မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


20 May 2011

20 အျပံဳးမ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲျခင္း



နိဒါန္း

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဖေဖရဲ႕ အလုပ္ထဲကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေန ၊ တနဂၤေႏြနဲ႔ တျခားေသာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ လိုက္သြားရေလ့ ရွိ၏။ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္စရာ မလိုဘူး ဆိုေပမဲ႔ ေဖေဖကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ အထင္အရ အသားကုန္ ေမာင္းခဲ့တာပါ။ သူ႕ရဲ႕ အလုပ္ရံု တစ္ခုလံုးကို တံျမက္စည္း လွည္းခိုင္းသည္။ တံျမက္စည္း လွည္းတယ္ ဆိုတာမ်ား ဆိုျပီး မထင္ပါနဲ႔။ ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကို တံျမက္စည္း လွည္းခိုင္းတာ ရိုးရိုး တံျမက္စည္းနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ၄ လက္မေလာက္သာ ရွိတဲ႔ ေဆးသုတ္ေသာ စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ လွည္းရျခင္း ျဖစ္၏။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေဖေဖက ငါ့ကို ေမာင္းတယ္ ၊ တမင္ အႏိုင္က်င့္ ခိုင္းတယ္ ဆိုျပီး ဝမ္းနည္းစိတ္ ဘာညာလည္း မျဖစ္မိပါဘူး။ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ စိတ္ဝင္တစား ကၽြန္ေတာ္က လုပ္တတ္တဲ႔ အတြက္ ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္မႈ လုပ္ငန္းဆိုတာ အေသးစိတ္ လုပ္ငန္းေတြ အတြက္ ပစၥည္းေတြကိုလည္း အေသးစိတ္အတြက္ သံုးရန္ ပစၥည္း တန္ဆာပလာ ဆိုျပီး ရွိေနတတ္ပါသည္။ ဒီပစၥည္းေတြရဲ႕ တန္ေၾကးကလည္း ၾကီးပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ တျခားေသာ ေဖေဖ့ရဲ႕ အလုပ္သမားေတြကို မခိုင္းဘဲ ဖုန္သုတ္ ၊ တံျမက္စည္းလွည္း ၊ သန္႔ရွင္းေရး ကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ခိုင္းျခင္း ျဖစ္၏။ 

ေဖေဖ့ အလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒါပဲ ခိုင္းတယ္ ဆိုေပမဲ႔ တျခားေသာ တတ္သင့္ တတ္ထိုက္တာမ်ားကို ပါးစပ္က ေျပာဆို သြန္သင္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားကေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ လုပ္ပံု ကိုင္ပံုေတြကို မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ယံုျဖင့္ ေလ့လာခြင့္ ရ၏။ အထူးသျဖင့္ အလုပ္သမားေတြ အေပၚမွာ ေဖေဖ ထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ၊ သေဘာထား ၊ လုပ္ေဆာင္မႈ ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ စတာေတြကို ေလ့လာခြင့္ ရသလို ၊ လိုရင္လည္း လိုသလို ေဖေဖက ေျပာဆို သင္ေပးေလ့ ရွိ၏။ ေဖေဖ့ အေပၚမွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ လက္ရွိ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာလည္း အရမ္းကို ေလးစား ခ်စ္ခင္သလို ၊ ဒီအလုပ္ကေန အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ထြက္သြားျပီးတဲ႔ အလုပ္သမားကလည္း ေဖေဖ့အေပၚမွာ အခင္မင္ မပ်က္ ခ်စ္ခင္ေနတာပါပဲ။

ဟိုတေလာကလည္း ေဖေဖ့ရဲ႕ အလုပ္သမားေဟာင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ လမ္းမွာ ဆံုမိေတာ့ သူက “ ေဖေဖ ေနေကာင္းလား ” လို႔ သတိတရကို ေမးရွာပါေသးသည္။ သူ အလုပ္ကေန ထြက္သြားတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိခဲ႔ေပမဲ့ ေဖေဖ့ကို သတိတရနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေနဆဲပါပဲ။ ဒီလို တစ္ေယာက္တည္းလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္မွာ အတူတူ လုပ္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ အစ္ကိုေတြ ရွိေပမဲ႔ အလုပ္သမားေတြ အားလံုးက ေဖေဖ့ကိုပဲ သတိတရ နဲ႔ ခ်စ္ခင္စြာ ေမးျမန္းၾကေလ့ ရွိ၏။ ထူးျခားခ်က္ တစ္စံု တစ္ရာ ရွိေနမယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိ ၊ မျမင္တတ္ေသးပါ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ေဖေဖ့ကို တိုက္ရိုက္ေမးမိေတာ့ ေဖေဖက အလုပ္သမားေတြ အေပၚမွာ ထားတဲ႔ သူ႕ရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈကို ေျပာျပပါ၏။

“  တခ်ိဳ႕က အလုပ္သမားေတြကို ပိုက္ဆံ ေပးျပီး ခိုင္းေနတာပဲ ဘာျဖစ္လဲ လို႔ ထင္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္သမား ဆိုေပမဲ့ ကိုယ့္အလုပ္ကို သူက ကူညီျပီး လည္ပတ္ေပးေနသူ တစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႔ကို ေပးရတဲ႔ လုပ္ခက ၁၀၀ ဆိုရင္ အဲဒီ ၁၀၀ တန္တဲ႔ လုပ္အားကေန ကို္ယ္ရလာမဲ့ တန္ေၾကးက ၃၀၀ ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ ၅၀၀ ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ တစ္ေယာက္ အလုပ္လာမလုပ္လည္း ငါ ၁၀၀ ပဲ ထိခို္က္တယ္ လို႔ ေတြးတာ အေတာ္ မွားတယ္။ တကယ္ဆို ကိုယ့္မွာ လာထိခုိက္တာက သူ႕ကို ေပးရတဲ႔ လုပ္အားခ ၁၀၀ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီကေန ဆင့္ပြားျပီးေတာ့ ထြက္လာမဲ့ တန္ဖိုးပဲ။ ”

“ - - - - - - - ”

“ ဒါေပမဲ႔ တခ်ိဳ႕ေသာ အလုပ္သမားေတြမွာေတာ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ငါ ဘယ္ေလာက္ အရာေရာက္ေနျပီ ၊ ငါ အခုေန အလုပ္ထြက္မယ္ ေျပာရင္ ငါ့ကို လက္လႊတ္လို႔ မရတာနဲ႔ ငါ့ကို ဖားေနရမယ္ ၊ မ, ေနရမယ္ ၊ ေတာင္းပန္ေနရမယ္ လို႔ ထင္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္မ်ားပါျပီ ဆိုရင္ အလုပ္ မဆင္းဘူး။ အလုပ္ရႈပ္ေနျပီ ဆိုရင္ အလုပ္ထြက္မယ္ ဆိုျပီး ျခိမ္းေျခာက္ ေျပာဆိုတတ္ၾကတယ္။ ဒီလို လူေတြ အတြက္ ကိုယ္က ၾကိဳတင္ျပီးေတာ့ ျပင္ဆင္ ထားရမယ္။ တကယ္လို႔ သူသာ အလုပ္ ျဗဳန္းစားၾကီး ထြက္သြားရင္ ဟန္မပ်က္ လည္ပတ္ေနႏိုင္ေအာင္ သူ႕ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ အျမဲတမ္း အဆင္သင့္ ဆိုျပီး ရွိေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားရမယ္။ ”

အစရွိသျဖင့္ ေျပာျပျပီး လက္ေတြ႕ ျဖစ္လာတာေတြနဲ႔ သင္ေပးခဲ့ဖူး၏။ ေဖေဖ သင္ေပးတာေတြက မ်ားလွျပီး လက္ေတြ႕ေတြ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားလံုးကုိ စာျဖင့္ ပံုေဖာ္ ခ်ျပဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလို ေဖေဖ့ရဲ႕ ေျပာဆို သြန္သင္မႈေတြထဲကမွ အခု ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္စြာ ထိေတြ႕မိေနေသာ ျဖစ္ရပ္ တခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။



ျဖစ္ရပ္ ( ၁ )

အခု တေလာ အလုပ္မွ လူ တခ်ဳိ႕ ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ေနၾကပါ၏။ ဒီလကုန္မွာ ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ျပီး ေရွ႕လကုန္မွာ ေနာက္ထပ္ သံုးေယာက္ ျပန္ၾကပါလိမ့္မည္။ ဘယ္သူ မဆိုေတာ့ အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကရမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ႏႈတ္ဆက္ ၾကတဲ႔အခါမွာ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ေဆာင္မိတတ္ၾကမလဲ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ သတိထား ၾကည့္မိပါ၏။

လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ ဒီလို အက်င့္ေတြ ရွိေနတယ္ လို႔ ေျပာျခင္း မဟုတ္ပါ။ အခု ျပန္မဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့သမွ် စိတ္ေက်နပ္မႈကိုမ်ား ေမ့ထားျပီး သူတို႔ကို လိုဘ မျပည့္ေစတဲ့ သူေဌးကို သင္ခန္းစာ ေပးမယ္ ဆိုျပီး ပစၥည္းရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားေလးေတြ က်ိဳးသြားရင္ေတာင္မွ ေရာင္းလို႔ မရေတာ့တဲ့ ပစၥည္းဆိုရင္ ဒါေလးေတြကို ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ခ်ိဳးပစ္၏။ လက္ခံစာရင္းေဟာင္းမ်ား သိမ္းထားတာ စတိုခန္း အေဟာင္းထဲမွ စာရင္းမ်ားကို ေရဘူးထဲမွ ေရေတြပဲ တစ္ေယာက္ေယာက္က မေတာ္တဆ ဖိတ္သလိုလိုနဲ႔ ေရေတြ ေလာင္းခ်ထား၏။

သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိႏိုင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ စတိုေဟာင္းထဲမွာ သိမ္းထားတဲ႔ စာရင္းေတြ ဆိုေတာ့လည္း အေရးတၾကီး အထူးတလည္ အေနနဲ႔လည္း CCTV ကင္မရာေတြ ဘာေတြလည္း မတပ္ထားဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ ခ်က္ခ်င္း မသိႏိုင္ေသာ ေနရာ ဆိုပါေတာ့။ ကိုယ္က အနည္းငယ္ေလး လုပ္လိုက္ယံုနဲ႔ ပ်က္ဆီးမႈေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္ေပမဲ့ သူတို႔ ဆင္ျခင္ သတိထားမိပံု မေပၚပါဘူး။

ဒီထက္ သတိမထားမိတာကေတာ့ ငါကေတာ့ ျပန္ေတာ့မွာ ဒီလိုလုပ္သြားလို႔ ေနာက္မွ သိျပီး ေနာက္မွာ က်န္ေနတဲ့ လူေတြ ဘယ္လို အခက္အခဲနဲ႔ ၾကံဳျပီး က်န္ေနခဲ့မလဲ ၊ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လို ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ၾကံဳေနရမလဲ ဆိုတာေတြကို သူတို႔ စဥ္းစားမိပံု မရပါဘူး။ ငါ့လက္က လြတ္ရင္ျပီးေရာ ဆိုျပီး လုပ္ခ်င္ၾကပံုရျပီး က်န္ေနခဲ့တဲ႔ လူေတြ အမုန္းေတြ ပြားျပီး က်န္ေနခဲ့မယ္ ဆိုတာ သတိမရၾကပါဘူး။

ဒီလို အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ျမန္မာ စကားေလး တစ္ခြန္းက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရွိခဲ႔ပါသည္။ ဒီစကားေလးကေတာ့ “ ထြက္ခတ္ ခတ္တယ္။ ” လို႔ ဆို၏။



ျဖစ္ရပ္ ( ၂ )

သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နဲ႔ သူက တဆင့္ခံ သူငယ္ခ်င္းလို႔ ဆိုရမယ္ ထင္ပါသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းဆီကို ဟိုတစ္ေန႔က ေရာက္သြားေတာ့ သူက ၁၁ လပိုင္းက်ရင္ အျပီးျပန္ေတာ့မယ္ လို႔ ဆိုပါ၏။ သူက ဒီအလုပ္မွာ သက္တမ္း အရွည္ၾကာဆံုး ၊ လုပ္သက္ အရင့္ဆံုး ၊ အကၽြမ္းက်င္ဆံုး ဆိုေတာ့ သူ႕ကို သူေဌးက အေတာ္ကို အားကိုးပါသည္။ အားကိုးသည့္ နည္းတူ သူ႕ကို ေပးထားေသာ လုပ္ခ လစကလည္း အေတာ္ကို ေကာင္းပါ၏။

ဒါေပမဲ႔ သူနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း သူက ႏိုင္ငံသား တရုတ္ေတြ ရေသာ လခကို လက္ညိႈးထိုးျပကာ ႏိႈင္းယွဥ္ျပတတ္၏။ ဒါေၾကာင့္ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မျငိမ္းခ်မ္း။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ ၃ လ တစ္ခါ ၊ ၄ လ တစ္ခါေလာက္ လခ တိုးတိုးေတာင္းေနတတ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္အရေတာ့ အလြန္ကို ဆိုးေနျပီ ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ သူ႕ကို အားကိုးရတယ္ ၊ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အားသာခ်က္နဲ႔ သူေဌးကလည္း သူ႕ကို အစစ ေျပာစရာ မရွိေအာင္ ေပးပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူ႕ရဲ႕ လိုဘကိုေတာ့ မျပည့္ခဲ့ေခ်။

ျပီးခဲ့တဲ႔ လကုန္က ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဆီကို သူငယ္ခ်င္း ေခၚလို႔ ေရာက္သြားျပန္ပါေသး၏။ သူ႔ဆီက စကားၾကားရ၏။ သူ ျပန္ေတာ့မယ္ ဟု ဆိုသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေမးကို သူက ေျဖသည္။ သူေဌးက ကပ္ေစးနည္းလြန္းသည္ ဟု သူက ဆိုသည္။ ျပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာပါ၏။ “ ငါ ရွိေနတာကို တန္ဖိုး မထားတတ္ဘူး။ ငါ့တန္ဖိုးကို သိေအာင္လို႔ ပညာေတာ့ ျပရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု အလုပ္သမား လိုေနတာေတာင္မွ ဘာမွမေျပာဘဲ ႏွစ္ေယာက္စာ လုပ္ေနတယ္။ ငါျပန္ခါနီးရင္ အလုပ္က အရမ္းက်တဲ႔ အခ်ိန္ျဖစ္ေအာင္ တမင္ ခ်ိန္ျပန္တာ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ငါ ျပန္တာနဲ႔ အလုပ္သမားက ႏွစ္ေယာက္စာ သူ တစ္ခါတည္း လိုသြားမွာ ဒီေတာ့မွ အလုပ္ကမ်ား ၊ လူက လူသစ္ေတြ ဆိုေတာ့ သူတို႔ ဒါမွ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္။ ဒါမွ င့ါတန္ဖိုးကို သိမွာ. . .”

ဟု စိတ္အား ထက္သန္စြာ ေျပာျပပါသည္။ ၾကားရတာ မယံုႏိုင္စရာနဲ႔ မႏွစ္ျမိဳ႕စရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာပိုင္ခြင့္က မရွိပါ၊ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သေဘာထားကိုလည္း အေတာ္ကို အံ့ၾသသြားမိပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုယ့္အေပၚမွာ တသသ ျဖစ္ျပီး ေအာက္ေမ့ လြမ္းဆြတ္ကာ က်န္ေနေအာင္ အျပံဳးနဲ႔ လမ္းမခြဲဘဲ ၊ ဘာလို႔မ်ား အမုန္းနဲ႔ လမ္းခြဲရတာပါလိမ့္ လို႔ ေတြးမိပါ၏။

ဒီလို အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ျမန္မာ စကားေလး တစ္ခြန္းက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရွိခဲ႔ပါသည္။ ဒီစကားေလးကေတာ့ “ ထြက္ခတ္ ခတ္တယ္။ ” လို႔ ဆို၏။



ျဖစ္ရပ္ ( ၃ )

သူငယ္ခ်င္း မက်တက်ျဖင့္ သိကၽြမ္းကာ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ရွိပါသည္။ သူ႔ဆီက ျမန္မာႏိုင္ငံကို အျပီး ျပန္ေတာ့မယ္ ၾကားေတာ့ အေတာ္ကုိ စကားေျပာျဖစ္လိုက္ပါ၏။ အဆင္မေျပလို႔ ျပန္တာ မဟုတ္ဘဲ။ အိမ္က ျပန္ေခၚလို႔ ျပန္မွာ ျဖစ္တဲ႔ အတြက္ သူ႕ရဲ႕ အလုပ္က အေတာ္ကို အထိုင္က်ေနေသာ အလုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔လည္း မိသားစုက ျပန္ေစခ်င္တဲ႔ အတြက္ သူျပန္ရေတာ့မွာပါ။ သူနဲ႔ စကားစပ္မိျပီး ေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ရင္ဖြင့္၏။

“ အလုပ္ကလူေတြကို ပညာေပးတဲ႔ အေနနဲ႔ အခုထိ ထြက္စာ မတင္ေသးဘူး။ ထံုးစံကေတာ့ သံုးလၾကိဳျပီးေတာ့ ထြက္စာ တင္ရမွာ ဆိုေပမဲ့ အခုေတာ့ လတ္တေလာ အေရးတၾကီး ျပန္ရသလိုလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္မွာ ကပ္ျပီး ထြက္စာတင္မယ္။ ဒါမွ သူတို႔ ေနာက္ထပ္ အသစ္ေခၚရင္လည္း ငါ့ေနရာကို ေရာက္လာတဲ့ အသစ္ကို သင္ဖို႔ အခ်ိန္ သိပ္မရမွာ။ ငါ ဒီမွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစား လုပ္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ ဒါမွ သူတို႔ သိမယ္။ ”

သူ႔ဆီက ေျပာတဲ့ စကားကို နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ မက္ေနသလို ျဖစ္ေနမိ၏။

“ သံုးလ ဆိုရင္ လူသစ္ကို သင္ဖို႔ အခ်ိန္ ေကာင္းေကာင္းရတယ္ေလ။ အခုလို အနီးနားကပ္မွ တစ္လတည္းနဲ႔ ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ အကုန္သူ႕ကို သင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ဒါမွ ငါကည္း သင္သလိုလိုနဲ႔ ဒီအတို္င္း ဟိုဟာ ဒီဟာ ေျပာရင္း ထားလိုက္ယံုပဲ။ ျပီးရင္ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္သြားမယ္။ သူတို႔ဖာသာ လံုးလည္လိုက္ျပီး က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့မွ ငါရွိတုန္းက ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုး ရွိတယ္ ဆိုတာကို သူတို႔ သိလာလိမ့္မယ္။ ”

ေနာက္ထပ္လည္း သူက ဆက္ျပီး ေျပာေနေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲ သူ ေျပာေနတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ မဝင္ေတာ့ပါဘူး။ ႏႈတ္ဆက္ခါနီးက်ရင္ ဘာလို႔မ်ား အျပံဳးနဲ႔ လမ္းမခြဲႏိုင္ၾကတာလဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ျပီး စဥ္းစားမိေနလို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္ေနရာမွာ အစားထုိး လုပ္ေနသူနဲ႔ လုပ္ခဲ့ေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက “ သူေပါ႔ အရင္က ဒီေနရာမွာ လုပ္သြားတာ အရမ္းေတာ္တယ္။ သူမရွိေတာ့တာ အရမ္းဆံုးရံႈးရတယ္။ သူ႕ေနရာမွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ႔ သူကို သူ႕ရဲ႕ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြ အကုန္သင္ေပးသြားေပမဲ့ သူ႕ေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ” ဆိုျပီး တသသ ျဖစ္ေနကာ က်န္ေနခဲ့ရမယ့္ အစား အခုေတာ့ ၾကားလိုက္ရရင္ျဖင့္ အသံေတြက မခ်ိဳျမိန္လွပါဘူး။

“ အဲဒီ တစ္ေယာက္ေပါ႔။ အလုပ္က ထြက္သြားခါနီးမွာ ေနာက္ထပ္ သူ႕ေနရာကို ေရာက္လာတဲ့ သူကို ဘာမွ မသင္ေပးသြားဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာသူကလည္း အိုးနင္းခြက္နင္း ျဖစ္တာေပါ႔။ သူကေတာ့ ဖုတ္ဖတ္ခါျပီး ထြက္သြားေပမဲ့ က်န္ေနခဲ့သူ အားလံုး အဆင္မေျပျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာ မသင္သြားဘူး။ ” ဆိုတဲ႔ အသံေတြသာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပို၍ ပို၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလာခဲ့ၾကရပါသည္။ လမ္းခြဲရမွာျခင္း အတူတူ ဘာလို႔မ်ား “ အျပံဳး ” နဲ႔ လမ္းမခြဲဘဲ ၊ “ အမုန္း ”  နဲ႔ လမ္းခြဲခ်င္ၾကရတာလည္း လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ စဥ္းစားလို႔ မရႏိုင္ပါ။

ဒီလို အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ျမန္မာ စကားေလး တစ္ခြန္းက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရွိခဲ႔ပါသည္။ ဒီစကားေလးကေတာ့ “ ထြက္ခတ္ ခတ္တယ္။ ” လို႔ ဆို၏။



ျဖစ္ရပ္ ( ၄ )

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခု ရွိပါေသးသည္။ ဟိုးအရင္ ကုန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က အဖြဲ႔ေလး တစ္ခုကို ဖိတ္ေခၚမႈ တစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားပါ၏။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေန႔မွာတင္ မ်က္လံုးျပဴးရသည္။ ထိုအဖြဲ႔မွာ ခုတ္ၾက ၊ ထစ္ၾက ျဖစ္ေန၍ ျဖစ္၏။ ဘာရယ္ ညာရယ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ စိတ္ၾကီးသူေတြရဲ႕ စိတ္အေလာလို႔ ဆိုရမည္ ထင္ပါသည္။ ျငင္းခုန္ကာ ပြက္ေလာရိုက္ေနၾက၏။ ဘာေတြ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိတဲ႔ လူသစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္နဲ႔ ၾကည့္ေနရတာပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ အဖြဲ႕ေတြကြဲကာ အစုေတြ ဖြာထြက္ကုန္၏။ သူ႕လူ ငါ့လူနဲ႔ အဖြဲ႕ေတြ ပြားကုန္ေလေတာ့သည္။ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ထံုးစံကိုက ဒီလိုလား လို႔ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိပါသည္။ ဟိုးအရင္ ဖဆပလ ေခတ္ကတည္းက ျမန္မာမွန္ရင္ ကြဲလာလိုက္တာ အပိုင္းပိုင္း အစိတ္စိတ္ပါပဲ။ ဟိုတေလာကေတာင္မွ ၾကားလိုက္ရပါေသး၏။ စကၤာပူမွာ လုပ္တဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ႏွစ္ပိုင္းကြဲျပီးေတာ့ ၂၄.၄.၂၀၁၁ နဲ႔ ၃၀.၄.၂၀၁၁ ဆိုကာ တစ္ပတ္ပဲ ျခားျပီး က်င္းပတာ ေတြ႕ရပါ၏။ ( Source; Here

လူငယ္အၾကိဳက္ ၊ လူၾကီး အၾကိဳက္ ကြဲသြားလို႔ ဆိုျပီးေတာ့ သတင္းၾကားရေပမဲ႔ အခုလို တစ္ပတ္နီးပါးပဲ ျခားျပီး က်င္းပေတာ့ လူတိုင္းက ႏွစ္ပြဲလံုး တတ္ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ အေနေဝးေပမဲ့ ဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အခုေတာ့ ဟိုးအရင္ လက္ထက္ကတည္းက ျမန္မာရဲ႕ အသင္းအဖြဲ႕ေတြ ဆိုရင္ အပိုင္းပိုင္း ကြဲလာလိုက္တာ အခု ဒီအဖြဲ႔ေလးက အစ အကြဲကြဲ အျပားျပား ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ အုတ္ေအာ္ ေသာင္းနင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ ညွိႏိႈင္းလို႔ မရတဲ႔ အဆံုးမွာ ထြက္သူေတြက ထြက္ကုန္ၾက၏။

ထိုိသို႔ ထြက္သူထဲမွ တစ္ေယာက္ သူ အရင္က ထိုအဖြဲ႔ေလးမွာ သူ ရွိစဥ္က အဖဲြ႔၏ လိုဂို ၊ နဖူးစည္း မ်ားကို ေရးဆြဲေပးထားသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ အခုလို သူလည္း ထြက္သြားေရာ သူေရးဆြဲေပးထားေသာ လိုဂို နဲ႔ နဖူးစည္းကို အသံုးျပဳခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး ဟု ဆိုေလေတာ့သည္။ ဒီအေၾကာင္းၾကားစာ ေမးလ္ကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို အံ့အားသင့္သြားခဲ့ပါ၏။ ငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ရေသာ ဗီဒီယို ဇာတ္လမ္းထဲမွ ေဗလုဝရဲ႕ “ ငါ မပါရရင္ ငါ့ရဲ႕ ေဘာလံုး ျပန္သိမ္းမယ္ ” ဆိုတဲ႔ ဟာသ သရုပ္ေဆာင္ကြက္ကေလး အတိုင္း ခံစားရမိပါေတာ့သည္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ။ ပိုင္ရွင္က သေဘာမတူတဲ႔ အတြက္ ထိုအဖြဲ႕မွာ လက္ရွိသံုးေနေသာ လိုဂို နဲ႔ နဖူးစည္းကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။ ရုတ္တရက္ ဆိုေတာ့ ထိုအဖြဲ႔ဆိုက္ေလးမွာ လိုဂို မရွိ ၊ နဖူးစည္း မရွိနဲ႔ ရက္အေတာ္ၾကာ ျမင္မေကာင္း ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ တျခားေသာ ဒီဇိုင္းနာ တစ္ေယာက္က ဆြဲေပးေသာ လိုဂို နဲ႔ နဖူးစည္း ရေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားပါေတာ့သည္။ တကယ္ဆို ထိုသူ စဥ္းစားမိမယ္ ဆိုရင္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ဆိုက္တစ္ခု ၊ အဖြဲ႔ေလး တစ္ခု ေအာင္ျမင္ေနတယ္ ဆိုတဲ႔ ကာလပတ္လံုး ကိုယ္ေရးဆြဲေပးထားတဲ႔ လိုဂို ၊ နဖူးစည္းက တစ္ခ်ိန္လံုး အသက္ဝင္ေနမွာပါ။ ဒီဆိုက္ေလး ေအာင္ျမင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကိုယ့္ရဲ႕ လိုဂို ၊ နဖူးစည္းေလးကို ၾကည့္ျပီး ပီတိ ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ထိုသူကို သိေစခ်င္ပါသည္။

အခုေတာ့ အဆင္ေျပေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အျပံဳးေတြ တေဝေဝ နဲ႔ ဟီးဟီးဟားဟား ျဖစ္ေနၾကျပီးေတာ့ အဆင္မေျပလို႔ လမ္းခြဲ ၊ ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့မယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ မျပံဳးႏိုင္ဘဲ အမုန္း အစိုင္အခဲ ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာ တကယ္ကို အံ့ၾသစရာပါပဲ။

ဒီလို အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ျမန္မာ စကားေလး တစ္ခြန္းက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရွိခဲ႔ပါသည္။ ဒီစကားေလးကေတာ့ “ ထြက္ခတ္ ခတ္တယ္။ ” လို႔ ဆို၏။



နိဂံုး

မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြမွာ ရွိေနတတ္တဲ့ စိတ္ေလးတစ္ခုက ေလာကမွာ ငါ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူး ဆိုတဲ့ စိတ္က အေတာ္ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းပါ၏။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ ဘယ္သူ မရွိရင္ မျဖစ္ဘူး ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ေလာကရဲ႕ နိယာမ အရ သူ႕ဖာသာ အဆင္ေျပစြာ ဆက္လက္ လည္ပတ္သြားမွာပါပဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အခု တေလာ ျပန္လည္ခံစားမိရင္း ဟိုေန႔က Facebook မွာ စာေလး တစ္ေၾကာင္းေရးလိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီစာေလးကေတာ့ ေအာက္ပါ အတိုင္းပါပဲ။

လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ေရရွည္ေပါင္းၾကည့္မွ သိႏိုင္တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေျခထိုးခံ ၊ အပုပ္ခ် ၊ အတင္းအဖ်င္းေျပာ ၊ ေနာက္ေက်ာက ထိုးတဲ႔ ဓါးေတြ ဆိုတာ ေရရွည္မွ ျမင္ႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ခင္မင္တုန္းက အျပံဳးနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ႔ရင္ ႏႈတ္ဆက္ရမဲ႔ အခ်ိန္မွာလည္း အျပံဳးနဲ႔ လမ္းခြဲသင့္တယ္။ အခုေတာ့ ျမန္မာေတြေျပာေနက် စကားလိုေပါ႔။ ႏႈတ္ဆက္ခါနီး ဆိုရင္ “ ထြက္ခတ္ ခတ္သြားတတ္ၾကတယ္။ “ အံ့ၾသစရာပါပဲ။



ဒီစာေလး ေရးမိတာကလည္း တျခား ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ အလိုတူလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ အလိုမတူဘဲနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ခြဲခြာၾကရမွာ မဟုတ္လား။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ အမုန္းမ်ားနဲ႔ မႏႈတ္ဆက္မိဘဲ ၊ အျပံဳးမ်ားနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေစခ်င္တာေလးပါပဲ။ 




ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
20.5.2011

Share/Bookmark

20 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

khin oo may said...

မၿဖစ္သင္႕ဘူးလုိ႕ေတာ႕ထင္တာဘဲ ကုိ္ယ္႕အလွည္႕က်ရင္ေတာ႕ဘယ္လုိၿဖစ္မလဲေတာ႕မသိဘူး။

IDIOT-Ki said...

ဟုတ္ပ ၊ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္ ။
သူတို့ အတြင္းစိတ္အက်င့္စရိုက္ နဲ့ အဆင့္အတန္းကို ျပလိုက္တာပဲေပါ့။

အျပံဳးနဲ့ပဲ လမ္းခြဲၾကတာ ေကာင္းပါတယ္ ..
( ကိုေဇာ္ၾကီးေရာ.. ဘယ္ေတာ့ ျပန္မွာလည္း ၊ ျပန္ခါနီးေျပာ ေနာ္ .. ျပံဳးပန္းတစ္ရာ ဝမ္းနွဳတ္ေဆးေလး ေပးမလို့ ပါ .. း))))


ဖြားကိ... (မစရင္ မေနနိုင္လို့ စ သြားသည္..)

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ဟုတ္ပါတယ္.. ဒီဘဝေလး တခဏ ေနရတုန္းမွာ အေကာင္းျမင္ဝါဒေလး လက္ကိုင္ထားျပီး ေတြ႕ရ ၾကံဳရသူေတြကို အျပံဳးနဲ႕ပဲ ဆက္ဆံတာ အေကာင္းဆံုးေပါ့..။ အဲဒီလို ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာေပါ့ေလ..။

sosegado said...

မျပည့္ေသာသူမ်ားလုိ႔ေျပာႏုိင္ပါတယ္၊
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးသတိရသြားပါတယ္၊
ေနာက္ဆုံး တရာေတာ္ဘုရားကေျပာတယ္၊
“အစားထုိးလုိ႔မရတဲ့သူ” ေတြဟာ အဲလုိဘယ္ေတာ့မွ မျပဳမႈဘူးတဲ့။

ေန၀သန္ said...

မာန္မာန အာဃာတဆိုတာ မထားအပ္သလို လက္တုန္႕ျပန္မႈဆိုတာလည္း မလုပ္သင့္ပါဘူး.... အျပံဳးနဲ႕လမ္းခြဲတာ အေကာင္းဆံုးပဲေပါ့..


ခင္မင္လ်က္
ေန၀ႆန္

အၿဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ကိုေဇာ္ ခ်ၿပသြားတဲ႔ “အထြက္ခတ္” အေႀကာင္းေလးကို အရမ္းသေဘာက်မိပါတယ္..။

အသင္းအဖြဲ႕(အုပ္စုလိုက္)နဲ႕ လုပ္ရတဲ႔ ေနရာေတြမွာ ဒီလိုအၿဖစ္မ်ိဳးေတြနဲ႕ အၿမဲႀကံဳေတြ႕ေနရတာပါပဲ...။

က်မရဲ႕ အလုပ္ထဲမွာလည္း အဲဒီလိုလူေတြကို
ခနခနေတြ႕ေနရပါတယ္...။

တရားမရွိတာပဲလား... တရားမသိတာပဲလားေတာ႔ မသိဘူး၊ မိမိနာမည္ေကာင္းရဖို႕ အတြက္ (မိမိနာမည္ က်န္ခဲ႕ဖို႕အတြက္)ဘဝတူေတြရဲ႕ လည္မ်ိဳကိုနင္းၿပီး တစ္ကိုယ္ထဲ ထိပ္ဆံုးကိုတက္ ...
“ငါ မရွိရင္ မၿဖစ္ဘူး” ဆိုတဲ႔ (မၿပည္႕ဝတဲ႔စိတ္)အေတြးမ်ိဳး ေသြးနားထင္ေရာက္သြားလို႕ကေတာ႔ အဲဒီလူနဲ႕ေဝးေဝးသာ ေနေပေတာ႔ပဲ..။
(အရူးနားေနရင္ အႏၱရာယ္မ်ားလို႕ပါ)..။

အလုပ္“စ”ဝင္ကာစတုန္းက ပံုစံနဲ႕ အလုပ္ထြက္ကာနီးအခ်ိန္မွာ ေၿပာင္းလဲသြားတဲ႔ ၿပဳမူပံုေတြကေတာ႔ ကိုေဇာ္ေရးၿပသြားသလိုပါပဲ..။
အင္း... အထြက္ခတ္ ခတ္ႀကသူမ်ားကေတာ႔ ေနရာတိုင္းမွာရွိႀကတာပါပဲလား....

ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႕လမ္း သူသြားႀကပါလိမ္႔မယ္...
ကိုေဇာ္ရဲ႕ခံစားခ်က္ေလးကို ထပ္တူခံစားသြားပါတယ္...
ဒီပို႕စ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးးးးးးးးးးးးးး

mstint said...

မိမိပတ္ဝန္းက်င္မွ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေပၚမူတည္ၿပီး ေရးသားထားတဲ့ ျဖစ္သင့္ မျဖစ္သင့္ ပညာေပး သခၤန္းစာကိုဖတ္သြားၿပီး "အၿပံဳးမ်ားႏွင့္လမ္းခြဲျခင္း" ေခါင္းစဥ္ရဲ႕ အနက္အဓိပၸယ္ကို သေဘာေပါက္သြားပါတယ္ ကိုေဇာ္ေရ။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

PPT said...

ကိုေဇာ္ေရးတဲ့ အျပံဳးမ်ားႏွင့္လမ္းခြဲျခင္းကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ အရင္ကဖတ္ဖူးတဲ့ အရာရွိနွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သတိရမိတယ္ ဘာသာေရးစာအုပ္တစ္အုပ္ကပါ အေၾကာင္းအရာေတာ့အေသးစိတ္မေရးတတ္ဘူး သေဘာေလးေျပာျပမယ္ေနာ္
ၿမိဳ႔တစ္ၿမိဳ႔က ဦးစီးမွဴးလိုရာထူးေပါ့ ဦးစီးမွဴးဆိုေတာ့ ေနစရာအိမ္ေတြက အစိုးရကေပးတယ္ေလ ပထမအရာရွိက သူတျခားၿမိဳ႔ကိုအလုပ္ေျပာင္းရမယ္ဆိုလည္း သိေရာ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ အကုန္ရပ္လိုက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနလိုက္ေတာ့တာတဲ့ သူ႔ေနာက္မွေျပာင္းလာတဲ့ အရာရွိကေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ အရာရွိတဲ့ သူေျပာင္းရမယ္လည္းသိေရာ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြကို အကုန္လက္စသတ္ စာရင္းေတြလည္း အေသးစိတ္ ရွင္းလင္းေပး ေနာက္ဆံုး အစိုးရကေပးတဲ့ ေနစရာအိမ္ကိုေတာင္ ေဆးအသစ္သုတ္ ပန္းပင္ေတြဘာေတြစိုက္ၿပီးေတာင္ အလွဆင္ေပးခဲ့ေသးဆိုပဲ
ေနာက္ေတာ့ ဒီအရာရွိနွစ္ဦး အနာဂတ္မွာ ဘယ္လိုလဲဆိုတာ သိခ်င္တဲ့လူကစံုစမ္းလိုက္ေတာ့ ပထမအရာရွိကေတာ့ ပင္စင္ယူတဲ့အထိ အဲဒီအတိုင္းပဲတဲ့ ေနာက္ေရာက္လာမယ့္လူအတြက္ စဥ္းစားၿပီး အကုန္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အရာရွိ ကေတာ့ ရာထူးအဆင့္ဆင့္တိုးၿပီး အဆင္ေျပသြားသတဲ့ အဲဒီအေၾကာင္းဖတ္ရတာက ဘာသာေရးစာအုပ္မွာဆိုေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔ အဓိကေရးထားတာေပါ့
ကိုေဇာ္ေရးထားတာဖတ္ရေတာ့ ျပန္သတိရသြားလို႔ပါ ကိုေဇာ္ပတ္၀န္းက်င္မွာေရာ ဒုတိယအရာရွိလို လူမ်ဳိးရွိသလား သိခ်င္လို႔ပါ အဲလို အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ယွဥ္ေရးရင္ ပိုေကာင္းမလားလို႔ပါ ဆရာလုပ္တာ မဟုတ္ရပါဘူးေနာ္ ကိုေဇာ္ေရးတာေတြဖတ္ရတာ ဗဟုသုတလည္း အမ်ားၾကီး တိုးပါတယ္ အလုပ္ထဲမွာလည္း စိတ္ညစ္တာေတြ ေျပေလ်ာ့သြားလို႔ပါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္

ေႏြမင္းလြင္ said...

ဗဟုသုတေတြ မွ်ေ၀ေပးၾကတဲ့ကိုေဇာ္ နဲ႔အတူဘေလာ့ဂါ အားလံုးကို ဒီေနရာကေနႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ့ၾကပါေစ

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အေတြးေရာ ...အေရးပါ ခ်ၿပတင္ၿပပံုေလး အားက်မိပါတယ္အကို... ဗဟုသုတေတြ အတြက္ ေက်းဇူးပါအကို...။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ.

ahphyulay said...

အင္း..
ကိုေဇာ္ေရ ..၊
ဒီလိုလူေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ ေတြ ့ခဲ ့
ၿပီးပါၿပီ။ “ ငါ ” အစြဲ သိပ္ၾကီးတဲ ့လူတန္းစား
ေတြပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္ေလ..၊ သူတို ့
ဘယ္ေတာ ့မွ ေရွ ႔ကို ေရာက္လာႏိုင္မယ္မဟုတ္
ဖူးလို ့၊ သူမ်ားအတြက္ ၿပန္ၾကည္ ့မွ သူမ်ားက
ကိုယ့္ကို ၿပန္ၾကည္ ့ေတာ ့ ကိုယ္က သူတို ့ေရွ ႔
ေရာက္ရတာပါပဲ။ ခက္တာက ကြ်န္ေတာ္တို ့
ဗမာေတြကလဲ အင္း.. လူနည္းစု ပဲ ၿဖစ္မွာပါဗ်ာ။

Anonymous said...

က်ေနာ္ၾကျပန္ေတာ့ အလုပ္ေပၚမွာ
ဘယ္လိုမွ စိတ္မထားဘူး။ စိတ္ေကာင္းထားျပီး
လုပ္ေပးတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ သူေဌးေျပာတဲ့
စကားေတြကို နားေထာင္ရေတာ့ စိတ္ပ်က္တယ္။
ကိုယ္စိတ္က အဲ့လိုစိတ္မရွိတာ ကိုယ္ပဲ သိတယ္။
မင္းကိုမင္း အရမ္းေတာ္ေနျပီလား။
မင္းမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးလို႔ မင္းထင္ေနတာလား။
ဒါမ်ိဳးေတြ ၾကားရေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။
ကိုယ္ေတြက ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္မွာ
အလုပ္လာလုပ္ေနရတာ။ အဲလိုေျပာျပီးတိုင္း က်ေနာ္ သူကို စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ ခက္တန္တန္ပဲ ေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ မၾကိဳက္မွန္းသိလို႔လာေတာ့ မသိဘူး ေနာက္ပိုင္း
မေျပာေတာ့ဘူး။

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ စကားၾကံုလို႕ ေျပာမိတာပါ။

ခင္မင္လွ်က္
ရီနိုမာန္

ခႏြဲ said...

အၿပံဳးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တာကိုပဲ ႀကိဳက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ အဲလိုေလးေတြ ေတြ႔ဖူးတယ္။

မင္းဧရာ said...

ကိုေဇာ္....ဒီပို႔စ္ေလးက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္သင့္တဲ့ ပို႔စ္ ေလးပါ။

လရိပ္အိမ္ said...

အဲလိုၾကီးေတာ့လမ္းမခြဲခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္ကလုပ္ေပးႏိုင္သေလာက္လုပ္ေပးခ်င္တယ္။

ခ်င္းကေလး said...

(How sweet Yr Post) ! အရမ္းေကာင္းတဲ့အေရးအသားရယ္၊ လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အေျခအေနအမ်ားစုရယ္ တစ္ခါတည္းေပၚလာေအာင္ဖမ္းစားလိုက္တယ္ဗ်ာ.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကိုေဇာ္. ဒါေၾကာင့္လဲဘေလာ့ေလာကမွာ နာမည္ၾကီးေနတာကိုး......

ေဆြေလးမြန္ said...

ဘာပဲလုပ္လုပ္ တာ၀န္ေက်စြာနဲ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ခ်င္တယ္။ အမုန္းနဲ႕ေတာ႕ လမ္းမခြဲခ်င္ပါေလ...

စံပယ္ခ်ိဳ said...

ၿဖစ္ရပ္ ၁ ၂ ၃ ၄ အားလုံးမေကာင္းပါဘူးေနာ္
၁ ထဲကလူေတြကုိဆုိကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ရမွာ ကုိမလုိပါဘူးကုိယ္႔လိပ္ၿပာကုိသန္႔ေနတာ
ကုိလဲအ့ံၾသမိပါတယ္။ facebook မွာေရးတယ္ဆုိတဲ႔စာသားေလးကုိအရမ္း သေဘာက်မိပါတယ္။
ဒုိင္ႏူိေဆာ သားေပါက္ေပးမယ္ေၿပာထားတာ
အေၾကြးရွိတယ္ေနာ္....ဂတိ...

မိုးခါး said...

ကိုေဇာ္ေရ
ဒီပို႕စ္ကို တင္ျပီးခ်င္းကလည္း ဖတ္ျပီးျပီ
ခုလည္း ထပ္လာျပန္ျပီ
ေျပာစရာမ်ားလို႕ ဘယ္က စေျပာရမွန္းမသိဘူး ျဖစ္ေနတာ
ေတြ႕ဘူးပါတယ္ .. အဲလိုလူေတြေရာ အဲလိုမဟုတ္တဲ့လူေတြေရာ
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ေစတနာကိုယ္အက်ိဳးေပးျပီး ကိုယ့္လမ္းကိုေလွ်ာက္ၾကရတာပါပဲ
အခ်င္းခ်င္း ဆံုေတြ႕ခ်ိန္မွာ တေယာက္ကိုတေယာက္ တန္ဖိုးထား ေလးစားျပီး လမ္းခြဲခ်ိန္ေရာက္ရင္လည္း စိတ္ရွင္းရွင္းနဲ႕ ေနာင္တမရပဲ ခြဲခြာႏုိင္ၾကဖို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္ .. (ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း သတိေပးလွ်က္ပါ) း)

မိုးယံ said...

ဟြန္....သူေျပာတဲ့ လူေတြထဲမွာ ငါလဲမပါဘူး။