မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


09 March 2013

15 ၾကံဳရင္ ပံုျပင္ေျပာပါ ( ၃ )



         ကၽြန္ေတာ္ ပံုျပင္ေလးေတြကို စုျပီး ကေလးေတြ အတြက္ ဒီေခါင္းစဥ္ေလးမွာ မေရးျဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာသြားပါတယ္။ စုထားေသာ ၊ စဥ္းစားထားေသာ ပံုျပင္ေလးေတြ ရွိေပမဲ႔ လူက လွ်ာရွည္ျပီး ေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရးလိုက္တာမွာ ပံုျပင္တိုေလးေတြ မဟုတ္ေတာ႔ဘဲ ရွည္ျပီး ဝတၳဳေတြ ျဖစ္ျဖစ္ သြားတယ္ :P ဒါနဲ႔ပဲ အဆက္ျပတ္သလို ျဖစ္သြားတာပါ။ အခုေတာ႔ ဟိုေန႔က စီေဘာက္မွာလည္း ပံုျပင္ေလးေတြ ေရးပါဦးလို႔ လာေအာ္သြားလို႔ အၾကမ္းမွတ္ထားတဲ႔ စာရြက္ကေလး ထဲကေန ခ်ေရး ေပးလိုက္ပါတယ္။ ထံုးစံ အတိုင္း ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ဒီေနရာက ပံုျပင္ေလးေတြဟာ အဓိက အားျဖင့္ ကေလးေတြ အတြက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူၾကီးေတြကေတာ႔ သေဘာပါ။



ဆယ့္တစ္

       ဟိုးႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာက အေရွ႕ ေဂ်ရုစလင္ မွာ အာေရဗစ္ တကၠသိုလ္ၾကီး တစ္ခုရွိခဲ႔ဘူးတယ္။ အဲဒီ တကၠသိုလ္ၾကီးမွာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဂဏာန္းသခ်ာၤ အတတ္ကို လာသင္ၾကတယ္။ ပညာစုံလို႔ ေမြးရပ္ကို ျပန္ၾကေတာ႔ လမ္းမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ထဲက တစ္ေယာက္က ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ပုစာၦတစ္ခု ေမးတယ္။ 

        “ ၁ + ၂ = ဘယ္ေလာက္လဲ ”

       တဲ႔။ တစ္ေယာက္က ေျဖတယ္ ၃ တဲ႔။ ဒီေတာ႔ ေမးခြန္း ေမးသူက မွားတယ္ ၁ဝ ဆုိၿပီး ျငင္းၾကရင္း အဆုံးျဖတ္ခံဖုိ႕ ၊ ဆရာဆီကို ျပန္လာၾကတယ္။ ဆရာဆီလည္း ေရာက္ေရာ ၊ ဆရာက ၁၀ ဆုိတဲ႔ လူကို ဘာမွမလုပ္ဘဲ ၊ ၃ လို႔ ေျဖတဲ႔ လူကို တုတ္နဲ႔ ရိုက္သတဲ႔။ အရိုက္ခံရတဲ႕လူက . . .

       “ ဆရာအေျဖက ၃ မဟုတ္ဘူးလား ၊ ဘာလို႔ရိုက္တာလဲ ”

       လို႕ေမးေတာ႔ ဆရာက  . . . . 

       “ ဒီပုစာၦကို ကေလးေတာင္ သိတယ္။ ဒါကို အလုပ္မရွိ အလုပ္ ရွာၿပီး ၃ မွန္း သိလွ်က္နဲ႔ ကိုယ္သြားမဲ႔ ခရီး ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ မသြားဘဲ ၊ ဟုိလူမုိက္ ကို ဒုကၡရွာၿပီး ျပန္လွန္ ေခ်ပတာရယ္။ ေလာကမွာ အမွန္တရား ဆိုတာ အယူ၀ါဒေၾကာင္႔ ၊ အေတြးအေခၚ အယူအဆေၾကာင္႔ ၊ အသိဥာဏ္ မဖြင္႔ၿဖိဳးေအာင္ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ခံရျခင္းေၾကာင္႔ ၊ ေမြးရာပါ ဗီဇေၾကာင္႔ အဲလို အေၾကာင္းေတြေၾကာင္႔ ၊ အမွန္တရားကို မသိၾကဘူး။ 

       ဒီအထဲမွာ ဟိုလူမိုက္ဟာ ၃ ကို ၃ မွန္း မသိတာဟာ အယူ၀ါဒေၾကာင္႔လည္း မဟုတ္ဘူး ၊ အေတြးအေခၚ ေၾကာင္႔လည္း မဟုတ္ဘူး ၊ သူတပါးက အႏုိင္က်င္႔လို႔ ( တနည္း ) အသိဥာဏ္ တုန္းေအာင္ လုပ္ခံ ထားရလို႔လည္း မဟုတ္ဘူး ၊ ေမြးရာပါ ဗီဇေၾကာင္႔သာ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးထားပါလွ်က္ ၃ ကို ၃ မွန္းမသိတာ။ အဲဒီလို အသိတရား မရွိတဲ႔ လူကို မင္းျပန္လွန္ၿပီး ၿငင္းခုန္ ေခ်ပတဲ႔ မင္းဟာ အဲဒီ လူထက္ကို မုိက္လို႔ ငါရိုက္တာ ” 

        လို႔ ဆိုသတဲ႔။
      


        ကေလးတို႔ေရ . . .

       ကေလးတို႔ေတြလည္း အမွန္တရား ဆိုေပမဲ႔လည္း ေမြးရာပါ ဗီဇေၾကာင့္ အမွန္ကို အမွန္မွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ႔ လူေတြ ၊ သူမ်ားက ေသြးထိုးခံထားရတဲ႔ လူေတြကို အမွန္တရားကို သိလိုေဇာနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို အကုန္ခံကာ ေျပာဆို ရွင္းျပေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့ကြယ္။ အခု ပံုေျပာျပေနတဲ႔ ကိုေဇာ္ ဆိုတဲ႔ ဦးဦးကလည္း မွားေနပါတယ္ ဆိုရင္ အဲဒီ မွားေနတဲ႔ သူ သိမ်ား သိလာႏိုင္မလား ဆိုျပီးေတာ႔ အရင္က အရမ္းကို ေျပာဆို ရွင္းမိတတ္သူေပါ႔ကြယ္။ အခုေတာ႔လည္း ဒီပံုျပင္ေလးက ဦးဦးကို အမ်ားၾကီး ေျပာဆို ဆံုးမ သင္ၾကားေပး ေနပါတယ္။

        ပုံၿပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါဘဲကြယ္။



ဆယ့္ႏွစ္

          တစ္ခါက . .

       တေယာဆရာ တစ္ေယာက္ဆီကို သူ႔ကို တေယာသင္ေပးတဲ႔ သူ႔ဆရာၾကီးက အလည္အပတ္ ေရာက္ေနသတဲ႔။ ထိုတေယာဆရာက အလြန္ကို နာမည္ၾကီးေသာ တေယာသင္ဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ နာမည္ၾကီးၾကီး သူ႕ဆရာကိုေတာ႔ သူ အလြန္ ေလးစားတယ္။ အခုလို သူ႔ရဲ႕ ဆရာ ေရာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ သင္တန္းကိုေလ႔လာျပီး လိုတာေတြကို ေထာက္ျပေပးပါလို႔ ဆိုသတဲ႔။

        သူ႕ဆရာ ေရာက္လာျပီး ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ႔ တေယာဆရာရဲ႕ သင္တန္းကို လူငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာသတဲ႔။ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ဟာ တေယာဆရာၾကီးဆီမွာ သူတို႔ကို တေယာသင္ေပးဖို႔ ပန္ၾကားၾကတယ္။ တေယာဆရာကလည္း သူ႕ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ဆီမွာ တပည့္အျဖစ္ လာေရာက္ သင္ၾကားတဲ႔သူေတြကို သူ႔ရဲ႕ ေမးျမန္းေနၾက အတိုင္း ေမးျမန္းတယ္။

       “ အေမာင္ လုလင္ငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာ့ရဲ႕ သင္တန္းမွာ သင္ၾကားေပးဖုိ႔ သေဘာတူပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဆရာ့ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း နည္းနည္းေတာ႔ စစ္ေဆးရမယ္။ အေမာင္လုလင္တို႔ရဲ႕ အေျဖေပၚမွာ မူတည္ျပီး လုလင္တို႔ရဲ႕သင္တန္းေၾကးနဲ႔ စတင္ သင္ယူရမွာလည္း ကြာျခားသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ”

      ဒီေတာ႔ လာေရာက္ ပညာသင္တဲ႔ လုလင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း “ ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဆရာ ” လို႔ ေခါင္းညိတ္ကာ သေဘာတူ လက္ခံၾကတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ဆရာက ဆက္ေျပာရင္း ေမးတယ္။

      “ မင္းတို႔မွာ တေယာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ဘယ္ေလာက္ အေျခခံမ်ားမ်ား တတ္ခဲ႔ၾကျပီလဲ။ ျပီးေတာ႔ တျခား ဘယ္ေနရာမွာ သင္ယူခဲ႔ျပီးျပီလဲ။ ဒါကို ဆရာ့ကို ေျပာျပပါဦး ”

       ဒီေတာ႔ သင္တန္း လာတတ္တဲ႔ လုလင္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ တေယာတတ္ကၽြမ္းမႈ အေျခအေနကို ဆရာဆီကို တင္ျပေျပာဆိုၾကတယ္။ ဒီလို ေမးျမန္း ေျပာဆိုေနတာကို သင္တန္းဆရာရဲ႕ ဆရာၾကီးကေတာ႔ ေဘးကေန ဘာမွ မေျပာဘဲ အသာအယာ ၾကည့္ေနသတဲ႔။ ဆရာက ေမးေတာ႔ တပည့္တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။

        “ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူမ်ားေတြ တေယာထိုးေနတာကို ျမင္မိလို႔ တေယာကို သင္ခ်င္ပါတယ္ ဆရာ။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္မွာမွ မသင္ဖူးသလို ၊ တစ္ခါမွလည္း မေလ့လာဖူး ၊ မတီးၾကည့္ဖူး ၊ မစမ္းသပ္ဖူးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တေယာနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ပညာ ဘာမွမရွိဘဲ  ၊ ဗလာလို႔ ေျပာလို႔ ရပါတယ္ ဆရာ ”

         လို႔ ေျဖသတဲ႔။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ႔  . . .

         “ ဆရာ . . . . ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ တေယာကို အလြန္ကို ဝါသနာၾကီးတဲ႔ အတြက္ ေရာက္ေလရာ ေနရာမွာ သူမ်ားတီးတာကို ေသခ်ာ နားေထာင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ ဘယ္လိုတီးလဲ ဆိုတာကို ေလ့လာမိပါတယ္။ တကယ္လို႔ အခြင့္ၾကံဳရင္လည္း ကိုယ္နဲ႔ ၾကံဳတဲ႔ လူဆီက တစ္ကြက္က် ၊ ႏွစ္ကြက္က် သင္ယူမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တေယာကို အကၽြမ္းက်င္ၾကီး မဟုတ္တာေတာင္မွ အနည္းငယ္ေတာ႔ တီးတတ္ပါတယ္ ဆရာ ”

      လို႔ ဆိုသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ တေယာဆရာက သူ႕ရဲ႕ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ျပီး . . .

      “ အိမ္း . . . ဘာမွမတတ္ဘူး ဆိုတဲ႔ လုလင္ဆီကေတာ႔ တေယာသင္ယူခ ေငြသား ၂၀၀၀ ပဲ ယူပါ႔မယ္။ ဟိုလူဒီလူဆီက အနည္းငယ္ တတ္ထားတယ္ ဆိုတဲ႔ လုလင္ဆီကေတာ႔ တေယာသင္ယူခ ေငြသား ၅၀၀၀ ယူပါ႔မယ္။ ဒါမွလည္း ဆရာ မင္းတို႔ကို တေယာ သင္ေပးႏိုင္ပါ႔မယ္ ”

       တေယာဆရာၾကီးက ဒီလိုလည္း ေျပာလိုက္ေရာ . . . . ဘာမွ မတတ္တဲ႔ လုလင္က ဘာမွ မေျပာေပမဲ႔ အနည္းငယ္တတ္တဲ႔ လုလင္က တေယာဆရာကို ျပန္ေမးသတဲ႔။

        “ ဆရာရယ္. . . ဘာမွ မတတ္တဲ႔ လူကို ၂၀၀၀ ယူျပီး ၊ အနည္းငယ္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ေတာ႔ ၅၀၀၀ ေတာင္မွ ေတာင္းတယ္ ဆိုတာ လြဲမေနဘူးလား ဆရာ ”

         လို႔ ေစာဒက တတ္သတဲ႔။ ဒီေတာ႔ တေယာဆရာၾကီးက . . . .

         “ ဒါက ဒီလို ရွိတယ္ တပည့္ၾကီးရဲ႕၊ သူ႔မွာက ဘာမွ မတတ္ဘူး ၊ ဒီေတာ႔ သူက ဗလာစာရြက္ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အျဖဴထည္လို႔ ေခၚႏိုင္သလို ၊ ခြက္ဆိုရင္လည္း ခြက္လြတ္ တစ္လံုးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ဆီကို ေရးခ်င္တာ ေရးလိုက္လို႔ ရသလို ၊ ထည့္ခ်င္တာ ထည့္လိုက္လို႔လည္း ရတယ္။ သူက အသင့္ျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ဆိုရမယ္။

        မင္းက က်ေတာ႔ မင္းရဲ႕ ဗလာစာရြက္မွာ ေရးလက္စေတြ ရွိေနတယ္ ၊ မင္းရဲ႕ ခြက္ထဲမွာ ထည့္ထားတာေတြ ရွိေနတယ္။ ဒီလို လက္က်န္ ရွိေနတဲ႔ အရာေပၚမွာ အသစ္ကို သြားထည့္ဖို႔ ဆိုတာ လက္က်န္ကို ေပ်ာက္ေအာင္ ရွင္းရတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ မင္းက တျခားေနရာက ျဖစ္သလို သင္ယူလာတဲ႔ အမွားေတြကို ငါက အရင္ဆံုး ျပဳျပင္ေပးရဦးမွာကိုး။ အဲဒီအတြက္ ဗလာစာရြက္ ဆိုလည္း ေရးလက္စေတြကို ေပ်ာက္ျပီး ဗလာ ျဖစ္ေအာင္ အရင္ ဖ်က္ရဦးမယ္ ၊ ခြက္ဆိုလည္း ရွိေနတာေတြကို သြန္ျပီး ေဆးေၾကာ သန္႔စင္ရဦးမယ္။ ျပီးမွ မင္းရဲ႕ ဗလာစာရြက္ ၊ ခြက္ထဲကို လိုအပ္တာေတြ ေရာက္ေအာင္ ေရးရ ၊ ထည့္ရမွာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အရင္က အမွားေတြကို အရင္ ရွင္းထုတ္ဖို႔ မင္းကို ေစ်းပိုယူရတာပါကြာ ”

       လို႔ ရွင္းျပတယ္။ ဒီေတာ႔ တေယာကို ေလ့လာဖူး ၊ အနည္းငယ္ သင္ယူဖူးတဲ႔ တပည့္ဟာ တေယာဆရာရဲ႕ ရွင္းျပမႈကို သေဘာေပါက္သြားျပီး “ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါျပီ ဆရာ ” လို႔ ဆိုကာ ျငိမ္သက္သြားေတာ႔သည္။

         ဒီအခ်ိန္မွာ တေယာဆရာရဲ႕ တပည့္လက္ခံပြဲကို အစအဆံုး ဘာမွ မေျပာဘဲ ေဘးနားက ထိုင္နားေထာင္ေနတဲ႔ တေယာဆရာ ရဲ႕ ဆရာၾကီးက တေယာဆရာကို ေသခ်ာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီး . . . .

        “ ဒီမွာ တပည့္ၾကီး ၊ တပည့္ၾကီး ဘာလို႔ ဒီလို ဆံုးျဖတ္ရတာလဲ ဆိုတာကို ဆရာ့ကို ရွင္းလင္းေအာင္ ေျပာျပႏိုင္မလား ”

         ဒီေတာ႔ တေယာဆရာကလည္း သူ႕ဆရာကို သူ႕ရဲ႕ ေလ႔လာထားမႈကို အရင္ကတည္းက ျပခ်င္ေနတာ ဆိုေတာ႔ ဝမ္းသာ အားရပဲ ေျပာလိုက္တယ္။

          “ ရတာေပါ႔ဆရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလို႔ ဒီလို ဆံုးျဖတ္တာလဲ ဆိုေတာ႔ ဟိုး ေရွးေဟာင္း ရာဇဝင္ တစ္ခုမွာလည္း ပညာရွိ ေစာင္းဆရာက ဒီလိုပဲ သူ႕ဆီကို လာျပီးေတာ႔ ေစာင္းပညာ လာသင္တဲ႔ တပည့္တိုင္းကို ဒီလို ေမးျပီး ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တဲ႔ သေဘာသဘာဝ ရွိေနခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ လာျပီး ပညာသင္ၾကားတဲ႔ တပည့္တိုင္းကို ဒီလိုပဲ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တာပါ ဆရာ ”

         လို႔ ေျဖတယ္။ ဒီေတာ႔ တေယာဆရာ ရဲ႕ ဆရာၾကီးက ဦးေခါင္းကို ေလးပင္စြာ ခါရမ္းလုိက္ျပီး  . . .

        “ ဒီလို ဆိုရင္ေတာ႔ ငါ့တပည့္ အရမ္းကို မွားသြားခဲ႔ျပီ။ တကယ္ေတာ႔ အျဖစ္အပ်က္ ၊ ပံုျပင္ ၊ ဝတၳဳ ၊ ရာဇဝင္ ေတြ ဆိုတာ ေခတ္ကာလ တစ္ခုမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာကို သင္ခန္းစာ ယူႏိုင္ေအာင္လို႔ ပညာေပးအေနနဲ႔ ေရးခဲ႔တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါကို ကိုယ္က ကိုယ့္ေခတ္ ၊ ကိုယ့္ခါ နဲ႔ လိုက္ေအာင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဥာဏ္နဲ႔ ျပဳျပင္ျပီး အသံုးျပဳရတယ္။

        တပည့္ၾကီး အခု ေျပာသလိုသာ ဆိုရင္ ဘာမွမသိ ၊ မတတ္သူကပဲ ၊ အနည္းငယ္ သိသူ တတ္သူထက္ ပိုျပီး အက်ိဳးရွိေနသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ႔။ ဒါဆို တစ္ခုခုကို တကယ္ ဝါသနာပါျပီး သင္တန္း တစ္ခုခုကို တတ္ေရာက္ သင္ယူခြင့္ မရခဲ႔တဲ႔ လူေတြ အဖို႔ သူတို႔မွာ သင္တန္း မတတ္ရမခ်င္း သူတို႔ ဝါသနာ ပါရာကို ထိေတြ႕ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလား။ ဘာမွ မသိသူ မတတ္သူကို သူ ဝါသနာ မပါရာ ပညာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို သင္ေပးရင္ေရာ အဆင္ေျပမယ္ လို႔ ထင္လား။

       ဒါဆိုရင္ ငါ့တပည့့္ၾကီးေတာ႔ လံုးဝ မွားသြားျပီ။ ေလာကမွာ လူဆိုတာ ကိုယ္ ဝါသနာပါတယ္ ဆိုေသာ ကိစၥမွာ ပညာေပးေသာ သင္တန္းေက်ာင္းေတြကို တတ္ေရာက္ မသင္ယူႏိုင္ခင္ အထိေတာ႔ သူတို႔ဖာသာ ျပင္ပမွာ သူတို႔ရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ မွီသလို သူတို႔ဖာသာ ေလ့လာထား မိတတ္ၾကတယ္။ ဒီလို ေလ့လာထား မိတာလည္း မွန္တယ္။ ဘဝ ဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သင္တန္းေက်ာင္းကို တတ္ရပါမယ္ ဆိုျပီးေတာ႔ ေသခ်ာ သတ္မွတ္ထားတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီေတာ႔ မတတ္ေရာက္ ျဖစ္လိုက္ရင္ သူ႕အဖို႔ သူ ဝါသနာပါရာ ကိစၥကို တစ္သက္လံုး လုပ္ခြင့္ မရွိေတာ႔ဘူးလား။ တသက္လံုးပဲ ေလ့လာခြင့္ မရွိေတာ႔ဘူးလား။

        တကယ္ေတာ႔ မိဘ ၊ ဆရာ ဆိုတာ တပည့္သားသမီး အေပၚမွာ သင္ၾကားလမ္းေၾကာင္း ျပႏိုင္ရသလို ၊ တတ္ေျမာက္ျပီးသားကိုလည္း သူတို႔ အေနာက္ကေန ဘယ္လို အသံုးခ်ရမယ္ ဆိုျပီးေတာ႔ ပဲ႔ကိုင္ေပးျပီး ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ရမယ္။ ဒါမွလည္း တပည့္ေတြရဲ႕ ဝါသနာ ၊ ဗီဇ ၊ အရည္အေသြးေတြကို တိုးတတ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မွာေပါ႔။ ဒီလို မဟုတ္ဘဲ ၊ ဘယ္ကပဲ ဘယ္လို တတ္လာခဲ႔ တတ္္လာခဲ႔ ၊ ငါ႔ဆီေရာက္ရင္ ငါ့ပံုစံခြက္ အတိုင္း ျဖစ္ေစရမယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ငါ့တပည့္ၾကီးရဲ႕ တပည့္ေတြ အရည္အေသြးက သူတို႔ဖာသာ ဆန္းသစ္တီထြင္မႈ ဆိုေသာ တီထြင္မႈကို ရရွိၾကေတာ႔မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။

      တပည့္ၾကီး ေျပာသလို သူက ေရးလက္စ စာရြက္ ျဖစ္ေနပါေစ ၊ ဒီစာရြက္ရဲ႕ အေပၚမွာ ေရးထားတာကို ဘယ္လို ခ်ိတ္ဆက္မိေအာင္ ေအာက္ကေန ဘယ္လို ဆက္ေရးသြားရမယ္။ အေပၚမွာ ဘယ္လို လက္ေရး မေကာင္းတာကို ဘယ္လို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဆိုျပီး ပဲ႔ထိန္း လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္ရမွာ . . . ၊ အဲဒါ ဆရာ ဆိုသူရဲဲ႕ အလုပ္ေလ။ ခြက္ထဲမွာ လက္က်န္ ရွိေနလို႔ က်င္းပစ္ျပီး သြန္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒီခြက္ထဲက အရည္က ဘာလဲ ဆိုတာကို အရင္ေလ့လာရမွာ . . . ၊ ဒါမွ ဒီအရည္ကို ဘယ္လို အသံုးခ်ရမလဲ ဆိုျပီးေတာ႔  သိေတာ႔မွာေပါ႔။ ခြက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ အရည္ကို ဘာမွန္း မသိဘဲ အရင္ဆံုး က်င္းပစ္မယ္ ဆိုရင္ ဒီအရည္ဟာ ပ်ားရည္ေတြ ျဖစ္ေနပါျပီတဲ႔ ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းလိုက္ေလမလဲ။

      ျပီးေတာ႔ ဆရာတို႔ တပည့္ၾကီးတို႔ ေလ့လာ ဖတ္ရႈေနရတဲ႔ စာေပ ၊ က်မ္းဂန္ေတြကလည္း စာရြက္ အလြတ္ေတြေပၚမွာ ေရးသားထားတဲ႔ စာေတြပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကို စာရြက္ အလြတ္က ပိုတန္ဖိုး ရွိတယ္ ဆိုရင္ ဆရာတို႔ ၊ တပည့္ၾကီးတို႔ အဖို႔ ဒီစာေတြကို ေလ့လာစရာ မလိုေတာ႔ဘူးလို႔ ျဖစ္သြားေတာ႔မွာေပါ႔။ ဒါဆို စာရြက္ေတြမွာ ေရးထားတဲ႔ စာေတြကို ဖ်က္ပစ္ရေတာ႔မလား။ တကယ္ေတာ႔ ဗလာစာရြက္ တစ္ရြက္ရဲ႕ တန္ဖိုး ဆိုတာ သူ႕ဖာသာသူ ေလာက္ပဲ တန္ဖိုး ရွိမွာပါ။ အဲဒီ ဗလာစာရြက္ေပၚမွာ က်လာမဲ႔ စာလံုးေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကသာ စာရြက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ပိုျပီးေတာ႔ အဖိုးတန္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးလား တပည့္ၾကီး။

      ဒါေၾကာင့္ တပည့္ၾကီးကို ဆရာၾကီး ေျပာလိုတာကေတာ႔ ကိစၥတစ္ခုမွာ ဝါသနာပါသူ ဆိုတာ ဘယ္သူ သင္ေပးေပး ၊ မသင္ေပးေပး သူ႕ဖာသာ သူ႔နည္း သူ႕ဟန္နဲ႔ ေလ့လာတတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ အနည္းငယ္ေတာ႔ တတ္ေျမာက္ေနၾကတာေပါ႔။ ဒီမွာ ဘာမွ မတတ္ေျမာက္သူ ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ သူ ဒီကိစၥမွာ သူ႕အတြက္ ထင္သေလာက္ ဝါသနာမပါဘဲ ၊ သူမ်ားတတ္လို႔ လိုက္တတ္ခ်င္ယံု ၊ သူမ်ား လုပ္လို႔ လိုက္လုပ္ခ်င္ယံု ဆိုတဲ႔ လူေတြကေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ေလ့လာထား ၊ သင္ယူထားပါ႔မလဲ။ ဒီလိုေလး ကြဲကြဲျပားျပား ျမင္မယ္။ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ တတ္ေျမာက္ထားတာကိုလည္း ကိုယ္က ပဲ႔ဲျပင္ထိန္းေက်ာင္း ေပးႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ျပီးျပည့္စံုတဲ႔ ဆရာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ တပည့္ၾကီး ”

        လို႔ ရွင္းျပသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ ဆရာၾကီးရဲ႕ စကားကို နာယူမွတ္သားျပီး တေယာဆရာဟာ သူ႕ရဲ႕ တပည့္ေတြ အေပၚမွာ အရင္က သူဆံုးျဖတ္သလို လြတ္ေနတဲ႔ ခြက္က ပိုအဖိုးတန္တယ္ ၊ ဗလာျဖစ္ေနတဲ႔ စာရြက္က ပိုတန္ဖိုး ရွိတယ္ ဆိုေသာ အယူအဆကို စြန္႔လႊတ္ျပီး သူ႕ဆီကို ပညာလာသင္ေသာ တေယာ သင္တန္းသား တပည့္ေတြကို သူတို႔ နဂို ဗီဇ အရ ဘယ္လိုေတြ ေလ့လာထားတယ္ ၊ ဘာေတြကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ ထားတယ္ ဆိုတာကို ေလ့လာျပီး သူတို႔ရဲ႕ ေတာ္ရာ ၊ တတ္ရာကို ပဲ႔ျပင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးရင္း ပို၍ ေအာင္ျမင္ေသာ တေယာဆရာၾကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ႔ေလေတာ႔သည္။



       ကေလးတို႔ေရ . . .

      ကေလးတို႔ေတြလည္း တစ္ခုခုကို ထည့္ထားတဲ႔ ခြက္ထက္ ဘာမွ မရွိတဲ႔ ခြက္ အလြတ္က ပိုေကာင္းတယ္ ၊ စာေတြ ရွိေနတဲ႔ စာရြက္ထက္ ဘာမွ ရွိမေနတဲ႔ ဗလာစာရြက္က ပိုေကာင္းတယ္ ဆိုတာထက္ ၊ ကိုယ္နဲ႔ ထိေတြ႕ အပ္စပ္မႈတိုင္းမွ ကိုယ့္အတြက္ ဗဟုသုတ ၊ မွတ္သားဖြယ္ေတြ ရသေလာက္ ယူထားႏိုင္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္ ဝါသနာပါရာကို စနစ္တက် မသင္ယူႏိုင္ေသးခင္ အခ်ိန္မွာလည္း ကိုယ္ ဝါသနာပါရာကို ေလ့လာႏိုင္သမွ် ေနရာကေနျပီး ေလ့လာထားကာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ကိုယ္ဝါသနာပါရာကို စနစ္တက် သင္ယူႏိုင္ျပီ ဆိုတဲ႔ အခါမွာ အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားၾကရမွာေပါ႔။

       ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္။



မွတ္ခ်က္။  ။ အရင္ကေတာ႔ အပိုင္းတစ္ပိုင္းမွာ ပံုျပင္တိုေလးေတြ ( ၅ ) ခု ကၽြန္ေတာ္ တင္ပါတယ္။ အခု အပိုင္း ( ၃ ) မွာေတာ႔ ပံုျပင္ရွည္ေတြ ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ၂ ပုဒ္ပဲ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေရးေပးပါ႔မယ္။ အခု တေလာ စာေတြပဲ ဖတ္ျဖစ္ေနျပီး စာ သိပ္မေရးခ်င္လို႔ပါ။ ပုံျပင္ နံပါတ္ ( ဆယ့္တစ္ ) ကိုေတာ႔ ဒီေနရာက လူသား အားလံုးအတြက္ ေရးထားတာကို ကူးယူေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ႔ ပံုျပင္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္က ပို႔စ္အေဟာင္းကို ဖတ္ခ်င္ရင္ . . .

- ၾကံဳရင္ ပံုျပင္ေျပာပါ

- ၾကံဳရင္ ပံုျပင္ေျပာပါ ( ၂ )


ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

15 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ပံုၿပင္လာနားေထာင္သြားတယ္ ဦးဦးေဇာ္ေရ...
ထပ္ေၿပာၿပပါအံုးေနာ္...

rose said...

ရို႕စ္လည္း ကေလးမို႕ ပုံျပင္ နားေထာင္သြားပါတယ္ ဦးဦးေဇာ္ း) ပုံျပင္ေလး ၂ ပုဒ္လုံး ေကာင္းတယ္။ အသိတရား ေပးတယ္။ ေက်းဇူးေနာ္။

ahphyulay said...

အင္း...
သံုး ကို သံုးပါလို ့ေၿပာတဲ ့သူနဲ ့ တစ္ဆယ္ပါလို ့
ေၿပာတဲ ့သူ ပံုၿပင္ကို ကိုယ္ေတြးခ်င္သလို လိုရာပဲ
ကိုယ့္ပံုစံခြက္ထဲ အတင္းဖိသိပ္ထည့္ၿပီး ေတြးခဲ ့မိပါတယ္။
တစ္ဆယ္လို ့ ေၿပာေနတဲ ့သူေတြက လက္ရွိအေပၚေရာက္
ေနတဲ ့ အုပ္စုတစ္ခုၿဖစ္ၿပီး၊ သံုး ကို အမွန္အတိုင္း သံုး လို ့
ေၿပာေနတဲ ့သူေတြက အခု ေအာက္မွာ ပိၿပားေနတဲ ့ သူေတြ
ပဲၿဖစ္ပါတယ္လို ့.....။
( ဆိုင္မဆိုင္ေတာ ့မသိပါဘူးဗ်ာ၊ လြတ္လပ္စြာပဲ
ညင္းခံုခဲ ့မိတာပါ )

Anonymous said...

ပံုေျပာေကာင္းတဲ႕ ဦးဦးေဇာ္ ျဖစ္သြားအုန္းမယ္ေနာ္

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

ေမာင္သီဟ said...

အူးအုေယ တားကေဒါ႔ နားမေတာင္ အဲမေထာင္နုိင္ဖူး အူးအုရယ္ တားကူးတြားတယ္ေနာ္ တားအေဆာင္မွာ အူးအုရဲ႕ ခ်ာေတြကုိ ကူးကူးၿပီး ျပန္ဖတ္ပါတယ္ အူးအု

တားတား ဘခ်ဳိင္ အဲ ဘႀကိဳင္

ေရႊၿမိဳင္သူ said...

တေယာဆရာ ပံုၿပင္ကို သိပ္သေဘာက် သြားတယ္။ ပထမ ေကာက္ခ်က္မွန္တယ္ လို႔ အဆံုးသတ္ခဲ့ရင္ ၊ မေက်နပ္ပဲ လွည့္ၿပန္ေတာ့မလို။

sosegado said...

ပုံျပင္ေတာ့ဖတ္သြားပါတယ္၊
မၾကံဳလုိ႔မေျပာသြားဘူး။

မိုးယံ said...

အမ်ားႀကီး စဥ္းစားရဒရ္...

13+13=25

Brainwash

Anonymous said...

ေနာက္ၾကံဳမွပဲ ပံုေျပာေတာ့မယ္ေနာ္ :)


Baby taster

T T Sweet said...

မီးမီးတို႔လဲ ပံုလာနားေထာင္သြားတယ္ ဦးဦးေဇာ္ ...ဆက္ေၿပာပါ။ တစ္ခုခုေတာ႔ ရလိုက္ပါတယ္။

FaysaL said...

Hello there,
I guess what you wrote is very interesting, but could not see it, because your font des not support my PC. Any way staywell.
Faysal
sightbywalk.blogspot.com

Beauty Studio USA Branded Store said...

ပံုျပင္ေျပာတဲ့ ဦးေဇာ္ရယ္...
ပံုျပင္ေလးေတြ သေဘာက်တယ္
ကေလးရယ္ မက လူၾကီးနဲ႔ပါ သင့္ေတာ္တယ္
ေကာင္းတယ္....
ေကာင္းတယ္....။

အုပ္ႀကီး said...

ၾကံဳရင္ေတာ့ ထပ္ေျပာပါဦးဗ်ာ ...
စဥ္းစားစရာေလးေတြကို
စဥ္းစားရတာႀကိဳက္တယ္ဗ် ...

ဖိုးသား said...

မွတ္သားသြားပါတယ္ ပံုၿပင္က ေကာင္းပါတယ္

မ..မ said...

တန္ဖိုးရွိတဲ့ အေတြးအေခၚ
ပုံျပင္ေတြပါပဲ