19 ျပဳျပင္ မဆံုးယာဥ္

---

ဒါက ဒီလိုရွိပါတယ္ ၊ ဟိုဟာက ဟိုလို ရွိမွာေပါ႔ေလ . . . .

ဟိုတစ္ေန႔က ဘေလာ့ဂါ မိုးယံ က သူ႕စက္မွာ ေဇာ္ဂ်ီထည့္ဖုိ႔ ဆိုျပီး ေျပာေတာ့ ကိုယ္ကလည္း အစ္ကို႕ဘေလာ့မွာ ယူလိုက္ေလကြာ လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူက လာယူေတာ့ “ Font ယူရန္ ” လို႔ ေရးထားတဲ႔ ေနရာက ဘယ္မွာလဲ အစ္ကို တဲ့။ ကိုယ္ကလည္း ဒီဘက္က ဟမ္ ခနဲေပါ႔။ အဲဒီ ဆိုက္ဘားမွာေလ ဆိုေတာ့ သူက မျမင္ရဘူး အစ္ကို ၊ အခု ဖားပံုေတြခ်ည္းပဲ ေတြ႕ေနရတယ္တဲ႔။

ေဟ ဆိုျပီး ဘေလာ့ကို ရီဖလက္ လုပ္ျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အားလံုးက ပံုမွန္ပါပဲ ၊ ျမင္ေနရတာပဲေလ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီမွာေလကြာ ဆိုေတာ့ သူက မျမင္ရဘူး တဲ႔။ အယ္ . . . ဒါဆို မင္းမွာ ဘာလို႔ မျမင္ရတာလဲဟ ဆိုျပီး ေမးရင္း ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ ယူဖို႔ေနေလးကို “ အေပၚ ၊ အေပၚ ၊ ေအာက္ ၊ ေအာက္ ” နဲ႔ ေျပာရင္း သူလည္း အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျပန္ျပီး ဖာသိဖာသာ ေနမိသြားျပန္တယ္။

မေန႔က စူပါနဲ႔ ဟိုဘက္ စက္ရံုကို သြားရင္း အျပန္မွာ သူ႕အိမ္ကို ဝင္ျပီး စားရ ေသာက္ရ ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕စက္ကို ဟိုဟာ ၊ ဒီဟာ လုပ္ေပးရင္း အားလံုး အဆင္ေျပသြားေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးဟာ “ ဖား ” ေတြ ျဖစ္ေနပါေရာလားဗ်ာ။ ဖားပံု ၊ ဖားပံု ၊ ဖားပံုေတြ . . . . . . . . . ၊ လင့္ယူျပီး တင္ထားတာ မွန္သမွ် ဖားပံုေတြ ျဖစ္ေနတယ္။

တကယ္ေတာ့ Blogspot မွာ ပံုေတြကို တင္မယ္ ဆိုရင္ Blogspot က ေပးထားတဲ႔ image upload နဲ႔ တင္လိုက္ရင္လည္း တင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ ဘေလာ့ကို ဘယ္လိုပဲ ဒိုမိန္း ေျပာင္းထားထား အဲဒီလို Blogspot ကေန တင္ထားတဲ႔ ပံုေလးေတြ ဆိုရင္ ၾကည့္ရင္ မျမင္ရဘဲ ေျဗာင္ခ်ည္း ျမင္ရတာ မ်ားပါတယ္။ လိုင္းေကာင္းတယ္ ၊ ေက်ာ္တယ္ ခြတယ္ ဆိုမွ ျမင္ရတယ္ လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တင္ထားတဲ႔ ပံုေလးေတြကို ျမင္ေစခ်င္ရင္ တျခားေသာ ေနရာမွ ပံုကို လင့္ယူျပီး တင္ရပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အဆင္ေျပေျပ ျမင္ရျပီေပါ႔။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အဆင္ေျပသလို ပံုလင့္ေပးတဲ႔ ဆိုက္ေလးေတြကေန ယူျပီးေတာ့ တင္ပါတယ္။ အားလံုး အဆင္ေျပေနတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ImageShack ကေန ျပီးေတာ့ တင္ပါတယ္။ ဒီဆိုက္ကလည္း အေကာင္းဆံုးလို႔ ညႊန္းထားတဲ႔ ဆိုက္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဟိုတေလာက သူ႕ဆီမွာ တင္ေနရင္း သူက Register မလုပ္ဘူး ဆိုရင္ ပံုကို ဖ်က္ပစ္ပါလိမ့္မယ္ ဆိုလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Register လုပ္ျပီး ပံုေတြကို တင္ေနေတာ့ အဆင္ကို ေျပလို႔။

ေနာက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ခု တိုးျပီး သူက လုပ္လာတယ္။ Register မလုပ္ရင္ မျမင္ရဘဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ သတိမထားမိပါဘူး။ ကိုယ့္မွာက ျမင္ေနရတာကိုး။ ျပီးေတာ့ ဘယ္သူကမွလည္း မေျပာေတာ့ မသိဘူး။ ကိုယ့္စက္ကေတာ့ အျမဲတမ္း login ျဖစ္ေတာ့ ပံုေတြ အားလံုး ျမင္ေနရတာေပါ႔ဗ်ာ။ အခုလို စူပါအိမ္က စက္ဆီ ေရာက္မွပဲ ၊ ဘေလာ့ တစ္ခုလံုး ဖားေတြနဲ႔ဖံုး ဆိုသလို ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ကိုယ့့္ဖာသာ ဟိုးအရင္ကတည္းက တင္ေနၾက ေနရာကေန ယူတင္ရင္ ဘာမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။

အခုေတာ့ဗ်ာ။ ဖားဆိုက္ကေန ပံုလင့္ယူျပီး ထည့္ထားမိေတာ့ Register မလုပ္ဘဲ ၾကည့္သူေတြကေတာ့ အေပၚက ပံုလို အတံုးထဲမွာ အထည့္ခံရတဲ႔ ဖားလို ပံုကိုပဲ ျမင္ရေတာ့မွာပါ။ သူမ်ားေတြပါ ေအာက္ကလို ပံုမ်ိဳးေလး ျမင္ေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အရင္က ဖားဆိုက္ကေနျပီးေတာ့ ပံုလင့္ယူျပီး တင္ထားမိခဲ႔တဲ႔ ပံုေတြကို တစ္ခု မက်န္ အခုမွ လုိက္လိုက္ လဲေနရတယ္ဗ်ာ။

ဘေလာ့ေလးကလည္း ဟိုေနရာက ဟိုလို ျပင္လိုက္ ၊ Malware က ဘေလာ့ေတြ ျဖစ္လိုက္လို႔ ဟိုလိုေတြ ျပင္လိုက္ ၊ ဖတ္ရတာလည္း မ်က္စိရွင္းရွင္းနဲံ႔ ဖတ္ရေအာင္ ဟိုဟာ ျပင္လိုက္ ဒီဟာ ျပင္လိုက္နဲ႔ ျပင္လို႔ကို မဆံုးေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

ဒါေၾကာင့္ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အရင္က ဖားဆိုက္ကေန ပံုလင့္ယူျပီး တင္ထားမိတဲ႔ ပံုေတြကို အခုေတာ အားလံုး တစ္ပံု မက်န္ လိုက္ျပီးေတာ့ ျပင္ေနရပါေတာ့တယ္။ ျပင္ရတာကလည္း တစ္ပံုတည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ တင္ထားမိတဲ႔ ပို႔စ္ေတြ အလိုက္ ပံုေတြက မ်ားေတာ့ ျပင္လို႔ကို မျပီးႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ႔။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို သြားျပီး သတိရမိပါတယ္။ ဒီလိုပါ။

---

ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရတယ္ ဆိုတဲ႔ ခံစားမႈ နဲ႔ ေပ်ာ္တယ္ ဆိုေသာ ခံစားမႈ တျပိဳင္နက္ ရတဲ႔ အခ်ိန္ရွိခဲ႔ဖူးတယ္။ ဒါကေတာ့ ကားကို လိုင္စင္ဝင္ဖို႔ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ ၊ ျပဳျပင္ေရးေတြ လုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ပါပဲ။ တိုတိုေျပာရရင္ လိုင္စင္ သက္တမ္းတိုးတာေပါ႔။ ေျပာရင္သာ လြယ္တာ လိုင္စင္ ထုတ္ေပးမဲ႔ ကိုကိုေတြက လြယ္လြယ္ကူကူ သက္တမ္းတိုးေပးဖို႔ အတြက္ အေတာ္ကို ျပင္ဆင္ရပါတယ္။

ကားရဲ႕ ေဘာ္ဒီ ေကာင္းေသးရဲ႕လား ၊ အတြင္းမွာ သံေခ်းတတ္ျပီး စားေနလား ၊ ေဆးကေရာ ေကာင္းရဲ႕လား ၊ ေရွ႕မီး ေနာက္မီးေတြ အားလံုး ေကာင္းရဲ႕လား ၊ ဟြန္းကေရာ အသံျမည္ရဲ႕လား ၊ အင္ဂ်င္ကို စက္ႏိႈးထားရင္ မီးခိုးေတြ ထြက္ေနလား ၊ . . . . . လား ၊ . . . . . . လား ၊ အစ ရွိသျဖင့္ လားေပါင္းမ်ားစြာေပါ႔။ ဒီအထဲက စည္းကမ္းခ်က္ေတြ မျပည့္မွီရင္ ( အဲဒီတုန္းကေပါ႔ ) လိုင္စင္ကို သက္တမ္း မတိုးေပးဘူးဗ်။

ဒီေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ အေနနဲ႔ ျပင္ရျပီေပါ႔ဗ်ာ။ ဝပ္ေရွာ့ကို ေျပးလိုက္ရ ၊ ေဘာ္ဒီရံုကို ေျပးလိုက္ရ ၊ ကား အလိုင္းမင္း ဆိုင္ကို ေျပးလိုက္ရ ၊ အိတ္ေဇာဆိုင္ကို ေျပးရ ၊ ကူရွင္ဆိုင္ကို ေျပးရ ၊ မွန္လိုင္နာ ဆိုင္ကို ေျပးရနဲ႔ ကားလိုင္စင္ ဝင္ခါနီးရင္ အေတာ္ကို အလုပ္ရႈပ္တယ္ဗ်ာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကားကလည္း ျပင္ေနတာ ဆိုေတာ့ ေဆးေတြကလည္း ဟုိေနရာက ကြက္ ၊ ဒီေနရာက ကြက္နဲ႔ ျဖစ္ေနတတ္တာေပါ႔။

ဒါကို ျမင္ရင္ မသိဘဲနဲ႔ လက္ျပေနတတ္တဲ႔ ယာဥ္ထိန္းရဲကလည္း လက္ျပျပီေပါ႔ဗ်ာ။ ရပ္ . . . ဖမ္းမယ္ေပါ႔။ ဒီေတာ့ ဒီလို အဖမ္းမခံရေအာင္လို႔ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြမွာ စာတန္း တစ္ခုကို ကပ္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ . . .

“ ျပဳျပင္ဆဲယာဥ္ ”

တဲ႔။ ဒီလို တပ္ထားလိုက္ေတာ့ လိုင္စင္ဝင္ဖုိ႔ ျပင္ေနတဲ႔ယာဥ္ ဆိုျပီးေတာ့ ယာဥ္ထိန္း ရဲၾကီးေတြကလည္း မဖမ္းေတာ့ဘူးေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္တယ္ ဆိုတာက ကိုယ့္ကားေလး ေဆးေတြ ကြက္တိ ကြက္ၾကား ဆိုင္းဘုတ္ၾကီး တကားကားနဲ႔မို႔ပါ ၊ ဒါေပမဲ႔ ဒီလိုေလးလည္း ျပီးေရာ ကိုယ့္ကားေလးက အသစ္ေလးလို လွျပီး ေတာက္ပသြားမယ္ ဆိုတဲ႔ အေတြးေၾကာင့္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခံစားမႈ ႏွစ္မ်ိဳး တစ္ခါတည္း ျဖစ္ေနတာပါ။ လိုင္စင္ဝင္တဲ႔ အခ်ိန္တိုင္း ကားမွာ ျပဳျပင္ဆဲယာဥ္ ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးက တြဲေလာင္းခိုလို႔ေပါ႔ေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနတဲ႔ လမ္းထဲမွာ ဦးထြန္းေဝ ဆိုတဲ႔ လူၾကီး တစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူက ပါမုန္႔ေျခာက္ လုပ္ငန္း လုပ္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ကုန္ပစၥည္းေတြကို ပို႔ဖို႔ ၊ ကုန္ၾကမ္းေတြကို ဝယ္ဖို႔အတြက္ သူ႕မွာ ဟိုင္းလတ္ကား တစ္စီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီဟိုင္းလတ္ကားက လုပ္ငန္းသံုးျဖစ္ျပီး မိသားစု စီးဖို႔ အတြက္ သူက အခုေခတ္ေပၚ Hi Ace ကဲ႔သို႔ေသာ ကားတစ္စီး ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီကားကို ပါမုန္႔ကား လို႔သာ ေခၚပါတယ္။

သူ႕ကားက အသစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ စုတ္ျပတ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေဟာင္းႏြမ္းလွတယ္လည္း မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ အေတာ္ကို ျခဴျခာပါတယ္။ ခဏေနရင္ ပ်က္ျပန္ျပီ ၊ ခဏေနရင္ ဟိုဟာျဖစ္ျပန္ျပီ ၊ ခဏေနရင္ ဟိုဟာ လဲရျပန္ျပီ ၊ ဝပ္ေရွာ့ ေရာက္ျပန္ျပီ ၊ ေဘာ္ဒီရံု ေရာက္ျပန္ျပီ နဲ႔ အေတာ္ကို ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ ဒီလို ျပင္ဆင္ရတိုင္း သူ႕ကားေလးမွာလည္း ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ခ်ိတ္ဆြဲခံရပါတယ္။ ဒီဆိုင္းဘုတ္ကေတာ့ အားလံုးသိျပီး ျဖစ္တဲ႔ အတိုင္း “ ျပဳျပင္ဆဲယာဥ္ ” ဆိုတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္က ဆိုင္းဘုတ္ေလးက လိုင္စင္ ဝင္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ကာလ အေတာအတြင္းသာ သိမ္းထားတဲ႔ ေခ်ာင္ကေလာင္ထဲက ရွာေဖြ ဖုန္သုတ္ကာ တပ္ရတာေပမဲ႔ ဦးထြန္းေဝရဲ႕ ျပဳျပင္ဆဲယာဥ္ ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကေတာ့ ဖုန္ကို မတတ္အားပါဘူး။ သူ႕မွာ အျမဲလိုလို ကားကို ဂုတ္ခြစီးကာ ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြား ေနရာ ယူေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႕ကားေလးကို ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ ျပဳျပင္ဆဲယာဥ္ ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလး တပ္လ်က္သား ေတြ႕ရေလ့ ရွိတယ္။ သူ႕ကားကလည္း အျမဲလိုလို တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခု ျပင္ေနရတယ္ မဟုတ္လား။

တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူ႔အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ေတာ့ သူက ထံုးစံ အတိုင္း သူ႕အိမ္ေရွ႕မွာ ကားကို ရပ္ထားျပီးေတာ့ ဟိုႏိႈက္ဒီႏိႈက္ လုပ္ေနတယ္။ သူ႕နားကို ေရာက္လာေတာ့ ေဖေဖက . . . .

“ ဦးထြန္းေဝ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲဗ် ”

အသံၾကားေတာ့ ကားထဲကို ေခါင္းစိုက္ေနရာကေန သူ ေခါင္းျပဴၾကည့္ျပီး . . .

“ ေအးဗ်ာ . . . ကားကလည္း တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုကို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဆိုင္ကို ပိုရင္ ပို႔ရ ၊ မပို႔ရဘူး ဆိုရင္ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ျပင္ေနရတာပဲဗ်ာ။ အေတာ္ကို ပညာသင္ေပးတဲ႔ ကားပဲ ”

လို႔ ရယ္ရယ္ ေမာေမာ ျပန္ေျပာတယ္။ ျပီးမွ . . . .

“ အခုလည္း ကားက ခဏခဏ ပ်က္ေနတာနဲ႔ ကားမွာ တပ္တဲ႔ ျပဳျပင္ဆဲယာဥ္ ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးက ေဟာင္းေနလို႔ အသစ္ အပ္ထားတာကို သြားယူမယ္ ဆိုေတာ့မွ ကားက စက္မႏိႈးဘူး ျဖစ္ေနျပန္တာဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ အခု ႏိႈက္ေနတာ။ ဆိုင္းဘုတ္ကလည္း ျဖဳတ္လိုက္ တပ္လိုက္ လုပ္ေနတာထက္ တစ္ခါတည္းေတာင္မွ အျပီး တပ္ရင္ ေကာင္းမလား ဆိုျပီးေတာ့ေတာင္မွ စဥ္းစားမိ ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ”

လို႔ ေျပာလည္း ေျပာ သူကိုယ္တိုင္လည္း တဟားဟား ရယ္ရွာတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီ ခဏ စကားေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဖေဖ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာေတာ့ သူ႕အိမ္ေရွ႕မွာ သူ႕ကားေရာ သူေရာ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ကားစက္ ႏုိးသြားလို႔ ထြက္သြားပံု ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ျပီး လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ကို ကားတစ္စီးက လာရပ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟြန္းတီးသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

ဘယ္သူလဲ ဆိုျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးထြန္းေဝကို သူ႕ရဲ႕ ပါမုန္႔ကားထဲမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူက ကားထဲကေန လက္လွမ္းျပျပီးေတာ့ ႏႈတ္ဆက္တယ္။

“ ကားစက္ႏိုးသြားလို႔ အပ္ထားတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလး သြားယူတာဗ်။ ရလာခဲ႔ျပီ။ ျဖဳတ္လိုက္ တပ္လိုက္ လုပ္ေနရလို႔ တစ္ခါတည္းပဲ တပ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ကား ေရွ႕နဲ႔ ေနာက္မွဗ်ိဳ႕. . .ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ”

လို႔ လွမ္းေအာ္ ေျပာတယ္။ သူေျပာေနတဲ႔ အသံကလည္း ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာနဲ႔ပါပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္ထဲကေနျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးထြက္ျပီးေတာ့ သူ႕ကားရဲ႕ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ဘက္မွာ တပ္ထားတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ပါ အတိုင္း ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

ဒါကို ၾကည့္ျပီး ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေနတုန္း ၊ ေဖေဖကေတာ့ တဟဲဟဲ ရယ္ရင္း. . . . . .

“ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ကိုထြန္းေဝရယ္ ၊ တကယ္ေတာ့ ျပဳျပင္ဆဲယာဥ္ ဆိုတဲ႔ စာတန္းပဲ တရားဝင္တာေနာ္။ အခု ခင္ဗ်ား စာက ယာဥ္ထိန္းရဲ ဖမ္းရင္ ဖမ္းလို႔ ရတယ္။ ”

လို႔ ေျပာေတာ့ သူက . . . .

“ ဒါေတာ့ ဒါေပါ႔ဗ်ာ။ တစ္ေန႔လာလည္း ျပင္ရ တစ္ေန႔လာလည္း ျပင္ရနဲ႔ ျပင္ျပင္ရႏိုင္လြန္းလို႔ ျပဳျပင္ဆဲယာဥ္မွ မဟုတ္ေတာ့တာဗ်ာ။ ျပဳျပင္လို႔ကို မဆံုးတဲ႔ “ ျပဳျပင္ မဆံုးယာဥ္ ” ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုပဲ ျပင္ေရးထား လိုက္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ”

လို႔ ေျပာလည္း ေျပာရင္း ေမာင္းထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ေမာင္းထြက္သြားေသာ သူ႕ကားကို ၾကည့္ျပီး ေဖေဖက စကားတစ္ခြန္းသာ ေျပာျပီး အိမ္ထဲကို လွည့္ဝင္သြားပါတယ္။

“ တကယ္ေတာ့ သူ႕ကားက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ သူကသာ သူ႕ဖာသာ စိတ္တိုင္း မက် ျဖစ္ေနတာ . . . ”

---

တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝမွာ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ၊ ဒီလိုမ်ိဳး လူေတြ ၾကံဳၾကရဖူးပါတယ္။ သူမ်ားေတြ အဆင္ေျပစြာ က်င္လည္ လႈပ္ရွားေနႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔မွာ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ၊ သူတို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ ေသးေသးေလးကို ျပဳျပင္လို႔ မဆံုးႏိုင္ ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။

ဒီလိုလူမ်ိဳးကို ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မေတြ႕ဖူး ၊ မၾကံဳဖူးဘူး ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ တစ္ေယာက္ေသာ သူကို ကၽြန္ေတာ္ ညႊန္ျပေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီလို လူတစ္ေယာက္ ရွိေနပါတယ္။ သူကလည္း ျပဳျပင္ဆဲယာဥ္ ထက္မကေသာ ျပဳျပင္ မဆံုးယာဥ္ လို လူမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

---

*** ဒီေန႔ 1.3.2011 ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖရဲ႕ ေမြးေန႔ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ပါ။ ပထမေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္း အရွည္တစ္ပုဒ္ ေရးမလို႔ ၊ အခုေတာ့ အေျခအေနအရ ခပ္တိုတို အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု နဲ႔ တစ္ခါက ၾကားခဲ႔ဖူးေသာ စကားေလး တစ္ခြန္းကို သတိရမိလို႔ ခ်ေရးလိုက္ပါတယ္။ ***

ေလးစားစြာျဖင့္

ကိုေဇာ္

1.3.2011

ျပဳျပင္ မဆံုးယာဥ္