မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


13 January 2011

19 လက္ေဆာင္



        တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းျပီး ေလျငိမ္ေနတဲ႔ ညေနခင္း တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ဟိုနားဒီနား လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အေဆာင္ကေန ထြက္လာခဲ႔၏။ သူ႔ကို “ ဘာဘူ ”  လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚ၏။ သူကလည္း ဒီလို အေခၚခံရတာကို ႏွစ္သက္သည္။ ဟာသဥာဏ္ အရမ္းျပည္႔ျပီး ေတြ႔တဲ႔ လူကို ၾကံဳတဲ႔ ေနရာမွာ ျဖစ္သလို ေခ်ာက္တြန္းတတ္သူ ျဖစ္သည္။ စကားေျပာကလည္း အလြန္ေကာင္းျပီး လူတစ္ေယာက္ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္လည္း အကြက္ေစ႔ေအာင္ ေျပာတတ္လွသည္။ ဒါေပမဲ႔ ေတြ႕တာကို ေတြ႕တဲ႔ အတိုင္း ေျပာတတ္တဲ႔ လူေျဖာင္႔ စိတ္တိုေတြထဲမွာေတာ႔ ပါ၏။

      ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းသာ ေလွ်ာက္လာၾကတာ စကား မေျပာမိၾကဘူး။ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေနတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေနဝင္ခ်ိန္ ဆည္းဆာေရာင္ တိမ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ျပဳစားထား ၾကသည္။ ညေနခင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းစားထား၏။ ေလက ျငိမ္ေနေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္ေန သလိုပါပဲ။ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ဟာ ရုပ္ဆိုးသူကုိေတာင္မွ လွေစတယ္ ဆိုမွေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အရာရာဟာ လွပေန၏။ ဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အပါအဝင္ေပါ့။

         “ ေဟ႕ေကာင္ေတြ ဘယ္လဲ။ ”

        အသံၾကားတာနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညေနခင္းေလးေတာ႔ ပ်က္ျပီ ဆိုတာကို ခံစားလိုက္ ရေလသည္။ “ ေမာင္ထူး ” ။ အဲဒီေကာင္က ေမာင္ထူးပဲ ဆိုတာ အသံၾကားတာနဲ႔ သိလိုက္ရ၏။ သူ႕ကို လွည့္လည္း မၾကည့္ ၊ ျပန္လည္း မေျဖေတာ႔ သူက အနားကို ပိုနီးေအာင္ ကပ္လာကာ ထပ္ေမး၏။

        “ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ ေဟ႔ေကာင္ေတြ  . . . ”

        “ အင္း . . . ဟိုနား ၊ ဒီနားပါ ”

     မေနႏိုင္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ျပန္ေျဖလိုက္မိ၏။ ဘာဘူကေတာ႔ ဘာကုိမွ အေလး မထားတဲ႔ လူတစ္ေယာက္လို ေမာင္ထူး ေျပာတာကို မၾကားသလို ဟိုး . . . ပို၍ ေဝးရာကို လွမ္းကာ ေငးရင္း ေလွ်ာက္ေနသည္။ ဒီေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိရာမွာ မေနတတ္ဘဲ အားနာတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေလာကြပ္လုပ္ကာ ေျဖရ၏။ ေလာေလာ ေလာေလာႏွင့္ စကားကို အနားကြပ္ လိုက္တယ္လို႔ပဲ ဆိုပါစုိ႔။

        “ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ မင္းတို႔က . . . . ”

        အဲဒီလို ေမးျပီးသား ေမးခြန္းၾကီးကိုပဲ ထပ္ကာ ထပ္ကာ သူက ေမးတတ္သည္။ သူ႔လိုပဲ ေမးသမွ်ကို ဘာမွျပန္မေျပာေသာ ဘာဘူကလည္း သူ႕ဖာသာ မသိခ်င္ေယာင္ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေဆာင္ေန တတ္သည္။ ဒီေတာ႔ မေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ထက္ကာ ထပ္ကာ ေျဖေနရတတ္သည္။

       “ ဟိုနား ဒီနားပါ ဆိုမွ မင္းကလဲ ”

       ဒီလို ေျပာလိုက္လို႔ ေလ်ာ႔သြားမယ္ ထင္ပါသလား။ ေမာင္ထူး ျဖစ္ေၾကာင္း အထြန္႔တတ္ကာ ဆက္ျပီး ျငင္းေျပာေလး ေျပာပါသည္။

       “ ဒီနားကေတာ႔ သိတာေပါ႔ကြ။ ငါ ေျပာခ်င္တာက သြားမဲ႔သြားရင္လည္း ေမာလ္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားၾကရေအာင္ ၊ ညေနခင္းကလည္း ေလေလး တျဖဴးျဖဴးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လို႔လဲ ေကာင္းတယ္ေလ ”

        ေလျဖဴးတာနဲ႔ ေမလ္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားတာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ေမာလ္ဘက္ကို သြားမလို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ နီးရာ ေသးေသးေကြးေကြး Carrefour နဲ႔ Jusco ရွိတယ္။ ဒီထက္ ၾကီးၾကီးမားမား ဆိုရင္ေတာ႔ ကားစီးသြားေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ဝယ္စရာက မရွိေလေတာ႔ ဟိုေငးဒီေငး သိမ္းၾကီးေစ်း လို႔ ဆိုရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္ထပ္ အသစ္ထြက္ ကုန္ပစၥည္းေတြကို ေငးေမာယံုသာ ျဖစ္ပါ၏။ ဟုတ္တယ္ “ ေငး ” ယံုနဲ႔ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ “ ေမာ ” ယံုပါပဲ။

       “ မသြားပါဘူးကြာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ၊ ဝယ္စရာမွ မရွိဘဲ ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲ ”

       “ ေအး ငါတို႔လည္း အခု အဲဒီဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ မလို႔ ” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေျပာမယ္ ရွိေသး ၊ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ဘာဘူက ေမာင္ထူးကို ေျပာခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သူ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားမိေသး။ အခုပဲ ေမာလ္ဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ကြာ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ႔ျခင္း ျဖစ္၏။

       “ ပစၥည္း အသစ္ေတြ သြားၾကည့္တာေပါ႔ကြ ၊ ဒီက ပစၥည္းေတြက ငါတို႔ဆီမွာ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး ”

       ေမာင္ထူးကလည္း ေမာင္ထူးပါပဲ ၊ အဲဒီလိုေတြ အျမဲတမ္း ဟစ္ေၾကြး ေျပာဆိုတတ္သူ။ ဘာဘူကလည္း ဘာဘူ ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းကို သက္ေသျပ၏။

      “ ငါ့တို႔ဆီမွာ မရွိဘူး ဆိုျပီးေတာ႔ မင္းက ဘယ္လို အခ်က္နဲ႔ ေျပာရတာလဲ။ ဘာေတြ မရွိရတာလဲ ”

      “ ဒီလိုေလကြာ။ ငါတို႔ ႏိုင္ငံထက္ ဒီႏိုင္ငံက ပိုျမင့္တယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ သံုးတာေတြက ငါတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ေရာက္မွ မေရာက္ေသးတာေတြ ၊ မရွိေသးတာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ေလ ”

       “ မဟုတ္တာကြာ ၊ ငါတို႔ ႏိုင္ငံမွာ မရွိဘူး ဆိုတာထက္ မင္း ငါတို႔ ႏိုင္ငံမွာ မသံုးႏိုင္တာ လို႔ ေျပာစမ္းပါကြာ။ ကိုယ္ မသံုးႏိုင္တိုင္း မရွိဘူး လို႔ မေျပာစမ္းပါနဲ႔ ”

         အာ . . . ျပႆနာေတာ႔ စျပီ လို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား ထဲကေန ေတြးမိ၏။ တကယ္ကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္ ၾကားထဲက ျဖစ္၏။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကားထဲမွာ လမ္းကို အလ်ားလိုက္ ေလွ်ာက္ရင္း ေျခဦးတည့္ေနမိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီေတာ႔ ဟိုဘက္က ေျပာ ၊ ဒီဘက္က ေျပာသမွ်ကို ဟိုဘက္ ဒီဘက္ နားေတြကို ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ျဖင့္ ခံစားေနရ၏။

        “ မင္း ၾကည့္ပါလား။ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ ပစၥည္းေတြ စံုလဲ။ ငါတို႔ဆီမွာ ဒီလို ပစၥည္းစံုစံုေတြ ရွ္ိလို႔လား ၊ ေတြ႕ရလို႔လား ”

       “ မင္း ေတာ္ေတာ္ ခက္ေနျပီ ေမာင္ထူး။ ဘာလို႔ မရွိရမွာလဲ။ မင္း ဘာလိုခ်င္လဲ အားလံုး ရတယ္။ ေအး . . . ဒါေပမဲ႔ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္ ေစ်းေတာ႔ မ်ားခ်င္ မ်ားမယ္။ မရဘူး ၊ မရွိဘူး ဆိုတာ မရွိဘူးကြ။ ျပီးေတာ႔ ဒီထက္ေတာင္မွ အရည္အေသြး ေကာင္းေသးတယ္။ ”

      “ ဘယ္လိုလုပ္ အရည္အေသြးက ေကာင္းမွာလဲ။ ႏိုင္ငံ ျမင့္ေလ ပစၥည္းေတြ ျမင့္ေလပဲ မဟုတ္လား။ မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး ျငင္းမေနနဲ႔ကြ။ ”

     “ ဘာကို အရည္အေသြး ေကာင္းတယ္ လို႔ ေျပာတာလဲ။ မင္းက ဘာကို ၾကည့္ျပီးေတာ႔ အရည္အေသြး ေကာင္းတယ္ လို႔ ေျပာရတာလဲ။ ”

       သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုရင္ အဲဒီလိုပဲ တဇြတ္ထိုး နဲ႔ တေဇာက္ကန္း ေတြ႕ၾကတာ ဆိုေတာ႔ ၾကားက နားေထာင္ ရသူ မသက္သာလွ။ အခုလို ၾကားမွာ ေနျပီး ၾကားေနရေတာ႔ ပိုလို႔ေတာင္မွ ဆိုးေသး။

        “ ေမာင္ထူး . . ေမာင္ထူး . . . ေလ႔လာပါ ေလ့လာပါ ဆိုေတာ႔လည္း ဘာမွ မေလ့လာဘူး။ သတင္းစာကို ေဇာက္ထိုး ဖတ္ျပီး ဒီေန႔ ကားေတြ ေတာ္ေတာ္ ေမွာက္တယ္ လုပ္တယ္။ ဒီမွာကြ . . . မင္း မွတ္ထား။ ဥပမာကြာ - Canon ဆိုပါေတာ႔။ ဒီမွာက ဒီက ထုတ္တဲ႔ အရည္အေသြးပဲ ရတယ္။ ဒီမွာက ထုတ္လုပ္မႈ ေစ်းသက္သာတာကိုး ဒါေၾကာင့္ ဒီႏိုင္ငံမွာ လာေရာက္ တပ္ဆင္ၾကတယ္။

      ငါတို႔ဆီမွာ ဒီလို လာေရာက္ တပ္ဆင္သူေတြ နည္းေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထုတ္လုပ္တဲ႔ နိုင္ငံကေန တိုက္ရိုက္ တင္သြင္းတယ္ကြာ။ တင္သြင္းမဲ႔ တင္သြင္းမွေတာ႔ အရည္အေသြး အေကာင္းဆံုးဆီက တင္သြင္းတယ္ ဒါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေစ်းကျမင့္ေပမဲ႔ တင္သြင္းရတာျခင္း အတူတူ အရည္အေသြး ပိုေကာင္းတာကို တင္သြင္းၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ မေကာင္းတာ တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ”

       “ ဘာလဲ  . . . . . ”

      “ ဆရာ ပီမိုးနင္း ေရးထားတဲ႔ စာထဲကလိုေပါ႔။ အဝင္ပဲ ရွိျပီး အထြက္ မရွိတဲ႔ ႏိုင္ငံဟာ အစားပဲ ရွိျပီး စြန္႔ထုတ္မႈ မရွိတဲ႔ လူလိုမ်ိဳး အခ်ိန္ ၾကာတာနဲ႔ အမွ် ဆီးခ်ဳပ္ ၊ ဝမ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္ျပီး ေသတတ္တယ္ တဲ႔ ၊ အဲဒါပဲ ”

       “ ဒါေတြ ငါ မသိဘူးကြာ။ ဒါေပမဲ႔ အခုေတာ႔ မ်က္ျမင္ပဲေလ ၊ ငါ့တို႔ဆီမွာထက္ အရာရာ ပိုျပီးေတာ့ တိုးတတ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ပစၥည္းေတြ ဆိုလည္း အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ ”

       “ မဟုတ္ဘူး ၊ မင္း မွားေနျပီ။ မင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားကို အထင္ၾကီးေနတဲ႔ ေရာဂါ ဝင္ေနျပီ။ ငါတို႔ဆီမွာ မတိုးတတ္ေသးဘူး ဆိုတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီမွာက အရာရာ တိုးတတ္ေနတယ္ ၊ အသစ္အဆန္း ေတြခ်ည္းပဲ ဆိုတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလို မင္း ေျပာတယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ မင္းကို ငါ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာလိုက္မယ္ ”

         “ ဘာလဲ . .  ေျပာစမ္းပါဦး ”

        “ ေျပာရမွာေတာ႔ အားနာပါတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ႔ မင္းသိေအာင္ေတာ႔ ေျပာရမွာေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ မင္းက ဟိုမွာ မေနဖူး ၊ မထိုင္ဖူး ၊ မစားဖူးေတာ႔ မျမင္ဖူး မူးျမစ္ထင္ ဆိုသလို ျဖစ္ျပီးေတာ႔ ႏိုင္ငံျခား အထင္ၾကီးတဲ႔ ေရာဂါ ဝင္ေနတာကြ။ ”

          ဟာ . . . ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေတာ႔ ခက္ျပီ လို႔ ေတြးလိုက္မိ၏။ ျငင္းၾက ခုန္ၾကဦးေတာ႔မည္။ သြားေနတဲ႔ လမ္းဆံုး ေမာလ္ကလည္း မေရာက္ေသး။ တစ္မွတ္တိုင္ ေက်ာ္ေက်ာ္  လိုေသး၏။ ဒီၾကားထဲမွာ ေဆာက္လက္စ ေဆာက္လုပ္ေရး ေနရာ တစ္ခုကို ျဖတ္ကာ သြားရဦးမည္။

        “ မင္းကေရာ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ေတာင္မွ ဟိုမွာ သံုးဖူးလို႔လဲ ၊ ဒီမွာလို ဟိုမွာေရာ ေတြ႕ဖူးလို႔လား ၊ ျမင္ဖူးလို႔လား။ ”

       “ ေသခ်ာတာကေတာ႔ မင္းလို ရန္ကုန္ ေတာသား မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။ မင္းသာ ဘာမွ မျမင္ဖူး ၊ မေတြ႕ဖူးတိုင္း ဟိုမွာ မရွိဘူး လုပ္ေနတာ။ ဒီေရာက္မွ ျမင္ဖူး ေတြ႕ဖူးတာ အရမ္းကို သိသာေနတယ္။ ”

      “ မင္း ရန္ကုန္ မွာေနလို႔လဲ ေဟ႔ေကာင္ ”

      “ ငါက အစံုေနဖူးတယ္။ အခုေတာ႔ တာေမြမွာ . . . . ”

      “ ငါက သကၤန္းကၽြန္းမွာကြ . . . . ဘာမ်ား ကြာလို႔လဲ။ ခရီး နည္းနည္းေလးပဲ ကြာတာ. . .  မင္းကို မင္း လူတတ္ၾကီး ထင္မေနနဲ႔ ”

       ဟာ . . . . ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ေတာ႔ ဒုကၡပဲ။ ၾကားမွာ ေနရတာ မလြတ္လပ္သလို ခံစားရ၏။ ေဘးကို ထြက္လိုက္ျပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ယွဥ္လ်က္ ထားလိုက္ကာမွ ထထိုးေနၾကရင္ မခက္လား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဒီအတိုင္းပဲ မသိမသာေလး ထားလိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ဒီလို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္ညာမွာ ထားျပီး ေလွ်ာက္လာရင္း စိတ္ထဲကလည္း ေမာလ္ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ပါေစလို႕ စိတ္ထဲက ေတြးေနမိ၏။ ေမာလ္ကို ေရာက္ဖို႔ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းနားကို ေရာက္လာ၏။

      “ ထင္ေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ အားလံုး မသံုးဖူးရင္သာ ေနမယ္။ အားလံုး လိုလိုေတာ႔ ျမင္ဖူးတယ္။ မင္းလို ေတာက်ျပီး ဘာမွ မျမင္ဖူး ၊ မေတြ႕ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေရာက္ေတာ႔မွ ျမင္သမွ် ေတြ႕သမွ် အားလံုး သေဘာက် ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ဟုိမွာလည္း ပစၥည္းေကာင္းေတြ ရွိတာပဲ။ ”

       “ ဟိုမွာလည္း ပစၥည္းေကာင္းေတြ ရွိတာပဲ ဆိုရင္ ဒီမွာၾကည့္ . . . . ဒီအုတ္ခဲကို ၾကည့္စမ္း။ ငါတို႔ဆီက အုတ္ခဲနဲ႔ ဘာကြာလဲ။ ျမင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒီက အုတ္ခဲက အခုလို ကြန္ကရစ္နဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ကို ေရာျပီးေတာ႔ လုပ္ထားတာ ငါ့တို႔ဆီက ရြံ႕အုတ္ထက္ေတာ႔ သာတယ္။ မင္း ျမင္ဖူးလား။ ”

       ေမာင္ထူးက ေျပာေျပာဆိုဆို ေဆာက္လုပ္ေရး ေရွ႕က အုတ္ခဲ တစ္လံုးကို ေကာက္ကိုင္ျပျပီး ဘာဘူ႔ကို ေခ်ပ ေျပာဆိုလိုက္သည္။ ဘာဘူက မခို႔တရို႕ျပံဳးရင္း . . . .

        “ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို ေျပာတာ . . .၊ ေလ႔လာပါ ေလ့လာပါ ဆိုရင္ သတင္းစာ ေဇာက္ထိုး ဖတ္ျပီးေတာ႔ ဒီေန႔ ကားေတြ ေတာ္ေတာ္ ေမွာက္တယ္ လုပ္တယ္။ ေျပာျပန္ေတာ႔လည္း မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္း စမ္းစမ္း နဲ႔ ရိုက္ျပန္ေတာ႔လည္း ပေထြးမို႔လို႔ ဆိုျပီး ေျပာၾကဦးမယ္။ မင္း မွတ္ထား . . . ဒီႏို္င္ငံမွာက ရြံ႕ေျမ ရွားလို႔ သူတို႔ ရြံ႕အုတ္ မထုတ္ႏိုင္တာ။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔ဆီမွာ ရွိတဲ႔ ေျမသားကို ေက်ာက္နဲ႔ ကြန္ကရစ္ ေရာျပီး အုတ္ခဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတာ။ ငါ့တို႔ဆီမွာ မလုပ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ဆီမွာက ရြံ႕နဲ႔ အလြယ္တကူ ရတာမို႔လို႔ ဒီလို အုတ္ကို လုပ္စရာ မလိုေတာ႔တာ  . . . နားလည္လား ”

       “ ဘာမွ လြယ္တယ္ ၊ ခက္တယ္ လာမေျပာနဲ႔။ မင္း ဒီလို အုတ္ခဲမ်ိဳး ငါတို႔ဆီမွာ ေတြ႕ဖူးလို႔လား။ မေတြ႕ဖူးဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ . . . . ”

       ဘာဘူက ေမာင္ထူးကို အလြန္ကို သနားစရာ ေကာင္းတဲ႔ လူတစ္ေယာက္လို မ်က္လံုး ေမွးၾကည့္ရင္း . . . . . . .

      “ ေၾသာ္. . . . ေမာင္ထူး . . ေမာင္ထူး . . . ႏိုင္ငံျခားကို အထင္ၾကီး စရာ ရွားလို႔ကြာ။ ႏိုင္ငံျခားက ပစၥည္းတိုင္း ေကာင္းတယ္ ဆိုျပီး ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ကိုယ့္ဖာသာ မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္ ျဖစ္ေနရင္ ျဖစ္ေနတယ္ မေျပာဘူး။ ခဲလံုးခ်င္း အတူတူေတာင္မွ ႏိုင္ငံျခားက ခဲလံုးက ပိုျပီးေတာ႔ ေကာင္းတယ္ ၊ တန္ဖိုး ရွိတယ္ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ေတာ္ေတာ္ကို သနားဖို႔ ေကာင္းတဲ႔ ေကာင္ပဲ ”

     “ မင္းကို သနားဖို႔ ေကာင္းတာကြ ၊ မင္းသာ $)@()(Q@&_)Q#@*+@*)(Q^%##@#@*^$ ”

      ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားႏိုင္လုရင္း စကားေတြက ပိုပို ရင့္သီးလာၾက၏။ ဒါေပမဲ႔ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားေနတဲ႔ ေမလ္ကို ေရာက္လာသည္။ ေမာလ္ထဲမွာ လူေတြ အမ်ားၾကီး ၊ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ပစၥည္းအသစ္ေတြကို ေငးေမာရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘာဘူက တစ္တြဲ ၾကည့္ျဖစ္၏။ ေမာင္ထူးကေတာ႔ ဘယ္ကေန ဘယ္ကို ေရာက္သြားတယ္ မဆိုႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လူခ်င္း ကြဲသြား ေလေတာ႔သည္။

        ၾကည့္စရာေတြ ၾကည့္ ၊ ေငးစရာေတြ ေငး ၊ စားစရာေတြ စားျပီး ညေနေစာင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္း ျပန္လာခဲ႔၏။ ေမာင္ထူးကေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္သြားလည္း မသိသလို ၊ သူ႕ဖာသာ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္သြားလား ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ျပန္သြားလားလည္း မသိေတာ႔ပါ။ အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အခန္းထဲ မဝင္ခင္မွာတင္ ေမာင္ထူးရဲ႕ စြာက်ယ္က်ယ္ အသံကို ၾကားေနရသည္။

        “ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား ၊ ဒါ အရည္အေသြး မွီတဲ႔ အုတ္ခဲ လို႔ ေခၚတယ္။ ငါတို႔ဆီက အုတ္ခဲနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ၊ ဟိုမွာ ဒီလို အုတ္ခဲမ်ိဳး ေတြ႕ဖူးလို႔လား ”

        ကၽြန္ေတာ္ အခန္းထဲကို ဝင္ျပီး ေရဘူးကို သြားယူေတာ႔ ေမာင္ထူးကို ေဆာက္လုပ္ေရး ေရွ႕က အုတ္ခဲ တစ္လံုးကို ကုိင္လ်က္ သူ႕လိုပဲ အတီးအတ လူေတြကို ျပေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒီေကာင္ေတာ႔ လုပ္လာျပီ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္မိေပမဲ႔ ဘာမွေတာ႔ ဝင္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ အခန္းေရွ႕က ထိုင္ခံုဆီကိုပဲ ျပန္ထြက္လာခဲ႔၏။ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္လ်က္ ရွိေနတဲ႔ ဘာဘူက ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ျပီးတဲ႔ ေရဘူးကို ဆြဲယူျပီး  . . . . . .

       “ ရန္ကုန္ ေတာသားေတာ႔ ငါ့ကို တိုက္ကြက္ေတြ ဆင္ေနတယ္ မဟုတ္လား ”

       ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ သူ႕ကို ျပံဳးျပီးပဲ ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာဘူက သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို ခ်ျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဓါတ္ဆီဆိုင္ကို ေငးၾကည့္ကာ ေျပာ၏။

       “ ဒီ တဝမ္းပူ ( တ ) နဲ႔ ငါနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝး ေနမွကို ရေတာ႔မယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ေျပာျပလို႔ သေဘာမေပါက္တဲ႔ လူေတြ ရွိကို ရွိေနတာပါပဲလား။ အမွန္ ဆိုတာကို ရွင္းျပလို႔ကို သေဘာ မေပါက္ႏိုင္ပါလား။ ေတာ္ျပီ ဒီေန႔က စျပီး ဒီေကာင့္ကို ေဝးေဝးက ေရွာင္ရမယ္ ”

         အေျပာ မဟုတ္ဘဲ တကယ္ကို ဘာဘူ . . . ေမာင္ထူးကို အဲဒီေန႔ကတည္းက စကား မေျပာေတာ႔သလို ၊ သူ႕ကို လာေျပာရင္လည္း ေမးထူး ေခၚေျပာထက္ မပိုဘဲ ခဏေနရင္ စကားစ ျဖတ္ကာ ထြက္သြားေလ႔ ရွိ၏။ ေမာင္ထူးရဲ႕ စကားဝိုင္းထဲကိုလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ ဝင္မေျပာေတာ႔ေပ။ ရန္ျဖစ္ထားသူ ႏွစ္ေယာက္လို မဟုတ္ေပမဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတဲ႔ အတိုင္း ေမာင္ထူး နဲ႔ ဘာဘူ သံုးႏွစ္ခြဲေက်ာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ စကားမေျပာျဖစ္ ၾကေတာ့ပါဘူး။
        


       “ ဘာလို႔ ျပန္မွာလဲ ေမာင္ထူးရာ ၊ မင္း သက္တမ္း တိုးထားတာ တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္ေလ။ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ထပ္ေနလိုက္ပါလား ”

    ေနာက္ထပ္ တစ္လ ဆိုရင္ ျပန္ေတာ႔မယ္ ဆိုျပီး ေမာင္ထူးဆီက သတင္းရေတာ႔ အားလံုး အံ့ၾသသြားသလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႕ကို အံ့ၾသစြာ ေျပာမိသည္။ သူကေတာ့ အရာရာကို ေသခ်ာစြာ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးသူ တစ္ေယာက္လို ျပတ္သားေနခဲ႔၏။

        “ မေနေတာ႔ပါဘူးကြာ။ ျပန္ေတာ႔မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီ ”

       “ မင္း ဟိုမွာ ဘာလုပ္မယ္ လို႔ စဥ္းစားထားလို႔လဲ ”

       “ ငါ ၅၁ ကားလတ္ ေထာင္မလို႔ကြ။ ဝယ္ေတာင္မွ ဝယ္ျပီး သြားျပီ ”

       “ ဟင္ . .  တကယ္လား ”

        “ တကယ္ေပါ႔ကြ။ မင္းက မယံုလို႔လား ”

        “ အဲ .  . . .  မယံုလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းက ကားနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဘာမွ အေတြ႕အၾကံဳ ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေမးၾကည့္တာပါ ”

       “ ဟုတ္တယ္ ၊ ငါကေတာ႔ ကားနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဘာမွ အေတြ႕အၾကံဳ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ငါ့ဦးေလးကေတာ႔ အဲဒီ ၅၁ ကားလတ္ေတြ ေထာင္ထားတာ တစ္စီးကေန စလိုက္တာ အခုေတာ႔ ၃ စီးေတာင္မွ ျဖစ္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကိုလည္း လုပ္ဖို႔ အၾကံေပးလို႔ကြ ”

       “ အင္း . . . ေကာင္းတာေတာ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကားလုပ္ငန္း ဆိုတာ အက်ိဳးေပးမွကြ။ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ အေတာ္ကို ကၽြမ္းက်င္ဖို႔ လိုေသးတယ္ ”

       “ ဒါကေတာ႔ကြာ လုပ္ရင္းနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္ သြားမွာေပါ႔ မဟုတ္ဘူးလား ”

     “ ငါ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ ေျပာရင္လည္း စကားဦးသန္းတယ္ ျဖစ္ဦးမယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါက သတိေပးခ်င္တာပါ ”

       “ ေျပာပါ . . . ငါက ဘာဘာညာညာေတြ အယံု အၾကည္ မရွိပါဘူး ”

       “ ဒီလိုကြ ၊ ငါနဲ႔ သိတဲ႔ အစ္ကို တစ္ေယာက္ ဆိုလည္း သေဘၤာက ျပန္လာေတာ႔ ကားတစ္စီးေလာက္ ေထာင္မယ္ ဆိုျပီး ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဝယ္ျပီး ေထာင္တယ္ ဆိုပါေတာ႔ကြာ။ လိုင္းကားေပါ႔။ သူ႕မွာ သေဘၤာက ရွာထားသမွ်ကို ကားထဲ ထည့္လိုက္ရတာကြာ ျပီးကို မျပီးႏိုင္ဘူး။ ကားကလည္း ဝပ့္ေရွာ႔ ပို႔ေနရတာ ၊ ျပင္ေနရတာနဲ႔တင္ ဘာမွကို ေမာင္းခ်ိန္ မရလိုက္ပါဘူးကြာ။

        ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကားကို အိမ္မွာ ထိုးထားရင္ေတာင္မွ ကားရဲ႕ ေရွ႕မီးသီး ႏွစ္လံုးက အိမ္ထဲကို ၾကည့္ျပီး ထည့္ဖို႔ ဘာပစၥည္းေတြ က်န္ေသးလဲလို႔ ရွာေနတယ္ ဆိုျပီး သူ႕မိန္းမက အိပ္မက္ေတာင္မွ မက္တယ္ ဆိုပဲ။ တကယ္လည္း သူတို႔မွာ ဒီကားေၾကာင့္ မိန္းမ လက္ဝတ္ လက္စားေတြပါ ကုန္ေအာင္ ထည့္ေနရတာ။ ဒါနဲ႔ လင္မယားပါ ကြဲမလို ျဖစ္ျပီး ေနာက္ဆံုးကို ကားကို ၃ ပံု ၁ ပံု အရံႈးခံျပီး ျပန္ေရာင္း လိုက္ရေတာ႔တာပဲ။ ဒီေတာ႔မွ သူလည္း သူ႕ဖာသာ အရင္လို သေဘၤာ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္လိုက္ ျဖစ္ေတာ႔တယ္။ မင္းကိုလည္း သတိထား ေစခ်င္တာပါ ”

        “ ေၾသာ္. . . ေအးပါ။ မပူပါနဲ႔။ ငါလည္း ၾကိဳးစား လုပ္မွာပါ ”

        ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမာင္ထူးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ ျပန္မဲ႔ အေၾကာင္း ေျပာရင္း စကားစ ျပတ္သြားေတာ႔သည္။ ေမာင္ထူး ျပန္ေတာ႔မဲ႔ အေၾကာင္းကို ဘာဘူ႕ကို ေျပာျပမိ၏။

       “ ငါလည္း ၾကားတယ္ကြ။ ျပီးေတာ႔ သူက ဟိုမွာ ျပန္ျပီး လိုင္းကား ေထာင္မယ္ လို႔လဲ ၾကားတယ္။ ဒီေကာင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ႔မယ္။ စက္ ဆိုလို႕ ခဲတံ ခၽြန္စက္ေတာင္မွ မျမင္ဖူးဘဲနဲ႔ ကားသြားေထာင္ရင္ ကား ဆိုတဲ႔ အတိုင္းပဲ “ ကား ” သြားေတာ႔မွာပဲ ”

       လို႔ ဆို၏။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ ဘယ္သူ႕မွ ဘာမွ ဆက္မေျပာမိ ၾကေတာ႔ပါ။ အျပီး ျပန္ေတာ႔မဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို လက္ေဆာင္ ေပးေနၾက အတိုင္း ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာေလးေတြ ဝယ္ယူကာ လက္ေဆာင္ ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္။

         အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ေပးမယ္လို႔ ဆိုရင္ စိတ္ညစ္ရသူက ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္၏။ သူမ်ားကို လက္ေဆာင္ ေပးရင္ ဘာေပးရမယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လူမႈေရး ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္တတ္သည္။ ကိုယ္ေပးခ်င္ရာ ေပးလိုက္ ျပီးတာပဲ လို႔ ဆိုၾကေပမဲ႔ ကိုယ္ေပးလိုက္တာက သူ႕အတြက္ အသံုးမဝင္ ျဖစ္မွာကို ေတြးမိတိုင္း ကိုယ့္ဖာသာ ခိုးလုခုလု ျဖစ္ေနတတ္ေသးသည္။ ဒီ့ထက္ ဆိုးတာက သူမ်ားေတြ ဝယ္ေပးတာနဲ႔ ကိုယ္ဝယ္ေပးတာ သြားတူေနရင္ သူ႕မွာ ပစၥည္းတူ ႏွစ္ခုေၾကာင့္ တစ္ခုက အပို ျဖစ္ေနမွာပဲ ဆိုေသာ စိတၱဇ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပင္းျပင္းျပျပ ရွိေနခဲ႔သည္။ ဒီေတာ႔ လက္ေဆာင္ ေပးရမည္ ဆိုေသာ အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေတာ္ကို စိတ္ညစ္ရေစသည္။

       ေမာင္ထူး ဘာလိုအပ္လဲ လို႔ မသိမသာ ၊ သိသိသာ ေလ့လာရတာလည္း အေမာ။ ေမာင္ထူး ဘာလိုအပ္လဲ ဆိုျပီး တျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေမးလိ္ုက္ရတာ အေမာ။ သူမ်ားေတြ ဘာလက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးလဲ ဆိုတာကို ၾကည့္ရတာလဲ အေမာ။ ကိုယ္ဝယ္ေပးလိုက္တဲ႔ ပစၥည္း သူ႕အတြက္ အသံုးမဝင္မွာ ၊ သူမ်ားေတြနဲ႔ တူေနမွာကို အလိုလို စိုးရိမ္ေနတတ္တဲ႔ စိတၱဇကလည္း ျပင္းျပင္းျပျပ ရွိတာမို႔ လက္ေဆာင္ ဆိုရင္ ဘာကို ဝယ္ေပးရမယ္ ဆိုတာ သူမ်ားေတြလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိမေနခဲ႔ဘူး။ အားလံုး ဝယ္လို႔ ျပီးေတာ႔မွ Philips Blender ေလး တစ္ခု သူလိုခ်င္ေနတယ္ ဆိုတာကို သြားသတိရမိ၏။

         အဲဒီေန႔က ေမာလ္မွာ သူနဲ႔ ဆံုေတာ႔ သူက လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းတန္းမွာ Philips Blender ေလးကို ကုိင္ၾကည့္ေနတာကို အမွတ္ရမိသည္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႕ပါးစပ္ကကို ဖြင့္ေျပာလာ၏။

       “ ဒီ Philips Blender ေလးနဲ႔ Tefal မီးပူေလးေတာ႔ ၾကိဳက္တယ္ကြာ။ ျပန္ရင္ေတာ႔ အမွတ္တရ ဝယ္သြားဦးမယ္။ ”

       လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ဖူးခဲ႔တာကို အမွတ္ရမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ ကံေကာင္းတာပါပဲ။ သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၾကေပမဲ႔ Philips Blender ေလးေတာ႔ မပါေသး။ Tefal မီးပူကိုေတာ႔ ဝယ္ေပးခ်င္ေသာ္လည္း အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ဝယ္ေပးဖို႔ လက္တြန္႔ေနမိသည္။ Philips Blender တစ္လံုးက ျမန္မာေငြ ၂ ေသာင္းခြဲေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိေသာ္လည္း Tefal မီးပူကေတာ႔ ရိုးရိုး ေရေႏြးေငြ႔ မီးပူေတာင္မွ တစ္သိန္းခြဲနား ကပ္ေန၏။ ၾကိဳးမဲ႔ မီးပူ ဆိုရင္ သံုးသိန္း နားေတာင္မွ ရွိေနခဲ့ေအာင္ ေစ်းမ်ား လွသည္။

        ေစ်းမ်ား ဆိုလည္း Tefal ပစၥည္းေတြက ျပင္သစ္ တုိက္ရိုက္ထုတ္ေတြ ျဖစ္ျပီး အရည္အေသြးကလည္း ထုပ္ပိုးထားေသာ ကတၳဴစကၠဴအထိ အရည္အေသြး ေကာင္းလွသည္။ သူက ထုတ္တဲ႔ ပစၥည္းတိုင္း ပစၥည္းတိုင္း ေစ်းမ်ားသလို အရည္အေသြးကလည္း ေကာင္းမြန္လွသည္။ ထမင္းေပါင္းအိုး ဆိုလည္း သူ႔ရဲ႕ ေစ်းနဲ႔ အရည္အေသြးကို ေငးယူရတဲ႔ အထိ ျမင့္မားပါသည္။ သူလိုခ်င္ေနေသာ Tefal မီးပူကို ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္မေပးျဖစ္ေပမဲ႔ သူလိုခ်င္ေနတဲ႔ ပစၥည္းထဲက ေနာက္တစ္ခု ျဖစ္တဲ႔ Philips Blender ေလးကိုေတာ႔ ေျပးကာ ဝယ္ေပးလိုက္မိသည္။

        လက္ေဆာင္ေပးရာမွာ အေတြးအေခၚ ည့ံဖ်င္းလွသလို စိတ္ကူးကလည္း စုတ္ျပတ္ လွေသာ လူတစ္ေယာက္ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္လာေသာ လက္ေဆာင္ေလးကို သူ႔ဆီကို ဘာညာ အလွအပ စကၠဴေတြနဲ႔ ထုပ္ပိုး မေနဘဲ ဒီအတိုင္း ေပးလိုက္ပါ၏။ ေမာလ္က ဝယ္လာတဲ႔ ေျပစာ စာရြက္ေလးေတာင္မွ ပါေသး။ ဒါကလည္း သူ Warranty အတြက္ လိုအပ္ခဲ႔ရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ေပးလိုက္ခ်င္ေသာ ေစတနာလည္း ျဖစ္၏။ ျပင္ပ အလွအပထက္ ေစတနာနဲ႔ ပစၥည္းက ပိုအေရးၾကီးတယ္ ဆိုျပီး ဖတ္ထားခဲ႔ဖူးေသာ ကိန္းၾကီး ခမ္းၾကီး စာေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

       ေမာင္ထူးကို လက္ေဆာင္ေလး ေပးျပီးေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ၊ ရင္ထဲမွာ အေတာ္ကို ေပါ႔ပါးသြားသည္။ လက္ေဆာင္နဲ႔ ပတ္သတ္လာရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီလို အျမဲတမ္းပဲ စိတ္ကသိ့ကေအာက္ ျဖစ္ရေလ့ရွိသည္။
သူမ်ားရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ဦးစားေပးမိလို႔ ျဖစ္ရေသာ အဆင္မေျပမႈ ၊ စိတ္ကူးညံ့ဖ်င္းမႈ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ ေမာင္ထူးအတြက္ အားလံုး အသီးသီး လက္ေဆာင္ေတြ ေပးျပီးေသာ္လည္း လက္ေဆာင္ မေပးရေသးသူမွာ “ ဘာဘူ ” တစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ႔၏။

      လက္ေဆာင္ ဆိုတာကလည္း အတင္းအၾကပ္ ေတာင္းယူရေသာ အရာ မဟုတ္တာေတာ႔ လူမႈေရး နားလည္ေသာ လူတိုင္း သိၾကေပမဲ႔ လူမႈေရး နားလည္သူတိုင္းလည္း မေတာင္းဘဲနဲ႔ကို လက္ေဆာင္ ေပးၾကပါ၏။ အခုေတာ႔ အားလံုး အသီးသီး ေမာင္ထူးကို လက္ေဆာင္ ေပးျပီး ေပမဲ႔ ဘာဘူက မသိသား ဆိုးရြားလွသူ တစ္ေယာက္လို မလႈပ္။ သူနဲ႔ အဆင္ေျပေျပ  မေျပေျပ ၊ တည့္တည့္ မတည့္တည့္ ေမာင္ထူးရဲ႕ အိမ္ အျပန္မွာေတာ႔ အာဃာတေတြကုိ ခဏ ေဘးဖယ္ ထားကာ လက္ေဆာင္ေလး တစ္ခုကို ေပးလိုက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆမိသည္။

      “ ဘာဘူ  . . .”

      “ ေဟ . . . ဘာလဲ ”

      ကၽြန္ေတာ္ ေခၚလိုက္ေတာ႔ ဘာဘူက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထူးသည္။

      “ ေမာင္ထူး ျပန္ေတာ႔မယ္ေလ ”

      “ ေအးေလ . . ငါသိသားပဲ ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”

      “ ေမာင္ထူး ျပန္ေတာ႔မယ္ ဆိုေတာ႔ အားလံုးက ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ေဆာင္ ေပးၾကတယ္ေလကြာ။ အခု အားလံုးလည္း ေပးျပီးျပီ မင္းပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္တာ မတိုက္ဆိုင္တာေပါ႔ ၊ ဒါေပမဲ႔ သူ႕အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတာ႔ သူ႕ကို လက္ေဆာင္ေလး မင္း ေပးလိုက္သင့္တယ္ လို႔ ငါ ယူဆတယ္။ အမွတ္တရေပါ႔ကြာ။ ”

       “ ငါ လက္ေဆာင္ မေပးဘူးလို႔ မင္းကို ဘယ္သူေျပာလဲ။ ”

       “ မသိဘူးေလ ၊ မင္းက ျငိမ္ေနတာကိုး။ အခု ဆိုရင္ သန္ဘက္ခါပဲ ေမာင္ထူး ျပန္ရေတာ႔မယ္။ မင္းဆီက လက္ေဆာင္ေပးတာ မေတြ႕လို႔ ငါက သတိေပးတာေလ။ ”

       “ ငါ ေပးမွာပါကြ။ ဒါေပမဲ႔ တျခားသူေတြ ေပးတာနဲ႔ ငါေပးတာနဲ႔ တူေနရင္ သူ႕အတြက္ ပစၥည္း ႏွစ္ခု ျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႔ အားလံုး ေပးျပီးတဲ႔ အခ်ိန္ထိေအာင္ ေစာင့္ေနတာ။ အခု အားလံုး ေပးျပီးျပီ ဆိုေတာ႔ သူ လိုခ်င္တဲ႔ ပစၥည္း ေပးတဲ႔ အထဲမွာ မပါဘူး ဆိုရင္ ဒါကို ငါ ေပးမယ္ ဆိုျပီး ေစာင့္ေနတာကြ။ ”

        “ ေၾသာ္. . . မင္းက ဘာေပးမလို႔လဲ ”

       “ အခု အားလံုး ေပးတဲ႔ ပစၥည္းကို ငါ ေလ့လာျပီးျပီ။ ဘယ္သူမွ မေပးဘဲ သူလိုခ်င္ေနတဲ႔ ပစၥည္း တစ္ခု က်န္ေနတယ္။ အဲဒါကို ငါ ေပးမယ္။ ”

       “ ဘာလဲ ”

       “ ဘာလဲ ဆိုျပီး ေမးေနတာထက္ သိခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ႔ကြာ။ အခု ေမာလ္ကို သြားဝယ္မယ္။ ”

       “ အိုေက . . . ဒိုးတာေပ႔ါ ”

       “ ငါတို႔နဲ႔ အတူတူ “ ဖိုးသား ” ကိုပါ ေခၚသြားမယ္ကြာ။ ဒီေကာင္ေလးက ငယ္ေသးတယ္ ဆိုျပီး ဘယ္သူ႕မွ မေခၚေတာ႔ ဘယ္မွ မေရာက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေရာက္ဖူးတာေပါ႔။ ”

        “ အင္း . . . ”

        ေျပာေျပာဆိုဆို ေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲျပီး ကၽြန္ေတာ္ ၊ ဘာဘူ ၊ ဖိုးသား သံုးေယာက္ ေမာလ္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ႔ၾကသည္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေရာက္ခါစ ဖိုးသားကေတာ႔ ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ်ကို မ်က္လံုး အျပဴးသား ၊ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေန၏။ အဲဒီအထဲမွာ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေသာ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ား ပါေနသလို ၊ လႈပ္ရွားေနေသာ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ တရုတ္မမ်ားလည္း ပါ၏။ ဖိုးသား သြားရည္ေတြလည္း သုတ္လိုက္ဦး လို႔ ေျပာယူရတဲ႔ အထိ။

       ဘာဘူကေတာ႔ ဘယ္မွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ၾကည့္မေနဘဲ အရင္ကတည္းက စိတ္ကူး ရွိျပီးသူ တစ္ေယာက္ အတိုင္း လွ်ပ္စစ္တန္းဘက္သို႔ တန္း၍ သြား၏။ ျပီးေတာ႔ လွ်ပ္စစ္တန္းမွ Tefal မီးပူကို လက္လွမ္းလိုက္ေသာ အခါမွ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ဖိုးသား တကယ္ကို အံ့ၾသ မင္သက္သြားမိသည္။ ဒီ့ထက္ မင္သက္သြား ေစတာကေတာ႔ ရိုးရိုး ေရေႏြးေငြ႔ မီးပူ ဆိုရင္ေတာင္မွ တစ္သိန္းေက်ာ္ ၊ တစ္သိန္းခြဲ ျဖစ္ေနေသာ Tefal မီးပူထဲမွာမွ အခု သူ ေရြးလိုက္တာက လံုးဝ မကပ္ေသာ မ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ ေမ႔ကာ မီးပူမ်က္ႏွာျပင္ကို အဝတ္ေပၚ ခ်ထားမိ၍ အပူရွိန္ အလြန္တတ္လာပါက အလုိလို ျဖတ္ေတာက္ေပးေသာ စနစ္ပါေသာ မီးပူကို ခပ္တည္တည္ ေရြးျခယ္ လိုက္၍ ျဖစ္သည္။

       ေငြရွင္း ေကာင္တာမွာ ေငြရွင္းျပီး ထြက္လာေတာ႔ မီးပူဗူးကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါ ကိုင္ၾကည့္မိေသး၏။ ဖိုးသားကေတာ႔ သူ႕ကို ဝယ္ေပးသည့္ အတိုင္း မီးပူဗူးကို ပိုက္ထား၏။ သူ႕ရွင္းလိုက္ရေသာ ေငြကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္တာ ျမန္မာေငြျဖင့္ တစ္သိန္း ရွစ္ေသာင္း က်သင့္ေလသည္။ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီး ေပးဝယ္ကာ သူ ေမာင္ထူးလိုခ်င္ေနေသာ မီးပူကို လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္မိပါ။

        မီးပူေလးကို ဖိုးသားက ပိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုတ္တစ္ဘူးကို ဆြဲရင္း တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ငံုေသာက္ ျပန္လာရင္း လမ္းမွာ သူက လက္ေဆာင္ထုပ္ေသာ စကၠဴလွလွ တစ္ရြက္ကို ဝင္ဝယ္ေသးသည္။ ဒီေတာ႔မွ ငါ ေမာင္ထူးကို လက္ေဆာင္ ေပးတာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ ကို္ယ္ေတာင္မွ ျပန္ေတြးမိေသးပါသည္။ ဒါေပမဲ႔လည္း အေပၚယံ ဆိုတာ အလကားပါ ဆိုေသာ စြဲျမဲေနေသာ စိတ္ခံစားမႈေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ မွန္တယ္ လို႔သာ ယံုၾကည္ခဲ႔၏။ သူကလည္း သူ႕ပံုစံေပါ႔ေလ။

        အခန္းကို ေရာက္ေတာ႔ ဘာဘူ . . . .  သူဝယ္လာေသာ Tefal မီးပူကို ယူျပီး သူ႕အခန္းထဲ ဝင္ကာ  စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားလိုက္ျပီး ဘာမွ မထူးဆန္းသလို တီဗီထိုင္ ၾကည့္ေနေလ၏။ ဒါေပမဲ႔ အျပင္မွာေတာ႔ တိုးတိုးတမ်ိဳး ၊ က်ယ္က်ယ္ တဖံုျဖင့္ ေမာင္ထူးအတြက္ ဘာဘူက တစ္သိန္း ရွစ္ေသာင္းတန္ Tefal မီးပူ ဝယ္လာတယ္ ဆိုေသာ သတင္းက အခန္းတစ္ခုလံုးမက ၊ အေဆာင္ တစ္ခုလံုးကို အုတ္အုတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ခပ္တိုးတိုး ၊ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဆူညံေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဖာသိဖာသာ ေနေပမဲ႔ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ မျမင္ဖူးတာေရာ ၊ မယံုတာေရာေၾကာင့္ ဘာဘူ႔ဆီ ေရာက္လာကာ Tefal မီးပူကို လာၾကည့္ၾက၏။ မီးပူနဲ႔ တြဲလ်က္ ကပ္ထားေသာ ေစ်းႏႈန္းကို ျမင္ေတာ့မွ ေခါင္းျငိမ့္ကာ နားလည္သေယာင္ ျပဳၾကေလ၏။

       အတင္း ဆိုသည္မွာ သတင္း အေနျဖင့္ လူ႔ေလာကမွာ ဝင္ေရာက္ပ်ံ႕ႏွံ႕သလို ၊ သတင္း စစ္စစ္ ဆိုတာကလည္း  စီးေမ်ာႏႈန္း ျမန္ဆန္၏။ ညေန မိုးမခ်ဳပ္ခင္ အခ်ိန္မွာကို ေမာင္ထူးရဲ႕ နားဆီသို႔ သတင္းေပါက္ျပီး ျဖစ္၏။ ရုတ္တရက္ အိမ္ျပန္ခါနီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အရင္က ဟိုဟာဝယ္မယ္ ၊ ဒီဟာဝယ္မယ္ ဟု ဆိုကာ ယာထားေသာ္လည္း အနီးနားကပ္ရင္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေမ့ေလ်ာ့သြားေလ့ ရွိသည္။ အခုေတာ႔ သူလိုခ်င္ေသာ မီးပူေလးကို ဘာဘူက ဝယ္လာျပီး ထိုမီးပူေလးက သူ႕ကို လက္ေဆာင္ ေပးဖို႔ ျဖစ္သည္ ဆိုတာ သိရေတာ့ ေမာင္ထူး မ်က္ႏွာ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳး ျဖစ္ေနေလ၏။

        သန္ဘက္ခါ ျပန္မဲ႔ ေမာင္ထူးအတြက္ ပစၥည္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို အဆင့္သင့္ ျဖစ္ေအာင္ အိတ္ထဲကို ထည့္ျပီး၍ အိတ္ကို ဇစ္ပိတ္ ၊ ေသာ့ခတ္ကာ ပြင့္မက်ေအာင္ ပလတ္စတစ္အၾကည္ အေပ်ာ့သားနဲ႔ ပတ္ယံုသာ က်န္ေတာ႔၏။ သို႔ေသာ္  . . . .  တကယ္လို႔ ဘာဘူက လက္ေဆာင္ဟု ဆိုကာ မီးပူကို အလွစကၠဴမ်ားျဖင့္ ပတ္၍ ေပးလာပါက ေမာင္ထူး ဘယ္လိုလုပ္ျပီး လက္ဆြဲအိတ္ထဲ ထိုးထည့္ေလမလဲ။ မျဖစ္ႏိုင္။ အလွ စကၠဴ ပတ္ထားေသာေၾကာင့္  ဘာဘူေရွ႕မွာ ဆြဲခြာ ထုတ္ယူကာ အထဲမွ လက္ေဆာင္ မီးပူခ်ည္းပဲ လက္ဆြဲအိတ္ထဲ ထည့္လို႔လည္း အဆင္မေျပ။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ထူးရဲ႕ လက္ေဆာင္ မီးပူကို ေစာင့္ထည့္ရေအာင္ သူ႔ရဲ႕ ခရီးေဆာင္ အိတ္ကို ဇစ္မပိတ္ရေသး ၊ ေသာ့မခတ္ရေသး ၊ ပလတ္စတစ္ မပတ္ရေသး။

      ဘာဘူကေတာ႔ သူပဲ မဟုတ္သလိုနဲ႔ ေအးေဆးစြာ ျငိမ္သက္လ်က္ရွိသည္။ လက္ေဆာင္ မီးပူေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူတူ သြားဝယ္လာတာ ဆိုေတာ့ ဘာဘူ႕ကိုလည္း လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ေတာ့ေလ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မတိုက္တြန္းခ်င္ပါ။ ေမာင္ထူး ျပန္ရမဲ႔ ရက္က ေန႔လည္ ၂ နာရီ ေလယာဥ္နဲ႔ ျဖစ္၍ ထိုေန႔ မနက္မွ ေပးရင္လည္း ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲကို ထည့္ကာ ဇစ္ပိတ္ ၊ ေသာ့ခတ္ ၊ ပလတ္စတစ္ ပတ္ယံုပဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိကာ ဘာဘူ႕ကို ထပ္မေျပာမိေတာ႔။ သူ႕မွာလည္း သူ႕ရဲ႕ အစီအစဥ္ေလး ရွိမွာေပါ႔။ ဒီအခ်ိန္အထိ ဘာဘူရဲ႕ ကုတင္ေဘး စားပြဲေပၚမွာ Tefal မီးပူနဲ႔ အလွ စကၠဴေလးကေတာ႔ ျငိမ္သက္လို႔ ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။
      


        “ ခ်ီးယားစ္ . . . ”

         ဘာညာနဲ႔ အခန္းထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေမာင္ထူး အတြက္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ က်င္းပေနၾက၏။ ေမာင္ထူးကလည္း ကာရာအိုေကေတြ ဆိုလိုဆို ၊ ေဘးက လက္ခုပ္တီးသူေတြကလည္း တေျဖာင္းေျဖာင္း အခန္း တစ္ခန္းလံုး တဝုန္းဝုန္း တေဝါေဝါ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းေသးေလး ထဲမွာ စာဖတ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဘာပြဲၾကည့္ေနတဲ႔ ဘာဘူတို႔သာ အသံမထြက္ဘဲ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ခဏၾကာေတာ႔ ဘာဘူက ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ဆတ္ခနဲ ထကာ ထြက္သြားသည္။

        ရုတ္တရက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားမိေသး၏။ မနက္ျဖန္ ျပန္ရေတာ႔မဲ႔ ေမာင္ထူးအတြက္ ဒီတညသာ အခ်ိန္ က်န္ေတာ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို သြားမတားဘဲ တစ္ညတာေလးကို ခြင့္လႊတ္လိုက္ ေစခ်င္သည္။ အခန္းျပင္ထြက္သြားတဲ႔ ဘာဘူ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဝင္လာ၏။

       “ ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာဘူ ”

      “ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးကြာ။ လက္ေဆာင္ကို ပိတ္ဖို႔ တိတ္သြား ငွားတာပါ။ ”

      “ ေၾသာ္. . . ”

      ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ၊ ငါက ငါ့ဖာသာ ထင္ခ်င္ရာ ထင္ေနတာ သူကေတာ႔ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ လူျမန္ စိတ္ျမန္ေပမဲ႔ သူ နားလည္မႈေတာ႔ ရွိသားပဲ။ ဒီလို ေတြးေနတုန္း ဘာဘူက သူ႕စားပြဲေပၚ တင္ထားတဲ႔ Tefal မီးပူဗူးနဲ႔ အလွစကၠဴေလးကို ေကာက္ကိုင္ျပီး အခန္းထဲက ထြက္ဖို႔ ျပင္၏။

      “ ဘယ္သြားမွာလဲ ဘာဘူ ”

     “ ဟိုဘက္ အေဆာင္မွာ သြားလုပ္မလို႔ေလ ”

      “ ဒီမွာ လုပ္လည္း ရတာပဲကြာ ”

      “ ဆူေနေတာ႔ စိတ္ကူးပ်က္တယ္ ၊ ဟိုဘက္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး သြားလုပ္ေတာ႔မယ္။ ”

      ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မတားလိုက္ပါ။ သူကလည္း မီးပူဗူး ၊ အလွစကၠဴ ၊ တိတ္ဘီး နဲ႔ ေရးရန္ ေဆာ့ပင္ကို ကိုင္က ထြက္သြားေလသည္။ ေအးေလ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ထူး လက္ေဆာင္ အတြက္ သူသတိရတာကိုပဲ ဝမ္းသာေန မိပါသည္။ စိတ္ ၊ အယူအဆ ၊ အေတြးအေခၚ မတူညီလို႔ အတြင္းက်က် ေပါင္းသင္းလို႔ မရေပမဲ႔ လူကေတာ႔ လူပါပဲလို႔ ေတြးမိျပန္သည္။

       ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းေလး အျပင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာေတာ႔ ေမာင္ထူးတို႔ အဖြဲ႔ ေသာက္စား ရစ္မူးေနၾကျပီး ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ကာရာအိုေကသံက က်ယ္ေလာင္လို႔ ေကာင္းေနဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ဖာသာ ဆက္ျပီး စာဖတ္ေနလိုက္သည္။ စာထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေနလို႔ ထင္၏ အခ်ိန္ကုန္လို႔ ကုန္မွန္း မသိ ၊ အျပင္က အသံေတြ က်ယ္လို႔ က်ယ္မွန္းပင္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ သတိထားမိတာက အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ ဝင္လာေသာ ဖိုးသားေၾကာင့္။ လွမ္းဝင္လာတဲ႔ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ လက္ထဲမွာ အလွစကၠဴနဲ႔ ပတ္ထားေသာ မီးပူဗူးေလးကို ပိုက္လ်က္ ဝင္လာသည္။

       “ ကိုေဇာ္  . . ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး။ ကိုဘာဘူ မီးပူကို အလွစကၠဴ ပတ္ထားတာ သပ္ရပ္လိုက္တာဗ်ာ။ ဆိုင္က လူေတြေတာင္မွ ုသူ႔ေလာက္ သပ္ရပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ”

        ေျပာေျပာ ဆိုဆို သူက လက္ထဲမွာ မီးပူဗူးေလးကို လွမ္းေပး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ တကယ္ကို သပ္ရပ္လွေသာ စကၠဴထုပ္ပိုးမႈကို ျမင္ရေလ၏။ ဘာဘူက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ ဒါလည္း ရတာပဲဟ လို႔ ေတြးမိေသးသည္။ ကိုင္ထားေသာ စကၠဴဗူးကို မျမင္ရေပမဲ႔ လူေတြရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ လႈပ္ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ဘာသံမွ ထြက္မလာ အထဲမွာ အရာရာ Fit ျဖစ္ေနသလို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ရွိေန၏။

         “ ဘယ္အသံၾကားရမလဲ ကိုေဇာ္ရ။ ကိုဘာဘူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္ထဲက ေရျမွဳပ္ေတြ ယူလာခိုင္း ေသးတယ္။ ဗူးထဲမွာ လႈပ္ေနရင္ အထဲကဟာကို ပြန္းျပီး ပ်က္ဆီးမွာ စိုးလို႔လို႔ ေျပာတယ္။ ”

        ဟာ . . . ဟုတ္တာပဲ ေတာ္ေတာ္ကို တိက်တဲ႔ ဘာဘူလို႔ စိတ္ထဲမွာ ထပ္ျပီး ခ်ီးက်ဴးလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ အလွစကၠဴနဲ႔ ထုပ္ထားေသာ မီးပူေလးကို ဖိုးသားက ယူကာ ဘာဘူ႔စားပြဲေပၚမွာ တင္လိုက္ျပီး “ ကၽြန္ေတာ္ သြားအိပ္ေတာ႔မယ္ ကိုေဇာ္ ၊ ကိုဘာဘူက ဟိုဘက္ေဆာင္မွာ ေလပန္းေနတယ္။ ျပီးမွ လာမယ္ ထင္တယ္။ ” လို႔ ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။ ျပီးေတာ႔ စာဆက္ဖတ္ေနရင္း မ်က္လံုး ေညာင္းကာ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းပင္ မသိ။

      ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးလည္း ႏိုးေရာ မနက္ မိုးလင္းေနေပျပီ။ အလုပ္သြားဖို႔ေတာ႔ လိုေသး၏။ ေဘးက ကုတင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဘာဘူ႕ကို ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို ဖတ္ရင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႕ေကာ္ဖီခြက္ေဘးနားမွာ ေမာင္ထူးကို လက္ေဆာင္ ေပးဖို႔ ထုပ္ပိုးထားေသာ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလး။ လက္ေဆာင္ထုပ္ေပၚမွာ စာရြက္ အျဖဴျဖင့္ ေဆာ့ပင္ႏွင့္ ေရးထားသည္။

     “ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ထူး အတြက္ ႏိုင္ငံျခားမွ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ”

       မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ ေရခ်ိဳးကာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ျပီး စားဖို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ပါမုန္႔က တစ္လံုးတည္းသာ က်န္ေတာ႔၏။ မစားခ်င္ေသာ ဘီစကြတ္မုန္႔ နဲ႔ တြဲစားရဦးမယ္ လို႔ ေတြးေနတုန္း။

      “ မုန္႔ထုတ္ မလို႔လား လုပ္မေနနဲ႔ေတာ႔ ၊ ေမာင္ထူးက ဒီမနက္ အားလံုးအတြက္ ပါမုန္႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ ေၾကာ္ထားတယ္။ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက အုပ္ေဆာင္းထဲမွာ ရွိတယ္။ ငါလည္း အဲဒီက ယူစားတာ ၊ သြားယူလိုက္ ”

     သူ ေျပာတဲ႔ အတိုင္းပင္ မီးဖိုထဲမွာ ေၾကာ္ျပီးသား ပါမုန္႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြကို အမ်ားၾကီး ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သံုးခ်ပ္ ယူလာရင္း ထိုင္စားေနတုန္း။ အလုပ္သြားဖို႔ တျခား အခန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႏိုးလာၾကသည္။ မ်က္ႏွာသစ္သူ ၊ ေရခ်ိဳးသူ ၊ ထမင္းဗူး အတြက္ ျပင္ဆင္သူေတြျဖင့္ အခန္းေလးက စည္ကားလာခဲ႔သည္။ စားေသာက္ျပီးတဲ႔ ခြက္ေတြကို ေဆးေၾကာျပီး အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာေတာ႔ ဘာဘူက အလုပ္သြားဖို႔ ယူနီေဖာင္းေတာင္မွ အသင့္ လဲျပီးေခ်ျပီ။

         အလုပ္ ဝတ္စံုေလးကို လဲေနတုန္း ဘာဘူက ေမာင္ထူးအတြက္ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလးကို ကိုင္ကာ အျပင္ထြက္ သြားေလ၏။ အဝတ္အစားလဲျပီး ယူသင့္တာ ယူကာ အခန္းကို ေသာ့ခတ္ျပီး ထြက္လာေတာ႔ ေမာင္ထူးနဲ႔ ဘာဘူ လက္ဆြဲကာ ႏႈတ္ဆက္ေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ စိတ္မဆိုးပါဘူး ဆိုတာလည္း ပါ၏ ၊ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါနဲ႔ ဆိုလည္း ၾကား၏ ၊ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ႔ ျပန္ေတြ႕တာေပါ့ ဟူ၍လည္း ဆို၏။ ျပီးေတာ႔ ဘာဘူ ေပးလိုက္ေသာ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလးကို ေမာင္ထူးက သူ႕ရဲ႕ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ေလ၏။ ျပီးေတာ႔ ဇစ္ကို ပိတ္၏။ ေနာက္ ေသာ့ခတ္၏။ ေနာက္ေတာ႔ ပလတ္စတစ္ အၾကည္ျဖင့္  ေမာင္ထူး ပတ္ေသာအခါ ဘာဘူက ကူ၍ ပတ္ေပးေန၏။

          ဒီလို အဆင္ေျပ သြားေတာ႔လည္း ေကာင္းတာပါပဲ လို႔ ေဘးကေန ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနရင္း ၾကည္ႏူးေန မိသည္။ ေနာက္ေတာ႔ အလုပ္ကို ေစာေစာ ထြက္လာတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထံုးစံ အတိုင္း ေမာင္ထူးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ႔ေလသည္။ ေမာင္ထူးကေတာ႔ ေန႔လည္ ေလယာဥ္ခ်ိန္ ဆိုေတာ႔ ဒီကေန ၁၀ နာရီခြဲေလာက္ ထြက္ရင္ေတာင္မွ အဆင္ေျပေနပါျပီ။ ဒီအခ်ိန္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အလုပ္ထဲမွာ ဆိုေတာ႔ ေမာင္ထူးကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတည္းသာ ႏႈတ္ဆက္ ခဲ႔ရေတာ႔သည္။

         ဒါေပမဲ႔ တကယ္ကို ၁၀ နာရီခြဲေလာက္မွာ သတိရမိပါသည္။ ဒီအခ်ိန္ ေမာင္ထူး အခန္းက စထြက္ေနျပီ။ ေနာက္ေတာ႔ ေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္ေနေလာက္ျပီ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေလယာဥ္ကြင္းမွာ အထုပ္ အပ္ေနေလာက္ျပီ။ ဒီအခ်န္ဆို ေလယာဥ္ေပၚ တတ္ေနေလာက္ျပီ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေလယာဥ္က ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဦးတည္ ပ်ံေနေလာက္ျပီ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ျမန္မာေလယာဥ္ကြင္းကို ဆိုက္ေရာက္ေနေလာက္ျပီ။

          ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ ေမာင္ထူး တစ္ေယာက္ေတာ႔ အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္သြားခဲ႔ျပီ မဟုတ္ပါလား။



       “ ေၾကမြေနတာပဲ အဝတ္ေတြကလည္း အျပင္သြားပါမယ္ ဆိုမွကြာ ”

       တနဂၤေႏြေန႔ ပိတ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ဘာဘူ မနက္ဘက္ ဆိုင္မွာ ပလာတာ သြားစားျပီး ျပန္လာေတာ႔ အခန္းထဲကို ဝင္ဝင္ခ်င္း ဖိုးသား ဆီက အသံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ထံုးစံ အတိုင္း မေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သြားေမးမိသည္။

       “ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဖိုးသား ”

       “ အျပင္သြားမလို႔ ကိုေဇာ္ရာ။ အက်ႌေတြက ေၾကမြေနလို႔ ”

       “ မင္းကို ငါ ေျပာသားပဲ အဝတ္ကို ေလွ်ာ္ထားတာ ေျခာက္လို႔ ရုတ္ေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ လံုးေထြးျပီး မထားနဲ႔ ၊ တစ္ခါတည္း လက္ေလးနဲ႔ ေခါက္ထားလိုက္။ မီးပူ မတိုက္ျဖစ္ေတာ႔လည္း ဒီအတိုင္းေလး နည္းနည္း ဆန္႔ဆန္႔ေလး ဝတ္ရတာေပါ႔ ဆိုတာကို မင္းက နားမွ မေထာင္ဘဲ ”

       “ ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေခါက္ေနရတာ ပ်င္းလို႕ . . . အခုေတာ႔ အားလံုးကို ေၾကမြေနတာပဲ။ မီးပူတိုက္မွ ရေတာ႔မယ္။ မီးပူ ဟုိဘက္ အခန္းမွာ သြားငွားဦးမွပဲ ”

       ေျပာေျပာဆိုဆို ဖိုးသားက မီးပူ ငွားဖို႔ အခန္းထဲက ထြက္ဖို႔ ေျခဦး အလွည့္  . . . ၊ ဘာဘူက လွမ္းေျပာ၏။

        “ သြားငွား မေနနဲ႔ေတာ႔ ဖိုးသား။ ေျခရင္းက ငါ့ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲမွာ မီးပူ ရွိတယ္။ ယူတိုက္လိုက္ ”

        ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူ အတူတူ တစ္ခန္းတည္း ေနေပမဲ႔ သူ မီးပူ ဝယ္လိုက္တာ ၊ ထုတ္တိုက္တာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ေနမိသည္။

        “ ဘာလဲကြ ၊ အံ့ၾသလို႔ ၾကည့္ေနတာလား။ ဘာမွ အံ့ၾသ မေနနဲ႔ ဖိုးသား ထုတ္တိုက္ရင္ ေတြ႕လိမ္႔မယ္။ ဖိုးသား ယူလိုက္ေလ ၊ ထုတ္တိုက္ပါကြ ယူပါ။ ”

       ဘာဘုူက ထပ္ဆင့္ တိုက္တြန္းေသာေၾကာင့္ ဖိုးသား ဘာဘူ႕ရဲ႕ ခရီးေဆာင္ အိတ္ထဲကို ႏိႈက္လိုက္ေတာ႔ မီးပူ တစ္လံုး ထြက္လာ၏။ ထိုမီးပူကို ျမင္လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပိုအံ့ၾသသြားသည္။ ထိုမီးပူကလည္း Tefal တံဆိပ္ပဲ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ႔ ေမာင္ထူးကို ဝယ္ေပးလိုက္ေသာ အမ်ိဳးအစား ၊ အရြယ္ ၊ အေရာင္ အားလံုး တပံုစံတည္း။

       “ ဒီမီးပူက ေမာင္ထူးကို လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးလိုက္တဲ႔ မီးပူနဲ႔ အမ်ိဳးအစား အတူတူပဲကိုး။ ”

       ဒီေတာ႔ ဘာဘူက ခပ္နဲ႔တဲ႔တဲ႔ ျပံဳးျပီး  . . . .

      “ ေမာင္ထူးကို လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးလိုက္တဲ႔ မီးပူနဲ႔ တူတာ မဟုတ္ပါဘူးကြ။ မင္းတို႔နဲ႔ အတူတူ သြားဝယ္ခဲ႔တဲ႔ မီးပူပါပဲ။ ”

        “ ဘယ္လို . . . . ဘာကို ေျပာတာလဲ ”

        “ ေၾသာ္ . . .မင္းတို႔နဲ႔ အတူတူ သြားဝယ္ခဲ႔တဲ႔ မီးပူေလးပါပဲလို႔ ေျပာတာေလ ”

      “ ဒါဆို မင္း ေမာင္ထူးကို ဒီမီးပူ လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးလား ၊ မင္း ေမာင္ထူးကို လက္ေဆာင္ ေပးဖို႔ ဝယ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူးလား ”

       “ ေမာင္ထူးကို Tefal မီးပူ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ လို႕လည္း ငါ မေျပာခဲ႔ မိပါဘူး။ ေနာက္ျပီး ငါ ဝယ္လာတဲ႔ Tefal ကလည္း ေမာင္ထူး အတြက္ပါ ဆိုျပီး ငါ မေျပာခဲ႔ပါဘူး။ ငါ ေျပာခဲ႔တာက သူ႕ အလိုခ်င္ဆံုး လက္ေဆာင္ ေပးမယ္ လို႔ပဲ ေျပာခဲ႔တာပါ။ ”

         “ ဟင္ . . . ဒါဆို မင္း Tefal မီးပူဗူးကို အလွစကၠဴနဲ႔ ပတ္ျပီး ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ”

        “ ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္။ Tefal မီးပူဗူးကို အလွစကၠဴနဲ႔ ပတ္ျပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အထဲမွာေတာ႔ Tefal မီးပူေတာ႔ ပါမသြားဘူး။ ”

         “ ဟာ . . . ဒါဆို မင္း ဗလာၾကီး ထည့္ေပးလိုက္တာလား ”

         “ မဟုတ္တာကြာ။ မင္းလည္း ကိုင္ၾကည့္တာပဲ။ ဗလာၾကီးဆို ေပါ႔ရႊတ္ရႊတ္ ျဖစ္ေနမွာေပ႔ါ။ ”

         “ အင္း . .  ဟုတ္တယ္။ အထဲမွာ တစ္ခုခုေတာ႔ ပါတယ္။ ေလးေတာ႔ ေလးေနတယ္။ ဘာထည့္ ေပးလိုက္တာလဲ ”

         “ မင္း သတိမထားမိလို႔ပါ။ ေမာင္ထူးက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မရွိတဲ႔ ပစၥည္းကို ပိုျပီးေတာ႔ တန္ဖိုးထားတာ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံျခားက ပစၥည္းကို ပိုျပီးေတာ႔ အဖိုးတန္ေနတာ မဟုတ္လား။ Tefal မီးပူက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ဝယ္လို႔ ရပါတယ္ကြ။ ငါ အခု ထည့္ေပးလိုက္တာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ တကယ္ ဝယ္လို႔ မရတဲ႔ ပစၥည္းပါ။ ”

        “ ေအးေလ . . . ဘာပစၥည္း ထည့္ေပးလိုက္တာလဲ ”

       “ ငါတို႔ တံခါး အဝင္အထြက္မွာ ခ်ထားတဲ႔ ပစၥည္းတစ္ခုပါ ”

       “ ငါ . . . တို႔ . . . တံ . . ခါး . . နား . . . မွာ . . ခ် . . ထား . . . တာ . . . ”

     ကၽြန္ေတာ္ သံေယာင္လိုက္ျပီး ထိုင္ေနရာမွ ထကာ အခန္း အဝင္အထြက္ တံခါးဆီကို ထၾကည့္ လိုက္မိသည္။ တံခါး အဝင္အထြက္ အနားမွာ ဖုန္ကြက္ေလး တစ္ကြက္ လြတ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒီေနရာမွာ ဘာကို ထား ထားတာပါလိမ္႔လို႔ စဥ္းစားေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ အေနာက္မွ ဘာဘူ႔အသံကို ၾကားလိုက္ရ၏။

       “ စဥ္းစား မေနပါနဲ႔ကြာ ေခါင္းျဖဴမယ္။ အဲဒီအကြက္က မင္းနဲ႔ ငါ ေမာလ္ကို သြားရင္းနဲ႔ ေမာင္ထူးနဲ႔ ေတြ႕ေတာ႔ ေမာင္ထူး ငါ့ကို ဖဲ႔ဖို႔ ေကာက္လာတဲ႔ “ ႏိုင္ငံျခားက အုတ္ခဲေလး ” ပါကြ။ သူကေတာ႔ သူ႕ဖာသာ တန္ဖိုး ရွိတယ္ ေျပာျပီး ေမ႔ေနလို႔ ငါက အမွတ္တရ ေစ်းၾကီးတဲ႔ Tefal မီးပူဗူးထဲကို မလႈပ္ေအာင္ ေရျမွဳပ္ေတြ ခံျပီးေတာ႔ ထည့္ေပးလိုက္တာပါ။ ဒါပါပဲကြ။ ”

       “ - - - - - ”



       လြန္ခဲ႔ေသာ ေလးႏွစ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ျဖစ္ေတာ႔ ေမာင္ထူးနဲ႔ ေတြ႕ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ႔ မီးပူအေၾကာင္း လံုးဝ စကား မစပါဘူး။ သူ ခံလိုက္ရတာကို လူမသိ ေစခ်င္တာလား ၊ သူ႕ဖာသာ ရွက္လို႔လားေတာ႔ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ မေမးပါဘူး။ ဖာသိဖာသာပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။

         ဘာဘူ ဆိုတဲ႔ တစ္ေယာက္ကလည္း သူမ်ားကို အဲဒီလို ပိပိရိရိ ေခ်ာက္တြန္းတတ္သူ တစ္ေယာက္ပါ။ အခုေတာ႔လည္း ဘယ္ဆီ ဘယ္ဝယ္ကို ထပ္ျပီး ေရာက္ေနၾကလဲ မသိပါဘူး။ အဆက္ျပတ္ေနတာေတာင္မွ အေတာ္ကို ၾကာခဲ႔ျပီ။

*** ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးထားတာ အေတာ္ကို ၾကာလွပါျပီ။ တင္လိုက္ရင္ အက္သံေတြ ထြက္လာမွာ စိုးလို႔ မတင္ျဖစ္တာပါ။ အခုေတာ႔ စာအသစ္ မေရးခ်င္ေသးတဲ႔ အခ်ိန္မို႔ အရင္က ေရးထားတာေလးေတြကို ျပန္စစ္ျပီးေတာ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပံဳးစရာ အျဖစ္အပ်က္ေလးလို႔ပဲ ဖတ္မိရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။


ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္

Share/Bookmark

19 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

ခႏြဲ said...

အင္း တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဘာ ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဘာဘူ ပံုစံျခင္းတူေတာ့ သူ႔လုပ္ရပ္ကို မွန္တယ္ထင္တယ္။

Anonymous said...

လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အၾကံေလးေကာင္းပါ၏...ေနာက္တခါက်ရင္ ဒါမ်ဳိးအတုယူျပီးေပးရမယ္...
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်ငး္တေယာက္ ေမြးေန႔ပြဲမွာေပးတဲ့ အဲလုိမ်ဳိးဆန္ဆန္ လက္ေဆာင္ေလးေပးတာေတြ႔ဘူးတယ္.
ေသခ်ာထုပ္ပုိးထားျပီ အေပၚကေရးထားတာ စီးသြားဖုိ႔နဲ႔ ၾကီးပြားဘုိ႔တဲ့ အထဲမွာေတာ့ ခုံဖိနပ္တရံနဲ႔ စုဗူးတလုံး ..
စီးသြားဖုိ႔က ခုံဖိနပ္တရံ..
ၾကီးပြားဖုိ႔က စုဗူးတလုံး.. အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေနာက္တာပါ..
ခင္မင္စြာျဖင့္...
လြင္

Anonymous said...

လက္ေဆာင္က အသံုး၀င္မွာပါ..ကားဂ်မ္းတံုးလုပ္လို့ရပါတယ္....ၿမန္မာၿပည္ကအုတ္ခဲက ၿပည္တြင္းၿဖစ္မို့ ညံ့တာပါ...ေမာင္ထူး သိေအာင္ ဘာဘူ ကရွင္းၿပလိုက္ရမွာ...

rose said...

လက္ေဆာင္ ဆိုတ့ဲ တကယ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေလး လာဖတ္ပါတယ္။ အင္း... ကိုယ့္ကို ႏိုင္ငံျခားျပန္ လက္ေဆာင္ အုတ္ခဲ တစ္လုံး လာေပးရင္ေတာ့ မလိုခ်င္ဘူးကြယ္ း)

Sunny said...

ကိုယ္ကေတာ့ လူေတြကို အဲလိုေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာ မၾကိဳက္ေတာ့ အုတ္ခဲထည့္ေပးလို္က္တာမ်ိဳးကို သိပ္သေဘာမက်ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ဘာဘူဘက္က စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သူ႔ဟာနဲ႔သူ ဟုတ္ေနတာပဲ.. စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ ေကာင္းတယ္.. :)

ahphyulay said...

အင္း..
အၿဖစ္ကလည္းေကာင္း၊
အေရးကလည္းေကာင္း ဆိုေတာ ့
အဖတ္ပါေကာင္းေရာဗ်ာ....။
ေအာ္ ..ႏိုင္ၿခံဂားက အုပ္ခဲ၊ အုပ္ခဲ..။

ေန၀သန္ said...

း).. ေလာကမွာ အဲလိုသာ စိတ္ထဲေတးမွတ္ျပီး လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနစရာေတာင္က်န္မွာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့.. ခံယူခ်က္ျခင္းမတူလို႕ ရြံမုန္းေနပါေစဦးေတာ့.. အဲလို သူမ်ားကို ေအာင့္တီးေအာက္သက္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ.....

ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္

ဝက္ဝံေလး said...

သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိတယ္ ဘာဘူ႕လုိလူမ်ိဳးပဲ စကားကုိ ကပ္ ေျပာတတ္တယ္ ပါးပါးေလးလဲ ျပန္ ပုတ္တတ္တယ္ အဲလုိမ်ိဳးပဲ

ခု ဒီပုိ႕စ္ကုိ ဖတ္ျပီးေတာ႕ သူ႕ကုိေတာင္ သတိရေသးးး အေဟးးး အေဟးးးး

တခါတေလ လူေတြက အဲလုိလုပ္ေပးမွ ဟားဟားးးးးးးးးးးးး မုိက္တယ္ကြာ ....

Maung Myo said...

ပို႔စ္ေလးဖတ္ေကာင္းတယ္ အစ္ကို က်ေနာ္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ကိုေမာင္ထူး ကိုေထာက္ခံတယ္ ကုိဘာဘူေျပာတာလည္း မွန္ေကာင္းမွန္နိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္နိုင္ငံမွာဆို မ၀ယ္နိုင္ေတာ့ ရွိလားမရွိလားလည္း ဘယ္သိေနနိုင္မလဲေလ ပုထုဇဥ္မို႕ လိုခ်င္တပ္မက္မိတာဟာလည္း သဘာ၀က်ပါတယ္ ။ ခြဲခြာရေတာ့မယ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္လာက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ပံုကေတာ့ျဖင့္ ၾသခ်ေလာက္ပါေပရဲ့ဗ်ာ ။ အဲ့ပါဆယ္ထုတ္ကိုဖြင့္ျပီၤး ခံစားရမယ့္ ကိုေမာင္ထူးရဲ့ ခံစားခ်က္ကို က်ေနာ္ေတာ့ နားလည္တယ္ ။ ကိုယ္နဲ႕မသိကြ်မ္းဖူးေပမယ့္ ကိုေမာင္ထူး တစ္ေယာက္ အဆင္ေျပပါေစလို႕ ။

ငေသာ္ said...

ကိုဘာဘူက အညိဳးႀကီးတတ္တဲ့လူလား။ ဒီလိုလက္ေဆာင္မ်ိဳးေတာ့ မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။

thatoe said...

ေမာင္ထူးကုိ မႀကိဳက္ဘူး...။ သူခံလုိက္ရေတာ့လည္း...အင္း..ကုိယ္ပါ အီႏုံးႏုံးျဖစ္ရတယ္။ လက္ေဆာင္ မွန္ရဲ႕လား

ကုိေအာင္ said...

လက္ေဆာင္ လာယူသြားတယ္ ကိုေဇာ္။

သူႀကီးမင္း (တုုံးဖလား) said...

တကယ္ႀကီးလားဗ်။ ေမာင္ထူးအတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူက ကားႀကဳံႏွင့္ျပန္တာမွ မဟုတ္တာ။ အုတ္ခဲတစ္လုံးရဲ့အေလးခ်ိန္က နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ အင္း.. ဘာဘူဘက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ ဟုတ္တုတ္တုတ္။ ဒါနဲ႔... စကားမစပ္.. အဲဒီ ဘာဘူ ဆုိတဲ့သူက ကုလားႀကီးလားမသိဘူး။ း၀))

ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)

Anonymous said...

ဘယ္သူမွ မမွားဘူးလို႔ ထင္တာပဲေလ:)
ေနာ့ကိုေဇာ္ ကိုေဇာ္ေရာ မွားလားဟင္ :P

Baby taster

T T Sweet said...

ဘာဘူက ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးဆိုး အဲလိုေတာ႔ မလုပ္သင္႔ပါဘူးဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ေနာက္တယ္ဆိုတာ လက္ခံရင္ေတာ႔ ေကာင္းပါရဲ႔။ ညစ္တြန္းတြန္းတာေတာ႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ စိုေသာလက္မေၿခာက္ေစနဲ႔တဲ႔။

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

လူတကိုယ္ စိတ္တမ်ိဳးေပါ့ေလ..
အုတ္ခဲ တလုံးရဲ့ အေလးခ်ိန္ကလဲ မနဲဘူး..

ၿငိမ္းစိုးဦး said...

ကၽြန္ေတာ္ ဆိုရင္ မီးပူကို ထည့္ေပးၿပီး နိုင္ငံျခားအုတ္ခဲေတာ့ မထည့္ခ်င္ေၾကာင္း စာတိုေလးနဲ႔
ရွင္းျပၿပီး လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါမယ္ ...
ၿငိမ္းစိုးဦး

နတ္ဆိုး said...

တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ျဖစ္ေလာက္ရုံ သေဘာထားၾကီးျပတာထက္စာရင္ ႐ိုးသားစြာ သတိေပးလိုက္တာ ပိုတန္ဖိုးရွိတယ္လို႕ထင္တယ္ ေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့တန္ဖိုး ျမင့္ေကာင္းျမင့္ေပမဲ့ တစ္သက္လုံးအမွတ္တရျဖစ္သြားမွာေတာ့အမွန္ပဲေလ ေလာကၾကီးမွာ ေမာင္ထူးေတြမ်ားလို႕ ဘာဘူေတြရွိလာတာပါ :)

Anonymous said...

ပံုမွန္အားျဖင့္ ကီလုိ ၂၀ ပဲရတာ.. အဲဒီလုိလက္ေဆာင္သယ္သြားရရင္ေတာ့......
may