တကယ္ေတာ့ ဒီလိုစာကို လံုးဝကို မေရးခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေပးထားမိေသာ ကတိ ၊ တိုက္တြန္းၾကေသာ သူမ်ား ၊ ဘယ္လိုလဲ ဟုဆိုကာ ေတာက္ပစြာ ၾကည့္ေနေသာ ခပ္စိမ္းစိမ္း မ်က္ဝန္းမ်ားေၾကာင့္ ခ်ေရးၾကည့္ လိုက္ပါတယ္။ ျပည့္စံုေအာင္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္စံုတစ္ခုေတာ့ ျမင္သာလိမ့္မည္ ဟုသာ ယူဆမိပါတယ္။
ေသခ်ာတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒီလိုစာမ်ိဳးဟာ ေရးျပီးလို႔ တစ္မိနစ္ စြန္းသြားရင္ေတာင္မွ Up To Date ျဖစ္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အရာရာဟာ တားဆီးလို႔ မရေအာင္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ လည္ပတ္ေနလို႔ပါပဲ။
ေသခ်ာတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒီလိုစာမ်ိဳးဟာ ေရးျပီးလို႔ တစ္မိနစ္ စြန္းသြားရင္ေတာင္မွ Up To Date ျဖစ္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အရာရာဟာ တားဆီးလို႔ မရေအာင္ ဆက္လက္ခ်ီတက္ လည္ပတ္ေနလို႔ပါပဲ။
နာမည္မေက်ာ္ၾကားခဲ႔ေသာ စာေရးဆရာၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ စာေပအေပၚကို ရွဳ႕ျမင္မႈ မ်ားစြာထဲမွ တစ္ခ်က္ကို ဆြဲထုတ္ကာ ေျပာျပလိုပါတယ္။ ဒီစကားေလးက သူ႕စကားေလး ေပမဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ တျခား စာေရးဆရာေတြရဲ႕ စကားအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ ဒီစကားေလးက ဒီလို ဆိုတယ္။
“ ဝတၳဳ ဆိုတာ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦး နမ္းၾကသလိုပဲ။ အေပး ၊ အယူ မွ်ဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ေနာ္။ ”
လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အေပးအယူ မွ်မွ် နမ္းၾကသလို ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ဆိုတာကလည္း စာေရးသူ နဲ႔ စာဖတ္သူ အေပးအယူ မွ်ဖို႔ လိုပါတယ္ . . .တဲ႔။ သူ႕ရဲ႕ ၾသဇာ အာဏာ သက္ေရာက္လွတဲ႔ စကားေလးပါ။ ႏွစ္ေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီျပီးကို တည္တံ့ခဲ႔ပါတယ္။
ဒါေပမဲ႔ . . အခုေခတ္မွာေတာ့ အေတာ္ကို ေျပာစရာ ျဖစ္လာပါျပီ။ ေျပာစရာေတြကလည္း ရွိလာပါတယ္။ အခုေခတ္ဟာ ေရွးေခတ္ကလို အ႒ာရသ ( ၁၈ ) ရပ္ကို ကုန္စင္ တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ၾကားရေသာ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး အ႒ာရသ ( ၁၈ ) ရပ္ကို သင္ၾကားျပီး ေလးနဲ႔ျမားကို ေက်ာမွာ ပိုးကာ ျမင္းၾကီးကို စီး ၊ ေလေလး တရႊီးရႊီး ခၽြန္ရင္း ေတာအုပ္ကို ျဖတ္ျပီး အိမ္ျပန္လာ ၊ ဘီလူးေတြ ဘာေတြ နဲ႔ေတြ႕ ၊ ဘီလူးေတြနဲ႔ ပညာခ်င္းျပိဳင္ကာ သတ္ပုတ္ ၊ မိဘေတြ ရွိရာ ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္ျပီး ဘုရင္လုပ္ ၊ မင္းျပဳရတဲ႔ ေခတ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီေခတ္ကေတာ့ လူေတြရဲ႕ အာရံုခံစားမႈက နည္းပါေသးတယ္။ ျမစ္က်ယ္မွာ ဟသၤာဦးကင္း ေဖာင္ေတာ္နဲ႔သြား ၊ သေျပသီးေတြ ေရထဲ ေၾကြက် ၊ ဒါကို ငါးၾကီးက ခုန္ဟပ္ ၊ ထိုမွထြက္ေသာ အသံ “ ပလုတ္ တုပ္ တုပ္ ျဗဳန္း ” ဆိုေသာ အသံကို အေျချပဳကာ သံစဥ္ေတြ တည္ေဆာက္ရေသာ ေခတ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြမွာ ပရစ္ေအာ္သံေတြ ၊ ဖားေအာ္သံေတြ ၊ သစ္ေတာက္ငွက္ရဲ႕ အစာရွာသံေတြ ၊ လင္းဝက္ငွက္ရဲ႕ ေအာ္ျမည္သံေတြ ၊ ေလခၽြန္သံေတြ ၊ ေတာက္ခတ္သံေတြ ၊ လက္ေျဖာက္ ( လက္ဖ်စ္ ) တီးသံေတြ . . . . . အစရွိေသာ အသံေတြကို ထည့္သြင္းလာတဲ႔ ေခတ္ ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒါကိုကလည္း ခံစားမႈ တစ္ခု အေနနဲ႔ ပိုျပီး ပီျပင္လာပါတယ္။
အ႒ာရသ ( ၁၈ ) ပါး ( သို႔ ) အ႒ာရသ ( ၁၈ ) ရပ္ လို႔ လူသိေနတဲ႔ ထိုပညာေတြရဲ႕ ( ၁၈ ) ရပ္ ဆိုတာေလာက္နဲ႔ပဲ ဒီအတိုင္းပဲ ရပ္သြားပါသလား။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စြင့္ထြား ဖြံ႕ျဖိဳး တိုးတက္လာေသာ လူ႕ဦးေႏွာက္ကို လိုက္၍ ဆက္ကာ ဆက္ကာ တီထြင္ ၾကံဆၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ငါသာ မင္းေလာင္း ထီးျဖဳေဆာင္း ဆိုသူေတြက ေနာက္ထပ္ ဆင့္ပြားလာကာ သူတို႔ရဲ႕ မူလလမ္းစဥ္ကို ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မလိုလားၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ထီးျဖဴေဆာင္း ဆိုရင္ ထီးျဖဴပဲ ေဆာင္းရမယ္ ဆိုျပီး ေနာက္တက္ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚ ဦးထုပ္ေတြ ၊ ေခါင္းစြပ္ေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈ႕ခဲ႔ၾကတယ္။
ဟိုးအရင္ေခတ္ကေတာ့ အ႒ာရသ ( ၁၈ ) မ်ိဳးထဲေပါ႔။ ဒီ ( ၁၈ ) မ်ိဳးကို တတ္ရင္ အဲဒီေခတ္မွာ ဘုရင္ေတာင္မွ လုပ္လို႔ ရျပီ။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ပညာရပ္ေတြက တမ်ိဳးတည္းကိုေတာင္မွ အရမ္းကို က်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္က ပညာရပ္ၾကီး ( ၁၈ ) မ်ိဳးလံုးကို တတ္ဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပညာရပ္ေတြကလည္း တမ်ိဳးတည္းကေန တျခားတမ်ိဳးကို ေပါင္းစပ္ကာ ေထြးေရာ ယွက္တင္ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဇီဝေဗဒ ကေန ရုကၡေဗဒ ၊ သတၱေဗဒကို ကြဲ ၊ ေနာက္ေတာ့ ရူပဇီဝေဗဒ ဆိုျပီး ထပ္ေပါင္း ၊ ဓါတုဇီဝေဗဒ ဆိုကာ ေပၚလာ ၊ စြမ္းအင္ဓါတုပညာ အစရွိသျဖင့္ ပို၍ နက္ရိႈင္းကာ က်ယ္ျပန္႔လာခဲ႔တယ္။
ဟုိေခတ္ကေတာ့ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္က်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွ သဟဇာတ က်ေသာ စာေပေတြကို ထုတ္ယူေရးသားကာ ဘုရင္တစ္ဆူလို ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ကိုယ္က်င္လည္ေနရာ အုန္းမႈတ္ခြက္ ေသးေသးေလးနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ ငါကြ ဆိုျပီး အမိုးထိေနလို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ခက္တာက လူေတြမွာ ( အထူးသျဖင့္ ) ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြမွာ ပညာရပ္ေတြကို မွတ္တမ္း မွတ္ရာေတြနဲ႔ သုေတသန ျပဳမႈက နည္းပါးေလေတာ့ ၾကားဖူးတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ အားလံုးဟာ နားဝမွာသာ ကုန္ဆံုး က်န္ေနခဲ႔ပါေတာ့တယ္။
ဟုိတေလာက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေျပာျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း မဟုတ္ေပမဲ႔ တိတိက်က် ကၽြန္ေတာ္က ေမးျဖစ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေမးခြန္းေလးက ရိုးရွင္းပါတယ္။
“ ရသ ဆိုတာ ဘာလဲ။ ”
ဆိုျပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေမးလိုက္တာပါ။ သူကလည္း မနားတမ္းကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ရြတ္ျပသြားပါတယ္။ ေအာက္ပါ အခ်က္မ်ားကိုေပါ႔။
(၁) သိဂၤ ါရ ရသ (ခ်စ္ခင္ျခင္း)
(၂) အဗၻဳတ ရသ (အံ့ၾသျခင္း)
(၃) ဝီရ ရသ (ရဲရင့္ျခင္း)
(၄) သႏၱ ရသ (တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ျခင္း)
(၅) ကရုဏာ ရသ (သနားၾကင္နာျခင္း)
(၆) ဝိဘစၦ ရသ (ရြံ႕ရွာစက္ဆုတ္ျခင္း)
(၇) ဘယနက ရသ (ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္း)
(၈) ရုဒၵ ရသ (႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းျခင္း)
(၉) ဟာသ ရသ (ၿပံဳးရယ္ျခင္း)
ဆိုျပီး သူက ရြတ္ျပပါတယ္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ထပ္ျပီး အထြန္႔တက္ လိုက္မိပါတယ္။
“ ဒါဆိုရင္ မင္းကို ငါ ေနာက္ထပ္ ထပ္ရြတ္ျပမယ္။ ဒါေတြကေရာ ဘာေတြလဲ။ ”
ဆိုျပီး ေအာက္က အခ်က္ေတြကို ဆက္ရြတ္ျပမိပါတယ္။
(၁) ရတိဠာယီဘာ၀ (အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသားခ်စ္ႀကိဳက္ျခင္း)
(၂) ဟသဠာယီဘ၀ (ၿပံဳးရယ္ျခင္း)
(၃) ေကာဓဠာယီဘာ၀ (အမ်က္ေဒါသ ၾကမ္းၾကဳတ္ျခင္း)
(၄) ဥသဟဌာယီဘာ၀ (ရဲရင့္ျခင္း)
(၅) ဘယဌာထိဘာ၀ (ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း)
(၆) ဇိ႐ုစၧယဌာယီဘာ၀ (ရြံ႕ရွာစက္ဆုတ္ျခင္း)
(၇) ၀ိမွယဌာယီဘာ၀ (အံ့ၾသျခင္း)
(၈) ေသာကဌာယီဘာ၀ (ေၾကာင့္က် ၾကင္နာျခင္း)
(၉) သမဌာယီဘာ၀ (ရင့္က်က္ ၿငိမ္သက္ျခင္း)
ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ရြတ္ျပျပီးေတာ့ သူက အဲဒါ ဘာေတြလဲ လို႔ ျပန္ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အမ်ားၾကီးလည္း သူမ်ားကို သိပ္ရွင္းျပတတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ တိုတိုပဲ ျပန္ေျပာျပမိတယ္။
“ ရသရဲ႕ မိခင္ ” လို႔။ ဒါေလးပါပဲ။ သူက ဘယ္ေလာက္ နားလည္လိုက္လည္း မသိေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ျပီး မေျပာျပျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေဆြးေႏြးတယ္ ဆိုေပမဲ႔ အဓိက အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ႏြားေက်ာင္းသား လိုပဲ ျဖစ္ေနတာ မ်ားပါတယ္။ အခုလည္း သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခဏျငိမ္ေနျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ဆက္ေမးျဖစ္တယ္။
“ ရသ ကိုးပါး ဆိုျပီး အတည္တက် ျဖစ္မလာခင္မွာ ရသ ဘယ္ႏွစ္ပါး ရွိလဲ သိလား။ ”
ဒီေတာ့ သူကလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ျပန္ေျဖပါတယ္။
“ မသိဘူး။ မင္း သိရင္ ေျပာ . . . . ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပ္ေတာ့ သိလွတာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ ၾကားဖူးထားလို႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ သိထားတဲ႔ အတိုင္း ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္။
“ တကယ္ေတာ့ လူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ ရသ ကိုးပါး ဆိုျပီး အတည္ မျပဳႏိုင္ေသးတဲ႔ အခ်ိန္မွာ လူေတြ အသံုးမ်ားျပီး တြင္က်ယ္တဲ႔ ရသက ( ၄ ) မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္။
အမ်က္ထြက္ျခင္း = ရုဒၵရသ
စက္ဆုပ္ျခင္း = ဝိဘစၦရသ
သနားျခင္း = ကရုဏာရသ
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း = ဘယာနကရသ
ဆိုတဲ႔ ရသ ( ၄ ) မ်ိဳးပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်င္က်င္လည္ေအာင္ သံုးစြဲေနခဲ႔ၾကျပီး ေနာက္ေတာ့မွ ရသ ကိုးပါးရယ္ ဆိုျပီး အတည္ျပဳလိုက္ၾကတာပါ။
ဒါေပမဲ႔ . . . .
တကယ္တမ္း ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ရသ ကိုးပါး ဆိုတာ မွားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရသ ဆိုတာ ကိုးပါး ဆိုျပီး မရွိပါဘူး။ ရသ ဆိုတာ ရသ ဆိုျပီး ရသ တစ္မ်ိဳးတည္းသာ ရွိတာပါ။ ဒါဆိုရင္ အေပၚမွာ ေရးျပထားတဲ႔ ရသ ကိုးပါး ဆိုတာ ဘာလဲ လို႔ ေမးစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြ ေျပာေျပာ ေနတဲ႔ ရသ ကိုးပါး ဆိုတာ မွားပါတယ္။ တကယ့္ အမွန္စစ္စစ္က ရသ ကိုးပါး မဟုတ္ပါဘူး။ “ ရသမုခ ကိုးပါး ” ပါ။ ရသ ဆိုတာကေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။
ရသ ဆိုတာကို ခံစားမႈ လို႔ ေျပျပစ္ေအာင္ အနက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုမယ္ ဆိုရင္ . . .
မုခ ဆိုတာ မ်က္ႏွာ ( သို႔ ) လားရာ အရပ္မ်က္ႏွာ ( သို႔ ) ဝင္ေပါက္ထြက္ေပါက္ လို႔ ဆိုရမွာပါ။
ဒီေတာ့ ရသမုခ ဆိုတာ ရသရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္ ( သို႔ ) ရသဆီသို႔ သြားရာ လမ္းေၾကာင္း ( သို႔ ) ေရွးရႈ႕ရာ ဝင္ထြက္ေပါက္ လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကာလေရြ႕ေလ်ာကာ “ ရသမုခ ” ဆိုျပီး အရွည္ မေခၚၾကေတာ့ဘဲ “ ရသ ” ၊ “ ရသ ” လို႔ ဆိုရင္း ထို ရသမုခ ကိုးပါးကေန ရသ ကိုးပါး ဆိုျပီး ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။
တကယ္ေတာ့ ( အမွန္စစ္စစ္ေတာ့ ) ရသ ဆိုတာ တစ္မ်ိဳးတည္းပဲ ရွိတာပါ။ ထိုရသ ဆိုေသာ ခံစားမႈကို ဝင္ေရာက္ရာ လမ္းေၾကာင္း ( သို႔ ) ရသ သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ရာ မ်က္ႏွာျပင္ ( သုိ႔ ) ရသ သို႔ ေရွးရႈ႕ရာ မ်က္ႏွာစာ အျဖစ္ ရသမုခ ကိုးပါး ဆိုျပီး လမ္းေၾကာင္း ေဖာက္ထားခဲ႔တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ ဒီ ရသမုခ ကိုးပါး ဆိုေသာ လမ္းေၾကာင္းကေနျပီးေတာ့ ရသ ဆီကို ခ်ဥ္းကပ္ကာ ခံစားၾကပါတယ္။ ထိုက္သင့္ သေလာက္လည္း ရသကို ခံုမင္စြာ ခံစားၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရသ တစ္ခုကို ခံစားရတဲ႔ အခါမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ထဲကို ( မညာေၾကး ) ခံစားရမိလဲ ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အသိဆံုးပဲ ေနမွာပါ။ တစ္ခါတေလ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခံစားၾကရေပမဲ႔ တစ္ခါတေလေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုလိုေနသလို ခံစားရမိတတ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ အထက္က ဆရာၾကီးရဲ႕ စကားက အေရးပါ လာပါေတာ့တယ္။ ဒီဆရာၾကီး ေျပာသလိုသာ ဆိုရင္ ဝတၳဳ ဆိုတာ ေရးသူ နဲ႔ ဖတ္သူ လိုက္ဖက္ ညီေနမွ လို႔ ဆိုတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေရးသူ နဲ႔ ဖတ္သူ လိုက္ဖက္ညီဖို႔ ဆိုတာ အေတာ္ကို မျဖစ္ႏိုင္တဲ႔ ကိစၥပါ။ ဂမၻီရ ဝတၳဳ ၾကိဳက္သူကို အခ်စ္ဝတၳဳ ေပးဖတ္ျပီး ၊ အခ်စ္ဝတၳဳ ၾကိဳက္သူကို စံုေထာက္ ဝတၳဳ ေပးဖတ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ရသ ဆိုတာကို ခံစားလာရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။
တခ်ိဳ႕လည္း ဒီေနရာမွာ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ ရသ ဆိုတာ ရင္ကြဲနာ က်ေနရမယ္ လို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထိုသူတို႔ ဖန္တီးေသာ ဝတၳဳ ၊ ဇာတ္လမ္းမ်ားမွာ စာဖတ္သူရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကို ခ်ဴယူေနမိတတ္ၾကတယ္။ ရသ ကိုးပါး ဆိုျပီး အတည္တက် ျဖစ္မလာခင္မွာ အဦးဆံုး ျဖစ္တည္ခဲ႔တဲ႔ ရသ ေလးမ်ိဳးနဲ႔ ဟိုးေရွးေခတ္က ဝတၳဳ ၊ ဇာတ္လမ္းေတြကို တည္ေဆာက္ပါတယ္။ ထိုေခတ္က ဝတၳဳေတြမွာေတာ့ ေဒါသထြက္စရာ ပါမယ္ ၊ စက္ဆုပ္ရြံရွာ စရာ ပါမယ္ ၊ သနားဖြယ္ရာ ပါမယ္ ၊ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံစရာ ပါမယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးနဲ႔သာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို တည္ေဆာက္ၾကပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွ လူေတြရဲ႕ ခံစားမႈက ပို၍ ပို၍ က်ယ္ျပန႔္လာကာ တိုးတက္လာခဲ႔တယ္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ ရသ ဆိုေသာ ခံစားမႈကို သြားရာ လမ္းေၾကာင္း ကိုးမ်ိဳးျဖင့္ တိတိက်က် သတ္မွတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ တိုင္ခဲ႔ပါျပီ။ အ႒ာရသ ( ၁၈ ) ရပ္ကို ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ သင္ယူရတဲ႔ ေခတ္ကာလက လို႔ ဆိုရမွာပါ။
အခု ေခတ္မွာေတာ့ လူေတြရဲ႕ ရသ ဆီသို႔ သြားရာလမ္းေၾကာင္းက ကိုးမ်ိဳးတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ အရင္ေခတ္ကာလကေတာ့ ရသမုခ ကိုးပါးတည္းနဲ႔ လံုေလာက္ခ်င္ လံုေလာက္ပါလိမ့္မယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ပို၍ ပို၍ က်ယ္ျပန္႔သထက္ က်ယ္ျပန္႕ကာ ၊ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုလည္း ဆက္သြယ္ ၊ ယွက္ႏြယ္ လာၾကပါျပီ။ ေထြးေရာ ယွက္တင္ ျဖစ္လာၾကပါျပီ။
အရင္ကလို ရသ ဝတၳဳ ဆိုတာ ရင္ကြဲနာက်ေအာင္ ခံစားရမွ ၊ ဂရုဏာသက္ျပီး ဝမ္းနည္းေနရမွ ၊ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခား ေနရမွ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာမွန္း မသိေအာင္ ပံုေဖာ္လို႔ မရတဲ႔ ခံစားမႈေလး တစ္ခုကို ေပးႏိုင္တာကိုက ရသ တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ႔ပါျပီ။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ “ ကိုၾကည္ႏိုင္ ( က်ံဳတိုင္းရြာ ) “ ေရးတဲ႔ ဝတၳဳေလး တစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရမိပါတယ္။ ဝတၳဳရဲ႕ အစ နဲ႔ အလယ္အထိ ဘာကိုဆိုလို႕ ဘာကိုမွန္း ခန္႔မွန္းလို႔ မရပါဘူး။ အရာဝတၳဳလား ၊ လူလား ၊ သက္ရွိလား ၊ သက္မဲ႔လား မခန္႔မွန္းႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထိုအရာဟာ စြန္႔စားမႈ တစ္ခု အတြက္ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းေနရတယ္ ဆိုတာကိုသာ ခံစားလို႔ ရပါတယ္။ ခံစားရမိေစပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ထိုအရာေလးရဲ႕ စြန္႔စားမႈ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ ဆိုေတာ့မွ ထိုအရာေလးကို ဘာလဲ ဆိုတာ ပံုေပၚလာပါေတာ့တယ္။
ထိုအရာေလးကေတာ့ ေရေအာက္မွာ ရွိေနတဲ႔ ေလပူေဖါင္းေလး တစ္လံုးပါ။ ေရေအာက္ကေန ေရေပၚကို တိုးတက္သြားျပီး ေရမ်က္ႏွာျပင္ကို ထိေတြ႕တဲ႔ အခါမွာေတာ့ သူက သူ႕ရဲ႕ စြန္႔စားမႈ ေအာင္ျမင္သြားတဲ႔ အေၾကာင္းကို အသံျပဳပါတယ္ “ ဖ်ပ္ ” တဲ႔။ တကယ္ေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ဆိုေပမဲ႔ ဒါဟာ “ ရသ ” ပါ။ ဒါဟာ “ ခံစားမႈ ” တစ္ခုပါ။ ဒါဟာ အိုေဟာင္း ေဆြးေျမ့ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ ခံစားမႈ အသစ္ တစ္ခုပါ။ ဆရာ ကိုၾကည္ႏိုင္ ( က်ံဳတိုင္းရြာ ) ကေတာ့ ဒီဝတၳဳတိုေလးကို “ က်ေနာ္ ၊ ခင္ဗ်ား ၊ သူ . . . အားလံုး အတူတူပါပဲ ” ဆိုျပီး ဝတၳဳ ေခါင္းစဥ္ ေပးထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဒီဝတၳဳေလးကို ဖတ္ျပီးေတာ့ အထက္က လူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ ရသ ကိုးပါးထဲက ဘယ္အရာနဲ႔မ်ား ခ်ိန္ထိုးခ်င္ပါသလဲ။ ဟိုးအရင္ေခတ္ကလို မက်ဥ္းေျမာင္းေတာ့ေသာ ခံစားမႈေတြထဲမွာ ဒါဟာလည္း ေနာက္တိုး ရသမုခ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ရသ ဆီသို႔ သြားရာ လမ္းေၾကာင္း အသစ္ေလး တစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္သင့္ခံျပီး ေႏြးေထြးစြာ ၾကိဳဆိုသင့္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္စံု တစ္တြဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ကိုးတန္း ေက်ာင္းသူ ၊ ေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြက မွတ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕က “ နင္တို႔ စံုတြဲက ေအးခ်မ္းတယ္ ” လို႔ဆိုတယ္။
တခ်ိဳ႕က “ နင္တို႔ စံုတြဲက ပ်င္းစရာၾကီး ” လို႔ ဆိုတယ္။
တခ်ိဳ႕က “ နင္တို႔ကေတာ့ ဒီကမၻာမွာ နင္တို႔ပဲ ရွိတယ္ လို႔ ထင္ေနတာလား ” ဟု ဆိုတယ္။
တခ်ိဳ႕က “ ဘီးမပါတဲ႔ ေက်ာက္လွည္းၾကီး ” လို႔ ဆိုတယ္။
ဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြ မွတ္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးေပမဲ႔ သူတို႔ကေတာ့ ဒီလိုပဲ ပံုမွန္ ျဖတ္သန္းသြားၾကတာပါပဲ။ အခုေတာ့လည္း သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ျပီး အတူတူ ဘဝ တစ္ခုကို တည္ေထာင္ေနၾကပါျပီ။ အေတာ္ၾကာျပီးတဲ႔ တစ္ေန႔မွာ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဆံုျဖစ္ေတာ့ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။
“ မင္း . . . ငါတို႔နဲ႔ ေက်ာင္းတက္လာသမွ် အခ်ိန္ေတြမွာ သူမ်ားေတြကသာ ငါတို႔ စံုတြဲကို မွတ္ခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၾကတာ ၊ မင္းကေတာ့ ဘာမွတ္ခ်က္မွ မေပးဘူး။ ငါတို႔ စံုတြဲနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး မင္းက ဘာခံစားမႈမွ မခံစားရလို႔လား။ ”
လို႔ ေမးလာတယ္။ သူတို႔က ဒီလိုေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ျပံဳးျပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ ခံစားရတာေပါ႔ကြာ။ နင့္နင့္နဲနဲကို ခံစားရမိပါတယ္။ ”
“ ဒါေပမဲ႔ . . . မင္းဆီက ငါတို႔နဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး လံုးဝ မွတ္ခ်က္ မထြက္လာခဲ႔ဖူးဘူး။ အခု ေျပာစမ္းပါဦး။ မင္း ငါတို႔ စံုတြဲအေပၚမွာ ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ ေပးခ်င္လဲ။ ”
သူတို႔က ဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ ဘယ္လို ျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘဲ ဆြံ႔အသြားမိတယ္။ ေနာက္မွ အရင္က ခံစားရတာကို စိတ္ထဲမွာ ျပန္ေႏြးျပီး ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။
“ မင္းတို႔ စံုတြဲကို ငါျမင္ရတာ ေအးခ်မ္းမႈ ေဘးက လူဆီကို ျဖာထြက္ေစတယ္ လို႔ပဲ ေျပာတတ္တယ္။ တစ္ခု ရွိတာက မင္းတို႔ စံုတြဲရဲ႕ အခ်စ္က ပူေလာင္ေစတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ၊ မင္းတို႔ကို ေဘးက ျမင္ေနသူပါ မင္းတို႔ကို ၾကည့္ျပီး တေငြ႕ေငြ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေစတာပါပဲ။ တျခား စံုတြဲေတြလို မင္းတို႔ စံုတြဲကို ျမင္ရတာ ကလက္ျခင္းမရွိဘူး။ တည္တည္ျငိမ္ျငမ္နဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ေဘးက လူကပါ ခံစားရတယ္။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ျပန္ေျဖလိုက္မိပါတယ္။ တကယ္လည္း သူတို႔ စံုတြဲက ေက်ာင္းတတ္ခဲ႔တဲ႔ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဒီလိုပဲ ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္ခဲ႔တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈက အနီးနားမွာ ရွိေနတဲ႔ လူေတြဆီကိုပါ ကူးစက္ေစပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ အခု သူတို႔ အေၾကာင္းကို ထည့္ေရးျပီး ဥပမာ ေပးရတာလည္း ဆိုေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ပံုေပၚေအာင္ ဝတၳဳေရးမယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ လူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ အထက္က ရသ ကိုးပါးထဲက ဘယ္အခ်က္နဲ႔ ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးႏိုင္ပါမလဲ။ ခ်စ္ခင္ျခင္း ရသ နဲ႔လား ၊ မဟုတ္ေသးပါ။ သူတို႔ရဲ႕ အခ်စ္က ဒီလိုမဟုတ္ ၊ ဒီထက္ပို၍ အဆင့္ျမင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို ပံုေပၚေအာင္ ေရးမယ္ ဆိုရင္ အထက္က ရသမုခ ကိုးပါးနဲ႔ ကိုက္ညီေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါဆို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို စာဖတ္သူ ခံစားမိေသာအခါမွာ တျခားေသာ ရသမုခ တစ္မ်ိဳး ထပ္ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါကပဲ မူလ အရင္း အျမစ္ ျဖစ္ရာ “ ရသ ဆိုေသာ ခံစားမႈ ” ဆီကို ဦးတည္သြားမွာပါ။ လူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ ရသ ကိုးပါး ( သို႔ ) ရသမုခ ကိုးပါးနဲ႔ အံမဝင္လို႔ ဒါဟာ ရသ မေျမာက္ဘူး လို႔ ဆိုရင္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းလည္း မသာ ၊ ဝမ္းလည္း မနည္းဘဲ ဒီအတိုင္းပဲ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနရမွာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခု ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဖတ္ေနရတဲ႔ ရသ ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွ စာမ်ားဟာ လူေတြ အေျပာမ်ားေနတဲ႔ ရသ ကိုးပါးထဲကို အတင္းထိုးထည့္ကာ ေရးေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ျပဳစုထားတဲ႔ ရသမုခ ကိုးပါး (သို႔) ရသဆီိသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ရာ လမ္းေၾကာင္း ကိုးသြယ္နဲ႔ ေရးမွ ရသေျမာက္မယ္ လို႔ ျမင္ေနၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေခတ္မွာလို အရာရာ က်ယ္ျပန္႕လာတဲ႔ ေခတ္မွာေတာ့ ရသ ဆီကို သြားရာ လမ္းေၾကာင္းေတြကလည္း အ႒ာရသ ( ၁၈ ) ရပ္ကို သင္ေသာ မင္းညီမင္းသားမ်ားလို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၊ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြမွာတင္ မ်ားစြာေသာ အပိုင္းခြဲေတြ ေပၚထြက္လာကာ က်ယ္ျပန္႔လာခဲ႔ပါျပီ။ လူေတြရဲ႕ သိ ျမင္ ခံစားမႈေတြကလည္း ပိုျပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႕ကာ နားလည္ လြယ္လာၾကပါျပီ။
ဒါေၾကာင့္ ရသ ဆိုတာ လူေတြ ေျပာေျပာေနသလို ရသ ကိုးပါး ဆိုျပီးကာ ေလွနံ ဓါးထစ္ ထားသေလာက္ ရွိတာ မဟုတ္ပါ။ တကယ္ေတာ့ ရသ ဆိုတာ တစ္မ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ ခံစားမႈ ” လို႔ပဲ အနက္ဆိုခ်င္ပါတယ္။ လူေတြ အေျပာမ်ားေနတဲ႔ ရသ ကိုးမ်ိဳး ဆိုတာ “ ရသမုခ ကိုးမ်ိဳး ” သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရသမုခ ဆိုတာကလည္း ရသဆီသို႔ ဝင္ေရာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းေတြပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္ဖို႔ ေဘာလံုးကြင္းထဲကို သြားတယ္ေပါ႔။ ဒီေဘာလံုးကြင္း ဆိုတာက ရသ ဆိုတဲ႔ ခံစားမႈ တည္ရွိရာ ေနရာပါ။ ဒီေဘာလံုးကြင္းထဲကို ေလယာဥ္ပ်ံေပၚကေန ေလထီးနဲ႔ပဲ ခုန္ခ် ၊ ခုန္ခ်။ ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ပဲ ေဘာလံုးကြင္းထဲကို ဆင္းဆင္း ၊ ကားစီးျပီးေတာ့ပဲ လာလာ ၊ ရထားစီးျပီးေတာ့ပဲ လာလာ ၊ ဆိုင္ကယ္စီးျပီးေတာ့ပဲ လာလာ ၊ စက္ဘီး စီးျပီးေတာ့ပဲ လာလာ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလးပဲ ေလွ်ာက္ျပီးလာလာ ၊ အဓိက က ေဘာလံုးကြင္းကို ေရာက္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။
ေဘာလံုးကြင္းကို ေရာက္ျပီ ဆိုရင္လည္း ေတာင္ဘက္ ေပါက္ကပဲ ဝင္ဝင္ ၊ ေျမာက္ဘက္ေပါက္ကပဲ ဝင္ဝင္ ၊ ဘယ္ကေနပဲ ဝင္ဝင္ ၊ ဘယ္အတန္းမွာပဲ ထိုင္ရ ထိုင္ရ . . . အဓိက က ေဘာလံုးကြင္းထဲကို ေရာက္ဖို႔က အဓိက မဟုတ္ပါလား။ ရသ ဆိုတာကလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဘယ္လို မုခ နဲ႔ပဲ ဝင္လာလာ အဓိက က “ ရသ ” ဆီကို ေရာက္ဖို႔ပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
အရာ အားလံုးဟာ အခုေခတ္မွာ သီးျခားဆီ ရွိမေနေတာ့ဘဲ ၊ အားလံုးဟာ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ဆက္သြယ္ ယွက္ႏြယ္ျပီးေတာ့ ကြန္ယက္ သဏၭာန္ကို ေဆာင္ေနၾကပါျပီ။ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္မွာတင္ ေတြးစရာ ၊ ေငးစရာ ၊ ေဆြးစရာ ၊ ရယ္စရာ ၊ ငိုစရာ ၊ ေၾကာက္စရာ ၊ ေပ်ာ္စရာ ၊ ထိတ္လန္႔စရာ ၊ ဝမ္းနည္းစရာ ၊ အံ့ၾသစရာ ၊ သနားစရာ ၊ ရဲရင့္စရာ ၊ ဂရုဏာသက္စရာ စသျဖင့္ ရသမုခ ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ တန္ဆာဆင္ကာ ခံစားႏိုင္ၾကပါျပီ။
ဒါေၾကာင့္ အခုေခတ္ ဝတၳဳ ၊ စာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကေတာ့ “ ရသကြန္ယက္ ” စာမ်ားလို႔သာ ပံုပမာ ျပဳခ်င္မိပါေတာ့တယ္။ ။
*** ဒီလို အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးက တစ္ေနရာတည္း ၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေရးလို႔ ျပီးတဲ႔ အေၾကာင္းအရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အခုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္ပါျပီ။ အခြင့္အခါ ရွိရင္ ထပ္ေရးပါ့မယ္။ အခု ေရးသမွ်ကလည္း ေနာက္ထပ္ တစ္မိနစ္္ေနရင္ေတာင္မွ Up To Date ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အရာရာဟာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲ ေနလို႔ပါပဲ။ ဘယ္အရာကိုမွ အေသခ်ဳပ္ကိုင္ထားလို႔ ရႏိုင္တဲ႔ အရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ***
>>> ကၽြန္ေတာ္ စာလံုးေပါင္းေတြ မွားေနရင္ ေျပာသြားၾကပါဦး။ အနီးအနားမွာ က်မ္းေတြက ကိုးကားစရာ မရွိလို႔ပါ။ <<<
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
20.4.2011
13 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
“ဖ်ပ္”...
အဲ့လိုပဲ ျဖစ္သြားတယ္.. း))
ကုိေဇာ့္ အျမင္နဲ႕ေရးထားတဲ့ ရသ အေၾကာင္း ကို ဖတ္ရ ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္လာတယ္။ ကိုယ္က ရသနဲ႕ ပတ္သက္ လာရင္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ သိပ္နားမလည္ေပမယ့္ ႏွစ္တန္း၊ သုံးတန္း ေလာက္ကတည္းက ပုံျပင္စာအုပ္ အပါအ၀င္ စာမ်ိဳးစုံဖတ္လာေတာ့ ရသ ဆိုတာ ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ခံစားတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ရသ ဆိုတာ အရသာ ပဲ။ က်ေနာ္ ေဆးျပင္းလိပ္ ႀကိဳက္ေပမယ့္ အမ်ားစုက် ေတာ့ အနံ႕ဆိုး ရွုေနတယ္ ဆိုတာကိုး။ ရသ ဆိုတာ ကလဲ ခံစားသူရဲ႕ ပကတိ ခံစားႏိုင္တဲ့၊ ခံယူႏိုင္တဲ့ အတိမ္အနက္၊ နားလည္ ႏိုင္စြမ္း အေပၚမွာ လဲ အမ်ားႀကီး မူတည္တယ္ လို႕ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း၊ တိုတို တုတ္တုတ္ ေရးထားတဲ့ ေမာင္ေကာင္းထိုက္ ဟာသ ကို ေတာင္ မရယ္ ရဘူး ဆိုတာလဲ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါမ်ိဳးထက္ ေျပာ ရမယ္ဆိုရင္ (အဓိပၸါယ္မရွိ၊ ထင္ရာဆြဲေတြး၊ ေရးခ်င္ရာေရး ထူးျခား ဆန္းျပားေနရင္ၿပီးေရာ စကားလုံး အသစ္အဆန္းေတြ၊ အေနာက္တိုင္းေ၀ါဟာရေတြ အတင္းျပြတ္သိပ္ ထည့္သြင္း ထားတဲ့ ေမာ္ဒန္ လို႕ဆိုၾကတဲ့ (တခ်ိဳ႕ စာေရးသူေတြရဲ႕) စာဖတ္သူ ကို ရသတခုခု ေပးေစလိုတဲ့ ((((ေစတနာမပါတဲ့)))) စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ကိုေရာ ကိုေဇာ္ ဘယ္လို ေျပာမလဲ။
ေအေအတီအို
အန္တီေဘဘီရဲ့ ပဲသုတ္နဲ႔ဘယာေက်ာ္ရသကို အၾကိဳက္ဆုံးပဲ..
ရသဆိုတာ..ခံစားမႈလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္.. ဦးေဇာ္..။
အနဳပညာဆိုတာ..ရသပါပဲ..။
ရသ ဆုိေတာ့ ဟစ္ေဟာ့ အဆုိေတာ္ေတြအေၾကာင္းထင္လုိ႔ ရသ တုိ႔ ၾသရသ တုိ႔ သူတုိ႔စာသားေလးေတြကမုိက္တယ္၊ :D
ကုိေဇာ္ေရးျပမွာပဲ ရသ ဆုိတာျပန္ေတြးမိတယ္၊ သင္ေတာ့သင္ခဲ့ရပါတယ္ အလြတ္က်က္ပညာေရး ဆုိေတာ့ေမ့ကုန္ၿပီ၊ ရသ ကုိးပါး၊ ရသ အေမ၊ ရသ ေတြစုံလင္လာတာကုိသိရပါတယ္၊
ခံစားမႈေပးမွ ရသ ဆုိရင္ ဘာမွမခံစားရဘူးဆုိရင္ ဒါလဲ သုညရသ ေပးတာေပါ့၊
အဲလုိဘာမွမခံစားရတဲ့ ရသေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ CLASSIC ေတြျဖစ္လာတယ္မဟုတ္လား၊
ကုိေဇာ္ေျပာသလုိ ေပးသူနဲ႔ယူသူ မွ်မွျဖစ္မယ္မဟုတ္လား၊
အေပးအယူမွ်မွ်နမ္းဘုိ႔ဆုိတာ လြယ္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး။
ဗဟုသုတ အမ်ားၾကီးရလို႔ ေက်းဇူးပါ ကိုေဇာ္
ကိုေဇာ္ ညႊန္းတဲ့ ကိုၾကည္ႏိုင္ ရဲ့ ၀တၳဳေတာ့မဖတ္ရေသးဘူး...ကိုေဇာ္ မွတ္မိလား ဆရာမ ခင္ခင္ထူး စာေပေဟာေၿပာပြဲမွာ ေၿပာသြားတဲ့ သူ႔ရဲ့ ႏွစ္ပင္လိမ္ၾကိဳး ၀တၳဳ လိုေပါ့ေနာ္...သူေၿဖေၿပာမွပဲ ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္တာ....ေက်းဇူးပါ ကိုေဇာ္
ေမွ်ာ္ေနတာၾကာၿပီ ဒီ ရသကြန္ယက္ ကို
လာေရာက္ဖတ္သြားတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ရသဆုိတာ အားလုံးေပါင္းၿပီးေၿပာရင္ ပင္ရင္းအဓိပၸာယ္က ခံစားမႈ လုိ႕သိထားတယ္ ၊ ပင္ရင္းကမွ ကုိင္းခဲြေတြ တစ္ခုခ်င္းၿပန္ခဲြထြက္လုိ႕ရတယ္..ဒီပုုိစ္႕မွာ မန္႕ထားတဲ.သူတစ္ေယာက္ က ရသဆုိတာ အရသာလုိ႕ဆုိတယ္ . .သူလဲမမွားပါဘူး..ဒါေပမယ္႕ အရသာဆုိတာ ခံစားတတ္မွ သိရတဲ႕အရာ. .ဒီေတာ႕ပင္ရင္းနဲ႕မကင္းပါဘူး . .ကုိယ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ခံစားၾကည္႕မယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိအမ်ိဳးစားပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ခံစားခ်က္အတိမ္အနက္ ၊ ရလာမယ္႕ရသဆုိတာ ဖတ္သူကုိယ္႕အေပၚမွာမူတည္သလုိ အဲဒီကဗ်ာကုိေရးတဲ႕သူေပၚမွာလဲမူတည္ပါတယ္..ဘာေတြေ၇းထားမွန္းမသိလုိ႕ ဘာမွမခံစားရတာမ်ိဳးလဲရွီပါတယ္..ဒီလုိမ်ိဳးၿဖစ္ရတာက စာဖတ္သူက စာထဲမွာပါတဲ႕စာလုံး အသုံးႏႈန္းကုိနားမလည္္ႏုိင္တာေၾကာင္႕ မခံစားတတ္တာနဲ႕ စာေရးသူက ကုိယ္ေပးခ်င္တဲ႕ရသကုိ ေပၚလြင္ေအာင္မေရးတတ္တာရယ္ေၾကာင္႕ ဘာရသမွ မရခဲ႕တာလုိ႕ထင္ပါတယ္..ဒီေတာ႕စာေရးတုိင္းလဲ စာမၿဖစ္ပါဘူး . .ဒီလုိပဲ စာဆုိၿပီးဖတ္တုိင္းလဲ စာမဟုတ္တာေတြအမ်ားၾကီးပါ..စာဖတ္တုိင္း နားလည္ရမယ္ဆုိတာ ကုိယ္႕မွာလဲ အခံရွိဖုိ႕လုိတာေပါ႕ . .ေနရာတစ္ခုကုိေရာက္ေအာင္ေတာ႕သြားၿပီး ၿပထားတဲ႕အရာကုိ ၿမင္ေအာင္ေတာ႕ၾကည္႕သင္႕ပါတယ္ . ..ဒီေတာ႕* ဒီစာကုိ ငါဖတ္ၿပီးၿပီ ဆုိတာထက္ ဒီစာကုိငါ ခံစားၿပီးၿပီ* လုိ႕ေၿပာတာ ပုိၿပီးေတာ႕ေလးနက္ မယ္ထင္ပါတယ္ . ..တကယ္ရသမ်ိဳးစုံနဲ႕တန္ဆာဆင္ထားတဲ႕ စာေတြအမ်ားၾကီးဖတ္ဖူးေတြ႕ဖူးခဲ႕ပါတယ္ . .တကယ္လဲရသေပါင္းမ်ားစြာကုိ ခံစားရပါတယ္ . .ဒါေၾကာင္႕ အခုေခတ္ ၀တၱဳ စာေတြက ႕ရသကြန္ရက္လုိ႕ ဆုိရေလာက္ေအာင္ ကြန္ရက္သဖြယ္ ရွက္ၿဖာေနၾကတယ္ဆုိတာ အမွန္ပါပဲ . .ေနာင္မွာလဲ ခုိင္မာတဲ႕တဲြလက္ေတြနဲ႕ယွက္ၿဖာေနတဲ႕ ရသစုံစာေပေကာင္း(ရသကြန္ရက္)ေတြ အမ်ားၾကိးေပၚေပါက္လာပါေစ လုိ႕ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္ . .ကုိေဇာ္ေရ ရသကြန္ရက္ေတြအေၾကာင္း ဆက္လက္ေရးသားပါဦးေနာ္ . .
ကိုေဇာ္ေရ
စာေတြ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႕ ရသအေၾကာင္း နဲနဲ ေျပာခ်င္တယ္ စာတမ်ဳိးမ်ဳိး ကိုဖတ္ၿပီးလို႕ တခုခု ခံစားခဲ႔ ရရင္ ရသ ေျမာက္တယ္လို႕ ခံစားမိတယ္
အေပ်ာ္ဖတ္ ေတြ မွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မက်န္ခဲ႕သလို ေမာ္ဒန္ ဝတၳဳ အမ်ားစု ေတြကို လည္း ဖတ္ၿပီး မခံစားတတ္ဘူး အဲဒီအတြက္ ခံစားမႈ႕ အားနဲတယ္ လို႕ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္
ဒီေလာက္ဘဲသိတယ္ မွ်ေဝမႈ႕အတြက္ ေက်းဇဴးပါ
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
ဗဟုသုတေတြအမ်ားၾကိးရလို႕
ေက်းဇူးပါအကိုေရ..
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ အကို။
အင္း..
သည္ပို ့(စ)ေလးမွာ တစ္မိနစ္ေတာင္
အပ္(ပ)တူဒိတ္မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာရယ္..
ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ရသ ေလးတစ္ခု ၿဖစ္ရင္
ၿပီးတာပဲ ဆိုတာကို ေရေရလယ္လယ္
လက္ခံ ခဲ ့ပါတယ္..။
ရသကြန္ယက္ကုိ ေတြးေတြးဆဆ ဖတ္သြားခဲ့ပါတယ္ ကုိေဇာ္။ စာေရးဆရာႀကီးဆုိလုိတာက စာဖတ္သူအႀကိဳက္လုိက္ေရးတာမ်ိဳး ၊ အဲလုိမဟုတ္ပဲ ကုိယ့္ခံစားခ်က္၊ ကုိယ့္ဖန္တီးမွဳ အႏုပညာက စာဖတ္သူနဲ႔ စည္းခ်က္နရီ ကုိက္ညီေနတာမ်ိဳး ထင္ပါတယ္။ စာေ၇းတဲ့သူကေတာ့ ႀကိဳက္ေရာ့လဟယ္ လုိ႕ လုိက္မေရးေကာင္းဘူး မဟုတ္လား းD
ဘုရားေဟာေဖာ္ တရားေတာ္မ်ားအားလုံး ၀ိမုတၱိရသတည္းဟူေသာ တစ္ခုတည္းေသာ ရသ၌သာလွ်င္ အဆုံးရွိေခ်၏ လို႔သာ ဆုိလုိက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။ း))))
ရသေတြ ရသေတြ ရသေတြ တယ္လဲ မ်ားလွသကုိး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ကုိေဇာ္ေျပာသလုိ ရသတစ္ခုထဲမွာ လာေပါင္းၾကမွာပါေလ။ ခံစားမႈမွာေပါ့။
ဆက္လက္တင္ျပႏုိင္ပါေစ။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
Post a Comment