ဒါေတြက ဘာအတြက္ အသံုးဝင္မွာ မို႔လို႔လဲ ၊ ဒါကေရာ ငါ႔တို႔ ဘဝမွာ ဘာအတြက္ေၾကာင္႔မ်ား အသံုးက်မွာ မို႕လို႔ သင္ရမွာလဲ ၊ ေလ႔လာရမွာလဲ လို႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေမးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလို ေမးလာတိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေနၾက စကားေလး တစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ ဒါကေတာ႔. . .
“ ေလာကမွာ အသံုးမက်တဲ႔ ပညာ ၊ အရာ ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ တကယ္လို႔ ဒီပညာ ၊ အရာကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ ထင္ခဲ႔ ၊ ျမင္ခဲ႔တယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ဒီလူဟာ အသံုးမခ်တတ္တာပဲ။ ”
တကယ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝမွာ ၊ ေလာကၾကီးမွာ ဒီအတိုင္းပဲ ရပ္တည္လွ်က္ ရွိပါတယ္။ ဒီအတြက္ ပံုျပင္ေလး တစ္ခုက ဒီလို ေျပာတယ္။
တစ္ခါက . . .
အေျခခ်ေနထိုင္းျခင္း မရွိပဲ ေနလွည္႔ေနတဲ႔ လူမ်ိဳးတစ္စုဟာ သြားလာရင္းနဲ႔ စခန္းခ် ရပ္နားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္း သူတို႕ေနရာနားကို အလင္းတန္းတစ္ခုက ထိုးက်လာတယ္။ ဒီေတာ႔ သူတို႔က . .
“ ဟာ . . .ဒါကေတာ႔ ေကာင္းကင္က ဖန္ဆင္းရွင္က တန္ခိုးျပတာပဲ ။”
သူတို႕အတြက္ လမ္းခရီးမွာ ဘာမ်ား မွာၾကားမလဲ ဆိုျပီး ျငိမ္ျပီး နားေထာင္ေနၾကတယ္။ အေတာ္ၾကာတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္ထံမွ တန္ခိုးရွင္ဆီကေန အသံထြက္ေပၚလာတယ္။
“ မင္းတို႔ေတြ အားလံုး အခုက စျပီး ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ရသမွ် ေကာက္ျပီး မင္းတို႔နဲ႔ အတူ မင္းတို႕ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲ ထည္႔ျပီး သယ္သြားၾကေတာ႔။ မင္းတို႔ တစ္ေန႕တာမွ် ဒီေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကို သယ္သြားျပီးရင္ မင္းတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရလိမ္႕မယ္။ ျပီးရင္ေတာ႔ မင္းတို႔ ဝမ္းနည္းၾက ရလိမ္႕မယ္။ ”
ေကာင္းကင္ယံမွ တန္ခိုးရွင္က ဒီလို ေျပာျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ တန္ခိုးရွင္က သူတို႔ကို ဘာမ်ားမွာၾကားမလဲ ဆိုတဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔တၾကီး ေစာင္႔ဆိုင္းေနသူေတြ အားလံုး သူတို႕ကို ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြပဲ ေကာက္ခိုင္းတယ္ ဆိုျပီး စိတ္ပ်က္ကာ အခ်င္းခ်င္းတီးတိုး ေျပာဆိုလွ်က္ က်န္ခဲ႔တယ္။
သူတို႕ကေတာ႔ ေကာင္းကင္က တန္ခိုးရွင္က သူတို႔ ၾကီးပြားတိုးတတ္ဖို႔ ၊ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ ၊ ဥာဏ္ပညာမ်ား တိုးတတ္ဖို႔ မေျပာၾကားသြားပဲ ၊ ဘာမဟုတ္တဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကိုပဲ ေကာက္ခိုင္းသြားခဲ႔တယ္ လို႔ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေကာင္းကင္က က်လာတဲ႔ အလင္းတန္းနဲ႔ အသံဆိုေတာ႔လည္း သူတို႔ တန္ခိုးရွင္ ေျပာတာကို လ်စ္လွ်ဴရႈ မထားႏိုင္ၾကဘူး။ တန္ခိုးရွင္ရဲ႕ မွာၾကားခ်က္ အတိုင္းေတာ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကို စတိအျဖစ္နဲ႔ တစ္လံုး ၊ ႏွစ္လံုး နဲ႔ အနည္းငယ္သာ ေကာက္ယူျပီး တီးတိုး ေဝဖန္ေျပာဆို၍ ေကာက္ျပီး သူတို႔ ခရီးေဆာင္ အိတ္ထဲကို သယ္ယူလာၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ႔လည္း သူတို႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကို သယ္လာတယ္ ဆိုတာကို သတိမမူမိေတာ႔ပဲ တစ္ေန႕လံုး ခရီးႏွင္လာလိုက္ၾကတာ ညဘက္ ေရာက္ေတာ႔ ခရီးတစ္ေထာက္နားတဲ႔ စခန္းမွာ သူတို႔ သယ္လာတဲ႔ ခရီးေဆာင္ အိတ္ထဲကို ႏိႈက္လိုက္မိတဲ႔ အခါမွာ သူတို႔ သယ္ယူလာခဲ႔တဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလး ေတြက တစ္လံုးခ်င္းစီ အလိုက္ စိန္တံုးေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ဒီလို သူတို႔ မထင္မွတ္ပဲ ေကာက္ယူလာတဲ႔ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြက စိန္တံုးေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ႔ သူတို႔ ဝမ္းသာၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝမ္းနည္းသြားၾကရတယ္။ သူတို႕ ဘာလို႔ ဝမ္းနည္းျပီး စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ၾကရတာလဲ ဆိုေတာ႔ . . . .
“ ဒီလို အဖိုးတန္ ျဖစ္လာေစမဲ႔ ေက်ာက္ခဲေလးေတြကို မ်ားမ်ား မေကာက္ခဲ႔မိလို႔။ ” တဲ႔။
ဒီပံုျပင္ေလး ကေတာ႔ ဒါပါပဲ။
ဒါေပမဲ႔ တကယ္႕ အျပင္က ေလာကၾကီးမွာလည္း လူေတြက ပံုျပင္ေလးထဲက အတိုင္း မိမိနဲ႔ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံေနရတဲ႔ ေနရာက အရာေတြကို တန္ဖိုး မရွိတာလို႔ ယူဆျပီး အမွတ္တမဲ႔ မ်ားမ်ားစားစား မသင္ယူမိတတ္ၾကဘူး။
ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဘဝမွာ လိုအပ္လာေတာ႔မွ “ ဟာ . .ဒါမ်ားကြာ။ အရင္က ငါ နဲ႔ အျမဲထိေတြ႕ေနတာ အဲဒီတုန္းက မသင္ယူလိုက္မိျခင္း ” ဆိုျပီး ေနာင္တၾကီးစြာနဲ႔ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ၾကရတယ္။
source; Chicken Soup For The Soul မွ အပိုင္းအစ တစ္ခုပါ။
ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။
13.4.2010 - 4.56 AM
.
2 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
သိပ္မွန္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုပါပဲ ကိုေဇာ္ေရ..။ ဒီလုိ ေနာင္တမ်ိဳးေတြ ရခဲ႔၊ ရဆဲ ပါပဲ။ ေနာင္လည္း ရေနဦးမွာပါပဲ။ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္တဲ႔ လူေတြကိုးဗ်။
ျဖစ္တတ္တဲ့ လူ႔သေဘာ လူ႔သဘာဝေတြေပါ့ဗ်ာ။
Post a Comment