တကယ္ေတာ့ . . .
လူေတြသည္ သာမာန္ အားျဖင့္ေတာ့ ေကာင္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ . . . အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ခက္ခဲစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ အျပီးမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္ၾကပါသည္။
ကားတံခါး ေဘာင္ေပၚမွာ ေမွးတင္ကာ မွီထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းက ငိုက္စိုက္က်လွ်က္ ရွိေန၏။ လမ္းေကာင္းလို႔ ဘတ္စ္က ျငိမ္ကာ လမ္းမေပၚမွာ ေျပးေနတယ္ ဆိုရင္ တံခါးေဘာင္ေပၚမွာ မီွတင္ထားေသာ ေခါင္းက ျငိမ္ေနေပမဲ႔ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ား ၊ အနိမ္႔အျမင့္မ်ား ေပါမ်ားေသာ လမ္းမေပၚကို ေရာက္ရင္ေတာ႔ တံခါးေဘာင္ကို မွီေနေသာ ေခါင္းက လႈပ္ခတ္စြာျဖင့္ ယိမ္းထိုးေနလ်က္ ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုတံခါးေဘာင္ႏွင့္ပင္ တိုက္မိေနေသးေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ငိုက္စိုက္က်ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တည့္မတ္ေအာင္ ေထာင္ထားႏိုင္ျခင္း မရွိ။
ေဘးက လူေတြရဲ႕ အျမင္မွာ ညက အလြန္ကို အိပ္ေရးပ်က္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေနၾကလိမ့္မည္။ နံနက္ေစာေစာစီးစီး ဘတ္စ္ေပၚမွာ ဇက္က်ိဳးေအာင္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူ အဖို႔ ညဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အိပ္ေရး ပ်က္ေနခဲ႔လို႔ပါလိမ့္ လို႔ ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိၾကလိမ့္ဦးမည္။
သို႔ေသာ္ . . . .
ဘယ္အခ်ိန္ပဲ တက္စီး တက္စီး ဒီဘတ္စ္ကို စီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာ ရပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီဘတ္စ္ရဲ႕ စထြက္ရာ ဘတ္စ္ဂိတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နားမွာ တည္ရွိေနခဲ႔လို႔ပါပဲ။ နံနက္ အလုပ္သြားေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အိမ္က ထြက္လာရင္း ဘတ္စ္ ဂိတ္မွဴးဆီက “ ဘယ္ကားထြက္မလဲ အစ္ကို ” လို႔ လွမ္းေမးကာ ထိုဘတ္စ္ေပၚ တက္ထိုင္ေနလိုက္ယံုမွ်သာ။ အလွည့္က် ထြက္ခါနီး ဘတ္စ္က ထိုင္စရာ ေနရာ မရွိေအာင္ ျပည့္ေနျပီ ဆိုရင္ ဒုတိယ အေနနဲ႔ ထြက္မဲ႔ ဘတ္စ္ နံပါတ္ကို ေမးကာ ထိုဘတ္စ္ေပၚ တက္ထိုင္ေနလိုက္ယံုသာ ရွိ၏။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ နံနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားခ်ိန္ဟာ သူမ်ားေတြလို ဘတ္စ္ေပၚ ေရာက္ဖို႔ အတင္းတိုးတတ္ရေသာ ဒုကၡမ်ား ကင္းေဝးကာ လြတ္ေအး ျငိမ္းခ်မ္း၏။ အသာအယာ စထြက္ဂိတ္မွ ထိုင္စီးသြားယံုမွ်ပင္။ အလုပ္ရွိရာ ဂိတ္ကလည္း ဆူးေလ မွတ္တိုင္ မေရာက္ခင္ သံုးမွတ္တိုင္ အလိုမွာ ဆင္း၍ အသာအယာ ရံုးတြင္းသို႔ လွမ္းဝင္လိုက္ယံုမွ်သာ ျဖစ္၏။
သူမ်ားေတြ အလုပ္အခ်ိန္မွီရန္ ဘတ္စ္ကား အလာကို ေမွ်ာ္ေငးေနရေသာ ၊ လာေနေသာ ဘတ္စ္ေပၚသို႔ အႏၱရာယ္ ကင္းကင္း ေရာက္ေအာင္ ခပ္သုတ္သုတ္ တက္လိုက္ရေသာ ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ လူစံု ၊ အနံ႔စံု ၊ အတန္းအစား မ်ိဳးစံုတို႔ရဲ႕ က်င္လည္မႈ မ်ဳိးစုံကို မတ္တပ္ရပ္ျပီး ဘဝကို အားတင္း ျဖတ္သန္းေနရေသာ လူေတြထဲမွ ကၽြန္ေတာ္က ဖာသိဖာသာ ကင္းလြတ္ခြင့္ရေန၏။
ဂိတ္အစမွ ထိုင္လိုက္လာရင္း ေနာက္ထပ္ ရပ္လာေသာ ဂိတ္တိုင္တိုင္းကို ေဘးျပတင္းေပါက္ ဟာလာဟင္းလင္းမွ စင္းစင္းၾကီး အတိုင္းသား ျမင္ေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘတ္စ္ လာေနျပီ ဆိုတာကို ျမင္လိုက္ရရင္ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေမွ်ာ္ေစာင့္ေနေသာ လူအုပ္ၾကီးမွာ ကေလးကို ေအာက္ခ်ထားသူက ဆက္ခနဲ ေကာက္ခ်ီ၏ ၊ ပစၥည္းေတြ ခ်ထားသူက ျဖတ္ခနဲ ေကာက္ကိုင္၏ ၊ အလုပ္ခ်ိန္မွီေအာင္ ေျပးရမည့္သူကလည္း ထမီကို ခပ္တင္းတင္း ျပင္စည္း၏ ၊ ေက်ာင္းဆရာမေလးကလည္း သူမရဲ႕ ျခင္းေလးကို ခပ္က်စ္က်စ္ေလး ပိုတိုး ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏ ၊ ဇရာက်လာေသာ သက္ၾကီးသူ တခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႔ ဒူးကို အားတင္းျပီး လွမ္းတက္ဖို႔ အားယူေန၏။
ထိုသို႔ . . . ထိုသို႔ . . . . လူေလာကရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ အဖံုဖံုေတြကို အေဝးမွပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ ရေနေပသည္။ အားတင္းမႈ ၊ မာန္ခ်ီမႈ ၊ ညည္းတြားမႈ ၊ အံခဲမႈ ၊ ျမည္တြန္ေတာက္တီးမႈ ၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈ ၊ အရွက္ကြဲမႈ ၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရမႈ ၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားမႈ ၊ မသမာမႈ ထုိသို႔ . . . ထုိသို႔ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ မ်ားျပားလွေသာ လူမႈဘဝ ဇာတ္ခံုအေၾကာင္းကို ဘတ္စ္ကား စီးရင္းျခင္း တစ္ခုတည္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေရွ႕ေအာက္မွာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ ရေနေပေတာ့သည္။
“ ကမၻာၾကီး တစ္ခုလံုးကို သင္ ကယ္တင္ႏိုင္စရာ မလိုပါ။ သင့္မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္က လူကို ကယ္တင္ႏိုင္ရင္ ကမၻာၾကီးကို ကယ္တင္ႏိုင္တာ မည္၏ ” ဆိုေသာ စကားကို သတိရမိ၏။
ကၽြန္ေတာ့္ ကမၻာၾကီး တစ္ခုလံုးကို မကယ္တင္ႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဒီဘတ္စ္ေပၚမွာ ရွိေနျပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္က သူတို႔ရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါဝင္ ကူညီေပးႏိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ကူညီမႈ ဆိုတာ ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပန္းတာ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တတ္စြမ္းႏိုင္တာေလး လုပ္ေပးလိုက္ရတာပဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယူဆမိသည္။
“ ျခင္းေတာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးထား ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ထားေပးမယ္။ ”
ဟု ဆိုတာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ကို ကူညီႏိုင္သည္။
“ ထမင္းခ်ဳိင့္ေပးထားေလ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယူထားေပးမယ္။ ”
ဟု ဆိုကာ အလုပ္အတြက္ ထမင္းခ်ဳိင့္ သယ္လာေသာ အလုပ္သမားအား ကူညီႏိုင္သည္။
“ အစ္မ ကေလးေပးထား ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီေပးထားမယ္။ ”
ဟု ဆိုကာ ကေလးမိခင္ကို ကူညီႏိုင္၏။ ဒါမွမဟုတ္ ေနရာမွ ဖယ္ေပးျပီး ကူညီႏိုင္သည္။
“ အဘြား လာ လာ ၊ ဒီမွာ လာထိုင္ပါ။ ”
ဟု ဆိုကာ အသက္အရြယ္ ၾကီးေသာ အဘိုး ၊ အဘြားမ်ားကို ထိုင္ရန္ ေနရာ ဖယ္ေပးကာ ကူညီႏိုင္၏။ ဒီလို ထိုင္ရန္ ေနရာ ဖယ္ေပးတယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ လြယ္ကူ လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဂိတ္အစ မွတ္တိုင္ကေန ထိုင္စီးလာျပီး ဂိတ္ဆံုးဖို႔ ၃ မွတ္တိုင္ေလာက္ အလိုမွ ဆင္းရေသာ လူတစ္ေယာက္ အဖို႔ ခရီးေဝးကို ဘယ္သူမဆို သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္၍သာ စီးခ်င္ၾကေပမည္။ သို႔ေသာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဘတ္စ္စီးေနရင္း လူေတြကို ကူညီခ်င္ေသာ စိတ္ေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ ၾကီးသူမ်ားကို ေနရာဖယ္ေပးကာ ထိုင္စီးေစခဲ႔သည္။
ဘဝမွာ ဘတ္စ္စီးရင္း အမွတ္မထင္ လူေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီခြင့္ ရေနတဲ႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔ရပါ၏။ အျမဲတမ္းလည္း ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရလိမ့္မည္ ဟု ယံုၾကည္ေနခဲ႔ပါသည္။
သို႔ေသာ္ . . . .
“ ကၽြန္မ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေပးေတာ့ေလ ၊ ဆင္းေတာ့မယ္ ”
“ ဗ်ာ ၊ ခုနကပဲ ဆင္းေတာ့မယ္ ဆိုျပီး လွမ္းယူသြားျပီေလ ”
“ အို မဟုတ္တာ ၊ ကၽြန္မက ဆင္းမွ မဆင္းေသးတာပဲ ”
“ အမ္ . . . ဒါဆို ခုနက ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ထမင္းခ်ိဳင့္ လွမ္းယူသြားတာ ခင္ဗ်ား မဟုတ္ဘူးလား ”
“ အို . . ကၽြန္မ ဆင္းမွ မဆင္းေသးေတာ့ ယူမွ မယူရေသးတာ ၊ ကၽြန္မ ထမင္းခ်ိဳင့္ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ ”
“ ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူးေလ ၊ ခင္ဗ်ားေတာင္းတယ္ မွတ္လို႔ ေပးလိုက္တာေပါ႔ ”
“ ဟင္ . . ရွင္ . . ရွင္ . . ဒါ တမင္ အကြက္ထြင္ျပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ ခိုးတာ မဟုတ္လား ”
“ ဗ်ာ . . . မဟုတ္တာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ ခိုးရမွာလဲ ၊ ခင္ဗ်ား ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ကုိင္ျပီး ကူညီတာပါ ”
“ အို . . ဒါမ်ိဳးေတြ ရိုးေနပါျပီရွင္ ၊ ရွင္ . . . ရွင့္လူေတြနဲ႔ ေပါင္းျပီး ပစၥည္းေတြကို ကူညီသလိုလုိနဲ႔ ယူထားျပီး ခိုးေနတာ မဟုတ္လား ”
“ ဟာဗ်ာ . . . ရာရာစစ ၊ ခင္ဗ်ားကို အလကား ကူညီတာပါဗ်ာ ”
“ ဒါေတြ မသိဘူးရွင္ ၊ အခု ကၽြန္မ ထမင္းခ်ိဳင့္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ ”
“ မသိဘူးေလ ၊ ကၽြန္ေတာ္မွ မယူထားတာ ၊ ခင္ဗ်ားေတာင္းတယ္ မွတ္လို႔ ပိုင္ရွင္ပဲ ဆိုျပီး ေပးလိုက္တာေလ။ ”
“ အခုမွ မသိဘူး မလုပ္ပါနဲ႔ ၊ ရွင္ ေလ်ာ္မလား ၊ ရဲစခန္းကို ေမာင္းခိုင္းရမလား ”
“ ဟ . . . ကၽြန္ေတာ္ ခိုးတာမွ မဟုတ္ဘဲ ၊ ဘယ္သူ ယူသြားမွန္းမွ မသိတာ ”
“ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ ၊ ရွင့္ လက္ထဲကေန ေပ်ာက္သြားတာ ရွင္ပဲ ေလ်ာ္ရမွာေပါ႔ ”
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ . . . . ကူလည္း ကူညီရေသး ”
အဲဒီလို ေနာက္ဆံုး စကားလံုး အဆံုးသတ္ျပီးတဲ႔ ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အိတ္ထဲက မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ ေငြေလးေတြဟာ ဘယ္သူ ယူသြားမွန္း မသိတဲ႔ စတီးခ်ိဳင့္ရဲ႕ အဖိုးအခ ျဖစ္သြားခဲ႔ရဖူးပါ၏။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကူညီမႈက အေရာင္ မပ်က္ယြင္းေသးပါ။
“ ဟုိအစ္ကိုၾကီး ကၽြန္မ ထီးေရာ ၊ ဆင္းေတာ့မယ္ အစ္ကို ”
“ ခုနက လွမ္းယူသြားတာေလ ”
“ မယူရေသးဘူး ၊ ကၽြန္မမွ မဆင္းေသးတာ ”
ဒီလို စကားကို အစ ပ်ိဳးလိုက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ အခ်ိဳ႕ဟာ အသြင္ေျပာင္း ေဆး ေသာက္ရန္ မလိုဘဲ ထီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရန္ အတြက္ တာထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါေတာ့သည္။ ဒီလို လက္ထဲမွ ပစၥည္းက ေပ်ာက္ကာ ပို္င္ရွင္က ေနာက္မွ လာေတာင္းတာမ်ိဳးကိုသာ ၾကံဳရတယ္ လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ လက္ထဲမွာ ပစၥည္း က်န္ခဲ႔ျပီး ပိုင္ရွင္ ေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ႔ပါေသးတယ္ ဆိုရင္ ယံုႏိုင္ပါ႔မလား။
“ ဟို . . ဟို . . . ကေလး ပိုင္ရွင္ အစ္မၾကီး ၊ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းေတာ့မယ္ဗ် ”
“ - - - - - - - ”
“ ကေလး ပိုင္ရွင္ အစ္မေရ ၊ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းေတာ့မလို႔ပါ ”
“ - - - - - - - ”
ဘတ္စ္ေပၚက လူေတြ အားလံုး ဝိုင္းၾကည့္ေနေပမဲ႔ ကေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေသာ မိခင္အရင္းကိုေတာ့ ရွာလို႔ မေတြ႕ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆင္းမဲ႔ မွတ္တိုင္ ေက်ာ္လာကာ ဆင္း၍ မရေတာ့။ ပိုင္ရွင္မဲ႔ ပစၥည္းဆိုေသာ ကေလးတစ္ေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ ငုတ္တုပ္ထိုင္ကာ ျပဴးေၾကာင္၍ ၾကည့္ေန၏။
“ ဒီကေလး ပိုင္ရွင္ အစ္မၾကီး ၊ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး ”
ေခၚလည္းေခၚ ၊ ေျပာလည္းေျပာရင္း ဝမ္းနည္းစိတ္ ၊ နာက်င္ ခံစားရေသာ စိတ္တို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငုိေတာင္မွ ငိုခ်င္လာမိသည္။
“ - - - - - - ”
“ ကေလး ပိုင္ရွင္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူးဗ်ာ ၊ လုပ္ၾကပါဦး ၊ သူ႕ကေလး က်န္ခဲ႔ျပီ ၊ ေမ႕သြားတာလား ၊ တမင္ ထားခဲ႔တာလားဗ်ာ ”
ဘတ္စ္ေပၚက လူအားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚမွာ စုျပံဳက်ေရာက္လ်က္။ တခ်ိဳ႕က ေလွာင္ေျပာင္ ၊ တခ်ိဳ႕က မဲ႔ရြဲ႔ ၊ တခ်ိဳ႕က ဂရုဏာ မ်က္ဝန္း ၊ တခ်ိဳ႕က ဥပေကၡာ အၾကည့္။ အားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေပၚ စုျပံဳက်လ်က္။
“ ဒီကေလး အေမ နဲ႔ ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္ဗ် ”
အသံၾကားရာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိဦးမည့္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူက “ ေမခလာ ” မဟုတ္ေပမဲ႔ ၊ သူ႕မွ မကယ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရတိမ္ နစ္ရမဲ႔ အျဖစ္။
“ ဒါဆို . . . လုပ္ . . . လုပ္ပါဦး ငါ့ညီရာ။ အစ္ကို ဘယ္ကို ျပန္လိုက္ပို႔ရမလဲ ”
“ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ကဗ်။ သူ႕အေမက ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး ေမြးထားတာ ၊ ျပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ ေမ့သလိုလိုနဲ႔ ထားခဲ႔တတ္တယ္ လို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။ အခုလည္း သူ ကားေပၚ တက္လာကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က သတိထား ၾကည့္ေနတာ။ အစ္ကို သတိမထားမိခင္မွာ သူက ကားမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းသြားတာပဲ။ လိုက္ေတာ့ ျပမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာလို႔လည္း မေျပာနဲ႔။ သူ႕အိမ္အထိလည္း လိုက္မပို႔ရဲဘူးေနာ္။ ”
“ ေအးပါကြာ . . ေျပာလည္း မေျပာဘူး။ ေရာက္ရင္သာ ခပ္ေဝးေဝးက လွမ္းျပေပါ႔ ”
ဘုရား . . . ဘုရား . . . ကိုယ့္ရဲ႕ ေသြးသား ၊ သားသမီး အရင္းကို ဒီလို လက္လႊတ္စပယ္ လုပ္ရက္ ၾကေလသလား။ ေျပာရင္ ဘယ္သူ႕မွ ယံုမွာ မဟုတ္။ ကုိယ္တိုင္ေတာင္မွ အခုလို လက္ေတြ႕ မဟုတ္ရင္ ယံုမွ မဟုတ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ သူတို႔ ရပ္ကြက္ကို လိုက္ ၊ ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြနဲ႔ ကေလးကို သူ႕မိဘအိမ္ ျပန္လိုက္အပ္ရေတာ့၏။ ကိုယ့္သားသမီးကို ေတြ႕တာေတာင္မွ ဝမ္းသာပံု မေပၚ ၊ ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ဆြဲေခၚျပီး ေက်ာေပၚ ႏွစ္ခ်က္က ေျဗာတင္ေသး၏။
ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ျပန္လာေတာ့ ရံုးခ်ိန္က လြန္ယံုမက ထမင္းစားခ်ိန္ကိုပါ လြန္ေခ်ျပီ။ တကိုယ္လံုးလည္း ကေလးက ယိုထားေသာ ေသးနံ႔ေတြက ေထာင္းေထာင္းထလ်က္။ အဲဒီေန႔က ကေလး အတြက္ ဆိုျပီး အိတ္ထဲက ေငြ ၃၀၀၀ ကလည္း ထြက္သြားေသးသည္။
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘတ္စ္ေပၚက လူမႈထူးခၽြန္မႈ ကူညီေရးက ေလ်ာ့ မသြားေသးပါဘူး။
“ လာ . . . လာ အဘြား ၊ ဒီမွာ လာထိုင္လိုက္ ”
ေနရာ လိုခ်င္လို႔ ဂိတ္ အစရဲ႕ ကားကိုေတာင္မွ အခ်ိန္ေစာင့္ျပီး စီးခဲ႔ရေပမဲ႔ အခုေတာ့ အသက္ၾကီး အဘြားအို တစ္ေယာက္ကို ကားဂိတ္မွ ၅ မွတ္တိုင္ စီးအျပီးမွာ ေနရာမွ ထကာ ဖယ္ေပးလိုက္ေလမိ၏။ ထိုအဘြားအိုကလည္း ျပံဳးကာ ေက်းဇူး စကားဆိုရင္း ဝင္ထိုင္သည္။ အခု မတ္တပ္ထရပ္ေပးေသာ ေနရာမွ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းမဲ႔ အလုပ္မွတ္တိုင္ အထိ အေတာ္ကို သြားရဦးမည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတ္တပ္ ရပ္လ်က္ လိုက္ရဦးမည္။
ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ထက္ အသက္ၾကီးသူေတြကို ကူညီခြင့္ရတာ ဝမ္းသာမိပါ၏။ သူ ဆင္းသြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာ ျပန္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ စိတ္ကူးေတြ ၊ အေတြးေတြနဲ႔ ယိမ္းထိုးေနေသာ ဘတ္စ္ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ၾကပ္ညွပ္ေနေသာ လူေတြ ၾကားမွာ စီးေမ်ာ လိုက္ပါေနမိသည္။ ၇ မွတ္တိုင္ေလာက္ လြန္လာေတာ့ ေနရာ ဖယ္ေပးခဲ႔ေသာ အဘြားက ဆင္းဖို႔ အတြက္ ထိုင္ခံုမွ ထရန္ ဟန္ျပင္ေန၏။ သူ ဆင္းရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ထိုင္ခံုကို ေနရာ ျပန္ေပးေတာ့မယ္ ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ထိုင္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနမိ၏။
“ လာ . . . လာ . . . ငါ့တူ ၊ ဝင္ထိုင္လိုက္ ။ မင္း အေမေတြေရာ ေနေကာင္းရဲ႕ မဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ ေကာင္းပါတယ္ အန္တီ ၊ အန္တီေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား ”
“ ေကာင္းပါတယ္ကြယ္ ၊ အန္တီ သြားလိုက္ဦးမယ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ အန္တီ ”
ေျပာလည္းေျပာ ၊ ေနရာမွာလည္း ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ထိုသူက ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာဖယ္ေပးခဲ႔ေသာ အဘြားၾကီးက သူ မဆင္းခင္မွာ သူနဲ႔ သိေသာ လူငယ္ကို လက္ဆင့္ ကမ္းေပးသြားတာပဲ ျဖစ္၏။
သူ ဆင္းရင္ေတာ့ ငါ့ကို ေနရာ ျပန္ေပးမွာပဲ ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကေလး အျမစ္ကေန ဆြဲႏႈတ္ခံရေသာ သစ္ပင္လို အနားသားေတြ ဖြာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ရင္မွာ ဟာ ေန၏။ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္ေလးကိုလည္း သြားဖယ္ခိုင္းလို႔ မျဖစ္။ ဒီေနရာ ငါ့ေနရာလို႔လည္း ေျပာလို႔ ရတာမ်ိဳး မဟုတ္။ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ ဝမ္းနည္းျခင္းက ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ဒါေပမဲ႔ ဘတ္စ္ေပၚမွာ ကူညီတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ဒါက ေနာင္တရ စရာ မဟုတ္ေသးပါ။
“ လာပါ . . . ထိုင္ပါ . . . အန္ကယ္ ”
လက္ထဲမွာ တုတ္ေကာက္နဲ႔ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ ဦးေလးၾကီး တစ္ေယာက္ကို ထိုင္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ္ ဖယ္ေပးအျပီးမွာ ထိုဦးေလးၾကီးက တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ ဝင္ထိုင္ရင္ သာဓု သံုးၾကိမ္ကို တုန္တုန္ခ်ိခ်ိပင္ ဆိုသည္။
“ ရပါတယ္ အန္ကယ္ ”
ဟု ဆိုကာ ပီတိေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လြယ္အိတ္ေလးကို ျပင္လြယ္ရင္း မတ္တပ္ ရပ္ေနမိ၏။
တစ္မွတ္တိုင္ ေက်ာ္လြန္လာ၏။
ႏွစ္မွတ္တိုင္ ေက်ာ္လြန္လာ၏။
သံုးမွတ္တိုင္ကို ေရာက္လာ၏။ ဒီမွတ္တိုင္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသူေလးေတြ တက္လာတတ္တယ္ ဆိုတာ ေန႔စဥ္ ကားစီးေနက်မို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိေနျပီး ျဖစ္၏။ တတိယ မွတ္တိုင္မွာေတာ့ ဘတ္စ္စီးဖို႔ ကားေပၚတက္လာေသာ ေခ်ာေခ်ာ ၊ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ၊ ေတာင့္ေတာင့္ ၊ မိုက္မိုက္ ၊ လန္းလန္း ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ တက္လာ၏။ အႏွီ ကေလးမ ကၽြန္ေတာ့္ နေဘးနားမွာ ရပ္ေနတုန္း ရွိေသး။ အခုနက တုန္ခ်ိေနေသာ တုတ္ေကာက္ျဖင့္ အန္ကယ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပာင္းလဲ သြားကာ . . . ရင္ေကာ့ ၊ ေခါင္းေမာ့ ၊ ခါးမတ္ကာ . . . .
“ လာ . . ကေလးမ လာထိုင္လိုက္ ၊ အစ္ကိုၾကီးက ေရွ႕ဆို ဆင္းေတာ့မွာ ”
ဆိုကာ သူ႕ေမြးရင္ သူ႕ေျမးေလာက္ ရွိေသာ ေကာင္မေလးကို သူ႕ကိုယ္သူ အစ္ကိုၾကီး နာမ္စားသံုးကာ ထိုင္ရာ ေနရာကို ေလျဖင့္ ေရာင္းျပီး ၊ မ်က္စိတေညာင္း ထိုေကာင္မေလးကို အေပၚစီးမွ မိုးၾကည့္ ေနေလေတာ့သည္။ ထိုေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ ခံစားရျခင္းလည္း မျဖစ္မိပါ။ မနာလိုလည္း မျဖစ္မိပါ။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ခုခုနဲ႔ ကိုင္ရိုက္ခံထားရသလို ျဖစ္ညွစ္ နာက်င္ ေနမိသည္။
ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရိုးရိုးစင္းစင္းေလး တစ္ခုသာ စဥ္းစားမိလိုက္ပါေတာ့သည္။
“ ဝုန္း ”
ဘတ္စ္က ဘယ္လိုမွ ေရွာင္၍ မလြတ္ေသာ ခ်ိဳင့္ၾကီးကို အရွိန္ျဖင့္ က်သြားကာ ျပန္ရုန္းတက္လာျပီး ကားလမ္းမေပၚ အလ်ားလိုက္ ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ပစ္က်၏။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သို႔ သြားရာလမ္း ရွိေသာ မွတ္တိုင္ကို ေရာက္ရန္ ႏွစ္မွတ္တိုင္မွ်သာ လိုေပေတာ့မည္။
ဘတ္စ္ေပၚမွ လူေတြ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘတ္စ္ရဲ႕ တံခါးေဘာင္ကို မွီကာ ဇက္က်ိဳး အိပ္ငိုက္၍ လိုက္ပါလာေသာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ညက အေတာ္ကို အိပ္ေရးပ်က္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ဟု ထင္ခ်င္ ထင္ေနပါလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို မဟုတ္ပါ။ ဒီလို မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရွင္းျပေနစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ေရွ႕ႏွစ္မွတ္တိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းရေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဘတ္စ္ေပၚမွ ဆင္းရန္ ျပင္စရာ ရွိသည္ကို ျပင္ဆင္ကာ ဆင္းရန္ ထြက္ေပါက္ ရွိရာသို႔ တိုးထြက္ရန္ ထရပ္လိုက္ရင္း ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ရွိေနေသာ ထိုင္ခံုရ လူတန္းစား အားလံုးကို မ်က္လံုး တစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘတ္စ္ထဲမွာ ရွိေသာ ထိုင္ခံုရ လူတန္းစားမ်ား အားလံုးက ဘတ္စ္ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို လည္းေကာင္း ၊ ထိုင္ခံုရဲ႕ေနာက္ေက်ာမွီခံုကို လည္းေကာင္း မွီကာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အသီးသီး အိပ္ေပ်ာ္သူက ေပ်ာ္ ၊ မ်က္လံုး မပြင့္ႏိုင္ေအာင္ အိပ္ငိုက္သူက ငိုက္ေနၾကေလေတာ့သည္။
သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုကို သိလိုက္သလို ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမဲ႔ ေဖာ္ျပ၍ေတာ့ မေျပာျပတတ္။ သူတို႔ အားလံုးသည္ သူတို႔ ဆင္းရမဲ႔ မွတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္ အလိုေလာက္မွာ ဘယ္သူမွ သတိေပး ၊ ႏိႈးစရာ မလိုဘဲ အလိုလို သတိတရ ႏိုးလာၾကလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ ဆင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ထိုင္ခံုရ လူတန္းစားေတြကို မ်က္လံုး တစ္ခ်က္ေတာ့ ေဝ့ၾကည့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ေတြးမိၾကပါလိမ့္ဦးမည္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႔ရက္ တစ္ရက္ ကူးေျပာင္းသြားပါလိမ့္ဦးမည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ။ ဒီေန႔ ေနဝင္ ျပီးေသာအခါမွာ မနက္ျဖန္ နံနက္ မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ လာရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။
တကယ္ေတာ့ . . .
လူေတြသည္ သာမာန္ အားျဖင့္ေတာ့ ေကာင္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ . . . အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ခက္ခဲစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ အျပီးမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္ၾကပါသည္။
*** လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၅ လေလာက္က ေရးထားတဲ႔ ဝတၳဳေလးပါ။ အေျခအေန အရ အခုမွပဲ တင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ***
သို႔ေသာ္ . . . .
ဘယ္အခ်ိန္ပဲ တက္စီး တက္စီး ဒီဘတ္စ္ကို စီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာ ရပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီဘတ္စ္ရဲ႕ စထြက္ရာ ဘတ္စ္ဂိတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နားမွာ တည္ရွိေနခဲ႔လို႔ပါပဲ။ နံနက္ အလုပ္သြားေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အိမ္က ထြက္လာရင္း ဘတ္စ္ ဂိတ္မွဴးဆီက “ ဘယ္ကားထြက္မလဲ အစ္ကို ” လို႔ လွမ္းေမးကာ ထိုဘတ္စ္ေပၚ တက္ထိုင္ေနလိုက္ယံုမွ်သာ။ အလွည့္က် ထြက္ခါနီး ဘတ္စ္က ထိုင္စရာ ေနရာ မရွိေအာင္ ျပည့္ေနျပီ ဆိုရင္ ဒုတိယ အေနနဲ႔ ထြက္မဲ႔ ဘတ္စ္ နံပါတ္ကို ေမးကာ ထိုဘတ္စ္ေပၚ တက္ထိုင္ေနလိုက္ယံုသာ ရွိ၏။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ နံနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားခ်ိန္ဟာ သူမ်ားေတြလို ဘတ္စ္ေပၚ ေရာက္ဖို႔ အတင္းတိုးတတ္ရေသာ ဒုကၡမ်ား ကင္းေဝးကာ လြတ္ေအး ျငိမ္းခ်မ္း၏။ အသာအယာ စထြက္ဂိတ္မွ ထိုင္စီးသြားယံုမွ်ပင္။ အလုပ္ရွိရာ ဂိတ္ကလည္း ဆူးေလ မွတ္တိုင္ မေရာက္ခင္ သံုးမွတ္တိုင္ အလိုမွာ ဆင္း၍ အသာအယာ ရံုးတြင္းသို႔ လွမ္းဝင္လိုက္ယံုမွ်သာ ျဖစ္၏။
သူမ်ားေတြ အလုပ္အခ်ိန္မွီရန္ ဘတ္စ္ကား အလာကို ေမွ်ာ္ေငးေနရေသာ ၊ လာေနေသာ ဘတ္စ္ေပၚသို႔ အႏၱရာယ္ ကင္းကင္း ေရာက္ေအာင္ ခပ္သုတ္သုတ္ တက္လိုက္ရေသာ ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ လူစံု ၊ အနံ႔စံု ၊ အတန္းအစား မ်ိဳးစံုတို႔ရဲ႕ က်င္လည္မႈ မ်ဳိးစုံကို မတ္တပ္ရပ္ျပီး ဘဝကို အားတင္း ျဖတ္သန္းေနရေသာ လူေတြထဲမွ ကၽြန္ေတာ္က ဖာသိဖာသာ ကင္းလြတ္ခြင့္ရေန၏။
ဂိတ္အစမွ ထိုင္လိုက္လာရင္း ေနာက္ထပ္ ရပ္လာေသာ ဂိတ္တိုင္တိုင္းကို ေဘးျပတင္းေပါက္ ဟာလာဟင္းလင္းမွ စင္းစင္းၾကီး အတိုင္းသား ျမင္ေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘတ္စ္ လာေနျပီ ဆိုတာကို ျမင္လိုက္ရရင္ ကားမွတ္တိုင္မွာ ေမွ်ာ္ေစာင့္ေနေသာ လူအုပ္ၾကီးမွာ ကေလးကို ေအာက္ခ်ထားသူက ဆက္ခနဲ ေကာက္ခ်ီ၏ ၊ ပစၥည္းေတြ ခ်ထားသူက ျဖတ္ခနဲ ေကာက္ကိုင္၏ ၊ အလုပ္ခ်ိန္မွီေအာင္ ေျပးရမည့္သူကလည္း ထမီကို ခပ္တင္းတင္း ျပင္စည္း၏ ၊ ေက်ာင္းဆရာမေလးကလည္း သူမရဲ႕ ျခင္းေလးကို ခပ္က်စ္က်စ္ေလး ပိုတိုး ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏ ၊ ဇရာက်လာေသာ သက္ၾကီးသူ တခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႔ ဒူးကို အားတင္းျပီး လွမ္းတက္ဖို႔ အားယူေန၏။
ထိုသို႔ . . . ထိုသို႔ . . . . လူေလာကရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ အဖံုဖံုေတြကို အေဝးမွပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ ရေနေပသည္။ အားတင္းမႈ ၊ မာန္ခ်ီမႈ ၊ ညည္းတြားမႈ ၊ အံခဲမႈ ၊ ျမည္တြန္ေတာက္တီးမႈ ၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈ ၊ အရွက္ကြဲမႈ ၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရမႈ ၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားမႈ ၊ မသမာမႈ ထုိသို႔ . . . ထုိသို႔ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ မ်ားျပားလွေသာ လူမႈဘဝ ဇာတ္ခံုအေၾကာင္းကို ဘတ္စ္ကား စီးရင္းျခင္း တစ္ခုတည္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေရွ႕ေအာက္မွာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခြင့္ ရေနေပေတာ့သည္။
“ ကမၻာၾကီး တစ္ခုလံုးကို သင္ ကယ္တင္ႏိုင္စရာ မလိုပါ။ သင့္မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္က လူကို ကယ္တင္ႏိုင္ရင္ ကမၻာၾကီးကို ကယ္တင္ႏိုင္တာ မည္၏ ” ဆိုေသာ စကားကို သတိရမိ၏။
ကၽြန္ေတာ့္ ကမၻာၾကီး တစ္ခုလံုးကို မကယ္တင္ႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဒီဘတ္စ္ေပၚမွာ ရွိေနျပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္က သူတို႔ရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါဝင္ ကူညီေပးႏိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ကူညီမႈ ဆိုတာ ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပန္းတာ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တတ္စြမ္းႏိုင္တာေလး လုပ္ေပးလိုက္ရတာပဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယူဆမိသည္။
“ ျခင္းေတာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးထား ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုင္ထားေပးမယ္။ ”
ဟု ဆိုတာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ကို ကူညီႏိုင္သည္။
“ ထမင္းခ်ဳိင့္ေပးထားေလ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယူထားေပးမယ္။ ”
ဟု ဆိုကာ အလုပ္အတြက္ ထမင္းခ်ဳိင့္ သယ္လာေသာ အလုပ္သမားအား ကူညီႏိုင္သည္။
“ အစ္မ ကေလးေပးထား ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ီေပးထားမယ္။ ”
ဟု ဆိုကာ ကေလးမိခင္ကို ကူညီႏိုင္၏။ ဒါမွမဟုတ္ ေနရာမွ ဖယ္ေပးျပီး ကူညီႏိုင္သည္။
“ အဘြား လာ လာ ၊ ဒီမွာ လာထိုင္ပါ။ ”
ဟု ဆိုကာ အသက္အရြယ္ ၾကီးေသာ အဘိုး ၊ အဘြားမ်ားကို ထိုင္ရန္ ေနရာ ဖယ္ေပးကာ ကူညီႏိုင္၏။ ဒီလို ထိုင္ရန္ ေနရာ ဖယ္ေပးတယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ လြယ္ကူ လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဂိတ္အစ မွတ္တိုင္ကေန ထိုင္စီးလာျပီး ဂိတ္ဆံုးဖို႔ ၃ မွတ္တိုင္ေလာက္ အလိုမွ ဆင္းရေသာ လူတစ္ေယာက္ အဖို႔ ခရီးေဝးကို ဘယ္သူမဆို သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္၍သာ စီးခ်င္ၾကေပမည္။ သို႔ေသာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဘတ္စ္စီးေနရင္း လူေတြကို ကူညီခ်င္ေသာ စိတ္ေၾကာင့္ အသက္အရြယ္ ၾကီးသူမ်ားကို ေနရာဖယ္ေပးကာ ထိုင္စီးေစခဲ႔သည္။
ဘဝမွာ ဘတ္စ္စီးရင္း အမွတ္မထင္ လူေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီခြင့္ ရေနတဲ႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔ရပါ၏။ အျမဲတမ္းလည္း ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရလိမ့္မည္ ဟု ယံုၾကည္ေနခဲ႔ပါသည္။
သို႔ေသာ္ . . . .
“ ကၽြန္မ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေပးေတာ့ေလ ၊ ဆင္းေတာ့မယ္ ”
“ ဗ်ာ ၊ ခုနကပဲ ဆင္းေတာ့မယ္ ဆိုျပီး လွမ္းယူသြားျပီေလ ”
“ အို မဟုတ္တာ ၊ ကၽြန္မက ဆင္းမွ မဆင္းေသးတာပဲ ”
“ အမ္ . . . ဒါဆို ခုနက ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ထမင္းခ်ိဳင့္ လွမ္းယူသြားတာ ခင္ဗ်ား မဟုတ္ဘူးလား ”
“ အို . . ကၽြန္မ ဆင္းမွ မဆင္းေသးေတာ့ ယူမွ မယူရေသးတာ ၊ ကၽြန္မ ထမင္းခ်ိဳင့္ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ ”
“ ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူးေလ ၊ ခင္ဗ်ားေတာင္းတယ္ မွတ္လို႔ ေပးလိုက္တာေပါ႔ ”
“ ဟင္ . . ရွင္ . . ရွင္ . . ဒါ တမင္ အကြက္ထြင္ျပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ ခိုးတာ မဟုတ္လား ”
“ ဗ်ာ . . . မဟုတ္တာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ ခိုးရမွာလဲ ၊ ခင္ဗ်ား ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ကုိင္ျပီး ကူညီတာပါ ”
“ အို . . ဒါမ်ိဳးေတြ ရိုးေနပါျပီရွင္ ၊ ရွင္ . . . ရွင့္လူေတြနဲ႔ ေပါင္းျပီး ပစၥည္းေတြကို ကူညီသလိုလုိနဲ႔ ယူထားျပီး ခိုးေနတာ မဟုတ္လား ”
“ ဟာဗ်ာ . . . ရာရာစစ ၊ ခင္ဗ်ားကို အလကား ကူညီတာပါဗ်ာ ”
“ ဒါေတြ မသိဘူးရွင္ ၊ အခု ကၽြန္မ ထမင္းခ်ိဳင့္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ ”
“ မသိဘူးေလ ၊ ကၽြန္ေတာ္မွ မယူထားတာ ၊ ခင္ဗ်ားေတာင္းတယ္ မွတ္လို႔ ပိုင္ရွင္ပဲ ဆိုျပီး ေပးလိုက္တာေလ။ ”
“ အခုမွ မသိဘူး မလုပ္ပါနဲ႔ ၊ ရွင္ ေလ်ာ္မလား ၊ ရဲစခန္းကို ေမာင္းခိုင္းရမလား ”
“ ဟ . . . ကၽြန္ေတာ္ ခိုးတာမွ မဟုတ္ဘဲ ၊ ဘယ္သူ ယူသြားမွန္းမွ မသိတာ ”
“ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ ၊ ရွင့္ လက္ထဲကေန ေပ်ာက္သြားတာ ရွင္ပဲ ေလ်ာ္ရမွာေပါ႔ ”
“ ခင္ဗ်ားဗ်ာ . . . . ကူလည္း ကူညီရေသး ”
အဲဒီလို ေနာက္ဆံုး စကားလံုး အဆံုးသတ္ျပီးတဲ႔ ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အိတ္ထဲက မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ ေငြေလးေတြဟာ ဘယ္သူ ယူသြားမွန္း မသိတဲ႔ စတီးခ်ိဳင့္ရဲ႕ အဖိုးအခ ျဖစ္သြားခဲ႔ရဖူးပါ၏။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကူညီမႈက အေရာင္ မပ်က္ယြင္းေသးပါ။
“ ဟုိအစ္ကိုၾကီး ကၽြန္မ ထီးေရာ ၊ ဆင္းေတာ့မယ္ အစ္ကို ”
“ ခုနက လွမ္းယူသြားတာေလ ”
“ မယူရေသးဘူး ၊ ကၽြန္မမွ မဆင္းေသးတာ ”
ဒီလို စကားကို အစ ပ်ိဳးလိုက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ အခ်ိဳ႕ဟာ အသြင္ေျပာင္း ေဆး ေသာက္ရန္ မလိုဘဲ ထီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲရန္ အတြက္ တာထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါေတာ့သည္။ ဒီလို လက္ထဲမွ ပစၥည္းက ေပ်ာက္ကာ ပို္င္ရွင္က ေနာက္မွ လာေတာင္းတာမ်ိဳးကိုသာ ၾကံဳရတယ္ လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ လက္ထဲမွာ ပစၥည္း က်န္ခဲ႔ျပီး ပိုင္ရွင္ ေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ႔ပါေသးတယ္ ဆိုရင္ ယံုႏိုင္ပါ႔မလား။
“ ဟို . . ဟို . . . ကေလး ပိုင္ရွင္ အစ္မၾကီး ၊ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းေတာ့မယ္ဗ် ”
“ - - - - - - - ”
“ ကေလး ပိုင္ရွင္ အစ္မေရ ၊ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းေတာ့မလို႔ပါ ”
“ - - - - - - - ”
ဘတ္စ္ေပၚက လူေတြ အားလံုး ဝိုင္းၾကည့္ေနေပမဲ႔ ကေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေသာ မိခင္အရင္းကိုေတာ့ ရွာလို႔ မေတြ႕ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆင္းမဲ႔ မွတ္တိုင္ ေက်ာ္လာကာ ဆင္း၍ မရေတာ့။ ပိုင္ရွင္မဲ႔ ပစၥည္းဆိုေသာ ကေလးတစ္ေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ ငုတ္တုပ္ထိုင္ကာ ျပဴးေၾကာင္၍ ၾကည့္ေန၏။
“ ဒီကေလး ပိုင္ရွင္ အစ္မၾကီး ၊ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူး ”
ေခၚလည္းေခၚ ၊ ေျပာလည္းေျပာရင္း ဝမ္းနည္းစိတ္ ၊ နာက်င္ ခံစားရေသာ စိတ္တို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငုိေတာင္မွ ငိုခ်င္လာမိသည္။
“ - - - - - - ”
“ ကေလး ပိုင္ရွင္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ မသိဘူးဗ်ာ ၊ လုပ္ၾကပါဦး ၊ သူ႕ကေလး က်န္ခဲ႔ျပီ ၊ ေမ႕သြားတာလား ၊ တမင္ ထားခဲ႔တာလားဗ်ာ ”
ဘတ္စ္ေပၚက လူအားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚမွာ စုျပံဳက်ေရာက္လ်က္။ တခ်ိဳ႕က ေလွာင္ေျပာင္ ၊ တခ်ိဳ႕က မဲ႔ရြဲ႔ ၊ တခ်ိဳ႕က ဂရုဏာ မ်က္ဝန္း ၊ တခ်ိဳ႕က ဥပေကၡာ အၾကည့္။ အားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေပၚ စုျပံဳက်လ်က္။
“ ဒီကေလး အေမ နဲ႔ ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္ဗ် ”
အသံၾကားရာကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိဦးမည့္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူက “ ေမခလာ ” မဟုတ္ေပမဲ႔ ၊ သူ႕မွ မကယ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရတိမ္ နစ္ရမဲ႔ အျဖစ္။
“ ဒါဆို . . . လုပ္ . . . လုပ္ပါဦး ငါ့ညီရာ။ အစ္ကို ဘယ္ကို ျပန္လိုက္ပို႔ရမလဲ ”
“ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ကဗ်။ သူ႕အေမက ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး ေမြးထားတာ ၊ ျပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ ေမ့သလိုလိုနဲ႔ ထားခဲ႔တတ္တယ္ လို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ၾကားဖူးတယ္။ အခုလည္း သူ ကားေပၚ တက္လာကတည္းက ကၽြန္ေတာ္က သတိထား ၾကည့္ေနတာ။ အစ္ကို သတိမထားမိခင္မွာ သူက ကားမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းသြားတာပဲ။ လိုက္ေတာ့ ျပမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာလို႔လည္း မေျပာနဲ႔။ သူ႕အိမ္အထိလည္း လိုက္မပို႔ရဲဘူးေနာ္။ ”
“ ေအးပါကြာ . . ေျပာလည္း မေျပာဘူး။ ေရာက္ရင္သာ ခပ္ေဝးေဝးက လွမ္းျပေပါ႔ ”
ဘုရား . . . ဘုရား . . . ကိုယ့္ရဲ႕ ေသြးသား ၊ သားသမီး အရင္းကို ဒီလို လက္လႊတ္စပယ္ လုပ္ရက္ ၾကေလသလား။ ေျပာရင္ ဘယ္သူ႕မွ ယံုမွာ မဟုတ္။ ကုိယ္တိုင္ေတာင္မွ အခုလို လက္ေတြ႕ မဟုတ္ရင္ ယံုမွ မဟုတ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ သူတို႔ ရပ္ကြက္ကို လိုက္ ၊ ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြနဲ႔ ကေလးကို သူ႕မိဘအိမ္ ျပန္လိုက္အပ္ရေတာ့၏။ ကိုယ့္သားသမီးကို ေတြ႕တာေတာင္မွ ဝမ္းသာပံု မေပၚ ၊ ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ဆြဲေခၚျပီး ေက်ာေပၚ ႏွစ္ခ်က္က ေျဗာတင္ေသး၏။
ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုရင္း ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ျပန္လာေတာ့ ရံုးခ်ိန္က လြန္ယံုမက ထမင္းစားခ်ိန္ကိုပါ လြန္ေခ်ျပီ။ တကိုယ္လံုးလည္း ကေလးက ယိုထားေသာ ေသးနံ႔ေတြက ေထာင္းေထာင္းထလ်က္။ အဲဒီေန႔က ကေလး အတြက္ ဆိုျပီး အိတ္ထဲက ေငြ ၃၀၀၀ ကလည္း ထြက္သြားေသးသည္။
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘတ္စ္ေပၚက လူမႈထူးခၽြန္မႈ ကူညီေရးက ေလ်ာ့ မသြားေသးပါဘူး။
“ လာ . . . လာ အဘြား ၊ ဒီမွာ လာထိုင္လိုက္ ”
ေနရာ လိုခ်င္လို႔ ဂိတ္ အစရဲ႕ ကားကိုေတာင္မွ အခ်ိန္ေစာင့္ျပီး စီးခဲ႔ရေပမဲ႔ အခုေတာ့ အသက္ၾကီး အဘြားအို တစ္ေယာက္ကို ကားဂိတ္မွ ၅ မွတ္တိုင္ စီးအျပီးမွာ ေနရာမွ ထကာ ဖယ္ေပးလိုက္ေလမိ၏။ ထိုအဘြားအိုကလည္း ျပံဳးကာ ေက်းဇူး စကားဆိုရင္း ဝင္ထိုင္သည္။ အခု မတ္တပ္ထရပ္ေပးေသာ ေနရာမွ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းမဲ႔ အလုပ္မွတ္တိုင္ အထိ အေတာ္ကို သြားရဦးမည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတ္တပ္ ရပ္လ်က္ လိုက္ရဦးမည္။
ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ထက္ အသက္ၾကီးသူေတြကို ကူညီခြင့္ရတာ ဝမ္းသာမိပါ၏။ သူ ဆင္းသြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေနရာ ျပန္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ စိတ္ကူးေတြ ၊ အေတြးေတြနဲ႔ ယိမ္းထိုးေနေသာ ဘတ္စ္ေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ၾကပ္ညွပ္ေနေသာ လူေတြ ၾကားမွာ စီးေမ်ာ လိုက္ပါေနမိသည္။ ၇ မွတ္တိုင္ေလာက္ လြန္လာေတာ့ ေနရာ ဖယ္ေပးခဲ႔ေသာ အဘြားက ဆင္းဖို႔ အတြက္ ထိုင္ခံုမွ ထရန္ ဟန္ျပင္ေန၏။ သူ ဆင္းရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ထိုင္ခံုကို ေနရာ ျပန္ေပးေတာ့မယ္ ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ထိုင္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနမိ၏။
“ လာ . . . လာ . . . ငါ့တူ ၊ ဝင္ထိုင္လိုက္ ။ မင္း အေမေတြေရာ ေနေကာင္းရဲ႕ မဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ ေကာင္းပါတယ္ အန္တီ ၊ အန္တီေရာ ေနေကာင္းရဲ႕လား ”
“ ေကာင္းပါတယ္ကြယ္ ၊ အန္တီ သြားလိုက္ဦးမယ္ ”
“ ဟုတ္ကဲ႔ အန္တီ ”
ေျပာလည္းေျပာ ၊ ေနရာမွာလည္း ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ထိုသူက ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာဖယ္ေပးခဲ႔ေသာ အဘြားၾကီးက သူ မဆင္းခင္မွာ သူနဲ႔ သိေသာ လူငယ္ကို လက္ဆင့္ ကမ္းေပးသြားတာပဲ ျဖစ္၏။
သူ ဆင္းရင္ေတာ့ ငါ့ကို ေနရာ ျပန္ေပးမွာပဲ ဆိုေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကေလး အျမစ္ကေန ဆြဲႏႈတ္ခံရေသာ သစ္ပင္လို အနားသားေတြ ဖြာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ရင္မွာ ဟာ ေန၏။ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္ေလးကိုလည္း သြားဖယ္ခိုင္းလို႔ မျဖစ္။ ဒီေနရာ ငါ့ေနရာလို႔လည္း ေျပာလို႔ ရတာမ်ိဳး မဟုတ္။ ရင္ထဲမွာ နာက်င္ ဝမ္းနည္းျခင္းက ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ဒါေပမဲ႔ ဘတ္စ္ေပၚမွာ ကူညီတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ဒါက ေနာင္တရ စရာ မဟုတ္ေသးပါ။
“ လာပါ . . . ထိုင္ပါ . . . အန္ကယ္ ”
လက္ထဲမွာ တုတ္ေကာက္နဲ႔ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ ဦးေလးၾကီး တစ္ေယာက္ကို ထိုင္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ္ ဖယ္ေပးအျပီးမွာ ထိုဦးေလးၾကီးက တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ ဝင္ထိုင္ရင္ သာဓု သံုးၾကိမ္ကို တုန္တုန္ခ်ိခ်ိပင္ ဆိုသည္။
“ ရပါတယ္ အန္ကယ္ ”
ဟု ဆိုကာ ပီတိေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လြယ္အိတ္ေလးကို ျပင္လြယ္ရင္း မတ္တပ္ ရပ္ေနမိ၏။
တစ္မွတ္တိုင္ ေက်ာ္လြန္လာ၏။
ႏွစ္မွတ္တိုင္ ေက်ာ္လြန္လာ၏။
သံုးမွတ္တိုင္ကို ေရာက္လာ၏။ ဒီမွတ္တိုင္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသူေလးေတြ တက္လာတတ္တယ္ ဆိုတာ ေန႔စဥ္ ကားစီးေနက်မို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိေနျပီး ျဖစ္၏။ တတိယ မွတ္တိုင္မွာေတာ့ ဘတ္စ္စီးဖို႔ ကားေပၚတက္လာေသာ ေခ်ာေခ်ာ ၊ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ၊ ေတာင့္ေတာင့္ ၊ မိုက္မိုက္ ၊ လန္းလန္း ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ တက္လာ၏။ အႏွီ ကေလးမ ကၽြန္ေတာ့္ နေဘးနားမွာ ရပ္ေနတုန္း ရွိေသး။ အခုနက တုန္ခ်ိေနေသာ တုတ္ေကာက္ျဖင့္ အန္ကယ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပာင္းလဲ သြားကာ . . . ရင္ေကာ့ ၊ ေခါင္းေမာ့ ၊ ခါးမတ္ကာ . . . .
“ လာ . . ကေလးမ လာထိုင္လိုက္ ၊ အစ္ကိုၾကီးက ေရွ႕ဆို ဆင္းေတာ့မွာ ”
ဆိုကာ သူ႕ေမြးရင္ သူ႕ေျမးေလာက္ ရွိေသာ ေကာင္မေလးကို သူ႕ကိုယ္သူ အစ္ကိုၾကီး နာမ္စားသံုးကာ ထိုင္ရာ ေနရာကို ေလျဖင့္ ေရာင္းျပီး ၊ မ်က္စိတေညာင္း ထိုေကာင္မေလးကို အေပၚစီးမွ မိုးၾကည့္ ေနေလေတာ့သည္။ ထိုေန႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ ခံစားရျခင္းလည္း မျဖစ္မိပါ။ မနာလိုလည္း မျဖစ္မိပါ။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ခုခုနဲ႔ ကိုင္ရိုက္ခံထားရသလို ျဖစ္ညွစ္ နာက်င္ ေနမိသည္။
ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရိုးရိုးစင္းစင္းေလး တစ္ခုသာ စဥ္းစားမိလိုက္ပါေတာ့သည္။
“ ငါ ကူညီတာ အရာမွ ေရာက္ရဲ႕လား ”
“ ဝုန္း ”
ဘတ္စ္က ဘယ္လိုမွ ေရွာင္၍ မလြတ္ေသာ ခ်ိဳင့္ၾကီးကို အရွိန္ျဖင့္ က်သြားကာ ျပန္ရုန္းတက္လာျပီး ကားလမ္းမေပၚ အလ်ားလိုက္ ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ပစ္က်၏။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သို႔ သြားရာလမ္း ရွိေသာ မွတ္တိုင္ကို ေရာက္ရန္ ႏွစ္မွတ္တိုင္မွ်သာ လိုေပေတာ့မည္။
ဘတ္စ္ေပၚမွ လူေတြ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘတ္စ္ရဲ႕ တံခါးေဘာင္ကို မွီကာ ဇက္က်ိဳး အိပ္ငိုက္၍ လိုက္ပါလာေသာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ညက အေတာ္ကို အိပ္ေရးပ်က္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ဟု ထင္ခ်င္ ထင္ေနပါလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို မဟုတ္ပါ။ ဒီလို မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရွင္းျပေနစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ေရွ႕ႏွစ္မွတ္တိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းရေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဘတ္စ္ေပၚမွ ဆင္းရန္ ျပင္စရာ ရွိသည္ကို ျပင္ဆင္ကာ ဆင္းရန္ ထြက္ေပါက္ ရွိရာသို႔ တိုးထြက္ရန္ ထရပ္လိုက္ရင္း ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ရွိေနေသာ ထိုင္ခံုရ လူတန္းစား အားလံုးကို မ်က္လံုး တစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘတ္စ္ထဲမွာ ရွိေသာ ထိုင္ခံုရ လူတန္းစားမ်ား အားလံုးက ဘတ္စ္ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကို လည္းေကာင္း ၊ ထိုင္ခံုရဲ႕ေနာက္ေက်ာမွီခံုကို လည္းေကာင္း မွီကာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အသီးသီး အိပ္ေပ်ာ္သူက ေပ်ာ္ ၊ မ်က္လံုး မပြင့္ႏိုင္ေအာင္ အိပ္ငိုက္သူက ငိုက္ေနၾကေလေတာ့သည္။
သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုကို သိလိုက္သလို ျဖစ္မိသည္။ ဒါေပမဲ႔ ေဖာ္ျပ၍ေတာ့ မေျပာျပတတ္။ သူတို႔ အားလံုးသည္ သူတို႔ ဆင္းရမဲ႔ မွတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္ အလိုေလာက္မွာ ဘယ္သူမွ သတိေပး ၊ ႏိႈးစရာ မလိုဘဲ အလိုလို သတိတရ ႏိုးလာၾကလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ ဆင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ထိုင္ခံုရ လူတန္းစားေတြကို မ်က္လံုး တစ္ခ်က္ေတာ့ ေဝ့ၾကည့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ေတြးမိၾကပါလိမ့္ဦးမည္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႔ရက္ တစ္ရက္ ကူးေျပာင္းသြားပါလိမ့္ဦးမည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ။ ဒီေန႔ ေနဝင္ ျပီးေသာအခါမွာ မနက္ျဖန္ နံနက္ မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္ လာရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။
တကယ္ေတာ့ . . .
လူေတြသည္ သာမာန္ အားျဖင့္ေတာ့ ေကာင္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ . . . အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ခက္ခဲစြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ အျပီးမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္ၾကပါသည္။
*** လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၅ လေလာက္က ေရးထားတဲ႔ ဝတၳဳေလးပါ။ အေျခအေန အရ အခုမွပဲ တင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ***
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
15.3.2011
34 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
အင္းးးးးကူညီ၇တာလဲမလႊယ္ဘူးေနာ့
အစ အဆုံး ေသခ်ာ ဖတ္သြားတယ္ ကိုေဇာ္။ အ့ဲဒီ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေဆာင္က လူေတြကို ကူညီေပး ေပမယ့္ သူ ကူညီတာ အရာ မေရာက္လို႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘတ္စ္ စီးရင္ အိပ္ငိုက ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ တာလားပာင္။ အ့ဲလုိ နားလည္ လိုက္တယ္။ အ့ဲဒီလိုပဲ ဘတ္စ္ ေပၚမွာ ကေလး ထားခ့ဲတ့ဲ ျမန္မာ ရုပ္ရွင္ကား တစ္ခု ရွိတယ္ေလ။ ႀကာျပီ။ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အရိုင္းရယ္၊ ေဇာ္၀မ္းရယ္၊ ထက္ထက္မိုးဦးရယ္ ပါတယ္။ အရိုင္းက အ့ဲလိုပဲ ကိုေဇာ္ ေရးထားသလို ဘတ္စ္ အေပၚမွာ ကေလး အေမ တစ္ေယာက္ကို ကူျပီး ကေလး ခ်ီေပးထားတာ ေနာက္ ကေလး အေမက ျပန္လာ မေခၚဘဲ ထားသြားလို႕ အရိုင္းက အိမ္ေခၚသြား ရတယ္။ ေနာက္ အရိုင္းတို႕ ေနတ့ဲ လမ္းထဲက ေဇာ္၀မ္းႀကီးက ခ်မ္းသာျပီး ကပ္ေစးနဲတ့ဲ သူေလ။ ဦးေဇာ္၀မ္းက ကေလးကို ဆက္ေမြး ႏိုင္ဖို႕ ေငြလွဴတယ္။ ထက္ထက္မိုးဦးနဲ႕ အရိုင္းတို႕ လက္ထပ္ျပီး ကေလးကို ေမြးစားလိုက္တယ္။ ကိုေဇာ္က အ့ဲဒီ ရုပ္ရွင္ကို မွီျငမ္းျပီး ေရးထားတာလား။ ခိခိ :D ဒါမွ မပာုတ္ အ့ဲ ရုပ္ရွင္က ကိုေဇာ္ ေရးထားတာကို ရုပ္ရွင္ ရိုက္လိုက္ တာလား။ အပာီးးး ကြန္မန္႕က အရမ္း ရွည္သြားျပီ။
http://redroseofburma.blogspot.com/
သူ ကူညီတာနဲ႔ လူေတြဆီက ျပန္ရတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္သူကမွ မကူညီခ်င္ေတာ့ဘဲ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတယ္လို႔ အားလံုးကို ျမင္လို႔ ေရးလိုက္တာပါ။ အရိုင္းတို႔ ဇာတ္လမ္းကို မမွီျငမ္းပါဘူး။ သူ႕အျဖစ္က ဒီဝတၳဳရဲ႕ အကြက္ေလး တစ္ကြက္ အေနနဲ႔ပဲ ပါတာေလ။ အရိုင္းတို႔ ဇာတ္လမ္းက အျပင္ေလာကကေန ဗီဒီယို ျဖစ္လာတာ။ ဘတ္စ္ေတြ စီးတုိင္း အဲဒီလို အျဖစ္ေတြ ၾကံဳဖူး ၊ ျမင္ဖူးလို႔ ေရးမယ္ ဆိုျပီး ေတးထားခဲ႔တာ။
တကယ္ေျပာခ်င္တာက လူေတြ စိတ္ထားေတြ ေျပာင္းလဲတယ္ ဆိုတာ ဒီလိုလူေတြ ေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲ သြားၾကရတာလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။
ခေလးအေမကိုမ်ား လိုက္ေခၚျပီး ခေလးလိုက္ေပး ေနေသးတယ္။ညီမဖုန္းနံပါတ္ ရွိသား။ဖုန္းဆက္လိုက္ေပါ့။ လာေခၚေမြးစားမွာေပါ့။ ဟြန္း...
လူေတြက တခါတခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ကုန္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းပါတယ္ .. တခါတေလက် လူတခ်ိဳ႕ဆိုးသြားတာဟာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေတြ အမ်ားၾကီး ပါသြားတတ္ျပန္ပါတယ္ .. စိတ္ထား ညီညီမွ်မွ်နဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလး ကိုယ္စီေမြးႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ ..
စာဖတ္ျပီး ေျပာခ်င္တာေတြ မ်ားသြားတယ္ .. ဒါေပမယ့္လဲ ရပ္လုိက္ေတာ့မယ္ .. စိတ္ကုန္လြန္းလို႕ .. :D
ေနာက္ခါ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ခဏကုိင္ေပးပါဆုိ သတိထားမွ၊
ဘယ္လုိေျပာရမလဲမသိဘူး၊ လုပ္စားၾကပုံေလး၊ အကူအညီေပးခ်င္တဲ့စိတ္ကုိေတာင္ ေပ်ာက္သြားေစႏုိင္တယ္၊
အင္းးးးးးးးးးး
မလြယ္ပါလား
အစြပ္စြဲခံရ ကေလးရွဴးရွဴးနံ အမေလးမေတြးရဲဖူး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခံစားရမလဲေနာ္ တခါတခါေလာကၾကီးကအေရာင္ေျပာင္းလိုက္ေတာ့ တကယ္ရိုးရွင္းတဲ့သူတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာ
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္း
မိုး
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီတတ္တဲ့စိတ္ကေလးက ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္စုံတစ္ရာ ေစတနာကို ေ၀ဒနာျဖစ္သြားတတ္တဲ့အခါမ်ုိးမွာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေျပာင္းလဲတတ္တာေတ့ လူ႔သဘာ၀မုိ႔ အဲဒိေျပာင္းတတ္တဲ့ သဘာ၀ကုိ ေျပာင္းလဲႏုိင္တဲ့ ပညာရပ္မေပၚေသးပါဘူး။ ေအာင္ျမင္ပါေစ။ ေစတနာပန္းခင္း။
အံ့ေၾသာစရာပဲကိုေဇာ္ေရ... ဘာလို ့မ်ား ဒီေလာက္ တိုက္ဆုိင္ေနပါလိမ့္ဗ်ာ... ကိုယ့္ကိုမ်ား ထိုင္ၾကည့္ၿပီးေရးသလား မွတ္ရတယ္.... တစ္ခုရွိတာက က်ေနာ္ သတိလြတ္တဲ့ အခ်ိန္နည္းသဗ်.. က်ေနာ္ကိုင္ေပးထားတဲ့ ပစၥည္းရွင္မွန္သမွ် (ဘယ္ေလာက္ ကားၾကပ္ၾကပ္) မွတ္မိတယ္... ဘာလုိ ့ဆိုေတာ့ ... အဟီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခဏခဏ ခံလုိက္ရဘူးလို ့ေပါ့ဗ်ာ..... တစ္ခါတုန္းကဆို ထမင္းခ်ဳိင့္လာယူတဲ့ လက္တစ္ေခ်ာင္း ခ်က္ခ်င္းရိုက္ခ်ပစ္ဖူးတယ္... အားလံုး၀ိုင္းၾကည့္ၾကတာဗ်ာ... က်ေနာ့ကို ရိုင္းစုိင္းတဲ့ေကာင္ေပါ့.... ေနပေစ.. က်ေနာ္ ေသာက္ဂုကို မစိုက္တာ... ဘာလုိ ့ဆိုေတာ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ရဲ့ တစ္ကယ့္ ပိုင္ရွင္ အစစ္က ေကာင္းေရွ့ဖက္နားမွာ ထုိင္ခံုရလုိ ့ ထိုင္ၿပီး သူဆင္းခါမွ ယူမယ္လုိ ့ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ ့ ျပထားၿပီး ၂ ေယာက္သား နားလည္လုိ ့ပါပဲ...
ဟားဟား ကိုေဇာ္က်ေနာ့္ကိုမ်ား လာေခ်ာင္းၾကည့္ထားသလားဗ်ာ...
ကားေရွ့ဖက္ ေရးတာ ... ေကာင္းေရွ့ဖက္ ျဖစ္သြားတယ္... ေဆာရီး
ဘုိးေဇာ္ေရ ...
“ေစတနာ သည္ လူတုိင္းနဲ႕ မတန္” တဲ႕ အဲဒိ စကားေလးရွိတယ္မားးးးးးးးး
သိရင္လဲ ျပီးေရာ
(အန္ ... ဘူမွ ဘာမွ မေျပာရေသးဖူးေလ)
မသိဖူး မ်ား ထုမွ ႏိုးတာ အိပ္ခ်င္နဲ႕မူးတူး စာလာဖတ္တာ ေနာက္ဆုိ like button ထားထား ဒါဆုိ တခါတည္း like လုိ႕ရဘီ ဟြင္႕
က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါခင္ဗ်ာ-
အင္း----တစ္ခါမကခံရေတာင္ကူညီခ်င္ေသးတယ္ဆိုတဲ့
စိတ္ကေလးကိုေတာ့ျဖင့္စိတ္ထဲၾကိတ္ျပီးခ်ီးက်ဴးလိုက္ပါ
တယ္-ဒီပို့စ္ကိုဖတ္ျပီးမကူညီတာပိုေကာင္းမယ္လို့လည္း
ေတြးထားမိပါသည္။အိပ္ထဲပိုက္ဆံကေလးကုန္တာက
အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး-ေတာ္ေနၾကာေဂ်းထဲေရာက္ေနမွခက္
ျပီဗ်ိဳ ့-
အဲလိုမ်ဳိးေတာ႕ ရန္ကုန္မွာ ခဏခဏ ၾကံဳရတယ္။ ဒါေပမယ္႕ ခုထိ မွတ္ေသးဘူး။ေရွ႕မွာေတြ႔ေနေတာ႕လဲ
စိတ္က မေနႏိုင္ဘူး။ လူအမ်ဳိးမ်ိဳး စိတ္ အေထြေထြေပါ့ ေလ။
အင္း ..
သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဖတ္လို ့။
ေၿပာခ်င္တာ အၿဖဴကို မည္သူအနက္ဆိုးသနည္း..လို ့။
အၿဖဴ ဆိုတာက ပင္ကို ၿဖဴစင္တဲ ့အေရာင္ေလးေလ။
ဒါေပမဲ ့အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖစ္ေပၚလာေအာင္ အဲ ့ဒီ
အၿဖဴေလး( ကြ်န္ေတာ္မဟုတ္)မပါပဲနဲ ့ၿဖစ္မလာႏိုင္
သလို၊ အၿဖဴေရာင္ေၾကာင္ ့လည္းက်န္အေရာင္ေတြ
ပါ ေၿပာင္းလဲရပါတယ္လို ့၊
ဘယ္ ့ႏွယ္ရွိစ ၊ ေကာ္ေကာ္ဇို ...။
ခင္တဲ ့ ..
အေၿဖးလူ ။
ကူညီတက္တဲ႔စိတ္ကုိေလးစားပါတယ္
ေနရင္းထုိင္ရင္းအိတ္ထဲကပုိက္ဆံခုန္ထြက္တာမ်ဳိးကေတာ႔
ေရွာင္ၾကဥ္စရာေနာ္
ေတာ္ေသးတာေပါ႔ ကုိေဇာ္.... ကေလးမေခၚလာခဲ႔ရတာပဲကံ
ေကာင္း ဟားဟား..........
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
ကူညီရတာ ေဒါသထြက္ဖို႕
ေကာင္းသလိုပဲ...
ဒီလိုပါပဲ ...
ေလာကၾကီးမွာ လူအမ်ဳိးမ်ိဳးေပါ့ ..
ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္
အင္းေနာ္ အဲလိုမ်ိုးဆို ဘယ္ကူညီခ်င္ပါေတာ့မလဲေနာ္။
နားလည္ရ ခက္တဲ႕ ေလာကၾကိးေနာ္။
ေက်းဇူးပါအကို။ဖတ္ခြင့္ရလို႕။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစအကို။.
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ .. ေရာ့ အင့္ ကိုင္ထားေပးပါဦးဆိုၿပီး ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးေပးတဲ့သူမ်ဳိးလည္း ရွိေသးတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ခ်ဳိင့္ရယ္ ကိုင္ခိုင္းထားတဲ့ ခ်ဳိင့္ေတြရယ္ အမ်ားႀကီးပဲ လက္ေတာင္နာတယ္ :D ဘတ္စ္ကားစီးရုံးသြားခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြ သတိရသြားတယ္
ခ်မ္းေျမ႔ပါေစ
ကိုေဇာ္ေရ ဦးဇင္းက လုိင္းကားကို အမ်ဳိးမ်ဳိးပတ္စီးလာခဲ့ရသူဆုိေတာ့ (ခုလည္း စီးေနရတုန္းပါပဲ) ကိုေဇာ္ေရးထားတာကို ဖတ္လုိက္ေတာ့ မ်က္စိထဲ ထင္းခနဲ ထင္းခနဲေပၚတယ္ဗ် မကူညီလည္းခက္ ကူညီလည္း ခက္ေနျပန္ေရာလား။ ကိုေဇာ္ ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုင္ခုိင္းရင္ ကိုင္ခိုင္းတဲ့လူကို အစအဆုံးေသေသခ်ာခ်ာကို ႀကည့္ထားလိုက္ေပါ့ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ မွားေပးဦးမယ္ လူႀကပ္ေနရင္လည္း မလြယ္ေသးဘူးေနာ္ အဟင့္...ဒုကၡအႀကီးစားပါလားေနာ္။ အဲဒီလုိမ်ဳိးေတာ့ မႀကဳံဖူးေသးဘူး။ ဦးဇင္းႀကဳံဖူးတဲ့ ဒုကၡက ဦးဇင္းက မ်က္မွန္သမားေလ ေႏြအခါဆုိရင္ အရမ္းအုိက္၊ လူေတြကျပည့္ႀကပ္၊ ေခြ်းေတြကထြက္ဆုိေတာ့ မ်က္မွန္ကို တေတာင္ဆစ္ေတြ ထိထိမိႀကတယ္။ တစ္ခါတုန္းကဆုိ ျပဳတ္ေတာင္က်သြားဖူးတယ္။ ရွက္တာ မွန္းတမ္းၿပီး ျပန္ေကာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ။ က်န္းမာရႊင္လန္း ေအးခ်မ္းပါေစ...
ျဖစ္တတ္ပါတယ္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီထဲကလိုမျဖစ္ဖူးေပမယ့္ တစ္ခါခါ ကိုယ့္ေစတနာေတြက အပိုေတြလိုျဖစ္သြားတတ္လို႔ စိတ္ညစ္ရတဲ့ အခါေတြလည္းျဖစ္တတ္သြားတယ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အေျခေနကို ေသခ်ာၾကည့္ျပီးမွပဲ ကူညီျဖစ္ေတာ့တယ္ သူတို႕ေတြ ကိုယ့္အကူလိုတယ္ထင္မွေပါ့ း)
ေစတနာမွ ေဝဒနာျဖစ္သြားၾကတတ္တဲ့ အထဲမွာ ဘတ္စ္ကားေပၚက ဇာတ္လမ္းေတြလည္း အမ်ားၾကီၤးပါလား ကြယ္ရို ့....
ဒါေၾကာင့္ေျပာၾကတာ.. ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း မကယ္ေကာင္း တဲ့.. (ဒီလိုေျပာေတာ့လည္း လူမဆန္ဘူး လို့ ထင္ၾကအံုးမယ္ ..တကယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ အေၾကာင္း နဲ့ ကိုယ္ေတြ ခ်ည္းပါပဲ ။ေစတနာေကာင္းနဲ့ ကူညီေတာ့လည္း ကုသိုလ္ ရ မွာ ေပါ့ လို့ ေျဖသိမ့္လိုက္တာပဲ ေကာင္းမယ္..)
အဲ့လို နဲ့ ေကာက္ရတဲ့ ကေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိျပီလည္း ..း))
လူေတြလူေတြ တကယ္ခက္တဲ့ လူေတြလို ့သာ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ ကိုေဇာ္ရယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုေဇာ္အျဖစ္က ကြ်န္ေတာ့္ ထက္ေတာင္ ဆိုးေနေသးတယ္။
ခက္တယ္ခက္တယ္.. လူေတြကခက္တယ္... မိုးယံက မလြယ္ဘူး.. အို ၀ူး.. မိုးခါးေရ မိုးခါးေရ...
ဟုတ္ေတာ႕လဲဟုတ္ပါတယ္
ဒါေပမဲ႕ ဒါေပမဲ႕ေပါ႔ အကို
တကယ္အကူညီလိုေနတဲ႕သူေတြ
ကါးေပၚမွာေ၇ာ အျပင္မွာပါ၇ွိၾကပါတယ္
ၾကဴံ၇င္ေတာ႕တက္ႏိုင္၇င္ေပါ႕ အကူညီေပးသင္႕တယ္လို႕ထင္ေနတုန္းဘဲ
ဒီလိုပါဘဲ ...ေလးစားလ်က္
ဖတ္တာေပါ့။ ေစတနာက အရာေရာက္လား မေရာက္လား ေတာ့မသိရင္ဘတ္မွာဒဏ္ရာက ရွိေသးတယ္။အဟဲ။ ေနာက္ဆို လိုက္မကူညီေတာ့ဘူး။
အကူညီဘဲ လိုက္ေတာင္းေတာ့မယ္။ ဟိဟိ
ကိုေဇာ္ ေလးစား၏
ေတြးတတ္ေရးတတ္လိုက္တာ.....
လာ ကေလးမ လာထိုင္
အကိုႀကီးးေရွ႕မွတ္တိုင္ဆင္းမွာတဲ့လားးး
The country where I live now has a law to protect those who are fragile, old, and disabled. Passengers have to leave a seat emptied or give it up for those when people with above situation come on board. Even though we have such law, I've seen some people who are reluctant to give up their seats. Bottom line here is that when we help others, should we expect to receive something in return? I don't think we should change our attitude just because of an unpleasant thing happened to us after giving a hand to others. When we help others, we are satisfied with our delight which comes from bottom of our hearts. I, therefore, disagree with your idea.
Agree ???
Disagree ???
Up to u.
U r right only for u.
Hello Ko Zaw,
When I wrote my comment above, I did not mean to say that your idea was wrong. My thinking is that "What is going to happen if we stop helping each other when needed most?" As Tan Ta wrote his comment in Switchnode, I just wanted to explore my different view after reading your article. It was a constructive criticism and not a destructive one. If I did not mention it very well, I would like to apologize for my comment. May you continue to write many blogs and deliver messages for thought.
မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ..စာေတြဖတ္သြားပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ အကို႕မိုးခါးေသာက္သူမ်ားကို သေဘာမက်မိဘူးဗ်ာ..လြတ္လပ္စြာကြဲလြဲခြင့္ေလးအေနနဲ႔ေၿပာမိတာပါ.. သေဘာမက်ရင္လဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္..ဘာလို႔ဒီလိုေၿပာတာလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ပို႔စ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေအာက္က comment ေတြကို ဖတ္ၾကည့္တယ္..ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကူညီရမွာကိုေၾကာက္သြားၾကသလိုပဲဗ်ာ အဲ့လိုမ်ဳိးေတာ့ လူေတြကို အေတြးမေရာက္ေစခ်င္လို႔ပါ..ကိုယ့္ထက္အသက္ၾကီးတဲ့သူ အဘိုးအဘြားၾကီးေတြ ကေလးအေမေတြ ဒါေတြကိုေတာ့ ေနရာေပးရမွာပဲေလ ကေလးထားခဲ့မွာေၾကာက္ရင္ ကေလးအေမပါေနရာေပးရမွာေပါ့ဗ်ာ အဲ့လိုေလးေတြးေစခ်င္တာပါ ခ်ဳိင့္ၿပႆနာတက္မွာစိုးရင္ အဲ့ဒီေကာင္မေလးကိုပါ ေနရာေပးထိုင္ရမွာေပါ့ ဒီလိုေလးဆိုရင္ ပိုအဆင္မေၿပဘူးလားဗ်ာ..အဲ့လိုေလးၿဖစ္ေစခ်င္လို႔ေၿပာမိတာပါ.. တစ္ခုခုစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ၿဖစ္သြားရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ...
ဒီမွာ လာတင္ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါပဲ တမ္းတ။
က်ေနာ္ကလည္း ဒီပို႔စ္ကို ဒီလိုလူေတြ ၊ ဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္ကို မၾကိဳက္လို႔ ေရးတာပါ။ ဒီစာကို ဖတ္ျပီးေတာ့ ဒီလိုလူေတြေရာ ၊ ဒီလုိလူေတြကို ျဖစ္ေစခဲ႔တဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေရာ ျမင္သာေစခ်င္လို႔ပါ။ တမ္းတလည္း ေနာင္တစ္ေန႔ ဒီလို ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြေၾကာင့္ မေျပာင္းလဲပဲ ကေလးကို ကူညီခ်င္ရင္ အေမကိုပါ ေနရာေပး ၊ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္ရင္ ကိုယ္က အနစ္နာခံႏိုင္ျပီး ႏိုင္ငံအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံသားေကာင္း ျဖစ္ပါေစဗ်ာ။
ႏိုင္ငံအက်ိဳးကို အမွန္တကယ္ သယ္ပိုးႏိုင္သူ ျဖစ္ပါေစဗ်ာ။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုေဇာ္ ။
ရသ တစ္ခုအေနနဲ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဒု
ပိုးစီုးပက္စက္ ခံစား သြားပါတယ္ဗ်ာ...
ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတာ့ မႀကဳံဖူးေသးဘူး ကိုေဇာ္ေရ..ဒါေပမယ့္ ကားေပၚမွာ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ ခါးပိုက္ႏိုက္ခံရလို႕ ရဲစခန္းကို ခရီးသည္ေတြအားလုံးသြားၿပီး စစ္ေဆးခံရတာေတာ့ ၂-ခါႀကဳံဖူးတယ္။
Post a Comment