မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


08 October 2011

24 အရင္းအႏီွး



အမွာ. . . 

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပို႔စ္ေလးကို ေရးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ဒီအထဲက အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို တိုတိုတိတိေလးေတြ အေနနဲ႔သာ ေရးမယ္လို႔သာ စဥ္းစားထားခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ မတင္မက်နဲ႔မို႔ ေရးလိုက္ ဖ်က္လိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ အစအဆံုး ေရးမယ္လို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီးေတာ့ ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလည္ ျပန္တုန္းက ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေလးပါ။ ဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ ဇာတ္အိမ္ေလးနဲ႔ တင္ျပထားတာက လြဲလို႔ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုပါပဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္




" - - - - - - - - - "

“ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးကြ။ ”

“ - - - - - - - - -  ”

“ ေဟ့ေကာင္ မ်ားတယ္ လုပ္မေနနဲ႔။ xxx ဆိုတာ ဒီေခတ္မွာ ေျမကြက္ေလာက္ပဲ ရတာ ၊ ကံေကာင္းမွ တဲအိမ္ ခပ္စုတ္စုတ္ေလးေတာ့ ပါခ်င္ ပါလာလိမ့္မယ္။ ”

“ - - - - - - - - -  ”

“ မွန္တယ္။ အခုက အလကား လုပ္ပစ္တာ မဟုတ္ဘူးေလ ၊ ရင္းႏွီးတာ . . . ရင္းႏွီးထားတာ . . . ဒါက အရင္းအႏွီး တစ္ခုပဲေလ။ ”

“ - - - - - - - - -  ”

“ ဒီထက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေလ်ာ့ျပီးေတာ့ ရင္းႏွီးလို႔ မရဘူးကြ။ အခု ေလာေလာဆယ္ အားလံုး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္လည္း တစစ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထည့္ဝင္ျပီးေတာ့ ရင္းႏွီးရတာပဲ။ ဒါထံုးစံပဲေလ။ ”

“ - - - - - - - - -  ”

“ အစစ္ပဲ ေဟ့ေကာင္ ၊ ဒီေခတ္က အရင္းအႏီွး မရွိဘဲ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရတဲ့ ေခတ္ကြ။ ဒါေၾကာင့္ အခု ေလာေလာဆယ္ ေျမကြက္ေလး ဆြဲထားလိုက္ေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုလဲ။ ”

“ - - - - - - - - -  ”

“ အိုေက . . . ဒါဆို ငါ လုပ္ထားလိုက္ေတာ့မယ္။ ဘိုင္ကြာ . . . ”

ဖုန္းခြက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ျပီးေတာ့ စည္ပင္ဖုန္းမွ ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ အစ္မၾကီးကို ဘယ္ေလာက္လဲ ဟု ေမးကာ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ေထာင္တန္ တစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္မိ၏။ ဖုန္းဖိုး ျပန္အမ္းေသာ ေငြကို လွမ္းယူေနခ်ိန္မွာပဲ ခုန ဖုန္းေျပာေနတုန္းမွာ ခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလႏုၾကမ္းက မိုးတိမ္ေတြကိုပါ ေခၚလာမက မိုးဖြဲေတြကို ဖုန္းရံုေသးေသးေလးထဲသို႔ ရိုက္ခတ္သြင္း ေလေတာ့သည္။

“ ဟာ . . . ျပန္ပါမယ္ ဆိုမွ မိုးက ရြာျပီကြာ။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ေရရြတ္လိုက္တာေပမဲ့ အသံက ျပိဳင္တူ ေဘးနားကပါ ထိုကဲ့သို႔ အသံ ထြက္လာေလ၏။ ေၾကာင္သလို ျဖစ္သြားျပီး ေဘးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက လူလတ္ပိုင္း အရြယ္ တစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပိဳင္တူ လွည့္ၾကည့္၏။ ၾသ . . . သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အာေမဋိတ္ တူညီစြာ ထြက္သြားျခင္းမွ်သာ။ အင္းေလ . . .  ျဖစ္ပ်က္ ခံစားေနရတဲ့ အေျခအေနေတြကလည္း တူညီေနတာကိုး။

မိုးက ခပ္ေျဖးေျဖး ဆိုရာကေန ခပ္သည္းသည္းကို ရြာခ်ေလျပီ။ လူဝင္ရရံုသာ ေဆာက္ထားေသာ ဖုန္းရံုထဲ၌ မိုးခိုရင္း ကၽြန္ေတာ့္လို ပိတ္မိေနသူ စုစုေပါင္း ေလးေယာက္ ရွိ၏။ ေယာက္်ားေလး ၃ ေယာက္ ျဖစ္ျပီးေတာ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ တကယ္ဆို သူက မိန္းကေလးပဲ ထီးေလးေတာ့ ပါလာသင့္တယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၇ တန္းေက်ာင္းသား ေလာက္ကတည္းက မိုးမရြာဘဲ ထီးမယူျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ေက်ာင္းသား ဘဝကေတာ့ သိသိ မသိသိ မ်က္ႏွာေျပာင္ျပီး ကပ္ေဆာင္းသြားတတ္လို႔ မေထာင္းသာ ေပမဲ့ အခုလို အရြယ္မွာက်ေတာ့ သိသိသာသာကို အေထာင္းခံေနရသလို ျဖစ္ေနသည္။

“ မိုးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ တိတ္မွာ မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။ "

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေရရြတ္သံက သီးသန္႔ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ ေဘးမွလူက မေရရြတ္ေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လ်က္နဲ႔ပင္ သူ႕လက္ထဲက ဂ်ာနယ္ကို ျဖန္႔ဖတ္ေနေလ၏။ သူ႕ကေတာ့ စိတ္ဝင္တစား လုပ္စရာ တစ္ခု ရသြားေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဖတ္စရာ သင္တန္းမွ စာအုပ္တခ်ိဳ႕သာ ပါေလ၏။ တဝုန္းဝုန္း က်ေနေသာ မိုးမ်ားကို အံတုကာ ထီးျဖင့္ လႈပ္ရွားသြားလာေနသူမ်ားဆီသို႔သာ အၾကည့္ကို လႊတ္ထားလိုက္မိသည္။ စိတ္ကူးေတြ အေတြးေတြ အားလံုးလည္း အၾကည့္နဲ႔ အတူ လိုက္ပါသြားေလေတာ့သည္။

“  ဖတ္ . . . "

မနာပါ။ သို႔ေသာ္ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ညိဳသက်ီးကို အရာဝတၳဳ တစ္ခု လာထိျခင္းကို ထိေတြ႔ခံစားလိုက္ရ၏။ ရုတ္တရက္ ထိထိခ်င္း ထိုအရာကို တံု႔ျပန္ရန္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗာဒံသီး တစ္လံုးကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ အခုလို မိုးထဲ ေရထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္ကစားျပီး ပစ္ေပါက္ျခင္းေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ကို လာထိေသာ ထိုဗာဒံသီးရဲ႕ လားရာအရပ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းဆိုင္ရဲ႕ ေဘးမွာ စည္ပင္ထီးေလးကို မိုးေရထဲမွာ အံတုေဆာင္းကာ ေရာင္းေနေသာ လမ္းေဘး ဆိုင္ေလးမ်ားစြာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုအထဲမွာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္က ဗာဒံသီးမ်ားကို ထုကာ အေစ့ ( အဆံ ) ထုတ္၍ ေရာင္းေသာ ဆိုင္တစ္ေလး တစ္ဆိုင္ျဖစ္ေလသည္။

ဆိုင္ဟုသာ ဆိုရသည္ ထင္းရွဴးေသတၱာပံုး အခြံကို ေထာင္မတ္ထားျပီး ထိုအေပၚမွာ သတၱဳဗန္းတစ္ခုကို တင္၍ ဂ်ာနယ္မွ စာရြက္ေလးကို ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကန္ေတာ့ လုပ္ကာ ဗာဒံသီး အဆံေလး ( အေစ့ေလး ) ေတြကို ထည့္ကာ ေရာင္းေနေသာ ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ကို ဖုန္းရံုနဲ႔ နီးကပ္စြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုထင္းရွဴးေသတၱာရဲ႕ ေဘးမွာ စည္ပင္ထီးရဲ႕ မလံုျခံဳမႈေၾကာင့္ မိုးေရေတြ ခပ္သည္းသည္း ပက္ျဖန္းေနတာကို အံတုျပီး ထုႏွက္ေနဟန္ျဖင့္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။

" ေဆာရီးေနာ္ အစ္ကို . . . ကၽြန္ေတာ္ ထုလိုက္တာ ေခ်ာ္ထြက္သြားတယ္။ "

ျပာျပာသလဲ မဟုတ္ေပမဲ့ ရုိရုိက်ိဳးက်ိဳးပင္ ေတာင္းပန္၏။ သူ႕ရဲ႕ ေဘးမွာ ပလတ္စတစ္ ထိုင္ခံုေပၚတြင္  မိုးပက္ေန၍ ေျခေထာက္ကို တုပ္ထိုင္ေနေသာ သူ႕ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္ဟန္ တူသူကလည္း ေတာင္းပန္ေသာ မ်က္ဝန္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနေလသည္။ ဘာမွ နာက်င္ျခင္းလည္း မျဖစ္ပါ။

" ရပါတယ္ကြ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ "

" ဟုတ္ကဲ့ . . . ကန္ေတာ့ပါ။ "

ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးေျပာလိုက္ေပမဲ့ သူက ထပ္၍ ေတာင္းပန္လာျပန္သည္။

" ရပါတယ္။ "

ေနာက္ဆက္တြဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက စကားသံကို ၾကားေတာ့ သူက လွစ္ခနဲ ေဖာ္ေရြစြာ ထပ္ျပံဳးျပန္ေလသည္။ သူ႕ရဲ႕ အျပံဳးက ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္စြာျဖင့္ ၾကည္လင္စြာ ေတာက္ပ၏။ ဟန္လုပ္ထားေသာ မ်က္ႏွာဖံုးတို႔ မပါေခ်။ အားနာမႈနဲ႔ ရယ္ျပေသာေၾကာင့္ အျပံဳးမ်ားက ႏုညံ့စြာ ပြင့္လင္း၏။ သူ႕ရဲ႕ အရယ္မွာ သူ႕ရဲ႕ အေပၚေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္း မရွိတာကို လူငယ္ဆန္စြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႕အရြယ္ ဆိုတာ အလြန္ဆံုး ရွိမွ အသက္ ၈ ႏွစ္ ၊ ၉ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေပလိမ့္ဦးမည္။ သူ႕ရဲ႕ အေပၚငယ္သြားေတြ ေနရာမွာ အစားထိုး ေပါက္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီ။

" ဗာဒံသီးေတြ တစ္ထုပ္ ဘယ္ေလာက္လဲ။ "

ထိုင္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ သူ၏ မိခင္ ျဖစ္သူကို ကၽြန္ေတာ္ မေမးဘဲ ထိုင္ရာ ဗာဒံသီးမ်ားကို ထုျပီး ဗာဒံဆံမ်ား ထုတ္ယူေနေသာ သူ႕ကို ေမးလိုက္၏။ အေမးသံ ၾကားရာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႔ သူ႕မ်က္ႏွာက ဆတ္ခနဲ ၾကည့္လာသည္။

" ဝယ္သူ . . . "

" ဝယ္သူ . . . "

ဆိုျပီး သူ႕ရဲ႕ အသိစိတ္ထဲမွာ အခ်က္ေပးသံေတြ ေဝညံ ျမည္ဟီးသြားမည္ ထင္သည္။ ထိုင္ထုေနရာမွ ဖ်တ္ခနဲ ထကာ သတၱဳဗန္းထဲမွာ စကၠဴကန္ေတာ့မ်ားဆီသို႔ လက္ညွိဳးညႊန္ျပကာ ေျပာေလသည္။

" ဒါက ၂၀၀ ၊ ဒီဘက္က ၃၀၀ အစ္ကို။ "

ရွည္ေမ်ာေမ်ာ စကၠဴကန္ေတာ့ထဲမွာ ဗာဒံဆံ ဘယ္ႏွစ္ခု ပါေလမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မတြက္ခ်က္တတ္ပါ။ ထိုဗာဒံဆံတစ္ဆံ အျပစ္အနာအဆာ မပါဘဲ ၊ က်ိဳးေၾကမႈ မျဖစ္ဘဲ အေကာင္းပကတိ အတိုင္း ဗာဒံသီးထဲက ထြက္လာဖို႔ မလြယ္ဘူး ဆိုတာ ငယ္ငယ္က အိမ္နားက ဗာဒံပင္မွ ေၾကြက်ေသာ ဗာဒံသီးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ထုစားဖူး၍ ကၽြန္ေတာ္ သိေနခဲ့ဖူးသည္။ ဗာဒံသီး အခု ၂၀ ေလာက္ကို ထုတာေတာင္မွ ကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိေသာေၾကာင့္ ဗာဒံဆံ လွလွပပ အဆံ တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ မရခဲ့ပါ။ ထိပ္ပိုင္းပဲ့မသြားရင္ ခါးလယ္က က်ိဳး၏။ ခါးလယ္က မက်ိဳးရင္ အလ်ားလိုက္ ကြဲ၏။ အသားၾကပ္ကာ ခ်ိန္သားကိုက္ မထုမိတဲ့ အဆံေတြဆိုရင္ ေၾကမြကာ ဗာဒံသီးမွ အရည္ေတြဝင္၍ ဖန္တြတြ ျဖစ္သြားေစတတ္သည္။

" ၃၀၀ တန္ တစ္ထုပ္ေပးကြာ။ "

" ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို။ "

သူ ဗာဒံဆံ ထုတ္လုပ္သူ အျဖစ္မွ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရာင္းခ်သူ ျဖစ္သြားျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္မေျပးဘူး ဆိုတာ သူ သိေနႏိုင္ေပမဲ့ ဝယ္သူကို အလ်င္အျမန္ ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးခ်င္ေသာ သူ႕ရဲ႕ လက္ေတြက သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွား၏။ ဗန္းထဲမွ ၃၀၀ တန္ ဗာဒံဆံ တစ္ထုပ္ကို လွမ္းယူလိုက္ျပီး ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲကို ထည့္လိုက္သည္။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ အစ ႏွစ္စကို ေခါက္တုပ္စည္းေႏွာင္ေနရင္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွမ္းေမး၏။

" အစ္ကို . . . အခု စားမွာလား။ "

" မဟုတ္ဘူး။ ထုပ္ပဲ ထုပ္ေပးလိုက္ပါ။ "

ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ အစ ႏွစ္စကို ခ်ည္ေႏွာင္ျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေခါက္တုပ္ ထပ္ခ်ည္ေႏွာင္ေပးျပန္၏။ သူ႕ရဲ႕ သေဘာက မိုးလံုေစရန္ ဟုေသာ အဓိပၸါယ္မ်ားကို ဖြင့္ဟေနေလသည္။

" ေရာ့ . . . ရျပီ အစ္ကို။ "

အထုပ္ကို လွမ္းယူျပီးေတာ့ ငါးရာတန္ တစ္ရြက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ သူ႕ဆီသို႔ ကမ္းေပးလိုက္၏။ သူ လွမ္းယူျပီးေတာ့ ပိုေငြ ျပန္အမ္းဖို႔ ထိုင္ေနေသာ သူ႕မိခင္ဆီသို႔ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ သူ႕မိခင္က ေဘးမွ ပလတ္စတစ္ဗူးကို ဖြင့္ကာ ေငြ ၂၀၀ တန္ တစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပး၏။ သူက ထို ၂၀၀ တန္ကို လွမ္းယူျပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထပ္ဆင့္ ျပန္ေပးေလသည္။ ဒီ့ထက္လည္း ထပ္ေျပာစရာ မရွိလို႔ အဝယ္တုန္းက အတိုင္း ဖ်တ္ခနဲ ေျပးထြက္သလို အခုလည္း ဖ်တ္ခနဲ မိုးေရထဲမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းရံုေလးထဲ ျပန္ဝင္လိုက္၏။

အေရာင္းအဝယ္ ကိစၥ ျပီးသြား၍ သူက ေရာင္းသူ အျဖစ္မွ ထုတ္လုပ္သူ အျဖစ္ ဗာဒံသီးမ်ားကို ထုရန္ ျပန္၍ ပထမ သူထိုင္ေနရာသို႔ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ ေစာေစာက သည္းသန္ေနေသာ မိုးကလည္း သိပ္ေတာ့ မသည္းေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဒီအတိုင္း အေဆာင္းမပါဘဲ ထြက္ေလွ်ာက္ဖို႔ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသး။ ဖုန္းရံုထဲမွာ ပိတ္မိေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေယာက္ကလည္း ပိတ္မိေနလ်က္ပါပဲ။

တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ဖတ္လို႔ ၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ မိုးသည္းသည္းထဲကို ေငးကာ ေတြရီေဆြးေန၏။ က်န္ေသာ မိန္းကေလးကေတာ့ လုပ္စရာ မရွိေသာေၾကာင့္ ထင္၏။  ဖုန္းရံုထဲမွ ဖုန္းကို မ၏ ၊ ေျပာမလိုလုပ္ကာ နားမွာ ကပ္၏ ၊ မေျပာဘူး လုပ္ကာ ျပန္ခ်၏ ၊ ဟိုဘက္ကို ခ်ာခနဲ လွည့္၏ ၊ ခဏေနေတာ့ ဒီဘက္ကို ခ်ာခနဲ ျပန္လွည့္၏ ၊ ဖုန္းခြက္ကို ျပန္ကိုင္၏ ၊ နားနားကို ကပ္၏ ၊ နံပါတ္ေတြကို ႏွိပ္၏ ၊ ေခါင္းခါကာ မေျပာေတာ့ဘူး ဆိုျပီး ျပန္ခ်၏ ၊ ခ်ျပီးကာမွ ျပန္ေကာက္ကိုင္ကာ နားနားမွာ ျပန္ကပ္၏ ၊ နံပါတ္ေတြကို ႏွိပ္၏ ၊ ( သူ႕တစ္ေယာက္တည္း ရႈပ္ေနေလ၏ ) ဖုန္းက ဝင္သြားပံုေပၚသည္။

"  - - - - - - -"

" ကို ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ "

"  - - - - - - - "

" ဒီမွာ မိုးမိေနလို႔ . . . "

" - - - - - - - - "

" မဟုတ္ဘူး . . . မိုးက မစိုဘူး။ အခု ဖုန္းရံုထဲမွာ ပိတ္မိေနတာ။ "

" - - - - - - - - "

" အာ . . ဒူလိုက္တာ ၊ အဲဒီလို ပိတ္မိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မိုးရြာေနလို႔ အျပင္ထြက္မရလို႔ ဖုန္းရံုထဲကေန ထြက္မရ ၊ ပိတ္မိေနတယ္ ေျပာတာ။ "

" - - - - - - - - "

" အဲဒါ ဘယ္လို လုပ္ေပးမွာလဲ။ "

" - - - - - - - - "

ဘုရားေရ။ ဘယ္လိုၾကီးပါလိမ့္။ သူ႕ဖာသာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ မိုးရြာျပီး သူ႕ဖာသာ ထီးမယူလာလို႔ မိုးမိျပီး ဖုန္းရံုထဲမွာ မိုးခိုေနရတာကို တျခား တစ္ေနရာက ရည္းစားကို လွမ္းဆက္ျပီးေတာ့ ျပႆနာ ရွာေနသူပါလား။ ဒုေကၡာ . . . . ။ ဟိုတစ္ေယာက္ကလည္း ျပာတိျပာယာနဲ႔ လိုက္လာရင္ ထိုသူပါ ေရာျပီးေတာ့ ပိတ္မိေနမည့္ အျဖစ္။ အဲေလ . . . မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ထိုသူကေတာ့ ေဆာင္းဖို႔ ထီးယူလာမွာေပါ့။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ ထြက္သြားႏိုင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အႏွီမိန္းကေလးက လွမ္းဆက္တာ ျဖစ္ပံုရသည္။ ဒါေပမဲ့ . . . ကၽြန္ေတာ္သာ ဆိုရင္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ အစိုခံလုိက္ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို လာေခၚခိုင္းျပီးေတာ့ သူ႕ကိုပါ ေရာျပီးေတာ့ မစိုေစခ်င္ပါ။

"  - - - - - - - - "

" ခစ္ . . ခစ္ . . ခစ္ . . . "

အယ္ . . ဘာေတြ သေဘာက်ေတာ္ မူေနတာလည္း မသိပါ။ ခုနကက်ေတာ့ သူပဲ တေလာကလံုးကို မိုးစက္ေတြ မထိရေလေအာင္ ကာေပးထားရသလို မ်က္ႏွာ ပုပ္သိုးသိုးၾကီးနဲ႔။

"  - - - - - - - "

" တကယ္ေနာ္ . . . တကယ္လာမွာေနာ္။ ဒါဆို လာခ့ဲ။ မလာမခ်င္း ေစာင့္ေနမွာေနာ္။ "

" - - - - - - - "

" ဒါဆို လာခဲ့ . . . ေစာင့္ေနမယ္။ "

" - - - - - - - - "

"အင္း . . . မြ . . မြ . . ."

အမ္ . . ဘာလဲဟ မြ . . . မြ  . . . ဆိုတာ ၊ သူ ဆက္တာ " မ . . မ "  ဟုေခၚေသာ သူ႕အစ္မကို ဆက္တာလား။ အဲ . . မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ခုနက " ကို " လို႔ ေခၚလိုက္ပါေသးသည္။ အႏွီေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာက " ဖုန္းမဆက္ရေသးခင္ နဲ႔ ဖုန္းဆက္ျပီးခ်ိန္ " မွာေတာ့ တီဗီထဲမွ " ေဆးမစားမွီ နဲ႔ ေဆးစားျပီး " ေလာက္ကို ကြာပါသည္။ အခုေတာ့ ခုနက သူပဲ မဟုတ္သလိုနဲ႔ ျပံဳးေပ်ာ္ ရႊင္ပ်ေနသည္။ ခုနက မြ . . . မြ  . . . ဆိုတာ ဘာပါလိမ့္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိတာလည္း မဟုတ္။

ငါ ဒီတစ္ေခါက္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္လာမွ ဘာေတြမွန္း မသိေတာ့ အသစ္အဆန္းေတြ မ်ားစြာ ၾကားရ သိရသည္။ ဖလန္း . . . ဖလန္း . . . ထေနတယ္ ဆိုတာက တစ္မ်ိဳး။ ဂြမ္းေနတယ္ ဆိုတာက တစ္ဖံု . . အသစ္ အဆန္းေသာ စကားေတြ အမ်ားၾကီးကို ၾကားေနရ၏။ အခုလည္း ၾကည့္ဦး။ "  မြ . . . မြ . . " တဲ့။ သူ႕အစ္မကိုပဲ " မ . . .မ . . " လို႔ ေခၚရာမွ ခၽြဲႏြဲကာ " မြ . . . မြ . . " ျဖစ္သြားျခင္းမ်ားလား။ အာ . . . မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူ႕ရည္းစားနဲ႔ ေျပာေနတာပါ။ စစေျပာတုန္းက " ကို " ဘာညာဆိုျပီး ေခၚတာကို ၾကားလိုက္ပါေသးသည္။

" ဘယ္ေလာက္က်လဲ အစ္မ။ "

ဖုန္းရံုမွာ ေစာင့္ေနေသာ ဝန္ထမ္း အစ္မကို ေခါင္းငံု႕ကိုင္းကာ ေမးေလသည္။ ထိုအစ္မၾကီးကလည္း မိုးေအးေအးနဲ႔မို႔ ေျခေထာက္ေတြကို ေကြးတင္ကာ ေကြး၍ မ်က္လံုးပိတ္ျပီး ေမွးေန၏။ ဒီေကာင္မေလး လွမ္းေျပာေတာ့မွ မ်က္လံုးကို ဖ်တ္ခနဲ ဖြင့္လိုက္ေလေတာ့သည္။

" ညီမ ေခၚတာ နယ္ကိုလား။ "

အာ . . . ဒီအစ္မၾကီးကေတာ့ အိပ္ငိုက္ေနျပီးေတာ့ ရမ္းတုပ္ေနေလျပီ။ ဟိုက သူ မိုးမိေနလို႔ သူ႕ရည္းစားကို လွမ္းေခၚပါတယ္ ဆိုေနမွ နယ္က ျဖစ္ႏိုင္ပါေတာ့မလား။

" ဟုတ္တယ္ အစ္မ။ ေတာင္ၾကီးကို ေခၚတာပါ။ "

အမ္ . . . ဘယ္လိုၾကီးလဲ။

" ဒါဆိုရင္ ၁၃၀၀ ပဲ ေပးပါ ညီမ။ "

" ေၾသာ္ . . ဟုတ္ကဲ့။ "

တိန္ . . . ေတာင္ၾကီးက ရည္းစားကို ရန္ကုန္မွာ မိုးမိျပီးေတာ့ ဖုန္းရံုထဲမွာ ပိတ္မိေနတာကုိ လာေခၚခိုင္း၏။ မလာမခ်င္း ေစာင့္ေနမယ္ လို႔လည္း ေျပာလိုက္ေသးသည္။ အခု ညေန ေလးနာရီေက်ာ္ေနေလျပီ။ သူ႕ရည္းစား မေရာက္မခ်င္း ေစာင့္ေနမယ္ ဆုိေတာ့ ဒီေကာင္မေလး ဒီညေတာ့ ဒီမွာ ညအိပ္ရမယ္ ထင္ပါသည္။

" ဟြန္း  . . . . "

ဟိုက္ . . . ဘယ္လို ထင္သြားလဲ မသိပါ။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ သြားၾကည့္ေနမိတယ္ ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြက သူ႕ရဲ႕ အေရျပား အေပၚယံေၾကာမွာ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကည့္ေတြက သူ႕ဆီ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြက ရႈပ္ရွက္ခက္ကာ လူးလာပ်ံဝဲေနရံုမွ်သာ။ ေတာင္ၾကီးနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ ေျပးလႊားၾကည့္ေနမိျခင္းပါ။ အခုေတာ့ ဘယ္လို ထင္သြားတယ္ မသိ။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ ဟိုဘက္ကို လွည့္သြားေလေတာ့သည္။

ေၾသာ္ . . . ဒီေန႔ေခတ္ ၊ ဒီေန႔ အခါကလည္း တယ္လည္း ထူးဆန္းပါလား။ ရန္ကုန္မွာ တစ္ေယာက္က မိုးရြာလို႔ ဖုန္းရံုထဲမွာ ပိတ္မိေနတယ္ ၊ ဒါကို တစ္ေယာက္က ေတာင္ၾကီးကေန လာျပီးေတာ့ မိုးမိေနသူကို လာေခၚမယ္။ ဒါကို ဒီဘက္က တစ္ေယာက္ကလည္း ေတာင္ၾကီးက လာသူ မေရာက္လာမခ်င္း ေစာင့္ေနမယ္တဲ့။ ေတာင္ၾကီးက တစ္ေယာက္ ဘာမ်ားစီးျပီး လာမွာပါလိမ့္။ ဖုန္းရံုက ဝန္ထမ္း အစ္မၾကီးကလည္း မ်က္လံုးကသာ မွိတ္ထားတာ ျမိဳ႕တြင္းဖုန္း နဲ႔ နယ္ေဝးဖုန္းကို အသံေလး နားေထာင္ရံုန႔ဲ အလြတ္ရေနပါလား။ ထူးဆန္းေပစြ။

" ေဟာ . . . မိုးတိတ္ျပီ။ "

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ စဥ္းစားခန္း ဝင္ေနမိျပီး အေတြးေတြ က်ယ္သြားသည္ မသိ။ ေဘးက ဂ်ာနယ္ ဖတ္ေနသူရဲ႕ စကားသံကုိ ၾကားေတာ့မွ အျပင္ဝန္းက်င္ကို အရွိအတိုင္း ၾကည့္မိေတာ့၏။ ဟုတ္ပ . . . မိုးတိတ္ေနျပီေကာ။

" ဟြန္႕ . . . . "

ဘာမွလည္း မဆိုင္ဘဲ ထိုေကာင္မေလးက ေျခအစံုကို ခြာသ႑ာန္ျပဳကာ ေဆာင့္ေအာင့္၍ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွ တိုးထြက္သြား ေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေပပဲ . . . ဒီဖုန္းရံု က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူမ အပါအဝင္ ငါးေယာက္ ရွိေနတာ ကၽြန္ေတာ္က လြဲလို႔ ဘယ္သူမွ သူမ အျဖစ္အပ်က္ကို ထူးဆန္းတယ္ လို႔ မထင္ ၊ မျမင္ ။ မၾကား။ စီးဆင္းေနလ်က္ေသာ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း တစ္ခုပမာ ေမ်ာခ်သြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ကန္႕လန္႔ ျဖစ္မိ၍ အခုလို သူမရဲ႕ မ်က္ေစာင္းနဲ႔ ေျခေဆာင့္သံက ဝင္တိုးခံရတာ ျဖစ္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးကေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ မထူးဆန္းသလိုပါပဲ။

ေဟာ . . . အခုလည္း ၾကည့္ေလ။ ေတာင္ၾကီးက ခ်စ္သူကို လာေခၚဆိုကာ ေျပာထားျပီး မိုးတိတ္ေတာ့ ဖုန္းရံုမွာ ပိတ္မိေနသူေတြ အခ်င္းခ်င္း သူက အရင္ ဦးေအာင္ မေျပးရံုတမယ္ ထြက္သြားေခ်ျပီ။ ဟိုေတာင္ၾကီးက ခ်စ္သူ လိုက္လာရင္ ဟိုတစ္ေယာက္ေတာ့ သူ႕ကို မေတြ႕လို႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပဲ။ အယ္ . . . ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေလာက္ပါပဲ။ သူတို႔ ေလလိုင္းထဲကပဲ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ဝန္ေဆာင္မႈ ၊ စိတ္ေက်နပ္မႈ ေပးတာလား။ ကၽြန္ေတာ္ ဝိုးတဝါးပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းရံုေလးက ထြက္လာေတာ့ မိုးက တိတ္ေနေလျပီ။ ဖုန္းရံုေလး ေဘးမွာ မိုးရြာေနတုန္းက က်ံဳ႕က်ံဳ႕ရုံ႕ရံု႕ေလး ထိုင္ကာ ဗာဒံသီး ထုေနေသာ ေကာင္ေလးကေတာ့ မိုးတိတ္သြားလို႔ ထီးအျပင္ကို သူ႕ရဲ႕ ထုတ္လုပ္ေရး ကိရိယာေတြကို ထုတ္ကာ ဗာဒံဆံ ထုတ္လုပ္လ်က္ရွိေနေလသည္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရဲ႕ ထုတ္လုပ္ေရး ပစၥည္းေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိပါေသး၏။ ဓါးမခပ္တံုးတံုး တစ္လက္ရယ္ ၊ ထုရန္ တူတစ္လက္ရယ္ ၊ ေအာက္ခံ သံေပတံုး ခပ္ေသးေသး တစ္ခုရယ္ ၊ ဗာဒံသီး အစုိ အေျခာက္မ်ားစြာရယ္နဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ အတြက္ သူ ျပင္ဆင္ေနေလသည္။



" - - - - - - "

" မင္းကလည္း ဒီေလာက္ မကပ္ နဲ႔ ၊ ျပီးေတာ့ သိပ္မေတြးနဲ႔ ေဟ့ေကာင္။ "

" - - - - - - - "

" ဒီေခတ္မွာက ဒီေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး ရင္းၾကရတာပဲ။ "

" - - - - - - - "

" ဒီလိုပဲ ကိုယ္လုပ္ငန္း လည္ပတ္ဖို႔ အရင္းအႏွီးေတြကို တေျဖးေျဖးခ်င္းစီ စုရမွာေပါ႔ကြာ။ "

" - - - - - - - -"

" အိုေက . . . ဒါကို ထပ္ဆြဲဖို႔ စဥ္းစားထားဦး ေဟ့ေကာင္။ ငါလည္း ေသခ်ာ လိုက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ျပီးရင္ အတူတူ လုပ္ၾကတာေပါ႔။ "

"  - - - - - - - "

" ေအးေအး . . . ဘိုင္ "

ဖုန္းခြက္ကို ခ်ျပီးေတာ့ ဖုန္းရံုထဲမွ အစ္မၾကီးကို ဘယ္ေလာက္လဲဟု မေမးမိေတာ့ပါ။ အၾကည့္ခ်င္း တစ္ခ်က္ဆံုကာ ေမးဆတ္ျပလိုက္မိသည္။ သူကလည္း စကားနဲ႔ ျပန္မေျပာေတာ့ လက္ေခ်ာင္း ငါးေခ်ာင္းကိုသာ ေထာင္ျပ၏။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ရွိေနေသာ ငါးရာတန္ တစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းရံုေလးမွ မထြက္ခင္ စိတ္အာရံုေတြကို စုစည္းတဲ့ အေနနဲ႔ ခဏျငိမ္ေနလိုက္မိသည္။ ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လုပ္ရမည့္ ကိစၥေတြကို ေတြးျပီးေတာ့ ဖုန္းရံုေလးမွ အျပင္ကို လွမ္းထြက္လိုက္၏။

" - - - - - - - "

အသံမပါေသာ အျပံဳး တစ္ခုကို သူ႔ဆီမွ ကၽြန္ေတာ္ ရလိုက္သည္။ ဖုန္းရံုမွ ထြက္ထြက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေမ့သလို ျဖစ္ေနေပမဲ့ သူကေတာ့ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ သူ႕ရဲ႕ ေစ်းဝယ္သူ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိေနဟန္ ရွိ၏။ ဖုန္းရံုေလး ေဘးမွ ဗာဒံသီး အဆံထုတ္ေနေသာ ေကာင္ေလး ျဖစ္၏။

" အားေပးဦးေလ အစ္ကို။ "

" - - - - - - - -"

ကၽြန္ေတာ္လည္း အသံတိတ္ပင္ ျပန္လည္ ျပံဳးျပလိုက္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ ဗာဒံဆံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတည့္ပါ။ သူ႕ကို ဒန္ေပါက္ ၊ ေထာပတ္ထမင္းထဲမွာ ထည့္ခ်က္ထားလို႔ စားရင္ ဘာမွ မျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီအတိုင္းစားမိလို႔ အခန္႔မသင့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ၾကပ္တတ္၏။ ဟိုေန႔က ဝယ္သြားတယ္ ဆိုေသာ ဗာဒံဆံေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မစားျဖစ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာရင္း သူတို႔ကို ေဝမွ်လိုက္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။

တျခား အရပ္ကို ဦးတည္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းမ်ားက သူ႕ရဲ႕ ဆိုင္ဘက္ကို ဘက္ေျပာင္းလိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူ႕ဆိုင္ထဲ ဝင္လာမွန္း သိေတာ့ ဗာဒံသီးမ်ားကို ထုေနရာမွ ထရပ္ကာ ကိုယ္တိုင္ေရာင္းဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ သူ႕လက္မွာ ေပေနေသာ ဗာဒံသီး အခြံမွ အမႈန္႔မ်ားကို သူ႕ရဲ႕ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အက်ႋေလးနဲ႔ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ သုတ္လိုက္ေသး၏။

" ဒီေန႔ သိပ္ေရာင္းမေကာင္းဘူး အစ္ကိုရ။ "

" - - - - - - - "

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ျပံဳးသာ ျပလိုက္မိသည္။

" ၃၀၀ တန္ တစ္ထုပ္ပဲ ေပးကြာ။ "

" အရင္လိုပဲ ထုပ္သြားမွာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တင္းတင္း စည္းေပးလိုက္မယ္။ "

သူက အရင္ကလိုပဲ ခက္သြက္သြက္ လုပ္ေဆာင္သြား၏။ အခန္႔သင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ၂၀၀ တန္တစ္ရြက္နဲ႔ ရာတန္ တစ္ရြက္ကို ေတြ႕၏။ ဒီအတိုင္းပဲ ထိုႏွစ္ရြက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေပးလိုက္သည္။ လုပ္အားကို အရင္းအႏီွး မျပဳဘဲ အလကား " သူမ်ား ဘုန္းကံကို မွီတင္း စားေသာက္ေနသူမ်ား " ထက္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို လူငယ္ေလးေတြကို အားေပးခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ တန္ရာတန္ေၾကး ဆိုေသာ အရာထက္ ဂရုဏာပိုကာ ကၽြန္ေတာ္မေပးခ်င္ပါ။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ အက်င့္ စာရိတၱကိုပါ ရိုက္ခ်ိဳးသလုိ ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။

" ေက်းဇူးပဲ အစ္ကို "

သူ လွမ္းေပးလာေသာ ဗာဒံဆံ အထုပ္ေလးကို လွမ္းယူျပီး ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္မယ္ လုပ္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ဗာဒံဆံ ထုတ္လုပ္ေရး ပစၥည္းမ်ားဆီသို႔ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ေရာက္သြားမိသည္။ အံ့ၾသစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ခံုးက အတြန္႔ခ်ိဳးသြားမိ၏။ သူ႔ဆိုင္ဖက္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ျဖစ္တာ ငါးရက္ေလာက္ေတာ့ ရွိေနႏိုင္ျပီ။ ဒီအေတာအတြင္း သူ႔ရဲ႕ ဗာဒံဆံ ထုတ္လုပ္ရာမွာ သံုးတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲမွ ဓါးမ ခပ္တံုးတံုး တစ္လက္ကို မေတြ႕ရေတာ့။ ေမ့က်န္ခဲ့တာလား ၊ တစ္ေနရာရာမွာ သိမ္းထားတာလား ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္။

" ဘာရွာေနတာလဲ အစ္ကို "

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္စံုတစ္ခု ရွာေနဟန္ကို ရိပ္မိစြာျဖင့္ သူက လွမ္းေမးသည္။

" ေၾသာ္ . .  ဟိုေန႔က မင္းရဲ႕ ဗာဒံဆံ ထုတ္ရာမွာ သံုးေနတာ ဓါးမတစ္လက္ ၊ ေပတံုးတစ္တံုး ၊ တူတစ္လက္ ဒီလို ျမင္လိုက္လားလို႔ပါ။ အခုေတာ့ ဓါးမ မေတြ႕ေတာ့လို႔ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး။ အျမင္မွားတာလားလို႔ ရွာၾကည့္ေနတာ။ "

" အျမင္ မမွားဘူးဗ်။ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ဗာဒံသီး ထုတာ အခုမွ တစ္လေတာင္မွ မရွိေသးဘူး အစ္ကို။ အရင္က ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကို လုပ္တာ။ သူကေတာ့ အခု အသက္က ၾကီးလာျပီ ဆိုေတာ့ စက္ရံုတစ္ခုမွာ ဝင္လုပ္ေနတယ္ အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေနရာမွာ အစားဝင္လုပ္ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္က အခုမွ စလုပ္တာ ဆိုေတာ့ သိပ္မကၽြမ္းက်င္ေသးဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေဘးက အခြံေတြကို ဓါးမနဲ႔ သပ္ခ်တယ္။ ျပီးမွ အထဲက အမာအခြံေပၚလာမွ တူနဲ႔ တူျပီးေတာ့ အဆံကို ထုတ္ယူတာ အစ္ကို။ "

" ေၾသာ္ . . . အခုက်ေတာ့ေရာ။ "

" အခုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္း လက္မွန္ျပီး နားလည္လာျပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ အေပၚက အခြံေတြကို တူေစာင္းနဲ႔ပဲ ရိုက္ခြာတတ္လာျပီ။ အရင္ကဆို ဒီလို ခြာရင္ အထဲက အမာခြံကိုပါ ထုမိျပိီးေတာ့ အထဲက အဆံေလးက ေၾကေၾကသြားတယ္ အစ္ကို။ အခုေတာ့ လက္ဆ မွန္လာျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဓါးမ မလိုေတာ့တာပါ။ "

" ေၾသာ္ . . . "

အဲဒီေန႔က ကၽြမ္းက်င္မႈ ဆိုတဲ့ အရာကို ေလ့လာမႈ နဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳ ေပါင္းစပ္ထားမႈမ်ားလား လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ေလး ဝိုးတဝါး စဥ္းစားရင္း အိမ္ျပန္လာခဲ့မိပါသည္။ 


 
အဲဒီေန႔က စျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွန္း ေျပာလို႔ မရေသာ အရာ တစ္ခုက ကိန္းဝပ္ေနခဲ့ပါသည္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ထပ္ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနေတာ့ သူ႕ဆိုင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားပါသည္။ သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ထိုင္လ်က္ ဗာဒံသီးမ်ားကို ထုႏွက္ေလ၏။ သူ႕ေဘးနားကို ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လိုက္ေတာ့ သူက ေမာ့ၾကည့္သည္။

" ဟာ . . . အစ္ကို။ ဘယ္ကေန ေရာက္လာတာလဲ။ "

" မင္းတို႔ဆိုင္ကိုပဲ လာခဲ့တာပါပဲ။ အဓိက က မင္းဆီကို ဆိုပါေတာ့. . . . "

" ဗ်ာ . . . ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို . . . . "

" အင္း . . . "

" ဘာကိစၥ ရွိလို႔လဲ အစ္ကို "

" ဘာကိစၥမွ မရွိပါဘူးကြာ။ မင္းရဲ႕ ဗာဒံသီးထုတာက အစ္ကို႕အတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ "

ေျပာလည္းေျပာ သူ႕ရဲ႕ လုပ္လက္စ အလုပ္ျဖစ္ေသာ ဗာဒံသီး ထုေနရာသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးသြားမိသည္။ အံ့ၾသမယ္ ဆိုလည္း အံ့ၾသစရာပါ။ အခု သူ ဗာဒံသီး ထုေနရာမွ အခံက အရင္လို သံေပတံုး အေသးေလး မဟုတ္ေတာ့ . . . ။ သူ အခု ေအာက္မွ အခံလုပ္ကာ ထုေနတာက " ေက်ာက္ခဲ " တစ္တံုး ျဖစ္ေနေလျပီ။

" ဟာ . . မင္း ဒါက ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲကြ။ အရင္က မင္းေအာက္က ခံျပီးေတာ့ ထုတဲ့ သံေပတံုးေလး ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ "

" အဟီး . . . ဒါက ဒီလို ရွိတယ္ အစ္ကိုရဲ႕။ "

" အင္း ေျပာစမ္းပါဦး။ "

" အရင္က မကၽြမ္းက်င္ခင္တုန္းကေတာ့ ေအာက္က အခံက ခပ္မာမာေလး လိုတယ္ေလ အစ္ကို။ ေခ်ာ္မထြက္ေအာင္လို႔ေပါ႔။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ေနျပီ ဆိုေတာ့ ေအာက္ခံ ေပတံုးလည္း မလိုေတာ့ဘူး အစ္ကို။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာက္ခဲပဲ ခံျပီးေတာ့ ထုလိုက္ေတာ့တယ္။ "

" ဒါဆို မင္း ဟိုသံေပတံုးေလးက ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ "

" အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေရာင္းစားလိုက္ျပီ အစ္ကို။ "

" ဟာ . . မင္းကြာ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ထုတ္လုပ္ေရး အရင္းအႏီွး တစ္ခုကို ဒီလို လုပ္ရလားကြာ။ ဒါက မင္းရဲ႕ အရင္းအႏီွး တစ္ခုမဟုတ္ဘူးလား။ "

" အရင္းအႏီွးကေတာ့ အရင္းအႏီွးေပါ႔ အစ္ကိုရာ။ ဒါေပမဲ့ အခု တေလာ ေရာင္းမေကာင္းဘူး အစ္ကိုရ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေပတံုး မရွိလည္း ေက်ာက္ခဲ ခံထုလို႔ ရတာပဲ ဆိုျပီးေတာ့ ေရာင္းလိုက္ရတာပါ။ "

" ေၾသာ္. . . "

အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဆိုင္က အရင္လို မဟုတ္ဘဲ ၃၀၀ တန္ တစ္ထုပ္နဲ႔ ၂၀၀ တန္ တစ္ထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ ဝယ္လာခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ မစားျဖစ္ပါ။ ျပီးေတာ့ အျပန္လမ္း တေလွ်ာက္ ညေနခင္းမွာ ထူးထူးျခားျခား တိမ္ေတြ ေတာက္ပေနခဲ့၏။



သင္တန္းက ဆင္းဆင္းကတည္းက ညေန အေတာ္ကို ေစာင္းေနခဲ့ျပီ။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မိုးသားေတြ မည္းမည္းေမွာင္ကာ ေလေတြက ခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္ခတ္ေန၏။ သင္တန္းက ဆင္းရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုမည္ဟု ေျပာထားေသာ ေတာ္ဝင္ စင္တာ သို႔ အျမန္ေရာက္ရန္သာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ အာရံု ရွိေနသည္။ ပန္းဆိုးတန္းကေန ဆူးေလကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေတာ္ ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ ဒီၾကားထဲ မိုးက ရြာခ်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရႊဲရေပဦးမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားတာကေတာ့ သြားရမွာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး အေျခအေန အရ မိုးက ရြာခ်မွသာ ကၽြန္ေတာ္ တကၠစီ ငွားကာ ေျပးေတာ့မည္။

ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ရင္း လမ္းတစ္ခုကို ျဖတ္ျပီးေတာ့ ေခၚသံလိုလို ၾကားမိ၏။

" - - - - - - - "

ပထမအၾကိမ္ အေခၚမွာ သူလိုလို ကိုယ္လုိလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေဝခြဲႏိုင္ေသးပါ။

" အစ္ကို . .  . အစ္ကို . . . "

ဒုတိယ အၾကိမ္မွ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗာဒံသီး ထုကာ အဆံထုတ္ေရာင္းေသာ ေကာင္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

" ေဟ . . .  မင္း ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ။ "

" ဟိုဘက္က အစ္ကို။ အစ္ကို ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ "

" ေတာ္ဝင္ စင္တာ ဘက္ကို ခဏသြားမလို႔ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ "

" ေၾသာ္ . . အစ္ကို အလုပ္မ်ားေနတယ္ ထင္တယ္။ မေတြ႕တာေတာင္မွ အေတာ္ၾကာျပီ။ "

" အလုပ္မ်ားတယ္ ရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ သင္တန္းတတ္ေနတာနဲ႔ အခ်ိန္မအားျဖစ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ ဟိုေန႔ကေတာင္မွ မင္းတို႔ ဆိုင္ဘက္ ေရာက္ေသးတယ္။ မင္းတို႔ ဆိုင္ေတြ မေတြ႕ေတာ့ပါလား။ "

" ဟုတ္တယ္ အစ္ကို။ အခု စည္ပင္က လိုက္ဖမ္းတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဲဒီေနရာမွာ မေရာင္းရဘူးတဲ့။ ေရာင္းမယ္ ဆိုရင္လည္း ညေန ေလးနာရီေနာက္ပိုင္းမွ ေရာင္းရမယ္တဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစၥည္းက သူမ်ားေတြလို ညေနခင္းေလးတင္ ေရာင္းလို႔  ရတာ မဟုတ္ဘူးေလ အစ္ကိုရာ။ တစ္ေနကုန္ေရာင္းမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုနဲ႔ ေတာ္ရံုက်တာ။ "

" ေၾသာ္ . . ။ "

" - - - - - - - - "

" အခုေရာ မင္းတို႔ ဘယ္မွာ ေရာင္းေနလဲ။ "

" အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေနကုန္ ေရာင္းလို႔ ရတဲ့ ေနရာကို ေျပာင္းေရာင္းေနတယ္ အစ္ကို။ "

" ဟုတ္လား။ ဘယ္ေနရာမွာလဲ။ "

" ဟိုဘက္နားေလးမွာ အစ္ကို။ ဒါနဲ႔ မိုးေတြ ရြာေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ အစ္ကို ထီးမပါဘူး ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမထီးကို ယူသြားပါလားဗ်။ ေနာက္ေန႔မွ ျပန္ေပးေပါ႔။ "

" ရပါတယ္ကြာ။ ကားေပၚေရာက္ရင္ ရပါျပီ။ ဟိုဘက္ေရာက္မွ မီးစင္ၾကည့္ကတာေပါ႔။ "

" ဟုတ္ . . . "

" ဒါနဲ႔ မင္းက အခု ဘာလာလုပ္တာလဲ။ "

" ဆိုင္မွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ကုန္ေနလို႔ေလ အစ္ကို။ ဒါေၾကာင့္ သြားဝယ္ရင္း အစ္ကို႕ကို ေတြ႕လို႔ လွမ္းေခၚလိုက္တာ။ "

" ကဲပါ . . . လာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႔ ဆိုင္ကို သြားၾကရေအာင္။ "

သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ ေလွ်ာက္လာတာကို သူ႕အေမက ဆိုင္ကေန ေစာင့္ရင္း လွမ္းျမင္ပံုရ၏။ အေဝးမွပင္ ေဖာ္ေရြစြာ ျပံဳးျပေလသည္။ ေတာ္ဝင္ စင္တာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေတာ့ အခ်ိန္မရ။ သူတို႔ဆိုင္မွာ ၾကာၾကာ အခ်ိန္ မျဖဳန္းႏိုင္။

" ၃၀၀ တန္ တစ္ထုပ္ နဲ႔ ၂၀၀ တန္ တစ္ထုပ္ေလာက္ ေပးပါဗ်ာ။ "

သူ႕အေမကို ေျပာလိုက္ေပမဲ့ သူက အရင္ကလိုပဲ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ အသစ္ဝယ္လာေသာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ကို ေဖာက္ကာ ထုပ္ေပးေလ၏။ သူ႕ကို ငါးရာတန္ တစ္ရြက္ လွမ္းေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထြက္ရန္ အလွည့္မွာ သူ႕ရဲ႕ ထုတ္လုပ္မႈ ပစၥည္းေတြဆီကို မ်က္လံုးက ေရာက္သြားေလ၏။

" ဟာ . . . မင္းမွာ ဗာဒံသီး အဆံထုတ္ရင္ ထုဖို႔ တူတစ္လက္ပဲ ရွိေတာ့တာ မဟုတ္လား။ အခု ဒီတူေတာင္မွ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ "

သူက မခ်ိျပံဳးေလး ျပံဳးရင္းနဲ႔ ေျဖလာ၏။

" ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ေရာင္းစားလိုက္ျပီ အစ္ကို "

" ဟာ . . . မင္းကြာ။ ကိုယ့္လုပ္ငန္းရဲ႕ အဓိက အရင္းအႏီွး ဒီတစ္ခုကိုေတာင္မွ ေရာင္းစားရတယ္လို႔ကြာ။ ဟိုးအရင္ကလည္း ဓါးမေတြေရာ ၊ ေပတံုးေတြေရာ မင္းေရာင္းစားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနတဲ့ တူေလးကိုကြာ။ "

" ဒါက ဒီလို အစ္ကို။ ဟိုးအရင္က ကၽြန္ေတာ္ ဗာဒံသီးကို အဆံေကာင္းေကာင္းေလး ရေအာင္ မထုတတ္ဘူး အစ္ကို။ ဒီေတာ့ ထုလိုက္တဲ့ ဗာဒံသီးတိုင္း ထက္ပိုင္းက်ိဳးရင္ က်ိဳး ၊ မက်ိဳးရင္ အလယ္ကကြဲ ၊ မဟုတ္ရင္ ထိပ္ဖ်ားပဲ့ ဆိုျပီးေတာ့ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗာဒံသီးရဲ႕ အခြံကို ခြာဖုိ႔ ဓါးမ တစ္လက္လိုတယ္။ ျပိီးေတာ့မွ ေအာက္ေျခက အမာခံျပီးေတာ့ အေပၚကေန အမာ တစ္ခုနဲ႔ ခြဲတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီမွာ သံေပတံုး နဲ႔ တူကို အသံုးျပဳတယ္။ "

" - - - - - - - "

" ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္လာေတာ့ ဗာဒံသီး အခြံေတြကို ခြာဖို႔ ဓါးမ မလိုေတာ့ဘူး အစ္ကို။ လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ တူနဲ႔ပဲ ရိုက္ျပီးေတာ့ အခြံကုိ ခြာႏိုင္လာတယ္။ ကၽြမ္းက်င္လာတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဓါးမက ရွိရင္လည္း ျဖစ္တယ္ ၊ မရွိရင္လည္း ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မရွိလည္း ျဖစ္ေနမွပဲ ဆုိျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရာင္းစားခဲ့တာပါ။ "

" - - - - - - - "

" ဒီလိုပဲ ဗာဒံသီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ထုေနရင္း ၾကာလာေတာ့့ လက္ဆက ပိုေကာင္းလာခဲ့တယ္။ ဒီမွာ ေအာက္ေျခက ေပတံုးရွိမွ ဆိုတာထက္ ေအာက္ေျခမွာ အမာ တစ္ခုရွိေနရင္လည္း ျဖစ္တယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ေပတံုး ေနရာမွာ ေက်ာက္ခဲကုိ ခုျပီးေတာ့ ထုေတာ့လည္း အဆင္ေျပေအာင္ ၊ မက်ိဳး မေၾကေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထုႏိုင္လာခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗာဒံသီး အဆံထြက္ေအာင္ ထုတဲ့ ေနရာမွာ သံေပတံုးက မရွိရင္လည္း ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေပတံုး မရွိရင္လည္း ဗာဒံဆံကို ရေအာင္ ထုတတ္ေနျပီ။ ဒီေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ေနခဲ့ျပီေလ။ "

" - - - - - - - "

" ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဗာဒံသီးရဲ႕ အခြံေတြကို ဓါးမနဲ႔ ခြာစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ေအာက္ေျခမွာလည္း ေပတံုး ခံထုစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔  ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အစ္ကိုရယ္ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တူေလး ေမ့က်န္ေနခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီတူေလး ရွိမွ ဗာဒံသီး ထုရမွာ ဆိုတာကို သူမရွိရင္ေရာ ဆိုျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္ခဲ တစ္ခုနဲ႔ ထုခြဲၾကည့္တယ္။ ကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိေသးေတာ့ ဟိုးအရင္ တူနဲ႔ ခြဲခါစ လိုပဲ ခက္ခဲပါတယ္။ က်ိဳးကုန္ ၊ ေၾကကုန္ ၊ ပဲ့ကုန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တူနဲ႔ အေတာ္ကို ကၽြမ္းက်င္ျပီးသား ဆိုေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဗာဒံဆံ အေကာင္းေလးေတြကို အျပစ္အနာ အဆာ မရွိေအာင္ ထုျပီးေတာ့ ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ "

" - - - - - - - "

" အစ္ကို ေျပာသလို အရင္က ဓါးမေတြ ၊ ေပတံုးေတြ ၊ တူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရင္းအႏွီးေတြေပါ႔။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့့ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရင္းအႏွီးေတြက ဓါးမေတြ ၊ ေပတံုးေတြ ၊ တူေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အစ္ကို။ အခု အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အရင္းအႏီွးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ " ကၽြမ္းက်င္မႈ " ေတြပဲ။ ဓါးမ ရွိမွ ၊ ေပတံုး ရွိမွ ၊ တူ ရွိမွ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ " ကၽြမ္းက်င္မႈ " ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ " အရင္းအႏွီး " ျဖစ္သြားျပီ အစ္ကို။ "

" - - - - - - - "

သူ႕ရဲ႕ စကားဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ထဲ ၊ အသိဥာဏ္ထဲ ၊ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ရုပ္ျပကာတြန္းထဲကလို ေျပာရရင္ မီးလံုးေလး တစ္လံုး ဖ်တ္ခနဲ ပြင့္ကာ လင္းသြားပါေတာ့သည္။ ဟုတ္တယ္။ ေလာကမွာ အရင္းအႏွီး ဆိုတာ ကၽြမ္းက်င္မႈပါပဲ။

သူနဲ႔ စကားေကာင္းေနတာနဲ႔ ေတာ္ဝင္ စင္တာမွာ ခ်ိန္းထားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အနည္းငယ္ေတာ့ ေနာက္က်ေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ေခါင္းကို ပြတ္ကာ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာခဲ့ျပီး ႏႈတ္ဆက္ ထြက္လာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ သူ႕ဆီမွ ငါးရာတန္ ဗာဒံဆံေတြ ရွိေန၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ သူ႕ဆီမွ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေသာ စကားလံုးေတြကို အျပည့္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့ပါသည္။



ေတာ္ဝင္ စင္တာကို ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ိန္းထားေသာ အခ်ိန္ထက္ မ်ားစြာ ေနာက္က်ေနခဲ့ျပီ။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ မိုးက ခုနကလိုပဲ မည္းမည္းမိႈင္းကာ အုပ္စိုးလ်က္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ မိုးကေတာ့ မရြာေပ။ ေတာ္ဝင္ စင္တာ ရဲ႕ ဒုတိယထပ္ စားေသာက္တန္းသို႔ အေရာက္မွာ ခ်ိန္းထားေသာ ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စံုစံုလင္လင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

" ဟာ . . ကိုေဇာ္။  မင္း ေနာက္က်လွခ်ည့္လား။ ငါတို႔က မင္း တစ္ခုခု ျဖစ္ေနလားလို႔ စိုးရိမ္ေနတာ။ "

" - - - - - - - "

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာဘဲ သူတို႔ကို ျပံဳးျပလိုက္ကာ သူတို႔စားပြဲမွ ထိုင္ခံုကို ဆြဲယူကာ ထို္င္လိုက္ေလ၏။

" ဘယ္လိုျဖစ္ျပီးေတာ့ ဒီေလာက္ ေနာက္က်ေနရတာလဲ။ "

" ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး ေနာက္က်ေနရတာလဲ ဆိုေတာ့ အရမ္းကို စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို နားေထာင္ေနလိုက္ရလို႔ပဲ။ "

" ဘာလဲကြ ၊ လုပ္စမ္းပါဦး။ နားေထာင္ရေအာင္လို႔။ "

" ေျပာတာေပါ႔ကြာ။ ခဏေနပါဦး။ "

သူတို႔ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း အဓိက ေျပာရန္ ခ်ိန္းထားေသာ စကားကို ျပန္လည္သတိရသြားကာ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကေတာ့သည္။

" - - - - - - -  "

" - - - - - - - - "

" ဟုတ္ပါျပီ။ ေျပာေနတာေတြ ခဏထားလိုက္ဦး။ အခု ေလာေလာဆယ္ ငါတို႔ ဒီအလုပ္ကို စဖို႔ ေနာက္ထပ္ အရင္းအႏွီး ဘယ္ေလာက္စီ ထပ္ထုတ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ "

" - - - - - - - "

" - - - - - - - - "

တတ္ၾကြေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အားလံုးကို အလုပ္စျဖစ္ေအာင္ ေဆာ္ၾသသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အသံမထြက္ၾက။

" ေျပာေလကြာ။ ဒီကိစၥကို စလုပ္ဖို႔ အၾကံထြက္တဲ့ ကိုေဇာ္ ၊ မင္းက ဘာလို႔ တိတ္ေနရတာလဲ။ ငါတို႔ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ အရင္းအႏွီး ထပ္ထုတ္ရင္ ေကာင္းမလဲ။ "

ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ အားလံုးကို ေသခ်ာ ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေျပာလိုက္၏။

" မင္းတို႔ကို ငါ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခု ေျပာျပခ်င္တယ္။ ခုနက ငါ လမ္းမွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခု ဆိုပါေတာ့။ "

" ေအး လုပ္စမ္းပါဦး။ ငါတို႔လည္း နားေထာင္ရေအာင္. . . "

" ဒီလိုကြ။ ငါ သင္တန္းတတ္ေနတဲ့ နားက လမ္းေဘးမွာ စည္ပင္ထီးကို အမွီျပဳျပီးေတာ့ ေရာင္းေနတဲ့ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ဗာဒံသီးေတြကို ထုျပီးေတာ့ အဆံထုတ္ျပီး ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ ရွိတယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ ဗာဒံဆံထုတ္တဲ့ လူက ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ပဲ။ သူ႕အတြက္ ဗာဒံသီးကို အခြံခြာဖို႔ ခပ္တံုးတံုး ဓါးမက တစ္လက္ ၊ ဗာဒံသီးကို ထုရာမွာ ေအာက္ေျခက ခံတဲ့ သံေခ်းတတ္ေနေသာ သံေပတံုးက တစ္ခု ၊ ဗာဒံသီး အဆံထုတ္ရာမွာ ထုဖို႔ အရိုးခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ တူက တစ္လက္ ဒါပဲ ရွိတယ္။ "

" အင္း . . . "

" အဲဒီ့ ဓါးမရယ္ ၊ ေပတံုးရယ္ ၊ တူရယ္ဟာ သူ႕အတြက္ေတာ့ အရင္းအႏွီးေတြပဲ။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ . .  x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x 



ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ အလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့ရႏိုင္ပါသည္။ ထို႔အတူ လက္ရွိလည္း အလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ေနရႏိုင္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ေနာင္မွာလည္း အလုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ေနရပါလိမ့္ဥိီးမည္။

ထိုသို႔ လုပ္ခဲ့ ၊ လုပ္ဆဲ ၊ လုပ္လတၱံ႔ေသာ အလုပ္မ်ားစြာ အတြက္ " အရင္းအႏွီး " ဘယ္ေလာက္ လိုလဲဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလာခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ လမ္းေဘးမွာ ဗာဒံသီးထုကာ အဆံထုတ္ေရာင္းေသာ ေကာင္ေလးရဲ႕ သင္ၾကားခ်က္ အရ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရမည္ ဆိုရင္ေတာ့ " အရင္းအႏွီး " ဆိုတာ " ကၽြမ္းက်င္မႈ " လို႔သာ ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ဆို ေျပာျပခ်င္ပါေတာ့သည္။

သင္ေရာ . . . သင္လုပ္ေနေသာ အလုပ္အတြက္ " အရင္းအႏွီး " ဘယ္ေလာက္ လိုပါသလဲ။



*** မွတ္ခ်က္။  ။ ဗာဒံသီးပံုကို Google မွာ ရွာဖို႔ ဗာဒံသီးကို အဂၤလိပ္လို မသိလို႔ ေျပာဆို ညႊန္ျပေပးေသာ Aye Myat Mon , မမိုး , အစ္မလြင္ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။ ဗာဒံပင္ ( အေစ့ အေသး ) ကို အဂၤလိပ္လို " Terminalia catappa " ေခၚျပီး ( အေစ့ အၾကီး ) ကို india almond လို႔ ေခၚပါေၾကာင္း ဗဟုသုတ အျဖစ္ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဗာဒံသၤိးကို စာလံုးေပါင္း အမွားျပင္ေပးတဲ့ Kyaw Zwa Thant ကိုလည္း ေက်းဇူးပါ။  ***



ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
8.10.2011


Share/Bookmark

24 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အကိုေရးတဲ႕စာေတြ ဖဖတ္ရတာ ရသစံုတယ္...အေတြးေရာ အေရးပါ အသစ္သစ္ေတြနဲ႕ အားက်တယ္အကိုေရ....
ခံစားအားေပးလွ်က္..

ဆလူး said...

မုိးေတြ တအားရြာရင္ ေတာ္ေလးမုိးကုိ ဖံုးဆက္ျပီး လာၾကိဳခုိင္းရမယ္ မလာမခ်င္း ေစာင္႕ေနမယ္လုိ႕ ေျပာရမယ္ ဟု သင္ခန္းစာ ရရွိပါသည္ .... ထုိ႕ေနာက္ ..အခု စာသင္ေနတာ ဆက္မသင္ေတာ႕ဘဲ ဗံဒါသီးပဲ ထု ေရာင္းေတာ႕မည္ဟု သင္ခန္းစာ ရပါသည္ ..... ကြီ... ကြီ...

အလကား ေနာက္ထ်ာာာ

အလင္းသစ္ said...

မြမြမြ ပဲၾကံဳခဲ့လို႕ေတာ္ေသး အကိုေရ... မြက္မြက္မြက္တို႕ ၊ မြမ့္မြမ့္မြမ့္တို႕ ရွိေသးသဗ်။။ ကိုယ္ေတြပဲ ေခတ္ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ေလသလားေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။။။ အကိုေပးလိုက္တဲ့ အေတြးတစ္စကို အမိအရ ဖမ္းဆုတ္သြားပါျပီ။။။

mstint said...

အလုပ္တိုင္းဟာ ကြ်မ္းက်င္ရာ အလိမၼာဆိုသလိုေပါ့ေနာ္။
အရာရာကို လစ္လ်ဴမရႈပဲ စိတ္ဝင္တစားေလ့လာတတ္တဲ့ ကိုေဇာ့္ရဲ႕ စိတ္ထားကို ေလးစားပါတယ္။ လုပ္ငန္းတစ္ခုအတြက္ အရင္းအႏွီးဆိုတာ ေငြပမာဏတစ္ခုသက္သက္ မဟုတ္ပဲ အခ်ိန္နဲ႔တစ္ေျပးညီ ရခဲ့တဲ့ ဘဝအေတြ႔အႀကံဳမ်ားလို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိတယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

AH said...

အရမ္းကို အေျခခံက်တဲ့ ယူဆခ်က္ေလးတစ္ခုပါဘဲ ကိုေဇာ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒီပိုစ္ေလးကို အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္။

ခင္မင္စြာျဖင့္
AH

မိုးခါး said...

မက္ေဆ့ေလးကို အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္ .. ေရြးခြင့္ရွိတဲ့လူေတြကေတာ့ ဟိုဟာပါမွ ဟိုေလာက္မွ ဒီေလာက္မွနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းေနၾကတယ္ .. မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ လူေတြက်ေတာ့လည္း မရအရ ရင္းႏွီး လုပ္ၾကရတယ္ .. ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရင္းမွ ရမယ္လို႕ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာၾကတယ္ .. ကိုယ္ပိုင္စြမ္းအား လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြကို တခါတေလ ေမ့ထားတတ္ၾကတယ္ ..

ေက်းဇူးပါ ကိုေဇာ္

Violet Noble said...

fb မွာ လင့္ေတြ႔လို႔ လာဖတ္သြားပါေၾကာင္း ဦးေဇာ္ေရ႕ ... ;)

သတုိး said...

ေငြေၾကးနဲ႔ တျခားရုပ္၀တၳဳ အရင္းအႏွီးေတြဆုိတာ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ လုံးပါးပါးၾကရတာပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြမ္းက်င္မႈ အရင္းအႏွွီးသာ က်န္ရေတာ့တာပဲ။
ps; မြ.. မြ ဆုိတာေလး သိရင္ ေျပာျပပါဦး း)

Cameron said...

ကိုေဇာ္ေရ.. India Almond အတြက္ ဖဘကေနလိုက္လာခဲ႔ပါတယ္...။ သိပ္ေကာင္းတဲ႔စာေလးတစ္ပုဒ္ပါ...။ အရင္းအႏွီးဆိုတာ ကၽြမ္းက်င္မႈဆိုတဲ႔ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႔စကားတစ္ခုရလိုက္တယ္ အသိတစ္ခုရလိုက္တယ္....။

ခင္တဲ႔
မိုးေငြ႔

rose of sharon said...

အရင္းအႏွီးဆိုတာကြ်မ္းက်င္မႈဘဲ... ပညာရလိုက္ပါတယ္...

စံပယ္ခ်ိဳ said...

စာဖတ္သူေတြအတြက္ဘ၀ရယ္...အသိတစ္ခုရယ္
အရင္းအႏွီးဆုိတဲ႔ ကြ်မ္းက်င္မႈ...ေတြရယ္
အားလုံးရလုိက္ပါတယ္ကုိေဇာ္ေရ...
ခင္တဲ႔ jasmine

SHWE ZIN U said...

ေလာေလာဆယ္ဆယ္ေတာ႔ ကၽြမ္းက်င္မႈ႕ အရင္းအႏွီး နဲ႕ ရထားတဲ႕ ဘန္ဒါေစ႔ ေလးေတြ စားခ်င္တယ္ သိပ္ႀကိဳက္တယ္

မအိမ္သူ said...

ဘယ္အလုပ္မဆို ေငြေၾကး အလုပ္အတြက္လိုအပ္တဲ့ အေထာက္အပံ့ပစၥည္းေတြ အျပင္ အေတြ႔အႀကံဳ ကၽြမ္းက်င္မႈ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္အေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ ၀ါသနာ ေစတနာ အဲဒါေတြအားလံုးဟာ အေရးႀကီးတဲ့ အရင္းအႏွီးစာရင္းထဲမွာ ပါလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္ကိုေဇာ္ေရ။

အလြမ္းျမိဳ႕ said...

လာေရာ္ဖတ္သြား...မွတ္သြားပါတယ္ ကိုေဇာ္. ဗဟုသုတေတြ အျမဲေပးတဲ့ ဆိုက္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးလည္းတင္တယ္
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ အစ္ကို

ညီရဲ said...

တကယ္တစ္ခုခုကို ရလိုက္တယ္ ကိုေဇာ္ေရ...
ဟုတ္တယ္ ကၽြမ္းက်င္မႈက အေကာင္းဆံုးအရင္းအႏွီး တစ္ခုေပါ့...ဒါေၾကာင့္ ဒါရိုင္ဘာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ထမင္းမငတ္တာေပါ့...ပိုစ့္ေကာင္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... ဒီပိုစ့္ေလး တကယ္ေကာင္းတယ္ ဖတ္တဲ့သူကို ဆြဲေခၚသြားႏုိင္တယ္...သူတို ့ေလးေတြ ဘဝလဲ တကယ္သနားဖုိ ့ေကာင္းတယ္ေနာ္... ေၾသာ္... ဘဝေတြ ဘဝေတြ...

ေဆြေလးမြန္ said...

ကြ်မ္းက်င္မႈဟာ အရင္းအႏွီးတစ္ခုၿဖစ္တယ္ ဆိုတာ ေတာ႕ လက္ခံတယ္ ကိုေဇာ္ေရ..
အေတြးေလးေတြကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္
အေသးစိတ္ေရးၿပသြားတာ စိတ္၀င္စားစြာနဲ႕ ကို
ဖတ္သြားတယ္..

ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔) said...

ယူတတ္ရင္ ေနရာတုိင္းမွာ ပညာေတြခ်ည္းပါလား။ ဟုတ္တယ္ ကၽြမ္းက်မ္းမႈက အရင္းအႏွီးတစ္ခုပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ကၽြမ္းက်င္မႈက အလကားေတာ့ ရလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခ်ိန္ေတြ အင္နာဂ်ီေတြ ေလ့က်င့္မႈေတြ အမ်ားႀကီး အသုံးခ်ခဲ့ရပါတယ္။

ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ။

ခင္မင္လွ်က္

မဒမ္ကိုး said...

သူမ်ားစီးပြားေရးကိုေတာ႕မ်က္စိမက်နဲ႕ေနာ္အကို း)

မြမြမြဆိုတာ ခုေခတ္ေပၚေလ
အိုင္လပ္ယူေဘဘီ မြမြမြဆိုတာေလ
ပိန္းပါ႔ဗ်ာ း)

ခင္တဲ႕
မဒိုးကန္

ျမတ္မြန္ said...

ေခတ္ေခတ္..ေျပာင္းလဲတာ ျမန္ဆန္လြန္းေတာ့ လိုက္လို႔ေတာင္ မမွီေအာင္ပါပဲ..။
အဲဒီေခတ္ကိုလည္း ကြ်မ္းက်င္ဖို႔ လိုေသးသကိုး..။

ဟန္ၾကည္ said...

မွန္ပါတယ္...ရုပ္၀ထၳဳပစၥည္းဆိုတာ အေထာက္အပံ့ပစၥည္းသက္သက္ပါ...အေရးႀကီးတာက ကၽြမ္းက်င္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္...ဒါေပမယ့္ ကၽြမ္းက်င္မႈရွိဖို႔ဆိုတာလည္း ရုပ္၀ထၳဳကို အေျခခံထားရပါေသးရဲ႕...ရုပ္၀ထၳဳေၾကာင့္ ရလာတဲ့ကၽြမ္းက်င္မႈကို ေနာက္ထပ္ပံ့ပိုးမႈေတြအားျဖည့္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့ေလ...

IDIOT-Ki said...

“ အရင္းအႏွီး ”ဆိုတာ “ကၽြမ္းက်င္မွဳ”..တခ်ိဳ ့ကိစၥ မ်ိဳးမွာေတာ့ မွန္ပါတယ္ ။ ကားပြဲစား ေတြ ဆို ပါးစပ္ ပဲ စိုက္.. အေျပာအဆို ကၽြမ္းက်င္ေတာ့ အလုပ္ကို ျဖစ္လို ့.. း))
ဒါေပမဲ့ အရာခပ္သိမ္း အတြက္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ဘူး ထင္တယ္။
ဥပမာ - ဆတၱာသည္ ( ဒီေခတ္မွာ ေတာ့ ဆံသ၊) လို ဟာမ်ိဳးက်ေတာ့ ေရာ..အနည္းဆံုး ကပ္ေက်းတလက္ေတာ့ လိုမယ္ ေလ..
အင္း.. ဒီကပ္ေက်းေလးတလက္ အရင္းအႏွီး ရဖို့ေတာင္ မနည္းရွာ ေနရေတာ့ .. ရန္ကုန္ျပန္ျပီး ျဗဴတီပါလာ မဖြင့္ေတာ့ပဲ ဗာဒံသီးပဲ ထုေရာင္း ရ ရင္ ေကာင္းမလား ပဲ .. လာ အားေပး ေနာ္ ..ကို ေဇာ္..ေရ..

အရင္းအႏွီးဘယ္ေလာက္လိုသလည္း ေမးလို့ ျပန္ေျဖ လိုက္တာ ေနာ္ ..
ဘုဂလန့္ ေျပာ တယ္ မထင္ နဲ့..း))

ဖြ ကိ

ေမာင္သီဟ said...

း) အရင္းႏွီးလိုတဲ႔ေနရာရွိသလို မလိုတဲ႔ေနရာလည္းရွိပါ႔
အဲ...လိုတာကမ်ားပါတယ္ း)
ဒါထက္ စကားမစပ္ သီတင္းကၽြတ္ၿပီးေနာ္ ကုိေဇာ္ း)

ေမသိမ့္သိမ့္ ေက်ာ္ said...

အရင္းအႏွီး = ကၽြမ္းက်င္မႈ

တကယ္ကို မွတ္သားစရာေကာင္းတဲ့ ပို႔စ္ေလးပါ ကိုေဇာ္ေရ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


ခင္တဲ့
ေမသိမ့္

yinminkhine said...

အရင္းအႏွီး " ဆိုတာ " ကၽြမ္းက်င္မႈ "

" ကၽြမ္းက်င္မႈ " ရွိရင္

ေကာင္းမြန္ေသာ

မည္သည္႕အလုပ္မဆိုေအာင္ျမင္ပါတယ္.........

ဗာဒံေစ့ေတာ့ၾကိဳက္မွၾကိဳက္

မ..မ ဖတ္သြားခဲ့ပါတယ္

မြ..မြ ေတာ့မသိဘူးေနာ့

ဗာဒံေစ့ေတာ့ၾကိဳက္မွၾကိဳက္


အေတြးအေခၚေလးစား၏