ကၽြန္ေတာ္ အခုလို ေဆာင္းမနက္ခင္းမွာ ေလ႔က်င္႔ခန္းအေနနဲ႔ ေစာေစာထျပီး ေျပးတတ္တယ္။ အေဝးၾကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ႔ ေျပးၤေနၾက ေနရာေတြကိုလည္း မေျပးဘူး။ ဒီေန႕ အေရွ႕ဘက္ဆိုရင္ ၊ ေနာက္ေန႕ ေျမာက္ဘက္ ၊ ေနာက္ေန႕ ေတာင္ဘက္ ဒီလိုေတြ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေျပးတယ္။ မနက္ေနေလးထြက္လာမွ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာတတ္တယ္။
တစ္ေန႕ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ပိုင္းေျပးလို႔လည္းျပီးေရာ ေန႕ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေတာ႔ အဲဒီဘက္ေတြမွာ အိမ္ၾကီး ၊ အိမ္ေကာင္းေတြပဲ ရွိတတ္တဲ႔ ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္။ လမ္းေတြမွာလည္း လူေတြျပတ္တတ္တယ္။ အိမ္ေတြအားလံုးကလည္း စိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္တို႔ ထံုးစံအရ ျငိမ္သက္လို႔။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေအးေဆးလမ္းေလွ်ာက္လာလို႔ ခဏၾကာေတာ႔ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႔မွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ျခံဝန္းက်ယ္ၾကီးကို ေဘာင္ခတ္ထားတဲ႔ အုတ္တံတိုင္းမွာ ကပ္ျပီး တပ္ထားတဲ႔ လူေခၚလွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းေလးကို ႏွိပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။
ဒီအိမ္ၾကီးကို ကာရံထားတဲ႔ အုတ္နံရံေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာစာက တံခါးၾကီးကလည္း အိမ္ကို အျပင္ကမျမင္ရေလာက္ေအာင္ ျမင္႔မားလွတယ္။ ေကာင္ေလးက ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ သူ႕လက္ထဲမွာ မုန္႕ဟင္ခါးႏွစ္ထုပ္ကိုလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႔ ဆြဲလာေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူ အုတ္နံရံမွာ ကပ္တပ္ထားတဲ႔ လူေခၚေခါင္းေလာင္းေလးကို မမွီတမွီ ခုန္ခုန္ျပီးေတာ႔ ႏွိပ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔လည္း မမွီဘူးျဖစ္ေနတယ္။ လက္ထဲက မုန္႕ဟင္းခါးထုပ္ေတြနဲ႔ ခုန္ေနေတာ႔ မေတာ္တဆျပဳတ္က်မွ သူအဆူခံေနရဦးမယ္။ ဒါေၾကာင္႔…
“ ဒီမွာ ငါ႔ညီ မင္း ေခါင္းေလာင္းႏွိပ္ဖို႔ လုပ္ေနတာလား။ ”
“ ဟုတ္တယ္ အကို အဟီး။ ”
“ ေအးကြာ ခက္တာပဲ။ လူၾကီးေတြကလည္း မင္းကို တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္ရလား။ အခု မင္းအစား အကို ေခါင္းေလာင္းႏွိပ္ေပးရမလား။ ”
ေကာင္ေလးက ျပံဳးျပီး ေခါင္းျငိမ္ျပတယ္
“ ဟုတ္ကဲ႔ အကို ႏွိပ္ေပးပါ။ ”
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကို ကူညီတဲ႔အေနနဲ႔ ေခါင္းေလာင္းခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။ အထဲမွာလည္း သြားျပီး အသံျမည္သံကို ၾကားရတယ္။ ေကာင္ေလးက ျပံဳးရင္..
“ မရေသးဘူး အကုိ။ ခပ္နာနာသာ အၾကာၾကီး ႏွိပ္ဗ်။ ဒါမွ သူတို႕ၾကားျပီး ထြက္လာမွာ။ ”
“ ေၾသာ္ ဒီလိုလား။ ေအး . . . ေအး။ ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေျပာတဲ႔ အတိုင္း ခပ္နာနာ ခပ္ၾကာၾကာေလး ႏွိပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္အထဲကေန တံခါးဖြင္႔သံေတြ ၾကားရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေကာင္ေလးဘက္လွည္႔ျပီး …
“ ကဲ အဆင္ေျပျပီ မဟုတ္လားကြ။ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ အကို၊ အဆင္ေျပျပီ လာ..လာ အကုိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပးၾကမယ္။ ”
ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားျပီး..
“ ေဟ ဘာလို႔ ေျပးမွာလဲ။ ဘာလို႔လဲ။ ဒါ မင္းအိမ္ မဟုတ္ဘူးလားကြ။ ”
“ မဟုတ္ဘူးအကို။ ဒါက သူမ်ားအိမ္ေလ။ ဒီအိမ္က လူၾကီးက အရမ္းေဒါသၾကီးတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႕ျခံေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္လို႔ သူရွိရင္ေတာင္မွ မ်က္ႏွာၾကီးတည္ျပီး ၾကည္႔တတ္တယ္။ သူအျပင္ထြက္တဲ႔ အခ်ိိန္ဆိုရင္ သူ႕အိမ္က ေခြးနဲ႔ ရွဴးတိုက္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း သူျပန္ျပီး စိတ္ညစ္ေအာင္ ၊ ေဒါသထြက္ေအာင္ ဒီလို အျမဲစေနၾကပဲေလ။
လာ…လာ..အကုိ ေျပးေတာ႔ အခု ေခါင္းေလာင္ခလုပ္ကို အကို ႏွိပ္မွန္းသိရင္ အကိုလည္း လြယ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေျပးျပီဗ်။ ”
“ ဟာ။”
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သြားျပီး။ ေကာင္ေလးကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေလးက ေျပးသြားလိုက္တာမွ မံႈေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ မနက္ကပဲ ေျပးျပီးသားကို ေနာက္ထပ္ ထပ္ေျပးရဆိုေတာ႔ လူက ေမာ ၊ ဟိုလူၾကီးဆိုတာသာ ေတြ႕သြားရင္ ဆိုျပီး စိတ္ကေမာနဲ႔ ဒူးေတြက ယိုင္ သိပ္မေျပးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။
ေၾသာ္ သူမ်ားခက္ခဲေနတာ ေတြ႕ရင္ ကူညီခ်င္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္. . . ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ ကူညီခ်င္မိ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အျပစ္ရွိပါတယ္။ ေျပးလိုက္စမ္းဟ. . . . ။
ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။
http://zaw357.multiply.com/journal/item/779 မွာ 24.11.2009 က ေရးထားတာပါ။
.
3 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ဖတ္ျပီး၇ီလိုက္၇တာအိုက္ငိုက္ေျပသြားတယ္
ေတာ္ေသးတာေပါ့
အေျပးျမန္ေပလို႔။
အင္း ........ အေျပးျမန္ေပလို႔ .......
ခံစားခ်က္ကေတာ႔ ထပ္တူပါ ....... အလြဲေလးေတြေလ .... က်ေနာ္ကူညီမိ အျပစ္ရွိ :)
Post a Comment