ၾကာေတာ႔ ၾကာခဲ႔ပါျပီ။ အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီကို စာထည္႔ဖို႔ စာတိုက္ၾကီးကို ေရာက္သြားခဲ႔တယ္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို စာထည္႔မွာ ဆိုေတာ႔ စာတိုက္ၾကီးကို ကိုယ္တိုင္သြားထည္႔တာ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စာထည္႔ျပီးေတာ႔ မိုးက ဘာမေျပာ ၊ ဘာမေျပာနဲ႔ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ ရြာခ်ပါေလေရာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က စာတိုက္ၾကီးကေန ထြက္မလို႔လုပ္ေနတာ ဆိုေတာ႔ မိုးဒဏ္ကို မခံရေသးဘူးေပါ႔။ သူမ်ားေတြ ျဗံဳးစားၾကီးရြာခ်တဲ႔ မိုးေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္ကာ ေျပးၾက လႊားၾက ျဖစ္ေနၾကတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရွိေနတဲ႔ စာတိုက္ၾကီးထဲကို အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ( အေဒၚဆိုတာထက္ အဖြားအရြယ္ထင္တယ္.။ အသက္ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနပံုရတယ္။ ) ဝင္လာတယ္။ သူလည္း မိုးဒဏ္ကို ခံစားလာရေတာ႔ မ်က္ႏွာေတြေရာ ၊ အဝတ္အစားေတြပါ မိုးေရေတြ စိုေနျပီ။ ျပီးေတာ႔ သူရဲ႕ ႏြမ္းပါးမႈ႕ကို ပိုျပီး ေပၚလြင္ေနေစတယ္။ သူ မိုးေတြ မိထားတဲ႔ အဝတ္ေတြထဲက ၊ အင္း သူ႕အက်ီၤၾကားထဲက စာေလးတစ္ေစာင္ကို အသက္ကို ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထားသလို ရိုရိုေသေသ ထုတ္လိုက္တယ္။ ေၾသာ္..သူလည္း စာလာထည္႔တာ ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။
ဒါေပမဲ႔ လူကိုေတာင္မွ ရြဲရြဲစိုေနေစတဲ႔ မိုးက သူ႕ရဲ႕ စာေလးကိုလည္း အလြတ္မေပးပါဘူး။ သူ႕စာေလးလည္း ရြဲရြဲစိုေနျပီ။ ဒီမွာ မေနႏိုင္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က…
“ အေဒၚၾကီး။ အေဒၚၾကီးက စာထည္႔မလို႔လား။ စာေတြလည္း ေရစိုကုန္ျပီ။ ”
“ ေအးကြယ္။ မေလးရွားက သားဆီကို စာထည္႔မလို႔ေလ။ အခုေတာ႔ မိုးက ျဗံဳးဆို ရြာခ်လိုက္ေတာ႔ မေန႕ကနဲ႔ တစ္ညလံုးေရးထားတဲ႔ စာေလးေတာ႔ သြားပါျပီကြယ္။”
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ စာကို ယူၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ စာက ေရစိုျပီး ေတာ္ေတာ္ကပ္ကုန္ျပီ။ စာကို စာအိတ္ထဲေတာ႔ မထည္႔ရေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အသာေလးခြာၾကည္႔ေတာ႔ ခြာလို႔ေတာ႔ရေသးတယ္။ စာကိုေရးထားတဲ႔ မင္ေတြကေတာ႔ သိပ္လည္း မေကာင္းေတာ႔ ေရစိုမခံေတာ႔ ပ်ံေနျပီ။ ဒါနဲ႔…
“ အေဒၚၾကီး စာေတြ ေရစိုျပီး ပ်ံေနျပီ။ ေနာက္ ခဏေလာက္ေနရင္ စာက ဖတ္လို႕ေတာင္မွ ရေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ အေဒၚၾကီး စာကို ကၽြန္ေတာ္႕မွာ စာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္ပါတယ္။ ကူးေရးေပးရမလား။ ”
ဒီအေဒၚၾကီး ဝမ္းသာသြားတာ မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားျမင္ေနရတယ္။
“ ေကာင္းတာေပါ႔ ငါ႔တူရယ္။ ကူညီျပီး ေရးေပးစမ္းပါ။ အေဒၚ ဒီစာကို တစ္ေန႕လံုး ၊ တစ္ညလံုး ေရးထားရတာ။ အေဝးက သားေလးကို သတိရေၾကာင္း ေရးခ်င္တာပါပဲ။ စာကလည္း သိပ္ေတာ႔ မတတ္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမဲ႔ သားဆီဆိုေတာ႔လည္း ေရးခ်င္တယ္။ သားကိုလည္း အားရွိေစခ်င္လို႔။ ”
ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို ခံစားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ေဘာပင္နဲ႔ စာရြက္ အလြယ္တကူပဲ ထုတ္လိုက္ျပီး သူ႕ေရွ႕မွာ တင္ သူ႕စာထဲက စာေတြကို ကူးေရးေပးလိုက္တယ္။ သူ႕မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳးစားေရးထားရတယ္ ဆိုတာ သိသာတယ္ဗ်ာ။ စာေတြမွာ မွားလိုက္တာ ၊ မွားလို႔ ျပင္ထားလိုက္တာ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေနာက္ စာလံုးေပါင္းေတြက လြဲေသး။ လက္ေရးကလည္း တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ၾကိဳးစားေရးထားတာ အရမ္းကို သိသာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ဖတ္ယူရတယ္။
အဲ နည္းနည္းေျပာဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အရင္အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝက ဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ အငွား ရည္းစားစာ ေရးေနၾကဗ်။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္ေရးလွတာေလး တစ္ခုနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ခဲ႔တာပဲ။ မုန္႕နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ကေတာ႔ မပူရဘူးေလ အဟီး။
ဒါေပမဲ႔ မေကာင္းတာက မေက်နပ္လို႔ ေကာင္မေလးေတြ သြားတိုင္ရင္ ေပးသူကို ဆရာမေတြ ဆူတဲ႔ အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသူပါ အဆူခံရတယ္။ ဒီမွာ ေပးသူေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္ ေရးသူက ကၽြန္ေတာ္ ဆိုေတာ႔ ဆရာမေတြ ခဏခဏ သတိေပးတာ ခံရတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ကူညီခ်င္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဆက္ေရးေပးေနမိတာပါပဲ။
ဒါနဲ႔ ဒီအေဒၚၾကီးစာကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးျပီးသြားျပီး သူ႕ကိုျပလိုက္တယ္။
“ ေအာက္က အေဒၚၾကီး လက္မွတ္ထိုးလိုက္။ ဒါဆိုရျပီဗ်။ ”
“ ေအး…ေအး။”
သူကလည္း ျပာျပာသလဲ လက္မွတ္ေလးထိုးရွာပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ကူညီမဲ႔ ကူညီမွေတာ႔ မထူးပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခါတည္း ကၽြန္ေတာ္႕မွာ အပိုရွိေနတဲ႔ စာအိတ္ေလးထဲပါ ထည္႔ေပးလိုက္မွ။ သူလည္း မဝယ္ရေတာ႔ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕စာေလးကို ေခါက္ျပီး စာအိတ္ထဲ ထည္႔မလို႔ ျပင္လိုက္ရင္း သူ႕ကိုလွမ္းၾကည္႔ေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကို တစ္ခုခု ေျပာခ်င္သလို မ်ိဳးနဲ႔ လွမ္းၾကည္႔ေနတယ္။
“ ဘာလဲ အေဒၚ။ ဘာေျပာစရာ ရွိလို႔လဲ။ ေျပာစရာ ၊ ေရးစရာ ရွိေသးရင္ ေျပာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ျပင္ ၊ ထပ္ထည္႔ေရးေပးမယ္။ ”
ဒါေတာင္မွ သူက ေျပာရႏိုးႏိုး…၊ မေျပာေကာင္းႏိုးႏိုး ျဖစ္ေနတယ္.။
“ ေျပာပါ အေဒၚၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာထပ္လုပ္ေပးရမလဲ။ အားမနာပါနဲ႔။ ”
ဒီေတာ႔မွ သူက စိတ္ေအးသြားပံုနဲ႔ ေျပာတယ္။
“ စာရဲ႕ ေအာက္မွာ မွတ္ခ်က္ေလး ေရးခ်င္လို႔ပါ။ ”
“ ေၾသာ္…ဒါမ်ား အေဒၚရယ္။ ေျပာ ဘယ္လို ေရးရမွာလဲ။ ”
ကၽြန္ေတာ္က စာေလးကို ျပန္ျဖန္႕ရင္း ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔မွ သူက….
“ စာရဲ႕ေအာက္ေျခမွာေလ “ လက္ေရးသီးခံ ဖတ္ပါရန္ ” ဆိုတာေလး ေရးခ်င္လို႔ပါ။ ”
“ ဘာ…”
ကၽြန္ေတာ္ လက္ေရးကိုမ်ားဗ်ာ။
“ ဟုတ္တယ္ေလကြယ္။ စာရဲ႕ အဆံုးမွာဒီလိုပဲ ေရးတတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ”
“ ေၾသာ္. . . ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ႔ပါ။ သူေျပာတဲ႔ အတိုင္းပဲ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲေလ။ ေရွးက လူေတြက စာအဆံုးမွာ ဒီလိုပဲ ေရးတတ္ၾကတာကိုး။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကူညီခ်င္မိ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အျပစ္ရွိပါတယ္။ အေျပာခံရတာေတာင္မွ နည္းေသး။
တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြကို ကူညီရတာ “ ရင္ေမာတယ္.။ ”
ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။
http://zaw357.multiply.com/journal/item/780 မွာ 24.11.2009 က ေရးထားတာပါ။
.
2 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
အေမအိုႀကီးကို သနားလိုက္တာ...
ေနာက္ဆုံး စာေၾကာင္းေလး ထည္႕ခိုင္းတာလည္း သူ႕ရဲ႕ ရိုးသားမႈပဲေနမွာပါ
လူၾကီးဆိုေတာ့ ေရွးရိုးစြဲေလးေပါ့ ကိုေဇာ္ေရ။
Post a Comment