နိဒါန္း
လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ စိတၱဇ တစ္မ်ိဳးစီ ရွိတတ္ၾကသည္။
ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း စိတၱဇ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။
( က )
ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက ေက်ာင္းမတတ္ခင္ နဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္ၾက၏။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသြား နဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ ေကာင္မေလးေတြကို လူငယ္ သဘာဝ ၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာ၏။
" ေကာင္မေလးေတြ ဝတ္ထားတဲ့ စကပ္ထမီ ရဲ႕ အနားသားေလး လမ္းေလွ်ာက္လုိက္လို႔ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ လွပ္သြားတိုင္း ငါ့ရဲ႕ ရင္ထဲမွာလည္း လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲ ခပ္လွစ္လွစ္ ျဖစ္သြားတယ္ကြ။ "
လို႔ ေျပာျပခဲ့ဖူး၏။ ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ သူတို႔ရဲ႕ အျမင္ကို ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အလွည့္က်ေတာ့ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျမင္ကို ေမးလာခဲ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျပတတ္ပါ။ ဦးတည္ကာ ေျပာျပစရာလည္း မရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ . . .
ေနရာေဒသကို လုိက္ျပီးေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ သေဘာေပါက္ပါ၏။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အတြက္ . . . ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ . . . ဘီဘဲလ္ လို႔ ဆိုေသာ ထိုေခတ္က မိန္းကေလးေတြ ဝတ္ေသာ လံုခ်ည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်၏။ ထို ဘီဘဲလ္ ထမီဝတ္ထားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားပံုေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္အရာကမွ ရင္မခုန္ေစႏိုင္ခဲ့။
စကပ္တိုတိုပဲ ဝတ္ဝတ္ ၊ ေဘာင္းဘီ တိုကပ္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ဝတ္ဝတ္ ၊ သံုးလႊာကပ္တဲ့ ထမီစကပ္ပဲ ဝတ္ဝတ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ျမန္မာ ဆန္ဆန္ ဘီဘဲလ္ ထမီ ဝတ္ထားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ ရင္ခုန္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေျပာသလို စကား လွတပတ ေလးနဲ႔ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ . . . .
" သူမရဲ႕ ေျခတစ္လွမ္းမွာ သံုးလႊာကပ္ ထမီစကပ္ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း အတြင္းမွ ေျခသလံုးသားေလးေတြက လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲေတာ့ ေပၚလာစရာ မရွိပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းလို ရင္ထဲမွာလည္း လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲေတာ့ မျဖစ္မိပါ။ ဒါေပမဲ့ လံုျခံဳ ေသသပ္ေသာ အလွတစ္ခုနဲ႔ သူမ ေျခလွမ္း လွမ္းသြားတိုင္း ရင္ထဲမွာ ဟာသြားသလိုေတာ့ ခံစားရမိမယ္ ထင္ပါသည္။ "
ဒီလို ေျပာလို႔ ဒီလို ျမန္မာဆန္ဆန္နဲ႔ ထမီကို ေျခမ်က္စိဖံုးေအာင္ ဝတ္ျပီးေတာ့ ႏိုင္ငံတကာကို ေလွ်ာက္သြားရမယ္ လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ေနရာ ေဒသ အလိုက္ ဝတ္စားတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါသည္။ ေခတ္မွီတာကိုလည္း လက္ခံပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေခတ္မွီလြန္းကာ ေခတ္လြန္သြားတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။
ဒီလို စိတၱဇမ်ိဳး တစ္ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ခ်စ္သူ နဲ႔ ညေနခင္း ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါမွာ ေလေလးေတြ ခပ္ျငိမ့္ျငိမ့္ တိုက္ခတ္ေနျပီး သူက ကၽြန္ေတာ့္ နံေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္ခုန္ဖြယ္ သူဝတ္ထားတဲ့ ဘီဘဲလ္ ထမီေလးနဲ႔သာ ဆိုရင္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္ရံုနဲ႔ ရင္ေတြ ခုန္လာတတ္ခဲ့ပါသည္။ အင္း . . ကၽြန္ေတာ္ ရူးမ်ား ရူးသြားေလမလား။
ထိုအခ်ိန္ဟာ " ညေနခင္းရဲ႕ ကဗ်ာ " ေလး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။
( ခ )
ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ေျပာျပဖူးသည္။
" စားခ်င္စဖြယ္ ျပင္ဆင္ကြယ္ "
တဲ့။ ဒါ ေဖေဖရဲ႕ အျမဲတမ္း သံုးတဲ့ လက္သံုးစကားပါပဲ။ အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သတ္လာရင္ ျပီးျပီးေရာ ျပင္ဆင္ျခင္းကို ေဖေဖက လံုးဝ မၾကိဳက္ပါ။ ဟိုတယ္ေတြ ၊ စားေသာက္ဆိုင္ၾကီးေတြကို သြားစားတိုင္း ေဖေဖက အျမဲတမ္း ထိုေနရာမွ စားစရာမ်ားကို နမူနာ အျဖစ္ျပေလ့ ရွိသည္။
" ဒီမွာ ေတြ႕လား။ စားေသာက္ျပီးရင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ဆိုေပမဲ့ ျဖစ္သလို စားေသာက္လိုက္တာထက္ စာရင္ လွလွပပ ျပင္ဆင္ မြမ္းမံျပီးေတာ့ အျမင္ေလး လွေအာင္ေတာ့ ျပင္ဆင္တာ ပိုေကာင္းတာေပ႔ါ။ ဒီေတာ့ အျမင္နဲ႔တင္ စားသံုးသူက စိတ္ခ်မ္းသာျပီး ပိုစိတ္ဝင္စားတာေပါ႔။ "
ဟု ေဖေဖက ေျပာခဲ့ဖူး၏။ ဒီစကားေလးက ဟိုးအရင္ကပဲ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဖေဖ ေျပာခဲ့တာပါ။ အခု အခ်ိန္အထိလည္း ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ေျပာပါေသးသည္။ ဒီစကားေလးနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး အခု ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကိုလည္း ဆက္စပ္ စဥ္းစားမိေနပါသည္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ လူမ်ိဳး အေပါင္းေတြကိုပါ။ ကိုယ္ကသာ ဟိုဟာစားခ်င္ ၊ ဒီဟာစားခ်င္နဲ႔ ဘုရားကို ဆြမ္းကပ္တဲ့ အခါ ၊ ေရခ်မ္းကပ္တဲ့ အခါ ျဖစ္သလို ျပီးျပီေရာ ကပ္လွဴတတ္ၾကတာကို ေတြ႕ရပါသည္။ ဒီလို အခါမွာ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ ေျပာေနက် စကားေလး " စားခ်င္စဖြယ္ ျပင္ဆင္ကြယ္ " ဆိုတာကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိပါသည္။
ဘုရားတကာ့ ဘုရားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားေလာက္ ေတာင္းဆိုမႈ နည္းတာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားပဲ ရွိပါလိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။
- လွဴဒါန္းရန္ အတြက္ဟု ဆိုကာ ဘုရားကို အာရံုျပဳ၍ ဝယ္လာေသာ စားစရာကို လွဴႏိုင္သည္။
- ကိုယ္တိုင္ စားသံုးရန္ ဆိုကာ ဝယ္လာျပီးမွ သဒၵါစိတ္ေပၚကာ ဘုရားကို လွဴႏိုင္သည္။
- စားသံုးေနလ်က္ စားစရာကို သဒၵါစိတ္ေပၚ၍ ဘုရားကို လွဴႏိုင္သည္။
- စားသံုးေန၍ ကုန္ခါနီး အၾကြင္းအက်န္ကို ေရာက္မွ သဒၵါစိတ္ေပၚ၍ ဘုရားကို လွဴႏိုင္သည္။
- ေနာက္ဆံုး စားသံုးျပီး၍ စားစရာ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း စိတ္ကူးျဖင့္ အာရံုျပဳကာ လွဴႏိုင္သည္။
ဒီလို လြတ္လပ္စြာ သဒၵါစိတ္ကို အေျချပဳ၍ လွဴဒါန္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္လား မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ ဘုရားကို ဆြမ္းေတာ္ ကပ္ၾကေသာ အခါမွာ ျပီးစလြယ္ ျပီးျပီးေရာ ဆြမ္းကပ္လွဴ ေနၾကတာကို ျမင္ေနရ၏။
တခါေသာ အခါက ဆရာေတာ္တစ္ပါးမွ ျမိန္႕ၾကားသည္ကို နာခဲ့ရဖူးသည္။
" ဘုရားကို ဆြမ္းလွဴတယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ဘာေတြမ်ား ကုန္က် ဆံုးရံႈးသြားလို႔လဲ။ ကိုယ္ လွဴသမွ် ကိုယ္ပဲ စားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ ၾကက္သား လွဴရင္ ၾကက္သား စားရတာပဲ ၊ ဝက္သား လွဴရင္ ဝက္သား စားရတာပဲ။ ကိုယ္ ဘဲေပါင္း လွဴျပန္ေတာ့လည္း ဘဲေပါင္း စားရတာပါ႔။ ဒီလိုပဲ ျပီးျပီးေရာ ျဖစ္သလို လွဴေတာ့လည္း အဲဒီလို လွဴတာ ကိုယ္ပဲ ရတာပဲ မဟုတ္လား။ "
လို႔ ေဟာခဲ့ပါ၏။ ဒါကို ဆက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိပါသည္။ ဒီလို လွဴဒါန္းထားမႈမွာလည္း ကိုယ္သာ ဆိုရင္ ဘယ္လို စားသံုးလဲ ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ဥပမာ - ကိုယ္က မုန္႔ဟင္းခါး စားေတာ့ ဇြန္းနဲ႔ စားျပီးေတာ့ ဘုရားကို လွဴတဲ့ အခါမွာ တခ်ိဳ႕က မုန္႔ဟင္းခါး ပန္းကန္မွာေတာင္မွ ဇြန္း မပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရားက ဘုန္းတန္ခိုးနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္ ေျပာေျပာ ဘယ္လိုမ်ား ဘုန္းေပးမလဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေတြးခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ . . ဇြန္းမပါဘဲ မုန္႔ဟင္းခါးကို လက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ စားမလဲ။ ( ကၽြန္ေတာ္ပဲ အေတြးေခါင္ေနတာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာပါ။ )
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ ကပ္မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္က ဘယ္လို စားလဲ ၊ ဒီအတိုင္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကို ကပ္လွဴျဖစ္ခဲ့သည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဇြန္းနဲ႔ ခရင္းျဖင့္ စားေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ ဘုရားကို ဆြမ္းလွဴရင္လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီအတိုင္း လွဴျဖစ္ခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ အခ်ိဳပြဲေတြ လွဴေသာ အခါမွာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဥပမာ - ေက်ာက္ေက်ာ ဆိုေသာ စားစရာကို လွဴတဲ့ အခါမွာ အျမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထားျပီး ေက်ာက္ေက်ာကို ထိုးစားဖို႔ ခရင္းေသးေသးေလးေတြကိုပါ တပ္ျပီးေတာ့ လွဴပါသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာက္ေက်ာကို ထိုးစားစရာ မပါဘဲ လက္ျဖင့္ စားၾကည့္ပါ။ အေတာ္ကို ခက္ခဲစြာ စားရေစမွာ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာက . . . ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ရွိေသာ အိမ္ေထာင္ဖက္က ဘုရားဆြမ္းေတာ္ ကပ္လွဴတဲ့ အခါမွာ ျပီးျပီးေရာ လွဴသလား ၊ သက္ရွိ ဘုရားကို အာရံုျပဳ၍ သက္မဲ့ ရုပ္ထုကို လွဴဒါန္းေသာ္လည္း တကယ္ကို အျပင္မွာ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားကို လွဴဒါန္းေနရသကဲ့သို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ " စားခ်င္စဖြယ္ ျပင္ဆင္ကာ လွဴဒါန္းလား " ဆိုတာကို တစ္ခါတေလ စိတၱဇ ျဖစ္ေနသလို သိခ်င္ေနမိခဲ့၏။
တကယ္လို႔ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာက ခ်စ္သူနဲ႔ ကမၻာေျမျပင္ တစ္ေနရာမွ ပင္လယ္ကမ္းေျခ တစ္ခုမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေလညွင္းခံ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေမးခြင့္ ရခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ဒီအေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေမးခ်င္ေနမိပါသည္။
ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ပင္လယ္ ကမ္းေျခရဲ႕ " ညေနခင္းက ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ " လို အသက္ဝင္ေနလိမ့္မယ္ လို႔ ထင္ေနမိပါသည္။
Facebook မွာ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားမႈ အရ ခ်ေရးထားေသာ စာတုိုတိုေလး တခ်ိဳ႕ ရွိပါ၏။ ဒီစာေလးေတြကို စုျပီးေတာ့ " Status ေတြကို စုစည္း ကဗ်ာ ျဖစ္ေစသတည္း " ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္မယ္ လို႔ စဥ္းစားထားခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ရင္တြင္းခံစားခ်က္ စစ္စစ္ကို ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးရတာ ဆိုေတာ့ စာေတြက ခ်က္ခ်င္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။
စာပုဒ္ေလးေတြ အေတာ္ မ်ားမွ စုျပီးေတာ့ တင္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားမိ၍ စုေဆာင္းေနစဥ္မွာပဲ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တခ်ိဳ႕သူေတြနဲ႔ စိတ္ကူးခ်င္းတူကာ သူတို႔ကလည္း ဒီလို စုျပီး တင္တာ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မတင္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ဒီစာေလးေတြကို ဘာေၾကာင့္ ေရးျဖစ္တာလဲ ဆိုေတာ့ အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ရွိပါသည္။
၁။ ဘေလာ့ဂါ ဘဝမွာ ဘာမွ မရပါ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထင္မွတ္ေသာ စာေရးဆရာ အေပၚ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ ဆိုတာကို မထင္မွတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ရလာခဲ့ပါသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို စကားလံုး လွတ ပတ မေရးတတ္ေသာ ဘေလာ့ေရးသူ တစ္ေယာက္ဆီကို တခ်ိဳ႕က အားကိုး တၾကီးျဖင့္ " ခ်စ္သူဆီကို စာေရးခ်င္လို႔ ဒိုင္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ေရးေပးပါလား " ဟု ေတာင္းဆိုၾကသည္။
တကယ္ေတာ့ သူတို႔ကို မေျပာနဲ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္က လုိတိုရွင္း ၊ တံုးတံုးတိတိ ၊ တိုတိုျပတ္ျပတ္ ေျပာတတ္သူ ဆိုေတာ့ သူတို႔ အလို ရွိသလို စကားလံုးလွလွေတြ မသံုးတတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အရမ္းကို စကားလံုးေတြ လွပစြာျဖင့္ " စကားေျပ " မေရးခ်င္ေသာ ( ေရးခဲေသာ ) ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူတို႔ လိုခ်င္ေသာ ဒိုင္လွလွေလးေတြ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မေရးတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးေၾကာင့္လည္း ဒီစာတိုေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
၂။ ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ ရွည္ရွည္ ေဝးေဝး မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေတြးေလးေတြကို " ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာက ခ်စ္သူ " ကို ခံစားမိေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕အတြက္ ရည္ရြယ္ကာ ေရးပါသည္။
ဒီစာတိုေလးေတြ အားလံုးကို အရင္ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္ေသာ " Status ကို စုစည္း ကဗ်ာ ျဖစ္ေစသတည္း " ကေန " ညေနခင္းရဲ႕ ကဗ်ာ " ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာပဲ အားလံုးကို စုစည္းကာ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ ေနာင္လည္း အဆင္သင့္ရင္ ဒီလိုပဲ ေဖာ္ျပသြားပါမည္။
တခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြက ေျပာရခက္တယ္။
တခ်ိဳ႕ စကားလံုးေတြက ေျပာဖို႔ မဝံ့။
တခ်ိဳ႔ စကားလံုးေတြက ေျပာဖို႔ ေပ်ာက္ဆံုး။
တခ်ိဳ႔ စကားလံုးေတြက ကိုယ္တိုင္ ေမ့ထား။
တခ်ိဳ႔ စကားလံုးေတြက ကိုယ္တိုင္အတြက္ ႏႈတ္ေႏွး . . .
ငါ . . . " လူအ " အေတြးပဲ ခပ္ေရးေရး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ဒီလိုေတာ့ျဖင့္ ကိုယ္ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး ခ်စ္သူ။
အခ်စ္မွာ သက္တမ္း ရွည္ၾကာတာေတြ ၊ ကာလ ၾကာျမင့္တာေတြနဲ႔ သတ္မွတ္လို႔လား။
ဒီလို သတ္မွတ္ရေအာင္ ကိုယ္တို႔ အခ်စ္က " ဝိုင္ ၊ အရက္ " ေတြမွ မဟုတ္တာ . . . . . ။
လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တာ . . .
ဘုရားစိုက္တဲ့ ပန္းေလး ပြင့္လာတာတဲ့။
ဒါဆို . . . .
ခ်စ္သူဆီက အခ်စ္ပန္းေလး . . .
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မွန္းနဲ႔ လြမ္း . . . ေန႔တိုင္း နမ္းေနမယ္။
4.
ဤ ခရီး ဘယ္ေလာက္ ရွည္သလဲ။
ခ်စ္သူေပးတဲ့ အလြမ္းေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႔ . . .
ဥေပကၡာ ရပ္ဝန္းမွာ တိတ္တဆတ္ ျဖတ္သန္း သြားမယ္။
အလြမ္းပြင့္ေတြနဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ သင္းေစသား။
5.
တကယ္ေတာ့ မခက္လွပါဘူး။
ခ်စ္သူကို စိတ္ခ်မ္းသာေစျခင္းက
ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲေစျခင္း ဆိုရင္ေတာင္မွ
ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ပါတယ္။
ေရငံု ႏႈတ္ပိတ္ သူ႕ေဘးမွာ အရိပ္ကေလးပဲ ျဖစ္ပါရေစ။
6.
Sorry ပါ။ မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ ေနမေကာင္းပါ။
ႏွလံုးသားက တလွပ္လွပ္ အခ်စ္ငတ္ေနတယ္။
7.
နင္ေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း
ဒါေပမဲ့ . . .
လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဘက္တီးမွ ျမည္တယ္ ဆိုေပမဲ့
ခ်စ္သူကို ခ်စ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ငါ တစ္ေယာက္ထဲလည္း ျဖစ္တယ္။
8.
တစ္ေန႔ေလး မေတြ႕ရတာကို . . .
ကိႏၷရီ ၊ ကိႏၷရာတို႔ စုေပါင္း အသက္ဆက္ထားသလို . . . .
ေတြးလို႔ မေျပ ၊ ေဆြးလို႔ ေနရတယ္။
မင္း ဘယ္မွာလဲ ၊ အေဝးက ခ်စ္သူေရ. . . . ။
ဒီေနရာက ကိႏၷရီ ၊ ကိႏၷရာ အေၾကာင္းကို
ဒီမွာ ေရးထားဖူးပါတယ္။
9.
စာေလး တစ္ေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရတယ္။
" လူတိုင္းရင္ထဲ ရင္ဘက္ထဲမွာ ရာသီေတြ မတူညီတာကို ကၽြန္မ နားလည္မိပါသည္။ "
ဒါဆို ကိုယ့္ရဲ႕ အျပံဳးက တျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲက ရာသီဥတုကို လွပေအာင္ အေထာက္အကူသာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ျပံဳးေနသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုသာ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း Special One အတြက္ ျပံဳးေနပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အျပံဳးေၾကာင့္ သူ႔ညေတြ လွပပါေစ။
10.
ငယ္ငယ္က ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။
သူမ်ားကို လက္ညိႈးတစ္ေခ်ာင္းထိုးရင္ . . .
ကိုယ့္ဘက္ကို လက္သံုးေခ်ာင္းက ျပန္ထိုးေနသတဲ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူက ေျပာတယ္။
" ျဖစ္ခြင့္ရမယ္ ဆိုရင္ ပိုခ်စ္တတ္တဲ့သူ " သူ " ျဖစ္ပါေစ။ " တဲ့။
အဲဒီလို " သူ " ဆိုေသာ လက္ညိႈးနဲ႔သာ ထိုးခဲ့မယ္ ဆိုရင္ . . .
ျပတ္ျပတ္သားသား ခံယူလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။
11.
ဟိုးအရင္က ေဒးဗစ္ ဘက္ဟမ္း ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးကို သတိရမိတယ္။
' ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆံုခဲ့ဖူးသမွ် မိန္းကေလးေတြထဲမွာ ဗစ္တိုးရီးယားက ပထမဦးဆံုးေသာ ဆံပင္ အနက္ေရာင္ နဲ႔ မိန္းကေလးပါပဲ။ ' တဲ့။ ျပီးေတာ့ ' က်ေနာ္ ရဲ႕ ရင္ကို ေႏြးေထြးေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းဆံုးေသာ တစ္ေယာက္ပါပဲ ' တဲ့။
လူတစ္ေယာက္ အရင္က ဘာေတြ ၊ ဘယ္ေလာက္ ၊ ဘယ္လို ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာထက္ . . . . အခု အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ကိုယ္ ေႏြးေထြးစြာ အတူတူ ဘဝကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ အဓိကပဲ မဟုတ္လား။ ေဝဖန္သူ အားလံုးက ေျပာၾကတယ္။ မၾကာခင္ ဘက္ဟမ္း နဲ႔ ဗစ္တိုးရီးယားတို႔ ကြဲၾကလိမ့္မယ္တဲ့။
ဒါေပမဲ့ . . . အခုေတာ့ သူတို႔ သား သံုးေယာက္ နဲ႔ သမီး တစ္ေယာက္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေကာလဟာလ နဲ႔ ျပႆနာ တခ်ိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ . . . ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ သူတို႔ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါကို သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေနပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ " အခ်စ္စစ္ " တစ္ခုလို႔ပဲ သတ္မွတ္တယ္။
12.
သူေျပာမွ ကိုယ့္လက္ကိုကိုယ္ ျပန္သတိထားမိျပီး အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားမိလာတယ္။ ဒီအခ်ိန္က စျပီး ကိုယ့္လက္ေလးကို အထိခိုက္ မရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းရေတာ့မယ္။ ဒီလက္ေလးနဲ႔ ခ်စ္ရတဲ့သူကို ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လက္တြဲ ေခၚသြားရမွာ မဟုတ္လား။ ဒီလက္ေလးက သူ႕အတြက္ပါပဲေလ။
ဒီေနရာမွာ ညႊန္းထားတဲ့ လက္ဆိုတာက
ဒီမွာ ပါ။ တျခားလက္ေတြနဲ႔ မွားကုန္မွာ စိုးလို႔ပါ :P
နိဂံုး
လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ စိတၱဇ တစ္မ်ိဳးစီ ရွိတတ္ၾကသည္။
ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း စိတၱဇ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါသည္။
ဒီပို႔စ္ တစ္ခုလံုးကို အဓိက အားျဖင့္ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာက ခ်စ္သူ အတြက္ပဲ ရည္ရြယ္ပါတယ္။
*** ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ အတိုင္း ေရးထားတာ ျဖစ္လို႔ နားလည္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။ ***
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
1.11.2011
.
ညေနခင္းရဲ႕ ကဗ်ာ
