တစ္ခါက . . .
တံငါသည္ၾကီး တစ္ေယာက္ ရွိသတဲ႔။ သူ႕မွာ သားႏွစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ ရြာမွာတင္ မဟုတ္ဘူး ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ တံငါရြာေတြမွာကို နာမည္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သူ ဘာလို႔ နာမည္ေက်ာ္ရလဲ ဆိုေတာ႔ သူမ်ားေတြ တစ္ေနကုန္ ငါးဖမ္းေလွေလးနဲ႔ ပင္လယ္ျပင္ကို အန္တုကာ ငါးဖမ္းျပီးလို႔ ျပန္လာတာေတာင္မွ ေလွဝမ္းထဲမွာ ငါးက တဝက္ထက္ ပိုမပါၾကဘူး။ ဒါေပမဲ႔ တံငါသည္ၾကီးကေတာ႔ သူ႕ေလွဝမ္းထဲမွာ ငါးအျပည့္ ပါလာလြန္းလို႔ ေလွႏႈတ္ခမ္းက ေရျပင္နဲ႔ ထိလုမခန္း နီးကပ္ေနတတ္တယ္။
သူမ်ားေတြ ငါးဖမ္းေလွနဲ႔ ငါးမ်ားမ်ားရေအာင္ မနက္ေစာေစာ ထြက္တဲ႔ အခ်ိန္ တံငါသည္ၾကီးကေတာ႔ အိပ္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။ သူမ်ားေတြ ညေန ေနေတာ္ေတာ္ေစာင္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးမွ ျပန္လာခ်ိန္မွာ တံခါသည္ၾကီးကေတာ႔ ညေနေစာင္းေလာက္ ကတည္းက ျပန္ေရာက္ျပီး ေရခ်ိဳးကာ ရြာအႏွံ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနေလ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူ႕ေလွထဲမွာက သူမ်ားေတြ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာသူေတြထက္ ငါးေတြပိုရလာေလ့ ရွိတယ္။
သူမ်ားေတြ တစ္ေနကုန္ ငါးဖမ္းမွ နည္းနည္းေလး ရတာကို တံငါသည္ၾကီးက ခဏေလးနဲ႔ ငါးေတြ အမ်ားၾကီး ရလာေလ့ ရွိလို႔ တံငါသည္ၾကီးေတာ႔ ငါးေတြ ေအာင္းေနျပီး ၊ ငါးအမ်ားၾကီး ရွိေနတဲ႔ ေနရာကို ေတြ႕ထားတယ္ လို႔ အားလံုးက ထင္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံငါသည္ၾကီး ငါးဖမ္းထြက္ရာကို လိုက္သြားျပီး သူ ကြန္ပစ္ရာကို လိုက္ကာ ကြန္ပစ္ ၊ ကြန္ေထာင္ေပမဲ႔ သူ႕ေလာက္ မရၾကဘူး။ တံငါသည္ၾကီးကေတာ႔ သူ႕ေနာက္ကို လုိက္ျပီး ကြန္ပစ္ကာ ငါးဖမ္းတာကို တားဆီးျခင္းလည္း မျပဳပါဘူး။ သူ႕ဖာသာ ခပ္မဆိတ္ဘဲ ေနေလ့ရွိတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ငါးဖမ္းသူတို႔ ထံုးစံ အတိုင္း ဟိုဟိုဒီဒီ သြားျပီး ကြန္ပစ္ ၊ ကြန္ေထာင္ သလို တံငါသည္ၾကီးလည္း အဲဒီလိုေတာ႔ ဖမ္းဆီးေလ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္လာျပီ ဆိုရင္ တံငါသည္ၾကီးဆီမွာ ငါးေတြ အျပည့္ပါလာေပမဲ႔ သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ ငါးေတြ တံငါသည္ၾကီးေလာက္ ရလာေလ့ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးက တံငါသည္ၾကီးကို အဓိက “ ကြန္ခ်က္ ” မျပဘဲ သူ႔ဖာသာပဲ ဖမ္းဆီးတယ္ လို႔ ေနာက္ကြယ္မွာ ေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာေတာ႔ တံငါသည္ၾကီးလည္း အဘိုးၾကီး ျဖစ္လာတယ္။ တံငါသည္ၾကီးရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္ကလည္း လူလားေျမာက္ျပီး အရြယ္ေရာက္လာၾကတယ္။ တံငါသည္ၾကီးက သူ အသက္ အရမ္းၾကီးျပီ ျဖစ္လို႔ ပင္လယ္ျပင္မွာ ထြက္ျပီးေတာ႔ ကြန္ပစ္ ၊ ကြန္ခ်ကာ ငါးမဖမ္းႏိုင္ေတာ႔ဘူး ဆိုတာကို သိလို႔ ၊ သူ႕ရဲ႕ တတ္ကၽြမ္းတဲ႔ ငါးဖမ္းနည္း အားလံုးကို တစ္ခုမခ်န္ သူ႕သား ႏွစ္ေယာက္ကို သင္ေပးခဲ့တယ္။ ငါးေတြရဲ႕ အေလ့အထ ၊ ငါးေတြရဲ႕ က်င္လည္ က်က္စားရာ ေနရာ ၊ ငါးေတြကို ဖမ္းပံုဖမ္းနည္း ၊ ငါးအုပ္ကို ခန္႔မွန္း ဖမ္းဆီးနည္း စတာေတြကို အကုန္ သင္ေပးခဲ႔တယ္။
ဒီလို တံငါသည္ၾကီး သူ႔မွာ တတ္ကၽြမ္းတဲ႔ ငါးဖမ္းနည္း ၊ ငါးေတြရဲ႕ ဗဟုသုတေတြကို တစ္ခု မက်န္ သူ႕သား ႏွစ္ေယာက္ကို သင္ေပးျပီးေတာ႔ သူကေတာ႔ ပင္လယ္ထဲ ထြက္ျပီး ငါးဖမ္းျခင္းကို လံုးဝ စြန္႔လႊတ္လိုက္ျပီး သူ႕ဖာသာ အိမ္မွာပဲ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ေတာ႔တယ္။ သူ႕သား ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ တစ္ေယာက္ကို ေလွတစ္စီးစီနဲ႔ ပင္လယ္ထဲကို ငါးဖမ္းထြက္ၾကတယ္။ သား ႏွစ္ေယာက္လံုးကို သူတတ္သမွ် ငါးနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ဗဟုသုတ ၊ ငါးဖမ္းနည္းေတြ သင္ေပးလိုက္ေပမဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္လံုး ငါးဖမ္းက ျပန္လာေတာ႔ ရလာတဲ႔ ငါးအရည္အတြက္က တူမေနၾကဘူး။
ပထမဦးဆံုး ေန႔မို႔လို႔ ထင္ၾကေပမဲ႔လည္း ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ရလာတဲ႔ ငါးက မတူၾကဘူး။ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာလာတဲ႔ အထိ သားႏွစ္ေယာက္ ငါးဖမ္း အတူတူ ထြက္ၾကေပမဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတဲ႔ အခါမွာ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ တံငါသည္ၾကီး ငါးဖမ္းတုန္းက ကဲ႔သုိ႔ ငါးေတြ အမ်ားၾကီး ရေပမဲ႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ သာမာန္ေလာက္ပဲ ရတယ္။
ဒီေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက သူတို႔ တုန္းကလည္း တံငါသည္ၾကီးကို ကြန္ခ်က္ပညာ လွ်ိဳထားတယ္ လို႔ ထင္တဲ႔ အတိုင္း ငါးအရနည္းလာတဲ႔ သားကိုလည္း မင္းကို ကြန္ခ်က္ပညာ မသင္ေပးဘဲ ဟိုတစ္ေယာက္ကို ကြန္ခ်က္ သင္ေပးလို႔ အတူတူ သြားတာျခင္း အတူတူ မင္းက ငါးနည္းနည္းပဲ ရေနခ်ိန္မွာ ဟိုတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ငါးေတြ အမ်ားၾကီး ရလာတာေပါ႔ ဆိုျပီး ေဘးကေန ေသြးထိုးၾကတယ္။
ပထမေတာ႔ မယံုေပမဲ႔ ကာလ ၾကာရွည္လာေတာ႔လည္း ငါး အရနည္းတဲ႔ သားက သူတို႔ ေျပာတာ တကယ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ ယံုၾကည္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖခင္ တံငါသည္ၾကီးကို . . .
“ အေဖ . . . သားခ်င္း အတူတူကို သူ႕ကို ကြန္ခ်က္ ပိုသင္ေပးလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ငါး အရ နည္းတာ မဟုတ္လား ”
လို႔ အျပစ္တင္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဖခင္ တံငါသည္ၾကီးက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနေလ့ ရွိတယ္။ ထိုသားက မနက္ေစာေစာ ၾကိဳထြက္တယ္ ၊ ညေနမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာေပမဲ႔ ဟိုသားရဲ႕ ေလွေလာက္ ငါးဖမ္း မိေလ့ မရွိဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျပီး . . . .
တစ္ရက္မွာ တံငါသည္ၾကီးက သူ႕သား ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚျပီး ေရကန္ၾကီး တစ္ခုဆီကို ငါးမွ်ားတံ တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းဆီနဲ႔ ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေရကန္ၾကီးကိုလည္း ေရာက္ေရာ တံငါသည္ၾကီးက ငါးေတြ ခိုေအာင္းလို႔ အေကာင္းဆံုး ေနရာက ဘယ္ေနရာလဲ လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္ စလံုးက တျပိဳင္နက္ ေျဖၾကတယ္။ သူတို႔ ေျဖတဲ႔ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ တံငါသည္ၾကီးနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ သြားျပီး ငါးမွ်ားဖို႔ ကိုင္းတံေလးေတြကို ုထုတ္ကာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ အစာတပ္ကာ အသီးသီး ေနရာယူၾကတယ္။
ထိုေရကန္ၾကီးကလည္း ငါးေတြ အလြန္ေပါတယ္။ သားအဖ သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ ကြာေဝးတဲ႔ ေနရာမွာ ထုိင္ျပီး ငါးမွ်ားေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ငါးမွ်ားတံကို ငါးက ဟပ္လိုက္ ၊ ဆြဲတင္လိုက္နဲ႔ ငါးေတြ ေတာ္ေတာ္ ရၾကတယ္။ တံငါသည္ၾကီးက ငါးဖမ္း အလြန္ေတာ္တဲ႔ တံငါသည္ၾကီး ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ငါးမွ်ားတံကလည္း ခဏပဲ ေလထဲမွာ ထားခြင့္ ရလိုက္တယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ေရထဲ ခ်လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ငါးေတြကလည္း ဟပ္ၾက ၊ ဆြဲၾကတယ္။ ဒါဆို ငါးမွ်ားတံကို ကိုင္ျပီး ျငိမ္ေနတဲ႔ တံငါသည္ၾကီးက ဆတ္ခနဲ ဆြဲတင္လိုက္ရင္ ငါးတစ္ေကာင္ ပါလာေတာ့တာပါပဲ။
တံငါသည္ၾကီးရဲ႕ သားေတြကလည္း သူ႔ေလာက္သာ မေတာ္ၾကတာ ညံ့ေတာ့ မညံ့ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ငါးမွ်ားတံေလးေတြကလည္း သုတ္ခနဲ သုတ္ခနဲပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငါးဖမ္းမိတာျခင္းေတာ့ မတူၾကဘူး။ သားတစ္ေယာက္က ငါးအေတာ္ မ်ားမ်ား ဖမ္းမိတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ သားတစ္ေယာက္ကေတာ့ သာမာန္လူေတြထက္ အနည္းငယ္ေလာက္သာ ငါးမွ်ားလို႔ ရခဲ႔တယ္။ တံငါသည္ၾကီးနဲ႔ ယွဥ္လိုက္တဲ႔ အခါမွာ တစ္ေယာက္က သိပ္မကြာေပမဲ႔ ၊ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထက္ဝက္နီးပါးေလာက္ကို ကြာေနတယ္။
ေန အေတာ္ေစာင္းလို႔ ျပန္ခ်ိန္တန္ေတာ့ တံငါသည္ၾကီးက သူ႕သားႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚျပီး ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့တယ္။ ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့ တံငါးသည္ၾကီး မွ်ားလို႔ မိထားတဲ႔ ငါးေတြက မ်ားျပားလွတယ္။ ေနာက္ထပ္ သားတစ္ေယာက္ကေတာ့ တံငါသည္ၾကီးကိုသာ မမွီတယ္ သူကလည္း မိထားတဲ႔ ငါးေတြ အမ်ားၾကီး ဖမ္းမိထားတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖမ္းမိတဲ႔ ငါးက တံငါသည္ၾကီးကို မဆိုထားနဲ႔ ဟိုသားတစ္ေယာက္ ေလာက္ေတာင္မွ ဖမ္းမမိခဲ႔ဘူး။ သူကလည္း သူဖမ္းမိတဲ့ ငါးေတြကို ၾကည့္လိုက္ ၊ တံငါသည္ၾကီးနဲ႔ ဟိုတစ္ေယာက္ ဖမ္းမိထားတဲ႔ ငါးေတြကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ဘာလို႔ သူ ငါးဖမ္းတာ အမ်ားၾကီး မမိလည္း ဆိုတာ သူ႕ဖာသာသူ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။
တံငါသည္ၾကီးက အသက္ အေတာ္ၾကီးျပီ ျဖစ္လို႔ တံငါသည္ၾကီး ဖမ္းလို႔ မိတဲ႔ ငါးေတြကို ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ တဝက္ ခြဲကာ ထမ္းျပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ သားအဖ သံုးေယာက္ သာသာယာယာ လမ္းကေလးကို ေအးေအးေဆးေဆး ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေပမဲ႔ ငါးနည္းနည္းသာ ဖမ္းမိခဲ႔တဲ႔ သားရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ကို ဘဝင္မက် ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘာလို႔ သူ ငါးဖမ္းတာ ဒီေလာက္ နည္းနည္းပဲ ရတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သူ႕ဖာသာသူ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ တစ္ေနရာတည္း ၊ တစ္ကန္တည္း ၊ ဘာမွ မကြာဘဲ လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ ကန္တစ္ခုတည္းမွာ ငါးမွ်ားတဲ႔ အစာ အတူတူနဲ႔ မွ်ားေနရင္းကို သူက ဘာလို႔ ငါး အရ နည္းရတာလဲ ဆိုတာကို သူ အရမ္းသိခ်င္လာတယ္။
“ အေဖ . . . . ”
သူက မဝံ့မရဲ နဲ႔ လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ တံငါသည္ၾကီးက သူ႕ကို ေစာင္းငဲ႔ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ တံငါသည္ၾကီးရဲ႕ ေနာက္ထပ္ သားတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕ဖာသာသူ ထမ္းစရာ ရွိတဲ႔ ငါးေတာင္းကို ထမ္းျပီး သူ႕လမ္းကုိ သူ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ သူ႕အေဖကို ေခၚသံ ၾကားလိုက္ေပမဲ႔ သူ႕ကို ေခၚတာ မဟုတ္လို႔ သူက လွည့္ေတာင္မွ မၾကည့္။ တံငါသည္ၾကီးက ေခၚေနတဲ႔ သားကို လွမ္းၾကည့္ျပီး ဘာလဲ ဆိုသလို ေမးဆတ္ျပတယ္။ ဒီေတာ့မွ လွမ္းေခၚလိုက္တဲ႔ သားက ဆက္ေမးတယ္။
“ တစ္ေနရာတည္း ၊ တစ္ကန္တည္း ၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ငါးမွ်ားစာ အတူတူနဲ႔ မွ်ားေနရင္းကို ဘာလို႔ ငါးရပံုျခင္းက မတူရတာလဲ အေဖ ”
လို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ တံငါသည္ၾကီးက သူ ေျဖခ်င္လို႔ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေစာင့္ဆိုင္းခဲ႔တယ္ ဆိုသလို မိန္႔မိန္႔ၾကီး ျပံဳးေလေတာ့သည္။ ျပီးမွ . . .
“ ဘာေၾကာင့္လို႔ ငါ့သား ထင္လဲ။ ”
“ မေျပာတတ္ဘူး အေဖ။ ”
ဒီလို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာေနေပမဲ႔ သူတို႔ ေဘးမွာ လိုက္ပါလာတဲ႔ သားကေတာ့ သူတို႔ စကားကို နားစြင့္ေနေပမဲ႔ လွမ္းရမဲ႔ ေျခလွမ္းက မပ်က္ ၊ သူတို႔ကိုလည္း လွည့္ၾကည့္ကာ ေငးေမာျခင္း မျပဳေပ။ တံငါသည္ၾကီး ဆက္ေျပာတယ္။
“ ငါးမွ်ားေနရင္းနဲ႔ ငါ့သား ငါးမွ်ားခ်ိတ္ခ်ထားတဲ႔ ေဖာ့တံေလးကို ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာေအာင္လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနလဲ။ ”
“ တစ္ခ်ိန္လံုးပဲေလ အေဖ ”
“ ငါးမွ်ားတံ ေဖာ့ေလးကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း သား ဘယ္ႏွစ္ခါ ေဆးလိပ္ ထုတ္ဖြာလဲ။ ”
“ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေပမဲ႔ ေဆးေပါ့လိပ္ ၅ လိပ္ကုန္ခဲ႔တယ္ အေဖ ”
“ ငါးမွ်ားတံေဖာ့ေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္း ေရကေရာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ေသာက္ခဲ႔လဲ။ ”
“ ဒါလည္း ဘယ္မွတ္မိမလဲ အေဖရာ။ ေရဘူး ႏွစ္ဘူးစလံုးေတာ့ တတ္တတ္ေျပာင္သြားတာပဲ။ ”
“ ငါးမွ်ားတံေဖာ့ေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္း အေဖ နဲ႔ ငါးမွ်ားေဖာ္မွာ ငါး ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ မိျပီလဲ ဆိုျပီး သား ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ထၾကည့္လဲ။ “
“ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေပမဲ႔ ၁၀ ၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ”
“ ထိုင္ရာက ခဏထျပီး ေနရာကို ျပန္ထိုင္ေတာ့ ဟာ . . ငါက ဆြဲေနတာကိုး ဆိုျပီး ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေရရြတ္မိလဲ။ ”
“ မေသခ်ာ ေပမဲ႔ အၾကိမ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္ အေဖ။”
“ ဒါပဲေလ ငါ့သားရဲ႕။ မင္း ဘာလို႔ ငါးအမိနည္းတာလဲ ဆိုတာ ၊ ဒါက သက္ေသျပေနတာပဲေလ။ ”
“ ဗ်ာ . . . အေဖ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ”
ဒီေတာ့ တံငါသည္ၾကီးက သူ႕ရဲ႕သားကို သနားစဖြယ္ ေကာင္းေသာ လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။
“ တကယ္ေတာ့ အေဖက အေဖ့မွာ တတ္ထားတဲ႔ ငါးဖမ္းနည္း ၊ ငါးရွာနည္းေတြကို သားႏွစ္ေယာက္ကို အတူတူ သင္ေပးခဲ႔တာပဲ။ ငါးကို ဘယ္လို ဖမ္းရမယ္ ဆိုတာ အျပင္ ၊ ငါးေတြ ဘယ္ေနရာမွာ ခိုေအာင္းတတ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း အတူတူ သင္ေပးခဲ႔တာပဲ။ ကြန္ခ်က္တင္ မကဘူး ၊ ရွိသမွ် အကုန္ ပံုေပးခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ . . . ငါ့သားက အေဖ့ကို ပညာအတူတူ မသင္ေပးဘူး လို႔ ထင္ေနခဲ႔တယ္ေလ။ ”
“ - - - - - - ”
“ မဟုတ္ဘူး ငါ့သားရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ ပညာသင္တာျခင္း အတူတူေတာင္မွ ကိုယ့္ရဲ႕ “ အလုပ္အေပၚမွာ စူးစိုက္မႈ ” ဆိုတာ လိုအပ္ေသးတယ္။ ပညာသင္ေပးေနခ်ိန္မွာ တတ္ေအာင္ စူးစိုက္ရမယ္။ တတ္ျပီ ဆိုရင္လည္း မေမ့ေအာင္ စူးစိုက္ရမယ္။ မေမ့ေတာ့ဘူး ဆိုရင္လည္း ေကာင္းမြန္စြာ အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ စူးစိုက္ရမယ္။ အသံုးခ်ႏိုင္ျပီ ဆိုရင္လည္း အေကာင္းဆံုး အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ စူးစိုက္ရတယ္။ ”
“ - - - -- - - - - ”
“ အခုေတာ့ ငါ့သားက ငါးမွ်ားေနတယ္သာ ဆိုတယ္။ ဖင္က ဂဏွာမျငိမ္ဘူး။ ဟိုထလိုက္ ဒီထလိုက္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္မွ်ားလို႔ မိမွ ကိုယ္ရတယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ရမွာ။ အခုေတာ့ ဟိုလူ ငါး ဘယ္ႏွစ္ေကာင္မိျပီလဲ ဆိုျပီး ထၾကည့္ရတာ တမ်ိဳး ၊ ေဆးလိပ္ထဖြာရတာ တဖံု ၊ ေရေသာက္ရတာ တေၾကာင္း ၊ မ်ိဳးကို စံုေနတာပဲေလ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့သားရဲ႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို လာဟပ္တဲ႔ ငါးကို ငါ့သား ဘယ္လိုလုပ္ သိလို္က္မလဲ။ ငါးစာကို အသာေလး ငံုထားတတ္တဲ့ ငါးဆိုရင္ ကိုယ္က ဆတ္ခနဲ ဆြဲလိုက္မွ မိတာ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ကိုယ္က တျခားမွာ အာရံု ေရာက္ေနေတာ့ ဒီလို အခ်ိန္ေကာင္းေတြ လြတ္သြားတာေပါ႔ကြာ။ ဒီေတာ့ ငါ့သား ငါးအမိနည္းတာ အေဖက ကြန္ခ်က္ မျပလို႔လား ၊ ငါ့သားရဲ႕ အလုပ္ အေပၚမွာ အာရံုစိုက္မႈ နည္းလို႔လား။ ”
“ - - - - - - - - ”
“ ေျပာပါဦး ငါ့သားရဲ႕။ အရင္က ေလွနဲ႔ ငါးဖမ္း ထြက္ျပီး ျပန္လာရင္ ငါ့သား ငါးအရ နည္းေတာ့ အေဖက သားကို တတ္သင့္တတ္ထို္က္တာေတြ မသင္လို႔လား ၊ ကြန္ခ်က္ကို မျပလိုက္လို႔လား။ ငါ့သားရဲ႕ အလုပ္ေပၚမွာ အာရံု စူးစိုက္မႈ နည္းလို႔လား ၊ ေျဖၾကည့္စမ္းပါဦး။ ”
ဒီေတာ့မွ သားျဖစ္သူက ရုတ္တရက္ အိပ္ယာမွ လန္႔ႏိုးသူ တစ္ေယာက္လို ဖခင္ တံငါသည္ၾကီးေျပာတဲ႔ စကားကို နားေထာင္ျပီး သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ျမင္ကာ အမွားကို ေတြ႕သြားေတာ့တယ္။
“ ဟုတ္တယ္ အေဖ။ အေဖ ေျပာမွ သားကိုသား ျပန္ျပီး ျမင္ေတာ့တယ္။ သားက ေလွနဲ႔ ငါးရွာထြက္ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ပိုက္ခ်ျပီး ေလွေပၚမွာ ေမွးခ်င္ ေမွးေနမိတာ။ ဒီေတာ့ ငါးအုပ္နဲ႔ ဘယ္လို လြတ္သြားတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္မွ မစဥ္းစားမိခဲ႔ဘူး။ အခု အေဖ ေျပာမွပဲ ဒါေတြ အားလံုးက ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္အေပၚမွာ စူးစိုက္မႈ နည္းခဲ႔တာ ဆိုျပီး ျပန္ျမင္ပါျပီ အေဖ။ အခု အခ်ိန္က စျပီး သား အလုပ္အေပၚမွာ အာရံု စူးစိုက္ႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ပါေတာ့မယ္။ ”
ဆိုျပီး ကတိေပးတယ္။ ဒီေတာ့ ဖခင္ တံငါသည္ၾကီးက ျပံဳးျပီး ေခါင္းေလး တဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ေျပာသတဲ႔။
“ ငါ့သား ကိုယ့္ဖာသာ သေဘာေပါက္သြားတာ ဝမ္းသာလိုက္တာ သားရယ္။ ေလာကမွာ လူေတြက ကိုယ္ ေအာင္ျမင္မႈ မရဘူး ဆိုရင္ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လို ပညာေတြ လွ်ိဳထားလို႔ ၊ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ မကူညီလို႔ ဆိုျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွာ မဆို ကိုယ့္ဖာသာ ျပင္ဆင္ျပီး အာရံု စူးစိုက္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ အေသးအဖြဲေလးက အစ သတိထားမိျပီး အရာရာ ျပင္ဆင္ လုပ္ကိုင္ သြားတတ္မွာပါ။ ဒါဆို ဘယ္အလုပ္မွာ မဆို ေအာင္ျမင္ႏိုင္ျပီေပါ႔။ ”
သင့္္မွာေရာ . . . . ဘယ္အရာေတြမွာ ဘယ္သူ႕ရဲ႕ အကူအညီ မရဘူး ဆိုေသာ “ ကြန္ခ်က္ မျပဘူး ” ဆိုကာ ျဖစ္ေနခဲ႔ဖူးပါသလား။ ဒါဆိုရင္ အခု ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္ အေပၚမွာ မိမိ ဘယ္ေလာက္ အာရံု စူးစိုက္သလဲ ဆိုတဲ႔ အခ်က္ကို ျပန္ျပီး ေလ့လာ ဆန္းစစ္ ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္အေပၚမွာ အာရံု စူးစိုက္ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ဒီအလုပ္မွာ သင္ဟာ တစ္ေန႔ ထိပ္တန္း ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ဒါက လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိ မထားမိေသာ အရာမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ မိမိရဲ႕ အာရံုစူးစိုက္မႈ နည္းခဲ႔လို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
သူမ်ားေတြ ငါးဖမ္းေလွနဲ႔ ငါးမ်ားမ်ားရေအာင္ မနက္ေစာေစာ ထြက္တဲ႔ အခ်ိန္ တံငါသည္ၾကီးကေတာ႔ အိပ္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။ သူမ်ားေတြ ညေန ေနေတာ္ေတာ္ေစာင္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးမွ ျပန္လာခ်ိန္မွာ တံခါသည္ၾကီးကေတာ႔ ညေနေစာင္းေလာက္ ကတည္းက ျပန္ေရာက္ျပီး ေရခ်ိဳးကာ ရြာအႏွံ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနေလ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူ႕ေလွထဲမွာက သူမ်ားေတြ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာသူေတြထက္ ငါးေတြပိုရလာေလ့ ရွိတယ္။
သူမ်ားေတြ တစ္ေနကုန္ ငါးဖမ္းမွ နည္းနည္းေလး ရတာကို တံငါသည္ၾကီးက ခဏေလးနဲ႔ ငါးေတြ အမ်ားၾကီး ရလာေလ့ ရွိလို႔ တံငါသည္ၾကီးေတာ႔ ငါးေတြ ေအာင္းေနျပီး ၊ ငါးအမ်ားၾကီး ရွိေနတဲ႔ ေနရာကို ေတြ႕ထားတယ္ လို႔ အားလံုးက ထင္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တံငါသည္ၾကီး ငါးဖမ္းထြက္ရာကို လိုက္သြားျပီး သူ ကြန္ပစ္ရာကို လိုက္ကာ ကြန္ပစ္ ၊ ကြန္ေထာင္ေပမဲ႔ သူ႕ေလာက္ မရၾကဘူး။ တံငါသည္ၾကီးကေတာ႔ သူ႕ေနာက္ကို လုိက္ျပီး ကြန္ပစ္ကာ ငါးဖမ္းတာကို တားဆီးျခင္းလည္း မျပဳပါဘူး။ သူ႕ဖာသာ ခပ္မဆိတ္ဘဲ ေနေလ့ရွိတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ငါးဖမ္းသူတို႔ ထံုးစံ အတိုင္း ဟိုဟိုဒီဒီ သြားျပီး ကြန္ပစ္ ၊ ကြန္ေထာင္ သလို တံငါသည္ၾကီးလည္း အဲဒီလိုေတာ႔ ဖမ္းဆီးေလ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္လာျပီ ဆိုရင္ တံငါသည္ၾကီးဆီမွာ ငါးေတြ အျပည့္ပါလာေပမဲ႔ သူတို႔ဆီမွာေတာ႔ ငါးေတြ တံငါသည္ၾကီးေလာက္ ရလာေလ့ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အားလံုးက တံငါသည္ၾကီးကို အဓိက “ ကြန္ခ်က္ ” မျပဘဲ သူ႔ဖာသာပဲ ဖမ္းဆီးတယ္ လို႔ ေနာက္ကြယ္မွာ ေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာေတာ႔ တံငါသည္ၾကီးလည္း အဘိုးၾကီး ျဖစ္လာတယ္။ တံငါသည္ၾကီးရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္ကလည္း လူလားေျမာက္ျပီး အရြယ္ေရာက္လာၾကတယ္။ တံငါသည္ၾကီးက သူ အသက္ အရမ္းၾကီးျပီ ျဖစ္လို႔ ပင္လယ္ျပင္မွာ ထြက္ျပီးေတာ႔ ကြန္ပစ္ ၊ ကြန္ခ်ကာ ငါးမဖမ္းႏိုင္ေတာ႔ဘူး ဆိုတာကို သိလို႔ ၊ သူ႕ရဲ႕ တတ္ကၽြမ္းတဲ႔ ငါးဖမ္းနည္း အားလံုးကို တစ္ခုမခ်န္ သူ႕သား ႏွစ္ေယာက္ကို သင္ေပးခဲ့တယ္။ ငါးေတြရဲ႕ အေလ့အထ ၊ ငါးေတြရဲ႕ က်င္လည္ က်က္စားရာ ေနရာ ၊ ငါးေတြကို ဖမ္းပံုဖမ္းနည္း ၊ ငါးအုပ္ကို ခန္႔မွန္း ဖမ္းဆီးနည္း စတာေတြကို အကုန္ သင္ေပးခဲ႔တယ္။
ဒီလို တံငါသည္ၾကီး သူ႔မွာ တတ္ကၽြမ္းတဲ႔ ငါးဖမ္းနည္း ၊ ငါးေတြရဲ႕ ဗဟုသုတေတြကို တစ္ခု မက်န္ သူ႕သား ႏွစ္ေယာက္ကို သင္ေပးျပီးေတာ႔ သူကေတာ႔ ပင္လယ္ထဲ ထြက္ျပီး ငါးဖမ္းျခင္းကို လံုးဝ စြန္႔လႊတ္လိုက္ျပီး သူ႕ဖာသာ အိမ္မွာပဲ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ေတာ႔တယ္။ သူ႕သား ႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ တစ္ေယာက္ကို ေလွတစ္စီးစီနဲ႔ ပင္လယ္ထဲကို ငါးဖမ္းထြက္ၾကတယ္။ သား ႏွစ္ေယာက္လံုးကို သူတတ္သမွ် ငါးနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ဗဟုသုတ ၊ ငါးဖမ္းနည္းေတြ သင္ေပးလိုက္ေပမဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္လံုး ငါးဖမ္းက ျပန္လာေတာ႔ ရလာတဲ႔ ငါးအရည္အတြက္က တူမေနၾကဘူး။
ပထမဦးဆံုး ေန႔မို႔လို႔ ထင္ၾကေပမဲ႔လည္း ေနာက္ေန႔ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ရလာတဲ႔ ငါးက မတူၾကဘူး။ ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာလာတဲ႔ အထိ သားႏွစ္ေယာက္ ငါးဖမ္း အတူတူ ထြက္ၾကေပမဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတဲ႔ အခါမွာ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ တံငါသည္ၾကီး ငါးဖမ္းတုန္းက ကဲ႔သုိ႔ ငါးေတြ အမ်ားၾကီး ရေပမဲ႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ႔ သာမာန္ေလာက္ပဲ ရတယ္။
ဒီေတာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက သူတို႔ တုန္းကလည္း တံငါသည္ၾကီးကို ကြန္ခ်က္ပညာ လွ်ိဳထားတယ္ လို႔ ထင္တဲ႔ အတိုင္း ငါးအရနည္းလာတဲ႔ သားကိုလည္း မင္းကို ကြန္ခ်က္ပညာ မသင္ေပးဘဲ ဟိုတစ္ေယာက္ကို ကြန္ခ်က္ သင္ေပးလို႔ အတူတူ သြားတာျခင္း အတူတူ မင္းက ငါးနည္းနည္းပဲ ရေနခ်ိန္မွာ ဟိုတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ငါးေတြ အမ်ားၾကီး ရလာတာေပါ႔ ဆိုျပီး ေဘးကေန ေသြးထိုးၾကတယ္။
ပထမေတာ႔ မယံုေပမဲ႔ ကာလ ၾကာရွည္လာေတာ႔လည္း ငါး အရနည္းတဲ႔ သားက သူတို႔ ေျပာတာ တကယ္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႔ ယံုၾကည္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖခင္ တံငါသည္ၾကီးကို . . .
“ အေဖ . . . သားခ်င္း အတူတူကို သူ႕ကို ကြန္ခ်က္ ပိုသင္ေပးလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ငါး အရ နည္းတာ မဟုတ္လား ”
လို႔ အျပစ္တင္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဖခင္ တံငါသည္ၾကီးက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနေလ့ ရွိတယ္။ ထိုသားက မနက္ေစာေစာ ၾကိဳထြက္တယ္ ၊ ညေနမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာေပမဲ႔ ဟိုသားရဲ႕ ေလွေလာက္ ငါးဖမ္း မိေလ့ မရွိဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျပီး . . . .
တစ္ရက္မွာ တံငါသည္ၾကီးက သူ႕သား ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚျပီး ေရကန္ၾကီး တစ္ခုဆီကို ငါးမွ်ားတံ တစ္ေယာက္ တစ္ေခ်ာင္းဆီနဲ႔ ထြက္လာခဲ႔တယ္။ ေရကန္ၾကီးကိုလည္း ေရာက္ေရာ တံငါသည္ၾကီးက ငါးေတြ ခိုေအာင္းလို႔ အေကာင္းဆံုး ေနရာက ဘယ္ေနရာလဲ လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္ စလံုးက တျပိဳင္နက္ ေျဖၾကတယ္။ သူတို႔ ေျဖတဲ႔ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ တံငါသည္ၾကီးနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ သြားျပီး ငါးမွ်ားဖို႔ ကိုင္းတံေလးေတြကို ုထုတ္ကာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ အစာတပ္ကာ အသီးသီး ေနရာယူၾကတယ္။
ထိုေရကန္ၾကီးကလည္း ငါးေတြ အလြန္ေပါတယ္။ သားအဖ သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ ကြာေဝးတဲ႔ ေနရာမွာ ထုိင္ျပီး ငါးမွ်ားေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ငါးမွ်ားတံကို ငါးက ဟပ္လိုက္ ၊ ဆြဲတင္လိုက္နဲ႔ ငါးေတြ ေတာ္ေတာ္ ရၾကတယ္။ တံငါသည္ၾကီးက ငါးဖမ္း အလြန္ေတာ္တဲ႔ တံငါသည္ၾကီး ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ငါးမွ်ားတံကလည္း ခဏပဲ ေလထဲမွာ ထားခြင့္ ရလိုက္တယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ေရထဲ ခ်လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ငါးေတြကလည္း ဟပ္ၾက ၊ ဆြဲၾကတယ္။ ဒါဆို ငါးမွ်ားတံကို ကိုင္ျပီး ျငိမ္ေနတဲ႔ တံငါသည္ၾကီးက ဆတ္ခနဲ ဆြဲတင္လိုက္ရင္ ငါးတစ္ေကာင္ ပါလာေတာ့တာပါပဲ။
တံငါသည္ၾကီးရဲ႕ သားေတြကလည္း သူ႔ေလာက္သာ မေတာ္ၾကတာ ညံ့ေတာ့ မညံ့ၾကဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ငါးမွ်ားတံေလးေတြကလည္း သုတ္ခနဲ သုတ္ခနဲပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငါးဖမ္းမိတာျခင္းေတာ့ မတူၾကဘူး။ သားတစ္ေယာက္က ငါးအေတာ္ မ်ားမ်ား ဖမ္းမိတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ သားတစ္ေယာက္ကေတာ့ သာမာန္လူေတြထက္ အနည္းငယ္ေလာက္သာ ငါးမွ်ားလို႔ ရခဲ႔တယ္။ တံငါသည္ၾကီးနဲ႔ ယွဥ္လိုက္တဲ႔ အခါမွာ တစ္ေယာက္က သိပ္မကြာေပမဲ႔ ၊ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထက္ဝက္နီးပါးေလာက္ကို ကြာေနတယ္။
ေန အေတာ္ေစာင္းလို႔ ျပန္ခ်ိန္တန္ေတာ့ တံငါသည္ၾကီးက သူ႕သားႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚျပီး ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့တယ္။ ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေတာ့ တံငါးသည္ၾကီး မွ်ားလို႔ မိထားတဲ႔ ငါးေတြက မ်ားျပားလွတယ္။ ေနာက္ထပ္ သားတစ္ေယာက္ကေတာ့ တံငါသည္ၾကီးကိုသာ မမွီတယ္ သူကလည္း မိထားတဲ႔ ငါးေတြ အမ်ားၾကီး ဖမ္းမိထားတယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖမ္းမိတဲ႔ ငါးက တံငါသည္ၾကီးကို မဆိုထားနဲ႔ ဟိုသားတစ္ေယာက္ ေလာက္ေတာင္မွ ဖမ္းမမိခဲ႔ဘူး။ သူကလည္း သူဖမ္းမိတဲ့ ငါးေတြကို ၾကည့္လိုက္ ၊ တံငါသည္ၾကီးနဲ႔ ဟိုတစ္ေယာက္ ဖမ္းမိထားတဲ႔ ငါးေတြကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ဘာလို႔ သူ ငါးဖမ္းတာ အမ်ားၾကီး မမိလည္း ဆိုတာ သူ႕ဖာသာသူ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။
တံငါသည္ၾကီးက အသက္ အေတာ္ၾကီးျပီ ျဖစ္လို႔ တံငါသည္ၾကီး ဖမ္းလို႔ မိတဲ႔ ငါးေတြကို ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ တဝက္ ခြဲကာ ထမ္းျပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ သားအဖ သံုးေယာက္ သာသာယာယာ လမ္းကေလးကို ေအးေအးေဆးေဆး ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေပမဲ႔ ငါးနည္းနည္းသာ ဖမ္းမိခဲ႔တဲ႔ သားရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ကို ဘဝင္မက် ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘာလို႔ သူ ငါးဖမ္းတာ ဒီေလာက္ နည္းနည္းပဲ ရတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သူ႕ဖာသာသူ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ တစ္ေနရာတည္း ၊ တစ္ကန္တည္း ၊ ဘာမွ မကြာဘဲ လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ ကန္တစ္ခုတည္းမွာ ငါးမွ်ားတဲ႔ အစာ အတူတူနဲ႔ မွ်ားေနရင္းကို သူက ဘာလို႔ ငါး အရ နည္းရတာလဲ ဆိုတာကို သူ အရမ္းသိခ်င္လာတယ္။
“ အေဖ . . . . ”
သူက မဝံ့မရဲ နဲ႔ လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ တံငါသည္ၾကီးက သူ႕ကို ေစာင္းငဲ႔ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ တံငါသည္ၾကီးရဲ႕ ေနာက္ထပ္ သားတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕ဖာသာသူ ထမ္းစရာ ရွိတဲ႔ ငါးေတာင္းကို ထမ္းျပီး သူ႕လမ္းကုိ သူ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ သူ႕အေဖကို ေခၚသံ ၾကားလိုက္ေပမဲ႔ သူ႕ကို ေခၚတာ မဟုတ္လို႔ သူက လွည့္ေတာင္မွ မၾကည့္။ တံငါသည္ၾကီးက ေခၚေနတဲ႔ သားကို လွမ္းၾကည့္ျပီး ဘာလဲ ဆိုသလို ေမးဆတ္ျပတယ္။ ဒီေတာ့မွ လွမ္းေခၚလိုက္တဲ႔ သားက ဆက္ေမးတယ္။
“ တစ္ေနရာတည္း ၊ တစ္ကန္တည္း ၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ငါးမွ်ားစာ အတူတူနဲ႔ မွ်ားေနရင္းကို ဘာလို႔ ငါးရပံုျခင္းက မတူရတာလဲ အေဖ ”
လို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ တံငါသည္ၾကီးက သူ ေျဖခ်င္လို႔ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေစာင့္ဆိုင္းခဲ႔တယ္ ဆိုသလို မိန္႔မိန္႔ၾကီး ျပံဳးေလေတာ့သည္။ ျပီးမွ . . .
“ ဘာေၾကာင့္လို႔ ငါ့သား ထင္လဲ။ ”
“ မေျပာတတ္ဘူး အေဖ။ ”
ဒီလို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် ေျပာေနေပမဲ႔ သူတို႔ ေဘးမွာ လိုက္ပါလာတဲ႔ သားကေတာ့ သူတို႔ စကားကို နားစြင့္ေနေပမဲ႔ လွမ္းရမဲ႔ ေျခလွမ္းက မပ်က္ ၊ သူတို႔ကိုလည္း လွည့္ၾကည့္ကာ ေငးေမာျခင္း မျပဳေပ။ တံငါသည္ၾကီး ဆက္ေျပာတယ္။
“ ငါးမွ်ားေနရင္းနဲ႔ ငါ့သား ငါးမွ်ားခ်ိတ္ခ်ထားတဲ႔ ေဖာ့တံေလးကို ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာေအာင္လို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနလဲ။ ”
“ တစ္ခ်ိန္လံုးပဲေလ အေဖ ”
“ ငါးမွ်ားတံ ေဖာ့ေလးကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း သား ဘယ္ႏွစ္ခါ ေဆးလိပ္ ထုတ္ဖြာလဲ။ ”
“ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေပမဲ႔ ေဆးေပါ့လိပ္ ၅ လိပ္ကုန္ခဲ႔တယ္ အေဖ ”
“ ငါးမွ်ားတံေဖာ့ေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္း ေရကေရာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ေသာက္ခဲ႔လဲ။ ”
“ ဒါလည္း ဘယ္မွတ္မိမလဲ အေဖရာ။ ေရဘူး ႏွစ္ဘူးစလံုးေတာ့ တတ္တတ္ေျပာင္သြားတာပဲ။ ”
“ ငါးမွ်ားတံေဖာ့ေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရင္း အေဖ နဲ႔ ငါးမွ်ားေဖာ္မွာ ငါး ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ မိျပီလဲ ဆိုျပီး သား ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ထၾကည့္လဲ။ “
“ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေပမဲ႔ ၁၀ ၾကိမ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ”
“ ထိုင္ရာက ခဏထျပီး ေနရာကို ျပန္ထိုင္ေတာ့ ဟာ . . ငါက ဆြဲေနတာကိုး ဆိုျပီး ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေရရြတ္မိလဲ။ ”
“ မေသခ်ာ ေပမဲ႔ အၾကိမ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္ အေဖ။”
“ ဒါပဲေလ ငါ့သားရဲ႕။ မင္း ဘာလို႔ ငါးအမိနည္းတာလဲ ဆိုတာ ၊ ဒါက သက္ေသျပေနတာပဲေလ။ ”
“ ဗ်ာ . . . အေဖ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ”
ဒီေတာ့ တံငါသည္ၾကီးက သူ႕ရဲ႕သားကို သနားစဖြယ္ ေကာင္းေသာ လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။
“ တကယ္ေတာ့ အေဖက အေဖ့မွာ တတ္ထားတဲ႔ ငါးဖမ္းနည္း ၊ ငါးရွာနည္းေတြကို သားႏွစ္ေယာက္ကို အတူတူ သင္ေပးခဲ႔တာပဲ။ ငါးကို ဘယ္လို ဖမ္းရမယ္ ဆိုတာ အျပင္ ၊ ငါးေတြ ဘယ္ေနရာမွာ ခိုေအာင္းတတ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း အတူတူ သင္ေပးခဲ႔တာပဲ။ ကြန္ခ်က္တင္ မကဘူး ၊ ရွိသမွ် အကုန္ ပံုေပးခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ . . . ငါ့သားက အေဖ့ကို ပညာအတူတူ မသင္ေပးဘူး လို႔ ထင္ေနခဲ႔တယ္ေလ။ ”
“ - - - - - - ”
“ မဟုတ္ဘူး ငါ့သားရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ ပညာသင္တာျခင္း အတူတူေတာင္မွ ကိုယ့္ရဲ႕ “ အလုပ္အေပၚမွာ စူးစိုက္မႈ ” ဆိုတာ လိုအပ္ေသးတယ္။ ပညာသင္ေပးေနခ်ိန္မွာ တတ္ေအာင္ စူးစိုက္ရမယ္။ တတ္ျပီ ဆိုရင္လည္း မေမ့ေအာင္ စူးစိုက္ရမယ္။ မေမ့ေတာ့ဘူး ဆိုရင္လည္း ေကာင္းမြန္စြာ အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ စူးစိုက္ရမယ္။ အသံုးခ်ႏိုင္ျပီ ဆိုရင္လည္း အေကာင္းဆံုး အသံုးခ်ႏိုင္ေအာင္ စူးစိုက္ရတယ္။ ”
“ - - - -- - - - - ”
“ အခုေတာ့ ငါ့သားက ငါးမွ်ားေနတယ္သာ ဆိုတယ္။ ဖင္က ဂဏွာမျငိမ္ဘူး။ ဟိုထလိုက္ ဒီထလိုက္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္မွ်ားလို႔ မိမွ ကိုယ္ရတယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ရမွာ။ အခုေတာ့ ဟိုလူ ငါး ဘယ္ႏွစ္ေကာင္မိျပီလဲ ဆိုျပီး ထၾကည့္ရတာ တမ်ိဳး ၊ ေဆးလိပ္ထဖြာရတာ တဖံု ၊ ေရေသာက္ရတာ တေၾကာင္း ၊ မ်ိဳးကို စံုေနတာပဲေလ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့သားရဲ႕ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို လာဟပ္တဲ႔ ငါးကို ငါ့သား ဘယ္လိုလုပ္ သိလို္က္မလဲ။ ငါးစာကို အသာေလး ငံုထားတတ္တဲ့ ငါးဆိုရင္ ကိုယ္က ဆတ္ခနဲ ဆြဲလိုက္မွ မိတာ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ကိုယ္က တျခားမွာ အာရံု ေရာက္ေနေတာ့ ဒီလို အခ်ိန္ေကာင္းေတြ လြတ္သြားတာေပါ႔ကြာ။ ဒီေတာ့ ငါ့သား ငါးအမိနည္းတာ အေဖက ကြန္ခ်က္ မျပလို႔လား ၊ ငါ့သားရဲ႕ အလုပ္ အေပၚမွာ အာရံုစိုက္မႈ နည္းလို႔လား။ ”
“ - - - - - - - - ”
“ ေျပာပါဦး ငါ့သားရဲ႕။ အရင္က ေလွနဲ႔ ငါးဖမ္း ထြက္ျပီး ျပန္လာရင္ ငါ့သား ငါးအရ နည္းေတာ့ အေဖက သားကို တတ္သင့္တတ္ထို္က္တာေတြ မသင္လို႔လား ၊ ကြန္ခ်က္ကို မျပလိုက္လို႔လား။ ငါ့သားရဲ႕ အလုပ္ေပၚမွာ အာရံု စူးစိုက္မႈ နည္းလို႔လား ၊ ေျဖၾကည့္စမ္းပါဦး။ ”
ဒီေတာ့မွ သားျဖစ္သူက ရုတ္တရက္ အိပ္ယာမွ လန္႔ႏိုးသူ တစ္ေယာက္လို ဖခင္ တံငါသည္ၾကီးေျပာတဲ႔ စကားကို နားေထာင္ျပီး သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ျမင္ကာ အမွားကို ေတြ႕သြားေတာ့တယ္။
“ ဟုတ္တယ္ အေဖ။ အေဖ ေျပာမွ သားကိုသား ျပန္ျပီး ျမင္ေတာ့တယ္။ သားက ေလွနဲ႔ ငါးရွာထြက္ေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ ပိုက္ခ်ျပီး ေလွေပၚမွာ ေမွးခ်င္ ေမွးေနမိတာ။ ဒီေတာ့ ငါးအုပ္နဲ႔ ဘယ္လို လြတ္သြားတယ္ ဆိုတာကိုေတာင္မွ မစဥ္းစားမိခဲ႔ဘူး။ အခု အေဖ ေျပာမွပဲ ဒါေတြ အားလံုးက ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္အေပၚမွာ စူးစိုက္မႈ နည္းခဲ႔တာ ဆိုျပီး ျပန္ျမင္ပါျပီ အေဖ။ အခု အခ်ိန္က စျပီး သား အလုပ္အေပၚမွာ အာရံု စူးစိုက္ႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ပါေတာ့မယ္။ ”
ဆိုျပီး ကတိေပးတယ္။ ဒီေတာ့ ဖခင္ တံငါသည္ၾကီးက ျပံဳးျပီး ေခါင္းေလး တဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ေျပာသတဲ႔။
“ ငါ့သား ကိုယ့္ဖာသာ သေဘာေပါက္သြားတာ ဝမ္းသာလိုက္တာ သားရယ္။ ေလာကမွာ လူေတြက ကိုယ္ ေအာင္ျမင္မႈ မရဘူး ဆိုရင္ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လို ပညာေတြ လွ်ိဳထားလို႔ ၊ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ မကူညီလို႔ ဆိုျပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွာ မဆို ကိုယ့္ဖာသာ ျပင္ဆင္ျပီး အာရံု စူးစိုက္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ အေသးအဖြဲေလးက အစ သတိထားမိျပီး အရာရာ ျပင္ဆင္ လုပ္ကိုင္ သြားတတ္မွာပါ။ ဒါဆို ဘယ္အလုပ္မွာ မဆို ေအာင္ျမင္ႏိုင္ျပီေပါ႔။ ”
သင့္္မွာေရာ . . . . ဘယ္အရာေတြမွာ ဘယ္သူ႕ရဲ႕ အကူအညီ မရဘူး ဆိုေသာ “ ကြန္ခ်က္ မျပဘူး ” ဆိုကာ ျဖစ္ေနခဲ႔ဖူးပါသလား။ ဒါဆိုရင္ အခု ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္ အေပၚမွာ မိမိ ဘယ္ေလာက္ အာရံု စူးစိုက္သလဲ ဆိုတဲ႔ အခ်က္ကို ျပန္ျပီး ေလ့လာ ဆန္းစစ္ ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္အေပၚမွာ အာရံု စူးစိုက္ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ဒီအလုပ္မွာ သင္ဟာ တစ္ေန႔ ထိပ္တန္း ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ဒါက လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိ မထားမိေသာ အရာမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ မိမိရဲ႕ အာရံုစူးစိုက္မႈ နည္းခဲ႔လို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
23.3.2011
13 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
အဲဒါမ်ိဳးပံုျပင္ ခပ္ဆင္ဆင္ ရွိလယ္
မ်ား ေရးမယ္
ပို႕စ္တင္မယ္ လာဖတ္
ဒါဖဲ .........
ဟုတ္တာေပါ့ ကိုေဇာ္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ဂရုတစိုက္ရွိဖုိ႔ လိုအပ္တာေပါ့။ ဒီပုိစ္ေလးကို ဖတ္ၿပီး အသိညာဏ္ပြားသြားပါတယ္ ကိုေဇာ္...က်န္းမာရႊင္လန္း ေအးခ်မ္းပါေစေနာ္...
ပံုျပင္ေလးက စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းသလို ဗဟုသုတလည္း ရပါတယ္.. ေက်းဇူး ကိုေဇာ္..
ႏွစ္သက္မိတယ္။ အသိေလး တစ္ခု ေပးလိုက္သလိုပဲ။ ဒီစာသားေလးေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ "ပညာသင္ေပး ေနခ်ိန္မွာ တတ္ေအာင္ စူးစိုက္ရမယ္။ တတ္ျပီ ဆိုရင္လည္း မေမ့ေအာင္ စူးစိုက္ရမယ္။ မေမ့ေတာ့ဘူး ဆိုရင္လည္း ေကာင္းမြန္စြာ အသုံးခ်တတ္ေအာင္ စူးစိုက္ရမယ္" သိပ္ကို တန္ဖိုး ရွိတ့ဲ စာသားေလးေတြ မွတ္သားသြားတယ္။
ဖတ္တယ္ မွတ္မယ္ ။ကိုေဇာ္က ၾကံဳရင္ပံုျပင္ေျပာ ညီမကၾကံဳရင္ သီခ်င္းဆိုမယ္။ သတိေလးေတြ တရားေလးမွတ္မွတ္ ထားေနမယ္။ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
့့ျဖစ္ရမယ္ေလ အဓိကက ကိုယ္ပဲမဟုတ္လား...လင့္ခ္ခ်ိတ္သြားတာ ခြင့္ျပဳပါဦး...
မွတ္သားစရာ ၊ သင္ခန္းစာယူစရာေတြ ဖတ္မွတ္သြားတယ္ အစ္ကို .။ ဖတ္ရတာလည္း တကယ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းရွိတယ္ ။ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ေကာ္မန္႕ ဝင္ေရးသြားတယ္ အစ္ကို .။ ဒီဘေလာဂ့္မွာ ဗဟုသုတ အေနနဲ႕ ဖတ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕တယ္ ။ ပိုစ့္အေဟာင္းေတြလာလာဖတ္မယ္ အစ္ကို ...
...
ေလးစားလ်က္
အယ္ကို။
အကိုေရ အသိတစ္မ်ိဳး ရေစတဲ႕ အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
ေကာင္းေသာေန႕ေလး ၿဖစ္ပါေစ။
ကိုယ့္အလုပ္ေပၚ အာရံုစူးစိုက္မႈက သိပ္လိုအပ္တာေပါ့..။
ကိုေဇာ္လည္း စာပဲေရးေနတယ္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္..အဟီး သရဲ ေခါင္းေပၚေရာက္ေနတာေတာင္မသိဝူး။
စိတ္၀င္စားဖို႕ ေကာင္းတယ္ .. ညီမက ငယ္ငယ္တည္းက ပံုျပင္ေတြ သိပ္ၾကိဳက္တာ .. း) ဒီလိုပံုျပင္ေလးေတြ ကေလးေတြဆီ ပို႕ေပးႏဳိင္ရင္ေကာင္းမွာပဲ ..
ဂုထ ဂုထ ကိုေဇာ္ေရ... ဒီေန ့ကစလို ့ ဟိုဟိုသည္သည္ ေလ်ာက္မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး... ကိုယ့္ဖာသာပဲ အာရံုစုိက္ပါေတာ့မယ္ဗ်ာ.....
ဂရုစုိက္ပါတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
ျပန္ေခၚယူရတယ္၊ ငါးေတာ့လြတ္သြားတာေပါ့။
ပံုၿပင္နားမေထာင္ရတာ ႀကာေပါ႔..
ဆက္၍ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနပါသည္...
Post a Comment