း လမ္းျဖစ္ေခ်ျပီ။ လူေတြရဲ႕ ေနထိုင္စားေသာက္ပံုကလည္း ေျပာင္းလဲ ေနေခ်ျပီ။ ဒီလမ္းထဲမွာ အရင္က သူ႕ကို မသိသူ မရွိေပမဲ႔ အခုေတာ့ သူ႕ကို သိသူ မရွိၾကေတာ့ျပီ ထင္၏။ သူ႕ကို ဘယ္သူမွ ေခၚေျပာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မရွိ။ သူကလည္း ေစ်းနားမွာ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းေနေသာ မိဘေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႕ခ်င္စိတ္သာ ရွိေနခဲ႔သည္။
တရြတ္ဆြဲ လွမ္းလာေသာ သူ႕ေျခေထာက္ေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရေသာ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္အိုေလးကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေခတၱခဏ လႈပ္ရွားမႈ ရပ္တန္႕ကာ ျငိမ္သက္သြား၏။ တိုးတတ္ေျပာင္းလဲေနတဲ႔ အေဆာက္အဦး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ၾကားမွာ ခ်ိဳ႕တဲ႔စြာျဖင့္ ဆိုင္အျပင္အဆင္ နဲ႔ မုန္႕ဟင္းခါး ဆိုင္ေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ မလံု႔တလံု႔ အမိုးေအာက္မွာ ဟင္းရည္အိုးကို အပူဓါတ္ေငြ႔ေငြ႔ေလး ေပးထားေသာ မီးဖိုမွ အေငြ႕ေလးမ်ားကို အေဝးမွပင္ လွမ္းျမင္ေနရသေယာင္ ျဖစ္၏။
ဆိုင္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ ထံုးစံ အတိုင္း ပန္းကန္းေဆး မီးထည့္ အလုပ္ကို သူ႕ဖခင္က ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနဆဲ ၊ သူ႕အေမကေတာ့ အရင္ကလိုပဲ အေရွ႕မွာ လာဝယ္စားမဲ႔ ေစ်းဝယ္သူကို ျပင္ဆင္ထည့္ေပးရန္ အဆင္သင့္ ရွိေန၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ လြန္စြာမွပဲ အိုစာသြားခဲ႔ေလျပီ။ ကုန္းအိုခ်ိနဲ႔စြာ သူတို႔ ဘဝကို သူတို႔ ဆက္လက္၍ ရပ္တည္ေနခဲ႔သည္။ အရင္က တလႊားလႊားျဖင့္ ဟင္းရည္အိုးကို ထမ္းခဲ႔ေသာ အေဖ ၊ အခုေတာ့ ခါးေတြ ကုန္းေနေလျပီ။ အေဖ့ ဟင္းအိုးကို ဘယ္သူမ်ား ထမ္းေပးမလဲ ၊ ဘယ္သူက သယ္ေပးလိမ့္မလဲ ၊ သူေတြးမိရင္း နင့္ခနဲ ခံစားလိုက္ကာ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ စို႔ထြက္လာသည္။
အရင္က မနက္ ေနမျမင့္ခင္ ကုန္တတ္ေသာ သူတို႔ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ေလး ၊ ညေန ေနမေစာင္းခင္ ကုန္သြားတတ္ေသာ သူတို႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးက အခုေတာ့ ညေန အေတာ္ေစာင္းတဲ႔ အထိ ဝယ္သူကို ေမွ်ာ္ကာ သူ႔ရဲ႕ မိဘေတြ ေရာင္းေနၾကရ၏။ ဘာလို႔ သူ မိဘေတြ အနားမွာ မရွိႏိုင္ခဲ႔ရတာလဲ။ သူ ဘာေၾကာင့္ မိဘေတြကို လ်စ္လွ်ဴရွဴ႕ကာ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ႔ရလဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ျပန္ျပီး မေတြးမိခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ သူ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ႔ျပီ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနခဲ႔တဲ႔ မိဘေတြဆီကို ျပန္လာခဲ့ႏိုင္ျပီ။ သူ႕ကို ေတြ႕ရင္ သူ႕အေဖ နဲ႔ အေမ မ်က္ရည္ မဆယ္ႏိုင္ေအာင္ ေပ်ာ္ေနေလမလား။ ငါ့တို႔မွာ အားကိုးစရာ သား တစ္ေယာက္ ျပန္ရျပီ ဆိုကာ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာ ျဖစ္ေနမလား။
ေတြးရင္း သူ တစ္ခု ေတြးမိလာ၏။ သူ႕ရဲ႕ အခု ရုပ္သြင္ျပင္ကို ေတာ္ရံုလူ မမွတ္မိႏိုင္။ သူ႕မိဘေတြကေရာ မွတ္မိပါ႔မလား။ သူ ရင္ေတြ ခုန္လာ၏။ မိဘမ်ား သူ႕ကို ျမင္ရင္ အံ့ၾသသြား ေစခ်င္မိ၏။ သူ ဘာမွ မေျပာ ၊ မေခၚ ၊ မႏႈတ္ဆက္ဘဲ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ေလးထဲသို႔ မုန္႔ဟင္းခါး စားမည့္သူ တစ္ေယာက္ကဲ႔သို႔ လွမ္းဝင္လိုက္သည္။ ဝယ္သူကို ေမွ်ာ္ေနေသာ အဘြားအို ျဖစ္ေနေသာ သူ႕အေမက ျပာျပာသလဲပင္ ထိုင္ေနရာမွ ထကာ ေရဇလံုထဲမွ ေရကို လွမ္း၍ ေျခာက္ေနေသာ လက္ကို ဆြတ္လိုက္ကာ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲ၍ . . . .
“ ဘာ . . . နဲ႔ . . စား . . မ . . လဲ . . ကြယ္. . ”
တုန္ခ်ိေဖ်ာ့ေတာ့ေနေသာ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ လွမ္းေမးေလ၏။ ဒါ သူ႕အေမအသံ ဆိုတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္း သူ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျပန္ၾကားရျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႕မ်က္ႏွာကိုလည္း သူ႕မိခင္က မၾကည့္ ၊ ၾကည့္ခ်င္ရင္လည္း ေမာ့ကာ ၾကည့္မွ ရေပမည္။
“ မုန္႔ဟင္းခါး အလြတ္ တစ္ပြဲပဲ ေပးပါ ”
ေစ်းဝယ္သူ ေက်နပ္ေအာင္ အျမန္ဆန္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ေပးေနေပမဲ႔ သူ႕မိခင္ရဲ႕ လက္အစံုက တုန္ခ်ိေဖ်ာ့ေတာ့ေန၏။ စားပြဲေပၚမွာ ခ်ထားေသာ ေရေႏြးအိုးမွ ေအးစက္ေနေသာ ေရေႏြးကို ေရေႏြးပူ အသစ္ျဖင့္ လဲေပးရန္ လာယူေသာ သူ႕ဖခင္ကလည္း တုန္ခ်ိခါးေကြးစြာျဖင့္။ အေဖ . . . ၊ အေမ . . . ကၽြန္ေတာ္ေလ . . . ၊ ဒါ အေဖ အေမတို႔ သားေလ လို႔ သူ ပါးစပ္က ေျပာထြက္လိုက္ ခ်င္ေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္းတြင္းမွာ ဘာမွန္းမသိေသာ အရာတစ္ခုက တစ္ဆို႔ေန၏။
“ လိုတာ ရွိရင္ ေျပာေနာ္ ”
သူ႕ကို မုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္ လွမ္းေပးရင္း အေမက ေျပာ၏။ သူ႕ကို လံုးဝ မွတ္မိပံု မေပၚ။ အရက္ဒဏ္ ၊ မိုက္ဒဏ္ တို႔ေၾကာင့္ လူက အရာရာ ေျပာင္းလဲေနေခ်ျပီ။ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ကေလး ျဖစ္ေနေသာ မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ခြန္းကို ခပ္ကာ ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့ အေမ႔ မုန္႔ဟင္းခါးက အရင္လို အရသာ ရွိေနဆဲပါပဲ။ ေကာင္းေနဆဲ ၊ အရည္အေသြး မွီေနဆဲ ၊ သို႔ေသာ္ အေမတို႔ ဆိုင္ အရင္ကလို ေရာင္းရေတာ့ဟန္ မေပၚေတာ့။
“ ေရေႏြးၾကမ္းလည္း ေသာက္ေနာ္ ၊ ေအးေဆးသာ စားပါ ၊ ဆိုင္က မသိမ္းေသးပါဘူး။ ဆိုင္ကို သားေလး လာမွပဲ သိမ္းမွာ ၊ အခ်ိန္ရေသးတယ္ ”
သူ႕ရဲ႕ အေဖက ေရေႏြးၾကမ္းအိုးကို ခ်ေပးရင္း ေျပာ၏။ “ သားေလး ” ဆိုပါလား။ သားေလး ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကို ဆိုလိုလိုက္တာလဲ။ သူ႕ကိုေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ ၊ အေဖ ေျပာပံု အရ ဆိုရင္ ထိုသားေလး ဆိုသူက ေန႔စဥ္ ဆိုင္သိမ္းေပးေနပံု ေပၚသည္။ အရသာ ရွိေသာ အေမ႔မုန္႕ဟင္းခါးကို ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အတြင္း အခုအၾကိမ္ပဲ ျပန္လည္ စားခြင့္ ရခဲ႔သည္။ ေနာက္ဆံုး တစ္ဇြန္းကို လက္စသတ္ စားျပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္း ပန္းကန္ေလးဆီိကို လက္လွမ္းလိုက္ရင္း . . .
“ အဘတို႔က သားသမီး မရွိဘူးလား ”
နိဒါန္း မပ်ိဳးဘဲနဲ႔ကို သူက တိုက္ရိုက္ ခ်ေမးလိုက္၏။ သူ႕အေမရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြ ရုတ္တရက္ ေသးငယ္သြားသလို ျဖစ္ျပီး သူ႕အေဖကေတာ့ အရိုးေပၚ အေရတင္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေမးေၾကာမ်ား ပိုျပီး ေထာင္ထလာေအာင္ အံၾကိတ္လိုက္ျပီး . . . .
“ သား အရင္း တစ္ေယာက္ေတာ့ အရင္က ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အခု အဘတို႔နဲ႔ ေနေနတာကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက မိဘမဲ႔ ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေခၚေမြးစား ထားတာပါ။ သူကပဲ အဘတို႔ကို မနက္ မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းႏိုင္ေအာင္ ဟင္းရည္အိုး ထမ္းေပးတယ္။ ညေနဆိုလည္း ထမ္းေပးတယ္။ ေက်ာင္းက ျပန္လာတာနဲ႔ အားလံုး ဝိုင္းသိမ္းေပးတယ္။ သူကိုပဲ အဘတို႔က အားကိုးေနၾကရတာပါ။ ”
“ အဘတို႔သားက အခု ဘယ္ေရာက္သြားလို႔လဲ ”
“ ေထာင္ထဲမွာပဲ ေသရွာျပီလို႔ ၾကားတာပါပဲ။ သူက ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္တယ္ ဆိုတာ အဘတို႔လည္း မသိပါဘူး။ သူ ရွိတုန္းကလည္း အဘတို႔ အေပၚမွာ ကူညီေဖာ္ မရပါဘူးေလ။ ေကာင္းက်ိဳး မေပးတဲ႔ အျပင္ အဘတို႔ အတြက္ အျမဲတမ္း ဆိုးက်ိဳးပဲ ေပးေနတာပါ။ သူက အဘတို႔ အတြက္ အမိႈက္သက္သက္ပါပဲ။ လူ႔အမိႈက္ ဆိုပါေတာ့ ”
သူ႕ ေခါင္းထဲမွာ မိုက္ခနဲ ခံစားလိုက္ရျပီး မ်က္လံုး အစံုကလည္း ျပာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ဆိုးခဲ႔တာပါလား။
“ ဟုတ္တယ္ ငါ့တူရယ္ ၊ အေဒၚ့မွာ ေရႊဆိုလို႔ မဂၤလာဦး ပစၥည္းေလး တစ္ခုပဲ ရွိတာပါ။ ဒါကို သူဖဲရိုက္ဖို႔ ေတာင္းတာ မေပးလို႔ ဆိုျပီး အေဒၚ့ ေယာက်္ားကိုလည္း ထမ္းပိုးနဲ႔ ရိုက္ ၊ အေဒၚ့ကိုလည္း တြန္းထိုးလုပ္ျပီး ယူသြားျပီးကတည္းက ျပန္မေတြ႕ေတာ့တာ အခုထိပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔လည္း . . . ”
သူ႕ အေမဆီမွ ဒါေပမဲ႔ ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲကို သူ ေမွ်ာ္လင့္ကာ နားေထာင္ေနမိ၏။ အတိတ္ေတြေၾကာင့္ အားယူကာ ေျပာေနရသလို အဘြားအိုက ေျပာေန၏။
“ ဒါေပမဲ႔လည္း သူ ထြက္သြားကတည္းက အေဒၚတို႔ ဘဝက ေအးခ်မ္းသြားတယ္ လို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။ အသက္ၾကီး လာေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ကသီတာေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ သားေလး ကို ေမြးစားလိုက္တာမွာ ေမြးစားသား ဆိုေပမဲ႔ သားအရင္းထက္ အားကိုးရပါတယ္။ ”
“ ဒီကေလးက ဘယ္အရြယ္ေလာက္ ရွိေနျပီလဲ ”
ဆို႕နင့္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းကို ဖ်စ္ညွစ္ျပီး သူ ေမးလိုက္သည္။
“ သားေလးက အခုမွ ၁၃ ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဆိုင္ကို ထိုင္ေရာင္းရတယ္ ဆိုယံုေလာက္ကို အားလံုး လုပ္ေပးရွာတာ ၊ သူသာ မရွိရင္ အေဒၚတို႔ေတာ့ ငတ္ေသတာ ၾကာေပါ႔ကြယ္။ ”
“ ေၾသာ္. . . . . . . . ”
ထိုေၾသာ္ ဆိုေသာ အသံဟာ သူ႕ရဲ႕ လည္ေခ်ာင္းတြင္းကို ထိုးထြက္လာတဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ရင္တြင္းမွ အပူစ တစ္စသာ ျဖစ္၏။ သူ႔အတြက္ ဆက္ ေျပာစရာ နိတၳိ ၊ ဗလာ မွ်သာ။
“ အေမ နဲ႔ အေဖ ၊ သား ျပန္လာျပီ ”
အသံနဲ႔အတူ ကေလးအရြယ္ တစ္ေယာက္ဝင္လာ၏။ တကယ္ေတာ့ သူေမြးရင္ သူ႕သားေလာက္သာ ရွိေပမည္။ သူ႕မိဘေတြ အတြက္ေတာ့ ေျမးတစ္ေယာက္ အရြယ္မွ်သာ။ ဒါေပမဲ႔ သားတစ္ေယာက္ပမာ အားကိုးရသူ ျဖစ္သည္ ဆိုပဲ။
“ ျပန္လာျပီလား သား ၊ အိမ္ျပန္ျပီး အဝတ္အစားလဲ ေရမိုးခ်ဳိးေလ ၊ ျပီးမွ ဆိုင္ကို တစ္ေခါက္ ျပန္လာေပါ႔။ ”
“ မျပန္ေတာ့ပါဘူး အေမ ၊ ဆိုင္သိမ္းေတာ့မလား ၊ ေရာင္းရရဲ႕လား ”
“ ဒီေန႔ သိပ္မေရာင္းရဘူး သားေလး ၊ ဒါေပမဲ႔ ဘာမွေတာ့ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ပိုတဲ႔ ဟင္းရည္ကို အရည္ေသာက္ လုပ္စားၾကတာေပါ႔။ သားေလး ခဏနားဦး။ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ ဒါဆိုရင္ သား အိမ္ျပန္ျပီး လြယ္အိတ္ထားရင္ အဝတ္အစား လဲလိုက္ဦးမယ္။ ”
“ ေအးေအး . . သားေလး ”
ၾကားေနရေသာ စကားသံေတြက သူနဲ႔ နီးနီးေလး ျဖစ္ေပမဲ႔ ဟိုးအေဝးၾကီးက လာသလို ခံစားရသည္။ တိုးလ်ကာ တိတ္တဆိတ္ တစ္ေနရာရာက ျဖတ္သန္း လာသလိုလို။ သူ႕အတြက္ သူ႕မိဘမွာ ေနရာမရွိ ၊ သူဟာ သူတို႔ ဘဝထဲမွာ ေသဆံုးသြားခ႔ဲျပီ။ သူတို႔ရဲ႕ သားအရင္းထက္ ေမြးစားသားက ပိုေတာင္မွ အားကိုးေနရတယ္ ဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ အသံေတြမွာပင္ ေပၚလြင္ ထင္ရွားလြန္းလွသည္။
“ ဒါဆို သား ခဏ ျပန္လုိက္ဦးမယ္ ”
သူ႔နေဘးက ျဖတ္ကာ ထြက္သြားေသာ လူငယ္ေလးက သူ႕ကို သာမာန္ မုန္႔လာစားသူ တစ္ေယာက္ထက္ ပိုျပီး စိတ္ဝင္စားဟန္ မတူ။ ဖာသိဖာသာပင္ ျဖတ္သြား၏။ ေထာင္မွ ထြက္လာကတည္းက သူ႕ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၊ ထင္ထားသမွ်ေတြ အားလံုး ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္ကုန္၏။ သူ႔မိဘအတြက္ သူ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ပါလား။ ဟုတ္တယ္။ အခုလည္း သူက မသန္မစြမ္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပျပီ။ ျပီးေတာ့ လူ႔ျပည္မွာ ေနာက္ထပ္ လပိုင္းမွ်သာ အသက္ရွင္ခြင့္ ရွိသူတစ္ေယာက္မွ်ပဲ မဟုတ္လား။ ဘာမွ တန္ဖိုး မရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။
“ ငါဟာ တန္ဖိုး မရွိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပဲ ၊ ေလာကအတြက္ အသံုး မဝင္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘအတြက္လည္း အက်ိဳး မရွိတဲ႔ ေကာင္ ”
သူ႔ရင္တြင္းမွာ ဒီစကားေတြက အၾကိမ္ၾကိမ္ ပဲ႔တင္သံေတြ အျဖစ္ ျမည္ဟီးေနသည္။ ေရေႏြးၾကမ္း ခြက္ကို ေရွ႕ခ်ကာ ေခါင္းငိုက္စုိက္က်ေနေသာ သူ႕ကို သူ႕အေဖ နဲ႔ အေမကေတာ့ မုန္႔စားသူ တစ္ေယာက္ သူ႕ဖာသာ တျခားကိစၥ စဥ္းစားေနသည္ဟု ထင္မည္လား မေျပာတတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ သူ႕ရင္ထဲမွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းဟာ တန္ဖိုး မရွိသူ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘကို အက်ိဳးမျပဳႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ေပျပီ။
“ ေဟး . . . လိုက္ေဟ့ . . . လိုက္ဟ . . . ”
“ ေခြးရူးဗ်ိဳ႕ . . .ေခြးရူး . . .”
“ အေရွ႕က လူေတြ သတိထားဗ်ိဳ႕. . အေရွ႕မွာ ေျပးေနတာ ေခြးရူး ”
ရုတ္တရက္ ဆူညံေသာ အသံေတြေၾကာင့္ ေရေႏြးခြက္ကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းငိုက္ စိုက္က်ေနေသာ သူ႕ေခါင္းအစံု မတ္သြား၏။ ထို႔အတူ ေစ်းဗန္း ေနာက္မွာ ထိုင္ေနေသာ သူ႕အေမကလည္း ထိုင္ရာမွ ထလိုက္၏။ ဆိုင္ေဘးမွာ ထိုင္ကာ မီးဖိုထဲမွာ မီးခဲမ်ားကို ထုတ္ကာ မီးစမ်ားကို သတ္ေနေသာ သူ႕ အေဖကလည္း ထရပ္၏။ သူတို႔ သံုးေယာက္လံုး အသံၾကားရာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာ္သံေတြ ထြက္ေပၚရာမွာ လူငယ္ တစ္စုက ျငာသံေပးလ်က္ ေျပးလိုက္လာၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ အေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သြားရည္ တျမားျမားႏွင့္ ေခြးရူး တစ္ေကာင္က မာန္ဖီ ေျပးလႊားလ်က္ ၊ ထိုေခြးရူးရဲ႕ ဦးတည္ရာက ဆိုင္ထဲမွ ထြက္သြားေသာ သူ႕ရဲ႕ မိဘေတြ အေခၚ “ သားေလး ” ရဲ႕ ဆီသို႔။
သူ႕ပါးစပ္မွာ “ ဟာ ” ခနဲ အသံထြက္သြားခ်ိန္မွာ . . .
သူ႔အေမ ပါးစပ္မွ “ သားေလး ေခြးရူး ဆိုပဲ ၊ ျပန္ေျပးလာခဲ႔ ” ဟု အေမာတေကာ သတိေပး စကားသံ ထြက္လာသည္။
သူ႔အေဖ ကေတာ့ နီးရာ သစ္သားေခ်ာင္းကို ဆြဲကာ တုန္ခ်ိ၍ ကုန္းေနေသာ ခါးျဖင့္ လမ္းမထက္ ဆီကို ေျပးတတ္သြား၏။
လူငယ္ေလးကလည္း ေခြးရူး ေနာက္က လူေတြ ေအာ္ဟစ္သံ ၾကားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေခြးရူးနဲ႔ သူက ဓါတ္တိုင္ တစ္တိုင္စာမွ်ပင္ မေဝးေတာ့။ အားလံုးရဲ႕ ေအာ္သံ ဟစ္သံေတြ ၾကားလိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာပင္ သူတို႔ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္သို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ေျပးေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူနဲ႔ ေခြးရူးက အလြန္ပင္ နီးကပ္ေနေခ်ျပီ။
“ အဲဒီေခြးရုူးနား မကပ္နဲ႔။ ခုနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုးလိုက္တဲ႔ မွိန္းစိုက္ျပီး အရိုးကၽြတ္ စိုက္လ်က္ ပါသြားတယ္။ ဒီေကာင္ နာေနေတာ့ က်ားနာခဲ ခဲလိမ့္မယ္။ ”
ေနာက္က လူေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ ေအာ္ဟစ္ သတိေပးေနသည္။ သို႔ေသာ္ နီးကပ္ေနေသာ လူငယ္ေလး နဲ႔ တရွဴးထိုး ေျပးလာေသာ ေခြးရူးက ဘာမွ မကြာ။
“ ငါ့သားေလးေတာ့ ဒုကၡပါပဲ ”
ဆိုေသာစကားသံ သူ႔ အေမဆီမွ ထြက္လာ၏။ ငါ့ကို ကိုက္ခ်င္ ကိုက္ပါေစ ဆိုေသာ ဟန္ျဖင့္ သားငယ္ေလးကို ကာကြယ္ဖို႔ သူ႕အေဖက သစ္သားေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကာ လမ္းေပၚသို႔ တတ္သြား၏။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ရင္ထဲမွာ ျမည္ဟီးေနတဲ႔ အသံေတြက . . . . .
“ ငါဟာ တန္ဖိုး မရွိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပဲ ၊ ေလာကအတြက္ အသံုး မဝင္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘအတြက္လည္း အက်ိဳး မရွိတဲ႔ ေကာင္ ”
“ ငါဟာ တန္ဖိုး မရွိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပဲ ၊ ေလာကအတြက္ အသံုး မဝင္တဲ႔ သူ တစ္ေယာက္ ၊ မိဘအတြက္လည္း အက်ိဳး မရွိတဲ႔ ေကာင္ ”
ဒီလိုေတြသာ ျမည္ဟီးေန၏။ ငါက ေသမထူး ေနမထူး ၊ ဒါေပမဲ႔ တန္ဖိုး ရွိတဲ႔ လူေတြ မေသရဘူး။ သူ ျဖတ္ခနဲ အသိစိတ္ဝင္ကာ သစ္သားေခ်ာင္းကိုင္ကာ လမ္းမေပၚ ေျပးတတ္သြားေသာ သူ႕အေဖကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူ႕ေနာက္ကို တြန္းပို႔ရင္း သူက လမ္းမေပၚသို႔ ေျပးတတ္ကာ သူ႕ဆီသို႔ ေျပးလာေသာ လူငယ္ေလးနဲ႔ ေခြးရူးဆီသို႔ အားကုန္ထုတ္ကာ ေျပးေလေတာ့၏။ တရြတ္ဆြဲကာ ဆတတ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက သူ စိတ္ထင္တိုင္း အျမန္ႏႈန္းကို မရပါ။ သို႔ေသာ္ သူ အားတင္းကာ ေျပးသည္။ ဒါ သူ႕ဘဝမွာ ေနာက္ဆံုးေျပးတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
တရြတ္ဆြဲေနေသာ ေျခေထာက္မွ ဆစ္ခနဲ ဆစ္ခနဲ နာက်င္ေသာ ခံစားမႈကို သူ ခံစားရ၏။ သို႔ေသာ္ သူ အရွိန္ျမွင့္ကာ ေျပးသည္။ သူ ပို၍ ျမန္သထက္ ျမန္ႏိုင္ေအာင္ ေျပး၏။ ေရွ႕ လက္တကမ္းမွာ လူငယ္ေလးႏွင့္ ေခြးရူးကလည္း မွီလုမွီခင္ပင္ ျဖစ္ေန၏။ သူ နီးသထက္ နီးေအာင္ သူ ျမန္သထက္ ျမန္ေအာင္ ေျပး၏။ နီးသထက္ နီးလာျပီး သူ႕နေဘးနားမွ လူငယ္ေလး ျဖတ္ေျပးအသြားမွာ သူနဲ႔ ေခြးရူးနဲ႔သာ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ က်န္ေနခဲ႔ ေလေတာ့သည္။
“ ေဟ့လူ လွည့္ေျပးေလ ၊ အဲဒါ ေခြးရူး ၊ ျပီးေတာ့ က်ားနာခဲ လိုက္ခဲ ေနတာ ေျပး . . ေျပး . . .”
သို႔ေသာ္ သူ လံုးဝ မလႈပ္ ၊ သူ မေျပး။ ေခြးရူးကိုသာ သူ တည့္တည့္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ေနာက္မွာ သူ႕အေဖ နဲ႔ အေမ ရွိေနသည္။ ျပီးေတာ့ သူ႕အေဖ နဲ႔ အေမကို လုပ္ေကၽြးေနေသာ သားအရင္းထက္ ေကာင္းေသာ ေမြးစားသားေလး ရွိေနသည္ ဆိုေသာ စိတ္က သူ႕ကို ေက်ာက္ဆိုင္လို ျငိမ္သက္ေစသည္။ သူ ကမူးရွဴးထိုး ေျပးလာေသာ ေခြးရူးကိုသာ အာရံုစိုက္ကာ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေခြးရူးကလည္း သူ႕ အေရွ႕မွာ ထီးထီးၾကီး ရပ္ေနေသာ လူသားကို ခုန္ကာ အုပ္လိုက္သည္။ ေျခေထာက္တစ္ဘက္သာ တရြတ္ဆြဲ မေနရင္ သူ တစ္ဘက္ကို ေျခေထာက္ေျပာင္းကာ ေရွာင္လိုက္ႏိုင္လိမ့္မည္။
အခုေတာ့ သူ႕ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြက ေႏွးေကြး ေလးလံလြန္းေနေခ်ျပီ။ ခုန္အုပ္လာေသာ ေခြးရူးက သူ႕အေပၚ တည့္တည့္ ခုန္အုပ္မိ၏။ သြားအစံုကို ျဖဲကာ ဝင္လာေသာ ေခြးရူး ပါးစပ္ထဲကို သူ႕ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ်ံကုိ ထိုးထည့့္လိုက္သည္။ ေခြးရူးကလည္း ထိုလက္ဖ်ံကို မိမိရရ ခဲမိသည္။ ခုန္ဝင္လာေသာ အရွိန္ ၊ ေရွာင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာေၾကာင့္ ပ်က္ေနေသာ ဟန္ခ်က္ေၾကာင့္ သူ ေခြးရူးနဲ႔ အတူ လဲက်သြားသည္။
သူနဲ႔ ေခြးရူး ၊ ေခြးရူး နဲ႔ သူ ဘယ္သူက ဘယ္သူ ဆိုတာ မသဲကြဲေတာ့ေအာင္ လံုးေန၏။ ေခြးရူးရဲ႕ မွိန္းထိထားေသာေၾကာင့္ က်ားနာခဲ ခဲကာ ကိုက္ခဲသံေတြကလည္း ေဘးနားကို ပ်ံ႕လြင့္ေန၏။ သူကလည္း လြတ္ေနေသာ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ေခြးရူး၏ လည္မ်ိဳကို ညွစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ လက္ေတြက ေသာက္ေရခြက္ လက္ကိုင္ကိုင္းကိုေတာင္မွ မိမိရရ မကိုင္တြယ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ လက္ေတြ ျဖစ္၏။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးရူးရဲ႕ လည္မ်ိဳကို ညွစ္္မိရမည့္ အစား လည္မ်ိဳကို တြန္းမိသြားသည္။
သူ႔ရဲ႕ လက္တစ္ဘက္ကို ခဲထားေသာ ေခြးရူး ပါးစပ္အဟမွာ တြန္းလိုက္သလို ျဖစ္ကာ ေခြးရူးက သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ ခဏခြာသြားကာ အနည္းငယ္ အေဝးက လြင့္သြား၏။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာနဲ႔ လက္မွာ ေခြးရူးရဲ႕ ကိုက္ခဲ ခံထားရမႈေတြက ဗလပြ ၊ လမ္းမေပၚမွာ လူသူူ အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။ ေခြးရူး ဆိုကတည္းက အိမ္တံခါးကို လံုျခံဳစြာ ပိတ္၍ ျပတင္းေပါက္မွသာ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေနာက္က တုတ္ ၊ ဓါး ၊ မွိန္း ဆြဲကာ လိုက္လာေသာ လူေတြကလည္း ဘယ္သူမွေတာ့ ေခြးရူးနဲ႔ ထိပ္တိုက္ မဆံုခ်င္ၾကေခ်။
သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ခြာသြားေသာ ေခြးရူးက ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ရင္း ထြက္ေပါက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခြးရူးက သူနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလး ၾကားထဲမွာ ေရာက္ေန၏။ ဟိုဘက္ကို လွည့္ေျပးမလား ၊ သူနဲ႔ ေခြးရူးလိုက္သူေတြ ဘက္ကို ေျပးမလား ဆိုေသာ သေဘာမ်ိဳး။ ခဏျငိမ္ကာ သြားရည္ တျမားျမားနွင့္ ေခြးရူးက သူ႕ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ေနာက္ကို လွည့္ေျပးဖို႔ ျပင္၏။ ထိုေနရာကား သူ႕အေဖ ၊ အေမ နဲ႔ သူ႕မိဘေတြ အားကိုးေနရေသာ လူငယ္ေလး ရွိေနရာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ သို႔ . . .။
လက္တကမ္း အကြာမွ ေခြးရူးက သူနဲ႔ ေခြးရူးေနာက္လိုက္ေသာ လူေတြဘက္ကို မလာေတာ့ဘဲ သူ႕မိဘေတြရွိရာ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ထဲကို ေျပးဝင္ဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူ ခုနက ေခြးရုူး သူ႕အေပၚ ခုန္အုပ္သလိုမ်ိဳး ၊ ေခြးရူးေပၚသို႔ သူ ခုန္အုပ္လိုက္ ေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျပးအားေၾကာင့္ ေခြးရူးေပၚကို သူ မမွီလိုက္။ မွီရာ မိရာကို ဆြဲလိုက္ေတာ့ ေခြးရူးရဲ႕ ေျခေထာက္ တစ္ဘက္ကို ဆြဲလိုက္မိ၏။ ေျပးဖို႔ တာဆူေနေသာ ေခြးရူးကလည္း သူ႕ေျခေထာက္ကို လာဆြဲ ခံရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ မိရာကို ကိုက္ေလေတာ့သည္။
ေခြးရူး က်ားနာခဲ ခဲကာ ကိုက္ေသာ ေနရာမွာ သူ႕ရဲ႔႕လည္မ်ိဳသို႔ ျဖစ္၏။ လည္မ်ိဳကို ေဘးတေစာင္း အေနအထားျဖင့္ အကိုက္ခံေနရသည္။ သူကလည္း လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ျဖစ္ေအာင္ မိထားေသာ ေျခေထာက္ကို လႊတ္ကာ လက္ႏွစ္ဘက္လံုးျဖင့္ ေခြးရူးကို လည္ပင္းကို ညွစ္သည္။ ေခြးရူးကလည္း ရုန္းရင္း ကန္ရင္းျဖင့္ သူ႔ လည္မ်ိဳကို ပို၍ ခဲထားသည္။ ေနာက္ဆံုး သူ႕ရဲ႕ မသန္လွေတာ့ေသာ လက္က ေခြးရူးရဲ႕ ေက်ာကုန္းမွာ ထိုးမိေနေသာ အရိုးကၽြတ္ မွိန္းသြားကို သြားစမ္းမိသည္။ မွိန္းသြားကို ဆြဲႏုတ္ကာ ေခြးရူးရဲ႕ လည္ပင္းကို ဖက္၍ ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႔ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ထိုးသြင္းေလေတာ့သည္။ ေခြးရူးကလည္း သူ႕ရဲ႕လည္မ်ိဳကို ကိုက္ထားရာမွ မလြတ္။ သူကလည္း ဆက္တိုက္ ထိုးေနခဲ႔သည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ တဂိန္ဂိန္ ေအာ္ျမည္လ်က္ ေခြးရူး သူ႕လည္မ်ိဳကို ကိုက္ထားရာမွ လႊတ္ကာ ျငိမ္သက္သြား ေလေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ေခြးရူးေနာက္ကို လိုက္လာေသာ လူေတြကလည္း ခ်က္ခ်င္း အနားကို ေရာက္လာကာ ေခြးရူးကို ပို၍ ေသခ်ာေစရန္ မွိန္းမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းထိုးၾက၏။ သူ႕ တကိုယ္လံုးမွာေတာ့ ေခြးရူးရဲ႕ ေသြးမ်ားႏွင့္ သူ႕ရဲ႕ ေသြးမ်ားက ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေပပြေန၏။ ထုိ႔ျပင္ ေခြးရူးကိုက္ေသာ ဒဏ္ရာ လည္မ်ိဳမွ ေသြးေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ က်လ်က္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႕အနားကို ဘယ္သူမွ ကပ္မလာရဲ။ ေခြးရူးရဲ႕ သြားရည္မွ တဆင့္ ေခြးရူးပ်ံေရာဂါ ကူးစက္ႏိုင္ မဟုတ္ပါလား။ အခုဆို သူ႕မွာ ေသခ်ာေနေပျပီ။
“ ျဖစ္ရေလ ငါ့တူရယ္ ”
ဟု ဆိုကာ သူ႕အနားကို သားမွန္း မသိေသာ သူ႕အေမ တိုးကပ္လာ၏။
“ မလာနဲ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ့္နားကို မလာၾကနဲ႔။ ဒီအေဒၚကို တားထားလိုက္ၾကပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ေခြးရူးပိုးေတြ ကူးသြားႏိုင္တယ္။ သူ႕ကို တားထားၾကပါ။ ”
ေအာ္ေနရင္း ၊ ဟစ္ေနရင္းနဲ႔ သူ ေသြးထြက္လြန္ကာ တရြတ္ဆြဲေနေသာ ေျခေထာက္ႏွင့္ပင္ မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေခြက်သြားကာ သတိလစ္ သြားေလေတာ့သည္။ သူ႕လည္ေခ်ာင္းမွ ေခြးရူး ကိုက္ခံရေသာ ဒဏ္ရာက အေတာ္ပင္ၾကီးကာ ေသြးမ်ားက ဒလေဟာ ထြက္က်ေနသည္ မဟုတ္လား။ လူနာတင္ယာဥ္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚ ၊ လူနာတင္ယာဥ္ ေရာက္လာေတာ့ သူ႕ကို လံုျခံဳေသာ ပလတ္စတစ္ျဖင့္ ပတ္ကာ ေခၚေဆာင္ သြားေလေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ႔ ေဆးရံု မေရာက္ခင္ လမ္းမွာပင္ ေသဆံုးသြား ခဲ႔ေလေတာ့သည္။
တစ္ခါက . . .
ေခြးရူးကိုက္လို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ေသဆံုးျခင္း မဟုတ္ဘဲ ၊ ေခြးရုူးနဲ႔ နပန္းလံုးကာ ေခြးရူုးကို ေသေအာင္ သတ္ျပီး သူပါ အသတ္ အေသခံသြားေသာ လူတစ္ေယာက္ ထိုရပ္ကြက္ေလး တစ္ခုမွာ ရွိေနခဲ႔ဖူးတယ္ ဆိုတာကို ၾကံဳခဲ့သူေတြ ၊ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ခဲ့သူမ်ားက ထပ္ဆင့္ေျပာျပၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တျခားလူေတြ ေခြးရူး ဆိုရင္ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာကို ထြက္ေျပးသြားၾကေပမဲ႔ ဘာလို႔ ဒီလူကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္က အဘိုးအဘြားနဲ႔ ေမြးစားသားေလး အတြက္ အသက္ေသတဲ႔ အထိ အေသခံရင္း ေခြးရူးကို တိုက္ခိုက္သြားတယ္ ဆိုတာ နားမလည္ၾကဘူး။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ေပမဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ နားမွာ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေခြးရူး တိုက္ပြဲ အေၾကာင္းကို ၾကံဳတိုင္း တသသ ေျပာေလ့ ရွိၾက၏။ ထိုအထဲတြင္ သူတို႔ရဲ႕ ရန္ကို ကာကြယ္ရင္း အသက္ေပးသြားသူ ဆိုကာ တအံ့တၾသ ေျပာဆိုေနေသာ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းေသာ အဘိုး အဘြားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေမြးစားသားေလးလည္း ပါဝင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္. . . . .
သို႔ေသာ္ . . .
သူတို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေခြးရူးကို ဘာလို႔ အသက္ အေသခံကာ တိုက္ခိုက္သြားတယ္ ဆိုတာကို မအံ့ၾသေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနခဲ႔ပါသည္။ ထိုသူသည္ ေခြးရူး အကိုက္ခံရလို႔ လည္မ်ိဳမွ ေသြးေတြ ထြက္ကာ ဒဏ္ရာရေနေသာ အမည္မသိ လူကို ေဆးရံုကားျဖင့္ ေခၚေဆာင္သြားေသာ အခါမွာ လုိက္ပါသြားခဲ႔ေသာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။
ေဆးရံုကို မေရာက္ခင္မွာပင္ အသက္ ဆံုးရံႈးသြားေသာ ထိုလူ႕အတြက္ တာဝန္ယူသင့္သည္မ်ားကို ယူရန္ ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ေခြးရူး ကိုက္ခံရကာ ေသဆံုးသြားခဲ႔ေသာ ထိုလူ၏ အက်ႌ ရင္ဘတ္စ ဟေနရာမွ ထိုသူ ေရးထိုးထားေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္မ်ားကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ထိုေဆးမင္ေၾကာင္မွာ အသည္းပံု ႏွစ္ထပ္ထဲတြင္ “ မိဘေမတၱာ ” ဆိုေသာ စကားလံုးကို ေရးထြင္းထားျပီး ထိုုစာသားရဲ႕ ေအာက္မွာ ထိုသူ႔နာမည္ကို ေရးထိုးထားပါသည္။
ဒီပံု ၊ ဒီစာကို ေတြ႕လိုက္ကတည္းက ေခြးရူးကိုက္ကာ ေသဆံုးသြားသူမွာ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းေသာ အဘိုး ၊ အဘြားေတြရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးကာ ေထာင္ထဲမွာ ေသဆံုးသြားျပီ ဟု သတင္းထြက္ေနေသာ သား ဆိုတာကို သိလိုက္ရ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ေခြးရူးကိုက္ကာ ေသဆံုးသြားေသာ သူနဲ႔ သူဟာ တစ္ေန႔တည္း ၊ တစ္ခ်ိန္တည္း ၊ ပြဲခင္း တစ္ခုတည္းမွာ ပံုစံတူ နာမည္သာ ကြဲေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ကို ေရးထိုးခဲ႔ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
သူ႔ရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာလည္း အသည္းပံု ႏွစ္ထပ္ထဲတြင္ “ မိဘေမတၱာ ” ဆိုေသာ စကားလံုးကို ေရးထြင္းထားျပီး ထိုစာသားရဲ႕ ေအာက္တြင္ သူ႕နာမည္ကို ေရးထားေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ တစ္ခု သူ႕ရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာလည္း ရွိေနခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထို အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သူ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ျပန္မေျပာျပျဖစ္ခဲ႔ပါ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးသြမ္း ေပေတ ေနခဲ႔ေသာ လူဆိုးလူမိုက္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ “ အျပန္လမ္း ” ဟာ မလွပခဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ အဓိပၸါယ္ေတာ့ မမဲ႔ခဲ႔ေပ။
ဒါေပမဲ႔ . . . . . အရာရာက ျပီးဆံုးသြားေခ်ျပီ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို ျပန္လည္ ခံစားကာ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
28.1.2011
