မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


13 September 2010

14 ဟန္႕ျခင္း




ေတာ္ေတာ႔ ေဟ႔ေကာင္ ၊ ငါ႔ ေရွ႕မွာ သူ႕အေၾကာင္း ဘယ္ေတာ႔မွ လာမေျပာနဲ႔။ ”

ဘာရယ္ မဟုတ္ ဒီအသံ အက်ယ္ၾကီးကို ၾကားလိုက္ရေတာ႔ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ႏိုးသြားေတာ႔သည္။ တဆက္တည္း ဘယ္သူေတြမ်ား ရန္ျဖစ္ေနတာပါလိမ္႔ ဆိုျပီး အသာေလး နားေထာင္ေနမိသည္။ မဟုတ္ပါ။ ရန္ျဖစ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ ေျပာတတ္သလို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေျပာေနၾကတာပဲ ျဖစ္သည္။ သူနဲ႔ မတည္႔သူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေျပာလို႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္က ထိုသူ႕အေၾကာင္းကို မၾကားခ်င္လို႔ “ ဟန္႕လိုက္ျခင္း ” မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဟန္႕လိုက္ေသာ သူကေတာ႔ ဘာမွမဟုတ္ဘဲ ဟန္႔လိုက္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ အဟန္႔ခံရတဲ႔ လူဘက္က ဘယ္လို ခံစားရေလမလဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ျပီး စဥ္းစားေနမိပါသည္။

ဟန္႔လိုက္ေသာ သူကေတာ႔ စိတ္ထဲက ပါပါ ၊ မပါပါ ဟန္႕လိုက္ေသာ အခ်ိန္ေလး တစ္ခု အေတာအတြင္းမွာသာ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ရွိပါလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ အဟန္႕ခံလိုက္ရသူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ထိုအဟန္႕ခံရျခင္းၾကီးက စြဲျမဲသြားေစႏိုင္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား စြဲျမဲသြားေစႏိုင္သလဲ ဆိုရင္ . . .“ ငါ႔ ေရွ႕မွာ သူ႕အေၾကာင္း ဘယ္ေတာ႔မွ လာမေျပာနဲ႔။ ” လို႔ ဆိုထားခဲ႔တဲ႔ အတိုင္း တျခားေသာ အေၾကာင္းကိစၥ ရွိလာရင္ေတာင္မွ ထုိသူ႕အေၾကာင္းကို ေျပာရမွာ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ေစႏိုင္ေအာင္ “ ဟန္႔ျခင္း ” ဆိုတာက ၾသဇာအာဏာ ၾကီးမားလွပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အခု ေျပာေနတာ မယံုမရဲ ျဖစ္ေနမိပါသလား။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ “ အဟန္႔ခံရပံုေလး ” တစ္ခုကို နမူနာ အေနနဲ႔ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ျပီးမွ ဆက္ျပီး ကိုယ္႔အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကို ျပန္စဥ္းစားကာ ဆံုးျဖတ္ ၾကည္႔ေစခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ ကိုယ္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလို စတင္ကာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔ပါသည္။



ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က “ ဟန္႔ျခင္း ” ကင္းေသာ မိဘနဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္း မ်ားၾကားမွာ က်င္လည္ခဲ႔ရတယ္ လို႔ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ငယ္ငယ္က ကေလး အခ်င္းခ်င္း ကစားၾကရင္း ရန္ျဖစ္၍ ဖူးေယာင္ကာ ျပန္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ အဖြားေျပာေနၾက စကားက တစ္ခြန္းပဲ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရွင္းလင္းလြန္းလွသည္။

“ ရံႈးျပီး ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္မလာနဲ႔ ”

ဟု ဆိုသည္။ အတို႔အေထာင္ လုပ္တာ မေကာင္းဘူး ဆိုေသာ္ျငားလည္း “ ေနာက္တစ္ခါ ရန္ျဖစ္လာရင္ ေသျပီသာ မွတ္ ” ဆိုကာ အရိုက္ခံရေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က မိုက္ကန္းကန္း ပိုျပီး ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါကေတာ႔ မေကာင္းလွပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဖကေတာ႔ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က ဖေယာင္းတိုင္မီးကို တားေန ၊ ခ်ဳပ္ေန ၊ ဆြဲေနရင္းကေန ကၽြန္ေတာ္က ကိုင္ဖို႔ အတင္းကို ၾကိဳးစားေနေတာ႔ “ မကိုင္ရဘူး ဆိုတာ မသိဘူးလား ” ဆိုျပီး တျခား မိဘေတြလို ေအာ္ဟစ္ ဆူပူကာ ေဖေဖက မရိုက္ခဲ႔ဘူး ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ အတြက္ေၾကာင္႔ ေဖေဖ လုပ္လိုက္တာကေတာ႔ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေတာက္ လဲ႔ျပာျပာကို ကိုင္ခိုင္းလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

“ ---- ”

ဖေယာင္းတိုင္ မီးကို ကိုင္အျပီး အသံတိတ္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္သြားျပီး ငိုေတာ႔ မငိုခဲ႔ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ကၽြန္ေတာ္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးကို ကိုင္ခ်င္တယ္ ဆိုျပီး မေတာင္းဆိုေတာ႔ဟုလည္း ထပ္ဆင္႔ကာ ေျပာခဲ႔ေသးသည္။ တကယ္ေတာ႔လည္း ဖေယာင္းတိုင္မီးဟာ စားစရာေလာက္ အရသာ မရွိတာ ကၽြန္ေတာ္ သိသြားတာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ္႔မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝမွာ အၾကီးအက်ယ္ အဟန္႔ခံ ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚတစ္ေယာက္ ဆီမွ စတင္ျဖစ္ပြား ခဲ႔ပါသည္။ 

ေက်ာင္းဆရာမ ဆိုေသာ သိကၡာကို  အပ်ိဳၾကီး ဆိုေသာ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ ထပ္ေဆာင္းလိုက္ေသာ အခါမွာ “ အပ်ိဳၾကီး ေက်ာင္းဆရာမ ” အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အေပြးကုန္ေနေသာ သနပ္ခါးတံုး တစ္တံုး ကဲ႔သို႔ အရာရာကို ေျပာင္တင္းမာေက်ာစြာ ဆက္ဆံမိတတ္ၾကေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚကေတာ႔ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ အပ်ိဳၾကီး ဆိုတာ “ ဥသွ်စ္သီး ” လိုပဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေျပာ ေျပာေနမိသလိုပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔ အပ်ိဳၾကီးေတြ ဆိုတာ အျပင္ပန္းသာ တင္းမာတတ္တာပါ။ သူတိုု႔ရဲ႕ အတြင္းမွာေတာ႔ ႏုညံ့ေပ်ာ႔ေပ်ာင္းပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚကေတာ႔ အတြင္းအျပင္ ေပ်ာ႔ေျပာင္းကာ ၊ ေျပာင္စပ္စပ္ပါ ႏိုင္ေလပါေတာ႔သည္။

ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚဟာ လူေနာက္ ၊ လူေျပာင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ ထင္သည္ ရုပ္တည္ၾကီးျဖင္႔ ေနာက္တတ္သည္။ သူ ေနာက္သည္ ၊ အတည္ေျပာသည္ကို မည္သူမွ ေသခ်ာ မေဝခြဲတတ္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အထက္တန္း ေက်ာင္းသူ ဘဝကတည္းက ကြဲသြားေသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို အလည္သြားျပီး ထမင္းစား ဖိတ္ထားသည္ဟု ဆိုသည္။ ဒါေၾကာင္႔ လိုက္ခဲ႔ ဟု ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေခၚေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူသြားေလရာ လိုက္ေနၾက ျဖစ္၍ ဘာမွ ထူးထူးဆန္းဆန္းရယ္လို႔ မခံစားမိပါဘူး။ “ လုိက္မယ္ ” လို႔ပဲ အလြယ္တကူ ေျပာလိုက္မိသည္။

ဒါနဲ႔ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုပြဲ လို႔ နာမည္တပ္ ရမည္႔ ထမင္းစားပြဲ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚ ေက်ာင္းဆရာမ ႏွင္႔ သူ၏ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းဆရာမ အိမ္သို႔ လိုက္သြားမိသည္။ အိမ္ထဲကို ဝင္ေတာ႔ အိမ္ေရွ႕ ဧည္႔ခန္းမွာ အေတာ္ၾကာေအာင္ စကားထိုင္ ေျပာၾကသည္။ ကေလးအရြယ္ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ ေျပာတာကို ဘာမွ သိပ္ျပီး စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ သူတို႔ ေဘးက ခံုမွာ အသာေလး ထိုင္ျပီး စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ႔ “ ေတဇ ၊ ေရႊေသြး ” စာအုပ္မ်ားကိုသာ ဖတ္ေနလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ႔ ေျပာစရာ ကုန္သြားလို႔လား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗိုက္ဆာလာ၍လား မသိ။ ထမင္းစားဖို႔ အိမ္ရွင္ ဆရာမက စ၍ စကားစေလသည္။

“ စကားေျပာ ေကာင္းေနလိုက္တာ ငါတို႔ ထမင္းစား ၾကရေအာင္ ”

အခုမွ သတိရတယ္ေနာ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထဲမွာ ေျပာမိသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတို႔ ေျပာေနတဲ႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါဝင္ပတ္သတ္ရတာ မဟုတ္ေလေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ စိတ္ဝင္တစား မျဖစ္မိပါဘူး။ ဗိုက္ပဲ ဆာေနမိသည္။ သူတို႔ကသာ ပါဝင္ပတ္သတ္ဖူးသူေတြ ဆိုေတာ႔ အားတတ္သေရာ ေျပာေနၾကတာေပ႔ါ။ အခုလို အိမ္ရွင္ ဆရာမက ေျပာေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚ ဆရာမက . . . 

“ ေအး. . စားၾကတာေပါ႔ ၊ ဘာေတြ ခ်က္ထားလဲ ”

“ အစံုပါပဲ။ ၾကက္ေၾကာ္ ၊ အမဲႏွပ္ ၊ ဝက္သားခ်ဳိခ်ဥ္ ၊ ငါးသေလာက္ေပါင္း ၊ ငါးခူစင္းေကာကို ျပန္ခ်က္ထားတယ္ ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ ၊ ယိုးဒယား ဟင္းခ်ိဳ ျပီးေတာ႔ ငါးပိရည္ေကာင္းေကာင္း ေဖ်ာ္ထားျပီး တို႔စရာကေတာ႔ အစံုပဲ။ ကဲ. . . .ထ စားၾကရေအာင္ ”

မထခိုင္းခင္ကတည္းက ကိုယ္ကလည္း ကေလး ဆိုေတာ႔ ထခ်င္ေနျပီ။ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနျပီ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ထမင္း အပါအဝင္ အစားအေသာက္ စားေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ဣေႄႏၵရရပဲ စားတတ္သည္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစားရင္ ျမန္ျမန္ မစားတတ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္႕အိမ္မွာ ကိုယ္စားရင္လည္း ေျဖးေျဖးပဲ စားတတ္သလို သူမ်ားဆီမွာ စားရင္လည္း ေျဖးေျဖးပဲ စားတတ္သည္။ 

“ ကဲ. . . ငါ႔တူေရ ၊ ထ ထမင္းစားၾကမယ္ ”

လို႔လည္း အေဒၚ ဆရာမက ေခၚလိုက္ေရာ ဗိုက္ဆာဆာ နဲ႔ ဣေႄႏၵဆည္ျပီး ေစာင္႔ေနရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေငါက္ခနဲ ထကာ သူတို႔ နဲ႔ အတူတူ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားလိုက္သည္။ ထမင္းစားခန္းမွာ ထမင္း မခူးရေသးတာက လြဲလို႔ ဟင္းပြဲေတြ အားလံုးကေတာ႔ အဆင္သင္႔ ခူးျပီး ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဟင္းခ်ဳိပန္းကန္သာ မထည္႔ရေသးဘဲ ဒီအတိုင္း တင္ထားသည္။ ထမင္းစားပြဲ ဆိုေသာ္လည္း ထမင္းစားမည္႔သူက မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တူဝရီး ႏွင္႔ အိမ္ရွင္ဆရာမ ၊ စုစုေပါင္း သံုးေယာက္မွ်သာ ရွိပါသည္။ 

ထမင္းဝိုင္းမွာ အသီးသီး ေနရာယူျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ထမင္းပန္းကန္ထဲကို အိမ္ရွင္ ဆရာမက ထမင္းထည္႔ေပးပါသည္။ ျပီးေတာ႔ သူလည္း သူ႕ေနရာမွာ ထိုင္ရင္း ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္ ၊ ထမင္းစားပြဲမွာ ထိုင္ ၊ ထမင္းပန္းကန္ ေရွ႕ကို ေရာက္သည္ အထိ အေဒၚႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေတြကေတာ႔ အဆက္မျပတ္ေသးပါဘူး။ ထမင္းစားရင္ ဣေႄႏၵနဲ႔ ခပ္ေလးေလး ၊ ခပ္ေႏွးေႏွး စားတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ား အိမ္မွာ ဆိုေတာ႔ ဟင္းခြက္ေတြကို အစျပဳျပီးေတာ႔ မႏိႈက္ရဲေသးပါ။ 

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ရွင္ ဆရာမက ဟင္းပန္းကန္ တစ္ခုကို လွမ္းယူလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚ ထမင္းပန္းကန္ထဲကို ထည္႔ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုဟင္းက ဝက္သား ခ်ိဳခ်ဥ္ ဆိုတာ အျမင္နဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ အိမ္ရွင္ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚကို ပါးစပ္ကလည္း “ ထည္႔စားေလဟာ ၊ အားမနာနဲ႔ ” လို႔ ဆိုသည္။ ထိုေနာက္ သူ႔ရဲ႕ လက္က ဟင္းပန္းကန္ထဲကို ေနာက္ထပ္ ထပ္ခပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔ ထမင္းပန္းကန္ထဲကို ဟင္းကို ထည္႔မည္ ဟု ျပင္လိုက္ေသာ အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚဆီမွ စကားသံ တစ္ခု ထြက္လာကာ “ ဟန္႔ ” လိုက္ပါေတာ႔သည္။

“ ဟဲ႔. . .ဟဲ႔. . .သူ႕ကို ဝက္သားေတြ သြားမထည္႔ေပးနဲ႔။ သူတို႔က စီးပြားေရး အရ ဝက္သားကို ေရွာင္ထားတယ္။ ”

ဘယ္လို. . . ???????? ဘယ္ကလာ ေရွာင္ရမွာလဲ။ မေရွာင္ပါဘူး။ မေန႕တင္ ဝက္သားနဲ႔ ထမင္းစား ေသးတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ႔ အဟန္႔ခံရေသာ အိမ္ရွင္ ဆရာမကေတာ႔ အားနာသြားေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုကို အေဖာ္ျပဳျပီး ထည္႔ခါနီး ဟင္းပန္းကန္နဲ႔ လက္တစ္ဖက္ကို ျပန္လည္ ရုတ္သိမ္း သြားေတာ႔သည္။

ေနာက္ေတာ႔ ေနာက္ထပ္ ဟင္းတစ္ပန္းကန္ ျဖစ္ေသာ အမဲသားႏွပ္ ပန္းကန္ကို ကိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚပန္းကန္ထဲကို ထည္႔ေပးသည္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ပန္းကန္ထဲကိုလည္း ထည္႔ေပးဖို႔ ျပင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚက ဝင္ေျပာသည္။

“ ဟဲ႔ . . .သူတို႔က အမဲသား မစားဘူးေလ ၊ ေရွာင္ထားတယ္ ”

ပန္းကန္ထဲ ေရာက္ခါနီး အမဲႏွပ္ ေမႊးေမႊးေလးက ရုတ္ဆို ခ်က္ခ်င္း ေနာက္ကို ျပန္ခုန္ထြက္သြားသည္။ အိမ္ရွင္ ဆရာမရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အားတံု႔ အားနာ ဆိုေသာ အမူအရာမ်ား အထင္းသား ေပၚလာသည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အေဒၚ မ်က္ႏွာမွာေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္သလို ခပ္တည္တည္သာ ရွိေန၏။ ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္ႏွာ ေအာက္ကို ငံုထားေပးေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ မ်က္ႏွာ ေကာင္းလိမ္႔မည္ မဟုတ္။ ဘာလို႔ အမဲသား မစားရမွာလဲ။ ညေနကတင္ အမဲအူျပဳတ္ ေသာက္လိုက္ေသးသည္။ ေကာင္းမွေကာင္းေလ။ 

အမဲသားေရာ ၊ ဝက္သားပါ မစားဘူး ဆိုလို႔ တျခားေသာ ဟင္းေတြကို အစားထိုးျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ ပန္းကန္ထဲကို ထည္႔ေပးဖို႔ အိမ္ရွင္ ဆရာမက ဟင္းပန္းကန္ တစ္ခုျပီး တစ္ခုကို လက္ျပင္သည္။ ဟင္းပန္းကန္ တစ္ခုကို မ, ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ ပန္းကန္နားကို ေရာက္လာတုိင္း အေဒၚ ဆရာမဆီမွာ “ ဟန္႔ေသာ ” စကားသံ တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခု ထြက္လာသည္။

“ ဒါဆို ငါးသေလာက္ေပါင္းထည္႔စား ”

“ မထည္႔နဲ႔ဟ ။ သူက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ နဲ႔ ေသြးတတ္ တတ္တယ္ ”

အမ္ . . . . သူလုပ္ေတာ႔မွ လူက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လူမမာ ျဖစ္ရေတာ႔၏။

“ ဒါဆို ၾကက္ေၾကာ္ေလး စား ”

“ သူ႔ ေျခေထာက္မွာ ဒဏ္ျဖစ္လို႔ ေပ်ာက္ခါစၾကီး ၊ ၾကက္သားစားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ အသားေတြ တတ္လာမယ္ လို႔ ဆရာဝန္က မွာထားတယ္ ”

ဘာဒဏ္မွလည္း မျဖစ္။ ဘယ္ဆရာဝန္မွလည္း မမွာထားပါဘူး။ သူေလ တမင္ တမင္ ေျပာတာ. . .

“ ဒါဆိုလည္းကြယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္ေလးနဲ႔ ဟင္းခ်ိဳနဲ႔ စားလိုက္ပါကြယ္။ မင္းကလည္း ေရွာင္ထားရတာ မ်ားေတာ႔ အန္တီက အားနာလိုက္တာ။ ၾကိဳသိရင္လည္း ျပင္ဆင္ေပးထားလို႔ ရတာေပါ႔ ”

“ အဲဒီလို အသုတ္ေတြနဲ႔ သူက ေန႕တိုင္းေသာက္ေနရတဲ႔ ေဆးနဲ႔ မတည္႔ဘူး။ ဟင္းခ်ိဳေသာက္ရင္ သူက သီးတတ္လို႔ မေသာက္ဘူးဟ ”

ဟင္. . . .ဘာေဆးမွလည္း ေန႕တို္င္း မေသာက္ရပါဘူး။ သူလုပ္ေတာ႔မွ လူက ၉၆ ပါး ေရာဂါ အကုန္ ဝယ္ယူထားသလို ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ဟင္းခ်ိဳေလး ေသာက္တာ သီးစရာလား. . .

“ ဟယ္. . .ဒါဆို ဘာနဲ႔ သူစားရေတာ႔မလဲ ၊ ဒုကၡပါပဲ ”

“ ဒုကၡ မေနပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရာ။ သူ႔ရဲ႕ ဝဋ္ေၾကြးေပါ႔။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္ ”

“ ဘာလဲဟ ”

“ သူက ငါးပိရည္နဲ႔ တို႔စရာေတာ႔ အရမ္းၾကိဳက္တယ္။ သူ အိမ္မွာ ဆိုရင္လည္း ငါးပိရည္နဲ႔ တို႔စရာနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ တည္႔ေတာ႔ ဒါပဲ စားေနရတာ မဟုတ္လား။ ငါးပိရည္နဲ႔ တို႔စရာ ရွိရင္ သူက ထမင္းစားလို႔ ရပါတယ္ ”

“ ေဟ. . . အဲဒီလိုလား။ ဟုတ္လား သားေလး ”

အဲဒီလို ဟုိက ဟင္းထည္႔ေပးမယ္ ၾကံလိုက္ ၊ ေရွ႕ကေန ပိတ္ျပီး ဟန္႔ေျပာ ေျပာလိုက္ ၊ ေနာက္ထပ္ ထပ္ျပီး ေနာက္တစ္မ်ိဳး ဟင္းထည္႔မယ္ ၾကံလိုက္ ေရွ႕ကေန ပိတ္ျပီး ဟန္႕ေျပာ ေျပာလိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ဟင္းေကာင္းေတြ ေတြ႕လ်က္နဲ႔ မစားခဲ႔ရဘဲ ၊ အိမ္မွာ လံုးဝ မစားျဖစ္တဲ႔ ငါးပိရည္ကို သူက အလြန္ၾကိဳက္တယ္ လို႔ ဆိုျပီး ေရွ႕က ၾကိဳဟန္႕ ေျပာမွေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို စဥ္းစားသာ ၾကည္႔ၾကေပေတာ႔ဗ်ာ။

အိမ္မွာ ငါးပိရည္နဲ႔ တို႔စရာ စားပါ ဆိုရင္ မစားလို႔ သူမ်ားအိမ္မွာ ဟင္းေကာင္းေတြကို မစားဘူး ၊ မတည္႔ဘူး ဆိုျပီး “ ဟန္႔ေျပာ ” ေျပာကာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဟင္းေတြဆီကိုလည္း လက္မလွမ္းေအာင္ ငါးပိရည္ကိုလည္း စားျဖစ္ေအာင္ အဲဒီလို ေရွ႕က ၾကိဳဟန္႕ဟန္႔ျပီး ေျပာသြားတာ ခံရဖူးပါသည္။ အိမ္မွာ ဘယ္လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ စားစားေပါ႔ဗ်ာ ၊ သူမ်ားအိမ္မွာ က်ေတာ႔ ဣေႄႏၵ ဆိုတာက ပိုတယ္ မဟုတ္လား ၊ အေဒၚကိုယ္တိုင္က ေရွ႕ကေန မစားပါဘူး ၊ မတည္႔ပါဘူး ဆိုျပီး ဟန္႔မွေတာ႔ဗ်ာ။ အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ဟင္းေကာင္းေတြ ေတြ႕ျပီး မစားခဲ႔ရဘဲ ငတ္ခဲ႔ရတဲ႔ ေန႕ တစ္ေန႕ေပါ႔ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ႔ သူက ေနာက္တတ္ ေျပာင္တတ္သူမို႔ ရုပ္တည္နဲ႔ ေနာက္တာပါ သို႔ေသာ္. . . ကၽြန္ေတာ္႕မွာေတာ႔. . .



အဲဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာပါ။ “ ဟန္႔တယ္ ” ဆိုတာ အလြန္ကို ဆိုးရြားလွေသာ ကိစၥ နဲ႔ လုပ္ရပ္ တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူၾကီးေတြ အေပၚမွာေတာင္မွ သက္ေရာက္မႈ ရွိတယ္ ဆိုရင္ သိပ္ျပီးေတာ႔ မစဥ္းစား ၊ မေတြးေတာ တတ္ေသးတဲ႔ ကေလးငယ္ေတြ ဆီမွာ ဆိုရင္ ပိုျပီးေတာ႔ သက္ေရာက္မႈက ဆိုးရြားႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေၾကာင္႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေျပာဆို ဆက္ဆံ ၊ သင္ၾကားတဲ႔ ေနရာမွာ “ ဟန္႔ျခင္း ” ကင္းမဲ႔ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္စြာ ေျပာဆိုျခင္းကိုသာ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔. . . . .

“ ဟန္႔တယ္ ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ရိုက္ခ်ိဳးလိုက္ယံုတင္ မကဘူး ၊ သတ္လိုက္သလိုပါ ျဖစ္ေစႏိုင္လို႔ပါပဲ။ ”


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

14 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

ေမာင္ေမာင္ said...

ေအးဗ်ာ ကိုေဇာ့္ အေဒၚ ဆရာမ အပ်ဳိၾကီး က လဲ အေတာ္ ဆိုးတာပဲ။ တကယ္ျဖစ္ခဲ ့တာ ဆိုယင္ေတာ့
လဲ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ သူမ်ား စားမယ့္ဟာ၊ ျပီးေတာ့ယင္
ကိုယ့္တူ အရင္းစားမယ့္ အစာေလးတလုပ္ ကို ေနာက္တာလဲ မဟုတ္ ေျပာင္တာလဲ မဟုတ္ နဲ ့လုိက္
ဟန္ ့ေနတာၾကီး ကေတာ့ဗ်ာ ရုပ္ဆိုးလြန္းပါတယ္။
သူ ့အလွည့္လည္း တေန ့ေရာက္လာမွာေပါ့ဗ်ာ။

ကုိေအာင္ said...

အယူအဆဆန္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ဖတ္သြားတယ္
ကိုေဇာ္ေရ။

ယြန္း said...

ဖတ္ရင္းေတြးမိတာ ယြန္းလဲ တခါတေလ သားသားကို
ဟန္ ့မိတာေလးေတြ အတြက္ရယ္..ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အတည္ေပါက္နဲ ့ေနာက္မိတာေလးေတြ အတြက္၇ယ္..ေတြးမိသြားတယ္..ေနာက္တခါ သတိထားမွ...ဒီပို ့စ္အတြက္ ေက်းဇူးပါ..

sosegado said...

အဟန္႔ ကုိသတိထားမိသြားတယ္၊ အေဒၚ အပ်ိဳၾကီးက နည္းနည္းပုိတယ္ ဆုိေပမဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဟင္းမေရြးေအာင္ ရတာနဲ႔စားတတ္ေအာင္ ထည့္လုိက္တာ၊ ကုိေအာင္ခုထက္ထိ အမွတ္ရသြားေစတယ္။

sosegado said...

Very sorry ! ကုိေဇာ ္ျဖစ္ရမွာ
ကုိေအာင္ျဖစ္သြားတယ္

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ဟားဟား.. အေတာ္ေနာက္တဲ့ အပ်ိဳၾကီးပဲေနာ္.. အဲေလာက္ ေနာက္လြန္းေတာ့လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး..

ေမာင္သီဟ said...

ဝက္ေတာ႔မေရွာင္နုိင္ဖူး အေကာင္လုိက္မ်ဳိခ်င္တာ း)

မိုးယံ said...

ကိုေဇာ္ရယ္ ဒီေလာက္ ေရာဂါေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ ငါးပိရည္နဲ႕မစားသင့္ ပါဘူး။ ဆားေလးနည္းနည္း ေတာင္းၿပီး ထမင္းျဖဴေလးကို ဆားျဖဴးစားခဲ့ရမွာ ။ ဟိုတစ္ေလာကေတာင္ မ်က္စိနာတယ္ဆို ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတယ္ ငယ္တယ္ဆိုၿပီး စြတ္မစား ပါနဲ႕ဆို လူဇြတ္ ဘြတ္။ (ေနာက္တာေနာ္)

ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
မိုးယံ

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

တကယ့္အျဖစ္သာဆိုရင္ေတာ့ လူႀကီး မပီသဘူးပဲ ေျပာရမယ္။
ေနာက္တာကို ေနရာမေရြးတတ္ရင္ လူဂြစာပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔အတူပါလာတဲ့ သူ အထူးသျဖင့္ ကေလးကို ကိုယ္ကေတာင္ ကာကြယ္ေပးရအံုးမွာပါ။ ဥပမာ အိမ္ရွင္ေကြ်းတဲ့ ဟင္းက နည္းေနရင္ေတာင္ ကိုယ္က မစားဘဲ ကေလးကို စားေစရမွာ မဟုတ္လား။ ခုေတာ့ တမ်ဳိးပဲ။ က်ေနာ္သာဆို အဲဒီလို အေဒၚမ်ဳိး ေက်မွာကို မဟုတ္ဘူး။ ဟင္း မစားရတာထက္ လူႀကီး မပီသ တာေၾကာင့္ပါ။ ကေလးကို ငပိစားဖို႔ ေလ့က်င့္ေစခ်င္ရင္လည္း ဒီ့ထက္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ နည္းေတာ့ ရိွနိင္တာပဲ။
စာဖတ္ျပီး အေတြးမ်ားသြားတယ္။

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ေတာ္ပါေသးရဲ့...ဒီေကာင္ေလးက မိန္းမလဲ ေရွာင္ထားတယ္လို႔အရပ္ထဲ လည္ေျပာထားရင္..
ငတ္ေပါက္ပဲ...

chindwinthu said...

ကေလးေတြရဲ႔ ငယ္ဘ၀မွာ ဟန္႔တားျခင္းပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ အမွန္ကို သိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေကာင္းေတြ နဲ႔ ဆံုးမ သြန္သင္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

Dream said...

မွန္တယ္...ဟန္႔ျခင္းက လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကို ရိုက္ခ်ိဳးႏိုင္တယ္ဆိုတာ ...ေလ...

ဟန္႔ျခင္းရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲက လူၾကီးေတြ ရဲ့ ဟန္႔ စကားက ကေလးေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ
ေၾကာက္ရြံသြားေစတယ္။ ေနာက္ျပီး လုပ္ရဲကိုင္ရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာက္သြားေစတယ္။ ဒါမလို႔ လူၾကီးေတြ ဟာ ကေလးေတြကို ဆံုးမရာမွာ အင္မတန္မွကို ဂရုျပဳ ေျပာဆုိဆံုးမရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္။

ၿငိမ္းစိုးဦး said...

အနာဂတ္ ရႈေမွ်ာ္ခင္း စာမ်က္နွာပါပဲ။
ၿငိမ္းစိုးဦး

ဝက္ဝံေလး said...

ဖတ္ျပီးရယ္သြားေတာ႕ ေနာက္ေတာ႕ ကုိျမစ္ ကြန္မန္႕ဖတ္ေတာ႕ ကုိျမစ္ေျပာတာ ဟုတ္သလုိလုိပဲ ဟဟဟဟဟ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႕က ကုိေဇာ္ ငတ္ေလသတည္း ေပါ႕ ဟဟဟဟဟဟဟဟဟ