မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


17 May 2010

9 ဘယ္လို အခက္အခဲမ်ိဳးလဲ




၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီမွာ ကၽြန္ေတာ္ အပန္းေျဖ ဟိုတယ္ တစ္ခုမွ ညဆိုင္း ဧည္႔ၾကိဳစာေရးအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ ဟိုတယ္က ေသးသျဖင္႔ ဧည္ၾကိဳလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၊ စာေရးလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ျမင္းေဇာင္းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ကူလုပ္ေပးရသည္။ သို႕ေသာ္ ဟိုတယ္ ပိုင္ရွင္ကေတာ႔ ဖက္ဆစ္ ဆန္တယ္။ သူက ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္လည္း ျဖစ္သလို ၊ မန္ေနဂ်ာလည္း ျဖစ္သည္။ သူက ဝန္ထမ္းေတြကို နလပိန္းတံုးေတြ အျဖစ္သာ ျမင္သည္။ သူ႕ကိုလည္း ရိုေသေလးစားေစခ်င္ေသးသည္။ ဒါေၾကာင္႔ သူနဲ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔မရ ၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မတည္႔။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕အသက္က ၂၂ ႏွစ္။ တကၠသိုလ္ျပီးစ ေက်ာင္းသားေတြ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ထင္ရာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပံုေဖာ္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ္႕အလုပ္က ညဦးပိုင္းအထိ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္႕အလုပ္က မထြက္ခင္မွာ အလုပ္ထဲကို ညစာရင္းစစ္ တစ္ေယာက္က အျမဲလာစစ္ေလ႕ရွိတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နာရီေလာက္သာ ေတြ႕ခြင္႔ရျပီး ခဏအၾကာမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အလုပ္နားခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သူက “ ဆစ္ဂမန္ဝိုးလ္မင္း ” ။

ေသာၾကာေန႕ ညတစ္ညမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စားဖိုေဆာင္ထဲ ေရာက္သြားျပီး ဟိုတယ္သူေဌးက စားဖိုမွဴးကို ညႊန္ၾကားထားေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔  ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေတြ အတြက္ ေနာက္ထပ္ ေန႕လယ္စာကို ျမင္မိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေတြ စုျပံဳေပါက္ကြဲ မိေတာ႔သည္။ ဒီဟိုတယ္ ေန႕လယ္စာအတြက္ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ခထဲမွ ျဖတ္ေသးတယ္။ အခုလည္း ဗီယင္နာ ဝက္အူေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္း ၊ ေဂၚဖီခ်ဥ္တစ္ခြက္ ၊ မလတ္ဆတ္ေတာ႔တဲ႔ ေပါင္မုန္႕။ ဒါေတြကို ေကၽြးလာတာ အေတာ္ၾကာခဲ႔ျပီ။ အခု စာဖိုမွဴးအတြက္ ညႊန္ၾကားခ်က္ စာရြက္မွာေရးထားတာကလည္း ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဒီလို ပံုစံနဲ႔ ဆက္ေကၽြးဖို႔သာ။

ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္ကြဲ လိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ႔။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ရင္တြင္းေပါက္ကြဲခ်က္ကို နားေထာင္ဖို႔ ပရိတ္သတ္အျဖစ္ ညစာရင္းစစ္ ဆစ္ဂမန္ဝိုးလ္မင္း ေရာက္လာတယ္။ ရွိသမွ် ေဒါသေတြ သူ႕ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ ေဖာက္ခြဲျပတယ္။ လက္သီးကို ဆုပ္ျပီး အသံကုန္ဟစ္သည္။ စားပြဲေဘးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ ယင္ရိုက္တံျဖင္႔လည္း စားပြဲကို တျဖန္းျဖန္း ရိုက္ရင္း ေပါက္ကြဲသည္။ ဝက္အူေခ်ာင္းနဲ႔ ေဂၚဖီခ်ဥ္ေတြကို သြားထည္႔ျပီး ဟိုတယ္ ပိုင္ရွင္မ်က္ႏွာကို ပိတ္ေပါက္ကာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒီအလုပ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းျပတ္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ရွဴးရွဴးရွားရွားနဲ႔ ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲျပတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲေနတာကို ဆစ္ဂမန္ဝိုးလ္မင္းက လံုးဝ မေဖ်ာင္းဖ်ပဲ ေရွ႕မွ ထိုင္ခံု အေသးေလးေပၚမွာ ထို္င္ကာ စိတ္ပင္ပန္း ဝမ္းနည္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔အား ေၾကာင္ေငးစြာ ၾကည္႔ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲလို႔ ေကာင္းဆဲ။ သူက စစ္တြင္းက နာဇီတို႔ ဖမ္းဆီးသြားျပီး ေအာက္ရွဗစ္ အက်ဥ္းစခန္းမွ အသက္မေသပဲ ျပန္လည္ လႊတ္ေျမာက္လာသူ အနည္းငယ္ထဲမွ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူေနခဲ႔ရတဲ႔ သံုးႏွစ္တာမွာ အစာေရဆာ မဝလို႔ အခုထိလည္း လူက ပိန္ျပီး ေခ်ာင္းက တဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးသည္။ အခု ဒီအလုပ္ေလးမွာေတာ႔ သူက ညဆိုင္းကို အလြန္ႏွစ္သက္သည္။ သူ႕ကို ေႏွာင္႕ယွက္မည္႕သူ မရွိ။ စားခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္ စားဖိုေဆာင္ထဲ ဝင္သြား စားခ်င္တာကို ထည္႔ျပီးစား။ သူ႕ကို တားမည္႔သူ မရွိ။ ဒါ သူ႕အတြက္ အားရ ေက်နပ္စရာ။

ဒါမ်ိဳး ေအာက္ရွဗစ္ အက်ဥ္းစခန္းထဲမွာေတာ႔ သူ႕အတြက္ အိပ္မက္မွ်သာ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေလးကို ေႏွာင္႔ယွက္သူက ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုရတဲ႔ တစ္နာရီ အခ်ိန္ေလး အေတာအတြင္းမွာ ယခု ကၽြန္ေတာ္႔ ေဖာက္ခြဲခ်က္ ၊ ေပါက္ကြဲမႈၾကီးနဲ႔ သူ ဆံုေနရျပီ။ သူက ထိုင္ခံုပုေလးကေန ထိိုင္ျပီး စိတ္မသက္သာ သလို မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၾကည္႔ေနတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူေခၚေနၾက ကၽြန္ေတာ္႕နာမည္ အသံထြက္ အမွားအတိုင္း ေခၚတယ္။

“ ဖူလခ်မ္း. . .”

ကၽြန္ေတာ္ ခဏျငိမ္ျပီး သူ႕ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔. . .

“ ဖူလခ်မ္း. . မင္း ခဏျငိမ္ျပီး ငါေျပာတာ နားေထာင္ပါ။ မင္း အခု ျဖစ္ေနတာ မင္းမသိဘူး။ တကယ္ေတာ႔ မင္း အခု ျဖစ္ေနတာ အလုပ္ေၾကာင္႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဝက္အူေခ်ာင္းေၾကာင္႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေဂၚဖီေၾကာင္႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟိုတယ္ အလုပ္ရွင္နဲ႔လည္း မပတ္သတ္ဘူး။ စားဖို႔ ခ်က္ေပးေနတဲ႔ စားဖိုမွဴးေၾကာင္႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ သိလား။ ”

“ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ။ ”

“ တကယ္ေတာ႔ မင္းက မင္းကိုယ္မင္း အားလံုးသိတယ္။ အားလံုးတတ္တယ္ ဆိုျပီး ထင္ေနတာကြ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ မင္းက ဘယ္ဟာက ဘာဆိုတာကို မကြဲျပားပဲ ျဖစ္ေနတာ. . .။ ”

“ ကၽြန္ေတာ္က ဘာကို မကြဲျပားလို႔လဲ။ ”

“ ဟုတ္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ မင္းက ကိစၥတစ္ခုကို ဘယ္ကိစၥက သာမာန္ အဆင္မေျပတာ ၊ ဘယ္ကိစၥကေတာ႔ တကယ္႔ျပႆနာ ဆိုတာကို မင္းက နားမလည္ ျဖစ္ေနတာ။ ”

“ ဘယ္လို . . ”

“ ဟုတ္တယ္။ မင္းက သာမာန္ အဆင္မေျပတာ နဲ႔ တကယ္႔ျပႆနာကို မကြဲဘူး ျဖစ္ေနတာ။ တကယ္လို႔ မင္း ဇာတ္က်ိဳးသြားမယ္ ဆိုရင္ ဒါက တကယ္႔ ျပႆနာကြ ၊ တကယ္လို႔ မင္းအိမ္ မီးေလာင္တဲ႔ အထဲပါသြားတယ္ ဆိုရင္ ဒါက တကယ္႔ ျပႆနာကြ ၊ တကယ္လို႔ မင္းက လံုးဝ စားစရာ မရွိတဲ႔ ဘဝ ေရာက္သြားမယ္ ဆိုရင္ ဒါဟာ တကယ္႔ ျပႆနာကြ ၊ တကယ္လို႔ မင္း ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း ေသသြားျပီ ဆိုရင္ ဒါဟာ တကယ္႔ ျပႆနာကြ။ ဒီလိုေတြက လြဲျပီးေတာ႔ က်န္တာေတြ အားလံုးက တကယ္႔ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ သာမာန္ အဆင္မေျပတာေလးေတြပဲ ရွိတယ္။

လူ႕ဘဝ ဆိုတာကလည္း အျမဲတမ္းေတာ႔ ေခ်ာေမြ႕ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခက္အခဲ ဆိုတာ ရွိမယ္။ အထစ္အေင႔ါ ဆိုတာ ရွိမယ္။ ျပႆနာေလးေတြ ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒါေတြကို “ သာမန္ အဆင္မေျပတာလား ၊ တကယ္႔ ျပႆနာလား ” ဆိုတာကိုေတာ႔ ျမင္ေအာင္ ၾကည္႔တတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒီလို ျမင္တတ္မွာလည္း ပူပင္ေသာက ေဒါသေတြ နည္းျပီး မင္း အသက္ရွည္မယ္။ ျပီးေတာ႔ ေဘးက ငါတို႔ ၊ စားဖိုမွဴး တို႔လို လူေတြ အတြက္လည္း အေႏွာင္႔အယွက္ မျဖစ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔ေလ။ ဒါပါပဲ. . .ဂြတ္ႏိုက္. . ”

ဒီလို သူ႕ဖာသာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာျပီး လက္ကို ေဝွ႕ရမ္း လႈပ္ခါကာ ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႔ သြားအိပ္ေတာ႔ လို႔ ႏွင္ျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးကို ေပါင္းစပ္ထားသည္႔ အမူအရာနဲ႔ လက္ျပ ထြက္ခြာသြားခဲ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္႕ဘဝမွာ အမွန္တရားကို ဒီေလာက္ နီးနီးစပ္စပ္ သြန္သင္သြားတာမ်ိဳး မၾကံဳဖူးေတာ႔ ဆစ္ဂမန္ဝိုးလ္မင္း ေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ျငိမ္လွ်က္သားနဲ႔ ခံလိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူ႔စကားေတြက ကၽြန္ေတာ္႕ဦးေႏွာက္တံခါးကို ျဖတ္ခနဲ ဖြင္႔ေပးသြားခဲ႔တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ျပီး ဘဝမွာ စိတ္မခ်မ္းသာမႈမ်ား ၊ အခက္အခဲမ်ား ၊ ျပႆနာမ်ား ၊ စိတ္ဖိစီးႏွိပ္စက္မႈမ်ား မ်ားစြာ ၾကံဳခဲ႔ရတယ္။ ဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိစၥတစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔ မရဘဲ တစ္ဖက္သတ္ စိတ္ဖိစီးႏွိပ္စက္ေနျပီ ဆိုတဲ႔ အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသေတြ ထြက္ကာ ၊ ေအာ္ဟစ္ ေပါက္ကြဲမိေတာ႔မယ္ ၊ မိုက္မိုက္မဲမဲေတြ လုပ္မိေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၾကည္႔ျပီး ထိုင္ခံုပုေလးမွာ ထိုင္ကာ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း မ်က္ႏွာနဲ႔ ဆစ္ဂမန္ဝိုးလ္မင္း မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္အာရံုထဲမွာ ေပၚလာကာ . . .

“ သာမန္ အဆင္မေျပတာလား ၊ တကယ္႔ ျပႆနာလား။ ”

လို႔ လာလာေမးေလ႔ ရွိတယ္။ အရင္က ေမးျမန္းေနဆဲ ျဖစ္သလို ၊ အခုလည္း ေမးျမန္းေနဆဲ ၊ ေနာင္လည္း ေမးျမန္းေနဦးမွာပါပဲ။ ဒီေမးျမန္းခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ “ ဝိုးလ္မင္း၏ စစ္မွန္ေသာ အခက္အခဲ စစ္ေဆးခ်က္ ” လို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။

ဘဝဆိုတာ အျမဲတမ္း အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေနတာ မဟုတ္ပါ။ အဖုအထစ္ေတြ ၊ အဆိုင္အခဲေတြ ၊ အခက္အခဲေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳၾကရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို အေျခအေနေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕အရာေတြကို အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ဖံုးဖိျမိဳ႕သိပ္ထားရံုျဖင္႔ ေအးေဆး ျပီးေျမာက္ ေျပလည္သြားႏိုင္ေသာ အတၱ ၊ မာန ၊ အာဃာတ စိတ္ကေလးမ်ားျဖစ္ေသာ အက်ိတ္အခဲေလးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ရွားရွားပါးပါး ကင္ဆာလိုမ်ိဳးေသာ ဖိဖိစီးစီး အေရးတယူ ျပဳရမည္႕ တကယ္႕ျပႆနာ အက်ိတ္အခဲ စစ္စစ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာ ကိုင္တြယ္ လ်င္ျမန္စြာ ကုသရေတာ႔မည္။

ဘဝမွာ ဒီႏွစ္ခုကို ေသခ်ာ ကြဲျပားျခားနားဖို႔ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတိျပဳမိဖို႔ လိုတယ္။

“ သာမန္ အဆင္မေျပတာလား ၊ တကယ္႔ ျပႆနာလား။ ”


source; Try The Reality Test By Robert Fulghum
ကိုေဇာ္ ခံစားတင္ျပသည္။
17.5.2010

.
Share/Bookmark

9 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

mabaydar said...

အင္း.. ညီမလဲ ထစ္ကနဲရွိ စိတ္မရွည္တာနဲ့... ေဒါသထြက္တာနဲ့ ျဖစ္တတ္တယ္... အထူးသျဖင့္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ပိုဆိုးတယ္... ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခုဇာတ္လမ္းထဲကလို ျပန္ေမးျပီး စိတ္ထိန္းဖို့ ၾကိဳးစားၾကည့္ ရမယ္..

ေမာင္မိုး said...

ဒီဟာကို က်ေနာ္တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူးေသးဘူး။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ေနတတ္ဖို႔ပဲ အေရးၾကီးတယ္။ ေနတတ္မွ ေသတတ္မယ္ေလ။ ေရာက္ေနတဲ႔ အေျခအေနမွာ အေကာင္းဆုံး ေနတတ္တဲ႔သူဟာ လူေတာ္ပဲဗ်ေနာ္။

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

စိတ္တိုတတ္တာကေတာ႔ ငယ္ကတည္းကပဲ...
စိတ္တိုတယ္ ဆိုတာထက္ စိတ္ဆတ္တာဆိုရင္ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္..
တခါတေလ စိတ္အခန္႔မသင္႔လို႕ တဖက္လူကို စိတ္ဆိုးၿပီး စကားကိုမေၿပာေတာ႔တာ...(အဲဒီလူက ေတာ႔ ကိုယ္စိတ္ဆိုးေနတာကို သိေတာင္မသိလိုက္ဘူး)
အဲဒီအက်င္႔ကို ေဖ်ာက္ဖို႕ဆိုတာကေတာ႔ ႀကိဳးစားရအံုးမယ္..ခုထိေတာ႔ ရေသးဘူး..း(

ေရႊနတ္သား said...

ဟုတ္တယ္ကိုေဇာ္ေရ..ၾကံ ဳသမ်ွကို တကယ္ ့ျပႆနာ လို ့ဘဲေတြးေနမိတာေလ....ေက်းဇူးပါဗ်ာ

SHWE ZIN U said...

တခါ တေလ ေတာ႔လည္း သာမန္ အဆင္မေျပတာ ေတြမ်ားလာေတာ႔ လည္း ေပါက္ကြဲခ်င္လာတာေပါ႔ေလ

ေက်းဇူး

MIE said...

မွန္လိုက္တာ...အကိုရယ္.. က်မအတြက္ေတာ.အမ်ားၾကီးရသြားပါတယ္...က်မကလဲေပါက္ကြဲတတ္တဲ.သူထဲပါေနလို.ပါ...ေက်းဇူး....

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ဒီလုိခြဲျခားနိင္တဲ့သူတိုင္း ေဒါသ ထြက္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးေလ။ တကယ့္ျပႆနာနဲ႔ ၾကံဳရင္ေတာင္ ေျဖရွင္းနည္းကိုပဲ စဥ္းစားေနရလို႔ ေဒါသထြက္ျဖစ္ပါ့မလား မေသခ်ာဘူး။
အတၱဆိုတာကို ခ်ဳိးႏွိမ္နိင္ရင္ ငါသိ ငါတတ္ ဆိုတာကို ေနာက္ပို႔နိင္ရင္ သာမန္လား တကယ့္ျပႆနာလား ဆိုတာကို ခြဲျခားတတ္ လာမယ္ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို သေဘာက်တယ္။

Flower said...

ဒီပိုစ္႕ေလးကို တကယ္ၾကိဳက္တယ္.. ေဒါသထြက္ရင္ ဒါကို အရင္လာဖတ္ရမလိုဘဲ.. လူေတြဟာ အေသးအမႊားေတြနဲ႕လဲ ကိုယ္႕စိတ္ကိုယ္ ဒုကၡေပးတတ္ၾကတယ္.. ကိုယ္အပါအ၀င္ဆိုပါေတာ႕..
ကိုယ္သည္လဲ ထစ္ခနဲဆို ေဒါသထြက္တတ္တဲ႕အထဲမွာ ပါေနတယ္..
ျပင္ရမယ္ဆိုတာ သိေပမဲ႕ ေဒါသကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး..
အင္း သတိထားဦးမွ

ျမေသြးနီ said...

ေဒါသသိပ္ထြက္လာရင္..
ခ်က္ျခင္း မတုန္႕ျပန္ပဲ ၁ကေန ၁၀၀အထိ
ေရတြက္ရင္း ေဒါသကိုေလွ်ာ႕ခ်သင့္တယ္..တဲ့။
ေဒါသနဲ႕ တုန္႕ျပန္ေတာ့ အမွားမ်ားတတ္တယ္..တဲ့။
ဖတ္ဘူးတာေလးပါ။
ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေဒါသထြက္ခဲသူလို႕ ထင္တာာပဲ။