17 ေရႏူး၍ ျပန္ရွဴၾကည္႔ျခင္း ( သို႕ ) မ်က္မွန္ သံုးလက္

---

ဘာရယ္ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ္ေရးတဲ႔ စာေတြကို Revision အေနနဲ႔ ျပန္ဖတ္ၾကည္႔မိေတာ႔ အရင္ကတည္းက ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ႔ စာေလးေတြကို ျပန္ျပီးေတာ႔ အခုမွ  သတိရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒါေလးေတြကိုလည္း ေျဖရွင္းခ်က္ အေနနဲ႔ ေရးရင္း အတူတူ ျပန္ျပီး ေတြးၾကည္႔ရေအာင္ လို႔ စဥ္းစားမိလို႔ ဒီပို႔စ္ေလး တင္လိုက္တာပါ။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမယ္ လို႔ေတာ႔ ထင္မိတာပါပဲ။ အျမင္သစ္ ၊ အေတြးသစ္ေလးေတြလည္း ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။

ပထမဦးဆံုး ဘာမွ စ မေျပာခင္ စာဖတ္သူမ်ားကို မ်က္မွန္ေလးေတြ အရင္တပ္ေပးပါရေစ။ မ်က္မွန္ ဆိုတာက ဒီလိုပါ။ အခု ေနာက္ပိုင္း 3D ရုပ္ရွင္ေတြ ေပၚလာတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ၾကည္႔ၾကည္႔ သာမာန္ မ်က္လံုးနဲ႔ ဆိုရင္ 3D ရုပ္ရွင္ကို ျမင္ခြင္႔ မရပါဘူး။ ( အခုေတာ႔ ေအာင္ျမင္ေတာ႔မယ္ ေျပာတယ္။ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည္႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ) ဒါေၾကာင္႔ 3D ရုပ္ရွင္ကို ျမင္ခြင္႔ရေအာင္ 3D မ်က္မွန္ကို တပ္ျပီး ၾကည္႔မွ ျမင္ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာေလး ျမင္မိေအာင္ အရင္ဆံုး မ်က္မွန္ေလး တပ္ေပးပါရေစ။ 

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

တစ္ခါက . . .

အေဖ လုပ္သူက သူ႕သမီးကို ေခၚျပီး သူတို႕ ျမိဳ႔ကေလးရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္း ေမွ်ာ္စင္ၾကီးထိပ္သို႔ေခၚသြားကာ . . .

“ သမီး ဟိုမွာ ၾကည္႔စမ္း။ ျမိဳလယ္မွာ ရွိတဲ႔ လယ္ကြက္ကို ေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္တဲ႔ လမ္းက တစ္လမ္းတည္း မဟုတ္ဘူး ေတြ႕လား။ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။ လူ႕ဘဝမွာလည္း ဒီလိုပဲ သမီး ရည္မွန္းထားတဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ေအာင္ ဒီလမ္းက သြားလို႔ မရဘူး ဆိုရင္လည္း ေနာက္ထပ္ တစ္လမ္းက ေကြ႔သြားလို႔ ရႏိုင္တယ္။ ”

ဆိုျပီး ညႊန္ၾကားကာ ၾသဝါဒ ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဒီလို ၾသဝါဒ ေပးျခင္း ခံခဲ႔ရတဲ႔ “ ရွိယာပရက္လီ ” ဟာ တစ္သက္လံုး စြဲျမဲ ခဲ႔ျပီး သူလုပ္သမွ် အလုပ္ေတြကို ဒီတစ္နည္းနဲ႔ မရရင္ ေနာက္ထပ္ တစ္နည္းနဲ႔ စမ္းသပ္လုပ္ကိုင္ရင္း ကမာၻေပၚမွာ ေရပန္းစားေသာ ဒီဇိုင္းသစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို တီထြင္ ႏိုင္ခဲ႔ျပီး ကမာၻ႕ဖက္ရွင္ေလာကကို ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ ၾကီးစိုးထားႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ 

(ဒီစာေလးကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မူရင္း မဖတ္ဖူးပါ။ ဆရာေဖျမင္႔ေရးသားေသာ “ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာျပီလား။ ” စာအုပ္ကို လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္အတန္ၾကာက ဖတ္ခဲ႔ရျပီး အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ မွတ္သားထားသလို ျပန္ေျပာလိုက္တာပါ။ )

ဒါေၾကာင္႔ ေလာကမွာ One Way ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ဖယ္ေရွာင္ျပီး Ways မ်ားျဖင္႔သာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည္႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ေတာ႔လည္း ၊ စာေရးေတာ႔လည္း One sense ဆိုတာထက္ Multi Senses ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားဖတ္ခဲ႔ ၊ ေရးခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕စာေတြကိုလည္း ၾကိဳက္သလို ျမင္ဖို႔ရာ ေနရာမွာ ခ်ျပထား ၊ ရပ္ျပထား ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါကလည္း ျဖစ္သင္႔တယ္လို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေဘဘီလံုမွာ အခ်မ္းသာဆံုး ပုဂၢိဳလ္ စာအုပ္ကို ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က ဝယ္ျပီး ဖတ္ျဖစ္ခဲ႔ေပမဲ႔ သေဘာေပါက္ပံုက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ စာအုပ္ပံုၾကားထဲမွာ သူက ခပ္ကြယ္ကြယ္ပဲ ငုပ္လွ်ိဳးေနခဲ႔တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၀၆ မွာ ကၽြန္ေတာ္႔စာအုပ္ပံုေလးထဲက ျပန္ေတြ႕လို႔ ဖတ္ခဲ႔ရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က ဖတ္လို႔ သိခဲ႔သမွ် ၊ ျမင္ခဲ႔သမွ် ေတြ အားလံုးဟာ အခု ကၽြန္ေတာ္ဖတ္လို႔ သိခဲ႔သမွ် ၊ ျမင္ခဲ႔သမွ် ေတြနဲ႔ တျခားဆီ ျဖစ္ေနခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ ဒါဟာ အသက္အရြယ္ေၾကာင္႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ေျပာင္းလဲ သြားခဲ႔တာပါ။

ဒါေၾကာင္႔ စာေရးသူဆိုတာ စာဖတ္သူကို အျမင္ေတြ ၊ ခံစားမႈေတြ  ၊ အေတြးေတြ မ်ားစြာ ေပးႏိုင္ မေပးႏိုင္ စာဖတ္သူလည္း စီစစ္ျပီး ဖတ္သင္႔ပါတယ္။

ဒါက ကၽြန္ေတာ္ ေပးခ်င္ေသာ ပထမ မ်က္မွန္ တစ္လက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကမာၻမွာ နာဇီ နဲ႔ ဖက္ဆစ္ စနစ္ၾကီး က်ဆံုးခဲ႔တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ႔ပါျပီ။ ( တျခား စနစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလိုပါ ၊ မႏိုင္ပါ ၊ မေျပာရဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။ ) ဒါေပမဲ႔ ဒီစနစ္ၾကီး ေတြ ကမာၻေပၚကေန လံုးဝ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါျပီလို႔ ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က သိခဲ႔ၾကပါတယ္။ ရာမ နဲ႔ ဒႆဂီရိ ဆိုရင္ အားလံုးက ဒႆဂီရိကို အရမ္းမုန္းၾကပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ရာမ နဲ႔ သီတာ ကို ညားေစခ်င္တာကိုး ၊ ဒါေၾကာင္႔ ဒႆဂီရိ ကို ထည္႔မတြက္တတ္ၾကပါဘူး။ 

ဒီ အျမင္ေလးကို တြန္းလွန္ေျပာင္းလဲ လိုက္တာကေတာ႔  ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳပါ။ သူက “ လကၤာ ဒီပ ခ်စ္သူ ” စာအုပ္ကို ထုတ္ျပီး ဒႆဂီရိ ဆိုတာလည္း ခ်စ္တတ္တဲ႔ အသည္းႏွလံုးနဲ႔ ဆိုတာကို ထုတ္ျပခဲ႔ပါတယ္။ ဒီေတာ႔ လူေတြ အရင္က မုန္းေနခဲ႔ၾကတာကေန သူ႕ကို စာနာခံစား သနားလာၾကပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ . . . ကမာၻေပၚမွာလည္း စာေရးဆရာေတြက သူတို႕ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ကို အမႊန္းတင္ရင္း မလိုအပ္ပဲ နာဇီ ၊ ဖက္ဆစ္ စနစ္မ်ားကို ေကာင္းတယ္ ဆိုသလို ေဖာ္က်ဳးကာ ေရးသားမိတတ္ပါတယ္။ ဒါကို ဖတ္ၾကရေသာ မသိနားမလည္ေသးေသာ လူငယ္ေလးမ်ားက ဖတ္မိျပီး နာဇီ  ၊ ဖက္ဆစ္ ဝါဒေတြကို အလြန္ေကာင္းေသာ စနစ္ေတြ အျဖစ္ခံယူမိကာ သူတို႕ကိုယ္ သူတို႔ တကယ္႕ကို နာဇီ ၊ ဖက္ဆစ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သဖြယ္ ခံယူျပီး ကားေတြ တဝီဝီ ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ တဝူးဝူး နဲ႔ စစ္ေရးျပတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ စာေရးဆရာရဲ႕ ေဖာ္ညႊန္းခ်က္ အမွားကေန ျဖစ္လာတဲ႔ ျဖစ္ရပ္ေတြပါ။ 

စာေရးဆရာ ဆိုတာ မလိုအပ္တာေတြ မေဖာ္ညႊန္းသင္႔ပါဘူး။ ဒီလို ေဖာ္ညႊန္းမႈေၾကာင္႔ လူေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡေရာက္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ စာေရးသူရဲ႕ စာက ဘာလဲ ၊ စာေရးသူက ဘာကို ေဖာ္ညႊန္းခ်င္ေနတာလဲ စာဖတ္သူေတြကလည္း ျမင္ေအာင္ ၾကည္႔ျပီး ဖတ္ၾကည္႔သင္႔ပါတယ္။

ဒါက ကၽြန္ေတာ္ ေပးခ်င္ေသာ ဒုတိယ မ်က္မွန္ တစ္လက္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟိုတစ္ေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာ ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ေျပာရင္း ဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္ စာေရးတဲ႔ အေၾကာင္းပါလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သူ႕ကို ေျပာျပမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာကေတာ႔ ရိုး ပါတယ္။ 

“ ငါက လိုေနတာေလးေတြ ျဖည္႔ေပးခ်င္တာပါ။ ”

ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ႔ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ တုန္႕ျပန္ေျပာဆိုပါတယ္။ 

“ လိုေနတာေတြကို ျဖည္႔ေပးတာ ဆိုေတာ႔ “ ဆရာၾကီး ” လား။ ”

တဲ႔.။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသ မွင္သက္သြားတယ္။ သူေျပာတဲ႔ စကား အဓိပၸါယ္ကို ျမန္မာလို ၾကားလိုက္ရေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္လိုက္ပါ။ သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးက ေျပာေတာ႔ ပိုျပီး နားရႈပ္သြားတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္႔ စကားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျပီး သရုပ္ခြဲၾကည္႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးတာနဲ႔ သူေတြးတာ ေတာ္ေတာ္ကို လြဲသြားတာပါ။

ဥပမာ - ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာလာတယ္ ၊ ေမးၾကတယ္။ ( ေမးလ္ပိုျခင္း ၊ စီေဘာက္မွာ ေရးျခင္း ) အခု မိန္းကေလးေတြ ဝတ္တာ ၊ စားတာ အရမ္းဆိုးလာတယ္ ပညာေပးေလး ေရးေပးပါဦး။ ဆိုက္မွာ (ကၽြန္ေတာ္ ) သီခ်င္းတင္ထားသလို ဘယ္လို တင္ရတာလဲ။ PDF ဖိုင္ကို စာလံုးေတြ မေျပာင္းေအာင္ အလြယ္ဆံုး ဘာနဲ႔ လုပ္ရမလဲ။ ေနာက္. . . . . .မ်ားစြာေပါ႔။ 

ဒါေတြ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က အရာအားလံုးကို မသိပါ ၊ မတတ္ပါ ၊ (ဒီထက္ ပိုေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မသိ ၊ မတတ္ေသာ သူတစ္ေယာက္ပါ။) တစ္ခါတစ္ေလ တိုက္ဆိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ သြားဖတ္မိတာေလးေတြက ေနာက္ေန႕က်ေတာ႔ ေမးတာေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ႔ အခ်ိန္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ လိုေနတာေလးေတြကို ျဖည္႔ျပီး ေျပာျပမိတယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ သိရံုဆိုျပီး ေမးလ္က မပို႔ေတာ႔ပဲ ကိုယ္႕ေနရာေလးမွာ ပို႔စ္ေလး တင္ျပီး သူမ်ားေတြလည္း အဆင္ေျပေအာင္ တင္လိုက္မိတယ္။ 

ဒီလို ကၽြန္ေတာ္ ျဖည္႔ေပးေနတာေတြဟာ လြတ္ေနတဲ႔ အုတ္တစ္ခ်ပ္ေနရာမွာ အုတ္ခဲ မရွိခင္ အခ်ိန္မွာ ဝင္ျပီး ခဏထမ္းေပးထားတဲ႔ လမ္းေဘး ေက်ာက္ေတြ လိုမ်ိဳး ၊ ဘုရား ေလွ်ာက္ေတာ္မူမဲ႔ လမ္းမွာ တံတားက်ိဳးေနလို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို တံတားလိုမ်ိဳး ျဖည္႔ခင္းေပးခ်င္တဲ႔ ရေသ႔တစ္ပါးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးရယ္ပါ။ ၾကာနီကန္ ဆရာေတာ္ ဦးဇဋိလ ေျပာတာကို နည္းနာယူျပီး ေျပာရရင္ “ ကၽြန္ေတာ္လိုမ်ိဳး မျဖစ္ညစ္က်ယ္  ဘေလာ႔ဂ္ဂါေတြက မ်ားပါတယ္။ တကယ္ေကာင္းေသာ ဘေလာ႔ဂ္ဂါေတြဆီက စာေတြကို ဖတ္တတ္လာေအာင္ ၊ ဖတ္ခ်င္စိတ္ ရွိလာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က သစ္မရခင္ ဝါးနဲ႔ ေဘာင္ကြပ္ ျပီး ျဖည္႔ေရးေပးခ်င္တာေလး တစ္ခုပါပဲ။ ”

ဒါေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ သူေဌးတစ္ေယာက္က သူ႕ကားေမာင္းရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ပိုက္ဆံ စိုက္ထုတ္ျပီး လမ္းျဖည္႔ခင္းတာမ်ိဳး ၊ “ အလိုရွိတာ ျဖည္႔ဆည္းျပင္ဆင္ ၾကေစဗ်ား ” ဆိုျပီး ဘုရင္က သူ႕တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ျဖည္႔ေပးတာမ်ိဳး ၊ သူမ်ားေတြကို “ အလိုရွိရာ ေတာင္းေလာ႔ ” ဆိုျပီး ျဖည္႔ဆည္းေပးႏိုင္ေသာ သိၾကားမင္း တစ္ေယာက္လို ျဖည္႔ဆည္းျခင္း လို႔ ထင္မွတ္ သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းျပလိုက္ရပါ။ ရွင္းျပခ်ိန္လည္း မရလိုက္။ မေျဖရွင္းျပခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ စာဖတ္သူမ်ား ဘယ္ေနရာမွာပဲ စာဖတ္ေနေန ၊ ဘယ္စာအုပ္ စာတန္းပဲ ဖတ္ေနေန စာေရးသူ ဘာကို တင္ျပခ်င္လဲ ၊ သူေရးထားတာေတြက ဘယ္လို ေနရာေတြကို ျဖည္႔ဆည္းေပးခ်င္လဲ ဆိုတာေလးကို ျမင္ေအာင္ ၾကည္႔ျပီး ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေပးခ်င္တဲ႔ တတိယ မ်က္မွန္ တစ္လက္ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီလို မ်က္မွန္ သံုးလက္ တပ္ျပီးျပီ ဆိုရင္ေတာ႔ ဘယ္ေနရာမွာပဲ စာဖတ္ဖတ္ ဒီမ်က္မွန္ သံုးလက္နဲ႔ စာဖတ္ရင္ စာေရးသူ ေပးခ်င္တာေတြကို ျမင္ရပါလိမ္႔မယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ 3D ဇာတ္ကားၾကီးကို အေရာင္ ၊ ရုပ္ထြက္ ေကာင္းစြာ နဲ႔ ျမင္ႏိုင္ပါျပီ။ 

အခုေခတ္မွာ Wide Screen ေတြ ေပၚေနပါျပီ။ အသစ္ေတြလည္း ထပ္ထြက္ဖို႔ ရွိေနပါတယ္။ Projector ေတြမွာလည္း ျမင္ကြင္းက်ယ္ ( Wide Screen ) ေတြ ေပၚေနတဲ႔ ေခတ္မွာ ဒါကို ကိုယ္က ေနာက္က်ျပီး ၁၄ လက္မ အျဖဴ ၊ အမည္း တီဗီေလးနဲ႔  ၾကည္႔မွ မ်က္စိေအးတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္သင္႔ေတာ႔ဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က ေရးထားတဲ႔ စာအခ်ိဳ႕ကို ဒီ မ်က္မွန္ သံုးလက္နဲ႔ အစမ္း သေဘာမ်ိဳး ျပန္ျပီး ၾကည္႔ၾကည္႔ရေအာင္. . . ။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ပထမဦးဆံုး “ ေခြးကဗ်ာ ”  ဆိုတဲ႔  ကဗ်ာေလးကို မွတ္မိမလား မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္လာသလို ကဗ်ာေလးကို ခ်ေရးတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ကဗ်ာေတြက မေကာင္းပါ။ အရင္က ေလေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိေတာ႔ “ ေလကဗ်ာ ” ဆိုျပီး ေရးခ်မိေသးတယ္။ အဲဒီေန႕ကေတာ႔ ေခြးေတြ အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိျပီး ဒီကဗ်ာေလးကို ေရးမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခုခုကို ေတြးျပီး ေရးမိရင္ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္တာေလးေတြကိုပါ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ရွိသေလာက္ အကုန္ အားစိုက္ ေရးလိုက္မိေတာ႔ ထိုအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး အခ်က္အလက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ပါသြားႏိုင္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြ အတြက္ ဖတ္လို႔ ေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ၊ ဖတ္လို႔ မေကာင္းဘူး ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္႔ အားစိုက္ထုတ္မႈကေတာ႔ ဘယ္စာမွာမွ မေလ်ာ႔ခဲ႔ပါဘူး။

အခုလည္း ဒီ “ ေခြးကဗ်ာ ” ေလးကို ေရးေနတုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေခြးနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ၾကားဖူးတာေလးေတြ ၊ ေတြးဖူးတာေလးေတြ အကုန္ထည္႔ျပီး သူမ်ားေတြ ျမင္သလို မဟုတ္ပဲ။ အျမင္က်ယ္က်ယ္ေလးနဲ႔ ျမင္ျပီး ခ်ေရးမိတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဝန္ခံစရာ ရွိတာက ဒီကဗ်ာ ေရးေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မင္ရေသာ အစ္မတစ္ေယာက္ကို တျခားသူေတြက ဝိုင္းျပီး ေျပာေနတာ ေဘးကေန ျမင္ေနရေတာ႔ ဒါကိုလည္း ခံစားခ်က္ပါသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေခြးကဗ်ာေလး ျဖစ္သြားပါေတာ႔တယ္။

Publish ကို ႏွိပ္ျပီး ကဗ်ာေလးကို တင္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုကို သြားသတိရတယ္။ ငါ ဒီအတိုင္း တင္လိုက္ရင္ မွန္ပါ႔မလား။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတာကို အေျခခံထားတာ ဆိုေတာ႔ “ ကိုေဇာ္႔ကဗ်ာ ေကာင္းလိုက္တာ ”  ဆိုတဲ႔ Comment မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မလိုခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေအာက္ကေန ( Conclusion (or) Writer Suggest Remark ) အေနနဲ႔ “ ဒီေန႕ ေခြးကိုက္ခံရေသာ ေန႕အမွတ္တရ ” ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ တင္လိုက္တယ္။ 

ခဏေနေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာျပန္ေရာ။ ငါ ဒီလို တင္လိုက္ရင္ အားလံုးက တကယ္႔ေခြး အကိုက္ခံရတာလို႔ ထင္သြားလိမ္႔မယ္ ေပါ႔ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ျပန္ျပီး Edit လုပ္ျပီး “ ( ေခြးက လူေခြးပါ ) ” လို႔ ထည္႔ေရးလိုက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဒီလူေခြးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို လာကိုက္တာလည္း မဟုတ္။ သူမ်ားကို ကိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္က ၾကားက ဝင္ေရးေပးတာ. . .။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသလို စာတစ္ပုဒ္လံုး ၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လံုးကို ေအာက္ဆံုးက မွတ္ခ်က္ေလး တစ္ခုက ဖ်က္ဆီးလုိက္ပါတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္ အသံမ်ိဳးစံု ၾကားလိုက္ရတယ္။ “ ဂိန္  ၊ ဂြမ္ ၊ ကိန္ ၊ ဝူး ” စံုေနတာပါပဲလား။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သာ ေအာက္ေျခက အဆံုးသတ္ မွတ္ခ်က္ေလး မထည္႔ခဲ႔ရင္ သူတို႔ေတြရဲ႕ အျမင္ေတြက တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားမွာပါ။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္ေျခက  ( Conclusion (or) Writer Suggest Remark ) ရဲ႕ အလြန္ အေရးပါ အရာေရာက္မႈကို အသံမ်ိဳးစံု နဲ႔ ၾကားျပီး သိခြင္႔ ရလိုက္ပါတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ မွတ္သားစရာ တစ္ခုပါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ စာေရးသူ နဲ႔ စာဖတ္သူ ၾကားထဲကို ျမင္ေအာင္ ၾကည္႔ႏိုင္တဲ႔ “ မ်က္မွန္သံုးလက္ ” မရွိေသးပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီ ေခြးကဗ်ာေလးကို အခုေနာက္ပိုင္းမွ ျပန္ျပီး မ်က္မွန္တပ္ျပီး ေလ႔လာခြင္႔ရေတာ႔တယ္။ အခု စာဖတ္သူလည္း အထက္က မ်က္မွန္ သံုးလက္ တပ္ျပီး ေလ႔လာ ဖတ္ရႈၾကည္႔ပါလား။ 

 ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

လူေတြရဲ႕ အျမင္နဲ႔ သူတို႔ ရင္ထဲကို ထင္းထင္းလင္းလင္းၾကီး ေမွာင္ေနတဲ႔ ဂူထဲကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးနဲ႔ ထိုးလိုက္သလို ျမင္သြားေစတဲ႔ စာေလး တစ္ပုဒ္ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါက ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ဒီကဗ်ာေလးကို “ ၾကက္ကဗ်ာ ” လို႔ ေပးဦးမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အဓိပၸါယ္ၾကီးက တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနလို႔ “ ၾကက္တြန္သံ ” လို႔ပဲ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည္႔လိုက္ပါဦး။

ဒီကဗ်ာေလးကို ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႔အျမင္ ရိုးရိုးေလးနဲ႔ ရွင္းရွင္းေလး ေရးလိုက္တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕အျမင္နဲ႔ စာဖတ္သူ အျမင္ ေတာ္ေတာ္ မတူဘူး ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အဆံုးသတ္အေနနဲ႔ ေရးထားတာက “ ဒါေၾကာင္႔ ဝမ္းကစ္ခ္ခ္ခ္  ( Kick )  “ ဝုန္း ” ဆိုျပီး ေရးထားလိုက္ေတာ႔ အားလံုးရဲ႕ အျမင္မွာ ၾကက္ဖၾကီး ( အဆိုေတာ္ မဟုတ္ပါ :P ) ကို ကၽြန္ေတာ္က ကန္လိုက္တယ္ လို႔ပဲ ျမင္ၾကတယ္ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ႔ ၾကက္ မေျပာနဲ႔ ဘာေကာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ အႏၱရာယ္ကို သူတို႔သိပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ သခင္ ေဒါသထြက္ေနျပီ ဆိုရင္ သူတို႕ အလိုလို သိတတ္ၾကျပီး သူတို႔ ေရွာင္သြားတတ္ပါတယ္။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို မုန္းေတာ႔မုန္းတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခုလို အိပ္ဖို႔ ဆိုျပီး တြန္ေနေတာ႔ ဆက္မတြန္နဲ႔ေတာ႔ ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ သူ႕ကို ထြက္သြားေအာင္ နံရံကို ကန္ျပီး ေျခာက္လိုက္တာပါ။ ဒီေတာ႔ သူကလည္း လန္႔ျပီး မတြန္ပဲ ေျပးေရာေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါကို အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္႔ကဗ်ာေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က ၾကက္ဖၾကီးကို ကန္လိုက္တယ္ ထင္ေနတာ. . အမေလးဗ်ာ . .သူ႕ကို ကန္ဖို႔ ေနေနသာသာ ဖမ္းလို႔ကို မမိတာ. . .:P :P :P

ဒါနဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ားေတြ မန္႔တာကို ၾကည္႔ျပီး ျပံဳးခဲ႔ရပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ားကလည္း တစ္ခုခု အေတြးေလးေတြ ရသြားခဲ႔ရင္ Comment မွာသာ ခ်ေရးထားခဲ႔ပါ။ ကိုယ္လည္း ေတြးျပီး ေပ်ာ္ရသလို သူမ်ားေတြလည္း အေတြးေတြ ရတာေပါ႔။ ဒီလို ကိုယ္႔အေတြးေတြ ရလို႔ ေရးသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဆိုးမယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ စာလံုးေပါင္းမွားတာကို ျပႆနာၾကီး တစ္ခုလို လာေျပာတဲ႔ သူကိုေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးေသးတာပဲေလ။ ကို္ယ္လည္း စိတ္ကူးေပၚလာတာေလးေတြ ခ်သာေရးသြား ၊ အားလံုးလည္း ေတြးမိ ျမင္မိတာေပါ႔ဗ်ာ။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

ေနာက္တပ္ တစ္ပုဒ္ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေျပာခ်င္ဆံုး ပို႔စ္ေလး တစ္ပုဒ္ကေတာ႔ “ ခပ္ညံ့ညံ့ ေအာင္သြယ္ေတာ္ ”  ဆိုတဲ႔ ဝတၳဳတိုေလးပါ။ ဒီပို႔စ္ေလးထဲမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ရာကို ႏွစ္ေနရာက ေျပာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေရးထားခဲ႔တယ္။ ဒါက အဓိကေတာ႔ မက်လွပါဘူး။ အဓိက က်တာက ကၽြန္ေတာ္ ဒီဝတၳဳတိုေလးမွာ ဖြတ္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စာဖတ္သူေတြ အားလံုးက ဒါကို ျမင္သြားၾကတယ္။ 

တကယ္ပါ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို ဝမ္းသာမိတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာမွ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ကားေပၚမွာ ဆံုတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးက သူမ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေပါင္းတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ေပၚလာတဲ႔ ကေလးက ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဓိက ေအာင္သြယ္လုပ္ေပးမဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္။ ဒီကေလးက ဒီေကာင္ေလး အေၾကာင္း သူ သိခ်င္လို႔ စံုစမ္းတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေကာင္မေလးကို သူသိတာကို ေျပာျပလိုက္မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဇာတ္လမ္း အဆံုးမွာ ေကာင္မေလးက ကေလးေလး ေျပာတဲ႔ အတိုင္း X X X X X X X X X X X  X X X X X X X X 

ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးဆီက အခ်စ္ကို ၾကိဳးစားတာေတြ ၊ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး အျပင္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕တာေတြ ၊ သူတို႔ အျပင္အေျခအေနေတြကို မတင္ျပထားပါဘူး။ အဆင္႔မ်ားစြာ ေက်ာ္ျပီး ေရးျပထားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး စကားေျပာခန္းမွာလည္း သူတို႔ ေျပာတာကို တိုက္ရိုက္ မတင္ျပပဲ သူတို႔ေျပာေနတာကို ေဘးက ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ တစြန္းတစ ၾကားမိတဲ႔ အေနနဲ႔ပဲ တင္ျပထားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ေကာင္ေလးက သူ႕ဖာသာ ရုတ္တရက္ ျပန္လည္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း သူ႔ဖာသာ ဆက္လက္ လည္ပတ္ေနခဲ႔တယ္။ 

ဒါေတြကို ထည္႔မေရးခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ စာဖတ္သူေတြက ျမင္သြားရံုတင္ မကဘူး။ သူတို႔ ေနာက္ထပ္ ဘာမ်ား ဆက္ျဖစ္သြားလဲ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကို ေမးလ္ေတြပို႔ုျပီး ေမးၾကပါတယ္။ ကိုဝဏၰ နဲ႔ မသူဇာ ေနာက္ေတာ႔ ဘာမ်ား ျဖစ္သြားၾကလဲ တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျဖခဲ႔ပါဘူး။ ဒီဝတၳဳတိုေလးက အျပင္မွာ တကယ္ျဖစ္ခဲ႔တာေလးကို ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႔ေရးဟန္ေလးနဲ႔ တင္ျပလိုက္တာပါ။ မသူဇာ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အစ္မ ဝမ္းကြဲပါ။ “ ေကသာႏိုး ” ဆိုျပီး နာမည္တြင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေပးခဲ႔သူေပါ႔။ သူ႕အေၾကာင္းကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ “ ဝက္ပစ္ဂ္ရဲ႕ အစ္ကို ဆိုေတာ႔ ” ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္မွာ ေရးထားပါတယ္။

အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါ႔မယ္။ မသူဇာက အခုေတာ႔ အိမ္ေထာင္နဲ႔ပါ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔။ သူေယာက်္ား ( ကၽြန္ေတာ္႔ ေယာက္ဖဝမ္းကြဲ ) ကေတာ႔ အခု စလံုးမွာပါ။ သူတို႔ဖာသာ အိမ္ေထာင္ကေတာ႔ သာသာယာယာပါပဲ။ အရင္က ျဖစ္ခဲ႔တာေတြကိုလည္း မသူဇာလည္း အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးေတာ႔  အခုခ်ိန္ဆို သူ႕ကေလးေတြ ထိန္းေနရတာနဲ႔ သတိေတာင္မွ ရေတာ႔မယ္ မထင္ပါ။ ကိုဝဏၰကေတာ႔ အခုခ်ိန္အထိ လူပ်ိဳၾကီးပါပဲ။ တတ္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႔ သေဘၤာသား အျဖစ္ နယ္ေျမေတြကို အသစ္ရွာေဖြေနတုန္းပါပဲ။ ကိုဝဏၰ အိမ္ေထာင္ မျပဳေသးဘူးလား လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မေမးမိတာ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုတာေတာ႔ စာဖတ္သူမ်ား ခံစားနားလည္ႏိုင္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ 

ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ညံ့ညံံ့ ေအာင္သြယ္ေတာ္ တစ္ေယာက္ကိုး။ သူကလည္း ေစ်းဦးက်ိဳးသြားသူ တစ္ေယာက္လို ဘဝမွာ ေနာက္ပိုင္း အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး အေရာင္းအဝယ္ မျဖစ္ေတာ႔တာလား ဆိုတာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာေတာ႔ မသိပါဘူး။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သာ အခု အခ်ိန္မွာ ေအာင္သြယ္ခြင္႔ ရမယ္ ဆိုရင္ . . . . . ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေသာ ေအာင္သြယ္ေတာ္ မျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ “ ခပ္ညံ့ညံ့ ေအာင္သြယ္ေတာ္ ” ေတာ႔ ျဖစ္ေတာ႔မယ္ မဟုတ္ေတာ႔ပါ။

ဒီဝတၳဳတိုေလးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို အထက္က ဆိုခဲ႔ေသာ “ မ်က္မွန္ သံုးလက္ ” ကို တိတိက်က် ရွာေဖြေပးခဲ႔တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမ်က္မွန္ သံုးလက္နဲ႔ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္႔စာေတြကို သူမ်ားစာေတြကို တပ္ဆင္ျပီး ဖတ္ၾကည္႔မိပါတယ္။ 

၁) Multi Senses ျဖစ္ျပီး အျမင္က်ယ္က်ယ္ ၊ နည္းလမ္းသြယ္သြယ္ေတြ ေပးႏိုင္လား။

၂) စာေရးသူက သူေျပာလိုရာကို စာထဲမွာ မိႈင္းတိုက္သလို ပံုေဖာ္ထားလား ၊ သူ႕စာကို စာထဲမွာ ပံုမေဖာ္ပဲ သူခံစားမႈ အတိုင္း ခံစားပါလို႔ ေဖာ္ညႊန္းခ်က္ေတြ ေရးထားလား။

၃) စာေရးသူ ေပးခ်င္တာက ဘာလဲ ၊ သူက “ ျဖည္႔ခ်င္သူလား ၊ အျဖည္႔ခံလား ”

ဒါေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေသာ စာမ်ားကို ဖတ္ျပီး အားမနာတမ္းသာ Comment ေရးျပီး ေဝဖန္ေပးစမ္းပါဗ်ာ။ (သူမ်ားေနရာေတြမွာေတာ႔ ဒီ မ်က္မွန္ၾကီး တကားကား နဲ႔ သြားဖတ္ပါ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါဆို ကိုက္ညီခ်င္မွ ကိုက္ညီပါလိမ္႕မယ္။) ကၽြန္ေတာ္႕ေနရာမွာေတာ႔ ျမင္ၾကည္႔ ၊ ေတြးၾကည္႔သြားပါ  ၊ ေရးသြားပါ။ တစ္ခု ရွိတာကေတာ႔ ေရးသူက အေကာင္႔မဝင္ပဲ Anonymous ဆိုရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း Neglect ၊ Ignore ေပါ႔ဗ်ာ။ မဟုတ္ဘူးလား။ 

ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရတဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ဂါ ေမာင္မိုး ရဲ႕ ဒီစာေလး က အရမ္းကို တန္ဖိုး ရွိတယ္ဗ်ာ။ သြားျပီး ဖတ္ၾကေစလိုပါတယ္။

*** အရာရာကို Wide Screen နဲ႔ ၾကည႔္ႏိုင္ ျမင္ႏိုင္ျပီး Multi Senses နဲ႔ ခံစားႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။***

ေလးစားစြာျဖင္႔

ကိုေဇာ္ 

20.4.2010 - 3.10 AM

.

ေရႏူး၍ ျပန္ရွဴၾကည္႔ျခင္း ( သို႕ ) မ်က္မွန္ သံုးလက္