မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


13 October 2011

17 ေျပး



“ ဝုန္း ”

ျပဳတ္က်သံနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္ ျပားျပားေမွာက္ေနတာကို မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျမျပင္နဲ႔ ကပ္ေနတာကို သတိထားမိမွ သိလိုက္ရ၏။ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ႔ ျပဳတ္က်မႈ တစ္ခုေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျမေပၚမွာ အလ်ားလိုက္ ေမွာက္ေန၏။

ကုန္းရုန္းထတယ္ ဆိုတာရဲ႕ ကိစၥ မျဖစ္ခင္ မ်က္လံုးကို ပြတ္ကာ ၊ ဖြင္႔ခ်ည္ ပိတ္ခ်ည္လုပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ခပ္ေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ႔ မီးတုတ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ေထာင္ထားတဲ႔ တိုင္ေတြကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ေမွာက္လ်က္က်ေနလို႔ သူတို႔ကို တေစာင္းၾကီး ျမင္ရေပမဲ႔ သူတို႔ ဘယ္သူေတြဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္႔ ဦးေႏွာက္က ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ထုတ္ေပး၏။ သူတို႔ဟာ “ လူရိုင္း ” ေတြ။

ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူရိုင္းေတြ ၾကားထဲကို ျပဳတ္က်လာတာ ျဖစ္သည္။ အျမင္႔က က်ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေအာက္မွာ ေကာက္ရိုးေတြခံေနလို႔ ဘာမွ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္။ ဘယ္ေလာက္ အျမင္႔ကေန က်တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ဆက္မစဥ္းစားျဖစ္ဘူး။ ဒီ႔ထက္ အေရးၾကီးတာက လူရိုင္းေတြ လက္က ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ဖို႔ပဲ။ သူတို႔က လူသားစား လူရိုင္းလား ၊ သတ္သတ္လြတ္စား လူရိုင္းလား ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ရရစားစား လူရိုင္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနလိမ္႔ႏိုင္သည္။

ဒီေတာ႔ လူရိုင္း လက္က လြတ္ဖို႔ ဆိုတာ သူတို႔ကို မိတ္ဆက္ေနလို႔လည္း မျဖစ္ေခ်ပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးနည္းကေတာ႔ သူတို႔ လက္ထဲကေန ထြက္ေျပးတဲ႔ နည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္ခနဲ ထေျပးပါေတာ႔၏။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းကင္ေပၚက ျပဳတ္က်လာတယ္ ဆိုျပီး ေၾကာင္ၾကည္႔ေနၾကတဲ႔ လူရိုင္းေတြက ( ရွိန္ေနတာလဲ ပါမွာေပါ႔ေလ။ ) အခုလို ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ထေျပးေတာ႔လည္း  ခပ္ေတြေတြေလးပဲ ၾကည္႔ေနၾကပါေသးသည္။ ခဏေလး ေနေတာ႔မွ သူတို႔ထဲက သတိရွိသူ တစ္ေယာက္က “ #%*$*(%#^(%@&)%#* ”  ဆိုေသာ သူတို႔ လူရိုင္းစကားနဲ႔ ေအာ္လိုက္သံ ၾကားလိုက္ရ၏။

ဘာပဲ ေျပာေျပာပါ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ စျပီး “ ေျပး ” ပါျပီ။ 

“ ဒီေကာင္႔ေနာက္ကို လိုက္ ” လို႔မ်ား ေျပာလိုက္တာလား မသိဘူး။ ဝူး . . . ဝူး . . . ဝဲ. . ဝဲ ေတြ ေအာ္ရင္း ကမူးရွဴးထိုး ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္ကို လိုက္လာပါေတာ႔၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပဳတ္က်ရာကေန ခ်က္ခ်င္းထေျပးတဲ႔ သူဆိုေတာ႔ ကိုယ္ေပၚက ပစၥည္းေတြကေတာ႔ အေပၚက က်တဲ႔ အတိုင္း ရွိျမဲ ရွိလ်က္ပါပဲ။ ေက်ာပိုးအိတ္ပါ၏ ၊ လွစ္ခနဲ ေျပးသြားႏိုင္တဲ႔ စိတ္ နဲ႔ လူေၾကာင္႔ အေနာက္က ျငာသံေပးေအာ္လာတဲ႔ လူရိုင္းေတြက ကၽြန္ေတာ္ေနာက္မွာ ေတာ္ေတာ္ ျပတ္ျပီး က်န္ေနခဲ႔ပါသည္။ ေျပးေျပးလႊားလႊား ေနာက္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဓါတ္တိုင္ ၃ တိုင္ အကြာေလာက္မွာ လူရိုင္းေတြ ေျပးလႊား လိုက္ပါလာခဲ႔သည္။

လူရိုင္းေတြကသာ ေဝးတာ သူတို႔ အသံေတြကေတာ႔ ေတာတစ္ခုလံုး ဆူညံလို႔ေပါ႔။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အားအားရွိ ေဘာလံုးကန္ေနတဲ႔ က်င္႔သားေတြက ဒီမွာ အသံုးဝင္လာသည္။ အလိမ္အေခါက္ ကၽြမ္းက်င္လို႔ မဟုတ္ဘဲ ေျပးအားေကာင္းတာ ၊ ေဘာလံုးျဖတ္တင္ေပးတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ညာဘက္ဝင္းမွာ ေနရာ တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ရခဲ႔တယ္ မဟုတ္လား။ အခု ဒီက်င္႔သားေတြက ေနာက္က လူရိုင္းေတြ လိုက္ေနတယ္ ဆိုတဲ႔ ေဇာအရွိန္ေအာက္မွာ ပိုျပီးေတာ႔ ေျပးလႊားဖို႔ အင္အားေတြနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ သြက္လက္ေစ၏။ ေျပးထား. . . . . ေျပးထား . . .။

ေျပးလိုက္ ခဏေနရင္ ေျပးရင္းနဲ႔ ေနာက္ကို ဖ်တ္ခနဲ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ေနာက္မွာ လူရိုင္းေတြက ဓါတ္တိုင္ ၅ တိုင္စာ အကြာကေန ပိုပိုေဝးျပီး က်န္ေနခဲ႔သည္။ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မီွေအာင္ ေျပးမလိုက္လာႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ေပၚလြင္ေစသည္။ ေနာက္မွာ လူရိုင္းေတြ ေဝး. . . ေဝး . . .က်န္ေနခဲ႔တယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္က လူကို အားျဖစ္ေစသည္။ ေျပးရတာ ေမာေပမဲ႔ အသက္ကို ေျခေထာက္က အခုအခ်ိန္မွာ ေစာင္႔ေရွာက္ေနတာ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီး အားစိုက္ေျပးခဲ႔သည္။

နည္းနည္းခပ္ေဝးေဝး ေျပးမိျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည္႔အၾကည္႔မွာ မီးတုတ္ေတြနဲ႔ အေနာက္က လိုက္လာတဲ႔ လူရိုင္းေတြ အေနာက္မွာ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး ျပတ္က်န္ခဲ႔ျပီ ဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ဒါေပမဲ႔ လေရာင္ရဲ႕ အလင္းေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္ကို ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ေနတဲ႔ လူရိပ္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေျပးေျပးလႊားလႊားပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လူရိုင္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္ကို ဇြဲမေလ်ာ႔ဘဲ ဆက္ျပီး ေျပးလိုက္လာတာကို ျမင္ရ၏။

သူက ေျပးအားလည္း အေတာ္ေကာင္းပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ကို မီွေအာင္ လိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုကတည္းက သူက ေတာ္ရံု အေျပးသန္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီး နီးကပ္သထက္ နီးကပ္လာေတာ႔၏။ စစေျပးကတည္းက ေနာက္က လိုက္လာတဲ႔ လူရိုင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ႔ အတြက္ သူကလည္း အေတာ္ေတာ႔ ေမာပန္းေနခဲ႔ျပီ။ ဒါထက္ သူ႕က ကၽြန္ေတာ္႔နားကို ဘာလို႔ နီးသထက္ နီးလာရတာလဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ စဥ္းစားလိုက္မိသည္။

ဒါနဲ႔ ေျပးရင္း လႊားရင္း ေနာက္က သူ႔ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူက လူရိုင္းတို႔ရဲ႕ ဝတ္စံု ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို ေျပးလိုက္ေနခဲ႔တာ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာေတာ႔ ေက်ာပိုးအိတ္က တစ္လံုး ၊ ဝတ္ထားေသာ အဝတ္အစားမ်ားကလည္း ေလယာဥ္ေမာင္းသမား ဝတ္စံုလိုလို ထူထူထဲထဲၾကီးေတြနဲ႔ ဒါေတြနဲ႔ ေျပးလႊားေနရေတာ႔ ခရီးက မတြင္လွ။ သူ႔မွာေတာ႔ လူရိုင္းဝတ္စံု ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ေျပးရ လႊားရတာ ပိုျပီး ခရီးတြင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နီးကပ္သထက္ နီးကပ္ လာပါသည္။

သူကလည္း ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေနာက္ကို လိုက္တယ္ မသိေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ လူရိုင္းဆိုတဲ႔ လက္ထဲက လြတ္ဖို႔သာ အာရံုရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ဘာေတြပါသလဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ စားစရာ ရိကၡာေတြသာ ပါတာ ျပန္သတိရတယ္။ စားဖို႔ ဆိုတာ အသက္ရွင္မွသာ စားရမွာ အခုေတာ႔ ေနာက္မွာ လူရိုင္းတစ္ေယာက္က အေျပးအလႊားလိုက္ျခင္း ခံေနရ၏။ လူရိုင္းလက္ထဲကို အမိခံရျပီး အသတ္ခံရႏိုင္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ အဖို႔ လူရိုင္းလက္ထဲက လြတ္ဖို႔ထက္ ဘယ္အရာကမ်ား ပိုျပီး အေရးၾကီးပါသလဲ။

“ ဖုန္း ”

ကၽြန္ေတာ္႔ ေက်ာေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေျပးေျပးလႊားလႊားပဲ ေအာက္ကို ပစ္ခ် ထားခဲ႔လိုက္သည္။ အေနာက္က ဒံုးကန္အားခံရတဲ႔ ကားတစ္စီးလိုမ်ိဳး ေက်ာေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္ ခပ္ေလးေလးၾကီး ျပဳတ္က်သြားတယ္ ဆိုေတာ႔ လူက ေျပးေနရင္းကို အားတိုးေဆး စားလိုက္ရသလိုမ်ိဳး ေျပးအားက ပုိေကာင္းသြားသည္။ ေျခလွမ္းေတြကလည္း သြက္လက္ ျမန္ဆန္လာ၏။ ဒီအခ်ိန္မွာ အေနာက္ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ လူရိုင္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း ဆိုတာထက္ ပိုျပီး နီးလာခဲ႔၏။

အို . . မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေျပးႏိုင္ဖို႔ ပိုျပီးေတာ႔ အေရးၾကီးပါသည္။ ေျပးေျပးလႊားလႊားပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ ကိုယ္ေပၚက ဂ်ာကင္ၾကီးကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ လူက ပိုျပီး ေပါ႔ပါးသြားသလို ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ျပင္ပေလနဲ႔ ထေတြ႕လိုက္ရေတာ႔ ပိုျပီးေတာ႔ လန္းဆန္းသြားသလို ျဖစ္သြား၏။ လူက ေျပးအားလည္း ေကာင္းလာသလို ေနာက္က လိုက္လာတဲ႔ လူရိုင္းနဲ႔လည္း နည္းနည္း ပိုေဝးသြားသည္။ ဒါေပမဲ႔ ေအာက္မွာ ဝတ္ထားတဲ႔ ေဘာင္းဘီၾကီးက နည္းနည္းေတာ႔ ရႈပ္ေနသလိုပဲ လို႔ ခံစားရ၏။ ဒါေၾကာင္႔ ခဏေလး ရပ္ျပီး ေဘာင္းဘီအရွည္ကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ဒါေပမဲ႔ မပူပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေအာက္ခံ အားကစားေဘာင္းဘီ အတို ပါပါေသးသည္။

တခဏေတာ႔ တခဏေလးပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္က ေျပးလာတဲ႔ လူရိုင္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဓါတ္တိုင္ တစ္တိုင္စာ မရွိေသာ အနီးသို႔ ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ေပၚမွာ စြပ္က်ယ္လက္ပါေသာ အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္ဘီတိုေလးသာ ရွိပါေတာ႔သည္။ လူတိုင္းကေတာ႔ သူ႕လက္ထဲက ဘယ္ဘက္လက္မွာ ဒိုင္းတစ္ခု ၊ ညာဘက္လက္မွာ လွံတုိ တစ္ခုကို ကုိင္စြဲထားတုန္း။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေျပးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လူရိုင္း ေတာထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း အေျပးျပိဳင္ေနသလို ျဖစ္ေနေတာ႔၏။ သူ႕ေနာက္က လူရိုင္းေတြကေတာ႔ ဘယ္မွာ က်န္ေနခဲ႔မွန္း မသိေအာင္ကို မ်က္ေျချပတ္ က်န္ေနခဲ႔ျပီ။

ေျပးရင္း ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ထက္ ပိုျပီး ေျပးအား ေကာင္းလာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာပိုးအိတ္ ပစ္ခ်ထားခဲ႔တာ ၊ ဂ်ာကင္ၾကီး ခၽြတ္ထားခဲ႔တာ ၊ ေဘာင္းဘီရွည္ၾကီး ခၽြတ္ထားခဲ႔တာ ေတြကို လူရိုင္းကလည္း ျမင္ပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီး ေျပးအားေကာင္းလာတယ္ ဆိုတာလည္း သူက သိပါသည္။ ဒီေတာ႔ သူကလည္း သူ႕လက္ထဲက ဒိုင္းနဲ႔ လွံတိုေလးကိုပါ ပစ္ျပီး အားရပါးရ ေျပးပါေတာ႔သည္။ သူ႕ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္ မပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္က ပါေနပါေသးတယ္။ သူ႕လိုေတာ႔ ေတာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္ခၽြတ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပးႏိုင္ပါ ၊ ေျပးလည္း မေျပးတတ္ပါ။ သူ႕လို ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ေတြက ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္။ ဆူး ၊ ေညွာင္႔ ၊ ခလုတ္ေတြ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေျပးေနသည္။ သူကလည္း ေျခလြတ္ လက္လြတ္ ေျပးေနသည္။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးေနတယ္ မသိဘူး။ ေျပးရင္း ေျပးရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေျပးအားေတြ က်လာတာကို ကၽြန္ေတာ္႕ဖာသာ သိလိုက္၏။ သူ႕ကို လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔လည္း သူလည္း ေျပးအားေတြ က်လာ၏။ ဒါေပမဲ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္ထက္ ျမန္ေအာင္ ေျပးႏိုင္ပါေသးသည္။ ဒါေၾကာင္႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နီးသထက္ နီးလာေတာ႔သည္။ ေနာက္ဆံုး သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယွဥ္ျပီး ေျပးေနတယ္ ဆုိရေလာက္ေအာင္ကို နီးကပ္လာခဲ႔သည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပးေနတယ္ ဆိုတဲ႔ ပံုစံသာ ရွိျပီး လူေတြက ေမာလြန္းလို႔ မေျပးႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ေျခလွမ္းေတြကလည္း မေရြ႕ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။

ေျပးတယ္ ဆိုတဲ႔ လႈပ္ရွားမႈကို စိတ္ကသာ လုပ္ေဆာင္ျပီး လူက ေျခတစ္လွမ္းကို အားတင္းလွမ္းေနရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည္႔ေတာ႔ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္႕ကို လွမ္းၾကည္႔ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေရကလည္း ဆာလို႔ ခၽြဲပစ္ေနတဲ႔ ပါးစပ္ထဲက လွ်ာကို အလုပ္ေပးျပီး ေမးလိုက္မိသည္။

“ မင္း . . ငါ႔ေနာက္ကို ဘာလို႔ လိုက္ေနရတာလဲ။ ”

သူကလည္း ေမာလြန္း အားၾကီးလို႔ သူ႕ပါးစပ္ကိုေတာင္မွ သူ႕ဖာသာ အႏိုင္ႏိုင္ ဖြင္႔ဟ အသက္ရွဴ ေနရင္းကေန ကၽြန္ေတာ္႔ကို မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးျပီး ျပန္ေျပာသည္။

“ မင္းက ေျပးလို႔ ငါက လိုက္တာေလ။ ”

“ ဘာကြ ၊ ငါေျပးတာနဲ႔ မင္းက လိုက္ရလား။ ”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာေမာ ေဒါသ ျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ သူ႕ကို ေအာ္ေျပာလိုက္၏။ ဒီေတာ႔ သူက. . . .

“ ဒါဆို မင္းကေရာ ဘာလို႔ ေျပးရတာလဲ။ ”

“ မင္း လိုက္လို႔ ေျပးတာေလ။ မင္းကေရာ ဘာလို႔ လိုက္ရတာလဲ။ ”

“ ဟ . . လိုက္ရတာေပါ႔ကြ။ ငါတို႔ လူရိုင္းေနရာမွာ ငါက အေျပးအျမန္ဆံုးပဲ။ အခုေတာ႔ မင္းက ေရွ႕က ေျပးေနေတာ႔ ငါက မွီေအာင္ မလိုက္ႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ ငါ ညံ့ရာ က်မွာ စိုးလို႔ မင္းကို မီွေအာင္ လိုက္ရတာ။ ”

“ ဒါဆို မင္းက ငါ႕ကို လိုက္ဖမ္းတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ”

“ ဘယ္ကလာ မင္းကို လိုက္ဖမ္းရမွာလဲ။ မင္းကို မွီေအာင္ ေျပးႏိုင္တယ္ ဆိုတာေလး တစ္ခုတည္းနဲ႔ ငါက လိုက္ျပီး ေျပးေနတာ။ ”

သူက ဒီလိုလည္း ေျပာ  ေျမေပၚကိုလည္း ပက္လက္လန္က်သြားျပီး မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႔ကာ ေဟာဟဲ နဲ႔ အသက္ရွဴေနေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမာလြန္းလို႔ သူ႕လိုပဲ ေျမေပၚမွာ လွဲေနရေတာ႔သည္။ ဒီမွာ သူက ေမးသည္။

“ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘာလို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ေတြ ၊ ဂ်ာကင္ေတြ  ၊ ေဘာင္းဘီရွည္ေတြကို ခၽြတ္ပစ္ရတာလဲ။ ”

“ ပိုျပီး ေျပးႏိုင္ေအာင္ေပါ႔ကြ။ မင္းကေရာ ဘာလို႔ ဒိုင္းေတြ ၊ လွံေတြကို လႊင္႔ပစ္ရတာလဲ။ ”

“ ငါလည္း ေျပးအား ပိုေကာင္းေအာင္ လို႔ ပစ္တာေပါ႔။ ”

“ ဒါဆို မင္း ငါ႔ေနာက္ လိုက္တာ ငါ႔ကို ဖမ္းဖို႔ မဟုတ္တာ ေသခ်ာလား။ ”

“ ေသခ်ာတာေပါ႔။ ငါက မင္းကို မီွေအာင္ ေျပးႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ႔ ဂုဏ္ကိုပဲ လိုခ်င္တာ ဒါေၾကာင္႔ . . . "

" ဒါေၾကာင့္ ဘာျဖစ္လဲ "

" ဒါေၾကာင့္ . . .  အခု မင္းကို မွီေအာင္ ေျပးႏိုင္တယ္ ဆိုတာေတာ႔ ငါ႔ကို ေထာက္ခံစာ ေရးေပးလိုက္ပါကြာ။ ”

“ ဘာကြ. . .”



“ ဘာကြ. . . ”

“ ဒုံး ”

“ အား . . ”

ကၽြန္ေတာ္ နံရံကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးမိသြား၏။ အား . . ကၽြတ္ . . ကၽြတ္ . . ေတာ္ေတာ္ နာတာပါလား။

ေၾသာ္. . . ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ မက္ေနတာကိုး။ ကိုယ္႔ဖာသာ နာသြားတဲ႔ လက္ေလးကို အသာဆုပ္ကိုင္ရင္း ရွက္ျပံဳးေလး ျပံဳးလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ႔သည္။



မွတ္ခ်က္။   ။ တနဂၤေႏြေန႕က မက္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ေလးပါ။ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ ေကာက္ရမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႕ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဖာသာ ဒီလိုပဲ စဥ္းစားလိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ဘဝဆိုတဲ႔ ေျပးလမ္းမွာ အေႏွာင္႔အယွက္ ၊ အပို ဝန္တာေတြ မရွိ္ရင္ ပိုျပီး ေျပးအားေကာင္းမယ္ ၊ ခရီးေရာက္မယ္။ လို႔ပဲ ယူဆလိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနၾကပါေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးက ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္လိုရာကို ေရာက္ေအာင္ ေျပးလႊားေနၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ “ ေျပး ” လိုက္ပါဦးမယ္။

စာဖတ္သူလည္း ကိုယ္လိုရာကို ေရာက္ေအာင္ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး “ ေျပး ” ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

17 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

ကိုရီး{ကိုၾကီး} said...
This comment has been removed by the author.
ကိုရီး{ကိုၾကီး} said...

အင္း... မေသမခ်င္းလဲ ေျပးေနရဦးမယ္
ေသျပီးရင္လည္း ဆက္ေျပးေနရဦးမွာပဲ
ထင္ေတာ့ ထင္သား......
ဦးေဇာ္တို႔ ကေတာ့ ေရးလည္းေရးတတ္သဗ်
အိမ္မက္ေတာင္ အလြတ္မေပးဘူး :)

ခ်မ္း ေျမ႕ ပါ ေစ ဗ်ာ။

လသာည said...

ေျပး.....ေျပး....။
လူရိုင္းဇာတ္ကားၾကည့္ရသလိုပဲ ဖတ္ေကာင္းတယ္။

ေန၀သန္ said...

ဟုတ္ကဲ့.. ဘ၀မွာ အေျပးပိုေကာင္းေအာင္ ၀န္တာျဖစ္တဲ့ ဇနီးသားမယားမရွိတဲ့ လူပ်ဳိၾကီးဘ၀နဲ႕ပဲ ေနပါဗ်...။ ဟားဟား...။ ေနာက္တာပါ...။ း)))))



ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္

Unknown said...

ေၿပးၿပီ.....ကိုေဇာ္ႀကီးေရ....
:D

ခုိင္နုငယ္ said...

လူရိုင္းဇာတ္ကားၾကည္႔ေနရသလုိပဲ...
စိတ္ထဲမွာ အျမင္နဲ႔ပုံေဖာ္ျပီးကုိဖတ္လာတာ..
ကိုယ္ပါလုိက္ေျပးေနရသလုိပဲ..
အင္း...ေတြးၾကည္႔ရင္ျဖင္႔ေျပးတုန္းပါပဲ။
အေရးေကာင္းတဲ႔..အိမ္မက္...

Unknown said...

ကိုေဇာ္ေရ.
ဖတ္ရင္းနဲ႕လိုက္ေျပးလာတာ ေမာတယ္...
ေရးေပးအံုး ေထာက္ခံစာ...(ေနာက္တာေနာ္)
ဟုတ္တယ္ကိုေဇာ္ေရ..ေျပးေနရတယ္..
ဘ၀မွာ..ေျပးေနရင္းနဲ႕ပဲေပ်ာ္ရြင္ပါေစေနာ္
ခင္တဲ့
ေရႊဂဲ

သဒၶါလိႈင္း said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔ေျပးလိုက္ရတာေမာေနတာပဲ...။
ဘ၀ႀကီးမွာအၿမဲေျပးေနရတာပါလားေနာ္...။
လိုခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ေအာင္ေျပးႏိုင္ပါေစလို႔
ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းပါတယ္.။
ခင္မင္စြာ
သဒၶါ

SHWE ZIN U said...

အဲဒါ အေရးမႀကီးဘူးဗ်ဳိ႕ စာေတြဖတ္လို႕မရဘူး ခါတိုင္းဖတ္ေနၾကပါ ကိုေဇာ္ ဘာေျပာင္းထားေသးလည္း

က်ေနာ္႔ ဘေလာ႔ ထဲဝင္ၿပီး ဖတ္ၾကည္႕စမ္းပါဗ်ာ

သူမ်ားေျပးဆိုလို႕ ေျပးခိုင္းလိုက္မယ္ ေျပးေျပး လြတ္ေအာင္ေျပး

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

Anonymous said...

ကိုေဇာ္တို ့ကေတာ့တစ္ေယာက္တည္းေျပးျပီးပထမရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္ :)
ဟုတ္ပါတယ္။ လူ ့ဘဝဆိုသည္မွာ တာေဝးေျပးလမ္းမေပၚမွာေျပးေနရတာ ပါ။ ကိုယ္ကဆက္မေျပးဘဲရပ္ေနမယ္ဆိုရင္ကိုယ္ကိုေက်ာ္တက္သြားမယ့္ သူေတြအမ်ားၾကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့မရပ္မနားတမ္းေျပးရမွာေပါ့ေနာ္။
ကြ်န္မတို ့ဆရာမတစ္ေယာက္ေျပာဘူးတဲ့ အဆိုအမိန္ ့ ေလးသြားသတိရတယ္။
အသင္ဟာေကာင္းကင္ေပၚမွာပ်ံသန္းေနတဲ့ေလယာဥ္ၾကီးနဲ ့ေဝးေနလို ့
ဝမ္းနည္းျပီး မေျပးဘူးဆို ကိုယ္ကပိုပိုလို ့ေနာက္မွာက်န္ရစ္ေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာရွိေနတဲ့ခြန္အားနဲ ့ေျပးႏိုင္သေလာက္ေျပးရမယ္။

ေမာင္သီဟ said...

ဖတ္ျပီးေျပးျပီ လစ္မွ
ေျပးမလြတ္ရင္ လြယ္ဖူး း) း)

sosegado said...

ေျပးတာေတာ့ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီလူရုိင္းက အမည္းလား၊ အနီလား၊ အျဖဴလား၊ အဝါလား၊ ?
အေရာင္ကုိၾကည့္ၿပီး ဘယ္လုိေျပးရမလဲလုိ႔၊ းD

Unknown said...

ေျပးတယ္္ကိုေဇာ္ေရ.
ေဖာေဖာကိုမတ္ေနျပီ...ေျပးေနရခ်က္ေတာ့
ဒီ ပိုစ့္ေလးကိုအေတာ္သေဘာက်သဗ်ာ
လူရိုင္းကဆက္လိုက္ေနရင္ ကိုေဇာ္ ဘာေတြ
ခြ်တ္ဦးမွာလည္းလုိ ့ ေတြးေနတာ...ဟီးး

ေမသိမ့္သိမ့္ ေက်ာ္ said...

ေတာ္ေသးတာေပါ့ လိုက္ဖမ္းတာမဟုတ္လို႔...။ အိပ္မက္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေဇာေခၽြးျပန္သြားမယ္။ း)


ခရီးသြားေနလို႔ မေရာက္ျဖစ္တာ ေတာင္းပန္ပါ၏။

ခင္တဲ့
ေမသိမ့္

မဒမ္ကိုး said...

ေအာင္မေလး အကိုရယ္ တကယ္ကိုအူတက္သြားတယ္ .အလုပ္မွာခိုးဖတ္ရပါတယ္ဆိုမွ အသံကိုထြက္ျပီး မ်က္ရည္ပါက်လာလို႕ ..ေတာ္ေသးတယ္ ဘယ္သူမွမရွိတာ ..
ဘာပဲေျပာေျပာေက်းဇူး
ဒီေန႕ေနမေကာင္းတာ နဲ႕အလုပ္မ်ားတာနဲ႕စိတ္မၾကည္တာ ခုေတာ႕ေပါ႕သြားျပီ း)

ခင္တဲ႕

မဒိုးကန္

ေႏြမင္းလြင္ said...

ဟုတ္ပ ကိုေဇာ္ရယ္။ မေၿပးခင္က ေဆြးေႏြးလိုက္ရင္ ၂ ေယာက္စလံုး မေမာေတာ့ ဘူးေပါ့ေနာ္။ ခု ကိုေဇာ္ အိမ္မက္က ႏိုးေတာ့ မဆိုင္တဲ့ လက္ေလးနာတာေပါ့။ လိုက္ၾက ေၿပးၾကတာက ေၿခေထာက္ေတြ။ နာရေတာ့ လက္ေနာ္။
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္

Jerome Namsu said...

အိပ္မက္ကို အတိတ္ေကာက္လိုက္တာ ၃၅၇ တဲ့ အင္းေနာက္ေန႕သြားထိုးဦးမွ :)
ေထာက္ခံစာ ေတာင္တဲ့အခန္းကေတာ့ အရယ္ရဆံုးပဲ... ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ လူ႐ိုင္းေတာင္ ရပ္ကြက္ေထာက္ခံစာနဲ႕ ဘာနဲ႕ :P