ထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနၾက အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ အခုလည္း ဒါေလးကိုပဲ ထပ္ေျပာျပမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို ေရးေျပာေလး ေျပာေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ စာဖတ္သူက ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေနရာမွာ ဝင္ျပီး ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနသလို ပါဝင္ခံစားေပးပါ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကို ပိုျပီး ျမင္သာပါလိမ္႔မယ္။
တစ္ေန႕ေတာ႔ . . .
လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက သူ႕ကိုယ္သူ ကိုယ္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ျမိဳ႕ထဲက အိမ္ျပန္ဖို႔ ကားမွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင္႔ေနတယ္။ ကိုယ္ကားေစာင္႔ေနတာက ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းမွာ။ ကားကလည္း မလာေသးဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔ ဖိုင္တြဲနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင္႔ကို သတိမထားမိေတာ႔ပဲ ကိုယ္႕ဗိုက္ထဲက နာလာတယ္။ ဗိုက္ေအာင္႔တာေတာ႔ မဟုတ္။ ကိုယ္ အိမ္သာတတ္ခ်င္လာတာ။
အနီးဆံုး အိမ္သာကို ကိုယ္ သတိရလိုက္ေတာ႔ ဆူးေလက အိမ္သာ။ ဒီအိမ္သာေတြက သန္႕တယ္။ တျခားအိမ္သာေတြလို မဟုတ္ သန္႔ရွင္းတယ္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းနဲ႔ ဆူးေလ က အိမ္သာ ဆိုတာ ေဝးလွတယ္ေတာ႔ မဟုတ္။ ဒါေပမဲ႔ နီးေတာ႔ မနီး။ ကိုယ္႕ဗို္က္ထဲက အေျခအေနကလည္း ကိုယ္႕ကို သတိေပးေနရံုသာ ထိန္းမယ္ ဆိုရင္ ထိန္းထားလို႔ ရေသာ အေျခအေန။
ကိုယ္ ဆူးေလကို လမ္းျပန္ေလွ်ာက္သြားရင္ ေကာင္းမလား။ အိမ္ေရာက္မွ ကိစၥ ရွင္းရင္ ေကာင္းမလားဆိုျပီး စဥ္းစားေနတုန္း ကိုယ္ စီးမဲ႔ ကားက ေရာက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လည္း အေျခအေန မဆိုးေသးေတာ႔ ကိုယ္ စီးမဲ႔ ကားေပၚကို တတ္လာခဲ႔တယ္။ ကားေတြကလည္း ထံုးစံ အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္ တတ္ခဲ႔တဲ႔ ကားဂိတ္မွာ တင္ ေက်ာက္ခ်ထားတယ္။ ကိုယ္႕ ဗိုက္ထဲက ဆစ္ခနဲ ပညာျပတယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္ ကားေပၚက ဆင္းျပီး ဆူးေလကို လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ ကားက စျပီး ထြက္လာတယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္လည္း မဆင္းျဖစ္ေတာ႔ဘူး။
ကားလည္း စထြက္ေရာ ကိုယ္႕ ဗို္က္က သက္သာလာျပန္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္ လည္း ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းလာေတာ႔ ငါ မနက္က ဘာေတြမ်ား စားမိပါလိမ္႕လို႔ ျပန္ စဥ္းစားမိတယ္။ မနက္က ႏိုးႏိုးခ်င္း အသုတ္တစ္ပြဲစားတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ စမူဆာ ႏွစ္ခုကို အခ်ဥ္နဲ႔ စားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေန႕လည္ ထမင္းစားေတာ႔ ကိုယ္႕မွာ ပါလာတဲ႔ ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္း အျပင္ သူမ်ားေတြနဲ႔ အတူတူ စားေတာ႔ သူတို႕ဆီက ငါးဖယ္ ငါးဆုပ္ဟင္းေတြေရာ။ အစားစံုသြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခုနက ဗိုက္က ထရစ္လာတာ။
အာ...ဒီလို စဥ္းစားလိုက္ေတာ႔မွ ခုနက သက္သာေနတဲ႔ ဗိုက္က ျပန္ရစ္လာတယ္။ ဒုကၡ။ ကားကလည္း အခုမွ ေမာင္းေနတယ္။ ဆင္းခ်င္လို႔လည္း မဆင္းရ။ လူကသာ ဟန္မပ်က္ေနေနတာ။ မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးေတြက ထြက္လာတယ္။ ေခၽြးေတြမွ ေခၽြးေစးေတြ မေတာ္တဆ ထြက္က်မွ မေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ကားထဲကို ေလေလးက ဝင္လာတယ္။ ေလေအးေလးနဲ အတူ ကိုယ္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ကိစၥေလး နည္းနည္း ျပန္သက္သာလာတယ္။ ဟူးးေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားက မဂၤလာေစ်းမွာ ေထာက္ျပီး ရပ္ေစာင္႔ လူတင္ေနတယ္။
ကိုယ္႕ဗိုက္ကလည္း ဘယ္လိုမွ မေန။ ခုနက သူပဲ မဟုတ္သလိုနဲ႔ ျငိမ္လို႔။ ကားကလည္း ၾကာလိုက္တာ ၊ မတတ္တဲ႔ လူေတြကို ေစာင္႔ျပီး တင္ေနတယ္။ မေတာ္တဆ ငါ႔ဗိုက္ျပန္လာနာလာျပီး ထြက္က်မွ ျပႆနာလို႔ ေတြးလိုက္မိေတာ႔မွ တကယ္ကို ဗိုက္က နာလာတယ္။ အဲ...သူ႕အေၾကာင္းေတြးလိုက္လို႔ ထင္တယ္။ ျပန္ေမ႕ထားမွ ဆိုျပီး စိတ္ေျပာင္းတာေတာင္မွ မရေတာ႔ဘူး။ အား...တကယ္နာလာျပီဟ။ မရေတာ႔ဘူး ဆင္းမွ ဆိုျပီး ကားထဲက တိုးထြက္မယ္ ၾကံေတာ႔မွ ကားက ေမာင္းထြက္သြားတယ္။
ဟာ..ခက္ျပီ။ မထူးပါဘူး ျပန္ေအာင္႔ထားရေတာ႔မွာပဲ။ ခုနက ေလေအးေလး ရလို႔ ျပန္တိတ္သြားတဲ႔ ေခၽြးေတြကလည္း အျပိဳင္းအရိုင္း ထြက္လာၾကတယ္။ ဗိုက္ထဲကလည္း ပိုရစ္ျပီး နာလာတယ္။ ဆိုးလိုက္တဲ႔ အေျခအေန ။ မွတ္တိုင္ေရာက္ရင္ေတာ႔ ဆင္းမွပဲ လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကားကလည္း မရပ္။ ေနာက္က ကားတစ္စီးနဲ႔ ျပိဳင္ေမာင္းေနတယ္။ ဆင္းလို႔မရ။
အခုမွ ဆင္းမယ္ ဆိုျပီး ေျပာရင္လည္း ခုနက မွတ္တိုင္ေမးတုန္းက ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ ဆိုျပီး စပယ္ယာက ေဟာက္ဦးမယ္။ မသိမသာေလးပဲ က်ိတ္မွိတ္ေနမွ။ ကားထိုင္ခံု ေနရာ မရတာကိုပဲ ပထမဦးဆံုး အၾကိမ္ ဝမ္းသာ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ အခုလို ကားျပိဳင္ေမာင္းပံု နဲ႔ဆို ကားက ခုန္ေနေတာ႔ လူကပါ ခုန္ေနတယ္။ လူက ခုန္ေနေတာ႔ ထိုင္ခံုနဲ႔ တင္ပါးက မိတ္ဆက္ေနျပီး ရစ္ေနတဲ႔ ဗိုက္ကို ပိုျပီး အလုပ္ရႈပ္ကုန္မွာ အခုဆို ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
အား..ဗိုက္က ပိုဆိုးလာျပီဟ..။ ကားထဲမွာ ေစာင္႔ေၾကာင္႔ပဲ ထိုင္ေနရမလို။ ခုန္ပဲ ခုန္ေနရေတာ႔မလို။ ေျပးပဲ ေျပးေနရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ သူမ်ားေတြကေတာ႔ ဒီလို အေျခအေနကို.....( အဟီး...ေခ်းပါရမလို ေသးေပါက္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပဲ။ ) မဟုတ္ဘူး အခုက ေသခ်ာတယ္။ အိမ္သာ တတ္ခ်င္ေနတာ။ အျပင္ကို ေခါင္းငံုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ၄ မွတ္တိုင္ဆိုရင္ ကိုယ္ဆင္းရမဲ႔ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ႔မယ္။
ေဘးကို အခုမွ သတိထားမိေတာ႔ ကိုယ္႕ကို အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္က ၾကည္႔ေနတယ္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲေပါ႔..နဖူးမွာလည္း ၾကက္ဥေလာက္ရွိတဲ႔ ေခၽြးေတြက မ်ိဳးေကာင္းတဲ႔ မာလကာပင္က အသီးေတြလို ျပြတ္ေနတာကိုး။ သူ႕ေဘးက ကေလးေလးကလည္း ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည္႔ရင္း ျပံဳးေနတယ္။ ေဒါသလည္း ထြက္သြားတယ္။ ငါ ျဖစ္ေနတာကို သူတို႔ သိေနလို႔လားေပါ႔။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္႕ဖာသာ မသိမသာ ေနာက္ကို လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ၊ ဘာမွ မထြက္ေသး....အဲေလ... ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ဟာကြာ..ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ထပ္ သံုးမွတ္တိုင္ဆိုရင္ ကိုယ္ဆင္းမဲ႔ မွတ္တိုင္ေရာက္ေနျပီပဲ သူတို႔ကို ဂရုစိုက္စရာ လိုလို႔လား။
ခဏေနေတာ႔ ေနာက္က ကားက ေက်ာ္တတ္ျပီးမွ ကားမွတ္တိုင္မွာ ပိတ္ရပ္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္စီးလာတဲ႔ ကားက ခ်က္ခ်င္း ေက်ာ္တတ္လို႔ မရဘူး။ ေရွ႕ကျဖစ္သြားတဲ႔ ကားကလည္း လူေတြ အတင္းခ်ေနတယ္။ ဟိုဘက္ ကားလမ္းမမွာ ကားတစ္စီးကလည္း ရွိေနေတာ႔ ေက်ာ္တတ္လို႕မရ။ လုပ္လို႔ရတာကေတာ႔ ဟြန္းတီးတာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒရိုင္ဘာက ဟြန္းကို ခပ္နာနာတီးတယ္။ ဟြန္းတီးသံနဲ႔ အတူ ေရာက္ခါနီးပါျပီ ဆိုမွ ကိုယ္႕ဗိုက္ထဲက လည္း ခပ္နာနာ ပိုနာလာတယ္။ ၾကာရင္ေတာ႔ အေျခအေနက မေကာင္းဘူး။
ခဏၾကာေတာ႔ ေရွ႕က ကားက ထြက္သြားေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ကားလည္း ေနာက္က လိုက္တယ္။ ကားကလည္း အရင္က အရမ္းေမာင္းသေလာက္ အခု ျမန္ေစခ်င္ေတာ႔မွ ေႏွးျပေနတယ္။ လုပ္ပါဟ..ဒီမွာ ထြက္...ထြက္..။
“ အဲ... XXX မွတ္တိုင္ပါတယ္ေနာ္။ ”
“ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ရပ္ေပးမွာေပါ႔.။ အေဝးၾကီး ရွိေသးတယ္။ ၾကားမွာ ႏွစ္မွတ္တိုင္ လိုေသးတယ္။ ”
အယ္..ဟုတ္သားပဲ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္႔ျပႆနာနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ႔ သြားေအာ္မိတယ္။ အီး...မရေတာ႔ဘူးေနာ္။ မရေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဟန္မပ်က္ ကိုယ္႕ဖာသာ ရပ္ေနလိုက္တယ္။ ကားကလည္း ေမာင္းေတာ႔ ေမာင္းတယ္။ ၾကားက ႏွစ္မွတ္တိုင္ေက်ာ္ျပီး ကိုယ္ဆင္းရမဲ႔ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ႔ လူက နဂိုကတည္းက ဆင္းခ်င္ေနတာ ဆိုေတာ႔ ကားေပၚက ခုန္ခ်မိမတတ္ပဲ။ ကိုယ္ကားေပၚက ဆင္းေတာ႔. .
“ ဟ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။ ေျဖးေျဖးဆင္းပါဟ... ကိုယ္႕အိမ္ပဲ မေရာက္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ။ ”
တဲ႔။ စပယ္ယာက ေအာ္သြားတယ္။ သူ႔႕ဖာသာ ေျပာခ်င္တာေျပာ ကိုယ္႔အေရးအခင္းနဲ႔ ကိုယ္ ဗိုက္ထဲက မမူးပဲ ရစ္ေနတဲ႔ ေကာင္ကို အျပင္ေပးထြက္လို႔ မရ။ လမ္းထဲကို ဒုန္းစိုင္းသလို ကမာၻ႕အျမန္ဆံုး လမ္းေလွ်ာက္နည္းနဲ႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ကေလးသာ ဆိုရင္ ေျပးတာ လစ္ေနမွာပဲ။ အခုေတာ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေလွ်ာက္ရတယ္။
“ ဟဲ႕..ဟဲ႔ XXX ”
ေနာက္ကေန လွမ္းေခၚတာ ၾကားလိုက္လို႔ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လမ္းထဲက အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္...
“ ဘာလဲ အန္တီ။ ”
ကိုယ္႕ဖာသာ အသက္ေအာင္႔ျပီး ေျပာလိုက္တယ္။ စိတ္လည္း ညစ္ပ။
” ဟိုေလ..အန္တီေမးစရာ ရွိလို႔။ ”
ဟာ..ဒီလို အခ်ိန္မွာမွ ေမးစရာက ေပၚေနေသးတယ္။
“ အန္တီ သမီးေလးကြယ္။ စာေတြ က်က္ရင္ ေမ႕ေမ႕ေနလို႔ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔......”
“ ဟုတ္ကဲ႔..အန္တီ ေနာက္ျပီးမွ လာေျပာမယ္ေနာ္။ အခု ကိစၥ တစ္ခု အေရးၾကီးေနလို႔ ။ ခဏေနာ္။ ”
လို႔ ေျပာျပီး ကိုယ္႕ဖာသာ သုတ္ေျခတင္လာတယ္။ သူ႕ကိုေတာင္မွ လွည္႔မၾကည္႔ႏိုင္ေတာ႔။ သူလည္း သူ႕ဖာသာ က်န္ခဲ႔တယ္။ အိမ္ေပါက္ဝေရာက္ေတာ႔ အိမ္တံခါးကို တြန္းလိုက္ေတာ႔ “ ဟာ လုပ္ျပီ အိမ္ကို အထဲက ခ်က္ထိုးထားတယ္။ ”
“ အေမေရ..။ ”
ဒီအသံကို “ ခုႏွစ္သံခ်ီနဲ႔ ေအာ္တယ္ ” လို႔ ေခၚၾကမွာပဲ။ ေဘးအိမ္က ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေခါင္းထြက္ၾကည္႔တယ္။ “ ဘာလဲဟ ” ေပါ႔။ မဟႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာေနာ္....ထြက္....ထြက္..
“ အေမေရ။ ”
ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္လွမ္းေခၚေတာ႔ အဲ အတြင္းအားနဲ႔ ညွစ္ေအာ္လို႔ မျဖစ္ေပဘူး။ ငါေနာ္..။
“ ေအး လာျပီ။ အေမ အထဲမွာ ဟင္းခ်က္ေနလို႔။ ”
ေမေမက ေျပာရင္း တံခါးလာဖြင္႔တယ္။ တံခါးပြင္႔ေတာ႔ ေမေမ႕ကိုေတာင္မွ ဘာမွ မေျပာႏိုင္။ လက္ထဲက ဖိုင္ေတြနဲ႔ ထမင္းဗူးကို ဧည္႔ခန္းက စားပြဲေပၚတင္ျပီး ေနာက္ေဖးကို ေျပးရတယ္။ ဒီေတာ႔ အေမက. .
“ ဟဲ႔ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ အလန္႕တၾကား။ ” “ ဟုတ္တယ္ အေမေရ။ အထဲက ျခံဳခို တိုက္ခိုက္ေနလို႔ ။ ”
လို႔ ေအာ္ရင္း အိမ္သာကို ေျပးရတယ္။ ေျပးေနရင္းနဲ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ငါေနာ္ အျဖစ္အပ်က္ကလည္း ခက္ပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ လူေတြမွာ အိမ္သာ ဆိုတဲ႔ အရာနဲ႔ ေဝးေနတယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဖာသိဖာသာ ဘာမွ မျဖစ္သလို ထိန္းထားႏိုင္ေသးတယ္။ နီးလာေလ ပိုျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္ေလ။ ဆင္းရမဲ႔ မွတ္တိုင္ ေရာက္ေလ လူက ပိုျပီး ဆင္းခ်င္ေလ။ ဆင္းျပီးေတာ႔လည္း လမ္းထဲေရာက္ေတာ႔ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ျပီး အိမ္သာျမန္ျမန္ တတ္ခ်င္လာေတာ႔ ေျခလွမ္းေတြက ပိုျမန္လာတယ္။
အရင္က ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းနဲ႔ စာရင္ ဒီေလာက္နီးေနျပီပဲ။ ဒါေပမဲ႔ နီးလာေလ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းက ပိုျပီး က်ဆင္းလာေလပဲ။ အခု အိမ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ ေျခလွမ္းက လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္မွ မဟုတ္ေတာ႔ပဲ ကိုယ္ ေျပးေတာင္မွ ေျပးေနမိျပီ။ ေရာက္ေနမွပဲ လမ္းေလး ေလွ်ာက္ေတာ႔ေရာ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လို႔လဲ။ ဒါေပမဲ႔ နီးလာေလ ထိန္းခ်ဴပ္ႏိုင္စြမ္းက က်ဆင္းလာေလ ဆိုတာလား။ ဒီလို စဥ္းစားမိျပီး ကိုယ္ အိမ္သာတံခါးကို ဆြဲဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ အိမ္သာက မပြင္႔..။
“ ဟင္ . . .”
“ ဟာ လုပ္ပါဦး..။ အထဲမွာ ဘယ္သူလဲ။ အိမ္သာထဲက ဘယ္သူလဲ။ ”
သူ စိတ္ေလသြားျပီး လွမ္းေမးလိုက္ေတာ႔...
“ ေဖေဖပါ။ ခဏေလး..ေဖေဖ အိမ္သာ တတ္ေနလို႔။ ”
“ ဟာ...ဒီမွာ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း ကေန ဒီအထိ ေအာင္႔လာရတာ။ ေဖေဖ ျမန္ျမန္လုပ္။ ဒီမွာ မရေတာ႔ဘူး။ ”
“ ေအးပါကြာ။ ခဏေလးပါ။ ”
အဟင္႔ေနာ္။ ခဏေလးတဲ႔ ဒီမွာ မရေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္လည္း အိမ္သာေရွ႕မွာ ဗိုက္ကို ႏွိပ္ရင္း ထိုင္က်သြားတယ္။ ဒီေလာက္ေျပးလာတာေတာင္မွ ဒီအိမ္သာ ေရွ႕ေရာက္ေတာ႔မွ အထစ္အေငါ႔က ျဖစ္ရေသးတယ္။ ငါေနာ္။ ကိုယ္႕ဖာသာ ကိုယ္လည္း ေဒါသေတြ ထြက္တယ္။
“ ေဖေဖေရ...။ ”
ရွိသမွ် အားေတြ စုျပီး ဟစ္ လိုက္ေတာ႔...
“ ေအးပါ.။ ျပီးျပီေဟ႕။ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ မသိဘူးကြာ။ ”
ဆိုတဲ႔ အသံနဲ႔ အတူ။ ေဖေဖ အိမ္သာကို ထြက္လာတယ္။ ကဲကြာ ေဖေဖကိုေတာင္မွ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ အိမ္သာထဲ ဒိုင္ဗင္ ပစ္ဝင္လိုက္တယ္။ ကဲ..မွတ္ကေရာ။ အထဲေရာက္ေတာ႔ ထိုင္လိုက္ေတာ႔မွ...
“ ေၾသာ္...အိမ္သာထဲကို ဝင္တဲ႔ အခ်ိန္က အျမန္ဆံုးပါပဲလား။ ”
လို႔ ကိုယ္႕ဖာသာ ကိုယ္လည္း ေတြးလိုက္မိတယ္။
------------------------------------------------------------------------------------------------
အျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲ။
ဒါေလးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားၾကည္႔ၾကမယ္။ ဒါက ဗိုက္ထဲမွာ မမူးပဲ ရစ္ေနတဲ႔ အတြင္းျခံဳခို တိုက္ေနေသာ စစ္ပြဲကို ကိုယ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေလး ျဖစ္စဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ေလ႔လာ စဥ္းစားမိတာပါ။
တကယ္႕ေလာကမွာေရာ လူေတြ ဘယ္လို ျဖစ္တတ္ၾကလဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္ေနတဲ႔ အရာတစ္ခု ရဖို႔ မေသခ်ာေသးပဲနဲ႔ ၊ ရေအာင္ ၾကိဳးစားေနတယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ရဲ႕ ဒီအရာအေပၚမွာ လိုခ်င္မႈ ဆိုေသာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကလည္း ထိန္းထားႏိုင္တယ္။ ဒီအရာေလးကို ရရွိဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ ဒီအရာကို ရဖို႔ နီးစပ္လာျပီ ဆိုေလ လူက ကိုင္ၾကည္႔ခ်င္တာတို႔ စမ္းသပ္ခ်င္တာတို႔ ဆိုတဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ အားနည္းလာတတ္တယ္။
ဒီမွာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ အားနည္းလာေလေလ မလိုလား အပ္တဲ႔ ျပႆနာေတြလည္း ေပၚေပါက္လာေတာ႔တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္လိုခ်င္တာေလး ရခါနီး အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ထားတဲ႔ အခက္အခဲေလးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ ရတဲ႔ အခ်ိ္န္မွာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြက အိမ္သာထဲ ဝင္ခါနီးမွာ အထဲမွာ လူရွိေနသလိုေပါ႔။ ေပါက္ကြဲသြားတတ္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ပိုျပီး အေရးၾကီးပါတယ္။
ခ်စ္သူ ၊ ရည္းစားေတြ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္သူ မျဖစ္ခင္မွာ သူ႕ကိုယ္ မေတြ႕ရလည္း ဘာမွေတာ႔ ေသခ်ာ မျဖစ္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူနဲ႔ကိုယ္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္လာျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပိုျပီး နီးစပ္လာျပီ ဆိုေလ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ ပိုျပီး နည္းလာတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႕ မေတြ႕ရရင္ မေနႏိုင္ဘူးတို႔ ဘာတို႔ေပါ႔ေလ ( ၾကားဖူးတာ ေျပာပါတယ္။ )
ဒီေတာ႔ ေန႕စဥ္ေတြ႕ရဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ အားနည္းလာေတာ႔ မိဘေတြ သိ ၊ သေဘာတူရင္ ေတာ္ေသးရဲ႕ သေဘာမတူဘူး ၊ ဘာညာဆိုရင္ ျပႆနာေတြက အရစ္ရွည္လာျပန္ေရာ။ ဒီၾကားထဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခု ေခတ္မွာ ပိုျပီး သတိထားရပါတယ္။ နီးစပ္လြန္းျပီး ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ နည္းလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ လြန္လြန္ ကၽြံကၽြံေတြ ျဖစ္လာျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္လိုသလို ျဖစ္မလာပဲ။ အခက္အခဲ တစ္ခုခုနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ရင္ ႏွစ္ဖက္လံုး အတြက္ မေကာင္းပါဘူး။
ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ “ အခ်စ္ဆိုတာ ႏွလံုးသား နဲ႔ ရင္းထားရတာေလ။ ” ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႕မွာ သူ႕အေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ၊ သူက ကိုယ္႕အေပၚထိန္းခ်ဳပ္မႈ အားနည္းလာျပီ ဆိုရင္ ဒါဟာ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အရမ္းကို နီးစပ္လာလို႔ပါ။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတြ လိုခ်င္ေသာ ပန္းတိုင္ ရည္မွန္းခ်က္ မေပ်ာက္ပ်က္ဖို႕က ပိုျပီး အေရးပါတယ္ လို႔ ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ေနာက္ဆက္တြဲ
အထက္ပါ ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပထားေသာ လူ ကို ဘယ္သူလို႕ ထင္ပါသလဲ။ ထိုလူမွာ...
တစ္ေန႕ေတာ႔ . . .
လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက သူ႕ကိုယ္သူ ကိုယ္နဲ႔ ေျပာပါတယ္။
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ျမိဳ႕ထဲက အိမ္ျပန္ဖို႔ ကားမွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင္႔ေနတယ္။ ကိုယ္ကားေစာင္႔ေနတာက ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းမွာ။ ကားကလည္း မလာေသးဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔ ဖိုင္တြဲနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင္႔ကို သတိမထားမိေတာ႔ပဲ ကိုယ္႕ဗိုက္ထဲက နာလာတယ္။ ဗိုက္ေအာင္႔တာေတာ႔ မဟုတ္။ ကိုယ္ အိမ္သာတတ္ခ်င္လာတာ။
အနီးဆံုး အိမ္သာကို ကိုယ္ သတိရလိုက္ေတာ႔ ဆူးေလက အိမ္သာ။ ဒီအိမ္သာေတြက သန္႕တယ္။ တျခားအိမ္သာေတြလို မဟုတ္ သန္႔ရွင္းတယ္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဆိပ္ကမ္းသာ လမ္းနဲ႔ ဆူးေလ က အိမ္သာ ဆိုတာ ေဝးလွတယ္ေတာ႔ မဟုတ္။ ဒါေပမဲ႔ နီးေတာ႔ မနီး။ ကိုယ္႕ဗို္က္ထဲက အေျခအေနကလည္း ကိုယ္႕ကို သတိေပးေနရံုသာ ထိန္းမယ္ ဆိုရင္ ထိန္းထားလို႔ ရေသာ အေျခအေန။
ကိုယ္ ဆူးေလကို လမ္းျပန္ေလွ်ာက္သြားရင္ ေကာင္းမလား။ အိမ္ေရာက္မွ ကိစၥ ရွင္းရင္ ေကာင္းမလားဆိုျပီး စဥ္းစားေနတုန္း ကိုယ္ စီးမဲ႔ ကားက ေရာက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လည္း အေျခအေန မဆိုးေသးေတာ႔ ကိုယ္ စီးမဲ႔ ကားေပၚကို တတ္လာခဲ႔တယ္။ ကားေတြကလည္း ထံုးစံ အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္ တတ္ခဲ႔တဲ႔ ကားဂိတ္မွာ တင္ ေက်ာက္ခ်ထားတယ္။ ကိုယ္႕ ဗိုက္ထဲက ဆစ္ခနဲ ပညာျပတယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္ ကားေပၚက ဆင္းျပီး ဆူးေလကို လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ ကားက စျပီး ထြက္လာတယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္လည္း မဆင္းျဖစ္ေတာ႔ဘူး။
ကားလည္း စထြက္ေရာ ကိုယ္႕ ဗို္က္က သက္သာလာျပန္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္ လည္း ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းလာေတာ႔ ငါ မနက္က ဘာေတြမ်ား စားမိပါလိမ္႕လို႔ ျပန္ စဥ္းစားမိတယ္။ မနက္က ႏိုးႏိုးခ်င္း အသုတ္တစ္ပြဲစားတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ စမူဆာ ႏွစ္ခုကို အခ်ဥ္နဲ႔ စားေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေန႕လည္ ထမင္းစားေတာ႔ ကိုယ္႕မွာ ပါလာတဲ႔ ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္း အျပင္ သူမ်ားေတြနဲ႔ အတူတူ စားေတာ႔ သူတို႕ဆီက ငါးဖယ္ ငါးဆုပ္ဟင္းေတြေရာ။ အစားစံုသြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခုနက ဗိုက္က ထရစ္လာတာ။
အာ...ဒီလို စဥ္းစားလိုက္ေတာ႔မွ ခုနက သက္သာေနတဲ႔ ဗိုက္က ျပန္ရစ္လာတယ္။ ဒုကၡ။ ကားကလည္း အခုမွ ေမာင္းေနတယ္။ ဆင္းခ်င္လို႔လည္း မဆင္းရ။ လူကသာ ဟန္မပ်က္ေနေနတာ။ မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးေတြက ထြက္လာတယ္။ ေခၽြးေတြမွ ေခၽြးေစးေတြ မေတာ္တဆ ထြက္က်မွ မေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ကားထဲကို ေလေလးက ဝင္လာတယ္။ ေလေအးေလးနဲ အတူ ကိုယ္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ကိစၥေလး နည္းနည္း ျပန္သက္သာလာတယ္။ ဟူးးေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားက မဂၤလာေစ်းမွာ ေထာက္ျပီး ရပ္ေစာင္႔ လူတင္ေနတယ္။
ကိုယ္႕ဗိုက္ကလည္း ဘယ္လိုမွ မေန။ ခုနက သူပဲ မဟုတ္သလိုနဲ႔ ျငိမ္လို႔။ ကားကလည္း ၾကာလိုက္တာ ၊ မတတ္တဲ႔ လူေတြကို ေစာင္႔ျပီး တင္ေနတယ္။ မေတာ္တဆ ငါ႔ဗိုက္ျပန္လာနာလာျပီး ထြက္က်မွ ျပႆနာလို႔ ေတြးလိုက္မိေတာ႔မွ တကယ္ကို ဗိုက္က နာလာတယ္။ အဲ...သူ႕အေၾကာင္းေတြးလိုက္လို႔ ထင္တယ္။ ျပန္ေမ႕ထားမွ ဆိုျပီး စိတ္ေျပာင္းတာေတာင္မွ မရေတာ႔ဘူး။ အား...တကယ္နာလာျပီဟ။ မရေတာ႔ဘူး ဆင္းမွ ဆိုျပီး ကားထဲက တိုးထြက္မယ္ ၾကံေတာ႔မွ ကားက ေမာင္းထြက္သြားတယ္။
ဟာ..ခက္ျပီ။ မထူးပါဘူး ျပန္ေအာင္႔ထားရေတာ႔မွာပဲ။ ခုနက ေလေအးေလး ရလို႔ ျပန္တိတ္သြားတဲ႔ ေခၽြးေတြကလည္း အျပိဳင္းအရိုင္း ထြက္လာၾကတယ္။ ဗိုက္ထဲကလည္း ပိုရစ္ျပီး နာလာတယ္။ ဆိုးလိုက္တဲ႔ အေျခအေန ။ မွတ္တိုင္ေရာက္ရင္ေတာ႔ ဆင္းမွပဲ လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကားကလည္း မရပ္။ ေနာက္က ကားတစ္စီးနဲ႔ ျပိဳင္ေမာင္းေနတယ္။ ဆင္းလို႔မရ။
အခုမွ ဆင္းမယ္ ဆိုျပီး ေျပာရင္လည္း ခုနက မွတ္တိုင္ေမးတုန္းက ဘာလို႔ မေျပာတာလဲ ဆိုျပီး စပယ္ယာက ေဟာက္ဦးမယ္။ မသိမသာေလးပဲ က်ိတ္မွိတ္ေနမွ။ ကားထိုင္ခံု ေနရာ မရတာကိုပဲ ပထမဦးဆံုး အၾကိမ္ ဝမ္းသာ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ အခုလို ကားျပိဳင္ေမာင္းပံု နဲ႔ဆို ကားက ခုန္ေနေတာ႔ လူကပါ ခုန္ေနတယ္။ လူက ခုန္ေနေတာ႔ ထိုင္ခံုနဲ႔ တင္ပါးက မိတ္ဆက္ေနျပီး ရစ္ေနတဲ႔ ဗိုက္ကို ပိုျပီး အလုပ္ရႈပ္ကုန္မွာ အခုဆို ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
အား..ဗိုက္က ပိုဆိုးလာျပီဟ..။ ကားထဲမွာ ေစာင္႔ေၾကာင္႔ပဲ ထိုင္ေနရမလို။ ခုန္ပဲ ခုန္ေနရေတာ႔မလို။ ေျပးပဲ ေျပးေနရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ သူမ်ားေတြကေတာ႔ ဒီလို အေျခအေနကို.....( အဟီး...ေခ်းပါရမလို ေသးေပါက္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပဲ။ ) မဟုတ္ဘူး အခုက ေသခ်ာတယ္။ အိမ္သာ တတ္ခ်င္ေနတာ။ အျပင္ကို ေခါင္းငံုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ၄ မွတ္တိုင္ဆိုရင္ ကိုယ္ဆင္းရမဲ႔ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ႔မယ္။
ေဘးကို အခုမွ သတိထားမိေတာ႔ ကိုယ္႕ကို အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္က ၾကည္႔ေနတယ္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲေပါ႔..နဖူးမွာလည္း ၾကက္ဥေလာက္ရွိတဲ႔ ေခၽြးေတြက မ်ိဳးေကာင္းတဲ႔ မာလကာပင္က အသီးေတြလို ျပြတ္ေနတာကိုး။ သူ႕ေဘးက ကေလးေလးကလည္း ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည္႔ရင္း ျပံဳးေနတယ္။ ေဒါသလည္း ထြက္သြားတယ္။ ငါ ျဖစ္ေနတာကို သူတို႔ သိေနလို႔လားေပါ႔။
ဒါနဲ႔ ကိုယ္႕ဖာသာ မသိမသာ ေနာက္ကို လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ၊ ဘာမွ မထြက္ေသး....အဲေလ... ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ဟာကြာ..ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ထပ္ သံုးမွတ္တိုင္ဆိုရင္ ကိုယ္ဆင္းမဲ႔ မွတ္တိုင္ေရာက္ေနျပီပဲ သူတို႔ကို ဂရုစိုက္စရာ လိုလို႔လား။
ခဏေနေတာ႔ ေနာက္က ကားက ေက်ာ္တတ္ျပီးမွ ကားမွတ္တိုင္မွာ ပိတ္ရပ္တယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္စီးလာတဲ႔ ကားက ခ်က္ခ်င္း ေက်ာ္တတ္လို႔ မရဘူး။ ေရွ႕ကျဖစ္သြားတဲ႔ ကားကလည္း လူေတြ အတင္းခ်ေနတယ္။ ဟိုဘက္ ကားလမ္းမမွာ ကားတစ္စီးကလည္း ရွိေနေတာ႔ ေက်ာ္တတ္လို႕မရ။ လုပ္လို႔ရတာကေတာ႔ ဟြန္းတီးတာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒရိုင္ဘာက ဟြန္းကို ခပ္နာနာတီးတယ္။ ဟြန္းတီးသံနဲ႔ အတူ ေရာက္ခါနီးပါျပီ ဆိုမွ ကိုယ္႕ဗိုက္ထဲက လည္း ခပ္နာနာ ပိုနာလာတယ္။ ၾကာရင္ေတာ႔ အေျခအေနက မေကာင္းဘူး။
ခဏၾကာေတာ႔ ေရွ႕က ကားက ထြက္သြားေတာ႔ ကိုယ္တို႔ ကားလည္း ေနာက္က လိုက္တယ္။ ကားကလည္း အရင္က အရမ္းေမာင္းသေလာက္ အခု ျမန္ေစခ်င္ေတာ႔မွ ေႏွးျပေနတယ္။ လုပ္ပါဟ..ဒီမွာ ထြက္...ထြက္..။
“ အဲ... XXX မွတ္တိုင္ပါတယ္ေနာ္။ ”
“ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ရပ္ေပးမွာေပါ႔.။ အေဝးၾကီး ရွိေသးတယ္။ ၾကားမွာ ႏွစ္မွတ္တိုင္ လိုေသးတယ္။ ”
အယ္..ဟုတ္သားပဲ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္႔ျပႆနာနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ႔ သြားေအာ္မိတယ္။ အီး...မရေတာ႔ဘူးေနာ္။ မရေတာ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ဟန္မပ်က္ ကိုယ္႕ဖာသာ ရပ္ေနလိုက္တယ္။ ကားကလည္း ေမာင္းေတာ႔ ေမာင္းတယ္။ ၾကားက ႏွစ္မွတ္တိုင္ေက်ာ္ျပီး ကိုယ္ဆင္းရမဲ႔ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ႔ လူက နဂိုကတည္းက ဆင္းခ်င္ေနတာ ဆိုေတာ႔ ကားေပၚက ခုန္ခ်မိမတတ္ပဲ။ ကိုယ္ကားေပၚက ဆင္းေတာ႔. .
“ ဟ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။ ေျဖးေျဖးဆင္းပါဟ... ကိုယ္႕အိမ္ပဲ မေရာက္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ။ ”
တဲ႔။ စပယ္ယာက ေအာ္သြားတယ္။ သူ႔႕ဖာသာ ေျပာခ်င္တာေျပာ ကိုယ္႔အေရးအခင္းနဲ႔ ကိုယ္ ဗိုက္ထဲက မမူးပဲ ရစ္ေနတဲ႔ ေကာင္ကို အျပင္ေပးထြက္လို႔ မရ။ လမ္းထဲကို ဒုန္းစိုင္းသလို ကမာၻ႕အျမန္ဆံုး လမ္းေလွ်ာက္နည္းနဲ႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ကေလးသာ ဆိုရင္ ေျပးတာ လစ္ေနမွာပဲ။ အခုေတာ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေလွ်ာက္ရတယ္။
“ ဟဲ႕..ဟဲ႔ XXX ”
ေနာက္ကေန လွမ္းေခၚတာ ၾကားလိုက္လို႔ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လမ္းထဲက အေဒၚၾကီး တစ္ေယာက္...
“ ဘာလဲ အန္တီ။ ”
ကိုယ္႕ဖာသာ အသက္ေအာင္႔ျပီး ေျပာလိုက္တယ္။ စိတ္လည္း ညစ္ပ။
” ဟိုေလ..အန္တီေမးစရာ ရွိလို႔။ ”
ဟာ..ဒီလို အခ်ိန္မွာမွ ေမးစရာက ေပၚေနေသးတယ္။
“ အန္တီ သမီးေလးကြယ္။ စာေတြ က်က္ရင္ ေမ႕ေမ႕ေနလို႔ အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔......”
“ ဟုတ္ကဲ႔..အန္တီ ေနာက္ျပီးမွ လာေျပာမယ္ေနာ္။ အခု ကိစၥ တစ္ခု အေရးၾကီးေနလို႔ ။ ခဏေနာ္။ ”
လို႔ ေျပာျပီး ကိုယ္႕ဖာသာ သုတ္ေျခတင္လာတယ္။ သူ႕ကိုေတာင္မွ လွည္႔မၾကည္႔ႏိုင္ေတာ႔။ သူလည္း သူ႕ဖာသာ က်န္ခဲ႔တယ္။ အိမ္ေပါက္ဝေရာက္ေတာ႔ အိမ္တံခါးကို တြန္းလိုက္ေတာ႔ “ ဟာ လုပ္ျပီ အိမ္ကို အထဲက ခ်က္ထိုးထားတယ္။ ”
“ အေမေရ..။ ”
ဒီအသံကို “ ခုႏွစ္သံခ်ီနဲ႔ ေအာ္တယ္ ” လို႔ ေခၚၾကမွာပဲ။ ေဘးအိမ္က ျပဴတင္းေပါက္ကေန ေခါင္းထြက္ၾကည္႔တယ္။ “ ဘာလဲဟ ” ေပါ႔။ မဟႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာေနာ္....ထြက္....ထြက္..
“ အေမေရ။ ”
ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္လွမ္းေခၚေတာ႔ အဲ အတြင္းအားနဲ႔ ညွစ္ေအာ္လို႔ မျဖစ္ေပဘူး။ ငါေနာ္..။
“ ေအး လာျပီ။ အေမ အထဲမွာ ဟင္းခ်က္ေနလို႔။ ”
ေမေမက ေျပာရင္း တံခါးလာဖြင္႔တယ္။ တံခါးပြင္႔ေတာ႔ ေမေမ႕ကိုေတာင္မွ ဘာမွ မေျပာႏိုင္။ လက္ထဲက ဖိုင္ေတြနဲ႔ ထမင္းဗူးကို ဧည္႔ခန္းက စားပြဲေပၚတင္ျပီး ေနာက္ေဖးကို ေျပးရတယ္။ ဒီေတာ႔ အေမက. .
“ ဟဲ႔ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ အလန္႕တၾကား။ ” “ ဟုတ္တယ္ အေမေရ။ အထဲက ျခံဳခို တိုက္ခိုက္ေနလို႔ ။ ”
လို႔ ေအာ္ရင္း အိမ္သာကို ေျပးရတယ္။ ေျပးေနရင္းနဲ႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ငါေနာ္ အျဖစ္အပ်က္ကလည္း ခက္ပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ လူေတြမွာ အိမ္သာ ဆိုတဲ႔ အရာနဲ႔ ေဝးေနတယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဖာသိဖာသာ ဘာမွ မျဖစ္သလို ထိန္းထားႏိုင္ေသးတယ္။ နီးလာေလ ပိုျပီး ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္ေလ။ ဆင္းရမဲ႔ မွတ္တိုင္ ေရာက္ေလ လူက ပိုျပီး ဆင္းခ်င္ေလ။ ဆင္းျပီးေတာ႔လည္း လမ္းထဲေရာက္ေတာ႔ အိမ္ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ျပီး အိမ္သာျမန္ျမန္ တတ္ခ်င္လာေတာ႔ ေျခလွမ္းေတြက ပိုျမန္လာတယ္။
အရင္က ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းနဲ႔ စာရင္ ဒီေလာက္နီးေနျပီပဲ။ ဒါေပမဲ႔ နီးလာေလ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းက ပိုျပီး က်ဆင္းလာေလပဲ။ အခု အိမ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ ေျခလွမ္းက လမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္မွ မဟုတ္ေတာ႔ပဲ ကိုယ္ ေျပးေတာင္မွ ေျပးေနမိျပီ။ ေရာက္ေနမွပဲ လမ္းေလး ေလွ်ာက္ေတာ႔ေရာ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လို႔လဲ။ ဒါေပမဲ႔ နီးလာေလ ထိန္းခ်ဴပ္ႏိုင္စြမ္းက က်ဆင္းလာေလ ဆိုတာလား။ ဒီလို စဥ္းစားမိျပီး ကိုယ္ အိမ္သာတံခါးကို ဆြဲဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ အိမ္သာက မပြင္႔..။
“ ဟင္ . . .”
“ ဟာ လုပ္ပါဦး..။ အထဲမွာ ဘယ္သူလဲ။ အိမ္သာထဲက ဘယ္သူလဲ။ ”
သူ စိတ္ေလသြားျပီး လွမ္းေမးလိုက္ေတာ႔...
“ ေဖေဖပါ။ ခဏေလး..ေဖေဖ အိမ္သာ တတ္ေနလို႔။ ”
“ ဟာ...ဒီမွာ ဆိပ္ကမ္းသာလမ္း ကေန ဒီအထိ ေအာင္႔လာရတာ။ ေဖေဖ ျမန္ျမန္လုပ္။ ဒီမွာ မရေတာ႔ဘူး။ ”
“ ေအးပါကြာ။ ခဏေလးပါ။ ”
အဟင္႔ေနာ္။ ခဏေလးတဲ႔ ဒီမွာ မရေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္လည္း အိမ္သာေရွ႕မွာ ဗိုက္ကို ႏွိပ္ရင္း ထိုင္က်သြားတယ္။ ဒီေလာက္ေျပးလာတာေတာင္မွ ဒီအိမ္သာ ေရွ႕ေရာက္ေတာ႔မွ အထစ္အေငါ႔က ျဖစ္ရေသးတယ္။ ငါေနာ္။ ကိုယ္႕ဖာသာ ကိုယ္လည္း ေဒါသေတြ ထြက္တယ္။
“ ေဖေဖေရ...။ ”
ရွိသမွ် အားေတြ စုျပီး ဟစ္ လိုက္ေတာ႔...
“ ေအးပါ.။ ျပီးျပီေဟ႕။ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ မသိဘူးကြာ။ ”
ဆိုတဲ႔ အသံနဲ႔ အတူ။ ေဖေဖ အိမ္သာကို ထြက္လာတယ္။ ကဲကြာ ေဖေဖကိုေတာင္မွ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ အိမ္သာထဲ ဒိုင္ဗင္ ပစ္ဝင္လိုက္တယ္။ ကဲ..မွတ္ကေရာ။ အထဲေရာက္ေတာ႔ ထိုင္လိုက္ေတာ႔မွ...
“ ေၾသာ္...အိမ္သာထဲကို ဝင္တဲ႔ အခ်ိန္က အျမန္ဆံုးပါပဲလား။ ”
လို႔ ကိုယ္႕ဖာသာ ကိုယ္လည္း ေတြးလိုက္မိတယ္။
------------------------------------------------------------------------------------------------
အျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲ။
ဒါေလးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စဥ္းစားၾကည္႔ၾကမယ္။ ဒါက ဗိုက္ထဲမွာ မမူးပဲ ရစ္ေနတဲ႔ အတြင္းျခံဳခို တိုက္ေနေသာ စစ္ပြဲကို ကိုယ္ရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေလး ျဖစ္စဥ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ေလ႔လာ စဥ္းစားမိတာပါ။
တကယ္႕ေလာကမွာေရာ လူေတြ ဘယ္လို ျဖစ္တတ္ၾကလဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္ေနတဲ႔ အရာတစ္ခု ရဖို႔ မေသခ်ာေသးပဲနဲ႔ ၊ ရေအာင္ ၾကိဳးစားေနတယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ရဲ႕ ဒီအရာအေပၚမွာ လိုခ်င္မႈ ဆိုေသာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကလည္း ထိန္းထားႏိုင္တယ္။ ဒီအရာေလးကို ရရွိဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ ဒီအရာကို ရဖို႔ နီးစပ္လာျပီ ဆိုေလ လူက ကိုင္ၾကည္႔ခ်င္တာတို႔ စမ္းသပ္ခ်င္တာတို႔ ဆိုတဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ အားနည္းလာတတ္တယ္။
ဒီမွာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ အားနည္းလာေလေလ မလိုလား အပ္တဲ႔ ျပႆနာေတြလည္း ေပၚေပါက္လာေတာ႔တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္လိုခ်င္တာေလး ရခါနီး အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ထားတဲ႔ အခက္အခဲေလးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ ရတဲ႔ အခ်ိ္န္မွာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြက အိမ္သာထဲ ဝင္ခါနီးမွာ အထဲမွာ လူရွိေနသလိုေပါ႔။ ေပါက္ကြဲသြားတတ္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ပိုျပီး အေရးၾကီးပါတယ္။
ခ်စ္သူ ၊ ရည္းစားေတြ အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်စ္သူ မျဖစ္ခင္မွာ သူ႕ကိုယ္ မေတြ႕ရလည္း ဘာမွေတာ႔ ေသခ်ာ မျဖစ္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူနဲ႔ကိုယ္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္လာျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ပိုျပီး နီးစပ္လာျပီ ဆိုေလ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ ပိုျပီး နည္းလာတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႕ မေတြ႕ရရင္ မေနႏိုင္ဘူးတို႔ ဘာတို႔ေပါ႔ေလ ( ၾကားဖူးတာ ေျပာပါတယ္။ )
ဒီေတာ႔ ေန႕စဥ္ေတြ႕ရဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ အားနည္းလာေတာ႔ မိဘေတြ သိ ၊ သေဘာတူရင္ ေတာ္ေသးရဲ႕ သေဘာမတူဘူး ၊ ဘာညာဆိုရင္ ျပႆနာေတြက အရစ္ရွည္လာျပန္ေရာ။ ဒီၾကားထဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခု ေခတ္မွာ ပိုျပီး သတိထားရပါတယ္။ နီးစပ္လြန္းျပီး ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ နည္းလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ လြန္လြန္ ကၽြံကၽြံေတြ ျဖစ္လာျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္လိုသလို ျဖစ္မလာပဲ။ အခက္အခဲ တစ္ခုခုနဲ႔ ေတြ႕ခဲ႔ရင္ ႏွစ္ဖက္လံုး အတြက္ မေကာင္းပါဘူး။
ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ “ အခ်စ္ဆိုတာ ႏွလံုးသား နဲ႔ ရင္းထားရတာေလ။ ” ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႕မွာ သူ႕အေပၚ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ၊ သူက ကိုယ္႕အေပၚထိန္းခ်ဳပ္မႈ အားနည္းလာျပီ ဆိုရင္ ဒါဟာ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အရမ္းကို နီးစပ္လာလို႔ပါ။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတြ လိုခ်င္ေသာ ပန္းတိုင္ ရည္မွန္းခ်က္ မေပ်ာက္ပ်က္ဖို႕က ပိုျပီး အေရးပါတယ္ လို႔ ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ေနာက္ဆက္တြဲ
အထက္ပါ ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပထားေသာ လူ ကို ဘယ္သူလို႕ ထင္ပါသလဲ။ ထိုလူမွာ...
2 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ေရးဘဲေရးတတ္ပါပေလ့။
ဖတ္ေနရင္း ဗိုက္ထဲေတာင္ ရစ္လာပါေၾကာင္း။
:)
ျမေသြးနီ
ကိုေဇာ္က ကိုယ္ေတြ႔ေရးတဲ႕ေနရာမွာေတာ႕ စူပါဘဲေနာ္.. ခုလို ကိုယ္ေတြ႔ေတြကို မ်က္စိထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ႕ ပညာရပ္ကို ခ်ီးက်ဴးလိုက္ပါ၏....
Post a Comment