မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


13 October 2010

14 ေမွာင္တျခမ္း ၊ လင္းတျခမ္းႏွင္႔ လေကြး





       “ ေဟာစာတမ္းေလး ဝယ္ပါလား ”

       သူ ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ႏွင္႔ ဘိုးေတာ္ လိုလို ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ကို ခ်ိနဲ႔နဲ႔ ျမင္လိုက္ရ၏။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ သူ မဝယ္ခ်င္ပါ။  ေဗဒင္ေတြ ၊ ဘိုးေတာ္ေတြကို သူ မယံုၾကည္ပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ျငင္းမယ္ ၾကံလိုက္ေတာ႔ ထူးဆန္းစြာ အားနာသလို သူခံစားရသည္။ ေဟာစာတမ္း တစ္ေစာင္ရဲ႕ တန္ဖိုးထက္ အခုေလာေလာဆယ္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ နင္႔နင္႔နဲနဲ ခံစားေနရတာက “ မိုးေခါင္ေနျခင္း ” ပါပဲ။

       ယံုၾကည္ကိုးစားမႈ မဟုတ္ေပမဲ႔ ေရွ႕မွီေနာက္မွီ လူၾကီးေတြရဲ႕ စကားေၾကာင္႔ ပြဲေတြေပးကာ လြန္ဆြဲခဲ႔ၾကတာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ၊ ရြာေတာ္ရွင္ လို႔ အေခၚ နတ္စင္ကိုလည္း ပူေဇာ္ ဆက္သခဲ႔ၾကတာ အခါခါ ၊ နတ္ကနားပြဲေတြ စီစဥ္ျပီး ကလိုက္ၾကတာလည္း တျခိမ္းျခိမ္း ၊ ေဗဒင္ဆရာေတြ ေခ်ခဲ႔တဲ႔ ယၾတာေတြကလည္း ျမိဳ႕တစ္ခုလံုးမွာ အႏွံ႕။ သို႔ေပေသာ္ျငား မိုးက ရြာဖို႔ ေနေနသာသာ တိမ္ညိဳေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းပင္ မျမင္ရ။

       ပူျပင္းလွစြာ ေနအရွိန္ေၾကာင္႔ ေရတြင္း ၊ ကန္ ၊ ေခ်ာင္းမ်ားလည္း အေငြ႔ပ်ံကာ ဖုန္အလူးလူးနဲ႔ က်န္ေနခဲ႔သည္။ ေကာင္းကင္မွာေတာ႔ ေနမင္းက ဝင္႔ၾကြားကာ မင္းမူလွ်က္။ လူသား အားလံုးတို႔ ခ်ိဳးေရအတြက္ ဒုကၡေရာက္ၾကရ၏။ ထို႔ေနာက္ သံုးေရအတြက္ပါ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။ တစစႏွင္႔ ေသာက္သံုးရန္ပါ ဒုကၡေရာက္ ၾကရေလေတာ႔သည္။ တစ္ေန႔ ရြာႏိုးနဲ႔ ေမွ်ာ္လိုက္ရတဲ႔ မိုး ၊ ဆြဲလိုက္ရတဲ႔ လြန္ ၊ ေပးလိုက္ရတဲ႔ ပြဲေတြ  . . ၊ လက္ေတြ ေပါက္ျပဲကာ နတ္ကေတာ္ေတြ အသံျပာသြားတာပဲ အဖတ္တင္၏။ မိုးကေတာ႔ တိတ္ဆိတ္လို႔ မႈန္မႈန္ပင္ မက်။

       စိတ္လက္ မခ်မ္းသာစြာနဲ႔ပဲ ရွိသမွ် လူေတြ အားလံုး ေရ အတြက္ ပူပင္ၾကသည္။ ေရတြင္းေတြ ထပ္ေဖာ္သည္ ေရ မထြက္။ အဝီစိတြင္းေတြကို အဂ်ၤင္အားနဲ႔ စုပ္ယူၾကသည္ ပူလာေသာ အဂ်ၤင္အတြက္ ေရတိုင္ကီမွ ေရသာ အေငြ႔ပ်ံကာ ေလာင္သြားသည္ ေရညစ္ညမ္းသာ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ ထြက္လာခဲ႔သည္။  လူေတြ အားလံုး ေရအသက္ တစ္မနက္ အတြက္ ငွက္ေပ်ာအူမ်ားကို ခုတ္ကာ အရည္ကို စုပ္စားၾကသည္။ အရည္ရႊမ္းေသာ သစ္သီးမ်ားကို ျဖည္႔တင္းစားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အသီးရဲ႕ သီးအားထက္ လူရဲ႕ စားသံုးမႈက ပိုေနတဲ႔ အတြက္ အသီးအႏွံမ်ားပါ ရွားပါးလာသည္။

       တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူေတြ ရွိေနလွ်က္ပင္ ဖုန္ဆိုး ေျမယာသဖြယ္ ျဖစ္လာခဲ႔သည္။ စိမ္းစိမ္းစိုစို သစ္ပင္ေတြထက္ ေနေလာင္ခံထားရေသာ အရြက္ေတြကို ဝတ္ဆင္ထားရေသာ သစ္ပင္ ကိုင္းကိုင္းမ်ားသာ ျဖစ္လာခဲ႔၏။ တစ္စ တစ္စ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးဟာ တံလွ်ပ္မ်ားျဖင္႔ ျဖတ္ေတာက္ ခုတ္ထစ္ခံေနရသလို အေရာင္တဝင္းဝင္းနဲ႔ အပူရွိန္က ျပင္းသထက္ ျပင္းလာခဲ႔ၾကသည္။

       သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာ ေသာက္သံုးေရ အတြက္ အားကိုးအားထား ျပဳေနရတဲ႔ ေရကေတာ႔ ကန္ဦးေက်ာင္း ဆိုေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ေရတြင္းေဟာင္းတစ္ခုပါပဲ။  ရွားပါးေနေသာ ေရအတြက္ ဆရာေတာ္ကလည္း ေသာက္ေရအတြက္သာ မွ်ေဝျပီး သံုးေရအတြက္ ႏိုင္ေအာင္ မမွ်ေဝႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ဒီလိုပဲ ၾကည္႔ေနခဲ႔ရသည္။ ေရေတြ အားလံုး ခန္းေျခာက္ေနခ်ိန္မွာ ထူးထူးျခားျခား ေရဆက္လက္ ထြက္ေနတာ ဆိုလို႔လည္း ဤတစ္ေနရာသာ က်န္ေတာ႔သည္ မဟုတ္ပါလား။



       အေဝးကို ေငးေနျပီး ေရအသက္ တစ္မနက္ အတြက္ စဥ္းစားေနတဲ႔ သူ႕ဆီကို အခုလို ေဟာစာတမ္း လာေရာင္းေနတာက ဘိုးေတာ္လိုလို ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ပါ။ သူ လံုးဝ မဝယ္ခ်င္ပါ။ ျငင္းမယ္ ၾကံလိုက္ေတာ႔ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးခဲ႔ရေသာ အားနာျခင္း ဆိုေသာ စိတ္က ညႊတ္ႏူးကာ ဝင္လာမိသည္။

       “ ဘယ္ေလာက္လဲဗ်ာ ”

       စိတ္မရွည္သံ ႏွင္႔ ဘာလာရႈပ္တာလဲ ျမန္ျမန္သြားေတာ႔ ဆိုေသာ အသံ ႏွစ္ခုကို အသံထဲမွာ ေရာယွက္ပါဝင္ သြားျပီး သူ ေမးလိုက္သည္။

       “ ၅၀ က်ပ္ ထဲပါ ၊ ဝယ္ပါ ”

       ေတာင္းပန္သလိုလို ၊ အမိန္႔ေပးသလိုလို အသံႏွင္႔ ဘိုးေတာ္ေယာင္ေယာင္ ပုဂၢိဳလ္က ဆိုလာ၏။ ဒီေခတ္ ဒီအခါမွာ ၅၀ က်ပ္ ဆိုေသာ ေငြနဲ႔ ေရာင္းေသာ ေဗဒင္ေဟာ စာတမ္း တစ္ေစာင္ရဲ႕ မွန္ကန္မႈကို သူပိုျပီး သံသယ ျဖစ္မိေစသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေငြ ၅၀ ေလာက္နဲ႔ ဘာမွ ဆက္မေျပာခ်င္ေတာ႔၍ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ေငြ ၅၀ ကို ထုတ္ယူျပီး ထိုပုဂၢိဳလ္ကို ကိုယ္႔ထက္ၾကီးသူ တစ္ေယာက္ကို ေလးစားမႈမ်ိဳးျဖင္႔ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ေပးလိုက္သည္။ သူ ေပးေသာ ေငြကို ထိုပုဂၢိဳလ္က လွမ္းယူျပီး လက္ထဲမွ စာအိတ္ အညိဳညစ္ညစ္ တစ္ခုကို လွမ္းေပးသည္။ ၅၀ တန္ ေဗဒင္ ေဟာစာတမ္း တစ္ေစာင္ရဲ႕ စာအိတ္ ခပ္ညစ္ညစ္ကို ၾကည္႔ျပီး သူ စိတ္ပ်က္သြားသည္။

       “ သြားကြာ ”

       ဆိုျပီး လႊင္႔ပစ္ရန္ လက္ထဲမွ ေဗဒင္ စာရြက္ေလးကို သူ စိတ္ကူးျပီးမွ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို သတိရသြားေသာ စိတ္ျဖင္႔ ေနာက္ကို လွည္႔ၾကည္႔သည္။ အခုမွ လွည္႔ထြက္သြားေသာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ခပ္ေဝးေဝး မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုေသာ အားနာစိတ္ျဖင္႔ သူ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို မျမင္ရေတာ႔။ သူ အလြန္ အံ့ၾသသြား၏။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္မွာ ကြင္းျပင္မွ်သာ ၊ ဘယ္ကိုမွ ေကြ႕ပတ္ ဝင္သြားႏိုင္စရာ ေနရာ မရွိ။ အံ့ၾသမႈျဖင္႔ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုး ထံုေဝသြားသည္။

       လက္ထဲမွ ေဗဒင္ စာရြက္ေလးကို လႊင္႔ပစ္ဖို႔ထက္ သူလက္ထဲမွာ ပိုမိုျမဲျမံလာသလို စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနမိသည္။ မျမင္ႏိုင္ေသာ စြမ္းအားတစ္ခုက သူ႕ကို ဒီစာအိတ္ကို ဖြင္႔ေစရန္ ဆြဲေဆာင္ေနသလို ခံစားရ၏။ လက္ထဲမွ လြတ္ထြက္ဖို႔ထက္ လက္ထဲမွာ ပိုမို ေစးကပ္လာ သကဲ႔သို႔ ခံစားရေလသည္။  ညာလက္မွာ ကိုင္ထားေသာ စာအိတ္ေလးဆီသို႔ ဘယ္လက္က ေရာက္လာျပီး စာအိတ္ညိဳညိဳတို႔ ထံုးစံအတိုင္း စာရြက္ကို ေဘးဘက္မွ ထိုးထည္႔ကာ အိတ္ပိတ္ထားေသာ အရာကို ခြာလိုက္မိသည္။ တိက်ေစးကပ္ေသာ ေကာ္မ်ိဳးမဟုတ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေစးကပ္ကပ္ရယ္မွ်ႏွင္႔ အလြယ္တကူ ပြင္႔ဟ သြား၏။

       ျမင္ေနရတဲ႔ ကြင္းျပင္ေတြ အားလံုးကေတာ႔ တံလွ်ပ္ေတြနဲ႔ လွ်ပ္ေျပးေနသည္။ အပူေငြ႔တို႔က ေရပူေတြကို မီးျမိွဳက္ျပီး ၊ ေလပူေတြက လက္လွမ္းမွီသမွ်ကို ျဖန္းပက္သည္။ မီးန႔ဲ မထိပဲ အေငြ႔နဲ႔ ေလာင္ျမိွဳက္ခံရေသာ မ်က္စိေအာက္က အရာေတြကို လွမ္းေငးရင္း စာအိတ္ညိဳညိဳထဲကို လက္ညိႈးနဲ႔ လက္ခလည္ကို ထည္႔ကာ ေဗဒင္ေဟာစာတမ္းကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ စာအိတ္ကို လႊင္႔ပစ္မယ္ ၾကံျပီးမွ ခုနကလိုပဲ ေတြေဝ တြန္႔ဆုတ္ျပီး မလႊင္႔ပစ္ေတာ႔ဘဲ ေလပူကို ကာကြယ္ဖို႔ ဝတ္ထားတဲ႔ အေပၚအက်ႌလက္ရွည္ ဖလန္ထည္ အတြင္းဘက္က အိတ္ထဲ ေခါက္ထည္႔လိုက္ျပီး လက္ထဲက စာကို ျဖန္႕ဖတ္လိုက္သည္။

       စိတ္မပါ တပါျဖင္႔ စာဖြင္႔ဖတ္လိုက္ေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ပထမစာေၾကာင္းကို ဖတ္အျပီးမွာ စိတ္ဝင္စားမႈျဖင္႔ ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္း ဖတ္ျပီးေတာ႔ ပါးစပ္မ်ားပါ ဟသြားမိသည္။ ျပီးေတာ႔ ေနာက္တစ္ေၾကာင္း ေနာက္တစ္ေၾကာင္း ဖတ္အျပီးမွာေတာ႔ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုး နတ္ကိုင္ခံရသူလို တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာခဲ႔သည္။ စာရြက္ကို ကိုင္ရင္း ထိုင္ေနလွ်က္နဲ႔ အေမာေဖာက္လာသူလို သူ႕ အသက္ရွဴသံေတြက ျပင္းထန္လာျပီး ထိုင္ရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။

       တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေသာ ေျခလက္မ်ားႏွင္႔ ေမာဟိုက္ေနေသာ သူ႕ရင္ဘတ္က သူ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ားကိုပါ ဂနာမျငိမ္ ျဖစ္လာေစသည္။ သူ ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႔မိ၏။ နႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ ေရက ပိုငတ္လာသလို ႏႈတ္ခမ္း အစံုကို သပ္လိုက္မိသည္။ ျပီးေတာ႔ တစ္ခုခုကပဲ သူ႔ကို တြန္းထိုး ေခၚငင္သြားသလို တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ သူထြက္ခြာ သြားေတာ႔သည္။ တုန္ခါေနတဲ႔ သူ႕လက္ထဲက ေဗဒင္ ေဟာစာတမ္းေလး က်က်န္ေနခဲ႔တယ္ ဆိုတာ သူ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင္႔ သတိမထားခဲ႔မိေတာ႔ဘူး။ စာရြက္ေလးကေတာ႔ သူထိုင္ေနခဲ႔တဲ႔ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွ ျငိမ္သက္စြာ က်န္ေနခဲ႔၏။

       “ ယခုစာကို လက္ခံရေသာ သင္သည္ လြန္စြာမွ ကံထူးျခားသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ယေန႔မွ စ၍ ေနာက္ထပ္ သံုးရက္ေျမာက္ေသာ ေန႔တြင္ မိုးသည္းထန္စြာ ကမၻာအဝွမ္း၌ ရြာအံ့။ ထိုမိုးသည္ ေသာက္သူတိုင္းကိုသာ မက အသားေပၚ အက်ခံရယံုမွ်ႏွင္႔ပင္ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူးသြပ္ သြားေစႏိုင္ေသာ “ မိုးခါး ” ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုမိုးသည္ ခုနစ္ရက္ တိုင္တိုင္ ရြာသြန္းအံ့။ ေသာက္ေရ ၊ သံုးေရ ရွားပါးေနေသာေၾကာင္႔ မိုးခါးရြာေသာ အခါမွာ လူတိုင္းသည္ ေပ်ာ္ရႊင္လြန္း၍ မိုးေရ၌ ထြက္ကာ ေသာက္သံုးရင္း မိုးေရကို အားပါးတရ ခ်ိဳးမိၾကအံ့။ ထိုအခါ တကမၻာလံုး၌ ရွိေသာ လူမ်ား အားလံုး ရူးသြပ္ သြားၾကအံ့။

       သို႕ေသာ္ ရူးသြပ္သူမ်ားမွာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြပ္သူမ်ား မဟုတ္ဘဲ။ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူးသြပ္ သြားယံုမွ်သာ ျဖစ္၏။ ယခုမိုးခါး၏ ထူးျခားခ်က္မွာ လူေတြသည္ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူးသြပ္ယံုမွ် ရူးသြပ္ျခင္းသာမက သူတို႔၏ ေန႔စဥ္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကျဖစ္ေသာ လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ားကိုလည္း သတိလစ္ ေမ႔ေလ်ာ႔ျခင္း မရွိဘဲ သာမာန္ဆက္လုပ္ကာ ဆက္လက္ လည္ပတ္သြားၾကေပလိမ္႔မည္။ 

       သူခိုးကလည္း သူခိုး အလုပ္ လုပ္ေပလိမ္႔မည္ ၊ ရဲကလည္း ရဲအလုပ္ လုပ္ေပလိမ္႔မည္ ၊ တရားသူၾကီးကလည္း တရားသူၾကီး အလုပ္ လုပ္ေပလိမ္႔မည္ ၊ ေက်ာင္းဆရာကလည္း စာသင္ျခင္း အလုပ္လုပ္ေပလိမ္႔မည္ ၊ ေစ်းသည္ကလည္း ေစ်းေရာင္းေပလိမ္႔မည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ လူသားအားလံုး ရူးသြပ္သြားေသာ္လည္း ကမၻာၾကီးက ဆက္လက္ လည္ပတ္သြားႏိုင္ေပသည္။ ထစ္ေငါ႔ ၊ ရပ္တန္႔ ၊ ပ်က္ယြင္းမႈ လံုးဝ ျဖစ္ေပၚျခင္း မရွိ။

ထိုသို႔ ရြာေသာ မိုးခါးေၾကာင္႔ ရူးသြပ္မႈကို ေရွာင္ရွားရန္ နည္းလမ္း တစ္ခုသာ ရွိသည္။ ထိုအရာကား ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ေသာက္သံုးေရႏွင္႔ စားရန္သီးသစ္မ်ားကို ခုႏွစ္ရက္စာ စုေဆာင္းကာ ရြာေတာ္ရွင္ ေနာက္ဘက္ရွိ ေတာင္ထြတ္ေပၚရွိ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ ေအာင္းေနကာ မိုးခါးကို မေသာက္မိ ၊ မခ်ိဳးမိ ၊ မိမိအသားအေရအကို မထိမိေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔သာ ျဖစ္ေလသည္။ ခုနစ္ရက္ မိုးခါးရြာသြန္း ျပီးေသာအခါ ဤကမၻာေလာက၌ သင္မွ လြဲ၍ ရူးသြပ္ျခင္း ကင္းမဲ႔ေသာ လူမရွိေခ်ေတာ႔ေပ။

       သို႔ေသာ္. . . . . . ”

       ဟု ဆိုကာ စာရြက္ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာက အဆံုးသတ္သြားေလသည္။ တစ္ဘက္ စာမ်က္ႏွာကို လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဗလာ။ ဘာမွ ဆက္လက္ ေရးသားထားျခင္း မရွိေတာ႔ေပ။



       သူသည္ အိမ္ကို ဂမူးရွဴးထိုးႏွင္႔ ျပန္လာ၏။ လမ္းတြင္ ေတြ႕သမွ် လူေတြ အားလံုးကိုလည္း ေနာက္သံုးရက္ေနရင္ လူေတြ အားလံုးကို ရူးသြပ္သြားေစႏိုင္ေသာ မိုးခါး ရြာသြန္းမည္႔အေၾကာင္းကို လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေျပာခဲ႔သည္။ ထို႔အတူ ဒါကို ေရွာင္ဖို႔က မိုးေရမထိႏိုင္ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ သြားေအာင္းေနဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း သူ ေျပာခဲ႔သည္။

       သို႔ေသာ္ သူေျပာခဲ႔သမွ် လူေတြမွ တခ်ိဳ႕က သူ႕ကို ရူးသြပ္သြားသူ တစ္ေယာက္လို ေလွာင္ရယ္ၾက၏။ တခ်ိဳ႕က သူ႕ကို ပူျပင္းလွေသာ ရာသီဥတုေၾကာင္႔ စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားျပီဟု အသနား ပိုၾက၏။ တခ်ိဳ႕က သူ႕ကို စိတ္ ေအးခ်မ္းေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ၾက၏။ ဒါေပမဲ႔ သူကေတာ႔ မိုးခါး ရြာမယ္ ၊ ျပင္ဆင္ထားၾကပါ ဆိုေသာ စကားကိုသာ တြင္တြင္ေျပာေနေလေတာ႔သည္။ ဘယ္သူ႔မွ သူ႕ကို အေရးမလုပ္ၾက။ ေနာက္ဆံုးသူ တစ္ခု သတိရသည္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ ေျပးေလ၏။

        “ ဆရာေတာ္ ဘုရား ၊ ေနာက္ သံုးရက္ ဆိုရင္ မိုးခါးမိုး ရြာသြန္းျပီး ေသာက္မိသမွ် ၊ ခ်ိဳးမိသမွ် လူေတြ အားလံုး ရူးသြပ္သြားၾကပါလိမ္႔မယ္ ဘုရား။ ဒါေၾကာင္႔ မိုးခါးနဲ႔ လႊတ္ကာ ေတာင္ထြတ္ေပၚက ေက်ာက္ဂူေလးထဲမွာ ခိုေအာင္းမွ အဆင္ေျပပါ႔မယ္ ဘုရား။ အရွင္ဘုရား စီစဥ္ေပးပါ ဘုရား။ ”

       သူ ဒီလို ေလွ်ာက္တင္ေတာ႔ သူ႕ကို သနားဂရုဏာသက္စြာနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဘုရားနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက လူေတြက ဝိုင္းၾကည္႔ၾက၏။

       “ စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ထားပါ ဒကာေတာ္ ၊ မိုးေခါင္တယ္ ဆိုေပမဲ႔ မိုးေခါင္တိုင္္းလည္း မိုးခါးက မရြာပါဘူး။ ဒကာေတာ္ ဟိုးအရင္က ကိစၥေတြကို ယံုတမ္း စကား ျဖစ္ျပီး စိတ္ထဲ စြဲမေနပါနဲ႔။ စိတ္ေလ်ာ႔ျပီး စိတ္ေအးေအး ထားပါ ဒကာ ”

       “ မဟုတ္ပါဘူး ဘုရား ၊ တပည္႔ေတာ္ တကယ္ကို ဖတ္ခဲ႔ ၊ သိခဲ႔တာပါ။ ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳတင္ကာကြယ္ ထားသင္႔တယ္ မဟုတ္လား ဘုရား။ အားလံုးကို အသိေပးျပီး ျပင္ဆင္ထားသင္႔ပါတယ္ ဘုရား ”

       “ စိတ္မပူပါနဲ႔ ဒကာရယ္ ၊ မိုးခါးဆိုတာ ဒီေခတ္မွာ ရြာဖို႔ ထံုးစံ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ဒကာ စိတ္ေအးသြားေအာင္ ဘုန္းၾကီး ေဖာ္ထားတဲ႔ သည္းေျခေဆးေလး စားလိုက္ပါဦး။ ဟဲ႔. . . သာေဒြး ၊ ငါ႔ စာဖတ္ခန္းက စတုမဓူဘူးနဲ႔ ထည္႔ထားတဲ႔ ေဆး သြားယူစမ္း ”

       “ တပည္႔ေတာ္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဘုရား ၊ တကယ္ကို သိခဲ႔ရလို႔ ေလွ်ာက္တာပါ ဘုရား ”

       “ နည္းနည္းေတာ႔ စားလိုက္ပါ ဒကာ ၊ သည္းေျချငိမ္သြားရင္ သက္သာသြားမွာပါ ”

       “ မဟုတ္ဘူး ဘုရား ၊ မဟုတ္ဘူ။ အား . . . . တပည္႔ေတာ္ ေျပာတာကိုလည္း ဘယ္သူမွ မယံုၾကေတာ႔ပါလား ”

       ေျပာလည္းေျပာ ၊ ေအာ္လည္း ေအာ္ရင္း သူ ဂမူးရွဴးထိုး ေျပးထြက္လာခဲ႔သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွ လူမ်ား အားလံုးက သူ႕အား သနားစရာ ေကာင္းေသာ မ်က္ဝန္းအစံုျဖင္႔ ၾကည္႔ကာ စုတ္သပ္ေနၾကသည္။ သူ နားမလည္ႏိုင္ေတာ႔။ တကယ္ဆို႔ ဒီလူေတြကို သူက ျပန္သနားရမွာ မဟုတ္လား ၊ သူတို႔ ဘာမွ မသိၾက၍ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ သံုးရက္ ဆိုရင္ မုိးခါးမိုး ရြာေပေတာ႔မည္ ၊ လူေတြ အားလံုး မိုးခါးေၾကာင္႔ ရူးသြပ္ေပ ကုန္ေတာ႔မည္။ သူ အားလံုးကို အသိေပးသည္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္သူမွ သူေျပာတာကို နားမေထာင္ၾကေခ်။

       “ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ ၊ ငါေျပာတာကို သူတို႔ မယံုၾကဘူး။ ငါ တကယ္ကို ဖတ္ခဲ႔ရတာ ၊ အို. . ငါ ေျပာတာ သူတို႔ ယံုယံု မယံုယံုကြာ ၊ သူတို႔ မယံုလည္း ငါ႔ဖာသာပဲ ျပင္ဆင္ထားမယ္။ မိုးခါးရြာျပီး တစ္ပတ္ေနလို႔မွ ဂူျပင္ကို ျပန္ထြက္လို႔ ဘယ္သူ႕မွ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္လည္း ဘာျဖစ္လဲ။ တကယ္လို႔ မိုးခါးဆိုရင္လည္း ငါ႔ အတြက္ ျပင္ဆင္ျပီးသား ျဖစ္တာေပါ႔ ”

       သူ ဒီလိုစဥ္းစားျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ေနရာမွ ရင္ေကာ႔ကာ ဆတ္ခနဲ ထလိုက္ေလေတာ႔သည္။



       ေနာက္ေန႔က စျပီး သူ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ တစ္ပတ္ အတြက္ လိုမယ္ ထင္ေနတဲ႔ အသံုးအေဆာင္ေတြ အားလံုးကို ထုပ္ပိုးျပီး ေတာင္ထြတ္ထိပ္ရွိ ေက်ာက္ဂူေပၚကို သယ္ယူ၏။ တစ္ပတ္စာ ဆန္ ၊ မီးေသြး ၊ ထင္း ႏွင္႔ ငါးေျခာက္ ငါးျခမ္းမ်ားကို စုေဆာင္းသယ္ယူသည္။ တစ္ပတ္စာ ေသာက္သံုးေရကိုေတာ႔ တစ္တြင္းတည္းသာ ေရထြက္တြင္း အျဖစ္ က်န္ေနခဲ႔ေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ခပ္ယူခြင္႔ ရေစရန္ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္သည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း သူ႕ကို သနားဖြယ္ရာေကာင္းေသာ လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ဂရုဏာသက္စြာ ၾကည္႔ရင္း “ ဒကာ စိတ္ အလိုရွိသေလာက္သာ ခပ္ယူပါ ” လို႔ မိန္႔ၾကားကာ ေက်ာင္းေပၚသို႔ တတ္သြားေလေတာ႔သည္။

       ဆရာေတာ္ ေျပာတာကို သူ႔စိတ္ထဲမွာ နာက်င္ခံစားရေသာ္လည္း ဘယ္သူ႔မွ မယံုေတာ႔ေသာ သူ႔စကားအတြက္ သူျပန္လည္ကာ ေျဖရွင္း မေနခ်င္ပါ။ မနက္ျဖန္ခါက်ရင္ပဲ မိုးခါးမိုးက ရြာခ်ေပေတာ႔မည္။ ဒီအခ်ိန္က်မွ ဘယ္သူက မွန္တယ္ ဘယ္သူက မွားတယ္ ဆိုတာ ရုပ္လံုးေပၚလာေပေတာ႔မည္။ ယခုေန အခါကေတာ႔ မိုးေကာင္းကင္ တစ္ခုလံုးမွာ ေတာက္ပ ပူျပင္းျပီး မိုးရိပ္မိုးေတာင္ ဆိုတာ ေဝလာေဝး ျဖစ္ေနေလေတာ႔ ဘယ္သူကမ်ား သူ ေျပာတာကို ယံုပါ႔မလဲ။ ရတယ္ ျပႆနာ မရွိဘူး အခ်ိန္က စကားေျပာသြားလိမ္႔မည္။

       ဆရာေတာ္ရဲ႕ ခြင္႔ျပဳခ်က္ ရတာနဲ႔ သူ ေတာင္ထြတ္ေပၚက ေက်ာက္ဂူေပၚကို တြန္းတင္ထားတဲ႔ စည္ပိုင္းထဲကို ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေရတြင္းမွ ေရကို ငင္ယူကာ မဖိတ္မစင္ ရေလေအာင္ ဂရုစိုက္ျပီး သယ္ယူေလသည္။ သူ႔ကိုသာ အခြင္႔ထူးခံျပီး ဆရာေတာ္က သယ္ယူခြင္႔ျပဳေပတာ တျခားသူမ်ားကို ေသာက္သံုးေရအတြက္သာ ခြဲတမ္းျဖင္႔ ဆရာေတာ္က သယ္ယူခြင္႔ျပဳတာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ သူ ဘာမွ မေျပာေတာ႔။ သူလုပ္ရမည္႕ အလုပ္က မနက္ျဖန္ မိုးခါးရြာလွ်င္ သူ႔အတြက္ လံုျခံဳေသာ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ တစ္ပတ္စာ အစာေရစာ အျပည္႔အဝနဲ႔ ေရာက္ေနေစရန္ပဲ ျဖစ္သည္။ တျခားသူေတြ သူ႕ကို ဂရုဏာသက္ေနၾကေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို သူ လံုးဝ လ်စ္လ်ဴရႈ လိုက္ေတာ႔သည္။

       မနက္ . . . . .

       ေန႔လည္. . . .

       ညေန. . . . .

       ေနဝင္. . . .

       ည. . .

       မိုးစံုးစံုးခ်ဳပ္ေတာ႔မွ သူ႔ရဲ႕ တစ္ပတ္စာ အစားအစာ နဲ႔ ေရ သယ္ယူေရးကိစၥမ်ား ျပီးသြားေတာ႔သည္။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ သူ႔အတြက္ အိပ္စက္ရန္ ေနရာ လုပ္ထားေသာ ေနရာေလးမွာ သူ ေခါင္းခ်လိုက္တာနဲ႔ သံုးရက္လံုးလံုး စိတ္ေရာ ၊ ကိုယ္ပါ ပင္ပန္းထားေသာ စိတ္ေၾကာင္႔ သူ လံုးဝ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ဘာဆိုဘာမွ မသိဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ႔သည္။



       အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ သူ သတိတစ္ခ်က္ ရလိုက္ေတာ႔ သူ အလြန္ကို ေအးစိမ္႔ လာ၍ ျဖစ္၏။ ရုတ္တရက္ မ်က္လံုးမ်ားက ပင္ပန္းမႈေၾကာင္႔ ဖြင္႔မရေသး။ အနည္းငယ္ ပုတ္ခတ္လို္က္ျပီးမွ သူ ၾကိဳးစား မ်က္လံုး ဖြင္႔လိုက္ေတာ႔ သူ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက ေက်ာက္ဂူအတြင္းမွာ ဆိုတာကို ျပန္မွတ္မိလာခဲ႔သည္။ သူထဖို႔ ၾကိဳးစားေတာ႔ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးက ကိုင္ရိုက္ခံထားရသလို နာက်င္ေနသည္။

       “ အား . . . ကၽြတ္. . .  ကၽြတ္ . . .  ကၽြတ္. . ”

       သူ စုတ္သပ္ျပီးမွ အနည္းငယ္ လူးလြန္႔ကာ ရုန္းထလာခဲ႔သည္။ ေက်ာက္ဂူ အျပင္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ က်ဥ္းေျမာင္းေနတဲ႔ သူ႕မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္ သြားေလေတာ႔သည္။ ပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း အာေမဋိတ္သံ ထြက္က်သြားသည္။

       “ ဟာ . . . အျပင္မွာ မိုးေတြ ရြာေနျပီ ”

       ရုတ္တရက္ သူေပ်ာ္သြားျပီး မိုးေရထဲကို ေျပးထြက္ဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ ေနာက္မွ ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားကာ . .

       “ ဟင္. . . ဒီမိုးေတြက ေဗဒင္ ေဟာစာတမ္းထဲက အတိုင္းဆိုရင္ မိုးခါးေတြေပါ႔ ၊ ဟုတ္တယ္ ဒါ မိုးခါးေတြပဲ။ ေသာက္သမွ် ခ်ိဳးသမွ် လူေတြကို ရူးသြပ္ေစႏိုင္တဲ႔ မုိးခါးေတြပဲ။ ငါ ကံေကာင္းလို႔ပါလား။ ငါ အျပင္ကို ထြက္မိေတာ႔မလို႕ ”

       ဟု သူ႕ဖာသာ ျပန္လည္ သတိေပးရင္း အျပင္မွာ ေစြေနတဲ႔ မိုးကို ၾကည္႔ကာ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ ေလေတာ႔သည္။

       အျပင္မွာ မိုးကလည္း သည္းလြန္းလွသည္။ ခပ္စိပ္စိပ္ကို အဆက္မျပတ္ ရြာခ်သည္။ သူ႕ေနရာမွာ ျမင္ကြင္းက ေတာင္ထြတ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ အားလံုးကို အေပၚစီးမွ လွမ္းျမင္ခြင္႔ ရေလသည္။ ကာလအတန္ၾကာေအာင္ မိုးေခါင္ ေရရွားကာ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔မႈကို ခံစားထားရေသာေၾကာင္႔ လူအားလံုး ညိႈးႏြမ္းခံစား ေနရေသာေၾကာင္႔ ေအးျမစြာ ျဖန္းပက္လာေသာ မိုးေရမ်ားၾကားမွာ အေပ်ာ္လြန္ၾကကာ ေနရာ အႏွံ႔ မိုးေရထြက္ခ်ိဳး ေနၾက၏။ တြင္းေရ ခပ္ဖြယ္ဖြယ္ကို ေသာက္ေနၾကရာမွ မိုးေရခ်ိဳကို ေသာက္ၾကဖို႔ အိမ္ရွိ ေသာက္ေရအိုးမ်ားကို လွယ္ၾက၏။ ခ်က္ျပဳတ္ရန္ အတြက္ သံုးေရ စဥ့္အိုးမ်ားကို ျဖည္႔တင္းၾက၏။

       သူတို႔၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရွားပါးေသာ အရာတစ္ခုကို ရရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ေက်နပ္မႈမ်ားကသာ အထင္းသား ျဖစ္ေပၚေန၏။ သူ ေျပာခဲ႔ေသာ မိုးခါး ဆိုတာလည္း ထိုသူတို႔ စိတ္ထဲမွာ လံုးဝကို ရွိပံု မရ။ မိုးေရထဲမွာ ေယာက်္ား ၊ မိန္းမ ၊ လူၾကီး ၊ လူငယ္ ၊ ကေလး မက်န္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ မိုးေရခ်ိဳးၾကသည္။ မိုးေရခံၾကသည္။ ေသာက္သံုးၾကသည္။ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ မိုးခါး ဆိုတာ မရွိ ၊ မယံု ၊ မသိ ၊ မထင္ၾက။ လြတ္လပ္လြန္းစြာ မိုးခါးကို ခ်ိဳးေနသူမ်ား ၊ ေသာက္သံုးေနသူမ်ားကို ၾကည္႔ကာ သူ အလြန္ ဝမ္းနည္းမိသည္။ သူ မေျပာဘူး မဟုတ္ ၊ သူ ေျပာလ်က္နဲ႔ပင္ အားလံုးက မိုးခါးေရမ်ား သံုးစြဲ မိျပီး မၾကာမွီ အခ်ိန္မွာ ရူးသြပ္ ေပေတာ႔မည္။

       မိုးခါးကား သည္းလြန္းလွသည္ ဆိုတာထက္ အဆက္မျပတ္ ရြာသြန္းသည္။ လႏွင္႔ခ်ီကာ ပူျပင္းသမွ်ကို အတိုးခ်ကာ ရြာသြန္းသည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ရြာသည္။ မိုးခါးက ရပ္သြားသည္ ဟူ၍ မရွိ။ အခ်ိန္ျပည္႔ မိုးေစြ ေနတတ္သည္။ သည္းထန္းစြာ ရြာျခင္း ႏွင္႔ ခပ္ဖြဲဖြဲ ရြာျခင္း သာကြာျခားေပမည္။ လံုးဝ မုိးအရြာရပ္ကာ တိတ္သည္ဟူ၍ မရွိ။ ဒါေၾကာင္႔ သူသည္လည္း တစ္ရက္လည္း အျပင္မထြက္ႏိုင္ ၊ ႏွစ္ရက္လည္း အျပင္မထြက္ရ ၊ သံုးရက္ေျမာက္ေတာ႔လည္း ေက်ာက္ဂူထဲမွ အျပင္ကို ေငးလ်က္ ၊ ေလးရက္ေျမာက္ေတာ႔လည္း ျပင္ပကို ေမွ်ာ္လ်က္ ၊ ငါးရက္ . . . ေျခာက္ရက္ . . .

       ခုနစ္ရက္ ေန႕ ညေနေစာင္းေပမဲ႔ မိုးခါးကေတာ႔ အရြာ မပ်က္ေသးပါဘူး။ ေစြျမဲ ေစြလ်က္။ သူ႔မွာ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ ေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔ အစားအစာႏွင္႔ ေသာက္ေရက ခုနစ္ရက္စာသာ ယူထားသည္႔အတြက္ ဒီညေန အတြက္သာ လံုေလာက္ေတာ႔သည္။ ဒါေပမဲ႔ အခုထိ အျပင္မွာ မိုးခါးက အရြာမပ်က္ေသး။ သူလည္း ခုနစ္ရက္လံုးလံုး ေက်ာက္ဂူထဲမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ရေလသည္။ မနက္ျဖန္ မိုးခါးစရြာရာမွ စေရတြက္ရင္ ရွစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔။ မနက္ျဖန္ မိုးခါးကေရာ တိတ္မည္လား သူလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာႏိုင္။ စဥ္းစားရင္း ေတြးရင္း သူ စိတ္ေမာစြာျဖင္႔ ေခါင္းခ်ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ႔သည္။



       ျဖတ္ခနဲ သူႏိုးေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး သာသာယာယာႏွင္႔ ငွက္ကေလးေတြ ေတးဆိုသံကို သူ ၾကားလိုက္ရ၏။ သို႔ေသာ္ သူ အိပ္ေနရာမွ မထေသး။ မ်က္လံုးကိုလည္း ဖြင္႔မၾကည္႔ရေသး။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ အရင္က ထက္ေတာ႔ သာလြန္ ထူးျခားေနတယ္ လို႔ ထင္ေနမိသည္။ ဘာေတြက ထူးျခားေနတာလည္းေတာ႔ သူမသိ။ သူၾကားေနရေသာ အသံမ်ားက ထူးျခားေနသလို ထင္ေနမိသည္။

       အိပ္ေနရာမွ မ်က္လံုး ဖြင္႔ကာ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အျပင္မွာ ခုနစ္ရက္ဆက္တိုက္ ရြာထားတဲ႔ မိုးခါးက တိတ္သြားေခ်ျပီ။ သူ ဆတ္ခနဲ ထကာ ေက်ာက္ဂူအျပင္ကို ထြက္ၾကည္႔လိုက္၏။ ဟုတ္တယ္ တကယ္ကို မိုးခါး တိတ္သြားေခ်ျပီ။ သူ ေပ်ာ္သြားသည္။ ျပီးေတာ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ျပီး ဝမ္းနည္းသြားမိသည္။ မိုးခါးရြာမည္ ဆိုေသာ ေဗဒင္ေဟာစာတမ္းက မွန္ကန္ခဲ႔လို႔ သူ အလြတ္ေရွာင္ႏိုင္တာကို သူ ဝမ္းသာတာ ျဖစ္ျပီး သူ ဝမ္းနည္းတာကေတာ႔ သူ ၾကိဳတင္ သတိေပးခဲ႔ေပမဲ႔ တျခားေသာ သူမ်ားက မလိုက္နာခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ အခု သူရပ္ရြာမွ သူမ်ား ဘယ္လို ေနသလဲ ဟု သူ ရုတ္တရက္ စဥ္းစားမိသြားသည္။

       သူဝတ္ေနက် ဖလန္ထည္ လက္ရွည္အက်ႌကို ေကာက္ဝတ္ျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ ေက်ာက္ထြတ္ေပၚမွ ဆင္းကာ သူတို႔ ေနထိုင္ရာ ေနရာသို႔ သူ လွမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ သူ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ႔သမွ်မွာ အရာရာဟာ ထူးဆန္းေနသလို ခံစားရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ႔ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းလည္း မဟုတ္။ က်ယ္ေလာင္ ေပါက္ကြဲေနျခင္းလည္း မဟုတ္။ ၾကားေနက် အသံေတြကသာ တစ္ခုခု ထူးျခားေနတာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

       ထူးဆန္းလြန္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သူ ျဖတ္သန္းလာမိေသာေၾကာင္႔ ေဗဒင္ ေဟာစာတမ္းေလးကို ျဖန္႔ဖတ္ျပီး သူ ထိုင္ေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေနရာေလးကိုေတာင္မွ သူ သတိမထားမိေတာ႔။ ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီေနရာမွာ သူ လြတ္က်ခဲ႔လို႔ ခုနစ္ရက္တိုင္တိုင္ မိုးခါးေရေတြ မိထားျပီး ေရစိုကာ ရိရြဲေနေသာ ေဗဒင္စာရြက္ေလးကို သူ တတ္နင္းမိသြားကာ ေၾကမြ စုတ္ျပဲသြားတယ္ ဆိုတာလည္း သူ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။

       သူ ေနထိုင္ရာ ရပ္ရြာထဲ ေရာက္ေတာ႔ လူေတြက အရင္လိုပဲ သူတုိ႔ လုပ္ေနၾက လုပ္ငန္းခြင္ကို ဝင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾက၏။ သို႔ေသာ္ အားလံုးက သူ႕ကို လံုးဝ မွတ္မိပံု မေပၚ။ သူတို႔ဖာသာပဲ လုပ္စရာ ရွိတာ တိတ္တဆိတ္ လုပ္ေနၾကသည္။ သူ ဝယ္စားေနၾက အေၾကာ္သည္ကလည္း အေၾကာ္သာ ထိုင္ေရာင္းေနသည္ သူ႕ကို အရင္ကလို လွမ္း မႏႈတ္ဆက္ ၊ သူ႕ကို သိပံုမေပၚ။ သူ႕အိမ္ေဘးမွ လင္မယားကလည္း သူ႕ကို မွတ္မိပံုမရ။ လမ္းထိပ္က သူ စားေနၾက ကြမ္းယာဆိုင္ကလည္း သူ႕ကို သိပံု မရ။ အားလံုးက သူ႕ကို လူသစ္ တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံကာ ၾကည့္ေနၾကသည္။

       “ ကိုအုန္း အလုပ္ သြားေတာ႔မလို႔လားဗ် ”

       သူ႕အိမ္ေရွ႕မွ ေစ်းထဲမွာ ကုန္စံုဆိုင္ဖြင္႔ထားေသာ သူ႕အသိကို သူေခၚလိုက္မိသည္။ ထိုလူက သူ႕ကို လွည္႔ၾကည္႔သည္႔ သို႔ေသာ္ ထိုသူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ သူ႕ကို ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ မပါ။ ဘယ္သူပါလိမ္႔ ဆိုေသာ အၾကည္႔ႏွင္႔။ ေနာက္ေတာ႔ . . . ေနာက္တစ္ေယာက္ . . .

       ေနာက္တစ္ေယာက္ . . . .

       ေနာက္တစ္ေယာက္ . .

       အားလံုးက သူ႕ကို မွတ္မိပံု မရ။ သူတို႔ဖာသာ လုပ္စရာ ရွိေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို တာဝန္ မပ်က္ လုပ္ၾကရမည္ ဆိုေသာ ပံုစံမ်ားျဖင္႔ စီးေမ်ာ လည္ပတ္ေနၾကသည္။ သူ႕ ရင္ထဲမွာ မြန္းၾကပ္ ေလွာင္ပိတ္သလို ခံစားရသည္။

       “ ငါ႔ကို ဘယ္သူ႔မွ မမွတ္မိေတာ႔ဘူးလား ”

       “ ငါ႔ကို ဘယ္သူ႔မွ အေရးမစိုက္ေတာ႔တာလား ”

       “ ငါ႔ကို သူတို႔က လူရာ မသြင္းေတာ႔တာလား ”

       “ သူတို႔က ရူးသြားတာလား ၊ ငါက ရူးသြားတာလား ”

       သူ႕ဖာသာ အေမးမ်ားႏွင္႔ ရႈပ္ပြေနရင္း ရုတ္တရက္ သူ ေနရာတစ္ခုကို သတိရလိုက္သည္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ ေျပးေလေတာ႔၏။

       ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ႔ သူ႕အား ေသာက္ေရ လိုသေလာက္ ခပ္ခိုင္းခဲ႔ေသာ ဆရာေတာ္ကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ေသာက္ေရေလွာင္ရန္ အုတ္ကန္ ျပင္ေနေသာ ဒကာမ်ားႏွင္႔အတူ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ တလမ္းလံုး အေမာတေကာ ေျပးလာေသာ သူ႔အား ဆရာေတာ္က ဂရုဏာသက္စြာ လွမ္းၾကည္႔ျပီး ေမးလိုက္သည္။

       “ ဟဲ႔. . . ဒကာ ဘာျဖစ္လာတာတုန္း ”

       ေျပးလႊားလာရလို႔ ရင္ဘတ္ၾကီး တခုလံုး ဖားဖိုလို နိမ္႔ခ်ည္ ျမင္႔ခ်ည္ ျဖစ္ေနေပမဲ႔ သူ အနားမယူႏိုင္ ဆရာေတာ္ကို ဝတ္ျပဳရင္း . . .

       “ အရွင္ဘုရား ၊ တပည္႔ေတာ္ကို ဘယ္သူ႔မွ မမွတ္မိၾကေတာ႔ပါလား ဘုရား ”

       “ ေဟ ဘယ္ႏွယ္႔ကြဲ႕ ”

       “ အားလံုးက မိုးခါးေရေတြ ေသာက္မိ ၊ ခ်ိဳးမိျပီး ရူးသြပ္ကုန္လို႔မ်ား တပည္႔ေတာ္ကို မမွတ္မိၾကေတာ႔တာလား ဘုရား ”

       “ ေနပါဦး ဒကာရယ္ ၊ မိုးခါးမိုး ရြာတယ္ ဆိုတာေရာ တကယ္ ျဖစ္ႏိုင္ပါရဲ႕လား ”

       “ တကယ္ပါ ဘုရား ၊ မိုးခါး ခုနစ္ရက္ တိတိ ရြာမယ္ လို႔ တပည္႔ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္လိုက္ရတာပါ ဘုရား။ အခုလည္း ေဟာစာတမ္းထဲက အတိုင္း တကယ္ကို အျပင္မွာ ရြာခဲ႔ပါတယ္ ဘုရား ”

       “ မျဖစ္ႏို္င္တာ ဒကာရယ္ ”

       “ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။ အဲဒီလို ရြာမယ္ ဆိုတာကိုလည္း တပည္႔ေတာ္ အရွင္ဘုရားဆီကို လာျပီး ေလွ်ာက္ထားခဲ႔ပါတယ္ ဘုရား ”

       သူ႔ရဲ႕ စကားလည္း ဆံုးေရာ ဆရာေတာ္က သူ႔ေဘးနားမွာ ရွိေသာ သူ႕ဒကာမ်ားကို လွည္႔ၾကည္႔၏။ ျပီးေတာ႔ သူ႕ကို စိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင္႔ ၾကည္႔ကာ  . . . .

       “ ဒကာ ဘုန္းၾကီးကို လာေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္ ဆိုတာ တကယ္လား ဒကာရဲ႕ ”

       “ တကယ္ပါ ဘုရား။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္ေတာင္မွ တပည္႔ေတာ္ကို ေသာက္ေရ လိုသေလာက္ ခပ္ဖို႔ ခြင္႔ျပဳခဲ႔ေသးပါတယ္ ဘုရား ”

       “ ေၾသာ္. . . ဟုတ္လား ”

       “ တင္႔ပါ႔ ဘုရား ၊ အဲဒါ တပည္႔ေတာ္ပါပဲ ဘုရား ”

       “ ေအးပါကြယ္ ဒါေပမဲ႔ ဒကာရယ္ ၊ ဒကာ ဘယ္သူ ဆိုတာေတာင္မွ ဘုန္းၾကီး တကယ္ကို မသိဘူး ”

       “ ခင္ဗ်ာ ”

       သူ႔ႏႈတ္က အံ့ၾသျခင္း ၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း ၊ မယံုၾကည္ႏိုင္ျခင္း ၊ ေၾကာက္လန္႕ျခင္း ဆိုေသာ ခံစားမႈေပါင္းစံုတို႔ ခံစားမိျပီး အာေမဋိတ္ အျဖစ္ စကားလံုး တစ္ခုကိုသာ ထြက္ႏိုင္ေတာ႔သည္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔အတြက္ ဒီကမၻာဟာ ဘာမွ အေရးမပါေတာ႔သလို ခံစားလိုက္ ရေလေတာ႔သည္။



       “ အား . . . အေတာ္ကို ေလးတဲ႔ မသာပဲ။ ျပီးေတာ႔ နံတာကလည္း နံေသး။ ငါ႔ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ငါ ေျမခ်ေပးခဲ႔တဲ႔ မသာေတြ ဒီေလာက္ မ်ားလွျပီ ၊ တစ္္ခါမွ ဒီေလာက္ ေလးျပီး နံတဲ႔ မသာ မေတြ႕ဖူးဘူး ”

       ဒီေနရာေဒသမွာေတာ႔ သူက သုဘရာဇာလည္း ျဖစ္ ၊ ေခါင္းေရာင္းသူလည္း ျဖစ္ ၊  တြင္းတူး ၊ ေျမျမွဳပ္ျခင္း အလုပ္ကိုလည္း သူက လုပ္ကိုင္ေလသည္။ သူ႕ေနရာမွာ တျခား ဘယ္သူမွလည္း မရွိ။ သူ႕မွာ လက္ေထာက္လည္း မရွိ။ စာရင္းကိုင္လည္း မရွိ။ သူ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ က်န္းမာေရး ေကာင္းလွျပီး ဖ်ားနာေသမႈ နည္းလွေသာ သူတို႔ ေဒသမွာေတာ႔ သူ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ပင္ လံုေလာက္ခဲ႔၏။

       “ ၾကည္႔ဦး။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရူးသြပ္ျပီး ေပေရေနတဲ႔ အရူးလည္း မသိပါဘူး။ ေရမိုး မခ်ိဳးတာလည္း ဘယ္ေလာက္ ၾကာေနျပီလဲ မသိ။ ဒီရပ္ဒီရြာမွာလည္း တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး ၊ ဘယ္ဆီ ဘယ္ဌာနက ေရာက္လာတာလည္း မသိ ”

       သူက အေလာင္းကို ေဘးမွာ ခ်ထားရင္း ေျမျမွဳပ္ဖို႔ တြင္းကို အားစိုက္ကာ တူးေနသည္။ တူးလည္း တူး ၊ ေျပာလည္း ေျပာဆိုသလို တူးေျပာေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။

       “ ဘယ္က ေရာက္လာမွန္း မသိဘဲ ၊ ငါတို႔ ရပ္ရြာက လူေတြကို မသိဘဲ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ နာမည္ေတြ လိုက္ေခၚ ၊ သူ႕ကို မသိေတာ႔ သူကပဲ ငါတို႕ကို ရူးေနသလိုလို ေျပာေသး။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ . . ”

       တြင္းတူးတာကို သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ အနက္ ရလို႔ ထင္သည္။ ရပ္ကာ တြင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚသို႔ တတ္လာ၏။ ထို႕ေနာက္ အေလာင္းေကာင္ကို တြင္းထဲ ပစ္ခ်ဖို႔ ျပင္ဆင္ရင္း သူ႕စကားကို ဆက္လက္ ေရရြတ္သည္။

       “ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူ႕ကို လူေတြက မသိရပါ႔မလား ဆိုျပီးေတာ႔ စိတ္ပ်က္သြားတယ္ ထင္ပါတယ္ေလ ၊ ရြာထိပ္က ကညင္ပင္ၾကီးမွာ ၾကိဳးဆြဲခ် ေသသြားတယ္။ အင္း . . စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနေတာ႔လည္း သူ႕ခင္မ်ာ ဘယ္လိုလုပ္ အသိဆိုတာ ရွိပါေတာ႔မလဲေလ။ ကဲ . . . လာေလေရာ႔ . .   အလို. . . ဒါက ဘာမ်ားလဲ ”

       သုဘရာဇာၾကီးက အေလာင္းကို ေျမထဲခ်ဖို႔ အေလာင္းရဲ႕ ဖလန္ထည္ အက်ႌကို ကိုင္လိုက္ေတာ႔ ဖလန္ထည္ အက်ႌထဲမွ ခပ္မာမာေလးကို သတိထားမိသြား၏။ စူးစမ္းလို စိတ္မ်ားျဖင္႔ အေလာင္းေကာင္၏ အက်ႌအိတ္ထဲမွ ခပ္မာမာေလးကို ႏႈတ္ထုတ္လိုက္ေတာ႔ ခပ္ညိဳညစ္ညစ္ အေရာင္ျဖင္႔ စာအိတ္ေလး တစ္ေစာင္ ထြက္လာေလသည္။

       “ ၾသ . . စာအိတ္ေလ တစ္အိတ္ပါလား ၊ မွန္စမ္း အထဲမွာ ဘာေတြ ရွိပါလိမ္႔ ”

       သုဘရာဇာေတြရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း မသာကိုယ္ေပၚမွ ပါသမွ်ကို ႏွိဳက္ထုတ္ကာ ရွာေဖြေလ႔ ရွိ၏။

       “ ေအာင္မာ စာအိတ္ထဲမွာလည္း စာတစ္ေစာင္ပါလား ၊ ဘာေတြမ်ား ေရးထားပါလိမ္႔ ၊ အရူးသာ ဆိုတယ္ စာနဲ႔ ေပနဲ႔ပါလား ”

       ေျပာလည္းေျပာ ၊ စာကိုလည္း ျဖန္႔လိုက္ျပီး အေလာင္းေကာင္ကို ခဏေဘးမွာ ထားကာ စာကို ဖတ္လိုက္ေလသည္။

       “ သို႔ေသာ္. . . . 

       ထိုရူးသြပ္သြားေသာ သူမ်ားသည္ သင္႔အား လံုးဝ မွတ္မိေတာ႔မည္ မဟုတ္။ သူတို႔ အရူး အခ်င္းခ်င္းသာ မွတ္မိျပီး ဆက္ဆံၾကလိမ္႔မည္။ ထိုအခါ ဒီတေလာကလံုးတြင္ မရူးသူ ဆို၍ သင္သာလွ်င္ ရွိေသာ္လည္း အရူးမ်ားက သင္႔ကို မမွတ္မိေသာေၾကာင္႔ သင္သည္ စိတ္ႏွလံုး ပူေဆြးမႈ ျပင္းစြာ ျဖစ္အံ့။ ထိုေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုး သင္႔စိတ္ကို သင္ မထိန္းႏိုင္၍ ၾကိဳးဆြဲခ်ကာ ေသမိေပလိမ္႔မည္။ 

       ထိုသို႔ မျဖစ္ေစရန္ တားဆီးနည္းကေတာ႔ တစ္နည္းသာ ရွိေလသည္။ ထိုအရာကား သူတို႔ ေသာက္သံုးေရအျဖစ္ ခံယူထားေသာ ေသာက္မိ ၊ ခ်ိဳးမိရင္ ရူးသြပ္ေစႏိုင္ေသာ “ မိုးခါးေရ ” ကို ေသာက္သံုးရန္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ”

       စာဆံုးသြားေတာ႔ သုဘရာဇာၾကီးက စာကို လံုးေခ်ကာ အေလာင္းေကာင္ကို ေျမျမွဳပ္ဖို႔ တူးထားေသာ တြင္းထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ေလေတာ႔သည္။

       “ ေအာင္မာ. . အရူးကလည္း ဝတၳဳလိုလို ဘာလိုလိုေတာင္မွ ေရးျပီးေတာ႔ စာအိတ္ထဲမွာေတာင္မွ ထည္႔ထားေသးတယ္။ အရူးေတာ႔ အရူးပဲ ဘာအရူးလည္းေတာ႔ မသိဘူး ”

       ဟု ဆိုကာ လံုးေၾကကာ တြင္းထဲ က်ေနေသာ ေဗဒင္ေဟာစာတမ္းေလးေပၚသို႔ ဖလန္ထည္ အက်ႌစကို ကိုင္ကာ အေလာင္းေကာင္ကို ပစ္ခ်လိုက္ ေလေတာ႔သည္။ ျပီးေတာ႔ ေကာ္ျပားျဖင္႔ ေျမသားမ်ားကို ယူကာ အေလာင္းေကာင္ကို ေျမဖံုးရန္ တစ္ေကာ္ျပီး တစ္ေကာ္ ေကာ္ကာ . . . .

       ေကာ္ကာ . . .

       ေကာ္ကာ . . .



       တစ္ခါက . . .

       လတစ္စင္းဟာ ေျမျပင္ရဲ႕ အထက္ ခပ္ျမင္႔ျမင္႔ကေန ျပီးေတာ႔ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ကမၻာေျမေပၚသို႔ က်ကာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကြဲသြားသတဲ႔။ အဲဒီကြဲသြားတဲ႔ လရဲ႕ အပိုင္းအစေလးေတြ မ်ားစြာမွာ . . .

       တခ်ိဳ႕က အေမွာင္ထု နယ္ပယ္မွာ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေနၾက၏။

       တခ်ိဳ႕က ေတာက္ပတဲ႔ အလင္းေရာင္ ျပည္႔ဝေသာ နယ္ပယ္မွာ တတ္ၾကြ ေတာက္ပေနၾက၏။

       တခ်ိဳ႕က အေမွာင္တျခမ္း ၊ အလင္းတျခမ္းႏွုင္႔ ေကြးညႊတ္ကာ စိုးရြံထိတ္လန္႕ေနၾကတယ္ ဆိုပဲ။   ။



*** ဟိုတေလာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မိုးေတြေခါင္ျပီး ေရေတြရွား ျဖစ္တုန္းက စိတ္ကူးေပါက္ျပီး စာရြက္ေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေရးထားတာပါ။ မူလ ဇာတ္လမ္းကေတာ႔ မိုးေခါင္ရာကေန မိုးေတြရြာ ေရေတြၾကီး ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ဆက္ျဖစ္သြားလိုက္တာ ၂၀၁၂ ကမၻာပ်က္မယ္ ဆိုတဲ႔ ခုႏွစ္အထိကို ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေတြးျပီး စိတ္ကူးတည္႔သလို ေရးလိုက္မိပါတယ္။ 

အခုေတာ႔ မႏၱေလးမွာ ေရေတြ ၾကီးေနတယ္ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို အံ့ၾသမိျပီး ဒီစာရြက္ေလးကို ျပန္ရွာျပီး အခုလို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ျပီး ဒီေနရာမွာပဲ အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္အထိ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ျပီး ေသေၾကတာေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ အခု ေရၾကီးတဲ႔ အထဲမွာ ကိုယ္႔ေဆြမ်ိဳးေတြ မပါဘူး ဆိုေပမဲ႔ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ***


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

14 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

ကုိေအာင္ said...

ရာသီဥတုကေတာ့ ေဖာက္ျပန္ေနဆဲပဲ ကိုေဇာ္ေရ။

Anonymous said...

ကုိေဇာ္ေရ..သံုးေလးေခါက္ ဖတ္သြားပါတယ္ရွင္။
...

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

ေအးဗ်ာ... ေခတ္ႀကီးကုိက သူမ်ား မုိးခါးေရေသာက္ရင္ ကုိယ္ပါ လုိက္ေသာက္ရေတာ့မဲ့ ေခတ္ႀကီးကုိးဗ်။ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ့ စာအုပ္ (ခေရာင္း [ေတာ]လမ္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း ထင္ပါရဲ့)ထဲမွာ မုိးခါးေရအေၾကာင္း ဖတ္ဖူးသလုိဘဲ။ အခုဟာ တစ္မူထူးလုိ႔ အခ်ိန္ႏွင့္တေျပးညီ ဖြဲ႔သီထားေတာ့ အသက္ပုိ၀င္လာတာေပါ့ေလ။ ကုိေဇာ္ရဲ့ စိတ္ကူးေလး ေကာင္းတယ္။ ဖတ္လုိ႔လဲ အရသာရွိမွရွိဘဲ။

ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)

sosegado said...

မုိးခါးေရနဲ႔ ဒီမုိကေရစီကုိ တြဲသတိရလုိက္တယ္၊ မ်ားတဲ့ဘက္ကုိ လုိက္ရမွာ မဟုတ္လား

သဒၶါလိႈင္း said...

ေရႀကီတဲ့သတင္းေတြ.. ေရရွားတဲ့သတင္းေတြ.
ၾကားရတာ ထပ္တူပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္.။

ခင္မင္စြာ
သဒၶါ

ေမာင္မိုး said...

အင္းး...ကိုယ္႔ဆရာကေတာ႔ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ...။ မိုးခါးရြာရင္ အမ်ားနည္းတူ လုပ္သင္႔မလုပ္သင္႔ စဥ္းစားေနရျပီ။

ေဒါင္းမင္း said...

ကိုေဇာ္ႀကီးမသိလို႕ဗ်အဲဒီေန႕ကေက်ာက္ဂူထဲမွာကၽြန္ေတာ္
လဲခုႏွစ္ရက္လံုးရိွေနခဲ႕တယ္။ဒါေပမယ္႕ကၽြန္ေတာ္က..
ေနာက္ဆံုးစာကိုအဆံုးထိဖတ္ေတာ႕.ဟီး..ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း
မွာခံထားတဲ႕မိုးခါေရကိုေသာက္လိုက္တယ္ေလဗ်ာ။ဒါေႀကာင္႕
တစ္ရြာလံုးကကၽြန္ေတာ္ကိုျပန္မွတ္မိသြားတယ္။
ဒါေႀကာင္႕ကၽြနေတာ္မေသဘူးေပါ႕ဗ်ာ။ဟီး
စားေလးကအရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ...
ခင္မင္စြာျဖင္႕
ေဒါင္းမင္း

သိဂၤါေက်ာ္ said...

သေဘာက်တယ္ ကိုေဇာ္..
အေတြးေလးေရာ.. အေရးေလးေရာ..
အဲလို ၾကံဳလာရင္ ကိုယ္လည္း မိုးခါးေရ ေသာက္မိမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕..

Anonymous said...

အမယ္ ဒီမွာမွ ေရေတြႀကီး မိုးေတြရြာ လို႕ စိတ္ေလ ေနပါတယ္ ဆိုမွ မုိးခါးေရ နဲ႕ေတြ႕ေနတယ္ ဟားဟားးး

အင္း အခု ေဆးေတြ လွဴေနၾကတယ္ ေရာဂါေတြ စၿပီေလ

ဒုကၡ ဒုကၡ

ေရႊစင္ဦး

လင္းဦး(စိတ္ပညာ) said...

Good Bro :)

ေရးထားတာ မိုက္သဗ်.... သေဘာက်တယ္..

မိုးခါး မိုးခါး.....

sv said...

အရူးေတြ ကိုယ့္ကို မမွတ္မိရင္ေနပါေစ...တေယာက္တည္းေနရလို. ဘာမွ မၿဖစ္ဘူး...မိုးခါးေတာ့ မေသာက္နိုင္ဘူး...ဒါပဲ

ေလးစားလွ်က္
simple views

ျဖိဳးေအာင္ said...

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဖဘမွာလက္တို႕သြားလုိ႕ လာဖတ္သြားတယ္ဗ်ိဳ႕။အ႐ူးပို္စ့္၂ခုလုံး ဖတ္လုိ႕ အင္မတန္ေကာင္းလို႕ ၂ေခါက္စီ ဖတ္သြားေၾကာင္းပါ...
အခ်ိန္ရရင္ ေနာက္ထပ္ေရးပါဦးဗ်ာ..က်ေနာ္ ေစာင့္ဖတ္ေနပါ့မယ္။

blackcoffee said...

အားလံုးမိုးခါးေရေသာက္မွေတာ့ကိုယ္ကလိုက္မေသာက္ရင္ကိုယ္ပဲအရူးျဖစ္ေနမွာ။ဒီေတာ့လိုက္ေသာက္လိုက္တာအေကာင္းဆံုးပါပဲေလ။

မိုးယံ said...

ဟြန္ အလွဴေငြေကာက္ဖို႕လုပ္ပါဆို သူက မိုးခါးေရ မေသာက္မိလို႕ ရူးၿပီးေသြသြား ၿပီ ဟာဟ။ ဂြီ မိုးခါးေရေတာ့ မေသာက္ပါရေစနဲ႕ အရင္ကတည္းက အရူးလို႕သတ္မွတ္ ခံထား ေနရသူဆိုေတာ့ လံုး၀မတုန္လႈပ္ ပါ။ မိုးခါးေရ မေသာက္လည္း ေသမွာပဲေလဗ်ာ။ သက္တမ္းက 75 ဆိုလား အခုေတာင္ 20 ေက်ာ္ေနၿပီေနာက္ေနရ ဘယ္ေလာက္ၾကမွာလဲ။ ဒီၾကားထဲ ကားလဲ အတိုက္ခံရႏိုင္တာပဲေလ။