ဒီေန႔ “ ပန္းျမိဳင္လယ္မွ ဥယ်ာဥ္မွဴး ” စာအုပ္ေလးကို ဖတ္တာ ျပီးသြားပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို မွီျငမ္းျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ အျမင္ေလးေတြ တင္ျပရရင္ေတာင္မွ ပို႔စ္ ၂၀ ေလာက္ ထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေရးေတာ႔ပါ။ မူလအတိုင္းပဲ ဖတ္ၾကည္႔ေစခ်င္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီစာအုပ္အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ေလးကိုေတာ႔ အခြင္႔သင္႔ရင္ ေရးပါ႔မယ္။
“ ပန္းျမိဳင္လယ္မွ ဥယ်ာဥ္မွဴး ” စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ ေရးေနၾက ေခါင္းစဥ္ေလးကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အရင္လို စာမ်ားမ်ား မေရးႏိုင္ေသးခင္မွာ အရင္က အေၾကာင္းအရာေတြကို ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ေအာက္မွာ ေရးခဲ႔တာေလးကို ျပန္ျပီးေတာ႔ အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္နာမည္က “ ဒီလိုလူေတြ ရွိေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနတာ ” လို႔ ယူထားပါတယ္။
ဒီေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာ ဒါက ေလးပုဒ္ေျမာက္ပါ။ ဒါကို တိုက္ရိုက္တန္းဖတ္မယ္ ဆိုရင္ ဖတ္ရတာ နည္းနည္းေထာက္ ေနမယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ သက္တမ္း တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္က အတိုခ်ံဳးျပီး ပို႔စ္ေလး တစ္ခု အေနနဲ႔ ေရးရတာပါ။ တကယ္ေတာ႔ သူ႕အေၾကာင္းကို ဒီထက္ ျပည္႔ျပည္႔စံုစံု ေရးမယ္ ဆိုရင္ စာအုပ္ တစ္အုပ္စာ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အခုေတာ႔ တိုတိုနဲ႔ လိုရင္းကိုသာ တင္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ိန္ရရင္ေတာ႔ အရင္က ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးထားတဲ႔ ( ၁ ) ၊ ( ၂ ) ၊ ( ၃ ) ကို အရင္ ဖတ္ၾကည္႔သင္႔ပါတယ္။
“ ပန္းျမိဳင္လယ္မွ ဥယ်ာဥ္မွဴး ” စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ ေရးေနၾက ေခါင္းစဥ္ေလးကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အရင္လို စာမ်ားမ်ား မေရးႏိုင္ေသးခင္မွာ အရင္က အေၾကာင္းအရာေတြကို ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ေအာက္မွာ ေရးခဲ႔တာေလးကို ျပန္ျပီးေတာ႔ အမွတ္တရ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္နာမည္က “ ဒီလိုလူေတြ ရွိေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနတာ ” လို႔ ယူထားပါတယ္။
ဒီေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာ ဒါက ေလးပုဒ္ေျမာက္ပါ။ ဒါကို တိုက္ရိုက္တန္းဖတ္မယ္ ဆိုရင္ ဖတ္ရတာ နည္းနည္းေထာက္ ေနမယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ သက္တမ္း တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္က အတိုခ်ံဳးျပီး ပို႔စ္ေလး တစ္ခု အေနနဲ႔ ေရးရတာပါ။ တကယ္ေတာ႔ သူ႕အေၾကာင္းကို ဒီထက္ ျပည္႔ျပည္႔စံုစံု ေရးမယ္ ဆိုရင္ စာအုပ္ တစ္အုပ္စာ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အခုေတာ႔ တိုတိုနဲ႔ လိုရင္းကိုသာ တင္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ိန္ရရင္ေတာ႔ အရင္က ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးထားတဲ႔ ( ၁ ) ၊ ( ၂ ) ၊ ( ၃ ) ကို အရင္ ဖတ္ၾကည္႔သင္႔ပါတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္ အေထြေထြ အထူးကု ဆရာဝန္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္ ေဖေဖ။ ”
သူ႕ရဲ႕ စကားကို ၾကားေတာ႔ သူ႕အေဖက “ ေဟ ” ဆိုေသာ စကားလံုးကို ပါးစပ္ထဲက စကားလံုး ဗလံုးဗေထြးကို အန္ထုတ္သည္။ ဒါေပမဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေမးတာကေတာ႔ ဆက္ေမးရမယ္ မဟုတ္လား။
“ ဘာလို႔လဲ ငါ႔သား။ သူမ်ားေတြမ်ား ႏွလံုးအထူးကု ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်င္လြန္းလို႔ ၾကိဳးစား လိုက္ၾကရတာ။ မျဖစ္ေတာ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ ဘာေတြ ေတာင္မွ ပ်က္သြားသူေတြ အမ်ားၾကီး။ အခု မင္းက ႏွလံုး အထူးကု လုပ္ဖို႔ အမွတ္မွီရဲ႕ သားနဲ႔ အေထြေထြ အထူးကုပဲ လုပ္မယ္ဆိုေတာ႔ အေဖတို႕ေတာ႔ နားမလည္ဘူး။ ”
သူကလည္း လိုေလးေသး မရွိေအာင္ ေထာက္ပံ့ထားတဲ႔ အေဖ မ်က္ႏွာကို ရဲရဲ မၾကည္႔ရဲပဲ မ်က္ႏွာ ေအာက္ခ်ျပီး မရဲ တရဲ ေျပာလိုက္မိသည္။
“ ႏွလံုး အထူးကု ဆိုတာ ပိုက္ဆံ အေတာ္တတ္ႏိုင္တဲ႔ သူေတြပဲ လာၾကတယ္ အေဖ။ ( ထိုကာလ တုန္းကပါ။ လြန္ခဲ႔ေသာ အႏွစ္ ၃၀ ) ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနသူေတြကို ကုသခ်င္တယ္။ ႏွလံုး အထူးကု ဆိုေတာ႔ ေစ်းၾကီးမွာပဲ ၊ ႏွလံုးေရာဂါ ဆိုတာ ခြဲကုရဖို႔ မ်ားတယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ဆီ လူနာ အလာနည္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ လူနာေတြကို အေယာက္ေရ နည္းနည္းပဲ ကုသကယ္တင္ႏိုင္မွာ စိုးတယ္။ ”
“ သား မင္းေျပာတာ နည္းနည္းေတာ႔ လြဲေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေဖတို႕က သားသမီး စိတ္မပါတာကို အတင္းေတာ႔ လုပ္မယူ ခိုင္းခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ႔ ငါ႔သား စိတ္ထဲမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္ ျဖစ္ခ်င္တာကိုပဲ လုပ္။ ဒါမွလည္း ေအာင္ျမင္မွာ။ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ ေဖေဖ။ ဝမ္းသာ လုိက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ လူနာေတြ မ်ားမ်ားကိုပဲ ကုျပီး ကယ္ခ်င္လို႔ပါ။ ”
“ ေအးေလ။ ဒါကေတာ႔ သားရဲ႕ ဆႏၵေပါ႔ကြာ။ ေဖေဖတို႕ကလည္း သားသမီးကို လိုခ်င္တဲ႔ ပံုစံကို အတင္းမသြင္းပါဘူး။ မိဘ ဆိုတာ သားသမီးကို လမ္းျပဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ”
သူ႕သမိုင္းေၾကာင္းက ဒီလိုနဲ႔ပဲ စတင္ခဲ႔ပါတယ္။ သားသမီးရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵကို စီစစ္လိုက္ေလ်ာတတ္ေသာ မိဘမ်ားဆီမွာ လူျဖစ္ခြင္႔ရေသာ ေၾကာင္႔လည္း သူ႕ကို ကံေကာင္းတယ္ လို႔ ဆိုရမည္။
ဒါနဲ႔ပဲ သူ အေထြေထြ အထူးကု ဆရာဝန္ဘြဲ႕ကို အဂၤလန္မွာ ဘြဲ႕လြန္ သြားဆက္တတ္သည္။ ျပန္လာေတာ႔ ေဆးခန္းဖြင္႔သည္။ ေဆးခန္းဖြင္႔ဖို႔ သူေနရာကိုပါ ေျပာင္းျပီး ျမိ႕သစ္ေလး တစ္ခုမွာ အိမ္တစ္လံုးပါ ဝယ္လိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ နားမလည္ၾက။ “ ျမိဳ႕ထဲကေန ျမိဳ႕ျပင္ကို ေျပာင္းတယ္။ ” ဆိုျပီး ေမးၾကသည္။
မိဘကို ခ်စ္ေသာ သားသမီးေတြက မိဘ စကားကို တေသြမတိမ္းလိုက္နာတာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေက်းဇူးဆပ္ၾကတယ္တဲ႔။ သားသမီးကို ခ်စ္ေသာ မိဘေတြက်ေတာ႔ေရာ ............?
မိဘ မ်က္ရည္တစ္စက္ သားသမီး ဆင္းရဲ တစ္သက္တဲ႔ ေျပာၾကတယ္။ သားသမီး မ်က္ရည္မ်ားစြာ က်ေတာ႔ေရာ.....?
ဒီလို မိဘေတြထဲမွာ သူ႕မိဘ မပါ။ သားသမီးရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လမ္းမလြဲရေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးရင္း ျဖည္႔ဆည္းေပးသည္။ ဒါနဲ႔ သူရဲ႕ ေဆးခန္းေလးက ေစတနာကို ေရွ႕တန္းတင္လြန္းစြာ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ မိဘေက်းဇူးကို အေထြအထူး သူ မဆပ္ႏို္င္ေပေသးေပမဲ႔ မိဘ စိတ္ခ်မ္းသာေစေသာ ၊ မိဘမ်ား သေဘာတူေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို သူ လက္ထပ္ခဲ႔သည္။
ဒီမိန္းကေလးက သူ႕ထက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ငယ္ေနခဲ႔သည္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို အသက္အရြယ္ထက္ ဦးေႏွာက္ဖြံ႕ျဖိဳးမႈ နဲ႔ တိုင္းတာျပီး ဆံုးျဖတ္မယ္ ဆိုရင္ သူ႕ဇနီးက အလြန္မွ သူ႕အတြက္ အဖိုးတန္ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ သူမ်ားေတြလို အထူးကုဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေတာ္ ဆိုေသာ မာန္ ၊ ေမာက္မာမႈ လံုးဝ မရွိ။ သူ႕ေဆးခန္း လာေသာ သူမ်ားကို ဆရာဝန္ကေတာ္လို႔ မထင္ရေအာင္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံသည္။
ဆင္းရဲျပီး မတတ္ႏိုင္သူမ်ားက ခင္ပြန္း ဆရာဝန္ၾကီးက ေဆးဖိုး အခမဲ႔ႏွင္႔ ေဆးဝါးေထာက္ပံံ့ လိုက္သလို ၊ ဆရာဝန္ၾကီးကေတာ္ သူမကလည္း ေဆးခန္းက အထြက္ ၊ အိမ္မွာ ေသာက္ဖို႔ ေကြကာအုတ္ ၊ မိုင္လိုေတြ လွဴတယ္။ စားဖို႔ မုန္႕ေတြ ေပးသည္။ ဒီလို ဇနီးမယားနဲ႔ စိတ္တူကိုယ္တူ ေနထိုင္ခြင္႔ရတာ ဆရာဝန္ၾကီး အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား သာယာတင္႔တယ္ေသာ ေလာက ကမာၻေလး မဟုတ္ပါလား။ ဒီလို ေပးေဝ ကုသေပးႏိုင္ဖို႔ သူ႕အိမ္မွာ ေဆးခန္းဖြင္႔ရံုတင္ မကဘူး နာမည္ၾကီး အထူးကု ေဆးခန္းေတြမွာ သူ အခ်ိန္ပိုင္း အေထြေထြ အထူးကု ဆရာဝန္ၾကီး အေနနဲ႔ ေဆးခန္းထိုင္ရသည္။
ဒါေပမဲ႔ ကံၾကမၼာဆိုတာ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္လွည္႔ျပတတ္ပါသည္။ သူ႕မွာ သားေလး တစ္ေယာက္ ေမြးျပီးေတာ႔ သူ႕ သြားလာလႈပ္ရွားရင္ အလိုလို ေမာလာတတ္သည္။ ဆရာဝန္ ဆိုေတာ႔လည္း ကိုယ္႕ဖာသာ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေတာ႔ မထင္ထားမိဘူး။ ျပီးေတာ႔ သူ႕မွာ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ ၾကည္႔ရႈရတဲ႔ လူနာေတြကလည္း အလြန္ မ်ားျပားလြန္း လွသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္႕ကိုယ္ေတာင္မွ ဂရုမစိုက္ႏိုင္။
တစ္ေန႕ေတာ႔ သူ ေဆးခန္းမွာ ညေနပိုင္း လူနာေတြက ကုေနရင္း သူ႕ဖာသာ သတိမထားမိပဲ မူးလဲသည္။ သူ သတိရေတာ႔ သူေဆးရံု ေရာက္ေနျပီ။ မ်က္လံုးဖြင္႔ၾကည္႔ေတာ႔ လူက ဘာကိုမွ မျမင္ရ။ ရင္ထဲမွာလည္း အဆိုင္အခဲ တစ္ခုက သူ႕ကို မြန္းၾကပ္ေစသည္။ သူ အသက္ရွဴမဝ။ ဒါနဲ႔ သူ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ သတိေမ႕သြားသည္။
သူ ေနာက္တစ္ခါ သတိရေတာ႔ လူက ႏံုးေနသည္။ မ်က္စိဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူ႕လက္မွာ တပ္ထားတဲ႔ အပ္ေတြ ၊ ေဆးပုလင္းေတြကို ေတြ႕သည္။ ေဘးမွာ စိုးရိမ္ေသာ မ်က္လံုးေတြ တပ္ထားတဲ႔ သူ႕သားေလးကို ခ်ီထားတဲ႔ ဇနီးကို ေတြ႕သည္။ စိတ္ပူေနေသာ မ်က္ႏွာကို ဟန္ေဆာင္ ဖံုးထားတဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမကို ေတြ႔သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ အေဖ။ ”
“ အားနည္းလို႔ ျဖစ္တာပါ တဲ႔ ဆရာဝန္ၾကီးေတြ ေျပာတယ္ သား။ ”
ဆရာဝန္ကို ဒီလိုေတာ႔ ႏွစ္သိမ္႕လို႔ မရ။
“ သားကို ကုတင္ ေအာက္ေျခမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ လူနာ မွတ္တမ္း ေပးပါ အေဖ။ ”
တြန္႕ဆုတ္သြားတဲ႔ အေဖ႕မ်က္ဝန္းနဲ႔ အေဖ႕လက္ကို ကိုင္လိုက္ေသာ အေမ႕လက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္ပါ အေဖ ၊ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဒီလို ေျပာရံုနဲ႔ေတာ႔ ဘယ္ရမလဲ။ ” သူ႔ရင္ထဲမွာ ေျပာလိုက္တဲ႔ စကားကို မ်က္ဝန္းက တဆင္႔ အေဖက ၾကားလိုက္ရပံုရသည္။
ရုတ္တရက္ ေလးလံသြားတဲ႔ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကုတင္ေအာက္ေျခမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ ေဆးမွတ္တမ္းကို သူ႕အေဖက ယူျပီး သူ႕ကို လွမ္းေပးသည္။ သူ ေဆးမွတ္တမ္းကို လွမ္းၾကည္႔ေတာ႔. . .
“ ႏွလံုးေသြးေၾကာက်ယ္ေသာ အဆင္႔ ၃ ” တဲ႔။
ဒီအခ်ိန္မွာ သူ ျမင္လိုက္တာက ဒီညေန ခ်ိန္းထားတဲ႔ ေလျဖတ္ေနေသာ အဖြားအို တစ္ေယာက္ အိမ္ကို သြားၾကည္႔ဖို႔ ။ ေနာက္ ဒီေန႕ သူ႕ဆီ လာမဲ႔ လူနာမ်ား။
“ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်င္ေသးဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်င္ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလူနာေတြကို ကုခ်င္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္က ဒီေလာက္ မဟုတ္ေတာင္ ဒီလူနာေတြေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုသပါရေစ။ ”
ဒီလို သူ႕ရင္ဘတ္ထဲမွာ သူ႕ဖာသာ ေအာ္ဟစ္ျပီး သူ႕ကမာၻက ျပန္ျပီး ရုတ္တရက္ ေမွာင္မိုက္သြားခဲ႔သည္။
အခန္းထဲမွာ ျဖစ္ေနတာေတြ သူ ဘာမွ သတိမရေတာ႔။ အေရးေပၚ ဆရာဝန္ၾကီးေတြ ေျပးေခၚတာလဲ။ သူမသိ။ သူျဖစ္ေနတာကို ၾကည္႔ျပီး မငိုတတ္ေသးတဲ႔ သားေလးကို ခ်ီျပီး အသံထြက္ပဲ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတဲ႔ သူ႔႕ဇနီးကိုလည္း သူမျမင္။ လက္ကိုင္ပုဝါကို ပါးစပ္မွာ ကိုက္ျပီး အေဖ႕လက္ေမာင္းမွာ မ်က္ႏွာအပ္ျပီး ငိုေနတဲ႔ အေမ႕ကိုလည္း သူ မသိ။ မ်က္ရည္ေတြကို ေခါင္းေမာ႔ျပီး မ်က္လံုး ပုတ္ခတ္သိမ္းေနတဲ႔ အေဖ႕ အျဖစ္အပ်က္ကိုလည္း သူ မေတြ႕။ သူကေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္း အေမွာင္ထဲမွာ ေမ်ာလို႔။
“ ၇ ရက္အတြင္း ႏွလံုးခြဲစိတ္ျပီး အစားထိုးမွ ရမယ္။ ” တဲ႔။ အခုေတာ႔ ေဆးသြင္းျပီး ထိန္းထားရသည္။ သူျဖစ္ေနခဲ႔တာ ၾကာျပီ။ ဒါကို သူ႕ဖာသာ မသိလိုက္ မသိဖာသာ ေနလို႔ ဒီေလာက္ဆိုးသြားတာ လို႔ ဆရာဝန္ၾကီးေတြက မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ႔သည္။
“ ႏွလံုးအထူးကု ဆရာဝန္ မျဖစ္ခ်င္သူမွ အခုေတာ႔ ႏွလံုးေရာဂါ လာျဖစ္ရတယ္လို႔ သားရယ္ ”
လို႔ မေျပာစဖူး ထြက္လာတဲ႔ သူ႔အေဖ အသံကို ၾကားေတာ႔ သူ႕တပည္႔ ေယာက်္ားေလးေတြ ေတာင္မွ မ်က္ရည္ေတြ မဆယ္ႏိုင္ၾက။ ေဆးခန္း မဖြင္႔လို႔ သူ ဘာျဖစ္ေနလဲလို႔ ရပ္ကြက္က စံုစမ္းသူေတြကလည္း တဆင္႔စကား တဆင္႔နားနဲ႔ ဖ်ားေနလို႔ အိပ္ယာထဲ လဲေနပါတယ္ ဆိုသူေတြလည္း သူ႔အတြက္ ငုတ္တုပ္ ထထိုင္ၾကသည္္။ တုပ္ေကြးဆိုျပီး ေစာင္ျခံဳေကြး သူတို႔လည္း သူ႕ သတင္းၾကားေတာ႔ ေစာင္ကို ခြာျပီး သူ႕အတြက္ သူ႕အိမ္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုပ္ လာထိုင္ၾကသည္။
သူတို႕ ျဖစ္ေနတုန္းက ကိုယ္ျဖစ္သလို ဂရုစိုက္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာဝန္ၾကီးကို ၊ အခု ဆရာဝန္ၾကီး ျဖစ္ေတာ႔ ဘယ္သူမွ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သူတို႔ တတ္ႏိုင္တာက သူ ျမန္ျမန္ ေနေကာင္းေအာင္ ဆုေတာင္းေပးဖို႔ နဲ႔ သူ႕အတြက္ အငွား မ်က္ရည္ က်ေပးဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္သည္။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အတူ ေန႕ရက္ေတြက တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ကုန္လာခဲ႔သည္။ အဖက္ဖက္က အားလံုးျပင္ဆင္ထားၾကသည္္။ အဂ္လန္သြားျပီး ႏွလံုးအစားထိုးကုသမည္။ သို႕ေသာ္....
သို႕ေသာ္...........
သို႕ေသာ္ . . . . . . သူ႕ကို အစားထိုးကုသဖို႔ ႏွလံုး အလွဴရွင္ မေပၚေသး။ ေနာက္ဆံုး အေျခအေနအထိ အဆင္မေျပရင္ လူ႕ႏွလံုး အစား ၊ စက္ႏွလံုးနဲ႔ အစားထိုး ကုသမယ္လို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ စက္ႏွလံုးကေတာ႔ မၾကာခဏ သြားေရာက္ စစ္ေဆးရမည္။ ဒီလိုနဲ႔႔ပဲ တစ္ရက္ေတြ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ကုန္လာခဲ႔သည္။ မနက္ျဖန္ အဂၤလန္ သြားျပီး သူ႕အတြက္ ႏွလံုးအစားထိုးကုဖို႔ အားလံုး ေရြးျခယ္ အျပီးမွာ သူ႕ကို ၾကပ္မတ္ ကုသေနေသာ ႏွလံုးအထူးကု ဆရာဝန္ၾကီးက သူ႕အေဖဆီ ဖုန္းဆက္သည္။
ကျပာကယာနဲ႔ ႏွလံုးအထူးကု ဆရာဝန္ၾကီး ေခၚတဲ႔ ေဆးရံုက ရံုးခန္းထဲ သူ႕ အေဖ နဲ႔ အေမ ပူပန္မႈ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ေရာက္လာေတာ႔ ႏွလံုးအထူးကု ဆရာဝန္ၾကီးက ေျပာသည္။
“ တကယ္ကို အံ့ၾသစရာပဲဗ်ာ။ မနက္ျဖန္ ႏွလံုး အစားထိုး ကုသပါမယ္ ဆိုေတာ႔မွ ဒီေန႕ သတင္းတစ္ခုရတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္လွဴထားတဲ႔ သူတစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ ကားတိုက္ေသသြားလို႔ သူ႕ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ပစၥည္းေတြ အလွဴခံရလိုက္တယ္။ ဒီအထဲမွာ ႏွလံုးလည္း ပါတယ္။ ဒီထက္ အံ့ၾသစရာက သူ႕ရဲ႕ အသားတစ္ရွဴးက ဦးတို႔သားရဲ႕ အသားတစ္ရွဴးနဲ႔ တူေနတာပါပဲ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးကို စက္ႏွလံုး အစားထိုးကု စရာ မလိုေတာ႔ဘူး။ အလွဴခံရထားတဲ႔ လူႏွလံုးကိုပဲ အစားထိုးကုရမယ္။ ျပီးေတာ႔ အခု အလွဴရွင္က ၂၁ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ပ်ိဳရြယ္တဲ႔ ႏွလံုးသားေပါ႔ဗ်ာ။ ဦးတို႕လည္း ဝမ္းသာေအာင္ ေခၚေျပာတာပါ။ ”
ဒီစကားလည္း ၾကားျပီးေရာ သူ႕အေဖ နဲ႔ အေမ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ က်သည္။ ဒီမ်က္ရည္ကေတာ႔ ဝမ္းနည္း မ်က္ရည္ မဟုတ္။ ဝမ္းသာလြန္းေသာ မိဘရဲ႕ ေမတၱာ တရားက ျဖစ္တည္လာေသာ မ်က္ရည္။
ဒီလိုနဲ႔ ၂ လေလာက္ၾကာေတာ႔ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ အသြားတံုးကလို ၾကပ္မတ္ ကုသ ကုတင္နဲ႔ မဟုတ္ပဲ။ ကိုယ္႕ပိုင္ေျခေထာက္ေပၚ ရပ္တည္ရင္း သူ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေျခလာႏိုင္ခဲ႔တယ္။ ဒီမွာ သူ႕ကို လာၾကိဳေနေသာ သူ႕ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၊ တပည္႔ေတြကို သူ ကထမဦးဆံုး စကားတစ္ခြန္း စေမးသည္။
“ ငါ တာဝန္ယူ ကုေနတဲ႔ ေလျဖတ္ေနတဲ႔ အဖြား သက္သာသြားျပီလား။ ”
တဲ႔။ ရုတ္တရက္ သူ႕ဆီက စကားကို ၾကားေတာ႔ ဆြံအ သြားတဲ႔ လာၾကိဳသူေတြထဲက သူ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က အေျဖေပးသည္။
“ စိတ္ခ်။ ငါကိုယ္တိုင္ ကုေနတယ္။ အခု လမ္းေတာ႔ သူ႕ဖာသာ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ႔ လူတြဲျပီးေတာ႔ လမ္းျပန္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေနျပီ။ ”
“ တကယ္လား။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ကြာ။ ”
တဲ႔။ အားလံုးရဲ႕ သူ႔အေပၚ စိတ္ပူမႈကို သူက တျခားသူ အေပၚ စိတ္ထပ္ပူေနသည္။
“ ဒါထက္ ေနဦး။ မင္းကို ငါတို႔ လာၾကိဳတာ မင္း သက္သာလားလို႔ေလ။ မင္းက မင္းအေၾကာင္းလည္း မေျပာပဲ မင္းလူနာေတြကို ျပန္ေမးေနတယ္။ ”
“ ငါက သက္သာပါတယ္ကြ။ ငါ ငါ႔လူနာေတြကို ကုရဦးမွာ။ အခု ငါ႔ေဆးခန္းေလးက လူနာေတြေရာ။ ေဆးခန္းေလး ပိတ္ထားလား။ ”
ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ ဆိုေပမဲ႔ ဘယ္သူမွ မရယ္မိဘူး။ သူ႕ကိုပဲ ဂရုဏာ သက္ၾကသည္။
“ မပူနဲ႔ ေဟ႕ေကာင္။ မင္း ေဆးခန္းကို ငါတို႔ အလွည္႔က် လာထိုင္ေပးေနတယ္။ မင္း ဘာမွ ေမးမေနနဲ႔။ လာ အခု ကားေပၚတတ္။ မင္းအိမ္ေရာက္ေတာ႔ မင္းေဆးခန္းနဲ႔ မင္းလူနာေတြကို မင္းေတြ႕ရလိမ္႔မယ္။ ”
ဒီေတာ႔မွ သူ႕လက္ကို တဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ ဆြဲေနတဲ႔ သူ႕သားေလး ဘက္ကို လွည္႔ၾကည္႔ျပီး
“ သားေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား မိန္းမရယ္။ ”
တဲ႔။ “ အမရာ ၊ ေဒဝီ ၊ မဒီ ၊ သမၻဴလ ” ဆိုတဲ႔ ေတာ္ေလးဝ လိုမ်ိဳး ဇနီးကလည္း ကၽြန္မကို ေတာင္မွ သတိရေသးရဲ႕လားလို႔ တစ္စက္မေျပာ။
“ ေကာင္းပါတယ္ အစ္ကိုရယ္။ အခု အစ္ကိုေတြ႕ေနတာပဲ။ ”
တဲ႔။ ဒါပဲ ေျပာျပီး သူကို လာၾကိဳသူေတြ ကားႏွစ္စီးတိုက္နဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းက ထြက္ခဲ႔သည္။
“ မင္းခုန ေျပာေတာ႔ ငါ႔လူနာေတြ နဲ႔ ေဆးခန္းက ဘာေတြ ျဖစ္ေနလို႔လဲ ၊ မင္း ခုန ေျပာလိုက္တာ ငါ သေဘာ မေပါက္ဘူး။ ”
“ ေဟ႔ေကာင္ ၊ မင္းကြာ ခဏ တိတ္တိတ္ေနပါလား။ မင္း ႏွလံုးၾကီး တစ္လံုးလံုး လဲလာရတာေနာ္။ ျငိမ္ျငိမ္ေနပါလား။ မင္း အိမ္ေရာက္ရင္ ေတြ႕မွာေပါ႔။ ”
သူ ဆန္႕ငင္ငင္ ျဖစ္ျပီး ျငိမ္သြားသည္။ ေက်နပ္ပံုေတာ႔ မေပၚ။ သူ႕အိမ္ကို ဝင္တဲ႔ လမ္းကို ကားက ေခါင္းတည္ျပီး ခ်ိဳးဝင္လိုက္ေတာ႔ လမ္းတစ္ခုလံုးက လွဲက်င္းထားသလို သန္႕ရွင္းေနသည္။ ျပီးေတာ႔ သူ႔႕အိမ္ေရွ႕မွာ လူေတြ အမ်ားၾကီး ၊ ကေလးေတြ ၊ လူၾကီးေတြ ၊ လူလတ္ေတြ ၊ လူငယ္ေတြ ၊ အဖိုး အဖြားေတြ နဲ႔ သူ႕အိမ္ အဝင္ဝကို သူ မျမင္ရ။
“ ဘာေတြလဲ ၊ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ငါ႔ေဆးခန္း လာၾကတာလား။ ”
“ မင္းကလည္းကြာ။ ေတာ္ေတာ္ ခက္ေနပါေရာလား။ မင္းအိမ္လာတိုင္း မင္းဆီ ေဆးလာကုေနတာ မွတ္ေနလား။ လူတိုင္းကို လူနာလို႕ပဲ ၾကည္႔ေနေတာ႔တာပဲ။ ဒါ မင္းကို လာၾကိဳေနတာကြ။ ”
“ ဘယ္လို ငါ႕ကို လာၾကိဳေနတာ။ ”
“ ဟုတ္တယ္။ ”
သူ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေအာင္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဒီလူအုပ္ၾကီးက သူ႕ကို လာၾကိဳေနတာတဲ႔။ သူ႕ေဆးသြားကုျပီး ျပန္လာတာကို လာၾကိဳေနတာတဲ႔။ ထပ္ျပီး တိတိက်က် ေျပာရရင္ ဆရာဝန္က ေဆးသြား ကုခံျပီး ျပန္လာတာကို လာၾကိဳေနတာတဲ႔။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ျပီး သူ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ေတာ႔..
“ ဆရာဝန္ၾကီး က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ ။ ”
“ ဆရာဝန္ၾကီး က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ ။ ”
လို႔ သူ႕ကို လာၾကိဳဆို ေနသူေတြက သံျပိဳင္ ေအာ္ျပီး ဆုမြန္ေခၽြၾကသည္။ ဒီလို အေျခအေနမွာမွ သူ မ်က္ရည္ မက်ရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္က်ရမလဲ။ သူ႕မ်က္ဝန္းမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြနဲ႔။ ဒါ ဝမ္းသာ ပီတိ မ်က္ရည္။
ဒီလို ေအာ္မိေနတဲ႔ အထဲမွာ အခု စာေရးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါတယ္။ ဆရာဝန္ၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ခင္ပါသည္။ ဒီလိုပဲ သူ႔ဇနီးနဲ႔လည္း ခင္သည္။ ဆရာဝန္ၾကီး သားေလးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီပိုးထိန္းေက်ာင္း ဖူးသည္္။
တကယ္ေတာ႔ ေလာကမွာ ေမတၱာကို ေမတၱာနဲ႔ တံုျပန္ရယူျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆံုး လုပ္ရပ္ မဟုတ္ပါလား။ ဆရာဝန္ၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားမျမည္ ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။ ဒီအထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတဲ႔ ဆရာဝန္ၾကီး ေျပာေသာ စကားေလး ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပခ်င္သည္။ ( ကၽြန္ေတာ္ အခု စာေရးေတာ႔ ဆရာဝန္ေတြ ထပ္ေနမွာ စိုး၍ အဂၤလိပ္လို “ He ” ဟူေသာ နာမ္စားကုိ အစားထိုးကာ “ သူ ” “ သူ ” လို႔ ေရးခဲ႔မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးမႈမ်ား ရိုင္းစိုင္းေနရင္ ကၽြန္ေတာ္႕မွာသာ တာဝန္ရွိပါသည္။ ဆရာဝန္ၾကီးကေတာ႔ သူ႕ကိုယ္သူ “ ကၽြန္ေတာ္ ” ဟုပဲ ေျပာ၍ အခု “ ကၽြန္ေတာ္ ” ဟုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရးပါ႔မယ္။ )
“ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ အိမ္က ေဆးခန္းအျပင္ အားခ်ိန္ေတြမွာ ေဆးရံုကိုလည္း သြားရပါတယ္။ တစ္ခါေတာ႔လည္း အျငင္းသာေသာ သူငယ္ခ်င္း အသိမ်ား ေခၚေတာ႔ အထူးကု ေဆးခန္းေတြမွာလည္း အခ်ိန္ပိုင္း ေဆးခန္း ထိုင္ရတယ္။ အဲ. . . အခု ေလာေလာဆယ္လည္း အထူးကု ေဆးခန္း သံုးခုမွာ ေဆးခန္းထိုင္ေနရတာပါပဲ။
တစ္ေန႕ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အထူးကု ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ အလွည္႔က် ေဆးခန္းထိုင္ေနတုန္း အေရးေပၚ လူနာ ဆိုျပီး ဆရာဝန္ လာပင္႔တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အလွည္႕က်သူက ကၽြန္ေတာ္ဗ်။ ျပီးေတာ႔ လာပင္႔တဲ႔ လူက ေျပာေတာ႔ နာမက်န္း ျဖစ္ေနတာက ( နာမည္ၾကီး ဆရာေတာ္ ) ဆရာေတာ္ တစ္ပါး ။ ဒီေတာ႔ လူနာ လာပင္႔ေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္သြားတာေပါ႔ဗ်ာ။
ဟိုေၾကာင္႔ေရာက္ ဆရာေတာ္ၾကီးက ေတာ္ေတာ္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနတယ္။ အဓိကက ႏိုင္ငံအႏွံ ဓမၼတရားေတာ္ေတြ လွည္႔လည္ ေဟာၾကားေနေတာ႔ ပင္ပန္းသြားတာ။ ဒီေတာ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးကို အနားရမဲ႔ ေဆးေတြ ထိုး ၊ အားေဆးေတြ ေပးျပီး ဂရုတစိုက္ ကုသျပီး ျပန္မယ္ဆိုေတာ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးက . . .
“ ဒကာၾကီး ၊ ေဆးဖိုး ယူပါဦး။ ဘယ္လို ကုသခ ေပးရမလဲ။ ”
လို႔ေမးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း. . .
“ မယူပါဘူး ဘုရား။ တပည္႔ေတာ္ ဒါန ျပဳပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ေတြလည္း တပည္႔ေတာ္ လာၾကည္႔ေပးပါ႔မယ္ ဘုရား။ ”
လို႔ ေလွ်ာက္ထားျပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ဒီေတာ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးက “ သာဓု ” သံုးၾကိမ္ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေပးတယ္။ ဒီ သာဓု ပီတိ ေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ခ်ိန္ မျပီးေသးတဲ႔ အထူးကု ေဆးခန္းကို ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ကုသ ၾကည္႔ရႈ စရာ လူနာေတြကို ၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ခ်ိန္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအထူးကု ေဆးခန္းကေန ျပန္လာခဲ႔တယ္။
ဒါေပမဲ႔ဗ်ာ။ ေနာက္ေန႕လည္း ေဆးခန္းသြားထိုင္ေရာ။ ေဆးခန္း မန္ေနဂ်ာ ဆရာဝန္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေခၚေတြ႕တယ္။
“ ဆရာ။ မေန႕က ဆရာေတာ္ၾကီးကို သြားေရာက္ကုသတာ ဘယ္ေလာက္ ေျခၾကြခ နဲ႔ ေဆးဖိုး သတ္မွတ္ခဲ႔လဲ။ ”
တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဆးဖိုး မေတာင္းယူခဲ႔ပဲ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ “ သာဓု ” ကို ရရွိခဲ႔တယ္လို႔ သူ႕ကို ေျပာျပခ်င္လို႔.. .
“ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးဖိုး မယူခဲ႔ဘူး ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးဖိုး လွဴခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔. .. ”
ကၽြန္ေတာ္ စကားဆက္ေျပာခြင္႔မေပးဘူးဗ်ာ။ ဒီဆရာဝန္ၾကီးက ဆက္ေျပာတယ္။
“ ဒီလိုေတာ႔ ေဆးခန္းကို နာမည္ မဖ်က္ပါနဲ႔ ဆရာ။ ဒီမွာက အားလံုး အထူးကုေတြခ်ည္းပါပဲ။ အထူးကု တစ္ေယာက္ဆိုတာ အိမ္ကုိ လိုက္ပါဖို႔ ေျခၾကြခတင္ ေဆးခန္းက ႏွစ္ေသာင္းယူပါတယ္ ဆရာ။ ေဆးဖိုးက မပါေသးပါဘူး။ ဒီေတာ႔ ဆရာအခု အိမ္ကို လိုက္ပါ ကုသခ အေနနဲ႔ ေဆးခန္းရဲ႕ ဝန္ေဆာင္ခ အေနနဲ႔ ႏွစ္ေသာင္းေတာ႔ ယူခဲ႔သင္႔ပါတယ္။ ဒါက ေဆးခန္းရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာ အရပါ။ ေဆးဖိုးနဲ႔ ဆရာ႔ကုသခကေတာ႔ သတ္သတ္ေပါ႔ ဆရာ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ တစ္ခါမွလည္း အျပင္ကို လိုက္ျပီး မကုဖူးေတာ႔ ဒီလို အေတြ႕အၾကံဳက မရွိခဲ႔ဖူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ခင္မွာပဲ ဒီဆရာဝန္ၾကီးက ဆက္ေျပာတယ္။
“ ဒီေတာ႔ အခု ဆရာ႕ရဲ႕ အျပင္ထြက္ ကုသခ အေနနဲ႔ ေဆးခန္းရဲ႕ ဝန္ေဆာင္မႈ ႏွစ္ေသာင္းကို ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ဆရာ။ ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မေျပာတတ္ေတာ႔ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတတ္တာ တစ္ခုပဲ ရွိေတာ႔တယ္။
“ ဟုတ္ကဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္႕ အျပင္ထြက္ ေျခၾကြခ အေနနဲ႔ ေဆးခန္းရဲ႕ ဝန္ေဆာင္မႈ အတြက္ ႏွစ္ေသာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္အားခထဲက ပဲ ျဖတ္လိုက္ပါ ဆရာ။ ေက်းဇူးပါပဲ။ ”
ဒီလိုေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ႔တယ္။ အင္မတန္ကို တန္ဖိုးရွိလွတဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီး ေပးလိုက္တဲ႔ “ သာဓု ” ေတြ သံုးၾကိမ္ကို သူ ဒီ ေငြ ႏွစ္ေသာင္းနဲ႔ လဲသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ လကုန္ေတာ႔ ဒီ အထူးကု ေဆးခန္းက ႏႈတ္ထြက္ခဲ႔ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳမက်ဘူး။ ”
ဆရာဝန္ၾကီး ေျပာတဲ႔ ဒီ “မ်ိဳမက်ဘူး။ ” ဆိုတဲ႔ စကားကို အခုထိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနတုန္း။ တစ္ခါကလည္း ဆရာ႔ကေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႕ကို သူ႕ခင္ပြန္း ဆရာဝန္ၾကီး “ အတင္း ” လို႕ ေျပာလို႔ရတဲ႔ စကား တစ္ခြန္းေျပာသည္။
အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္ၾကီးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ စက္ဘီးနဲ႔ ျဖတ္သြားတုန္း ဆရာဝန္ၾကီး အိမ္ေရွ႕မွာ ဆရာ႕ကေတာ္က သူ႕ကေလးေလးကို ထိန္းေနတာ ေတြ႕လို႔ ဝင္ျပီး စကားေျပာေတာ႔...
“ ကေလးထိန္းေနတာလား အစ္မ။ ေကာင္ေလးေတာင္မွ ေတာ္ေတာ္ ဝလာတယ္ေနာ္။ ”
“ အင္း။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ ”
သူေျပာတဲ႔ ေလသံနဲ႔ မ်က္ႏွာ အမူအရာက မေကာင္း။ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနတယ္ ထင္သည္။ ဘာျဖစ္တာလဲေတာ႔ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ ခင္ေတာ႔ ေမးေတာ႔ ၾကည္႔သင္႔တယ္လို႔ ယူဆမိသည္။
“ အစ္မ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဆရာ နဲ႔ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနလား။ ”
ဆရာ ကေတာ္က သူ႕တို႕ အိမ္ေဘးမွာကပ္ဖြင္႔ထားတဲ႔ ေဆးခန္းေလးထဲကို တစ္ခ်က္ၾကည္႔လိုက္ရင္း. . .
“ ဟိုေန႕က မင္းဆရာက ဖုန္းဆက္တယ္။ သူ ေဆးရံုမွာ အေရးေပၚ လူနာေတြ ရွိေနလို႔ ေနာက္က်မယ္ တဲ႔။ အရမ္း အေရးၾကီးေနရင္ေတာ႔ ေဆးခန္း ဒီေန႕ ဖြင္႔ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူနာေတြကို ေျပာထားျပီး ေစာင္႔ခ်င္တဲ႔ သူ ေစာင္႔ေနပေစ။ အေရးၾကီးတဲ႔ သူ တျခားေဆးခန္း သြားလို႔ရေအာင္ ေျပာထားတာတဲ႔။
ဒီေတာ႔ အစ္မလည္း သူက ဒီလို ေျပာေတာ႔ လူနာေတြကလည္း ဒီလိုပဲ ေျပာတာေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ သူက ေနာက္က်လြန္းရင္ ေဆးခန္း မဖြင္႔ျဖစ္ဘူး ဆိုေတာ႔ ေဆးခန္း တံခါးေတာ႔ မဖြင္႔ဘူးေပါ႔။ သူ႕လူနာေတြကလည္း အျပင္မွာ ဒီလိုပဲ ထိုင္ေစာင္႔ေနတာပဲ။ အရမ္းျဖစ္ေနတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ တျခားေဆးခန္း သြားၾကတယ္။ သူနဲ႔မွ ဆိုတဲ႔ လူနာေတြက ထိုင္ေစာင္႔ေနၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သံုးေယာက္တည္းပါ။
ဒါကို သူက ည မိုးခ်ဳပ္ခါနီး ၇ နာရီေက်ာ္မွ ကားကို အတင္းေမာင္းျပီး ေရာက္လာတယ္။ အိမ္ျခံဝန္းဝလည္း ေရာက္ေရာ အစ္မကို မ်က္ေထာင္႔နီနဲ႔ ၾကည္႔တယ္။ “ ဘာလို႔ သူ႕လူနာေတြကို အထဲမွာ ဝင္ထိုင္ေနရေအာင္ ေဆးခန္း ဖြင္႔ေပးမထားတာလဲ။ ” တဲ႔ ။ ဒါပဲ ေျပာျပီး သူ႕ဖာသာ ေဆးခန္းကို ဖြင္႔တယ္။ ေဆးခန္းက သူ႕အကူ ေကာင္ေလးက ဖြင္႔တာေတာင္မွ မရဘူး။ သူ႕ဖာသာ ဖြင္႔တယ္။ အဲဒီအထဲက အစ္မ သူက စကားမေျပာဘူး။ အခုဆို တစ္ပတ္ ရွိျပီ။ ”
ဟိုက္။ ေျပာရင္း ဆရာကေတာ္ အသံက တိမ္ဝင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ႔ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔။ ႏွစ္ဖက္လံုး မွန္ေနေပမဲ႔ ဆရာဝန္ၾကီး ဒီတစ္ခါေတာ႔ လြဲေနျပီ။
“ အာ အစ္မရယ္။ ဘာမွ ပူမေနနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ အျပန္ ဝင္လာခဲ႔မယ္ေနာ္။ ဆရာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စကားနည္းနည္း ေျပာဦးမယ္။ ဘာမွ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ေနနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာနဲ႕ စကားနည္းနည္း ေျပာၾကည္႔ပါ႔မယ္။ ”
ကၽြန္ေတာ္ သြားစရာ ကိစၥျပီးလို႔ ျပန္လာေတာ႔ ဆရာတို႕ ေဆးခန္းေလး ပိတ္ခါစ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပိတ္ခ်ိန္ကို သိလို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္လာခဲ႔တာ။ ေဆးခန္းဝမွာ ဆရာက ရပ္ျပီး ေျခလက္ဆန္႕ေနတယ္။ သူတို႕အတြက္ သီးသန္႕ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား ကစားခ်ိန္ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ေဆးခန္းဝကို စက္ဘီး ထိုးလို္က္ေတာ႔. .
“ ေဟး . . ေမာင္ေဇာ္ ။ ဘယ္က ျပန္လာတာလဲ။ ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚေတာ႔ ဆရာ႕ဆက္ဆံေရးက အရင္လို ေႏြးေထြးေနဆဲ။
“ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီ သြားတာ ဆရာ။ ဟိုေန႕ကေတာင္မွ ဒီေရွ႕က ျဖတ္ေသးတယ္။ ဆရာ႕ေဆးခန္း မဖြင္႔ေသးဘူး။ ပိတ္ထားတာ ေတြ႕တယ္။ ”
ဘာရယ္ မဟုတ္ေပမဲ႔ ဆရာ႔မ်က္ႏွာ ဖ်တ္ခနဲ ပ်က္သြားသည္။
“ ေၾသာ္ . . ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေန႕က ေဆးရံုမွာ အေရးေပၚ လူနာေတြ ရွိေနလို႔ ေနာက္က်ေနတာ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လိုခ်င္တဲ႔ အကြက္ထဲ ဝင္လာျပီ ဆိုေတာ႔ ဆက္တိုက္ပဲ ဖိေျပာလိုက္သည္။
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာ။ ဆရာ အေရးေပၚရွိေနလို႔ ပိတ္ထားတာ ေကာင္းတာေပါ႔။ ဆရာ မရွိပဲ ေဆးခန္းၾကီး ဖြင္႔ထားရင္ ဆရာ႕လူနာေတြက ဆရာလာႏိုး ၊ လာႏိုး နဲ႔ ေစာင္႔ေနရင္ သူတို႔ ေရာဂါ ကို ေမြးထားသလို ျဖစ္ေနမယ္။ ေတာ္ေတာ္ ျဖစ္ေနတဲ႔ သူေတြ ဆရာေဆးခန္း ပိတ္ထားတာ ေတြ႕ေတာ႔ တျခားေဆးခန္း ျမန္ျမန္ျပေတာ႔ သူတို႔ ျမန္ျမန္ သက္သာတာေပါ႔ ဆရာရယ္။ ဆရာ ေဆးခန္း ပိတ္ထားတာ မွန္တယ္။ ေဆးခန္းၾကီး ဆရာ မရွိပဲ ဖြင္႔ထားရင္ သူတို႔ ေရာဂါ ကို ၾကာၾကာ ေမြးထားသလို ခံစားေနရမွာ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ဒီလို ဆက္တိုက္ ေျပာလိုက္ေတာ႔မွ ဆရာ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားမိသြားသလို ျငိမ္ျပီး စကားလိုလို ၊ ေလသံလိုလို အသံတစ္ခု ျပဳတယ္။
“ အင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ”
ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုေျပာ ၊ ဒီေျပာ ေျပာရင္း ဆရာ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ထြက္လာခဲ႔ပါသည္။ ေနာက္ေန႕ေတာ႔ ဆရာကေတာ္ မ်က္ႏွာကို ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ျပန္ေတြ႕ရသည္။
“ ဟဲ႔ . . ဟဲ႔. . ေမာင္ေဇာ္။ ဟို႕ေနက မင္းဆရာနဲ႔ မင္း စကားေျပာေနတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ မင္းနဲ႕လည္း စကားေျပာျပီး မင္း ထြက္သြားေတာ႔မွ သူက အိမ္ထဲ ဝင္လာျပီး အစ္မကို စကားစေျပာတယ္ “ မိန္းမေရ ထမင္း စားမယ္ကြာ။ ” တဲ႔။ အစ္မလည္း ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ မင္း ဘာေတြ ေျပာလိုက္တာလဲ။ ”
ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မဟုတ္သလို ရယ္ေနရင္း. . .
“ ဒီလိုပါပဲ အစ္မရယ္။ ေျပာရိုးေျပာစဥ္ စကားေတြပါပဲ။ ဆရာ႔ဖာသာ အစ္မ စိတ္ေျပသြားလို႔ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ”
“ ေအးပါ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု ေျပာလိုက္လို႔ ဆိုတာေတာ႔ အစ္မ သိတယ္။ ေနာက္မွ အစ္မ တစ္ခုခု လုပ္စားရင္ ေမာင္ေဇာ္႕ကို ေခၚေကၽြးဦးမယ္။ ”
“ အာ . . အစ္မရယ္။ ဒီေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္က အျငင္းတမ္း အားရပါးရ စားရမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ”
ထုိကဲ႕သို႕ေသာ လူစိတ္အျပည္႔ ရွိျပီး ေငြကို မၾကည္႔ပဲ လူနာကိုသာ ၾကည္႔ျပီး စာနာမႈ အျပည္႔ျဖင္႔ ကုသေနေသာ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ ဤကမာၻေျမ ၊ ဤ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရိွပါေနပါသည္။
အင္း.....
တခ်ိဳ႕လူေတြက သူမ်ားေတြကို ေပးဆပ္ဖို႔ အတြက္သာ ေမြးဖြားလာတာ ၊ သူမ်ားဆီက ယူရမယ္ ဆိုတာ သူတို႔ နားမလည္ ၊ သူတို႔ အဘိဓါန္ထဲမွာ မရွိခဲ႔ၾကဘူး။ သူတုိ႕ သိတာ သူတို႔ ေပးဆပ္ခ်င္တာ တစ္ခုတည္းပဲ။
ေသခ်ာတယ္ . . ဒီလိုလူေတြ ရွိေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ေနတာ။
မွတ္ခ်က္။ ။ ခြင္႔ျပဳခ်က္ မေတာင္းခံမိေသးေသာေၾကာင္႔ ထိုဆရာဝန္ၾကီး နာမည္ကို မေဖာ္ျပျဖစ္ျခင္းကို နားလည္ခြင္႔လႊတ္ႏိုင္မည္ဟု ယူဆပါသည္။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္ ခံစားပံုေဖာ္သည္။
.
6 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ဒီလို ဆရာဝန္မ်ဳိးရိွတယ္ဆိုတာ သိရတဲ့အတြက္ တကယ္ကို ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ။
လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဝမ္းသာတာပါ။
အစစ အရာရာ အဆင္ေျပပါေစ။ ။
ဒါမ်ိဳးတစ္ခါေရးဖူးလားလို႔ေနာ္။ဆရာ၀န္ၾကီးအေၾကာင္းေလေရးဖူးတယ္ထင္တယ္ေနာ္။
တကယ္ကို ဒီလိုလူေတြရွိလို႔အသက္ရွင္ေနတာပါ။
ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာပါေစေနာ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ က်ေနာ္ ေရးထားပါတယ္ အစမွာ။ “ အမွတ္တရ ျပန္တင္ လိုက္ပါတယ္ ” လို႔။
အားေပးတဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူး...........
အင္းဗ်ာ အဲလိုဆရာ၀န္မ်ဳိးေတြ မ်ားမ်ားရွိသင့္ပါတယ္။
မနက္ကတည္းက လာဖတ္တာ
မမန္႔ခန္႔ရဘူး။
ျပန္၀င္လာေတာ႔ ေနာက္တစ္ခုတက္ေနျပီ။
ထုိသုိ႔ေသာ ဆရာ၀န္ေတြမ်ားမ်ားရွိရင္
မည္မွ် ေကာင္းလုိက္မလဲေနွာ္။
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္
ေတာ္ေတာ္နည္းသြားပါတယ္. . .
ရိွေတာ့ရိွတယ္ ရွားပါတယ္ . . .
Post a Comment