အဘိုးသိန္း-အဘြားစန္း
အသင္း၏ ပထမဆံုးေထာက္ပ႔ံေရးနွင္႔ ေစာင္႔ေရွာက္ေရး အျဖစ္ ေဖေဖၚဝါရီ(၇)ရက္ေန႔ ညေနပိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲအျပီးတြင္ သြားေရာက္ေထာက္ပ႔႔႔ံ ေပးျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဗပာန္းျမိဳ႕နယ္၊ ဗိုလ္စိန္မွန္ရပ္ကြက္ရွိ အဖိုးဦးသိန္း နွင္႔ အဘြားေဒၚစန္း တို႔အား မေဗဒါေရာင္ ဦးေဆာင္ျပီး အသင္းသူ၊ အသင္းသားအခ်ိဳ႕ သြားေရာက္၍ ေထာက္ပံ႔ေရး ကုသိုလ္ေငြအျဖစ္ ေငြက်ပ္နွစ္ေသာင္းအား ေပးအပ္ကုသိုလ္ ယူကန္ေတာ႔ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။
အဘိုး ဦးသိန္းသည္ ေလျဖတ္ထားသည္မွာ တစ္နွစ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိျပီပာု သိရသည္။ ေန႔ နွင္႔ ည မွားအိပ္ေနတတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ ပလက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အဖိုး အိပ္ေပ်ာ္ေနပါသည္။ သားသမီး အရင္းအျခာ တစ္ဦးမွ မက်န္ရစ္ေတာ႔ပဲ အဖိုး၏တပည္႔ တပန္းမ်ား၏ လစဥ္ေထာက္ပ႔ံေပးေနေသာ ဆန္နွင္႔ ေန႔စဥ္ ပုိ႔ေပးေနေသာ ပာင္းတစ္ခြက္ျဖစ္သာ ရပ္တည္ေနရရွာပါသည္။
အဖိုးသည္ တစ္ခ်ိန္က မကၠနစ္တစ္ဦးပာု သိရသည္။ အဖိုး၏ ေဝရာဝစၥမွန္သမွ်ကို အဘြားေဒၚစန္း တစ္ဦးတည္းသာ ဒိုင္ခံလုပ္ေပးေနရပါသည္။ အဘိုးနွင္႔ အဘြားတို႔မွာ ေတာင္ေဝွးနွင္႔ ဘိုးသူေတာ္ ပမာ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ေတာင္ေဝွးလဲေတာ႔ ဘိုးသူေတာ္ ထူေပးနိုင္ေပမယ္႔ ဘိုးသူေတာ္ လဲသြားေသာ္ ေတာင္ေဝွးထူေပးနိုင္မွာ မပာုတ္ပါဘူး။
လက္ရွိ အေျခအေနတြင္ အဘြား တစ္ေယာက္ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနသျဖင္႔ ေတာ္ေသးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဘိုးမွာအသက္ (၉၁)နွစ္္ေက်ာ္ ရွိေနပါျပီ။ မ်က္စိဘယ္ဘက္ ခြဲစိတ္ထားျပီး၊ ညာမ်က္စိလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ႔ပါ။ နားလည္း မေကာင္းေတာ႔ေၾကာင္း သိရသည္။ ေဆးကုသေပးလို႔လဲ လက္မခံပဲ၊ အသက္ၾကီးရင္႔လာသည္႔ အတြက္ စိတ္ဆိုး၊ ေဒါသထြက္လြယ္သည္။ တစ္ခါတရံ သူငယ္ျပန္သကဲ႔သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
အေၾကာ္စံုကုိ ၾကိဳက္ နွစ္သက္တတ္ျပီး ၊ လမ္းေလ်ာက္နိုင္လွ်င္ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ လဖက္ရည္ သြားေသာက္တတ္ေၾကာင္း သိရသည္။ အဘြားေဒၚစန္းမွာ အသက္(၆၅)ေက်ာ္ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္ထိ က်န္းမာလ်က္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ညဘက္ အဖိုးမအိပ္ေသာ္ေၾကာင္႔ အဘြားလည္းအိပ္မရ၊ ေန႔ခင္းဘက္ၾကေတာ႔လည္း အိမ္အလုပ္ဗာရီရ လုပ္ရင္းျဖစ္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္ေသာေၾကာင္႔ အဘြား၏ က်န္းမာေရးကိုလည္း စိုးရိမ္မိပါေသးသည္။
အဘိုးတို႔ အဘြားတို႔ စားခ်င္ရာစား၊ လွဴခ်င္ရာလွဴဖို႔ပါ ဆိုျပီး ေထာက္ပံ႔ကုသုိလ္ေငြကို ကန္ေတာ႔ ေပးအပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အဘြားတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္တလည္လည္နွင္႔၊ အသင္းသူအသင္းသားမ်ား၏ ျဖဴစင္ေသာ ေထာက္ပ႔႔ံ ကုသိုလ္ေငြသည္ အိုၾကီးအိုမဘိုး၊ ဘြားေတြအတြက္ သံသရာ အေထာက္ပံ႔ေကာင္း တစ္ခု ျဖစ္လာေနေတာ႔မွာ မလြဲေသခ်ာလ်က္ ရွိခဲ႔ပါျပီ။
အဘိုး ဦးဆန္းဗပာာဒူး(ေခၚ)ဦးသန္း-အဘြားေဒၚၾကည္
ရန္ကုန္တိုင္း၊ ဒလျမိဳ႕နယ္ ကမာကသြယ္ရပ္ကြက္ အတြင္းရွိအဘိုး ဦးဆန္းဗပာာဒူး(ေခၚ) ဦးသန္း (၈၉)နွစ္နွင္႔ အဘြားေဒၚၾကည္ (၈၅)နွစ္တို႔ထံကိုေတာ႔ ေဖေဖၚဝါရီလ (၉)ရက္ေန႔တြင္ Save The Aged အသင္းသူ၊ အသင္းသားမ်ား ျဖစ္ေသာေဗဒါေဇာ္၊ စိမ္းလန္း၊ ဇင္ဇင္တို႔ သြားေရာက္ ေထာက္ပံ႔လွဴဒါန္း ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။
အဘိုးနွင္႔ ေတြ႕ဆံုျဖစ္္ခဲ႔ပံုေလးကလည္း အနည္းငယ္ ထူးျခားပါသည္။ အဘိုးသည္ လစဥ္လ တိုင္း ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးကာပင္စင္ရံုး၌ ပင္စင္လစာ ေငြက်ပ္(၇၀၀)ကို လစဥ္ ဒလဘက္မွ လာေရာက္ထုတ္ယူေနၾက ျဖစ္သည္။ Save The Aged အသင္းသားတစ္ဦး၏ မိခင္သည္ ၄င္းအဘိုးအို အားပင္စင္ရံုး၌ ေတြ႕ရွိခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
ပင္စင္လာထုတ္သည္႔ အဘိုးသည္ ကားစရိတ္ မရွိေသာေၾကာင္႔ ေနအိမ္မွ နွစ္မွတ္တိုင္ လမ္းေလ်ာက္လာျပီး ဒလ သေဘာၤဆိပ္မွ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးလာရသည္။ နွစ္မွတ္တိုင္ ယဥ္စီးခမွာ (၁၀၀)က်ပ္သာ ျဖစ္သည္။ သေဘာၤစီးခမွာ (၂၀)က်ပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဘိုးသည္ ယဥ္စီးခ မတတ္နိုင္၍ လစဥ္ ထိုသို႔ လမ္းေလ်ာက္လာရေၾကာင္း သိရေသာ Save The Aged အသင္းသား ၏ မိခင္သည္ ထိုေန႔မွာပင္ ေငြက်ပ ္အနည္းငယ္ လွဴဒါန္းမွဳျပဳခဲ႔ျပီး အဘိုးအိုနွင္႔ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကို Save The Aged အသင္းသို႔ ဆက္သြယ္အေၾကာင္း ၾကာလာခဲ႔သည္။
ဒီလိုနဲ႔ အဘိုး၊ အဘြားတို႔နွင္႔ ဆက္သြယ္ေထာက္ပံ႔မွဳ စေပးျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔သူ၊ အဖြဲ႔သားေတြ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္မွာေတာ႔ အိမ္မွာအဖိုးရွိမေနခဲ႔ပါဘူး။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ပတ္ျပီးမွ အိမ္ကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ရွိခဲ႔တာပါ။ ခေနာ္နီ၊ ခေနာ္နဲ႔ အိမ္ေလးထဲမွာ အဘြားရယ္၊ အဘြားရဲ႕ သားတစ္ဦး၊ သမီးတစ္ဦးရယ္ရွိပါတယ္။ သားနဲ႔ သမီးမွာ နွစ္ဦးလံုးေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အိုစာေနတဲ႔ အသက္ရြယ္ေတြပါ။
အဘြားေဒၚၾကည္သည္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ျဖစ္ျပီး၊ အဘိုးဦးသန္းမွာ ပာိႏၵဴလူမ်ိဳးတစ္ဦးပာု သိရပါသည္။ ငယ္စဥ္က ရဲအုပ္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ အမွဴထမ္း ဖူးခဲ႔ပါသည္။ လြတ္လပ္ေရး ရျပီးကာစေလာက္က ျဖစ္မယ္ ထင္ပါသည္။ အသက္ (၈၉)နွစ္သည္႔ တိုင္ေအာင္ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ သြားလာေနဆဲပါ။
အိမ္မွာ အဘြားပဲ ရွိေနေတာ႔ အဘြားနဲ႔ပဲ ေႏြးေထြးစြာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဆံပင္တစ္ေခါင္းလံုး ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ႔ အဘြားပာာ ငယ္စဥ္က ေတာ္ေတာ္ေခ်ာလိမ္႔မည္ပာု မွန္းဆ မိသည္။ ရယ္စရာအျဖစ္ ေတြးမိတာ အဘိုးက ရဲအုပ္ဆိုေတာ႔ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဇါတ္ထုတ္ ထဲကလို အဘြားရဲ႕ အခ်စ္ကို ေသနတ္ေထာက္ျပီးမ်ား ယူခဲ႔ေလသလားလို႔။
အဘြားမွာ ဝမ္းသာၾကည္နဴးစိတ္ တို႔ေၾကာင္႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ လဲ႔ေနပါတယ္။ အဘြားသားတို႔နဲ႔ လိုက္မလားဆိုေတာ႔ အဘြားက အားနာတယ္၊ အနာေတြ ေပါက္ေနေတာ႔ အားနာတယ္ရယ္လို႔ ခ်စ္စဖြယ္ ေျပာခဲ႔ပါတယ္။ ပာုိးအရင္ ရက္ေတြတုန္းက စိတ္ညစ္ျပီး ဘုရားလည္းမရွိခိုးဘူး၊ ဒီအတိုင္းေနေနတာ၊ ခုျပန္ရွိခိုးတာ ရက္နွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိျပီ။ ၾကည္႔စမ္းသားတို႔ ေရာက္လာတယ္။အဘြားက တစ္ခါတေလ ေမာင္ေလး ဆုိျပီးေခၚပါတယ္။ သူငယ္ျပန္ခ်င္ေနတဲ႔ သေဘာပါ။
ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ျပီး။ ျမစ္ေတြ နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ပံု ရပါတယ္။ ျမစ္ေပါက္စေလးေတြ ကလည္း အဘြားနားကို မကပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ အဘြားေနေကာင္းလား ဆိုေတာ႔ ဒူးေတြ သိပ္မေကာင္းေတာ႔ဘူးတဲ႔။ တစ္ခါတေလ ထိုင္ျပီးရင္ ျပန္မထနိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ တြဲထူေပးမ ွျပန္ထ နိုင္ရွာပါတယ္။ အဖိုး ကလည္းအဲ႔လိုပါပဲ ဒူးေတြမေကာင္းေတာ႔ပါဘူးတဲ႔။အျပင္က ျပန္လာရင္ အိမ္ေပၚကို လူတြဲမွ တက္လို႔ရတာပါ။ ျပန္လာတိုင္းလည္း တျခား လူတြဲတာ မခံပါဘူး။ သူ႕အၾကည္တြဲမွ ပဲရတာပါ။
ေဒၚၾကည္.. ပာဲ႔... ေဒၚၾကည္ ဒီအဘြားၾကီး ဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုျပီး ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ ေျပာဆိုျပီး အိမ္ေပၚတက္လာရင္ အဘြားလည္း မေနနိုင္ပါဘူး။ အျမဲပဲ ထထျပီး အဘိုးကို တြဲျပီး အိမ္ေပၚတက္ခိုင္း ရပါတယ္။ အဘိုး၊အဘြား ရဲ႕ ရိုးေျမက် ၾကင္နာမွဳကိုလည္း ျမင္ေယာင္ျပီး ၾကည္နူးမိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါလာခဲ႔ဦးေနာ္။ လာရင္ ၾကက္သားပာင္း ခ်က္ေကြ်းမယ္ရယ္ လို႔ လဲတဖြဖြနဲ႔မွာ ရွာေနပါတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေတာ႔........
ငါတို႔လည္း တစ္ေန႔အိုခဲ႔ရင္ ဒီလိုဒုကၡဆိုတာ မလြဲမေသြပဲေပါ႔ရယ္လို႔ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ေဗဒါ
STA မွာ ေဗဒါေဇာ္ ေရးသားသည္႕အတိုင္း ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ကုသိုလ္တစ္ခု၏ ဒိုင္ယာရီ
နံနက္ အာရုဏ္တက္သည္ႏွင့္ ၀တၳဳထဲကလိုေတာ့ ကဗ်ာမဆန္လ ွငွက္ေလးမ်ား ေတးသီသံလ ဲမၾကားရ မနက္ခင္းေလ အထိအေတြ႔ကလ ဲမေအးျမလွ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သတ္ျပီး အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ ႏိုးထရေတာ့သည္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္ေတာ ့၇ွစ္နာရီထိုးျပီး ျဖစ္ေတာ့သည္တမံု႔ ။
ဒီေန႔ေတာ့ တာေမြဆီစက္၀င္း၇ွိ အဘြား ေဒၚစန္းျမအား သြားေရာက္လွဴဒါန္းရန္ အလို႔ငွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔စုရပ္တြင္(၁၀)နာရီတိတိ ခ်ိန္းဆိုထားသည္ ျဖစ္ေလရကာ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္နာရီပင္ ပို၍ေနေပေတာ့သည္ လၻက္ရည္ေသာက္ အ၀တ္အစားလဲ လိုင္းကားတိုးစီး စသည့္အခ်ိန္မ်ား ေပါင္းထည့္ျပီးလွ်င္ စုရပ္ျဖစ္ေသာ ေျမနီကုန္းရွိ ကင္းလၻက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေရာက္လတ္ေသာ္ အခ်ိန္တိက်လွစြာေသာ အနက္ေရာင္မွာ ဆယ္နာရီထိုးအတိတြင္ ပင္စကၠန္႔တံမွာ ဆယ့္ႏွစ္ဂဏန္းသို႔ပင္ ကြက္တိေရာက္ေသာဟူ၏။
လၻက္ရည္္ေသာက္ရင္း ေစာင့္စားျပီးသည့္ သကာလလြန္စြာမွပင္ အခ်ိန္တိက်ၾကကုန္ေသာ ကြ်န္ေတာ့ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး စံုေစ့သည့္အခ်ိန္အထိ အနက္ေရာင္မွာ တစ္နာရီႏွင့္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္တိတိသာ ေစာင့္ရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္မွပင္ ေက်းဇူးတင္မိေပ၏။
လူစံုသည့္ေနာက္ တာေမြဆီစက္၀င္းရွိ အဘြားေဒၚစန္းျမအိမ္သို႕႔ ခ်ီတက္ၾကေတာ့သည္ တစ္မံု႔ အဘြားအိ္မ္ေရာက္ေသာ္ အဘြားကမရွိ သီရိမဂၤလာေစ်းသို႕ သြားသည္ဆိုသျဖင့္ လိုက္ေခၚရာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ကားဂိတ္တြင္ ေတြ႔ေသာေၾကာင့္ အဘြားအိမ္သို႔ ျပန္လည္ေခၚခဲ့ရ၏၊
အဘြားမွာ ေမာေနသည့္ၾကားမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား အေအးေသာက္ရန္ ေျပာပါေသးသည္ ္(သဒၵါမူလ ကုသိုလ္မွ်က ပီတိေ၀ျဖာရွိသည္ သာတည့္) ရွိရွိမရွိရွိ ေသာက္ပါသားတို႔ရယ္ ဟူေသာအဘြား၏ အသံကရင္ကို ရိုက္သည့္ေတးတစ္ပုဒ္။
အဘြားအိမ္ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲငဲ့ေပၚသို႔ တက္ၾကရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးဦးသားမွာ ေနရာမဆန္႔သျဖင့္ ကြ်န္္ေတာ္အနက္ေရာင္မွာ အေပါက္၀တြင္ သာထိုင္ရေသာ ဟူ၏။ အဘြားအိမ္မွာ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ၾကမ္းခင္းႏွင့္ ၀ါးျခမ္းေလးမ်ားကို ကာျပီး ပီနံအိတ္မ်ား ဖ်ာေဟာင္းမ်ား စသည္တို႔ျဖင့္ ကာထား၏။ အမိုးမွာ လဲပီနံအိတ္အေဟာင္းမ်ား တာလပတ္စ အေဟာင္းမ်ားျဖင့္သာ မိုးထားသည္ျဖစ္ရာ "မိုးတြင္းဆိုရင္ အဘြားလဲ မိုးလြတ္တဲ့ ေနရာေလးမွာ ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕႕နဲ ထိုင္ရတာပါဘဲ ညဘက္ေတြ လဲေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရပါဘူး" အဘြားစကားသံဆံုးေတာ့ ရင္ထဲက်င္ခနဲ ျဖစ္မိသည္။
ငါတို႕က်ေတာ့ မိုးေအးလွ်င္ ေစာင္ေလးျခံဳေကြးျပီ ႏွပ္ေနလိုက္တာ အဘြားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မ်က္စိထဲမျမင္ ၾကည့္ရဲေတာ့.. တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အဘြားအိမ္ေခါင္မိုး မယိုေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ၾကိဳးစားပါ့မယ္ ရင္ထဲမွာ ကတိေတြ ေပးေနမိတယ္ အလွဴေငြ ေပးအပ္ေတာ့ အဘြားမ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတယ္။ ဆုေတြ တစ္သီတစ္တန္း ေပးေနတဲ့အသံေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ၀မ္းသာမႈေၾကာင့္ အနိမ့္အျမင ့္မညီမညာေတြ ျဖစ္လို႔ အဘြားမွာ သားေထာက္အမီးခံ မရွိတာေၾကာင့္ ေစ်းေရာင္းစားရတဲ့ ဘ၀သားေလးေတြ ရွိတုန္းကေတာ့ အတူလုပ္ကိုင္ စားရေတာ့ နဲနဲ ေခ်ာင္လည္ေသးတယ္။ သားေတြ ဆံုးသြားေတာ့ အေမ့မွာ တစ္ေယာက္တည္း ၀မ္း၀ေအာင္ ရုန္းေနရတာလို႕ ေျပာျပရွာတယ္။ ေသြးတက္လို႕ ေစ်းမထြက္ႏိုင္တဲ့ ရက္ေတြမွာ အနီးနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းဟင္းအက်န္္ေလးေတ ြသြားေတာင္းစားရတယ္ သားရယ္တဲ့။
အဘြားခမ်ာ ေျခေထာက္ကလဲ မေကာင္းေတာ့ လမ္းကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ကုန္းေဘာင္ညွပ္ထားလို႔ ေျခေထာက္က ဆန္႔လိုက္ရင္ လက္ေလးလံုးေလာက္ လြတ္ေနပါတယ္။ တစ္ခါလဲ ေျပာင္းဖူးျပဳတ ္အိုးေမွာက္က်ေတာ ့ေရေႏြးပူေလာင္ထားတာ ဆိုျပီး ဒဏ္ရာေတြကို ျပပါေသးတယ္။
အဘြားေစ်းေရာင္းဖို႕ ရာအတြက္ အနီးအပါးမွ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က ေငြထုတ္ေပးျပီး တစ္ရက္ငါးရာႏႈန္းနဲ႔ ျပန္ဆပ္ရပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ စားေသာက္ဖို႔ေတာင္ မေလာက္ငွလို႔ အဲ့အိမ္ကဘဲ တစ္ရက္ကို ထမင္းတစ္နပ ္ဒါနျပဳပါတယ္ လို႕အဲ့အေဒၚၾကီးက ေျပာျပပါတယ္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဘြားအတြက ္ကုသိုလ္ယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဒီရက္ကိုေတာ ့ဒိုင္ယာရီထဲ ေရးမွတ္ထားလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
အျပန္မွာေတာ့ မီးျခစ္စက္ထဲက အဘိုးဦးၾကည္၀င္းကို ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရွဴ လွဴဒါန္းခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒါကိုေတာ့ အေစာင့္ေရွာက္မယ့္ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား ေတြ႔ရွိက သတင္းေပးၾကပါရန္ ပန္ၾကားျခင္းထဲမွာ ၀င္ေရာက္ဖတ္ရႈႏိုင္ရန္ပံုႏွင့္ တကြတင္ျပထားမွာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
( သင္ တစ္ေန႔ အိုရမည္။ )
ကိုေဇာ္
.
အသင္း၏ ပထမဆံုးေထာက္ပ႔ံေရးနွင္႔ ေစာင္႔ေရွာက္ေရး အျဖစ္ ေဖေဖၚဝါရီ(၇)ရက္ေန႔ ညေနပိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲအျပီးတြင္ သြားေရာက္ေထာက္ပ႔႔႔ံ ေပးျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဗပာန္းျမိဳ႕နယ္၊ ဗိုလ္စိန္မွန္ရပ္ကြက္ရွိ အဖိုးဦးသိန္း နွင္႔ အဘြားေဒၚစန္း တို႔အား မေဗဒါေရာင္ ဦးေဆာင္ျပီး အသင္းသူ၊ အသင္းသားအခ်ိဳ႕ သြားေရာက္၍ ေထာက္ပံ႔ေရး ကုသိုလ္ေငြအျဖစ္ ေငြက်ပ္နွစ္ေသာင္းအား ေပးအပ္ကုသိုလ္ ယူကန္ေတာ႔ ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။
အဘိုး ဦးသိန္းသည္ ေလျဖတ္ထားသည္မွာ တစ္နွစ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိျပီပာု သိရသည္။ ေန႔ နွင္႔ ည မွားအိပ္ေနတတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ႔ ပလက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အဖိုး အိပ္ေပ်ာ္ေနပါသည္။ သားသမီး အရင္းအျခာ တစ္ဦးမွ မက်န္ရစ္ေတာ႔ပဲ အဖိုး၏တပည္႔ တပန္းမ်ား၏ လစဥ္ေထာက္ပ႔ံေပးေနေသာ ဆန္နွင္႔ ေန႔စဥ္ ပုိ႔ေပးေနေသာ ပာင္းတစ္ခြက္ျဖစ္သာ ရပ္တည္ေနရရွာပါသည္။
အဖိုးသည္ တစ္ခ်ိန္က မကၠနစ္တစ္ဦးပာု သိရသည္။ အဖိုး၏ ေဝရာဝစၥမွန္သမွ်ကို အဘြားေဒၚစန္း တစ္ဦးတည္းသာ ဒိုင္ခံလုပ္ေပးေနရပါသည္။ အဘိုးနွင္႔ အဘြားတို႔မွာ ေတာင္ေဝွးနွင္႔ ဘိုးသူေတာ္ ပမာ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ေတာင္ေဝွးလဲေတာ႔ ဘိုးသူေတာ္ ထူေပးနိုင္ေပမယ္႔ ဘိုးသူေတာ္ လဲသြားေသာ္ ေတာင္ေဝွးထူေပးနိုင္မွာ မပာုတ္ပါဘူး။
လက္ရွိ အေျခအေနတြင္ အဘြား တစ္ေယာက္ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနသျဖင္႔ ေတာ္ေသးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အဘိုးမွာအသက္ (၉၁)နွစ္္ေက်ာ္ ရွိေနပါျပီ။ မ်က္စိဘယ္ဘက္ ခြဲစိတ္ထားျပီး၊ ညာမ်က္စိလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ႔ပါ။ နားလည္း မေကာင္းေတာ႔ေၾကာင္း သိရသည္။ ေဆးကုသေပးလို႔လဲ လက္မခံပဲ၊ အသက္ၾကီးရင္႔လာသည္႔ အတြက္ စိတ္ဆိုး၊ ေဒါသထြက္လြယ္သည္။ တစ္ခါတရံ သူငယ္ျပန္သကဲ႔သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
အေၾကာ္စံုကုိ ၾကိဳက္ နွစ္သက္တတ္ျပီး ၊ လမ္းေလ်ာက္နိုင္လွ်င္ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ လဖက္ရည္ သြားေသာက္တတ္ေၾကာင္း သိရသည္။ အဘြားေဒၚစန္းမွာ အသက္(၆၅)ေက်ာ္ျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္ထိ က်န္းမာလ်က္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ညဘက္ အဖိုးမအိပ္ေသာ္ေၾကာင္႔ အဘြားလည္းအိပ္မရ၊ ေန႔ခင္းဘက္ၾကေတာ႔လည္း အိမ္အလုပ္ဗာရီရ လုပ္ရင္းျဖစ္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္ေသာေၾကာင္႔ အဘြား၏ က်န္းမာေရးကိုလည္း စိုးရိမ္မိပါေသးသည္။
အဘိုးတို႔ အဘြားတို႔ စားခ်င္ရာစား၊ လွဴခ်င္ရာလွဴဖို႔ပါ ဆိုျပီး ေထာက္ပံ႔ကုသုိလ္ေငြကို ကန္ေတာ႔ ေပးအပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အဘြားတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္တလည္လည္နွင္႔၊ အသင္းသူအသင္းသားမ်ား၏ ျဖဴစင္ေသာ ေထာက္ပ႔႔ံ ကုသိုလ္ေငြသည္ အိုၾကီးအိုမဘိုး၊ ဘြားေတြအတြက္ သံသရာ အေထာက္ပံ႔ေကာင္း တစ္ခု ျဖစ္လာေနေတာ႔မွာ မလြဲေသခ်ာလ်က္ ရွိခဲ႔ပါျပီ။
အဘိုး ဦးဆန္းဗပာာဒူး(ေခၚ)ဦးသန္း-အဘြားေဒၚၾကည္
ရန္ကုန္တိုင္း၊ ဒလျမိဳ႕နယ္ ကမာကသြယ္ရပ္ကြက္ အတြင္းရွိအဘိုး ဦးဆန္းဗပာာဒူး(ေခၚ) ဦးသန္း (၈၉)နွစ္နွင္႔ အဘြားေဒၚၾကည္ (၈၅)နွစ္တို႔ထံကိုေတာ႔ ေဖေဖၚဝါရီလ (၉)ရက္ေန႔တြင္ Save The Aged အသင္းသူ၊ အသင္းသားမ်ား ျဖစ္ေသာေဗဒါေဇာ္၊ စိမ္းလန္း၊ ဇင္ဇင္တို႔ သြားေရာက္ ေထာက္ပံ႔လွဴဒါန္း ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။
အဘိုးနွင္႔ ေတြ႕ဆံုျဖစ္္ခဲ႔ပံုေလးကလည္း အနည္းငယ္ ထူးျခားပါသည္။ အဘိုးသည္ လစဥ္လ တိုင္း ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးကာပင္စင္ရံုး၌ ပင္စင္လစာ ေငြက်ပ္(၇၀၀)ကို လစဥ္ ဒလဘက္မွ လာေရာက္ထုတ္ယူေနၾက ျဖစ္သည္။ Save The Aged အသင္းသားတစ္ဦး၏ မိခင္သည္ ၄င္းအဘိုးအို အားပင္စင္ရံုး၌ ေတြ႕ရွိခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
ပင္စင္လာထုတ္သည္႔ အဘိုးသည္ ကားစရိတ္ မရွိေသာေၾကာင္႔ ေနအိမ္မွ နွစ္မွတ္တိုင္ လမ္းေလ်ာက္လာျပီး ဒလ သေဘာၤဆိပ္မွ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးလာရသည္။ နွစ္မွတ္တိုင္ ယဥ္စီးခမွာ (၁၀၀)က်ပ္သာ ျဖစ္သည္။ သေဘာၤစီးခမွာ (၂၀)က်ပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဘိုးသည္ ယဥ္စီးခ မတတ္နိုင္၍ လစဥ္ ထိုသို႔ လမ္းေလ်ာက္လာရေၾကာင္း သိရေသာ Save The Aged အသင္းသား ၏ မိခင္သည္ ထိုေန႔မွာပင္ ေငြက်ပ ္အနည္းငယ္ လွဴဒါန္းမွဳျပဳခဲ႔ျပီး အဘိုးအိုနွင္႔ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္အခ်ိဳ႕ကို Save The Aged အသင္းသို႔ ဆက္သြယ္အေၾကာင္း ၾကာလာခဲ႔သည္။
ဒီလိုနဲ႔ အဘိုး၊ အဘြားတို႔နွင္႔ ဆက္သြယ္ေထာက္ပံ႔မွဳ စေပးျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ ဒီေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔သူ၊ အဖြဲ႔သားေတြ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္မွာေတာ႔ အိမ္မွာအဖိုးရွိမေနခဲ႔ပါဘူး။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ပတ္ျပီးမွ အိမ္ကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ရွိခဲ႔တာပါ။ ခေနာ္နီ၊ ခေနာ္နဲ႔ အိမ္ေလးထဲမွာ အဘြားရယ္၊ အဘြားရဲ႕ သားတစ္ဦး၊ သမီးတစ္ဦးရယ္ရွိပါတယ္။ သားနဲ႔ သမီးမွာ နွစ္ဦးလံုးေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အိုစာေနတဲ႔ အသက္ရြယ္ေတြပါ။
အဘြားေဒၚၾကည္သည္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ျဖစ္ျပီး၊ အဘိုးဦးသန္းမွာ ပာိႏၵဴလူမ်ိဳးတစ္ဦးပာု သိရပါသည္။ ငယ္စဥ္က ရဲအုပ္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ အမွဴထမ္း ဖူးခဲ႔ပါသည္။ လြတ္လပ္ေရး ရျပီးကာစေလာက္က ျဖစ္မယ္ ထင္ပါသည္။ အသက္ (၈၉)နွစ္သည္႔ တိုင္ေအာင္ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ သြားလာေနဆဲပါ။
အိမ္မွာ အဘြားပဲ ရွိေနေတာ႔ အဘြားနဲ႔ပဲ ေႏြးေထြးစြာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဆံပင္တစ္ေခါင္းလံုး ေဖြးေဖြးျဖဴေနတဲ႔ အဘြားပာာ ငယ္စဥ္က ေတာ္ေတာ္ေခ်ာလိမ္႔မည္ပာု မွန္းဆ မိသည္။ ရယ္စရာအျဖစ္ ေတြးမိတာ အဘိုးက ရဲအုပ္ဆိုေတာ႔ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ဇါတ္ထုတ္ ထဲကလို အဘြားရဲ႕ အခ်စ္ကို ေသနတ္ေထာက္ျပီးမ်ား ယူခဲ႔ေလသလားလို႔။
အဘြားမွာ ဝမ္းသာၾကည္နဴးစိတ္ တို႔ေၾကာင္႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ လဲ႔ေနပါတယ္။ အဘြားသားတို႔နဲ႔ လိုက္မလားဆိုေတာ႔ အဘြားက အားနာတယ္၊ အနာေတြ ေပါက္ေနေတာ႔ အားနာတယ္ရယ္လို႔ ခ်စ္စဖြယ္ ေျပာခဲ႔ပါတယ္။ ပာုိးအရင္ ရက္ေတြတုန္းက စိတ္ညစ္ျပီး ဘုရားလည္းမရွိခိုးဘူး၊ ဒီအတိုင္းေနေနတာ၊ ခုျပန္ရွိခိုးတာ ရက္နွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိျပီ။ ၾကည္႔စမ္းသားတို႔ ေရာက္လာတယ္။အဘြားက တစ္ခါတေလ ေမာင္ေလး ဆုိျပီးေခၚပါတယ္။ သူငယ္ျပန္ခ်င္ေနတဲ႔ သေဘာပါ။
ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ျပီး။ ျမစ္ေတြ နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ပံု ရပါတယ္။ ျမစ္ေပါက္စေလးေတြ ကလည္း အဘြားနားကို မကပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ အဘြားေနေကာင္းလား ဆိုေတာ႔ ဒူးေတြ သိပ္မေကာင္းေတာ႔ဘူးတဲ႔။ တစ္ခါတေလ ထိုင္ျပီးရင္ ျပန္မထနိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ တြဲထူေပးမ ွျပန္ထ နိုင္ရွာပါတယ္။ အဖိုး ကလည္းအဲ႔လိုပါပဲ ဒူးေတြမေကာင္းေတာ႔ပါဘူးတဲ႔။အျပင္က ျပန္လာရင္ အိမ္ေပၚကို လူတြဲမွ တက္လို႔ရတာပါ။ ျပန္လာတိုင္းလည္း တျခား လူတြဲတာ မခံပါဘူး။ သူ႕အၾကည္တြဲမွ ပဲရတာပါ။
ေဒၚၾကည္.. ပာဲ႔... ေဒၚၾကည္ ဒီအဘြားၾကီး ဘာလုပ္ေနလဲ ဆိုျပီး ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ ေျပာဆိုျပီး အိမ္ေပၚတက္လာရင္ အဘြားလည္း မေနနိုင္ပါဘူး။ အျမဲပဲ ထထျပီး အဘိုးကို တြဲျပီး အိမ္ေပၚတက္ခိုင္း ရပါတယ္။ အဘိုး၊အဘြား ရဲ႕ ရိုးေျမက် ၾကင္နာမွဳကိုလည္း ျမင္ေယာင္ျပီး ၾကည္နူးမိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါလာခဲ႔ဦးေနာ္။ လာရင္ ၾကက္သားပာင္း ခ်က္ေကြ်းမယ္ရယ္ လို႔ လဲတဖြဖြနဲ႔မွာ ရွာေနပါတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေတာ႔........
ငါတို႔လည္း တစ္ေန႔အိုခဲ႔ရင္ ဒီလိုဒုကၡဆိုတာ မလြဲမေသြပဲေပါ႔ရယ္လို႔ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ေဗဒါ
STA မွာ ေဗဒါေဇာ္ ေရးသားသည္႕အတိုင္း ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ကုသိုလ္တစ္ခု၏ ဒိုင္ယာရီ
နံနက္ အာရုဏ္တက္သည္ႏွင့္ ၀တၳဳထဲကလိုေတာ့ ကဗ်ာမဆန္လ ွငွက္ေလးမ်ား ေတးသီသံလ ဲမၾကားရ မနက္ခင္းေလ အထိအေတြ႔ကလ ဲမေအးျမလွ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သတ္ျပီး အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ ႏိုးထရေတာ့သည္ နာရီကို လွမ္းၾကည့္ေတာ ့၇ွစ္နာရီထိုးျပီး ျဖစ္ေတာ့သည္တမံု႔ ။
ဒီေန႔ေတာ့ တာေမြဆီစက္၀င္း၇ွိ အဘြား ေဒၚစန္းျမအား သြားေရာက္လွဴဒါန္းရန္ အလို႔ငွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔စုရပ္တြင္(၁၀)နာရီတိတိ ခ်ိန္းဆိုထားသည္ ျဖစ္ေလရကာ အခ်ိန္မွာ ႏွစ္နာရီပင္ ပို၍ေနေပေတာ့သည္ လၻက္ရည္ေသာက္ အ၀တ္အစားလဲ လိုင္းကားတိုးစီး စသည့္အခ်ိန္မ်ား ေပါင္းထည့္ျပီးလွ်င္ စုရပ္ျဖစ္ေသာ ေျမနီကုန္းရွိ ကင္းလၻက္ရည္ဆိုင္သို႔ ေရာက္လတ္ေသာ္ အခ်ိန္တိက်လွစြာေသာ အနက္ေရာင္မွာ ဆယ္နာရီထိုးအတိတြင္ ပင္စကၠန္႔တံမွာ ဆယ့္ႏွစ္ဂဏန္းသို႔ပင္ ကြက္တိေရာက္ေသာဟူ၏။
လၻက္ရည္္ေသာက္ရင္း ေစာင့္စားျပီးသည့္ သကာလလြန္စြာမွပင္ အခ်ိန္တိက်ၾကကုန္ေသာ ကြ်န္ေတာ့ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး စံုေစ့သည့္အခ်ိန္အထိ အနက္ေရာင္မွာ တစ္နာရီႏွင့္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္တိတိသာ ေစာင့္ရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္မွပင္ ေက်းဇူးတင္မိေပ၏။
လူစံုသည့္ေနာက္ တာေမြဆီစက္၀င္းရွိ အဘြားေဒၚစန္းျမအိမ္သို႕႔ ခ်ီတက္ၾကေတာ့သည္ တစ္မံု႔ အဘြားအိ္မ္ေရာက္ေသာ္ အဘြားကမရွိ သီရိမဂၤလာေစ်းသို႕ သြားသည္ဆိုသျဖင့္ လိုက္ေခၚရာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ကားဂိတ္တြင္ ေတြ႔ေသာေၾကာင့္ အဘြားအိမ္သို႔ ျပန္လည္ေခၚခဲ့ရ၏၊
အဘြားမွာ ေမာေနသည့္ၾကားမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား အေအးေသာက္ရန္ ေျပာပါေသးသည္ ္(သဒၵါမူလ ကုသိုလ္မွ်က ပီတိေ၀ျဖာရွိသည္ သာတည့္) ရွိရွိမရွိရွိ ေသာက္ပါသားတို႔ရယ္ ဟူေသာအဘြား၏ အသံကရင္ကို ရိုက္သည့္ေတးတစ္ပုဒ္။
အဘြားအိမ္ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲငဲ့ေပၚသို႔ တက္ၾကရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးဦးသားမွာ ေနရာမဆန္႔သျဖင့္ ကြ်န္္ေတာ္အနက္ေရာင္မွာ အေပါက္၀တြင္ သာထိုင္ရေသာ ဟူ၏။ အဘြားအိမ္မွာ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ၾကမ္းခင္းႏွင့္ ၀ါးျခမ္းေလးမ်ားကို ကာျပီး ပီနံအိတ္မ်ား ဖ်ာေဟာင္းမ်ား စသည္တို႔ျဖင့္ ကာထား၏။ အမိုးမွာ လဲပီနံအိတ္အေဟာင္းမ်ား တာလပတ္စ အေဟာင္းမ်ားျဖင့္သာ မိုးထားသည္ျဖစ္ရာ "မိုးတြင္းဆိုရင္ အဘြားလဲ မိုးလြတ္တဲ့ ေနရာေလးမွာ ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕႕နဲ ထိုင္ရတာပါဘဲ ညဘက္ေတြ လဲေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရပါဘူး" အဘြားစကားသံဆံုးေတာ့ ရင္ထဲက်င္ခနဲ ျဖစ္မိသည္။
ငါတို႕က်ေတာ့ မိုးေအးလွ်င္ ေစာင္ေလးျခံဳေကြးျပီ ႏွပ္ေနလိုက္တာ အဘြားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မ်က္စိထဲမျမင္ ၾကည့္ရဲေတာ့.. တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အဘြားအိမ္ေခါင္မိုး မယိုေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ၾကိဳးစားပါ့မယ္ ရင္ထဲမွာ ကတိေတြ ေပးေနမိတယ္ အလွဴေငြ ေပးအပ္ေတာ့ အဘြားမ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတယ္။ ဆုေတြ တစ္သီတစ္တန္း ေပးေနတဲ့အသံေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ၀မ္းသာမႈေၾကာင့္ အနိမ့္အျမင ့္မညီမညာေတြ ျဖစ္လို႔ အဘြားမွာ သားေထာက္အမီးခံ မရွိတာေၾကာင့္ ေစ်းေရာင္းစားရတဲ့ ဘ၀သားေလးေတြ ရွိတုန္းကေတာ့ အတူလုပ္ကိုင္ စားရေတာ့ နဲနဲ ေခ်ာင္လည္ေသးတယ္။ သားေတြ ဆံုးသြားေတာ့ အေမ့မွာ တစ္ေယာက္တည္း ၀မ္း၀ေအာင္ ရုန္းေနရတာလို႕ ေျပာျပရွာတယ္။ ေသြးတက္လို႕ ေစ်းမထြက္ႏိုင္တဲ့ ရက္ေတြမွာ အနီးနားက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းဟင္းအက်န္္ေလးေတ ြသြားေတာင္းစားရတယ္ သားရယ္တဲ့။
အဘြားခမ်ာ ေျခေထာက္ကလဲ မေကာင္းေတာ့ လမ္းကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ကုန္းေဘာင္ညွပ္ထားလို႔ ေျခေထာက္က ဆန္႔လိုက္ရင္ လက္ေလးလံုးေလာက္ လြတ္ေနပါတယ္။ တစ္ခါလဲ ေျပာင္းဖူးျပဳတ ္အိုးေမွာက္က်ေတာ ့ေရေႏြးပူေလာင္ထားတာ ဆိုျပီး ဒဏ္ရာေတြကို ျပပါေသးတယ္။
အဘြားေစ်းေရာင္းဖို႕ ရာအတြက္ အနီးအပါးမွ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က ေငြထုတ္ေပးျပီး တစ္ရက္ငါးရာႏႈန္းနဲ႔ ျပန္ဆပ္ရပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ စားေသာက္ဖို႔ေတာင္ မေလာက္ငွလို႔ အဲ့အိမ္ကဘဲ တစ္ရက္ကို ထမင္းတစ္နပ ္ဒါနျပဳပါတယ္ လို႕အဲ့အေဒၚၾကီးက ေျပာျပပါတယ္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ အဘြားအတြက ္ကုသိုလ္ယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဒီရက္ကိုေတာ ့ဒိုင္ယာရီထဲ ေရးမွတ္ထားလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
အျပန္မွာေတာ့ မီးျခစ္စက္ထဲက အဘိုးဦးၾကည္၀င္းကို ၀င္ေရာက္ၾကည့္ရွဴ လွဴဒါန္းခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒါကိုေတာ့ အေစာင့္ေရွာက္မယ့္ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား ေတြ႔ရွိက သတင္းေပးၾကပါရန္ ပန္ၾကားျခင္းထဲမွာ ၀င္ေရာက္ဖတ္ရႈႏိုင္ရန္ပံုႏွင့္ တကြတင္ျပထားမွာ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
( သင္ တစ္ေန႔ အိုရမည္။ )
ကိုေဇာ္
.
0 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
Post a Comment