မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


27 May 2010

11 ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အဆစ္



ငယ္ငယ္က ေမေမနဲ႔ ေစ်းလိုက္သြားေတာ႔ ေမေမေစ်းဝယ္တာေတြကို သတိထားမိတယ္။

“ နည္းနည္းေတာ႔ ေလ်ာ႔ပါဦး။ ”

ဆိုတဲ႔ စကားလံုးေလးေတြကို ေမေမက အျမဲလိုလိုေတာ႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေမေမ႔ကို ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ေမေမက . .

“ သူတို႔က ေစ်းကို ေရာင္းေစ်းထက္ တင္ထားတတ္တယ္ သားရဲ႕။ ဒါေၾကာင္႔ ဆစ္လိုက္မွ ေတာ္ရံုက်တာ။ ”

“ ဒါဆို စတိုးဆိုင္ေတြမွာ က်ေတာ႔ သူတို႔က ' ေစ်းမဆစ္ပါနဲ႔ ၊ တစ္ခြန္းေစ်း ' လို႔ ေရးထားတယ္ေနာ္။ ”

“ သူတို႔က က်ေတာ႔ ေစ်းကို အမ်ားၾကီး တမင္မတင္ထားဘူးေလဗ်ာ။ သူုတို႔ ေရာင္းသင္႔သေလာက္ပဲ တစ္ခါတည္း ေစ်းႏႈန္းေရးျပီး တင္ထားလိုက္တာ။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔က မေလွ်ာ႔ႏိုင္ေတာ႔တာ။ ”

“ ေၾသာ္ . . ဒီလိုလား။ ”

“ ဟုတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔က တစ္ခြန္းဆိုင္လို႔ ေရးထားတာ ၊ ေစ်းထဲက ဆိုင္ေတြကေတာ႔ ေစ်းတင္ထားေတာ႔ ဆစ္ႏိုင္မွ ၊ မဆစ္ႏိုင္လို႔ သူတို႔ ေျပာသေလာက္နဲ႔ ဝယ္လာရင္ သူတို႕ကေတာ႔ ပိုျမတ္တာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ဆီကဆို ေစ်းကို ဆစ္ျပီးမွ ဝယ္ရတယ္။ ”

ေမေမက ဒီလို ေျပာေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္ေတြမွာ ေစ်းဝယ္ရင္ ဘယ္လို ဆစ္ရမယ္မွန္း မသိခဲ႔ပါဘူး။ အားနာတာေရာ ၊ သူမ်ားေရာင္းတာကို ႏွိမ္ဝယ္တယ္ ဆိုတာေရာ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ ေစ်း မဆစ္ျဖစ္ပဲ သူတို႕ ေျပာသေလာက္ေစ်းနဲ႔ ဝယ္ႏိုင္ရင္ ဝယ္ခဲ႔ျပီး မဝယ္ႏိုင္ရင္ လွည္႔ထြက္ခဲ႔တာပဲ။ သူတို႔ ေနာက္က ဘယ္လို ေခၚေခၚ လွည္႔မၾကည္႔ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ ငါနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္ မတည္႕ဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ ခံယူလိုက္ျပီေလ။

ဒါေပမဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟာသေလး တစ္ခု ဖတ္ရတယ္။ ဟာသေလးက ဒီလို ေျပာတယ္။

တစ္ေန႔ လူငယ္တစ္ေယာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲကို သြားျပီး ပစၥည္းတစ္ခု ဝယ္ဖို႔ ရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႕အေမက မွာလိုက္တယ္။

“ သား  . .  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း ဆိုတာက ပစၥည္းေစ်းေတြကို ႏွစ္ဆတင္ထားတာ ဒါေၾကာင္႔ ဝယ္ေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္က သူတို႕ ေျပာတဲ႔ ေစ်းထက္ ထက္ဝက္ ဆစ္ပစ္ရတယ္။ ဒါမွ ကိုယ္ဝယ္ရင္ ေစ်းမွန္နီးပါးေလာက္ ေရာက္တာ. . ”

ဒီေတာ႔ ဒီလူငယ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲ ေရာက္ေတာ႔ သူဝယ္စရာ ရွိတဲ႔ ပစၥည္းကို ရွာေတာ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေတြ႕တယ္။ ဒီေတာ႔ သူက ဆိုင္ထဲကို ဝင္ျပီး ေစ်းကို ေမးလိုက္ရင္း ဆိုင္က ေရာင္းသူက ျပန္ေျပာေတာ႔  သူ႔အေမေျပာလိုက္တာကို သတိရသြားတယ္။

“ ဒီပစၥည္းက ဘယ္ေလာက္လဲဗ်။ ”

“ ႏွစ္ေထာင္ပါရွင္။ ”

ဒီေတာ႔ သူက သူ႕အေမေျပာတဲ႔ ေစ်းႏွစ္ဆတင္ထားတယ္ ဆိုတာကို သတိရသြားတယ္။ ေနာက္ျပီး ထက္ဝက္ဆစ္ရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း သတိရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ . . .

“ တစ္ေထာင္ထားဗ်ာ။ ”

“ တစ္ေထာင္ေတာ႔ မရပါဘူးရွင္။ ေထာင္႔ငါးရာနဲ႔ ယူပါ။ ”

“ ခုႏွစ္ရာ ငါးဆယ္ ထား။ ”

“ ဒီေလာက္ေတာ႔ မရပါဘူးရွင္ ေထာင္႔ႏွစ္ရာ နဲ႔ ယူပါ။ ”

“ ေျခာက္ရာ ထားဗ်ာ။ ”

“ ကဲပါ. . ရွင္ပထမေျပာတဲ႔ တစ္ေထာင္နဲ႔ပဲ ယူပါေတာ႔.. . ”

“ ငါးရာ ထားဗ်ာ။ ”

“ ဟင္ . . ရွင္က ဘယ္လိုလူလဲ။ ပထမေျပာတဲ႔ ေစ်းနဲ႔ ေပးတာေတာင္မွ လိုက္ျပီး တစ္ဝက္ဆစ္ေနေသးတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖစ္တာ အလကားသာ ယူသြားေတာ႔. . ။ ”

ဒီေတာ႔ ဒီလုူက ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ ဆိုေတာ႔. . . .

“ ႏွစ္ခု ရမလား။ ”

တဲ႔။ ဒီဟာသေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပီးေတာ႔မွ မ်က္ႏွာကလည္း နည္းနည္းေျပာင္ေျပာင္ ( နဂိုကလည္း ေျပာင္ေျပာင္ပါပဲ ) ျဖစ္လာေတာ႔ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ဆိုရင္ သူတို႕လည္း စိတ္မဆိုးရေအာင္ အဲဒီလိုပဲ အျမဲေနာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ၾကာလာေတာ႔ အစြဲ တစ္ခုလိုလို ျဖစ္လာျပီး ဘာပဲ ေတြ႕ေတြ႕ ေနာက္ျဖစ္ ေျပာင္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ လမ္းေဘးက ေရႊရင္ေအးသည္ကိုေတာင္မွ သြားေစ်းဆစ္လို႔ ဟိုအသည္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနေသးတယ္။

“ ငါ႔ညီရယ္ ေရႊရင္ေအး တစ္ခြက္ ၁၅၀ ဆိုျပီး ေရာင္းတာေလကြာ။ ေစ်းဘယ္လိုလုပ္ ေလွ်ာ႔လို႔ရမလဲ။ ”

လို႔ ေျပာရွာတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္မ်ား ဘယ္ေလာက္ ဂ်စ္က်လဲ ဆိုေတာ႔. . .

“ မရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က မဆစ္ရင္ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ေစ်းဆစ္လို႔ မရရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အုန္းႏို႕ရည္ အဆစ္ေပးဗ်ာ ။ “

ဆိုျပီး အုန္းႏို႕ရည္ကို ရေအာင္ အဆစ္ ေတာင္းေသာက္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒီလို ညစ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ဂ်စ္က်တာဗ်ာ ငယ္ငယ္က။ ေရႊရင္ေအး ခင္ဗ်ာမွာလည္း ေရႊရင္ေအးက အုန္းႏို႕ရည္ကို မုန္႕ဟင္းခါး စားျပီးလို႔ မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္ ေတာင္းသလို ဘယ္သူမွ မေတာင္းေတာ႔ သူ႕ဖာသာ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ထည္႔ေပးရွာတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာလည္း စဥ္းစားေနမွာေပါ႔ေလ ေနာင္ဆိုရင္ ေရႊရင္ေအးက အုန္းႏို႔ရည္ေတာင္မွ မုန္႔ဟင္းခါးစားျပီးရင္ အဆစ္ေတာင္းသလိုမ်ိဳး ေတာင္းေသာက္ၾကေတာ႔ မလား မသိဘူး လို႔။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ဒါကို ဘာမွ အရသာ မရွိပဲ ကုန္ေအာင္ ေသာက္ျပီးမွ သူ႕ရဲ႕ က်သင္႔ေငြကို ရွင္းျပီးမွ . . . .

“ အစ္ကိုေရ. . . ေနာက္တာဗ်ိဳ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒီလိုပဲ ေနာက္တတ္တယ္ ။ ”

ဆိုျပီး ေျပာမွ သူ႕ခင္ဗ်ာ။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ကေန ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ႏိုးလာေတာ႔တယ္။ ဒီေတာ႔မွ “ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္တဲ႔ ကေလးေတြကြာ။ ” ဆိုျပီး ျပံဳးႏိုင္ ၊ ရယ္ႏိုင္ေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔႕လည္း အဲဒီေလာက္ကို ဆိုးတာ။

ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လို အက်င္႔မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနပါေစ။ ကိုယ္တိုင္က မႏွစ္မ်ိဳ႕ေတာ႔ရင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ လြယ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ဒီလို ေစ်းဆစ္မိတဲ႔ အက်င္႔ ၊ အဆစ္ေတာင္းတတ္တဲ႔ အက်င္႔က ပ်က္ဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ 

တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီက ညေစ်းသြားမယ္ ဆိုျပီး ထြက္လာေတာ႔ လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းက ၾကက္ေၾကာ္ေတြ ဝယ္တယ္။ ျပီးေတာ႔ အရည္ေသာက္ေလး တစ္ခုခုေတာ႔ လုပ္မယ္ကြာ ဆိုျပီး ေျပာေနတုန္း အသုတ္ေလး တစ္ခုခု ေလာက္ပါ ထည္႔ကြာ လို႔ ထပ္ေျပာမိတယ္။ 

ဒါနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီရွာေနရင္း ျမင္းခြာရြက္ေလးေတြကို အစည္းေလးေတြ လုပ္ျပီး ဗန္းနဲ႔ ထည္႔ေရာင္းေနတဲ႔ လူၾကီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဟာ အေတာ္ပဲ ျမင္းခြာရြက္ ဟင္းခ်ိဳေလး လုပ္ျပီး ျမင္းခြာရြက္သုတ္မယ္ လို႔ စဥ္းစားျပီး ေမးလိုက္တယ္။

“ ဆာတူး . . ဘရပါး ဘေခ်႕။ ( တစ္စည္း ဘယ္ေလာက္လဲ ဦးေလး။ )  ”

သူတို႔ကို က်ေတာ႔ မေလးလိုပဲ ေမးရတာေပါ႔၊ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေလးလို ေကာင္းေကာင္း မတတ္ေသးပါဘူး။ အက်ိဳးအကန္းေလးေတြနဲ႔ ျဖိဳးျဖိဳးျဖန္းျဖန္း ျဖစ္ေအာင္သာ ေမးလိုက္တာ။ ဒိီေတာ႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္။ 

“ ဆာတူး ဘိက်ိ ဒူဝါးရင္းဂစ္ ( တစ္စည္း ႏွစ္က်ပ္ ) ”

ဒါနဲ႔ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကို “ ေဟ႕ေကာင္ တစ္စည္း ႏွစ္က်ပ္တဲ႔ ၊ ဘယ္ႏွစ္စည္း ယူမလဲ ” ဆိုေတာ႔ သူကလည္း အားကိုးရတယ္။ “ ႏွစ္စည္းမွ ေလာက္မွာကြ ႏွစ္စည္းသာ ယူလိုက္ ” တဲ႔။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျမင္းခြာရြက္ ႏွစ္စည္းကို ေရြးလိုက္ျပီး ပိုက္ဆံေပးေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔မွ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ က်လာတဲ႔ အက်င္႔ေလးက ေပၚလာျပီး . . . .

“ ဒူဝါး ဘိက်ိ သီကားရင္းဂစ္ ဘိုေလး ကား ( ႏွစ္စည္း သံုးက်ပ္ ရမလား ) ”

လို႔ ပါးစပ္က အစီအစဥ္မရွိပဲ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ထဲက ျမင္းခြာရြက္ ႏွစ္စည္းကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးထဲ ထည္႔ေပးဖို႔ လက္ျပင္ေနတဲ႔ သူရဲ႕ လက္ေတြက ရုတ္တရက္ သူ႕ဗန္းေပၚကို ျပဳတ္က်သြားတယ္။ 

“ တာ ဘိုေလး ၊ အာဝါ ပယ္ဂီး ဂ်ဟိုး ( မရဘူးကြာ ၊ မင္း ေဝးေဝး ထြက္သြားစမ္း။ ) ” 

ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ႕ပါးစပ္က ေမာင္းထုတ္လိုက္ရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ ခံသာႏိုင္ေသးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ အခုေတာ႔ သူ႕ပါးစပ္က အဲဒီလို ဘာမွ မေျပာပဲ ထည္႔ေပးမဲ႔ အိတ္ေလးကို ကိုင္ရင္း သူ႕လက္ေတြက သူ႕ေစ်းဗန္းေပၚကို ျပဳတ္က်ျပီး ကၽြန္ေတာ္. . . . . . ကၽြန္ေတာ္ အမည္မေဖာ္ျပတတ္တဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေမာ႔ၾကည္႔ေနတယ္။

သူ႕မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ  ႏိုင္႔ထက္ စီးနင္းျခင္း ၊ သိမ္ငယ္ျခင္း ၊ အားငယ္ျခင္း ၊ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြက မိုးရြာျပီးစ ေကာင္းကင္မွာ ေနာက္ခံက ေနေရာင္ထိုးလို႔ ျဖာထြက္လာတဲ႔ သက္တန္႕ေရာင္ေတြလို ျဖာျပီး ၾကည္႔ရင္း အရည္ၾကည္ေတြ လဲ႔လာတယ္။ အဲဒီ မ်က္လံုး ၊ အဲဒီ မ်က္ဝန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ဘတ္ထဲက ေဖ်ာက္မရခဲ႔ဘူး။ ဒီအေၾကာင္း ( အခုလို ) ေတြးမိရင္း ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္ဝန္းကို မွိတ္လိုက္မိရင္ ေရာင္စဥ္ေတြျဖာေနျပီး အရည္ၾကည္လဲ႔ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္ဝန္းက လာလာ လွန္႔တယ္။ 

ဒီမ်က္ဝန္းကို ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ထဲအထိ ပါလာခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မရဘူး။ ေၾကာက္စရာ မေကာင္းေပမဲ႔ သူ႔ရဲ႕ သိမ္ငယ္တဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ကို လွန္႕တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထူးျခားတာက သူ႔မ်က္ဝန္းေတြမွာ ရန္လိုျခင္း မရွိဘူး။ အားနည္းသူကိုမွ ႏွိမ္ရက္ေလးျခင္း ဆိုတဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြပဲ အေရာင္ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနခဲ႔တယ္။ 

“ ဟာ . .  ေဟ႕ေကာင္ ၊ ဘယ္လိုၾကီး သြားစစ္တာလဲ။ ဒီမွာက ျမန္မာႏိုင္ငံလို မဟုတ္ဘူးကြ။ ဒီမွာက တစ္က်ပ္ ဆိုလည္း တစ္က်ပ္ တန္ဖိုးရွိတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ႔ သူတို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံလို တင္ျပီး ေရာင္းထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ”

ေဘးက ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္က ဆစ္ျပီး ျမင္းခြာရြက္သည္ၾကီး ဒီလို ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဝင္ျပီး ဟန္႔ရင္း မာန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တမင္ ေစ်းဆစ္လိုျခင္း မဟုတ္ပဲ ဟိုးအရင္ကတည္းက ေနာက္မိ ေျပာင္မိေနတာ ဆိုေတာ႔ အခုလည္း ဝသီ လို ျဖစ္ျပီး ထြက္မိသြားတာပါ။ 

“ ဟာ . . မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါက ေနာက္ေျပာတာပါ။ ”

ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းကို လွည္႔ေျပာလိုက္ျပီး . . . . .

“ ေဆာရီး . . . . ”

ဒီစကားတစ္ခြန္းပဲ ျမင္းခြာရြက္ ေရာင္းသူ ဦးေလးၾကီးကို ျပန္ေျပာမိျပီး သူ႕လက္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ထည္႔ေပးဖို႔ ကိုင္ထားတဲ႔ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကိုေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ မယူမိေတာ႔ပဲ လက္ထဲမွာ ျမင္းခြာရြက္ဖိုး ေလးက်ပ္ကို သူ႕လက္ထဲ ထည္႔ျပီး ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဖက္က ကို္င္ထားတဲ႔ ျမင္းခြာရြက္ကို လက္က ဒီအတိုင္းပဲ ကိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ႔တယ္။ သူကလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႔ ထုပ္ေပးဖို႔ ရုတ္တရက္ သတိမရႏိုင္ရွာဘူး။ သူ သတိရခ်ိန္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေရာက္ေနေလာက္ျပီ။ 

အိမ္ကို ျပန္လာတဲ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တိမ္ခိုးေတြနဲ႔ ေဝေနသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ အသက္ရွဴ မဝသလို ခံစားရတယ္။ ေဘးက ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းကလည္း ျငိမ္လို႔။ သူ ၊ ကၽြန္ေတာ္ . . . . အို . . ျမင္မိသူ ထိုထိုဤဤ အားလံုး ျမင္းခြာရြက္သည္ ဦးေလးၾကီးရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲက စကားေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ ေမ႕လို႔ရေတာ႔မလဲ။ 

အဲဒီေန႕က စျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝမွာ ေစ်းဆစ္တာ ၊ အဆစ္ေတာင္းတာကို ေနာက္ျပီး မလုပ္ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ အထူးသျဖင္႔ လမ္းေဘးမွာ ဗန္းေလးခ်ျပီး ေရာင္းေနသူ ၊ ေကာ္ေဇာေလး ခင္းျပီး ေရာင္းေနသူထံကေန ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းမဆစ္မိေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ရင္ ေစ်းေမးတယ္ ၊ သူတို႕ ေျပာတဲ႔ ေစ်းနဲ႔ ကိုယ္ အဆင္မေျပရင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါတည္း ေနာက္ျပန္လွည္႔မၾကည္႔ေၾကး ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔တာပါပဲ။ ေစ်းတင္ျပီးမွ ေလွ်ာ႔ေပးမယ္ ဆိုတဲ႔ လူေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္မျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာရမွာေပါ႔ေလ။ 

ဒါေပမဲ႔ တခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြကက်ေတာ႔ ခက္ေနပါေသးတယ္။ ဆိုင္ၾကီး ကနားၾကီးနဲ႔ ေစ်းတင္ေရာင္းေနရင္ မဆစ္ရဲၾကပဲ သူတို႔ေျပာသေလာက္ေပးျပီး ဝယ္လိုက္ၾကရတာကို ဂုဏ္ယူေနတတ္ၾကတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ဗန္းေလးနဲ႔ ခ်ျပီး ေရာင္းေနတဲ႔ ကြန္စြန္းရြက္သည္ေလးကိုက်ေတာ႔ ဆြဲၾကိဳးၾကီး ရင္ေခါင္းေလာက္ ဆြဲထားျပီး ႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာ တစ္စည္း ၃၀၀ ပါလို႔ ေျပာတာေတာင္မွ “ သံုးစည္း ၅၀၀ ထားလိုက္ပါေအ ” ဆိုျပီး အတန္းထက္ က်က် ႏွိမ္ျပီး ဆစ္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကန္စြန္းရြက္ ေရာင္းေနသူရဲ႕ မ်က္ဝန္း ၊ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္က သူ႕မိသားစု ၊ သူ႔ရဲ႕ သယ္ယူေရာင္းခ်ေရးကို မျမင္တတ္ၾကဘူး။

ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီလို ႏွိမ္ဝယ္ေနရင္ ဒီလိုလူေတြရဲ႕ လက္ထဲက ကန္စြန္းရြက္ေတြကိုပါ ေျပာေစ်းအတိုင္းေပးျပီး “ လူကို မေကၽြးဘူး ၊ လိပ္ကိုပဲ ေကၽြးေတာ႔မယ္ဗ်ာ ” ဆိုျပီး ေျပာတတ္ျပီး ရွိသမွ် ကန္စြန္းရြက္ကို အကုန္ဝယ္တတ္လာတဲ႔ ခပ္ရြတ္ရြတ္ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔ျပီး ၊ ဆိုင္ၾကီး ကနားၾကီးနဲ႔ ဟိတ္ ဟန္နဲ႔ ေစ်းႏႈန္းမကပ္ပဲနဲ႔ ေစ်းတင္ေရာင္းေနတဲ႔ ဆိုင္ေတြမွာ ကပ္ဖိုးကပ္ဖဲ႔ ေစ်းဆစ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ “ အစ္မတို႔က ေစ်းမေလွ်ာ႔လို႔ မရလို႔ပါကြယ္။ ”  ဆိုတဲ႔ လူေတြကို. . .

“ ဘာလို႔ မရရမွာလဲ အစ္မရယ္။ အစ္မေပးခ်င္ရင္ အလကားေတာင္မွ ေရာ႔. . အင္႔ ဆိုျပီး ေပးလိုက္လို႔ ရတာပဲ။ ”

လို႔ ကပ္သီးကပ္သပ္ ေျပာတတ္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ႔ျပန္တယ္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းမဆစ္ခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝကိုလည္း ဘာပဲ လာလာ ေစ်းမဆစ္ခ်င္ပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းမဆစ္တတ္လို႔ ျဖစ္တယ္။


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

11 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

ျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းတယ္ said...

ဟုတ္တယ္ကိုေဇာ္ေရ..ေစ်းစစ္ရမွာကိုသိပ္စိတ္
ညစ္တာပဲ..အဆစ္ေတာင္းဖို႕ကေတာ့ေ၀းေပါ့..
ေစ်းအမ်ားၾကီးေခၚထားမွန္းသိရင္ေတာင္မွ
မစစ္ခ်င္ပါဘူး..ေစ်းစစ္ရမွာအသက္ရွဳမ၀သလို
ၾကီးပဲ..သူတို႕မွာလဲအခက္အခဲတစ္ခုခုရွိမ်ားေန
မလားလို႕ေတြးမိတယ္..ဒါေပမဲ့ေစ်းမ်ားေနမွန္း
သိရက္၀ယ္မိရင္လဲစိတ္မေကာင္းျပန္ဘူး..ဒီျပသ
နာကေတာ့ေန႕တိုင္းကိုေတြ႕ေနရတယ္..ေျဖရွင္း
နည္းမ်ားေတြ႕ရင္ထပ္ေရးပါဦး..

SHWE ZIN U said...

ကိုေဇာ္ေရ

ဒီပိုစ္ေလး ကို ႀကိဳက္တယ္..ခံစားလိုက္ရတယ္

လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ ေရာင္းေနတဲ႔ သူေတြတို႕ ဆိုက္ကားဆရာ တို႔ ကို ေစ်းဆစ္ တဲ႔ သူေတြကို မုန္းတယ္..

ေနာက္ၿပီး ဆင္းရဲတဲ႔ သူေတြကို ကပ္တီးကပ္ဖဲ႔ဆစ္ သူေဌးဆိုင္ေတြၾကေတာ႔ တၿပံုးၿပံုးနဲ႕ဝယ္..

ေကာင္းလိုက္တဲ႔ေလာက

ေရႊစင္ဦး

ေမာင္သီဟ said...

အင္း ေစ်းဆစ္ရတာတကယ္ေတာ႔ မလြယ္ပါဖူး ဗ်ာ

Unknown said...

ေကာင္းလိုက္တဲ့ အေရးဗ်ာ
ေရႊျပည္မွာေတာ့ ေစ်းဆစ္တာထက္ သူတို႕ေစတနာ ေမတၱာနဲ႔က ပိုျပီးအလုပ္ျဖစ္တယ္ဗ် ေန႕႔တုိင္းေစ်းသြားေနေတာ့ ေန႔စဥ္ၾကံဳေနရတာပါဘဲ သူတို႕နဲ႕ ေဖာက္သည္ျဖစ္သြားရင္ေတ့ာ ဘာမဆိုအိုေက တယ္ဗ်

ခင္တဲ့
seesein

Anonymous said...

က်ေနာ္လည္း ထိုနည္း၄င္းပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ေစ်းမဆစ္တဲ႔အထဲမွာ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးေစ်းသည္၊ ဆုိက္ကားနင္းသူ၊ ျမင္းလွည္းေမာင္းသူေတြက အဓိကပါပဲ။ ကိုယ္႔စိတ္မေက်နပ္ရင္ မ၀ယ္ဘူး။ မစီးဘူး။

ျမတ္မြန္ said...

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ အၿမဲတမ္း ေစ်းမဆစ္ပဲ ဝယ္ဝယ္လာတက္လို႔ အၿမဲဆူခံထိပါ၏..။
ခုေစ်းဆစ္စရာ တစ္ခုရွိပါ၏..
တူေႀကာက္လို႔ လစ္ပီ.:P

sosegado said...

ဘန္ေကာက္က နာမည္ႀကီးညေစ်းမွာ၊ တီရွပ္တထည္ေတြ႔တယ္၊ ေမးေတာ့ ဘတ္၅၀၀၊ မာပုိဂေရာင္းမွာ ၁၀၀ ေလာက္နဲ႔ရတဲ့ဟာ၊ အခ်ိန္မရွိ မနက္ျဖန္ျပန္ရမွာမုိ႔ ၂၀၀ ထားလုိ႔ေျပာလုိက္တယ၊ မရဘူး၃၀၀၊ မယူဘူးလုံးဝမယူဘူးဆုိၿပီး လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္၊ အေဝးထိ ေနာက္ကလုိက္လာၿပီး၊ ၁၅၀ နဲ႔ယူသြားပါအတင္းလုိက္ေပးတယ္၊ ေရာင္းတဲ့လူက ျမန္မာ၊ ျမန္မာလုိေျပာၿပီးလုိက္ေပးတယ္၊

kiki said...

ဆစ္သင့္တဲ့ သူေတြ ဆီက ဆစ္သာဆစ္ ..အားမနာနဲ ့ ကိုေဇာ္ေရ .
ရိုးရိုးသားသား နဲ ့ေခါင္းရြက္ ဗ်က္ထိုး ေစ်းေရာင္းစားရသူေတြ ဆီက ငါးမူးတက်ပ္ေလာက္ကေတာ့ ဆစ္ဖို့ ့မသင့္ပါဘူး..ေနပူ က်ဲက်ဲ တေန ့လုပ္မွ တေန ့စားၾကရရွာတဲ့သူေတြ အင္မတန္မွ သနားစရာေကာင္းပါတယ္ ။
လူေတြက ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ခ်င္ၾကတာမို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒီလို မလုပ္မိေအာင္ ေနဖို ့ အေရးၾကီးတယ္ ေနာ္ ..

( စကားမစပ္ .. ကိုေဇာ္ မိန္းမ ..ယူရင္ေရာ..အဆစ္ ေတာင္းေနအံုး မွာ လားးးး းး)))

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

အမလည္း ေစ်းမဆစ္တတ္လို႔ တခြန္းဆိုင္ ေ႐ြးဝယ္တာ မ်ားတယ္။ စကားမစပ္ မိန္းမယူရင္ေရာ မိန္းမတေယာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အစစ္ယူမွာလား ခိခိ...

ကိုေဇာ္ said...

မကိ နဲ႔ မခ်စ္ၾကည္ ေမးထားေတာ႔လည္း ေျဖရတာေပါ႔ဗ်ာ :P
က်ေနာ္က အမခ်စ္ၾကည္ ေျပာသလို မိန္းမယူရင္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ဆိုျပီးေတာ႔ အဆစ္ေတာင္းမွာေတာ႔ ဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္က မိန္းမယူရင္ ခယ္မေလးေတြ ပါမွေလ ၊ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။
ဘဝဆိုတာ တိုက္ပြဲ
ခယ္မဆိုတာ လိုက္ပြဲ
ေယာက္ဖဆိုတာ ရိုက္ပြဲ ဆိုပဲ. . ငွဲငွဲငွဲ

Unknown said...

အဆစ္ ကေတာ့ ဘာကိုမွမေတာင္းရဲတာပါဗ်ာ
ေစ်းကလည္းမဆစ္ရဲဘူးဗ်.....ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္စားေနရတဲ ့သူမ်ဳိးဆို ပိုသနားေသးတယ္..
ဒါေပမဲ ့ ကိုေဇာ္ေျပာတဲ ့ လိုက္ပြဲေလး...ကေတာ့ ဟိဟိ..