“ သူတို႔ကိုပါ ေခၚသြားလိုက္ပါကြာ ”
လို႔ ေအးဂ်င့္က ေျပာလာေတာ့ ကိုယ္ထမ္းထားရတာ မဟုတ္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္မယ္ ဆိုလည္း ညစ္စရာပါ။ ၾကည့္ဦးေလ ေလယာဥ္ပ်ံ တစ္စီးလံုးကို ငွားထားသလား ထင္ရေအာင္ အားလံုးက သူ႔လူေတြ ခ်ည္းပဲ။ အလည္ ဒါမွမဟုတ္ လည္ရာမွ အျပန္ ဆိုေသာ ခရီးသည္ကို နည္းနည္းေလာက္သာ ေတြ႕ရသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္က . . . . ”
ဆိုျပီး စကားကုိ မဆက္ဘဲ ရပ္ထားေတာ့ ေအးဂ်င့္က အသနားခံသလို ျပံဳးကာ . . . . .
“ ကိုေဇာ္ကလည္းကြာ ၊ ငါ့ညီ ဘာမွ အထူးအေထြ လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကို အုပ္စုလိုက္ေလး ေခၚသြားျပီး ဟိုဘက္ အဝင္ အင္မီဂေရးရွင္း ေကာင္တာမွာ သူတို႔နဲ႔ အုပ္အုပ္စုစုေလး ျဖစ္ေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ ေခၚသြားဖို႔ပါပဲ။ ”
“ စုစုေဝးေဝးေလး လို႔ ေျပာပါဗ်ာ . . ဘယ္ႏွယ့္ ဒီ အုပ္စု ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကိုပဲ အေတာ္ ၾကိဳက္ေနပံု ရတယ္။ အုပ္စုကကို မထြက္ဘူး ျဖစ္ေနတာပဲ။ ”
“ အဲ . . . ေအး . . ေအး . . မင္း ေျပာသလို စုစုေဝးေဝးေလး ေခၚသြားယံုပါပဲကြာ ၊ ဟုိဘက္ေရာက္တာနဲ႔ ဟိုဘက္က တရုတ္ ေအးဂ်င့္က လာေခၚလိမ့္မယ္။ ဒါဆို မင္းတို႔ ေအးေဆးပဲ လိုက္သြားယံုပဲ ၊ ဒါဆို မင္း တာဝန္ ျပီးပါျပီ ”
“ အစ္ကို ေျပာတာကသာ လြယ္တာ ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာကို လိုက္ထိန္းေနရတာ လြယ္တာ မွတ္လို႔ ၊ ဒါနဲ႔ အစ္ကို႔ လူေတြ အားလံုးက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ။ ”
“ အဟဲ . . . ၁၀၇ ေယာက္တည္းပါ။ ”
“ ဟာ . . . နည္းတာ မွတ္လို႔ ၊ ဒီေလာက္ လူေတြ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေျပာရရင္ . . . . . . . ဖိြးးး . . . ဟိုဟာ ထြက္ႏိုင္တယ္။ ”
“ ဘာမွ သိပ္ေျပာစရာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ အားလံုးကိုလည္း ေနာက္ျပီးက်ရင္ မင္းစကားကို နားေထာင္ဖို႔ျပီး လိုက္သြားရမယ္ ဆိုျပီး အုပ္အုပ္စုစု . . . အဲ . . အဲ . . . စုစုေဝးေဝး ေခၚျပီး ေျပာလိုက္မွာပါ။ ”
“ လုပ္ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ ၊ ကိုယ့္ဖာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မသြားရေတာ့ဘူး ၊ သူတို႔ကို မဲတင္းေနရတာနဲ႔ စိတ္ပင္ပန္းတယ္။ တျခားလူ တစ္ေယာက္ကို ရွာပါလားဗ်ာ။ ”
“ ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔ ငါ့ညီရယ္။ တျခား လူေတြ အားလံုးက ထန္းလ်က္ေတြ မ်ားတယ္ကြ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေလဆိပ္လို မဟုတ္ေတာ့ ၊ ဟိုေရာက္မွ ေယာင္တိေယာင္ေတာင္နဲ႔ အထူးအဆန္းေတြ ျမင္မွ ေလွ်ာက္သြားျပီး မ်က္စိ လည္ေနေရာ ၊ ဟိုဘက္က ေအးဂ်င့္ကလည္း လာေခၚေတာ့ သူ႕တို႔ကို မေတြ႕ဘူး။ ဟို ေအးဂ်င့္က ျမန္မာဘက္ကေန လိုက္မလာျဖစ္တာလို႔ ထင္ျပီး ေတြ႕တာ ေခၚျပီး ျပန္သြား ၊ ေနာက္မွ အစ္ကို နဲ႔ ဆက္သြယ္မိျပီး ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ က်န္ေနခဲ႔တယ္ ဆိုတာ သိျပီး ျပန္ရွာ သြားေခၚ အဲဒီလိုေတြ ခဏခဏ ၾကံဳရလို႔ပါကြာ။ လုပ္ပါ. . . ကူညီပါ။ ”
“ မကူညီခ်င္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ လူေတြက အမ်ားၾကီး ဆိုေတာ့ ေျပာရတာ ခက္မွာ စိုးလို႔ပါ။ ”
“ စိတ္ခ် ၊ စိတ္ခ် မခက္ေစရဘူး။ ခဏေနရင္ မင္းေရွ႕မွာတင္ အားလံုးကို မင္းစကားနားေထာင္ဖို႔ ေျပာလိုက္မယ္။ ”
“ ဒါေပမဲ႔ တျခားလူရွာလို႔ ရရင္ တျခားလူကို ခိုင္းပါဗ်ာ။ ”
“ တျခားသူေတြက အားလံုး ထန္းလ်က္ေတြ ခ်ည္းမို႔ပါကြာ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ပါလာတဲ႔ ရန္ကုန္က ေကာင္ေတြကလည္း ရန္ကုန္ ထန္းလ်က္ေတြ ခ်ည္းပဲ ၊ ဒါေၾကာင့္ပါ။ ”
“ - - - - - - - ”
“ ကူညီပါကြာ ၊ မင္းကို ေဒၚလာ ၁၀၀ မုန္႔ဖိုး ေပးပါ႔မယ္။ ”
အလ့ဲ . . တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဘာမွ မလုပ္ရဘဲ ၊ ကိုယ္သြားမဲ႔ ခရီးအတိုင္း လူေတြကို ထိန္းေက်ာင္း ေခၚသြားတာနဲ႔ ေဒၚလာ ၁၀၀ ဆိုပါလား။ ဒါေပမဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ ဆက္မူထားဦးမွ. . . .
“ ပိုက္ဆံက အဓိက မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္လို႔ပါ။ ”
“ ဘာမွ မျဖစ္ေစရပါဘူးကြာ။ မင္းေျပာသလို သူတို႔မွာ ျဖစ္ေစရမယ္ စိတ္ခ်။ ”
ေျပာလည္း ေျပာ ၊ သူ႕လက္ကလည္း သူ႕ပိုက္ဆံ အိတ္ထဲက ေဒၚလာ ၁၀၀ တန္ကို ထုတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ အက်ႌအိတ္ထဲကို လွမ္းထည့္သည္။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ကိုယ္က အားနာတတ္သူပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ လွမ္းမယူ ၊ အက်ႌအိတ္ေလးသာ ျဖဲေပးလိုက္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး။ အက်ႌအိတ္ကို ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ကို ယို႔ေပးလိုက္မိ၏။
“ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တျခားလူကို ရွာေစခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ”
“ မင္းပဲ လုပ္ေပးပါကြာ . . . ေနာ္. . . ”
ေယာက်္ားၾကီး တန္မဲ႔နဲ သိပ္ေတာ့ မူဖို႔ မေကာင္း ၊ မသိမသာဘဲ ေခါင္းဆတ္ခနဲ ညိတ္ျပတုန္း သူက သူ႕ေဘးက သူ႕ရံုးစာေရးမေလး ကိုင္လာတဲ႔ ဖိုင္တြဲ ထုပ္ၾကီးကို ယူကာ လွမ္းေပး၏။
“ အမ္. . . ဒါက ဘာၾကီးတုန္း ”
“ ဟိုေလ . . . သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ လိုအပ္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြေလ ၊ ပါမစ္ေတြ ဘာညာေပါ႔။ မင္းဟာလည္း ပါတယ္ေလ။ ”
“ ဟမ္. . . အစ္ကို ေျပာေတာ့ လူပဲ ထိန္းေက်ာင္းသြားယံုပဲဆို . . အခု ထပ္ျပီး စာရြက္စာတမ္းေတြက ပါလာျပန္ျပီ။ ”
“ ေၾသာ္. . . ဒါက ဒီလိုပါကြာ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေပးထားရင္ ဟိုမွာ ထားမိတယ္ ၊ ဒီမွာ က်န္ခဲ႔တယ္ ဆိုျပီး ျဖစ္တတ္လြန္းလို႔ပါ။ ဒါေလး ကိုင္ျပီး သူတို႔ကို ထိန္းေက်ာင္းျပီး ေခၚသြားယံုပါပဲ။ ”
“ ဟာဗ်ာ . . . အစ္ကိုကလဲ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကုတ္လိုက္မိ၏။
“ ဆရာ . . . ပစၥည္းေတြ ခ်ိန္ဖို႔ ဝင္လို႔ ရျပီတဲ႔။ ”
သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ စာေရးမေလး တစ္ေယာက္က လာေျပာသည္။ သူက စာေရးမေလးကို လွမ္းၾကည့္ျပီး ေခါင္းညိတ္ျပရင္း . . .
“ ေအး . . . ေအး . . အခု လာခဲ႔မယ္။ ”
ျပီးေတာ့ တဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ထပ္လွည့္ျပီး . . .
“ လုပ္ပါကြာ ၊ ကူညီပါ။ ဟိုဘက္ ေရာက္ျပီး ဟုိဘက္က တရုတ္ ပြဲစား လာတာနဲ႔ ဒီစာရြက္စာတမ္းေတြ ေပးလိုက္ ၊ ဒါဆို မင္းကိစၥ လံုးဝ ျပီးျပီကြာ။ အိုေကေနာ္။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္ မအိုေက သလိုပဲဗ်ာ။ တျခား တစ္ေယာက္ေယာက္. . . . . ”
စကားပင္ မဆံုးလိုက္ . . . .
သူက သူ႕အိတ္ထဲက ေနာက္ထပ္ ေဒၚလာ ၁၀၀ တန္ကို ထပ္ထုတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိတ္ထဲ ထပ္ထည့္ေပးျပန္ေလသည္။
“ ကူညီပါကြာ ၊ ဘာမွလည္း စိတ္မညစ္ေစရဘူး။ စိတ္ခ် ၊ ေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္တာနဲ႔ ခဏေနရင္ ေအးဂ်င့္က လာၾကိဳမွာပါ။ ခဏေလးပဲ သူတို႔ကို ထိန္းထားရမွာ . . ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။ ”
“ ဟူး . . . ”
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းေတြကို ခပ္ပူပူ မႈတ္ထုတ္လိုက္ျပီး ေခါင္းကို ေလးေလးပင္ပင္ပဲ ညိတ္ျပလိုက္ေတာ့၏။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီေလာက္ အကူအညီ ေတာင္းေနေတာ့လည္း မကူညီလို႔ ဘယ္ေကာင္းေတာ့ မလဲေလ။ အိတ္ထဲကိုလည္း ေဒၚလာ ၁၀၀ တန္ ႏွစ္ရြက္က အခန္႔သား ဝင္ေရာက္ ေနရာယူသြားျပီ မဟုတ္ပါလား။
သူက ျပံဳးျပီး သူ႕စာေရးမ လက္ထဲမွ စာရြက္စာတမ္း ဖိုင္တြဲကို ကိုင္ထားရာမွ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲကို အျပီး တခါတည္း ထိုးထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။
“ အားလံုး . . . အားလံုးပဲ ၊ ဒီမွာ ခဏ နားေထာင္ၾကပါ။ ”
သူ႔ရဲ႕ စကားသံ ထြက္လာေတာ့ ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ ဖို႔ယို႔ဖားယား လွပေနၾကတဲ႔ ကိုကို ၊ ေမာင္ေမာင္တို႔က သူ႕ကို ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္း စမ္းစမ္း လုပ္ေနၾကေသာ အမ်ိဳးေတြကလည္း မ်က္ရည္ေလးကို သဘတ္ေလးနဲ႔ သုတ္ကာ သူ႕ကို ဝိုင္းၾကည့္ျပန္၏။
“ အခု ေလယာဥ္ေပၚ တက္ရေတာ့မယ္။ အခု ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ အားလံုး သူ႕ေနာက္ လိုက္သြားၾကပါ။ ”
သူက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး လက္ညိႈးညႊန္ျပကာ ေမးဆတ္ျပသည္။ အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ေတြ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို ေရာက္လာ၏။ ျပီးေတာ့မွ သူက ဆက္ေျပာသည္။
“ ဟိုက ေလယာဥ္ကြင္းက အက်ယ္ၾကီးေနာ္။ ဒီမွာလို မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ေလွ်ာက္သြားျပီး ဟိုဘက္က ေအးဂ်င့္က လာေခၚေတာ့မွ က်န္ေနခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က သူေခၚရာ ေနာက္ကို လိုက္သြားပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ဟိုေရာက္ရင္ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ မသြားပါနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ေအးဂ်င့္ လာေခၚလို႔ ပါမသြားဘဲ က်န္ေနခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အထဲမွာပဲ အိမ္သာေရ ေသာက္ျပီး ဟုိေအးဂ်င့္ လာမေခၚ မခ်င္း ေနရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ သေဘာေပါက္လား မသိဘူး။ ”
“ ဝူး . . . ဝူး . . . ဝဲ . . . ဝဲ . . . ဟဲွ . . . .ဟွဲ . . . ေဝါ . . ေဝါ . . ”
တကယ္ေတာ့ နားလည္ပါတယ္။ သေဘာေပါက္ပါတယ္ ဆိုျပီး ေျပာတာ ေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ လူေတြက မ်ား ၊ အသံေတြက ျပိဳင္တူ ညီညီညာညာ မဟုတ္ေတာ့ ေလအစုအေဝးၾကီး တိုးသလိုပဲ ဝရုန္းသံုးကား ၾကားလိုက္ရ၏။ ဒီအသံကို ၾကားလိုက္ရျပီးမွ ေပါင္ခ်ိန္ ဇာတ္ကားထဲက ဝမ္ေခ်ာင္ ၊ မာဟန္႔တို႔ ေအာ္သံကို သြားသတိရမိေသး။
“ ျပီးေတာ့ . . . ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ခင္ဗ်ားတို႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ အားလံုးလည္း သူ႕ဆီမွာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က သူပါမွ အျပင္ကို ထြက္လို႔ ရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ရတယ္ ဆိုျပီး ေလွ်ာက္ မသြားပါနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ခင္ဗ်ားတို႔ မက်န္ခဲ႔ဖို႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က သူ႕ေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုး အျပင္ကို ပါသြားဖို႔ပဲ။ ”
သူေျပာတာ နားေထာင္ရတာလည္း “ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ” ဆိုတာေတြပဲ မ်ားေနတာပဲ လို႔ ျပံဳးမိရင္း ကိုယ့္ဖာသာ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိေသး။
“ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ အားလံုး နားလည္ၾကပါသလား။ ”
“ - - - - - - - - -”
သူ႕ဆီက အေမးသံ ဆံုးေတာ့ ဟိုလူအုပ္ကလည္း ပထမက အသံ အတိုင္း မညီမညာ ဝူးဝူးေဝါေဝါ လုပ္ေနျပန္ပါေရာ။ သူကေတာ့ သေဘာက်သလို ျပံဳးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္ကာ “ ဘယ္လိုလဲ ” ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ေမးဆတ္ျပ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာ အရ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အျပံဳးက ေဒၚလာ ၁၀၀ တန္ထဲက အေမရိကန္က လူၾကီးအျပံဳးေလာက္ အသက္မဝင္တာ ေသခ်ာပါသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆိုေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေျပာရမွာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ ရထားတြဲေကာင္ လိုပဲ ျမင္ေနမိ၏ ၊ ဟုတ္တယ္ေလ ဟိုသားအုပ္မထက္ စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ျမန္မာ ေလယာဥ္ကြင္းထဲ စဝင္ျပီး အင္မီဂေရးရွင္း ေကာင္တာကို ျဖတ္ ၊ လာေခၚတဲ႔ ကား မလာခင္ ခဏ ထုိင္ေစာင့္ေတာ့လည္း သူတို႔ ေနာက္ကေန ပါလာတာပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာ အိမ္သာ သြားဖို႔ ထလိုက္ေတာ့ သူတို႔ကပါ ေနာက္ကေန အစုလိုက္ၾကီး ထလိုက္ဖို႔ ဖင္ေတြ ၾကြေနလို႔ ကိုယ့္မွာ ျပန္ထိုင္လိုက္ရ၏။ ခဏေနေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲ ဝင္ဖို႔ ဘတ္စ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ကိုယ္က တက္မယ္ ျပင္ေတာ့ အားလံုး လုတက္ၾကျပန္ေရာ ၊ ဒီေတာ့ ကားက မဆန္႔။
ေနာက္တစ္ေခါက္ လာေခၚပါဦးမယ္ ဆိုတာကို ေျပာလို႔ကို မရေတာ့။ တက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ႔ ကိုယ္က မလိုက္ဘဲ ေနခဲ႔ျပီး လူတခ်ိဳ႕ကို ေခၚထားျပန္ေတာ့လည္း အေပၚကို တက္သြားသူေတြက ျပန္ဆင္းရႏိုး ဆိုေသာပံုစံေတြႏွင့္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျပာဟယ္ဆိုဟယ္နဲ႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္သြားခဲ႔ျပီး ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး စတင္ ထြက္ခြာ လာႏိုင္ခဲ႔ပါျပီ။
ဒီဘက္ ေလယာဥ္ကြင္းကို ေလယာဥ္ဆိုက္ကတည္းက သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ ၊ လံုးဝ အလစ္အလပ္မေပး။ လံုးဝ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ မေပး။ အခြင့္အေရး တစ္ခ်က္ေပးရင္း လိမ္ေခါက္ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ဂိုးသြင္းသြားမည့္ အဂၤလန္ တိုက္စစ္ေက်ာ္ ရြန္နီကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရေသာ တစ္ဖက္ ေနာက္တန္း ကစားသမားရဲ႕ မ်က္လံုးကဲ႔သို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လံုးဝ အလစ္မေပး။
ျမန္မာေလဆိပ္မွာကတည္းက ေအးဂ်င့္နဲ႔ ေျပာရင္း ေရငတ္လို႔ ေသာက္ထားသမွ် ေရေတြက ေလယာဥ္ေပၚမွာ တစ္ခါသာ ေျဖရွင္းခဲ့ရလို႔ အခုေတာ့ ထပ္ျပီး အခ်က္ေပးလာျပန္၏။ အင္မီဂေရးွရွင္း နားမွာ ထုိင္ေနရင္း ၾကာလာေတာ့ ဆီးက သြားခ်င္လာျပန္၏။ လွမ္းျမင္ေနရေသာ အိမ္သာကို သြားရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေတာ့ သူတို႔ဘက္ကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ ေဘာလံုးဆင္းယူေသာ ရြန္နီကို ေတြ႕လိုက္ရသလို အားလံုးက ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္ သြားၾကသည္။ မရမက တားဆီးမယ္ ဆိုေသာ ပံုစံေတြႏွင့္။
“ ခဏေလးေနာ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး ၊ အိမ္သာကို ခဏေလး သြားမလို႔ ၊ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ႔မယ္။ ”
ေျပာလည္း ေျပာ ၊ ရွင္းလည္း ရွင္းရင္း မတ္တပ္ရာမွ လွမ္းလိုက္ေတာ့ အားလံုးကလည္း သူတို႔ အိတ္ေတြကို ကိုယ္စီ လြယ္ကာ ထရပ္လာၾက၏။
“ မဟုတ္ဘူးေလ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး ျပန္လာမွာ ၊ ခဏေလးပဲ ဆီးသြားမလို႔ပါ။ ”
လံုးဝ မ်က္ေျချပတ္ခံလို႔ မျဖစ္ ၊ မ်က္ေျချပတ္တာနဲ႔ ငါတို႔ဘက္ကို ဂိုးသြင္းေတာ့မွာပဲ ဆိုေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ အတင္း လူကပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသလို လွမ္းၾကည့္သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လိုက္မယ္ေလ။ ”
အဲဒီထဲမွ အသက္ၾကီးၾကီး တစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာ၏။
“ အမ္. . . အိမ္သာကို သြားတာ ဘာလို႔ လိုက္မွာလဲ။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါ ဆီးသြားမယ္။ ”
ဟာ ခနဲ စိတ္ေလသြားသည္။ အိမ္သာ ဆိုတာ ျပဇာတ္ရံုလို က်ယ္က်ယ္ ဝန္းဝန္းမွ မဟုတ္တာ။ အလြန္ဆံုး ဝင္လို႔ ရမွ အေယာက္ ၂၀ ေပါ့။ အခုေတာ့ သူတို႔ အားလံုး အေယာက္ ၁၀၆ ေယာက္လံုး လိုက္ဝင္မလို ပံုစံမ်ိဳးၾကီး။
“ အီး. . . . . အိမ္သာထဲကို ဒီလို လူအုပ္လိုက္ၾကီး ဘယ္လိုလုပ္ လိုက္ဝင္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထြက္ေျပးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ခဏေလးပဲ ဆီးသြားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာမွာေလ။ ”
“ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လိုက္မယ္။ ”
“ ဟာ . . . ”
ေခါင္းကုတ္ ၊ ဟုိကုတ္ ၊ ဒီကုတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္သာနားကို အထက္က ေျပာခဲ႔သလို လူသားအုပ္မၾကီး အတိုင္း အဲေလ. . . ရထားတြဲၾကီး အတိုင္း ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ ျပီးေတာ့ အိမ္သာမွာ အဝင္အထြက္ ဒီတစ္ေပါက္တည္း ရွိပါတယ္ ဆိုတာကို ျပျပီး အလွည့္က် စနစ္နဲ႔ ဝင္ရေလေတာ့သည္။ တကယ္ပါ ၊ တစ္သက္နဲ႔ တကိုယ္ ဒီတစ္ခါ အိမ္သာ ဝင္ရတာ စိတ္မေျဖာင့္ဆံုးပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား အားလံုး စြတ္ ဝင္လာၾကမလဲ ဆိုျပီး စိတ္က တထင့္ထင့္။
အားလံုး ျပီးစီးၾကေတာ့လည္း တစုတေဝးၾကီး နဂိုထိုင္ေနရာ အင္မီဂေရးရွင္း အနားသို႔ ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္ကို စည္းလံုး ညီညႊတ္တဲ႔ တိုင္းျပည္က လူေတြပါလား လို႔ အင္မီဂေရးွရွင္းက လူေတြက ထင္ေနလား မသိ။ ပါးစပ္ေလးေတြ အေဟာင္းသားနဲ႔ လွမ္းေငးလို႔။ တကယ္ေတာ့ ေအးဂ်င့္ေျပာလိုက္တဲ႔ မင္းတို႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ သူ႕လက္ထဲမွာ ဆိုတဲ႔ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလစ္မေပး ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ကိုယ္ကလည္း သူတို႔ စာရြက္ေတြ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဒါေပမဲ႔လည္း မသိေလေတာ့ သူတို႔ကေတာ့ ပူရွာမွာေပါ႔ေလ။ ဒီေကာင္ေလး ရုပ္ကေလးက ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ လိမ္မ်ား လိမ္သြားေလမလား ၊ ဘာညာေပါ႔ သူတို႔ ေတြးၾကမွာပါ။
တစ္နာရီ ေစာင့္၏ ၊ ေအးဂ်င့္က ေရာက္မလာ။ ႏွစ္နာရီ ၾကာသြားသည္ ၊ မေပၚလာ။ သံုးနာရီ ၊ ေလးနာရီ ၊ ငါးနာရီ ၊ နာရီမွာ ရွိေသာ လက္တံေတြသာ က်င္က်င္လည္သြားသည္ ေအးဂ်င့္က ေပၚမလာ။ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးက ခ်ဳပ္ေနေလျပီ။ ေၾသာ္. . . ငါတို႔ကို မနက္မွ လာၾကိဳေတာ့မွာပဲ ဆိုျပီး စိတ္ထဲမွာ သိလိုက္ျပီး ဒံုးဒံုးခ်ကာ အားလံုးကို ေခၚေျပာလိုက္သည္။
“ အားလံုးပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ေအးဂ်င့္က အခုေတာ့ လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္ကို ၾကည့္ေလ မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီညေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာပဲ အိပ္ရေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဝးၾကီး မသြားဘဲ ဒီနားမွာပဲ ကိုယ့္ဖာသာ အဆင္ေျပသလို ခံုေတြ ေပၚမွာ လွဲျပီး အိပ္ၾကပါ။ မနက္မွ ေအးဂ်င့္က လာေခၚမယ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပင္ထြက္လို႔ မရသလို ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အျပင္ထြက္လို႔ မရဘူး။ သူ လာေခၚမွ အျပင္ထြက္လို႔ ရမွာ။ ”
ေျပာေတာ့က နားလည္သလိုလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ဖို႔ ေနရာရွာေတာ့ အားလံုးက ေနာက္က ပါလာျပန္ေရာ။
“ မဟုတ္ဘူးေလ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး ၊ အိပ္ဖို႔ ေနရာ ေရြးေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အိပ္ေတာ့ေလ။ မအိပ္ထားရင္ မနက္ ေအးဂ်င့္ လာေခၚရင္ ေခါင္းမူးေနမွာ စိုးလို႔ ေျပာတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ဒီညေတာ့ သူ လာမေခၚေတာ့ဘူး။ အိပ္ၾကပါ။ စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ေတာ့။ ”
ေျပာမဲ႔သာ ေျပာတာ အားလံုးက ငုတ္တုပ္ ထိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ အရိပ္အေျခ ၾကည့္ေန၏။ မသိရင္ သူတို႔ အိပ္ေနတုန္း အသာေလး လစ္ထြက္သြားမယ္ လို႔ ယူဆေနပံု ရပါ၏။ သူတို႔ အိပ္ေနတုန္း သူတို႔ရဲ႕ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ယူကာ ကၽြန္ေတာ္က ခိုးထြက္သြားမယ္ လို႔ ေတြးေနပံု ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘံုလို သေဘာထားကာ အားလံုးက ဝိုင္းအံု ၾကည့္ေန၏။ ဒီလို အၾကည့္ခံေနရတဲ့လူက ဘယ္လိုလုပ္ျပီး စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မလဲ။
“ အိပ္ၾကေလ. . . .ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတူတူ အိပ္ေနမွာပါ။ စိတ္ခ်။ ”
ေျပာလည္း ေျပာ ၊ လူကလည္း ခံုတစ္ခုမွာ လွဲခ်လိုက္ျပီး မ်က္ႏွာေပၚကို ဦးထုပ္ေလးကို ဆြဲကာ စအိပ္ဖို႔ ျပင္လိုက္၏။ ကၽြက္စိ ကၽြက္စိ နဲ႔ အသံေတြ ၾကားလို႔ မ်က္လံုးေလး အသာဖြင့္ျပီး ဦးထုပ္ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတိူ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တီးတိုး တိုင္ပင္ေနၾက၏။ ေနာက္ေတာ့ မသိမသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝိုင္းရံကာ ကိုယ္စီ ကုိယ္င အထုပ္ေလးေတြကို ခ်ျပီး အနားယူဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။
သူတို႔ အိပ္ေတာ့မွာပဲ ဆိုျပီး ကုိယ္ကလည္း စိတ္ခ် လက္ခ် မ်က္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ပိတ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္သည္။
သိပ္ၾကာၾကာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေမွးခနဲေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္သြား၏။ ႏိုးႏိုးခ်င္း ပါးစပ္က ေရဆာလာ၏။ ေရဆာလို႔ ႏိုးလာတာလည္း ျဖစ္မည္။ ေရေသာက္ဦးမွ ဆိုကာ ဆတ္ခနဲ ထထိုင္လိုက္ျပီးမွ သူတို႔ အိပ္ေနတာကို ျမင္လို႔ ငါထ လိုက္လို႔ သူတို႔ ႏိုးသြားဦးမယ္ ဆိုျပီး ေျခသံဖြဖြ လွမ္းကာ အိပ္ေနသူမ်ားေပၚမွ ေက်ာ္ျပီး အေလွ်ာက္ . . .
“ ေဟ့ေကာင္ေတြ ထ ထ . . . ေျပးေတာ့မယ္။ ”
“ အမ္ . . . ဘာ . . . ၊ ဘာက ေျပးမွာတုန္း ”
ဆိုျပီး ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့တိုင္ကို မွီကာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနရာကို ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ တစ္ေယာက္က က်န္တဲ႔ သူ႕လူေတြ အားလံုးကို ႏိႈးလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သူက မအိပ္ဘဲ ကင္းေစာင့္ေနပံု ရ၏။ လူက ဆတ္ခနဲ ေဒါသက ျဖစ္သြားမိသည္။
“ ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ဘာစကားလဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ ထြက္ေျပးရမွာလဲ ”
“ - - - - - - - ”
သူတို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာ ၊ မ်က္လံုး စူးစူးမ်ားျဖင့္သာ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ထြက္ေျပးခါနီး လက္ပူးလက္ၾကပ္ မိလိုက္ေသာ တရားခံကို ၾကည့္သလို ဝိုင္းအံုၾကည့္ၾက၏။ ဂိုးသြင္းဖို႔ ေဘာလံုး ဆြဲေျပးလာေသာ ရြန္နီကို ေနာက္တန္းမွ ကစားသမားက သူ႔ေျခေထာက္ထဲမွ ေဘာလံုးေရာ လူေရာကို သိမ္းၾကံဳး ဖ်က္ထုတ္လိုက္သျဖင့္ နာသြားကာ ေျမေပၚမွာ လူးလွိမ့္ေနေသာ ရြန္နီကို “ မင္း ေဘာလံုး ဆြဲေျပးတာ မလြတ္လို႔ နာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ မဟုတ္လား ” ဆိုျပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာေနေသာ ပံုစံမ်ားျဖင့္။
“ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ ထြက္ေျပးရမွာလဲ။ ေရဆာလို႔ ေရေသာက္ခ်င္လို႔ ထတာ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အိပ္ေနလို႔ ႏိႈးမွာ စိုးလို႔ေတာင္မွ ေျခသံကို ေဖာ့ေလွ်ာက္တာ ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ကို ထြက္ေျပးရမွာလဲ။ ”
“ မသိဘူးေလ ၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔ကို ထားခဲ႔ျပီး စာရြက္စာတမ္းေတြ နဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ဝင္သြားရင္ က်ဳပ္တို႔က ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။ ”
“ ဘာဗ် . . . ေစာင့္ၾကည့္ရေအာင္ ေအးဂ်င့္ လာမေခၚဘဲ လံုးဝ ထြက္လို႔ မရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အတူတူပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ . . . ”
“ ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မသိဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားက ေခါင္းေဆာင္ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုပဲ မ်က္ေျခ မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတာေပါ႔။ ”
သူတို႔ ရွင္းျပေတာ့လည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိ။ နားမလည္သူေတြ ဆိုေတာ့လည္း သူတို႔ ခင္ဗ်ာ ပူၾကမွာေပါ႔ေလ လို႔ ေတြးျပီးသာ ေျဖလိုက္ေတာ့သည္။
“ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေရဆာလို႔ ေရေသာက္မလို႔ဗ်ာ . . . ”
ေျပာမိတဲ႔ ကိုယ့္အသံကိုက ဝမ္းနည္း တၾကီး အသံေပါက္ေနမွန္း ကိုယ့္ဖာသာလည္း ကိုယ္သိ၏။
“ ေရေသာက္ခ်င္ရင္ ေျပာပါ ၊ လွမ္းသာ ေျပာလိုက္ အစ္ကို လိုရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အကုန္ လုပ္ေပးမယ္။ ”
ဟင္ ဘယ္လိုၾကီးလဲ။ ကဲပါေလ. . . အခုမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိတ္ထဲမွာ အလ်ားလိုက္ေလး ဝင္ေခြေနတဲ႔ ေဒၚလာ ၁၀၀ ႏွစ္ရြက္ေပၚက လူၾကီးကေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးကေန တဟားဟားမ်ား ေအာ္ရယ္ေနမလား မသိ။
“ ဒါဆို အခု ေရေသာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ ”
“ ရမယ္ . . . ရမယ္ . . .ေရာ့ . . . .”
“ ေရာ့ . . .ေရာ့ . . .ကၽြန္ေတာ့္ ေရဘူးက အသစ္ ေဖာက္ေတာင္မွ မေဖာက္ရေသးဘူး။ PMG အစစ္ . . ခ်ိဳေနတာပဲ။ ”
အျပိဳင္အဆိုင္ကို ေရဘူး လုေပးၾက၏။ ဘယ္ႏွယ့္ ေရသန္႔က ခ်ိဳေနတယ္ပဲ ရွိရေသး။ စိတ္ၾကီးရယ္လည္း ညစ္ရပါ၏။ လွမ္းကာ ကမ္းေပးေသာ ေရဘူးေတြထဲမွ တစ္ဘူးကို ယူကာ တစ္ငံု ႏွစ္ငံု ေသာက္ေနတုန္း။ သူတို႔ အသာအယာ ျပန္ထိုင္ၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္မွ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ နဲ႔ အားငယ္မႈကို အထင္းသား ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ့္ မသိ နားမလည္ေသာ ေနရာ ေဒသဆိုေတာ့ ဦးေဆာင္သူ တစ္ေယာက္ကို အားကိုး အားထား ျပဳခ်င္ေသာ သာမာန္လူေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည္။
“ ကဲ . . . ကဲ . . . ျပန္အိပ္ၾကပါေတာ့ ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူး။ သြားမယ္ ဆိုရင္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုးကို ေခၚမယ္ ဟုတ္ျပီလား။ ”
ယံုၾကည္အားကိုးေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဆီကေန လက္ခနဲ ရရွိလိုက္သည္။ ခုနက ျဖစ္မိေသာ သူတို႔အေပၚ ေဒါသစိတ္ကိုေတာင္မွ အားနာသြားမိသည္။ ေရေသာက္ျပီးေတာ့ ခဏျပန္ေမွးဖို႔ ခံုေပၚကို ျပန္၍ လဲခ်လိုက္ေတာ့ ခဏ အေတာအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့၏။
“ အစ္ကို . . . အစ္ကို . . ခဏေလာက္ ထပါဦး။ ”
“ ဟင္ . . . အမ္. . . အင္း . . . ဘာလဲ ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ . . . ေအးဂ်င့္ ေရာက္ေနျပီလား။ ”
အေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ လန္႔ႏိုးကာ ႏိုးႏိုးခ်င္း လာႏိႈးသူကုိ ေမးလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္မွ မိုးေတာင္မွ မလင္းေသး။
“ မဟုတ္ဘူး အစ္ကို ၊ ေအးဂ်င့္လည္း မလာေသးပါဘူး။ အခု ေျပာခ်င္တာက . . . ”
“ အင္း. . .ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ”
“ ဟုိ . . . ဟုိေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုက လူတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနလို႔ပါ။ ”
“ ဘာ . . . ”
လွဲရာက ေခါင္းေထာင္ ေမးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ လူပါ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္ကာ မတ္တပ္ရပ္ျပီးသား ျဖစ္သြား၏။
“ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ၊ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေသခ်ာ မသိဘူး အစ္ကို ၊ ခုနက ဆီးသြားခ်င္တယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ၇ ေယာက္ အဖြဲ႔ ထထြက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္လာေတာ့ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ ပါမလာေတာ့ဘူး လို႔ ေျပာတယ္။ ”
“ ဟာ . . ဒါဆို ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ ၊ ဒါဆို ဆီးသြားတဲ႔ အဖြဲ႔ကို ေခၚဗ်ာ။ ”
လာႏိႈးေသာ တစ္ေယာက္က ခုနက ဆီးသြားေသာ ၆ ေယာက္ကို ေခၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့မွ. . . .
“ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ၊ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ ”
အျပစ္ၾကီးၾကီးမားမား က်ဴးလြန္ထားသူ တစ္ေယာက္လို သူတို႔ ႏႈတ္အတန္ၾကာ ဆိတ္ေနျပီးမွ . . .
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္သာ အတူတူ သြားၾကတာ ၊ ထြက္ေတာ့ အခု ေပ်ာက္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က အရင္ ထြက္သြားတာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သူ ျပန္တတ္လို႔ သူ႕ဖာသာ ျပန္သြားတယ္ မွတ္တာ ၊ ဒီေရာက္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး ဆိုတာ သိရတာပဲ။ ”
“ ဟာဗ်ာ . . . ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ သြားတဲ႔ အိမ္သာကို လိုက္ျပ ၊ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ သူ ရွိေနမွာပဲ။ ”
ေျပာလည္း ေျပာ ၊ ထလည္း ထျပီး ကၽြန္ေတာ္ ရွဴးရွဴးရွားရွား ထြက္လာခဲ႔၏။ သူတို႔ ျပေသာ အိမ္သာ ထဲမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ အိမ္သာ ပတ္ဝန္းက်င္က လမ္းဆံု လုိျဖစ္ေနျပီး အေပၚထပ္ကို တက္ေသာ စက္ေလွကား တစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ စက္ေလွကားေပၚ တက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စက္ေလွကားရဲ႕ ညာဘက္မွာ လူရိပ္ေပၚရင္ အလိုလို ပြင့္ေသာ အာရံုခံ မွန္တစ္ခ်ပ္ ရွိေန၏။
ထိုအရာမွ အပ အရာရာက ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။ ဘာဆိုဘာမွ လႈပ္ရွားမႈ မရွိ။ ဒါဆို ဒီအေပၚတက္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုျပီး လွည့္ထြက္မယ္ လုပ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ ပံုရိပ္ တစ္ခု လာထင္သည္။ ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြန္ကရစ္ တိုင္ရဲ႕ ေနာက္မွာ ကြယ္ေနေသာ လုူတစ္ေယာက္ဆီမွ ေျခေထာက္ တစ္ေခ်ာင္းက ျဖတ္ခနဲ ထြက္လာျပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ျဖတ္ခနဲ ျပန္ဝင္သြား၏။ ဘာပါလိမ့္ ဆိုကာ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာပဲ ပံုရိပ္အာရံုခံ မွန္တံခါးက ျဖတ္ခနဲ ပြင့္လာေလ၏။
ထိုသို႔ အာရံုခံ မွန္တံခါး ပြင့္လာမွ ကြန္ကရစ္ တိုင္ေနာက္မွာ ကြယ္ေနေသာ လူက အေရွ႕ကို အားရ ဝမ္းေျမာက္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ထြက္လာေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ထဲမွာ လူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ တိတိက်က် ဆိုရင္ ခုနက ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္ ဆိုေသာ လူပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ေဒါသေတြက အလံုးလိုက္ ေဆာင့္တက္လာသည္။
“ ဟာ . . . ခင္ဗ်ား ဒီီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ။ ”
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူ အေတာ္ကို တုန္လႈပ္သြား၏။ လက္ကေလး ေနာက္ပစ္ျပီး . . .
“ ဟို . . . ဟို . . . ခုနက အိမ္သာ တက္ျပီးေတာ့ သူတို႔ ျပန္အထြက္လာကို ေစာင့္ေနရင္း ေလွကားမွာ ထိုင္လိုက္တာ ေလွကားက အလိုလို လႈပ္ျပီးေတာ့ အေပၚကို တက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႔ျပီး ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျငိမ္လိုက္သြားေတာ့ အေပၚကို ေရာက္လာတာပဲ။ အေပၚကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လူတစ္ေယာက္က ဒီမွန္တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ေတာ့ တံခါးက အလိုလုိ ပြင့္သြားတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ဖြင့္မေပးဘူး။ ဟိုလူလည္း မဖြင့္ေပးရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွန္ကို ၾကည့္ေနတုန္း။ မွန္က အလိုလို ပိတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ေရွ႕ေရာက္ေရာ အလိုလို ျပန္ပြင့္ျပန္ေရာ ၊ ဒါေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေလးတင္ ျပရင္ေရာ ပြင့္လားလို႔ စမ္းေနတုန္း အစ္ကို ေရာက္လာတာပဲ။ ”
ၾကည့္ဦး။ ေျပာတဲ႔ အေျပာ ၊ ေျဖတဲ႔ အေျဖ။ ဘာဆက္ေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့။ တကယ္လည္း စီးမဲ႔လူ မရွိလို႔ အလိုလို ရပ္ေနတဲ႔ စက္ေလွကားမွာ သြားထုိင္မယ္ ဆိုျပီး အတက္ ၊ လူရိပ္ထင္လို႔ ထျပီး စက္ေလွကားက လည္ပတ္ေတာ့ သူအေပၚ ေရာက္သြားပံု ရ၏။ ဒီမွာတင္ အလိုအေလွ်ာက္ပြင့္ေသာ တံခါးကို ထပ္ျမင္ကာ ထပ္စမ္းေနတာ ျဖစ္သည္။ တကယ္လို႔ အခုသာ မေတြ႕ရင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေနရာေတြကို ေရာက္သြားဦးမယ္ မသိနိုင္ဘူး။
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ၊ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ခင္ဗ်ား ေပ်ာက္လို႔ စိတ္ပူျပီး လိုက္ရွာေနတာဗ် ၊ သိလား။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဒီမွာ လာေဆာ့ေနတယ္။ လာ အခု အရင္ ေနရာကို ျပန္ၾကမယ္။ ”
ဆူလည္း ဆူ ၊ ေဒါသကလည္း ထြက္ေနေတာ့ မာန္လည္း မာန္လိုက္မိ၏။ သူက ခပ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ေခါင္းညိတ္ကာ လိုက္ပါလာဟန္ ျပဳေလသည္။ သူ လိုက္ပါလာတယ္ ထင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေရွ႕မွ ေလယာဥ္ ျပင္ပကို လွမ္းျမင္ႏိုင္ေအာင္ တပ္ထားေသာ မွန္အၾကည့္မ်ားကို ျမင္ရ၏။ ည၏ အေမွာင္ေၾကာင့္ အျပင္ကို မျမင္ရဘဲ အလင္းျပန္ကာ အထဲမွ အရာမ်ားကိုသာ ျပန္ျမင္ေနရေလသည္။
ျပန္မယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္လိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္ လွည့္သြားျပီ မျမင္ေတာ့ဘူး ဆိုေသာ အထင္ျဖင့္ အာရံုခံ မွန္တံခါးဆီကို ေျခသံ မၾကားေအာင္ ေျပးကာ သူ႕ေျခေထာက္ကို ထိုးခံျပီး အရိပ္ထင္ေစကာ တံခါးကို ပြင့္ေအာင္ စမ္းလိုက္ေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဘူးလို႔ သူက ထင္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕မွ မွန္တံခါးေၾကာင့္ သူ႕လုပ္သမွ်ကို ျမင္ေနရေလ၏။
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ . . . ေတာ္ေတာ္ အျငိမ္ မေနတာပါလား။ ”
ကၽြန္ေတာ္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက လန္႔သြားသလို တုန္သြားတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မွန္ထဲမွာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အၾကားအျမင္ ဆရာ တစ္ေယာက္လို ထိတ္လန္႔သြားပံုလည္း ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ စက္ေလွကား အတိုင္း သူတို႔ကိုပါ အတူတူ ေခၚဆင္းျပီး လာရာ တေလွ်ာက္ သူက ေအးေဆးစြာပဲ လိုက္လာေလေတာ့သည္။
ေနာက္ေတာ့ ေအးဂ်င့္ကို ေစာင့္ရာ စုရပ္ေနရာကုိ ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ႔ျပီး ေအးဂ်င့္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ရ၏။ ထပ္၍လည္း အိပ္၍ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ မနက္လည္း မိုးက တေျဖးေျဖး လင္း၍ လာေခ်ျပီ မဟုတ္ပါလား။
သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ ေအးဂ်င့္နဲ႔ အတူ သူေဌး သံုးေယာက္လည္း ေရာက္လာ၏။ ေအးဂ်င့္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ျပာျပာနဲ႔ ဟိုလူ႔နာမည္ေခၚ ဒီလူ႔နာမည္ေခၚ။ သူ႕ဆီကို သြားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ခဲ႔ရေသာ စာရြက္စာတမ္းေတြ လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ သူက အထဲက စာရင္းေတြကို ၾကည့္ျပီး လူနာမည္ေတြ ေခၚေတာ့၏။ ဒီေတာ့မွ ပါလာသမွ် လူအားလံုးက အလုပ္ တစ္ခုတည္းက မဟုတ္ဘဲ ၊ သံုးခုကို ေရာလႊတ္လိုက္တယ္ ဆိုတာ သိရေတာ့သည္။
နာမည္ ေခၚရာ မင္း ဟိုသြား ၊ မင္း ဒီသြားနဲ႔ လူေတြ အားလံုးကို ခြဲျပီးေတာ့ အားလံုး ကြက္တိ ၊ လံုးဝ လက္က်န္ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကို ပါလာမဲ့ အေရအတြက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ၂၇ ေယာက္မွ်သာ။ ဒီ ၂၇ ေယာက္မွာ ဘယ္သူေတြ ပါသလဲလို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ေသခ်ာ လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္သာသြားရင္း တံခါးေရွ႕မွာ ကိုယ္ဟန္ျပေနတဲ႔ သေကာင့္သားက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အလုပ္ အတူတူ။
သူ႕ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ေပမဲ႔ လူက နည္းနည္းေတာ့ အူတူတူ ျဖစ္သြား၏။ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အင္မီဂေရးရွင္း ေကာင္တာမွာ ခ်ထားေသာ လက္ေဗြႏွိပ္စက္ကို သြားကိုင္ၾကည့္ေန၏။ သူ႕ကို ျမင္ရတာနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ျမင္ရတာနဲ႔တင္ လူက အေတာ္ အူယားမိသည္။ မသိရင္ေတာ့ လံုးဝ အျပစ္ကင္းစင္တဲ႔ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ သူ အူေၾကာင္က်ား လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အကဲခတ္လို႔ ရသည္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႔ အလုပ္ အတူတူ ျဖစ္ေတာ့လည္း ကိုယ္က ထမ္းထားရတာမွ မဟုတ္တာ။ အလုပ္အတြက္ လခ ေပးေတာ့လည္း ကိုယ္က ေပးရတာမွ မဟုတ္ဘဲ ၊ သူ႕ဖာသာ သူေဌးက ေပးရတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလူရဲ႕ ပံုစံနဲ႔ ေနပံုထိုင္ပံု ၊ ေျပာတာ ဆိုတာကိုက မဟုတ္ ၊ လံုးဝကို ၾကည့္လို႔မရ ၊ မ်က္လံုးထဲမွာ ေထာင့္မက်ိဳး ၊ ေဘာင္မဆန႔္ ၊ အသားမက် ၊ အံမဝင္ ၊ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ကို ျဖစ္ေနသည္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ သူေဌးေတြ လာေခၚသြားျပီးေတာ့ အလုပ္ကုိ လိုက္သြား ရေလေတာ့သည္။ အေဆာင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူေဌးက တစ္ခြန္းသာ ေျပာ၏။ မနက္ျဖန္က စျပီး အလုပ္ဆင္းရမယ္ တဲ႔။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကံဆိုတာကိုအခုလိုအခ်ိန္မွာမ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့သည္။ ေနစရာက သူေဌး ေပးထားတဲ႔ တိုက္ခန္းမွာ အေဆာင္ အျဖစ္ေနရေတာ့ ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခာျခား မျဖစ္ေပမဲ႔။ အလုပ္က်ေတာ့ ကုသိုလ္ကံက စကားေျပာလာ၏။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဘာရယ္ ညာရယ္ မသိ။ ေတြ႕တဲ႔ လူကို လိုေနတဲ႔ ဌာနမွ ဆြဲေခၚသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က စက္တစ္လံုးနဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထိုင္စမ္းသပ္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ရျပီး တျခားသူေတြကလည္း သက္ဆိုင္ရာ အလုပ္ဌာနေတြဆီကို ေရာက္သြားသည္။ မိုးလင္းကတည္းက မ်က္ႏွာဖံုး တပ္ကာ အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ လုပ္ရေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႔ေနလို႔ အလုပ္ထဲမွာ စကား ဆယ္ခြန္း ျပည့္ေအာင္ ေျပာခြင့္ မရ။ ကိုယ့္ေဘးနားက လူကလည္း ကိုယ္နဲ႔ ၈ ေပေလာက္ အကြာမွာ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ေအာ္ဟစ္ေျပာမွ စက္သံေတြၾကားထဲမွာ ၾကားရေလ၏။ စကားေျပာသံ ၾကားရင္ ဌာနမွ စူပါဗိုက္ဇာက လာေရာက္ သတိေပးေလသည္။ ဒါေၾကာင့္ စကား မေျပာျဖစ္ေတာ့။
အေျခအေန ဆိုတာထက္ ကံေကာင္းျပီး QA သို႔ ရွားရွားပါးပါး ပါသြားသူ တစ္ေယာက္က ေလယာဥ္ကြင္းမွာ မွန္ေရွ႕သြားရပ္ျပီး အရိပ္ေပၚရင္ မွန္တံခါးပြင့္ေအာင္ သြားေဆာ့ေသာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးထဲမွာမွ ထူးထူးျခားျခား ေရာက္သြားသူ ျဖစ္သည္။ ဘာမွ မသိ ၊ နားမလည္ ၊ အဂၤလိပ္လိုေတာင္မွ ေသခ်ာ မေျပာတတ္သူကို စကားေျပာ ၊ ေမးျမန္း ၊ စစ္ေဆး ရေသာ အလုပ္မွာ လုပ္ရတယ္ ဆိုေတာ့ အံ့ၾသမိကာ ဘယ္ေန႔ေတာ့ ဘာသံေတြ ၾကားရမလဲ ဆိုျပီး နားစြင့္ေနမိ၏။
ေန႔ရက္ေတြ ျဖတ္သန္းကာ လေတြကို ကူးေျပာင္းလာခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ့္ဌာနမွာ ေအးေဆးစြာ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ခဲ႔ျပီး သူကလည္း သူ႕ရဲ႕ ဌာနမွ လံုးလည္လိုက္ကာ ျဖတ္သန္းေနခဲ႔သည္။ ကိုယ္လုပ္ရေသာ ဌာန အရ စကားမေျပာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေလးစကားကို မေျပာတတ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ၊ နားခ်ိန္ေတြမွာသာ ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္တဲ႔ အခ်ိန္ကေတာ့ အလုပ္က အျပန္ အိမ္မွာ ဆိုေတာ့ ျမန္မာလိုက လြဲျပီး လံုးဝကို မေျပာျဖစ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ လအေတာ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ၾကားထဲမွာ မေလး စကား အတတ္ဆံုးကေတာ့ မွန္အရိပ္ မင္းသားၾကီး ျဖစ္လာေလ၏။ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာက စကားေျပာရတဲ႔ အလုပ္ဆိုေတာ့ စကားမေျပာရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ သူက ေန႔တိုင္း မေလးစကားနဲ႔ ထိေတြ႕ေနေသာေၾကာင့္ တေျဖးေျဖး နားယဥ္ကာ ေျပာတတ္လာေလသည္။ သူေျပာတတ္လာတာ အေၾကာင္း မဟုတ္ေပမဲ႔ အလုပ္က အျပန္ အေဆာင္ ေရာက္ရင္လည္း သူက သူ သိထားလာ ၊ တတ္ထားလာေသာ မေလးစကားမ်ားကို ညွပ္ကာ ညွပ္ကာ ေျပာတတ္ေလ၏။ သူက လူတြင္က်ယ္ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ႔ ခ်က္ခ်င္း နားမလည္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူေျပာတာကို နားမလည္။
အေဆာင္မွာ ထမင္း ၊ ဟင္း ခ်က္ေနရင္း သူက အရင္ခ်က္ေနခ်ိန္မွာ ေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ကို ခ်က္လို႔ ျပီးေတာ့ မလားလို႔ ေမးတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုရင္ သူက လက္ကေလး ကာ၍ ကာ၍ ျပန္ေျပာတတ္သည္။
“ နန္သီ . . . နန္သီ . . . ”
သူ မေလးလို တစ္ခုခု ေျပာလိုက္တယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ႔ ကိုယ္ေတြက ၾကားဖူးေနၾက မဟုတ္ေတာ့ ရုတ္တရက္ နားမလည္။ သူ ဘာေျပာလိုက္တယ္ ဆိုတာကို သိဖို႔ သူ ေျပာတာကို မွတ္ထားျပီး ေနာက္ေန႔ အလုပ္ထဲ ေရာက္မွ မေလးေတြကို ေမးယူရသည္။ ဒီေတာ့မွ “ နန္သီ . . . ” ဆိုတာ “ ခဏေလး . .” “ ခဏေစာင့္ပါ ” ဆိုတာကို သိရေလေတာ့၏။ ခ်က္ခ်င္း မသိေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ သူ ေျပာသမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေဆာင္လံုး ခံေနရသလို ျဖစ္ေသာ္လည္း သူက ဒီလို ေျပာေပးေတာ့မွ ေနာက္ေန႔ လိုက္ေမးျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုျပီး ေလ့လာျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမည့္ အခ်က္ ျဖစ္သည္။
ဆာယာ = ကၽြန္ေတာ္ ၊ ငါ ၊ က်ဴပ္
အာဝါ့ = ခင္ဗ်ား ၊ နင္ ၊ မင္း
ေမာင္းဂ္ = လိုခ်င္သည္
နာဆီ = ထမင္း
မကန္း = စားသည္
အာေရ = ေရ
မီႏြမ္း = ေသာက္သည္
အာပါ့ = ဘာလဲ
ကိုဆုန္ = သုည ၊ ဗလာ
မာရီ = လာသည္ ၊ လာပါ
ပန္ဂ်မ္း = ရွည္သည္
ပန္ဒစ္ = တိုသည္
အာပါ့ ခါပါး = ေနေကာင္းပါသလား
အာဒါ့ = ရွိလား
ဗိုက္ခ္ = ေကာင္းသည္
အာဒါ့ ဗိုက္ခ္ = ေနေကာင္းရဲ႕လား
သိမ္ေဂါ = ၾကည့္သည္
လန္ပါ့ = ျမင္သည္
မာရ = ေဒါသထြက္သည္
ပါးနပ္ = ပူေလာင္သည္
အစရွိသျဖင့္ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေလး စကားကို တေျဖးေျဖးခ်င္း တတ္ေျမာက္ လာခဲ႔သည္။ အလံုးကြဲေလးေတြနဲ႔ တစ္လံုးခ်င္းစီ ေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ လံုးတြဲေလးေတြနဲ႔ အေတာ္ကို ခပ္ဟုတ္ဟုတ္ ေျပာတတ္ေနခဲ႔ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေတာင္တစ္လံုး ၊ ေျမာက္တစ္လံုးမွ်သာ ေျပာျဖစ္ေနပါေသးသည္။
ဆာယာ ေမာင္းဂ္ မကန္း = ကၽြန္ေတာ္ စားခ်င္သည္။
ဆာယာ က်င္းသား အာဝါ့ = ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္သည္။
သိမ္ေဂါ အီနီး = ဒါကို ၾကည့္ပါ။
ဆာလမတ္ ပါဂီး = မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ။
ဆာယာ ရင္ဒု ကာမူး = ငါ မင္းကို လြမ္းေနတယ္ကြာ။
ဆာယာ ဟက္သီး ပါးနပ္ = ငါ့ ႏွလံုးသားေတြ ပူေလာင္ေနတယ္။
အဲဒီလို အလံုးတြဲေလးေတြ သံုးတတ္ေနေတာ့ သူက ေျပာစရာ စကားေပၚလာရင္ လႊတ္ခနဲ ၊ ရႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သူေျပာတာကို ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း လံုးဝကို နားမလည္။ ဘာေျပာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ဆိုတာကို သေဘာကို မေပါက္။ မေလးစကားကလည္း ဒီစကားလံုး သံုးလံုးကိုပဲ အေရွ႕ အေနာက္ အလယ္ အထားအသို ျပင္လိုက္ရင္ ဆိုလိုရင္းက ေျပာင္းလဲ သြားတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သူ တစ္ခုခု ေျပာရင္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ျပီး မွတ္ထားကာ ေနာက္ေန႔မွ အလုပ္ထဲက မေလးေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေမးရေတာ့သည္။ ဒီေတာ့မွ မေလးေတြကလည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ျပန္ေျဖၾက၏။
ဒီလိုနဲ႔ လံုးကြဲ စကားလံုးေလးေတြကေန လံုးတြဲ စကားလံုးေလးေတြဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းနည္းခ်င္းစီ တတ္ေျမာက္လာခဲ႔ေလသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူသာ အေဆာင္မွာ ဒီလို မေျပာခဲ႔ဘူး ဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ကာလ အထိ အလုပ္ထဲမွာလည္း မလိုေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေလးစကားကို ဒီလို စိတ္ဝင္တစား လိုက္ျပီး ေမးျမန္း ေလ့လာျဖစ္မယ္ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ေၾကာင့္သာ သူ႕ကို မခံခ်င္ စိတ္ျဖင့္ လိုက္ျပီး ေမးျမန္း ေလ့လာျဖစ္ခဲ႔တာ ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ . . . .
အလုပ္က ျပန္လာျပီး သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ဆူဆူညံညံ နဲ႔ ေအာ္သံ ဟစ္သံေတြကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဆြဲၾက လြဲၾက ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ သံေတြကိုလည္း ၾကားလိုက္ရ၏။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုျပီး သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ဘက္ဆီက တျခားေသာ လူေတြက ဆြဲထားၾက၏။ ေသခ်ာပါျပီ သူတို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာပဲ ျဖစ္မည္။
“ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ”
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ဟန္႔ဟန္႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ရုန္းကန္ေနရာမွ အေတာ္ ျငိမ္က်သြားသည္။ ရန္ျဖစ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ၂၀၀ အျဖတ္ခံရမယ္ ဆိုေသာ သူေဌး ထုတ္ထားေသာ စည္းကမ္းကို သူတို႔ သိနားလည္ထားေသာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံကို အထိ မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေဒါသကို ျငိမ္းလိုက္ရပံု ေပၚသည္။
“ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ မွန္ေရွ႕ မင္းသားၾကီးဆီမွ အသံ ထြက္လာ၏။
“ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနတာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ေနေတာ့ ေဘးမွာ မိုးဖိုက တစ္ဖိုပဲ အားေတာ့တယ္။ ဒါကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပိဳင္တူ ေရာက္လာျပီး သူ ခ်က္မယ္ ၊ ငါ ခ်က္မယ္ နဲ႔ ျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ခ်က္ဖို႔ အိုးတင္ထားေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က မင္း မခ်က္ေသးဘဲနဲ႔ အိုးကို တင္မထားနဲ႔ ဆိုျပီး ခ်တယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုတစ္ေယာက္က အခု ခ်က္မွာ ဆိုျပီး ျပန္တင္တယ္။ ဒီလို ေျပာရင္း ဆိုရင္းကေန ထ ထိုးၾကေတာ့တာပဲ။ ဒါပဲ။ ”
အေျခအေနကို သံုးသပ္လိုက္ေတာ့လည္း ျဖစ္စဥ္က ဒီအတိုင္း ျဖစ္ပံု ရ၏။ ေဘးမွ ဝိုင္းထိန္းထား သူတို႔ကလည္း သူတိုကို ခ်ဳပ္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္ေလျပီ။ ဆက္ျပီးေတာ့လည္း သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပႆနာ ျဖစ္မည့္ပံု မေပၚေတာ့ပါ။
“ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ကြာ ၊ မင္းတို႔ကလဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားလည္မႈေလးနဲ႔ လုပ္ၾကေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ မလိုလားအပ္တဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ျဖစ္လာရင္ မေကာင္းဘူး။ သူေဌး သိသြားရင္ ေနရင္း ထိုင္ရင္း ပိုက္ဆံက အျဖတ္ခံရဦးမယ္။ ကိုယ္ လုပ္ထားတာေလးကို ကိုယ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္တာေလး တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ကုန္သြားဦးမယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မျဖစ္ၾကနဲ႔ကြာ။ ဟုတ္ျပီလား။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေတာ့ သူတို႔လည္း အသာအယာ ေခါင္းညိတ္ျပီး တစ္ေယာက္က အေနာက္ဘက္ ထြက္သြားျပီး တစ္ေယာက္က အေရွ႕ဘက္ ထြက္သြား၏။ ခဏတာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္ေသးေပမဲ႔ ေနာက္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပသြားမွာပါ လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိသည္။
“ ခက္တာပဲဗ်ာ။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ျပႆနာ က ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္ ၊ ေနတယ္ ၊ ထိုင္တယ္ ဆိုတာ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” တတ္ဖို႔ လိုတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေနာက္မွ ေနာင္တေတြ ရေနလိမ့္မယ္။ ”
“ အင္းေပါ႔ . . . ”
မွန္အရိပ္ မင္းသားၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံျပီး လွည့္ထြက္လာေသာ္လည္း သူေျပာလိုက္ေသာ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ဆိုေသာ စကားကို နားမလည္လိုက္ပါ။ မေလးစကား ဆိုတာေတာ့ သိေပမဲ႔ ဘာကို ဆိုလိုတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ရုတ္တရက္ သေဘာမေပါက္။ မေလး စကားကလည္း လံုးခ်င္းေတြ ဆိုရင္ သေဘာေပါက္တာနဲ႔ လံုးတြဲရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကလည္း ေျပာင္းသြားတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဥပမာ - “ မာန ပယ္ဂီး နဲ႔ ပယ္ဂီး မာန ” တူသလိုလိုနဲ႔ အဓိပၸါယ္က ကြဲျပားတယ္ေလ။
ဘာလဲဟ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ကၽြန္ေတာ္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စဥ္းစား၏။ လံုးဝကို သေဘာမေပါက္။ စဥ္းစားလို႔ကို မရ။ ကိုယ္မၾကားဖူးေသာ လံုးတြဲ စကားလံုး ျဖစ္ေနလို႔လဲ နားမလည္တာ ျဖစ္သည္။ တစ္လံုးခ်င္းစီကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္၏။ အခုလို လံုးတြဲကိုေတာ့ တစ္ခါမွ ေျပာတာ မၾကားဖူးေသး။ ေနာက္ေန႔မွ မေလးေတြကို ေမးမယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ေတးမွတ္ထား လိုက္ေလေတာ့သည္။
ေနာက္ေန႔ အလုပ္ထဲမွာ မေလးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ မေန႕က သူေျပာခဲ႔တဲ႔ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ဆိုတဲ႔ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေမး၏။ ထူးဆန္းစြာပဲ ေမးမိသမွ် မေလး အားလံုးက နားမလည္ၾက။ ငါ မွတ္ထားတာ မွားလို႔လား ဆိုျပီး မေန႕က သူေျပာတဲ႔ ေလသံကို ျပန္စဥ္းစားကာ နားေထာင္ေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ငါ မမွားဘူးလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ေျပာမိ၏။
“ ဒီလိုေလ . . “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ဆိုျပီး ေျပာတာေလ ၊ အဲဒီ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။ ”
ေသခ်ာ ေျပာျပီး ေမးေပမဲ႔ မေလးေတြကလည္း နားမလည္။ ငါတို႔ မေလး စကားမွာ ဒီလို စကားလံုးတြဲ မရွိဘူး လို႔သာ ဆို၏။ ငါတို႔လည္း နားမလည္ဘူး ဟု ဆိုၾကသည္။ ဘာလဲ . . .ဒါဆို ဒီစကားလံုးတြဲရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ ဆိုျပီး အဓိပၸါယ္ မသိရေလ ပိုျပီးေတာ့ သိခ်င္ေလ ျဖစ္မိလာ၏။ ေနာက္တစ္ခါ သူက ထပ္ေျပာတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္မေနခ်င္ပါ။
ဒီမေလးစကားလံုးတြဲရဲ႕ အဓိပၸါကို မေလးေတြကေတာင္မွ နားမလည္ဘူး ဆိုေပမဲ႔ ေျပာသူ မွန္အရိပ္ မင္းသားၾကီးကေတာ့ နားလည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ သူပဲ ေျပာခဲ႔တာ မဟုတ္ပါလား။ သူေျပာတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို သိဖုိ႔ သူ႕ကိုပဲ တိ္ုက္ရိုက္ ေမးလိုက္ရပါေတာ့မည္။ ဒါမွလည္း သူ ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတယ္ ဆိုတာ တျခားသူကို ေလွ်ာက္ေမးေနတာထက္ စာရင္ ပိုေသခ်ာမည္ မဟုတ္ပါလား။ အလုပ္ကျပန္လာျပီး ညေနမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ မီးဖိုထဲမွာ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနမိ၏။ ခဏေနေတာ့ သူက ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ အိုးခြက္ေတြကို မယူလာရင္း မီးဖိုနားမွာ ရပ္ကာ ခ်က္ျပဳတ္စရာေတြကို ျပင္ဆင္ေနသည္။
“ မင္းထြန္း . . . ”
“ ဗ်ာ . . ကိုေဇာ္ ”
“ ေၾသာ္ . . . မင္းကို နည္းနည္း ေမးစရာ ရွိလို႔ပါ။ ”
“ ေမးေလ ကိုေဇာ္ ၊ ဘာေမး မလို႔လဲ။ ”
“ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မေန႔က မင္းေျပာတဲ႔ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ဆိုတဲ႔ စကားကို ဘာအဓိပၸါယ္လဲ လို႔ ေမးခ်င္တာပါ။ ”
“ အာ . . ကိုေဇာ္ကလည္း လာေနာက္ေနတယ္။ ဒီအဓိပၸါယ္ေလာက္ေတာ့ ကိုေဇာ္ သိပါတယ္။ ”
“ မေနာက္ဘူးကြ ၊ တကယ္ မသိလို႔ ေမးေနတာ. . . ”
“ - - - - - - ”
သူ ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ မသိတာလား ၊ သူ႕ကို ေနာက္ေနတာလား ဆိုတဲ႔ ေဝခြဲမရေသာ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္း အကဲခတ္သည္။
“ တကယ္ကြ ၊ မေနာက္ဘူး။ ဒီဟာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ။ ”
“ တကယ္ မသိဘူး ဆိုတာ ဟုတ္ပမလား ကိုိေဇာ္ရာ။ ”
“ တကယ္ပါကြ . . . ေျပာျပစမ္းပါ။ ”
“ ဒီလိုေလဗ်ာ။ အာေရ ဆိုတာ ကိုေဇာ္ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ”
“ အင္း သိတာေပါ႔ . . အာေရ ဆိုတာ “ ေရ ” ေလ . . ”
“ ဒါဆို “ ပန္ဂ်မ္း ” က်ေတာ့ေရာ . . ”
“ ပန္ဂ်မ္း ဆိုတာ “ ရွည္တာ ၊ အရွည္ေပါ႔ ” . . . ဒါေတြေတာ့ သိပါတယ္။ အခု မသိတာက ဒီလို စကားလံုးခ်င္း မဟုတ္ဘူး။ လံုးတြဲ စကားလံုးကို ေျပာတာေလ။ ”
“ အဟီး . . . ကိုေဇာ္ အရမ္းေတြးျပီး စဥ္းစားတာ လြန္သြားျပီ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တာက မေလးစကား မဟုတ္ဘူးဗ်။ ျမန္မာ စကားကို မေလးလို ေျပာလုိက္တာ. . . ”
“ ဘာ . . . ဘယ္လို. . .”
“ ဟုတ္တယ္ဗ်။ တကယ္ေတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တာက “ အာေရ ဆိုတဲ႔ ေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ဆိုတဲ႔ အရွည္ ၊ သိမ္ေဂါ ဆိုတဲ႔ ၾကည့္ပါ ” ဆိုတဲ႔ စကားသံုးလံုးကို ေပါင္းျပီးေတာ့ ျမန္မာလို လူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ “ ေရရွည္ကို ၾကည့္ပါ ” လို႔ ေျပာလိုက္တာပါဗ်ာ။ ”
“ ဟင္ . . . ”
“ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ စကားလံုး အဓိပၸါယ္ကို မေလးလို ေလွ်ာက္စပ္ဟပ္ျပီး ေျပာလိုက္တာကို ကိုေဇာ္က မေလးလို သူ႕အတိုင္း လိုက္ျပီး အဓိပၸါယ္ ျပန္ေနေတာ့ လြဲကုန္တာ။ ဒီလို ေျပာတဲ႔ အတိုင္းေတာ့ မေလး စကား အတိုင္း ဘယ္ရွိပါ႔မလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ႔ အဓိပၸါယ္က ျမန္မာလိုပါဗ်။ “ ေရရွည္ကို ၾကည့္ပါ ” လို႔ ဆိုခ်င္တာ။ ”
“ ဟာကြာ . . . ငါ့မွာေတာ့ မေလးလို အဓိပၸါယ္ မွတ္လို႔ လိုက္ေမးလိုက္ရတာ ၊ စဥ္းစားလိုက္ရတာ ၊ အခုေတာ့ . . . ဟား ဟား ဟား . . . ”
အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို ေျပာလိုက္ၾက ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔ အခ်ိန္ အၾကာၾကီးအထိ အသက္ရွည္ေဆး ေဖာ္ေနခဲ႔မိပါေတာ့သည္။
အရင္က . . . သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ေနရတကာ စပ္စပ္စုစု လုပ္လို႔ ၾကည့္မရခဲ႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ အလုပ္ထဲ ေရာက္ျပီး သူ႕ရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ နဲ႔ အရူးကြက္ နင္းတတ္တဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခင္မင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေလးႏွစ္တိုင္တိုင္ ဘယ္သြားသြား တတြဲတြဲနဲ႔ ခင္မင္ခဲ႔ရပါေတာ့သည္။
တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခပ္လြယ္လြယ္ေလးကို ကိုယ္က သိပ္ျပီး စဥ္းစားေနမိေတာ့လည္း ဆိုလိုခ်င္တာနဲ႔ ေဝးသြားတတ္ပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ ျဖစ္ေနပါေစ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝမွာ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ “ ေရရွည္ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေနထိုင္ ၊ လုပ္ကိုင္တတ္ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါသည္။ ” အဲ . . . သူ႔ရဲ႕ စကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ . . . . .
ေပါ႔ဗ်ာ။ အားလံုးလည္း ေနရာတကာမွာ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ႏိုင္ၾကပါေစ။
*** ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေရးဦးေလ ဆိုျပီး ခဏခဏ ေျပာတတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း “ ေဇာ္မင္းထြန္း ” သို႔ အမွတ္တရ . . . ***
“ အခု ေလယာဥ္ေပၚ တက္ရေတာ့မယ္။ အခု ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းတာနဲ႔ အားလံုး သူ႕ေနာက္ လိုက္သြားၾကပါ။ ”
သူက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး လက္ညိႈးညႊန္ျပကာ ေမးဆတ္ျပသည္။ အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ေတြ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို ေရာက္လာ၏။ ျပီးေတာ့မွ သူက ဆက္ေျပာသည္။
“ ဟိုက ေလယာဥ္ကြင္းက အက်ယ္ၾကီးေနာ္။ ဒီမွာလို မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ေလွ်ာက္သြားျပီး ဟိုဘက္က ေအးဂ်င့္က လာေခၚေတာ့မွ က်န္ေနခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က သူေခၚရာ ေနာက္ကို လိုက္သြားပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ဟိုေရာက္ရင္ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ မသြားပါနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ေအးဂ်င့္ လာေခၚလို႔ ပါမသြားဘဲ က်န္ေနခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အထဲမွာပဲ အိမ္သာေရ ေသာက္ျပီး ဟုိေအးဂ်င့္ လာမေခၚ မခ်င္း ေနရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ သေဘာေပါက္လား မသိဘူး။ ”
“ ဝူး . . . ဝူး . . . ဝဲ . . . ဝဲ . . . ဟဲွ . . . .ဟွဲ . . . ေဝါ . . ေဝါ . . ”
တကယ္ေတာ့ နားလည္ပါတယ္။ သေဘာေပါက္ပါတယ္ ဆိုျပီး ေျပာတာ ေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ လူေတြက မ်ား ၊ အသံေတြက ျပိဳင္တူ ညီညီညာညာ မဟုတ္ေတာ့ ေလအစုအေဝးၾကီး တိုးသလိုပဲ ဝရုန္းသံုးကား ၾကားလိုက္ရ၏။ ဒီအသံကို ၾကားလိုက္ရျပီးမွ ေပါင္ခ်ိန္ ဇာတ္ကားထဲက ဝမ္ေခ်ာင္ ၊ မာဟန္႔တို႔ ေအာ္သံကို သြားသတိရမိေသး။
“ ျပီးေတာ့ . . . ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ခင္ဗ်ားတို႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ အားလံုးလည္း သူ႕ဆီမွာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က သူပါမွ အျပင္ကို ထြက္လို႔ ရမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ရတယ္ ဆိုျပီး ေလွ်ာက္ မသြားပါနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ခင္ဗ်ားတို႔ မက်န္ခဲ႔ဖို႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က သူ႕ေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုး အျပင္ကို ပါသြားဖို႔ပဲ။ ”
သူေျပာတာ နားေထာင္ရတာလည္း “ ဒါေၾကာင့္ အဓိက က ” ဆိုတာေတြပဲ မ်ားေနတာပဲ လို႔ ျပံဳးမိရင္း ကိုယ့္ဖာသာ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိေသး။
“ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ အားလံုး နားလည္ၾကပါသလား။ ”
“ - - - - - - - - -”
သူ႕ဆီက အေမးသံ ဆံုးေတာ့ ဟိုလူအုပ္ကလည္း ပထမက အသံ အတိုင္း မညီမညာ ဝူးဝူးေဝါေဝါ လုပ္ေနျပန္ပါေရာ။ သူကေတာ့ သေဘာက်သလို ျပံဳးျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္ကာ “ ဘယ္လိုလဲ ” ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ေမးဆတ္ျပ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာ အရ ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အျပံဳးက ေဒၚလာ ၁၀၀ တန္ထဲက အေမရိကန္က လူၾကီးအျပံဳးေလာက္ အသက္မဝင္တာ ေသခ်ာပါသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆိုေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေျပာရမွာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ ရထားတြဲေကာင္ လိုပဲ ျမင္ေနမိ၏ ၊ ဟုတ္တယ္ေလ ဟိုသားအုပ္မထက္ စာရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ျမန္မာ ေလယာဥ္ကြင္းထဲ စဝင္ျပီး အင္မီဂေရးရွင္း ေကာင္တာကို ျဖတ္ ၊ လာေခၚတဲ႔ ကား မလာခင္ ခဏ ထုိင္ေစာင့္ေတာ့လည္း သူတို႔ ေနာက္ကေန ပါလာတာပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာ အိမ္သာ သြားဖို႔ ထလိုက္ေတာ့ သူတို႔ကပါ ေနာက္ကေန အစုလိုက္ၾကီး ထလိုက္ဖို႔ ဖင္ေတြ ၾကြေနလို႔ ကိုယ့္မွာ ျပန္ထိုင္လိုက္ရ၏။ ခဏေနေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲ ဝင္ဖို႔ ဘတ္စ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ကိုယ္က တက္မယ္ ျပင္ေတာ့ အားလံုး လုတက္ၾကျပန္ေရာ ၊ ဒီေတာ့ ကားက မဆန္႔။
ေနာက္တစ္ေခါက္ လာေခၚပါဦးမယ္ ဆိုတာကို ေျပာလို႔ကို မရေတာ့။ တက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ႔ ကိုယ္က မလိုက္ဘဲ ေနခဲ႔ျပီး လူတခ်ိဳ႕ကို ေခၚထားျပန္ေတာ့လည္း အေပၚကို တက္သြားသူေတြက ျပန္ဆင္းရႏိုး ဆိုေသာပံုစံေတြႏွင့္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျပာဟယ္ဆိုဟယ္နဲ႔ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္သြားခဲ႔ျပီး ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး စတင္ ထြက္ခြာ လာႏိုင္ခဲ႔ပါျပီ။
ဒီဘက္ ေလယာဥ္ကြင္းကို ေလယာဥ္ဆိုက္ကတည္းက သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚမွာ ၊ လံုးဝ အလစ္အလပ္မေပး။ လံုးဝ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ မေပး။ အခြင့္အေရး တစ္ခ်က္ေပးရင္း လိမ္ေခါက္ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ဂိုးသြင္းသြားမည့္ အဂၤလန္ တိုက္စစ္ေက်ာ္ ရြန္နီကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရေသာ တစ္ဖက္ ေနာက္တန္း ကစားသမားရဲ႕ မ်က္လံုးကဲ႔သို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လံုးဝ အလစ္မေပး။
ျမန္မာေလဆိပ္မွာကတည္းက ေအးဂ်င့္နဲ႔ ေျပာရင္း ေရငတ္လို႔ ေသာက္ထားသမွ် ေရေတြက ေလယာဥ္ေပၚမွာ တစ္ခါသာ ေျဖရွင္းခဲ့ရလို႔ အခုေတာ့ ထပ္ျပီး အခ်က္ေပးလာျပန္၏။ အင္မီဂေရးွရွင္း နားမွာ ထုိင္ေနရင္း ၾကာလာေတာ့ ဆီးက သြားခ်င္လာျပန္၏။ လွမ္းျမင္ေနရေသာ အိမ္သာကို သြားရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေတာ့ သူတို႔ဘက္ကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ ေဘာလံုးဆင္းယူေသာ ရြန္နီကို ေတြ႕လိုက္ရသလို အားလံုးက ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္ သြားၾကသည္။ မရမက တားဆီးမယ္ ဆိုေသာ ပံုစံေတြႏွင့္။
“ ခဏေလးေနာ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး ၊ အိမ္သာကို ခဏေလး သြားမလို႔ ၊ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ႔မယ္။ ”
ေျပာလည္း ေျပာ ၊ ရွင္းလည္း ရွင္းရင္း မတ္တပ္ရာမွ လွမ္းလိုက္ေတာ့ အားလံုးကလည္း သူတို႔ အိတ္ေတြကို ကိုယ္စီ လြယ္ကာ ထရပ္လာၾက၏။
“ မဟုတ္ဘူးေလ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး ျပန္လာမွာ ၊ ခဏေလးပဲ ဆီးသြားမလို႔ပါ။ ”
လံုးဝ မ်က္ေျချပတ္ခံလို႔ မျဖစ္ ၊ မ်က္ေျချပတ္တာနဲ႔ ငါတို႔ဘက္ကို ဂိုးသြင္းေတာ့မွာပဲ ဆိုေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ အတင္း လူကပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသလို လွမ္းၾကည့္သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လိုက္မယ္ေလ။ ”
အဲဒီထဲမွ အသက္ၾကီးၾကီး တစ္ေယာက္က လွမ္းေျပာ၏။
“ အမ္. . . အိမ္သာကို သြားတာ ဘာလို႔ လိုက္မွာလဲ။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါ ဆီးသြားမယ္။ ”
ဟာ ခနဲ စိတ္ေလသြားသည္။ အိမ္သာ ဆိုတာ ျပဇာတ္ရံုလို က်ယ္က်ယ္ ဝန္းဝန္းမွ မဟုတ္တာ။ အလြန္ဆံုး ဝင္လို႔ ရမွ အေယာက္ ၂၀ ေပါ့။ အခုေတာ့ သူတို႔ အားလံုး အေယာက္ ၁၀၆ ေယာက္လံုး လိုက္ဝင္မလို ပံုစံမ်ိဳးၾကီး။
“ အီး. . . . . အိမ္သာထဲကို ဒီလို လူအုပ္လိုက္ၾကီး ဘယ္လိုလုပ္ လိုက္ဝင္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထြက္ေျပးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ခဏေလးပဲ ဆီးသြားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာမွာေလ။ ”
“ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လိုက္မယ္။ ”
“ ဟာ . . . ”
ေခါင္းကုတ္ ၊ ဟုိကုတ္ ၊ ဒီကုတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိမ္သာနားကို အထက္က ေျပာခဲ႔သလို လူသားအုပ္မၾကီး အတိုင္း အဲေလ. . . ရထားတြဲၾကီး အတိုင္း ေလွ်ာက္သြားၾက၏။ ျပီးေတာ့ အိမ္သာမွာ အဝင္အထြက္ ဒီတစ္ေပါက္တည္း ရွိပါတယ္ ဆိုတာကို ျပျပီး အလွည့္က် စနစ္နဲ႔ ဝင္ရေလေတာ့သည္။ တကယ္ပါ ၊ တစ္သက္နဲ႔ တကိုယ္ ဒီတစ္ခါ အိမ္သာ ဝင္ရတာ စိတ္မေျဖာင့္ဆံုးပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား အားလံုး စြတ္ ဝင္လာၾကမလဲ ဆိုျပီး စိတ္က တထင့္ထင့္။
အားလံုး ျပီးစီးၾကေတာ့လည္း တစုတေဝးၾကီး နဂိုထိုင္ေနရာ အင္မီဂေရးရွင္း အနားသို႔ ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ ေတာ္ေတာ္ကို စည္းလံုး ညီညႊတ္တဲ႔ တိုင္းျပည္က လူေတြပါလား လို႔ အင္မီဂေရးွရွင္းက လူေတြက ထင္ေနလား မသိ။ ပါးစပ္ေလးေတြ အေဟာင္းသားနဲ႔ လွမ္းေငးလို႔။ တကယ္ေတာ့ ေအးဂ်င့္ေျပာလိုက္တဲ႔ မင္းတို႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ သူ႕လက္ထဲမွာ ဆိုတဲ႔ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလစ္မေပး ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ကိုယ္ကလည္း သူတို႔ စာရြက္ေတြ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဒါေပမဲ႔လည္း မသိေလေတာ့ သူတို႔ကေတာ့ ပူရွာမွာေပါ႔ေလ။ ဒီေကာင္ေလး ရုပ္ကေလးက ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ လိမ္မ်ား လိမ္သြားေလမလား ၊ ဘာညာေပါ႔ သူတို႔ ေတြးၾကမွာပါ။
တစ္နာရီ ေစာင့္၏ ၊ ေအးဂ်င့္က ေရာက္မလာ။ ႏွစ္နာရီ ၾကာသြားသည္ ၊ မေပၚလာ။ သံုးနာရီ ၊ ေလးနာရီ ၊ ငါးနာရီ ၊ နာရီမွာ ရွိေသာ လက္တံေတြသာ က်င္က်င္လည္သြားသည္ ေအးဂ်င့္က ေပၚမလာ။ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးက ခ်ဳပ္ေနေလျပီ။ ေၾသာ္. . . ငါတို႔ကို မနက္မွ လာၾကိဳေတာ့မွာပဲ ဆိုျပီး စိတ္ထဲမွာ သိလိုက္ျပီး ဒံုးဒံုးခ်ကာ အားလံုးကို ေခၚေျပာလိုက္သည္။
“ အားလံုးပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ေအးဂ်င့္က အခုေတာ့ လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္ကို ၾကည့္ေလ မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီညေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာပဲ အိပ္ရေတာ့မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဝးၾကီး မသြားဘဲ ဒီနားမွာပဲ ကိုယ့္ဖာသာ အဆင္ေျပသလို ခံုေတြ ေပၚမွာ လွဲျပီး အိပ္ၾကပါ။ မနက္မွ ေအးဂ်င့္က လာေခၚမယ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပင္ထြက္လို႔ မရသလို ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အျပင္ထြက္လို႔ မရဘူး။ သူ လာေခၚမွ အျပင္ထြက္လို႔ ရမွာ။ ”
ေျပာေတာ့က နားလည္သလိုလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ဖို႔ ေနရာရွာေတာ့ အားလံုးက ေနာက္က ပါလာျပန္ေရာ။
“ မဟုတ္ဘူးေလ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး ၊ အိပ္ဖို႔ ေနရာ ေရြးေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း အိပ္ေတာ့ေလ။ မအိပ္ထားရင္ မနက္ ေအးဂ်င့္ လာေခၚရင္ ေခါင္းမူးေနမွာ စိုးလို႔ ေျပာတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ဒီညေတာ့ သူ လာမေခၚေတာ့ဘူး။ အိပ္ၾကပါ။ စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ေတာ့။ ”
ေျပာမဲ႔သာ ေျပာတာ အားလံုးက ငုတ္တုပ္ ထိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ အရိပ္အေျခ ၾကည့္ေန၏။ မသိရင္ သူတို႔ အိပ္ေနတုန္း အသာေလး လစ္ထြက္သြားမယ္ လို႔ ယူဆေနပံု ရပါ၏။ သူတို႔ အိပ္ေနတုန္း သူတို႔ရဲ႕ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ယူကာ ကၽြန္ေတာ္က ခိုးထြက္သြားမယ္ လို႔ ေတြးေနပံု ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘံုလို သေဘာထားကာ အားလံုးက ဝိုင္းအံု ၾကည့္ေန၏။ ဒီလို အၾကည့္ခံေနရတဲ့လူက ဘယ္လိုလုပ္ျပီး စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မလဲ။
“ အိပ္ၾကေလ. . . .ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွ မသြားဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတူတူ အိပ္ေနမွာပါ။ စိတ္ခ်။ ”
ေျပာလည္း ေျပာ ၊ လူကလည္း ခံုတစ္ခုမွာ လွဲခ်လိုက္ျပီး မ်က္ႏွာေပၚကို ဦးထုပ္ေလးကို ဆြဲကာ စအိပ္ဖို႔ ျပင္လိုက္၏။ ကၽြက္စိ ကၽြက္စိ နဲ႔ အသံေတြ ၾကားလို႔ မ်က္လံုးေလး အသာဖြင့္ျပီး ဦးထုပ္ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတိူ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တီးတိုး တိုင္ပင္ေနၾက၏။ ေနာက္ေတာ့ မသိမသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဝိုင္းရံကာ ကိုယ္စီ ကုိယ္င အထုပ္ေလးေတြကို ခ်ျပီး အနားယူဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။
သူတို႔ အိပ္ေတာ့မွာပဲ ဆိုျပီး ကုိယ္ကလည္း စိတ္ခ် လက္ခ် မ်က္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ပိတ္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားလိုက္သည္။
သိပ္ၾကာၾကာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေမွးခနဲေတာ့ အေတာ္ေပ်ာ္သြား၏။ ႏိုးႏိုးခ်င္း ပါးစပ္က ေရဆာလာ၏။ ေရဆာလို႔ ႏိုးလာတာလည္း ျဖစ္မည္။ ေရေသာက္ဦးမွ ဆိုကာ ဆတ္ခနဲ ထထိုင္လိုက္ျပီးမွ သူတို႔ အိပ္ေနတာကို ျမင္လို႔ ငါထ လိုက္လို႔ သူတို႔ ႏိုးသြားဦးမယ္ ဆိုျပီး ေျခသံဖြဖြ လွမ္းကာ အိပ္ေနသူမ်ားေပၚမွ ေက်ာ္ျပီး အေလွ်ာက္ . . .
“ ေဟ့ေကာင္ေတြ ထ ထ . . . ေျပးေတာ့မယ္။ ”
“ အမ္ . . . ဘာ . . . ၊ ဘာက ေျပးမွာတုန္း ”
ဆိုျပီး ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့တိုင္ကို မွီကာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနရာကို ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ တစ္ေယာက္က က်န္တဲ႔ သူ႕လူေတြ အားလံုးကို ႏိႈးလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ သူက မအိပ္ဘဲ ကင္းေစာင့္ေနပံု ရ၏။ လူက ဆတ္ခနဲ ေဒါသက ျဖစ္သြားမိသည္။
“ ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ဘာစကားလဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ ထြက္ေျပးရမွာလဲ ”
“ - - - - - - - ”
သူတို႔ ဘာမွ ျပန္မေျပာ ၊ မ်က္လံုး စူးစူးမ်ားျဖင့္သာ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ထြက္ေျပးခါနီး လက္ပူးလက္ၾကပ္ မိလိုက္ေသာ တရားခံကို ၾကည့္သလို ဝိုင္းအံုၾကည့္ၾက၏။ ဂိုးသြင္းဖို႔ ေဘာလံုး ဆြဲေျပးလာေသာ ရြန္နီကို ေနာက္တန္းမွ ကစားသမားက သူ႔ေျခေထာက္ထဲမွ ေဘာလံုးေရာ လူေရာကို သိမ္းၾကံဳး ဖ်က္ထုတ္လိုက္သျဖင့္ နာသြားကာ ေျမေပၚမွာ လူးလွိမ့္ေနေသာ ရြန္နီကို “ မင္း ေဘာလံုး ဆြဲေျပးတာ မလြတ္လို႔ နာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ မဟုတ္လား ” ဆိုျပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာေနေသာ ပံုစံမ်ားျဖင့္။
“ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ ထြက္ေျပးရမွာလဲ။ ေရဆာလို႔ ေရေသာက္ခ်င္လို႔ ထတာ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အိပ္ေနလို႔ ႏိႈးမွာ စိုးလို႔ေတာင္မွ ေျခသံကို ေဖာ့ေလွ်ာက္တာ ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ကို ထြက္ေျပးရမွာလဲ။ ”
“ မသိဘူးေလ ၊ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔ကို ထားခဲ႔ျပီး စာရြက္စာတမ္းေတြ နဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ဝင္သြားရင္ က်ဳပ္တို႔က ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။ ”
“ ဘာဗ် . . . ေစာင့္ၾကည့္ရေအာင္ ေအးဂ်င့္ လာမေခၚဘဲ လံုးဝ ထြက္လို႔ မရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အတူတူပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ . . . ”
“ ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မသိဘူးေလ။ ခင္ဗ်ားက ေခါင္းေဆာင္ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုပဲ မ်က္ေျခ မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနရတာေပါ႔။ ”
သူတို႔ ရွင္းျပေတာ့လည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိ။ နားမလည္သူေတြ ဆိုေတာ့လည္း သူတို႔ ခင္ဗ်ာ ပူၾကမွာေပါ႔ေလ လို႔ ေတြးျပီးသာ ေျဖလိုက္ေတာ့သည္။
“ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေရဆာလို႔ ေရေသာက္မလို႔ဗ်ာ . . . ”
ေျပာမိတဲ႔ ကိုယ့္အသံကိုက ဝမ္းနည္း တၾကီး အသံေပါက္ေနမွန္း ကိုယ့္ဖာသာလည္း ကိုယ္သိ၏။
“ ေရေသာက္ခ်င္ရင္ ေျပာပါ ၊ လွမ္းသာ ေျပာလိုက္ အစ္ကို လိုရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အကုန္ လုပ္ေပးမယ္။ ”
ဟင္ ဘယ္လိုၾကီးလဲ။ ကဲပါေလ. . . အခုမွေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိတ္ထဲမွာ အလ်ားလိုက္ေလး ဝင္ေခြေနတဲ႔ ေဒၚလာ ၁၀၀ ႏွစ္ရြက္ေပၚက လူၾကီးကေတာ့ ခပ္ျပံဳးျပံဳးကေန တဟားဟားမ်ား ေအာ္ရယ္ေနမလား မသိ။
“ ဒါဆို အခု ေရေသာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ ”
“ ရမယ္ . . . ရမယ္ . . .ေရာ့ . . . .”
“ ေရာ့ . . .ေရာ့ . . .ကၽြန္ေတာ့္ ေရဘူးက အသစ္ ေဖာက္ေတာင္မွ မေဖာက္ရေသးဘူး။ PMG အစစ္ . . ခ်ိဳေနတာပဲ။ ”
အျပိဳင္အဆိုင္ကို ေရဘူး လုေပးၾက၏။ ဘယ္ႏွယ့္ ေရသန္႔က ခ်ိဳေနတယ္ပဲ ရွိရေသး။ စိတ္ၾကီးရယ္လည္း ညစ္ရပါ၏။ လွမ္းကာ ကမ္းေပးေသာ ေရဘူးေတြထဲမွ တစ္ဘူးကို ယူကာ တစ္ငံု ႏွစ္ငံု ေသာက္ေနတုန္း။ သူတို႔ အသာအယာ ျပန္ထိုင္ၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္မွ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ နဲ႔ အားငယ္မႈကို အထင္းသား ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ့္ မသိ နားမလည္ေသာ ေနရာ ေဒသဆိုေတာ့ ဦးေဆာင္သူ တစ္ေယာက္ကို အားကိုး အားထား ျပဳခ်င္ေသာ သာမာန္လူေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည္။
“ ကဲ . . . ကဲ . . . ျပန္အိပ္ၾကပါေတာ့ ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူး။ သြားမယ္ ဆိုရင္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုးကို ေခၚမယ္ ဟုတ္ျပီလား။ ”
ယံုၾကည္အားကိုးေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဆီကေန လက္ခနဲ ရရွိလိုက္သည္။ ခုနက ျဖစ္မိေသာ သူတို႔အေပၚ ေဒါသစိတ္ကိုေတာင္မွ အားနာသြားမိသည္။ ေရေသာက္ျပီးေတာ့ ခဏျပန္ေမွးဖို႔ ခံုေပၚကို ျပန္၍ လဲခ်လိုက္ေတာ့ ခဏ အေတာအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့၏။
“ အစ္ကို . . . အစ္ကို . . ခဏေလာက္ ထပါဦး။ ”
“ ဟင္ . . . အမ္. . . အင္း . . . ဘာလဲ ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ . . . ေအးဂ်င့္ ေရာက္ေနျပီလား။ ”
အေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ လန္႔ႏိုးကာ ႏိုးႏိုးခ်င္း လာႏိႈးသူကုိ ေမးလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္မွ မိုးေတာင္မွ မလင္းေသး။
“ မဟုတ္ဘူး အစ္ကို ၊ ေအးဂ်င့္လည္း မလာေသးပါဘူး။ အခု ေျပာခ်င္တာက . . . ”
“ အင္း. . .ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ”
“ ဟုိ . . . ဟုိေလ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုက လူတစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ေနလို႔ပါ။ ”
“ ဘာ . . . ”
လွဲရာက ေခါင္းေထာင္ ေမးေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ လူပါ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္ကာ မတ္တပ္ရပ္ျပီးသား ျဖစ္သြား၏။
“ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ၊ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ။ ”
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေသခ်ာ မသိဘူး အစ္ကို ၊ ခုနက ဆီးသြားခ်င္တယ္ ဆိုျပီးေတာ့ ၇ ေယာက္ အဖြဲ႔ ထထြက္သြားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္လာေတာ့ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ ပါမလာေတာ့ဘူး လို႔ ေျပာတယ္။ ”
“ ဟာ . . ဒါဆို ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ ၊ ဒါဆို ဆီးသြားတဲ႔ အဖြဲ႔ကို ေခၚဗ်ာ။ ”
လာႏိႈးေသာ တစ္ေယာက္က ခုနက ဆီးသြားေသာ ၆ ေယာက္ကို ေခၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့မွ. . . .
“ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ၊ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ ”
အျပစ္ၾကီးၾကီးမားမား က်ဴးလြန္ထားသူ တစ္ေယာက္လို သူတို႔ ႏႈတ္အတန္ၾကာ ဆိတ္ေနျပီးမွ . . .
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္သာ အတူတူ သြားၾကတာ ၊ ထြက္ေတာ့ အခု ေပ်ာက္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က အရင္ ထြက္သြားတာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သူ ျပန္တတ္လို႔ သူ႕ဖာသာ ျပန္သြားတယ္ မွတ္တာ ၊ ဒီေရာက္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး ဆိုတာ သိရတာပဲ။ ”
“ ဟာဗ်ာ . . . ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ သြားတဲ႔ အိမ္သာကို လိုက္ျပ ၊ ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ သူ ရွိေနမွာပဲ။ ”
ေျပာလည္း ေျပာ ၊ ထလည္း ထျပီး ကၽြန္ေတာ္ ရွဴးရွဴးရွားရွား ထြက္လာခဲ႔၏။ သူတို႔ ျပေသာ အိမ္သာ ထဲမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ အိမ္သာ ပတ္ဝန္းက်င္က လမ္းဆံု လုိျဖစ္ေနျပီး အေပၚထပ္ကို တက္ေသာ စက္ေလွကား တစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ စက္ေလွကားေပၚ တက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စက္ေလွကားရဲ႕ ညာဘက္မွာ လူရိပ္ေပၚရင္ အလိုလို ပြင့္ေသာ အာရံုခံ မွန္တစ္ခ်ပ္ ရွိေန၏။
ထိုအရာမွ အပ အရာရာက ပကတိ တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။ ဘာဆိုဘာမွ လႈပ္ရွားမႈ မရွိ။ ဒါဆို ဒီအေပၚတက္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုျပီး လွည့္ထြက္မယ္ လုပ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ ပံုရိပ္ တစ္ခု လာထင္သည္။ ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြန္ကရစ္ တိုင္ရဲ႕ ေနာက္မွာ ကြယ္ေနေသာ လုူတစ္ေယာက္ဆီမွ ေျခေထာက္ တစ္ေခ်ာင္းက ျဖတ္ခနဲ ထြက္လာျပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ျဖတ္ခနဲ ျပန္ဝင္သြား၏။ ဘာပါလိမ့္ ဆိုကာ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာပဲ ပံုရိပ္အာရံုခံ မွန္တံခါးက ျဖတ္ခနဲ ပြင့္လာေလ၏။
ထိုသို႔ အာရံုခံ မွန္တံခါး ပြင့္လာမွ ကြန္ကရစ္ တိုင္ေနာက္မွာ ကြယ္ေနေသာ လူက အေရွ႕ကို အားရ ဝမ္းေျမာက္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ထြက္လာေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ထဲမွာ လူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ တိတိက်က် ဆိုရင္ ခုနက ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္ ဆိုေသာ လူပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ေဒါသေတြက အလံုးလိုက္ ေဆာင့္တက္လာသည္။
“ ဟာ . . . ခင္ဗ်ား ဒီီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ။ ”
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူ အေတာ္ကို တုန္လႈပ္သြား၏။ လက္ကေလး ေနာက္ပစ္ျပီး . . .
“ ဟို . . . ဟို . . . ခုနက အိမ္သာ တက္ျပီးေတာ့ သူတို႔ ျပန္အထြက္လာကို ေစာင့္ေနရင္း ေလွကားမွာ ထိုင္လိုက္တာ ေလွကားက အလိုလို လႈပ္ျပီးေတာ့ အေပၚကို တက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန္႔ျပီး ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျငိမ္လိုက္သြားေတာ့ အေပၚကို ေရာက္လာတာပဲ။ အေပၚကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လူတစ္ေယာက္က ဒီမွန္တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္လိုက္ေတာ့ တံခါးက အလိုလုိ ပြင့္သြားတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ဖြင့္မေပးဘူး။ ဟိုလူလည္း မဖြင့္ေပးရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွန္ကို ၾကည့္ေနတုန္း။ မွန္က အလိုလို ပိတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ေရွ႕ေရာက္ေရာ အလိုလို ျပန္ပြင့္ျပန္ေရာ ၊ ဒါေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေလးတင္ ျပရင္ေရာ ပြင့္လားလို႔ စမ္းေနတုန္း အစ္ကို ေရာက္လာတာပဲ။ ”
ၾကည့္ဦး။ ေျပာတဲ႔ အေျပာ ၊ ေျဖတဲ႔ အေျဖ။ ဘာဆက္ေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့။ တကယ္လည္း စီးမဲ႔လူ မရွိလို႔ အလိုလို ရပ္ေနတဲ႔ စက္ေလွကားမွာ သြားထုိင္မယ္ ဆိုျပီး အတက္ ၊ လူရိပ္ထင္လို႔ ထျပီး စက္ေလွကားက လည္ပတ္ေတာ့ သူအေပၚ ေရာက္သြားပံု ရ၏။ ဒီမွာတင္ အလိုအေလွ်ာက္ပြင့္ေသာ တံခါးကို ထပ္ျမင္ကာ ထပ္စမ္းေနတာ ျဖစ္သည္။ တကယ္လို႔ အခုသာ မေတြ႕ရင္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေနရာေတြကို ေရာက္သြားဦးမယ္ မသိနိုင္ဘူး။
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ၊ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ခင္ဗ်ား ေပ်ာက္လို႔ စိတ္ပူျပီး လိုက္ရွာေနတာဗ် ၊ သိလား။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဒီမွာ လာေဆာ့ေနတယ္။ လာ အခု အရင္ ေနရာကို ျပန္ၾကမယ္။ ”
ဆူလည္း ဆူ ၊ ေဒါသကလည္း ထြက္ေနေတာ့ မာန္လည္း မာန္လိုက္မိ၏။ သူက ခပ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ေခါင္းညိတ္ကာ လိုက္ပါလာဟန္ ျပဳေလသည္။ သူ လိုက္ပါလာတယ္ ထင္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေရွ႕မွ ေလယာဥ္ ျပင္ပကို လွမ္းျမင္ႏိုင္ေအာင္ တပ္ထားေသာ မွန္အၾကည့္မ်ားကို ျမင္ရ၏။ ည၏ အေမွာင္ေၾကာင့္ အျပင္ကို မျမင္ရဘဲ အလင္းျပန္ကာ အထဲမွ အရာမ်ားကိုသာ ျပန္ျမင္ေနရေလသည္။
ျပန္မယ္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို လွည့္လိုက္ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္ လွည့္သြားျပီ မျမင္ေတာ့ဘူး ဆိုေသာ အထင္ျဖင့္ အာရံုခံ မွန္တံခါးဆီကို ေျခသံ မၾကားေအာင္ ေျပးကာ သူ႕ေျခေထာက္ကို ထိုးခံျပီး အရိပ္ထင္ေစကာ တံခါးကို ပြင့္ေအာင္ စမ္းလိုက္ေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ဘူးလို႔ သူက ထင္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕မွ မွန္တံခါးေၾကာင့္ သူ႕လုပ္သမွ်ကို ျမင္ေနရေလ၏။
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ . . . ေတာ္ေတာ္ အျငိမ္ မေနတာပါလား။ ”
ကၽြန္ေတာ္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက လန္႔သြားသလို တုန္သြားတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မွန္ထဲမွာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အၾကားအျမင္ ဆရာ တစ္ေယာက္လို ထိတ္လန္႔သြားပံုလည္း ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ စက္ေလွကား အတိုင္း သူတို႔ကိုပါ အတူတူ ေခၚဆင္းျပီး လာရာ တေလွ်ာက္ သူက ေအးေဆးစြာပဲ လိုက္လာေလေတာ့သည္။
ေနာက္ေတာ့ ေအးဂ်င့္ကို ေစာင့္ရာ စုရပ္ေနရာကုိ ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ႔ျပီး ေအးဂ်င့္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ရ၏။ ထပ္၍လည္း အိပ္၍ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ မနက္လည္း မိုးက တေျဖးေျဖး လင္း၍ လာေခ်ျပီ မဟုတ္ပါလား။
သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ ေအးဂ်င့္နဲ႔ အတူ သူေဌး သံုးေယာက္လည္း ေရာက္လာ၏။ ေအးဂ်င့္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ျပာျပာနဲ႔ ဟိုလူ႔နာမည္ေခၚ ဒီလူ႔နာမည္ေခၚ။ သူ႕ဆီကို သြားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ခဲ႔ရေသာ စာရြက္စာတမ္းေတြ လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့ သူက အထဲက စာရင္းေတြကို ၾကည့္ျပီး လူနာမည္ေတြ ေခၚေတာ့၏။ ဒီေတာ့မွ ပါလာသမွ် လူအားလံုးက အလုပ္ တစ္ခုတည္းက မဟုတ္ဘဲ ၊ သံုးခုကို ေရာလႊတ္လိုက္တယ္ ဆိုတာ သိရေတာ့သည္။
နာမည္ ေခၚရာ မင္း ဟိုသြား ၊ မင္း ဒီသြားနဲ႔ လူေတြ အားလံုးကို ခြဲျပီးေတာ့ အားလံုး ကြက္တိ ၊ လံုးဝ လက္က်န္ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ကို ပါလာမဲ့ အေရအတြက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ၂၇ ေယာက္မွ်သာ။ ဒီ ၂၇ ေယာက္မွာ ဘယ္သူေတြ ပါသလဲလို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ေသခ်ာ လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္သာသြားရင္း တံခါးေရွ႕မွာ ကိုယ္ဟန္ျပေနတဲ႔ သေကာင့္သားက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အလုပ္ အတူတူ။
သူ႕ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ေပမဲ႔ လူက နည္းနည္းေတာ့ အူတူတူ ျဖစ္သြား၏။ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အင္မီဂေရးရွင္း ေကာင္တာမွာ ခ်ထားေသာ လက္ေဗြႏွိပ္စက္ကို သြားကိုင္ၾကည့္ေန၏။ သူ႕ကို ျမင္ရတာနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ျမင္ရတာနဲ႔တင္ လူက အေတာ္ အူယားမိသည္။ မသိရင္ေတာ့ လံုးဝ အျပစ္ကင္းစင္တဲ႔ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ သူ အူေၾကာင္က်ား လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အကဲခတ္လို႔ ရသည္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႔ အလုပ္ အတူတူ ျဖစ္ေတာ့လည္း ကိုယ္က ထမ္းထားရတာမွ မဟုတ္တာ။ အလုပ္အတြက္ လခ ေပးေတာ့လည္း ကိုယ္က ေပးရတာမွ မဟုတ္ဘဲ ၊ သူ႕ဖာသာ သူေဌးက ေပးရတာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလူရဲ႕ ပံုစံနဲ႔ ေနပံုထိုင္ပံု ၊ ေျပာတာ ဆိုတာကိုက မဟုတ္ ၊ လံုးဝကို ၾကည့္လို႔မရ ၊ မ်က္လံုးထဲမွာ ေထာင့္မက်ိဳး ၊ ေဘာင္မဆန႔္ ၊ အသားမက် ၊ အံမဝင္ ၊ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ကို ျဖစ္ေနသည္။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ သူေဌးေတြ လာေခၚသြားျပီးေတာ့ အလုပ္ကုိ လိုက္သြား ရေလေတာ့သည္။ အေဆာင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူေဌးက တစ္ခြန္းသာ ေျပာ၏။ မနက္ျဖန္က စျပီး အလုပ္ဆင္းရမယ္ တဲ႔။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကံဆိုတာကိုအခုလိုအခ်ိန္မွာမ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့သည္။ ေနစရာက သူေဌး ေပးထားတဲ႔ တိုက္ခန္းမွာ အေဆာင္ အျဖစ္ေနရေတာ့ ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခာျခား မျဖစ္ေပမဲ႔။ အလုပ္က်ေတာ့ ကုသိုလ္ကံက စကားေျပာလာ၏။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဘာရယ္ ညာရယ္ မသိ။ ေတြ႕တဲ႔ လူကို လိုေနတဲ႔ ဌာနမွ ဆြဲေခၚသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္က စက္တစ္လံုးနဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထိုင္စမ္းသပ္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္ရျပီး တျခားသူေတြကလည္း သက္ဆိုင္ရာ အလုပ္ဌာနေတြဆီကို ေရာက္သြားသည္။ မိုးလင္းကတည္းက မ်က္ႏွာဖံုး တပ္ကာ အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ လုပ္ရေသာေၾကာင့္ တစ္ေန႔ေနလို႔ အလုပ္ထဲမွာ စကား ဆယ္ခြန္း ျပည့္ေအာင္ ေျပာခြင့္ မရ။ ကိုယ့္ေဘးနားက လူကလည္း ကိုယ္နဲ႔ ၈ ေပေလာက္ အကြာမွာ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ေအာ္ဟစ္ေျပာမွ စက္သံေတြၾကားထဲမွာ ၾကားရေလ၏။ စကားေျပာသံ ၾကားရင္ ဌာနမွ စူပါဗိုက္ဇာက လာေရာက္ သတိေပးေလသည္။ ဒါေၾကာင့္ စကား မေျပာျဖစ္ေတာ့။
အေျခအေန ဆိုတာထက္ ကံေကာင္းျပီး QA သို႔ ရွားရွားပါးပါး ပါသြားသူ တစ္ေယာက္က ေလယာဥ္ကြင္းမွာ မွန္ေရွ႕သြားရပ္ျပီး အရိပ္ေပၚရင္ မွန္တံခါးပြင့္ေအာင္ သြားေဆာ့ေသာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးထဲမွာမွ ထူးထူးျခားျခား ေရာက္သြားသူ ျဖစ္သည္။ ဘာမွ မသိ ၊ နားမလည္ ၊ အဂၤလိပ္လိုေတာင္မွ ေသခ်ာ မေျပာတတ္သူကို စကားေျပာ ၊ ေမးျမန္း ၊ စစ္ေဆး ရေသာ အလုပ္မွာ လုပ္ရတယ္ ဆိုေတာ့ အံ့ၾသမိကာ ဘယ္ေန႔ေတာ့ ဘာသံေတြ ၾကားရမလဲ ဆိုျပီး နားစြင့္ေနမိ၏။
ေန႔ရက္ေတြ ျဖတ္သန္းကာ လေတြကို ကူးေျပာင္းလာခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကိုယ့္ဌာနမွာ ေအးေဆးစြာ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ခဲ႔ျပီး သူကလည္း သူ႕ရဲ႕ ဌာနမွ လံုးလည္လိုက္ကာ ျဖတ္သန္းေနခဲ႔သည္။ ကိုယ္လုပ္ရေသာ ဌာန အရ စကားမေျပာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေလးစကားကို မေျပာတတ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ၊ နားခ်ိန္ေတြမွာသာ ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္တဲ႔ အခ်ိန္ကေတာ့ အလုပ္က အျပန္ အိမ္မွာ ဆိုေတာ့ ျမန္မာလိုက လြဲျပီး လံုးဝကို မေျပာျဖစ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ လအေတာ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ၾကားထဲမွာ မေလး စကား အတတ္ဆံုးကေတာ့ မွန္အရိပ္ မင္းသားၾကီး ျဖစ္လာေလ၏။ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာက စကားေျပာရတဲ႔ အလုပ္ဆိုေတာ့ စကားမေျပာရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ သူက ေန႔တိုင္း မေလးစကားနဲ႔ ထိေတြ႕ေနေသာေၾကာင့္ တေျဖးေျဖး နားယဥ္ကာ ေျပာတတ္လာေလသည္။ သူေျပာတတ္လာတာ အေၾကာင္း မဟုတ္ေပမဲ႔ အလုပ္က အျပန္ အေဆာင္ ေရာက္ရင္လည္း သူက သူ သိထားလာ ၊ တတ္ထားလာေသာ မေလးစကားမ်ားကို ညွပ္ကာ ညွပ္ကာ ေျပာတတ္ေလ၏။ သူက လူတြင္က်ယ္ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ႔ ခ်က္ခ်င္း နားမလည္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူေျပာတာကို နားမလည္။
အေဆာင္မွာ ထမင္း ၊ ဟင္း ခ်က္ေနရင္း သူက အရင္ခ်က္ေနခ်ိန္မွာ ေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ကို ခ်က္လို႔ ျပီးေတာ့ မလားလို႔ ေမးတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုရင္ သူက လက္ကေလး ကာ၍ ကာ၍ ျပန္ေျပာတတ္သည္။
“ နန္သီ . . . နန္သီ . . . ”
သူ မေလးလို တစ္ခုခု ေျပာလိုက္တယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ႔ ကိုယ္ေတြက ၾကားဖူးေနၾက မဟုတ္ေတာ့ ရုတ္တရက္ နားမလည္။ သူ ဘာေျပာလိုက္တယ္ ဆိုတာကို သိဖို႔ သူ ေျပာတာကို မွတ္ထားျပီး ေနာက္ေန႔ အလုပ္ထဲ ေရာက္မွ မေလးေတြကို ေမးယူရသည္။ ဒီေတာ့မွ “ နန္သီ . . . ” ဆိုတာ “ ခဏေလး . .” “ ခဏေစာင့္ပါ ” ဆိုတာကို သိရေလေတာ့၏။ ခ်က္ခ်င္း မသိေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ သူ ေျပာသမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေဆာင္လံုး ခံေနရသလို ျဖစ္ေသာ္လည္း သူက ဒီလို ေျပာေပးေတာ့မွ ေနာက္ေန႔ လိုက္ေမးျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုျပီး ေလ့လာျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဒီအခ်က္ကေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမည့္ အခ်က္ ျဖစ္သည္။
ဆာယာ = ကၽြန္ေတာ္ ၊ ငါ ၊ က်ဴပ္
အာဝါ့ = ခင္ဗ်ား ၊ နင္ ၊ မင္း
ေမာင္းဂ္ = လိုခ်င္သည္
နာဆီ = ထမင္း
မကန္း = စားသည္
အာေရ = ေရ
မီႏြမ္း = ေသာက္သည္
အာပါ့ = ဘာလဲ
ကိုဆုန္ = သုည ၊ ဗလာ
မာရီ = လာသည္ ၊ လာပါ
ပန္ဂ်မ္း = ရွည္သည္
ပန္ဒစ္ = တိုသည္
အာပါ့ ခါပါး = ေနေကာင္းပါသလား
အာဒါ့ = ရွိလား
ဗိုက္ခ္ = ေကာင္းသည္
အာဒါ့ ဗိုက္ခ္ = ေနေကာင္းရဲ႕လား
သိမ္ေဂါ = ၾကည့္သည္
လန္ပါ့ = ျမင္သည္
မာရ = ေဒါသထြက္သည္
ပါးနပ္ = ပူေလာင္သည္
အစရွိသျဖင့္ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေလး စကားကို တေျဖးေျဖးခ်င္း တတ္ေျမာက္ လာခဲ႔သည္။ အလံုးကြဲေလးေတြနဲ႔ တစ္လံုးခ်င္းစီ ေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ လံုးတြဲေလးေတြနဲ႔ အေတာ္ကို ခပ္ဟုတ္ဟုတ္ ေျပာတတ္ေနခဲ႔ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေတာင္တစ္လံုး ၊ ေျမာက္တစ္လံုးမွ်သာ ေျပာျဖစ္ေနပါေသးသည္။
ဆာယာ ေမာင္းဂ္ မကန္း = ကၽြန္ေတာ္ စားခ်င္သည္။
ဆာယာ က်င္းသား အာဝါ့ = ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္သည္။
သိမ္ေဂါ အီနီး = ဒါကို ၾကည့္ပါ။
ဆာလမတ္ ပါဂီး = မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ။
ဆာယာ ရင္ဒု ကာမူး = ငါ မင္းကို လြမ္းေနတယ္ကြာ။
ဆာယာ ဟက္သီး ပါးနပ္ = ငါ့ ႏွလံုးသားေတြ ပူေလာင္ေနတယ္။
အဲဒီလို အလံုးတြဲေလးေတြ သံုးတတ္ေနေတာ့ သူက ေျပာစရာ စကားေပၚလာရင္ လႊတ္ခနဲ ၊ ရႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သူေျပာတာကို ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း လံုးဝကို နားမလည္။ ဘာေျပာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ဆိုတာကို သေဘာကို မေပါက္။ မေလးစကားကလည္း ဒီစကားလံုး သံုးလံုးကိုပဲ အေရွ႕ အေနာက္ အလယ္ အထားအသို ျပင္လိုက္ရင္ ဆိုလိုရင္းက ေျပာင္းလဲ သြားတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သူ တစ္ခုခု ေျပာရင္ စိတ္ထဲက က်ိတ္ျပီး မွတ္ထားကာ ေနာက္ေန႔မွ အလုပ္ထဲက မေလးေတြကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေမးရေတာ့သည္။ ဒီေတာ့မွ မေလးေတြကလည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ျပန္ေျဖၾက၏။
ဒီလိုနဲ႔ လံုးကြဲ စကားလံုးေလးေတြကေန လံုးတြဲ စကားလံုးေလးေတြဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းနည္းခ်င္းစီ တတ္ေျမာက္လာခဲ႔ေလသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူသာ အေဆာင္မွာ ဒီလို မေျပာခဲ႔ဘူး ဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ကာလ အထိ အလုပ္ထဲမွာလည္း မလိုေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေလးစကားကို ဒီလို စိတ္ဝင္တစား လိုက္ျပီး ေမးျမန္း ေလ့လာျဖစ္မယ္ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ေၾကာင့္သာ သူ႕ကို မခံခ်င္ စိတ္ျဖင့္ လိုက္ျပီး ေမးျမန္း ေလ့လာျဖစ္ခဲ႔တာ ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ . . . .
အလုပ္က ျပန္လာျပီး သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ဆူဆူညံညံ နဲ႔ ေအာ္သံ ဟစ္သံေတြကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ဆြဲၾက လြဲၾက ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ သံေတြကိုလည္း ၾကားလိုက္ရ၏။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုျပီး သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ဘက္ဆီက တျခားေသာ လူေတြက ဆြဲထားၾက၏။ ေသခ်ာပါျပီ သူတို႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာပဲ ျဖစ္မည္။
“ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ”
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ဟန္႔ဟန္႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ရုန္းကန္ေနရာမွ အေတာ္ ျငိမ္က်သြားသည္။ ရန္ျဖစ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ၂၀၀ အျဖတ္ခံရမယ္ ဆိုေသာ သူေဌး ထုတ္ထားေသာ စည္းကမ္းကို သူတို႔ သိနားလည္ထားေသာေၾကာင့္ ပိုက္ဆံကို အထိ မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေဒါသကို ျငိမ္းလိုက္ရပံု ေပၚသည္။
“ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ မွန္ေရွ႕ မင္းသားၾကီးဆီမွ အသံ ထြက္လာ၏။
“ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနတာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ေနေတာ့ ေဘးမွာ မိုးဖိုက တစ္ဖိုပဲ အားေတာ့တယ္။ ဒါကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပိဳင္တူ ေရာက္လာျပီး သူ ခ်က္မယ္ ၊ ငါ ခ်က္မယ္ နဲ႔ ျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ခ်က္ဖို႔ အိုးတင္ထားေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က မင္း မခ်က္ေသးဘဲနဲ႔ အိုးကို တင္မထားနဲ႔ ဆိုျပီး ခ်တယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုတစ္ေယာက္က အခု ခ်က္မွာ ဆိုျပီး ျပန္တင္တယ္။ ဒီလို ေျပာရင္း ဆိုရင္းကေန ထ ထိုးၾကေတာ့တာပဲ။ ဒါပဲ။ ”
အေျခအေနကို သံုးသပ္လိုက္ေတာ့လည္း ျဖစ္စဥ္က ဒီအတိုင္း ျဖစ္ပံု ရ၏။ ေဘးမွ ဝိုင္းထိန္းထား သူတို႔ကလည္း သူတိုကို ခ်ဳပ္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္ေလျပီ။ ဆက္ျပီးေတာ့လည္း သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပႆနာ ျဖစ္မည့္ပံု မေပၚေတာ့ပါ။
“ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ကြာ ၊ မင္းတို႔ကလဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားလည္မႈေလးနဲ႔ လုပ္ၾကေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ မလိုလားအပ္တဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲေတြ ျဖစ္လာရင္ မေကာင္းဘူး။ သူေဌး သိသြားရင္ ေနရင္း ထိုင္ရင္း ပိုက္ဆံက အျဖတ္ခံရဦးမယ္။ ကိုယ္ လုပ္ထားတာေလးကို ကိုယ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္တာေလး တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ကုန္သြားဦးမယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မျဖစ္ၾကနဲ႔ကြာ။ ဟုတ္ျပီလား။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေတာ့ သူတို႔လည္း အသာအယာ ေခါင္းညိတ္ျပီး တစ္ေယာက္က အေနာက္ဘက္ ထြက္သြားျပီး တစ္ေယာက္က အေရွ႕ဘက္ ထြက္သြား၏။ ခဏတာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္ေသးေပမဲ႔ ေနာက္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပသြားမွာပါ လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိသည္။
“ ခက္တာပဲဗ်ာ။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ျပႆနာ က ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္ ၊ ေနတယ္ ၊ ထိုင္တယ္ ဆိုတာ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” တတ္ဖို႔ လိုတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေနာက္မွ ေနာင္တေတြ ရေနလိမ့္မယ္။ ”
“ အင္းေပါ႔ . . . ”
မွန္အရိပ္ မင္းသားၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံျပီး လွည့္ထြက္လာေသာ္လည္း သူေျပာလိုက္ေသာ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ဆိုေသာ စကားကို နားမလည္လိုက္ပါ။ မေလးစကား ဆိုတာေတာ့ သိေပမဲ႔ ဘာကို ဆိုလိုတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ရုတ္တရက္ သေဘာမေပါက္။ မေလး စကားကလည္း လံုးခ်င္းေတြ ဆိုရင္ သေဘာေပါက္တာနဲ႔ လံုးတြဲရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကလည္း ေျပာင္းသြားတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဥပမာ - “ မာန ပယ္ဂီး နဲ႔ ပယ္ဂီး မာန ” တူသလိုလိုနဲ႔ အဓိပၸါယ္က ကြဲျပားတယ္ေလ။
ဘာလဲဟ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ကၽြန္ေတာ္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စဥ္းစား၏။ လံုးဝကို သေဘာမေပါက္။ စဥ္းစားလို႔ကို မရ။ ကိုယ္မၾကားဖူးေသာ လံုးတြဲ စကားလံုး ျဖစ္ေနလို႔လဲ နားမလည္တာ ျဖစ္သည္။ တစ္လံုးခ်င္းစီကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္၏။ အခုလို လံုးတြဲကိုေတာ့ တစ္ခါမွ ေျပာတာ မၾကားဖူးေသး။ ေနာက္ေန႔မွ မေလးေတြကို ေမးမယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ေတးမွတ္ထား လိုက္ေလေတာ့သည္။
ေနာက္ေန႔ အလုပ္ထဲမွာ မေလးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ မေန႕က သူေျပာခဲ႔တဲ႔ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ဆိုတဲ႔ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေမး၏။ ထူးဆန္းစြာပဲ ေမးမိသမွ် မေလး အားလံုးက နားမလည္ၾက။ ငါ မွတ္ထားတာ မွားလို႔လား ဆိုျပီး မေန႕က သူေျပာတဲ႔ ေလသံကို ျပန္စဥ္းစားကာ နားေထာင္ေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ငါ မမွားဘူးလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ေျပာမိ၏။
“ ဒီလိုေလ . . “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ဆိုျပီး ေျပာတာေလ ၊ အဲဒီ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ။ ”
ေသခ်ာ ေျပာျပီး ေမးေပမဲ႔ မေလးေတြကလည္း နားမလည္။ ငါတို႔ မေလး စကားမွာ ဒီလို စကားလံုးတြဲ မရွိဘူး လို႔သာ ဆို၏။ ငါတို႔လည္း နားမလည္ဘူး ဟု ဆိုၾကသည္။ ဘာလဲ . . .ဒါဆို ဒီစကားလံုးတြဲရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ ဆိုျပီး အဓိပၸါယ္ မသိရေလ ပိုျပီးေတာ့ သိခ်င္ေလ ျဖစ္မိလာ၏။ ေနာက္တစ္ခါ သူက ထပ္ေျပာတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္မေနခ်င္ပါ။
ဒီမေလးစကားလံုးတြဲရဲ႕ အဓိပၸါကို မေလးေတြကေတာင္မွ နားမလည္ဘူး ဆိုေပမဲ႔ ေျပာသူ မွန္အရိပ္ မင္းသားၾကီးကေတာ့ နားလည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ သူပဲ ေျပာခဲ႔တာ မဟုတ္ပါလား။ သူေျပာတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို သိဖုိ႔ သူ႕ကိုပဲ တိ္ုက္ရိုက္ ေမးလိုက္ရပါေတာ့မည္။ ဒါမွလည္း သူ ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတယ္ ဆိုတာ တျခားသူကို ေလွ်ာက္ေမးေနတာထက္ စာရင္ ပိုေသခ်ာမည္ မဟုတ္ပါလား။ အလုပ္ကျပန္လာျပီး ညေနမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ မီးဖိုထဲမွာ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနမိ၏။ ခဏေနေတာ့ သူက ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ အိုးခြက္ေတြကို မယူလာရင္း မီးဖိုနားမွာ ရပ္ကာ ခ်က္ျပဳတ္စရာေတြကို ျပင္ဆင္ေနသည္။
“ မင္းထြန္း . . . ”
“ ဗ်ာ . . ကိုေဇာ္ ”
“ ေၾသာ္ . . . မင္းကို နည္းနည္း ေမးစရာ ရွိလို႔ပါ။ ”
“ ေမးေလ ကိုေဇာ္ ၊ ဘာေမး မလို႔လဲ။ ”
“ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မေန႔က မင္းေျပာတဲ႔ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ဆိုတဲ႔ စကားကို ဘာအဓိပၸါယ္လဲ လို႔ ေမးခ်င္တာပါ။ ”
“ အာ . . ကိုေဇာ္ကလည္း လာေနာက္ေနတယ္။ ဒီအဓိပၸါယ္ေလာက္ေတာ့ ကိုေဇာ္ သိပါတယ္။ ”
“ မေနာက္ဘူးကြ ၊ တကယ္ မသိလို႔ ေမးေနတာ. . . ”
“ - - - - - - ”
သူ ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ မသိတာလား ၊ သူ႕ကို ေနာက္ေနတာလား ဆိုတဲ႔ ေဝခြဲမရေသာ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္း အကဲခတ္သည္။
“ တကယ္ကြ ၊ မေနာက္ဘူး။ ဒီဟာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ။ ”
“ တကယ္ မသိဘူး ဆိုတာ ဟုတ္ပမလား ကိုိေဇာ္ရာ။ ”
“ တကယ္ပါကြ . . . ေျပာျပစမ္းပါ။ ”
“ ဒီလိုေလဗ်ာ။ အာေရ ဆိုတာ ကိုေဇာ္ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ”
“ အင္း သိတာေပါ႔ . . အာေရ ဆိုတာ “ ေရ ” ေလ . . ”
“ ဒါဆို “ ပန္ဂ်မ္း ” က်ေတာ့ေရာ . . ”
“ ပန္ဂ်မ္း ဆိုတာ “ ရွည္တာ ၊ အရွည္ေပါ႔ ” . . . ဒါေတြေတာ့ သိပါတယ္။ အခု မသိတာက ဒီလို စကားလံုးခ်င္း မဟုတ္ဘူး။ လံုးတြဲ စကားလံုးကို ေျပာတာေလ။ ”
“ အဟီး . . . ကိုေဇာ္ အရမ္းေတြးျပီး စဥ္းစားတာ လြန္သြားျပီ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တာက မေလးစကား မဟုတ္ဘူးဗ်။ ျမန္မာ စကားကို မေလးလို ေျပာလုိက္တာ. . . ”
“ ဘာ . . . ဘယ္လို. . .”
“ ဟုတ္တယ္ဗ်။ တကယ္ေတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္တာက “ အာေရ ဆိုတဲ႔ ေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ဆိုတဲ႔ အရွည္ ၊ သိမ္ေဂါ ဆိုတဲ႔ ၾကည့္ပါ ” ဆိုတဲ႔ စကားသံုးလံုးကို ေပါင္းျပီးေတာ့ ျမန္မာလို လူေတြ ေျပာေျပာေနတဲ႔ “ ေရရွည္ကို ၾကည့္ပါ ” လို႔ ေျပာလိုက္တာပါဗ်ာ။ ”
“ ဟင္ . . . ”
“ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာ စကားလံုး အဓိပၸါယ္ကို မေလးလို ေလွ်ာက္စပ္ဟပ္ျပီး ေျပာလိုက္တာကို ကိုေဇာ္က မေလးလို သူ႕အတိုင္း လိုက္ျပီး အဓိပၸါယ္ ျပန္ေနေတာ့ လြဲကုန္တာ။ ဒီလို ေျပာတဲ႔ အတိုင္းေတာ့ မေလး စကား အတိုင္း ဘယ္ရွိပါ႔မလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တဲ႔ အဓိပၸါယ္က ျမန္မာလိုပါဗ်။ “ ေရရွည္ကို ၾကည့္ပါ ” လို႔ ဆိုခ်င္တာ။ ”
“ ဟာကြာ . . . ငါ့မွာေတာ့ မေလးလို အဓိပၸါယ္ မွတ္လို႔ လိုက္ေမးလိုက္ရတာ ၊ စဥ္းစားလိုက္ရတာ ၊ အခုေတာ့ . . . ဟား ဟား ဟား . . . ”
အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို ေျပာလိုက္ၾက ရယ္လိုက္ၾကနဲ႔ အခ်ိန္ အၾကာၾကီးအထိ အသက္ရွည္ေဆး ေဖာ္ေနခဲ႔မိပါေတာ့သည္။
အရင္က . . . သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ေနရတကာ စပ္စပ္စုစု လုပ္လို႔ ၾကည့္မရခဲ႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ အလုပ္ထဲ ေရာက္ျပီး သူ႕ရဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ နဲ႔ အရူးကြက္ နင္းတတ္တဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခင္မင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေလးႏွစ္တိုင္တိုင္ ဘယ္သြားသြား တတြဲတြဲနဲ႔ ခင္မင္ခဲ႔ရပါေတာ့သည္။
တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ခပ္လြယ္လြယ္ေလးကို ကိုယ္က သိပ္ျပီး စဥ္းစားေနမိေတာ့လည္း ဆိုလိုခ်င္တာနဲ႔ ေဝးသြားတတ္ပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ ျဖစ္ေနပါေစ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝမွာ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ “ ေရရွည္ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေနထိုင္ ၊ လုပ္ကိုင္တတ္ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါသည္။ ” အဲ . . . သူ႔ရဲ႕ စကားနဲ႔ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ . . . . .
“ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ”
ေပါ႔ဗ်ာ။ အားလံုးလည္း ေနရာတကာမွာ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ႏိုင္ၾကပါေစ။
*** ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေရးဦးေလ ဆိုျပီး ခဏခဏ ေျပာတတ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း “ ေဇာ္မင္းထြန္း ” သို႔ အမွတ္တရ . . . ***
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
6.4.2011
6.4.2011
26 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
သူတို့အားလံုးက ထန္းလွ်က္ေတြမ်ားတယ္တဲ႕လား ကိုေဇာ္
အာေရ၊ ပန္ဂ်မ္း၊ သိမ္ေဂါကိုေတာ့ ရိပ္မိတယ္၊ ထန္းလွ်က္က ဘာလဲဟင္ ....
မေလးမွာ နွစ္လ လာလည္ဖူးတာ
ဂ်လန္း ဂ်လန္းပဲသိတယ္၊
က်န္တာေတာ့ သိဘူး။
အကိုေရ အေတြးနဲ႕ အၿမင္သစ္ေလးေတြ အတြက္
ေက်းဇူးပါလို႕...
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ..အကို။
ထန္းလ်ွက္ေတြဆိုတာ ဘာကိုေၿပာတာလဲဟင္.. နားလည္ဘူး..
ပိုစ့္ေလးကိုဖတ္ၿပီး ရီမိတယ္။ ေဒၚလာ...ေဒၚလာ..
တယ္ႀကီးတာပဲကိုးးးးးး
ခင္မင္စြာ
သဒၶါ
ထန္းလ်က္ ဆိုတာ ေတာသားေတြလို႔ ေျပာခ်င္တာလားဟင္..
၁၀၀ တန္ႏွစ္ရြက္ မ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္ၾကီးတာပဲေနာ္. :P
ကိုထြဋ္
“ဆာရာ မလာရူးက်ကပ္ စကစ္စကစ္ ဘိုေလး..
ဘာညာ သာဘုိေလး”
:P
:D
ဖတ္ၿပီး ရယ္သြားတယ္ဗ်ာ။ မေလးစကားေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္လို႔။
အဲ ထန္းလ်က္က ဘာလဲမသိဘူး .. ျမန္မာလိုေတာ့ ျမန္မာလိုပါ :D
ခုလိုအေတြ႕အၾကံဳေလးေတြလည္း ဖတ္လုိ႕ေကာင္းတာပဲ .. ဗဟုသုတေပါ့ .. း)
ကိုေဇာ္.
အဟဲ...ေဒၚလာစားေလးေပါ့။ အေယာက္ ၁၀၀ေက်ာ္ကို ထိန္းႏိုင္တယ္ဆိုတာ့ ျမန္မာျပန္ရင္
တပ္ရင္းတစ္ခုကို ဦးေဆာင္လို႔ရျပီး။။
ေပ်ာ္စရာေလးေတြေနမွာေနာ္ အဲဒီတုန္းက။
ဟိုးအရင္က က်ေနာ္တို႔ ၾကားထဲမွာ ေတာသားကို တဝမ္းပူလို႔ နာမည္ဝွက္ ေခၚတာ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စား ပါတယ္။ အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဒါကို လူသိမ်ားလာေတာ့ ထန္းပင္ ၊ ထန္းရည္ေတြ အထြက္မ်ားတဲ႔ အညာေဒသကို အစြဲျပဳျပီး အညာကလူေတြ နဲ႔ လုပ္စားေနတဲ႔ ေအးဂ်င့္ေတြက စျပီး ထန္းလ်က္လို႔ စတင္ သံုးစြဲခဲ႔တာပါပဲ။ သူတို႔ ဆိုလိုခ်င္တာက အညာ နဲ႔ ေတာကို ကိုယ္စားျပဳခ်င္တယ္ လို႔ ယူဆရပါတယ္။
ဖတ္ျပီး အေတြးပြားသြားသူေတြ အားလံုး ေက်းဇူးပါ။ အားလံုးပဲ “ အာေရ ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” ႏိုင္ပါေစ :P
အင္း..
ဖတ္လို ့လည္း ေကာင္းတယ္။
ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ရယ္လည္းရယ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ ့
ဝမ္းလည္းနဲရသလိုပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကိုေရႊ ေတြအတြက္ေလ..။ တိုင္းၿပည္ၾကီးက ခ်မ္းသာၿပီး လူေတြက ဆင္းရဲေနလို ့။
ဒါနဲ ့ အာဝ ကရဂ်ာ အာပါး...။
ဘာညာဘားဂြတ္ အေတြ႕အႀကံဳေတြေရးထားတာ တကယ္ဖတ္လုုိ႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ထြက္လာခါစကအခ်ိန္ကုုိ သတိရသြားတယ္၊
ဖတ္ေကာငး္တာေလးဖတ္ရလုိ႕ ေက်းZu;
ဒီေန႕ကစျပီး အာေရ၊ ပန္ဂ်မ္း၊သိမ္ေဂါေတာ့မယ္။။။
ဟိဟိ။။ မိုက္တယ္ အကိုေရ။။။
အားေပးသြားပါတယ္ဗ်ာ။။။
ကုိေဇာ္က ရြန္းနီကို အေတာ္ၾကိဳက္တယ္ ထင္တယ္။
အေပၚပိုင္းတုန္းက ရြန္းနီရဲ့ ကန္ကြက္ေတြ ခဏတုိင္း
ေတြ႔ခဲ့တယ္။:P ကိုေဇာ္ ေနရာကေန ခံစားသြားပါတယ္..
လူတစ္ရာ ေက်ာ္ကို ထိန္းရတာ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ..
ေတြးရင္းနဲ႔ သက္ျပင္းေတာင္ ခ်မိပါတယ္ဗ်ာ..။
ဖတ္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ သေဘာလည္းက်မိပါရဲ့
...အဲဒီ အတြက္
ေက်းဇူးပါဗ်ာ..
ေက်းလက္သားေလး
ဆာရ သာဒ ဗဟန္၊ မာနာဘုိေလး အီနီမက်န္ ... :P
ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲ၀ယ္ မည္သူ႕ကုိမွ် ေလွ်ာ့တြက္လို႕မရ... ဘေလာ့ဂ္ေတြ အားလံုးက ဘာသာစကားအားလံုးတတ္သဗ်...
နတ္သမီးဆို ဒါတို ေတြ ဒါတြတ္ေတြ ရႏိုင္သဗ်
ကၽြန္ေတာ္လည္း “ အာေရ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ ” တယ္
ဦးဇြတ္လည္း “ အာေရ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ” ပါ
မ်ား စာလာဖတ္တယ္ ကိုေဇာ္
ရယ္ရတယ္ ျဗဲ..
မ်က္လံုးေတာင္ ေညာင္းတယ္ အရွည္ၾကီးေရးထားတယ္ ဟိဟိ
ဇာတ္လမ္းေလးဘာေလး လုပ္အူးေလ မဖတ္ရတာၾကာေပါ႕
ေဒၚလွ ၂၀၀ တန္ အျပံဳး နဲ ့ အပူေတြ ေပါ့ ကေဇာ္ အာေရ...
ကေဇာ့္ ကို သိမ္ေဂါ ေတာ့ လန္ပါ့ သြားတယ္.. ပန္ဂ်မ္း လား ၊ပန္ဒစ္ လား လို ့ ..ဟားဟား..
ဗိုက္ခ္ .. ဗိုက္ခ္..ဖတ္ရတာ ဗိုက္ခ္
ဆာယာ ကိ..
ဆလမ္ဆာတူမေလးရွား
အာဘန္း ကိုေဇာ္ မာရင္းမာရင္း၊ ဂ်လန္းဂ်လန္း
တဘိုေလး "အာေရ၊ ပန္ဂ်မ္း ၊ သိမ္ေဂါ" မန ဘိုေလး ခ်ာရီ မာကန္း :P
မေလးရွားဘိုေလး
စာရွည္ၾကီးဖတ္ရေပမယ့္ လုံး၀မပ်င္းေအာင္ ေရးသြားႏိုင္တယ္၊ မ်က္လုံးထဲျမင္ေအာင္ ေရးႏုိင္ေတာ့ အစပုိင္း မယုံမၾကည္နဲ႔ ဘ၀ကုိ သနားစရာေနာ္။ ဒါေပမယ့္ “ေဒၚလာႏွစ္ရာ”ကုိေတာ့ သိပ္မသကၤာခ်င္ဘူးေနာ္။ အစကတည္းက ျမင္ထားပုံရတယ္၊ ဟဲဟဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟုိစကားကိုေတာ့ သိပ္မေၾကနပ္ခ်င္ဘူး။ “ဟုိေလဆိ္ပ္က ဒီကေလဆပ္နဲ႔မတူဘူး၊ အရမ္းၾကိး“ ဒါေတာ့ မ်ုိးခ်စ္စိတ္နဲ သိပ္မေက်နပ္ဘူးေနာ္(ဟဲဟဲ)။ အမ်ားေမးၾကသလုိ ထညက္ဆုိတာ ဘာလဲ၊ အညာသားေတြလုိ႔ေျပာတာလား။
ထန္းလွ်က္ ဆိုတာ ၿပန္ရွင္းၿပေတာ့မွ
နားလည္ ေတာ့တယ္ .. :D
ဆလမတ္ တင့ ဟာရီ ပါ ကိုေဇာ္ .. ;))
အာေရ
ပန္ဒစ္
တီဒါ့
သိမ္ေဂါ့ .. ေနာ္ .. :D
(မွန္လား ေတာ့ သိဘူး ..
တစ္လံုးခ်င္းစီကို ရမ္းတုတ္လိုက္တာ)
ရပ္ေနတဲ႕စက္ေလွခါးကို ဒီေန႕တက္လုိ္က္ေတာ႕စက္ေလွကားႀကီးက ေရြ႕သြာေးရာ. သတိရမိလို႕ အဲဒီလူကုိ . ရယ္လုိက္ရတာ.။။
ဒါတန္း (datang) ၿပီး၊ ဘာက်ာ (baca) သြားပါတယ္ .. :-)
ဖတ္ျပီး အလြန္ကိုု ၾကိဳက္ပါတယ္ ေဇာ္ေဇာ္ေရ...
Post a Comment