BMX စက္ဘီးေတြ ေပၚလာေသာ အခ်ိန္အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၇ ႏွစ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း ဟင္နရီ နဲ႔ ပစ္ တို႕ကိုလည္း အတူတူ။ ေဖေဖက သူတို႕နဲ႔ အတူ BMX စက္ဘီးေလး ဝယ္ေပးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္စီးစီနဲ႔ စီးၾကတယ္။ ကၽြမ္းက်င္လာေတာ႔ ကုန္းဆင္းက စီးတယ္။ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ စီးတယ္။ လက္လႊတ္စီးတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စက္ဘီးႏွစ္စီး ကို ခြျပီးစီးးတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ စက္ဘီးကို စီးလို႔ ရႏိုင္သမွ် ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ စီးတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထဲမွာ ေရာက္တဲ႔ စက္ဘီးေလးကလည္း ပ်က္လို႔ ရႏိုင္တဲ႔ ေနရာမွန္သမွ် အကုန္ပ်က္တယ္။ က်ိဳးလို႔ ရႏိုင္တဲ႔ ေနရာမွန္သမွ်က အကုန္က်ိဳးတယ္။ ျပတ္ထြက္လို႔ရတဲ႔ ေနရာမွန္သမွ်က ျပတ္ထြက္တယ္။ ေပါက္လို႔ရတဲ႔ ေနရာ မွန္သမွ်က ေပါက္ထြက္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ စက္ဘီးေလးတစ္စီး စီလည္း စုတ္ျပတ္သပ္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္လည္း စက္ဘီးစီး ကၽြမ္းက်င္လာတယ္။
ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ကို အိမ္က စက္ဘီးအသစ္ တစ္ေယာက္ တစ္စီးစီ ထပ္ဝယ္ေပးတယ္။ စက္ဘီးကို ကၽြမ္းက်င္လာျပီးေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသစ္ရလာတဲ႔ စက္ဘီးေလးကို တန္ဖိုးထားၾကတယ္။ အရင္လို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မစီးေတာ႔။ စက္ဘီးေလး အလွပ်က္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ စက္ဘီးေလးကို ေရေဆး ၊ ဆီထိုး ၊ ဖုန္သုတ္ နဲ႔ သလိုက္ရတာ။ တစ္ေယာက္စက္ဘီးနဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း အလွျပိဳင္လိုက္ရတာ။
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ထူးျခားတာက “ ပစ္ ” ရဲ႕ စက္ဘီး။ သံုးေယာက္ အတူတူ တစ္ေန႕ထဲ ဝယ္ထားတဲ႔ စက္ဘီးေလးေတြမွာ “ ပစ္ ” ရဲ႕ စက္ဘီးေလး တစ္စီးပဲ ခဏခဏ ဘီးေပါက္ ေနတတ္တယ္။ ဝယ္တာ အတူတူခ်င္း ၊ စီးတာ အတူတူခ်င္း ဆိုေသာ စက္ဘီးကၽြတ္ကလည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိပါ။ ဘာလို႔ သူ႔စက္ဘီးရဲ႕ ကၽြတ္မွ ခဏခဏ ေပါက္ေနတာလဲ မစဥ္းစားတတ္။
စက္ဘီး ဘီးေပါက္ရင္ ဖာဖို႔ ဝယ္ေပးထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္ျပီး ပစ္ က စက္ဘီး ဘီးကို ဖာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ဟင္နရီ ကလည္း ေဘးကေန သူ႕ကို ေစာင္႔ေနတယ္။ သူ ဘီးထဲက ကၽြတ္ေလးကို ထုတ္ျပီး ေပါက္ေနတဲ႔ ေနရာကို သိေအာင္ ကၽြတ္ထဲ ေလထိုးျပီး ေရထဲမွာ စမ္းလိုက္ရင္ သူကၽြတ္မွာ ေပါက္ေနတဲ႔ ေနရာက “ ဆူး ” စူးထားလို႔။ ေနာက္တစ္ခါေပါက္လို႔ စမ္းလိုက္ရင္လည္း “ ဆူး ” စူးထားလို႔။
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် အားလံုးက ဘာရယ္ မဟုတ္ေပမဲ႔ သူ႕စက္ဘီး ဘီးေပါက္တာကို သံသယ ရွိလာၾကတယ္။ သူကေတာ႔ သူ႔စက္ဘီးေလးကို တမင္ ေဖာက္တာ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း မ်က္ျမင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ စီးေနရင္း သူ႕စက္ဘီးက “ ရွဴး ” ခနဲ႔ အသံေပးရင္း ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာသံမွ မေပးပဲ ဘီးျပား သြားတတ္တယ္။ ဒါဆို သူ ဘီးဖာ ရျပီ။ ဘီးဖာလိုက္ရင္လည္း သူ႔ဘီးမွာ “ ဆူး ” တစ္ေခ်ာင္းကေတာ႔ စူးေနတာပါပဲ။
စူးေနတဲ႔ ေနရာက ဆူး ကလည္း သံေခါင္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ ၊ ပုလင္းကြဲ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္ ၊ သစ္သားေခ်ာင္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ ၊ အပင္က ဆူး ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ေသခ်ာတာကေတာ႔ သူ႕ပဲ ဘီး ခဏခဏ ေပါက္ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သူဘာလို႔ ခဏခဏ ဘီးေပါက္ ေနတာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လာတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဝန္း ထဲမွာ သြားျပီး စက္ဘီးစီးေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီးက ခ်ိန္းက်သြားတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းတင္ေနတာနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ ေဘးခ်င္းကပ္ စီးေနရာကေန ေနာက္ကို က်န္ခဲ႔တယ္။ ဒီေတာ႔မွ ပစ္ စက္ဘီးစီးပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ သတိထားမိေတာ႔တယ္။
စက္ဘီးကို စီးတာကေတာ႔ သူမ်ားေတြလို အတူတူပါ။ ဒါေပမဲ႔ သူသြားရာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သူခ်ခဲ႔တဲ႔ စက္ဘီး ဘီးရာေလးေတြက ေျမျပင္ဆိုထက္ သူရဲ႕ လမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ေနရေသာ ပစၥည္းေပၚေတြကို သူက တတ္ၾကိတ္သြားေလ႔ရွိတယ္။
သူစက္ဘီး စီးသြားရာ ေနရာေတြမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ စကၠဴ ၊ ပလတ္စတစ္ ၊ ေဖာ႔ဘူး ၊ သစ္ရြက္ ၊ အခ်ိဳရည္ဗူး စတာေတြကို သူက ဘာရယ္ မဟုတ္ေပမဲ႔ သူရဲ႕ အေလ႔အက်င္႔အတိုင္း တတ္ၾကိတ္သြားေလ႕ရွိတယ္။ ဒီလို တတ္ၾကီတ္သြားတဲ႔ အတြက္လည္း သူမွာေပ်ာ္ရႊင္ေနေလ႔ရွိတယ္။ နင္းလိုက္ရတဲ႔ ဘီးအတြက္လည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္သြားခဲ႔ပါဘူး။ ဒါက သာမာန္ အနင္းခံ ပစၥည္း။
ဒါေပမဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ သူနင္းလိုက္တဲ႔ စကၠဴမွာ စကၠဴကလစ္ေလးေတြ ၊ နင္းလိုက္တဲ႔ ေဖာ႔မွာ မာတဲ႔ သစ္သားစေတြ ၊ နင္းလိုက္တဲ႔ အခ်ိဳရည္ဗူးမွာ ျငိေနတဲ႔ သံေတြ ဒါေတြက သူ႕ဘီးကို စူးေတာ႔တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ ခဏခဏ စက္ဘီး ဘီးေပါက္ေနေတာ႔တာပါ။
ဒါေပမဲ႔ သူဘာလို႔ စက္ဘီး ဘီးေပါက္တယ္ ဆိုတာ သူ႕ဖာသာ သူလည္း သတိမထားမိပါဘူး။ သူကေတာ႔ သူ႕ကိုပဲ ကံဆိုးျပီးေတာ႔ ဆူးက ခဏခဏ လာစူးေနတယ္ လို႔ ထင္ေနတာပါ။ တကယ္ေတာ႔ သူကိုယ္တိုင္က “ ဆူး ” ရွိေနႏိုင္တဲ႔ ေနရာေတြကို တတ္နင္းခဲ႔တာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ “ ဆူး ” စူးတယ္ ဆိုတာ ဆန္းေတာ႔ မဆန္းလွပါ။
ဒီလိုပါပဲ. .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝေတြကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ႔ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ အမွားမ်ား ရွိတဲ႔ ေနရာကို လွမ္းေလွ်ာက္မိၾကတယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ အမွား ဆိုေသာ “ ဆူး ” က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို လာေရာက္ စူးတာေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ အမွား ဆိုေသာ “ ဆူး ” ရွိေနႏိုင္ေသာ ေနရာေတြကို သြားေရာက္မိေသာ ထိုေျခလွမ္းမ်ားကို “ ဆူး ” က စူးတာ တကယ္ေတာ႔ “ ဆူး ” ရဲ႕ အမွား မဟုတ္ေတာ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ “ ဆူး ” ကို ျမင္ႏိုင္ေသာ မ်က္လံုးပါ ေနသလို ၊ အမွားကို ျမင္ႏိုင္ေသာ မ်က္လံုးလည္း ပါေနတာပါပဲ။ ထို႕အတူ “ ဆူး ” ရွိေနတာကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္ အေပၚယံက ဖုံးလႊမ္းထားႏုိင္ေသာ ၊ အမွား ရွိေနတာကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္ အေပၚယံက ဖံုးလႊမ္းထားႏိုင္ေသာ အေပၚယံ အလႊာမ်ား ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ထိုအေပၚယံ အလႊာမ်ားကို ကိုယ္က သြားေရာက္ မထိမိဘူး ၊ မနင္းမိဘူး ဆိုရင္ အမွား ဆိုေသာ ဆူး မ်ားလည္း ကိုယ္႕ကို လာေရာက္ စူးမိႏိုင္စရာ မရွိပါ။
လူတစ္ေယာက္ အမွား ဆိုေသာ “ ဆူး ” စူးခံရျပီ ဆိုေသာ အခါမွာ ဆူး က လာေရာက္ စူးမိတယ္ ဆိုတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးသလို ၊ လံုးဝလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ဆူး စူးခံရတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္က ဆူးကို သြားနင္း မိလို႕ပါ။
အမွား ဆိုေသာ ဆူးကို မနင္းမိေလေအာင္ လုပ္သင္႔တာကေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ အျမင္အာရံုကို ဖြင္႔ ၊ အမွား ဆိုေသာ ဆူး ရွိေနမွန္း မသိရေလေအာင္ ဖံုးကြယ္ေနေသာ အရာမ်ားကို သြားေရာက္ မနင္းမိဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။
ဘဝမွာ အမွား ဆိုေသာ ဆူး အစူး မခံရေလေအာင္ လုပ္စရာက ထူးထူးေထြေထြေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္႕ေျခလွမ္းမ်ားကိုသာ ကိုယ္ ဂရုစိုက္ပါ။ ျမင္ေအာင္ၾကည္႔ျပီး မျမင္ကြယ္ရာမ်ားကိုလည္း မနင္းမိပါေစနဲ႔။
Source ; Graham Chapman ၏ မိန္႕ခြန္းတစ္ပိုင္းအစ
ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။
pdf ျဖင္႔ ဒီေနရာ က ယူပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္စီးစီနဲ႔ စီးၾကတယ္။ ကၽြမ္းက်င္လာေတာ႔ ကုန္းဆင္းက စီးတယ္။ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ စီးတယ္။ လက္လႊတ္စီးတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စက္ဘီးႏွစ္စီး ကို ခြျပီးစီးးတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ စက္ဘီးကို စီးလို႔ ရႏိုင္သမွ် ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ စီးတယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထဲမွာ ေရာက္တဲ႔ စက္ဘီးေလးကလည္း ပ်က္လို႔ ရႏိုင္တဲ႔ ေနရာမွန္သမွ် အကုန္ပ်က္တယ္။ က်ိဳးလို႔ ရႏိုင္တဲ႔ ေနရာမွန္သမွ်က အကုန္က်ိဳးတယ္။ ျပတ္ထြက္လို႔ရတဲ႔ ေနရာမွန္သမွ်က ျပတ္ထြက္တယ္။ ေပါက္လို႔ရတဲ႔ ေနရာ မွန္သမွ်က ေပါက္ထြက္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ စက္ဘီးေလးတစ္စီး စီလည္း စုတ္ျပတ္သပ္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္လည္း စက္ဘီးစီး ကၽြမ္းက်င္လာတယ္။
ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ကို အိမ္က စက္ဘီးအသစ္ တစ္ေယာက္ တစ္စီးစီ ထပ္ဝယ္ေပးတယ္။ စက္ဘီးကို ကၽြမ္းက်င္လာျပီးေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသစ္ရလာတဲ႔ စက္ဘီးေလးကို တန္ဖိုးထားၾကတယ္။ အရင္လို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မစီးေတာ႔။ စက္ဘီးေလး အလွပ်က္သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ စက္ဘီးေလးကို ေရေဆး ၊ ဆီထိုး ၊ ဖုန္သုတ္ နဲ႔ သလိုက္ရတာ။ တစ္ေယာက္စက္ဘီးနဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း အလွျပိဳင္လိုက္ရတာ။
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ထူးျခားတာက “ ပစ္ ” ရဲ႕ စက္ဘီး။ သံုးေယာက္ အတူတူ တစ္ေန႕ထဲ ဝယ္ထားတဲ႔ စက္ဘီးေလးေတြမွာ “ ပစ္ ” ရဲ႕ စက္ဘီးေလး တစ္စီးပဲ ခဏခဏ ဘီးေပါက္ ေနတတ္တယ္။ ဝယ္တာ အတူတူခ်င္း ၊ စီးတာ အတူတူခ်င္း ဆိုေသာ စက္ဘီးကၽြတ္ကလည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိပါ။ ဘာလို႔ သူ႔စက္ဘီးရဲ႕ ကၽြတ္မွ ခဏခဏ ေပါက္ေနတာလဲ မစဥ္းစားတတ္။
စက္ဘီး ဘီးေပါက္ရင္ ဖာဖို႔ ဝယ္ေပးထားတဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္ျပီး ပစ္ က စက္ဘီး ဘီးကို ဖာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ဟင္နရီ ကလည္း ေဘးကေန သူ႕ကို ေစာင္႔ေနတယ္။ သူ ဘီးထဲက ကၽြတ္ေလးကို ထုတ္ျပီး ေပါက္ေနတဲ႔ ေနရာကို သိေအာင္ ကၽြတ္ထဲ ေလထိုးျပီး ေရထဲမွာ စမ္းလိုက္ရင္ သူကၽြတ္မွာ ေပါက္ေနတဲ႔ ေနရာက “ ဆူး ” စူးထားလို႔။ ေနာက္တစ္ခါေပါက္လို႔ စမ္းလိုက္ရင္လည္း “ ဆူး ” စူးထားလို႔။
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် အားလံုးက ဘာရယ္ မဟုတ္ေပမဲ႔ သူ႕စက္ဘီး ဘီးေပါက္တာကို သံသယ ရွိလာၾကတယ္။ သူကေတာ႔ သူ႔စက္ဘီးေလးကို တမင္ ေဖာက္တာ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း မ်က္ျမင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ စီးေနရင္း သူ႕စက္ဘီးက “ ရွဴး ” ခနဲ႔ အသံေပးရင္း ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာသံမွ မေပးပဲ ဘီးျပား သြားတတ္တယ္။ ဒါဆို သူ ဘီးဖာ ရျပီ။ ဘီးဖာလိုက္ရင္လည္း သူ႔ဘီးမွာ “ ဆူး ” တစ္ေခ်ာင္းကေတာ႔ စူးေနတာပါပဲ။
စူးေနတဲ႔ ေနရာက ဆူး ကလည္း သံေခါင္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ ၊ ပုလင္းကြဲ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္ ၊ သစ္သားေခ်ာင္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ ၊ အပင္က ဆူး ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ေသခ်ာတာကေတာ႔ သူ႕ပဲ ဘီး ခဏခဏ ေပါက္ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သူဘာလို႔ ခဏခဏ ဘီးေပါက္ ေနတာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လာတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဝန္း ထဲမွာ သြားျပီး စက္ဘီးစီးေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီးက ခ်ိန္းက်သြားတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းတင္ေနတာနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ ေဘးခ်င္းကပ္ စီးေနရာကေန ေနာက္ကို က်န္ခဲ႔တယ္။ ဒီေတာ႔မွ ပစ္ စက္ဘီးစီးပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ သတိထားမိေတာ႔တယ္။
စက္ဘီးကို စီးတာကေတာ႔ သူမ်ားေတြလို အတူတူပါ။ ဒါေပမဲ႔ သူသြားရာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သူခ်ခဲ႔တဲ႔ စက္ဘီး ဘီးရာေလးေတြက ေျမျပင္ဆိုထက္ သူရဲ႕ လမ္းတေလွ်ာက္ ျမင္ေနရေသာ ပစၥည္းေပၚေတြကို သူက တတ္ၾကိတ္သြားေလ႔ရွိတယ္။
သူစက္ဘီး စီးသြားရာ ေနရာေတြမွာ ျမင္ေနရတဲ႔ စကၠဴ ၊ ပလတ္စတစ္ ၊ ေဖာ႔ဘူး ၊ သစ္ရြက္ ၊ အခ်ိဳရည္ဗူး စတာေတြကို သူက ဘာရယ္ မဟုတ္ေပမဲ႔ သူရဲ႕ အေလ႔အက်င္႔အတိုင္း တတ္ၾကိတ္သြားေလ႕ရွိတယ္။ ဒီလို တတ္ၾကီတ္သြားတဲ႔ အတြက္လည္း သူမွာေပ်ာ္ရႊင္ေနေလ႔ရွိတယ္။ နင္းလိုက္ရတဲ႔ ဘီးအတြက္လည္း ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္သြားခဲ႔ပါဘူး။ ဒါက သာမာန္ အနင္းခံ ပစၥည္း။
ဒါေပမဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ သူနင္းလိုက္တဲ႔ စကၠဴမွာ စကၠဴကလစ္ေလးေတြ ၊ နင္းလိုက္တဲ႔ ေဖာ႔မွာ မာတဲ႔ သစ္သားစေတြ ၊ နင္းလိုက္တဲ႔ အခ်ိဳရည္ဗူးမွာ ျငိေနတဲ႔ သံေတြ ဒါေတြက သူ႕ဘီးကို စူးေတာ႔တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ ခဏခဏ စက္ဘီး ဘီးေပါက္ေနေတာ႔တာပါ။
ဒါေပမဲ႔ သူဘာလို႔ စက္ဘီး ဘီးေပါက္တယ္ ဆိုတာ သူ႕ဖာသာ သူလည္း သတိမထားမိပါဘူး။ သူကေတာ႔ သူ႕ကိုပဲ ကံဆိုးျပီးေတာ႔ ဆူးက ခဏခဏ လာစူးေနတယ္ လို႔ ထင္ေနတာပါ။ တကယ္ေတာ႔ သူကိုယ္တိုင္က “ ဆူး ” ရွိေနႏိုင္တဲ႔ ေနရာေတြကို တတ္နင္းခဲ႔တာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ “ ဆူး ” စူးတယ္ ဆိုတာ ဆန္းေတာ႔ မဆန္းလွပါ။
ဒီလိုပါပဲ. .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝေတြကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနခဲ႔ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ အမွားမ်ား ရွိတဲ႔ ေနရာကို လွမ္းေလွ်ာက္မိၾကတယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ အမွား ဆိုေသာ “ ဆူး ” က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို လာေရာက္ စူးတာေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ အမွား ဆိုေသာ “ ဆူး ” ရွိေနႏိုင္ေသာ ေနရာေတြကို သြားေရာက္မိေသာ ထိုေျခလွမ္းမ်ားကို “ ဆူး ” က စူးတာ တကယ္ေတာ႔ “ ဆူး ” ရဲ႕ အမွား မဟုတ္ေတာ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ “ ဆူး ” ကို ျမင္ႏိုင္ေသာ မ်က္လံုးပါ ေနသလို ၊ အမွားကို ျမင္ႏိုင္ေသာ မ်က္လံုးလည္း ပါေနတာပါပဲ။ ထို႕အတူ “ ဆူး ” ရွိေနတာကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္ အေပၚယံက ဖုံးလႊမ္းထားႏုိင္ေသာ ၊ အမွား ရွိေနတာကို မျမင္ႏိုင္ေအာင္ အေပၚယံက ဖံုးလႊမ္းထားႏိုင္ေသာ အေပၚယံ အလႊာမ်ား ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ ထိုအေပၚယံ အလႊာမ်ားကို ကိုယ္က သြားေရာက္ မထိမိဘူး ၊ မနင္းမိဘူး ဆိုရင္ အမွား ဆိုေသာ ဆူး မ်ားလည္း ကိုယ္႕ကို လာေရာက္ စူးမိႏိုင္စရာ မရွိပါ။
လူတစ္ေယာက္ အမွား ဆိုေသာ “ ဆူး ” စူးခံရျပီ ဆိုေသာ အခါမွာ ဆူး က လာေရာက္ စူးမိတယ္ ဆိုတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးသလို ၊ လံုးဝလည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ဆူး စူးခံရတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္က ဆူးကို သြားနင္း မိလို႕ပါ။
အမွား ဆိုေသာ ဆူးကို မနင္းမိေလေအာင္ လုပ္သင္႔တာကေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ အျမင္အာရံုကို ဖြင္႔ ၊ အမွား ဆိုေသာ ဆူး ရွိေနမွန္း မသိရေလေအာင္ ဖံုးကြယ္ေနေသာ အရာမ်ားကို သြားေရာက္ မနင္းမိဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။
ဘဝမွာ အမွား ဆိုေသာ ဆူး အစူး မခံရေလေအာင္ လုပ္စရာက ထူးထူးေထြေထြေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္႕ေျခလွမ္းမ်ားကိုသာ ကိုယ္ ဂရုစိုက္ပါ။ ျမင္ေအာင္ၾကည္႔ျပီး မျမင္ကြယ္ရာမ်ားကိုလည္း မနင္းမိပါေစနဲ႔။
Source ; Graham Chapman ၏ မိန္႕ခြန္းတစ္ပိုင္းအစ
ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။
pdf ျဖင္႔ ဒီေနရာ က ယူပါ။
.
5 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ကိုေဇာ္ေရ...
ဒီပို႔စ္ေလး...ေကာင္းတယ္ဗ်ာ...။
ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ကိုယ္စီရွိတာေပါ့ေနာ့္ဗ်....။
ဖတ္ရလို႔ ေက်းဇူးဗ်ာ....း))
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
Good post.u should read twice! :)
ကၽြန္မလဲ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ အဲဒီအက်င္႕ရွိတယ္
ဘူးခြံတို႕ ဘာတို႕ကို တမင္ လိုက္နင္းတဲ႕အက်င္႕ေပါ႕
ဆုိင္ကယ္ေတာ႕ ဘီးမေပါက္ဖူးေသးဘူး ဟီး
စူးမဲ႕အရာတစ္ခုခုကို မနင္းဘူးေသလို႕ျဖစ္မယ္
ဆိုင္ကယ္ေမွာက္မလိုဘဲ ျဖစ္ခဲ႕ဖူးတာ.... :)
ကိုယ့္ရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈမွာ မိုက္မဲမႈေတြ ကင္းစင္ေနမွ ဆက္ေလွ်ာက္ရတဲ့ လမ္းကလည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ရိွမယ္။ ဒါကို စက္ဘီး စီးျခင္းနဲ႔ ဥပမာ ေပးထားတာ ျမင္သာ ထင္သာ ရိွပါတယ္ဗ်ာ။
လူတိုင္းေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိပါတယ္ကိုေဇာ္
Post a Comment