မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


08 September 2011

22 အေဖ ဆိုတာ . . .



ေႏြေနပူကား ျပင္းလွေခ်၏။ ေႏြေနရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္း ၁ နာရီ အခ်ိန္ဆိုရင္ကား ေျပာဖြယ္ရာ မရွိေခ်ေတာ့။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ ဝန္းက်င္မွာ တံလွ်ပ္တို႔က သိုင္းဝိုင္းကာ လႊမ္းျခံဳေနေလသည္။ ေျမေပၚက်ေနေသာ ေနေရာင္က ထိသမွ် အရာ အားလံုးကို ေလာင္ကၽြမ္းေတာ့ မတတ္ ပူေလွာင္လွေခ်၏။ ေက်းငွက္ တိရစာၦန္မ်ား အပါအဝင္ သတၱဝါ အားလံုးနီးပါးသည္ အရိပ္က်ရာ ေနရာမွာ ခိုေအာင္းကာ အနားယူေနၾကေလ၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးကား တိတ္ဆိတ္၍ လူသူ လႈပ္ရွားမႈ ကင္းကာ ျငိမ္သက္ေနေလသည္။

ထိုသို႔ေသာ ပူေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ အခ်ိန္မွာ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ မေနမနား လႈပ္ရွားေနသူ တစ္ေယာက္ ရွိေနေလ၏။ သူကား လွည္းျဖင့္ တိုက္လာေသာ ေကာက္ရိုးထံုးမ်ားကို အိမ္ေနာက္ဘက္မွ စပါးက်ီေဘး ေကာက္ရိုးထံုးမ်ား ထားရာ ေနရာကို သယ္ကာ ထပ္၍ ထပ္၍ တင္ေနေလသည္။ သူ၏ ကိုယ္သည္ ေန၏ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ား ျပိဳက္ျပိဳက္က်ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈက ရပ္နားသည္ ဟူ၍ မရွိ။ ျခံဝန္း အျပင္မွာ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ရပ္ထားေသာ လွည္းေပၚမွ ေကာက္လိႈင္းထံုးမ်ားကို သယ္ယူကာ အိမ္ေနာက္သို႔ သယ္ယူလ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ 

“ ေမာင္စိုး . . . ”

ေကာက္လိႈင္းထံုး သယ္ရန္ လွည္းဆီသို႔ သြားေနေသာ ထိုသူက အသံၾကားရာသို႔ လွည့္ၾကည့္ကာ ျပန္ထူးေလ၏။ 

“ ဗ်ာ . . အဘ ”

“ ခဏ နားလိုက္ပါဦးလား ငါ့သားရယ္။ ေနက ျပင္းက ျပင္းပါဘိသနဲ႔။ ”

“ ညေန ဟိုဘက္ရြာမွာ ထင္းသြားတိုက္ရဦးမယ္ အဘရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ အခု ေကာက္လိႈင္းထံုးေတြ မသယ္ထားရင္ သယ္ဖို႔ အခ်ိန္ရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ”

“ ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ ငါ့သားရာ။ ေနက လႊတ္ပူတယ္ဟ။ ခဏေလး နားလိုက္ပါဦးလား။ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ . . . ဒါနဲ႔ ဖိုးသားေရာ အဘ ”

“ မင္းသားက အိပ္ေနပါတယ္ကြာ။ ေနျပင္းေတာ့ ကေလးေတြလည္း ႏံုးျပီးေတာ့ အိပ္ၾကတာေပါ႔။ ”

“ ေနေရာ ေကာင္းရဲ႕လား အဘ ”

“ ေကာင္းပါတယ္ကြာ။ ကေလး ပီပီ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း အိပ္တာပါကြ ”

“ ေၾသာ္ . . ဟုတ္ . . ”

ေမာင္စိုး . . . ေျပာလည္း ေျပာ ၊ က်န္ေနေသာ ေကာက္လိႈင္းထံုးမ်ားကို သယ္ရန္ လွည္းဆီသို႔ ဦးတည္ လိုက္ျပန္၏။ 

“ ခဏ နားစမ္းပါဦး ဆိုမွ ငါ့သားရာ ”

“ ေနေစာင္းသြားမွ ဆိုရင္ ဟိုဘက္ ရြာကို သြားရင္ မမွီမွာ စိုးလို႔ပါ အဘရာ။ ”

“ ဒါဆိုလည္း ခဏေလး နားျပီး အဖန္ေရေလး ေသာက္ဦးဟ ၊ ထန္းလ်က္ခဲေလးလည္း ရွိတယ္။ ေနက အရမ္းျပင္းတယ္ကြ။ ”

ထပ္ျငင္းေနရင္ အဘဆီက စကားသံက ထပ္ထြက္လာမွာ စိုး၍ ေမာင္စိုး အိမ္တံစက္ျမိတ္သို႔ ဝင္ကာ ေၾကြရည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သုတ္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ခြက္ထဲသို႔ အဖန္ရည္ကို ငွဲ႔ထည့္ကာ ဆတ္ခနဲ ေမာ့ေသာက္လိုက္၏။ အနားပဲ့ေနေသာ ပန္းကန္ျပားထဲမွ ထန္းလ်က္ တစ္ခဲကို ႏႈိက္ကာ ကြမ္းခ်ိဳးတက္ေနေသာ အံသြားျဖင့္ တစ္ခ်က္ကိုက္ကာ အပိုင္းၾကီး ႏွစ္ပိုင္းကြဲသြားမွ က်န္ထန္းလ်က္ခဲ အပိုင္းအားလံုးကို ပါးစပ္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ေလသည္။ 

ေနာက္ထပ္ အဖန္ရည္ တစ္ခြက္ကို ငွဲ႔ေသာက္ျပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္း လွည္းလမ္းေၾကာင္းမွာ ရပ္ထားေသာ လွည္းေပၚမွာ ေကာက္လိႈင္းထံုးမ်ားကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သယ္ဖို႔ လွည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ . . . 

“ အင့္ . . . အ . .  . ဝါး . . . ”

အိမ္ထုပ္တန္းမွာ ၾကိဳးျဖင့္ တုပ္ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ဆင္ထားေသာ ပုခက္ထဲမွ လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေပၚလာျပီး သူ႔သားေလးဆီမွ ငိုသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရေလ၏။ ေကာက္လိႈင္းထံုးမ်ား ရွိရာ လွည္းဆီသို႔ သြားမည့္ သူ႕ေျခလွမ္းမ်ားက ခ်က္ခ်င္း လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ အိမ္ေပၚသို႔ ေျခတစ္ဘက္ တက္ျပီးသား ျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ သူ႕သားေလးကို သူ႕အဘက ပုခက္ထဲမွ လွမ္းခ်ီကာ ေပြ႕ယူထားျပီး ျဖစ္၏။ သူ႕သားေလးကလည္း ငိုေနျခင္း မရွိ။ အခုနက ႏိုးႏိုးခ်င္းမို႔ အသံျပဳျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ေရး မဝေသး၍ ထင္သည္။ မ်က္ႏွာက သိပ္ေတာ့ ၾကည္လင္ျခင္း မရွိေပ။

“ အဘ . . . က်ဳပ္သားေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ ေနမ်ား မေကာင္းဘူးလား ၊ မွန္းစမ္းပါဦး။ ”

သူ႕အဘ လက္ထဲမွ သူ႕ကေလးကို စမ္းဖို႔ လက္အျပင္မွာ သူ႕အဘက ေနာက္သို႔ ရို႕လိုက္ျပီး . . . 

“ ေနစမ္းပါ . . ငါ့သားရာ။ ေနျပင္းလြန္းလို႔ ႏိုးလာတာပါကြ။ မင္း လက္ အေပၾကီးနဲ႔ ကေလးကို မကိုင္စမ္းပါနဲ႔။ ေကာက္ရိုးအေမႊးေတြနဲ႔ ကေလး ယားကုန္ပါ႔မယ္။ ”

ေကာက္ရိုးမွ အေမႊးလို႔ ေခၚေသာ ေကာက္ပင္မွ အစူးေလးေတြက သာမာန္ လူၾကီးကို ဘာမွ မျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ္လည္း ကေလးေတြရဲ႕ အသားႏုႏုေလး အတြက္ေတာ့ ယားယံေစမွာ အမွန္ ျဖစ္၏။ အတင္းအၾကပ္ တားျမစ္သံ မဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုစကားက အလြန္ထိေရာက္ေလ၏။ ကေလးဆီသို႔ လက္လွမ္းကာ တိုးကပ္လာေသာ ေမာင္စိုး ခ်က္ခ်င္းပင္ ကေလးနဲ႔ ေဝးရာသို႔ ႏွစ္လွမ္းေက်ာ္မွ် ဆုတ္သြားမိေလ၏။ 

“ အိပ္ေရး မဝေသးဘူး ထင္တယ္ အဘ။ ျပန္သိပ္လိုက္ပါလား။ ”

“ ငါ မင္းကိုေတာင္မွ ဒီေလာက္ ၾကီးလာေအာင္ ေမြးလာတာပါ ငါ့သားရာ။ ေနျပင္းလို႔ ႏိုးလာတာပါ။ ေရတုိက္ျပီး ျပန္သိပ္ရင္ အိပ္ပါတယ္။ မင္းသာ ေနျပင္းထဲမွာ “ ငရဲက လာသူ ျပာပူမေၾကာက္ ” ဆိုသလို ေကာက္လိႈင္းေတြ သယ္ေနတာ။ ခဏနားျပီး ေနနည္းနည္းေစာင္းမွ လုပ္ရင္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ ”

“ ညေန ဟိုဘက္ ရြာမွာ ထင္းစည္းေတြ တိုက္ရဦးမွာမို႔လို႔ပါ အဘရာ ”

ေျပာလည္း ေျပာ ၊ သူ႕သားကို စိတ္မခ်သလို တစ္ခ်က္လွမ္း ၾကည့္ရင္း ေမာင္စိုး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားကာ လွည္းလမ္းေပၚမွာ ရပ္ထားေသာ သူ႕လွည္းဆီသို႔ ျပန္သြားကာ ေကာက္လိႈင္းထံုးတစ္ထံုးကို လွမ္းမလိုက္ျပီး ပုခံုးေပၚသို႔ တင္ကာ အိမ္ေနာက္ဘက္သို႔ ဝင္သြားျပန္၏။ သူ ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သားေလးကို ေပြ႕ထားရင္း အိမ္ေပါက္ဝမွာ ထိုင္ေနေသာ သူ႕အဘကို ျမင္ရ၏။ သိပ္မၾကည္လင္ေသးေသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႕သားကို ေတြ႕ရျပန္သည္။

“ ငါ့သားၾကီး . . . ႏိုးျပီလား။ ျပန္အိပ္ဦးေလကြာ။ ”

သူ႕ရဲ႕ အသံၾကားေတာ့ စိတ္မၾကည္လင္ေသးလို႔ မႈန္ကုပ္ကုပ္ မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႕သားက တစ္ခ်က္ လွစ္ခနဲ သူ႕ကို ၾကည့္ကာ ျပံဳးျပေလ၏။ ထိုသုိ႔ေသာ အျပံဳးက ေမာင္စိုး အတြက္ ခြန္အား တစ္ရပ္ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕သားကို ေခ်ာ့ျမဴရင္း လွည္းလမ္းေပၚမွာ ေကာက္လိႈင္းမ်ား တင္ထားေသာ လွည္းဆီသို႔ ဦးတည္ကာ သြားျပန္ေလ၏။ လွည္း အနီးကို ေရာက္ေတာ့ ေကာက္လိႈင္းထံုး တစ္ထံုးကို လွမ္းပင့္ယူလိုက္ျပီး ပုခံုးေပၚကို တင္ကာ ထမ္းလာခဲ့ျပန္သည္။ 

ေကာက္လိႈင္းထံုးကို ထမ္း၍ ငိုက္စိုက္စိုက္ လွမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သူ ျခံဝန္းဝသို႔ အေရာက္ သူ႕ရဲ႕ မ်က္လံုး အစံု ျပဴးက်ယ္သြားေလ၏။ သူ ထမ္းယူလာေသာ ပုခံုးေပၚမွ ေကာက္လိႈင္းထံုးကို ေျမျပင္ေပၚသို႔  ျဖစ္သလို ပစ္ခ်ကာ အိမ္ဘက္ဆီသို႔ ဂမူးရွဴးထိုး ေျပးလာေလေတာ့သည္။ သူ၏ ပါးစပ္မွလည္း . . . 

“ အဘ . . . အဘ . . . ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ က်ဳပ္သားကို ဘာလို႔ ေနပူေနတဲ့ ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ ထားျပီး ဘယ္ေရာက္သြားတာတုန္း။ ”

သူက ထိုသို႔ ေအာ္ဟစ္ေျပးလာကာ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္ေပၚမွ သူ႕ကေလးကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းယူကာ ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွ သူ႕အဘက အိမ္ထဲမွ ဘာမွ မျဖစ္သလို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ အျပံဳးတစ္ခုကို တပ္ဆင္ရင္း ခပ္ေအးေအး ထြက္လာေလ၏။ သူ၏ အဘက ေအးေဆးေနသေလာက္ သူကေတာ့ ေနပူစပ္ခါးမွာ ေကာက္လိႈင္းထံုး ထမ္းေနတာထက္ ပို၍ ပူေလာင္သလို ခံစားေနရ၏။

“ အဘ. . . အဘဗ်ာ။ က်ဴပ္သားကို ဘာလို႔ ေနပူေနတဲ့ ကြပ္ပစ္မွာ ထားျပီး အိမ္ထဲ ဝင္သြားရတာလဲ။ ”

“ ဟ . . ေကာင္ရ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ။ ဒီေနပူေလာက္နဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဟ။ ”

သူ႕အဘကား လြန္စြာမွ ေအးေဆးစြာ ေျဖၾကားေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူကား မေအးေဆးႏိုင္ေခ်။

“ ေနဒီေလာက္ ျပင္းေနတာ အဘရာ။ က်ဳပ္သား ဖ်ားနာကုန္မေပါ႔ဗ်ာ။ ”

“ ဒီေလာက္နဲ႔ မင္းက ဘာလို႔ စိတ္ေတြ ပူေနတာလဲကြ ၊ ”

“ အာ . . အဘရာ။ ပူရတာေပါ႔ဗ်။ ”

“ ငါက မင္းထက္ နားလည္ပါတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဟ။ ငါေတာင္မွ ဒီေလာက္ စိတ္မပူဘူး။ ”

“ အဘကေတာ့ ဘယ္စိတ္ပူမလဲ ၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္သား အတြက္ စိတ္ပူတာေပါ႔ဗ်။ ”

သူက စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးျဖင့္ သူ႕အဘကို လွမ္းေျပာခ်ိန္မွ သူ႕အဘရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ အျပံဳးတစ္ပြင့္ ျဖစ္ေပၚလာေလ၏။ ျပီးေတာ့ သူ႕ကို ႏုညံ့စြာၾကည့္ရင္း . .  .

“ ေအး . . . မင္း မွတ္ထား။ မင္းက မင္းသားကို စိတ္ပူသလို ၊ ငါကလည္း ငါ့သား ျဖစ္တဲ့ မင္းကို စိတ္ပူတာပဲကြ။ ဒါေၾကာင့္ ေနပူထဲမွာ မင္း ေကာက္လိႈင္းေတြ ထမ္းေနတာကို နားဖို႔ ေျပာေနတာေပါ႔။ ”

သူ႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွ ေဒါသေတြ ၊ အျပင္မွာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလပူေတြ ၊ ျပင္းျပေနတဲ့ ေနရွိန္ေတြ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားကာ အရာရာဟာ ေအးခ်မ္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။ မိဘေမတၱာ ဆိုတာ စိမ့္စမ္းေရပမာ ေအးခ်မ္းလွေပစြ မဟုတ္ပါလား။ 

***  ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကို သတိရလို႔ ခ်ေရးလိုက္တဲ့ စိတ္ကူးပံုေဖာ္မႈ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ***

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
8.9.2011

Share/Bookmark

22 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

မိုးယံ said...

ေအာ္...အေဖ အေဖ...အေဖေတြ ခ်စ္ၿပီဆိုလည္း အေမေတြ လိုက္မမွီေအာင္ပါပဲေလ... က်ဳပ္တို႕ အေဖ လူေရွ႕မနမ္းဘူး အိပ္မွ ခိုးနမ္းသတဲ့ေလ။

ေျပာရရင္အရွည္ႀကီးမေျပာပဲ သြားအိပ္တာပဲေကာင္းပါတယ္ ဦးေဇာ္ရာ။

မ်က္လံုးမေကာင္းဘူးေျပာၿပီး ဒီအခ်ိန္ထိ စာေတြေရးေနတယ္...နနနနန


(နားနားေနေန ေန...)။

ဟန္ၾကည္ said...

ေအးဗ်ာ ဒါေလးဖတ္ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ့ကို သတိရသြားတယ္...အေဖ့ေမတၱာဆိုတာ ေဆးခါးႀကီးလိုပဲလို႔ ငယ္ငယ္က ဆရာမတစ္ေယာက္ေျပာဖူးတာကို သြားသတိရတယ္...အဲဒီေဆးခါးႀကီးကို အေမ့ေမတၱာဆိုတဲ့ သၾကားလႊာေလးအုပ္လိုက္ေတာ့ ပိုအရသာရွိသြားတယ္တဲ့...ခက္တာက လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သၾကားလႊာရဲ႕ေအာက္က ေဆးခါးႀကီးကို မျမင္ၾကတာ မ်ားသကိုး...

ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔) said...

ငယ္ငယ္ကထဲက အေဖမရွိေတာ့လုိ႔ အေဖ့ဘယ္လုိ ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ မသိခဲ့ေပါင္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ အေမကုိဘဲ ပုိခ်စ္ခင္ခဲ့မိတယ္။ အခုထက္ထိ ဆုိပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒီပုိ႔စ္ကုိဖတ္ၿပီး သတိရသလုိလုိႀကီးးးးးးးးး။

ခင္မင္လွ်က္

mstint said...

ဖခင္ရဲ႕ေမတၱာကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ေဖၚျပထားတဲ့ ဝတၳဳတိုေလးကိုဖတ္ၿပီး ရြာဓေလ့ရြာစရိုက္ကေလးေတြနဲ႔ အသံုးအႏံႈးေလးေတြကို မွတ္သြားတယ္ ကိုေဇာ္ေရ။
စိတ္ဓါတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

Anonymous said...

ပုံစံတူ တစ္ခု ဖတ္ဖူးတယ္
အဲဒါက အေမ ပုံစံေလးကို ေဖာ္ညြန္းထားတာပါ

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေငြလမင္း

မဒမ္ကိုး said...

ေဖေဖဆုိသိပ္တဲ႕ ဘူးသီးေၾကာ္ ဘယာေၾကာ္ နဲ႕
တေရာင္ထဲမျခယ္ ကိုသတိရတယ္
ခုခ်ိန္ထိ ေဖေဖကထမင္းခြံ႕တုန္း
ေယာက်ာ္းရသြားတာေတာင္ ထမင္းခြံ႕တုန္း
အီးးး လြမ္းလိုက္တာေနာ္ း(

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

မလိုအပ္ပဲ စကားမေၿပာတက္တဲ႕ အေဖကို လြမ္းသြားတယ္အကို ........ နွဳတ္ၿဖင့္ေဖာ္မၿပတက္တဲ႕ ရင္ထဲက ေမတၱာေတြနဲ႕ ခ်စ္တက္တဲ႕ အေဖေလ..
ေက်းဇူးပါအကို...

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

သူ႕သားအငယ္ဆုံးကို သိပ္မခ်စ္တဲ့ အေဖ့ကို သတိရသြားၿပီ ကိုေဇာ္ေရ။ တစ္ခ်ဳိ႕က စိတ္ထဲက ခ်စ္ေနေပမယ့္ ခ်စ္ေႀကာင္းကို မျပတတ္တဲ့ အေဖေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ၀တၳဳတုိေလးကို ဖတ္ၿပီး ရြာက ျမင္ကြင္းေလးေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိပါရဲ႕။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ကိုေဇာ္ေရ။

မိုးခါး said...

;)
ဖတ္ေကာင္းလုိက္တာ .. ထိေရာက္တယ္ေနာ္ .. း)

sosegado said...

စိတ္ကူးကထိပါတယ္၊ ဖတ္ရင္းနဲ႔ အေဖကုိ သတိရသြားတယ္၊

ညီရဲ said...

ဒီပိုစ့္ေလး ဖတ္ျပီး မ်က္ရည္ ေတာင္လည္မိတယ္။ ရြာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အေဖကို သတိရသြားျပီ။ ပိုစ့္ေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္ဖတ္ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးကိုေဇာ္ေရ...

An Asian Tour Operator said...

ကိုေဇာ့္ အေဖကို သတိရလို႕ေရးတဲ့ စာက ဖတ္တဲ့ လူတုိင္း အေဖကို သတိရသြား ၾကမွာ အေသခ်ာ ပဲဗ်ာ။

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ေမေမကုိသတိရေနတာပါ
ဒီစာေလးဖတ္ျပီးေတာ႔ေဖေဖျဖစ္သြားတယ္ကုိေဇာ္ေရ
ဖတ္လုိက္သူတုိင္းသတိရေနမွာပါေနာ္။
ခင္မင္တဲ႔ jas

မင္းဧရာ said...

အကိုၾကီး ကိုေဇာ္.....
စိတ္ကူးေလးဆိုေပမယ့္ ပံုေဖၚၾကဴးတာေလးက
ေကာင္းလြန္လွတယ္ဗ်ာ ခ်စ္မုန္းၾကီး လုိ႔ နံမည္ရၾကရတဲ့ အေဖ ေတြဟာ တကယ့္ကယ့္ ကို ဦးခိုက္ထိုက္တဲ့ သူေတြပါဗ်ာ။

Anonymous said...

ဖတ္လိုက္ရတာ ရင္ထဲမွာ
တစ္ခုခု ၿဖစ္သြားတယ္ .. း(

ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္

noblemoe said...

ေကာင္းလိုက္တာ
အေဖ အေမဆိုတဲ့စကားလံဳးနဲ့
တင္ရင္ထဲေႏြးကနဲျဖစ္သြားေစပါတယ္။

ကိုယ္ေရာစိတ္ပါက်မ္းမာရႊင္လန္းျပီး
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစ...
ိမိုး

မအိမ္သူ said...

မိဘတိုင္း ဒီလိုပါပဲကိုေဇာ္ေရ။ ကိုယ္တိုင္မိဘေနရာေရာက္ေတာ့ မိဘေတြကိုပိုနားလည္လာတယ္။

December Mgmg said...

အေနာ္က အေဖအေၾကာင္းေရးမလုိ႔ဆုိ :)
ဖတ္သြားတယ္ေနာ္ အကိုၾကီး

ေႏြမင္းလြင္ said...

အေဖ႕ကို သတိရၿပီး ရြာၿပန္ေၿပးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္ ကိုေဇာ္ ေရ...က်ေနာ္ အညာသားစစ္ေတာင္ ဒီေလာက္ မေရးတတ္ဘူး..ဘာတဲ့ ေကာက္လႈိင္းထံုး ၊ေကာက္ရိုးထံုး...ဟုတ္ပ..အေဖကေတာ့ ေၿပာမရဘူးဗ်ာ.. ထမ္းေနတုန္းပဲ...

ေမသိမ့္သိမ့္ ေက်ာ္ said...

ကိုေဇာ္ေရးထားတာေလး ဖတ္ျပီးေတာ့ အေဖ့ကို လြမ္းမိတယ္။ အဘုိးကလည္း အေဖ့ကို ခ်စ္သလို ၊ အေဖကလည္း သားသမီးေတြကို ခ်စ္တယ္။
အေဖ... အေဖ ... သားသမီးေတြကို ခ်စ္တဲ့ အေဖ။

သဒၶါလိႈင္း said...

ကိုေဇာ္
အေျခအေနတခုေၾကာင့္ မေရးႏိုင္တာပဲ။ ရပါတယ္။ အၿမဲတမ္း အဆင္ေျပႏိုင္တာမွမဟုတ္တာ။
ခင္မင္လ်က္
သဒၶါ

kiki said...

ငယ္စဥ္တည္းက လက္ပြန္းတတည္းမေနခဲ့ရတဲ့ အေဖ့ကို ခ်စ္ရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ဖူး ။
ခု အခ်ိန္ အေဖ မရွိေတာ့မွပဲ သူ ့ေက်းဇူးနဲ့ ေမတၱာေတြကို နားလည္မိေတာ့တယ္ ကိုေဇာ္ေရ.
မိဘေမတၱာဆိုတာ သားသမီးေတြအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမ်ိဳးမရွိပါဘူး..အျမဲတမ္း ေအးျမေနတတ္ပါတယ္..

မကိ