မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


04 May 2011

19 ရင္ခုန္သံရဲ႕ တျခားတစ္ဘက္



သူငယ္ခ်င္း သီခ်င္းေရးဆရာက ေျပာတယ္။
အတိတ္ေတြကို ျပန္ေတြး
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ဗံုလိုတီးျပီး
အခ်စ္ကို တူးေဖာ္မိတဲ႔ ညတိုင္း
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးျဖစ္တယ္တဲ႔။

သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာက ေျပာတယ္။
အတိတ္ေတြကို ျပန္ႏူး
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ဗဟုိျပဳျပီး
အခ်စ္စာမ်က္ႏွာေတြကို ျပန္လွန္မိတိုင္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးျဖစ္သတဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္ . . .
အတိတ္ေတြကို ျပန္ဝါး
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို စာလိုစီျပီး
စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ခ်ေရးမိရင္. . .
ဒါ . . ဝတၳဳ  ျဖစ္ေလမလား။



ဒီေျမ ၊ ဒီေလ ၊ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ အေငြ႔အသက္ကို ထိေတြ႕ခြင့္ မရတာ အေတာ္ကို ၾကာခဲ႔ျပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္လဆိုရင္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေတာင္မွ ရွိေပေရာ့မည္။ ဒီေျမ ၊ ဒီေလ ၊ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ဝိညဥ္မ်ား ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းခဲ႔ဖူးသည္။

အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ရွိခဲ႔ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူမကို ခ်စ္တယ္ ဆိုတာထက္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ႔ ခံစားမႈကို ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ အနီးနား ပတ္ဝန္းက်င္က အားလံုး နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားၾကရဖူးသည္။ တစ္ခါတေလ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တဲ႔ ခ်စ္ျခင္းအတြက္ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာင္မွ ၾကားဝင္ကာ မနာလို ခံျပင္း ျဖစ္တတ္ၾကေသးသည္။

ျဖစ္မယ္ဆိုလည္း ျဖစ္စရာပါ။ အေပါင္းအသင္း အေပ်ာ္အပါးမ်ားေသာ ကၽြန္ေတာ္က သူမကို သိပ္ျပီး အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေပမဲ႔ သူမကေတာ့ သူမရဲ႕ အခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေက်ာင္းခ်ိန္ ေနာက္က်တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က အတန္းကို ကျပာကယာ လာလမ္း အတိုင္းက မလာဘဲ ျဖတ္လမ္းက လမ္းၾကံဳသလို လာမိတိုင္း လာရာလမ္းက ကၽြန္ေတာ္ မလာမခ်င္း ေစာင့္ေနတတ္တဲ႔ သူမကို ေမ့ေနတတ္သည္။ 

အတန္းထဲေရာက္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူမနဲ႔ အတူတူ ဘာလို႔ မလာတာလဲ လို႔ ေမးမွ သူမ ကၽြန္ေတာ္ လာေနက်လမ္းမွာ ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို သိရကာ ေစာင့္ေနတဲ႔ ေနရာမွာ သူမကို သြားေခၚရျမဲ ျဖစ္၏။ “ ေပါ့ေလ်ာ့မႈ ” လို႔ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြက စြပ္စြဲက်ေပမဲ႔ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ “ အေလးမထားမႈ ” လို႔ သတ္မွတ္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မသတ္မွတ္ဘဲ ထိုအရာကို သူမရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ မႈန္တိမႈန္ဝါး သာမာန္ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္သာ ထည့္သြင္းခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ သူမရဲ႕ အေလးစား ဂရုစိုက္ ေစာင့္ဆိုင္းတတ္မႈကို ဘာလို႔ သတိမထားမိရတာပါလိမ့္။



ကၽြန္ေတာ့္ ေမေမေျပာသလို ေဘာလံုး ဆိုရင္ အၾကီးျဖစ္ျဖစ္ အေသးျဖစ္ျဖစ္ ၊ လူမ်ားမ်ား နည္းနည္း ၊ အရြယ္တူတူ မတူတူ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြပ္၏။ လမ္းေဘးမွာ ကေလးေတြ ေကာ္ေဘာလံုးေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စီ ခြဲကန္ေနရာကေန တိုင္းနဲ႔ ျပည္နယ္ ပြဲေတြကို ေအာင္ဆန္းကြင္းထဲ အထိ ကၽြန္ေတာ္ မက္မက္ေမာေမာ ၾကည့္ခဲ႔၏။ ေဘာပြဲ တစ္ပြဲရဲ႕ ရင္ခုန္ရမႈကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ခဲ့။ ေသြးဆူရစ္မူးမႈကို ဘာနဲ႔မွ မတူညီခဲ့။

သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခ်ာခ်ိန္ေတြ အျပီး ၊ လက္ေတြ႕လုပ္အျပီး ၊ ကင္တင္းမွာ တစ္ခုခု စားျပီး ကားရပ္နားဝန္းမွာ ဖုန္တလံုးလံုး ျဖစ္ေနျပီ ဆိုရင္ ေသခ်ာျပီ ဟိုေကာင္ေတြ ၄ ေယာက္ေၾကး ဂိုးက်ဥ္း ကန္ေနၾကျပီ။

“ ဟိုနား သြားၾကည့္ရေအာင္ ေက ”

လို႔ ေျပာတိုင္း မ်က္လႊာခ်ျပ ၊ ေခါင္းျငိမ့္ကာ လိုက္ေလ်ာတတ္တဲ႔ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ပါလာျမဲ ျဖစ္၏။ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ တဖုန္းဖုန္း တဒိုင္းဒိုင္း ကန္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ နားေရာက္ရင္ ေတြ႕တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတိုင္းက . . . .

“ ကိုေဇာ္  . . . တစ္ေနရာ လူစားဝင္ကြာ။ ”

ဟု ဆိုကာ ေခၚျမဲ ၊ ဒီအခ်ိန္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေပၚက ဝတ္ထားတဲ႔ အက်ႌကို ခပ္သြက္သြက္ ခၽြတ္ျပီး စြပ္က်ယ္နဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ပါတတ္တဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုကို လဲကာ အသင္းသား ျဖစ္သြားျမဲ ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ေစာင့္ ၊ ဖိနပ္ေစာင့္ ၊ အဝတ္ထိန္းေတြ ျဖစ္သြားတတ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဂိုးတစ္ဂိုးသြင္းလိုက္ႏိုင္တိုင္း သူမကပါ ႏႈတ္ဖ်ားက “ ဂိုး ” လို႔ လက္ေျမႇာက္ကာ လိုက္ေအာ္တတ္ျပီး တားဆီးထားတဲ႔ တစ္ဖက္ အသင္းသားကို ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္ႏိုင္ျပီး ဂိုးသြင္းဖို႔ ျပင္လိုက္တိုင္း “ ကန္ ” ၊ “ ကန္ ”  ဆိုကာ ေဘးက အားမလို အားမရ ျဖစ္တတ္၏။ တစ္ဖက္ အသင္းသားကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးမွ အေနာက္က ဆြဲဆြဲ ၊ ေျခပဲ လွမ္းထိုးထိုး ကၽြန္ေတာ္ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားရင္ သူမပါ ေဘးက ၾကည့္ေနရာက လဲေတာ့မလို ျဖစ္ကာ ခႏၶာကိုယ္ေလး လိုက္ယိုင္ျပီး ဆူပုတ္ကာ ပြစိ ပြစိ နဲ႔ တစ္ဖက္ အသင္းသားေတြကို ေဝဖန္တတ္ေသး၏။

အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာလို႔ ေရဆာလာရင္ သူမ်ားေတြလို ကင္တင္းကို ေျပးေသာက္စရာ မလို ၊ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အဆင့္သင့္ ဝယ္ထားျပီး ျဖစ္၏။ သူမ ကမ္းေပးတဲ႔ ေရဗူးထဲက ေရကို ပိုက္ေလးနဲ႔ စုပ္ေသာက္ေနတုန္း ေခၽြးေတြနဲ႔ ေပပြေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာနဲ႔ လည္ပင္းတဝိုက္ကို တစ္ရွဴးႏွစ္ထပ္နဲ႔ သူမက ခပ္ဖြဖြ သုတ္ေပးျမဲ ျဖစ္၏။ ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ တစ္ၾကိမ္ ေဘာလံုးျပန္ကန္ဖို႔ အင္အားေတြ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျပန္လည္ ျပည့္ဝလာျမဲ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို အခုလို ျပန္ေတြးမိမွ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ ခံစားလာရ၏။

ႏိုင္ႏိုင္ ၊ ရံႈးရံႈး ေဘာလံုးပြဲ ျပီးလို႔ သန္႔စင္ခန္းမွာ ေျခလက္ေဆးျပီး ထြက္လာတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာ္ရစ္တာမွာ သူမက ထိုင္ကာ သူမ လြယ္အိတ္ထဲမွာ အဆင္သင့္ ေဆာင္ထားတဲ႔ ပလာစတာေလးေတြကို ကိုင္ကာ ပရုတ္ဆီဗူးေလးနဲ႔   အသင့္ေစာင့္ေနျမဲ ျဖစ္၏။

“ ဒီေလာက္ကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေကရဲ႕ ”

လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနေပမဲ႔ . . . .

“ ကြန္ကရစ္ အခင္းေပၚမွာ ေျခဗလာနဲ႔ ကန္တာကို ေျခေထာက္အစြန္းေတြ ပြန္းကုန္ျပီေလ ၊ ၾကည့္ပါလား။ ဒါကို ေဆးလိမ္းျပီး ပလာစတာ မကပ္ထားရင္ အနာထဲ ပိုးဝင္ျပီး အနာရင္းမွာေပါ႔။ ”

လို႔ ဆိုကာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပရုတ္ဆီလိမ္းကာ ပလာစတာ ကပ္ေပးျမဲ ျဖစ္၏။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ သူမရဲ႕ ဆံေကသာ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြက သူမ ပုခံုးထက္မွ ဝဲက်ေနတတ္၏။ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခေထာက္က ပြန္းရာ ပဲ႔ရာေတြကို ထပ္ၾကည့္ကာ ပလာစတာ အသစ္လဲေပးျပီး ေဆးထည့္ေပးဦးမယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳတင္ သိေနခဲ႔ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႔မ်ား သူမရဲ႕ ဂရုစိုက္ စိုးရိမ္တတ္မႈေတြကို သတိမထားခဲ႔မိပါလိမ့္။ နီးေနလြန္းလို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ခဲ႔တာလား။ ဒါေၾကာင့္ မျမင္လြန္းခဲ႔လို႔ပဲ ေဝးသြားခဲ႔ရတာလား။



အသက္မက
လက္ဖက္မက
ခ်စ္ရပါ၏ . . . ဂိြ

ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္က သူမကုိ ေနာက္္ေျပာင္ကာ သမိန္ေပါသြပ္ စာအုပ္ထဲက ကဗ်ာေတြ ေရးေပးရင္ သူက တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ျပီး . . .

“ ကိုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေပါက္ကရ ေရးတတ္တယ္။ ”

လို႔ ေျပာသလို . . . .

၁ ၊ ၂ ၊ ၃ ၊ ၄ . . . .
၁၅၀၀ ျပည့္မွ ခ်စ္ၾကေၾကး ဆိုရင္ . . .
ခရီးေဝးပါတယ္ ခ်စ္သူရယ္။
အခ်စ္မွာ ကိန္းဂဏာန္း မရွိဘူး။

ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရးေပးရင္လည္း သူမက ေသခ်ာ အသံထြက္ဖတ္ျပီး . . .

“ ကိုက အခ်စ္မွာ ကိန္းဂဏာန္း မရွိဘူး ဆိုေပမဲ႔ ေကကေတာ့ ကိန္းဂဏာန္း ရွိတယ္။ ကိုနဲ႔ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရတဲ႔ ေနရက္ေတြ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ တစ္ေန႔တျခား ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ ျပီးေတာ့ ကို႕ကို ကိန္းဂဏာန္း အရ ဆိုရင္ ထပ္တိုးႏႈန္းနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္လာတယ္။ ”

လို႔ ဆိုတတ္၏။

သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းပါဘူး ၊
ကၽြန္ေတာ္က အတၱ ရပ္ဝန္းမွာ . . .
အနတၱ ခပ္သန္႔သန္႔ပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာကိုး။

အဲဒီလို တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ရင့္ရင့္ ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္ခဲ႔ရင္လည္း သူမက အထပ္ထပ္ဖတ္ကာ . . . .

“ ေက သေဘာမေပါက္ဘူး ကိုရယ္ ၊ ဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲ။ ကိုကေရာ ဘာလို႔ အနတၱ ခပ္သန္႔သန္႔ ျဖစ္ခ်င္ရတာလဲ။ ”

လို႔ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပစ္ကင္းတဲ႔ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ေမးတတ္ေသး၏။ သူမကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ေျပာဆို ရွင္းျပျပီးရင္ သူမက မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေတြနဲ႔ . . . .

“ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေရးတဲ႔ စာေတြ ကဗ်ာေတြ အားလံုးကို ခ်စ္တယ္ ၊ ၾကိဳက္တယ္။ ကို ဘာပဲ ေရးေရး ေကကေတာ့ ကိုေရးသမွ် သိမ္းထားမွာပဲ။ ”

လို႔ ဆိုကာ သူမရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ၾကားထဲမွာ ေန႔စြဲနဲ႔ အတူ သိမ္းထားလိုက္ျမဲ ျဖစ္၏။ ဒီလို သူက ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ အမွတ္တရ သတိတရ ရွိေနေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လြန္႔လြန္လြန္းစြာ သူမရဲ႕ ေမြးေန႔ကိုေတာင္မွ ေမ့ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ မွတ္မထားတာ မဟုတ္ေပမဲ႔ သူမနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ အမွတ္မရမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ အခုလို ေဝးသြားမွ အျပစ္တင္ရမယ္မွန္း ေသခ်ာစြာ သိရပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႔မ်ား သူမရဲ႕ ဂရုစိုက္တတ္မႈ နဲ႔ အမွတ္တရေတြကို အေရးတယူ မရွိခဲ႔တာပါလိမ့္။ သူမကိုေရာ ဘာလို႔ ဂရုမစိုက္မိတာပါလိမ့္။



သူမကို ကၽြန္ေတာ္က “ ေက ” လို႔ပဲ အတိုေကာက္ ေခၚေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး သူမကို ရင္းႏီွးခဲ့ရတဲ႔ သူ အားလံုးကလည္း “ ေက ” လို႔ပဲ ေခၚၾကပါေတာ့၏။ အရင္ကတည္းက သူမနဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ႔တဲ႔ သူမ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ သူမကို “ ေကခိုင္ ” လို႔ ေခၚၾကပါ၏။ ဒါေပမဲ႔ သူမ နာမည္က ေလးလံုးပါေသာ နာမည္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမရဲ႕ အိမ္ကလည္း သူမကို “ ေကခိုင္ ” လို႔သာ ေခၚပါသည္။

တစ္ခါတေလ ေက်ာင္းသားကဒ္ ေဝေသာ အခါ ၊ လက္ေတြ႕စာေမးပြဲမွ အေျဖလႊာေတြ ျပန္လာေပးေသာ အခါမွာ အတန္းထဲမွာ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ရွိမေနတတ္တဲ႔  ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေျဖလႊာကို သူမကပဲ ယူထားလိုက္ေလ့ ရွိျပီး ၁၀ ၾကိမ္ တစ္ၾကိမ္မွ် တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ နာမည္ေခၚကာ ယူထားရမဲ႔ စာရြက္စာတန္းေတြ ဆိုရင္ သူမရဲ႕ ေလးလံုးတြဲ နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္က နားမယဥ္စြာဘဲ မၾကားမိလုိက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ယူမထားလိုက္မိခဲ႔ပါ။

ဒီအခါမွာ အျပင္က ျပန္လာတဲ့ သူမနဲ႔ အေပါင္းအေဖာ္ေတြက ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဝေဝဝါးဝါး ျဖစ္သြားေလ့ ရွိသည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူမနာမည္ ေလးလံုး အျပည့္အစံုကို နားမယဥ္ခဲ့ျခင္းပါပဲ။ သူမကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလို စားပြဲေရွ႕က ဆရာဆီက နာမည္ေျပာကာ သြားထုတ္ယူလိုက္ေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ပြစိ ပြစိလို႔ မျပီးႏိုင္ခဲ့ပါ။

“ ကိုယ့္ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ နာမည္ကို မက်က္မိရဘူးရယ္ လို႔ကြာ။ ”

“ ေအးေလ. . . ဒီနာမည္ေလးေတာင္မွ မမွတ္မိဘူးတဲ့ ၊ အံ့ပါရဲ႕ဟယ္. .  ”

ဒီလို ေဝဖန္ေပမဲ႔ သူမကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလိုဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ကာကြယ္ ေျပာဆိုတတ္ပါသည္။

“ ေၾသာ္. .  . နင္တို႔ကလည္း ကိုက ငါ့ကို “ ေက ” လို႔ပဲ ေခၚေနၾက ဆိုေတာ့ နာမည္အရင္းနဲ႔ စိမ္းေနလို႔ပါ။ အဓိက က နာမည္ကို ခ်စ္တာမွ မဟုတ္တာ လူကို ခ်စ္တာ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ကို ”

လို႔ ကာကြယ္ ေျပာဆိုတတ္ေပမ႔ဲ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျပစ္ရွိသူ တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရယ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဆိုရင္လည္း ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ နားမယဥ္ဘဲ သူ႕နာမည္ကို ေမ့ေနခဲ့မိတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီလို သူမ အေပၚမွာ ထိုကဲ႔သို႔ အေလးမထားမိသလို ျဖစ္ေနတတ္ပါေသးသည္။ ဒါေပမဲ႔လည္း သူမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚမွာ တစ္ခါမွ မပ်က္မကြက္ အရာရာမွာ သတိတရ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ တမင္ လုပ္တာ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ အုတ္ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားမွာ ေလေျပတိုး သလို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ဖာသိဖာသာ ျဖတ္သန္းသြားမိယံုပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႔မ်ား သူမအေပၚမွာ ဂရုမစုိက္မိ ၊ အေလးမထားမိသလို ျဖစ္ခဲ႔တာပါလိမ့္။



ကၽြန္ေတာ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေသခ်ာ ျပန္လည္ ျခံဳငံုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀ ႏွစ္ဆိုေသာ အတိုင္းအတာဟာ ဘာမွ မဟုတ္သလိုဘဲ ကုန္ဆံုးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ဒဂံုတကၠသိုလ္ရဲ႕ ပင္လယ္ကဗီြးပင္ေတြကလည္း အရင္က ၁၀ ႏွစ္ထက္ နည္းနည္းမွ်သာ ပိုမို ျမင့္မားလာခဲ့သည္။ အရင္က အရိပ္ရေအာင္ ဆိုျပီး စိုက္ထားခဲ႔ေသာ အပင္ၾကီးမ်ားမွာ အခုေတာ့ အခက္အလက္ စံုျပီး ေနေရာင္ကို အံတုေပးေနႏိုင္ခ့ဲျပီ။

ကင္တင္းေတြကေတာ့ ေနရာအႏွံ႔မွာ ပိုလို႔ပင္ မ်ားလာခဲ႔ျပီ။ အေဆာင္ ( ၃၇ ) ဆိုတဲ႔ ရူပေဗဒ အေဆာင္ ကေတာ့ အရင္က ေက်ာင္းေဆာင္ အသစ္ ျဖစ္ေပမဲ႔ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သခ်ၤာေဆာင္က ေနာက္မွ ေဆာက္တာဆုိေတာ့ သခ်ၤာေဆာင္ေလာက္ မသစ္ေတာ့ျပီ။ အရင္ကေတာ့ သခ်ၤာေဆာင္ ဆိုတာ ရိုးရိုး ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ေတြသာ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ ေလးထပ္ေဆာင္ ဆိုလို႔ ရူပေဗဒေဆာင္က ပထမဦးဆံုး ျဖစ္၏။ ေနာက္ေတာ့မွ ရုကၡေဗဒ နဲ႔ သတၱေဗဒေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာခဲ့တာ ျဖစ္၏။

သခ်ၤာေလးထပ္ေဆာင္ၾကီး ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာ မရွိေတာ့ပါ။ ဒီမတိုင္ခင္မွာေတာ့ ရူပေဗဒက ငါတို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ရူပေဗဒ ဆိုသလိုပဲ “ ရူပါ ” ကလည္း အေတာ္ ျဖဴးသကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းကလည္း ခပ္ျမင့္ျမင့္ထားတာ ဆိုျပီး သခ်ၤာမွ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ အျမဲေနာက္ေလ့ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ၊ ေကေရာဟာ ရူပေဗဒ ေက်ာင္းသားေတြေပမဲ့ သခ်ၤာေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔သာ ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကပါသည္။ လက္ေတြ႔ခ်ိန္ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရူပေဗဒ ေဆာင္မွ ရွာမေနနဲ႔ ၊ မရွိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သခ်ၤာေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေရာက္ေနျပီ။ သူတို႔ က်ဴတိုရီရယ္ ရွိေနရင္ သခ်ၤာေဆာင္ ကင္တင္းမွာ ေက န႔ဲ ကၽြန္ေတာ္ စားေသာက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေစာင့္ေနၾကမည္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ က်ဴတိုရီရယ္ ျပီးရင္ ကင္တင္းမွာ ပြက္ေလာညံေနမည္။ ေဘာလံုးခ်ိန္းကန္ဖို႔ ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလး လြယ္ကာ သြားမည္။ ေက့ကို လိုက္မပို႔ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းကားနဲ႔ ျပန္ဖို႔ ေျပာမည္။  ျပီးရင္ေတာ့ ေခၽြးသံ တရြဲရြဲ ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလံုး ကန္ေနဦးမည္။

ဒီလိုညေနေစာင္း ေဘာလံုးခ်ိန္းကန္ရင္ ေနာက္က်တတ္လို႔ ေကကေတာ့ ေစာင့္မေနႏိုင္ေတာ့ ဒါဆိုရင္ . . .

“ ကို ေျခေထာက္ေတြ ပြန္းကုန္ ခိုက္မိကုန္မယ္ေနာ္ ၊ သတိထားဦး ”

ဟု စုိးရိမ္ တၾကီး လွမ္းေျပာလိမ့္ဦးမည္။

“ ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်ားးးးးးးးးးး ”

လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေျပာကာ ေက့ကို လက္ျပျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားကြင္းရွိရာကို လွမ္းသြားျဖစ္မည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေက ဘယ္လို ေက်ာင္းကားနဲ႔ျပန္သြားတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိမည္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြက ေဘာလံုးဆီမွာသာ ရွိေနမည္။

ကၽြန္ေတာ္ သူမကို တကယ္ကိုပဲ ဂရုတစိုက္ မရွိခဲ့မိဘူးလား။ အခု ေနခ်ိန္မွာ ဒါေတြက ေႏွာင္းေနာင္တေတြ ျဖစ္ေနမိတာလား။ သူမရဲ႕ ဂရုတစိုက္ ရွိမႈေတြကို ျပန္လည္ ေတာင့္တာေနမိတာလား ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ပါ။



“ ကိုေဇာ္. . . ”

“ - - - - - - ”

“ ေဟ့ေကာင္ . . . ကိုေဇာ္ ”

နားနားကပ္ကာ ဒုတိယအၾကိမ္ ေခၚလိုက္မွ ကၽြန္ေတာ္ အသိဝင္လာေတာ့၏။

“ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ သေဘာက်ျပီး မ်က္ႏွာၾကီးက ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ”

“ ေၾသာ္ . . . လြန္ခဲ့တဲ႔ ၁၀ ႏွစ္က အခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရေနတာပါ။ အတိတ္ေတြကို စားျမံ့ဳျပန္ေနတယ္ လို႔ ဆိုပါေတာ့။ ”

ဒီသူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ရွားရွားပါးပါး ဓါတုေဗဒကို တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္သြားသူ ျဖစ္၏။ ရူပေဗဒ နဲ႔ သခ်ၤာမွာသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားေသာေၾကာင့္ ဓါတုေဗဒေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပ္မေရာက္ျဖစ္။ အခုေတာ့ မေရာက္တာ ၾကာျပီ ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းေျမဝန္းကို လိုက္လည္ဖို႔ သူက ဖိတ္ေခၚျခင္း ျဖစ္၏။ သူကေတာ့ အခု ဓါတုေဗဒေဆာင္မွာ ဆရာ ျပန္ျဖစ္ေနေလျပီ။

“ အတိတ္ကို ျပန္ဝါးမိတဲ့ လူေတြက ပထမဦးဆံုး ၾကည္ႏူးစရာေတြကို အရင္ သတိရတတ္တယ္တဲ႔။ ျပီးမွ တေျဖးေျဖး ေၾကကြဲစရာေတြ ပါလာတတ္တယ္ ဆိုပဲ။ ”

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ထူးဆန္းသလို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္ျပီး . . . .

“ ဟာ . . . တယ္ဟုတ္ပါလား ငါ့ေကာင္ၾကီး။ ငါနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္တဲ႔ ၁၀ ႏွစ္ အေတာအတြင္းမွာ အေတာ္ကို တိုးတတ္လာတာပဲ။ စာေတြ ေပေတြ ေတာ္ေတာ္ လိုက္ဖတ္ျဖစ္ပံု ရတယ္။ ”

“ ဟဲဟဲ . . . ဒါေပါ႔ကြ ”

“ ဒါဆို လုပ္စမ္းပါဦး။ ခုနက ငါ ဘာအတိတ္ေတြကို စားျမံဳ့ျပန္မိေနမယ္ လို႔ ထင္လဲ။ ”

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြးေတြးဆဆ ၾကည့္ရင္း . . .

“ ငါ ထင္တာ မမွားဘူး ဆိုရင္ေတာ့ မင္းနဲ႔ ပထမႏွစ္ေရာ ၊ ဒုတိယႏွစ္ေရာ တြဲျဖစ္ခဲ့တဲ႔ မင္းရဲ႕ ေကာင္မေလးကို ျပန္သတိရေနတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ”

“ - - - - - - ”

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ဘာစကားမွ မျပန္ႏိုင္ဘဲ ဆြံအလ်က္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ႏွင့္ပင္ ယိုင္ထြက္သြား၏။ ဒူးက ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အားကို မခံႏိုင္သလို အံ့ၾသမႈက ခ်ဥ္ဆီေတြကို ရုတ္တရက္ အားနည္းသြားေစသည္။

“ ဟုတ္ရဲ႕လားကြ။ ”

“ အစစ္ပဲကြာ။ ငါ ခုနက မင္း စာသင္ခန္းထဲ ဝင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ငါ ေက်ာင္းဝန္းထဲကို အေဆာင္အေပၚထပ္က ၾကည့္ေနရင္း အတိတ္က သတိရစရာေတြ အားလံုးကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ မလိမ္တမ္း ေျပာရရင္ သူနဲ႔ အေၾကာင္းေတြကို အမ်ားဆံုး ျပန္သတိရေနမိတယ္။ ”

“ ေၾသာ္. . . ဒါကလည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္ကြာ။ ဒါနဲ႔ . . .မင္းေကာင္မေလး နာမည္က  . . .အင္း . . .အဲ . . “ ေက ” လား မသိ . . . အဲ . . . ဟုတ္တယ္။ ဘာတဲ့ . . .“ ေကခိုင္ ” ဆိုလားေနာ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ”

“ ဟုတ္တယ္။ မင္းေတာင္မွ မွတ္မိသားပဲ။ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္မွ ၾကာခဲ့့ျပီကို မင္းေတာင္မွ သူ႕ကို သတိတရ ရွိေနခဲ့ေသးတာပဲ။ ”

ဒီေတာ့ သူက ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ ခါျပ၏။

“ ဒီလို မဟုတ္ဘူးကြ။ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ မာစတာ ထပ္တက္ျပီး ေက်ာင္းမွာ ဆရာျပန္လုပ္တဲ႔ အထဲမွာ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ၆ ေယာက္ေလာက္ ေက်ာင္းမွာ ရွိတယ္ေလ။ မင္းက ေက်ာင္းနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားလို႔ မသိတာ ေနမယ္။ ”

“ ဟုတ္လား . . မင္း အျပင္ ဘယ္သူေတြ ေက်ာင္းမွာ ဆရာ ျပန္လုပ္ေနတာလဲ။ ”

“ သန္႔ဇင္ ၊ ေက်ာ္ဝင္းလိႈင္ ၊ ယုဇန ၊ ျမင့္မိုရ္ထြန္း ၊ ေအမီထြန္းျမတ္ ၊ ယုယုေအး ၊ သူတို႔နဲ႔ကေတာ့ ငါနဲ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့ အဆက္အသြယ္ ရွိေတာ့ သူတို႔ ေက်ာင္းမွာ ဆရာ ျပန္လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ငါ သိတယ္ကြ။ မင္း ေကာင္မေလးနဲ႔ကေတာ့ မင္းနဲ႔ ဆံုမွ သူ႕ကို တဆင့္သိရတာ ဆိုေတာ့ မ်က္မွန္းပဲ တန္းမိတာ သိပ္ျပီးေတာ့ မခင္ဘူးေလ။ ေအး . . .အခု သူကလည္း ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ ျပန္လုပ္ေနတယ္။ ”

“ ေဟ . . .တကယ္လား။ ”

ရုတ္တရက္ ဝမ္းသာသြားမႈက အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားသည္။

“ တ. . . .တကယ္ . . . .တကယ္ ေျပာတာလား ေဟ့ေကာင္ ”

“ ဟ . . . တကယ္ေပါ႔ကြ။ ဒါေပမဲ႔ သူနဲ႔ငါက သူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ သူ ဆရာမျပန္လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ရုတ္တရက္ မသိဘူးကြ။ ျပီးေတာ့ ရူပေဗဒ နဲ႔ ဓါတုေဗဒ ဆိုတာကကလည္း ပထမႏွစ္ေလာက္ပဲ အဆက္အဆံက ရွိေတာ့ သတိမထားမိသလို မၾကံဳမိ ၊ မဆံုမၾကဘူးေပါ႔။ ေနာက္မွ မင္းတို႔ အေဆာင္မွာ ဆရာျပန္လုပ္ေနတဲ႔ သန္႔ဇင္ ဆီကို သြားလည္ေတာ့မွ “ ေက့ ” ကို ျပန္ေတြ႕မိတာ။ ”

“ ေၾသာ္ . . . ”

“ ငါလည္း ေသခ်ာေအာင္ သန္႔ဇင္ကို ေမးလိုက္ေတာ့ သန္႔ဇင္က ဟုတ္တယ္ . . . ဒါ ကိုေဇာ့္ ေကာင္မေလးပဲ လို႔ ေျဖေတာ့မွ ငါလည္း ေသခ်ာျပီလို႔ မွတ္ထားလိုက္မိတာ။ မင္းကလည္း ေက်ာင္းကေန ထြက္သြားျပီးကတည္းက လံုးဝ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားတာကိုး။ ”

“ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ကြာ။ ငါကလည္း ငါပဲ. . . ။ ဒါနဲ႔ . . . သူကေရာ ငါ့ကို အရင္လို သတိရေနပါဦးမလား မသိဘူး။ ဘာေတြမ်ား ေျပာင္းလဲ ကုန္ျပီလဲ မသိဘူး။ ”

“ ဟ . . ဒါကေတာ့ကြာ။ မင္းေတာင္မွ အရင္က ပိန္ေညာင္ေညာင္ ငါးေဖာင္ရိုးကေန အခုေတာ့ ဗိုက္ပူပူနဲ႔ အဆီပိတ္ေနတဲ့ လူၾကီး ျဖစ္လာေသးတာပဲေလ။ သူလည္း ေျပာင္းလဲမႈေတာ့ ရွိမွာေပါ႔။ ”

“ ဟဟဟဟဟ . . . ေခြးေကာင္ ၊ ငါ့ကိုမ်ား ဗိုက္ပူသေဘး ၊ အဆီပိတ္သေလးနဲ႔။ ”

“ မဟုတ္လုိ႔လား . . . . ဟားဟား . . ”

“ ငါ့ကိုပဲ လာမေျပာနဲ႔။ မင္းကေရာ . . . ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ဦးေလ . . . မည္းမည္းလံုးလံုးၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ ”

“ ေၾသာ္. . . ဒါကေတာ့ ဒဂံုေနက ျပင္းတယ္ေလကြာ။ ဒီေလာက္ေတာ့ မည္းမွာေပါ႔ . . . ဟဲဟဲ . . ”

“ ဟား . . . ဟား . . . ဟား . . . ”

ႏွစ္ေယာက္ စလံုးရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာသံ ခပ္အုပ္အုပ္က ဓါတုေဗဒရဲ႕ အေဆာင္ ေပၚတီကို ေအာက္မွာ ျပန္႔ႏွံ႔ေနခဲ့၏။ ခဏေနေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ရယ္ေနတာကို ရပ္ကာ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္သည္။

“ ငါ . . . ရူပေဗဒေဆာင္ကို သြားခ်င္တယ္ကြာ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ကို ငါ သြားေတြ႕ခ်င္တယ္။ ”

“ အင္း . . သြားေလ။ ငါလည္း အခု အားေနတာပဲ။ သြားစို႔ . . ”

ဓါတုေဗဒေဆာင္ကေန ရူပေဗဒေဆာင္ကို ေျခဦးတည့္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္က ခပ္ျပင္းျပင္း ထိုးက်ကာ ျဖာေဝေန၏။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ေက သာဆိုရင္ “ ထီးေဆာင္းရေအာင္ ကို ” လို႔ ေျပာကာ သူမရဲ႕ ထီးေလးကို ထုတ္ေပးလိမ့္ဦးမယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္ဗလာနဲ႔ အကာအကြယ္မဲ႔လ်က္ . . . .။



အသက္ေတြကလည္း မငယ္ၾကေတာ့ျပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ထဲက ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ျငိမ္သက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ႏွလံုးသားကေတာ့ ႏုည့ံလတ္ဆတ္စြာပဲ အရင္လို ျပန္လည္ကာ ခပ္သြက္သြက္ ခုန္ႏႈန္းျမင့္ေနခဲ႔၏။ ျပီးေတာ့ ေကနဲ႔ ေတြ႕ရမယ္ ဆိုတဲ႔ အသိစိတ္ေၾကာင့္ တုိးကာ တိုးကာ ခုန္လာခဲ႔ေလသည္။

အေတာ္ ေလွ်ာက္ရေသာ ဓါတုေဗဒေဆာင္ နဲ႔ ရူပေဗဒေဆာင္ ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခလွမ္း သြက္သြက္ေတြကို ဆရာဟန္နဲ႔ ပုပုဝဝ သူငယ္ခ်င္းက ေမာပန္းၾကီးစြာနဲ႔ မေျပးယံုတမည္ လိုက္ေလရ၏။ ပုပု ဝဝ မည္းမည္း အရာဝတၳဳၾကီးတစ္ခု အရွိန္ျပင္းစြာ လိမ့္လာေသာ ပံုကို မ်က္လံုးထဲမွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္ျပီး ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

“ ေဟ့ေကာင္ ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ပါကြာ။ ငါ့ႏွယ္.  . .  ေမာလိုက္တာ . . ”

“ ေၾသာ္ . . . ေအး . . . ဟီး . . .  ငါလည္း ေတြ႕ခ်င္ေဇာ နဲ႔ ေလာသြားတယ္။ ”

“ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ေပ်ာက္ခ်င္ရာ ေပ်ာက္ ၊ ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္ေနျပီးေတာ့မွကြာ။ အခုလို ေက်ာင္းမွာ ရွိတယ္ ဆိုေတာ့မွ ျဖစ္ေနတာ အေလာတၾကီး . . .”

“ ေအးပါကြာ . . ေအးပါ . . . ေျဖးေျဖး ဆိုလည္း ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္ပါ့မယ္။ ”

“ ဟုတ္တယ္ေလ . . . မင္းက ေလာေနတယ္ပဲထား . . ေကခိုင္က ဒီေန႔ ေက်ာင္းမလာဘူး ဆိုရင္ မင္း ဘာလုပ္မလဲ။ ”

အေျပးေကာင္းေနတဲ႔ ျမင္းကို ဇတ္ၾကိဳးသတ္လိုက္သလို ၊ အရွိန္ရေနတဲ႔ စက္ဘီးကို ေနာက္က ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သလို ၊ အသြားျမန္ေနတဲ႔ ေလွကို ေက်ာက္ခ်လိုက္သလို . . . ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ ရုတ္ခနဲ အားဆုတ္သြားသလို ျဖစ္သြား၏။

“ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာပဲ။”

“ ဘာမွ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ လုပ္မေနနဲ႔။ မင္းကိုက ျဖစ္မိရင္ လြန္ကို လြန္တယ္။ ”

“ ျဖစ္မိရင္ မဟုတ္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္းၾကီးရယ္ ၊ ခ်စ္မိရင္ပါ. . . . ”

“ ခိြးးးးးးးးးး ေတာ္ . . ေတာ္. . ဒီေတာ္ကီေတြ ေကခိုင့္ကိုပဲ ရမယ္။ ငါက ေကခိုင္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ”

“ ဟား . . ဟား . . . ဟုတ္ပါတယ္။ ေကကလည္း မင္းလို မည္းမည္း ပုပု ဝဝၾကီး မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ”

“ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ေတြ ေရာက္ေနျပီပဲကြာ။ မင္းတို႔ ငါတို႔ေတာင္မွ ဒီေလာက္ ဝလာေသးတာ ၊ သူလည္း နည္းနည္းေတာ့ အရင္ထက္ ဝလာတယ္ကြ။ မိန္းကေလး ဆိုေတာ့လည္း မိန္းကေလးအရ အလွအပေတြနဲ႔ေတာ့ ထိန္းထားတာေပါ႔ေလ။ ”

“ ေအးေပါ့ . . . ၊ ဒါနဲ႔ . . မင္း သူနဲ႔ တစ္ခါမွ စကား မေျပာျဖစ္ဘူးလား။ ”

“ ေအး . . မေျပာျဖစ္ဘူး။ သူနဲ႔ငါက ဒီေလာက္မွ မခင္တာကြာ။ မင္းနဲ႔ တြဲသြားတြဲလာမို႔သာ ငါက မ်က္မွန္းတန္းမိေနယံု ျဖစ္ေနတာ။ ျပီးေတာ့ ေျပာစရာကလည္း မရွိဘူးေလ။ ”

“ ေၾသာ္. . . ဟုတ္တာေပါ႔ . . ”

သူေျပာတာကို ေထာက္ခံတဲ႔ အေနနဲ႔ သံေယာင္ လိုက္လိုက္မိ၏။ ရူပေဗဒေဆာင္ကေတာ့ ဟိုးအရင္ ဆယ္ႏွစ္တုန္းကလိုပဲ မ်က္ႏွာစာမွ ေပၚတီကိုက ဒဂံုတကၠသိုလ္ေနေရာင္ကို ကာကြယ္ရင္း အရိပ္ေပးကာ ေအးျမေနေစသည္။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနခဲ့ဖူးေသာ ခံုေလးမ်ား ၊ ရပ္ေနခဲ့ဖူးေသာ ေကာ္ရစ္တာမ်ား ၊ စာသင္ခဲ့ဖုူးေသာ စာသင္ခန္းမ်ားက အရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲ ေက်ာင္းသားသစ္မ်ားျဖင့္ အသက္ဝင္လႈပ္ရွားလ်က္ ရွိ၏။

ေက်ာင္းသားေဟာင္းဆိုေပမဲ႔ အခုလက္ရွိ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြေလာက္ေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈ မရွိေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ဒီေနရာနဲ႔ငါ ရင္းႏွီးဖူးတယ္ ဆိုေသာ အသိက ရင္ထဲကို ျဖတ္ခနဲ ဝင္လာကာ အရာရာဟာ ေနတစ္စင္း ထြန္းလင္းေနလ်က္နဲ႔ပင္ ထိုင္းမိႈင္းသြားသလို ျဖစ္ေနသည္။ သြားလာခဲ့ဖူးေသာ ေနရာပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ဘယ္ကို သြားရမယ္ မွန္းမသိ ျဖစ္ေနမိ၏။

“ တတိယထပ္ကို အရင္သြားမယ္ ၊ အဲဒီမွာ သန္႔ဇင္ ရွိေနတယ္။ ”

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေလာေဆာ္မႈေၾကာင့္ အတိတ္ေတြနဲ႔ ထံုသီေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ယံုသာ ညိတ္ျပမိသည္။ ေလွကားေပၚကို တစ္ထစ္ခ်င္းစီ နင္းတက္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ဟိုအရင္ အတိတ္က သူမ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျခလွမ္းမ်ားကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေစ၏။

“ သန္႔ဇင္ . . . လက္ခ်ာခ်ိန္ ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ”

“ - - - - - - ”

“ လက္ခ်ာခ်ိန္ဆိုရင္လည္း ခဏေတာ့ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာေပါ႔ကြာ။ ”

“ - - - - - - - ”

သူ ေျပာသမွ်ကို ဘာဆို ဘာမွ စကားမျပန္မိေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပျခင္းျဖင့္သာ သေဘာတူေၾကာင္း ျပမိ၏။ လူက အိပ္မက္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသူလို အတိတ္ကို ေရာက္သြားလိုက္ ၊ လက္ရွိ အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္လာလိုက္နဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနေစသည္။ ဒီစာသင္ခန္းေတြမွာ ေက နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာ ေနခဲ့ဖူး၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚမွာ အရာရာ ဂရုတစိုက္မႈမ်ားနဲ႔ ေကက ရွိခဲ့သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္က သူမကို ဂရုမစိုက္မိခဲ့။

“ လက္ခ်ာခန္းမွာ မရွိဘူးကြ။ နားေနခန္းမွာလား မသိဘူး။ ငါ သြားရွာဦးမယ္။ မင္း ဒီေကာ္ရစ္တာမွာပဲ ခဏေစာင့္ေန. . . ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။ ”

“ - - - - - - ”

သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အဆိုကို ေခါင္းညိတ္ျပကာပဲ သေဘာတူ ျပလိုက္၏။ သူကတေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားေတာ့မွ ေကာ္ရစ္တာရဲ႕ အကာ အုတ္ေဘာင္ကို ေဖးတြယ္ မွီကာ ရပ္လိုက္မိ၏။ ဒီေနရာ ဒီရပ္ဝန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက တို႔ရဲ႕ ေနရက္မ်ားစြာ ကုန္လြန္ေစခဲ့ဖူးသည္။ သတိတရ အမွတ္ရစရာမ်ားစြာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သူမ အေပၚ ဂရုစိုက္မႈ နည္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္မွ အခုေနအခ်ိန္မွာ ဒီေလာက္ သတိရေနခဲ့ရင္ ေက ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ အခုေန အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရေနလိမ့္မလဲ။

အေတြးမ်ားနဲ႔တင္ ရင္ထဲမွ ပို၍ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနေသာ ေကာ္ရစ္တာ ေထာင့္ခ်ိဳးကလည္း လက္ခ်ာခ်ိန္လား ၊ လက္ေတြ႕ခ်ိန္လား ၊ အတန္းျပီးခ်ိန္လား ဘာမွန္း မသိေပမဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈေၾကာင့္ အားလံုးဟာ ထံုသီေနခဲ့သည္။ အခုမွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိတရ ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အနီးနား ေကာ္ရစ္တာ ေထာင့္ခ်ိဳးမွာ ထိုင္ခံုရွည္ တစ္လံုးကို ထံုးစံ အတိုင္းခ်ထား၏။ ထိုထိုင္ခံုမွာ အတန္ငယ္ ဝေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က ထိုင္ကာ သူမရဲ႕ နေဘးမွ အမ်ိဳးသမီးသံုး အေပါ့စား အိတ္ငယ္ထဲမွ ပစၥည္း တစ္ခုခုကို အသည္းအမဲ ရွာေဖြေန၏။

သူမကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဝင္စားပါ။ အခု ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ စိတ္အဝင္စားဆံုး လူသားက “ ေက ” သာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အခု ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တိတ္ဆိတ္လွသည္။ လႈပ္ရွားေနေသာ သက္ရွိ လူသား အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြေနဟန္ ရွိေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးသာ ရွိသည္။ ဘာမွလုပ္စရာ မရွိဘဲ တစ္ခုခုကို ထိုင္ေစာင့္ေနရေသာ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္မိလုပ္ရာ ထံုးစံ အတိုင္း ကိုယ့္နေဘးနားမွာ လႈပ္ရွားေနေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏေငးၾကည့္ေနမိသည္။

ေကာ္ရစ္တာေပၚမွာ ခ်ထားေသာ ထိုင္ခံုရွည္မွာ သူမက ထိုင္ရာ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ေဘးတေစာင္းထက္ ပိုျပီး ေနာက္ေက်ာေပးထားျခင္း မဟုတ္ေသာ အေနအထားမ်ိဳးျဖင့္ တစ္ခုခုကို သည္းသည္းမဲမဲ ရွာေဖြေန၏။ ထိုတစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြ၍ မေတြ႕တိုင္း ထိုအိတ္ငယ္ထဲမွာ ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုျပီး တစ္ခု ထုတ္ကာ ခံုရွည္ေပၚကို တင္လိုက္၏။ သူမ ဘာကို သဲၾကီးမဲၾကီး ရွာေနတာပါလိမ့္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားသြားမိသည္။

သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ သူမရဲ႕ ေနာက္ေက်ာေပးထားသလို အေနအထားေၾကာင့္ ေသခ်ာ မျမင္ရပါ။ တစ္ခုခုကို သူမ သဲၾကီးမဲၾကီး ရွာေဖြေနတယ္ ဆိုတာဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္မိ၏။ ထိုအရာက ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားမိယံုသာ ျဖစ္၏။ ရွာရင္းနဲ႔ ထိုအိတ္ငယ္ထဲမွ ထမင္းဘူး ၊ ေရဘူး ၊ မုန္႔ထုပ္မ်ားက ထိုင္ခံုေပၚကို ေရာက္သြားျပီး အိတ္ထဲမွာ ပစၥည္းနည္းသြားတဲ႔ အခ်ိန္မွ သူမက သူမ လိုခ်င္တာကို ေတြ႕လိုက္ရသလို အထဲကို လက္ႏိႈက္ယူလိုက္ျပီး ေက်နပ္သြားေသာ ဟန္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပစၥည္းက ဘာလဲ ဆိုတာကို ေနာက္ေက်ာေပးထားေသာ ဟန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရပါ။

သူမ ရွာေဖြျပီး ေတြ႕ရွိသြားေသာ ပစၥည္းကို လက္ထဲမွာ ကိုင္ရင္း ခုနက ထုတ္ထားေသာ ထိုင္ခံုရွည္ေပၚမွ ေရဘူး ၊ ထမင္းဘူး နဲ႔ မုန္႔ထုပ္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္းစီ အစီအရီ ျပန္ထည့္ေန၏။ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ သူမ ရွာေဖြကာ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ ပစၥည္းက ဘာမ်ား ျဖစ္မလဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးထဲမွာ စဥ္းစားေနမိ၏။ သူမကေတာ့ အိတ္ထဲကို ပစၥည္းေတြ ထည့္ေနတာကို ဂရုစိုက္ေန၍ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုေသာ လူသားတစ္ေယာက္ သူမနဲ႔ အနီးအနား ေကာ္ရစ္တာမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္မွ ဂရုျပဳမိပံု မရပါ။

ထိုင္ခံုရွည္ေပၚသို႔ ထုတ္ထားေသာ ပစၥည္းေတြထဲမွ ေနာက္ဆံုး ပစၥည္းလို႔ ထင္ရတဲ႔ ထီးကို ထည့္အျပီးမွာေတာ့ သူမက သူမ ရွာေဖြထားေသာ ပစၥည္းကို ကိုင္ကာ အသင့္ အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ခ်က္ျပင္ထိုင္ကာ ဆံပင္မ်ားကို ေနာက္သို႔ လက္ျဖင့္ ပင္ကာ သပ္တင္လိုက္၏။ ရွာထားေသာ ပစၥည္းကို လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားရင္း ဆံပင္ကို အသပ္ ၊ ဆံပင္နဲ႔ ျငိကာ သူမရဲ႕ လက္ထဲက ပစၥည္းေလးက ေကာ္ရစ္တာ ၾကမ္းျပင္သို႔ လြင့္ကာ က်သြား၏။ က်က်ခ်င္း သူမကလည္း ထိုပစၥည္းေလးကို ေကာက္ရန္ ခႏၶာကိုယ္ကို ထိုင္ရာမွ ကုန္းကာ အားယူလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခုနက သူမ အသည္းအသန္ရွာေနတဲ႔ ပစၥည္းေလးက ဘာလဲ ဆိုတာကို သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ က်သြားရာ ပစၥည္းကို လိုက္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ထိုပစၥည္းေလးက “ ပလာစတာ ” ေလး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္၏။ “ ေၾသာ္ . . . ပလာစတာကိုး ” ဟု စိတ္မွာ ေတြးမိရင္း ကုန္းေကာက္ေနေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေနာက္ေက်ာေပးေနေသာ အေျခအထား မဟုတ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ သူမ မ်က္ႏွာကို ေဘးတေစာင္းသာသာျဖင့္ ျမင္ခြင့္ရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမကလည္း ပလာစတာေလးကို ကုန္းေကာက္ရင္းမွ သူမရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္နားမွာ ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ ရပ္လ်က္ ရွိေနပါလား ဆိုေသာ အသိစိတ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလာသည္။

“ ဟင္ . . . ေက . . . ”

ဟုတ္သည္။ အမွန္ပဲ။ အစစ္။ တကယ္ကိုသူမဟာ အနည္းငယ္ ျပည့္ဝန္းလာေသာ မ်က္ႏွာ ၊ အတန္ငယ္ထက္ ဝလာေသာ ခႏၶာကိုယ္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေပမဲ႔ မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲ သြားျခင္း မရွိေသာ ေက ပါပဲ။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္တာ ကာလက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဝးကြာသြားေသာ ခ်စ္သူ။ ရူပေဗဒမွာပဲ ျပန္ျပီးေတာ့ ဆရာမ လုပ္ေနေသာ ခ်စ္သူ . . ။ အဲ . . . ခ်စ္သူေဟာင္း။

“ ဟယ္ . . . ကို . . . ကိုေဇာ္ . . . . ”

သူမရဲ႕ မ်က္ဝန္းမ်ားက က်ယ္ဝန္းသြား၏။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက အံ့ၾသမႈေၾကာင့္ ခပ္ဟဟ ျဖစ္သြား၏။ ပလာစတာေလး ကုန္းေကာက္ေနဟန္မွာ ရုတ္တရက္ မတ္တပ္ ရပ္ျပီးသား ျဖစ္သြား၏။ ေသခ်ာရဲ႕လား ၊ မေသခ်ာဘူးလား ဆိုေသာ ဇေဝဇဝါ ဟန္နဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေျခလွမ္းတို႔က လွမ္းေလွ်ာက္လာ၏။

“ ဟို ကိုေဇာ္ . . . ကိုေဇာ္ မဟုတ္လား။ ”

“ ဟုတ္တယ္ . . ေက ေနာ္ . . . ။ ”

“ ဟုတ္တယ္ ကိုေဇာ္ . . ။ မေတြ႕ရတာေတာင္မွ ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာျပီေနာ္။ ”

ဝမ္းနည္းမႈ မဟုတ္ေသာ အံ့ၾသမႈ စကားသံျဖင့္ သူမရဲ႕ ႏႈတ္က ထြက္လာ၏။

“ ဟုတ္တယ္ ၊ ကိုယ္လည္း ေက်ာင္းနဲ႔ လံုးဝကို အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ ”

“ အခုေရာ ေက်ာင္းကို ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ”

ကိုယ္ ေက့ဆီကိုလာတာေလ။ ကိုယ္ ေက့ကို လာရွာတာလို႔ အခုခ်က္ခ်င္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ရရင္ ေကာင္းမလား။ ျခင့္ခ်ိန္ေတြေဝေနကာ အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မႈန္ေဝေနခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေကာ္ရစ္တာရဲ႕ ေထာင့္ခ်ိဳးမွ “ က်ား ” လို႔ ေရးထားေသာ သန္႔စင္ခန္းမွ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ ေျပးထြက္လာ၏။ ထိုကေလးငယ္က သန္႔စင္ခန္းထဲမွ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပးထြက္လာကာ သူမရဲ႕ လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

“ ေမေမ  . . . ေရေသာက္ခ်င္တယ္။ ”

ဝုန္းခနဲ ကမၻာၾကီး သြက္သြက္ခါသြားသလို အေတြးေတြရဲ႕ ႏႈန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝသြားကာ လူက အနည္းငယ္ မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ ခႏၶာကိုယ္က ယိုင္ထြက္ မသြားသလို တခဏ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ေလးအတြက္ မ်က္ႏွာ အမူအရာကိုလည္း မပ်က္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္း ထိန္းလိုက္ႏိုင္ခဲ့၏။

ဒီကေလးက သူမကို ေမေမ လို႔ေခၚေနပါလား။

ဒီကေလးက ေက့ကို ေမေမလို႔ ေခၚေနပါေရာလား။

ဒီကေလးနဲ႔ ေကက ဘာေတြ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။

ဒါဆို ဒီကေလးနဲ႔ အတူတူ သန္႔စင္ခန္းက ထြက္လာတဲ႔ အမ်ိဳးသားကေရာ ဘယ္သူ ျဖစ္ႏိုင္လဲ။

ထိုအမ်ိဳးသားကေရာ ေကနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ ပတ္သတ္ေနႏိုင္လဲ။

ေက ထုတ္တိုက္ေသာ ေရဘူးမွ ေရကို ေသာက္ျပီးေတာ့လည္း ကေလးက ထပ္ကာ ဟုိဟာ ဒီဟာ ေျပာေန၏။ သုိ႔ေသာ္ အေတြးထဲမွာ နစ္ျမွဳပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ မၾကားရေတာ့. . . ။

“ ေအး စားရမွာေပါ႔ သားရဲ႕။ ေမေမ သားကို ေစာင့္ေနတာပဲ ၊ အိတ္ထဲမွာ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခုေတာ့ ကင္တင္းမွာ ထမင္း အရင္စားရမယ္။ ျပီးမွ မုန္႔စား ဟုတ္ျပီလား။ ”

သူမကေတာ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ လက္ကို ကိုင္ကာ ငံု႔ကိုင္းျပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာလိုက္၏။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမ အနားကို သန္႔စင္ခန္းမွ ပံုမွန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လာေသာ အမ်ိဳးသားက သူမနားကို ေရာက္လာ၏။ ထုိသူက ဘယ္သူလဲ ဆိုေသာ ေအးေဆးတည္ျငိမ္ေသာ မ်က္ဝန္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ကာ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆိုျပီး အသိအမွတ္ျပဳေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ မသိခင္ကတည္းက ျပံဳးျပ၏။ ေခါင္းညိတ္ကာ ျပန္လည္ ျပံဳးျပျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေက့ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လို္က္ေတာ့ ေကကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပ၏။

“ ကိုေဇာ္ . .  . ဒါ ေက့ရဲ႕ ခင္ပြန္း ကိုေသာ္ေမာ္ ဆိုတာေပါ႔။ ”

ဘာမွန္း မသိေသာ အရာတစ္ခုက ရင္ဝကို လာေဆာင့္သလုိ အင့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဒါေပမဲ႔ ျပံဳးေနတဲ႔ မ်က္ႏွာကေတာ့ ဘာခံစားမႈမွ မေပၚႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းပါသည္။

“ ကိုေမာ္ . . . . ဒါက ေက့ရဲ႕ ပထမႏွစ္ေရာ ၊ ဒုတိယႏွစ္ေရာ အတူတူ ေက်ာင္းတတ္ခဲ့တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေလ။ ကိုေဇာ္ ဆိုတာေပါ႔ . . . . နာမည္ရင္းက . . . . အဲ . . . အဲ . . . ဟဲ႔ . .  . ငါ . . နာမည္ အျပည့္အစံု ေမ့ေနျပီ။ ”

“ ေၾသာ္. . . ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ “ ေဇာ္ x x ” ပါ။ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးကေတာ့ “ ကိုေဇာ္ ” လို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ ေကခိုင္တို႔နဲ႔ အတန္းတူ အခန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါ။ ”

ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နာမည္ အျပည့္အစံုနဲ႔ မိတ္ဆက္လိုက္ကာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရန္ လက္လွမ္းလိုက္၏။ ေၾသာ္ . . . ငါ့နာမည္ အျပည့္အစံုကိုေတာင္မွ ေမ့ေနပါေရာလား။ ဟိုဘက္က ကိုေသာ္ေမာ္ကလည္း အလိုက္သင့္ လက္ကမ္းကာ ဆြဲယူ လႈပ္ရမ္းလိုက္ျပီး စကားဆက္သည္။

“ ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေသာ္ေမာ္ပါ။ လူခ်င္း မေတြ႕ဖူးေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုေဇာ့္ အေၾကာင္းကို ေက့ဆီက အျမဲၾကားရပါတယ္။ ”

“ ဗ်ာ . . . ” ဆိုေသာ အာေမဋိတ္က ႏႈတ္ခမ္းက ကၽြံက်ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ကာ ရင္ထဲမွာပဲ လိႈဏ္သံေပါက္ကာ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစသည္။

“ ဟုတ္ကဲ႔ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေနတာနဲ႔ ဒီေန႔မွ ဓါတုေဗဒက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီကို လာရင္း ဒီမွာ ဆရာ လုပ္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီ လာတာ။ လာရင္းနဲ႔ အခုလို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာမိတယ္။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ . . . ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီေန႔ သားက ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ သူ႕အေမ ရွိတဲ႔ ေက်ာင္းထဲကို သြားခ်င္တယ္ ပူဆာတာနဲ႔ လိုက္ပို႔ရင္း ေရာက္လာတာ။ ”

“ ေၾသာ္ . . . ဟုတ္ကဲ႔။ ”

“ ကိုေဇာ္ေရာ . . . အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြ က်ျပီလား။ ”

ဟာ. . . ကေတာက္. . . ဒီေကာင္ ၊ ဒါ ေမးစရာလား။

“ ဟုတ္ကဲ႔ . . . အဲ . . မက်ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ မယူျဖစ္ေသးပါဘူး။ ”

မယူရေသးဘူး လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ့္ကိုပဲ ယူမဲ႔သူ မရွိသလိုလို ထင္ဦးမယ္ . . . ေတာက္  . . .။

“ ဟာ . . . ဒါဆို လုပ္ေတာ့ေလ။ အသက္ အရမ္းၾကီးသြားရင္ မေကာင္းဘူး။ ကိုယ့္သားသမီးေတြ ငယ္ကုန္လိမ့္မယ္။ သိပ္ျပီးေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့ဗ်။ ”

“ ဟုတ္ . . မစဥ္းစားပါဘူး . . အဲ . . . ဟို . . အင္း . . . စဥ္းစားေနပါတယ္။ ဟိုဟာ . . . အင္း . . . စီစဥ္ေနတုန္းပါ။ အဲဒီလို . . . . အဲဒါပါပဲ. . .အင္း . . . အဲဒီလို . . ။ ”

“ စီစဥ္ေနတုန္း ဆိုလည္း ျမန္ျမန္လုပ္ဗ်။ အသက္ေတြက မငယ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုရင္ ၾကည့္ ၊ အခုဆို ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သားက အခု အသက္ ၇ ႏွစ္ရွိျပီဆိုေတာ့ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ အတြက္ တစ္ပိုင္းေတာ့ စိတ္ခ်ရတာေပါ႔ေလ။ ”

ေအာင္မာ . . ဒါ ၾကြားစရာလား။ မသိရင္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ အတြက္ အိပ္ယာဝင္တိုင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ပူပန္ေနတဲ့မဲ႔ ပံုနဲ႔ . . . . ၊

“ ဟုတ္တာေပါ႔။ ကေလးက ၇ ႏွစ္ေတာင္မွ ရွိေနျပီကိုး။ ကေလးက ေကနဲ႔ ပိုတူတယ္ ထင္တယ္။ ေခ်ာတယ္။ ”

ကဲ . .  . မွတ္ထား။ အေဖ နဲ႔ တူရင္ ရုပ္ဆိုးမွာ လို႔ မေျပာယံုပဲ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ. . . ကိုယ္လည္း ဝိတ္တန္းမတူတဲ႔ လက္ေဝွ႕သမားလို မ်က္ႏွာထိုးမရေတာ့ မွီရာ လွမ္းထိုး ရတာေပါ႔။ ေနာက္ေတာ့မွ ေနာက္အေၾကာင္း . . . . ၊ ေဖာင္း ( Foul ) ေတာ့မွ ေဖာင္းေပါ႔။

“ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ရုပ္ရည္ကေတာ့ အေမနဲ႔ ပိုတူတယ္။ ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ တူတာ ဆိုလို႔ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ ေကာင္းတာနဲ႔ ထိုးထြင္းသိတတ္တာပဲ။ ဒါေလး အေဖနဲ႔ အေတာ္တူတယ္ဗ်ာ။ ”

အမ္ . . .လုပ္ျပန္ျပီ။ “ ဘယ္လို ဘဲတုန္းဟ . . . အတင္းၾကီး ပါလား ” ဆိုျပီး စိတ္ထဲက ေရရြတ္မိ၏။ ဘယ္သူမွလည္း သူ႕ကို ဘာမွ မေျပာဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ . . . တစ္ေယာက္ကပဲ တစ္ခုခု အရင္က ေျပာတာ ခံထားရလို႔လား မသိ။

“ သား ဒီနားကို လာ ၊ ခုနက ေဘာလံုးကန္ထားလို႔ ပြန္းေနတဲ႔ ေျခေထာက္ကို ေဆးထည့္ျပီး ပလာစတာ ကပ္ရေအာင္ . . . ”

“ ေဆးမထည့္ခ်င္ဘူး ၊ ေမေမ့ ေဆးက စပ္တယ္။ ”

“ မထည့္ရင္ အနာရင္းလာမွာေပါ႔ . . . လာပါ . . . သားရဲ႕။ ”

“ ဟင့္အင္း . . ထည့္ဘူး . . ”

ေၾသာ္. . . ခုနက ေက အသည္းအသန္ အိတ္ထဲက ရွာေနတဲ႔ ပလာစတာက ဒီကေလး ေျခေထာက္မွာ ေဘာလံုးကန္ရင္း ပြန္းတာကို ကပ္ေပးဖို႔ပဲ။

“ သားက ေဘာလံုးကန္တာေတာ့ အရမ္း ဝါသနာ ပါတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္သြားသြား တျခား ကစားနည္းထက္ ေဘာလံုးကန္တာကို သူ ပိုစိတ္ဝင္စားတယ္။ ”

“ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တူတာေပါ႔ ” လို႔ မေျပာျဖစ္ပါ။ ကုိယ္နဲ႔မွ ဘာမွမဆိုင္ဘဲ။ ဒါမွ အၾကီးအက်ယ္ ေဖာင္းကုန္မွာ. . . ဒါေၾကာင့္ . . .အာေမဋိတ္ပဲ ျပဳလိုက္၏။

“ ေၾသာ္. . . ”

“ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဘာလံုးဆိုတာ လံုးလံုးၾကီး ဆိုတာက လြဲလို႔ က်န္တာ ဘာမွ မသိပါဘူး။ အသင္းေတြကိုေတာင္မွ ဘယ္ဟာ ဘာဆိုတာ ေသခ်ာ ခြဲျခား မသိဘူး။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္အသင္းမွာ ဆိုတာ ပိုေဝးျပီေပါ႔။ ”

“ ထင္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးနဲ႔ ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေဘာလံုးကန္လို႔ ျဖစ္မလဲ။ ” ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲက ေတြးေနမိ၏။

“ ဟုတ္တာေပါ႔ေလ။ ေဘာလံုးဆိုတာကလည္း သူ႕ဖာသာ ဝါသနာပါမွ ျဖစ္တာဗ်။ ”

ေကာ္ရစ္တာ ေထာင့္ခ်ိဳး ထိုင္ခံုရွည္ေပၚမွာေတာ့ ေကန႔ဲ ကေလးေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ပလာစတာ ကပ္ျခင္းကို ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ပံုစံျဖင့္ ျမင္ေနရသည္။ ဒီလူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ဖူးပံုေတာ့ မေပၚ ၊ သို႔ေသာ္ တစ္ခါက ေက နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပတ္သတ္မႈကိုေတာ့ အတြင္းက်က် သိထားပံု ရ၏။

“ ကိုေဇာ္ အခု ကဗ်ာေတြ ၊ စာေတြ ေရးျဖစ္ေသးလား။ ”

“ ဗ်ာ . . . ဘာကို ေျပာတာလဲ။ ”

“ ေၾသာ္ . . . အရင္ ေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက ကဗ်ာေတြ ၊ စာေတြ ေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္တယ္ ဆိုလို႔ပါ။ ”

“ ဒါက ဝါသနာ အရ ေရးတာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာ လုပ္စားဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိပါဘူူူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကူးေပၚလာရင္ေတာ့ ေရးေတာ့ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေလာက္ေတာ့ မေရးျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ႔။ ”

“ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာသာျပန္ေတြနဲ႔ စီးပြားေရး စာအုပ္ေတြက လြဲျပီး တျခား စာေတြ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကဗ်ာေတြ ဆိုရင္ ပိုေတာင္မွ ဆိုးေသးတယ္။ ဘာမွကို နားမလည္ဘူး။ ဘာေတြ ေရးထားမွန္းလည္း မသိဘူး။ ”

အင့္ခနဲ နင္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။ ဒီလူ ေထာက္လက္သီး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပံု ရသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႕ေလာက္ လက္တံ မရွည္ေတာ့ ေထာက္လက္သီးကို မသံုးႏိုင္။ အနီးကပ္မွ ဝိုက္လက္သီးကို အားကိုးရမည္။

“ ဒါကေတာ့ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ။ အႏုပညာ ဆိုတာကလည္း လူတိုင္း နားလည္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အႏုပညာဆိုတာ ေရွးတုန္းက ေက်ာက္ေခတ္ေတြမွာ မတြင္က်ယ္ေသးဘူး။ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္တည္လာေလေလ ၊ အႏုပညာဆိုတာ ပိုျပီးေတာ့ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတတ္လာေလေလပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားတ႔ဲ ႏိုင္ငံေတြမွာ အႏုပညာကို တခမ္းတနား အေနနဲ႔ ေတြ႕ၾကရတာ။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွိေတြက ေျပာၾကတာ “ အႏုပညာ ဆိုတာ လူ႕ယဥ္ေက်းေတြ အတြက္သာ ” တဲ႔။ ”

ကဲ . . . ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ဝိုက္ လိုက္မိျပီ။ မေကာင္းေတာ့ ဒီေနရာမွာ ၾကာၾကာကို ေနလို႔ မေကာင္းေတာ့။ ဒီေနရာမွ ျမန္ျမန္ခြာမွ ျဖစ္မည္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူဆိုတာကို ခေရေစ့ တြင္းက် သိထားပံု ရသည္။ ျပီးေတာ့ ေကနဲ႔ ပတ္သတ္မႈ အားလံုးကိုလည္း အလြတ္က်က္ထားသလို မွတ္မိေနပံု ရ၏။ မ်က္ႏွာေတြ ျပံဳးျပီး ေျပာေနေပမဲ႔ စကားလံုးေတြက ခ်ိတ္ေတြနဲ႔ ဟိုခ်ိတ္ ဒီခ်ိတ္ ျဖစ္လာရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေက ကေတာ့ ဘာမွ သိပံု မရ။ သူ႕သားရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ပလာစတာ ကပ္ေပးဖို႔ အလုပ္က အခု အခ်ိန္မွာ သူ႕အတြက္ အေရးအၾကီးဆံုး ကိစၥ ျဖစ္ေနပံု ရသည္။

“ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အႏုပညာကို ခိုလံႈခံစားေနသူေတြဟာ အရူးရဲ႕ တစိတ္တပိုင္း တစ္ခုနဲ႔ အတူတူပဲ လို႔ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ”

လုပ္လာျပန္ျပီ “ ဘားနက္ေရွာ ” စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ စကားလံုးေတြ လာရြတ္ျပဦးမယ္။ ခက္ေတာ့ ခက္ေနျပီ။

“ အမွန္ပဲဗ်ာ . . ၊ အစစ္ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕အစမွာ ဒီလို ေရးထားေပမဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ “ အႏုပညာ ဆိုတာ အရူးေတြကိုေတာင္မွ ျပန္လည္ တည္ျငိမ္လာတယ္ ” ဆိုျပီး ဇာတ္သိမ္းသြားတာ ဖတ္ရမွာေပါ႔။ ”

“ မဖတ္ရပါဘူး။ အဲဒီစာအုပ္ကို စိတ္မဝင္စားေတာ့လို႔ ျပီးေအာင္ မဖတ္ဘူးဗ် ”

ေဟာ . . . ၾကည့္။ ဘယ္လို လူပါလိမ့္ေနာ္။ ေကရယ္ . . . နင္ ဘယ္လိုလူနဲ႔မ်ား သြားေတြ႕ပါလိမ့္။ လူ႔ဂြစာၾကီးပါလား။ ငါေတာ့ ၾကာၾကာ ဆက္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္ လို႔ ေတြးေနမိခ်ိန္မွာပဲ။

“ ဟာ . . . မင္းက ေကခိုင္တို႔နဲ႔ ေတြ႕ေတာင္မွ ေတြ႕ေနျပီကုိး . . ”

ဆိုတဲ႔ အသံနဲ႔ သန္႔ဇင္ နဲ႔ သူရ ေရာက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို ေနရ ထိုင္ရတာ သက္သာသြားသည္။ ဒီလူနဲ႔ စကားေျပာရတာ အေတာ္ကို အဆင္မေျပ။ အတင္းၾကီးကို ဝင္ေရာက္ တိုးေဝွ႕ တိုက္ခိုက္ေနသလို ခံစားရသည္။ ကိုယ္လည္း သူ႕ကို ဘာမွ မလုပ္ထားဘဲနဲ႔။ အေတာ္ ေလဖို႔ ေကာင္း၏။

“ ေအး . . . ဟုတ္တယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ အျပင္မွာ ထိုင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေတြ႕တာပဲ။ ”

“ ေၾသာ္. . . ဒါဆို ေကခိုင့္ အမ်ိဳးသားန႔ဲေရာ မိတ္ဆတ္ေပးျပီးျပီလား။ ”

“ အင္း . . ျပီးျပီ။ ဒါေၾကာင့္ အခု မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ စကားေျပာေနၾကတာ . . . ”

မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ စကားေျပာေနတာကလည္း ထ , ထိုးမတတ္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာေတြသာ ျပံဳးေနၾကတာ စကားလံုးေတြနဲ႔ ေထာက္လက္သီးေတြ ၊ ဝုိက္လက္သီးေတြ ၊ ပင့္လက္သီးေတြ ၊ ျဖတ္လက္သီးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ထိုးေနၾကတာ။

“ ဗိုက္ဆာတယ္ ေမေမ ၊ ဗိုက္ဆာတယ္ . . . ”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မတ္တပ္ရပ္ စကားဝိုင္းထဲကို တစ္ခြန္ႏွစ္ခြန္း ဝင္ေျပာလိုက္ ၊ သူ႕သားကို လိုက္ဆြဲလိုက္ လုပ္ေနတဲ႔ ေက့ကို သူ႕ရဲ႕ သားေလးက ေျပာ၏။ ကေလးဆီကို အၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ ကေလးက ေက့လက္ကို ေျခကန္ဆြဲကာ ကင္းတင္းဘက္ကို လက္ညိွဳးညႊန္လ်က္ ေအာ္ေနေလျပီ။

“ ကဲ . . . ငါတို႔ ေနာက္မွ ေတြ႕တာေပါ႔ ေကခိုင္ ၊ ကေလးလည္း ဗိုက္ဆာေနျပီနဲ႔ တူတယ္။ သြားလိုက္ပါဦး။ ”

ကေလးကို လက္ညိွဳးထိုးျပျပီး သန္႔ဇင္က စကားစကို ျဖတ္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ေက့ အမ်ိဳးသားဘက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး . . .

“ ကိုေသာ္ေမာ္ကိုလည္း တစ္ခါေတြ႕ရင္ တစ္ခါ ပိုခန္႕လာတာပါပဲလားဗ်။ ကေလး ဗိုက္ဆာေနျပီ ထင္တယ္။ သြားေကၽြးလိုက္ပါဦး။ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႕တာေပါ႔ဗ်ာ။ ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ . . . . ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္ ကိုသန္႔ဇင္ေရ . . . ခဏ ခြင့္ျပဳဦးေနာ္။ ”

သန္႔ဇင္က အိမ္ရွင္လို ျဖစ္ေန၍ အားလံုးကို တစ္လွည့္စီ ဧည့္ဝတ္ျပဳကာ ႏႈတ္ဆက္၏။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း ထိုလူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ ျဖစ္ေတာ့ . . . .

“ သြားလိုက္ပါဦး ကိုေဇာ္ ၊ ေနာက္ေတာ့မွ ထပ္ေတြ႕ၾကတာေပါ႔ေနာ္. . . ”

“ ဟုတ္ကဲ႔ . . . . ေနာက္ေတာ့ ေတြ႕တာေပါ႔ဗ်ာ။ ”

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရိုးရိုးသားသား ႏႈတ္ဆက္ေပမဲ႔ သူက လက္ဆြဲထားတာကို ျဖဳတ္လုိက္ျပီးမွ . . . .

“ မဂၤလာေလး ဘာေလး ေဆာင္ျဖစ္တယ္ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွမ္းဖိတ္လိုက္ဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့ပါဦးမယ္။ ”

“ ေၾသာ္. . . ဟုတ္ . . . ကဲ့ . . . ဖိတ္လိုက္ပါ့မယ္။ ”

“ ဒါဆို ဒါဘဲေနာ္. . . ေနာက္ေတာ့ ထပ္ေတြ႕တာေပါ႔။ အားလံုးပဲ သြားဦးမယ္ဗ်ာ။ ”

“ - - - - - - ”

ကေလး လက္ကို တစ္ေယာက္ တစ္ဘက္က ဆြဲျပီး ကၽြန္ေတာ့္တို႔နားက ထြက္သြားတဲ႔ ေက နဲ႔ သူ႕အမ်ိဳးသားကို ၾကည့္မိရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္လံုး တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္မိ၏။



“ အဲဒါပဲကြာ . . . ဒီဘဲၾကီးက ေတာ္ေတာ္ အူတိုပံု ရတယ္။ ငါ့ကိုလည္း ေကခုိင္နဲ႔ ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ မင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ဆိုျပီး သိထားေတာ့ စကားေျပာရင္ ေထ့လံုးေငါ့လံုးေတြနဲ႔ အျမဲ ေျပာတယ္။ ငါကေတာ့ နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္ကြာ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေရွာင္ေျပာပဲ ေျပာတာပါပဲ။ ”

သန္႔ဇင္က သူနဲ႔ ေကက အျမဲတမ္း အေဆာင္တူေနေတာ့ ထိုလူနဲ႔ ၾကံဳရ ဆံုရ ဖန္မ်ားလို႔ မထူးျခားေတာ့သလို ဆို၏။

“ ေအးကြာ . . . ငါကေတာ့ ဒီတစ္ခါပဲ ဆံုဖူးေသးေတာ့ . . . ၊ အခုလို သူက အတင္းၾကီးကို လိုက္ဖဲ့ေနေတာ့ ငါကလည္း ျပန္ေျပာမိသြားတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ အေျခအေန အရမ္းမဆိုးခင္ အခ်ိန္မွာ မင္းတို႔ ေရာက္လာလို႔ေပါ႔။ ”

“ သူကလည္း အခု အခ်ိန္မွာ ေက့ရဲ႕ အရင္ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးျပီးေတာ့ သတိတရ နဲ႔ အတိတ္က အေၾကာင္းေတြကို ေတြးျပီး ျပန္ျဖစ္ေနတာပါကြာ။ ေက ကေတာ့ . . . . ”

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူရ ေခါင္းေတြ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္ျပီး သန္႔ဇင္ကို လွမ္းၾကည့္လို္က္ရင္း ေမးလိုက္သည္။

“ ေက က ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ”

“ ေၾသာ္ . . ေက ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သားက လြဲလို႔ ဘာဆို ဘာကိုမွ သတိရပံု မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အရင္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ကို ျပန္ေတြးမိျပီး ျပန္လြမ္းေနတဲ့ လူေတြက အမ်ားသား မဟုတ္လား။ ”

သန္႔ဇင္က သူ႕ရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မထိတထိ မ်က္လံုးေစြရင္း လွမ္းၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ မေျပာႏိုင္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ရယ္ခ်င္ေနမိသည္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း ေထာင့္ခ်ိဳးေလးမ်ားကလည္း ေကာ့တတ္ကာ အထက္သို႔ ေကြးေနၾကပါလိမ့္မည္။



သူငယ္ခ်င္း သီခ်င္းေရးဆရာက ေျပာတယ္။
အတိတ္ေတြကို ျပန္ေတြး
ေရးမိတဲ႔ သီခ်င္းက 
အက္ရာ ဗလပြနဲ႔  . . . တဲ႔။

သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာက ေျပာတယ္။
အတိတ္ေတြကို ျပန္ႏူး
ေရးမိတဲ႔ ကဗ်ာက
အရာရာ မြတတ . . . တဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္ . . .
အတိတ္ေတြကို ျပန္ဝါး
စာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ခ်ေရးမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ . . . ဝတၳဳ  မျဖစ္ခဲ့ပါ။

ကၽြန္ေတာ္ေလ . . .
လြမ္းမယ္ ၾကံကာမွ . . .
ရည္ရြယ္ခ်က္ မသိေတာ့ဘူး။   ။  



** ဒီဝတၳဳမွာ သံုုးထားေသာ ကဗ်ာတိုမ်ားမွာ ေရးလက္စ ကဗ်ာရွည္ထဲမွ ေကာက္ႏႈတ္သံုးစြဲထားပါသည္။ **




ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
4.5.2011

Share/Bookmark

19 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

သဒၶါလိႈင္း said...

ဝတၳဳေကာင္းတပုဒ္လို ဖတ္လို႔ေကာင္းေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ေၾကကဲြေနမိမလားပဲ..

Anonymous said...

ကိုေဇာ္.

လာဖတ္သြားတယ္ေနာ္။ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ေရးႏိုင္လို႔...ခံစားႏိုင္လို႔...ေတြးႏိုင္လို႔ ..အားေပးေနမယ္ လက္ခုပ္သံေတြနဲ႔..

IDIOT-Ki said...

ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆေနတဲ့ အျပင္ လက္ကလည္း ေႏွးေသးတဲ့ ကေဇာ္ၾကီး...ခုေတာ့..ခုေတာ့ ၊ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမွဳ ေပါ့ ကြယ္..
ေကေက နဲ့ ..အိုမေက တာ နဲေတာင္ နဲေသး တယ္...

မင္းဧရာ said...

တိုက္ဆိုင္မွု့လား က်ြန္ေတာ့္ စိတ္မ်ားက အတိတ္ၿပန္သြားမိတယ္

အၿဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

“ရင္ခုန္သံရဲ႕ တၿခားတစ္ဘက္”ကို အားေပးသြားတယ္ ကိုေဇာ္ေရ..။
နတ္သမီးကေတာ႔ ေလာေလာဆယ္ ရင္ခုန္သံရဲ႕ တၿခားတစ္ဘက္မွာ သဝန္တိုၿပီး ေဒါသေတြထြက္ေနရလို႕ ရင္လည္းမခုန္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး..။

Nge Naing said...

ဟာ - ကိုေဇာ္ကလည္း ခ်စ္ဦးသူေန ျပန္ဆံုတဲ့ပို႔စ္ ထင္ေနတာ ထင္သလိုလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုေဇာ္ပို႔စ္က ရွည္ေပမဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းလို႔ အခ်ိန္မရတဲ့ၾကားက အဆံုးထိ ဖတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ခ်စ္ဦးသူနဲ႔ ျပန္ဆံုမယ္ထင္ၿပီး ဖတ္လာတာ အဆံုးေရာက္ေတာ့ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။

တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းတဲ့အခါအိမ္ေထာင္ဘက္နဲ႔ ခ်စ္သူက တေယာက္တည္းျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ခ်စ္သူဘ၀နဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀က တျခားစီပါ ကိုေဇာ္။ အခုခ်ိန္မွာ ေက ကလည္း သူ႔ရဲ့သားေလးထက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ဂရုစိုက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္သလို အကယ္၍ အခုသူရထားတဲ့ အမ်ိဳးသားက မိဘေပးစားလို႔ ရခဲ့ရတဲ့ ေယာက္်ား ျဖစ္ရင္ေတာင္မွ သူ႔ရဲ့သားေလးကို သူ႔နဲ႔ထပ္တူ ေမတၱာထားႏိုင္တဲ့ သူ႔ခင္ပြန္းထက္ တျခားဘယ္ေယာက်္ားကမွ သူ႔ရဲ့ စိတ္ခံစားမႈကို လႊမ္းမိုးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ကိုေဇာ္အၾကြင္းမဲ့ ယံုလိုက္ပါ။

ေမာင္ေမာင္တင္ said...

ကိုေဇာ္
အတိတ္ေတြကို ၿပန္သတိရေစတယ္ဗ်ာ....ငိုေတာင္ငိုခ်င္လာတယ္....
ကိုေဇာ္ ကဒီ၀တၳဳကို Create လုပ္ထားတာၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မယ္...က်ေနာ္ နဲ႔ ထပ္တူက်ေနတယ္ေလ....ရႊတ္...........
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ေမာင္ေမာင္တင္

မိုးခါး said...

ဟီးဟီး
ကိုယ္ေတြ႕လား ကိုေဇာ္ .. :D

အစပိုင္းဖတ္ျပီး ေကာင္မေလးကို သနားေနတာ
ေနာက္က်မွ သနားစရာက မင္းသားျဖစ္ေနတာကိုး :P

ခႏြဲ said...

ျပန္ေတြးေတာ့ လြမ္းစရာေလးေတြေပါ့ ကိုေဇာ္ရယ္။

SHWE ZIN U said...

ဖတ္သြားတယ္ ကိုေဇာ္ေရ အလြမ္းမင္းသားေပါ႔

sosegado said...

ေရးလက္စ ကဗ်ာကဘယ္ေလာက္ရွည္မလဲမသိဘူး ေကာက္ယူထားတဲ့ ကဗ်ာေတြကုိ ၾကိဳက္မိပါ၏၊ ခ်စ္လုိက္ ကန္လုိက္ (ေဘာလုံး) ဖတ္လုိ႔ေကာင္းပါ၏၊

သိဂၤါေက်ာ္ said...

သူ႕ဘက္ကလည္း ေမ့ေနသလို.. ကိုယ့္ဘက္ကလည္း အတိတ္က ေနရာကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္မွာသာ သတိရတာ မဟုတ္လား.. ဒီလိုပါပဲ.. အတိတ္ေဟာင္းေတြ ဆိုတာ..။

လရိပ္အိမ္ said...

ကဗ်ာေလးကို ရင္ႏွင့္ရင္း၍ခံစားသြားပါသည္။ ( လက္သီးစာ မိမွာစိုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။)

ဟန္ၾကည္ said...

ဒီပို႔စ္ကိုဖတ္ၿပီး စဥ္းစားမိတယ္...တကယ္လို႔မ်ား ေက်ာင္းသားဘ၀က ကိုယ္စိတ္၀င္စားမိခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔မ်ား အခုေန ျပန္ဆံုရင္လို႔...ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ေတာ့ ျပန္မဆံုျဖစ္ေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ကို ႀကဳိက္မယ့္သူတစ္ေယာက္မွ မရွိေအာင္ စြံခဲ့တာကိုး...ေတာ္ေတာ္ အေနရအထိုင္ရ က်ပ္မယ့္ ကိစၥပဲဗ်ာ...ခက္တာက သူမသိ ငါပိုးဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုပ္ခံရမယ္ ထင္ပါရဲ႕...

An Asian Tour Operator said...

လြမ္းစရာေလးေတြ..

flowerpoem said...

အရမ္းဂရုတစိုက္နဲ႕ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ကိုေဇာ္က ေကနဲ႕ ဘာနဲ႕ ကဲြသြားတာလည္း ဟင္
အနားမွာ ရွိတုန္း မွာ ဆို လူေတြ က တန္ဖိုးမထားတတ္ၾကဘူးေနာ္. . . ဘာလို႕လည္းမသိပါ :)

အလင္းသစ္ said...

အလြမ္းေတြ ဝယ္တယ္။။အလြမ္းေတြ။။။
အားေပးသြားပါတယ္ဗ်ာ။။။။။။။။။။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

လြမ္းစရာေတြ ကိုၿမိဳ႕ေဟာင္းလို အစေဖာ္ရင္း ၾကိတ္မ်ား လြမ္းေနမလားပဲေနာ္..အကို..:):)
အဟီးးး သင္တန္းေလးေၾကာင့္ခုမွပဲ စာဖတ္ရင္း ေရာက္တယ္အကို....။
ေကာင္းေသာေန႕ေလး ၿဖစ္ပါေစ။

Anonymous said...

phentermine 37 5mg buy phentermine 2012 - buy phentermine online 37.5 no prescription