တစ္ခါက...
စိုက္ခင္းတစ္ခုမွာ တစ္ေန႕တည္း ၊ အခ်ိန္တည္း ၊ တစ္ေနရာတည္း ၊ လူတစ္ေယာက္တည္းကပဲ သစ္ေစ႔ေလး ႏွစ္ေစ႕ကို စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ သတဲ႔..။
အဲဒီမွာ သစ္ေစ႔ေလး ႏွစ္ေစ႔မွာ တစ္ေစ႔က ဒီလို စဥ္းစားတယ္.။
“ အင္း...အျပင္ေလာက ဆိုတာ ဘာၾကီးလဲ မသိဘူး..။ ေနေတြကလည္း အရမ္းပူတယ္ ၾကားတယ္.။ ျပီးေတာ႔ ေလေတြကလည္း ခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္တတ္တယ္တဲ႔ .။ ေနာက္ ေရေတြကလည္း ညစ္ပတ္တာေတြ ၾကံဳရႏိုင္တယ္.။ ေနာက္..စည္းကမ္းမရွိတဲ႔ လူေတြက ဟိုဟာခ်ိဳး ဒီဟာခ်ိဳး လာခ်ိဳးဦးမယ္.။ ျပီးေတာ႔ ေတြ႕ရာ လိုက္ကိုက္ ၊ လိုက္စားေနတဲ႔ ဆိတ္အပါအဝင္ သတၱဝါ မ်ိဳးစံုရဲ႕ အႏၱရာယ္ကလည္း ရွိေသးတယ္.။
ေတာ္ပါျပီ. ဘယ္မွလည္း မထြက္ေတာ႔ဘူး.။ ဒီအထဲမွာပဲ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ေနေတာ႔မယ္.။ အေညာင္႔လဲ ထြက္မေနေတာ႔ ဘူး.။ အပင္လည္း ျဖစ္မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး.။ ဒီအတိုင္းပဲ သစ္ေစ႔ေလး အတိုင္းပဲ ေနေတာ႔မယ္.။”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ....ေနာက္သစ္ေစ႕ေလးတစ္ေစ႔က ဒီလို စဥ္းစားေနတယ္..။
“ အင္း..အျပင္ေလာက ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ..ဒီအထဲမွာလို က်ဥ္းက်ဥ္း က်ဳတ္က်ဳတ္ထက္ေတာ႔ ပိုက်ယ္မယ္ ထင္တယ္.။ ေနာက္ အလင္းေရာင္နဲ႔ အတူလာမဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ကို ထိထိမိမိ ခံစားလိုက္ဦးမယ္.။ တိုက္ခတ္လာမဲ႔ ေလေျပ ေလညွင္းေလးေတြကိုလည္း ခံစားခ်င္တယ္ ။ ေကာင္းကင္က ရြာခ်လာတဲ႔ လတ္လတ္ဆက္ဆက္ မိုးေရေတြကိုလည္း တဝၾကီး စုပ္ယူလိုက္ဦးမယ္.။
ျပီးေတာ႔ ငါ႔ အပင္ၾကီးရဲ႔ အရိပ္ ေအာက္မွာ လာေရာက္အရိပ္ခိုတဲ႔ သူေတြကိုလည္း အရိပ္မိုးေပးခ်င္တယ္။ အပင္ၾကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္.။ အစို႕ ရရင္ အစို႕ထြက္မယ္.။ အေညွာင္႔ထြက္လို႔ရရင္ ထြက္မယ္.။ ေျမျပင္ကို ထိုးထြက္မယ္.။ ေကာင္းကင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည္႔မယ္.။ ေနေရာင္ကို ၾကည္႔မယ္..။”
ဒီလိုနဲ႔ သစ္ေစ႔ေလး ႏွစ္ေစ႔မွာ ဒုတိယသစ္ေစ႕ေလးက သစ္ေစ႕ေလး အျဖစ္မွ ေညွာင္႔ေလးေတြ ထိုးထြက္ျပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႔ျပီး အပင္ေလး ျဖစ္လာတယ္..။ ေနာက္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ အပင္ၾကီး ျဖစ္ရန္ သူ အားယူေနတယ္..။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ ပထမ သစ္ေစ႔ေလးဟာ ေျမၾကီးထဲမွာပဲ သစ္ေစ႔ေလး အျဖစ္ ကေန မတိုးထြက္လာဘူး ။ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာပဲ စိုက္ခင္းထဲ လာယက္တဲ႔ ၾကက္တစ္ေကာင္က သူ႕ကို ယက္မိသြားျပီး ဆက္ခနဲ႔ ေကာက္စားလိုက္တာပါပဲ..။
ကဲ...စာဖတ္သူရဲ႕ ဘဝကေရာ ဘယ္ေနရာမွ မသြားရဲ ၊ မလာရဲ ၊ မလုပ္ရဲ ၊ မကိုင္ရဲ ၊ မေျပာရဲ ၊ မဆိုရဲ ျဖစ္ေနပါသလား.။ ဒါဆိုရင္ ဒီသစ္ေစ႔ေလး ႏွစ္ေစ႔ကို သတိရလိုက္ပါ..။ စာဖတ္သူကေရာ ဘယ္လို သစ္ေစ႔လဲ.။
Shen Congwen 沈从文 (1902–1988) ၏ Two Seeds ကို
ကိုေဇာ္ ၾကည္ႏူးစြာ ဘာသာျပန္သည္.။
စိုက္ခင္းတစ္ခုမွာ တစ္ေန႕တည္း ၊ အခ်ိန္တည္း ၊ တစ္ေနရာတည္း ၊ လူတစ္ေယာက္တည္းကပဲ သစ္ေစ႔ေလး ႏွစ္ေစ႕ကို စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ သတဲ႔..။
အဲဒီမွာ သစ္ေစ႔ေလး ႏွစ္ေစ႔မွာ တစ္ေစ႔က ဒီလို စဥ္းစားတယ္.။
“ အင္း...အျပင္ေလာက ဆိုတာ ဘာၾကီးလဲ မသိဘူး..။ ေနေတြကလည္း အရမ္းပူတယ္ ၾကားတယ္.။ ျပီးေတာ႔ ေလေတြကလည္း ခပ္ျပင္းျပင္းတိုက္တတ္တယ္တဲ႔ .။ ေနာက္ ေရေတြကလည္း ညစ္ပတ္တာေတြ ၾကံဳရႏိုင္တယ္.။ ေနာက္..စည္းကမ္းမရွိတဲ႔ လူေတြက ဟိုဟာခ်ိဳး ဒီဟာခ်ိဳး လာခ်ိဳးဦးမယ္.။ ျပီးေတာ႔ ေတြ႕ရာ လိုက္ကိုက္ ၊ လိုက္စားေနတဲ႔ ဆိတ္အပါအဝင္ သတၱဝါ မ်ိဳးစံုရဲ႕ အႏၱရာယ္ကလည္း ရွိေသးတယ္.။
ေတာ္ပါျပီ. ဘယ္မွလည္း မထြက္ေတာ႔ဘူး.။ ဒီအထဲမွာပဲ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ေနေတာ႔မယ္.။ အေညာင္႔လဲ ထြက္မေနေတာ႔ ဘူး.။ အပင္လည္း ျဖစ္မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး.။ ဒီအတိုင္းပဲ သစ္ေစ႔ေလး အတိုင္းပဲ ေနေတာ႔မယ္.။”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ....ေနာက္သစ္ေစ႕ေလးတစ္ေစ႔က ဒီလို စဥ္းစားေနတယ္..။
“ အင္း..အျပင္ေလာက ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ..ဒီအထဲမွာလို က်ဥ္းက်ဥ္း က်ဳတ္က်ဳတ္ထက္ေတာ႔ ပိုက်ယ္မယ္ ထင္တယ္.။ ေနာက္ အလင္းေရာင္နဲ႔ အတူလာမဲ႔ ေနေရာင္ျခည္ကို ထိထိမိမိ ခံစားလိုက္ဦးမယ္.။ တိုက္ခတ္လာမဲ႔ ေလေျပ ေလညွင္းေလးေတြကိုလည္း ခံစားခ်င္တယ္ ။ ေကာင္းကင္က ရြာခ်လာတဲ႔ လတ္လတ္ဆက္ဆက္ မိုးေရေတြကိုလည္း တဝၾကီး စုပ္ယူလိုက္ဦးမယ္.။
ျပီးေတာ႔ ငါ႔ အပင္ၾကီးရဲ႔ အရိပ္ ေအာက္မွာ လာေရာက္အရိပ္ခိုတဲ႔ သူေတြကိုလည္း အရိပ္မိုးေပးခ်င္တယ္။ အပင္ၾကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္.။ အစို႕ ရရင္ အစို႕ထြက္မယ္.။ အေညွာင္႔ထြက္လို႔ရရင္ ထြက္မယ္.။ ေျမျပင္ကို ထိုးထြက္မယ္.။ ေကာင္းကင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည္႔မယ္.။ ေနေရာင္ကို ၾကည္႔မယ္..။”
ဒီလိုနဲ႔ သစ္ေစ႔ေလး ႏွစ္ေစ႔မွာ ဒုတိယသစ္ေစ႕ေလးက သစ္ေစ႕ေလး အျဖစ္မွ ေညွာင္႔ေလးေတြ ထိုးထြက္ျပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႔ျပီး အပင္ေလး ျဖစ္လာတယ္..။ ေနာက္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ အပင္ၾကီး ျဖစ္ရန္ သူ အားယူေနတယ္..။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ ပထမ သစ္ေစ႔ေလးဟာ ေျမၾကီးထဲမွာပဲ သစ္ေစ႔ေလး အျဖစ္ ကေန မတိုးထြက္လာဘူး ။ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာပဲ စိုက္ခင္းထဲ လာယက္တဲ႔ ၾကက္တစ္ေကာင္က သူ႕ကို ယက္မိသြားျပီး ဆက္ခနဲ႔ ေကာက္စားလိုက္တာပါပဲ..။
ကဲ...စာဖတ္သူရဲ႕ ဘဝကေရာ ဘယ္ေနရာမွ မသြားရဲ ၊ မလာရဲ ၊ မလုပ္ရဲ ၊ မကိုင္ရဲ ၊ မေျပာရဲ ၊ မဆိုရဲ ျဖစ္ေနပါသလား.။ ဒါဆိုရင္ ဒီသစ္ေစ႔ေလး ႏွစ္ေစ႔ကို သတိရလိုက္ပါ..။ စာဖတ္သူကေရာ ဘယ္လို သစ္ေစ႔လဲ.။
Shen Congwen 沈从文 (1902–1988) ၏ Two Seeds ကို
ကိုေဇာ္ ၾကည္ႏူးစြာ ဘာသာျပန္သည္.။
http://zaw357.multiply.com/journal/item/626 မွာ 13.9.2009 မွာ ေရးထားတာပါ။
.
2 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
စာအေရးအသားေကာင္းတယ္။
စာဖတ္သူကိုဆြဲေခၚသြားတယ္။
ေတာ္ပါေသးရဲ့ ေခ်ာက္ထဲမက်လို႔...ဟိဟိ
စိတ္ဓာတ္က်ေနခ်ိန္ ဒီလိုစာေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ျပီး အားျပန္တင္းရမွာဘဲ..
အင္း.. လူေတြရဲ႕ စိတ္ကလည္း အျမဲတမ္း မတက္ၾကြႏိုင္တာ အေတာ္ခက္သား..
ဒီလိုခ်ိန္မွာ သူမ်ားကို စိတ္ဓာတ္ျပန္ျမွင္႕တင္ေပးဖို႕ မေျပာနဲ႕ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ယိုင္မသြားေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားေနရတယ္..
Post a Comment