“ မိတ္ေဆြ ”
လို႕ နာမည္တပ္ထားေသာ အမွတ္တရ အေရာင္းဆိုင္ေလး တစ္ခုေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လိုက္ျပီး ဆိုင္ထဲ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဆိုင္ထဲက တရုတ္ဆိုင္ရွင္က အေနာက္တိုင္း ဝတ္စံုကို သပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားျပီး ေစ်းေရာင္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခု ေရာက္ေနတာက တရုတ္ျပည္ေထာင္စု အတြင္းထဲကို ဘယ္ေနရာ ၾကည္႔ၾကည္႔ ေစ်းဆိုင္တိုင္းရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ေတြက တရုတ္လိုမွ်သာ။
ဆိုနီ ၊ တိုရွီဘာ အစရွိုျဖင္႔ နာမည္ေက်ာ္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြေတာင္မွ သူတို႔႕ဘာသာ တရုတ္စာျဖင္႔သာ အၾကီးအက်ယ္ ေၾကာ္ျငာထားတယ္။ ေအာက္ဖက္မွာသာ ဆိုနီ ၊ တိုရွိဘာ ဆိုျပီး အဂၤလိပ္လို ေသးေသးေလး ေရးထားလို႔သာ သိရတာ။ ေနရာတကာ တရုတ္စာလံုးမ်ားျဖင္႔သာ စိုးမုိးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ အဖို႔ နားမလည္ႏိုင္ေသာ ေကာက္တိ ေကာက္ေကြး စာလံုးမ်ားကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္။
အခုေတာ႔ ဒီဆိုင္ေလးက ထူးထူးျခားျခား ဆိုင္နာမည္ကို တရုတ္လို အၾကီးၾကီး ေရးထားသေလာက္ ၊ အဂၤလိပ္လိုလည္း တရုတ္စာလံုးနဲ႔ အရြယ္တူ စာလံုးၾကီးၾကီးျဖင္႔ ေရးထားတယ္။ ဆိုင္နာမည္ေလးကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ “ မိတ္ေဆြ ” တဲ႔။
အမွတ္တရ တစ္ခုခုေတာ႔ ဝယ္မယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဒီဆိုင္ထဲကို ဝင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္တဲ႔ ပစၥည္းတစ္ခုကို ယူျပီး ေငြရွင္းဖို႔ ေကာင္တာကို လာေတာ႔ ဆိုင္ရွင္တရုတ္ နဲ႔ေတာ႔ ေစ်းစကား အေတာ္ ေျပာယူရလိမ္႔မယ္ လို႔ အရင္ေနရာေတြက အေတြ႕အၾကံဳအရ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားမိတယ္။
အံ့ၾသစရာေကာင္းစြာပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔ စကားေျပာေတာ႔ သူက အဂၤလိပ္စာကို အသံထြက္ ပိုင္ႏိုင္စြာ ေျပာသံၾကားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မင္သက္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႕နဲ႔ စကားအနည္းငယ္ေျပာျဖစ္ေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကို
“ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ခဲ႔လဲ ။ ”
လို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
“ တရုတ္ မဟာတံတိုင္းၾကီးကို အခုပဲ ေရာက္ခဲ႔ေၾကာင္း ၊ အလြန္မွလည္း အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေကာင္းေၾကာင္း ၊”
ေျပာျပီး ဘာရယ္ မဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေမးမိသြားတယ္။
“ ခင္ဗ်ားေရာ ေရာက္ဖူးျပီးျပီလား။ ”
“ ဟာဗ်ာ...။ မေရာက္ဖူးေသးပါဘူး။ ”
တရုတ္ျပည္မွာ ေနေသာ တရုတ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ တရုတ္ မဟာတံတိုင္းကို မေရာက္ဖူးေသးဘူး ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တအံ့တၾသ ဆက္နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“ သြားလည္း မၾကည္႔အားပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားတယ္။ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားလုပ္ေနရတယ္။ ေက်ာင္းက ဘြဲ႕ရကတည္းက အခု အခ်ိန္အထိ တစ္ေန႕ကို ရွစ္နာရီ အလုပ္ဆင္းရျပီး တစ္ပတ္ကို ေျခာက္ရက္ လုပ္ရျပီး တစ္ရက္ပဲ နားတယ္ဗ်။ ”
“ ဟုတ္လား။ ”
“ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားျပီး ေငြစုေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခရီးသြား လည္ပတ္ဖို႔ အခြင္႔အေရးလံုးဝ မရွိတာဗ်။ ”
“ ေၾသာ္..ခင္ဗ်ား ေငြေတြ စုျပီး ခင္ဗ်ား လိုသေလာက္ ရလာရင္ ဘာလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူး ရွိေနလို႔လဲ။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္႕ စိတ္ကူးကေတာ႔ အေမရိကားမွာ ေနဖို႔ပါပဲ။ အေမရိကားက အခြင္႔အေရး မ်ိဳးစံု ရွိတဲ႔ ေနရာပဲေလ။ ”
“ ဘာလို႔ ဒီလို ေျပာႏိုင္တာလဲဗ်။ ”
“ အေမရိကားမွာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ပိုင္ခြင္႔ရွိတယ္။ လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။ လုပ္လိုေသာ အခ်ိန္မွာလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။ လုပ္ခ်င္သေလာက္လည္း လုပ္ခြင္႔ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေမရိကားကိုပဲ သြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ရွိတယ္။ ”
“ ေၾသာ္..ဒါေၾကာင္႔ကိုး။ ဒါထက္ ခင္ဗ်ားက ဘာဘြဲ႕ေတြမ်ား ရထားလဲ။ ”
“ မဟာသိပၸံ နဲ႔ တူတဲ႔ ဘြဲ႕တစ္ခုကိုေတာ႔ ရထားတယ္ဗ်။ ”
“ ဟုတ္လား။ ဒီ ဘြဲ႕နဲ႔ ဒီမွာ လုပ္ထားလို႔ မရဘူးလား။ ”
“ လုပ္ရင္ေတာ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေမရိကားမွာေလာက္ အလုပ္လုပ္ပိုင္ခြင္႔ မရွိဘူးလို႔ ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အေမရိကားကို သြားေရာက္ ေနထိုင္ဖို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အာရံုထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ”
ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ထြက္လာခဲ႔တယ္။ သူေျပာသလို ဆိုရင္ အေမရိကားက လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ ၊ လုပ္ခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ လုပ္ ၊ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ရွိေနေသာ အထိန္းအကြပ္ မရွိေသာ ႏိုင္ငံ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။
တကယ္ေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ အေမရိကားမွာလည္း သူ႕ဖာသာ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႔ သူရွိေနပါတယ္။ တကယ္ ခက္ေနတာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ ၊ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကူး အေတြးမ်ား။ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ႔ ေနရာမွ အခြင္႔အေရးမ်ားကို မျမင္မိ ၊ မေတြးမိ ။ မိမိ မေရာက္ဖူးေသာ ေနရာမွာ ရရွိေနတယ္ ဆိုေသာ အခြင္႔အေရးမ်ားကိုသာ ေမွ်ာ္လင္႔ေတာင္႔တေနတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္႕လို ႏို္င္ငံရပ္ျခားမွ လူတစ္ေယာက္က တရုတ္ျပည္မွ မဟာတံတိုင္းၾကီးကို အံ့ၾသတၾကီး တကူးတက လာေရာက္ ေလ႕လာ ၾကည္႔ရႈေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ႔ သူ႕စိတ္ထဲက တရုတ္ျပည္မွ မဟာတံတိုင္းက သူ႕အတြက္ အေရးမၾကီး။ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ ျဖန္႕က်က္ရာကလည္း မဟာတံတိုင္း မဟုတ္ေလေတာ႔ သံုးနာရီေလာက္ ကားစီးတာနဲ႔ ေရာက္ႏိုင္ေသာ မဟာတံတိုင္းၾကီးကို သူ မေရာက္ဖူးေသး။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဲပါတယ္။ သူ႕စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႔ မဟာတံတိုင္းၾကီးထက္ ေလဘာရုပ္တုက ပိုျပီး ၾကီးက်ယ္ေနလိမ္႕မယ္။ ေမာ္စီတုန္း ထက္ လင္ကြန္းက ပိုျပီး အေရးပါေနလိမ္႕မယ္။ တရုတ္စြပ္ျပဳတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမည္းစမ္းေသာက္ေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ႔ ပီဇာ ကို ပိုျပီး မက္ေမာေနလိမ္႕မယ္။
ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ကိုယ္႕ေဘးက တန္ဖိုးရွိေနေသာ အရာမ်ား ၊ အခြင္႔အေရးမ်ားကို လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးၾကရျပီး အေဝးမွာ ပ်ံသန္းေနေသာ အခြင္႔အေရးမ်ားေနာက္ကို လိုက္မိကာ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ကူးမ်ားသည္လည္း လက္ရွိအေျခအေနမွာ တည္ျငိမ္မႈ မရွိပဲ ပ်ံ႕လြင္႔ေနပါေတာ႔တယ္။
ပ်ံ႕လြင္႔ေနတဲ႔ စိတ္ကူးေတြ ဆိုတာ စုစည္းလို႔ မရႏိုင္ပါ။ စုစည္းလို႔ မရႏိုင္တဲ႔ စိတ္ကူးဆိုတာလည္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္။
source; Jone Oname ၏ Flying Ideas
ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။
လို႕ နာမည္တပ္ထားေသာ အမွတ္တရ အေရာင္းဆိုင္ေလး တစ္ခုေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လိုက္ျပီး ဆိုင္ထဲ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဆိုင္ထဲက တရုတ္ဆိုင္ရွင္က အေနာက္တိုင္း ဝတ္စံုကို သပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားျပီး ေစ်းေရာင္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခု ေရာက္ေနတာက တရုတ္ျပည္ေထာင္စု အတြင္းထဲကို ဘယ္ေနရာ ၾကည္႔ၾကည္႔ ေစ်းဆိုင္တိုင္းရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ေတြက တရုတ္လိုမွ်သာ။
ဆိုနီ ၊ တိုရွီဘာ အစရွိုျဖင္႔ နာမည္ေက်ာ္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြေတာင္မွ သူတို႔႕ဘာသာ တရုတ္စာျဖင္႔သာ အၾကီးအက်ယ္ ေၾကာ္ျငာထားတယ္။ ေအာက္ဖက္မွာသာ ဆိုနီ ၊ တိုရွိဘာ ဆိုျပီး အဂၤလိပ္လို ေသးေသးေလး ေရးထားလို႔သာ သိရတာ။ ေနရာတကာ တရုတ္စာလံုးမ်ားျဖင္႔သာ စိုးမုိးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ အဖို႔ နားမလည္ႏိုင္ေသာ ေကာက္တိ ေကာက္ေကြး စာလံုးမ်ားကို ဘယ္လိုမွ နားမလည္။
အခုေတာ႔ ဒီဆိုင္ေလးက ထူးထူးျခားျခား ဆိုင္နာမည္ကို တရုတ္လို အၾကီးၾကီး ေရးထားသေလာက္ ၊ အဂၤလိပ္လိုလည္း တရုတ္စာလံုးနဲ႔ အရြယ္တူ စာလံုးၾကီးၾကီးျဖင္႔ ေရးထားတယ္။ ဆိုင္နာမည္ေလးကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ “ မိတ္ေဆြ ” တဲ႔။
အမွတ္တရ တစ္ခုခုေတာ႔ ဝယ္မယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဒီဆိုင္ထဲကို ဝင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္တဲ႔ ပစၥည္းတစ္ခုကို ယူျပီး ေငြရွင္းဖို႔ ေကာင္တာကို လာေတာ႔ ဆိုင္ရွင္တရုတ္ နဲ႔ေတာ႔ ေစ်းစကား အေတာ္ ေျပာယူရလိမ္႔မယ္ လို႔ အရင္ေနရာေတြက အေတြ႕အၾကံဳအရ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားမိတယ္။
အံ့ၾသစရာေကာင္းစြာပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔ စကားေျပာေတာ႔ သူက အဂၤလိပ္စာကို အသံထြက္ ပိုင္ႏိုင္စြာ ေျပာသံၾကားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မင္သက္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႕နဲ႔ စကားအနည္းငယ္ေျပာျဖစ္ေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကို
“ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ခဲ႔လဲ ။ ”
လို႔ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
“ တရုတ္ မဟာတံတိုင္းၾကီးကို အခုပဲ ေရာက္ခဲ႔ေၾကာင္း ၊ အလြန္မွလည္း အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေကာင္းေၾကာင္း ၊”
ေျပာျပီး ဘာရယ္ မဟုတ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေမးမိသြားတယ္။
“ ခင္ဗ်ားေရာ ေရာက္ဖူးျပီးျပီလား။ ”
“ ဟာဗ်ာ...။ မေရာက္ဖူးေသးပါဘူး။ ”
တရုတ္ျပည္မွာ ေနေသာ တရုတ္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ တရုတ္ မဟာတံတိုင္းကို မေရာက္ဖူးေသးဘူး ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တအံ့တၾသ ဆက္နားေထာင္ေနမိတယ္။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“ သြားလည္း မၾကည္႔အားပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားတယ္။ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားလုပ္ေနရတယ္။ ေက်ာင္းက ဘြဲ႕ရကတည္းက အခု အခ်ိန္အထိ တစ္ေန႕ကို ရွစ္နာရီ အလုပ္ဆင္းရျပီး တစ္ပတ္ကို ေျခာက္ရက္ လုပ္ရျပီး တစ္ရက္ပဲ နားတယ္ဗ်။ ”
“ ဟုတ္လား။ ”
“ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားျပီး ေငြစုေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခရီးသြား လည္ပတ္ဖို႔ အခြင္႔အေရးလံုးဝ မရွိတာဗ်။ ”
“ ေၾသာ္..ခင္ဗ်ား ေငြေတြ စုျပီး ခင္ဗ်ား လိုသေလာက္ ရလာရင္ ဘာလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူး ရွိေနလို႔လဲ။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္႕ စိတ္ကူးကေတာ႔ အေမရိကားမွာ ေနဖို႔ပါပဲ။ အေမရိကားက အခြင္႔အေရး မ်ိဳးစံု ရွိတဲ႔ ေနရာပဲေလ။ ”
“ ဘာလို႔ ဒီလို ေျပာႏိုင္တာလဲဗ်။ ”
“ အေမရိကားမွာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ပိုင္ခြင္႔ရွိတယ္။ လုပ္ခ်င္တာကိုလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။ လုပ္လိုေသာ အခ်ိန္မွာလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။ လုပ္ခ်င္သေလာက္လည္း လုပ္ခြင္႔ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အေမရိကားကိုပဲ သြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ရွိတယ္။ ”
“ ေၾသာ္..ဒါေၾကာင္႔ကိုး။ ဒါထက္ ခင္ဗ်ားက ဘာဘြဲ႕ေတြမ်ား ရထားလဲ။ ”
“ မဟာသိပၸံ နဲ႔ တူတဲ႔ ဘြဲ႕တစ္ခုကိုေတာ႔ ရထားတယ္ဗ်။ ”
“ ဟုတ္လား။ ဒီ ဘြဲ႕နဲ႔ ဒီမွာ လုပ္ထားလို႔ မရဘူးလား။ ”
“ လုပ္ရင္ေတာ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေမရိကားမွာေလာက္ အလုပ္လုပ္ပိုင္ခြင္႔ မရွိဘူးလို႔ ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အေမရိကားကို သြားေရာက္ ေနထိုင္ဖို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အာရံုထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ”
ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ထြက္လာခဲ႔တယ္။ သူေျပာသလို ဆိုရင္ အေမရိကားက လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ ၊ လုပ္ခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ လုပ္ ၊ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ရွိေနေသာ အထိန္းအကြပ္ မရွိေသာ ႏိုင္ငံ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။
တကယ္ေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ အေမရိကားမွာလည္း သူ႕ဖာသာ သူ႕စည္းကမ္းနဲ႔ သူရွိေနပါတယ္။ တကယ္ ခက္ေနတာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ ၊ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကူး အေတြးမ်ား။ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ႔ ေနရာမွ အခြင္႔အေရးမ်ားကို မျမင္မိ ၊ မေတြးမိ ။ မိမိ မေရာက္ဖူးေသာ ေနရာမွာ ရရွိေနတယ္ ဆိုေသာ အခြင္႔အေရးမ်ားကိုသာ ေမွ်ာ္လင္႔ေတာင္႔တေနတတ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္႕လို ႏို္င္ငံရပ္ျခားမွ လူတစ္ေယာက္က တရုတ္ျပည္မွ မဟာတံတိုင္းၾကီးကို အံ့ၾသတၾကီး တကူးတက လာေရာက္ ေလ႕လာ ၾကည္႔ရႈေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ႔ သူ႕စိတ္ထဲက တရုတ္ျပည္မွ မဟာတံတိုင္းက သူ႕အတြက္ အေရးမၾကီး။ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြ ျဖန္႕က်က္ရာကလည္း မဟာတံတိုင္း မဟုတ္ေလေတာ႔ သံုးနာရီေလာက္ ကားစီးတာနဲ႔ ေရာက္ႏိုင္ေသာ မဟာတံတိုင္းၾကီးကို သူ မေရာက္ဖူးေသး။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဲပါတယ္။ သူ႕စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႔ မဟာတံတိုင္းၾကီးထက္ ေလဘာရုပ္တုက ပိုျပီး ၾကီးက်ယ္ေနလိမ္႕မယ္။ ေမာ္စီတုန္း ထက္ လင္ကြန္းက ပိုျပီး အေရးပါေနလိမ္႕မယ္။ တရုတ္စြပ္ျပဳတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမည္းစမ္းေသာက္ေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ႔ ပီဇာ ကို ပိုျပီး မက္ေမာေနလိမ္႕မယ္။
ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ကိုယ္႕ေဘးက တန္ဖိုးရွိေနေသာ အရာမ်ား ၊ အခြင္႔အေရးမ်ားကို လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးၾကရျပီး အေဝးမွာ ပ်ံသန္းေနေသာ အခြင္႔အေရးမ်ားေနာက္ကို လိုက္မိကာ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္ကူးမ်ားသည္လည္း လက္ရွိအေျခအေနမွာ တည္ျငိမ္မႈ မရွိပဲ ပ်ံ႕လြင္႔ေနပါေတာ႔တယ္။
ပ်ံ႕လြင္႔ေနတဲ႔ စိတ္ကူးေတြ ဆိုတာ စုစည္းလို႔ မရႏိုင္ပါ။ စုစည္းလို႔ မရႏိုင္တဲ႔ စိတ္ကူးဆိုတာလည္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္။
source; Jone Oname ၏ Flying Ideas
ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။
.
3 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ဟုတ္ပါ႔ ကိုေဇာ္.......
ဘာမွကို စုစည္းလို႔မရလို႔ စာေတြ ေရးလို႔မရေအာင္ပါပဲ..ကိုေဇာ္..
ဟုတ္တယ္ကိုေဇာ္..
ကိုယ့္ေဘးမွာရိွတဲ့ အရာကို တန္ဖိုးထားဖို႔ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္ေနာ္..
ခင္တဲ့
သဒၶါ
လူေတြဟာတစ္ခါတစ္ခါ ဒီလိုဘဲ စိတ္ေတြပ်ံ႕လြင္႕တတ္ပါတယ္.. ကိုယ္တိုင္အပါ အ၀င္ေပါ႕..ကိုယ္႕ျခံက ပန္းကို မလွဘူးလို႕ ထင္ေနတဲ႕ ဥပမာေလးလိုေပါ႕.. အင္း ထင္လဲထင္ခ်င္စရာ..တစ္ခ်ိဳ႕ပန္းေတြက သူမ်ားျခံကပိုလွေနတယ္ ကိုေဇာ္ရဲ႕
Post a Comment