“ သား . . မင္းရဲ႕ အၾကင္တို႔ လင္မယား ဆီကို သြားလိုက္ဦး . . သား။ ”
ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိမ္ထဲေတာင္မွ မဝင္ရေသးဘူး။ ေမေမက ဒီလို ဆီးေျပာ၏။ ေမေမက ေျပာစရာ ရွိရင္ ေအးေဆးမွ တစ္ေယာက္တည္း ေခၚေျပာတတ္သူ။ အခုေတာ႔ အိမ္ထဲေတာင္မွ မဝင္ရေသး။ ဒါဆို ေတာ္ေတာ္ အေရးၾကီးေနလို႔သာ. . .
“ ဟုတ္ကဲ႔ ေမေမ။ သား သြားလိုက္ပါ႔မယ္။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို စားပြဲတင္ျပီး အဝတ္အစား မလဲပဲ ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည္။ ဦးတည္ရာက “ ကိုျမင္႔စိုး ” တို႔ အိမ္ကို. . .
“ သားရယ္ စဥ္းစားပါဦးလားကြယ္။ ”
ကိုျမင္႔စိုးရဲ႕ ေယာကၡမ အန္တီဝင္း အသံ။
“ စိတ္လိုက္ မာန္ပါေတာ႔ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ။ ေနာက္မွ ေနာင္တ ရလာခဲ႔ရင္ မေကာင္းဘူး။ ငါတို႕က ေဘးကပဲ ေျပာလို႔ ရတာ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ မင္းတို႕ပဲ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရမွာ. . ။ ”
ဒါ. . ကိုျမင္႔စိုး သူငယ္ခ်င္း ကိုဝဏၰအသံ။
“ ေ န ာ က္ မ ျဖ စ္ ေ စ ရ ပါ ဘူ း . . . အ စ္ ကို ရ ယ္ . . . ”
ဒါ . . . ငိုရလြန္း အားၾကီးလို႔ ရိႈက္သံေတြနဲ႔ နင္ေနတဲ႔ မေအးမိစံ ရဲ႕ အသံ။ သူက ကိုျမင္႔စိုး ဇနီး။ လိပ္ခဲတင္းတင္းနဲ႔ အသံေတြကို ၾကားရျပီး ဘာမွ သဲကြဲစြာ မသိတဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲကို လွမ္းဝင္လိုက္ေတာ႔ ကိုျမင္႔စိုးက အိမ္လည္က တိုင္ကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ထားျပီး ၾကိတ္ထားရလို႔ ျပတ္ထြက္ေတာ႔ မလား ထင္ရတဲ႔ ေမးေၾကာေတြနဲ႔ ေခါင္းကို ေမာ႕ထား၏။
“ အစ္ကို . . .”
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေခၚလိုက္ေတာ႔ သူက ဖ်တ္ခနဲ လွည္႕ၾကည္႔သည္။ ဒီေတာ႔မွ သူေခါင္းေမာ႔ထားတယ္ ဆိုတာ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြကို ထိန္းထားရတာမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေတြ႕ေတာ႕မွ. . .
“ ေဟ႕ေကာင္ . . ဝဏၰ အျပင္သြားမယ္ လိုက္ခဲ႔။ လာ. . ညီ ၊ ကိုေဇာ္ မင္းလည္း လိုက္လာခဲ႔။ ”
သူ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဝဏၰကုိ ေခၚျပီး အျပင္မွာ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိလိုက္သည္။ အိမ္တံစက္ျမိတ္ေအာက္က ထြက္ခါနီးမွ မေအးမိစံ ဆီကို လွည္႔ျပီး ေျပာလိုက္၏။
“ မင္း ဆံုးျဖတ္ထားပါ။ ဘာေတြ လိုခ်င္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ေသခ်ာ ခ်ေရးထား။ ”
ဒီလို သူက ေျပာျပီး အိမ္ထဲကေန လႊားခနဲ ဆင္းသြားသည္။ သူ႔ေနာက္ကို ဘာမွ မသိဘဲ လိုက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ အန္တီဝင္းနဲ႔ မေအးမိစံ ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔ျပီး ထြက္လာေတာ႔ ေနာက္ကေန မေအးမိစံရဲ႕ ရိႈက္သံထဲက ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ လူကသာ ကိုျမင္႔စိုး နဲ႔ ပါသြားတာ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္က မေအးမိစံကိုလည္း တစ္ခုခု ေမးခ်င္ေသးသည္။
ဒါေပမဲ႔. . . လွမ္းၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ . . ကိုျမင္႔စိုး ခပ္ေဝးေဝးကို ေရာက္ေနခဲ႔ျပီ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းေထာင္႔ခ်ိဳးမွာ မနက္ဆိုရင္ ဖြင္႔တဲ႔ မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႔ အသုတ္စံု ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ရွိသည္။ မနက္ေစာေစာ ထမင္း မစားတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၊ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၊ မနက္ဆိုရင္ အဲဒီဆိုင္ေလးမွာပဲ အသုတ္တစ္ပြဲ ၊ အီၾကာေကြးနဲ႔ မုန္႕ဟင္းရည္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ မနက္စာ ျဖစ္၏။
ေန႕တိုင္း စားလာတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ေနျပီ ဆိုေတာ႔ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ လင္မယားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးေနခဲ႔ျပီ။ မနက္ပိုင္း ဆိုင္မွာ လူက်ေနျပီ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ က တစ္ခါတစ္ေလ စားပြဲထိုး ျဖစ္သြားတယ္ ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေရာင္းသူ ျဖစ္သြားတယ္ ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေငြသိမ္း ျဖစ္သြားတတ္သည္။ ႏွစ္ကာလ ၾကာလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ မနက္ဆိုရင္ ပံုမွန္ ဝယ္စားေနၾက ေဖာက္သည္ေတြမွာ ဘယ္သူက ဘာစားတယ္ ဆိုတာကို သိလာခဲ႔သည္။
တစ္ေန႕ေတာ႔ ဆိုင္မွာ အတြဲတစ္တြဲ မုန္႕ဟင္းခါး လာစား၏။ သူတို႕ကို တစ္ခါမွ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဖူးပါ။ ဒီလိုပဲ တျခားသူေတြလည္း တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ သူတို႕က ရပ္ကြက္ အသစ္ေျပာင္းလာၾကတဲ႔ သူေတြ။
“ အစ္ကိုတို႕ ဘာစားၾကမလဲ။ ”
လူက်ေနတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုေတာ႔ စားျပီးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အခမဲ႔ စားပြဲထိုး ျဖစ္သြားသည္။ ထိုင္ေနရာက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူတို႔ ေမာ႔ၾကည္႔ျပီး အစ္ကိုၾကီးက . . . .
“ ေအးမိ ဘာစားမလဲ မွာလိုက္ေလ။ ကိုယ္ကေတာ႔ ေခါက္ဆြဲသုတ္ပဲ ၊ ပဲမႈန္႔ ေလ်ာ႔ထည္႔. . .”
ေဘးက အစ္မကို ေျပာလည္း ေျပာ ၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း မွာတယ္။ ဒီေတာ႔ အစ္မက . . .
“ အစ္မကိုေတာ႔ မုန္႔ဟင္းခါးပဲ ေပးပါ။ ဘူးသီးေၾကာ္ထည္႔. . . ”
“ အိုေက . . . အိုေက . . ရမယ္။ ခဏေလးေနာ္။ ေခါက္ဆြဲသုတ္ ပဲမႈန္႔ေလ်ာ႔ ၊ မုန္႕ဟင္းခါး ဘူးသီးေၾကာ္နဲ႔ ဒီဘက္ဝိုင္းက . . . ”
သူတို႔ကို ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဝါရင္႔ စားပြဲထိုးလိုလိုနဲ႔ မုန္႕ေရာင္းေနတဲ႔ မၾကီး ဆီကို လွမ္းမွာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ေပမဲ႔ လူေတြကို စိတ္မဆိုးေစပဲ ေနာက္ေျပာင္ျပီး ေခၚတတ္တဲ႔ နာမည္ေျပာင္ေလးေတြ ရွိပါသည္။ ဒီနာမည္ေျပာင္ေလးေတြကလည္း သူ႔ဖာသာ အဓိပၸါယ္ ရွိပါ၏။
အခု အသုတ္ေရာင္းတဲ႔ ဆိုင္က လင္မယားကို ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က “ ကိုၾကီး နဲ႔ မၾကီး ” လို႔ ေခၚတတ္သည္။ သာမာန္ဆိုရင္ မထူးဆန္းေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေခၚရတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကုိ သိသြားတဲ႔ အခါမွာ သူတို႔ စိတ္ဆိုးရ ခက္ျပီး ရယ္စရာေလးပဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဒီနာမည္နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါ ရွင္းျပဖူးပါသည္။
“ ကိုၾကီး နဲ႔ မၾကီး လို႔ ေခၚတာက ဒီလိုေလဗ်ာ။ ကိုၾကီး နဲ႔ မၾကီးတို႔ရဲ႕ အသက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆိုရင္ ၾကားကာလကို ေရာက္ေနတာ ၊ ဒီေတာ႔ဗ်ာ ဥပမာ - မၾကီးရဲ႕ အသက္က ကၽြန္ေတာ္႔ အစ္မ အရြယ္ထက္လည္း ၾကီးေနတယ္ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အေမထက္ေတာ႔ ငယ္ေနျပန္ေရာ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က အစ္မထက္ ၾကီးေနလို႔ “ အစ္မၾကီး ” လို႔ ေခၚမလား ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္႔အေမထက္ ငယ္ေနလို႔ “ အေမငယ္ ” လို႔ ေခၚမလား ဒါကိုပဲ စဥ္းစားရမွာေပါ႔။ ဒီေတာ႔ဗ်ာ “ အေမငယ္ ” လို႔ ေခၚရင္ အေမၾကီးက ဘာလဲ ဆိုျပီး ျပႆနာတတ္ျပီး အေဖက ေကာင္းစား သြားႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အစ္မၾကီးထက္တဲ႔ “ မၾကီး ” လို႔ ေခၚလိုက္တာပဲ အႏၱရာယ္ ကင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုပဲ “ ကိုၾကီး ” ဆိုတာကလည္း အတူတူပဲ။ ”
ဒီလို ကၽြန္ေတာ္က ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေျပာေတာ႔ သူတို႕လည္း တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေတာ႔တာပဲ။ အခု အသုတ္နဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး လာလာစားတဲ႔ လင္မယားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ရဲ႕ ၾကင္ၾကင္နာနာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခ်စ္ခင္ေနပံုကို ၾကည္႔ျပီး ခ်စ္စ ခင္စ ၾကင္နာစ ဆိုတဲ႔ အထဲက စကားလံုးေလးကို ယူကာ နာမည္ေပးလိုက္သည္။
“ အၾကင္တို႔ လင္မယား ”
ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို “ အၾကင္တို႔ လင္မယား ” ၊ “ အၾကင္တို႔ လင္မယား ” ဆိုျပီး ေခၚေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚသံကို ၾကားရတဲ႔ လူတိုင္းကလည္း သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္မွာ “ အၾကင္ ” ဆိုေသာ ၾကင္ ဆိုတာ ပါလိမ္႔မယ္ ဆိုျပီး ထင္ေနပါေတာ႔သည္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚတာ ၾကားလို႔ အားလံုးကလည္း သူတို႔ လင္မယားကို “ အၾကင္တို႔ လင္မယား ” လို႔ပဲ လိုက္ေခၚ ၾကပါေတာ႔သည္။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔ရဲ႕ နာမည္ေတြက “ ကိုျမင္႔စိုး နဲ႔ မေအးမိစံ ” ဆိုတာ ပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔လည္း အားလံုးကေတာ႔ ႏႈတ္က်ိဳးေနပါျပီ။
အေမာတေကာ ေနာက္က ေျပးလိုက္သြားတာေတာင္မွ ေဒါသေျခလွမ္းလို႔ ေျပာလို႔ ရတဲ႔ ကိုျမင္႔စိုး လွမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ မမွီ။ ကၽြန္ေတာ္႔ သူ႔အနားကို ေရာက္ေတာ႔ သူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲကို လွမ္းဝင္ေနျပီ။
“ ပလိန္းပဲ လုပ္ေဟ႔။ မင္းတို႔ ေသာက္မွာ မွာၾက ”
ခပ္တိုတို ျပတ္ျပတ္ေျပာျပီး ပုဆိုးကို ခပ္တိုတို ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲတင္ျပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဘာမွ ေရေရရာရာ မသိေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ၊ ေဖ်ာင္းဖ် ေျပာဆိုဖို႔ လိုက္လာတဲ႔ ကိုဝဏၰရယ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္တဲ႔ ေဒါသေတြ ထြက္ေနတဲ႔ ကိုျမင္႔စိုးရယ္ တစ္စားပြဲတည္းမွာ အတူတူ ထိုင္လိုက္ၾက၏။ စားပြဲခံုကိုပဲ အဓိပၸါယ္မဲ႔ စိုက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ ကိုျမင္႔စိုးကို ကၽြန္ေတာ္က ေငးၾကည္႔ေနတုန္း . . .
“ ငါက တဆင္႔စကားနဲ႔႔ပဲ နည္းနည္း သိထားရတာ ၊ အားလံုးကို ေသခ်ာ သိခ်င္တယ္ကြာ။ ငါ႔ကို အကုန္ေျပာျပ. .”
ကိုဝဏၰက သူျဖစ္ခ်င္တာကို ဒဲ႕ဒိုးပင္ ခ်ေျပာသည္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ေနတဲ႔ ေမးခြန္းလည္း ျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုဝဏၰလိုေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္းေလးမွ မသိ။ ဘာဆို ဘာမွ ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ကိုဝဏၰ စကားဆံုးေတာ႔ ကိုျမင္႔စိုး မ်က္ႏွာက အခံရခက္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သြင္ျပင္ကို ေျပာင္းသြား ေလေတာ႔သည္။
“ သူနဲ႔ငါ အိမ္ေထာင္သက္က ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ ငါ မထင္ထားဘူး။ ”
သူ ဆိုျပီး ကိုျမင္႔စိုး နာမ္စားသံုးသူက “ မေအးမိစံ ” ။ အိမ္ေထာင္သက္ ၄ ႏွစ္မွာ . . . . မထင္ထားဘူး ဆိုေတာ႔ . . . ဟင္ ခနဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးမိ သြားေစသည္။ ဒါေပမဲ႔ ႏႈတ္ကေတာ႔ ထုတ္မေမးျဖစ္ပါ။ ကိုျမင္႔စိုးက ရင္ထဲက အစိုင္အခဲကို သူ႕ဖာသာ ဆက္လက္ ေဖာက္ထုတ္ခြဲသည္။
“ ငါတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ဘာကမ်ား အခက္အခဲ ရွိလို႔လဲ။ အရာရာ အဆင္ေျပ သာယာေနတာပဲေလ။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၅ လက ငါတို႔ ထီ ၁၀ သိန္းဆု ေပါက္တာ မင္းတို႕ သိမွာေပါ႔။ ဘာမွ မလိုတဲ႔ ငါတို႔ အတြက္ ဒါက အပိုသက္သက္ ရတဲ႔ ဆုတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္ျပီး ဘဏ္ပဲ အပ္ရႏိုးႏိုး ၊ ေရႊပဲ ဝယ္ရႏိုးႏိုး ၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ငါ႔အသိတစ္ေယာက္က ေျပာလို႔ လင္မယား ဟိုဟိုဒီဒီ သြားရင္ အဆင္ေျပေအာင္လို႔ ငါတို႔ ဆိုင္ကယ္ေလး တစ္စီးဝယ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာ႔ မင္းတို႔ သိပါတယ္။ ”
ကၽြန္ေတာ္ေရာ ၊ ကိုဝဏၰေရာ ေခါင္းအတူတူ ျငိမ္႔ျပ လိုက္သည္္။ ကိုျမင္႔စိုးတို႔ ဝယ္လိုက္တဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ ႏွစ္သက္မိေသး ၊ အိမ္က ဆိုင္ကယ္ အေဟာင္းၾကီးကိုေတာင္မွ ေဖေဖကို လဲခိုင္းဦးမယ္ လို႔ေတာင္မွ အဲဒီတုန္းက ေတြးမိပါေသးသည္။
“ ေအး သိတယ္ေလ။ ဒါက ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ”
“ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ၊ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ အရင္တုန္းကေပါ႔ေလ. . . .၊ ဟူး . . . ”
ကိုျမင္႔စိုးက ေျပာလည္း ေျပာ ေလပူေတြကိုလည္း မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ ျပီးမွ. . .
“ မေန႕က သူနဲ႔ငါ ျမိဳ႕ထဲကို ဆိုက္ကယ္နဲ႔ သြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ငါက ေရွ႕က ေမာင္းျပီး သူက ေနာက္ကေန ထိုင္စီးတယ္။ ငါတို႔ ျမိဳ႕ထဲ သြားတဲ႔ အခ်ိန္က ရံုးခ်ိန္ လူစည္ခ်ိန္ ျဖစ္ေနေတာ႔ ကားလမ္းမွာ ကားေတြကလည္း မ်ားေနတယ္။ လူေတြကလည္း ရႈပ္ေနတယ္။
ဒါနဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ တစ္ခုနားလဲ ေရာက္ေရာ ၊ အေရွ႕မွာ ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ တစ္စီးက ရပ္ထားတယ္။ ဟိုဘက္အျခမ္းက ကားမွတ္တိုင္မွာလည္း ဘတ္စ္တစ္စီးက ရပ္ထားတယ္။ ကားႏွစ္စီးက ေဘးခ်င္းကပ္ ရပ္ထားတာ မဟုတ္တဲ႔ အတြက္ ကားလမ္းကို ျဖတ္သြားခ်င္တဲ႔ ကားေတြ ၊ ဆိုက္ကယ္ေတြကေတာ႔ ဇစ္ဆြဲေမာင္းျပီး သြားၾကရတာေပါ႔။ ငါ႔ေရွ႕က ဒိုင္နာ တစ္စီးက ဒီလို ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။
ဘတ္စ္ကားေတြရဲ႕ ထံုးစံ အရ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေစာင္႔ျပီး လူေခၚေနေတာ႔ ငါကလည္း ကို္ယ္သြားစရာ ရွိတဲ႔ ခရီးကို သြားဖို႔ ဟိုဘက္ ၊ ဒီဘက္ ရပ္ထားတဲ႔ ကားႏွစ္စီးၾကားကေန ဇစ္ဆြဲေမာင္းဖို႔ အသြား ၊ ငါလည္း ငါတို႔ဘက္က ဘတ္စ္ကို ေက်ာ္ျပီးေတာ႔ ဟိုဘက္ကားလမ္းကို အေရာက္မွာ ဟိုဘက္ကလည္း ကားတစ္စီးက ဟိုဘက္က ဘတ္စ္ကို ေက်ာ္ျပီး လမ္းမေပၚတတ္လာတယ္။
ရုတ္တရက္ ဆိုေတာ႔ သူနဲ႔ ငါက ကားတစ္စီးျဖတ္သြားရံု ေနရာေလးမွာ လာေတြ႕ၾကရတာပဲ။ သူကလည္း အရွိန္နဲ႔ အလာ ၊ ငါကလည္း အရွိန္နဲ႔ အသြား တိုက္မိေတာ႔ မလို ျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ ဒီမွာ ငါ လုပ္စရာ ႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ရုတ္တရက္ ဘရိတ္အုပ္ျပီး ရပ္လိုက္ဖို႔ နဲ႔ မလြတ္ တလြတ္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေနရာေလးကေန လီဗာကို တင္ျပီး ျဖတ္ေမာင္းသြားဖို႔ပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရင္ ငါ႔ အေနာက္က ပါလာတဲ႔ တျခားေသာ ဆိုင္ကယ္ေတြက ငါ႕ကို တိုက္မိႏိုင္တယ္။ သူတို႔လည္း ဟိုဘက္က ကားက ထြက္လာတာ အခုမွ ေတြ႕လို႔ ဘရိတ္ဆြဲမွာကိုး။
ဒါေၾကာင္႔ ဒီလို အေျခအေနမွာ ရပ္ဖို႔ထက္ အဲဒီလြတ္ေနတဲ႔ ၾကားကေန ျဖတ္ေမာင္းထြက္သြားဖို႔က ပိုျပီးေတာ႔ အဆင္ေျပတဲ႔ အေျခအေန ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ငါလည္း လီဗာကို တင္ျပီး ကားၾကားကေန ျဖတ္ေမာင္းမယ္ ဆိုျပီး လီဗာကို အတင္မွာ . . . . ေတာက္. . . ”
ကိုျမင္႔စိုး ရဲ႕ ေတာက္ခတ္သံက ေျပာလက္စ စကားကို ျဖတ္ျပီး ထြက္လာသည္။ ရုတ္တရက္ စကားေျပာရာကေန ေတာက္ခတ္သံ ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလန္႕တၾကား ကိုျမင္႔စိုးကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ မခ်ိတင္ကဲ ဆိုေသာ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ မျမင္ႏိုင္ေသာ အေဝးကို ေငးေန၏။ သူ ဘာဆက္ ေျပာမလဲ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျငိမ္ကာ နားေထာင္ေနမိသည္။
“ ေတာက္. . . ”
ထပ္၍ ေပါက္ကြဲစြာ သူ႕ဆီမွာ ေတာက္ခတ္သံ ထြက္လာသည္။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆက္ေျပာေလကြာ ၊ မင္းက ေတာက္ၾကီးပဲ ေခါက္ေနေတာ႔ ငါတို႔ ဘာမွ နားမလည္ဘူး။ ”
ကုိဝဏၰက ေျပရာ ေျပေၾကာင္း ဝင္ေျပသည္။
“ ေအး . . ငါ အဲဒီလို ကားႏွစ္စီး ၾကားထဲကို အရွိန္နဲ႔ ျဖတ္မယ္ ဆိုျပီး လီဗာ တင္မယ္ လုပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ ငါ႔ေနာက္က ထိုင္စီးေနတဲ႔ ေအးမိစံ က သူ႔ေနာက္က အျမင္မွာ ကားႏွစ္စီးၾကားက အျဖတ္မွာ မလြတ္ဘဲ တိုက္မိျပီး ကားညွပ္သြားႏိုင္တယ္ လို႔ ထင္တယ္ တူပါတယ္။ ငါကေတာ႔ အေရွ႕က ေမာင္းသူ မဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ အရွိန္နဲ႔ သြားရင္ လြတ္ႏိုင္တယ္ ၊ မလြတ္ႏို္င္ဘူး ဆိုတာကို သိတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ငါက ျဖတ္ျပီး ေမာင္းတာေလ။ သူကေတာ႔ . . . ”
“ ဒီေတာ႔ . . . ဘာျဖစ္လဲ ”
“ ငါ အဲဒီလို ျဖတ္ေမာင္းဖို႔ စျပီး လီဗာ တင္တဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ သူက ေနာက္ကေန ခုန္ျပီး ဆင္းလိုက္တယ္ေလ။ ”
“ ဟာ . . . ”
ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကိုဝဏၰေရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ပါ အာေမဋိတ္သံ ထြက္သြားရသည္။ ကိုယ္တိုင္ စက္ဘီးနင္းဖူးသူ ၊ ဆိုင္ကယ္စီးဖူးသူ ဆိုရင္ သိပါလိမ္႔မည္။ ကိုယ္က အေရွ႕က နင္းေနရာကေန ေနာက္က ထိုင္လိုက္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခုန္ဆင္းသြားတယ္ ဆိုရင္ အေရွ႕က နင္းေနတဲ႔ လူ ၊ ေမာင္းေနတဲ႔ လူက ဟန္ခ်က္ပ်က္ျပီး ထိန္းမႏိုင္ ၊ သိမ္းမႏိုင္ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ အခု မေအးမိစံ က အေနာက္ကေန ခုန္ဆင္းသြားတယ္ ဆိုေတာ႔. . . .
“ ဟုတ္တယ္။ မင္းတို႔ အခု ဟာ ခနဲ ျဖစ္သြားသလိုေပါ႔။ ငါလည္း ေမာင္းေနရာကေန ဟာခနဲ ျဖစ္သြားျပီး သူခုန္ဆင္းလို္က္တဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္က ရမ္းသြားျပီး ကားႏွစ္စီး ၾကားထဲကေန ငါ မနည္းကို ရုန္းထြက္ လိုက္ရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ငါ႔ဖာသာ ေအးေဆး ထြက္လိုက္ႏိုင္မွာ . .အခုေတာ႔ . . ”
“ အခုေတာ႔ အစ္ကို ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ”
“ ဒီမွာေလ ညီရာ ၊ ကိုေဇာ္ . . ဒီမွာၾကည္႔။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္ေတာ႔မွ ကိုျမင္႔စိုးက သူ႕လက္ တစ္ဘက္ကို ေျမွာက္ျပသည္။ ဘယ္ဘက္ လက္ဖေနာင္႔နားမွာ ပလာစတာ တစ္ခု ကပ္ထား၏။
“ သူ ခုန္ဆင္းသြားလို႔ ယိုင္ျပီး လႈပ္ရမ္းသြားတဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ဟိုဘက္က ကားသံျပားနဲ႔ ငါ႔လက္ကို ထိုးခြဲ မိသြားတာေလ။ ဒါေပမဲ႔. . . ဒီလက္က အနာထက္ ငါ ရင္ထဲမွာ ပိုနာတယ္။ ”
“ - - - - ”
“ ငါ႔ဇနီး ၊ ငါ႔မိန္းမ ၊ ငါ႔မယားက ငါသြားရာ ေနာက္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိရွိနဲ႔ လိုက္ႏိုင္သူ မဟုတ္ပါလား ဆိုတာကို သိလိုက္ရတာပဲ။ သူ႕အတြက္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္လာေတာ႔မဲ႔ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကိုယ္လြတ္ရုန္းျပီး ထြက္သြားမဲ႔ သူပါလား ဆိုတာ ငါ ဒီဆိုင္ကယ္ေလးကို ဝယ္စီးျပီး ကားႏွစ္စီး ၾကားထဲက ျဖတ္လိုက္ရမွ သိခြင္႔ ရလိုက္တယ္။ ”
“ - - - - ”
“ တကယ္လို႔ ငါသာ ဆိုင္ကယ္ ဝယ္မစီး ျဖစ္ဘူး ၊ ကားႏွစ္စီးရဲ႕ ၾကားထဲကေနျပီး ျဖတ္မသြားျဖစ္ဘူး ဆိုရင္ ငါ႔မိန္းမရဲ႕ အႏၱရာယ္နဲ႔ ေတြ႕လာတဲ႔ အခါမွာ ကိုယ္လြတ္ရုန္းထြက္ တတ္မႈ ကို သိလာရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ႔ ငါ သိခြင္႔ရျပီ။ ဒီလို အေျခအေန ဆိုတာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ဆို ငါ အဲဒီေနရာမွာ ဆိုင္ကယ္ကို အထိန္း မသိမ္း မကၽြမ္းက်င္ရင္ အခုေလာက္ဆို ငါ ကားေအာက္ ေရာက္ျပီး ေရခဲတိုက္ ေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္ေနႏိုင္တယ္ေလ။ ”
“ - - - - ”
“ ဒီလို ဆိုင္ကယ္ေလး စီးတဲံ႔ ေနရာမွာေတာင္မွ ငါ႔ေနာက္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ အျပည္႔အဝ မလိုက္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ကို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေရရွည္ ျဖတ္သန္းရမဲ႔ ဘဝမွာ ယံုၾကည္စြာနဲ႔ လက္တြဲသြားမလဲ။ ငါ နိမ္႔ပါးေနတဲ႔ အခ်ိန္ ၊ ငါ အားနည္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ ၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေပါ႔ကြာ။ ငါ႔ေနာက္ေက်ာကို ဓါးနဲ႔ ထိုးျပီး မသြားပါဘူးလို႔ ဘယ္သူက အာမခံႏိုင္မလဲ ”
“ - - - - ”
“ ဒါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ မေန႕က အဲဒီကေန ျပန္လာျပီးကတည္းက ငါ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္ေလွ်ာက္သြားျပီး စဥ္းစားေနတာ။ တညလံုးလည္း မအိပ္ျဖစ္ဘူး။ အခု ဒီမနက္ေရာက္ေတာ႔ အေျဖရေတာ႔တာပဲ။ ဒါကလည္း သူနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္ျပီး ဘဝမွာ လက္တြဲသြားလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး ဆိုတာပဲ။ ”
“ - - - - ”
“ ကဲ . . အားလံုး သိရျပီ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔ မင္းတို႔ ဆိုရင္ေရာ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္မွာလဲ ”
“ - - - - ”
တကယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဝဏၰဆီမွ တံု႕ျပန္ စကားသံ လံုးဝ မထြက္ခဲ႔ပါဘူး။ ကိုျမင္႔စိုးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သူ႕အသက္နဲ႔ ေလာေလာလတ္လတ္ကို ရင္းျပီး ရယူသြားခဲ႔တဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိသြားလို႔ပါပဲ။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုရင္လည္း သူ႕ေနရာမွာ သူ႕ထက္မက ေပါက္ကြဲမိမယ္ ထင္ပါသည္။
အခ်ိန္ကာလေတြ ေရြ႕ေလ်ာေျပာင္းလဲ သြားေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီး ၊ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ ထိုင္လိုက္မည္႕သူကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း သတိထား ေစာင္႔ၾကည္႔မိတတ္ပါသည္။ ထိုသူသည္ ခ်ိဳင္႔ေဆာင္႔လို႔ ခုန္ဆင္းတတ္သူလား ၊ ဆိုင္ကယ္ ယိုင္သြားလို႔ ခုန္ဆင္းတတ္သူလား ၊ ကားၾကားထဲ ဝင္မယ္ ျပင္လို႔ ခုန္ဆင္းတတ္သူလား ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနမိတတ္ပါသည္။ တကယ္လို႔ ထိုကဲ႔သို႔ လူတစ္ေယာက္က တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီး ၊ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ လိုက္ရင္း ျဖစ္ဖူးတယ္ ဆိုပါစို႔။ ထိုသူကို ဘယ္လို အေၾကာင္းမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီး ၊ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ မတင္ေတာ႔ပါ။
တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ျဖတ္သန္းမဲ႔ ဘဝတေလွ်ာက္မွာလည္း ဆိုင္ကယ္ ေနာက္က ခုန္ဆင္းမည္႔ သူနဲ႔ ၾကံဳခဲ႔မည္ ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္ ကိုုျမင္႔စိုးရဲ႕ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ျဖစ္မည္ ဆိုတာ မျဖစ္ခင္ကတည္းကလည္း ေသခ်ာ ေနသလိုလို ျဖစ္ေနမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မလြတ္မလပ္ ကားၾကားထဲ အျမဲတမ္း ျဖတ္ေမာင္းေနမည္႕သူ မဟုတ္ေၾကာင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဖာသာလည္း ေသခ်ာစြာ သိနားလည္ပါသည္။ တကယ္၍ ျဖတ္ေမာင္းျဖစ္ခဲ႔မည္ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ ေနာက္မွ သူက လိုက္ထိုင္စီးႏိုင္ဖို႔ သတိၱ ၊ ယံုၾကည္မႈ ရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္း က်င္လည္ေနရေသာ လူမႈ ေလာက ဘဝေတြမွာလည္း စက္ဘီးပဲ စီးစီး ၊ ဆိုင္ကယ္ပဲ စီးစီး ၊ မိသားစု တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ အစိုးရ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ႏိုင္ငံ တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါကေတာ႔ အေရွ႕က လူပဲ ဆိုျပီး ေခါင္းေမာ႔ ေနလို႔ မရသလို ၊ ေနာက္ကလူ ဆိုျပီးလည္း လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေနလို႔ မရပါဘူး။ ေနာက္ကလူက ဗရမ္းဗတာ လုပ္ရင္ ေရွ႕ကလူက ယိမ္းထိုးကာ ပ်က္ဆီးသြားႏိုင္ပါသည္။
အခုေတာ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ အျပီးမွာေတာ႔ မေအးမိစံဟာ ပုသိမ္က မိဘ အိမ္ကို အျပီးျပန္သြားသလို ၊ ကိုျမင္႔စိုးရဲ႕ အိမ္ေလးမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း အလုပ္သြားလိုက္ ၊ အလုပ္က ျပန္လာလိုက္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေလး တစ္စီးကို စီးျပီး ျဖတ္သန္း သြားေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ လူထိုင္ဖို႔ “ ကယ္ရီယာ ” ေလး မပါေတာ႔ပါ။ သိေနတဲ႔ လူေတြကေတာ႔ ဘာမွ မေမးေပမဲ႔ မသိတဲ႔ လူေတြကေတာ႔ ကိုျမင္႔စိုးရဲ႕ ဆိုင္ကယ္မွာ ဘာလို႔ ကယ္ရီယာ ခံုေလး မတပ္တာလဲ ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ၾကပါဘူး။
တကယ္လို႔ ယခု စာဖတ္သူကေရာ ဒီလိုသာ ၾကံဳခဲ႔ရရင္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ကယ္ရီယာ တပ္ျပီး ဆက္လက္ စီးကာ လူတင္ႏိုင္ပါဦးမလား။
မွတ္ခ်က္။ ။ နာမည္လႊဲေျပာင္း ေရးထားတာက လြဲလို႔ တကယ္ကို ျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ အခုေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ မစီးရေတာ႔ေသာေၾကာင္႔ ကိုျမင္႔စိုးမွာ ဆိုင္ကယ္ မရွိေတာ႔ေပမဲ႔ သူစီးေနေသာ စက္ဘီးမွာလည္း “ ကယ္ရီယာ ” မပါေတာ႔ပါဘူး။
.
ဒါနဲ႔ ကားမွတ္တိုင္ တစ္ခုနားလဲ ေရာက္ေရာ ၊ အေရွ႕မွာ ကားမွတ္တိုင္မွာ ဘတ္စ္ တစ္စီးက ရပ္ထားတယ္။ ဟိုဘက္အျခမ္းက ကားမွတ္တိုင္မွာလည္း ဘတ္စ္တစ္စီးက ရပ္ထားတယ္။ ကားႏွစ္စီးက ေဘးခ်င္းကပ္ ရပ္ထားတာ မဟုတ္တဲ႔ အတြက္ ကားလမ္းကို ျဖတ္သြားခ်င္တဲ႔ ကားေတြ ၊ ဆိုက္ကယ္ေတြကေတာ႔ ဇစ္ဆြဲေမာင္းျပီး သြားၾကရတာေပါ႔။ ငါ႔ေရွ႕က ဒိုင္နာ တစ္စီးက ဒီလို ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။
ဘတ္စ္ကားေတြရဲ႕ ထံုးစံ အရ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေစာင္႔ျပီး လူေခၚေနေတာ႔ ငါကလည္း ကို္ယ္သြားစရာ ရွိတဲ႔ ခရီးကို သြားဖို႔ ဟိုဘက္ ၊ ဒီဘက္ ရပ္ထားတဲ႔ ကားႏွစ္စီးၾကားကေန ဇစ္ဆြဲေမာင္းဖို႔ အသြား ၊ ငါလည္း ငါတို႔ဘက္က ဘတ္စ္ကို ေက်ာ္ျပီးေတာ႔ ဟိုဘက္ကားလမ္းကို အေရာက္မွာ ဟိုဘက္ကလည္း ကားတစ္စီးက ဟိုဘက္က ဘတ္စ္ကို ေက်ာ္ျပီး လမ္းမေပၚတတ္လာတယ္။
ရုတ္တရက္ ဆိုေတာ႔ သူနဲ႔ ငါက ကားတစ္စီးျဖတ္သြားရံု ေနရာေလးမွာ လာေတြ႕ၾကရတာပဲ။ သူကလည္း အရွိန္နဲ႔ အလာ ၊ ငါကလည္း အရွိန္နဲ႔ အသြား တိုက္မိေတာ႔ မလို ျဖစ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ ဒီမွာ ငါ လုပ္စရာ ႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ရုတ္တရက္ ဘရိတ္အုပ္ျပီး ရပ္လိုက္ဖို႔ နဲ႔ မလြတ္ တလြတ္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေနရာေလးကေန လီဗာကို တင္ျပီး ျဖတ္ေမာင္းသြားဖို႔ပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရင္ ငါ႔ အေနာက္က ပါလာတဲ႔ တျခားေသာ ဆိုင္ကယ္ေတြက ငါ႕ကို တိုက္မိႏိုင္တယ္။ သူတို႔လည္း ဟိုဘက္က ကားက ထြက္လာတာ အခုမွ ေတြ႕လို႔ ဘရိတ္ဆြဲမွာကိုး။
ဒါေၾကာင္႔ ဒီလို အေျခအေနမွာ ရပ္ဖို႔ထက္ အဲဒီလြတ္ေနတဲ႔ ၾကားကေန ျဖတ္ေမာင္းထြက္သြားဖို႔က ပိုျပီးေတာ႔ အဆင္ေျပတဲ႔ အေျခအေန ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ငါလည္း လီဗာကို တင္ျပီး ကားၾကားကေန ျဖတ္ေမာင္းမယ္ ဆိုျပီး လီဗာကို အတင္မွာ . . . . ေတာက္. . . ”
ကိုျမင္႔စိုး ရဲ႕ ေတာက္ခတ္သံက ေျပာလက္စ စကားကို ျဖတ္ျပီး ထြက္လာသည္။ ရုတ္တရက္ စကားေျပာရာကေန ေတာက္ခတ္သံ ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလန္႕တၾကား ကိုျမင္႔စိုးကို ေမာ႔ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ မခ်ိတင္ကဲ ဆိုေသာ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ မျမင္ႏိုင္ေသာ အေဝးကို ေငးေန၏။ သူ ဘာဆက္ ေျပာမလဲ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျငိမ္ကာ နားေထာင္ေနမိသည္။
“ ေတာက္. . . ”
ထပ္၍ ေပါက္ကြဲစြာ သူ႕ဆီမွာ ေတာက္ခတ္သံ ထြက္လာသည္။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆက္ေျပာေလကြာ ၊ မင္းက ေတာက္ၾကီးပဲ ေခါက္ေနေတာ႔ ငါတို႔ ဘာမွ နားမလည္ဘူး။ ”
ကုိဝဏၰက ေျပရာ ေျပေၾကာင္း ဝင္ေျပသည္။
“ ေအး . . ငါ အဲဒီလို ကားႏွစ္စီး ၾကားထဲကို အရွိန္နဲ႔ ျဖတ္မယ္ ဆိုျပီး လီဗာ တင္မယ္ လုပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ ငါ႔ေနာက္က ထိုင္စီးေနတဲ႔ ေအးမိစံ က သူ႔ေနာက္က အျမင္မွာ ကားႏွစ္စီးၾကားက အျဖတ္မွာ မလြတ္ဘဲ တိုက္မိျပီး ကားညွပ္သြားႏိုင္တယ္ လို႔ ထင္တယ္ တူပါတယ္။ ငါကေတာ႔ အေရွ႕က ေမာင္းသူ မဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ အရွိန္နဲ႔ သြားရင္ လြတ္ႏိုင္တယ္ ၊ မလြတ္ႏို္င္ဘူး ဆိုတာကို သိတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ငါက ျဖတ္ျပီး ေမာင္းတာေလ။ သူကေတာ႔ . . . ”
“ ဒီေတာ႔ . . . ဘာျဖစ္လဲ ”
“ ငါ အဲဒီလို ျဖတ္ေမာင္းဖို႔ စျပီး လီဗာ တင္တဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ သူက ေနာက္ကေန ခုန္ျပီး ဆင္းလိုက္တယ္ေလ။ ”
“ ဟာ . . . ”
ဒီတစ္ခါေတာ႔ ကိုဝဏၰေရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ပါ အာေမဋိတ္သံ ထြက္သြားရသည္။ ကိုယ္တိုင္ စက္ဘီးနင္းဖူးသူ ၊ ဆိုင္ကယ္စီးဖူးသူ ဆိုရင္ သိပါလိမ္႔မည္။ ကိုယ္က အေရွ႕က နင္းေနရာကေန ေနာက္က ထိုင္လိုက္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခုန္ဆင္းသြားတယ္ ဆိုရင္ အေရွ႕က နင္းေနတဲ႔ လူ ၊ ေမာင္းေနတဲ႔ လူက ဟန္ခ်က္ပ်က္ျပီး ထိန္းမႏိုင္ ၊ သိမ္းမႏိုင္ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ အခု မေအးမိစံ က အေနာက္ကေန ခုန္ဆင္းသြားတယ္ ဆိုေတာ႔. . . .
“ ဟုတ္တယ္။ မင္းတို႔ အခု ဟာ ခနဲ ျဖစ္သြားသလိုေပါ႔။ ငါလည္း ေမာင္းေနရာကေန ဟာခနဲ ျဖစ္သြားျပီး သူခုန္ဆင္းလို္က္တဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္က ရမ္းသြားျပီး ကားႏွစ္စီး ၾကားထဲကေန ငါ မနည္းကို ရုန္းထြက္ လိုက္ရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ငါ႔ဖာသာ ေအးေဆး ထြက္လိုက္ႏိုင္မွာ . .အခုေတာ႔ . . ”
“ အခုေတာ႔ အစ္ကို ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ”
“ ဒီမွာေလ ညီရာ ၊ ကိုေဇာ္ . . ဒီမွာၾကည္႔။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္ေတာ႔မွ ကိုျမင္႔စိုးက သူ႕လက္ တစ္ဘက္ကို ေျမွာက္ျပသည္။ ဘယ္ဘက္ လက္ဖေနာင္႔နားမွာ ပလာစတာ တစ္ခု ကပ္ထား၏။
“ သူ ခုန္ဆင္းသြားလို႔ ယိုင္ျပီး လႈပ္ရမ္းသြားတဲ႔ အရွိန္နဲ႔ ဟိုဘက္က ကားသံျပားနဲ႔ ငါ႔လက္ကို ထိုးခြဲ မိသြားတာေလ။ ဒါေပမဲ႔. . . ဒီလက္က အနာထက္ ငါ ရင္ထဲမွာ ပိုနာတယ္။ ”
“ - - - - ”
“ ငါ႔ဇနီး ၊ ငါ႔မိန္းမ ၊ ငါ႔မယားက ငါသြားရာ ေနာက္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိရွိနဲ႔ လိုက္ႏိုင္သူ မဟုတ္ပါလား ဆိုတာကို သိလိုက္ရတာပဲ။ သူ႕အတြက္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္လာေတာ႔မဲ႔ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကိုယ္လြတ္ရုန္းျပီး ထြက္သြားမဲ႔ သူပါလား ဆိုတာ ငါ ဒီဆိုင္ကယ္ေလးကို ဝယ္စီးျပီး ကားႏွစ္စီး ၾကားထဲက ျဖတ္လိုက္ရမွ သိခြင္႔ ရလိုက္တယ္။ ”
“ - - - - ”
“ တကယ္လို႔ ငါသာ ဆိုင္ကယ္ ဝယ္မစီး ျဖစ္ဘူး ၊ ကားႏွစ္စီးရဲ႕ ၾကားထဲကေနျပီး ျဖတ္မသြားျဖစ္ဘူး ဆိုရင္ ငါ႔မိန္းမရဲ႕ အႏၱရာယ္နဲ႔ ေတြ႕လာတဲ႔ အခါမွာ ကိုယ္လြတ္ရုန္းထြက္ တတ္မႈ ကို သိလာရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ႔ ငါ သိခြင္႔ရျပီ။ ဒီလို အေျခအေန ဆိုတာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ဆို ငါ အဲဒီေနရာမွာ ဆိုင္ကယ္ကို အထိန္း မသိမ္း မကၽြမ္းက်င္ရင္ အခုေလာက္ဆို ငါ ကားေအာက္ ေရာက္ျပီး ေရခဲတိုက္ ေရာက္ခ်င္လည္း ေရာက္ေနႏိုင္တယ္ေလ။ ”
“ - - - - ”
“ ဒီလို ဆိုင္ကယ္ေလး စီးတဲံ႔ ေနရာမွာေတာင္မွ ငါ႔ေနာက္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ အျပည္႔အဝ မလိုက္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ကို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ေရရွည္ ျဖတ္သန္းရမဲ႔ ဘဝမွာ ယံုၾကည္စြာနဲ႔ လက္တြဲသြားမလဲ။ ငါ နိမ္႔ပါးေနတဲ႔ အခ်ိန္ ၊ ငါ အားနည္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ ၊ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေပါ႔ကြာ။ ငါ႔ေနာက္ေက်ာကို ဓါးနဲ႔ ထိုးျပီး မသြားပါဘူးလို႔ ဘယ္သူက အာမခံႏိုင္မလဲ ”
“ - - - - ”
“ ဒါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ မေန႕က အဲဒီကေန ျပန္လာျပီးကတည္းက ငါ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္ေလွ်ာက္သြားျပီး စဥ္းစားေနတာ။ တညလံုးလည္း မအိပ္ျဖစ္ဘူး။ အခု ဒီမနက္ေရာက္ေတာ႔ အေျဖရေတာ႔တာပဲ။ ဒါကလည္း သူနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ဆက္ျပီး ဘဝမွာ လက္တြဲသြားလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး ဆိုတာပဲ။ ”
“ - - - - ”
“ ကဲ . . အားလံုး သိရျပီ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔ မင္းတို႔ ဆိုရင္ေရာ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္မွာလဲ ”
“ - - - - ”
တကယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုဝဏၰဆီမွ တံု႕ျပန္ စကားသံ လံုးဝ မထြက္ခဲ႔ပါဘူး။ ကိုျမင္႔စိုးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ သူ႕အသက္နဲ႔ ေလာေလာလတ္လတ္ကို ရင္းျပီး ရယူသြားခဲ႔တဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိသြားလို႔ပါပဲ။ တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုရင္လည္း သူ႕ေနရာမွာ သူ႕ထက္မက ေပါက္ကြဲမိမယ္ ထင္ပါသည္။
အခ်ိန္ကာလေတြ ေရြ႕ေလ်ာေျပာင္းလဲ သြားေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီး ၊ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ ထိုင္လိုက္မည္႕သူကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း သတိထား ေစာင္႔ၾကည္႔မိတတ္ပါသည္။ ထိုသူသည္ ခ်ိဳင္႔ေဆာင္႔လို႔ ခုန္ဆင္းတတ္သူလား ၊ ဆိုင္ကယ္ ယိုင္သြားလို႔ ခုန္ဆင္းတတ္သူလား ၊ ကားၾကားထဲ ဝင္မယ္ ျပင္လို႔ ခုန္ဆင္းတတ္သူလား ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနမိတတ္ပါသည္။ တကယ္လို႔ ထိုကဲ႔သို႔ လူတစ္ေယာက္က တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီး ၊ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ လိုက္ရင္း ျဖစ္ဖူးတယ္ ဆိုပါစို႔။ ထိုသူကို ဘယ္လို အေၾကာင္းမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္႔ စက္ဘီး ၊ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ မတင္ေတာ႔ပါ။
တကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ျဖတ္သန္းမဲ႔ ဘဝတေလွ်ာက္မွာလည္း ဆိုင္ကယ္ ေနာက္က ခုန္ဆင္းမည္႔ သူနဲ႔ ၾကံဳခဲ႔မည္ ဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္ ကိုုျမင္႔စိုးရဲ႕ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ျဖစ္မည္ ဆိုတာ မျဖစ္ခင္ကတည္းကလည္း ေသခ်ာ ေနသလိုလို ျဖစ္ေနမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မလြတ္မလပ္ ကားၾကားထဲ အျမဲတမ္း ျဖတ္ေမာင္းေနမည္႕သူ မဟုတ္ေၾကာင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဖာသာလည္း ေသခ်ာစြာ သိနားလည္ပါသည္။ တကယ္၍ ျဖတ္ေမာင္းျဖစ္ခဲ႔မည္ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ ေနာက္မွ သူက လိုက္ထိုင္စီးႏိုင္ဖို႔ သတိၱ ၊ ယံုၾကည္မႈ ရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္း က်င္လည္ေနရေသာ လူမႈ ေလာက ဘဝေတြမွာလည္း စက္ဘီးပဲ စီးစီး ၊ ဆိုင္ကယ္ပဲ စီးစီး ၊ မိသားစု တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ အစိုးရ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ႏိုင္ငံ တစ္ခုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါကေတာ႔ အေရွ႕က လူပဲ ဆိုျပီး ေခါင္းေမာ႔ ေနလို႔ မရသလို ၊ ေနာက္ကလူ ဆိုျပီးလည္း လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေနလို႔ မရပါဘူး။ ေနာက္ကလူက ဗရမ္းဗတာ လုပ္ရင္ ေရွ႕ကလူက ယိမ္းထိုးကာ ပ်က္ဆီးသြားႏိုင္ပါသည္။
ထို႕အတူ ေနာက္က လူကလည္း ေရွ႕ကလူကို ယံုၾကည္ဖို႔ လိုသလို ၊ ေရွ႕ကလူ ဆိုတာကလည္း အယံုၾကည္ခံႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားထားဖို႔ပါသည္။
အခုေတာ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ အျပီးမွာေတာ႔ မေအးမိစံဟာ ပုသိမ္က မိဘ အိမ္ကို အျပီးျပန္သြားသလို ၊ ကိုျမင္႔စိုးရဲ႕ အိမ္ေလးမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း အလုပ္သြားလိုက္ ၊ အလုပ္က ျပန္လာလိုက္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေလး တစ္စီးကို စီးျပီး ျဖတ္သန္း သြားေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွာ လူထိုင္ဖို႔ “ ကယ္ရီယာ ” ေလး မပါေတာ႔ပါ။ သိေနတဲ႔ လူေတြကေတာ႔ ဘာမွ မေမးေပမဲ႔ မသိတဲ႔ လူေတြကေတာ႔ ကိုျမင္႔စိုးရဲ႕ ဆိုင္ကယ္မွာ ဘာလို႔ ကယ္ရီယာ ခံုေလး မတပ္တာလဲ ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ၾကပါဘူး။
တကယ္လို႔ ယခု စာဖတ္သူကေရာ ဒီလိုသာ ၾကံဳခဲ႔ရရင္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ကယ္ရီယာ တပ္ျပီး ဆက္လက္ စီးကာ လူတင္ႏိုင္ပါဦးမလား။
မွတ္ခ်က္။ ။ နာမည္လႊဲေျပာင္း ေရးထားတာက လြဲလို႔ တကယ္ကို ျဖစ္ခဲ႔တာပါ။ အခုေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ မစီးရေတာ႔ေသာေၾကာင္႔ ကိုျမင္႔စိုးမွာ ဆိုင္ကယ္ မရွိေတာ႔ေပမဲ႔ သူစီးေနေသာ စက္ဘီးမွာလည္း “ ကယ္ရီယာ ” မပါေတာ႔ပါဘူး။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
.
20 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ဦးေဇာ္,
ညီမေလးကေတာ့ အဲလို ဆင္းခဲ့တာကို ထိတ္လန္႔မႈတစ္ခု လို႔ျမင္မိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ညီမေလးတို႔ေတြ အႏၱရယ္နဲ႔ႀကံဳရင္ တစ္ခုခုေတာ့လုပ္မိတတ္တာပဲေလ။ အဲဒါက ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့သူကို မယံုၾကည္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ခႏၶာကိုယ္က လံႈေဆာ္လာတဲ့ တုန္႔ျပန္ခ်က္တစ္ခုပဲ။
အဲလို ခ်ိန္မွာ အထိတ္အလန္႔နဲ႔ လုပ္မိဖို႔က ၂ခုပဲ ရွိတယ္။ ေရွ႕ကေမာင္းသူကို တင္းတင္း ဖက္တြယ္မိမွာရယ္ ... ခုန္ခ်မိမွာရယ္ ... ေပါ့။ ဘယ္တစ္ခုကိုုပဲ ေရြးခ်ယ္မိ ေရြးခ်ယ္မိပါ။ အဲဒါက ထိန္႔လန္႔မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခႏၶာကိုယ္လံႈေဆာ္မႈပဲ။
အျခားေသာ ဘဝခရီးလမ္းတစ္ခုလံုးကို မွာ ဆင္းက်န္ေနတာ မေနတာကေတာ့ ...... လူ႔အတၱနဲ႔ပဲဆိုင္တယ္ထင္ပါတယ္။ အကယ္၍ေပါ့ ... ဘဝခရီးမွာ ေနက်န္ခဲ့မယ့္စိတ္ရွိသူျဖစ္ေနရင္ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကေန ေမာင္းသူကို ခပ္တင္းတင္းဖက္တြယ္ မိေပမယ့္လည္း သူ႔မူလအတၱအတိုင္း တစ္ခ်ိန္မွာ ေနက်န္ရစ္မွာပါ။
vampire
ဟိ ဒါဖတ္ျပီး ဘာအေတြးေပါက္လဲ သိလား ကုိယ္နဲ႕လုိက္ဖက္မယ္႕သူကို ဆုိင္ကယ္ ဒါမွမဟုတ္ စက္ဘီး တူတူ စီးခုိင္းရမလုိျဖစ္ေနဘီ ဟိဟိ ခက္တာက ဝက္က စက္ဘီးေရာ ဆုိင္ကယ္ေရာ မစီးတတ္ဘူး ဟိဟိ ကားေတာင္ ေျဖာင္႕ေအာင္ ေမာင္းတတ္တာမဟုတ္ အုတ္နံရံဝင္တုိက္ေသးတယ္ ဟဟဟဟဟဟဟဟဟဟဟဟဟဟ
anyway မွတ္သားသြားပါတယ္ေနာ္ ဟိ
ဒီလိုခုန္ဆင္းတာတခုထဲနဲ႔ေတာ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မခ်သင့္ဘူးထင္တယ္...
မိန္းမေတြဟာ ေၾကာက္စရာရွိရင္ ေခါင္းေအးေအးမထားတတ္ပဲ ကေယာင္ကတန္းလုပ္တတ္တာေတြ ခနခနၾကံဳဖူးတယ္..
သူကျမဲျမဲဖက္ထား မေၾကာက္နဲ႔လို႔ေျပာတဲ့ၾကားက ခုန္ခ်ရင္ေတာ့တမ်ိဳးေပါ့...
၂၀၀၀ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ကမာၻေအးဘုရားလမ္းေပၚကုိ စက္ဘီးစီးထြက္လာတဲ့ က.ပ.စ က ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္က ေနာက္ကထုိင္လုိက္လာရင္းနဲ႔ ကားနဲ႔တုိးေတာ့ ခုန္ထြက္လုိက္တာ၊ ေရွ႕က နင္းတဲ့လူ ယိုင္ထုိး ယိုင္ထုိးနဲ႔ ကားေအာက္ေရာက္သြားတယ္။ ေခါင္းကုိျပားေရာ။
အဲဒီႏွစ္ထဲက တစ္ညေနမွာပဲ
က်ေနာ္ သူနဲ႔ အင္းလ်ားကန္ထဲကုိ ေလွစီး ထြက္လာခဲ့ဖူးတယ္။ ေလေတြမုိးေတြက်လာေတာ့ ကမ္းစပ္ကုိ အတင္းျပန္ေလွာ္ ရတာေပါ့။ ခက္တာက ထြက္လာတဲ့ ကမ္းေနရာကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတုန္း ေလေတြမုိးေတြ ႀကီးလာတယ္။ ေလွေမွာက္သြားရင္ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ “သူ႕”ကုိ ေရကူးတတ္လားလုိ႔ က်ေနာ္ ေမးမိတယ္။ “မကူးတတ္ဘူး”တဲ့ဗ်ာ။
ကုိၾကီးေက်ာက္ေျပာတာ ေထာက္ခံ၏ ... း)
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကုိျမင့္စုိးကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ကနားခ်သင့္တယ္၊
ကုိႀကီးေက်ာက္ေျပာသလုိ အဲဒီတစ္ခုထဲႏွင့္ မဆုံးျဖတ္သင့္ဘူး၊
လူ ရဲ႕သေဘာကုိ ကုိနားလည္သင့္တယ္
ဟုတ္တယ္ေနာ္..
ဘာမွ မဟုတ္တာနဲ႔ မိန္းမကို အထင္လြဲတာ..
လြန္တယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။
အေပၚဆံုးက ဒဒသစဖ က အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပသြားတာ ဘယ္ဆိုးလို႔တုန္း
သူ႕ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈေလးလည္း သဘာဝက်တာပဲ
ဘာပဲေျပာေျပာ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ကြဲျပားနိဳင္တာပါပဲ။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုရီး{ကိုၾကီး}
ဒီတစ္ခုထဲနဲ႕မဆံုးၿဖတ္သင္႕ဘူး မွားတယ္။
တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မို႔လို႔စိတ္မေကာင္းဘူး.။
ကိုယ္လည္းဆိုက္ကယ္ရဲ႔အေနာက္မွာအဲလိုအျဖစ္အပ်က္
နဲ႔ႀကံဳခဲ့ရင္ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္မလဲလို႔ေတြးမိတယ္.။
ခင္မင္စြာ
သဒၶါ
ုကုိေဇာ္ ေပးခ်င္တဲ႔ message ေလးကုိ
ျမင္မိေပမယ္႔
အေပၚဆုံးက ညီမငယ္ကြန္မန္႔ေပးသလုိပဲ
ေရွ႕ကလူကုိ မယုံၾကည္လုိ႔ မဟုတ္ေပမယ္႔
တစ္ရံတစ္ခါမွာ ေၾကာက္းအားလန္႔အားျဖစ္တတ္ပါတယ္။
တစ္ခါေသာအမွားကုိ နားလည္မူ႔နဲ႔
အဆုံးသတ္အျဖစ္မဆုံးျဖတ္သင္႔ဘူးလုိ႔ ျမင္မိတယ္။
ခုလုိေျပာတာကလည္း တကယ္႔အျဖစ္အပ်က္လုိ႔ေျပာျပာထားသည္မုိ႔
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိလုိ႔ပါ။
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္
စက္ဘီး ဆိုင္ကယ္မစီးဖူးေတာ့ ေနာက္ကလိုက္ရမွာေတာင္ေၾကာက္မိတယ္။ လံုးဝမတက္ရဲတာပါ။ စိတ္မေကာင္းစရာအျဖစ္ပ်က္ေလးပါပဲ။ တကယ္ အတၱၾကီးတဲ့မိန္ခေလးမို့ကြဲကြာသြားတာဆိုရင္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားခဲ့တာဆိုရင္ နွစ္ေယာက္လံဳးရဲ့ ဘဝမွာ ေၾကြကြဲစရာၾကီးပါ။
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္း
မိုး
အင္းး ညီမက ဆိုင္ကယ္ စက္ဘီး မစီးတတ္သူဆိုေတာ့ ကိုယ္ခုန္ခ်လုိက္လို႕ ေရွ႕က လူ အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ခုမွ သိလိုက္တာပါ .. ညီမ အရင္က ထင္တာက ကိုယ္ ေနာက္ကေန ခုန္ဆင္းလုိက္ရင္ ေရွ႕က လူအတြက္ ပိုလြယ္သြားႏိုင္တယ္ ထင္မိတာ .. ခု မေအးမိစံဆိုတဲ့အစ္မကေရာ .. မသိလို႕ လုပ္လုိက္မိတာသာဆိုရင္ ...
အမ်ိဳးသားနဲ ့ကမ္ေဘာရီးယား သြားတုန္းက ဆိုက္ကယ္စီးဖူးပါတယ္။ ကုန္းတက္အျမင့္ပိုင္းမွာ သူက ေက်ာက္တံုး ေၿခာက္လက္မ/ ရွစ္လက္မေလာက္ ထူမလားဘဲေက်ာ္တယ္။ မမွန္းတတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္က ေနာက္ကထိုင္လိုက္ေတာ့ ေက်ာ္လို ့မရနိုင္ဘူးဆိုတာသိေတာ့ ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ သူေက်ာ္လို ့လဲမရေတာ့ လဲက်ေတာ့တာပါဘဲ။ လက္ေရာေၿခေထာက္ေရာ ပြန္းပဲ့စုတ္သြားတာေပါ့။ ကြ်န္မက ကိုယ္ခုန္ခ်ရင္ အခု အျဖစ္အပ်က္လို ျပဳတ္က်သြားလိမ့္မယ္လို ့မထင္မိပါဘူး။ အမွန္ေျပာရရင္ သူပိုျပီးလြယ္ကူသြားမယ္လို ့ထင္မိတာရယ္၊ ကိုယ္ကမလြတ္ဖူးလို ့ထင္လို ့ရယ္ေၾကာင့္ ခုန္ခ်လိုက္တာဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ အမ်ိဳးသားက ဇတ္လမ္းထဲက လူလို ၿပသ၁နာလည္းမရွာပါဘူး။ ကြ်န္မခုန္လိုက္လို ့သူေပါ့ျပီးျဖစ္တာလို ့ေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ကြ်န္မမထင္ပါဘူး။ ကြ်န္မပါလည္း ေက်ာ္ဖို ့က မလြယ္ပါဘူး။ သူကေတာ့ စိတ္မဆိုး တဲ့အျပင္ ရီျပီးေတာင္ ေျပာေနပါေသးတယ္။ Smart Little Devil ဆိုျပီးေတာ့။ ကြ်န္မကလည္း ေျပာလိုက္ တာေပါ့ Why were you so stupid like that ! Blame yourself ဆိုျပီး၊၊ ဆိုလိုခ်င္တာက ကြ်န္မက အဲ့ဒီ့လို ခုန္ဆင္းမိလိုက္လို ့ခင္ပြန္းအေပၚ ဇတ္လမ္းထဲမွာ ေရးထားသလို ေဖာက္ျပန္စြန္ ့ခြာသြားမဲ့ မိန္းမ ဘယ္ေတာ့မွ မဟုတ္တာေတာ့ လံုး၀ ေသခ်ာတယ္။ ကြ်န္မက တကယ္လိုအပ္လာခဲ့ရင္ အသက္စြန္ ့ျပီးေတာင္ ခင္ပြန္းအေပၚကို ခ်စ္ေၾကာင္းျပသြားမဲ့ သူျဖစ္ပါတယ္။ အစစအရာရာလည္း ခင္ပြန္းအတြက္ အျမဲစဥ္းစားျပီး အေလးထားသူပါ။ မေတာ္တဆ အဲ့ဒီ့တုန္းက ကိုယ္သာခုန္ခ်ခဲ့လို ့သာေပါ့။ မေတာ္လို ့ကိုယ္ပါရဲ ့သားနဲ ့ၿပဳတ္က်ခဲ့ရင္ နွစ္ေယာက္လံုး ခံရ မွာေလ။ အဲ့ဒီ့ေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ ့ကို ျပဳစုလို ့ရပါ့မလဲေနာ္။ ဇတ္လမ္းထဲက လူက မွားတယ္လို ့ထင္မိပါတယ္။ ကြ်န္မကိုသာ အမ်ိဳးသားက ဘာမွမဟုတ္သာေလးကို အထအနေကာက္ အက်ယ္ခ်ဲ ့ျပီး အဲ့ဒီ့အခ်ိန္က ဇတ္လမ္းထဲက အကိုလို ေတြးျပီး ကဲြခဲ့ၾကရင္ အခုလို ေပ်ာ္စရာေန ့ေလးေတြကို နွစ္ဦးသားဘယ္လို ပိုင္ဆိုင္နိုင္ၾကပါ့မလဲေလေနာ္။ ဒီဇတ္လမ္းကိုဖတ္မိျပီး သေဘာထား ျပည့္၀တဲ့ ခင္ပြန္းကိုလည္း ပိုျပီးေလးစားသြားပါတယ္.....
တို႔လည္း အခု ေနာက္ကယ္ရီယာ မထည့္ထားဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကို မနိုင္မနင္း စီးေနရလို႔..။
ဘ၀ခရီးထဲက ဆိုင္ကယ္အတြက္ကေတာ့ ေရွ႔ကစီးသူနဲ႔ ေနာက္ကစီးသူေတြ အခ်င္းခ်င္းနားလည္မႈေတြ၊ စာနာမႈနဲ႔ အျမင္ခ်င္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးမႈေတြ ရွိေလ ေကာင္းေလလို႔ ေတြးေတာဆင္ျခင္မိသြားတယ္။
တကယ့္ကို ဆင္ျခင္စရာပိုစ္ေလးပါ။ ပိုစ္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
ထပ္ျဖည့္ျပီးေျပာခြင့္ၿပဳပါအံုးေနာ္။
ဒီဇတ္လမ္းထဲက လူက နဲနဲ ဆိုက္ကို ရိွတယ္ လို ့ထင္မိပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္တာကို မလိုအပ္ဘဲ အရွည္ေတြ ေတြးၿပသ၁နာလုပ္ျပီး ကိုယ္ခ်စ္လို ့ယူထားပါတယ္ ဆိုတဲ့ မိန္းမကို ဒီေလာက္ အားလံုးက ဒီေလာက္ ေတာင္းပန္ေနတဲ့ၾကားက( ေယာက္ခမ ပါမက်န္ ) ကဲြတယ္ဆိုေတာ့ ဒီလူဟာ ပံုမွန္မဟုတ္ ေလာက္ဘူး။ သူ ့မွာ နဲနဲ ေတာ့ ဆိုက္ကို ရိွေနပံု ေပၚတယ္။ သေဘာထားကလည္း ေသးသိမ္ျပီး ဒီလို ကိစ္စ ေလးကိုေတာင္ နားလည္ နိုင္စြမ္း မရိွတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးနဲ ့ကဲြရလို ့လည္း ၀မ္းနည္းစရာ ေတာ့ မရိွဘူးလို ့ထင္မိတာပါဘဲ။
မိန္းကေလးမ်ား လက္မထပ္ခင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူ ရဲ ့သေဘာထားကို ေသခ်ာ ေလ့လာ ရမယ္ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာ ေပးတဲ့ပိုစ့္လို ့ယူဆမိပါတယ္။
ဒီလူဆံုးျဖတ္တာကို ေဘးလူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ သေဘာသိပ္ မက်လွဘူး။ မိဘေပးစားလို႔ ယူထားတာရယ္ အဲဒီရက္ပိုင္းမွာ အဆင္မေျပ ျဖစ္ထားရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့။ ဒီအျဖစ္ေလာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ကြဲရ တာေတာ့ သဘာဝက်က် ျဖစ္ရပ္ မဟုတ္ဘူး။
က်ေနာ္သာဆိုရင္ အေနာက္က ပါလာတဲ့ အိမ္သူဇနီးမယား ၊ ခ်စ္သူက ဒီလုိ ခုန္ခ်တတ္တ့ဲသူမွန္း သိထားရင္ ေနာက္အႀကိမ္ေတြမွာ ပိုျပီးသတိရိွရိွနဲ႔ အႏၱရာယ္ ပိုကင္းတဲ့ ေမာင္းနည္းမ်ဳိးပဲ ေရြးမိမွာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ အျပင္သြားရင္ တျခားနည္းနဲ႔ပဲ အတူ သြားျဖစ္မယ္။
ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္မွာ အိမ္ေထာင္တခု ျပိဳကြဲတာက၊ အႏၱရာယ္ ၾကားမွာ မိန္းမသား သဘာဝ(ထိတ္လန္႔စိတ္၊ ရုတ္တရက္ တုန္႔ျပန္ပံုမွားတဲ့စိတ္) ေၾကာင့္ ခုန္ခ်တာထက္ ပို ဆိုက်ဳိး ျဖစ္နိင္ပါတယ္။
တကယ့္အျဖစ္ရိွေပမယ့္လည္း က်ေနာ့္ အျမင္သက္သက္ပါ။ အင္းေလ.. လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြ ဆိုေတာ့လည္း ေျပာရခက္ပါတယ္။ ၾကံဳခဲ့ရသမွ်က ခပ္ဆန္းဆန္းေတြ ပါပဲလား။။။
ဒီလူ အတၱၾကီးတာ
ကိုေဇာ္ေရ ,
ရုတ္တရက္ ျဖစ္တတ္တာလည္းရိွေတာ့ ဆုံးျဖတ္
ခ်က္မေစာသင့္ဘူးလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္ ... အျခားေသာ လုပ္ရပ္မ်ား ကိုလည္း ျပန္လည္
သုံးသပ္ရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္ ...
ၿငိမ္းစိုးဦး
မျဖစ္သင့္ဘူး။ ကုိယ့္အတၱဘဲ ကုိယ္ၾကည့္တယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္၊ သုံးႀကိမ္ အေၾကာငး္အရာတူမွာ အခုလုိ တစ္ကုိယ္လြတ္ရုန္းခဲ့ရင္ ထားပါေတာ့။ အခုကိစၥက အခန္႔မသင့္လုိ႔ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ မိန္းခေလးအမ်ားစုက ေယာက်္ားပါရင္ ေသလမ္းကုိေတာင္ အတူတူသြားရဲတဲ့ သတၱိရွင္ေတြပါလုိ႔ က်ေနာ့္တစ္ဘက္သတ္အျမင္ကို တင္ျပသြားပါတယ္။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
Post a Comment