26.12.2010 ေန႔က စတုတၳအၾကိမ္ စာေပ ေဟာေျပာပြဲကို သြားျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဆရာမ ခင္ခင္ထူး ၊ ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း ( ပုတီးကုန္း ) ၊ ဆရာ ဟိန္းလတ္ တို႔ အစီအစဥ္ အလိုက္ ေဟာေျပာၾကသည္။
ဆရာမ ခင္ခင္ထူးကေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဟန္လည္း ျဖစ္ ၊ သူ ပိုင္ႏိုင္ေသာ အညာေတာ ဓေလ႔မ်ား အေၾကာင္းကို အဓိက ထားျပီး ေဟာေျပာခဲ႔ပါသည္။ ဆရာမ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရေသာ အညာအေၾကာင္း ၊ ဘဝအေၾကာင္း ၊ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ေဒသအေၾကာင္းေလးေတြကို အညာေလ ၊ အညာဟန္ေလးနဲ႔ ဆရာ ေနဝင္းျမင့္ ေဟာေျပာေသာ ေလသံအတိုင္း ေဟာေျပာခဲ႔ပါသည္။ ေဟာေျပာပံု ၊ သီခ်င္း ဆိုဟန္က အစ ဆရာ ေနဝင္းျမင့္ အတိုင္ပါပဲ။ အင္း . . တူမွာေပါ႔ေလ ၊ လက္ထပ္ သင္ေပးထားတာကိုး။
ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း ( ပုတီးကုန္း ) ကေတာ႔ သုတစာေပ နဲ႔ ရသစာေပ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပရင္း သူ႔ရဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ၊ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရေသာ ဘဝအေၾကာင္းေတြကို အခ်က္ေလးေတြနဲ႔ ေဟာေျပာခဲ႔ပါသည္။ ဆရာက စင္ေပၚသို႔ တတ္လာလာခ်င္း တစ္ခု ေျပာ၏။ “ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ ဒီကို လာျပီး ေဟာေျပာဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။၂၆ ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ ရွိပါတယ္။ ႏွစ္တိုင္းလည္း မသြားျဖစ္ဘူး တျခားကို ေရာက္ေနတတ္တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ႔ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားမယ္ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း မင္း ဘယ္မွ မသြားနဲ႔ ဆိုျပီး တားထားလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္မွ မသြားဘူးလို႔ ေနတာပါပဲ။ အခုေတာ႔ဗ်ာ . . တကယ္ေတာ႔ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေဟာေနတဲ႔ ေနရာမွာ ေဟာမဲ႔ ဆရာက ဆရာ ေမာင္သာခ်ဳိ ပါ။ ဒါေပမဲ႔ အခုေတာ႔ သူက မလာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ၾကိဳတင္မဲ အေနနဲ႔ ဒီစင္ျမင့္ေပၚကို ဝုန္းဆိုျပီး ေရာက္လာခဲ႔ရတာပါ။ ” ဆိုျပီးေတာ႔ အဖြင္႔စကားေလးနဲ႔ စတင္ ေဟာေျပာပါသည္။
ဆရာ ဟိန္းလတ္ကေတာ႔ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေၾကာင္းကို သူ၏ ဗဟုသုတ ၾကြယ္ဝမႈျဖင့္ ဥပမာေပါင္းမ်ားစြာ ေပးကာ ေဟာေျပာသြားပါသည္။ ေနာင္ ၂၀၁၅ ခုနွစ္အထိ အခု တိုးတတ္မႈ အတိုင္းသာ သြားခဲ႔မည္ ဆိုရင္ ကမၻာမွာ တရုတ္က ပထမ ၊ အိႏၵိယက ဒုတိယ ၊ ဘရာဇီးက တတိယ ဆိုျပီး ျဖစ္လာလိမ္႔မယ္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ျပီးေတာ႔ အဂၤလန္က အက် ၊ အေမရိကန္က အတတ္ ဆိုျပီး ျဖစ္ခဲ႔ေပမဲ႔ အခု ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အေမရိကန္က အက် ျဖစ္လာပါျပီ ဟု ဆိုကာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံ အသီးသီးရဲ႕ တိုးတတ္မႈ မ်ားကို ဗဟုသုတ အေနနဲ႔ စတင္ကာ ေဟာေျပာခဲ႔ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွာေတာ႔ ကမၻာေပၚမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းလ်င္ တိုင္းျပည္ ဘယ္လို တိုးတတ္ျပီး ေခါင္းေဆာင္ မေကာင္းလ်င္ ဘယ္လို တိုင္းျပည္ နစ္နာတယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းကို ဗဟုုသုတမ်ားစြာ ၊ သာဓက မ်ားစြာျဖင္႔ ေဟာေျပာသြားခဲ႔ပါသည္။
ဒီလို စာေပေဟာေျပာပြဲ အေၾကာင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အေသးစိတ္ အသံဖမ္းထားတာေရာ ၊ ေသခ်ာ လိုက္နားေထာင္ ထားတာေရာနဲ႔ ( အိပ္ငိုက္တာ မပါ :P ) ေရးရင္ အေၾကာင္းအရာ စံုစံု ျပန္ျပီး ေရးျပႏိုင္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးေလး တစ္ခု ရလို႔ ျပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ကတည္းက ပို႔စ္ တစ္ခုသာ ေရးခဲ႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေရး ျဖစ္ခဲ႔ေတာ႔ပါဘူး။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေဟာေျပာတယ္ ဆိုတာ ႏိုင္ငံတြင္းထဲမွာထက္ေတာ႔ အနည္းငယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဟာေျပာရေသာ ဆရာေတြ အဖို႔ ပိုျပီးေတာ႔ လြတ္လပ္မယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ျမင္မိပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဟာေျပာေနေသာ ဆရာမ်ားကို သူတို႔ရဲ႕ စကားကို ကိုယ္က ထပ္ဆင့္ျပန္ ေဖာ္ျပလိုက္လို႔ က်ဥ္းၾကပ္ သြားတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ေစလိုပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူေရးေရး ၊ မေရးေရး ကၽြန္ေတာ္ မေဖာ္ျပေတာ႔ဘူး ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆရာေတြ ေဟာေျပာတဲ႔ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ မေရးျဖစ္ေတာ႔ပါ။ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ေဟာေျပာခ်က္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရသမွ်ကိုသာ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားရသမွ် ပံုစံျဖင့္သာ ေရးပါေတာ႔မည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာသည္ ဝတၳဳ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမည္ ၊ မွတ္စု ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနမည္ ၊ ဗဟုသုတ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနပါလိမ္႔မည္။ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဆင့္ပြား ခံစား ေဖာ္ျပပါေတာ႔မည္။
ဟိုတေလာက ဆိုးရြားေသာ ခံစားမႈ တစ္ခု ရခဲ႔ပါေသးသည္။ ဘယ္ကို သြားျပီး လွဴလွဴ ၊ လွဴျဖစ္သမွ်ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ကာ မွတ္တမ္းတင္ ထားတတ္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးေကာဝိဒက ထိုဓါတ္ပံုေတြကို သူ႕ရဲ႕ မာတီ ဘေလာ႔မွာ တင္ထားတတ္ပါသည္။ ဒါ ဦးဇင္းရဲ႕ ထံုးစံလို႔ ဆိုရမွာပါ။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ဦးဇင္းက ေရၾကီးေနေသာ မႏၱေလးမွ ေနရာအခ်ိဳ႕အတြက္ အစားအစာ ၊ အဝတ္အထည္ ၊ အသံုးအေဆာင္မ်ား လွဴဒါန္းႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အလွဴခံပို႔စ္ေလး တင္ေပးပါဦး ဟု မိန္႔ပါသည္။ ေရၾကီးေနေသာ ေနရာမ်ား ၊ အတိဒုကၡ ေရာက္ေနသူမ်ားရဲ႕ဓါတ္ပံုမ်ားကိုေတာ႔ ဦးဇင္းရဲ႕ မာတီ ဆိုက္ေလးကေန လိုတာေတြ ယူပါလို႔ ဆိုပါသည္။
ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလွဴခံပို႔စ္ ေရးကာ အလွဴခံခဲ႔ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဦးဇင္းေျပာသလို လိုအပ္ေသာ ပံုေတြကို ယူျပီး မတင္ဘဲ ၊ ထိုေနရာကို သြားၾကည့္ပါ ဆိုျပီး ထပ္ဆင့္ လင့္ညႊန္းခဲ႔ပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ မ်ားျပားလွေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားထဲမွ ဘယ္ဓါတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ယူကာ တင္ရမယ္မွန္း မေရြးႏိုင္ခဲ႔လို႔ ဒီလို လင့္ေလးက သြားၾကည့္ရင္ေတာ႔ အားလံုးကို ၾကည့္လို႔ ရမွာပဲ လို႔ ေတြးမိလို႔ လင္႔ကို ညႊန္းလိုက္တာပါ။ ဒီလို အလွဴခံခဲ႔တဲ႔ အတြက္လည္း ႏိုင္ငံ အသီးသီးမွ အလွဴေငြ မ်ားကို လက္ခံရရွိပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္ ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာ ျဖစ္ရပါသည္။
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ႔ တကယ္ကို ဝမ္းမသာႏိုင္ေတာ႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ညႊန္ထားေသာ လင့္မွ တဆင့္ ဓါတ္ပံုမ်ားကို သြားၾကည့္မိေသာ ႏိုင္ငံေရး ခုတံုးလုပ္ေသာ ဆိုက္တစ္ခုမွ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္က သူနဲ႔ပဲ ဦးဇင္းက အင္တာဗ်ဴး လုပ္ထားသလိုလိုနဲ႔ ဦးဇင္း တင္ထားေသာ ဓါတ္ပံုႏွင္႔ စာမ်ားကို ဖတ္ကာ သူ႕ဖာသာ စိတ္ကူးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ပံုစံ ေရးထားပါသည္။ ဒီေနာက္မွာေတာ႔ သူ႕ဆိုက္ကေန တဆင့္ ကိုယ္က်ိဳး မဖက္ဘဲ လွဴဒါန္းႏိုင္ေအာင္ အက်ိဳးျပဳကာ ၊ ၾကားဝင္ လွဴဒါန္းေပးေနေသာ ဦးဇင္းမွာ အေတာ္ကို အၾကပ္အတည္း ျဖစ္သြားပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါ။ ဦးဇင္းက ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး ၊ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး ဆြမ္းေလာင္း အသင္းမွာလည္း တင္ထားတာပဲ ဟု ဆိုေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ဆိုက္ကေန ညႊန္းလို႔ ျဖစ္ရတာလို႔ ခံစားရ၏။
ဒါေၾကာင္႔ အထက္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုမိေသာ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ကၽြန္ေတာ္႔ေၾကာင့္ အၾကပ္အတည္း ၊ က်ဥ္းၾကပ္သြားသလို ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ေဟာတဲ႔ အတိုင္း မေရးေတာ႔ဘဲ ၊ သူတို႔ေဟာတဲ႔ အထဲက မွတ္သားဖြယ္ရာ ဗဟုသုတ ၊ ရသေလးေတြကိုသာ ဆင့္ပြားျပီး ေရးေတာ႔မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ပိုျပီးေတာ႔ ခိုင္မာသြား ခဲ႔ရပါေတာ႔သည္။ ဒီေနရာမွာ အလ်င္းသင့္ လို႔ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ စကားေလး တစ္ခြန္းကို ေဖာ္ျပခ်င္ပါသည္။ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက အထက္က ေဟာေျပာလိုက္ ၊ ပရိသတ္က ေအာက္ကေန လက္ခုပ္ေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း တီးလိုက္နဲ႔ အေတာ္ကို စည္ကားေနေသာ ေဟာေျပာပြဲမွာ ဆရာက ဒီလို ေျပာပါ၏။
“ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ေတာ႔ ခက္ေနျပီဗ်။ က်ဳပ္ေဟာတာ တရားေနာ္ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ေအာက္က လက္ခုပ္ တီးေတာ႔မွပဲ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ျပီး အဆြဲခံရေတာ႔တယ္။ အဲသလိုေတာ႔ ျဖစ္ေနျပီ ”
ဆိုတာေလးပါ။ လူေတြရဲ႕ သေဘာကိုက ကိုယ္ မလုပ္ႏိုင္ေပမဲ႔ ကိုယ္စိတ္ထဲက အတိုင္း တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္က လုပ္ႏိုင္ရင္ ေဘးကေန ဝမ္းသာ အားရ ေထာက္ခံ တတ္ေသာ သေဘာ ရွိပါ၏။ ဒါကို လူ႔သေဘာ ၊ လူ႕မေနာပါ။
ဒါေၾကာင္႔ အခု ေဖာ္ျပ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ ေဖာ္ျပမွာက ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ေဟာေျပာခ်က္ အတိုင္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ေဟာေျပာခ်က္ကေန ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိသမွ်ေလးေတြကိုသာ သုတ ၊ ရသ အတိုင္း ေရးသားပါ႔မယ္။ အခု ပထမဦးဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္တာကေတာ႔ ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း ( ပုတီးကုန္း ) ေဟာေျပာခ်က္ထဲက ရသ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုပါပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ အခု ေဖာ္ျပ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ ေဖာ္ျပမွာက ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ေဟာေျပာခ်က္ အတိုင္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ေဟာေျပာခ်က္ကေန ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိသမွ်ေလးေတြကိုသာ သုတ ၊ ရသ အတိုင္း ေရးသားပါ႔မယ္။ အခု ပထမဦးဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္တာကေတာ႔ ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း ( ပုတီးကုန္း ) ေဟာေျပာခ်က္ထဲက ရသ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာေတာ႔ “ လက္မ ” လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ပါသည္။
လက္မ
အလုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဌာနၾကီးထဲတြင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဌာနက အလုပ္အမ်ားဆံုးနဲ႔ အပင္ပန္းဆံုးပင္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဝရိန္ ဟု ေခၚေသာ ဂေဟေဆာ္မႈ အပိုင္း ၊ ကရိုင္းနင္းသည္ ဟု ေခၚေသာ သံျပားခ်ပ္ၾကီးကို အေပၚမွ ပံုစံမိုျဖင့္ လိုခ်င္ေသာ ပံုစံမ်ား ထြက္လာေအာင္ လုပ္ရေသာ အပိုင္းမ်ားေၾကာင့္ အလြန္႔ အလြန္ကို ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။
အလုပ္ ဆိုသည္မွာ သူ႕ေနရာႏွင္႔သူ ပင္ပန္းတာျခင္း တူတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဌာနမွာ လုပ္ရေသာ ဝရိန္ေဆာ္သည့္ အပိုင္းမွာ မ်က္လံုးကလည္း ထိခိုက္ေသး ၊ ဝရိန္ေဆာ္၍ ထြက္လာေသာ သံေငြ႔ပူမ်ားကို အသက္ရွဴရန္ ရွဴရိႈက္ကာ သြင္းလိုက္ရသျဖင္႔ အဆုတ္ကလည္း လူတိုင္း ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္း မေကာင္းေပ။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိ ပင္ပန္းေရးထက္ မိသားစု ဝမ္းေရးကို အဓိက ထားကာ ဦးေဆာင္ေနသူမ်ား အဖို႔ ဒါေတြကို အဓိက မထားႏိုင္ေပ။ အဆုတ္ . . . အဆုတ္ . . . ၊ အခုမွ အဆုတ္ ဆိုတာ နာမည္နဲ႔ လိုက္တာလို႔ သူတို႔မ်ား မွတ္ယူထားေလမလား မေျပာတတ္ပါ။
သူတို႔တင္ပဲလား ဆိုေတာ႔လည္း မဟုတ္။ ကရိုင္းနင္းေသာ စက္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေလ႔ေျပာထ စကားလို႔ပဲ ဆိုရမလား ၊ သူတို႔ကို သတိေပးထားေသာ စကားလို႔ပဲ ဆိုရမလား စကားတစ္ခြန္း ရွိသည္။ ထိုစကားက ေဆာင္ပုဒ္လို ျဖစ္ကာ နံရံေပၚက ဝိႈက္ဘုတ္ ေပၚမွာပင္ ေရးသားထားတာ ၾကာျပီျဖစ္၍ ခပ္မႈန္မႈန္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။
“ အလုပ္ကို ေျဖးေျဖးလုပ္ ၊ မေလာနဲ႔ ၊ စိတ္ေတြကို မေလလြင့္ေစနဲ႔ ၊ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ကို ႏွစ္ျပီး လုပ္ပါ။ မိမိရဲ႕ အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေရးကို ဂရုစိုက္ျပီး လုပ္ပါ။ အလုပ္ကို ေျဖးေျဖးေတာ႔ လုပ္ပါ သို႕ေသာ္ အလုပ္ မပ်က္ပါေစႏွင္႔ ”
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ဒီလို ေရးသားထားပါသည္။ ဒီလို မေရးလို႔လည္း မရ။ ကရိုင္းနင္းတယ္ ဆိုတာက ေျခ ၊ လက္ ၊ မ်က္လံုး ၊ ဦးေႏွာက္ အကုန္ကို အလုပ္လုပ္ရေသာ အလုပ္ျဖစ္၏။ လက္က ကိုယ္ပံုေဖာ္ခ်င္ေသာ သံျပားကို ကိုင္ကာ အေပၚမွ က်လာမည့္ ပံုစံမိုနဲ႔ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေအာင္ ထည့္သြင္းရသည္။ မ်က္လံုးကလည္း ဒီလို အံဝင္ျပီလား ၊ မဝင္ေသးဘူး ဆိုလားကို ၾကည့္ရသည္။ ဦးေႏွာက္ကလည္း စိတ္ထင္တဲ႔ အတိုင္း ေဖာက္ခ်လို႔ မရ။ ဘယ္လိုေလး ေဖာက္လိုက္ရင္ ပံုစံမ်ားမ်ား ရမည္ဟု ဆိုကာ ေဖာက္ဖို႔ စဥ္းစားကာ ဆံုးျဖတ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ဒါေတြကို ဆင္ျခင္ကာ အဆင္ေျပျပီ ဆိုမွ ေျခေထာက္ေအာက္မွာ နင္းဖို႔ အရံသင့္ တင္ထားေသာ ခလုတ္ကို နင္းလိုက္ကာ အေပၚမွ ေမာ္တာျဖင့္ တပ္ထားေသာ ပံုစံမုိကို ျပဳတ္က်လာေစသည္။ ဒါဆိုရင္ လိုခ်င္ေသာ ပံုစံေလး တစ္ခု ရျပီ ျဖစ္သည္။
ဒီလို ေျခ ၊ လက္ ၊ မ်က္လံုး ၊ ဦးေႏွာက္ အားလံုး အလုပ္လုပ္ေနရေသာ လူတစ္ေယာက္ အဖို႔ စိတ္ဆိုတာ တည္ျငိမ္ေနဖို႔ လို၏။ သူ႕မွာ စိတ္ပူပန္မႈေတြ ၊ အေတြးမ်ားေနမႈေတြ ၊ စိတ္ေသာက ေရာက္ေနမႈေတြ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာ နည္းေနႏိုင္သမွ် နည္းဖို႔ လိုသည္။ ထိုသို႔ မဟုတ္ရင္ လက္ျဖင့္ ထည့္ေနတာက အံမက်ေသးဘူး။ ဦးေႏွာက္က အာရံုမ်ား ေနေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးက ၾကည့္သာ ၾကည့္ေနတာ မျမင္ဘူးလို ျဖစ္ကာ အေပၚက ပံုစံမိုေအာက္က လက္က မထုတ္ရေသးဘူး ၊ ေအာက္ေျခက ခလုတ္ကို နင္းဖို႔ အဆင္သင့္ တင္ထားေသာ ေျခေထာက္က အာရံုမ်ားကာ နင္းမိျပီ ဆိုရင္ အေပၚက ပံုစံမိုက က်လာကာ မထုတ္ရေသးေသာ လက္ကို ထိမိ ၊ ဖိမိကာ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစေတာ႔သည္။ အႏၱရာယ္ ျဖစ္တယ္ ဟုသာ လြယ္လြယ္ ေျပာလိုက္တာပါ ၊ တကယ္ေတာ႔ လက္ျပတ္သြားျခင္းပါပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း ေျပာသည္။ “ အလုပ္ကို ေျဖးေျဖးလုပ္ ၊ အာရံုစိုက္ျပီး လုပ္ ၊ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကို ကိုယ္ ေရွာင္ျပီး လုပ္ ၊ အလုပ္ကို ေျဖးေျဖးလုပ္ ဒါေပမဲ႔ အလုပ္ေတာ႔ ပ်က္လို႔ မရဘူး ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေလ႔ ရွိပါသည္။ အလုပ္ ဘာလို႔ ပ်က္လို႔ မရတာလဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ဌာနက လူအင္အား အရမ္းနည္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ထိုသို႔ ေရးထားေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္လို႔ ဆိုရမည့္ ထိုစာသား ဝိႈက္ဘုတ္ေလးရဲ႕ ေဘးမွာေတာ႔ လူမႈဖူလံႈေရးရဲ႕ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ၊ အခ်က္အလက္မ်ားကို လူမႈဖူလံႈေရးက ခ်ေပးသည့္အတိုင္း ကပ္ထားေလ့ရွိသည္။ ထိုစာရြက္ထဲမွာ ဘယ္လို ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရရင္ ဘယ္လို ခံစားခြင့္ေတြ ရွိသည္ အစ ျပဳ၍ ထိုထိခိုက္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ကိုယ္လက္အဂၤါမ်ား ဆံုးရံႈးခဲ႔ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ ဘယ္ေလာက္ ရရွိမည္ ဆိုတာေတြ အထိ အေသးစိတ္ ေရးသားထားသည္။ ထိုစာရြက္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ ဝိႈက္ဘုတ္ေလးက အတူတူ ယွဥ္တြဲကာ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္စားပြဲရဲ႕ အေပၚေဘးမွာ ေနရာယူထားေလသည္။
တစ္ေန႔. . . . . .
ကၽြန္ေတာ္ အထက္ကို တင္ရမဲ႔ တစ္လစာ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို အလုပ္ရႈပ္စြာ လုပ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အလုပ္ထဲမွ အလုပ္သမား တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ္႔ အခန္းထဲ သူ႕လက္ကို ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္ရင္း အေျပး ဝင္လာ၏။ လက္ကလည္း အုပ္ကိုင္ထားရင္း ပါးစပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚရင္းေပါ႔။
“ ဆရာ . . . ဆရာ ”
အသံနဲ႔ အတူ လူက အေျပး ဝင္လာတာ ဆိုေတာ႔ အေဝးကတင္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေတြ႕လိုက္ရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ျပီ။ သူက သူ႕ရဲ႕ လက္တစ္ဘက္ကို ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္လ်က္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ႔ အခုလို အုပ္ကိုင္ထားရင္းနဲ႔ကို ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဘက္မွ ေသြးေတြကလည္း နီနီေစြးကာ ယိုစီးက်လ်က္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ျပီ သူေတာ႔ ကရိုင္းနင္းရာမွ လက္ေတာ႔ ထိျပီလို႔။ ဒီလို သူ႕ကို ျမင္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွ မထြက္ႏိုင္ခင္ သူက အေမာတေကာ ေလသံျဖင့္ ထပ္ေျပာ၏။
“ ဆရာ . . . ဆရာ . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထိသြားျပီ ဆရာ ”
သူ႔ဆီက ေျပာေသာ ေလသံကို ၾကားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို အံ့ၾသသြား၏။ သူ႕ထိသြားေသာ လက္တစ္ဘက္ကို ကိုင္ျပီး ေသြးေတြ ယိုစီးက်လ်က္ သူ ေျပးလာေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး အေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားတာ အမွန္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ အေၾကာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရွိ၏။ သူကေတာ႔ သူ႕ဖာသာ လက္ထိတယ္ ဆိုေပမဲ႔ လူအင္အား နည္းပါးလွေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဌာနအတြက္ သူ႕လို ကၽြမ္းက်င္ လုပ္သား တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့နည္းကာ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ တစ္လအထြက္နႈန္း ေလ်ာ့က်ကာ အထက္မွ ညႊန္ၾကားခ်က္ အတိုင္း ျပည့္မွီေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို လုပ္ရမည္။ ဘယ္လို အထက္ကို တင္ျပရမည္ ဆိုေသာ စိတ္တို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ရႈပ္ေထြးသြားခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အေျပးအလႊားလာကာ သူ လက္ထိေၾကာင္းကို ေျပာေသာ သူ႕ရဲ႕ ေလသံက ရိုးရိုးမဟုတ္။ သာမာန္ လက္ထိသြားေသာ လူတစ္ေယာက္ ဆိုရင္ မိမိရဲ႕ လက္ထိသြားေသာ လက္အတြက္ နာက်င္စိတ္ ၊ ဝမ္းနည္းစိတ္တို႔ျဖင့္ တုန္ယင္ေနလိမ္႔မည္။ အခုေတာ႔ သူ႕ရဲ႕ ေလသံက လံုးဝ တုန္ယင္မေန။ ထုိမွ်ပင္ မကေသး သူ႕ရဲ႕ ေလသံက ရုတ္တရက္ အလကား ေကာက္ရေသာ ထီလက္မွတ္ တစ္ေစာင္မွ သိန္း ၅၀၀ ဆုၾကီး ထေပါက္ေနသလို ဝမ္းသာေသာ ၊ အေပ်ာ္လြန္ေနေသာ ေလသံ ျဖစ္သည္။
“ မင္းကလည္းကြာ ၊ လက္ထိသြားတာကို ဝမ္းသာသလို ၊ ေပ်ာ္သလို ေလသံၾကီးနဲ႔ ”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အလုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာေတြ ေႏွာင့္ေႏွး သြားရျပီ ဆိုေသာ အသိ ၊ စိတ္ေၾကာင့္ သူ႕ကို ခပ္ဟန္႔ဟန္႔ ေျပာလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ေနာက္တြန္႕ မသြား။
“ မဟုတ္ဘူး ဆရာရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို လက္ထိသြားတာ။ လက္ထိသြားတာမွ ရိုးရိုး မဟုတ္ဘူး ဆရာ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ကို ျပတ္ထြက္သြားတာ . . ”
သူ႔ဆီက ဝမ္းနည္း နာက်င္သံ မဟုတ္ဘဲ ၊ သူ အျမင္ကပ္ေသာ ေယာကၡမ ေသျပီး ရွိသမွ် အေမြေတြ အားလံုး သူ႕ကို ေပးထားခဲ႔တယ္ ဆိုေသာ ပံုစံျဖင္႔ ဆက္၍ ေျပာလာခဲ႔၏။
“ ဟာ . . . မင္းကလည္း လက္ျပတ္တာကို ဝမ္းသာ ရသလားကြ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ခႏၶာ ဆံုးရံႈး သြားတာေလ။ အခု မင္း လူမႈဖူလႈံေရး ေဆးခန္းကို သြား ”
“ မဟုတ္ေသးဘူး ဆရာ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ထိတာ လက္မဗ် . . . လက္မ ”
သူ႕ကို ၾကည့့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ပို၍ ပို၍ အံ့အားတၾကီး ျဖစ္မိသည္။
“ လက္မ ထိေတာ႔ေရာ ဘာျဖစ္လဲ။ မင္း ခႏၶာကိုယ္က ဆံုးရံႈး သြားတာပဲေလ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ေျပာလိုက္မွ သူက မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ ညိႈးက်သြားျပီး ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာ၏။
“ ဒီလိုပါ ဆရာရယ္။ လက္ကေတာ႔ ထိသြားျပီေလ။ ျပတ္သြားတာကို ဘယ္လို ျပန္လုပ္မလဲ။ ထိခ်င္းထိ လက္မကို ထိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကး ပိုရတာေပါ႔ ဆရာ။ လက္မ ဆိုတာ တျခား လက္ေခ်ာင္း ဆိုတာထက္ ပိုျပီးေတာ႔ ေလ်ာ္ေၾကး ပိုရတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ . . . ဆရာ ဟိုမွာ ကပ္ထားတဲ႔ လူမႈဖူလံႈေရး စာရြက္ကို ဖတ္ထားတာ ဆရာ။ လက္မက တျခားလက္ေတြထက္ ေလ်ာ္ေၾကး ပိုရတယ္တဲ႔။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ . . . ကၽြန္ေတာ္႔သားေလး ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ အတြက္ အဆင္ေျပသြားျပီေပါ႔ ဆရာရယ္ ”
သူ႕စကားသံ ဆံုးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ဘဲ ဆို႔နင့္နင့္ၾကီး ျဖစ္ေနခဲ႔၏။ လက္ထိတာေတာင္မွ ၊ လက္ျပတ္တာေတာင္မွ ေလ်ာ္ေၾကးပိုရတဲ႔ “ လက္မ ” ကို ထိလို႔ ၊ ျပတ္လို႔ ဝမ္းသာရ သတဲ႔လားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရဲ႕ လက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ သူ အုပ္ကိုင္ထားတဲ႔ လက္ၾကားမွ ျပတ္ေနတဲ႔ လက္မရဲ႕ ေသြးေတြက တစိမ့္စိမ့္ ယိုစီးက်လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။
သူ႔ရဲ႕ လက္မေလးကေတာ႔ျဖင့္. . . . . . . ။
ဝန္ခံခ်က္။ ။ ဇာတ္လမ္း ေျပာျပသူက ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း ( ပုတီးကုန္း ) ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ပါ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ႔ေဟာေျပာပြဲမွာ နားေထာင္ လိုက္ရကတည္းက ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲ ျဖစ္သြားလို႔ သူ႕ဇာတ္လမ္းေလးကို ဆက္ျပီး ခဏျငိမ္ နားေထာင္ကာ သူ႕ေနရာမွာ ဝင္ခံစား မိပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ အခုလို လိုေနတဲ႔ ေနရာေတြကို ဝင္ျဖည့္ခံစားကာ ေရးလိုက္တာပါ။ ဘာလိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ လုိအပ္ခ်က္မ်ား ရွိေနပါက ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း ( ပုတီးကုန္း ) နဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညံဖ်င္းမႈသာ ျဖစ္ပါသည္။
.
အလုပ္ ဆိုသည္မွာ သူ႕ေနရာႏွင္႔သူ ပင္ပန္းတာျခင္း တူတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဌာနမွာ လုပ္ရေသာ ဝရိန္ေဆာ္သည့္ အပိုင္းမွာ မ်က္လံုးကလည္း ထိခိုက္ေသး ၊ ဝရိန္ေဆာ္၍ ထြက္လာေသာ သံေငြ႔ပူမ်ားကို အသက္ရွဴရန္ ရွဴရိႈက္ကာ သြင္းလိုက္ရသျဖင္႔ အဆုတ္ကလည္း လူတိုင္း ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္း မေကာင္းေပ။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိ ပင္ပန္းေရးထက္ မိသားစု ဝမ္းေရးကို အဓိက ထားကာ ဦးေဆာင္ေနသူမ်ား အဖို႔ ဒါေတြကို အဓိက မထားႏိုင္ေပ။ အဆုတ္ . . . အဆုတ္ . . . ၊ အခုမွ အဆုတ္ ဆိုတာ နာမည္နဲ႔ လိုက္တာလို႔ သူတို႔မ်ား မွတ္ယူထားေလမလား မေျပာတတ္ပါ။
သူတို႔တင္ပဲလား ဆိုေတာ႔လည္း မဟုတ္။ ကရိုင္းနင္းေသာ စက္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္သူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေလ႔ေျပာထ စကားလို႔ပဲ ဆိုရမလား ၊ သူတို႔ကို သတိေပးထားေသာ စကားလို႔ပဲ ဆိုရမလား စကားတစ္ခြန္း ရွိသည္။ ထိုစကားက ေဆာင္ပုဒ္လို ျဖစ္ကာ နံရံေပၚက ဝိႈက္ဘုတ္ ေပၚမွာပင္ ေရးသားထားတာ ၾကာျပီျဖစ္၍ ခပ္မႈန္မႈန္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။
“ အလုပ္ကို ေျဖးေျဖးလုပ္ ၊ မေလာနဲ႔ ၊ စိတ္ေတြကို မေလလြင့္ေစနဲ႔ ၊ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ကို ႏွစ္ျပီး လုပ္ပါ။ မိမိရဲ႕ အႏၱရာယ္ မျဖစ္ေရးကို ဂရုစိုက္ျပီး လုပ္ပါ။ အလုပ္ကို ေျဖးေျဖးေတာ႔ လုပ္ပါ သို႕ေသာ္ အလုပ္ မပ်က္ပါေစႏွင္႔ ”
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ဒီလို ေရးသားထားပါသည္။ ဒီလို မေရးလို႔လည္း မရ။ ကရိုင္းနင္းတယ္ ဆိုတာက ေျခ ၊ လက္ ၊ မ်က္လံုး ၊ ဦးေႏွာက္ အကုန္ကို အလုပ္လုပ္ရေသာ အလုပ္ျဖစ္၏။ လက္က ကိုယ္ပံုေဖာ္ခ်င္ေသာ သံျပားကို ကိုင္ကာ အေပၚမွ က်လာမည့္ ပံုစံမိုနဲ႔ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေအာင္ ထည့္သြင္းရသည္။ မ်က္လံုးကလည္း ဒီလို အံဝင္ျပီလား ၊ မဝင္ေသးဘူး ဆိုလားကို ၾကည့္ရသည္။ ဦးေႏွာက္ကလည္း စိတ္ထင္တဲ႔ အတိုင္း ေဖာက္ခ်လို႔ မရ။ ဘယ္လိုေလး ေဖာက္လိုက္ရင္ ပံုစံမ်ားမ်ား ရမည္ဟု ဆိုကာ ေဖာက္ဖို႔ စဥ္းစားကာ ဆံုးျဖတ္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ဒါေတြကို ဆင္ျခင္ကာ အဆင္ေျပျပီ ဆိုမွ ေျခေထာက္ေအာက္မွာ နင္းဖို႔ အရံသင့္ တင္ထားေသာ ခလုတ္ကို နင္းလိုက္ကာ အေပၚမွ ေမာ္တာျဖင့္ တပ္ထားေသာ ပံုစံမုိကို ျပဳတ္က်လာေစသည္။ ဒါဆိုရင္ လိုခ်င္ေသာ ပံုစံေလး တစ္ခု ရျပီ ျဖစ္သည္။
ဒီလို ေျခ ၊ လက္ ၊ မ်က္လံုး ၊ ဦးေႏွာက္ အားလံုး အလုပ္လုပ္ေနရေသာ လူတစ္ေယာက္ အဖို႔ စိတ္ဆိုတာ တည္ျငိမ္ေနဖို႔ လို၏။ သူ႕မွာ စိတ္ပူပန္မႈေတြ ၊ အေတြးမ်ားေနမႈေတြ ၊ စိတ္ေသာက ေရာက္ေနမႈေတြ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာ နည္းေနႏိုင္သမွ် နည္းဖို႔ လိုသည္။ ထိုသို႔ မဟုတ္ရင္ လက္ျဖင့္ ထည့္ေနတာက အံမက်ေသးဘူး။ ဦးေႏွာက္က အာရံုမ်ား ေနေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးက ၾကည့္သာ ၾကည့္ေနတာ မျမင္ဘူးလို ျဖစ္ကာ အေပၚက ပံုစံမိုေအာက္က လက္က မထုတ္ရေသးဘူး ၊ ေအာက္ေျခက ခလုတ္ကို နင္းဖို႔ အဆင္သင့္ တင္ထားေသာ ေျခေထာက္က အာရံုမ်ားကာ နင္းမိျပီ ဆိုရင္ အေပၚက ပံုစံမိုက က်လာကာ မထုတ္ရေသးေသာ လက္ကို ထိမိ ၊ ဖိမိကာ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစေတာ႔သည္။ အႏၱရာယ္ ျဖစ္တယ္ ဟုသာ လြယ္လြယ္ ေျပာလိုက္တာပါ ၊ တကယ္ေတာ႔ လက္ျပတ္သြားျခင္းပါပဲ။
ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း ေျပာသည္။ “ အလုပ္ကို ေျဖးေျဖးလုပ္ ၊ အာရံုစိုက္ျပီး လုပ္ ၊ ကိုယ့္အႏၱရာယ္ကို ကိုယ္ ေရွာင္ျပီး လုပ္ ၊ အလုပ္ကို ေျဖးေျဖးလုပ္ ဒါေပမဲ႔ အလုပ္ေတာ႔ ပ်က္လို႔ မရဘူး ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေလ႔ ရွိပါသည္။ အလုပ္ ဘာလို႔ ပ်က္လို႔ မရတာလဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ဌာနက လူအင္အား အရမ္းနည္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ထိုသို႔ ေရးထားေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္လို႔ ဆိုရမည့္ ထိုစာသား ဝိႈက္ဘုတ္ေလးရဲ႕ ေဘးမွာေတာ႔ လူမႈဖူလံႈေရးရဲ႕ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ၊ အခ်က္အလက္မ်ားကို လူမႈဖူလံႈေရးက ခ်ေပးသည့္အတိုင္း ကပ္ထားေလ့ရွိသည္။ ထိုစာရြက္ထဲမွာ ဘယ္လို ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရရင္ ဘယ္လို ခံစားခြင့္ေတြ ရွိသည္ အစ ျပဳ၍ ထိုထိခိုက္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ကိုယ္လက္အဂၤါမ်ား ဆံုးရံႈးခဲ႔ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ ဘယ္ေလာက္ ရရွိမည္ ဆိုတာေတြ အထိ အေသးစိတ္ ေရးသားထားသည္။ ထိုစာရြက္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ ဝိႈက္ဘုတ္ေလးက အတူတူ ယွဥ္တြဲကာ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္စားပြဲရဲ႕ အေပၚေဘးမွာ ေနရာယူထားေလသည္။
တစ္ေန႔. . . . . .
ကၽြန္ေတာ္ အထက္ကို တင္ရမဲ႔ တစ္လစာ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို အလုပ္ရႈပ္စြာ လုပ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အလုပ္ထဲမွ အလုပ္သမား တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ္႔ အခန္းထဲ သူ႕လက္ကို ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္ရင္း အေျပး ဝင္လာ၏။ လက္ကလည္း အုပ္ကိုင္ထားရင္း ပါးစပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚရင္းေပါ႔။
“ ဆရာ . . . ဆရာ ”
အသံနဲ႔ အတူ လူက အေျပး ဝင္လာတာ ဆိုေတာ႔ အေဝးကတင္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေတြ႕လိုက္ရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ျပီ။ သူက သူ႕ရဲ႕ လက္တစ္ဘက္ကို ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္လ်က္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ႔ အခုလို အုပ္ကိုင္ထားရင္းနဲ႔ကို ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဘက္မွ ေသြးေတြကလည္း နီနီေစြးကာ ယိုစီးက်လ်က္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ျပီ သူေတာ႔ ကရိုင္းနင္းရာမွ လက္ေတာ႔ ထိျပီလို႔။ ဒီလို သူ႕ကို ျမင္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွ မထြက္ႏိုင္ခင္ သူက အေမာတေကာ ေလသံျဖင့္ ထပ္ေျပာ၏။
“ ဆရာ . . . ဆရာ . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထိသြားျပီ ဆရာ ”
သူ႔ဆီက ေျပာေသာ ေလသံကို ၾကားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို အံ့ၾသသြား၏။ သူ႕ထိသြားေသာ လက္တစ္ဘက္ကို ကိုင္ျပီး ေသြးေတြ ယိုစီးက်လ်က္ သူ ေျပးလာေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ၾကည့္ျပီး အေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားတာ အမွန္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ အေၾကာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရွိ၏။ သူကေတာ႔ သူ႕ဖာသာ လက္ထိတယ္ ဆိုေပမဲ႔ လူအင္အား နည္းပါးလွေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဌာနအတြက္ သူ႕လို ကၽြမ္းက်င္ လုပ္သား တစ္ေယာက္ ေလ်ာ့နည္းကာ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ တစ္လအထြက္နႈန္း ေလ်ာ့က်ကာ အထက္မွ ညႊန္ၾကားခ်က္ အတိုင္း ျပည့္မွီေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို လုပ္ရမည္။ ဘယ္လို အထက္ကို တင္ျပရမည္ ဆိုေသာ စိတ္တို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ရႈပ္ေထြးသြားခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အေျပးအလႊားလာကာ သူ လက္ထိေၾကာင္းကို ေျပာေသာ သူ႕ရဲ႕ ေလသံက ရိုးရိုးမဟုတ္။ သာမာန္ လက္ထိသြားေသာ လူတစ္ေယာက္ ဆိုရင္ မိမိရဲ႕ လက္ထိသြားေသာ လက္အတြက္ နာက်င္စိတ္ ၊ ဝမ္းနည္းစိတ္တို႔ျဖင့္ တုန္ယင္ေနလိမ္႔မည္။ အခုေတာ႔ သူ႕ရဲ႕ ေလသံက လံုးဝ တုန္ယင္မေန။ ထုိမွ်ပင္ မကေသး သူ႕ရဲ႕ ေလသံက ရုတ္တရက္ အလကား ေကာက္ရေသာ ထီလက္မွတ္ တစ္ေစာင္မွ သိန္း ၅၀၀ ဆုၾကီး ထေပါက္ေနသလို ဝမ္းသာေသာ ၊ အေပ်ာ္လြန္ေနေသာ ေလသံ ျဖစ္သည္။
“ မင္းကလည္းကြာ ၊ လက္ထိသြားတာကို ဝမ္းသာသလို ၊ ေပ်ာ္သလို ေလသံၾကီးနဲ႔ ”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အလုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာေတြ ေႏွာင့္ေႏွး သြားရျပီ ဆိုေသာ အသိ ၊ စိတ္ေၾကာင့္ သူ႕ကို ခပ္ဟန္႔ဟန္႔ ေျပာလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ေနာက္တြန္႕ မသြား။
“ မဟုတ္ဘူး ဆရာရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို လက္ထိသြားတာ။ လက္ထိသြားတာမွ ရိုးရိုး မဟုတ္ဘူး ဆရာ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ကို ျပတ္ထြက္သြားတာ . . ”
သူ႔ဆီက ဝမ္းနည္း နာက်င္သံ မဟုတ္ဘဲ ၊ သူ အျမင္ကပ္ေသာ ေယာကၡမ ေသျပီး ရွိသမွ် အေမြေတြ အားလံုး သူ႕ကို ေပးထားခဲ႔တယ္ ဆိုေသာ ပံုစံျဖင္႔ ဆက္၍ ေျပာလာခဲ႔၏။
“ ဟာ . . . မင္းကလည္း လက္ျပတ္တာကို ဝမ္းသာ ရသလားကြ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ခႏၶာ ဆံုးရံႈး သြားတာေလ။ အခု မင္း လူမႈဖူလႈံေရး ေဆးခန္းကို သြား ”
“ မဟုတ္ေသးဘူး ဆရာ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ထိတာ လက္မဗ် . . . လက္မ ”
သူ႕ကို ၾကည့့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ပို၍ ပို၍ အံ့အားတၾကီး ျဖစ္မိသည္။
“ လက္မ ထိေတာ႔ေရာ ဘာျဖစ္လဲ။ မင္း ခႏၶာကိုယ္က ဆံုးရံႈး သြားတာပဲေလ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ေျပာလိုက္မွ သူက မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ ညိႈးက်သြားျပီး ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာ၏။
“ ဒီလိုပါ ဆရာရယ္။ လက္ကေတာ႔ ထိသြားျပီေလ။ ျပတ္သြားတာကို ဘယ္လို ျပန္လုပ္မလဲ။ ထိခ်င္းထိ လက္မကို ထိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကး ပိုရတာေပါ႔ ဆရာ။ လက္မ ဆိုတာ တျခား လက္ေခ်ာင္း ဆိုတာထက္ ပိုျပီးေတာ႔ ေလ်ာ္ေၾကး ပိုရတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ . . . ဆရာ ဟိုမွာ ကပ္ထားတဲ႔ လူမႈဖူလံႈေရး စာရြက္ကို ဖတ္ထားတာ ဆရာ။ လက္မက တျခားလက္ေတြထက္ ေလ်ာ္ေၾကး ပိုရတယ္တဲ႔။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ . . . ကၽြန္ေတာ္႔သားေလး ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ အတြက္ အဆင္ေျပသြားျပီေပါ႔ ဆရာရယ္ ”
သူ႕စကားသံ ဆံုးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ဘဲ ဆို႔နင့္နင့္ၾကီး ျဖစ္ေနခဲ႔၏။ လက္ထိတာေတာင္မွ ၊ လက္ျပတ္တာေတာင္မွ ေလ်ာ္ေၾကးပိုရတဲ႔ “ လက္မ ” ကို ထိလို႔ ၊ ျပတ္လို႔ ဝမ္းသာရ သတဲ႔လားဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ရဲ႕ လက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ သူ အုပ္ကိုင္ထားတဲ႔ လက္ၾကားမွ ျပတ္ေနတဲ႔ လက္မရဲ႕ ေသြးေတြက တစိမ့္စိမ့္ ယိုစီးက်လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။
သူ႔ရဲ႕ လက္မေလးကေတာ႔ျဖင့္. . . . . . . ။
ဝန္ခံခ်က္။ ။ ဇာတ္လမ္း ေျပာျပသူက ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း ( ပုတီးကုန္း ) ရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ပါ။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ႔ေဟာေျပာပြဲမွာ နားေထာင္ လိုက္ရကတည္းက ရင္ထဲ လိႈက္ခနဲ ျဖစ္သြားလို႔ သူ႕ဇာတ္လမ္းေလးကို ဆက္ျပီး ခဏျငိမ္ နားေထာင္ကာ သူ႕ေနရာမွာ ဝင္ခံစား မိပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ အခုလို လိုေနတဲ႔ ေနရာေတြကို ဝင္ျဖည့္ခံစားကာ ေရးလိုက္တာပါ။ ဘာလိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ လုိအပ္ခ်က္မ်ား ရွိေနပါက ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း ( ပုတီးကုန္း ) နဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညံဖ်င္းမႈသာ ျဖစ္ပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
.
8 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
စာညြန္႔ေတြ ဖတ္ခြင့္ရတာ တကယ့္ကုိေက်းဇူးပါ
ဒီလုိေဟာေျပာပြဲေတြ အခြင့္ရတုိင္း တက္ေရာက္ဖူးလုိ႔
အဖုိးမျဖတ္နုိင္တဲ့ ပညာဗဟုသုတေတြ ရတတ္တာ ကုိယ္ေတြ႔ပါ..
လက္မေလးကုိ ဖတ္ျပီး ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀က ဖတ္ဖူးတဲ့ ရုပ္ျပစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားတယ္..။
ဆင္းရဲတဲ့ အလုပ္မဲ့အေဖက သူ႕ကေလးအတြက္ေဆးဖုိးရေအာင္ ေသြးသြားေရာင္းရာက လမေစ့ခင္ ၅ ပုလင္းေျမာက္မွာ ေသြးအားနည္းျပီး ေမ့ေျမာက္သြားတယ္.။ သူကုိယ္တုိင္ ေသြးလုိေနေပမယ့္ သတိရလာေတာ့ ေရာင္းထုတ္ထားတဲ့ သူ႕ေသြးေတြ ၾကည့္ျပီး ေပ်ာ္ျမဴးေနတာကုိ ဆုိင္ရာလူေတြက အံ့ၾသနားမလည္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္..။
စာေပေပာာေျပာပြဲ အေႀကာင္းေလး လာဖတ္သြားပါတယ္။ ဗပာုသုတေတြ ရလိုက္ပါတယ္။ အင္း... ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမား လူတန္းစားေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကံေကာင္းႏိုင္မလဲ။ အဆင္ေျပႏိုင္မလဲ...။ အဲဒီ အခ်ိန္ ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္ပါျပီ။
ကိုေဇာ္ ေရ
လာဖတ္သြားတယ္ မွ်ေဝျခင္း အတြက္ ေက်းဇူးပါ
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
ေအာ္...
“လက္မ” ရယ္၊
အင္းေလ ၊ မရွိဘူးလို ့လဲ မေၿပာႏိႈင္တဲ ့အၿဖစ္ေတြပါ။
ဗမာၿပည္မွာက သိတဲ ့အတိုင္း ေက်ာမြဲလူတန္းစား
ေတြက တစ္ပံုၾကီးေလ၊
လွစ္ကနဲ လင္း ၿပလိုက္တဲ ့ လက္မကေလးေၾကာင္ ့
ကြ်န္ေတာ္လည္း ရင္ထဲမေကာင္းခဲ ့တာအမွန္ပါ..။
ဒီလိုစာေတြ ဖတ္မိတိုင္း.. ဒီလို သတင္းေတြ ၾကားမိတိုင္း ပင့္သပ္ေမာကို အခါခါ ရႈိက္မိတယ္ ကိုေဇာ္ေရ...... စာဖတ္ျပီးတုိင္း တကယ္ စိတ္ပင္ပန္းတယ္...
ဖတ္သြား၏...
မွ်ေဝေပးတာ ေက်းဇူး..အထူး...
ခံယူခ်က္ကေလးကုိဖတ္သြားပါတယ္၊
လုိသလုိဆြဲသုံးေနၾကေတာ့လည္းခက္
ဒီမွာလည္းေရာ္ေၾကး တစ္ေသာင္းရလုိ႔ ခုန္ေပါက္ၿပီး ျပန္သြားတဲ့ သူကုိေတြ႔ဘူးပါတယ္၊
ေရာ္ေၾကးရေအာင္ကုိယ္လက္ကုိယ္ျပန္ထုတဲ့ ကုလားလည္းရွိတယ္။
အဲလိုဂ်ီးၾကေတာ့လည္း အေဖက ေနာက္လင္ေနာက္လိုက္သြားတဲ့ အေမ့ထက္ပိုခ်စ္စရာေကာင္းျပန္ေရာ..
အဲဒီပြဲ မတက္ႏိုင္တာ နာတယ္ဗ်ာ... ဘ၀ေပးအေျခအေနက လက္မျပတ္တာထက္ေတာင္ဆိုးေနေသးသလိုလို
Post a Comment