( နိဒါန္း )
ဟိုး . . . ေက်ာက္ေခတ္က ေက်ာက္နံရံေပၚမွာ ေက်ာက္သား ( သို႔ ) အျခားေသာ အစိုင္အခဲ တစ္ခုခုနဲ႔ ေရးျခစ္ရင္း ေနမင္းပံု ၊ လဝန္းပံု ၊ လူပံု ၊ ေခြးပံုတို႔ကို ေရးဆြဲခဲ႔ၾကရာကေန ပန္းခ်ီ ဆိုတာ အစျပဳလာခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးရာပါ ပန္းခ်ီ ဗီဇကို သင္ယူမွ တတ္ေျမာက္သူက ယွဥ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ သူက ဘယ္ပန္းခ်ီ ကာတြန္း သင္တန္းမွ မတတ္ဖူးပါ။ ဒါေပမဲ႔ ေမြးရာပါ ပန္းခ်ီ အျမင္ေတာ္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ သူ ေရးဆြဲေသာ ပန္းခ်ီ အေတာ္မ်ားမ်ားထဲမွာ သူ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ ပံုေတြလည္း အံ့ၾသေလာက္ ဖြယ္ရာ ပါေနတတ္တယ္။ တစ္ခုခုကို ၾကည့္ျပီ ဆိုရင္လည္း ထိုအရာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၊ အရပ္ ဆယ္မ်က္ႏွာမွ လွည့္ပတ္ကာ ၾကည့္တတ္တယ္။ ဒါကို ပန္းခ်ီအျမင္လို႔ ေခၚေလမလား။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတုန္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။ ခရစၥမတ္ ဘ္ိုးဘိုးၾကီးရဲ႕ ပံုစံက ဘယ္လိုလဲ တဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီဇင္ဘာ ဆိုေတာ့ ခရစၥမတ္နဲ႔လည္း နီးေနလို႔ သူက အဲဒီဘိုးဘိုးၾကီး ပံုကို စာရြက္မွာ ခဲတံနဲ႔ ဆြဲခ်င္တယ္ လို႔ ဆိုလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ေတြ ထဲမွာ ျမင္ဖူးေသာ္လည္း သူ႔ကို ျမင္သာ ပံုေပၚေအာင္ မေျပာျပတတ္ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား အတီးအတနဲ႔ ေတြေဝေနတုန္း ကရင္ ခရစ္ယာန္ သူငယ္ခ်င္း “ ဂ်အိမ္ ” ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေခၚကာ ဘိုးဘိုးၾကီးရဲ႕ ပံုစံကို ရုပ္လံုးေပၚေအာင္ ေျပာခိုင္း ရပါေတာ့တယ္။ ဂ်အိမ္ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ကို သူက ခဏ စူးစိုက္စြာ နားေထာင္ျပီး စာရြက္ျဖဴေလးေပၚမွာ သူ႔ရဲ႕ ခဲျခစ္ေတြ က်လာပါေတာ့တယ္။ ခဏၾကာတဲ႔ အခါမွာ ခရစၥမတ္ ဘိုးဘိုးၾကီး ရဲ႕ ခဲျခစ္ ပံုတူေလးကို သူ႕ရဲ႕ စာရြက္ေပၚမွာ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။
ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ ဟိုျခစ္ ဒီျခစ္နဲ႔ ျခစ္သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လွပတဲ႔ ပံုတစ္ပံုကို ေတြ႕လိုက္ရတဲ႔ အတြက္ ဝမ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဂ်အိမ္ အတူတူ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဂ်အိမ္က သူ႕ကို ေျပာတယ္။ “ နင္ကလည္း ေတာ္လိုက္တာ ၊ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္တာပဲေနာ္ ” လို႔ ခ်ီးမြမ္းေတာ့ သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ လုပ္ေနပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဂ်အိမ္ကို သူက အဲဒီ ကာတြန္းေလးကို လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္ကာ ရွင္းျပပါတယ္။
“ တကယ္ေတာ့ သူ ေျပာသြားသလို ငါက ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ႏိုင္တဲ႔လူ မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ။ ပန္းခ်ီ ပညာမွာ ေရေဆး ၊ ဆီေဆး ၊ ခဲပံုတူ အစရွိသျဖင့္ ရွိေနေပမဲ႔ တကယ္ေတာ့ ေဆးစက္ခ်ျပီး ပံုေဖာ္တဲ႔ ပန္းခ်ီက အခက္ဆံုးပဲကြ။ ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပန္းခ်ီပညာကို နဂိုကတည္းက နားမလည္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ သူေျပာတာကိုလည္း သေဘာ မေပါက္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူက ဆက္ရွင္းျပပါတယ္။
“ ဒီလိုကြ ၊ စကၠဴျပားေလးေပၚမွာ စုတ္တံ ၊ ခဲတံ ၊ ဓါးျခစ္ ၊ ေကာ္ကပ္ မ်ိဳးစံုနဲ႔ ပန္းခ်ီကို ပံုေပၚေအာင္ ေဖာ္ၾကေပမဲ႔ ေဆးစက္ခ်နည္းနဲ႔ ပံုေဖာ္တာကေတာ့ ပိုထူးဆန္းတယ္။ ခက္လည္း ခက္ခဲတယ္။ သူက ပန္းခ်ီပံုကို ေပၚဖို႔ စုတ္တံ ၊ ဓါး ၊ ေကာ္ေတြကို သံုးတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သူက သူ႕အတိုင္းပဲ ေဆးစက္ေလး က်ျပီးေတာ့ ပံုေဖာ္ရတာ။
ဒီေနရာမွာ ေဆးစက္ နည္းနည္းခ်ရမယ္ ၊ ဟိုေနရာမွာ ေဆးစက္ မ်ားမ်ားခ်ရမယ္။ ဒီလိုေတြနဲ႔ ေဆးစက္ၾကီးငယ္ေလးေတြ အားလံုးလည္း ေပါင္းလိုက္ေရာ ေနာက္ဆံုးမွာ ပန္းခ်ီကား ျဖစ္လာတာပဲ။ ေဆးစက္ တစ္စက္ခ်င္း ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ နီ ၊ ဝါ ၊ ျဖဴ ၊ ျပာ ဆိုျပီး အေရာင္စံု ေဆးစက္ေတြပဲ ေတြ႕ရမွာပဲ။ ဒီလို ေဆးစက္ေတြ အားလံုး ေပါင္းလိုက္မွ ေဆးေရာင္စံုတဲ႔ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္လာတာ။
ဒီေတာ့ က်သင့္တဲ့ ေဆးစက္ ေနရာမွာ မက်သင့္တဲ႔ ေဆးစက္က က်သြားရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကို ထိခိုက္ေစတယ္။ ေဆးစက္ တစ္စက္ ႏွစ္စက္ ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ေဆးစက္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ ခ်ီေနတဲ႔ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္မွာ သိပ္ျပီးေတာ့ မသိသာဘူးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေဆးစက္က်ရာ ေနရာ အမွားေတြ မ်ားလာရင္ေတာ့ အဲဒီ ပန္းခ်ီကားက ပ်က္ဆီးသြားေတာ့တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ လူေတြ ေျပာေျပာ ေနတဲ႔ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ရတယ္ ဆိုတာ ေဆးစက္က်ရာကို ပန္းခ်ီပံုေပၚလာေအာင္ ျပင္ဆြဲလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္တဲ႔ ေနရာမွာ လိုအပ္တဲ႔ ေဆးစက္ကေလးေတြ ေရာက္ရွိေအာင္ ထည့္သြင္းႏိုင္တဲ႔ ပညာရပ္ကို ဆိုလိုတာ။ ဒီေဆးစက္ခ် ပန္းခ်ီ ပညာကေတာ့ အရမ္းကို ခက္ခဲသလို အရမ္းကိုလည္း ပညာပါလြန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေခတ္မွာ အေတာ္ကို တိမ္ေကာသြားျပီ။ ”
ဒီလို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပခ႔ဲဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ပန္းခ်ီပညာ ဆိုရင္ ငယ္ငယ္က အဝိုင္းေလး အထက္ေအာက္ ႏွစ္ခု ပူးထပ္ျပီး မ်က္လံုးတပ္ ၊ နားရြက္တပ္ ၊ ပါးစပ္တပ္ ၊ အျမီးတပ္ ဆိုျပီး ေၾကာင္ပံု လိုက္ဆြဲခိုင္းရင္ေတာင္မွ အျမီးက်န္ခဲ႔လို႔ အရိုက္ခံရေအာင္ ပန္းခ်ီပညာမွာ ပါရမီ ပါေသာ ကၽြန္ေတာ္က သူ ေျပာျပသေလာက္သာ သိခဲ႔ရပါတယ္။ ဒီထက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး လိုက္မေလ့လာဖူးပါ။
သူေျပာျပသမွ် “ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္တယ္ ” ဆိုတဲ႔ သေဘာေလးကို သူေပးတဲ႔ ဥပမာေလးနဲ႔ ထပ္တူျပဳကာ မွတ္သားမိတာေလး တစ္ခုပါပဲ။
တကယ္လို႔ . . .
ကံၾကမၼာ ဆိုတာသာ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ . . . . .
ဒီကမၻာ ေလာကၾကီးမွာ ရွိေနတဲ႔ ဘဝအစံုစံုေတြက ပန္းခ်ီ တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္. . . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အားလံုးဟာ ကံၾကမၼာက တို႔ခ် ထိေတြ႕ထားခဲ႔တဲ႔ ေဆးစက္ေလးေတြပဲ မဟုတ္ ပါလား။ ဒီလို ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ေဆးစက္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကရတဲ႔ ဘဝေတြမွာ ေတာက္ပေသာ ေဆးစက္ ၊ ထင္ရွားေသာ ေဆးစက္ ၊ သစ္လြင္ေသာ ေဆးစက္ ၊ အေရာင္မွိန္ေသာ ေဆးစက္ ၊ ေဆးရည္က်ဲေသာ ေဆးစက္ ၊ ေပၚလြင္ေသာ ေဆးစက္ ၊ မထင္ရွားေသာ ေဆးစက္ အစရွိသျဖင့္ ေဆးစက္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ေလာကၾကီးကို သရုပ္ေပၚဖို႔ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူထားၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။
ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာမွ တခ်ိဳ႕က ေတာက္ပေသာ ေနရာ ၊ တခ်ိဳ႕က ျမင္ေသာေနရာ ၊ တခ်ိဳ႕က အကြက္ကြင္းေကာင္းေနရာ ဆိုသလို ျမင္သာ ထင္သာ ရွိေနျပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မထင္မရွားနဲ႔ ဘဝပန္းခ်ီးကားခ်ပ္ေပၚမွာ မႈန္ဝါးကြယ္ဝွက္ကာ အျဖည့္ခံ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔သာ တည္ရွိေနခဲ႔ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ မပါဘဲနဲ႔လည္း ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ မျပည့့္စံုသလို ေလာကၾကီးကလည္း မျပည့္စံုႏိုင္ပါဘူး။ ေတာက္ပမႈ ဆိုတာကလည္း မႈန္ျပမႈ နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္မွ ရတယ္ ဆိုသလိုပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေလာကၾကီးက သူ႕ဖာသာ အဆင္ေျပစြာ လည္ပတ္ေနတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရခဲလွတဲ႔ လူ႔ဘဝကို ေရာက္ေနတဲ႔ အခါမွာ ကံၾကမၼာ ပန္းခ်ီဆရာက တို႔ထိ ပစ္ခ်လိုက္လို႔ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ဟန္ ေဆာင္ထားေသာ ေလာကၾကီးထဲကို ေဆးစက္ကေလးေတြ အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူ ၾကရပါတယ္။ ဒီလို ေနရာယူၾကတဲ႔ အခါမွာ သူ႕ရဲ႕ က်ရာ ေနရာနဲ႔ ကိုယ္ရဲ႕ က်ရာ ေနရာက မတူေသာေၾကာင့္ အေနအထား ၊ အယူအဆ ၊ မူဝါဒ ၊ အေတြးအေခၚ အစရွိသျဖင့္ အားလံုးဟာ ကြဲျပားႏိုင္သေလာက္ လက္အဆန္႔ ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲျပားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲ မတူညီတာေတြနဲ႔လည္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလို ေလာက ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ အတြက္ ေဆးစက္ တစ္စက္ အျဖစ္ က်င္လည္ အသံုးေတာ္ ခံေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ က်ေရာက္ေနတဲ႔ ေလာကပန္းခ်ီ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေနရာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ( ျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ ) ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔သာ ေဆးေရာင္ ျခယ္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆးစက္ တစ္စက္ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ပိုမို မေတာက္ပရင္သာ ေနမယ္ ၊ ပိုျပီး အေရာင္မွိန္ သြားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆိုတာထက္ ပိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ အားလံုးကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္ခဲ႔ပါတယ္။
ဘာရယ္ မဟုတ္ ဟိုေတြး ၊ ဒီေတြး ခပ္ေလးေလး စာေတြကို ေရးခ်င္မိတိုင္း ငါ့ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလးပင္တဲ႔ စိတ္ေတြ ဝင္ေစမလားလို႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြးခဲ႔မိပါတယ္။ “ ရသ ” ဆိုေသာ “ စိတ္ခံစားမႈ ” တစ္ခုခုကို ေပးခ်င္မိတိုင္း . . . . ေပးမဲ႔ေပး . . ရယ္စရာ ၊ ျပံဳးစရာေလးသာ မွ်ေဝခ်င္ခဲ႔ပါတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္လိုပဲ စိတ္ခံစားမႈ ရွိရွိ ၊ ကိုယ့္စာကို ဖတ္မိျပီး “ ငုိၾကီးခ်က္မ ” ၊ “ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ” မျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ စိတ္မေကာင္းစရာ ခံစားမႈ စာေလးေတြ ေရးမိေပမဲ႔ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ ၊ ျပံဳးေမာ္ ၊ ရယ္ေမာစရာေလးကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ အထူးသျဖင့္ ေရးခဲ႔ပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ေဆးစက္ေတြက မတူတဲ႔ အတြက္ ေနရာတိုင္းေတာ့ ကိုယ္ထင္သလို ေရာင္ျပန္ဟပ္ ေဆးကြက္ က်လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ယူဆလို႔ မရပါ။ ကိုယ္က ေတာက္ပစြာ ေပးခ်င္တာက အေရာင္ ၊ သူတို႔ရဲ႕ လက္ခံတာက တျခားအေရာင္ဆိုရင္ ေရာင္စဥ္ တြဲလံုးအရ ေနာက္ထပ္ အေရာင္ေတြ ၾကားကာလမွာ ေပၚလာႏိုင္ ပါေသးတယ္။ အဲ . . . တစ္ဘက္ဘက္ကို မွွ်ေျခ သာလြန္သြားမွသာ ရုပ္လံုးၾကြ ေပၚလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေဆးစက္ေတြမွာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ မာနအခံ ေဆးေရာင္ျခယ္ေလးေတြ ရွိတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ တျခားအေရာင္က ခ်က္ျခင္း ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ဖို႔ ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရးမိတဲ႔ စာတခ်ိဳ႕မွာလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ရယ္ရႊင္ျပံဳးႏိုင္ေစဖို႔ ဆိုလိုလိုက္ေပမဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆိုလိုရင္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ “ စိတ္ခံစားမႈ ” ေရာင္စဥ္ေတြ ညီမေနခဲ႔ရင္ ေဘးေခ်ာ္သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတစ္ပါးကို ရယ္ရႊင္ျပံဳးေစႏိုင္ေသာ “ ဟာသရသ ( သို႔ ) ဟာဒယ ” ဆိုတာဟာ အ႒ာရသ ( ၁၈ ) မ်ိဳးထဲမွာ အခက္ခဲဆံုးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္က ဟာသလို႔ ေျပာလိုက္ေပမဲ႔ မရယ္လိုက္ရတာေတြ ျဖစ္လာတာေပါ႔။
အခုေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ျဖစ္ေသာ ဆိုင္းဝိုင္းမွ ခြန္းေထာက္ လူရႊင္ေတာ္ ၊ အျငိမ့္မွ လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ႕ ျပက္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဟာသကားလို႔ နာမည္တပ္ထားေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ဆီမွ မွ်ေဝကာ ခံစားၾကည့္မိတယ္။ အခု ေနာက္ပိုင္း အျငိမ့္နဲ႔ ဟာသကားေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ လူေတြ ရယ္ေအာင္ လုပ္တဲ႔ ျပက္လံုးေတြက ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္း ျပက္လံုးမ်ား နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ ျပက္လံုးမ်ားကိုသာ အဓိက ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္ ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားရမႈေၾကာင့္ ပူေလာင္ေနေသာ ဘဝအေမာေတြကို ရယ္ရႊင္ဖြယ္ ဟာသေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးတယ္ ဆိုတာ ခႏၵၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္း ျပက္လံုး ၊ ႏိုင္ငံေရး ျပက္လံုးေတြ မပါဘဲနဲ႔ ျပက္လို႔ မရေတာ့ဘူးလား ဆိုတာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဟာသ ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနတဲ႔ လူေနမႈ ျဖစ္စဥ္ထဲက အလြဲအေခ်ာ္ေလးမ်ားကို ထိမိေအာင္ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္ထားေသာ စာ ၊ စကားလံုးမ်ားပဲ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ခါတေလ ဘာရယ္ မဟုတ္တဲ႔ စကားေလးေတြက အျမဲတမ္း အမွတ္တရ ဟာသေလးေတြ ျဖစ္ေနႏိုင္ျပီး တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း တမင္တကာကို ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားတာေတာင္မွ ရယ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ျပံဳးေတာင္မွ မျပံဳးျဖစ္လိုက္ႏိုင္တဲ႔ အေျခအေနေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳခဲ႔ရမွာပါ။
လူ႕ေလာက ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ၾကီးထဲမွာ ေဆးစက္ေလး တစ္စက္ အျဖစ္ က်ရာ ေနရာမွာ က်င္လည္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္လည္း ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက မ်ားစြာ ၾကံဳခဲ႔ရပါတယ္။ ဒီလို အထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ တခ်ိဳ႕ေသာ ေဆးကြက္ေလးေတြကို ထုတ္ျပခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ၾကြားတယ္ ဆိုတာထက္ သူ႕ကိုယ္သူ အမႊန္းတင္တတ္သူ တစ္ေယာက္ေပါ႔။ သူ႕နာမည္က “ ေက်ာ္စြာ ” လို႔ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ သူက တစ္ခုခု ျဖစ္လိုက္ရင္ . . .
“ ငါမို႔လို႔ေပါ႔ကြာ ၊ တျခားသူ ဆိုရင္ အဲဒီေနရာမွာ ေျဗာင္းဆန္သြားျပီ ”
“ ငါမို႔လို႔ေပါ႔ . . မဟုတ္ရင္ ေသသြားမယ္ ”
ဒီလို ေျပာတတ္တယ္။ ေျပာတာ ၾကာလာေတာ့လည္း ဝသီလို ျဖစ္ျပီး အစြဲ တစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ ဘာရယ္ မဟုတ္ ေျပာလိုက္တာ ဆိုေပမဲ႔ တစ္ဘက္က ၾကားရသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႕ကို အျမင္ကပ္ သြားတတ္ၾကတယ္။ သိပ္ၾကည့္မရၾကဘူး။ သူကေတာ့ သူ႔ဖာသာ သိပ္ျပီးေတာ့ သတိ မထားမိပါဘူး။
ဒါနဲ႔ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္ နည္းနည္းေလာက္ အခၽြန္နဲ႔ မ လိုက္ရမွ . . . ဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့လည္း . . . . ၊ သူ႕အတြက္ အေကာင္းဆံုး စကားလံုးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူက သူမ်ားေတြနဲ႔ ေျပာေနတဲ႔ စကားဝိုင္းမွာ ဆိုရင္ “ ငါမို႔လို႔ေပါ႔ကြာ . . . ” ဘာညာ ေျပာေနရင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ေထာက္ခံ သလိုနဲ႔ ေဘးကေနျပီးေတာ့ အသာေလး ဝင္ေျပာေပးေလ့ ရွိတယ္။
“ ဟုတ္တယ္ . . . ေက်ာ္စြာ မို႔လို႔ေပါ႔ ၊ သူက ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာ . . . ”
အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေျပာျပီးတာနဲ႔ ေဘးကေန ဝင္ေျပာေပးေလ့ ရွိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကီးက ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးေပါ႔ဗ်ာ။ အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ တစ္ခုခု ကစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ ရိတ္မိေပမဲ႔ လူစိမ္းေတြကေတာ့ ေျမာက္ေနတဲ႔ ေကာင္နဲ႔ ေဘးက ပင့္ေနတဲ႔ လူ လို႔ ထင္ၾကမွာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သူ ေျပာသမွ် ေနာက္ကေန “ ဟုတ္တယ္ . . သူက ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာေနာ္. . . ” ဆိုျပီး ဝင္ဝင္ ပင့္တတ္တယ္။ ေက်ာ္စြာကလည္း ျပံဳးလို႔ေပါ႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္မွာ လူစံုတတ္စံု ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ သိသူေရာ မသိသူေရာ ၊ သူ႕ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ေတြေရာ လူစံုေပါ႔။ ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ေက်ာ္စြာတို႔ကလည္း ပြဲၾကီး ပြဲေကာင္းပဲ။ စကားေလး နည္းနည္းေျပာလိုက္ ၊ အလုပ္ေလး နည္းနည္းလုပ္လိုက္ သူေျပာေနက် သူ႕စကားလံုးေတြကို ထုတ္လိုက္နဲ႔ေပါ႔။ ဧည့္ပရိသတ္ နည္းနည္းစဲသြားေတာ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြ စုျပီး ေဝးလား ဝါးလား လုပ္ေနၾကတယ္။
“ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ ၊ ငါ ဝုိင္းျပီးေတာ့ ကူလုပ္ေပးေနလို႔ ဒီမဂၤလာေဆာင္ စနစ္တက် ျဖစ္သြားတာ ၊ ငါ မဟုတ္ဘဲ တျခားလူ ဆိုရင္ေတာ့ ဇယားေတြ ရႈပ္ကုန္မယ္။ ”
သူက ေျပာလည္း ေျပာ အေအးဘူးေတြလည္း ေဖာက္ေသာက္နဲ႔ေပါ႔။ ေျပာပံုကိုက သူသာ ဝင္မလုပ္ရင္ ဒီမဂၤလာပြဲပဲ ပ်က္မွာ လိုလိုေပါ႔။ စကား ႏွစ္ခြန္းေျပာရင္ သူ႕ရဲ႕ ဝသီ ဒီစကားလုံးက တစ္ခြန္းပါလာတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကို သိေနတဲ႔ သူေတြကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေပမဲ႔ အခုမွ သိၾကတဲ႔ သူေတြကေတာ့ “ ဘယ္လိုၾကီးလဲဟ ” ဆိုတဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ မႏွစ္ျမိဳ႕သလို ၾကည့္ေနတာေပါ႔။
အခု ေနာက္ပိုင္း သူက တစ္ခုခု ေျပာရင္ အေနာက္ကေန ေဖာ္လိုေလသံ လိုက္ေနၾက အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႕စကားဆံုးတိုင္း အေနာက္ေန . . .
“ ဟုတ္တယ္ . . . ဟုတ္တယ္ . . . သူက ဒီမွာသာ ဘာမွမဟုတ္တာ . . ”
ဆိုျပီး ရပ္ရပ္ ထားလိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကီးကလည္း သူ႕ကို ေထာက္ခံေနတယ္ ဆိုျပီး ျပံးဳေနတာေပါ႔။ သူ႕လူ ကိုယ့္လူေတြနဲ႔ လူစံုေနတာ ဆိုေတာ့ သူ ဒီလိုလည္း ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီး ျဖစ္ေနျပီးေတာ့ ေက်နပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါလည္း ေျပာေတာ့မွ ထံုးစံ အတိုင္း သူ႕စကားျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ကေန ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။
“ ဟုတ္တယ္ . . . ဟုတ္တယ္. . . သူက ဒီမွာသာ ဘာမွမဟုတ္တာ . . . ဟုိမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ”
ကၽြန္ေတာ့္ စကားလည္း ဆံုးေရာ ၊ အားလံုးက ျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားေပမဲ႔ သူကေတာ့ ရုတ္တရက္ ခဏ ျငိမ္သြားျပီးေတာ့မွ တဟားဟား ထရယ္ပါေလေရာ။ သူ႕ရယ္သံက သူ႕ဖာသာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အဆံုး မသတ္ဘူး။ ခဏေနမွ. . . . .
“ ေၾသာ္ . . . မင္းက ငါ့ကို ဖဲ႔ခ်င္လို႔ စကားကို အခုလို အခ်ိန္အမ်ားၾကီး ေပးျပီးေတာ့ လမ္းေၾကာင္း ပ်ိဳးထားတာေပါ႔ေလ။ ”
လို႔ ရယ္သံေတြနဲ႔ ေျပာလာေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့လည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူးေပါ႔ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပီးသြားေပမ႔ဲ သူ႕ကိုေတာ့ အားလံုးက ႏိုင္ကြက္ ရသြားပါေတာ့တယ္။ သူက သူ႕ဝသီ အတိုင္း တစ္ခုခု လုပ္ျပီးလို႔ . . . .
“ ငါမို႔လို႔ေပါ႔ကြာ ၊ တျခားသူဆိုရင္ ေသသြားမယ္ ”
လို႔ ေျပာျပီးတိုင္း တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ေနာက္ကေန . . .
“ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ . . . သူက ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာ . . . . . ဟုိမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ”
လို႔ ေနာက္ဆက္တြဲ လိုက္ဖဲ႔ေလ့ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကာလာေတာ့ သူ႕ကလည္း သူ႕ရဲ႕ ဝသီကို မထြက္မိေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတစ္ေလာက စကားေျပာ ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ေျပာလာရင္း သူ႕စိတ္အတိုင္းပဲ တတ္ၾကြျပီး စကားေတြ စလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က . . . .
“ ဟုတ္တယ္ေနာ္. . . . မင္းက ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာ . . . . ”
လို႔ စကားစလိုက္ေတာ့ သူက ေျပာေနလက္စ စကားကို ရပ္ျပီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္ ျပန္ပါေလေရာ ၊ ျပီးမွ . . . .
“ ဘာလဲ . . . ဟိုမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး . . မဟုတ္လား . . ၊ မင္း ဆက္ေျပာမွာ သိေနတယ္။ ”
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္မေျပာပါဘူး။ ရယ္ပဲရယ္ ေနလိုက္ပါတယ္။ ျပီးမွ . . . . . .
“ ဟဲဟဲ . . . မင္းသိရင္ ျပီးတာပါပဲကြာ။ ”
လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက . . . .
“ တကယ္ပါ ၊ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ႔ ေကာင္ ၊ အေတာ္လည္း စကားကို ကပ္ဖိုးကပ္ဖဲ႔ ကပ္ႏိုင္တဲ႔ ေကာင္ ”
ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ “ ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာေနာ္. . . . . .” လို႔ စကား စထားျပီး ခဏေနမွ ေနာက္ကေန ဆက္တြဲ အျဖစ္ . . . . “ ဟိုမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ” ဆိုျပီးေတာ့ ေျပာေလ့ ရွိလာပါေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ႔ အေရာင္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာမို႔လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာဆို ဘာမွ ျပႆနာ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ ရယ္ယံု ၊ ေမာယံု ၊ ရယ္ေမာယံု နဲ႔ ေလာက ပန္းခ်ီကားကို အသက္ဝင္ေစယံုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ တြင္က်ယ္တ႔ဲ စကားလံုး အတြဲေလးေတြ မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္ေစ ပ်က္ေစ သံုးစြဲေနတာေတြေပါ႔။ ေဘးက ၾကားမိသူေတြ အတြက္လည္း မရိုင္းပါဘူး ၊ သေဘာက်လို႔ ျပံဳးမိသြားတယ္ ဆိုတဲ႔ လူေတြသာ မ်ားပါတယ္။ လူ႔သဘာဝအတိုင္း သေဘာက်သူ ရွိသလို သေဘာမက်သူလည္း ရွိတာေပါ႔ေလ။ ၾကံဳခဲ႔ရတာေလးကို ေျပာျပပါဦးမယ္။
“ ဟာ . . . ေသစမ္းကြာ . . ေယာကၡမဘက္ အမ်ိဳးေတြ . . ”
“ ေသစမ္းကြာ . . . မယားၾကီး ခုနစ္ေယာက္ ”
“ ေသစမ္းကြာ . . . မရွိေတာ့တဲ႔ အမ်ိဳးေတြ ”
“ ေသစမ္းကြာ . . . အိမ္ျဖဴေတာ္က လူေတြ . . ”
အဲဒီလိုေလးေတြေပါ႔။ တကယ္ေတာ့ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး ၊ အသစ္ကို လိုလား ေတာင့္တေနၾကတဲ႔ လူသားေတြထဲက လူသားေတြ အတိုင္း ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားေလးေတြကို ထြင္ေျပာမိတာပါ။ လိုခ်င္တာ တစ္ခုခုနဲ႔ လြဲေခ်ာ္သြားတယ္ ဆိုရင္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ သံုးစြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “ ေသစမ္းကြာ . . . ” လို႔သာ ေျပာတာ ၊ အဲဒီေနာက္က လိုက္တဲ႔ စကားလံုးေတြကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ၊ မရွိႏိုင္တာေတြကို ထည့္ေျပာျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ အေျပာင္အပ်က္ သေဘာနဲ႔ပါ။
တစ္ေန႔ေတာ့ မနက္ဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ၊ ေဘးက ဝိုင္းက စကားေတြကို နားစြင့္ေနမိတယ္။ သူတို႔က ၂ လံုးထီ သမားေတြ ဆိုတာ မၾကာခင္မွာ သူတို႔ ထိုးထားေသာ ဂဏာန္းေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာေပါ႔။ အေရွ႕မွာလည္း ဟိုက အတိတ္စိမ္း ၊ ဒီက အတိတ္စိမ္းေတြ စံုလို႔ပါပဲ။ မၾကာခင္မွာပဲ ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဂဏာန္း နံပါတ္ကိုလည္း ၾကားမိေရာ . . . သူတို႔ေတြဆီက ဟာ ခနဲ ၊ ဟင္ ခနဲေတြ စံုေအာင္ ၾကားေနရတယ္။
“ ေသစမ္းကြာ . . ဟုိဘိုးေတာ္ ေပးတဲ႔ အတိတ္က မွန္တာ ”
“ ေသစမ္းကြာ . . . ဟိုခ်ိဳင္းက ကြက္တိ ”
ဒီလို “ ေသစမ္းကြာ ” ေတြ ထပ္ေနျပီး သူတို႔ရဲ႕ ေရရြတ္မႈ ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ရုတ္တရက္ စားပြဲကို လက္နဲ႔ ဝုန္းဆို ပုတ္ျပီး . . .
“ ေသစမ္းကြာ . . . ၂ လံုးထိုးတဲ႔ လူေတြနဲ႔ ဒိုင္ေတြ ၊ ငါ မထိုးထားတဲ႔ ဂဏာန္း လြဲသြားပါေရာလား ”
ဆိုျပီး ထေအာ္ပါေလေရာ။ သူ႕ေအာ္သံကိုလည္း ၾကားေရာ ပြစိပြစိ ျဖစ္ေနတဲ႔ ဟိုဘက္ဝိုင္းက ၂ လံုးသမားေတြက သူ႕ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ျပီး ထသြားပါေလေရာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာ တအုန္းအုန္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အရယ္မ်ားရင္ အငိုမ်ားရတယ္ ဆိုသလိုေပါ႔။ အဲဒီ ညေနမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဖြဲ႔လံုး ရပ္ကြက္က အဲဒီတုန္းက အေခၚ ( ရ.ဝ.တ ) ရံုးခန္းကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
၂ လံုးထီသမားေတြ သြားတိုင္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ညေနေစာင္းဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နားက လမ္းေထာင့္ခ်ိဳး ကြမ္းယာဆိုင္ေလးနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘာလံုး ဂိုးက်ဥ္း စုကန္ပါတယ္။ တစ္ဘက္ ေလးေယာက္ေၾကး ကန္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ခါမွာ လိမ္ေခါက္ျပီး ဂိုးနားကို ဆြဲသြားရင္း ဂိုးထဲ ကန္အထည့္မွာ တစ္ဘက္က ဂိုးေစာင့္တဲ႔ ေကာင္က ထုိင္ခ်လိုက္တာမွာ သူ႕လက္နဲ႔ သြားထိပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဂိုးက်ဥ္း ကန္းတဲ႔အခါမွာ ထိုင္ခ်ရင္ ၊ လက္ထိရင္ ပိုင္နယ္တီ ေပးရတာမို႔ ပိုင္နယ္တီ ရပါတယ္။ ဒါကို ကန္ေတာ့ မဝင္ဘဲ ေဘးကေန ကပ္ထြက္သြားေတာ့ ကန္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက တညီတညာတည္း ေအာ္လိုက္ၾကပါတယ္။
“ ဟာ . . . ေသစမ္းကြာ . . . ရပ္ကြက္ လူၾကီးေတြ . . . ”
တကယ္ေတာ့ ဘာကိုမွ ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေျပာေနက် အတိုင္း ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္ေပမဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘာလံုးကန္ေနတဲ႔ နားကို ေရာက္လာတဲ႔ ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြက နဂိုကတည္းကကို သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ကမၻာေလးတယ္ လို႔ သတ္မွတ္ထားသလား မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတို႔ကို မထိေလးစား ေျပာတယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မိဘေတြကို ေခၚကာ ဆံုးမတယ္ ဘာညာေပါ႔ေလ။ အျဖစ္က အဲဒါပါပဲ။
အခုေန အခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုေၾကာင့္ လန္႔ေအာ္မိတယ္ ဆိုပါစို႔ . . . အထက္ပါ ဝသီ အတိုင္းဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေအာ္မိမယ္ လို႔ ထင္ပါသလဲ။ ေအာက္မွာ ကိုယ့္ဖာသာ ဆက္ေအာ္ၾကည့္ပါလား။
“ ေသစမ္းကြာ . . . . x x x x x :D ”
အဲဒီလိုေလးေတြ ေပ်ာ္ေစ ပ်က္ေစ အေနနဲ႔ စကားလံုးေတြ အသစ္အဆန္းေလးေတြကို ဗန္းစကား ( ဘမ္းစကား ၊ ဘန္းစကား ) အေနနဲ႔ သံုးတာကို ေပ်ာ္ေနၾကတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ေတာ့ အရိုက္ခံရပါတယ္။
အရိုက္ခံရတာကလည္း သူမ်ားေတြလို ရန္ျဖစ္ျပီး အရိုက္ခံရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၊ ေခ်ာင္းရိုက္ခံရတာလည္း မဟုတ္ဘူး ၊ ရည္းစားရပ္ကြက္ကို လိုက္သြားလို႔ ရိုက္လႊတ္လိုက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲကို ဝင္ျပီး အရိုက္ခံရတာပါ။ ဒီထက္ ထူးျခားတာက သူ႕ကို ရိုက္တဲ႔ လူက သူနဲ႔ သက္တူ ရြယ္တူလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ထက္ အသက္အမ်ားၾကီး ၾကီးေနတဲ႔ အဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္ပါပဲ။
အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး မနက္ဘက္မွာ ေစ်းနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ စားရင္းေသာက္ရင္း ဟိုေျပာဒီေျပာေပါ႔။ ညက ေဘာလံုးပြဲ အေၾကာင္း ၊ ေက်ာင္းက စာေမးပြဲ အေၾကာင္း ၊ ဟိုဘက္လမ္းက “ ျပာကညိဳ ” တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ၊ ဒီလို . . အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာေပါ႔။
ဒီလို ေန႔စဥ္ မနက္တိုင္း ထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ ဆိုေတာ့လည္း ဆိုင္ရွင္က စျပီး စားပြဲထိုးေလးေတြက အလယ္ ၊ ဆိုင္နားမွာ လာျပီး ရစ္သီရစ္သီ လုပ္တဲ႔ ေခြး အဆံုး ( သူ႕ကို မုန္႔အၾကြင္းအက်န္ေလးေတြ ေကၽြးဖူးလို႔ပါ ) အားလံုးက မ်က္မွန္းတန္းမိျပီး သိေနၾကတာေပါ႔။
တစ္ေန႔ေတာ့ အျမဲတမ္း ရွပ္ျပာေနတတ္တဲ႔ စားပြဲထိုးေလး တစ္ေယာက္က ပန္းကန္ေတြ သိမ္းရင္း ခြက္တစ္ခြက္ က်ကြဲပါေလေရာ ၊ ဒါကို ဆိုင္ရွင္ အစ္ကိုၾကီးက သေဘာေကာင္းပါတယ္ ၊ ဘာမွမေျပာဘူး ၊ လူေတြလည္း ရႈပ္ေနေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ဒါကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔ စားပြဲထိုးေခါင္းက ဒီရွပ္ျပာ ေကာင္ေလးကို နားရင္းအုပ္ပါေလေရာ ၊ ခပ္ျပင္းျပင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူလည္း အဆူခံလြတ္ေအာင္ ဆိုင္ရွင္လည္း သေဘာက် အုပ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ဒီေတာ့ ရွပ္ျပာ ေကာင္ေလးက က်ကြဲေနတဲ႔ အပိုင္းအစေတြ ခပ္ျမန္ျမန္ေကာက္ျပီး သိမ္းလိုက္လို႔ အားလံုး အဆင္ေျပသြားတယ္ေပါ႔။
ဒီလို စားပြဲထိုးေခါင္းက နားရင္းအုပ္လိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရွင္ အစ္ကိုၾကီးက ရွပ္ျပာေကာင္ေလးကို ဘာေျပာလိုက္လဲ ဆိုေတာ့ . . “ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ” တဲ႔။
ရွပ္ျပာျပာနဲ႔ ခြက္ေတြ သယ္တယ္ ၊ က်ကြဲတယ္ ၊ ေၾကာက္ျပီး ဆိုင္ရွင္ကို အၾကည့္မွာ ၊ စားပြဲထိုးေခါင္းက သူ႕ကို နားရင္း ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အုပ္တယ္ ၊ သူက နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္ ၊ ဆိုင္ရွင္က သူ႕ကို “ မွတ္ပလား . . မွတ္ပလားကြ ” လို႔ ေျပာတယ္ ၊ သူက က်ကြဲေနတဲ႔ ႏွလံုးသား . . . အဲေလ. . . ခြက္ အပိုင္းအစေတြကို ကုန္းေကာက္ျပီး သိမ္းလိုက္တယ္။ ဒါကို အစအဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျမင္လိုက္တယ္။
ဒါပါပဲ . . . ျဖစ္စဥ္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဆိုင္ရွင္ အစ္ကိုၾကီး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ အမွတ္တရ ေျပာစရာ စကား တစ္ခြန္း ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
တစ္ေယာက္က တစ္ခုခု ျဖစ္ျပီ ဆိုရင္ . . ၊
တစ္ေယာက္ေယာက္ တစ္ခုခု ျဖစ္တာကို ျမင္ရင္ . . . ၊
တစ္ေယာက္ေယာက္ တစ္ခုခု ျဖစ္တာကို ၾကားရင္ . . . ၊
ဘာရယ္ ညာရယ္ မသိေသးဘူး . . “ မွတ္ပလား . . မွတ္ပလားကြ ” လုိ႔ သူ႕ထက္ငါ အရင္ ဦးေအာင္ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီလို အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ အေတာ္ကို ေခတ္စားခဲ႔ပါတယ္။ ဥပမာ - သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္က ေခ်ာ္လဲတယ္ေပါ႔။ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဘာမွ မေျပာေသးဘူး။
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
လို႔ ဦးေအာင္ သိပ္လိုက္တာပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ သူတို႔ ရည္းစားနဲ႔ ကိြဳင္တတ္ျပီး အသည္းေတြ ေယာင္ကိုင္းလာျပီး “ ေမ်ာက္ေသ ေရခဲရိုက္ ” မ်က္ခြက္ၾကီး ျဖစ္ေနရင္လည္း . . .
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
ဆိုျပီး ေဆာ္တာပဲ။ တစ္ခါတေလ ညဘက္ ေဘာပြဲေတြ ေလာင္းျပီး မိုးလင္းလို႔ ေအာက္ေၾကးေတြ စားသြားရင္လည္း ညက ေလာင္းခဲ႔တဲ႔ ေကာင္ေတြကို . . . .
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
လို႔ တီးတာပဲ။ ဒီလို ေျပာပါမ်ားေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ “ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ” ဆိုတဲ႔ စကားက ဝသီလို ျဖစ္ျပီး အသံ တစ္ခုခု ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဒီစကားလံုးက အရင္ထြက္သြားတယ္ ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ေျပာမိၾကတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မနက္ပိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ ထံုးစံအတိုင္း ဟိုေျပာ ဒီေျပာနဲ႔ စီကားေနတာေပါ႔ေလ။ မနက္ဆိုေတာ့လည္း ေစ်းနားမွာဆိုေတာ့ ေစ်းသြား ေစ်းလာသူေတြကလည္း စံုစံုညီညီ ဆူဆူညံညံေပါ့။ ဒီလို စကားေျပာေနရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕မေရာက္ခင္နားက “ ဝုန္း ” ဆိုျပီးေတာ့ စက္ဘီးလဲက်သံ ၾကားလိုက္ရပါေလေရာ။ ျမင္တဲ႔ လူကလည္း ျမင္လိုက္တယ္ ၊ ေနာက္ေက်ာခိုင္းေနတဲ႔ လူေတြ က်ေတာ့ မျမင္လိုက္ရဘူးေပါ႔။ ဒီလို စက္ဘီးလဲက်သံလည္း ၾကားေရာ တစ္ခုခု ဆိုရင္ ေျပာေနၾက ဝသီ အတိုင္း ေနာက္ေက်ာေပးျပီး ထိုင္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သူေတြ ဘာေတြ ညာေတြ မသိဘဲ . . .
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
ဆိုျပီး အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ေျပာခ်လိုက္ပါေလေရာ။ သူ႕ဆီက ထြက္လာတဲ႔ အသံလည္း ၾကားေရာ အားလံုးဆီက “ ဟာ ” ဆိုတဲ႔ ဝမ္းေခါင္းသံက သူ႕အသံထက္ ပိုက်ယ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူကလည္း ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူေတြ အမ်ားၾကီး သြားေနတဲ႔ လမ္းေပၚမွာ စက္ဘီးလဲက်လို႔ ရွက္ေနရတဲ႔ အထဲ သူ႕က ဒီလို ေျပာေတာ့ ပိုရွက္ျပီးေတာ့ လဲက်ေနတဲ႔ အဘိုးၾကီးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အျပင္မွာ ထိုင္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝုိင္းကို တန္းလာျပီးေတာ့ သူ႕လက္ထဲက ထီးၾကီးနဲ႔ ခုနက ေျပာတဲ႔ ေကာင္ရဲ႕ ေခါင္းကို တီးပါေလေရာဗ်ာ။
ဘယ္သူ႕မွလည္း ဝင္မဆြဲရဲဘူး ၊ တားလည္း မတားရဲဘူး ၊ ဟိုေကာင္ကလည္း အရိုက္ခံေနရေပမဲ႔ ျပန္မလုပ္ရဲပဲ ထျပီး ထြက္ေျပးရေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့မွ သူ႕ကို ရိုက္ေနတဲ႔ အဘိုးၾကီး လက္ကေန လြတ္ေတာ့တယ္။ သူလည္း ခပ္ေဝးေဝးေရာက္ေရာ ေဒါသတၾကီးနဲ႔ သူ႕ကို လိုက္ရိုက္ေနတဲ႔ အဘိုးၾကီးက သူ႕ကို လက္ထဲက ထီးနဲ႔ ရြယ္ရင္း . . . .
“ ေဟ့ေကာင္ . . မင္း အိမ္ျပန္ရဲ ျပန္လာၾကည့္ ၊ မင္း အိမ္ျပန္လာမွ သိမယ္ ”
တ႔ဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူၾကီးက သူ႕အေဖ အရင္းေခါက္ေခါက္ ၊ အဖ်ားဆန္႔ဆန္႔ ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွလည္း ဘာမွ မေျပာရဲ ၊ သူကလည္း ဘာမွ ျပန္မလုပ္ရဲတာေပါ႔။ အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရွ႕မၾကည့္ ၊ ေနာက္မၾကည့္နဲ႔ကို ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာကို စြတ္ရြတ္ျပီး ေျပာခဲ႔ ၊ ဆိုခဲ႔ ၊ ေပ်ာ္ခဲ႔ ၊ ရႊင္ခဲ႔ၾကတာ။ သူ႕အေဖ ထြက္သြားျပီး ခဏေနေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းကို ခပ္ကုတ္ကုတ္ကေလး ျပန္ဝင္လာတဲ႔ ဒီေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးက တျပိဳင္နက္တည္း ေျပာလိုက္ၾကပါတယ္။
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
လို႔ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေကာင္ကလည္း မ်က္ႏွာပိုး မေသပါဘူးေလ။ သြားျဖီးလ်က္ပါပဲ။
( နိဂံုး )
ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေပါင္း မ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ ေျပာမကုန္ေအာင္ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက ရယ္စရာ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ျဖစ္ေနေပမဲ႔ တျခားလူေတြရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရာ ေရာင္စင္ ပံုရိပ္မ်ား ၾကားမွာေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာပါ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက သူမ်ားကို သြားထိခိုက္သလို ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း မရည္ရြယ္ရိုး အမွန္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ အခု ဒီပို႔စ္ကို ေရးရတာကလည္း ေနာက္ထပ္ ေရးမဲ႔ “ ' ရသ ' ကြန္ယက္ ” ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္ အတြက္ အရင္ဆံုး အစပ်ိဳးတဲ႔ အေနနဲ႔ ေရးလိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေသာ စာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပေသာ ရသအျမင္က သူမ်ားေတြ အတြက္ ေရာင္စင္ကြဲေတြ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္ ဆိုတာ ၾကိဳတင္ျပီး ဆိုလို တင္ျပခ်င္ယံုေလးပါပဲ။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ . . . .
တကယ္လို႔ . . .
ကံၾကမၼာ ဆိုတာသာ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ . . . . .
ဒီကမၻာ ေလာကၾကီးမွာ ရွိေနတဲ႔ ဘဝအစံုစံုေတြက ပန္းခ်ီ တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္. . . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အားလံုးဟာ ကံၾကမၼာက တို႔ခ် ထိေတြ႕ထားခဲ႔တဲ႔ ေဆးစက္ေလးေတြပဲ မဟုတ္ ပါလား။ ဒီလို ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ေဆးစက္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကရတဲ႔ ဘဝေတြမွာ ေတာက္ပေသာ ေဆးစက္ ၊ ထင္ရွားေသာ ေဆးစက္ ၊ သစ္လြင္ေသာ ေဆးစက္ ၊ အေရာင္မွိန္ေသာ ေဆးစက္ ၊ ေဆးရည္က်ဲေသာ ေဆးစက္ ၊ ေပၚလြင္ေသာ ေဆးစက္ ၊ မထင္ရွားေသာ ေဆးစက္ အစရွိသျဖင့္ ေဆးစက္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ေလာကၾကီးကို သရုပ္ေပၚဖို႔ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူထားၾကရတာ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
ေၾသာ္. . . ဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုေဇာ္ပါဗ်။ ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာေနာ္ . . . . . . . . . . . . . . . ဟဲဟဲ . . . . :D :D :D :D :D
ဒီေနရာမွာ ေဆးစက္ နည္းနည္းခ်ရမယ္ ၊ ဟိုေနရာမွာ ေဆးစက္ မ်ားမ်ားခ်ရမယ္။ ဒီလိုေတြနဲ႔ ေဆးစက္ၾကီးငယ္ေလးေတြ အားလံုးလည္း ေပါင္းလိုက္ေရာ ေနာက္ဆံုးမွာ ပန္းခ်ီကား ျဖစ္လာတာပဲ။ ေဆးစက္ တစ္စက္ခ်င္း ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ နီ ၊ ဝါ ၊ ျဖဴ ၊ ျပာ ဆိုျပီး အေရာင္စံု ေဆးစက္ေတြပဲ ေတြ႕ရမွာပဲ။ ဒီလို ေဆးစက္ေတြ အားလံုး ေပါင္းလိုက္မွ ေဆးေရာင္စံုတဲ႔ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္လာတာ။
ဒီေတာ့ က်သင့္တဲ့ ေဆးစက္ ေနရာမွာ မက်သင့္တဲ႔ ေဆးစက္က က်သြားရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ပန္းခ်ီကို ထိခိုက္ေစတယ္။ ေဆးစက္ တစ္စက္ ႏွစ္စက္ ေလာက္နဲ႔ေတာ့ ေဆးစက္ေပါင္း ေထာင္နဲ႔ ခ်ီေနတဲ႔ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္မွာ သိပ္ျပီးေတာ့ မသိသာဘူးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေဆးစက္က်ရာ ေနရာ အမွားေတြ မ်ားလာရင္ေတာ့ အဲဒီ ပန္းခ်ီကားက ပ်က္ဆီးသြားေတာ့တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ လူေတြ ေျပာေျပာ ေနတဲ႔ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ရတယ္ ဆိုတာ ေဆးစက္က်ရာကို ပန္းခ်ီပံုေပၚလာေအာင္ ျပင္ဆြဲလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္တဲ႔ ေနရာမွာ လိုအပ္တဲ႔ ေဆးစက္ကေလးေတြ ေရာက္ရွိေအာင္ ထည့္သြင္းႏိုင္တဲ႔ ပညာရပ္ကို ဆိုလိုတာ။ ဒီေဆးစက္ခ် ပန္းခ်ီ ပညာကေတာ့ အရမ္းကို ခက္ခဲသလို အရမ္းကိုလည္း ပညာပါလြန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေခတ္မွာ အေတာ္ကို တိမ္ေကာသြားျပီ။ ”
ဒီလို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပခ႔ဲဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ပန္းခ်ီပညာ ဆိုရင္ ငယ္ငယ္က အဝိုင္းေလး အထက္ေအာက္ ႏွစ္ခု ပူးထပ္ျပီး မ်က္လံုးတပ္ ၊ နားရြက္တပ္ ၊ ပါးစပ္တပ္ ၊ အျမီးတပ္ ဆိုျပီး ေၾကာင္ပံု လိုက္ဆြဲခိုင္းရင္ေတာင္မွ အျမီးက်န္ခဲ႔လို႔ အရိုက္ခံရေအာင္ ပန္းခ်ီပညာမွာ ပါရမီ ပါေသာ ကၽြန္ေတာ္က သူ ေျပာျပသေလာက္သာ သိခဲ႔ရပါတယ္။ ဒီထက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး လိုက္မေလ့လာဖူးပါ။
သူေျပာျပသမွ် “ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္တယ္ ” ဆိုတဲ႔ သေဘာေလးကို သူေပးတဲ႔ ဥပမာေလးနဲ႔ ထပ္တူျပဳကာ မွတ္သားမိတာေလး တစ္ခုပါပဲ။
တကယ္လို႔ . . .
ကံၾကမၼာ ဆိုတာသာ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ . . . . .
ဒီကမၻာ ေလာကၾကီးမွာ ရွိေနတဲ႔ ဘဝအစံုစံုေတြက ပန္းခ်ီ တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္. . . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အားလံုးဟာ ကံၾကမၼာက တို႔ခ် ထိေတြ႕ထားခဲ႔တဲ႔ ေဆးစက္ေလးေတြပဲ မဟုတ္ ပါလား။ ဒီလို ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ေဆးစက္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကရတဲ႔ ဘဝေတြမွာ ေတာက္ပေသာ ေဆးစက္ ၊ ထင္ရွားေသာ ေဆးစက္ ၊ သစ္လြင္ေသာ ေဆးစက္ ၊ အေရာင္မွိန္ေသာ ေဆးစက္ ၊ ေဆးရည္က်ဲေသာ ေဆးစက္ ၊ ေပၚလြင္ေသာ ေဆးစက္ ၊ မထင္ရွားေသာ ေဆးစက္ အစရွိသျဖင့္ ေဆးစက္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ေလာကၾကီးကို သရုပ္ေပၚဖို႔ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူထားၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။
ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာမွ တခ်ိဳ႕က ေတာက္ပေသာ ေနရာ ၊ တခ်ိဳ႕က ျမင္ေသာေနရာ ၊ တခ်ိဳ႕က အကြက္ကြင္းေကာင္းေနရာ ဆိုသလို ျမင္သာ ထင္သာ ရွိေနျပီး တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မထင္မရွားနဲ႔ ဘဝပန္းခ်ီးကားခ်ပ္ေပၚမွာ မႈန္ဝါးကြယ္ဝွက္ကာ အျဖည့္ခံ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔သာ တည္ရွိေနခဲ႔ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ မပါဘဲနဲ႔လည္း ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ မျပည့့္စံုသလို ေလာကၾကီးကလည္း မျပည့္စံုႏိုင္ပါဘူး။ ေတာက္ပမႈ ဆိုတာကလည္း မႈန္ျပမႈ နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္မွ ရတယ္ ဆိုသလိုပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေလာကၾကီးက သူ႕ဖာသာ အဆင္ေျပစြာ လည္ပတ္ေနတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရခဲလွတဲ႔ လူ႔ဘဝကို ေရာက္ေနတဲ႔ အခါမွာ ကံၾကမၼာ ပန္းခ်ီဆရာက တို႔ထိ ပစ္ခ်လိုက္လို႔ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ဟန္ ေဆာင္ထားေသာ ေလာကၾကီးထဲကို ေဆးစက္ကေလးေတြ အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူ ၾကရပါတယ္။ ဒီလို ေနရာယူၾကတဲ႔ အခါမွာ သူ႕ရဲ႕ က်ရာ ေနရာနဲ႔ ကိုယ္ရဲ႕ က်ရာ ေနရာက မတူေသာေၾကာင့္ အေနအထား ၊ အယူအဆ ၊ မူဝါဒ ၊ အေတြးအေခၚ အစရွိသျဖင့္ အားလံုးဟာ ကြဲျပားႏိုင္သေလာက္ လက္အဆန္႔ ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲျပားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲ မတူညီတာေတြနဲ႔လည္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလို ေလာက ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ အတြက္ ေဆးစက္ တစ္စက္ အျဖစ္ က်င္လည္ အသံုးေတာ္ ခံေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ က်ေရာက္ေနတဲ႔ ေလာကပန္းခ်ီ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေနရာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ( ျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ ) ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔သာ ေဆးေရာင္ ျခယ္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဆးစက္ တစ္စက္ေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ပိုမို မေတာက္ပရင္သာ ေနမယ္ ၊ ပိုျပီး အေရာင္မွိန္ သြားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆိုတာထက္ ပိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ အားလံုးကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္ခဲ႔ပါတယ္။
ဘာရယ္ မဟုတ္ ဟိုေတြး ၊ ဒီေတြး ခပ္ေလးေလး စာေတြကို ေရးခ်င္မိတိုင္း ငါ့ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလးပင္တဲ႔ စိတ္ေတြ ဝင္ေစမလားလို႔လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတြးခဲ႔မိပါတယ္။ “ ရသ ” ဆိုေသာ “ စိတ္ခံစားမႈ ” တစ္ခုခုကို ေပးခ်င္မိတိုင္း . . . . ေပးမဲ႔ေပး . . ရယ္စရာ ၊ ျပံဳးစရာေလးသာ မွ်ေဝခ်င္ခဲ႔ပါတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္လိုပဲ စိတ္ခံစားမႈ ရွိရွိ ၊ ကိုယ့္စာကို ဖတ္မိျပီး “ ငုိၾကီးခ်က္မ ” ၊ “ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ” မျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတေလ စိတ္မေကာင္းစရာ ခံစားမႈ စာေလးေတြ ေရးမိေပမဲ႔ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ ၊ ျပံဳးေမာ္ ၊ ရယ္ေမာစရာေလးကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ အထူးသျဖင့္ ေရးခဲ႔ပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ေဆးစက္ေတြက မတူတဲ႔ အတြက္ ေနရာတိုင္းေတာ့ ကိုယ္ထင္သလို ေရာင္ျပန္ဟပ္ ေဆးကြက္ က်လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ယူဆလို႔ မရပါ။ ကိုယ္က ေတာက္ပစြာ ေပးခ်င္တာက အေရာင္ ၊ သူတို႔ရဲ႕ လက္ခံတာက တျခားအေရာင္ဆိုရင္ ေရာင္စဥ္ တြဲလံုးအရ ေနာက္ထပ္ အေရာင္ေတြ ၾကားကာလမွာ ေပၚလာႏိုင္ ပါေသးတယ္။ အဲ . . . တစ္ဘက္ဘက္ကို မွွ်ေျခ သာလြန္သြားမွသာ ရုပ္လံုးၾကြ ေပၚလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေဆးစက္ေတြမွာလည္း သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ မာနအခံ ေဆးေရာင္ျခယ္ေလးေတြ ရွိတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ တျခားအေရာင္က ခ်က္ျခင္း ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ဖို႔ ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရးမိတဲ႔ စာတခ်ိဳ႕မွာလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ရယ္ရႊင္ျပံဳးႏိုင္ေစဖို႔ ဆိုလိုလိုက္ေပမဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ဆိုလိုရင္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ “ စိတ္ခံစားမႈ ” ေရာင္စဥ္ေတြ ညီမေနခဲ႔ရင္ ေဘးေခ်ာ္သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတစ္ပါးကို ရယ္ရႊင္ျပံဳးေစႏိုင္ေသာ “ ဟာသရသ ( သို႔ ) ဟာဒယ ” ဆိုတာဟာ အ႒ာရသ ( ၁၈ ) မ်ိဳးထဲမွာ အခက္ခဲဆံုးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္က ဟာသလို႔ ေျပာလိုက္ေပမဲ႔ မရယ္လိုက္ရတာေတြ ျဖစ္လာတာေပါ႔။
အခုေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ျဖစ္ေသာ ဆိုင္းဝိုင္းမွ ခြန္းေထာက္ လူရႊင္ေတာ္ ၊ အျငိမ့္မွ လူရႊင္ေတာ္ေတြရဲ႕ ျပက္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဟာသကားလို႔ နာမည္တပ္ထားေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ဆီမွ မွ်ေဝကာ ခံစားၾကည့္မိတယ္။ အခု ေနာက္ပိုင္း အျငိမ့္နဲ႔ ဟာသကားေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ လူေတြ ရယ္ေအာင္ လုပ္တဲ႔ ျပက္လံုးေတြက ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္း ျပက္လံုးမ်ား နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ ျပက္လံုးမ်ားကိုသာ အဓိက ေတြ႕ရပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္ ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားရမႈေၾကာင့္ ပူေလာင္ေနေသာ ဘဝအေမာေတြကို ရယ္ရႊင္ဖြယ္ ဟာသေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးတယ္ ဆိုတာ ခႏၵၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္း ျပက္လံုး ၊ ႏိုင္ငံေရး ျပက္လံုးေတြ မပါဘဲနဲ႔ ျပက္လို႔ မရေတာ့ဘူးလား ဆိုတာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဟာသ ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ေနတဲ႔ လူေနမႈ ျဖစ္စဥ္ထဲက အလြဲအေခ်ာ္ေလးမ်ားကို ထိမိေအာင္ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္ထားေသာ စာ ၊ စကားလံုးမ်ားပဲ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ခါတေလ ဘာရယ္ မဟုတ္တဲ႔ စကားေလးေတြက အျမဲတမ္း အမွတ္တရ ဟာသေလးေတြ ျဖစ္ေနႏိုင္ျပီး တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း တမင္တကာကို ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားတာေတာင္မွ ရယ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ျပံဳးေတာင္မွ မျပံဳးျဖစ္လိုက္ႏိုင္တဲ႔ အေျခအေနေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳခဲ႔ရမွာပါ။
လူ႕ေလာက ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ၾကီးထဲမွာ ေဆးစက္ေလး တစ္စက္ အျဖစ္ က်ရာ ေနရာမွာ က်င္လည္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္လည္း ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက မ်ားစြာ ၾကံဳခဲ႔ရပါတယ္။ ဒီလို အထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ တခ်ိဳ႕ေသာ ေဆးကြက္ေလးေတြကို ထုတ္ျပခ်င္ပါတယ္။
ျဖစ္စဥ္ ( ၁ )
ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ၾကြားတယ္ ဆိုတာထက္ သူ႕ကိုယ္သူ အမႊန္းတင္တတ္သူ တစ္ေယာက္ေပါ႔။ သူ႕နာမည္က “ ေက်ာ္စြာ ” လို႔ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ သူက တစ္ခုခု ျဖစ္လိုက္ရင္ . . .
“ ငါမို႔လို႔ေပါ႔ကြာ ၊ တျခားသူ ဆိုရင္ အဲဒီေနရာမွာ ေျဗာင္းဆန္သြားျပီ ”
“ ငါမို႔လို႔ေပါ႔ . . မဟုတ္ရင္ ေသသြားမယ္ ”
ဒီလို ေျပာတတ္တယ္။ ေျပာတာ ၾကာလာေတာ့လည္း ဝသီလို ျဖစ္ျပီး အစြဲ တစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ ဘာရယ္ မဟုတ္ ေျပာလိုက္တာ ဆိုေပမဲ႔ တစ္ဘက္က ၾကားရသူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႕ကို အျမင္ကပ္ သြားတတ္ၾကတယ္။ သိပ္ၾကည့္မရၾကဘူး။ သူကေတာ့ သူ႔ဖာသာ သိပ္ျပီးေတာ့ သတိ မထားမိပါဘူး။
ဒါနဲ႔ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းဆိုရင္ နည္းနည္းေလာက္ အခၽြန္နဲ႔ မ လိုက္ရမွ . . . ဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့လည္း . . . . ၊ သူ႕အတြက္ အေကာင္းဆံုး စကားလံုးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူက သူမ်ားေတြနဲ႔ ေျပာေနတဲ႔ စကားဝိုင္းမွာ ဆိုရင္ “ ငါမို႔လို႔ေပါ႔ကြာ . . . ” ဘာညာ ေျပာေနရင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ေထာက္ခံ သလိုနဲ႔ ေဘးကေနျပီးေတာ့ အသာေလး ဝင္ေျပာေပးေလ့ ရွိတယ္။
“ ဟုတ္တယ္ . . . ေက်ာ္စြာ မို႔လို႔ေပါ႔ ၊ သူက ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာ . . . ”
အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ေျပာျပီးတာနဲ႔ ေဘးကေန ဝင္ေျပာေပးေလ့ ရွိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကီးက ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးေပါ႔ဗ်ာ။ အေၾကာင္းသိ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ တစ္ခုခု ကစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ ရိတ္မိေပမဲ႔ လူစိမ္းေတြကေတာ့ ေျမာက္ေနတဲ႔ ေကာင္နဲ႔ ေဘးက ပင့္ေနတဲ႔ လူ လို႔ ထင္ၾကမွာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သူ ေျပာသမွ် ေနာက္ကေန “ ဟုတ္တယ္ . . သူက ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာေနာ္. . . ” ဆိုျပီး ဝင္ဝင္ ပင့္တတ္တယ္။ ေက်ာ္စြာကလည္း ျပံဳးလို႔ေပါ႔။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္မွာ လူစံုတတ္စံု ေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ သိသူေရာ မသိသူေရာ ၊ သူ႕ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ေတြေရာ လူစံုေပါ႔။ ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ေက်ာ္စြာတို႔ကလည္း ပြဲၾကီး ပြဲေကာင္းပဲ။ စကားေလး နည္းနည္းေျပာလိုက္ ၊ အလုပ္ေလး နည္းနည္းလုပ္လိုက္ သူေျပာေနက် သူ႕စကားလံုးေတြကို ထုတ္လိုက္နဲ႔ေပါ႔။ ဧည့္ပရိသတ္ နည္းနည္းစဲသြားေတာ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြ စုျပီး ေဝးလား ဝါးလား လုပ္ေနၾကတယ္။
“ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ ၊ ငါ ဝုိင္းျပီးေတာ့ ကူလုပ္ေပးေနလို႔ ဒီမဂၤလာေဆာင္ စနစ္တက် ျဖစ္သြားတာ ၊ ငါ မဟုတ္ဘဲ တျခားလူ ဆိုရင္ေတာ့ ဇယားေတြ ရႈပ္ကုန္မယ္။ ”
သူက ေျပာလည္း ေျပာ အေအးဘူးေတြလည္း ေဖာက္ေသာက္နဲ႔ေပါ႔။ ေျပာပံုကိုက သူသာ ဝင္မလုပ္ရင္ ဒီမဂၤလာပြဲပဲ ပ်က္မွာ လိုလိုေပါ႔။ စကား ႏွစ္ခြန္းေျပာရင္ သူ႕ရဲ႕ ဝသီ ဒီစကားလုံးက တစ္ခြန္းပါလာတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကို သိေနတဲ႔ သူေတြကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ေပမဲ႔ အခုမွ သိၾကတဲ႔ သူေတြကေတာ့ “ ဘယ္လိုၾကီးလဲဟ ” ဆိုတဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ မႏွစ္ျမိဳ႕သလို ၾကည့္ေနတာေပါ႔။
အခု ေနာက္ပိုင္း သူက တစ္ခုခု ေျပာရင္ အေနာက္ကေန ေဖာ္လိုေလသံ လိုက္ေနၾက အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႕စကားဆံုးတိုင္း အေနာက္ေန . . .
“ ဟုတ္တယ္ . . . ဟုတ္တယ္ . . . သူက ဒီမွာသာ ဘာမွမဟုတ္တာ . . ”
ဆိုျပီး ရပ္ရပ္ ထားလိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကီးကလည္း သူ႕ကို ေထာက္ခံေနတယ္ ဆိုျပီး ျပံးဳေနတာေပါ႔။ သူ႕လူ ကိုယ့္လူေတြနဲ႔ လူစံုေနတာ ဆိုေတာ့ သူ ဒီလိုလည္း ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီး ျဖစ္ေနျပီးေတာ့ ေက်နပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါလည္း ေျပာေတာ့မွ ထံုးစံ အတိုင္း သူ႕စကားျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ကေန ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။
“ ဟုတ္တယ္ . . . ဟုတ္တယ္. . . သူက ဒီမွာသာ ဘာမွမဟုတ္တာ . . . ဟုိမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ”
ကၽြန္ေတာ့္ စကားလည္း ဆံုးေရာ ၊ အားလံုးက ျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားေပမဲ႔ သူကေတာ့ ရုတ္တရက္ ခဏ ျငိမ္သြားျပီးေတာ့မွ တဟားဟား ထရယ္ပါေလေရာ။ သူ႕ရယ္သံက သူ႕ဖာသာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အဆံုး မသတ္ဘူး။ ခဏေနမွ. . . . .
“ ေၾသာ္ . . . မင္းက ငါ့ကို ဖဲ႔ခ်င္လို႔ စကားကို အခုလို အခ်ိန္အမ်ားၾကီး ေပးျပီးေတာ့ လမ္းေၾကာင္း ပ်ိဳးထားတာေပါ႔ေလ။ ”
လို႔ ရယ္သံေတြနဲ႔ ေျပာလာေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့လည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိဘူးေပါ႔ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပီးသြားေပမ႔ဲ သူ႕ကိုေတာ့ အားလံုးက ႏိုင္ကြက္ ရသြားပါေတာ့တယ္။ သူက သူ႕ဝသီ အတိုင္း တစ္ခုခု လုပ္ျပီးလို႔ . . . .
“ ငါမို႔လို႔ေပါ႔ကြာ ၊ တျခားသူဆိုရင္ ေသသြားမယ္ ”
လို႔ ေျပာျပီးတိုင္း တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ေနာက္ကေန . . .
“ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ . . . သူက ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာ . . . . . ဟုိမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ”
လို႔ ေနာက္ဆက္တြဲ လိုက္ဖဲ႔ေလ့ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကာလာေတာ့ သူ႕ကလည္း သူ႕ရဲ႕ ဝသီကို မထြက္မိေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုတစ္ေလာက စကားေျပာ ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ေျပာလာရင္း သူ႕စိတ္အတိုင္းပဲ တတ္ၾကြျပီး စကားေတြ စလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က . . . .
“ ဟုတ္တယ္ေနာ္. . . . မင္းက ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာ . . . . ”
လို႔ စကားစလိုက္ေတာ့ သူက ေျပာေနလက္စ စကားကို ရပ္ျပီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္ ျပန္ပါေလေရာ ၊ ျပီးမွ . . . .
“ ဘာလဲ . . . ဟိုမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး . . မဟုတ္လား . . ၊ မင္း ဆက္ေျပာမွာ သိေနတယ္။ ”
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္မေျပာပါဘူး။ ရယ္ပဲရယ္ ေနလိုက္ပါတယ္။ ျပီးမွ . . . . . .
“ ဟဲဟဲ . . . မင္းသိရင္ ျပီးတာပါပဲကြာ။ ”
လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက . . . .
“ တကယ္ပါ ၊ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ႔ ေကာင္ ၊ အေတာ္လည္း စကားကို ကပ္ဖိုးကပ္ဖဲ႔ ကပ္ႏိုင္တဲ႔ ေကာင္ ”
ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ “ ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာေနာ္. . . . . .” လို႔ စကား စထားျပီး ခဏေနမွ ေနာက္ကေန ဆက္တြဲ အျဖစ္ . . . . “ ဟိုမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ” ဆိုျပီးေတာ့ ေျပာေလ့ ရွိလာပါေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ႔ အေရာင္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာမို႔လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာဆို ဘာမွ ျပႆနာ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ ရယ္ယံု ၊ ေမာယံု ၊ ရယ္ေမာယံု နဲ႔ ေလာက ပန္းခ်ီကားကို အသက္ဝင္ေစယံုမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္စဥ္ ( ၂ )
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ တြင္က်ယ္တ႔ဲ စကားလံုး အတြဲေလးေတြ မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ္ေစ ပ်က္ေစ သံုးစြဲေနတာေတြေပါ႔။ ေဘးက ၾကားမိသူေတြ အတြက္လည္း မရိုင္းပါဘူး ၊ သေဘာက်လို႔ ျပံဳးမိသြားတယ္ ဆိုတဲ႔ လူေတြသာ မ်ားပါတယ္။ လူ႔သဘာဝအတိုင္း သေဘာက်သူ ရွိသလို သေဘာမက်သူလည္း ရွိတာေပါ႔ေလ။ ၾကံဳခဲ႔ရတာေလးကို ေျပာျပပါဦးမယ္။
“ ဟာ . . . ေသစမ္းကြာ . . ေယာကၡမဘက္ အမ်ိဳးေတြ . . ”
“ ေသစမ္းကြာ . . . မယားၾကီး ခုနစ္ေယာက္ ”
“ ေသစမ္းကြာ . . . မရွိေတာ့တဲ႔ အမ်ိဳးေတြ ”
“ ေသစမ္းကြာ . . . အိမ္ျဖဴေတာ္က လူေတြ . . ”
အဲဒီလိုေလးေတြေပါ႔။ တကယ္ေတာ့ ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး ၊ အသစ္ကို လိုလား ေတာင့္တေနၾကတဲ႔ လူသားေတြထဲက လူသားေတြ အတိုင္း ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားေလးေတြကို ထြင္ေျပာမိတာပါ။ လိုခ်င္တာ တစ္ခုခုနဲ႔ လြဲေခ်ာ္သြားတယ္ ဆိုရင္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ သံုးစြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “ ေသစမ္းကြာ . . . ” လို႔သာ ေျပာတာ ၊ အဲဒီေနာက္က လိုက္တဲ႔ စကားလံုးေတြကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ၊ မရွိႏိုင္တာေတြကို ထည့္ေျပာျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ အေျပာင္အပ်က္ သေဘာနဲ႔ပါ။
တစ္ေန႔ေတာ့ မနက္ဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ၊ ေဘးက ဝိုင္းက စကားေတြကို နားစြင့္ေနမိတယ္။ သူတို႔က ၂ လံုးထီ သမားေတြ ဆိုတာ မၾကာခင္မွာ သူတို႔ ထိုးထားေသာ ဂဏာန္းေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာေပါ႔။ အေရွ႕မွာလည္း ဟိုက အတိတ္စိမ္း ၊ ဒီက အတိတ္စိမ္းေတြ စံုလို႔ပါပဲ။ မၾကာခင္မွာပဲ ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဂဏာန္း နံပါတ္ကိုလည္း ၾကားမိေရာ . . . သူတို႔ေတြဆီက ဟာ ခနဲ ၊ ဟင္ ခနဲေတြ စံုေအာင္ ၾကားေနရတယ္။
“ ေသစမ္းကြာ . . ဟုိဘိုးေတာ္ ေပးတဲ႔ အတိတ္က မွန္တာ ”
“ ေသစမ္းကြာ . . . ဟိုခ်ိဳင္းက ကြက္တိ ”
ဒီလို “ ေသစမ္းကြာ ” ေတြ ထပ္ေနျပီး သူတို႔ရဲ႕ ေရရြတ္မႈ ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလည္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ရုတ္တရက္ စားပြဲကို လက္နဲ႔ ဝုန္းဆို ပုတ္ျပီး . . .
“ ေသစမ္းကြာ . . . ၂ လံုးထိုးတဲ႔ လူေတြနဲ႔ ဒိုင္ေတြ ၊ ငါ မထိုးထားတဲ႔ ဂဏာန္း လြဲသြားပါေရာလား ”
ဆိုျပီး ထေအာ္ပါေလေရာ။ သူ႕ေအာ္သံကိုလည္း ၾကားေရာ ပြစိပြစိ ျဖစ္ေနတဲ႔ ဟိုဘက္ဝိုင္းက ၂ လံုးသမားေတြက သူ႕ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ျပီး ထသြားပါေလေရာဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာ တအုန္းအုန္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အရယ္မ်ားရင္ အငိုမ်ားရတယ္ ဆိုသလိုေပါ႔။ အဲဒီ ညေနမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဖြဲ႔လံုး ရပ္ကြက္က အဲဒီတုန္းက အေခၚ ( ရ.ဝ.တ ) ရံုးခန္းကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
၂ လံုးထီသမားေတြ သြားတိုင္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ညေနေစာင္းဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နားက လမ္းေထာင့္ခ်ိဳး ကြမ္းယာဆိုင္ေလးနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘာလံုး ဂိုးက်ဥ္း စုကန္ပါတယ္။ တစ္ဘက္ ေလးေယာက္ေၾကး ကန္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ခါမွာ လိမ္ေခါက္ျပီး ဂိုးနားကို ဆြဲသြားရင္း ဂိုးထဲ ကန္အထည့္မွာ တစ္ဘက္က ဂိုးေစာင့္တဲ႔ ေကာင္က ထုိင္ခ်လိုက္တာမွာ သူ႕လက္နဲ႔ သြားထိပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ဂိုးက်ဥ္း ကန္းတဲ႔အခါမွာ ထိုင္ခ်ရင္ ၊ လက္ထိရင္ ပိုင္နယ္တီ ေပးရတာမို႔ ပိုင္နယ္တီ ရပါတယ္။ ဒါကို ကန္ေတာ့ မဝင္ဘဲ ေဘးကေန ကပ္ထြက္သြားေတာ့ ကန္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက တညီတညာတည္း ေအာ္လိုက္ၾကပါတယ္။
“ ဟာ . . . ေသစမ္းကြာ . . . ရပ္ကြက္ လူၾကီးေတြ . . . ”
တကယ္ေတာ့ ဘာကိုမွ ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ေျပာေနက် အတိုင္း ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္ေပမဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘာလံုးကန္ေနတဲ႔ နားကို ေရာက္လာတဲ႔ ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြက နဂိုကတည္းကကို သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ကမၻာေလးတယ္ လို႔ သတ္မွတ္ထားသလား မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတို႔ကို မထိေလးစား ေျပာတယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မိဘေတြကို ေခၚကာ ဆံုးမတယ္ ဘာညာေပါ႔ေလ။ အျဖစ္က အဲဒါပါပဲ။
အခုေန အခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုေၾကာင့္ လန္႔ေအာ္မိတယ္ ဆိုပါစို႔ . . . အထက္ပါ ဝသီ အတိုင္းဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ား ေအာ္မိမယ္ လို႔ ထင္ပါသလဲ။ ေအာက္မွာ ကိုယ့္ဖာသာ ဆက္ေအာ္ၾကည့္ပါလား။
“ ေသစမ္းကြာ . . . . x x x x x :D ”
ျဖစ္စဥ္ ( ၃ )
အဲဒီလိုေလးေတြ ေပ်ာ္ေစ ပ်က္ေစ အေနနဲ႔ စကားလံုးေတြ အသစ္အဆန္းေလးေတြကို ဗန္းစကား ( ဘမ္းစကား ၊ ဘန္းစကား ) အေနနဲ႔ သံုးတာကို ေပ်ာ္ေနၾကတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ေတာ့ အရိုက္ခံရပါတယ္။
အရိုက္ခံရတာကလည္း သူမ်ားေတြလို ရန္ျဖစ္ျပီး အရိုက္ခံရတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၊ ေခ်ာင္းရိုက္ခံရတာလည္း မဟုတ္ဘူး ၊ ရည္းစားရပ္ကြက္ကို လိုက္သြားလို႔ ရိုက္လႊတ္လိုက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲကို ဝင္ျပီး အရိုက္ခံရတာပါ။ ဒီထက္ ထူးျခားတာက သူ႕ကို ရိုက္တဲ႔ လူက သူနဲ႔ သက္တူ ရြယ္တူလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ထက္ အသက္အမ်ားၾကီး ၾကီးေနတဲ႔ အဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္ပါပဲ။
အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး မနက္ဘက္မွာ ေစ်းနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ မနက္ေစာေစာ စားရင္းေသာက္ရင္း ဟိုေျပာဒီေျပာေပါ႔။ ညက ေဘာလံုးပြဲ အေၾကာင္း ၊ ေက်ာင္းက စာေမးပြဲ အေၾကာင္း ၊ ဟိုဘက္လမ္းက “ ျပာကညိဳ ” တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ၊ ဒီလို . . အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာေပါ႔။
ဒီလို ေန႔စဥ္ မနက္တိုင္း ထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ ဆိုေတာ့လည္း ဆိုင္ရွင္က စျပီး စားပြဲထိုးေလးေတြက အလယ္ ၊ ဆိုင္နားမွာ လာျပီး ရစ္သီရစ္သီ လုပ္တဲ႔ ေခြး အဆံုး ( သူ႕ကို မုန္႔အၾကြင္းအက်န္ေလးေတြ ေကၽြးဖူးလို႔ပါ ) အားလံုးက မ်က္မွန္းတန္းမိျပီး သိေနၾကတာေပါ႔။
တစ္ေန႔ေတာ့ အျမဲတမ္း ရွပ္ျပာေနတတ္တဲ႔ စားပြဲထိုးေလး တစ္ေယာက္က ပန္းကန္ေတြ သိမ္းရင္း ခြက္တစ္ခြက္ က်ကြဲပါေလေရာ ၊ ဒါကို ဆိုင္ရွင္ အစ္ကိုၾကီးက သေဘာေကာင္းပါတယ္ ၊ ဘာမွမေျပာဘူး ၊ လူေတြလည္း ရႈပ္ေနေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ ဒါကို ျမင္လိုက္ရတဲ႔ စားပြဲထိုးေခါင္းက ဒီရွပ္ျပာ ေကာင္ေလးကို နားရင္းအုပ္ပါေလေရာ ၊ ခပ္ျပင္းျပင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူလည္း အဆူခံလြတ္ေအာင္ ဆိုင္ရွင္လည္း သေဘာက် အုပ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ဒီေတာ့ ရွပ္ျပာ ေကာင္ေလးက က်ကြဲေနတဲ႔ အပိုင္းအစေတြ ခပ္ျမန္ျမန္ေကာက္ျပီး သိမ္းလိုက္လို႔ အားလံုး အဆင္ေျပသြားတယ္ေပါ႔။
ဒီလို စားပြဲထိုးေခါင္းက နားရင္းအုပ္လိုက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရွင္ အစ္ကိုၾကီးက ရွပ္ျပာေကာင္ေလးကို ဘာေျပာလိုက္လဲ ဆိုေတာ့ . . “ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ” တဲ႔။
ရွပ္ျပာျပာနဲ႔ ခြက္ေတြ သယ္တယ္ ၊ က်ကြဲတယ္ ၊ ေၾကာက္ျပီး ဆိုင္ရွင္ကို အၾကည့္မွာ ၊ စားပြဲထိုးေခါင္းက သူ႕ကို နားရင္း ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အုပ္တယ္ ၊ သူက နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္ ၊ ဆိုင္ရွင္က သူ႕ကို “ မွတ္ပလား . . မွတ္ပလားကြ ” လို႔ ေျပာတယ္ ၊ သူက က်ကြဲေနတဲ႔ ႏွလံုးသား . . . အဲေလ. . . ခြက္ အပိုင္းအစေတြကို ကုန္းေကာက္ျပီး သိမ္းလိုက္တယ္။ ဒါကို အစအဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျမင္လိုက္တယ္။
ဒါပါပဲ . . . ျဖစ္စဥ္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဆိုင္ရွင္ အစ္ကိုၾကီး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ အမွတ္တရ ေျပာစရာ စကား တစ္ခြန္း ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။
တစ္ေယာက္က တစ္ခုခု ျဖစ္ျပီ ဆိုရင္ . . ၊
တစ္ေယာက္ေယာက္ တစ္ခုခု ျဖစ္တာကို ျမင္ရင္ . . . ၊
တစ္ေယာက္ေယာက္ တစ္ခုခု ျဖစ္တာကို ၾကားရင္ . . . ၊
ဘာရယ္ ညာရယ္ မသိေသးဘူး . . “ မွတ္ပလား . . မွတ္ပလားကြ ” လုိ႔ သူ႕ထက္ငါ အရင္ ဦးေအာင္ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီလို အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ အေတာ္ကို ေခတ္စားခဲ႔ပါတယ္။ ဥပမာ - သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္က ေခ်ာ္လဲတယ္ေပါ႔။ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဘာမွ မေျပာေသးဘူး။
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
လို႔ ဦးေအာင္ သိပ္လိုက္တာပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ သူတို႔ ရည္းစားနဲ႔ ကိြဳင္တတ္ျပီး အသည္းေတြ ေယာင္ကိုင္းလာျပီး “ ေမ်ာက္ေသ ေရခဲရိုက္ ” မ်က္ခြက္ၾကီး ျဖစ္ေနရင္လည္း . . .
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
ဆိုျပီး ေဆာ္တာပဲ။ တစ္ခါတေလ ညဘက္ ေဘာပြဲေတြ ေလာင္းျပီး မိုးလင္းလို႔ ေအာက္ေၾကးေတြ စားသြားရင္လည္း ညက ေလာင္းခဲ႔တဲ႔ ေကာင္ေတြကို . . . .
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
လို႔ တီးတာပဲ။ ဒီလို ေျပာပါမ်ားေတာ့ အားလံုးရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ “ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ” ဆိုတဲ႔ စကားက ဝသီလို ျဖစ္ျပီး အသံ တစ္ခုခု ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဒီစကားလံုးက အရင္ထြက္သြားတယ္ ဆိုရေလာက္ေအာင္ကို ေျပာမိၾကတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မနက္ပိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ ထံုးစံအတိုင္း ဟိုေျပာ ဒီေျပာနဲ႔ စီကားေနတာေပါ႔ေလ။ မနက္ဆိုေတာ့လည္း ေစ်းနားမွာဆိုေတာ့ ေစ်းသြား ေစ်းလာသူေတြကလည္း စံုစံုညီညီ ဆူဆူညံညံေပါ့။ ဒီလို စကားေျပာေနရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕မေရာက္ခင္နားက “ ဝုန္း ” ဆိုျပီးေတာ့ စက္ဘီးလဲက်သံ ၾကားလိုက္ရပါေလေရာ။ ျမင္တဲ႔ လူကလည္း ျမင္လိုက္တယ္ ၊ ေနာက္ေက်ာခိုင္းေနတဲ႔ လူေတြ က်ေတာ့ မျမင္လိုက္ရဘူးေပါ႔။ ဒီလို စက္ဘီးလဲက်သံလည္း ၾကားေရာ တစ္ခုခု ဆိုရင္ ေျပာေနၾက ဝသီ အတိုင္း ေနာက္ေက်ာေပးျပီး ထိုင္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္သူေတြ ဘာေတြ ညာေတြ မသိဘဲ . . .
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
ဆိုျပီး အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ေျပာခ်လိုက္ပါေလေရာ။ သူ႕ဆီက ထြက္လာတဲ႔ အသံလည္း ၾကားေရာ အားလံုးဆီက “ ဟာ ” ဆိုတဲ႔ ဝမ္းေခါင္းသံက သူ႕အသံထက္ ပိုက်ယ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူကလည္း ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူေတြ အမ်ားၾကီး သြားေနတဲ႔ လမ္းေပၚမွာ စက္ဘီးလဲက်လို႔ ရွက္ေနရတဲ႔ အထဲ သူ႕က ဒီလို ေျပာေတာ့ ပိုရွက္ျပီးေတာ့ လဲက်ေနတဲ႔ အဘိုးၾကီးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အျပင္မွာ ထိုင္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝုိင္းကို တန္းလာျပီးေတာ့ သူ႕လက္ထဲက ထီးၾကီးနဲ႔ ခုနက ေျပာတဲ႔ ေကာင္ရဲ႕ ေခါင္းကို တီးပါေလေရာဗ်ာ။
ဘယ္သူ႕မွလည္း ဝင္မဆြဲရဲဘူး ၊ တားလည္း မတားရဲဘူး ၊ ဟိုေကာင္ကလည္း အရိုက္ခံေနရေပမဲ႔ ျပန္မလုပ္ရဲပဲ ထျပီး ထြက္ေျပးရေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့မွ သူ႕ကို ရိုက္ေနတဲ႔ အဘိုးၾကီး လက္ကေန လြတ္ေတာ့တယ္။ သူလည္း ခပ္ေဝးေဝးေရာက္ေရာ ေဒါသတၾကီးနဲ႔ သူ႕ကို လိုက္ရိုက္ေနတဲ႔ အဘိုးၾကီးက သူ႕ကို လက္ထဲက ထီးနဲ႔ ရြယ္ရင္း . . . .
“ ေဟ့ေကာင္ . . မင္း အိမ္ျပန္ရဲ ျပန္လာၾကည့္ ၊ မင္း အိမ္ျပန္လာမွ သိမယ္ ”
တ႔ဲ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူၾကီးက သူ႕အေဖ အရင္းေခါက္ေခါက္ ၊ အဖ်ားဆန္႔ဆန္႔ ျဖစ္ေနေတာ့တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမွလည္း ဘာမွ မေျပာရဲ ၊ သူကလည္း ဘာမွ ျပန္မလုပ္ရဲတာေပါ႔။ အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရွ႕မၾကည့္ ၊ ေနာက္မၾကည့္နဲ႔ကို ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာကို စြတ္ရြတ္ျပီး ေျပာခဲ႔ ၊ ဆိုခဲ႔ ၊ ေပ်ာ္ခဲ႔ ၊ ရႊင္ခဲ႔ၾကတာ။ သူ႕အေဖ ထြက္သြားျပီး ခဏေနေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းကို ခပ္ကုတ္ကုတ္ကေလး ျပန္ဝင္လာတဲ႔ ဒီေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးက တျပိဳင္နက္တည္း ေျပာလိုက္ၾကပါတယ္။
“ မွတ္ပလား . . . မွတ္ပလားကြ ”
လို႔ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေကာင္ကလည္း မ်က္ႏွာပိုး မေသပါဘူးေလ။ သြားျဖီးလ်က္ပါပဲ။
( နိဂံုး )
ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေလးေပါင္း မ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲမွာ ေျပာမကုန္ေအာင္ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ေတြက ရယ္စရာ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ျဖစ္ေနေပမဲ႔ တျခားလူေတြရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရာ ေရာင္စင္ ပံုရိပ္မ်ား ၾကားမွာေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာပါ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈက သူမ်ားကို သြားထိခိုက္သလို ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း မရည္ရြယ္ရိုး အမွန္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ အခု ဒီပို႔စ္ကို ေရးရတာကလည္း ေနာက္ထပ္ ေရးမဲ႔ “ ' ရသ ' ကြန္ယက္ ” ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္ အတြက္ အရင္ဆံုး အစပ်ိဳးတဲ႔ အေနနဲ႔ ေရးလိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေသာ စာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပေသာ ရသအျမင္က သူမ်ားေတြ အတြက္ ေရာင္စင္ကြဲေတြ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္ ဆိုတာ ၾကိဳတင္ျပီး ဆိုလို တင္ျပခ်င္ယံုေလးပါပဲ။
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ . . . .
တကယ္လို႔ . . .
ကံၾကမၼာ ဆိုတာသာ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ . . . . .
ဒီကမၻာ ေလာကၾကီးမွာ ရွိေနတဲ႔ ဘဝအစံုစံုေတြက ပန္းခ်ီ တစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္. . . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အားလံုးဟာ ကံၾကမၼာက တို႔ခ် ထိေတြ႕ထားခဲ႔တဲ႔ ေဆးစက္ေလးေတြပဲ မဟုတ္ ပါလား။ ဒီလို ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ေဆးစက္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကရတဲ႔ ဘဝေတြမွာ ေတာက္ပေသာ ေဆးစက္ ၊ ထင္ရွားေသာ ေဆးစက္ ၊ သစ္လြင္ေသာ ေဆးစက္ ၊ အေရာင္မွိန္ေသာ ေဆးစက္ ၊ ေဆးရည္က်ဲေသာ ေဆးစက္ ၊ ေပၚလြင္ေသာ ေဆးစက္ ၊ မထင္ရွားေသာ ေဆးစက္ အစရွိသျဖင့္ ေဆးစက္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ေလာကၾကီးကို သရုပ္ေပၚဖို႔ ဝင္ေရာက္ ေနရာယူထားၾကရတာ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
ေၾသာ္. . . ဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုေဇာ္ပါဗ်။ ဒီမွာသာ ဘာမွ မဟုတ္တာေနာ္ . . . . . . . . . . . . . . . ဟဲဟဲ . . . . :D :D :D :D :D
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
4.3.2011
19 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ကုိေဇာ္မုိ႔လုိ႔သာေပါ့။ ......
မွတ္ပလား မွတ္ပလားကြ။ ဟာ ဟ။
အားလုံးဖတ္ၿပီး သုံးခါေလာက္ ရယ္ေမာသြားတယ္။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
ပန္းခ်ီ ေဆးစက္နဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး ဘ၀ အယူအဆေလးလဲ ႏွစ္သစ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အဲဒီလို ေပ်ာ္ခဲ႕တဲ႕ အမွတ္တရေလး ေတြရွိတာကိုလဲ အားက်တယ္..
ဖတ္ၿပီးေတာ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ သတိၿပန္ရတယ္။
ေအာ္ .. အရွည္ႀကီးဖတ္လာတာ ေနာက္ဆံုးေရာက္ေတာ့မွဘဲ .... အခုမွ အပ်ိဳးရွိေသးတာကိုးဆိုတာသိသြားတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆက္တြဲကို ပိတ္ကားေပၚဆက္လက္ရႈစားရန္ ေစာင့္ေနေၾကာင္းပါ ကိုေဇာ္ေရ... း))
ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ထင္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ႀကိဳက္တယ္။ ဘမ္းစကားေတြေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိတယ္။ လာဖတ္ၿပီး ရယ္မိပါတယ္။
အဲမွ ကိုေဇာ္ ကြ။ မွတ္ပလား။
ကိုေဇာ္ေရ အဠာရသ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊ အ႒ာရသထင္တယ္ေနာ္(ဠႀကီးနဲ႔ဌ၀မ္းဘဲေလးပါ)၊ အရမ္းေကာင္းပါတယ္၊ ခုိင္းႏႈိင္းျပထားတာေလးေလ၊ ပန္ခ်ီဆရာနဲ႔ ကံႀကမၼာတဲ့။ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ...
အေတာ္ရွည္တဲ့ ကိုေဇာ္ ပဲ ..
အခၽြန္နဲ့ ပင့္တတ္တဲ့ ကိုေဇာ္တေယာက္
ေဆးစက္က်ရာ ..ထင္နိူင္ပါေစ ..
( အရုပ္ ပဲ ထင္ထင္ ။လက္ဝါးရာ ပဲ ထင္ထင္ ေပါ့ ေလ ..)
မွတ္ပလားကြ... ခၽြန္တြန္း လုပ္သြားတယ္ ။ း))
မကိ ..
ေတာက္ပၾကယ္စင္ >>>
တင္ပ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္က အလုပ္က ေရးတာ ဆိုေတာ့ တစ္ခါတေလ တခ်ိဳ႕ စာလံုးေတြ စာလံုးေပါင္း ဝါးတားတား ျဖစ္ေနလို႔ အြန္လိုင္းက စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုက်မ္းမွာ ရွာလို႔ မေတြ႕ရင္ google မွာ ရွာၾကည့္လိုက္တာ ဘုရာ့။ ဒီမွာ အေတာ္ မ်ားမ်ား ေပၚေနရင္ မွန္သဟ ဆိုျပီး ကိုင္လိုက္တာ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မွားတာကေတာ့ မွားတာပဲေပါ႔ ဘုရား။
အခုလို ေျပာျပသြားတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘုရား။
လူရယ္ေအာင္ေရးဘုိ႔ခက္ပါတယ္၊
တကယ္လုိ႔ ေရးခဲ့ရင္ေတာင္မွ ေသစမ္းကြာေတြလုပ္ခံရၿပီး
မွတ္ပလားနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မေရးဘူး။
ဒီမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဟုိမွာလည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး :P
ကိုေဇာ္ ေရ
ဖတ္လိုက္ရတာ တဝႀကီး ေနာက္ဆက္ ရသ စာေပေလးေတြ လည္းေမွ်ာ္ေနမိတယ္
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
အကိုေရ..စာေရးအရမ္းေကာင္းတာပဲေနာ္။
အစအဆံုးၿပံဳ၍ဖတ္သြားပါတယ္။ရသ၊သုတ
ေရာစံုတဲ႕ပို႕စ္ေလးအတြက္ေက်းဇူးပါအကို။
ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစ။
မလုပ္တတ္လိုပါဘယ္လိုဆိုတာေၿပာၿပေပးနွိုင္မလား အကိုေရ
ရသြားၿပီအကိုေရေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ လာၾကည့္လွည့္ပါဦး..။
ေနဘုန္း
ရသြားၿပီအကိုေရေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ လာၾကည့္လွည့္ပါဦး..။
ေနဘုန္း
တစ္ေယာက္ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္.. ေသစမ္းကြာ ရပ္ကြက္လူၾကီးတဲ့.. ဟိဟိ
အခုေတာ႔သိၿပီ...
ဒီမွာသာ ဘာမွမဟုတ္တာ..
ဟိုမွာလည္း ဘာမွမဟုတ္တာ..“ကိုေဇာ္” ကိုး...
:P
ကုိေဇာ္မုိ႕လုိ႕သာေပါ႕ေနာ္ ဒီလုိေရးနိုင္တာ ခစ္ခစ္
ေဆးစက္က်ရာ အပိုင္းက Message ေလးေပးထားတာ သေဘာက်ပါတယ္....ဒီလိုပဲ အရွည္ၾကီးဖတ္လာလိုက္တာ နိဂံုး ေရာက္မွပဲ ဖတ္မိတဲ့သူေတြကို ကိုေဇာ္က မွတ္ၿပီလားကြ လုပ္လိုက္တာဘဲ...(ရသ..ကြန္ယက္) ကိုေမွ်ာ္ၿပီး လည္ပင္း ရွည္ရဦးေတာ့မယ္ေလ....ကိုေဇာ္ တင္တဲ့ posts အားလံုးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ဖတ္ရွုလ်က္.... ခင္တဲ့..ေမာင္ေမာင္တင္
Post a Comment