မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


05 September 2010

14 ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမႇာက္ ၊ စား



သခ်ာၤရဲ႕ အေျခခံပညာ ျဖစ္ေသာ “ ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမႇာက္ ၊ စား ” ကို ေသခ်ာ မတတ္ေသးခင္ အခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ပါသည္။ 



အသက္ ၂၆ ႏွစ္ ဆိုတဲ႔ အရြယ္မွာ အေမက ေပးတဲ႔ “ ေဝဦး ” ဆိုေသာ နာမည္နဲ႔ M.Sc ( Maths ) ဘြဲ႔ တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆိုင္ထားျပီး တျခားေသာ တိုလီမုတ္စ သင္တန္းေတြကေန လက္မွတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပိုင္ဆိုင္ထားပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ႔ရေသာ စာအုပ္မ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အဓိက အစစ အရာရာ သင္ေပးေသာ ေဖေဖတို႔ဆီက ကၽြန္ေတာ္ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရခဲ႔ေသာ စကားလံုးေတြ ရွိပါသည္။ “ လူဆိုတာ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားတယ္ ဆိုရင္ တိုးတတ္မႈ ဆိုတာကို ထိုင္ေစာင္႔ျပီး ေတာင္းေနစရာကို မလိုဘူး အရာရာ တိုးတတ္လာတာပဲ။ ” ဒီလိုေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝပတ္ဝန္းက်င္မွာ က်င္လည္ ရွင္သန္ခဲ႔ပါသည္။

“ စတီဗင္ ” ကိုၾကည္႔ တစ္ေန႔ကို အလုပ္ ၁၆ နာရီကေန ၁၈ နာရီ အထိ အလုပ္လုပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အခုေတာ႔ သူက သူ႕ရဲ႕ အသိုင္းအဝိုင္းမ်ားျဖင္႔ လုပ္ငန္းအင္အားစုၾကီး တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ႔သည္။ “ အင္ဒရူး ကာနက္ဂ်ီ ” အေၾကာင္းကို ဖတ္မိသည္။ သူ႔ရဲ႕ တာဝန္ အလုပ္တင္ မက သူမ်ားရဲ႕ တာဝန္ အလုပ္ေတြကိုပါ သူက ဝိုင္းကူလုပ္ေဆာင္ျပီး သူ႔အတြက္ အဖိုးတန္ေသာ အခြင္႔အလမ္းမ်ား ၊ သတင္းမ်ားကို ရယူသြားႏိုင္ခဲ႔ျပီး သံမဏိသူေဌးၾကီးဟု ကမာၻက ေခၚဆိုႏိုင္ေအာင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသြားသည္။ 

ဒါေတြ ဒီလိုေတြ အားလံုးက အလုပ္ကို အားၾကိဳးမာန္တတ္ လုပ္ကိုင္ရင္း ၊ သူမ်ားေတြရဲ႕ အလုပ္အခြင္႔ အလမ္းမွလည္း သင္ယူရင္း တိုးတတ္ေအာင္ျမင္သြားတဲ႔ သာဓက ၊ နမူနာ ေကာင္းမ်ားပဲ မဟုတ္ပါလား။ သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔ျပီး အားက်သည္။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္သာ အလုပ္ဝင္ခဲ႔ရင္ တတ္ၾကြစြာ အလုပ္လုပ္ရင္း သူမ်ားေတြ ဆီက သင္ယူမယ္ ၊ ၾကီးပြားေအာင္ျမင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ႔သည္။



အင္တာဗ်ဴး ဆိုေသာ အရာရဲ႕ ပါးရည္နပ္ရည္ မရွိေသးေသာ အခါမွာ ေနာက္အပတ္က်ရင္ အေၾကာင္းျပန္ လိုက္ပါ႔မယ္ ( ဒါမွမဟုတ္ ) ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ အလုပ္ခန္႔သူေတြကို ေၾကာ္ျငာေပးပါ႔မယ္ ဆိုတဲ႔ ျငင္းပယ္ေသာ စကားကို ကုမၸဏီ ႏွစ္ခုမွာ လက္ခံရရွိျပီး တတိယေျမာက္ေသာ ဒီကုမၸဏီကေတာ႔ ဘယ္ေန႔စျပီး အလုပ္ဆင္းပါ လို႔ အင္တာဗ်ဴး ေအာင္ေၾကာင္းကို ဖြင္႔ေျပာျခင္းနဲ႔ အဆံုးသတ္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရပါျပီ။

ေက်ာင္းစတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ လိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရသည္။ ေက်ာင္းစတတ္ရေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၊ အတန္းသစ္ဆိုေသာ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း မဟုတ္ေသာ  တလွပ္လွပ္ ခံစားမႈ ေတြကို အခု အလုပ္စဝင္ေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ တျပိဳင္နက္ ခံစားေနရသည္။ အိမ္က အလုပ္သြားဖို႔ ထြက္မယ္ ဆိုေတာ႔ ေဖေဖက လွမ္းျပီး သတိေပးသည္။

“ သားေရ ၁၁၀ ရာခိုင္းႏႈန္းေတာ႔ ျဖစ္ပါေစေနာ္။ ”

ေဖေဖ ေျပာျပေနက် အတိုင္း အလုပ္တစ္ခုကို ကိုယ္႔တာဝန္ေက်ရင္ ျပီးေရာ ဆိုျပီး ကိုယ္႔အလုပ္ကိုသာ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း မလုပ္ပဲ ပိုမိုၾကိဳးစားဖို႔ ေဖေဖက လွမ္းျပီး သတိေပးလိုက္ျခင္းပါပဲ။ တတ္ၾကြတယ္ ဆိုေသာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို မျမင္ဖူးရင္ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းေတြကို လာၾကည္႔ရင္ ျမင္သာပါလိမ္႔မည္။

“ ကမာၻေလာကၾကီး လွပေစခ်င္ရင္ သင္၏ မ်က္ႏွာကို အရင္ဆံုး ျပံဳးထားလိုက္ပါ။ ”

ဆိုတဲ႔ စကားအတိုင္း အလုပ္ ပထမဦးဆံုးေန႔မွာပဲ ျပံဳးရႊင္ တတ္ၾကြစြာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ဝင္ခဲ႔႔ပါသည္။ အားလံုးကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပံဳးရႊင္စြာနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ ၾကိဳဆိုၾကသည္။ တတ္ၾကြလြန္း ၊ ၾကိဳးစားခ်င္ လြန္းေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ဒီက အလုပ္ဆိုတာ ဘာမွကို ေသခ်ာ မလုပ္လိုက္ရပါ။ မနက္ ၈ နာရီ အလုပ္ဝင္ေပမဲ႔ ၁၀ နာရီခြဲတဲ႔ အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မလုပ္ရေသးဘူး။ အလုပ္လုပ္ရေတာ႔လည္း ေန႕လည္ ၂ နာရီ ဆိုရင္ လုပ္စရာက ကုန္သြားျပန္ေရာ။ ဒါနဲဲ႔ ညေန ၅ နာရီ ထိုးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာရသည္။

အလုပ္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အရာရာ သူမ်ားေတြထက္ အခ်ိန္ေစာျပီး ျပီးေနတတ္သည္။ ဒီေတာ႔ အားေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူမ်ားေတြ လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္ကို ေလ႔လာသည္ ၊ သူူတို႔ကို ကူညီ လုပ္ေပးသည္ ၊ အားလံုးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ကူညီျပီး လုပ္ေပးတာကို ျပံဳးျပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ လက္ခံ ၾကပါသည္။ လူေတြ အားလံုးနဲ႔ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ကေတာ႔ သူ႕အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ကူလုပ္ေပးတာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကို အားမနာတမ္း ျငင္းဆန္သည္။

သူက ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ရာထူးအရာ တစ္ဆင္႔နိမ္႔ေသာ ဝန္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ လုပ္သက္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ၃ ႏွစ္မွ် ပိုၾကာေနသူ စီနီယာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ လူပံုက အတီးအတ နဲ႔ ဘာကိုမွ ေသခ်ာ နားမလည္ေသာ လူတစ္ေယာက္ပံုစံမ်ိဳး။ သူ႕နာမည္က “ ေဇယ်ာ ” လို႔ ေခၚသည္။  သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အသက္အရြယ္ အတူတူပါပဲ။ သူကေတာ႔ သူ႕အလုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဝိုင္းျပီး လုပ္ေပးမယ္ ၾကံတိုင္း “ ကၽြန္ေတာ္႔ အလုပ္ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ပါတယ္။ ” လို႔ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔ ေျပာတတ္သည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရင္ ႏွစ္ရက္နဲ႔ ျပတ္မဲ႔ အလုပ္တစ္ခုဟာ သူလုပ္ရင္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ မတိုင္ခင္ေလးမွ ကပ္ျပီးေတာ႔ ျပီးတတ္သည္။ သူ႔ရဲ႕ အခ်ိန္ျဖဳန္းမႈကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္႔အလုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၾကိဳးစားလုပ္လိုက္ ၊ သူမ်ား အလုပ္ကို ဝိုင္းလုပ္ေပးလိုက္နဲ႔ အလုပ္စဆင္းခ်ိန္မွ စျပီး တစ္လခန္႕ ၾကာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အလုပ္က အၾကီးအကဲက သူ႕ရံုးခန္းထဲ ေခၚေတြ႕သည္။

“ ထိုင္. . ေမာင္ေဝဦး။ မင္းကို ေမးစရာေလးေတြ ရွိလို႔ပါ။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာ။ ေမးပါ။ ”

“ မင္း ဒီမွာ အလုပ္မရခင္ တျခားေနရာ ႏွစ္ရာေတြမွာလည္း အင္တာဗ်ဴးခဲ႔ေသးတယ္ဆို. . ”

“ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ။ ”

“ ဒါဆို အဲဒီေနရာေတြမွာ ဘာလို႔ မင္း အလုပ္မရတာလဲ။ ”

“ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္႔အထင္ေတာ႔ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အရည္အခ်င္းကို မၾကည္႔တတ္သလို ၊ သူတို႕ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္က မကိုက္ညီဘူးလို႔ ထင္လို႔ ေနမယ္ ဆရာ။ ”

“ ထားပါေတာ႔ေလ။ အခုကေတာ႔ မင္းကို ေျပာရေတာ႔မယ္။ မင္း ရံုးတြင္းမွာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ႔ စကားေတြကို ဆင္ျခင္ပါ။ မင္းရဲ႕ စကားေတြေၾကာင္႔ ရံုးတြင္း ညီညႊတ္မႈေတြ ပ်က္ဆီးသြားႏိုင္တယ္။ ”

“ ဗ်ာ . . .”

ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ “ ဗ်ာ ” လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြမ်ား ေျပာခဲ႔လို႔လဲ ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေတာ႔ဘူး။

“ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ား ေျပာမိလို႔လဲ ဆရာ။ ”

“ မင္းက ဒီအလုပ္မွာ အလုပ္က ဘာမွ မလုပ္ရဘူး။ ပ်င္းလို႔ သူမ်ား အလုပ္ေတြကိုေတာင္မွ လိုက္ျပီး ကူညီေနရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ၊ ဒီမွာ လုပ္ေနတဲ႔ လူေတြ အားလံုးက အလုပ္ကို အခ်ိန္ဆြဲျပီး လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး. . .၊ ဒီလို စကားေတြ မေျပာသင္႔ဘူး။ ”

“ ဗ်ာ . .။ ”

ကၽြန္ေတာ္ တတိယအၾကိမ္ အာေမဋိတ္ဆိုေသာ အသံကို “ ဗ်ာ ” လို႔ ကိုယ္စားျပဳျပီး ထြက္သြားမိသည္။ အထက္လူၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆူပူၾကမ္းေမာင္းမႈကို မခံရဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အဖို႔ ကိုယ္လည္း မမွားဘဲ ဒီလို အေျပာခံရေတာ႔ ဘာမွလည္း ရုတ္တရက္ ျပန္ေျပာစရာ ရွာမရခဲ႔ပါဘူး။

အဲဒီေန႕ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြက မလွပေတာ႔ဘူး။ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ အလုပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ တစ္ေယာက္တည္းကို ပိုပိုမ်ားလာသလို လူေတြနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာ ျဖစ္ဖို႔ ၊ သူတို႕ကို အကူအညီ ေပးဖို႔ ဆိုတာ ေဝးသြားသလို ျဖစ္လာခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမိတဲ႔ သာမာန္ စကားေတြကလည္း တျခားသူဆီကို အသြင္ ကူးေျပာင္းသြားကာ အထက္လူၾကီးဆီ အေရာက္မွာ အၾကီးမားဆံုး အျပစ္ဒဏ္ၾကီးေတြ ျဖစ္သြားေစသည္။

“ ခလုတ္တိုက္ ” ဆိုျပီး စေျပာမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စကားဟာ လမ္းတစ္ဝက္မွာ “ ဖားျပဳတ္ကိုက္ ”  ျဖစ္သြားျပီး အထက္လူၾကီးဆီကို အေရာက္မွာ ထိုစကားက “ တရုတ္ရိုက္ ” ျဖစ္သြားခဲ႔သည္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အျပစ္ဆိုျပီး အလုပ္က အၾကီးအကဲက ျပန္ေျပာတဲ႔ အခါမွာ “ အျပဳတ္တိုက္ ” ဆိုျပီး ျဖစ္လာခဲ႔သည္။ လူေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ၾကံ ေျပာဆိုမႈေတြ ၾကားထဲမွာ မြန္းၾကပ္စြာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ၾကိဳးစား လုပ္ရင္း မ်ားသထက္ မ်ားလာေသာ အလုပ္ ၊ ေနာက္ကြယ္ကေန တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေသြးထိုး ခ်ဲ႕ကား ေျပာဆိုမႈ မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခက္ခဲ ကုတ္ကပ္စြာ ၾကိဳးစား လုပ္ကိုင္ခဲ႔သည္။

သံုးလ ဆိုေသာ အခ်ိန္ကို ေရာက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လုပ္ႏိုင္စြမ္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနရတဲ႔ အလုပ္က ဘယ္လိုမွ မမွ်တေတာ႔။ သူမ်ားေတြ စကားေလးေျပာ ၊ ကင္တင္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ ထြက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အလုပ္ပံုထဲမွာ ထိုင္ရာမထ မႏိုင္မနင္း ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ကို မေရာက္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ စလုပ္ေနရျပီး သူမ်ားေတြ ျပန္သြားတဲ႔ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္႔ အလုပ္က မျပီးေသးဘူး။ သံုးလျပည္႔ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ရမွာ တစ္ခုပဲ ရွိေတာ႔သည္။ ဒါကေတာ႔ အလုပ္ထြက္စာ တင္ဖို႔ပါပဲ။

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ မ်ားစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ေလးမွာ ဒီလိုေတြ ၾကံဳေတြ႕ရလာလိမ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ထားမိဘူး။ အေဝးတစ္ေနရာကို ေမွ်ာ္ေငးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မယံုႏိုင္သလို ျဖစ္ျပီး စားပြဲေပၚက အလုပ္ထြက္စာတင္ဖို႔ ေရးလက္စ စာေလးကို ၾကည္႔လိုက္မိသည္။

သို႔/ ဦးစီးမွဴး

အေၾကာင္းအရာ။   ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေၾကာင္႔ လက္ရွိအလုပ္မွ အနားယူခြင္႔ျပဳပါရန္ ေလးစားစြာ ေလွ်ာက္ထားျခင္း။

ဒီေအာက္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေရးရေသး။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ ရွင္သန္တတ္ၾကြခဲ႔တဲ႔ ဒီအလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ျဖစ္လာလိမ္႔မယ္လို႔ လံုးဝကို မထင္မိဘူး။ ဘာဆက္ေရးလို႔ ေရးရမွန္း မသိဘဲ ေဘာပင္ကို ကို္င္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ လက္ေတြက ရပ္ေနမိတယ္။ အေတြးေတြထဲမွာလည္း ရႈပ္ရွက္ခက္လို႔ . . .

“ မင္း အားရဲ႕လား။ ”

ကၽြန္ေတာ္႔ ပုခံုးေပၚကို လက္တစ္ဖက္ လာတင္ရင္း လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမးသံကို မသဲမကြဲ ၾကားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုသူ႔ မ်က္ႏွာကို ေမ႔လိုက္လိုက္ေတာ႔ အံ့ၾသသြား၏။ သူက “ ေဇယ်ာ ”

“ အားပါတယ္။ ငါ စာေရးေနတာပဲ ရွိတယ္။ ”

“အင္း ၊ မင္း အခု ေရးေနတယ္ ဆိုတဲ႔ စာက ဘာစာလဲ လို႔ ငါ မေမးေတာ႔ဘူးကြာ။ ဘာစာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထားလိုက္ ၊ အခု မင္း ငါနဲ႔ခဏ ကင္တင္းလိုက္ျပီး ေကာ္ဖီေသာက္ပါလား။ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စကားေျပာရေအာင္ ျပီးရင္ေတာ႔ မင္းျဖစ္ေနတဲ႔ အခက္အခဲက ေျပလည္သြားမယ္ လို႔ ထင္တယ္။ ”

“ ဘယ္လို ေျပလည္သြားမွာလဲ။ ”

“ ဘယ္လို ေျပလည္မွာလဲ ဆိုတာကေတာ႔ မင္း လိုက္ျပီး စကားေျပာ ျပီးရင္ မင္း သိသြားမွာေပါ႔ကြာ။ ”

စိတ္ရႈပ္ ၊ စိတ္ညစ္ေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ အဖို႔ ၊ ကိုယ္႔ကို စိတ္သက္သာရာ ရေစမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ဆီက မဆို အၾကံေကာင္းေလးေတြ လုိခ်င္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။



“ ေလာကၾကီးက ဘာမွေတာ႔ မဟုတ္ဘူးကြ။ ဒါေပမဲ႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတာ႔ မ်ားတယ္။ ”

သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကင္တင္းမွာ ထိုင္ျပီး ေကာ္ဖီတစ္ခြက္စီ ေရွ႔ေရာက္ေတာ႔ သူက ဒီလို စကားစသည္။

“ ဘာကိုလဲ ေဇယ်ာ။ ”

“ ဒီလို သူငယ္ခ်င္း။ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာရရင္ မင္းက သခ်ာၤရဲ႕ အေျခခံ အေၾကာင္းအရာကို နားမလည္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ”

“ ဘယ္လို. . . ”

သခ်ာၤကို M.Sc ျပီးေအာင္ တတ္ထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သခ်ာၤရဲ႕ အေျခခံ အေၾကာင္းအရာကို နားမလည္ဘူး ဆိုေတာ႔ သူေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္မိပါ။

“ ဒီလို သူငယ္ခ်င္း။ ငါ ေျပာျပမယ္။ မင္းကေတာ႔ မင္းကိုယ္မင္း M.Sc ဆိုျပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ သခ်ာၤ ေတာ္လွျပီ ေအာက္ေမ႔ေနမွာ ေပါ႔ေလ။ ဒါက ေက်ာင္းသခ်ာၤကြ။ ဘဝသခ်ာၤ ကေတာ႔ အဲဒီလို M.Sc ထိ တတ္စရာ မလိုပါဘူးကြာ။ ဘဝသခ်ာၤမွာေတာ႔ “ ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမွာက္ ၊ စား ” ေလး တတ္တာနဲ႔တင္ အဆင္ေျပပါတယ္။ အခုေတာ႔ မင္းက “ ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမွာက္ ၊ စား ” ေလးေတာင္မွ မတတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔လည္း မင္း အဆင္မေျပတာေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ”

သူေျပာတဲ႔ ဘဝသခ်ာၤရဲ႕ ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမွာက္ ၊ စား ဆိုတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို မသိပါ။

“ ဘယ္လို ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမွာက္ ၊ စား လဲ သူငယ္ခ်င္း။ ”

“ ဒါကေတာ႔ မင္းကို ငါ အားလံုး ေျပာျပလိုက္ရင္ မင္းလည္း နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တဆင္႔ခ်င္းစီ ရွင္းျပရမွာ သူငယ္ခ်င္း။ ”

“ ဒါဆိုလည္း ရွင္းျပေလကြာ။ ”

“ ဟုတ္ျပီ။ ဘဝသခ်ာၤရဲ႕ ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမွာက္ ၊ စား မွာ အေျခခံက်တဲ႔ “ အေပါင္း ” ကို မင္းကို ငါ အရင္ ေျပာျပမယ္။ က်န္တာေတြကေတာ႔ ေနာက္မွ တဆင္႔ခ်င္းစီ ေပါ႔ကြာ။ ”

“ အင္း ”

“ ဒီေတာ႔ မင္း အခု ေရးေနတာ အလုပ္ထြက္စာ ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒါကို မင္း ဆက္မေရးနဲ႔ေတာ႔။ ရပ္ထားလိုက္။ ျပီးရင္. . .”

“ ျပီးရင္ . . . ဘာျဖစ္လဲ။ ”

“ ျပီးေတာ႔ မင္း ဒီလ လခရတဲ႔ အခါ ရံုးမွာ အေရးပါ အရာေရာက္သူ အားလံုးကို ဆိုင္မွာ ဒင္နာ ေကၽြးလိုက္ကြာ။ မင္းကို ၾကည္႔ရတာ ရတဲ႔ လခက မင္းအတြက္ အရမ္း အေရးပါပံု မေပၚပါဘူး။ မင္းလခကို မွီျပီးေတာ႔ မင္းမိသားစုကလည္း စားေနရတာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ”

“ ဟုတ္ပါတယ္။ ငါတို႔က မိသားစု ၃ ေယာက္တည္း ရွိတာ ၊ ဒါေၾကာင္႔ ငါ႔အလုပ္က လခက ငါ႔ဖာသာ ေအးေဆး သံုးဖို႔ပါပဲ။ ”

“ ဟုတ္ျပီ။ ဒီေတာ႔ မင္း အခုလ ရတဲ႔ လခနဲ႔ လကုန္ရင္ အထက္ပိုင္းက လူေတြ အားလံုးကို ဒင္နင္ ဖိတ္ေကၽြးလိုက္။ ဒါဆို မင္း အိုေကျပီ။ ”

“ ဘယ္လို အိုေကတာလဲ။ ငါ နားမလည္ဘူး။ ”

“ ဒီလိုကြ။ အဲဒီ ဒင္နာပြဲမွာ မင္းက ေျပာရမယ္။ ဒီကုမၸဏီမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သင္ၾကားေပးသူေတြ ၊ ေဖးမေပးသူေတြ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္လုိ႔ အခုလို ဒင္နာ ဖိတ္ေကၽြးတာပါ ဆိုတာကိုေပါ႔။ ”

“ ဒီလို ေကၽြးျပီး ေျပာယံုနဲ႔ ထူးျခားပါ႔မလား။ ”

“ ထူးျခားတာေပါ႔ကြာ။ မင္း မယံုရင္ ေစာင္႔ၾကည္႔ေပါ႔။ ”

အၾကံေကာင္းတစ္ခုလို႔ ယံုၾကည္ကိုးစားကာ ေရနစ္သူတစ္ေယာက္ ေကာက္ရိုးေလး တစ္မွ်င္ကို ဆြဲမိဆြဲရာ ဆြဲသလို ေဇယ်ာရဲ႕ အၾကံကို ကၽြန္ေတာ္ လကုန္ လခရျပီး ေသာၾကာေန႕မွာေတာ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္ပါသည္။ ရံုးမွ ဦးစီးမွဴးက အစျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္ထက္ စီနီယာ က်သူေတြ အားလံုးကို စားေသာက္ဆိုင္သို႔ ဖိတ္ကာ ဒင္နာ ေကၽြးပါသည္။ ထိုေနာက္ ဤအလုပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မသိတာ  ၊ မတတ္တာေတြကို ကူညီ သင္္ျပေပးေသာ ၊ ေဖးမ ကူညီၾကေသာ အထက္အရာရွိမ်ားႏွင္႔ စီနီယာမ်ားကို ေလးစားေသာ အားျဖင္႔ ဒီမိတ္ဆံုစားပြဲ ဒင္နာေလးကို က်င္းပတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ေနာက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိတာ ၊ မတတ္တာမ်ားကို ဆက္လက္ သင္ၾကားေပးပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏီွး မိတ္ဆက္ ေက်းဇူးတင္ စကားေလး ေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။

ေနာက္ေတာ႔ စားၾက ၊ ေသာက္ၾက နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ဒင္နာေလး ျဖစ္ခဲ႔ျပီး အိမ္သို႔ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္လာျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။



အလုပ္ျပန္ဖြင္႔ရက္ ျဖစ္ေသာ တနလၤာေန႔ အလုပ္ ျပန္ဆင္းေတာ႔ ထူးထူးျခားျခား ကမာၻ႔ရာသီဥတုက မသာယာေနေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးထဲက ရာသီဥတုက အလြန္ကို ကြက္တိကြက္ၾကား သာယာေနခဲ႔သည္။ အရင္က လုပ္ထဲကို ဝင္လာရင္ တစ္ေယာက္တည္း ေငါင္စင္းစင္း ရွိေနရာကေန အခုေတာ႔ ရံုးထဲ ဝင္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္သူေတြ ၊ အျပံဳးနဲ႔ ၾကိဳဆိုသူေတြ ၊ အရင္ကလို ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုး အျပံဳးတုေတြနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ တကယ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေဖာ္ေရြေသာ အျပံဳးမ်ား။ 

အလုပ္ထဲမွာလည္း ေသာၾကာေန႕က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ၾကားထဲမွာ စေန ၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္သာ ပိတ္အျပီး တနလၤာေန႔ အလုပ္ျပန္ အဆင္း ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ကြာျခားသြားခဲ႔ျပီ။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ စားပြဲခံုေပၚမွာ အလုပ္ဖိုင္ေတြ ၊ စာရင္းေတြ သင္႔တင္႔ယံုမွ်သာ ၊ အလုပ္ခဏနားရင္ ကင္တင္းမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ဖို႔ အတင္းေခၚသူေတြ ၊ DO အတြက္ သတိေပးသူေတြ ၊ အို . . . . အရာရာဟာ တီဗီက ေဆးေၾကာ္ျငာလို “ ေဆးမစားမွီနဲ႔ ၊ ေဆးစားျပီး ” ပံုေလာက္ကို ကြာလွပါသည္။ 

“ ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္း ”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပုခံုးေပၚကို လက္တစ္ဘက္က ေရာက္လာျပီး ေဇယ်ာ႔အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ 

“ မယံုၾကည္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရာ ”

“ ဒါေပါ႔ကြာ။ ငါေျပာသားပဲ ၊ မင္းဖာသာ သခ်ၤာကို M.Sc မကလို႔ Ph.D ပဲ တတ္တတ္ ၊ အတန္းစာက အတန္းစာပဲကြ။ ေလာကရဲ႕ သခ်ၤာမွာေတာ႔ အေျခခံသခ်ၤာ “ အေပါင္း ” ေလးကတင္ အဆင္ေျပ ပါတယ္ကြာ။ ”

“ ဟုတ္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းကို အရမ္း ေက်းဇူးတင္တယ္ကြာ ”

“ ရတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းက သာမာန္ လူတန္းစား ရိုးရိုးၾကီးေတြထဲမွာ က်င္လည္ခဲ႔တာ ဆိုေတာ႔ အေျခခံ သခ်ၤာရဲ႕ သေဘာတရားကို သေဘာမေပါက္ဘူးေပါ႔ကြာ။ ေနာက္ဆိုရင္ မင္းပိုျပီး သေဘာေပါက္လာမွာပါ။ ”

“ ေအးပါကြာ ၊ အခုလို အဆင္ေျပတာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ကို ေက်းဇူးတင္ေနပါျပီ ”

ဒီလို ေဇယ်ာ႔ဆီမွ အေပါင္းကို သင္ယူျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ လခထြက္ရင္ မၾကာခဏ ဆိုသလို သင္႔ေတာ္သူမ်ားကို ဖိတ္ကာ ညစာစားပြဲေတြ က်င္းပေပးျပီး “ အေပါင္း ” လကၡဏာေလးကို ထင္ရွားသထက္ ထင္ရွားေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လတိုင္းလိုလို ေစ်းၾကီးျမင္႔လွေသာ ညစာစားပြဲေတြက ၾကာလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လခေလးကို ဘာမွ အဖတ္မတင္ေအာင္ ပြန္းတီးျပဳန္းရွ ေစခဲ႔ပါေတာ႔သည္။

ပတ္သတ္ရာ ပတ္သတ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေနေသာေၾကာင္႔ ေပ်ာ္ရႊင္မိေပမဲ႔ လခထြက္လို႔ ကိုယ္႔မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ လခက ဘာမွ မက်န္ေသာ အခါမွာေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက ညစ္ႏြမ္းမႈေတြနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ကို ဒိုင္းခနဲ အကန္ခံရသလို ခံစားရေစသည္။ ဒီလို အေျခအေနမွ စားေသာက္ပြဲ ဒင္နာေတြကို မလုပ္ေတာ႔ဘဲ ရပ္လိုက္ျပန္ရင္လည္း ထင္ရွားေနတဲ႔ “ အေပါင္း ” လကၡဏာေလး ေမွးမွိန္ သြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္ မိပါသည္။ သူမ်ားေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔လိုပဲ ဒင္နာ လုပ္မပ်က္ ၊ သူတို႔လည္း စားေသာက္ မပ်က္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ လခေတြ နည္းတယ္ ထိတယ္ လို႔လည္း တစ္ခါမွ မၾကားမိဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ေန႕တစ္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဇယ်ာ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ပ်က္တာေတြ ဖြင္႔ေျပာျပမိသည္။ ဒီေတာ႔ ေဇယ်ာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မယံုႏိုင္ေအာင္ ၾကည္႔ရင္း. . .

“  ေၾသာ္. . ငါ႔ သူငယ္ခ်င္းက အေပါင္း လကၡဏာကေန မတတ္ဘူးကိုး ၊ ငါကေတာ႔ အေပါင္း တတ္သြားရင္ တျခား လကၡဏာေတြလည္း တတ္လာလိမ္႔မယ္ လို႔ ထင္ေနတာ။ အခုလို မတတ္ဘူးဆိုေတာ႔လည္း ေျပာျပရတာေပါ႔ကြာ ”

“ ေအးကြာ လုပ္ပါဦး ”

“ ဒီလိုကြ ၊ အေပါင္းခ်ည္းပဲ တတ္ေနလို႔ကေတာ႔ ခင္မင္သူမ်ားလာတာပဲ ရွိမယ္ သူငယ္ခ်င္း။ သူတို႔ကိုလည္း ေကၽြးေမြးႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္လည္း အဆင္ေျပေအာင္ “ အႏုတ္ ” ဆိုတာလည္း တတ္ဖို႔ လိုေသးတယ္။”

“ ဘယ္လို “ အႏုတ္  ” ဟုတ္လား။ ငါေတာ႔ နားမလည္ဘူးကြာ။ ေသခ်ာသာ တစ္ခါတည္း ရွင္းျပစမ္းပါ ”

“ ဒီလိုကြ ၊ ကိုယ္က သူမ်ားေတြကို ေပါင္းသင္းႏိုင္ေစဖို႔ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္႔ဆီကေန သူမ်ားေတြဆီကို သြားမဲ႔ဟာမွာ ႏုတ္ထားတတ္ဖို႔ လိုေသးတယ္။ ဥပမာကြာ ၊ အလုပ္တစ္ခု လာမယ္ ၊ အထက္ကို အေရာက္ ၅၀ ဆိုရင္ ကိုယ္က ၆၀ ေလာက္ ယူလိုက္ျပီး ၁၀ ႏုတ္ထားလိုက္ဖို႔ လိုသလို ၊ ၅၀ ပဲ ရတာ ဆိုရင္လည္း အထက္ကို ၄၀ နဲ႔ တင္ႏိုင္ျပီး ၁၀ ကို ႏုတ္ထားလိုက္ဖို႔ လိုေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္း ၊ ဒါ လူ႔ေလာကရဲ႕ သခ်ၤာဆိုင္ရာ “ အႏုတ္ ” လကၡဏာပါပဲ။ မင္းစမ္းၾကည္႔ ဒါမွ မင္းလည္း အဆင္ေျပမွာေပါ႔ ”

“ ေၾသာ္. . . ဒီလိုလား။ အႏုတ္ ဆိုတာ ဒါကို ေျပာတာလား ”

“ အစစ္ေပါကြာ။ မင္း အဆင္ေျပလာမွာပါ။ အားလံုးလည္း ဒီလိုပဲ “ အေပါင္း ” လုပ္ႏိုင္ဖို႔ “ အႏုတ္ ” ကို ၾကဳိလုပ္ထားၾကတာ ၊ အဆင္ေျပပါေစကြာ ”

ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားေသာ ေဇယ်ာကို ၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ သခ်ၤာဘာသာေဗဒကို M.Sc နဲ႔ ျပီးခဲ႔ေပမဲ႔ ဒီ “ အေပါင္း ” ေရာ ၊ “ အႏုတ္ ” ေရာကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ခဲ႔ဘူး။

စလုပ္ရတာ ခက္ေပမဲ႔ ေနာက္ေတာ႔လည္း ေဇယ်ာ ေျပာျပခဲ႔တဲ႔ နည္းက အဆင္ေျပခဲ႔ပါသည္။ အခု ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူမ်ားကိုလည္း “ အေပါင္း ” လုပ္မပ်က္ ၊ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ ဝင္ေငြအတြက္လည္း “ အႏုတ္ ” က ရလာလို႔ မေလ်ာ႔မပါး ၊ အရာရာကို အဆင္ေျပေနခဲ႔ပါျပီ။



တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ၾကီးက်ယ္လာတဲ႔ အလုပ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အလုပ္အတြက္ လိုအပ္ေနသူေတြလည္း အသစ္ေတြ ဝင္လာသလို ၊ အရင္က လူေတြ အားလံုးကလည္း ရာထူး အဆင္႔ျမင္႔ သြားၾကသည္။ ဆင္႔ကဲ ဆင္႔ကဲ ျမင္႔သြားၾကတဲ႔ လူေတြက တျခားေနရာမွာ ဖြင္႔ေသာ ဌာနခြဲမ်ားမွာ ရာထူးျမင္႔မားစြာ နဲ႔ ေျပာင္းေရြ႕ေရာက္ရွိ သြားခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔မွာေတာ႔ အလုပ္စဝင္ခါစ ေနရာမွ ေျပာင္းလဲသည္ ဟူ၍ မရွိ။

ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ေအာက္ တခ်ိဳ႕ေသာ ဝန္ထမ္းမ်ားေတာင္မွ ရာထူးအဆင္႔ျမင္႔မားလာျပီး ေနာက္ထပ္ အသစ္ဖြင္႔ေသာ ကုမၸဏီမွ ဌာနခြဲမ်ားတြင္ ေရြ႕ေျပာင္း တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ေအာက္မွ လူမ်ားသည္လည္း ရာထူးမ်ား တိုးတတ္လာကာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ တန္းတူ ရာထူး အခြင္႔အေရးမ်ား ရလာခဲ႔သည္။ တျခားလူကို မဆိုထားႏွင္႔ဦး။ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ရာထူးတဆင္႔ နိမ္႔ေသာ “ ေဇယ်ာ ” သည္ပင္ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ တန္းတူ ရာထူးရလာျပီး လုပ္ပိုင္ခြင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ပိုမိုစြာ ရရွိေနေပသည္။

အလုပ္မွာ တိုးတတ္ႏိုင္ေခ်ရွိသူကို ရာထူးတိုးေပးတာကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါသည္။ ထို႔အတူ အလုပ္ၾကိဳးစားသူကို ရာထူး ျမႇင္႔တင္ေပးတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီအလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ တတ္ၾကြသူ ၊ ကၽြန္ေတာ္ထက္ အလုပ္ၾကိဳးစားသူ ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္ မရွိႏိုင္ပါ။ ဘာရယ္ ဘယ္လိုေၾကာင္႔မွန္း မသိႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ တုိးတတ္မႈ ေႏွးေကြးျခင္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ ေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခု ဝင္လာတာကေတာ႔ “ ေဇယ်ာ ”။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေသာ ဒီျပႆနာကို သူ ရွင္းျပႏိုင္လိမ္႔မည္ ဟု ယံုၾကည္ေနမိသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ညေနခင္း တစ္ခုမွာ သူ႕ကို ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ေခၚကာ ေမးမိသည္။

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕  ေမးခြန္း စကားသံမ်ား အဆံုးမွာေတာ႔ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ကာ ေျပာ၏။

“ မင္း ငါေျပာထားတဲ႔ ဘဝသခ်ၤာကို ေမ႕ေနတယ္ ထင္တယ္။ ”

“ ေမ႕တာကေတာ႔ မေမ႕ပါဘူးကြာ ၊ ငါလည္း မင္းေျပာတဲ႔ အတိုင္း “ အေပါင္း ” ေရာ ၊ “ အႏုတ္ ” ေရာ ကို အသံုးခ်ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း အဆင္ေျပေနပါတယ္။ အခုဟာမွာ ဒါေတြကို အသံုးခ်မရဘူး ျဖစ္ေနတာ။ ”

“ ဒီေတာ႔ . . . ”

“ ဒါေၾကာင္႔ အခု မင္းကို ေခၚျပီး ေမးတာေလ။ ”

“ မင္းကလဲကြာ ၊ ငါ႕ကို ေမးမဲ႔ အစား မင္းကို ငါေျပာထားတဲ႔ ဘဝသခ်ၤာထဲက က်န္တဲ႔ အခ်က္ေတြကို ယူသံုးလိုက္ပါလားကြာ ”

“ မင္း ေျပာတဲ႔ ဘဝသခ်ၤာမွာ “ အေျမႇာက္ ” နဲ႔ “ အစား ” ပဲ က်န္တာေလ။ က်န္တာက က်န္ေနေပမဲ႔ ငါမွ မလုပ္တတ္တာ သူငယ္ခ်င္း ၊ ငါက ေက်ာင္းသခ်ၤာပဲ ကၽြမ္းက်င္တာ ၊ ဘဝသခ်ၤာကိုေတာ႔ မကၽြမ္းတာ ဝန္ခံပါတယ္ကြာ။ အခု ဘာလို႔ သူမ်ားေတြ ရာထူးတတ္သြားတာလဲ ၊ ငါက်ေတာ႔ ဘာလို႔ရာထူး မတတ္ရတာလဲ။ ဒါေလးကို ေျပာျပပါဦးကြာ။ ”

“ ဒါက ဒီလိုကြ လြယ္ပါတယ္။ မင္းကို ငါ ေျပာျပထားတဲ႔ ဘဝသခ်ၤာမွာ အေျမႇာက္ နဲ႔ အစား က်န္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ႔ အစဥ္အလိုက္ အတုိင္းပဲ အခု “ အေျမႇာက္ ” ကို သံုးရမွာေပါ႔ကြာ။ ”

“ ဘယ္လို သံုးရမွာလဲ ၊ ငါ႔ကို တစ္ခါတည္း ရွင္းျပကြာ ”

“ လူေတြမွာ တစ္ခု ရွိတယ္ကြ။ လူတစ္ေယာက္က ကိုယ္႔ကို ေျမႇာက္ေနတယ္ ဆိုတာ မသိရင္ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေျမာက္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလူေတာ႔ ငါ႔ကို ေျမႇာက္ေနပါျပီ ဆိုျပီး သိေနတယ္ ဆိုပါစို႔ ၊ သိေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီလို သိသိၾကီးနဲ႔ကို ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေျမာက္ေနေသးတာပဲ ”

“ ဒီေတာ႔ အခုဟာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ”

“ ဆိုင္တာေပါ႔ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းက အလုပ္ၾကီးပဲ ဖိလုပ္ေနတာကိုး။ အထက္ကို တတ္ဖို႔ ဆိုတာ ေအာက္က အခုအခံေလးေတြ လိုတယ္ကြ။ ဒီေတာ႔ ဒီလို အခုအခံေလးေတြ ရလာေအာင္ ကိုယ္႔ကို ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္တာက အထက္က လူေလ။ ဒါေၾကာင္႔ အထက္လူကို သိသိသာသာ ၊ မသိမသာ ဆိုတာေတြ နဲ႔ ေျမႇာက္ရမယ္ သူငယ္ခ်င္း ၊ ဒါမွ မင္း ရဲ႕ အထက္ကို တတ္မဲ႔လမ္းမွာ အေထာက္႔အပံ့ ၊ အခုအခံ ေတြက “ သူမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ ကိုယ္႔အက်ိဳးေအာင္ ” ဆိုသလိုနဲ႔ “ သူမ်ားကို ေျမႇာက္ေတာ႔ ကိုယ္လည္း ေျမာက္တယ္ ” ဆိုတာ ျဖစ္လာမွာေပါ႔ကြာ ”

“ ေၾသာ္. . . မင္းေျပာတဲ႔ အေျမႇာက္ ဆိုတာ ဒါလား။ ”

“ ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ဒါဟာ ဘဝအေျမႇာက္ လကၡဏာပဲ။ သံုးတဲ႔ လူတိုင္း အဆင္ေျပသလို ၊ မင္းလည္း အဆင္ေျပမွာပါ။ ”

ေဇယ်ာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲျပီး အိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးေတြ ေဝရီ ဝိုးတဝါး ျဖစ္ေနမိသည္။ ငါတတ္ထားတဲ႔ ေက်ာင္းက ဂဏာန္းသခ်ၤာက ဘဝသခ်ၤာထက္ အခ်က္အလက္ ၊ ကိန္းဂဏာန္းေတြ မ်ားလွေပမဲ႔ ဘဝသခ်ၤာကေတာ႔ “ ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမႇာက္ ၊ စား ”  ပဲ ရွိတယ္ လို႔ ေဇယ်ာက အေသအခ်ာကို ေျပာသြားခဲ႔သည္။ “ အေပါင္း ” လည္း သူေျပာသလို အသံုးဝင္ခဲ႔သလို ၊ “ အႏုတ္ ” လည္း သူေျပာ အဆင္ေျပခဲ႔သည္။ အခု “ အေျမႇာက္ ” လည္း သူေျပာသလို အသံုးတည္႔မည္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။



“ သူငယ္ခ်င္း ”

ေဇယ်ာ႔က ကၽြန္ေတာ္႕ကို လွမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ေခၚ၏။

“ ေဟ ”

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ဘက္ကို အျပည္႔အဝ လွည္႔ၾကည္႔ရင္း ေျဖလိုက္သည္။ ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ အလြန္ထူးျခားေသာ ေန႔လို႔လည္း ဆိုခ်င္ ဆိုလို႔ရပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ျမိဳ႕အသစ္မွာ ဖြင္႔ေသာ လုပ္ငန္း ဌာနခြဲအတြက္ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး အျဖစ္ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ မတူညီတဲ႔ ျမိဳ႕ေတြကို သြားျပီး စီမံကြပ္ကဲကာ အုပ္ခ်ဳပ္ ခြင္႔ရေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။

“ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း ၊ အခု ဆိုရင္ မင္းေရာ ၊ ငါေရာ တစ္ေယာက္ တစ္ျမိဳ႕ဆီကို ညႊန္ၾကားေရးမွဴး အျဖစ္ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ၾကရေတာ႔မယ္။ ဒီေတာ႔ အရင္ကလို မင္း အနားမွာ ငါက အျမဲ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ငါ မရွိေတာ႔ မင္းကို လိုတာေတြ အနီးကပ္ ေျပာျပမဲ႔သူ မရွိလို႔ အားငယ္စရာေတာ႔ မရွိပါဘူးကြာ။ မင္းကို ငါ ထာဝရ စကားလက္ေဆာင္ အျဖစ္ ဘဝသခ်ၤာ ကို ေပးထားတာပဲ။ ဒါကို မင္း ေဆာင္ထားရင္ အားလံုး အဆင္ေျပမွာပါ။ ”

' ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမႇာက္ ၊ စား ' ဆိုတဲ႔ စကားလား သူငယ္ခ်င္း ”

“ အမွန္ေပါ႔ကြာ။ ဘဝသခ်ၤာ လို႕လဲ ဆိုႏိုင္တာေပါ႔။ ဒါကိုသာ မင္း ေဆာင္ထားပါ။ ဟိုေရာက္ရင္လည္း မင္း “ အေပါင္း ” တတ္ပါေစ ၊ ျပီးရင္ “ အႏုတ္ ” လည္း တတ္ပါေစ။ ေနာက္ျပီး “ အေျမႇာက္ ” လည္း တတ္ပါေစ။ ”

“ ေအးပါကြာ။ ဒါေတြေတာ႔ ငါ ကၽြမ္းက်င္သြားပါျပီ။ ဒါေပမဲ႔ “ အစား ” ကို ငါ မတတ္ေသးဘူးကြ။ “ အစား ” ဆိုတာက်ေတာ႔ေရာ ဘယ္လိုလဲ ”

“ ဟား ဟား ဟား. . . သူငယ္ခ်င္းရာ ၊ အေပါင္း ၊ အႏုတ္  ၊ အေျမႇာက္ တတ္လို႔ ဒီလိုမ်ိဳး ေနရာ ရလာမွေတာ႔ ကဲ. . . သူငယ္ခ်င္းေရ. . မင္း အခုေတာ႔ အဲဒီျမိဳ႕ရဲ႕ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ျဖစ္ျပီေလကြာ. . ”

“ ဒီေတာ႔. . . .”

“ အခု အခ်ိန္က စျပီး “ အစား ” ဆိုတဲ႔ အတိုင္း စား ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း ”



သခ်ာၤရဲ႕ အေျခခံပညာ ျဖစ္ေသာ “ ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမွာက္ ၊ စား ” ကို ေသခ်ာ မတတ္ေသးခင္ အခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ႔ပါသည္။ 

အခုေတာ႔ “ ေပါင္း ၊ ႏုတ္  ၊ ေျမွာက္ ၊ စား ” ကို ကၽြန္ေတာ္ တတ္သိခဲ႔ျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ “ လူၾကီး ” ျဖစ္လာခဲ႔ပါျပီ။


မွတ္ခ်က္။  ။  ဤပို႔စ္သည္ မည္သူ႕ကိုမွ မရည္ရြယ္ရိုး အမွန္ပါ။ The Other Guys ရုပ္ရွင္ကို ၾကည္႔ျပီး စိတ္ကူးရခဲ႔တာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီအထဲမွာ ဖြဲ႔ထားေသာ ဌာနကို A.L.William ရဲ႕ စာအုပ္မွ ေနရာ ဌာနေတြကိုသာ စိတ္ကူးပံုေဖာ္ ထားတာ ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာပါေသာ အဖြဲ႔အစည္း ေနရာကေတာ႔ သတင္းထဲမွ ရုရွားလူ႕အဖြဲ႔အစည္း တစ္ေနရာကို ဆိုလိုပါသည္။ တုိက္ဆိုင္မႈမ်ား ရွိလာခဲ႔ပါက မည္သူ႔ကိုမွွ် မရည္ရြယ္ပါေၾကာင္း ေလးစားစြာ တင္ျပအပ္ပါသည္။


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

14 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

သိပါဘူး...ရြာကအေၾကာင္းလားလို႔...

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...
This comment has been removed by the author.
SHWE ZIN U said...

ကိုေဇာ္ ေရ

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ အဲဒီ အတိုင္း ကြက္တိဘဲ ေပါင္းႏႈတ္ေျမွာက္စား မကၽြမ္းက်င္တဲ႕ ေရႊစင္ဦး တုိ႕ေတာ႔ ေစာေစာစီးစီး အလုပ္က အနားယူ လိုက္ရတယ္ ဒါေပမဲ႔ ဝမ္းမနဲ ပါဘူး ကိုယ္ မႀကိဳက္ တဲ႕ ေပါင္းႏႈတ္ေျမွာက္စား ကို မလုပ္ဘူး

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

ျမတ္မြန္ said...

သူမ်ား ပန္းခ်ီကို ေတာ္လိုက္တာ ေၿပာသြားတာ..
မဟုတ္မွ လြဲေရာ..
ေပါင္း နွတ္ ေၿမွာက္ စား ေတာ႔ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ ကိုေဇာ္..။

khin oo may said...

တို႕ကေတာ႕ခပ္ရုိးရိုးဘဲ.

ေမာင္ေမာင္ said...

ကိုေဇာ္ေရ လူ ့ဘ၀ ခရီး ကေတာ့ ေပါင္း နွဳတ္ ေျမာက္
စား တကယ္လိုအပ္ပါတယ္။
အင္း ဒါေပမယ့္ မလြန္ေအာင္ေတာ့ ထိန္းသိမ္း နိုင္ရမယ္ေလ။
အားေပးေနတဲ ့
ေမာင္ေမာင္

Anonymous said...

လာတယ္။ လည္တယ္။ ဖတ္တယ္။ မွတ္တယ္။

ေတာ္လိုက္တဲ့ ကိုေဇာ္။

အေတြးအေခၚ မ်ိဳးစံုရွိေတာ့ အရင္က ဗူေပါင္း
ေရာင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကို သြားသတိရမိ ေသး။
သူဆီမွာ ဗူေပါင္း ကာလာစံု ရွိသလို ကိုေဇာ္မွာ
လည္း အေတြး ညဏ္ မ်ိဳးစံု ရွိလို႔ပါ။
ေလးစားခ်ီးက်ဴးပါတယ္။

ေန႔ရက္တိုင္း ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ

sv said...

အစားမတတ္ရင္ နင္တတ္သလို...မစားသင့္တာစားရင္လဲ အဆိပ္သင့္တတ္ပါသည္...

မိုးယံ said...

ဒီေခါင္းစဥ္ပဲ ေနာက္တစ္ခါထပ္ေရးလဲဖတ္လို႕ေကာင္းတာပဲ

အစားအထိေတာ့ မသက္ေရာက္ လိုက္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ အေပါင္းအအႏႈတ္ အေျမွာက္အထိ လူကို တည့္တိုးႀကိး ေျပာသလိုျဖစ္ေနတာ။ ဟြန္း ေအာက္ဆံုးမွာ ေရးထားတဲ့ မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ကံေကာင္းတယ္မွတ္ ။ ဒါ ၿဗဲ

ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
မိုးယံ

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ကိုယ္ကလည္း ငယ္ငယ္တည္းက သခ်ၤာလည္း မေတာ္ဘူး.. ေပါင္းႏႈတ္ေျမွာက္စားလည္း မတတ္ဘူး.. ခက္တာပဲ.. :D

ဖိုးသား said...

ခုမွပဲလူၾကီးၿဖစ္ေတာ့တယ္ ေပါင္း ႏွဳတ္ ေၿမာက္ စား လည္းတက္ၿပီ။

ကုိေအာင္ said...

အရင္က အမွတ္တရေတြေပါ့။

Unknown said...

ကိုေဇာ္ေရ.....

ေတာ္ေတာ္ေလးကိုေကာင္းပါတယ္.....

ဗဟုသုတလည္း ရပါတယ္......

ေက်ူးဇူးလည္းတင္ပါတယ္ေနာ္....

ေနာက္လည္းဒီထက္ေရးေပးနိုင္ပါေစ...

ၿငိမ္းစိုးဦး said...

ဒီလိုေတြ ကမ်ားေနပါတယ္ ...
တိုက္ဆိုင္တာ မဟုတ္ပါ ၊ ျဖစ္ေနတာပါ...ကိုေဇာ္ေရ
ၿငိမ္းစိုးဦး