မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


19 November 2011

မာနဝင္ရိုးစြန္းရဲ႕ တစ္ဘက္မွာ


သာမာန္ လူသား တစ္ေယာက္ေပမဲ့ သူက ပစၥည္းမဲ့ ၊ ဂုဏ္မဲ့ လူတန္းစား ေတြရဲ႕ ရွိရင္းစြဲ လက္ကိုင္ ေဆာင္ပုဒ္ ျဖစ္ေသာ " ပစၥည္းမဲ့ မာန " ေတြ ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳး ၾကြားဝါလ်က္ ရွိသည္။ ဘာမွ မရွိတာကိုပဲ တစ္ခါတေလ ဂုဏ္ယူေနတတ္ျပီး ၊ တစ္ခါတရံ ဘာမွ မရွိတာကိုပဲ ဂုဏ္ေျပာင္ေနတတ္သည္။ 

သူ႕မွာ မိဘ ႏွစ္ပါးေတာ့ ရွိ၏။ ဒါေပမဲ့ သူက မိဘေတြဆီမွ လက္ျဖန္႔ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံကို အမ်ားသူငါေတြ နာမည္တပ္သလို " မုန္႔ဖိုး " ေပးပါ ဟုပင္ မေတာင္းဖူးေခ်။ " ငိုေသာ ကေလး မုန္႔စားရ၏။ " ဆိုေသာ စကားေလး အတိုင္းပါပဲ။ သူက မေတာင္းတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ မရေခ်။ ဒါကိုလည္း သူက အထူးအဆန္းလုပ္ျပီး ငိုေၾကြး ဝမ္းနည္းေနတတ္သူ မဟုတ္။ 

လက္ျဖန္႔ေတာင္းသူေတြကို ျမင္တိုင္း သူတစ္ပါးရဲ႕ ဖုန္းကံကို မွီခို စားေသာက္ေနခဲ့ရေသာ " သူဖုန္းစား ၊ သူေတာင္းစား " မ်ားကိုသာ ျမင္ေနမိတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ လက္ရွိ ျမင္ေနရသူေတြကေတာ့ ထိုသို႔ ေပေရ စုတ္ျပတ္သတ္ေနသူေတြေတာ့ မဟုတ္ၾကပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြဆိုရင္ သပ္ရပ္သားနားျပီး ထည္ဝါလွေသာ ကားအေကာင္းစားမ်ားကို စီးထားေသာ္လည္း သူမ်ားဆီမွ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနေသာ ဟန္ပံုျဖစ္ေနၾက၏။ ထိုသူေတြကို ျမင္တိုင္း သူ နားမလည္ ျဖစ္ကာ ေခါင္းခါရမ္းမိေလသည္။

သူ႕ရဲ႕ မုန္႔ဖိုး အတြက္ သူမိဘေတြဆီက သူေတာင္းတာေတာင္မွ " သားကို တစ္ပတ္စာ ေပးပါလား။ " " တစ္လစာ မုန္႔ဖိုး ေပးထားပါလား။ " ဟု ေတာင္းၾကိမ္နည္းေအာင္ သူက ေတာင္းေလ့ရွိ၏။ သူ၏ သေဘာထားကို သိထားေသာ မိဘမ်ားကလည္း သူ႕ကို " သားေရ မုန္႔ဖိုး  . . . ေရာ့ " ဆုိျပီး သူ႕လက္ထဲကို ေပးေလ့ မရွိ။ ဟိုးယခင္ ပထမပိုင္း ကာလတုန္းကေတာ့ သူ႕ကို ဒီလို ေပးခဲ့ဖူး၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူက " သားရဲ႕ စာၾကည့္စားပြဲက အံဆြဲထဲကို ထည့္လိုက္ပါ ေမေမ " ဟုသာ ဆိုေလသည္။ 

ဒီလို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါ မဟုတ္. . . ။ သူနဲ႔ ထိေတြ႕သူတိုင္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ သူ႕ကို နားလည္ရခက္စြာ ခံစားမိတတ္သည္။ သူ၏ ဦးေလး ေတာ္သူ တစ္ေယာက္ကေတာ့  . . " မင္းကလည္းကြာ ၊ ဘာၾကီးတုန္း။ ဘယ္လိုပဲ ေပးေပး ရဖို႔ အဓိက မဟုတ္လား။ လက္ျဖန္႔ေတာင္းတာနဲ႔ သူေတာင္းစား ျဖစ္ရမလားကြ။ " ဟု ခပ္ေထေထ ေျပာေတာ့ သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ခပ္ေပေပသာ ေနခဲ့ေလ၏။

သူ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားစြာ ရွိသည္။ သူ႕ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားစြာက ခ်စ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ထံုးစံ အတိုင္း သူ႕ကို နားမလည္ႏိုင္ၾက။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ ၊ သေဘာထားကို သိသြားၾကကာ နားလည္သြားတတ္ၾကသည္။ ဒီလို နားမလည္ခ်ိန္ ကာလၾကားမွာေတာ့ သူတို႔ သူ႔ကို နားမလည္ႏိုင္ၾကေခ်။ " ဘာလဲဟ အသားလြတ္ ဘဝင္ကုိင္ေနပါလား။ " ဟု ခပ္ေပါက္ေပါက္ ေဝဖန္တတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူကလည္း သူ႕ရဲ႕ ပံုစံ အတိုင္း မမႈေခ်။

အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္အျပီးမွာေတာ့ သူ အေတာ္အတန္ အရြယ္ေရာက္လာသလို အေတာ္အတန္လည္း ရင့္က်က္လာခဲ့သည္။ " အေတာ္အတန္ " ဆိုတဲ့ စကားလံုး အတိုင္းပဲ သူ " အလံုးစံု " ေတာ့ ရင့္က်က္သြားျခင္း မဟုတ္ပါ။ သူ႕ဆီက ေငြေခ်းထားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက သူက လက္ျဖန္႔ရမွာ စိုးတာ တစ္ခုတည္းက ျပန္ေတာင္းေလ့ မရွိေခ်။ ဒါကို သိေနေသာ တခ်ိဳ႕က သူ႕ဆီမွ အခြင့္ေကာင္း ယူေလ့ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူက အျပံဳးေတာ့ မပ်က္ ၊ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္ တစ္ခုေတာ့ အမုန္းျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ေလ၏။ 

ဒီလိုပဲ တစ္ခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ ေငြယူလိုက္ရသလို ရွိျပီး တစ္ခါတေလ ရုတ္တရက္ ေခ်းလုိက္ရတာေတြ ရွိရင္ သူက ျပားစြန္းမွ စျပီး ျပန္ေပးေလ့ ရွိေသာ သူ႕ရဲ႕ အေလ့အက်င့္ အတြက္ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕က ေအာင့္သက္သက္ ခံစားရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီအခ်ိန္က သူ႕အေပၚမွာ သိပ္နားမလည္ေသး၍ ျဖစ္ျပီး ၊ ေသခ်ာ နားလည္သြားေသာ အခါမွာ သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ေပးတတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေသာ အၾကိမ္တိုင္းေတာ့ သူတို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ အံ့ၾသယူၾကရသည္။ 

သူ႕နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး တျခားသူေတြ အံ့ၾသယူရတာကို မဆိုေလနဲ႔ သူရဲ႕ႏွမကလည္း သူ႕အေပၚမွာ အနီးကပ္ရွိေနလ်က္နဲ႔ အံ့ၾသျခင္းေတြက မကုန္ႏိုင္။ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ခ လစာကို ၾကည့္ျပီး သူ႕ႏွမက ေျပာေလ့ ရွိသည္။ " ဟာ . . . ကိုၾကီးက လခကလည္း x x x x x x x " ဆိုတဲ့ ေနာက္မွာ သူက ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေအာင္ သူ႕ႏွမကို ခပ္စိမ္းစိမ္း စိုက္ၾကည့္လိုက္ေလ့ ရွိသည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕ႏွမ အသာအယာ ျငိမ္သြားေလ့ ရွိသည္။ 

သို႔ေသာ္ မိုးသားေတြ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေန႔ရက္မွာေတြမွာေတာ့ သူ စိတ္လိုလက္ရ သူ႕ရဲ႕ ႏွမေလးကို သူ ေျပာျပတတ္သည္။ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ၾကားေတာ့ သူ႕ႏွမက အံ့ၾသမႈေတြ အေပၚမွာ အံ့ၾသမႈေတြ ထပ္ေဝေဝအုပ္အုပ္ ျဖစ္ကာ မိႈင္းျပာလဲ့ေနတတ္သည္။ 

" ကိုၾကီး Incentive ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မုန္းတယ္ ညီမေလး။ ကိုၾကီး ရတဲ့ လခ အျပင္မွာ သူက Allowance ဆိုျပီး ေပးတာ ရွိတယ္။ ဒါကို ကိုၾကီး လက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့ Incentive ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကိုၾကီး မၾကိဳက္ဘူး။ ကိုၾကီးက သူမ်ား မက္လံုးေပးျပီး အလုပ္လုပ္ခုိင္းမွ အလုပ္လုပ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကိုၾကီးက မက္လံုး မေပးလည္း ကိုယ့္အလုပ္တာဝန္ကို ကိုယ္ ေက်ေအာင္ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုၾကီးတို႔ သူေဌးက အလုပ္သမားေတြ အားလံုးကို Allowance နဲ႔ ထိန္းထားယံု မကဘူး။ Incentive နဲ႔ ကိုင္ထားတယ္။ ကိုၾကီးက အဲဒီ Incentive ကို ျငင္းလိုက္တဲ့ အတြက္ သံုးပံု တစ္ပံု နီးပါးေလာက္ေသာ ကိုၾကီး လခေတြက ပါမလာေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း တစ္ခါမွေတာ့ ဝမ္းမနည္းဖူးပါဘူး။ Incentive ေပးမွ အလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြထဲမွာ မပါတာ တစ္ခုတင္ ေက်နပ္တယ္။ "

အဲဒီညေနေလးဟာ သူ႕အတြက္ ၾကည္လင္ျပာစင္ ေနႏိုင္ေပမဲ့ သူ႕ႏွမအတြက္ေတာ့ အံ့ၾသမႈေတြ နဲ႔ ေဝေနခဲ့သည္။ အၾကိမ္ေရ မ်ားလာလို႔ ေပထံုထံု ျဖစ္လာတာကလြဲလို႔ သူ႕ႏွမ အတြက္ကလည္း တြက္ရခက္ေသာ ပုစာၦ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာခဲ့သလို ၊ တြက္မရေသာ ပုစာၦ တစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္၏။

တစ္ေန႔ေတာ့ . . . .

လသာသာလား ၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာလား မသိေသာ ည တစ္ညမွာ သူ႕မွာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ရလာခဲ့သည္။ အေဝးကလို႔ ေျပာလို႔ ရသလို ၊ မေဝးဘူးလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ သူတို႔ စိတ္ခ်င္း နီးစပ္ခဲ့ၾကသည္ဟု သူ ယံုၾကည္ေနခဲ့သည္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဒါလား လို႔ သူ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသာ အခ်ိန္ေလးမွာ သူကို သူမက ပစ္သြားခဲ့ျပီဟု သူ ေယာင္ေပေပ အတတ သိလိုက္ရသည္။ သူ႕ထက္ သာရာ ၊ သူ႕ထက္ ျမင့္မားရာ ေနရာကို တိုးေဝွ႕ခ်ိတ္တတ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ 

သူမရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ သူက သူမကို ျမင့္မားရာသို႔ ဆြဲေခၚႏိုင္ေသာ လက္တစ္စံု မရွိဟု သမုတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိန္လံုး သူ ေမ့ထားေသာ တျခားေသာ ရႈ႕ေထာင့္က သူ႕ရဲ႕ ရင္ဝသို႔ ခပ္စူးစူး ဝင္တိုးေလေတာ့သည္။ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ မာနေတြက ဝရုန္းသံုးကား သူ႕ႏွလံုးသားေတြကို စီးဆင္း၏။ သူ သံုးရက္ တိုင္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္ ၊ အိပ္၍ မရခဲ့ေပ။ စိတ္လြတ္ေနသူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ သူ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ က်င္လည္၏။ သူ႕ရဲ႕ လက္သို႔ သူ ၾကည့္ေနမိသည္။ 

လက္ဆိုတာ ကမ္းယူဖို႔တင္ မဟုတ္ပါလား။ လက္ဆိုတာ သူမ်ားကိုလည္း ကမ္းယူ တြဲေခၚလို႔ ရပါေသးလား ဟု သူ အလန္႔တၾကား သိခြင့္ ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ရဲ႕ ခ်စ္သူ ဟု နာမည္တပ္ေသာ သူ႕ရဲ႕ သူမကေတာ့ တျခားေသာ တစ္ေယာက္ဆီမွ ျဖန္႔ကားထားေသာ လက္ဖဝါးဆီကို တြယ္ခ်ိတ္သြားခဲ့ေလျပီ။

လက္ . . .

လက္ . .

လက္ . . . .

ဆိုျပီး သူ အၾကိမ္ေရ တသန္း မက သူ ေရရြတ္ခဲ့ဖူးျပီး ၊ လက္ကမ္းျခင္းကို သူ ရႈ႕ေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပီးေတာ့ သူ နံရံမွာ စာတစ္ေၾကာင္း ခ်ေရးခဲ့၏။ 

" ခ်စ္ျခင္း နဲ႔ လက္ထပ္ျခင္း ကြဲျပား ျခားနားစြာ မသိခင္ အထိ က်ေနာ္နဲ႔ သူမ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ " 

ထိုစာသားက သူ႕ရဲ႕ မူပိုင္ စာသား မဟုတ္ေပမဲ့ အခုေန အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သည္းပြတ္စာ ျဖစ္၏။ ဒီလိုနဲ႔ ေနညိဳေတာ့လည္း လထြက္ ၊ ေန႔ရက္ေတြ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ 

ခ်စ္သူကို လက္ကမ္းႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြ အဓိက လုိေလမလဲ လို႔ သူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္တတ္လာခဲ့သည္။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ တခ်ိဳ႕က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဖာသိဖာသာ ၊ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ ရွာဟု ဆို၏။ တခ်ိဳ႕က ပံုေသကားခ်ပ္ မက်ဟု ေျပာသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးရဲ႕ အသံေတြကို စလုတ္တိုက္ျပီး ရာခိုင္ႏႈန္း တစ္ခု အထိ စစ္ထုတ္လိုက္ေတာ့  .. . . .  

" ဂုဏ္ "

" ေငြ "

" ပညာ "

" သိကၡာ "

" အဆင့္အတန္း "

" အေပါင္းအသင္း "

" မ်ိဳးရိုး "

ဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ နဂါးေခါင္း သူ႕ဘက္ လွည့္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႕ခဲ့၏။ အမွန္အတိုင္း ဆိုရရင္ ရုတ္တရက္လည္း သူ ရင္မခုန္ပါ။ ခင္မင္မႈ ဆိုတာထက္ သူမဟာ ခဲတစ္လံုးမ်ား ျဖစ္ေလမလားလို႔ သူ႕ကိုယ္သူ စာသူငယ္လို သေဘာထားျပီး သူ ေတြေဝ ေနခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕ ေခါင္းေတြက ဖုထစ္ မူးေဝေနခဲ့သည္။ 

က်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိမ့္ရျခင္းရဲ႕ ေဝဒနာက စာခ်ေရးဖို႔ ခက္လြန္းလွသည္။ သူမကို ျမင္ရင္ . . . . ( Sorry ) လိုင္းေပၚတတ္ေနေသာ အေကာင့္ေလးမွ သူမ တင္ထားေသာ သူမ ဓါတ္ပံုေလးကို ျမင္ရင္ သူ႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြကို ေမ့ကာ Hi လို႔ ႏႈတ္ဆက္မိျပန္ေလသည္။ ထိရွလာေစႏိုင္တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက အဆက္မျပတ္ေသာ ခဲေတြမွ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ သူ႕ကို သူ သတိေပးရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႕လက္ကို သူ သတိတရ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ 

ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ကို ကမ္းလင့္ေသာ လက္ျဖစ္ေစဖို႔ သူမ အတြက္ ဘာေတြ လိုအပ္ေလလိမ့္မလဲ။ 

" ဂုဏ္ "

" ေငြ "

" ပညာ "

" သိကၡာ "

" အဆင့္အတန္း "

" အေပါင္းအသင္း "

" မ်ိဳးရိုး "

ဒီလိုနဲ႔ သူ ျပန္ျပီးေတာ့ ဆြံအ သြားခဲ့ျပန္ေတာ့သည္။ လူအ ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ကလည္း နန္းေတာ္ထဲမွာ ရတနာေတြနဲ႔ ဇယ္ေတာက္ ေနႏိုင္ေသးတာပါပဲ။ သူကလည္း သူမ အတြက္ ခမ္းခမ္းနားနား ဇယ္ေတာက္ေနမိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႕ဟာသူ ခ်ဳပ္ကာ သူက အ ေနခဲ့သည္။ 

" ဂုဏ္ " ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္မိတဲ့ ေန႔က " ဂငယ္ " လည္း ေပ်ာက္ျပီး " ဏၾကီး " တစ္လံုးတည္းကသာ သူ႔ကို တစ္ထီးတစ္နန္းနဲ႔ ဂဏာန္းၾကီးလို ကာဆီးကာဆီး လုပ္ေနခဲ့၏။ သူက " ဂုဏ္ " ငယ္သူ တစ္ေယာက္ထက္ ပိုျပီး " ဂုဏ္ " ငယ္သြားခဲ့ရသည္။ 

ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ လို႔ ဆိုဖို႔ အေရွ႕က စကားလံုးေတြက သူ႕ကို ကိုယ္ေယာင္မျပဘဲ ေျခာက္၏။ အသံ မေပးဘဲ လွန္႔၏။ ၾကာေတာ့လည္း သူ႕ဖာသာ သူ လိပ္ျပာလန္႔ကာ သူ႕ဖာသာသူပဲ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ တိတ္တဆိတ္ ကြဲေၾကမိသည္။ 

သူ  . . . . 

ေနာက္ထပ္ . . . . 

ေနာက္ထပ္ . . . . 

ေနာက္ထပ္ေသာ ခ်စ္သူကို ကမ္းဖို႔ လက္ေတြကို သူ အဓိပၸါယ္ မဖြင့္ဆိုႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ။ သူ႕ဘက္က ၁၀၀ ရာခုိင္ႏႈန္း မဟုတ္တာေတာင္မွ တခ်ိဳ႕ေသာ အရာေတြကို လက္ဖဝါးမွာ ခပ္ပါးပါး ရွိလာတဲ့ ေန႔မွာ သူ႕ခ်စ္သူကို သူ ဖြင့္ေျပာမယ္ လို႔ သူ႕ဖာသာ တစ္ကိုယ္တည္း အသံတိတ္ ၾကံဳးဝါးခဲ့သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔က လေကြးက သူ႕ကိုယ္သူ ျခံဳလို႔ မလံုတလံုနဲ႔ သူ႕ကို ေငးေနခဲ့သည္။

ထလိုက္ . . . .

ထိုင္လိုက္ . . . . 

လဲက်လိုက္ . . . 

ျပန္ထလိုက္နဲ႔ . . . .

သူ႕ဘဝကို သူ ထူေနရင္း မထင္မွတ္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ သူ႕ခ်စ္ေသာ သူမကို သူ ရုတ္တရက္ " ခေကြး " ခပ္လွလွေလးနဲ႔ " ခ်စ္တယ္ " လို႔ ေျပာမိသြားသည္။ ၾကယ္ေတြ အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ကခုန္ေနသလိုမ်ိဳး သူ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ အလင္းတန္းေတြက ျဖာလဲ့ေနခဲ့သည္။ 

ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ လို႔ ေျပာရတဲ့ စကားက ရင္ အစုံကို ေျခကန္ျပီး ႏွလံုးသားကို ထုတ္ယူလိုက္သလိုပါပဲ။ အဲဒီေန႔က သူ သူမကို ေျပာျပီးေတာ့ အားနည္းေနခဲ့သည္။ ဘဝမွာ စကားနည္းျပီး အတီးအတ နဲ႔ တကယ္ကို ဂြတီးဂြက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ 

အင္နဲ႔ အားနဲ႔ စိတ္ေတြကို သူမဆီ ပို႔လိုက္ရသူလို သူ အင္ျပတ္ အားျပတ္ ျဖစ္ကာ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သူ႕ဖာသာ ေတြးေနမိသည္။ 

ငါ . . . .

ငါ . . . .

ငါ . . . . 

ဆိုျပီး အခါခါ ေတြးေနခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္ထိလည္း သူ႕ရဲ႕ လက္မွာ ဗလာနဲ႔။ ျပီးေတာ့ . . . . ဗလာပါပဲ။ က်ိန္ဆဲတတ္သူ ဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ဟာ " တစ္ခါ ေသဖူးတာေတာင္မွ ပ်ဥ္ျဖဳန္းတဲ့ ေကာင္ " လို႔ သူ႕ကိုယ္သူ သတ္မွတ္ ရေလမလား။ 

ဒါေပမဲ့ . . .

သူလည္း စစ္ထဲ ေရာက္ေရာ ၊ သူက တတ္ၾကြေနခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္း တစ္ဦး ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ႕က်ည္ေတာက္ထဲမွာ ျမားေတြက တစ္ပံုတစ္ပင္နဲ႔။ သူ ခ်စ္ေသာ သူ႕ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးရဲ႕ ျမားေတြနဲ႔ ၊ အရာရာကို ပစ္ခြင္းမယ္ဆိုတဲ့ မာန္ေတြနဲ႔ သူ ရဲဝံ့ေနခဲ့၏။ ဟုတ္တယ္ . . သူ႕ေကာင္မေလးက သူ႕ကို ျပန္ခ်စ္ခဲ့သည္။ 

တိုက္တိုင္းေအာင္ေနခဲ့တဲ့ စစ္သူၾကီး တစ္ေယာက္လို ယံုၾကည္ရဲဝံ့ေသာ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အနာဂတ္ကို သူ မွန္းၾကည့္ခဲ့သည္။ 

သို႔ေသာ္  . . .  သူခ်စ္ခဲ့ေသာ သူမသည္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ကမ္းခ်င္ေသာ သူ႕ရဲ႕ လက္မွာ တခ်ိဳ႔ေသာ အရာေတြ ရွိေနဖို႔ လိုအပ္ပါေသးသည္။

" ဂုဏ္ "

" ေငြ "

" ပညာ "

" သိကၡာ "

" အဆင့္အတန္း "

" အေပါင္းအသင္း "

" မ်ိဳးရိုး "

အဲဒီေန႔က သူ သူ႕ဖာသာ က်ရံႈးကာ ျမိဳ႕အိုအိုမွာ ငိုေနခဲ့မိသည္။ ျပီးေတာ့ နံရံမွာ စာတစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့၏။ 

" အ ေနတာကမွ ေကာင္းသား။ အခုေတာ့ စကားသင္ျပီးမွ ဆက္ေျပာခြင့္ မရတဲ့ လူလို ငါ ဘဝကို ငါ သူမ မပါဘဲ ဘယ္လို ဆက္ေရးရမလဲ။ " 

သို႔ေသာ္  . . .

သူ . . . . 

သူမ ရဲ႕ ရင္တြင္းကို နားလည္ခဲ့ပါသည္။ 

သို႔ေသာ္  . . .

သူ . . . .

သူမရဲ႕ ရင္ထဲကို အေသအခ်ာ နားမလည္ႏိုင္ေသးပါ။ 

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ။ သူကေတာ့ သူမကို ေမွးမွိန္ ေဖ်ာ့ေတာ့သည္ အထိ ဆက္ခ်စ္ေနပါလိမ့္မည္။ တစ္ခါတရံမွာ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက . . . . သဲထဲ ေရသြန္ျပီး အရာထင္ႏိုင္သလို ၊ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက်ေတာ့ ေရထဲ သဲသြန္ရံုပါ ၊ ေရဂယက္ျငိမ္ရင္ ဖာသိဖာသာနဲ႔ . . . . .

အခုေတာ့ သူ႕ရင္မွာ " ဟာ " ေနခဲ့ပါသည္။ 

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ပါေစ . . . သူမကို သူ အျမဲတမ္း ဆက္ခ်စ္ေနပါဦးမည္။

ျဖစ္ . . . ႏိုင္ . . . ခဲ့ . . .  မယ္ . . . ဆို . . . ရင္. . . . ဘ . . . ဝ . . . မ်ား . . . စြာ . . .  ေပါ႔ . . . . ။



*** မေလးစားလို႔ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ခံစားမႈ အရ ေရးလိုက္တာ ျဖစ္၍ ဤပို႔စ္တြင္ Comment ေပးရန္ မလိုပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပိတ္ထားပါသည္။ ***



ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
19-Nov-2011

Share/Bookmark