ကိုယ္႔အေပၚ လာေက်ာရင္ သီးမခံတတ္သူ ၊ တင္စီးျပီးေျပာရင္ နည္းနည္းေလးမွ မခံသူ ၊ ေတြ႔ရင္ေတြ႔တာ ၊ ျဖစ္ရင္ျဖစ္တာကို ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာခ်လိုက္ရမွ ေက်နပ္သူေတြကို ျပိဳင္ပြဲလုပ္မယ္ ဆိုရင္ “ အထူးဆု ” ရမယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထားမိေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။
သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အမွတ္ရစရာ ၊ သတိရစရာ မ်ားစြာ ရွိေပမဲ႔ အျမဲတမ္း သူ႕အေၾကာင္းေတြးမိရင္ ျပန္ျပီး ျပံဳးမိေနတတ္တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုေတာ႔ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိတယ္။ ဒိုင္ယာရီ မဟုတ္ေပမဲ႔ မွတ္စုေလးေတြ ခ်ခ်ေရးထားတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ စာအုပ္ထဲမွာေတာ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာကို ဒီလို ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားတယ္။
“ ခင္ဗ်ားက ပိုခ်မ္းသာတယ္။ ”
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာတစ္ေယာက္အိမ္ကို သြားတယ္။ ဆရာက သီတာလမ္းမွာ ေနတယ္။ ဆရာနဲ႔ ေျပာျပီး ဆိုျပီးလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေတာ႔ ျမိဳ႕ထဲဆက္သြားဖို႔ ကိစၥက ရွိေနေသးတယ္။ ကားစီးဖို႔ ေစာင္႔ေနရတဲ႔ မွတ္တိုင္က သီတာလမ္းမွတ္တိုင္။
သူ႕မွာ မဟုတ္မခံ စိတ္ဓါတ္ေတြ ၾကြယ္ဝေနေပမဲ႔ သနားၾကင္နာမႈ စိတ္ဓါတ္ေတြကလည္း ျပည္႔လွ်ံေနေလ႔ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ျမိဳ႕ထဲကို ကားစီးမွ ကားခက တစ္ေယာက္ တစ္ဆယ္ပဲ က်တဲ႔ ေခတ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုေတာ႔ ႏွစ္ဆယ္ေပါ႔။ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ပိုက္ဆံအိတ္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အိတ္ထဲမွာ အေၾကြက မပါ။
“ ေဟ႕ေကာင္ . . မင္းမွာ အေၾကြပါလား။ ငါ႔မွာ အတန္ၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ကားေပၚေရာက္မွဆို စပယ္ယာက ပြစိပြစိ လုပ္ေနဦးမယ္။ ”
ဆိုေတာ႔ သူက သူ႔အိတ္ထဲက ၂၀ တန္ေလး တစ္ရြက္ထုတ္ျပတယ္။
“ အေၾကြဆိ္ုလို႔ ဒါပဲ က်န္ေတာ႔တယ္ကြ။ က်န္တာက ၅၀၀ တန္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနပေစကြာ ျမိဳ႕ထဲ ေရာက္ေတာ႔မွ တစ္ခုခု စားရင္း လဲေတာ႔မယ္။ ”
သူ႕မွာ အေၾကြပါရင္ ျပီးတာပဲေလ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္႕တို႔ စီးမဲ႔ကားကို ေမွ်ာ္ေနတုန္း သူ႕ေဘးကို ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းဝတ္ထားတဲ႔ ဦးေလးအရြယ္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။
“ ငါ႔တူရယ္ ဦးေလးကို ထမင္းဖိုးေလး နည္းနည္းေလာက္ လွဴပါလားကြယ္။ ”
အသံလာရာကို ကၽြန္ေတာ္ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အသက္ၾကီးျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အိုမင္းမစြမ္းေတာ႔ မဟုတ္။ တမင္ အိုေအာင္ ဖန္တီးထားေသာ အသံနဲ႔ ဟန္ပဲ ရွိတယ္။ ႏြမ္းေနတဲ႔ အက်ႌကလည္း အလုပ္မလုပ္ပဲ သူမ်ား ဘုန္းကံကို မွီစားေနရသူတို႔ အတြက္ ဝတ္ရန္ သင္႔ေတာ္ေသာ ဝတ္စံု တစ္စံုမွ်သာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို လူေတြကို ဘယ္ေတာ႔မွ မလွဴ။
တကယ္တမ္း ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ႔လွေသာ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ား အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အိတ္ထဲက ေငြစမ်ား ေၾကြက်သြားတတ္ေပမဲ႔ ၊ ဒီလိုလူေတြကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရမေလာင္းခ်င္။
သူကေတာ႔ ၾကားလိုက္ရတဲ႔ အသံနဲ႔ ဟန္ေၾကာင္႔ လက္က အိတ္ထဲကို စမ္းလိုက္မိလွ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးမွ အေၾကြ ၂၀ သာ ရွိတာကို သတိရသြားသလိုနဲ႔ လက္ကို ျပန္ရုတ္ျပီး. . .
“ မင္းမွာ အေၾကြမပါေတာ႔ဘူးလား။ ၾကည္႔ပါဦး။ ”
“ ေအးေလ. . မရွိေတာ႔လို႔ ငါ႔မင္းကို ခုနက ေမးတာေပါ႔။ ငါ႔မွာ ၅၀၀ တန္ပဲရွိတယ္။ ”
သူ႔မ်က္ႏွာမွာ လွဴလိုက္ခ်င္ေသာ အေငြ႔ေတြ ျဖတ္သန္းလို႔။ ဒီလိုလူေတြကို ပြားမ်ားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရမေလာင္းခ်င္ေပမဲ႔ သူမ်ားရဲ႕ အလွဴကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပိတ္ပင္လိုျခင္း အလ်င္းမရွိ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာ။ သူကေတာ႔ ဦးေလးၾကီးကို တလွည္႔ ၊ သူ႕အိတ္ထဲက ၅၀၀ တန္နဲ႔ ၂၀ တန္ကို တလွည္႔ ၾကည္႔ျပီး . . .
“ ကၽြန္ေတာ္ လွဴခ်င္ပါတယ္ ဦးေလးရယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ကားစီးဖို႔ပဲ အေၾကြက ပါေတာ႔လို႔ ။ အေၾကြ မရွိေတာ႔လို႔ပါ။ ”
သူက ဒီလို ေျပာေတာ႔ ဦးေလးၾကီးက . . .
“ ငါ႔တူက ဘယ္ေလာက္လွဴခ်င္လို႔လဲကြယ္။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္ ၂၀ ေလာက္ေတာ႔ လွဴခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ၅၀၀ တန္ၾကီး ျဖစ္ေနလို႔ ......ဒါေၾကာင္႔ပါ။ ”
ဒီလို ေယာင္ဝါးဝါးျပန္ေျဖတယ္။ ဦးေလးၾကီးက ရုတ္တရက္ ဝမ္းသားသြားသလိုနဲ႔. . .
“ ဒါဆို ဒီလို လုပ္ပါလား ငါ႔တူရယ္။ မင္း ၅၀၀ တန္ ဦးေလး လဲေပးမယ္ေလ။ မင္းဦးေလးကို ၂၀ လွဴမွာ မဟုတ္လား။ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔. . . ။ ”
ဘယ္လို လဲေပးမယ္ ဆိုတာ မသိေပမဲ႔ သူလက္က အိတ္ထဲက ၅၀၀ တန္ကို ဆြဲထုတ္ျပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ ဦးေလးၾကီးကို ကမ္းေပးျပီး လွ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။ ဦးေလးၾကီးက သူ႕ဆီက ၅၀၀ တန္ကို လွမ္းယူလိုက္ျပီး သူ႕အက်ႌအတြင္းထဲကို လက္ႏွိက္လိုက္ျပီး ျပန္ထြက္လာေတာ႔ လက္ကိုင္ပုဝါေလးနဲ႔ ထုပ္ထားတဲ႔ အထုပ္ေလး တစ္ခုပါလာတယ္။
အံ့ၾသေနတဲ႔ မ်က္လံုး ႏွစ္စံု ၊ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔ေနတုန္းမွာပဲ ဦးေလးၾကီးက လက္ကိုင္ပုဝါေလးကို ျဖန္႕လုိက္ေတာ႔ အထဲမွာ လိပ္ေခါက္ျပီး သိမ္းထားတဲ႔ ပိုက္ဆံ အထပ္လိုက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရတယ္။ အေပၚဆံုးက ၂၀၀ တန္ ၊ ေနာက္ ၁၀၀ တန္ ၊ ေနာက္ ၅၀ တန္ ဆိုသလို အစီစဥ္လိုက္ ေသသပ္စြာ ထပ္ထားတယ္။ ၂၀၀ တန္တင္ ၃ ရြက္ေလာက္ ရွိမယ္။ ေနာက္ထပ္ ပို္က္ဆံ အားလံုးနဲ႔ ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ လက္ကိုင္ပုဝါထဲမွာ ပိုက္ဆံအားလံုးေပါင္း ၁၂၀၀ ၊ ၁၃၀၀ ေလာက္ေတာ႔ အသာေလး။
သူကေတာ႔ သူ႕ရဲ႕ လက္ကိုင္ပုဝါထဲက ၂၀၀ တန္ တစ္ရြက္ ၊ ၁၀၀ တန္ ၂ ရြက္ နဲ႔ ၅၀ တန္ ၁၀ တန္မ်ားျဖင္႔ ျပန္အမ္းေငြ ၄၈၀ ျပည္႔ေအာင္ ထုတ္ေရတြက္ေနတယ္။ ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ ေရတြက္ျပီးေတာ႔. . .
“ ေရာ႔. . ငါ႔တူ လွဴခ်င္ေနတဲ႔ ပိုက္ဆံ ၂၀ ကို ႏႈတ္ျပီး က်န္တဲ႔ ၄၈၀ ။ ”
ဆိုျပီး လွမ္းေပးပါေလေရာ။ ပထမေတာ႔ ေၾကာင္ေနတဲ႔ သူေရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေငးေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူက ဦးေလးၾကီး ကမ္းေပးလာတဲ႔ ပိုက္ဆံ ၄၈၀ ကို လွမ္းယူလိုက္ျပီးေတာ႔မွ မဟုတ္မခံ ၊ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျဗာင္ဖြင္႔ေျပာတတ္တဲ႔ သူရဲ႕ အက်င္႔ေတြက ဗီဇအျဖစ္နဲ႔ ေပၚလာေတာ႔တာပါပဲ။
“ ဒီမွာ ဦးေလး။ ”
သူက ဒီလို ေခၚလိုက္ေတာ႔ ဦးေလးၾကီးကလည္း “ ေဟ ” ဆိုျပီး ေယာင္ဝါးဝါး လွည္႔ၾကည္႔တယ္။
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ. . .၊ ကိုယ္႕မွာလည္း ပိုက္ဆံေတြ ရွိေနရက္သားနဲ႔ ဘာလို႔ သူမ်ားေတြဆီမွာ လိုက္ေတာင္းေနတာလဲ။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ၅၀၀ တန္ နဲ႔ ၂၀ တန္ေလး ႏွစ္ရြက္ အားလံုးေပါင္းမွ ၅၂၀ ပဲ ရွိတယ္။ ဦးေလးမွာက ၂၀၀ တန္ေတြ ၊ ၁၀၀ တန္ေတြနဲ႔။
တကယ္တမ္း အားလံုးကို ယွဥ္ျပီး တြက္ၾကည္႔လိုက္ရင္ ဦးေလးက သူမ်ားဆီက ေတာင္းေနတယ္ သာ ေျပာတာ ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ္႕ထက္ေတာင္မွ ခ်မ္းသာေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ၅၀၀ ေက်ာ္ပဲ ရွိတာ ဦးေလးမွာက ေထာင္ေက်ာ္ေတာင္မွ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ ပိုခ်မ္းသာတယ္။ ”
“ ဟာ. . .”
ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ေရာ ၊ ဦးေလးၾကီးပါ ျဖစ္သြားျပီး ဦးေလးၾကီးလည္း လွည္႔ေျပးေတာ႔တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွက္လည္း ရွက္ ၊ ဘာမွ ဂရုမစိုက္ပဲ ေျပာေနတဲ႔ သူ႕ကိုလည္း ဆြဲေနရတာေပါ႔ေလ။ သူကေတာ႔ နဂိုကတည္းက ခပ္ရြတ္ရြတ္ဆိုေတာ႔ ေဘးက ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေဘးက လူေတြကလည္း ျပံဳးသူကျပံဳး ၊ ေဒါသထြက္သူက ထြက္နဲ႔ ဝိုင္းၾကည္႔ေနၾကတယ္။
သူ႕ကို ဆြဲရင္း ေခၚရင္းနဲ႔ပဲ သီတာလမ္းကားမွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင္႔ မစီးျဖစ္ေတာ႔ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႕ေဒါသေတြကို သယ္ပိုးရင္း လမ္းက်ယ္မွတ္တိုင္ ေရာက္မွပဲ ဘတ္စ္ေပၚ တတ္ျဖစ္ေတာ႔တယ္။ ဒါေတာင္မွ ဘတ္စ္ ေပၚ ေရာက္ေတာ႔ သူက ေျပာေနေသးတယ္။
“ ဒါနဲ႔မ်ား ေတာင္းစားေနေသးတယ္။ သူ႕မွာ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနရဲ႕သားနဲ႔ ။ သူက ငါ႔ထက္ေတာင္မွ ခ်မ္းသာ ေသးတယ္။ ”
တဲ႔ေလ။ ေဘးက မစို႕မပို႔ ၾကားရတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ ဘာမွန္း မကြဲျပားဘူးေပါ႔။ အခုေနျပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ႔လည္း သူေျပာတာ အဟုတ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ႔ သူရဲ႕ ေျပာထြက္မႈ နဲ႔ ေဘးက လူေတြေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ပူထူမိေနတာကေတာ႔ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ႔. . . ။
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ လူေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ႔ “ အဆိပ္ပင္ ေရမေလာင္းဘူး ” ဆိုေသာ စကားကိုပါ။ ဒါေပမဲ႔ တခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ႔ “ အဆိပ္ပင္ ” ေတြေတာ႔ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဒါတို႕က “ ထိကရုန္း ” လို အပင္ေလးေတြပါ။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ကို ေရမ်ားမ်ား ေလာင္းမိေတာ႔လည္း သူတို႕က အပင္သာ အထက္ကို ၾကီးထြားမလာတာ ေဘးကိုေတာ႔ က်ယ္ျပန္႔တတ္တယ္ မဟုတ္လား။
ဒီလို လူမ်ိဳးေတြကို အားေပးအားေျမွာက္ လုပ္ျပီး ေရမ်ားမ်ား ေလာင္းေပးမိရင္ ေနာင္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူေတြ သြားလို႔ မရေအာင္ သူက လူသြားလမ္းေတြကိုေတာင္မွ ဖံုးလႊမ္းသြားေအာင္ ေပါက္တတ္တယ္ မဟုတ္လား။
ေျမမြမြေလးမွာ ဖိနပ္ဗလာ ေျခၾကြၾကြေလးနဲ႔ သြားနင္းလို႔လည္း မရေပဘုူး။
“ ထိကရံုးပင္ဆိုတာ ဆူးေတြနဲ႔ေလ။ ”
ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။
4 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ဟုတ္တယ္ ကိုေဇာ္ .. တခ်ိဳ႕လူေတြက တကယ္မလုပ္ႏိုင္ မကိုင္ႏိုင္ အားကိုးမရွိတဲ့ ဘ၀ေတြမို႔ ေတာင္းစားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လြယ္လြယ္ရမွန္းသိၿပီး ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ၾကတဲ့ သေဘာေပ့ါ။ အဆိပ္ပင္မဟုတ္ေပမယ့္ ထိကရုန္းေတြလို က်ယ္ျပန္လာတဲ့ သေဘာ ဆိုတဲ့ ဥပမာေလးကို တကယ္ႏွစ္သက္မိတယ္။
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ဒ႑ာရီ
အျမင္တစ္မ်ိဳးေလးပါဘဲ
ဟုတ္ပ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ကေတာင္ သူတို႕ထက္ဘိုင္က်ေနေသးတယ္
သူတို႕က ကိုယ္ေတြထက္၀င္ေငြ ေကာင္းေနတတ္တာမ်ိဳးေလ
လုပ္ရဲတာကို ခ်ီးက်ဴးရမလား
မလုပ္ရဲတဲ႕ကိုယ္႕ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ရမလား
မသိ မသိေတာ႕..
ေခ်ာ
ျပံ ုးစိစိျဖစ္ေနျပီဗ်ာ...တခါတေလ ေလာကၾကီးကအဲဒီလိုေလ......
ကိုေဇာ္ေရ....
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ.....
သူက ကိုယ့္ထက္ေတာင္ခ်မ္းသာေနေသးတာမ်ိဳးႀကီး....
ဟား...ဟား......
ဒီပို႔စ္ေလးႀကိဳက္သဗ်ိဳးးးးးးး
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ
Post a Comment