မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


07 May 2010

13 ေလေျပလုသူ


အမွာ. . . 

ဒီလို မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေနရာက တစ္ခါမွ ခံစား မေရးဖူးပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုရင္ အဓိက ဖြဲ႔ႏြဲေနတာကို စိတ္မရွည္လို႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီဝတၳဳေလးကို ဘာလို႔ ေရးျဖစ္တာလဲ ဆိုေတာ႔ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္႕အေဖ ေျပာျပတဲ႔ အဂၤလန္က ကုန္တိုက္ပိုင္ရွင္ သူေဌးမရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးကို သတိတရ ျဖစ္မိလြန္းလို႔ ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ သူက အပ်ိဳၾကီးေလ။ သူ႕လိုပဲ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း အပ်ိဳၾကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔  သူက ဗ်ဴးတဲ႔ အထဲမွာ နည္းနည္းေျပာျပတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က အခု ကၽြန္ေတာ္ ေရးဟန္အတိုင္း မ်ားမ်ား ေလွ်ာက္ေတြးျပီး ခ်ေရးလိုက္တာပါ။

ဒီလိုေပါ႔။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~@ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~  ~ ~ 






ေလေျပ ဆိုတာ
သင္းသင္း ခ်ိဳခ်ိဳ ေျဖးေျဖး
ငါတို႕ ေအးခဲ႔ၾကရတယ္။

အတန္းက ကၽြန္မ ထြက္ေတာ႔ ႏႈတ္ခမ္းစူေနမယ္ ထင္တယ္။ ရင္မွာ မေက်နပ္မႈေတြကိုလည္း ဗလပြနဲ႔။ မျဖစ္သင္႔တဲ႔ ကိစၥတစ္ခုလို႔လည္း ကိုယ္႔ဖာသာ ေတြးမိတယ္။ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္႕ဖာသာလည္း ျပံဳးမိတယ္။

အျပင္ ေကာ္ရစ္တာမွာ ရပ္ေနတုန္း အခန္းထဲက ကိုယ္စီ အမွတ္ရျပီးေတာ႔ ထြက္လာတဲ႔ “ စိမ္႔စိမ္႕စမ္း ” နဲ႔ “ ႏုကလ်ာ ” ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ နာမည္နဲ႔ လိုက္ေအာင္ ႏုညံ့ ညင္သာလွတဲ႔ ႏုကလ်ာ ကေတာ႔ ေနာက္ဆံုးမွ။ သူတို႕လည္း ဖာသိဖာသာ မ်က္ခံုးေတြ အတြန္႕ခ်ိဳးလ်က္။

ဆက္စပ္ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ႔ ပံုမွန္လို ကိုယ္႕ဖာသာ ဟန္ေဆာင္ရင္း ကင္တင္းဘက္ကို ထြက္ခဲ႔ၾကတယ္။ ကိုယ္ၾကိဳက္ရာ မွာထားျပီးေတာ႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ရင္ထဲမွာ သိပ္မထားတဲ႔ ကၽြန္မကပဲ. . .

“ တကယ္ဆို ဒါက မျဖစ္သင္႔ဘူး။ ”

သင္ထားသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို ျပိဳင္တူ ၾကည္႔လိုက္ၾကတယ္။

“ ဘာကိုလဲ။ ”

အေနအထိုင္ ပြင္႔လင္းသလို ေနရာတကာ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ရွိတတ္တဲ႔ “ စိမ္႔စိမ္႔စမ္း ” က ေမးတယ္။ “ ႏုကလ်ာ ” ကေတာ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ပိုတင္းသြားရံု ၊ မ်က္လံုးလွလွေလး ပိုက်ယ္ျပရံုနဲ႔ သိလိုေၾကာင္း ျပတယ္။

“ ကင္း ( King ) ေလ. . ၊ ကင္း ေရြးတာကို ေျပာတာ။ ”

“ ေၾသာ္. . . ။ ”

သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး သံျပိဳင္ဆြဲ အသိအမွတ္ ျပဳတယ္။ ကၽြန္မက ငယ္စဥ္ကတည္းက ႏႈတ္ေရးသြက္လွသူ မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္စကားဝိုင္း မဆို ဦးေဆာင္ ထားတတ္တယ္။

“ ေအးေလ. . အခု သူတို႔ ေရြးတဲ႔ ငါတို႔ ေမဂ်ာကင္း ကို မၾကိဳက္ဘူး။ ”

“ ဘာလို႔လဲ။ ”

စိမ္႔စိမ္႔စမ္း ကပဲ ဇိုးခနဲ ၊ ဇတ္ခနဲ ေမးတယ္။

“ ႏွာေခါင္းၾကီးတယ္။ ”

“ ဟယ္ . . နင္ကလဲ။ ”

ဒီေတာ႔မွ “ ႏုကလ်ာ ” က သူ႕ပံုစံအတိုင္း ခပ္ဖြဖြ စကားသံ ထြက္လာတယ္။

“ ဟုတ္တယ္ဟ. . ငါလည္း မၾကိဳက္ဘူး။ ေျခလည္း ခြင္တယ္။ ပုဆိုးနဲ႔ မို႔သာ မသိသာတာ ၊ သူေဘာင္ဘီဝတ္လာတုန္းက ေျခေထာက္ေတြက ကားကားၾကီးနဲ႔။ ”

“ စိမ္႔စိမ္႔စမ္း ” ကေတာ႔ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းပဲ ေျပာတယ္။ ကၽြန္မကလည္း . . .

“ ဟုတ္တယ္.။ ဒါထက္ ငါက သူလမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေခါင္းေမာ႔ျပီး လက္ခါ ေလွ်ာက္တာကို ပိုၾကည္႔မရဘူး။ ”

“ ခစ္ . . ခစ္ . . ခစ္. .”

ဒီလိုပဲ “ ႏုကလ်ာ ” က သူရယ္ရင္ ဒီလို အသံေလးနဲ႔ ရယ္တာ။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ “ ဟား. . ဟား . . ဟား. ” ဆို ရယ္ရင္ ရယ္လိုက္တာပဲ။

“ ဟုတ္တယ္ဟာ . . . ငါ အခု ရသြားတဲ႔ ကင္းကို ရေစခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ”

“ ေၾသာ္. . ”

သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္လံုး အုပ္အုပ္မိုးမိုး ဝိုးတဝါးနဲ႔ အသံျပဳတယ္။ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္မသာ ကိုယ္႕စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္႔အၾကိဳက္ကို ေရြးခြင္႔ရမယ္ ဆိုရင္ သူ႕ကိုပဲ ေရြးမိမွာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ဲပဲ တိမ္ခိုးေတြက ကၽြန္မတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တိတ္တခိုး ရြာတယ္။ အုပ္အုပ္သည္းသည္း နဲ႔ေပါ႔။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

“ ဘယ္သူလဲ. . ျပ . . ျပ။ ”

“ ဟဲ႔. . ။ ”

“ စိမ္႕စိမ္႕စမ္း ” က ေျဗာင္ၾကီးခ်ေမးေတာ႔ “ ႏုကလ်ာ ” က ရွက္ေသြးေတြ မ်က္ႏွာေပၚျဖန္းရင္း ေယာင္ဝါးဝါးေလး ေအာ္တယ္။

“ ေနဦး . . ေနဦး . . ငါတို႔ ဒီလို လုပ္မယ္ဟာ . .။ ”

အေျပာ အဆိုမွာေတာ႔ သူတို႕ ကၽြန္မကို ဘယ္လိုမွ မယွဥ္ႏိုင္။ ကၽြန္မက အေျပာအဆို ညင္သာ ထိေရာက္တယ္ လို႔ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္လည္း ခံယူထားသူ။ စကားၾကီး ၁၀ မ်ိဳးကိုလည္း လိုသလို အျမဲတမ္း ဆြဲသံုးတတ္သူ။

 “ ဒီလို လက္ညိႈးေလွ်ာက္ညႊန္ေနရင္ မေကာင္းဘူးဟာ ၊ ဒီေတာ႔ နင္တို႔လည္း နင္တို႔ စိတ္ထဲမွာ ေရြးထားတဲ႔ ကင္းကို စာရြက္ေပၚခ်ေရးလိုက္။ ငါလည္း ေရးထားမယ္ ၊ ျပီးေတာ႔မွ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ စာရြက္ေလးေတြ လဲၾကည္႔ၾကမယ္။ ”

“ ဂြတ္. . ”

“ ေအး . . ဒါေကာင္းတယ္။ ”

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ သူ႕ကို ကၽြန္မ မ်က္ေထာင္႔ထဲက ဆြဲယူသြင္းၾကည္႔ျပီး သူ႕ရဲ႕ ခပ္ေျပေျပ ကိုယ္ဟန္နဲ႔ ဒီေန႕ အဝတ္အစားကို စာရြက္ေပၚ ေကာက္ေၾကာင္းတင္ၾကည္႔တယ္။

စာရြက္ေလးကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေခါက္ျပီး “ ႏုကလ်ာ ” ကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူက စားပြဲေပၚက စာေလးကို လက္ဝါးေလးနဲ႔ အုပ္လို႔ ၊ “ စိမ္႔စိမ္႔စမ္း ” ကေတာ႔ စာရြက္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြ ခုန္မွာ စုိးသလို ေယာင္ရမ္း အထပ္ထပ္ေခါက္ေနတယ္။

“ ဘယ္လိုလဲ ျပီးျပီလား ”

စိမ္႔စိမ္႔ ကပဲ ေမးတယ္။ တစ္စံုတစ္ခု နင္ေနသလို ကိုယ္႔လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္သလို မ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းပဲ ျငိမ္႔ျပလိုက္တယ္။

“ ဒါဆို လဲၾကမယ္။ ”

ကၽြန္မ စာရြက္ေလးက ေဝ႔ဝဲျပီး စိမ္႔စိမ္႔ ဆီေရာက္တယ္။ စိမ္႔စိမ္႔ စာရြက္က ကလ်ာ ဆီေရာက္တယ္။ ကလ်ာ႔စာက ကၽြန္မဆီမွာ။

၁။ ဆံပင္တိုတို . . သို႕ေသာ္ ေထာင္ေထာင္ မဟုတ္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖီးထားတယ္။
၂။ အျမဲျပံဳးေနတတ္တဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခု။
၃။ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး အျမဲလြယ္ထားတတ္တယ္။
၄။ ဂ်င္းေပ်ာ႔ေဘာင္းဘီကို အျမဲလိုလို ဝတ္ျပီး ၊ ပုဆိုး ဝတ္ခဲတယ္။
၅။ လက္ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတဲ႔ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို အျမဲလိုလို ကိုင္ထားတတ္တယ္။
၆။ x x x x x x x

ကၽြန္မ ဆက္မဖတ္ျဖစ္ေတာ႔ ၊ အဓိပၸါယ္ပါေသာ မ်က္ဝန္းနဲ႔ သူတို႕ကို ၾကည္႔ျပီး စိမ္႔စိမ္႔ စာရြက္ေလးကို လွမ္းယူျပီး လဲဖတ္လိုက္ေတာ႔ စိမ္႔စိမ္႔ ကေတာ႔ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္ခ်ေရးထားတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ေရးေရး အထဲက အခ်က္အလက္ေတြကေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ကိုပဲ ရည္ညႊန္းမွန္း ေသခ်ာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမိဳ႕ထဲမွာ ေနရင္း ေတာေခ်ာက္သလို ၊ အေဝးက ဗံုသံေတြ ဆူညံ လာခဲ႔တယ္။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ဟိုးအေဝးက တိမ္ေတြနဲ႔
ညက ခဏခဏ
လန္႕လန္႕ႏိုးတယ္
ျမဴခိုးေတြနဲ႔ေပါ႔။

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႕ကလည္း ကၽြန္မတို႔ က်င္လည္ေနထိုင္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အလွဘုရင္မေတြ မဟုတ္တာေတာင္မွ လ်စ္လ်ဴရႈ ထားလို႔ မရသူေတြ စာရင္းထဲမွာ ပါခဲ႔ၾကသူေတြ။ အထက္တန္းေက်ာင္းျပီးလို႔ တကၠသိုလ္ စတတ္ဖို႔ ေက်ာင္းဝင္ခြင္႔လာတင္ရင္း ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ခင္မိခဲ႔သူ မွ်သာ။

ထိုအခ်ိန္မွ စျပီး သံုးေယာက္ျပည္႔မွ တစ္တြဲလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ ပထမႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုး ကၽြန္မတို႔ တြဲျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ အမူအက်င္႔ေလးေတြ မတူေပမဲ႔ လက္တြဲခင္မင္မႈမွာ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ပမာ။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပထမႏွစ္က ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူ တိတ္တဆိတ္ ျဖတ္သန္းရင္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝကို ျပည္႔ဝစြာ ခံစားၾကတယ္။

ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္း အပ္ေတာ႔လည္း အတြဲေလးျပတ္သြားမွာ စိုးလို႔ ေက်ာင္းအပ္ေတာ႔လည္း အတူတူ အပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ခံုနံပါတ္ ေရွ႕ေနာက္။ ေက်ာင္းတတ္ျပီး တစ္လေနေတာ႔ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ ဘဝက စိတ္မဝင္စားခဲ႔ေသာ “ ကင္း ” ေရြးျခယ္ပြဲ ဆိုတာကို အခုမွ အာရံုရွိခဲ႔မိတယ္။

တိုက္ဆိုင္စြာ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကူးထဲမွ ကင္း နဲ႔ ေက်ာင္းသူ အမ်ား ကင္းက လြတ္လပ္စြာ ကြဲျပားတယ္။ မဲေပးေတာ႔လည္း ကၽြန္မက ပါဝင္မဲေပးခဲ႔သူ မဟုတ္။ အို. . ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္လံုး မဲ ဝင္ေပးခဲ႔တာ မဟုတ္။ မဲမေပးပဲ ကိုယ္႔စိတ္ကူးထဲက ကင္း ကို မဲမ်ားေစခ်င္ခဲ႔သူေတြ။

အခုေတာ႔ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ သူက ကၽြန္မတို႔ ေပးတဲ႔ မဲသံုးမဲ နဲ႔ ဝက္ဝက္ကြဲ ေအာင္ပြဲခံေနဆဲ. . ကၽြန္မတို႔ ရင္ထဲမွာေပါ႔။

“ ဟယ္. . . တူလွခ်ည္လားဟယ္။ ”

စိမ္႔စိမ္႔ ကေတာ႔ ဒီလိုပဲ ခပ္ဗြင္းဗြင္း ထေအာ္တယ္။

“ ဟဲ႔. . ”

ရွက္သလိုနဲ႔ ကလ်ာ က ဝင္ဟန္႕တယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ပခံုးတြန္႕ျပရင္း . . .ေျပာလိုက္တယ္။

“ ဗိုက္ဆာတယ္ဟာ . . ငါတို႔ ကင္တင္း သြားမယ္။ ”

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကုတ္ကုတ္ ကုတ္ကုတ္ ေရးထားတဲ႔ စာရြက္ေတြ တစ္လွည္႔စီ ေဝဖတ္ျပီး ပြစိပြစိ ျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မတို႕ကို ေဘးက ေက်ာင္းသူေတြကလည္း လွည္႔ၾကည္႔ လွည္႔ၾကည္႔ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီေနရာက သြားသင္႔ျပီ။

ကၽြန္မတို႔ ထထြက္လာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္က ျပာလြင္ ၾကည္႔လဲ႔လို႔။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ဒီ. . . ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ႔ ကိုယ္႕စာရြက္ထဲက ကင္း ကို ကိုယ္႕ဖာသာ သိမ္းထားရင္း ကၽြန္မ တို႔ ေန႕ရက္ေတြ ရွင္သန္ ေနခဲ႔တယ္။

သူက သူ႕ဖာသာ သူအားေနရင္ သူ႕လက္ထဲက စာမ်က္ႏွာ တစ္ရာေလာက္သာ ရွိႏိုင္တဲ႔ စာအုပ္ေလးကို ထုတ္ဖတ္ျပီး မ်က္ခံုးေတြကို အတြန္႕ခ်ိဳးထားတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အေဝးကို ေငးလို႔ တစ္ခုခု ေတြးေနသလို ။

သူ႕ကို ကၽြန္မ ေငးရတာ အရင္က မသိသာေပမဲ႔ အခုေနာက္ပိုင္း ေန႔ရက္ေတြမွာ ေမာတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ မျမင္ေအာင္ ၊ သူတို႕ မသိေအာင္ ေငးေမာရတာ လက္ထဲမွာ လိပ္ျပာေလး ဖမ္းထားရလိုပဲ။ ဖြင္႔ရင္လည္း ပ်ံေျပး ၊ မဖြင္႔ျပန္ေတာ႔လည္း ကၽြန္မ မျမင္ရဘူးေလ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလိပ္ျပာေလးက ကၽြန္မအနားမွာ ကံေကာင္းစြာ ပ်ံသန္းခြင္႔ရသြားတယ္။

အဲဒီေန႕က PT အတြက္ အုပ္စုေလးေတြ ဖြဲ႔ေတာ႔ ၇ အုပ္စုမွာ သူက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတူတူ တစ္အုပ္စုထဲ။ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ကေတာ႔ ခံုနံပါတ္ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ဆိုေတာ႔ တစ္အုပ္စုထဲ ဆိုတာ ေျပာစရာ မလိုေတာ႔။ တစ္ဖက္တည္းသိုင္းလြယ္ထားတတ္တဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကို သူက PT ခ်ိန္ဆို ေနာက္မွ ႏွစ္ဖက္လံုး သိုင္းလြယ္ထားတယ္။ ၇ ေယာက္ အုပ္စုမွာ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္သာ ပါတာမို႔ အဓိက PT လုပ္ရသူက သူ ၊ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္မ။

သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ PT ရဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြကို ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တြက္ေနမိတဲ႔ အခ်ိန္ သူ႕ဆီက Roll On အနံ႕ေလးကို ကၽြန္မ ခိုးရွဴ မိန္းမူးမိတယ္။ သူသြားရာ ကိုင္ထားတတ္တဲ႔ စာအုပ္ေလးကို အနီးကပ္ေတာ႔မွ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ “ ကမာၻ႕ အဆိုအမိန္႕မ်ား ” စာအုပ္ကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ဆိုတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္ အဖိုးတန္ စာအုပ္ထင္တယ္။ သူကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ သူ႕လက္က မခ်။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ဆရာမေတြရဲ႕ ဆူပုပ္ေနတဲ႔ မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ထပ္ၾကည္႔လိုက္ျပီး ဇတ္ကေလးပုကာ ဂဏာန္းေပါင္းစက္ကို ထပ္ႏွိပ္ျပီး တြက္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္. . . ဒီေန႔ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ႔ PT မွာ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ေနတယ္။ အခုထိ အေျဖ မထြက္ေသး။ သူမ်ားေတြ တစ္အုပ္စုျပီး တစ္အုပ္စု ထြက္သြားၾကျပီ။ ဆရာမေတြလည္း ျပန္ဖို႕ အလွေတြ ျပင္ေနၾကျပီ . . . မ်က္ေစာင္းေလးေတြ ခဲလို႔ ၊ ကၽြန္မတို႕ကေတာ႔ ဇတ္ေလးေတြ ပုလို႔။

“ ရျပီ. . . ငါတို႔ အယ္လ္ဖာ တန္ဖိုးကို ေမ႔ျပီး မတြက္မိလို႔. . ရျပီ။ အေျဖရျပီ။ ”

သူက ေပ်ာ္ျပီး ေအာ္တယ္။ အုပ္စုရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္းပါပဲ တစ္ေယာက္က ရတဲ႔ အေျဖကို ဝိုင္းကူးလိုက္ၾကတယ္။ ဆရာမဆီသြား . .အမွတ္ျခစ္ . . . PT ခန္းထဲက ဇတ္ေလးေတြ ပုျပီး ထြက္လာတယ္။ ဆရာမေတြလည္း ထြက္ခ်င္ေနျပီေလ ကၽြန္မတို႔က အရစ္ရွည္ေနတာ. . .

“ ဟိဟိ. . . ဆရာမေတြေတာ႔ ဘဝနာသြားမွာပဲ ဟား ဟား . .”

စိမ္႔စိမ္က ဒီလို ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာခ်တယ္။ သူကလည္း ၾကည္လင္စြာ ျပံဳးလို႔. . .၊ ကၽြန္မက . .

“ ငါတို႔ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်သြားတယ္ေနာ္။ ဗိုက္ေတာင္ ဆာလာျပီ ကင္တင္းသြားမယ္ဟာ ငါတို႔ အဖြဲ႔လံုး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း ေသခ်ာ မိတ္မဆက္ရေသးဘူး။ ”

“ အိုေကေလ. . ဂိုးေပါ႔။ ”

သူ႕ဆီက ေထာက္ခံသံ ထြက္လာတယ္။ လူရႈပ္တဲ႔ ကင္တင္းကို ေရွာင္ျပီး ကၽြန္မတို႔ လူရွင္းတဲ႔ ကင္တင္းေလးကို ေရာက္ေအာင္ ေနပူထဲမွာ ျဖတ္ရတယ္။ ကင္တင္းထဲ ေရာက္ေတာ႔ လူေတြက ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ ထီးေတြ မွ်ေဆာင္းထားရင္းကို ပူေလာင္လို႔. . .။ ၇ ေယာက္အတြက္ စားပြဲေလးကို ဆက္ျပီး ထိုင္လိုက္ၾကေတာ႔ သူနဲ႔ နီးေနတာက “ ကလ်ာ ”။

“ နင္႕လက္ထဲက စာအုပ္က ဘာစာအုပ္လဲ။ ငါ႕ကို ခဏျပစမ္းပါဦး။ ” 

ကလ်ာက ဒီလို ေတာင္းေတာ႔ သူက ေအးေဆးပါပဲ ကမ္းေပးတယ္။

“ ေၾသာ္ . . ကမာၻ႕အဆိုအမိန္႕မ်ား စာအုပ္ပဲ။ ”

ကလ်ာက ဒီလို ေျပာရင္း ေနပူထဲကို ျဖတ္လာရတဲ႔ အပူဒဏ္အတြက္ သူ႕စာအုပ္ေလးကို ယပ္ေတာင္လို ခပ္ရင္း ကၽြန္မတို႔ဆီကို မ်က္လႊာပင္႔ၾကည္႔တယ္။ ဒီအၾကည္႔မွာ ဘယ္ေလာက္ အရာေရာက္သြားတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ ၊ စိမ္႔စိမ္႔နဲ႔ ကလ်ာပဲ သိလိမ္႔မယ္။ သူ႔စာအုပ္ေလးကို ယပ္ေတာင္အျဖစ္ ခပ္ျပီး သူ႕ရဲ႕ အေမာေတြကို ေျပေစတဲ႔ ေလေျပေလးေတြ ေရာက္လာေစသလိုလို။

အဲဒီေန႕က စခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ ၾကားမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္မခုၾကေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ျပီးကတည္းက သူနဲ႔ အတူတူ ကင္တင္းသြားရင္ သူ႕ရဲ႕ စာအုပ္ဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ယပ္ေတာင္လုပြဲ . . . ဒါမွ မဟုတ္ . . ေလေျပလုပြဲ ပါပဲ။ သူကေတာ႔ ဘယ္သူပဲ သူ႕ရဲ႕ စာအုပ္ေလးကို ယူခပ္ခပ္ မ်က္လံုးေလးေတြ ေမွးစင္းျပီး ျပံဳးလ်က္ပါပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ ေနေတြ ညိဳ . . . တိမ္ေတြျပိဳျပီး. . . အခ်ိန္္ေတြ အိုလာခဲ႔တယ္။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

“ ဘာလိုလိုနဲ႔ ငါတို႔ ဖိုင္နယ္ေတာင္မွ ေရာက္လာျပီေနာ္။ ”

ကလ်ာရဲ႕ စကားထဲမွာ အဓိပၸါယ္ေပါင္း မ်ားစြာ ပါဝင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ အခုခ်ိန္ထိ သူ႕ဆီက စာအုပ္ေလးကို လုေနၾကတုန္း ၊ စာအုပ္က ေပးတဲ႔ ေလေျပေလးကို လုခပ္ေနရတုန္း။ သူကလည္း ျပံဳးျပီး ၾကည္႔ေနတုန္း ပါပဲ။ ဘာမွ မထူးျခားခဲ႔ ၊ ဒီထက္လည္း အဆင္႔ပို မလာခဲ႔။

“ ေဟး . . .နင္တို႕နဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးမလို႔။ ”

အေဝးကို ေငးေနရင္း အေတြးထဲ ေမ်ာေနတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္ကို သူ႕အသံက လႈပ္ႏိႈးလိုက္တယ္။

“ ဟင္. . . ဘာကို မိတ္ဆက္ေပးမွာလဲ။ ”

စိမ္႕စိမ္႕ရဲ႕ အသံက မၾကည္႔ေသးပဲ အရင္ ထြက္လာတယ္။

“ ေၾသာ္. . . ”

ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္လံုးက ထြက္သြားတဲ႔ အာေမဋိတ္ အသံ။ သူ႕ေဘးနားမွာ သူမိုးေပးလာတဲ႔ ထီးကို ေခါက္ရင္း ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ျပံဳးလ်က္။

“ ဒါက . . .”

သူက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ သူ႕လက္ထဲမွာ အျမဲကိုင္ထားတတ္တဲ႔ စာအုပ္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးကို ရြယ္တယ္။

“ ထိုင္ေလဟာ . . နင္ကလည္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ”

“ ေၾသာ္. . ေအး ဟုတ္သားပဲ။ ငါလည္း မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ ေဇာ မ်ားသြားတယ္။ ”

သူက ေျပာေျပာဆိုဆုိ ေကာင္မေလးအတြက္ ထိုင္ခံုကို ဆြဲယူရင္း ေနရာေပးတယ္။ ေနာက္ သူက ေဘးမွာ ထိုင္ရင္း . .

“ ဒါက သိမ္႔သိမ္႔ေထြး။ ငါ႔ခ်စ္သူ ေပါ႔။ ငါတို႔ ေက်ာင္းျပီးရင္ လက္ထပ္ေတာ႔မယ္။ ဒါေၾကာင္႔ နင္တို႔ဆီကို ေခၚလာျပီး မိတ္ဆက္ေပးတာ။ ”

“ ေၾသာ္. . . ”

ကၽြန္မတို႔ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ တူညီေသာ အာေမဋိတ္ကို ျပိဳင္တူျပဳၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္က လာရေတာ႔ ပူလာတယ္ ထင္တယ္ သူ႕ေကာင္မေလးက သူ႕စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ႔ စာအုပ္ေလးကို ယူျပီး ယပ္ခပ္ေနတယ္။ သူ ဘာဆက္ေျပာလဲ ကၽြန္မ မသိေတာ႔ဘူး ၊ ကၽြန္မ မၾကားမိေတာ႔ဘူး ၊ ကၽြန္မ အေတြးထဲမွာ ျမင္ေနတာက သူ႔ရဲ႕စာအုပ္ေလးကို ယပ္ေတာင္အျဖစ္ လုခပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ ဒီအခြင္႔အေရးကို ထာဝရ ဆံုးရံႈးသြားျပီ ဆိုတာပါပဲ။ အခု သူ႕စာအုပ္ေလးကို သူ႕ေကာင္မေလးသာ တရားဝင္ ယူခပ္ခြင္႔ ရေနခဲ႔ျပီေလ။

“ ငါတို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္။ ”

သူ႕ဆီက ဒီအသံၾကားမွ အေတြးထဲ လိႈင္းစီးေနမိတဲ႔ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ လန္႕ႏိုးလာသလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ ေဘးဘီကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္မလိုပဲ စိမ္႔စိမ္႔ နဲ႔ ကလ်ာကလည္း ေတြေဝေဝနဲ႔။

“ ေအး . . ေအး . . ေနာက္လည္း ေခၚလာခဲ႔ေလဟာ ငါတို႕နဲ႔ အျမဲတမ္း ေတြ႕ရတာေပါ႔။ ”

ကၽြန္မ ဒီတစ္ခြန္းပဲ ေျပာထြက္သြားတယ္။

“ အုိေက . . သြားျပီ။”

သူက ဒီလို ႏႈတ္ဆက္ျပီး သူ႕ေကာင္မေလး ကို ေဆာင္းေပးဖို႔ ထီးေလးကို ဖြင္႔ျပီး ကၽြန္မတို႔ ထိုင္ေနတဲ႔ ကင္တင္းထဲကေန ထြက္သြားတယ္။ ေဝး. . . ေဝး . . သြားတဲ႔ သူ႕တို႕ကို ၾကည္႔ျပီး ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုကို ဆံုးရံႈးလိုက္ရသလို ခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ႔ေပါ႔ေလ. . ဆံုးရံႈးရတာခ်င္း အတူတူ ဆိုရင္ေတာင္မွ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ထက္ စာရင္ေတာ႔ ကၽြန္မက ေျဖသာပါတယ္။

အဲဒီေန႕က သူနဲ႔ ကၽြန္မသာ ေက်ာင္းကို အေစာၾကီး ေရာက္ေနလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေစာင္႔ရင္း သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ကင္တင္းထိုင္ေနတုန္း သူကသာ ငါ႔ကို တစ္ခုခု ဖြင္႔ေျပာရင္ ငါေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းမ်ား တစ္ခုခု ျပန္ အေျဖေပးမိမလား ဆိုျပီး ကိုယ္႕ဖာသာ ရွက္ရြံ႕အားငယ္ေနတုန္း . . .

“ နင္႕ကို ငါ လက္ေဆာင္ တစ္ခု ေပးစရာ ရွိတယ္။ ”

“ဟင္. . ဘာမ်ားလဲ။ ”

ကၽြန္မ ဟန္ေဆာင္သာ ေျပာလိုက္ရတာ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ဆူညံသြားမိတယ္။ သူ ငါ႔ကို ဘာမ်ားေပးမွာပါလိမ္႔ လုိ႕လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ေခါင္းထဲမွာ ေတြးေနမိတယ္။ သူကေတာ႔ သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ေလးထဲကေန ရွည္ေမ်ာေမ်ာဗူးေလးကို ထုတ္ျပီး စားပြဲေပၚခ်ေပးတယ္။

“ ဘာလဲ။ ”

“ နင္႔ ဖြင္႔ၾကည္႔ေလ။ ”

ဆိုျပီး ကၽြန္မဘက္ တိုးေပးတယ္။ ကၽြန္မ ဆူညံေနတဲ႔ ရင္အစံုနဲ႔ တုန္ေနတဲ႔ လက္ေတြကို ဘာမွ မျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ရင္း သူ႕လက္ေဆာင္ေလးကို ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ “ နံ႕သာျဖဴ ေခါက္ယပ္ေတာင္ေလး တစ္ေခ်ာင္း ” ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

“ နင္ အျပင္ထြက္ရင္ ပူေတာ႔ အပူသက္သာေအာင္ ယပ္ခပ္လို႔ ရေအာင္ ငါ လက္ေဆာင္ေပးတာ။ ငါ႔စာအုပ္ ယူခပ္ေနတာကို မၾကိဳက္လို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အခုလို နံ႔သာျဖဴ ယပ္ေတာင္ေလးနဲ႔ ဆိုေတာ႔ နင္ ခပ္လိုက္တဲ႔ ေလေျပေတြတိုင္းမွာ ေမႊးရနံ႕ေလးေတြလည္း ပါတာေပါ႔ဟာ။ ”

သူ႕ကို ကၽြန္မ ဒီေလာက္ ကဗ်ာဆန္လိမ္႔မယ္လို႔ မေတြးမိထားေတာ႔ ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ခဲ႔ပါ။ သူ႕လက္ေဆာင္ေလးကိုလည္း ကၽြန္မ ေက်ာင္းလာတိုင္း ကၽြန္မအိတ္ထဲမွာ အျမဲပါလာေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို အႏိုင္ယူလို စိတ္နဲ႔ ထုတ္မသံုးျဖစ္ခဲ႔ပဲ သူ႕ရဲ႕ စာအုပ္ေလးကိုသာ ဆက္ျပီး ယပ္ေတာင္အျဖစ္ လုခပ္ေနခဲ႔တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စိတ္ဝမ္းကြဲတာမ်ိဳး ကၽြန္မ မလိုခ်င္ပါ။

“ ေၾသာ္. . . အခုေတာ႔ ငါတို႔ သူ႕စာအုပ္ေလးကို ယပ္ေတာင္သေဘာနဲ႔ လုျပီး ခပ္ခြင္႔ မရွိေတာ႔ဘူးေပါ႔ေလ။ ပိုင္ရွင္က ေပၚလာျပီးကိုး။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ငါတို႕ အားလံုး ရႈံးတာပါပဲေနာ္။ ”

စိမ္႔စိမ္႔က ဒီလို ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာတယ္။ ကလ်ာကေတာ႔ မ်က္ရည္ၾကည္ေန ဝဲေနတဲ႔ မ်က္ဝန္းနဲ႔သာ။ စိမ္႔စိမ္႔ ေျပာလိုက္တဲ႔ စကားေၾကာင္႔ ငုပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မ မခံခ်င္စိတ္ေတြ ရုတ္တရက္ ႏိုးလာတယ္။

“ ေအးေလ . . သူ႕မွာ ပိုင္ရွင္ ရွိသြားျပီေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ ငါ႔အတြက္ကေတာ႔ ေျဖသာပါတယ္။ သူ ငါ႕အတြက္ ဆိုျပီး ေပးထားဖူးတဲ႔ အမွတ္တရေလးကို သိမ္းထားရတာနဲ႔တင္ ငါေက်နပ္တယ္။ ”

ဘာရယ္ မဟုတ္ေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရုတ္ရက္ အႏိုင္လိုစိတ္ေၾကာင္႔ ေျပာမိသြားတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စကားသံၾကားေတာ႔ စိမ္႔စိမ္႔ နဲ႔ ကလ်ာ က . . .

“ ဘာ လက္ေဆာင္လဲ။ သူက နင္႕ကို လက္ေဆာင္ ေပးထားတယ္ ဟုတ္လား။ ”

ကၽြန္မက အႏိုင္ရသြားတဲ႔ စစ္သူၾကီး တစ္ေယာက္လို ဟန္မ်ိဳးနဲ႔. . .

“ ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႕ . . သူ ငါ႕ကို အမွတ္တရ ဆိုျပီး လက္ေဆာင္ ေပးထားဖူးတယ္။ ”

သူတို႔ ေၾကာင္ေငးၾကည္႔ေနစဥ္ ကၽြန္မ အိတ္ထဲကို လက္ႏႈိက္လိုက္ျပီး သူ ေပးထားတဲ႔ နံ႔သာျဖဴ ယပ္ေတာင္ေလးဗူးေလးကို ထုတ္လိုက္ျပီး စားပြဲေပၚ တင္ျပလိုက္တယ္။

“ ဒီ နံ႕သာျဖဴ ယပ္ေတာင္ေလးပဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔။ ငါအတြက္ ယပ္ေတာင္ခပ္ လိုက္တိုင္း ေလေျပေတြမွာ အေမႊးရနံ႕ေလးေတြ ပါေအာင္ သူက လက္ေဆာင္ေပးတာတဲ႔။ ”

ကၽြန္မ စကားဆံုးေတာ႔ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ သိခ်င္ေဇာနဲ႔ အေရွ႕ကို အားစိုက္ၾကည္႔ေနရာကေန ေနာက္ေက်ာက ကုလားထိုင္ အမွီေပၚ ရုတ္တရက္ လန္သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ႔ ျပိဳင္တူ . . .

“ ဟား . . . ကြာ . ”

ကၽြန္မ သူတို႕ မ်က္ႏွာေပၚက ရႈံးႏွိမ္႕ျခင္း ဆိုတဲ႔ အရိပ္အေယာင္ မဟုတ္ပဲ တျခား တစ္ခုခု ေတြ႕လိုက္ရသလိုပဲ. .

“ ဘာလဲ . . ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ”

ကၽြန္မက ဒီလို ေျပာေတာ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး သူတို႕ အိတ္ေလးထဲကို လက္ႏိႈက္လိုက္ျပီး သူတို႕ ကိုယ္စီ ပစၥည္းတစ္ခုစီ စားပြဲေပၚ တင္လို္က္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူ ကၽြန္မကို ေပးထားတဲ႔ နံ႕သာျဖဴ ယပ္ေတာင္ဗူးေလး လိုမ်ိဳးပါပဲ ဆင္တူ။ ျပီးေတာ႔ သူတို႕ ႏႈတ္ကလည္း ျပိဳင္တူ ေျပာၾကတယ္။

“ ေအး . . အဲဒီ နံ႔သာျဖဴ ယပ္ေတာင္ေလးပဲ ငါလည္း တစ္ခု ရထားတယ္။ ”

အဲဒါနဲ႔ပဲ
တိမ္ေတြ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ျပိဳလာၾကတယ္။
ငါ မငိုပါဘူး။
သူ႕ဖာသာ မ်က္ဝန္းေတြကို စိုလာၾကတာပါ။


ကိုေဇာ္
2.5.2010
http://www.zaw357.net



Share/Bookmark

13 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

အေတြးကမၻာ..မွတ္တမ္း said...

ကိုေဇာ္ေရ စကာေျပအေရးအသား ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕...ဖတ္ေနတယ္ဆိုတာေတာင္ေမ့ သြားတယ္...ကဗ်ာေတြလည္းအရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်...ကြ်န္ေတာ္ e-mail ကေနသူငယ္ခ်င္းေတြဆီ Forward လုပ္လုိက္မယ္ Link လဲထည့္ လိုက္မယ္....

ketchup said...

ကိုေဇာ္ေရ အေရးေရာ အေတြးပါ ဂြတ္တယ္ဗ်ၽိ႔....

yinminkhine said...

ငါမငိုပါဘူး သူ႔ဖာသာမ်က္၀န္းေတြကို စိုလာႀကတာပါ။

မွန္တယ္ကိုေဇာ္ လူတိုင္းရင္ထဲမယ္
မတူညီတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြရွိသလို
တူညီတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြရွိတယ္
အေရးေလးအေတြးေလးေတြေလးစားပါတယ္။

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ငယ္တုန္းက တိတ္တခိုး အခ်စ္ ကို မေမ့ႏိုင္လို႕ ခုထိ အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္ေနတယ္ လို႕ ေျပာခ်င္တာလား ဟင္..
ေနာက္တစ္ေယာက္ မေတြ႕ေသးလို႕ ေနပါလိမ့္မယ္.. ဒါမွမဟုတ္လည္း စီးပြားေရးကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ေနလို႕ ေနမွာပါ.. :P

မစိုး said...

အေရးအသားမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ဆြဲေခၚသြားႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ အဆံုးအထိကို ေတာက္ေလွ်ာက္ဆြဲေဆာင္သြားႏိုင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါပဲ။
ဝတၳဳတိုအေနနဲ႔ မဂၢဇင္းမွာ ထည့္ရင္ေကာင္းမယ္။
တကယ္ဖတ္လို႔ ေကာင္းပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း။
ေအာင္ျမင္ပါေစ။

Flower said...

ေကာင္းတယ္.. မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ေနရာကေန ေရးထားတာမို႕လို႕ထင္ရဲ႕ ႏုညံ႕ေနတယ္..သံုးေယာက္လံုးရဲ႕ ရင္ထဲကို ျမင္လိုက္မိပါရဲ႕
တစ္ခါတစ္ခါေတာ႕လဲ မငိုဘဲနဲ႕ တိမ္ေတြေၾကာင္႕ ျပိဳတတ္ပါတယ္

ျမေသြးနီ said...

ကိုေဇာ္ ဒါမ်ဳိးေလးေတြ ဆက္ေရးေစခ်င္တယ္။
အျမဲဖတ္ေနၾက အမ်ဳိးအစားေတြထဲကေန ခြဲထြက္ၿပီး ဒီလိုမ်ဳိးေရးထားတာ ဖတ္ရသူအတြက္ ဆန္းသစ္ေန ေစတယ္။ သူစိတ္မ၀င္စားတဲ့၊ သူ႕ကိုစိတ္၀င္စားတဲ့သူကို သိမ္ေမြ႕စြာ နားလည္မွဳေပးလိုက္တာက သူ႕ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚမွာထားတဲ့ပင္ကိုယ္စိတ္ကို ေပၚလြင္သြားေစတယ္။

ကိုရီး{ကိုၾကီး} said...

မိုက္တယ္ ဦးေဇာ္ေရ
ဒီလူၾကီးေတာ္ေတာ္ေရးတတ္၏
သူ႕သေဘာ သူ႕မေနာမွာ သူ႕စိတ္တိုင္းက် စိတ္ကူးပံုေဖာ္ေနၾကတာ မဆန္းေပမယ့္.......

time03 said...

စားတယ္ဗ်ဳိ.

ေရႊနတ္သား said...

ွဂြတ္တယ္ဗ်ဳိ ့..ဒါမ်ဳိးေလးေတြလည္းေရးပါဗ်
ဘယ္ရမလည္း..မင္းသားေနရာကခံစားပစ္လိုက္တာ ..ဟီးးးး
ေကာင္မေလးသံုးေယာက္ေတာင္..သနားပါတယ္ဗ်ာ

ခ်စ္သမီး said...

:)

nn

ညလင္းအိမ္ said...

ေကာင္းလိုက္တာ ကုိေဇာ္ရ ... စကားေျပအေရးအသား အရမ္းမိုက္တယ္ ...
ေနာက္ျပီး ကဗ်ာေလးေတြ ညွပ္ေရးတာ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းၾကိဳက္တာ ...
ဇာတ္လမ္းအစကေန အဆံုးအထိ ဆြဲေခၚသြားတယ္ဗ်ာ ...
ထပ္ျပီးေျပာမယ္ ကုိေဇာ္ေရ ...

အရမ္း .. အရမ္းကုိ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ .... း)

Unknown said...

ကိုေဇာ္ေရ ပရိတ္သတ္ေတြ ေျပာသလိုဘဲ အရမ္း အရမ္း ဖတ္လို႕ ေကာင္းပါ၏ .. ေနာက္တစ္ပုဒ္ ေစာင့္ေနမယ္...