“ ႏြား ” နဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ဥပမာမ်ားကို ၾကားဖူးပါသလား။ ဥပမာဗ်ာ - လယ္ထြန္သြား ႏြားေမ႕ ၊ ဂ်ိဳေထာင္ရွိရာ ဂ်ိဳလဲ မလာ ( ဂ်ဳိ = ခ်ိဳ ) ၊ အထိုင္ႏြားေကာင္းမွ အလွည္႔ႏြား သက္သာတယ္ ၊ အစရွိသျဖင္႔ေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပမဲ႔ “ ႏြား ” ဥပမာ ကိုေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္ လံုးဝ မၾကားဖူးေစရဘူး။
ဒီ ဥပမာေလးကို ၾကားရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မစားဘဲ နင္သြားတယ္။ ဘာမွ မပါဘဲ နင္ရေတာ႔ ေလနင္တယ္ ေခၚမလား။ အစာနင္ရင္ ေရေသာက္လို႔ ရေပမဲ႔ ေလနင္ေတာ႔ ေရလည္း ေသာက္လို႔ မရ။ ရင္ထဲမွာ . . လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆိုု႕ဆို႕ၾကီး. ။ နင္မယ္ ဆိုလည္း နင္သင္႔ပါတယ္။ သူ ဦးတည္ျပီး ေျပာေနတာက ကၽြန္ေတာ္႕ကိုေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၊ ကမာၻေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ “ ႏြား ” ဥပမာေလး တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာခဲ႔ပါတယ္။
အံ့ၾသစရာ တစ္ခုကေန စေျပာရရင္ ကိုၾကီးစိန္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚေသာ ထိုလုူဟာ “ မြန္ ” အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္။ မေလးရွားကို ေရာက္ေနတာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ ဒီတစ္ႏွစ္ျပည္႔လို႔ ၅ ႏွစ္ဆိုရင္ သူျပန္မယ္။ အသက္က ၄၀။ ျဖဴျဖဴေတာင္႔ေတာင္႔နဲ႔ ရုပ္ႏုတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႕ရဲ႕ ဘဝ အခ်ိန္ေတြကို ထန္းတက္ျခင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ႔တယ္။ အသက္ၾကီးလာလို႔ မိန္းမရေတာ႔ ထန္းတက္ေနတုန္းပါပဲ။
ေနာက္ေတာ႔ သားသမီးေတြ ရလာေတာ႔ ထန္းတက္တာထက္ ပိုျပီး ေငြရလြယ္ရာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ သူ အလုပ္သြားလုပ္ခဲ႔တယ္။ ခဏတာလိုလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၇ ႏွစ္ ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ခ်န္ထားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူ ဘာမွ မစုမိ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သားသမီးေတြ ၾကီးလာျပီး သူ အိမ္ မြန္ရြာေလးကို ျပန္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။
သူ ရြာက ထြက္သြားစဥ္မွာ ငယ္ေသးတဲ႔ သူ႕တူမေတာင္မွ အိမ္ေထာင္က်ေနျပီ။ သူ႕တူမ အိမ္ေထာင္က်တယ္ ဆိုသူက ရန္ကုန္ကေန ေမာ္လျမိဳင္ကို လာျပီး အလုပ္လုပ္တဲ႔ ရန္ကုန္သားတစ္ေယာက္။ မြန္လို လံုးဝ မေျပာတတ္။ ဒါေပမဲ႔ သူျပန္မေရာက္ခင္ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္က အိမ္ေထာင္က်တာ ဆိုေတာ႔ မေျပာတတ္ေပမဲ႔ အနည္းငယ္ေတာ႔ သူမ်ားေျပာတာ နားလည္ေနျပီ။
အဲဒီမွာ စေတြ႔ၾကတာပဲ။
ကိုၾကီးစိန္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းေနေတာ႔ ၄ တန္းမွာ ထြက္ခဲ႔တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာလို ဘာမွ ေသခ်ာ မဖတ္တတ္။ ဒါက နည္းေသးတယ္။ မြန္ေတြပဲ ေနတဲ႔ မြန္ရြာမွာ ဆိုေတာ႔ သူ ျမန္မာလိုေတာင္မွ မေျပာတတ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုၾကီးစိန္ နဲ႔ သူ႕တူမ ေယာက္်ား ၊ မြန္လို မေျပာတတ္သူနဲ႔ ျမန္မာလို မေျပာတတ္သူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက သာယာလွပါတယ္။
ကိုၾကီးစိန္ကလည္း သူ႕ဖာသာ ေျပာခ်င္သလို မြန္လို ေျပာတယ္ ဒါေပမဲ႔ လက္ဟန္ ေျခဟန္ေတြေရာ ဆိုေတာ႔ သူ႕တူမ ေယာက်္ားကလည္း နားလည္သြားတယ္။ ဟိုက ျပန္ေျပာတဲ႔ ျမန္မာလို က်ေတာ႕လည္း သူက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ၾကားပါမ်ားေတာ႔ ျပန္ေတာ႔ မေျပာတတ္ ဒါေပမဲ႔ နားလည္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာရင္ တစ္ေယာက္က မြန္လို ေျပာေနျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ ျမန္မာလို ေျပာေနခဲ႔တာကို ေဘးလူေတြ တအံ့တၾသ ျမင္ၾကရပါေတာ႔တယ္။
မြန္ ရြာေလးမွာ ထန္းတက္တဲ႔ အလုပ္နဲ႔ သူ ၾကာၾကာ အခ်ိန္မျဖဳန္းႏိုင္ေတာ႔ပါ။ သူ႕ရဲ႕ သားသမီးေတြက ၾကီးလာျပီ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ မေလးရွား သို႔ သူ ထြက္ခဲ႔တယ္။ ျမန္မာလို႔ မေျပာတတ္ေပမဲ႔ မေလးရွားေရာက္လာေတာ႔ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ႔ရျပီး အရင္က ၾကားဖူး နားဝ ျမန္မာစကားေတြကို အေျချပဳျပီး ကိုၾကီးစိန္ ျမန္မာလို ေျပာတတ္ လာပါေတာ႔တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ အသံုးအႏႈန္း မွန္စြာ သူ မေျပာႏိုင္ေပမဲ႔ သူ႕ဆိုလိုရင္းကိုပဲ သူမ်ား သေဘာေပါက္ႏိုင္တဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ သူပစ္ပစ္ ေျပာတယ္။
သူ မေလးရွားေရာက္ျပီး ၄ ႏွစ္ေက်ာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအလုပ္ကို ေျပာင္းလာရင္း သူနဲ႔ ခင္မင္ လာခဲ႔ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတာ္ေတာ္႔ကို ခင္တယ္။ “ ေဇာ္ၾကီး ” လို႔ သူက ေခၚျပန္တယ္။ အေျပာ မတတ္ရွာေတာ႔ သူသိတဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သူခင္တဲ႔ အေၾကာင္း ဖြင္႔ထုတ္ ရွာတယ္။
“ ေဇာ္ၾကီး ၊ မင္းကို ငါ အရမ္း ခ်စ္တယ္ကြာ။ ”
တဲ႔။ ခင္တယ္ ဆိုတဲ႔ စကားလံုး သူအတြက္ သိပ္ျပီး မကၽြမ္းက်င္ေတာ႔ ခ်စ္ခင္တယ္ ဆိုတဲ႔ စကားလံုးမွာ ေနရာအားလံုးကို သူ ခင္ရင္ “ ခ်စ္တယ္ ” လို႔ပဲ သူက ေျပာတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ က်ေတာ႔လည္း တစ္မ်ိဳး။ အခန္းမွာ စကားထိုင္ေျပာေနရင္ သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကို လာလာဖက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ေျပာေသး. . .
“ မင္းက အလြန္ဖက္လို႔ ေကာင္း ။ ငါ႔မိန္းမ မရွိေတာ႔ မင္႔ပဲ ဖက္ရ။ ”
တဲ႔။ မသိရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ႕မိန္းမအစားထိုး အဖက္ခံေနသလိုလို ( ဟိုက္..တစ္မ်ိဳး မေတြးနဲ႔ေနာ္။ ရိုးရိုး...လုပ္ပါ။ )
ဒါနဲ႔ တစ္ေန႕ေတာ႔ လခေတြထုတ္ျပီး ထံုးစံအတိုင္း ေငြေစ်းက ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္လႊဲရမယ္ေဟ႕။ ဘယ္ေလာက္ကေတာ႔ ဘာလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တြက္ၾက ခ်က္ၾကေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထိုနည္း ၄င္း။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစက္ရံုကို ေရာက္ခဲ႔တာ အခုမွ ဆိုေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ မေလးရွားက ဒုတိယ အၾကိမ္။ အရင္က မေလးရွားကို ေရာက္ျပီး ေလးႏွစ္ၾကာခဲ႔ျပီးမွ မိသားစု ျပႆနာေၾကာင္႔ ရုတ္တရက္ ျပန္သြားခဲ႔ရတယ္။
သို႔ေသာ္ . .
အခ်ိန္ေႏွာင္းစြာ နဲ႔ပဲ မိသားစုေတြ တကြဲတျပား ၊ ရွာထားတာေတြ ပလံုသြားျပီး အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားခဲ႔တယ္။ ဘယ္ကို ဘာကို လက္ညိႈးထိုးျပရမွန္း မသိဘဲ စိတ္ပ်က္တပ္ေခါက္စြာ ဒုတိယအၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ဒီေတာ႔ မလိမ္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ ေမးေတာ႔လည္း အမွန္အတိုင္းေျပာျပမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕အေျခအေန ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းကို သူတို႔ သိထားေတာ႔ ကိုယ္႕ထက္ အသက္ၾကီးသူေတြ အေနနဲ႔ ကိုၾကီးစိန္ အပါအဝင္ သူတို႔ အၾကံဥာဏ္ေပးၾကပါတယ္။
အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္က အရင္ကုန္သြားေသာ အခ်ိန္ ၊ ေငြ ၊ ပစၥည္းဥစၥာ ၊ မိသားစု ေတြကို အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ က်ားကန္ႏိုင္ေစဖို႔ ရသမွ် ရွာျပီး စုႏိုင္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ စုတယ္။ စုလို႔ ရသမွ်ကိုလည္း စိတ္ကူးထဲက ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး အထေျမာက္ဖို႔ အိမ္ကို ေငြလႊဲတယ္။ သူမ်ားေတြ အရက္ေသာက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ ၊ သူမ်ားေတြ ေဆးလိပ္ေလး ခဲေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မခဲ ၊ သူမ်ားေတြ ဝတ္စားေနခ်ိန္မွာ အရင္က ေလးႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ထားတာေတြေတာင္မွ ဝတ္လို႔ မကုန္ေသး ၊ ကၽြန္ေတာ္ မဝယ္။
ဒါေတြကို ၾကည္႔ျပီး ကိုၾကီးစိန္က တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သူေျပာတတ္တဲ႔ ျမန္မာစကားလံုးေတြနဲ႔ အျမင္သားဆံုး ဥပမာတစ္ခု ကို ေျပာပါေတာ႔တယ္။ ဒါက အခု ေျပာေနတဲ႔ “ ႏြား ” ဥပမာ ပါပဲ။
“ ေဇာ္ၾကီး ၊ မင္းမလဲကြာ ၊ စားစရာ ရွိတာ မစား ၊ သူမ်ားေသာက္ မေသာက္ ၊ သူမ်ား ဝယ္ မဝယ္။ ဒီလို မလုပ္ရဘူးကြ။ မင္းလည္း သိသားပဲ။ အရင္ကလည္း မင္း ပိုက္ဆံေတြ အလြန္ပို႔ခ႔ဲတာပဲေလ။ ဒါေပမဲ႔ မက်န္ဘူး မဟုတ္လား။ ဘာက်န္လဲ စိတ္ဆင္းရဲတာ က်န္တယ္ေလ။
ေလာကမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ဖို႔ဆိုတာလည္း လိုတယ္ကြ။ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အတြက္ ကိုယ္ရွာတဲ႔ ဟာတည္းက ကိုယ္႔အတြက္လည္း နည္းနည္းေတာ႔ သံုးေပါ႔ကြာ။ မင္းပိုက္ဆံေတြ ရွာေနျပီး မင္း အတြက္ေတာ႔လည္း သံုးသင္႔တယ္ကြ။ မင္းကို ငါ ဥပမာနဲ႔ ေျပာျပမယ္။
ဥပမာကြာ။ ႏြားတစ္ေကာင္ေပါ႔ ၊ သူက လယ္ထြန္တယ္ေနာ္။ ယာထြန္တယ္။ လယ္ထြန္တယ္ စပါးစိုက္တယ္။ ယာထြန္တယ္ ပဲ ၊ ႏွမ္း စိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ လယ္ကေန သူထြန္လို႔ စပါးျဖစ္လာတယ္ေပါ႔။ စပါးကေန ေကာက္ရိုးရမယ္။ ယာကို ထြန္တယ္ ပဲ ၊ ႏွမ္း ျဖစ္လာတယ္။ ပဲ၊ ႏွမ္း ကေန ပဲဖတ္ ၊ ႏွမ္းဖတ္ ရမယ္။ ဒါကိုေတာ႔ သူက စားရတယ္ကြ။
မင္းစဥ္းစားၾကည္႔ကြာ။ ႏြားေတာင္မွ သူထြန္တဲ႔ လယ္ကြက္က ေကာက္ရိုးကို သူစားရေသးတယ္။ သူထြန္တဲ႔ ယာကြက္က ပဲဖတ္ ၊ ႏွမ္းဖတ္ကို သူစားရေသးတယ္။ မင္းက လူေလကြာ ၊ ႏြားေတာင္မွ သူ႕လယ္ ၊ ယာက ပစၥည္း သူစားရေသးရင္ ၊ မင္းလည္း မင္းရွာတဲ႔ အထဲက မင္းအတြက္ေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ တစ္ခုခုမွာ ေရရွည္အတြက္ သံုးသင္႔ပါတယ္ကြ။
မင္းက အခုေတာ႔ ႏြားေလာက္ေတာင္မွ မင္းရွာတဲ႔ အထဲက မင္းမစားဘူး။ သူမ်ားကိုခ်ည္းပဲ ေကၽြးဖို႔ လုပ္ေနတာပဲ။ ဒီေတာ႔ မင္းမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ႏြားေလာက္ေတာင္မွ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဆိုတာ ရွိပါေတာ႔မလဲ။ ”
တဲ႔။ သူကေတာ႔ သူေျပာတတ္သလို ေျပာလိုက္ေပမဲ႔ ဥပမာေပးကေတာ႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒီဥပမာထဲမွာ ႏြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ယွဥ္ေျပာထားတာသာ မေကာင္းတာ း( ။
တကယ္တမ္းလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ပိုက္ဆံေတာ႔ ကုန္းရုန္းရွာေနျပီး ကိုယ္႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဆိုတာေတြ အတြက္ ဂရုမစိုက္မိဘဲ ၊ လခေလးထြက္လာျပီ ဆိုရင္ အိမ္က မိဘ ၊ မိသားစုဆီကိုပဲ အကုန္အကုန္ ပို႔တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္႕အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဘာမွ မရွိေလေတာ႔ ၾကာေတာ႔ စိတ္ဖိစီးလာတတ္ၾကတာပါ။ ထြက္ေပါက္ေတြ ပိတ္ဆို႔လာတတ္တယ္။
ဒါေပမဲ႔. . . ဒီဥပမာေပးေလးရဲ႕ ေျပာင္းျပန္။ အိမ္က မိဘ ၊ မိသားစုကို ပစ္ထားျပီး ဒီမွာ ကိုယ္က လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ၊ စားခ်င္တာစား ၊ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးကေတာ႔ မျဖစ္သင္႔ပါ။ ဒါကေတာ႔ ရိုင္းလြန္းတယ္။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ျပီး စီးပြားရွာေနသူမ်ား အတြက္ ကိုၾကီးစိန္ ရဲ႕ “ ႏြား ” ဥပမာေပးေလးပါပဲ။ နည္းနည္းေတာ႔ အေျပာ ရင္႔ခ်င္ရင္႔မယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထိမိလွသလို ၊ မွန္လည္း မွန္လြန္းလွပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
.
ဒီ ဥပမာေလးကို ၾကားရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မစားဘဲ နင္သြားတယ္။ ဘာမွ မပါဘဲ နင္ရေတာ႔ ေလနင္တယ္ ေခၚမလား။ အစာနင္ရင္ ေရေသာက္လို႔ ရေပမဲ႔ ေလနင္ေတာ႔ ေရလည္း ေသာက္လို႔ မရ။ ရင္ထဲမွာ . . လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆိုု႕ဆို႕ၾကီး. ။ နင္မယ္ ဆိုလည္း နင္သင္႔ပါတယ္။ သူ ဦးတည္ျပီး ေျပာေနတာက ကၽြန္ေတာ္႕ကိုေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၊ ကမာၻေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ “ ႏြား ” ဥပမာေလး တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာခဲ႔ပါတယ္။
အံ့ၾသစရာ တစ္ခုကေန စေျပာရရင္ ကိုၾကီးစိန္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚေသာ ထိုလုူဟာ “ မြန္ ” အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္။ မေလးရွားကို ေရာက္ေနတာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ ဒီတစ္ႏွစ္ျပည္႔လို႔ ၅ ႏွစ္ဆိုရင္ သူျပန္မယ္။ အသက္က ၄၀။ ျဖဴျဖဴေတာင္႔ေတာင္႔နဲ႔ ရုပ္ႏုတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႕ရဲ႕ ဘဝ အခ်ိန္ေတြကို ထန္းတက္ျခင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေစခဲ႔တယ္။ အသက္ၾကီးလာလို႔ မိန္းမရေတာ႔ ထန္းတက္ေနတုန္းပါပဲ။
ေနာက္ေတာ႔ သားသမီးေတြ ရလာေတာ႔ ထန္းတက္တာထက္ ပိုျပီး ေငြရလြယ္ရာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ သူ အလုပ္သြားလုပ္ခဲ႔တယ္။ ခဏတာလိုလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၇ ႏွစ္ ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ခ်န္ထားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူ ဘာမွ မစုမိ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သားသမီးေတြ ၾကီးလာျပီး သူ အိမ္ မြန္ရြာေလးကို ျပန္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။
သူ ရြာက ထြက္သြားစဥ္မွာ ငယ္ေသးတဲ႔ သူ႕တူမေတာင္မွ အိမ္ေထာင္က်ေနျပီ။ သူ႕တူမ အိမ္ေထာင္က်တယ္ ဆိုသူက ရန္ကုန္ကေန ေမာ္လျမိဳင္ကို လာျပီး အလုပ္လုပ္တဲ႔ ရန္ကုန္သားတစ္ေယာက္။ မြန္လို လံုးဝ မေျပာတတ္။ ဒါေပမဲ႔ သူျပန္မေရာက္ခင္ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္က အိမ္ေထာင္က်တာ ဆိုေတာ႔ မေျပာတတ္ေပမဲ႔ အနည္းငယ္ေတာ႔ သူမ်ားေျပာတာ နားလည္ေနျပီ။
အဲဒီမွာ စေတြ႔ၾကတာပဲ။
ကိုၾကီးစိန္ကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းေနေတာ႔ ၄ တန္းမွာ ထြက္ခဲ႔တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာလို ဘာမွ ေသခ်ာ မဖတ္တတ္။ ဒါက နည္းေသးတယ္။ မြန္ေတြပဲ ေနတဲ႔ မြန္ရြာမွာ ဆိုေတာ႔ သူ ျမန္မာလိုေတာင္မွ မေျပာတတ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုၾကီးစိန္ နဲ႔ သူ႕တူမ ေယာက္်ား ၊ မြန္လို မေျပာတတ္သူနဲ႔ ျမန္မာလို မေျပာတတ္သူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက သာယာလွပါတယ္။
ကိုၾကီးစိန္ကလည္း သူ႕ဖာသာ ေျပာခ်င္သလို မြန္လို ေျပာတယ္ ဒါေပမဲ႔ လက္ဟန္ ေျခဟန္ေတြေရာ ဆိုေတာ႔ သူ႕တူမ ေယာက်္ားကလည္း နားလည္သြားတယ္။ ဟိုက ျပန္ေျပာတဲ႔ ျမန္မာလို က်ေတာ႕လည္း သူက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ၾကားပါမ်ားေတာ႔ ျပန္ေတာ႔ မေျပာတတ္ ဒါေပမဲ႔ နားလည္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာရင္ တစ္ေယာက္က မြန္လို ေျပာေနျပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ ျမန္မာလို ေျပာေနခဲ႔တာကို ေဘးလူေတြ တအံ့တၾသ ျမင္ၾကရပါေတာ႔တယ္။
မြန္ ရြာေလးမွာ ထန္းတက္တဲ႔ အလုပ္နဲ႔ သူ ၾကာၾကာ အခ်ိန္မျဖဳန္းႏိုင္ေတာ႔ပါ။ သူ႕ရဲ႕ သားသမီးေတြက ၾကီးလာျပီ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင္႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ မေလးရွား သို႔ သူ ထြက္ခဲ႔တယ္။ ျမန္မာလို႔ မေျပာတတ္ေပမဲ႔ မေလးရွားေရာက္လာေတာ႔ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ႔ရျပီး အရင္က ၾကားဖူး နားဝ ျမန္မာစကားေတြကို အေျချပဳျပီး ကိုၾကီးစိန္ ျမန္မာလို ေျပာတတ္ လာပါေတာ႔တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ အသံုးအႏႈန္း မွန္စြာ သူ မေျပာႏိုင္ေပမဲ႔ သူ႕ဆိုလိုရင္းကိုပဲ သူမ်ား သေဘာေပါက္ႏိုင္တဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ သူပစ္ပစ္ ေျပာတယ္။
သူ မေလးရွားေရာက္ျပီး ၄ ႏွစ္ေက်ာ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအလုပ္ကို ေျပာင္းလာရင္း သူနဲ႔ ခင္မင္ လာခဲ႔ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတာ္ေတာ္႔ကို ခင္တယ္။ “ ေဇာ္ၾကီး ” လို႔ သူက ေခၚျပန္တယ္။ အေျပာ မတတ္ရွာေတာ႔ သူသိတဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သူခင္တဲ႔ အေၾကာင္း ဖြင္႔ထုတ္ ရွာတယ္။
“ ေဇာ္ၾကီး ၊ မင္းကို ငါ အရမ္း ခ်စ္တယ္ကြာ။ ”
တဲ႔။ ခင္တယ္ ဆိုတဲ႔ စကားလံုး သူအတြက္ သိပ္ျပီး မကၽြမ္းက်င္ေတာ႔ ခ်စ္ခင္တယ္ ဆိုတဲ႔ စကားလံုးမွာ ေနရာအားလံုးကို သူ ခင္ရင္ “ ခ်စ္တယ္ ” လို႔ပဲ သူက ေျပာတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ က်ေတာ႔လည္း တစ္မ်ိဳး။ အခန္းမွာ စကားထိုင္ေျပာေနရင္ သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကို လာလာဖက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ေျပာေသး. . .
“ မင္းက အလြန္ဖက္လို႔ ေကာင္း ။ ငါ႔မိန္းမ မရွိေတာ႔ မင္႔ပဲ ဖက္ရ။ ”
တဲ႔။ မသိရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ႕မိန္းမအစားထိုး အဖက္ခံေနသလိုလို ( ဟိုက္..တစ္မ်ိဳး မေတြးနဲ႔ေနာ္။ ရိုးရိုး...လုပ္ပါ။ )
ဒါနဲ႔ တစ္ေန႕ေတာ႔ လခေတြထုတ္ျပီး ထံုးစံအတိုင္း ေငြေစ်းက ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္လႊဲရမယ္ေဟ႕။ ဘယ္ေလာက္ကေတာ႔ ဘာလုပ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တြက္ၾက ခ်က္ၾကေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထိုနည္း ၄င္း။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစက္ရံုကို ေရာက္ခဲ႔တာ အခုမွ ဆိုေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ မေလးရွားက ဒုတိယ အၾကိမ္။ အရင္က မေလးရွားကို ေရာက္ျပီး ေလးႏွစ္ၾကာခဲ႔ျပီးမွ မိသားစု ျပႆနာေၾကာင္႔ ရုတ္တရက္ ျပန္သြားခဲ႔ရတယ္။
သို႔ေသာ္ . .
အခ်ိန္ေႏွာင္းစြာ နဲ႔ပဲ မိသားစုေတြ တကြဲတျပား ၊ ရွာထားတာေတြ ပလံုသြားျပီး အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားခဲ႔တယ္။ ဘယ္ကို ဘာကို လက္ညိႈးထိုးျပရမွန္း မသိဘဲ စိတ္ပ်က္တပ္ေခါက္စြာ ဒုတိယအၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ဒီေတာ႔ မလိမ္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ ေမးေတာ႔လည္း အမွန္အတိုင္းေျပာျပမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕အေျခအေန ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းကို သူတို႔ သိထားေတာ႔ ကိုယ္႕ထက္ အသက္ၾကီးသူေတြ အေနနဲ႔ ကိုၾကီးစိန္ အပါအဝင္ သူတို႔ အၾကံဥာဏ္ေပးၾကပါတယ္။
အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္က အရင္ကုန္သြားေသာ အခ်ိန္ ၊ ေငြ ၊ ပစၥည္းဥစၥာ ၊ မိသားစု ေတြကို အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ က်ားကန္ႏိုင္ေစဖို႔ ရသမွ် ရွာျပီး စုႏိုင္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ စုတယ္။ စုလို႔ ရသမွ်ကိုလည္း စိတ္ကူးထဲက ရည္ရြယ္ခ်က္ေလး အထေျမာက္ဖို႔ အိမ္ကို ေငြလႊဲတယ္။ သူမ်ားေတြ အရက္ေသာက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ ၊ သူမ်ားေတြ ေဆးလိပ္ေလး ခဲေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မခဲ ၊ သူမ်ားေတြ ဝတ္စားေနခ်ိန္မွာ အရင္က ေလးႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ထားတာေတြေတာင္မွ ဝတ္လို႔ မကုန္ေသး ၊ ကၽြန္ေတာ္ မဝယ္။
ဒါေတြကို ၾကည္႔ျပီး ကိုၾကီးစိန္က တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သူေျပာတတ္တဲ႔ ျမန္မာစကားလံုးေတြနဲ႔ အျမင္သားဆံုး ဥပမာတစ္ခု ကို ေျပာပါေတာ႔တယ္။ ဒါက အခု ေျပာေနတဲ႔ “ ႏြား ” ဥပမာ ပါပဲ။
“ ေဇာ္ၾကီး ၊ မင္းမလဲကြာ ၊ စားစရာ ရွိတာ မစား ၊ သူမ်ားေသာက္ မေသာက္ ၊ သူမ်ား ဝယ္ မဝယ္။ ဒီလို မလုပ္ရဘူးကြ။ မင္းလည္း သိသားပဲ။ အရင္ကလည္း မင္း ပိုက္ဆံေတြ အလြန္ပို႔ခ႔ဲတာပဲေလ။ ဒါေပမဲ႔ မက်န္ဘူး မဟုတ္လား။ ဘာက်န္လဲ စိတ္ဆင္းရဲတာ က်န္တယ္ေလ။
ေလာကမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ဖို႔ဆိုတာလည္း လိုတယ္ကြ။ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အတြက္ ကိုယ္ရွာတဲ႔ ဟာတည္းက ကိုယ္႔အတြက္လည္း နည္းနည္းေတာ႔ သံုးေပါ႔ကြာ။ မင္းပိုက္ဆံေတြ ရွာေနျပီး မင္း အတြက္ေတာ႔လည္း သံုးသင္႔တယ္ကြ။ မင္းကို ငါ ဥပမာနဲ႔ ေျပာျပမယ္။
ဥပမာကြာ။ ႏြားတစ္ေကာင္ေပါ႔ ၊ သူက လယ္ထြန္တယ္ေနာ္။ ယာထြန္တယ္။ လယ္ထြန္တယ္ စပါးစိုက္တယ္။ ယာထြန္တယ္ ပဲ ၊ ႏွမ္း စိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ လယ္ကေန သူထြန္လို႔ စပါးျဖစ္လာတယ္ေပါ႔။ စပါးကေန ေကာက္ရိုးရမယ္။ ယာကို ထြန္တယ္ ပဲ ၊ ႏွမ္း ျဖစ္လာတယ္။ ပဲ၊ ႏွမ္း ကေန ပဲဖတ္ ၊ ႏွမ္းဖတ္ ရမယ္။ ဒါကိုေတာ႔ သူက စားရတယ္ကြ။
မင္းစဥ္းစားၾကည္႔ကြာ။ ႏြားေတာင္မွ သူထြန္တဲ႔ လယ္ကြက္က ေကာက္ရိုးကို သူစားရေသးတယ္။ သူထြန္တဲ႔ ယာကြက္က ပဲဖတ္ ၊ ႏွမ္းဖတ္ကို သူစားရေသးတယ္။ မင္းက လူေလကြာ ၊ ႏြားေတာင္မွ သူ႕လယ္ ၊ ယာက ပစၥည္း သူစားရေသးရင္ ၊ မင္းလည္း မင္းရွာတဲ႔ အထဲက မင္းအတြက္ေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ တစ္ခုခုမွာ ေရရွည္အတြက္ သံုးသင္႔ပါတယ္ကြ။
မင္းက အခုေတာ႔ ႏြားေလာက္ေတာင္မွ မင္းရွာတဲ႔ အထဲက မင္းမစားဘူး။ သူမ်ားကိုခ်ည္းပဲ ေကၽြးဖို႔ လုပ္ေနတာပဲ။ ဒီေတာ႔ မင္းမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ႏြားေလာက္ေတာင္မွ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဆိုတာ ရွိပါေတာ႔မလဲ။ ”
တဲ႔။ သူကေတာ႔ သူေျပာတတ္သလို ေျပာလိုက္ေပမဲ႔ ဥပမာေပးကေတာ႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒီဥပမာထဲမွာ ႏြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ယွဥ္ေျပာထားတာသာ မေကာင္းတာ း( ။
တကယ္တမ္းလည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြက ပိုက္ဆံေတာ႔ ကုန္းရုန္းရွာေနျပီး ကိုယ္႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဆိုတာေတြ အတြက္ ဂရုမစိုက္မိဘဲ ၊ လခေလးထြက္လာျပီ ဆိုရင္ အိမ္က မိဘ ၊ မိသားစုဆီကိုပဲ အကုန္အကုန္ ပို႔တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္႕အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဘာမွ မရွိေလေတာ႔ ၾကာေတာ႔ စိတ္ဖိစီးလာတတ္ၾကတာပါ။ ထြက္ေပါက္ေတြ ပိတ္ဆို႔လာတတ္တယ္။
ဒါေပမဲ႔. . . ဒီဥပမာေပးေလးရဲ႕ ေျပာင္းျပန္။ အိမ္က မိဘ ၊ မိသားစုကို ပစ္ထားျပီး ဒီမွာ ကိုယ္က လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ၊ စားခ်င္တာစား ၊ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးကေတာ႔ မျဖစ္သင္႔ပါ။ ဒါကေတာ႔ ရိုင္းလြန္းတယ္။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္လုပ္ျပီး စီးပြားရွာေနသူမ်ား အတြက္ ကိုၾကီးစိန္ ရဲ႕ “ ႏြား ” ဥပမာေပးေလးပါပဲ။ နည္းနည္းေတာ႔ အေျပာ ရင္႔ခ်င္ရင္႔မယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထိမိလွသလို ၊ မွန္လည္း မွန္လြန္းလွပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
0 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
Post a Comment