ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤကမၻာ ေလာကၾကီး အတြက္ မသိကိန္း တစ္လံုးသာ ျဖစ္သည္။ မသိကိန္းတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ X ဟု နာမ္စား သံုးခ်င္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ X ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ေသာ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚကို မိုးစက္ေတြ တဝုန္းဝုန္းက်ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ထိုအသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ နားစြင့္ရင္း လူသား တစ္ဦး၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းအံုးကာ သူေျပာျပေသာ ပံုျပင္မ်ား ၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို နားေထာင္ေနမိ၏။ ထိုသူသည္ လူသား ျဖစ္ေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္ အသြင္အျပင္ မဟုတ္ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင္႔ ဆိုေသာ္ ထိုသူသည္ ရဟန္း တစ္ပါးမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ပို၍ တိတိက်က် ဆိုရင္ ထိုသူသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အဖြားရဲ႕ အစ္ကို ဝမ္းကြဲေတာ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။
သူသည္ ပဲခူးမွာ ရွိေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ခုမွ ထိုစဥ္ အခါက စာျပ ရဟန္း တစ္ပါးမွ်သာ ျဖစ္၏။ အခုေတာ႔ ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္ ျဖစ္၍ ေနေပျပီ။ နကၡတ္ ၊ ေဗဒင္ ၊ အတိတ္တေဘာင္ေတြကို ႏွံ႔စပ္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ရဟန္း ပုဂၢိဳလ္တစ္ပါး ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က မွားေနမွန္း သိေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက က်င္႔သားရေနေသာ အေခၚအေဝၚျဖင္႔ “ အဖိုးေလး ” ဟုသာ ဆက္လက္၍ ေခၚပါသည္။
အဖိုးေလး ဆီကို အလည္သြားတိုင္း ( သို႔မဟုတ္ ) ရန္ကုန္ကို ကိစၥ ရွိလို႔ အဖိုးေလး ေရာက္လာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ဝင္ေရာက္ပါသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္က အဖိုးေလး ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းအုံးက အဖိုးေလး ေျပာသမွ် ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို ျငိမ္ျပီး နားေထာင္ေနေလ႔ ရွိသည္။ အဖိုးေလးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ ေတြ႕ၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ၊ ဗဟုသုတေတြ ၊ သိမွတ္ဖြယ္ရာေတြ ေျပာျပယံုတင္ မကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ လက္ကို ဆြဲကာ ဘယ္ ညာ လက္ဖဝါးမွ အေရးအေၾကာင္းေတြကို ၾကည့္ရင္းျဖင္႔ လည္းေကာင္း ၊ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ေမြးရက္ ၊ ေမြးလေတြကို မ်ဥ္းေၾကာင္း ၊ ဂဏာန္းမ်ားျဖင္႔ ေပါင္း ၊ ႏုတ္ ၊ ေျမွာက္ ၊ စား လုပ္ကာ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေနေလ႔ ရွိသည္။
ျပီးရင္ေတာ႔ အဖိုး ဘာလုပ္ေနတာလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျပန္မေျဖႏိုင္ဘဲ ေမေမ နဲ႔ အဖြားကို သတိေပးသလိုနဲ႔ လွမ္းေျပာေလ႔ ရွိ၏။
“ ငါ႔ေျမးက မသိကိန္း အထိုင္သမားေဟ့။ သူတို႔လို လူေတြက ၁ ေနရာမွာ ထိုင္ေနရင္ ထိုင္ေနရမွ ဒါမွ မဟုတ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ နံပါတ္ ၂ မွာ ဆိုျပီး ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္တတ္သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ “ ၁ ” သာ မျဖစ္ရဘူး ဆိုရင္ သူတို႔က ဟိုဘက္ “ ၂ ” ကိုေတာ႔ အေရာက္မခံဘူး ၊ ဒီဘက္မွာ ရွိတဲ႔ “ ၀ ” ဘက္ကိုပဲ သြားမယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္မ်ိဳး။
“ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ ၊ အေကာင္းဆံုး မျဖစ္ရင္ အဆိုးဆံုး လုပ္မယ္ ” ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳး။ လူေကာင္း ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ ၊ မျဖစ္ရင္ လူဆိုး ဆိုျပီး ျဖစ္မယ္ ၊ သာမာန္ သူလို ငါလိုနဲ႔ေတာ႔ ျပီးသြားမဲ႔ လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဟ။ သူ႕ကို ဂရုစိုက္ သူက မသိကိန္း ဂဏာန္းသမား ”
လို႔ ေျပာေလ႔ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ရြယ္လြန္း ေနေသာေၾကာင္႔ ဘာဆို ဘာမွ နားမလည္ခဲ႔ပါ။
“ ငါ႔ေျမးက မသိကိန္း အထိုင္သမားေဟ့။ သူတို႔လို လူေတြက ၁ ေနရာမွာ ထိုင္ေနရင္ ထိုင္ေနရမွ ဒါမွ မဟုတ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ နံပါတ္ ၂ မွာ ဆိုျပီး ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္တတ္သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ “ ၁ ” သာ မျဖစ္ရဘူး ဆိုရင္ သူတို႔က ဟိုဘက္ “ ၂ ” ကိုေတာ႔ အေရာက္မခံဘူး ၊ ဒီဘက္မွာ ရွိတဲ႔ “ ၀ ” ဘက္ကိုပဲ သြားမယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္မ်ိဳး။
“ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ ၊ အေကာင္းဆံုး မျဖစ္ရင္ အဆိုးဆံုး လုပ္မယ္ ” ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳး။ လူေကာင္း ျဖစ္ရင္ ျဖစ္ ၊ မျဖစ္ရင္ လူဆိုး ဆိုျပီး ျဖစ္မယ္ ၊ သာမာန္ သူလို ငါလိုနဲ႔ေတာ႔ ျပီးသြားမဲ႔ လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဟ။ သူ႕ကို ဂရုစိုက္ သူက မသိကိန္း ဂဏာန္းသမား ”
လို႔ ေျပာေလ႔ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ရြယ္လြန္း ေနေသာေၾကာင္႔ ဘာဆို ဘာမွ နားမလည္ခဲ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ မသိကိန္း တစ္လံုးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို X ဟုသာ သတ္မွတ္ေစခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ရူးရူးမိုက္မိုက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာ တစ္ခုတည္းပဲ ရွိခဲ႔ပါသည္။ အဲဒီတုန္းက ကေလးမို႔လို႔ ဒီလို စိတ္ကူးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚခဲ႔တာ လို႔လည္း ေျပာလို႔ ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က သူမ်ား ကေလးေတြလို စက္ရုပ္ၾကီးေတြ ၊ ကားေတြ ၊ အရုပ္ေတြ ဆိုတာထက္ ကုိယ္ ႏွစ္သက္ေသာ အရာမွာ “ ေသနတ္ ” သာ ျဖစ္သည္။
ေမြးရာပါ ဗီဇ ပါလာလား မေျပာတတ္ပါ။ လမ္းေဘးမွာ အရုပ္ကေလးကို ေထာင္ကာ ပိုက္ဆံ ငါးမူးေပးကာ ပစ္ရျပီး ထိရင္ ၅ က်ပ္ တန္ ပစၥည္း ရေသာ လမ္းေဘး အရုပ္ေရာင္းေသာ လူၾကီးဆီမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဝင္၍ စမ္းဖူးပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ငါးမူး ေပးတိုင္း သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၅ က်ပ္တန္ ပစၥည္းမ်ား ျပန္ေပးရေလ႔ ရွိသည္။
ထို႔ေနာက္ . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္မွာ Happy World သာ ရွိပါေသးေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ သြားျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ကား မစီးပါ ၊ တျခားေသာ အရုပ္ေတြလည္း ညွပ္ကာ မယူပါ ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတာက တစ္ေနရာသာ ရွိသည္။ ထိုေနရာသည္ ပိုက္ဆံျဖင္႔ လဲထားေသာ ကိြဳင္ေလးထည့္ကာ ပစ္ရေသာ ေသနတ္ပစ္ခန္းပင္ ျဖစ္သည္။
ထိုေနရာကေတာ႔ ဆင္ ၊ က်ား ၊ ေျမြ အစံု ရွိေနေသာ ေတာၾကီးလို လုပ္ထားေသာ ေနရာထဲမွာ LED မီးနီေလးေတြ ထြန္းထား၏။ ထိုေနရာကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ဆင္ဆိုရင္ သူ႕နဲ႔ သတ္ဆိုင္ေသာ မီးလံုးေလးကို ေလဆာျဖင္႔ ထိရင္ ထိုဆင္သည္ လႈပ္ရွား၍ ျပ၏။ ထိုကဲ႔သို႔ ၁၀ ၾကိမ္ မီးနီေလး ျပထားေသာ ေနရာကို ထိေအာင္ ပစ္ရ၏။ ၁၀ ၾကိမ္ထိရင္ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ၾကိမ္ Timer ျဖင္႔ ထပ္ပစ္ရေလသည္။ သူေပးထားေသာ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ အတြင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ၾကိမ္ ၊ စုစုေပါင္း အၾကိမ္ ၂၀ ထိခဲ႔ရင္ ဆုအျဖစ္ အရုပ္ၾကီး တစ္ခုကို လက္ေဆာင္ ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ထဲ ေသနတ္ေရာက္လာရင္ စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚေနတဲ႔ ပစ္မွတ္ကို ထိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္ေနၾက ၊ ကၽြန္ေတာ္က ထိုသို႔ စမ္းသပ္ပြဲမ်ားမွာ လက္ေဆာင္မ်ားစြာျဖင္႔ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ႔ရဖူးပါသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ထိုလူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္ရင္ “ ညီေလးရယ္ အစ္ကိုက စီးပြားေရး လုပ္ေနတာ ညီေလးရဲ႕။ ငါ႔ညီကို အစ္ကို မုန္႔ဝယ္ေကၽြးပါ႔မယ္။ ဝင္ေတာ႔ မပစ္ပါနဲ႔ ” ဟု ဆိုကာ လမ္းေဘးမွ လူၾကီးကလည္း ေျပာလာခဲ႔သည္။ Happy World မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာကို ပစ္မယ္ ဆိုျပီး သြားရင္ သူမ်ားေတြ ပစ္ေနတုန္းက အေကာင္း ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားရင္ စက္ပ်က္ေနသည္ ဟု ဆိုၾက၏။
ဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံျဖင္႔ လဲထားေသာ သူတို႔ဆီမွ သံုးရေသာ ကိြဳင္ျပားေလးကို ကိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ သံုးၾကိမ္ တိုင္တိုင္ ျပန္လာခဲ႔ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုကစားကြင္းေတြဆီကို မေရာက္ေတာ႔ပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္မႈျဖင္႔ “ ေတာင္ဥကၠလာမွာ ရွိေသာ ေလေသနတ္ပစ္ကြင္း ” သို႔ ေရာက္သြားပါ၏။
ထုိအခ်ိန္က ပိုက္ဆံ ၅ က်ပ္ ဖိုးဝယ္မယ္ ဆိုရင္ ခဲက်ည္ဆံ ၁၀ ေတာင္႔ရေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ခဲက်ည္ဆံေတြက ပံုစံ လွလွပပ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေပမဲ႔ က်ည္ဆံ ၅ က်ပ္ ဖိုးဝယ္လို႔ တြဲပစ္ကာ ကစားခြင္႔ရေသာ ေသနတ္ေတြကေတာ႔ လြန္စြာမွ စုတ္ျပတ္လြန္းလွသည္။ ပစ္မွတ္ပံုစံ စကၠဴကိုလည္း အသစ္ တစ္ရြက္သာ ေပးသည္။ ထိုစကၠဴကို ပစ္မွတ္တစ္ခ်က္ မွန္သြားရင္ ေနာက္ထပ္ အေကာင္းအတိုင္း ျဖစ္ေစရန္ အေနာက္မွ တျခားေသာ ပစ္မွတ္ အေဟာင္းမ်ားျဖင့္ ခံကာ ပစ္မွတ္ကို အေပါက္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ရ၏။ ထုိပစ္မွတ္ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ပစ္ရေလေတာ႔သည္။
ထိုပစ္မွတ္ကို လွလွပပ ခဲသီးေလးနဲ႔ ပစ္တာေတာင္မွ ေသနတ္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင္႔ အလယ္ ပစ္မွတ္ကို ခ်ိန္ရင္ ေဘးဘက္ေဘး ၊ အေပၚ ၊ ေအာက္ ၂ ေပ ေလာက္ကို ထိ၏။ ၃ ခ်က္ေလာက္ ပစ္ျပီး ျပင္ ပစ္ျပီးမွ ပစ္မွတ္ရဲ႕ စက္ဝိုင္းထဲကို ထိေတြ႕ခြင္႔ ရေလေတာ႔သည္။ သို႔ေသာ္ အလယ္ဗဟုိကို မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရသမွ် မုန္႔ဖိုးတိုင္းက ထိုအခ်ိန္မွာ ခဲသီး ဝယ္ဖို႔သာ ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ ေလေသနတ္ ပစ္ေနရေသာ အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ စိတ္အျငိမ္ဆံုးေသာ အခ်ိန္သာ ျဖစ္သည္။
ထိုေလေသနတ္ကြင္းကို ဝင္ဝင္ခ်င္း အခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမာန္လူေတြ ပိုက္ဆံေပး၍ ခဲက်ည္ဆံ ဝယ္ျပီး ပစ္၍ ရေသာ ေသနတ္ ၅ လက္ျဖင္႔သာ က်င္လည္ေစ၏။ ထိုမွ ေက်ာ္လြန္သြားရင္ ေလေသနတ္ အေကာင္းစား ၊ အပ်ံစားမ်ားျဖင္႔ ျပိဳင္ပြဲဝင္မ်ား ေလ႔က်င္႔ေနေသာ အခန္းကို ေရာက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဝင္ခြင့္ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ေဘးမွ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေငးၾကည့္ခြင္႔ေတာ႔ ရွိသည္။ သူတို႔ရဲ႕ ေလေသနတ္မ်ားကား အလြန္မွ ေကာင္းလွသည္။ ထုိေသနတ္ျဖင္႔ တစ္ခါေလာက္ ပစ္ခြင္႔ရရင္ ေက်နပ္ျပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္႔တခဲ႔ဖူးသည္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ေတာင့္တမႈ ျပည့္စံုခဲ႔ပါသည္။ ေန႔စဥ္ က်ဴရွင္ အားခ်ိန္တိုင္းမွာ ေရာက္ခဲ႔ေသာ ေလေသနတ္ပစ္ကြင္းမွ ျပိဳင္ပြဲဝင္ အစ္ကိုၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင္႔ ရင္းႏီွးကာ သူ႕ရဲ႕ ေသနတ္ကို ကိုင္ခြင္႔ ၊ ပစ္ခြင္႔ ရခဲ႔ပါသည္။ ခဲသီးဝယ္ျပီး ပစ္ရေသာ ေလေသနတ္လို ေပါ႔ရႊတ္ရြတ္ ျဖစ္မေနပါ။ နင့္နင့္ေလးေလး ႏွင္႔ လြန္စြာမွ ခ်ိန္လို႔ ေကာင္းပါသည္။ ေလေသနတ္ကို ဘယ္ဘက္လက္ေပၚမွာ တင္ထားျပီး ခါးေလးကို အနည္းငယ္ ေကာ႔ေစာင္းထားရေသာ ဟန္ႏွင္႔ အေလးခ်ိန္ကိုက လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိလွသည္။ ပထမဦးဆံုး ထိုေသနတ္က ထြက္သြားေသာ က်ည္ဆံကိုက ပစ္မွတ္၏ ဒုတိယကြက္ မ်ဥ္းေလးကို ထိေလေတာ႔သည္။
ထိုေန႔က ပစ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ပစ္မွတ္မ်ားကို ၾကည့္ျပီး ထိုအစ္ကိုၾကီးက ဝမ္းသာ အားရျဖင္႔ “ ညီေလးက ဘယ္အသင္းကေန ကစားတာလဲ ” ဟု ေမးခဲ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေမးကို နားမလည္ေသာေၾကာင္႔ ျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဝေဝဝါးဝါး ျဖစ္ေနခဲ႔ပါသည္။ အိမ္အျပန္မွာ ထိုေဝေဝဝါးဝါး အေမးကို ကၽြန္ေတာ္႔ အေဖကို ျပန္ေျပာျပ အျပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေဖေဖက ထိုေတာင္ဥကၠလာ ေလေသနတ္ပစ္ကြင္းသို႔ သြားခြင္႔ မျပဳေတာ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပစ္ခ်င္ ၊ ခတ္ခ်င္ေသာ စိတ္နဲ႔ လက္မ်ား အတြက္ အိမ္မွာ ေလေသနတ္တု ပလတ္စတစ္ ေသနတ္နဲ႔ အခန္းထဲမွာ ပစ္မွတ္မ်ား ေဖေဖ လုပ္ေပးခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ဥကၠလာ ေလေသနတ္ ပစ္ကြင္းထဲမွာ ပစ္ရတာေလာက္ မေပ်ာ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖ႔ကို ကတိေပးထား၍ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါမွ မသြားျဖစ္ေတာ႔ပါ။
ဒါေၾကာင္႔ ေလေသနတ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဆက္ျပတ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၁၉၉၄ ခုနစ္ က်ိဳက္ထီးရိုး တက္စဥ္မွာေတာ႔ ေလေသနတ္ေတြကို ထမ္းကာ ေတာင္ေပၚကို တက္သြားေသာ လူတစ္စုကို ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ေတာင္ေပၚမွာ ေလေသနတ္ျဖင္႔ ေက်းငွက္ေတြကို ပစ္မလို႔ ထင္တယ္ ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို အံ့ၾသမိခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအံ့ၾသျခင္းဟာ အလြဲ ျဖစ္ခဲ႔ရပါ၏။ တကယ္ေတာ႔ က်ိဳက္ထီးရိုး ေတာင္ေပၚမွာ ပိုက္ဆံေပး၍ ခဲက်ည္ဆံ ဝယ္ကာ ပစ္၍ ရေသာ ေနရာေလး တစ္ခု ထိုစဥ္က ရွိခဲ႔ပါသည္။
ရန္ကုန္မွာ ၅ က်ပ္ ဖိုး ခဲက်ည္ဆံ ၁၀ ေတာင့္ ရေသာ အခ်ိန္မွာ က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္ေပၚမွာ ၂၀ က်ပ္ဖိုး ၁၅ ေတာင့္သာ ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေသနတ္ကို ေတြ႕ရင္ မေနႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က ထိုစဥ္က ေစ်းၾကီးေသာ ခဲက်ည္ဆံကို ဝယ္ကာ အပ်င္းေျပ ပစ္ခတ္ခဲ႔ပါေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ထားေသာ ခဲက်ည္ဆံ ၁၅ ေတာင့္ကို ေမာင္းေခ်ာင္ကာ ေျပာင္းလႈပ္ေနေသာ ေသနတ္စုတ္ျဖင့္ ပစ္ေနတုန္း က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရားေပၚကို ေလေသနတ္ေတြျဖင္႔ တက္လာသူ လူတစ္စု ေလေသနတ္ ပစ္ကြင္းထဲကို ဝင္လာတာကုိ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။
ထိုလူမ်ားသည္ ပစ္ကြင္းကိုသာ အသံုးျပဳခ်င္သည္ ဟု ဆို၏။ သူတို႔ ေသနတ္ ၊ သူတို႔ ခဲက်ည္ဆံ ျဖင္႔သာ အသံုးျပဳမည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကြင္းငွားခ သီးသန္႔ ေပးမည္ဟု ဆိုကာ သေဘာတူညီ ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ရဲ႕ ေလေသနတ္ကို အလြန္ကို သေဘာက်ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ ဘယ္လို ပစ္မလဲ ဆိုျပီး ခဏ ေစာင္႔ၾကည့္ေတာ႔ သူတို႔ ပစ္မွတ္ စာရြက္ေလးျဖင္႔ မပစ္ၾကပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္ကို ဘံုထြန္းကာ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ တစ္ခ်က္စီ ပစ္ၾကပါသည္။ သူတို႔ရဲ႕ အဓိက ပစ္မွတ္ဟာ ဖေယာင္းတိုင္ မဟုတ္ပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ရဲ႕ မီးေတာက္သာ ျဖစ္ပါ၏။
သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အထင္ သာမာန္မဟုတ္ဘဲ အနည္းငယ္ မူးရစ္ေနမည္ ဟု ထင္မိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ဖေယာင္းတိုင္ မီးကို မဆိုထားႏွင္႔ ၊ ဖေယာင္းတိုင္ရဲ႕ ဝန္းက်င္ေနရာကိုေတာင္မွ မထိပါ။ အတန္ၾကာေသာ အခါ သူတို႔အဖြဲ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေသာ အစ္ကိုၾကီးက “ မင္း . . ေတာ္ေတာ႔ ၊ ထိမွာလည္း မဟုတ္ဘူး ” ဟု ဆိုကာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။ သူတို႔ ပစ္ေနၾကေသာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေခါင္းေဆာင္ အစ္ကိုၾကီးကို ခြင္႔ေတာင္းလိုက္မိ၏။
“ အစ္ကို ၊ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကိုတို႔နဲ႔ ဝင္ပစ္လို႔ ရမလား ”
ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ အံ့ၾသသလို လွည့္ၾကည့္ျပီး . . .
“ ပစ္ေလကြာ ၊ အစ္ကိုတို႔ကလည္း ပ်င္းေနတာပဲ ၊ အေဖာ္ရတာေပါ႔ ”
ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ထဲမွာ ခပ္စုတ္စုတ္ လူတိုင္းသံုးေနေသာ ေလေသနတ္ေလးကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလေသနတ္ေလးကို တစ္ခ်က္ ပင့္တင္လိုက္ျပီး ဖေယာင္းတိုင္ေလးကို ခ်ိတ္လိုက္သည္။ ဒီေလေသနတ္က ေျပာင္းလႈပ္ကာ ေမာင္းေခ်ာင္ေနပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ၇ ခ်က္ ပစ္ခဲ႔ျပီးပါျပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ထိုေလေသနတ္၏ အထာကို သိေနျပီဟု ဆိုႏုိင္ပါသည္။ ထိုသို႔ ဖေယာင္းတိုင္ေလးကို ခ်ိန္ေနခ်ိန္မွာ အရာရာဟာ ခဏ တိတ္ဆိတ္သြားသလို ခံစားရ၏။
“ ေဖာင္း . . . ”
ဆိုေသာ အသံႏွင္႔ အတူ ဖေယာင္းတိုင္ရဲ႕ မီးေတာက္ေလးကို မထိပါ။ သို႔ေသာ္ ရုတ္ခနဲ ဖေယာင္းတိုင္ေလး လြင္႔ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ထိုအစ္ကိုၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ ပုခံုးကို ပုတ္လ်က္ . . .
“ ငါ႔ညီက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ ”
ဟု ဆိုသည္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ဆိုင္သံုး ေလေသနတ္ကို ျပန္ေပးခိုင္းျပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေလေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေစပါသည္။ ထို႕ေနာက္မွေတာ႔ ထိုအစ္ကို နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ခင္မင္ခ႔ဲပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိသလို ၊ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို မသိပါ။ ေနာက္ေတာ႔လည္း သူက ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္သြားသည္ မသိေပမဲ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခရီး ႏွစ္ညအိပ္ ၊ သံုးရက္ခရီးမွာ ခဏတာ ေတြ႕ဆံုခြင္႔ရျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခြဲခြာခဲ႔ပါသည္။
အျပန္ခရီးလမ္းမွာမွ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားစပ္ ေျပာမိပါ၏။ သူက ဆိုသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အတူတူ ေလေသနတ္ပစ္ေသာ အစ္ကို ကို သိလား ဟု ဆိုသည္။ တကယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ဒါေၾကာင္႔ မသိဘူး ဟုသာ ေျဖခ႔ဲပါသည္။ ထိုအခါ သူက အံ့ၾသသလို မ်က္ႏွာဟန္ကို ျပ၍ “ အဲဒါ ကိုႏိုင္ ေလကြာ ” ဟု ဆို၏။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္သည္ “ ေၾသာ္ ” ဟုသာ အာေမဋိတ္ ထြက္ႏိုင္ပါေတာ႔သည္။ ကိုႏိုင္ ဆိုတာ ရုပ္ရွင္မင္းသား နဲ႔ ဒါရိုက္တာ အျဖစ္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ အႏုပညာ ေလာကထဲမွာ က်င္လည္ လႈပ္ရွားပါသည္။ ထိုစဥ္အခါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိေသာ ကုိႏိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ေလေသနတ္ အတူတူ ပစ္ဖူးသူ တစ္ေယာက္မွ်သာ ထိုစဥ္က သိခဲ႔ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ထိကို ေသနတ္ပစ္တာကို ဝါသနာပါ၏။ လမ္းေလးမွာ ေတြ႕ရင္လည္း လမ္းေဘးမွာ ဝင္ပစ္သည္။ ပစ္ကြင္းမွာ ေတြ႕ရင္လည္း ပစ္ကြင္းမွာ ဝင္ပစ္သည္။ ကစားရံုမွာ ေတြ႕ရင္လည္း ကစားရုံမွာ ဝင္ပစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုမွ် ေတြ႕မေရွာင္ကို ဝါသနာပါသည္။ ကေလး ကစားစရာဆိုင္ကို ေရာက္ရင္ ကားအရုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မကိုင္ ၊ စပိုက္ဒါမန္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္မလွမ္း ၊ ဝက္ဝံရုပ္ေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ၾကည့္မိတာ အသံျမည္ျမည္ ၊ မျမည္ျမည္ ၊ က်ည္ဆံ ထြက္ထြက္ ၊ မထြက္ထြက္ ေသနတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။
ဒီေလာက္ ေသနတ္ကို ဝါသနာပါေန၍ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ၊ အသိမိတ္ေဆြ ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ဆိုၾကသည္။ မင္း ေသနတ္ကို ဒီေလာက္ ဝါသနာပါေနရင္ ေသနတ္ကိုင္ျပီး ဘာလုပ္မွာလဲ ဟု ဆိုသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ခဲ႔ေသာ ရုပ္ရွင္မ်ား ၊ ဖတ္ခဲ႔ေသာ ဝတၳဳမ်ားကလည္း ထိုကဲ႔သို႔ ေသနတ္ကိုသာ အေျခခံေသာ ဝတၳဳ ၊ ဇာတ္လမ္းမ်ား ၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင္႔ သူတို႔ အေမးကို ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ဆိုေတာ႔ ကေလးအေတြးျဖင္႔ ျပန္ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။
“ ငါၾကီးလာရင္ ေသနတ္နဲ႔ လက္ေျဖာင္႔ ေသနတ္သမား “ Assassin ” လုပ္မယ္ ”
လို႔ ကေလးေတြးျဖင္႔ ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလး အေတြးက ကေလး အေတြးသာ ျဖစ္၍ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ စိတ္ ” သည္ ကေလးစိတ္ကုန္ေသာ အခါမွာ အရာ အားလုံးဟာ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ စိတ္ ” တစ္ခု အျဖစ္ ဘဝရဲ႕ အတိတ္မွာ က်န္ေနခဲ႔ပါျပီ။ ေသနတ္ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ မည္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ ေစခ်င္ေတာ႔ပါ။ ဒီလို ဆိုေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ရင့္က်က္လာ၍ ဟု မဆိုလိုပါ။ “ ျဖစ္မလာသင္႔ေသာ စိတ္ ” ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အတိတ္ထဲမွာ ထားခဲ႔တာ ျဖစ္ပါသည္။
ထူးထူးေထြေထြေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဤကမၻာ ေလာကၾကီး အတြက္ မသိကိန္း တစ္လံုးသာ ျဖစ္သည္။ မသိကိန္းတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ X ဟု နာမ္စား သံုးခ်င္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ X ျဖစ္ပါသည္။
အထက္ပါ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေရးေသာေၾကာင္႔ အေတာ္မ်ားမ်ား ရယ္ၾကပါလိမ္႔မည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ေတာ႔ ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။
ေလာကမွာ လူတိုင္းက ငယ္စဥ္က “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” စိတ္ ေၾကာင္႔ တတ္ၾကြမႈေတြ ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရွိခဲ႔ႏိုင္ေသာ္လည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အသက္အရြယ္ ၊ ေျပာင္းလဲမႈ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အရ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ” ဆိုကာ အတိတ္မွာ က်န္ေနခဲ႔ကာ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးသြားျပီ ဆိုေသာ အျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေစႏိုင္ပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚမွာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ္လည္း ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ဆိုျပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ႔ေသာ္လည္း . . . . .
ဒီျဖစ္စဥ္ တစ္ခု ၊ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ၊ ဒီျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ေရြးျခယ္မႈ တစ္ခုက လြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝမွာ ( ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝမွာ ) က်န္ေသာ အရာမ်ားကို ဆက္လက္ျပီး ၾကိဳးစားခြင္႔ ရွိေနပါေသးသည္။ ဘယ္အရာကေတာ႔ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး ဆိုျပီး မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က “ ျဖစ္မလာ သင္႔ေတာ႔ပါဘူး ” ဆိုမွသာလွ်င္ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” ဆႏၵတစ္ခုဟာ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ” ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ အက်ံဳးဝင္ သြားမွာ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝမွာ ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝက “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ဟာ ကိုယ္ဝါသနာပါေသာ ေသနတ္ပစ္ ကစားျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထက္ပါ ကဲ႔သို႔ စဥ္းစားခဲ႔မိေသာ္လည္း အရြယ္ေရာက္ေသာ အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ( ေခၚ ) ျဖစ္မလာခဲ႔ေသးေသာ ” ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကို အက်ံဳး မဝင္ခဲ႔ပါ။ ထိုစိတ္ကူးသည္ “ ျဖစ္မလာသင္႔ေသာ ” ေခါင္းစဥ္ ေအာက္ကိုသာ ထည့္သြင္းရမွာ ျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ႔ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူပင္ ျဖစ္ေနပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသည္ မိမိရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား လံုးဝ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး ဆိုတာ မရွိပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္က “ ျဖစ္မလာသင္႔ပါဘူး ” ဆိုကာ လံုးဝ ေၾကာက္ရြံ ေနာက္ဆုတ္လုိက္မွသာ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ” ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္ကို ေရာက္ရွိသြားမွာ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသိုိ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကဲ႔သို႔ ကေလး အေတြး ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ဆႏၵမွ လြဲ၍ က်န္ေသာ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” ဆႏၵ ၊ စိတ္ကူးမ်ားဟာ မိမိကိုယ္တိုင္ တတ္ၾကြစြာ ေမွ်ာ္လင္႔ စိတ္ကူးခဲ႔ရင္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္ လို႔သာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါသည္။
“ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ” ဆိုတာ “ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵ ” ကို “ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္ ” ဆိုေသာ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္း ထားေသာ အရာ တစ္ခု မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မသိကိန္း တစ္လံုးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို X ဟုသာ သတ္မွတ္ေစခ်င္ပါသည္။
*** ကၽြန္ေတာ္႔ကို Tag ထားေသာ “ ေငြလမင္း ” နဲ႔ “ အုပ္ၾကီး ” ရဲ႕ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ၊ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ” Tag ပို႔စ္ပါ။ စာေရးခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ Tag ထားေသာ ပို႔စ္အတြက္ ၾကာသြားမွာ စိုးလို႔ ေရးရေတာ႔ စာေတြ ေထာက္ေနရင္ ေဆာရီးပါ။
.
ေမြးရာပါ ဗီဇ ပါလာလား မေျပာတတ္ပါ။ လမ္းေဘးမွာ အရုပ္ကေလးကို ေထာင္ကာ ပိုက္ဆံ ငါးမူးေပးကာ ပစ္ရျပီး ထိရင္ ၅ က်ပ္ တန္ ပစၥည္း ရေသာ လမ္းေဘး အရုပ္ေရာင္းေသာ လူၾကီးဆီမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဝင္၍ စမ္းဖူးပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ငါးမူး ေပးတိုင္း သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၅ က်ပ္တန္ ပစၥည္းမ်ား ျပန္ေပးရေလ႔ ရွိသည္။
ထို႔ေနာက္ . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္မွာ Happy World သာ ရွိပါေသးေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ သြားျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ကား မစီးပါ ၊ တျခားေသာ အရုပ္ေတြလည္း ညွပ္ကာ မယူပါ ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားတာက တစ္ေနရာသာ ရွိသည္။ ထိုေနရာသည္ ပိုက္ဆံျဖင္႔ လဲထားေသာ ကိြဳင္ေလးထည့္ကာ ပစ္ရေသာ ေသနတ္ပစ္ခန္းပင္ ျဖစ္သည္။
ထိုေနရာကေတာ႔ ဆင္ ၊ က်ား ၊ ေျမြ အစံု ရွိေနေသာ ေတာၾကီးလို လုပ္ထားေသာ ေနရာထဲမွာ LED မီးနီေလးေတြ ထြန္းထား၏။ ထိုေနရာကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ဆင္ဆိုရင္ သူ႕နဲ႔ သတ္ဆိုင္ေသာ မီးလံုးေလးကို ေလဆာျဖင္႔ ထိရင္ ထိုဆင္သည္ လႈပ္ရွား၍ ျပ၏။ ထိုကဲ႔သို႔ ၁၀ ၾကိမ္ မီးနီေလး ျပထားေသာ ေနရာကို ထိေအာင္ ပစ္ရ၏။ ၁၀ ၾကိမ္ထိရင္ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ၾကိမ္ Timer ျဖင္႔ ထပ္ပစ္ရေလသည္။ သူေပးထားေသာ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာ အတြင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ၾကိမ္ ၊ စုစုေပါင္း အၾကိမ္ ၂၀ ထိခဲ႔ရင္ ဆုအျဖစ္ အရုပ္ၾကီး တစ္ခုကို လက္ေဆာင္ ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ထဲ ေသနတ္ေရာက္လာရင္ စိတ္ကူးထဲမွာ ေပၚေနတဲ႔ ပစ္မွတ္ကို ထိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္ေနၾက ၊ ကၽြန္ေတာ္က ထိုသို႔ စမ္းသပ္ပြဲမ်ားမွာ လက္ေဆာင္မ်ားစြာျဖင္႔ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ႔ရဖူးပါသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ထိုလူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္ရင္ “ ညီေလးရယ္ အစ္ကိုက စီးပြားေရး လုပ္ေနတာ ညီေလးရဲ႕။ ငါ႔ညီကို အစ္ကို မုန္႔ဝယ္ေကၽြးပါ႔မယ္။ ဝင္ေတာ႔ မပစ္ပါနဲ႔ ” ဟု ဆိုကာ လမ္းေဘးမွ လူၾကီးကလည္း ေျပာလာခဲ႔သည္။ Happy World မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာကို ပစ္မယ္ ဆိုျပီး သြားရင္ သူမ်ားေတြ ပစ္ေနတုန္းက အေကာင္း ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားရင္ စက္ပ်က္ေနသည္ ဟု ဆိုၾက၏။
ဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံျဖင္႔ လဲထားေသာ သူတို႔ဆီမွ သံုးရေသာ ကိြဳင္ျပားေလးကို ကိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ သံုးၾကိမ္ တိုင္တိုင္ ျပန္လာခဲ႔ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုကစားကြင္းေတြဆီကို မေရာက္ေတာ႔ပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္မႈျဖင္႔ “ ေတာင္ဥကၠလာမွာ ရွိေသာ ေလေသနတ္ပစ္ကြင္း ” သို႔ ေရာက္သြားပါ၏။
ထုိအခ်ိန္က ပိုက္ဆံ ၅ က်ပ္ ဖိုးဝယ္မယ္ ဆိုရင္ ခဲက်ည္ဆံ ၁၀ ေတာင္႔ရေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ခဲက်ည္ဆံေတြက ပံုစံ လွလွပပ ေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေပမဲ႔ က်ည္ဆံ ၅ က်ပ္ ဖိုးဝယ္လို႔ တြဲပစ္ကာ ကစားခြင္႔ရေသာ ေသနတ္ေတြကေတာ႔ လြန္စြာမွ စုတ္ျပတ္လြန္းလွသည္။ ပစ္မွတ္ပံုစံ စကၠဴကိုလည္း အသစ္ တစ္ရြက္သာ ေပးသည္။ ထိုစကၠဴကို ပစ္မွတ္တစ္ခ်က္ မွန္သြားရင္ ေနာက္ထပ္ အေကာင္းအတိုင္း ျဖစ္ေစရန္ အေနာက္မွ တျခားေသာ ပစ္မွတ္ အေဟာင္းမ်ားျဖင့္ ခံကာ ပစ္မွတ္ကို အေပါက္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ရ၏။ ထုိပစ္မွတ္ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ပစ္ရေလေတာ႔သည္။
ထိုပစ္မွတ္ကို လွလွပပ ခဲသီးေလးနဲ႔ ပစ္တာေတာင္မွ ေသနတ္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင္႔ အလယ္ ပစ္မွတ္ကို ခ်ိန္ရင္ ေဘးဘက္ေဘး ၊ အေပၚ ၊ ေအာက္ ၂ ေပ ေလာက္ကို ထိ၏။ ၃ ခ်က္ေလာက္ ပစ္ျပီး ျပင္ ပစ္ျပီးမွ ပစ္မွတ္ရဲ႕ စက္ဝိုင္းထဲကို ထိေတြ႕ခြင္႔ ရေလေတာ႔သည္။ သို႔ေသာ္ အလယ္ဗဟုိကို မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရသမွ် မုန္႔ဖိုးတိုင္းက ထိုအခ်ိန္မွာ ခဲသီး ဝယ္ဖို႔သာ ျဖစ္ေနေလေတာ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္သည္။ ေလေသနတ္ ပစ္ေနရေသာ အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ စိတ္အျငိမ္ဆံုးေသာ အခ်ိန္သာ ျဖစ္သည္။
ထိုေလေသနတ္ကြင္းကို ဝင္ဝင္ခ်င္း အခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမာန္လူေတြ ပိုက္ဆံေပး၍ ခဲက်ည္ဆံ ဝယ္ျပီး ပစ္၍ ရေသာ ေသနတ္ ၅ လက္ျဖင္႔သာ က်င္လည္ေစ၏။ ထိုမွ ေက်ာ္လြန္သြားရင္ ေလေသနတ္ အေကာင္းစား ၊ အပ်ံစားမ်ားျဖင္႔ ျပိဳင္ပြဲဝင္မ်ား ေလ႔က်င္႔ေနေသာ အခန္းကို ေရာက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဝင္ခြင့္ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ေဘးမွ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေငးၾကည့္ခြင္႔ေတာ႔ ရွိသည္။ သူတို႔ရဲ႕ ေလေသနတ္မ်ားကား အလြန္မွ ေကာင္းလွသည္။ ထုိေသနတ္ျဖင္႔ တစ္ခါေလာက္ ပစ္ခြင္႔ရရင္ ေက်နပ္ျပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္႔တခဲ႔ဖူးသည္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ေတာင့္တမႈ ျပည့္စံုခဲ႔ပါသည္။ ေန႔စဥ္ က်ဴရွင္ အားခ်ိန္တိုင္းမွာ ေရာက္ခဲ႔ေသာ ေလေသနတ္ပစ္ကြင္းမွ ျပိဳင္ပြဲဝင္ အစ္ကိုၾကီး တစ္ေယာက္ႏွင္႔ ရင္းႏီွးကာ သူ႕ရဲ႕ ေသနတ္ကို ကိုင္ခြင္႔ ၊ ပစ္ခြင္႔ ရခဲ႔ပါသည္။ ခဲသီးဝယ္ျပီး ပစ္ရေသာ ေလေသနတ္လို ေပါ႔ရႊတ္ရြတ္ ျဖစ္မေနပါ။ နင့္နင့္ေလးေလး ႏွင္႔ လြန္စြာမွ ခ်ိန္လို႔ ေကာင္းပါသည္။ ေလေသနတ္ကို ဘယ္ဘက္လက္ေပၚမွာ တင္ထားျပီး ခါးေလးကို အနည္းငယ္ ေကာ႔ေစာင္းထားရေသာ ဟန္ႏွင္႔ အေလးခ်ိန္ကိုက လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိလွသည္။ ပထမဦးဆံုး ထိုေသနတ္က ထြက္သြားေသာ က်ည္ဆံကိုက ပစ္မွတ္၏ ဒုတိယကြက္ မ်ဥ္းေလးကို ထိေလေတာ႔သည္။
ထိုေန႔က ပစ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ပစ္မွတ္မ်ားကို ၾကည့္ျပီး ထိုအစ္ကိုၾကီးက ဝမ္းသာ အားရျဖင္႔ “ ညီေလးက ဘယ္အသင္းကေန ကစားတာလဲ ” ဟု ေမးခဲ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေမးကို နားမလည္ေသာေၾကာင္႔ ျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဝေဝဝါးဝါး ျဖစ္ေနခဲ႔ပါသည္။ အိမ္အျပန္မွာ ထိုေဝေဝဝါးဝါး အေမးကို ကၽြန္ေတာ္႔ အေဖကို ျပန္ေျပာျပ အျပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေဖေဖက ထိုေတာင္ဥကၠလာ ေလေသနတ္ပစ္ကြင္းသို႔ သြားခြင္႔ မျပဳေတာ႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပစ္ခ်င္ ၊ ခတ္ခ်င္ေသာ စိတ္နဲ႔ လက္မ်ား အတြက္ အိမ္မွာ ေလေသနတ္တု ပလတ္စတစ္ ေသနတ္နဲ႔ အခန္းထဲမွာ ပစ္မွတ္မ်ား ေဖေဖ လုပ္ေပးခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ဥကၠလာ ေလေသနတ္ ပစ္ကြင္းထဲမွာ ပစ္ရတာေလာက္ မေပ်ာ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖ႔ကို ကတိေပးထား၍ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါမွ မသြားျဖစ္ေတာ႔ပါ။
ဒါေၾကာင္႔ ေလေသနတ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဆက္ျပတ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၁၉၉၄ ခုနစ္ က်ိဳက္ထီးရိုး တက္စဥ္မွာေတာ႔ ေလေသနတ္ေတြကို ထမ္းကာ ေတာင္ေပၚကို တက္သြားေသာ လူတစ္စုကို ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ေတာင္ေပၚမွာ ေလေသနတ္ျဖင္႔ ေက်းငွက္ေတြကို ပစ္မလို႔ ထင္တယ္ ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို အံ့ၾသမိခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအံ့ၾသျခင္းဟာ အလြဲ ျဖစ္ခဲ႔ရပါ၏။ တကယ္ေတာ႔ က်ိဳက္ထီးရိုး ေတာင္ေပၚမွာ ပိုက္ဆံေပး၍ ခဲက်ည္ဆံ ဝယ္ကာ ပစ္၍ ရေသာ ေနရာေလး တစ္ခု ထိုစဥ္က ရွိခဲ႔ပါသည္။
ရန္ကုန္မွာ ၅ က်ပ္ ဖိုး ခဲက်ည္ဆံ ၁၀ ေတာင့္ ရေသာ အခ်ိန္မွာ က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္ေပၚမွာ ၂၀ က်ပ္ဖိုး ၁၅ ေတာင့္သာ ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေသနတ္ကို ေတြ႕ရင္ မေနႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က ထိုစဥ္က ေစ်းၾကီးေသာ ခဲက်ည္ဆံကို ဝယ္ကာ အပ်င္းေျပ ပစ္ခတ္ခဲ႔ပါေသး၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ထားေသာ ခဲက်ည္ဆံ ၁၅ ေတာင့္ကို ေမာင္းေခ်ာင္ကာ ေျပာင္းလႈပ္ေနေသာ ေသနတ္စုတ္ျဖင့္ ပစ္ေနတုန္း က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရားေပၚကို ေလေသနတ္ေတြျဖင္႔ တက္လာသူ လူတစ္စု ေလေသနတ္ ပစ္ကြင္းထဲကို ဝင္လာတာကုိ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။
ထိုလူမ်ားသည္ ပစ္ကြင္းကိုသာ အသံုးျပဳခ်င္သည္ ဟု ဆို၏။ သူတို႔ ေသနတ္ ၊ သူတို႔ ခဲက်ည္ဆံ ျဖင္႔သာ အသံုးျပဳမည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကြင္းငွားခ သီးသန္႔ ေပးမည္ဟု ဆိုကာ သေဘာတူညီ ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ရဲ႕ ေလေသနတ္ကို အလြန္ကို သေဘာက်ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ ဘယ္လို ပစ္မလဲ ဆိုျပီး ခဏ ေစာင္႔ၾကည့္ေတာ႔ သူတို႔ ပစ္မွတ္ စာရြက္ေလးျဖင္႔ မပစ္ၾကပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္ကို ဘံုထြန္းကာ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ တစ္ခ်က္စီ ပစ္ၾကပါသည္။ သူတို႔ရဲ႕ အဓိက ပစ္မွတ္ဟာ ဖေယာင္းတိုင္ မဟုတ္ပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ရဲ႕ မီးေတာက္သာ ျဖစ္ပါ၏။
သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အထင္ သာမာန္မဟုတ္ဘဲ အနည္းငယ္ မူးရစ္ေနမည္ ဟု ထင္မိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ဖေယာင္းတိုင္ မီးကို မဆိုထားႏွင္႔ ၊ ဖေယာင္းတိုင္ရဲ႕ ဝန္းက်င္ေနရာကိုေတာင္မွ မထိပါ။ အတန္ၾကာေသာ အခါ သူတို႔အဖြဲ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေသာ အစ္ကိုၾကီးက “ မင္း . . ေတာ္ေတာ႔ ၊ ထိမွာလည္း မဟုတ္ဘူး ” ဟု ဆိုကာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။ သူတို႔ ပစ္ေနၾကေသာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေခါင္းေဆာင္ အစ္ကိုၾကီးကို ခြင္႔ေတာင္းလိုက္မိ၏။
“ အစ္ကို ၊ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ကိုတို႔နဲ႔ ဝင္ပစ္လို႔ ရမလား ”
ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ အံ့ၾသသလို လွည့္ၾကည့္ျပီး . . .
“ ပစ္ေလကြာ ၊ အစ္ကိုတို႔ကလည္း ပ်င္းေနတာပဲ ၊ အေဖာ္ရတာေပါ႔ ”
ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ထဲမွာ ခပ္စုတ္စုတ္ လူတိုင္းသံုးေနေသာ ေလေသနတ္ေလးကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလေသနတ္ေလးကို တစ္ခ်က္ ပင့္တင္လိုက္ျပီး ဖေယာင္းတိုင္ေလးကို ခ်ိတ္လိုက္သည္။ ဒီေလေသနတ္က ေျပာင္းလႈပ္ကာ ေမာင္းေခ်ာင္ေနပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ၇ ခ်က္ ပစ္ခဲ႔ျပီးပါျပီ။ ဒါေၾကာင္႔ ထိုေလေသနတ္၏ အထာကို သိေနျပီဟု ဆိုႏုိင္ပါသည္။ ထိုသို႔ ဖေယာင္းတိုင္ေလးကို ခ်ိန္ေနခ်ိန္မွာ အရာရာဟာ ခဏ တိတ္ဆိတ္သြားသလို ခံစားရ၏။
“ ေဖာင္း . . . ”
ဆိုေသာ အသံႏွင္႔ အတူ ဖေယာင္းတိုင္ရဲ႕ မီးေတာက္ေလးကို မထိပါ။ သို႔ေသာ္ ရုတ္ခနဲ ဖေယာင္းတိုင္ေလး လြင္႔ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပစ္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ထိုအစ္ကိုၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ ပုခံုးကို ပုတ္လ်က္ . . .
“ ငါ႔ညီက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ ”
ဟု ဆိုသည္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ဆိုင္သံုး ေလေသနတ္ကို ျပန္ေပးခိုင္းျပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေလေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေစပါသည္။ ထို႕ေနာက္မွေတာ႔ ထိုအစ္ကို နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ခင္မင္ခ႔ဲပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိသလို ၊ သူလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို မသိပါ။ ေနာက္ေတာ႔လည္း သူက ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္သြားသည္ မသိေပမဲ႔ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခရီး ႏွစ္ညအိပ္ ၊ သံုးရက္ခရီးမွာ ခဏတာ ေတြ႕ဆံုခြင္႔ရျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခြဲခြာခဲ႔ပါသည္။
အျပန္ခရီးလမ္းမွာမွ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားစပ္ ေျပာမိပါ၏။ သူက ဆိုသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အတူတူ ေလေသနတ္ပစ္ေသာ အစ္ကို ကို သိလား ဟု ဆိုသည္။ တကယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ဒါေၾကာင္႔ မသိဘူး ဟုသာ ေျဖခ႔ဲပါသည္။ ထိုအခါ သူက အံ့ၾသသလို မ်က္ႏွာဟန္ကို ျပ၍ “ အဲဒါ ကိုႏိုင္ ေလကြာ ” ဟု ဆို၏။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္သည္ “ ေၾသာ္ ” ဟုသာ အာေမဋိတ္ ထြက္ႏိုင္ပါေတာ႔သည္။ ကိုႏိုင္ ဆိုတာ ရုပ္ရွင္မင္းသား နဲ႔ ဒါရိုက္တာ အျဖစ္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ အႏုပညာ ေလာကထဲမွာ က်င္လည္ လႈပ္ရွားပါသည္။ ထိုစဥ္အခါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိေသာ ကုိႏိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ေလေသနတ္ အတူတူ ပစ္ဖူးသူ တစ္ေယာက္မွ်သာ ထိုစဥ္က သိခဲ႔ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ထိကို ေသနတ္ပစ္တာကို ဝါသနာပါ၏။ လမ္းေလးမွာ ေတြ႕ရင္လည္း လမ္းေဘးမွာ ဝင္ပစ္သည္။ ပစ္ကြင္းမွာ ေတြ႕ရင္လည္း ပစ္ကြင္းမွာ ဝင္ပစ္သည္။ ကစားရံုမွာ ေတြ႕ရင္လည္း ကစားရုံမွာ ဝင္ပစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုမွ် ေတြ႕မေရွာင္ကို ဝါသနာပါသည္။ ကေလး ကစားစရာဆိုင္ကို ေရာက္ရင္ ကားအရုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မကိုင္ ၊ စပိုက္ဒါမန္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ လက္မလွမ္း ၊ ဝက္ဝံရုပ္ေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ၾကည့္မိတာ အသံျမည္ျမည္ ၊ မျမည္ျမည္ ၊ က်ည္ဆံ ထြက္ထြက္ ၊ မထြက္ထြက္ ေသနတ္မ်ားသာ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။
ဒီေလာက္ ေသနတ္ကို ဝါသနာပါေန၍ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ၊ အသိမိတ္ေဆြ ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ဆိုၾကသည္။ မင္း ေသနတ္ကို ဒီေလာက္ ဝါသနာပါေနရင္ ေသနတ္ကိုင္ျပီး ဘာလုပ္မွာလဲ ဟု ဆိုသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ခဲ႔ေသာ ရုပ္ရွင္မ်ား ၊ ဖတ္ခဲ႔ေသာ ဝတၳဳမ်ားကလည္း ထိုကဲ႔သို႔ ေသနတ္ကိုသာ အေျခခံေသာ ဝတၳဳ ၊ ဇာတ္လမ္းမ်ား ၊ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင္႔ သူတို႔ အေမးကို ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ဆိုေတာ႔ ကေလးအေတြးျဖင္႔ ျပန္ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။
“ ငါၾကီးလာရင္ ေသနတ္နဲ႔ လက္ေျဖာင္႔ ေသနတ္သမား “ Assassin ” လုပ္မယ္ ”
လို႔ ကေလးေတြးျဖင္႔ ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလး အေတြးက ကေလး အေတြးသာ ျဖစ္၍ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ စိတ္ ” သည္ ကေလးစိတ္ကုန္ေသာ အခါမွာ အရာ အားလုံးဟာ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ စိတ္ ” တစ္ခု အျဖစ္ ဘဝရဲ႕ အတိတ္မွာ က်န္ေနခဲ႔ပါျပီ။ ေသနတ္ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ မည္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ ေစခ်င္ေတာ႔ပါ။ ဒီလို ဆိုေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ရင့္က်က္လာ၍ ဟု မဆိုလိုပါ။ “ ျဖစ္မလာသင္႔ေသာ စိတ္ ” ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အတိတ္ထဲမွာ ထားခဲ႔တာ ျဖစ္ပါသည္။
ထူးထူးေထြေထြေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဤကမၻာ ေလာကၾကီး အတြက္ မသိကိန္း တစ္လံုးသာ ျဖစ္သည္။ မသိကိန္းတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ X ဟု နာမ္စား သံုးခ်င္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ X ျဖစ္ပါသည္။
အထက္ပါ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေရးေသာေၾကာင္႔ အေတာ္မ်ားမ်ား ရယ္ၾကပါလိမ္႔မည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ေတာ႔ ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။
ေလာကမွာ လူတိုင္းက ငယ္စဥ္က “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” စိတ္ ေၾကာင္႔ တတ္ၾကြမႈေတြ ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ရွိခဲ႔ႏိုင္ေသာ္လည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အသက္အရြယ္ ၊ ေျပာင္းလဲမႈ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အရ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ” ဆိုကာ အတိတ္မွာ က်န္ေနခဲ႔ကာ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးသြားျပီ ဆိုေသာ အျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေစႏိုင္ပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အေပၚမွာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ္လည္း ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ဆိုျပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ႔ေသာ္လည္း . . . . .
ဒီျဖစ္စဥ္ တစ္ခု ၊ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခု ၊ ဒီျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ေရြးျခယ္မႈ တစ္ခုက လြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝမွာ ( ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝမွာ ) က်န္ေသာ အရာမ်ားကို ဆက္လက္ျပီး ၾကိဳးစားခြင္႔ ရွိေနပါေသးသည္။ ဘယ္အရာကေတာ႔ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး ဆိုျပီး မရွိပါဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က “ ျဖစ္မလာ သင္႔ေတာ႔ပါဘူး ” ဆိုမွသာလွ်င္ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” ဆႏၵတစ္ခုဟာ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ” ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ အက်ံဳးဝင္ သြားမွာ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝမွာ ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝက “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ဟာ ကိုယ္ဝါသနာပါေသာ ေသနတ္ပစ္ ကစားျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထက္ပါ ကဲ႔သို႔ စဥ္းစားခဲ႔မိေသာ္လည္း အရြယ္ေရာက္ေသာ အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ( ေခၚ ) ျဖစ္မလာခဲ႔ေသးေသာ ” ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကို အက်ံဳး မဝင္ခဲ႔ပါ။ ထိုစိတ္ကူးသည္ “ ျဖစ္မလာသင္႔ေသာ ” ေခါင္းစဥ္ ေအာက္ကိုသာ ထည့္သြင္းရမွာ ျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ႔ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူပင္ ျဖစ္ေနပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသည္ မိမိရဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား လံုးဝ ျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး ဆိုတာ မရွိပါ။ မိမိကိုယ္တိုင္က “ ျဖစ္မလာသင္႔ပါဘူး ” ဆိုကာ လံုးဝ ေၾကာက္ရြံ ေနာက္ဆုတ္လုိက္မွသာ “ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ” ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္ကို ေရာက္ရွိသြားမွာ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသိုိ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကဲ႔သို႔ ကေလး အေတြး ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ဆႏၵမွ လြဲ၍ က်န္ေသာ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ” ဆႏၵ ၊ စိတ္ကူးမ်ားဟာ မိမိကိုယ္တိုင္ တတ္ၾကြစြာ ေမွ်ာ္လင္႔ စိတ္ကူးခဲ႔ရင္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္ လို႔သာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ပါသည္။
“ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ” ဆိုတာ “ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵ ” ကို “ ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမယ္ ” ဆိုေသာ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္း ထားေသာ အရာ တစ္ခု မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မသိကိန္း တစ္လံုးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို X ဟုသာ သတ္မွတ္ေစခ်င္ပါသည္။
*** ကၽြန္ေတာ္႔ကို Tag ထားေသာ “ ေငြလမင္း ” နဲ႔ “ အုပ္ၾကီး ” ရဲ႕ “ ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ ၊ ျဖစ္မလာခဲ႔ေသာ ” Tag ပို႔စ္ပါ။ စာေရးခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ Tag ထားေသာ ပို႔စ္အတြက္ ၾကာသြားမွာ စိုးလို႔ ေရးရေတာ႔ စာေတြ ေထာက္ေနရင္ ေဆာရီးပါ။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
.
9 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
စာေရးတဲ့စက္ႀကီးကလဲ စာေတြဒလေဟာ ထြက္က်ေနတယ္..
ေရးပဲေရးႏုိင္တယ္ :P...ဖတ္သြားတယ္ကုိေဇာ္ေရ...
“ၿဖစ္ခ်င္ခဲ႔ေသာ...ၿဖစ္မလာခဲ႔ေသာ”...ဆိုေပမယ္႔..
ယခု ၿဖစ္ေနခဲ႔တဲ႔ ဘဝကို ေက်နပ္တယ္ ဟုတ္...
အခုလည္း “လက္ေၿဖာင္႔ေသနတ္သမား” မဟုတ္ေပမယ္႕ “ကေလာင္ကိုင္ထားတဲ႔ စာေရးဆရာေကာင္းတေယာက္”ေပပဲမဟုတ္လား..။
အခုလဲ လက္ေျဖာင့္ပါတယ္ဗ်ာ.. ကေလာင္က ေသနတ္ထက္ ပစ္မွတ္ကို ပိုၿပီးတိတိက်က် ထိတယ္ဗ်.. လက္ေျဖာင့္ေသနတ္သမားမျဖစ္ခဲ့တာ လက္ေျဖာင့္ ကေလာင္သမားျဖစ္ဖို႔ဘဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္လာတာ မျဖစ္လာတာထက္ ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ဖို႔ဘဲလိုတာပါဗ်ာ။
လက္လဲမေျဖာင့္ပဲနဲ႕ မယံုရင္ ဆန္႕ၾကည့္ေလ..
ဟဲဟဲ စစ္ဗိုလ္ဂ်ီးမ်ား လုပ္မလားလို႕ေတြးေနတာ.. တစ္ကယ္ေတာ့ ကေလာင္စစ္သည္ ျဖစ္ေနသည္ကိုး..
တစ္ကယ္ေတာ့ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ အစြမ္းဟာ အားလံုးကို
:).. ကိုေဇာ္ရဲ႕ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ျဖစ္မလာခဲ့ေသာကို ခံစားသြားပါတယ္ဗ်ာ...
အင္း............ ျဖစ္မလာခဲ့တာေတြပဲ ပိုမ်ားပါတယ္ေလ........
မအားတဲ့ၾကားက ကၽြန္ေတာ္ နဲ ့ေငြလမင္း ခြခ်က္မိသြားတဲ့ ကိုေဇာ္ႀကီး ဒီပို ့ေလးအတြက္
ေက်းဇူးပါဗ်ာ ........
စာလာဖတ္သြားပါတယ္ရွင့္။ ေသနတ္ပစ္သမား ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေႀကာက္ဖို႕ ေကာင္းသားေနာ္။ စာအေရးအသား ေကာင္းတယ္ေနာ္။
ဒီရက္ပိုင္းမွာ ဒီတဂ္ပို႔ေလးကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အစ္ကို ေရးထားတဲ့ တဂ္ပို႔ေလးကိုလည္း ေသခ်ာဖတ္မိပါတယ္။ လူေတြက ၾကလာတဲ့ေနရာမွာ မသိကိန္းတစ္ခုအေနနဲ႔ စတင္က်တာ ဒီပို႔ေလးေၾကာင့္ ပိုသတိထားမိလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္တဲကေဖးက ဘလက္တစ္ေယာက္လဲ အဲဒီလို႔ပဲ အတဂ္ခံရတယ္။ သူေရးမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတာ့ ဖုန္းထဲမွာနားေထာင္ၿပီးပါၿပီ။ drafts ထဲမွာသူေရးလက္စ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ပဲ ဖတ္ရေသးတယ္။ အလုပ္မ်ားေနလို႔ ဆံုးေအာင္မေရးႏိုင္ေသးပါဘူး။
Post a Comment