တစ္ခါက . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ခင္မင္ျပီး သာမာန္လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ႔ဖူးပါသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထာဝရ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစမဲ႔ စကား တခ်ိဳ႕ကို ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။
“ - - - - - - - - ”
“ - - - - - - - - ”
“ ဒီလူက အရူးပါကြာ ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ခင္မင္ျပီး သာမာန္လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ႔ဖူးပါသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထာဝရ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစမဲ႔ စကား တခ်ိဳ႕ကို ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။
“ - - - - - - - - ”
“ - - - - - - - - ”
“ ဒီလူက အရူးပါကြာ ”
ဟု သူ႕ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလိုေခၚတတ္ ၊ ေျပာတတ္ၾကေပမဲ႔ သူ႕ကို “ အရူး ” လို႔ မေခၚတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု အပါအဝင္ လူ႕အခ်ိဳ႕သာ ရွိမည္။
လြန္ခဲ႕ေသာ ၁၆ ႏွစ္ကာလတုန္းက “ အရူးေထာင္ ” ဟု လူေခၚမ်ားေသာ တံတားေလး စိတ္ေရာဂါ ကုသေပးေသာ ေဆးရံုကလည္း ရြာသာၾကီးဆီသို႔ မေရြ႕ေျပာင္းရေသးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႕ကို အရူး ဟု ေခၚဖို႔ေနေနသာသာ ၊ စိတ္မႏွံ႔သူ လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ေတာင္မွ သူ႕ကို မဆက္ဆံခဲ႔မိပါ။ သူဟာ စိတ္က်န္းမာေရး အရေတာ႔ ခ်ိဳ႕တဲ႔ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတာ႔ လက္ခံလို႔ရပါ၏။ သူက ပံုမွန္ လူတစ္ေယာက္လို စိတ္ဓါတ္ အေျခအေန အရ မဟုတ္ေပမဲ႔ ထူးထူးျခားျခား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဒနာ ခံစားေနရေသာ စိတ္ေဝဒနာရွင္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
အခု ေနာက္ပိုင္း ရြာသာၾကီးမွ အရင္က လူေတြ ေခၚေသာ “ အရူးေထာင္ ” ဆိုေသာ အမည္နာမထက္ “ စိတ္က်န္းမာေရး ကုသဌာန ( ေဆးရံု ) ” ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီး သေဘာက်မိသည္။
အခု ေနာက္ပိုင္း ရြာသာၾကီးမွ အရင္က လူေတြ ေခၚေသာ “ အရူးေထာင္ ” ဆိုေသာ အမည္နာမထက္ “ စိတ္က်န္းမာေရး ကုသဌာန ( ေဆးရံု ) ” ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီး သေဘာက်မိသည္။
သူဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား နဲ႔ ဝူးဝူးဝါးဝါး မလုပ္ပါဘူး။ သာမာန္ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ က်င္လည္ စီးေမ်ာပါသည္။ သူ႔နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အပါအဝင္ ရပ္ကြက္ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူအားလံုးကေတာ႔ သူ႔ကို “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ” ဟု ေခၚပါသည္။ ထိုသို႔ ေခၚျဖစ္ေစဖို႔ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကလည္း အေသအခ်ာကို ရွိေနခဲ႔႔ပါသည္။
အဲဒီေန႕က သူ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ေဖာက္ေနသည္ဟု ဆိုရမည္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုသက္ ရပ္ကြက္ထဲက ေစ်းကို အသြား သူ႕ကို ပထမဦးဆံုး သတိထားမိျခင္း ျဖစ္သည္။ အရင္ကေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိပါလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ေဝဒနာရွင္တို႔ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ဆိုေတာ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရစက္ဆံုကာ ေတြ႕ဖို႔ အေၾကာင္း မပါလာေသးတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕မိ ၊ ျမင္မိႏိုင္ေသာ္လည္း သတိမထားမိေသးတာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။
အခုေတာ႔ ေစ်းကို သြားေတာ႔ ေစ်းအေရွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ကာ ေသာင္းက်န္းေနသည္။ အရက္မူးျပီး ရမ္းကားေနတာလည္း မဟုတ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ လို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမးလိုက္ေတာ႔. . .
“ အရူးပါဗ်ာ။ သူက ေစ်းအိမ္သာက အုတ္ကန္မွာ အျမဲ ေရခ်ိဳးတယ္ေလ။ သူက အရူးသာ ဆိုတယ္ အသန္႔ေတာ႔ ၾကိဳက္တယ္ဗ် တစ္ေန႕ကို ေရတစ္ခါကေတာ႔ အျမဲခ်ိဳးတယ္။ ျပီးရင္ ဒီေန႕ ဝတ္တာကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ျပီး ေစ်းဝန္းနံရံက သံစူးၾကိဳးမွာ လႊားထားခဲ႔တယ္။ မေန႕က လႊားထားတာကို ယူဝတ္တယ္။ အဲဒီလို သူက ေန႕တိုင္း လုပ္ေနၾက။
ဒီေန႕ေတာ႔ သူေရခ်ိဳးျပီးေတာ႔ အဝတ္လဲမယ္ ၾကံေတာ႔မွ သူ မေန႕က လႊားထားတဲ႔ အဝတ္ေတြကို ဘယ္သူက ေနာက္ျပီး ယူသြားလဲ မသိပါဘူး အခု မရွိေတာ႔ဘူး။ သူ႕အဝတ္ေတြက အစုတ္အျပတ္ေတြ ဆိုေတာ႔ ဘယ္သူမွလည္း ခိုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တာ ျဖစ္မွာပါ။ သူကလည္း အဲဒီလို စစ္ေဘာင္းဘီ အတိုကိုပဲ အျမဲတမ္းဝတ္တာ။ အခုေတာ႔ ေရခ်ိဳးျပီး သူလဲစရာ မရွိေတာ႔လို႔ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ”
“ ေၾသာ္ . . ”
ဆိုကာ အာေမဋိတ္သံကို ျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုသက္ အၾကည္႔ခ်င္း ဆံုမိသည္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အိမ္က အဝတ္အေဟာင္းေတြထဲမွ ေဘာင္းဘီတို ႏွင္႔ အက်ႌခပ္လတ္လတ္ ႏွစ္စံုကို ယူကာ သူရွိရာ ေစ်းဘက္သို႔ ျပန္ေရာက္လာေတာ႔ ကိုသက္ ကိုလည္း လက္ထဲမွာ အဝတ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ျမင္လိုက္ရသည္။
သူကေတာ႔ အခုခ်ိန္ထိ ေအာ္ဟစ္ ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲလို႔ မျပီးေသး။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူမ်ားကေတာ႔ တခ်ိဳ႕က ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ေရွာင္ကြင္းသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဟာသတစ္ခုလို သေဘာထားကာ ရယ္ေသြးေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ မရယ္ေသြးမိပါ။ သူ႕မွာ မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ အဝတ္ကေလးကို ေနာက္ေျပာင္သြားသူကို ေဒါသသင္႔မိသည္။
“ ေရာ႔. . . ကၽြန္ေတာ္႔ အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီကို ယူဝတ္ပါလား ”
ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ကိုသက္ သူ႕နားကပ္ျပီး ကမ္းေပးသည္။ သူ လွမ္းမယူ ၊ ျပီးမွ ဟိုဘက္ကို လွည္႔ရင္း . . .
“ ငါ႔ေဘာင္းဘီ နဲ႔ အက်ႌကိုပဲ ငါဝတ္မယ္ ၊ ငါ႔ေဘာင္းဘီ နဲ႔ အက်ႌ ျပန္ေပး ”
သူက ဒီလို ေအာ္လိုက္တိုင္း ဝိုင္းၾကည္႔ေနသူေတြက ဝါးခနဲ ပြဲက်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားမလည္ ၊ ဒါ လံုးဝ ရယ္စရာ မဟုတ္ပါ။
“ သူက ဘာေဘာင္းဘီ ၊ အက်ႌဝတ္တာလဲ အစ္ကို ”
ေဘးနားက အစ္ကိုၾကီး တစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္၏။
“ သူက စစ္အက်ႌ နဲ႔ စစ္ေဘာင္းကိုပဲ ဝတ္တာကြ။ အခု ဝတ္ထားတာကလည္း စစ္အက်ႌပဲေလ။ အေရာင္ေတြ အရမ္းလြင္႔ေနျပီး ေဟာင္းလြန္းေနလို႔ မင္းတို႔ သတိမထားမိတာပါ။ ”
“ ဒါဆို စစ္အက်ႌ ၊ စစ္ေဘာင္းဘီေတြကို ဘယ္မွာ ေရာင္းလဲ အစ္ကို ”
“ အင္း . . . အစ္ကို သိသေလာက္ေတာ႔ မဂၤလာဒံုေစ်းထဲမွာ ေရာင္းတယ္။ အခုေတာ႔ ရွိ ၊ မရွိ မသိေတာ႔ဘူး။ အေဟာင္းေတာ႔ အေဟာင္းေတြေပါ႔ေလ။ ”
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုသက္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည္႔မိသည္။ ျပီးေတာ႔ မဂၤလာဒံုေစ်းကို ေရာက္ေသာ ဘတ္စ္ကို ေမးျမန္းစီးကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားဝယ္ျဖစ္ၾကသည္။ မဂၤလာဒံုေစ်းထဲ ေရာက္ေတာ႔ မ်ားမ်ားစားစား မရွာလိုက္ရပါ။ အဝင္ဝမွာတင္ ခ်ေရာင္းေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ( ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝယ္လာခဲ႔တာ ကြန္မန္ဒို ဝတ္စံုပါ ) ႏွစ္စံုစာ ဝယ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာၾကသည္။
ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္ေတာ႔ ေစ်းထိပ္ရွိ မနက္က သူေအာ္ဟစ္ ေဒါသထြက္ေနရာ ေနရာသို႔ ေရာက္ေတာ႔ သူ ရွိေနဆဲ ၊ ဆက္လက္ ေဒါသဆဲ ၊ ဟစ္ေအာ္ဆဲ ၊ ဝိုင္းၾကည္႔ေနသူေတြ ရိုးသြားေသာေၾကာင္႔ လူရွဲသြားေသာ္လည္း သူကေတာ႔ ဆက္လက္ ေပါက္ကြဲေနဆဲ။ သူ႕ဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝယ္လာေသာ အဝတ္မ်ားကို ေပးရင္း . . .
“ ေရာ႔. . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပးတဲ႔ အဝတ္ေတြကို ယူမလား။ ယူမယ္ ဆိုရင္ ေပ်ာက္သြားတာကို ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ႔ ”
သူက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔၏။ စစ္အက်ႌ နဲ႔ စစ္ေဘာင္းဘီကို ေတြ႔လိုက္ေတာ႔မွ မ်က္လံုး လင္းခနဲ ေတာက္ပသြားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထဲက အဝတ္ထုပ္ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းယူျပီး ေရခ်ိဳးျပီးတဲ႔ သူ႕အဝတ္ေတြကို လဲဖို႔ ေစ်းအိမ္သာ ဘက္ကို ထြက္သြားေတာ႔သည္။ ဒါေပမဲ႔ မနက္ေရခ်ိဳးျပီးကတည္းက ေရစိုအဝတ္နဲ႔ ဒီအတိုင္းေအာ္ေနေတာ႔ ဒီေလာက္ အခ်ိန္အၾကာၾကီးမွာ သူ႕ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြက ေျခာက္ေနခဲ႔ပါျပီ။
“ သူ႕ နာမည္က ဘယ္လို ေခၚလဲ အစ္ကို ”
ခုနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမးခဲ႔တဲ႔ အစ္ကိုကိုပဲ ထပ္ျပီး ေမးလိုက္သည္။ သူက ေစ်းေရွ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ကို ဆိုင္ခန္းေလး ဖြင္႔ထားကာ ဆန္ေရာင္းသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ေန႕စဥ္ ေစ်းကို မ်က္ႏွာမူထားကာ ေစ်းမွာ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို အနီးဆံုး အေနနဲ႔ သိခြင္႔ ရသူ ျဖစ္သည္။
“ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ႔ မသိဘူးကြ။ ဘယ္က ေရာက္လာတာ မွန္းလည္း မသိဘူး။ ဒီရပ္ကြက္ထဲကို ေရာက္လာတာကေတာ႔ ၃ လေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သိပ္ေတာ႔ မေဖာက္ပါဘူး။ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူးေနတာပါ။ တစ္ခါတေလေလာက္ပဲ စိတ္ထေဖာက္တာပါ ”
ေျပာေနရင္း ဆုိေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပးတဲ႔ အဝတ္အစား အသစ္ေတြကို ဝတ္ျပီး သူက ေစ်းထဲကေန ထြက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေတြ႕ေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိရာ ေနရာကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ လာျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားကို ေရာက္မွ သူ႕လက္တစ္ဘက္ကို အျပားလိုက္ နဖူးမွာ ကပ္ျပီး အေလးျပဳရင္း. .
“ ေက်းဇူးပဲ ”
“ ဘာကုိ ေက်းဇူးတင္တာလဲဗ် ”
“ ငါ႕ကို အဝတ္ ေပးလို႔ေလ ”
“ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဒီလို စစ္ဝတ္စံုကိုပဲ ၾကိဳက္တာလား ”
“ ဟုတ္တယ္ ၊ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ငါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလကြာ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒါပဲ ဝတ္တယ္။ ကဲ . . ငါလည္း သြားေတာ႔မယ္ ”
“ ေနပါဦးဗ် ၊ ခင္ဗ်ား နာမည္ေျပာခဲ႔ပါဦး ”
“ ငါ႔နာမည္လား ၊ ငါ႔ နာမည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလကြာ ”
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ? ? ? ”
“ ဟုတ္တယ္ ၊ ငါ႔နာမည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲ။ မင္းတို႔လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႔ပဲ ေခၚ ၊ ဒါပဲ ”
ဟု ဆိုကာ ခပ္တုိတို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာကာ လွည္႔ထြက္သြားေလေတာ႔သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွ ရယ္သံ တခ်ိဳ႕ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူဝတ္ထားေသာ အဝတ္အစား ၊ သူလုပ္သြားေသာ ပံုစံ အရ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႕ကို “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ” လို႔ အစျပဳေခၚရာကေန တဆင္႔ တဆင္႔နဲ႔ အားလံုးကလည္း သူ႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟုသာ ေခၚပါေတာ႔သည္။
ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုသက္ ကို ေတြ႕တိုင္း သူက ေရာက္ရာ ေနရာကေန ရပ္ကာ သတိဆြဲရင္း အေလးျပဳတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ျပန္ပဲ အေလးျပဳရ မလိုလို ၊ သူ႕ကို ဖာသိဖာသာပဲ လုပ္ရ မလိုလို ေအာက္သီးေအာင္႔သက္ ခံစားရေလ႔ရွိသည္။ စိတ္က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညႊတ္သူ တစ္ေယာက္ အေလးျပဳတာကို ေဆာင္႔ၾကြားၾကြားနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ဘယ္သူက ခံယူခ်င္ပါ႔မလဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူ႕ကို ေျပာလို႔လည္း မရ။ ( တကယ္ေတာ႔ သူအေလးျပဳတာက တျခားႏိုင္ငံမွ အေလးျပဳသလို နဖူးမွာ လက္ဝါး အျပားလိုက္ ကပ္လိုက္သလို အေလးျပဳတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ အထင္ နာဇီ တို႔လို ျပဳတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဟစ္တလာ ( နာဇီ ) စာအုပ္ေတြမ်ား ဖတ္ျပီး စိတ္ေဖာက္သြားတာလား မေျပာတတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ခန္႔မွန္းယံုသာ ျဖစ္၍ မေသခ်ာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အေလးျပဳတာကိုပဲ သိတာ ျဖစ္ျပီး ဘယ္ႏိုင္ငံက အေလးျပဳပံုလည္း ဆိုတာ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွ အေလးျပဳတာႏွင္႔ လံုးဝ မတူပါ။ )
“ မင္းတို႔က ငါ႔ကို အဝတ္ေတြ ေပးထားတာပဲ ၊ ငါက ေလးစားရမွာေပါ႔ ”
လို႕ ဆိုကာ သူကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျမင္တိုင္း ေရာက္ရာ ေနရာကေန ရပ္ကာ အေလးျပဳေလ႔ရွိသည္။ ၾကာလာေတာ႔လည္း အရင္ကတည္းက ေနာက္ေနာက္ ေျပာင္ေျပာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူက အေလးျပဳရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ လက္ေလး နဖူးနားကပ္ကာ အေလး ခပ္ျမန္ျမန္ အေလးျပဳ လိုက္ေလ႕ရွိသည္။ သူကေတာ႔ တကယ္ကို အလုပ္ၾကီး တစ္ခုလို တေလးတစား လုပ္ေနတာ ျဖစ္၏။
စိတ္က်န္းမာေရးနဲ႔ မျပည္႔စံုသူ ဆိုေပမဲ႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားမိေသာ အခ်က္ တစ္ခ်က္ေတာ႔ ရွိပါသည္။
ဒါကေတာ႔ . . . သူက ဘီယာဗူးခြံ ၊ သံဗူးအေအးခြံ ၊ ကၽြဲရိုင္းဗူးခြံတို႔ကို ကတ္ေၾကးအေဟာင္း တစ္လက္ျဖင္႔ ျဖတ္ေတာက္ကာ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ေလးေတြ ၊ ဆပ္ျပာခြက္ေလးေတြ ၊ အေမႊးတိုင္ ထည္႔ထြန္းရေသာ စင္ေလးေတြ လုပ္ေရာင္းေလ႔ရွိသည္။ တစ္ေန႔ကို သူလုိက္ေကာက္ရာမွ ရလာေသာ ဘီယာဗူး ၊ အေအးဗူး အေရအတြက္ အေပၚလိုက္၍ သူလုပ္ကာ ေရာင္းခ်ပါသည္။ ထိုမွ ရရွိေသာ ေငြျဖင္႔ သူက ထမင္းဝယ္စားကာ သူ႕ဝမ္းကို ျဖည္႔ေလ႔ရွိသည္။
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒီေဆးလိပ္ျပာခြက္ေလးေတြကို ေရာင္းျပီး ထမင္းဝယ္စားတာလား ”
လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က စား ၊ ဝတ္ ၊ ေနေရးမွ အဝတ္ နဲ႔ ေနရာအတြက္ ဘာမွ ပူစရာ မရွိေသာ သူ႕အတြက္ သူ႕ကို အစားအတြက္သာ သူ႕ကို အဓိက ထားကာ ေမးမိသည္။
ဟု ဆိုကာ အ့ံၾသဖြယ္ရာ စကားကို ဆိုေလ႔ရွိသည္။ တကယ္လည္း သူက သူ လိုက္ေကာက္လို႔ ရသမွ် ဘီယာဗူး ၊ အေအးဗူး ၊ ကၽြဲရိုင္းဗူး အခြံေလးေတြနဲ႔ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ ၊ ဆပ္ျပာခြက္ ၊ အေမႊးတိုင္ ထြန္းစင္ေလးေတြ လုပ္ျပီး ေန႕စဥ္ ေရာင္းေလ႔ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ လူ႔ေလာကမွ ထံုးစံ ျဖစ္ေသာ ေရာင္းလိုအား ၊ ဝယ္လိုအားရဲ႕ မတည္ျငိမ္မႈကို သူလည္း ခံစားရေလ႔ရွိသည္။ သူလုပ္ထားေသာ ခြက္ေလးေတြ လုပ္ထားသမွ် ေစာေစာစီးစီး ေရာင္းလို႔ ကုန္ေသာေန႔ ဆိုရင္ သူ႕ကို ေစ်းအိမ္သာမွာ ေရေစာစာခ်ိဳးျပီး အဝတ္အစားလဲကာ လမ္းေပၚမွာ လႊားလႊား လႊားလႊားနဲ႔ ျမင္ရေလ႔ရွိသည္။ ထိုေန႕ ဆိုရင္ သူ ထမင္းေစာေစာ စားရေသာေန႔ ျဖစ္၏။
လူေတြ ဆိုတာကလည္း ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ေဆးလိပ္ျပာခြက္ အသစ္လဲမေနသလို ၊ ဆပ္ျပာခြက္ကိုလည္း အသစ္မလဲပါ။ ထိုကဲ႔သို႔ အေရာင္း ပါးေသာေန႕ဆိုရင္ သူ႕ကို ေစ်းကြဲကာ လမ္းမွာ လူသြားလူလာ နည္းလာေသာ အခ်ိန္အထိ ေစ်းေရွ႕မွာ ထိုင္ကာ ေသးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ လာသမွ်လူေတြကို “ ဝယ္ဦးေလ ၊ ဝယ္ဦးေလ ” ဟု သူေခၚကာ ေရာင္းတတ္သည္။ ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မေနႏိုင္ပါ။ အဆင္ေျပေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ဆီက လက္က်န္ခြက္ေလးေတြကို ဝယ္ကာ အားေပးလိုက္ေလ႔ရွိသည္။
ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ပတ္သတ္မႈေလး တစ္ခုက အမွတ္တရ ရွိခဲ႔ဖူးပါေသးသည္။
“ ကိုဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒါေလးေတြ တစ္ခု ဘယ္ေလာက္လဲဗ် ”
“ ကိုေဇာ္ ၊ မင္းကြာ ၊ ငါ႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လို႔ပဲ ေခၚစမ္းပါ။ ကို ဆိုတာၾကီး ထည္႔မေခၚပါနဲ႔ ဆိုတာကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ ”
“ အဲ . . အင္း . . ဟုတ္ပါျပီေလ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ . . အဲဒီ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ေလးေတြက တစ္ခု ဘယ္ေလာက္လဲဗ်။ ”
“ မင္းက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ”
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားခဲ႔၏။ တကယ္ေတာ႔ သူ႕ကို ကုန္ေစခ်င္လို႔ ဝယ္ေပးခ်င္ေသာ စိတ္တစ္ခုတည္းပါပဲ။
“ ဟုိ. . . ဟို. . အိမ္အတြက္ေပါ႔ဗ် ”
“ မင္း အိမ္အတြက္ ဆိုရင္ ငါက လက္ေဆာင္ေပးမယ္ကြာ . . ေရာ႔ ”
“ ဟာ. . ဒီလို မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အကုန္ဝယ္မွာေလ ”
“ မင္းက အကုန္ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ၊ မင္း အိမ္အတြက္ တစ္ခု ဆိုရင္ ေတာ္ျပီေပါ႔ ”
“ မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္မွာလည္း သံုးမယ္ ၊ က်န္တာ သူမ်ားေတြကိုလည္း လွဴမလို႔ေပါ႔ ”
“ ဒါဆို ငါလည္း မင္းကို အလကားေပးမယ္ မင္း ယူလိုက္ေတာ႔ ”
ခက္ပါေလေရာ။ သူ႕အတြက္ ထမင္းစားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဝယ္ခ်င္မိယံုသာ ျဖစ္သည္။
“ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ တစ္ခုမွ မယူေတာ႔ဘူးဗ်ာ။ ”
“ ဟာ . . . ဘာလို႔လဲကြာ ”
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အလကားေပးတာ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က လွဴခ်င္တာေလ။ ဒါကို သူမ်ားဆီက အလကားရတာနဲ႔ လွဴရင္ ကၽြန္ေတာ္က သူေတာင္းစား ျဖစ္မွာေပါ႔ဗ် ”
“ ဘာ . . ”
ဒီ စကားလံုးကိုေတာ႔ သူ အေတာ္ကို ရြံမုန္းပံုေပၚ၏။
“ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ အလကားမေပးဘူးကြာ။ တစ္ခု ၁၀ က်ပ္နဲ႔ပဲ ေရာင္းမယ္။ ဒါ ေရာင္းေစ်းပဲ ”
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဆီက ခြက္ကေလးေတြ အားလံုးကို ဝယ္ယူခဲ႔ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာမွာ သူက ဒီလို တည္ၾကည္သေလာက္ တစ္ေနရာမွာ ရယ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဟာသျဖစ္ေစေသာ သူ႕ေျပာစကား တစ္ခုက ရွိေနေသးသည္။
သူက ညေနတိုင္း အရက္ အနည္းငယ္ေတာ႔ ေသာက္တတ္ပါသည္။ မူးရစ္ ရမ္းကား၍ မေနေပမဲ႔ အေတာ္အတန္ ေရခ်ိန္ကိုက္ေအာင္ေတာ႔ ေသာက္တတ္သည္။ ဆိုင္မွာေတာ႔ ထိုင္ေသာက္ခြင္႔ မရ၍လား ၊ သူကပဲ မေသာက္တာလား မသိ ထုပ္ပိုးကာ သူေနရာကို ေရာက္မွ ေသာက္တတ္၏။ သူ႔ရဲ႕ ေရခ်ိန္ကိုက္သြားရင္ သူ႕ဖာသာ ျငိမ္သက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေလ႔ရွိသည္။
ထမင္းကို သူက ဘယ္သူ႕ဆီကမွ လက္ဝါးျဖန္႕ကာ မစားေသာက္ေပမဲ႔ ညေန အရက္ေသာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာရင္ သူ႔ခြက္မ်ား ေရာင္းရေငြမွ ထမင္းဖိုးသာ ေလာက္ငရံု ဆိုေသာ ေန႔ရက္မ်ားမွာ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အရက္ဖိုး လာေတာင္းေလ႔ရွိသည္။
“ ကိုသက္ . . . အရက္ေသာက္ဖို႔ေလး လုပ္ဦးေလကြာ ”
“ မ်ိဳးေဇာ္ . . . ၅၀ ေလာက္ ေပးပါလားကြ ”
“ ကိုကိုေအာင္. . . အရက္ေသာက္ဖုိ႔ေလး နည္းနည္းေလာက္ ”
“ ကိုေဇာ္ . . . ၃၀ ေလာက္ ေပးပါလား ”
ဆိုျပီး ေတာင္းတတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ႔ ေပးလိုက္စျမဲ ျဖစ္၏။ သူကလည္း အျမဲတမ္းေတာ႔ လာေတာင္းေနၾက မဟုတ္ပါ။ သူ႕မွာ မလံုေလာက္မွသာ လာေတာင္းေလ႔ ရွိသည္။
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ။ ထမင္းစားေတာ႔ သူမ်ား ေပးတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မစားဘူး ဆိုျပီး အခုလို အရက္ေသာက္ဖို႔ က်ေတာ႔ ဘာလို႔ လာေတာင္းေနရတာလဲ ”
လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႕ကို ေနာက္သလို ေျပာင္သလို ေမးမိသည္။
ဆိုကာ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ေျပာတတ္ေသးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရယ္ရ ၊ ျပံဳးၾကရေသးသည္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း သူ႕ကို ေမးေမး ေျပာေျပာနဲ႔ အဆင္ေျပသလို ေပးလိုက္ၾကတာပါပဲ။
“ တိုင္ပတ္တယ္ ” ဆိုျပီး ျဖစ္လာမဲ႔ တစ္ေန႕မွာေတာ႔ သူက ထံုးစံ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို သူက ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲမွ သူ အခင္ဆံုး လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ ကိုသက္ ကို ေျပာ၏။
“ ကိုသက္ ငါ႔ကို ၅၀ ေလာက္ေပးဦး ”
“ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ”
“ အရက္ေသာက္ဖို႔ေလကြာ ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ဘာမွ ဝင္မေျပာၾကပါ။ သူက ဒီလို လာလာေျပာေနတာ ရိုးေနၾကပါျပီ။
“ မရွိဘူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ လက္ဘက္ရည္ဖိုးေတာင္မွ မရွိလို႔ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနတာ မေတြ႕ဘူးလား ”
“ ဒါဆို ၃၀ ေလာက္ေတာ႔ ေပးကြာ ”
“ မရွိဘူးဗ် ၊ တကယ္ကို ပိုက္ဆံ ျပတ္ေနတာဗ် ”
အျမဲတမ္း ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ အဖို႔ေတာ႔ ရိုးေနပါျပီ။ ဖာသိဖာသာေပါ႔။
“ ဒါဆို ၂၀ ေလာက္ေတာ႔ ေပးကြာ ”
“ ေနပါဦး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာ။ ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ အရက္ေသာက္ခ်င္ရတာလဲ ”
“ အရက္ေသာက္တယ္ ဆိုတာ မူးခ်င္လို႔ေပါ႔ကြ ”
“ ဒါမ်ား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္ ၊ မူးဖို႔ ဆိုရင္ အရက္ေသာက္စရာ မလိုပါဘူးဗ် ”
“ တကယ္လား ၊ ဒါဆို ဘယ္လို လုပ္ရလဲ ”
“ မူးဖို႔ ဆိုရင္ဗ်ာ . . . . . ”
ကိုသက္က စကားကို ခဏရပ္ထားျပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည္႔လိုက္ျပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေဘးမွာ ရွိတဲ႔ ဓါတ္တိုင္ကို လက္ညိႈးထိုးျပျပီး . .
“ ဟိုမွာ ေတြ႕လား ၊ အဲဒီ တိုင္ကို ပတ္ေနရင္လည္း မူးတာပါပဲဗ် ”
“ တကယ္လား ”
“ တကယ္ေပါ႔ မယံုဘူးလား။ မယံုရင္ သြားတိုင္ပတ္ၾကည္႔ဗ်ာ ”
“ တကယ္ဆိုရင္ သြားတိုင္ပတ္မယ္ကြာ ၊ မူးရင္ ျပီးေရာ ”
ဒီလို ေျပာေျပာဆိုဆို သူက ထြက္သြားျပီး ဓါတ္တိုင္မွာ ပတ္ေနေလေတာ႔သည္။ ခဏနဲ႔ ျပီးသြားမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထင္ေသာ္လည္း သူက မျပီး။ တကယ္ကို တိုင္ကို စိန္ေျပ နေျပကို ပတ္ေနေလေတာ႔သည္။
“ ကိုသက္ရယ္ ဒီေလာက္ထိေတာ႔ မေနာက္ပါနဲ႔ကြာ ၊ စိတ္မႏွံ႔သူ ဆိုေတာ႔ သနားပါတယ္။ သူ႕မွာ ငါတို႔ကို အေတာ္ကို ခင္ရွာတာပါ ”
လို႔ အားလံုးက ကိုသက္ ကို ဝိုင္းျပီး အျပစ္တင္ၾကသည္။
“ ေအးပါ ငါကလည္း တကယ္လုပ္ခိုင္းဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိပါဘူးကြ။ သူ႕ကို ေနာက္လိုက္တယ္ ဆိုယံုေလးပါပဲ။ ဒါကို သူ႕ဖာသာ တကယ္သြားလုပ္တာပါကြာ ”
လို႔ ဆိုကာ ဓါတ္တိုင္ကို ပတ္ေနတဲ႔ သူ႕ဆီကို သြားျပီး. . . .
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတာ္ေတာ႔။ ခင္ဗ်ား အရက္ေသာက္ခ်င္ရင္ ေသာက္လို႔ ရေအာင္ ေရာ႔ ပိုက္ဆံ ”
ဆိုျပီး ပိုက္ဆံ ၅၀ တန္ ႏွစ္ရြက္ ထုတ္ေပးတာေတာင္မွ သူက မယူေတာ႔ဘဲ ျပန္ေျပာ၏။
“ မေသာက္ဘူးကြာ။ အရက္ေသာက္ရတာ မူးခ်င္လို႔ ဆိုေပမဲ႔ အရက္က နံတယ္ကြ။ အခု တိုင္ပတ္တာလည္း မူးတာပဲ။ တိုင္ပတ္တာက မနံဘူး။ ကိုယ္႔ဖာသာ တိုင္ပတ္တာပဲ ေကာင္းတယ္ ၊ ေနာက္လည္း တိုင္ပဲ ပတ္ေတာ႔မယ္ ”
ဆိုျပီး စိတ္က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ႔ေနသူ ဆိုေတာ႔ သူမ်ား ေျပာသမွ် စိတ္ထဲမွာ တကယ္လို႔ ထင္မွတ္မိေတာ႔ ေျပာမိေျပာရာ ၊ လုပ္မိလုပ္ရာေတြကို သူက အေသအခ်ာကို တားမရေအာင္ ဆက္လုပ္ေနပါေတာ႔သည္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ကို ဘယ္သူ တားတား မရေတာ႔ဘဲ ဓါတ္တိုင္ကို ဆက္ပတ္ေနတာ မူးသထက္ မူးျပီး ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ မဟန္ႏိုင္ေတာ႔ ဓါတ္တိုင္ကို မွီကာ . . . .
“ မူးတယ္. . . မူးတယ္ . . . ”
ဆိုကာ လဲေနေလေတာ႔သည္။
အျဖစ္အပ်က္ အားလံုးကို စတင္တာက ကိုသက္ က ဆိုေပမဲ႔ သူေျပာတာ လုပ္တာကို ဝင္မတားမိဘဲ ျငိမ္ေနမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဆီမွာလည္း အျပစ္မကင္းပါဘူး။ အဲဒီေန႕က ဓါတ္တိုင္ကို ပတ္ျပီး မူးလဲေနတဲ႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကည္႔ျပီး အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ႔ရပါ၏။ ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီေန႔ ျပီးေတာ႔ ေနာက္ေန႕က စျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို သူလာျပီးေတာ႔ အရက္ေသာက္ဖို႔ အတြက္ ပိုက္ဆံ လိုလို႔ လာေတာင္းတယ္ ဆိုရင္ ဘာမွ မေျပာဘဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးလိုက္ေလ႔ရွိပါသည္။
ဒါေပမဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္က ၾကာလာေတာ႔လည္း ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားထဲမွာ တစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္လာခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္က ေခါင္းရႈပ္ေအာင္ ၊ ေခါင္းမူးေအာင္ ၊ စိတ္ရႈပ္ေအာင္ လုပ္လာျပီ ဆိုရင္ “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ” ရဲ႕ ဓါတ္တိုင္ကို ပတ္ျပီး ေခါင္းမူးကာ မူးလဲေနတာကို သာဓက ျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က “ တိုင္ပတ္တယ္ ” လို႔ အစျပဳေျပာကာ ၾကာလာေတာ႔ “ တိုင္ပတ္တယ္ ” ဆိုတဲ႔ စကားက တြင္က်ယ္လာခဲ႔ပါေတာ႔သည္။
ေနာက္ေတာ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စိတ္ရႈပ္ေအာင္ ၊ ေခါင္းေနာက္ေအာင္ ၊ မူးေနာက္ေအာင္ လုပ္ေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ္႕ကို လာလုပ္ေနျပီ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး သံုးျဖစ္ၾကပါသည္။
“ မင္းတို႔ လာတိုင္မပတ္နဲ႔ေနာ္ ”
“ ဟိုေကာင္႔ကို တိုင္သြားပတ္လိုက္ဦးမယ္ ”
“ လာတိုင္မပတ္စမ္းပါနဲ႔ကြာ ”
အစရွိသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးၾကပါသည္။ ဒီလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးရင္းနဲ႔ တေျဖးေျဖး ဒီစကားဟာ အသံုးမ်ားလာျပီး ဒီစကား ျဖစ္ေပၚလာတာ မသိတဲ႔ လူေတြကလည္း “ တိုင္ပတ္တယ္ ” ဆိုတာ တစ္ခုခုကို ေမႊေႏွာက္ ၊ မူးရစ္ ၊ လည္ဝယ္သြားေစတယ္ လို႔ ယူဆျပီး လိုက္ေျပာၾကပါသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ အဆိုေတာ္ “ ဝိုင္ဝိုင္း ” ကေတာင္မွ သူ႔ရဲ႕ “ တယ္လီဖုန္း ” သီခ်င္းထဲမွာေတာင္မွ ထည္႔ျပီး . . . .
“ x x x x ဖုန္းလိုင္းပူးျပီး တိုင္ေတြ ပတ္တာ မင္းမသိလို႔. . x x x x x x ”
ဆိုတာ သီဆိုခဲ႔ပါေတာ႔သည္။ ဒီစာသားေလး သီခ်င္းထဲမွာ ပါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အံ့ၾသကာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကပါေသးသည္။
ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္ကာလရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အရာအားလံုးကို ေရြ႕လ်ားတိုက္စားရင္းနဲ႔ . . . .
တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြက ေရြ႕လ်ား . . . . .
တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြက ေမ႕သြား . . . . .
တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြက ေဝဝါးကာ . . . . ေပ်ာက္သြားခဲ႔ ရပါေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ “ တိုင္ပတ္တယ္ ” ဆိုေသာ စကားလံုးေလးကို စတင္သံုးဆြဲခ႔ဲတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင္႔ခဲ႔ပါျပီ။ ေနာက္ေတာ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး “ ေရပိုသန္႔ရာ ၊ ဆန္ပိုေပါရာ ေနရာမ်ား ” ( ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ “ ႏြား ” ေတြ မဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ “ ေရၾကည္ရာ ၊ ျမက္ႏုရာ ” ဆိုေသာ စကားအစား ဒီစကားေလးကို ေျပာင္းလဲ သံုးစြဲခြင္႔ျပဳပါ။ ) ကို ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲ သြားရင္းနဲ႔ တခ်ိဳ႕ေတြက သေဘၤာေပၚ ပါသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြက ေလယာဥ္ကို စီးကာ မတူေသာ စကားေတြကို ေျပာင္းလဲ အေျပာက်င္႔ရင္း ေျမျခားသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြက ေရေျမတူေနရင္း ေဒသကြဲ သြားၾကသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဟာ အျမင္႔မွ ခပ္ဆတ္ဆတ္ က်ကြဲသြားေသာ ပုလင္းတစ္လံုးမွ ဖန္ကြဲစမ်ားလို ကမၻာ႔ေျမပံုရဲ႕ ေနရာ အရပ္ရပ္ကို ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ ျပန္လည္စုစည္းကာ ေကာက္ယူဆက္စပ္ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ယခင္ကလိုေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းေသာ ငယ္ဘဝမ်ားကို လတ္ဆတ္စြာ ရရွိႏိုင္ၾကေတာ႔မည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕က စာေရးကာ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ၾက။ တခ်ိဳ႕နဲ႔က ဖုန္းေျပာျဖစ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ အင္တာနက္ကေန တဆင္႔ ေတြ႕ဆံုၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ သတင္း အစအနေလးေတြ ၾကားရေသးသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ လံုးဝ အဆက္အသြယ္ မရေတာ႔။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ကမၻာေျမကို အျပီး ႏႈတ္ဆက္သြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကိုက်ေတာ႔ ေျပာျပမွ ျပန္မွတ္မိေအာင္ ေမ႔ေလ်ာ႔ ေနတတ္သည္။
တစ္ခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ျပီး စာျဖင္႔ ၊ ဖုန္းျဖင္႔ ၊ အင္တာနက္မွ ျပန္လည္ဆံုဆည္းၾကေသာ အခါမွာ အလြန္ကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ ကုန္ဆံုးခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ ၊ ၁၆ ႏွစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွာ ရုတ္တရက္ ၅ မိနစ္ အတြင္း ခ်ံဳ႕ပစ္လိုက္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုပ်ိဳသြားၾကသည္။ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ္ေျပာ ၊ ကိုယ္႔အေၾကာင္း သူ႔ကို ေဝငွ ၊ တျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းကို မွ်ေဝကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနရာကို ေက်ာခ်င္းကပ္ ထားသလို နီးကပ္ ေႏြးေထြးေစသည္။ ရင္ခုန္တမ္းတကာ ေအာက္ေမ႕ဖြယ္လည္း ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူ “ ကမ္းကပ္ ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖုန္းေျပာေနရင္း စကားေတြ ထံုးစံ အတိုင္း အတိတ္ေတြကို ျပန္လည္ ေရႏူးၾကသည္ ၊ ျပန္လည္ ဝါးမိၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာေတြ ပါသလို ၊ တခ်ိဳ႕အတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာေတြလည္း ပါသည္။ ေျပာရင္း ဆိုရင္း စကားလံုးေလး တစ္လံုးကို ႏွစ္ေယာက္က ေရရြတ္မိသည္။ ဒီစကားလံုးေလးကေတာ႔. . . .
လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ျပိဳင္တူေျပာကာ ျပိဳင္တူ ရယ္ေမာမိၾကသည္။ ေနာက္ေတာ႔ သေဘၤာသား ပီပီ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ အမိေျမကို ခဏခဏ ျပန္နင္းခြင္႔ရေသာ သူက စကားစသည္။
“ ကိုေဇာ္ ၊ ေဟ႕ေကာင္ မင္း သိျပီးျပီလား ”
“ ဘာလဲကြ ”
“ ငါတို႔ကို တိုင္ပတ္တယ္ ဆိုတဲ႔ စကားလံုး အစပ်ိဳးေပးတဲ႔ “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ” ေလ ”
“ ေအး ဘာျဖစ္လို႔လဲ ၊ ငါ မသိေသးဘူး။ ”
“ ဟုတ္လား ၊ ဗိ္ုလ္ခ်ဳပ္ အခု ေထာင္က်သြားျပီ ”
“ ဟင္. . ဟုတ္လား ၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ”
“ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ဆိုေတာ႔ . . . ငါတို႔လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔က ေဝးေနတာ မဟုတ္လား။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ အေခါက္က ငါ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ႔ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ ပြဲေတြဘာေတြ လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ၾကားရတာ။ ငါ ျပန္သြားေတာ႔ ဒီကိစၥ ျဖစ္တာ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ရွိေနျပီ။ ”
“ ဟုတ္လား ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိစၥလား ”
“ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေန႕က သူကလည္း စိတ္ေဖာက္ေနတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ သူ႔ေနတဲ႔ ေက်ာင္းနားက အဖီတဲေလးကို ျပန္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ညကလည္း နည္းနည္းေမွာင္ေနျပီ ၊ သူလည္း ထံုးစံ အတိုင္း နည္းနည္း ေထြေနမွာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ လမ္းမွာ အရက္မူးသမား တစ္ေယာက္က မူးျပီး လမ္းေပၚမွာ ကန္႕လန္႕ကို ေမွာက္လ်က္ လဲေနတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါကို သူက အရက္မူးသမားကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ျပီး ထခိုင္းတယ္။
ဒီေတာ႔ကြာ ဟိုက မူးလဲေနပါတယ္ ဆိုမွ ဘယ္ထႏိုင္မလဲ။ အဲဒီေတာ႔ သူက ' ေအာင္မာ ငါလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ' လာတဲ႔ လမ္းမွာ လမ္းမဖယ္ေပးဘဲနဲ႔ ပိတ္ေနတဲ႔ ငမိုက္သား ေသေပေတာ႔ ဆိုျပီး လမ္းေဘးမွာ စိုက္ထားတဲ႔ သစ္ပင္က သစ္ကိုင္းေျခာက္ တစ္ခုကို ခ်ဳိးျပီး အရက္မူးသမားကို ရိုက္လိုက္တာ ၊ ဟိုက အရမ္းကို မူးေနတာ ဆိုေတာ႔ ေရွာင္လည္း မေရွာင္ႏိုင္ဘူး ၊ လႈပ္လည္း မလႈပ္ႏိုင္ဘူး ၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူ႕လက္ခ်က္နဲ႔ အရက္မူးသမားလည္း ေခါင္းေတြ ေၾကမြျပီး အသက္ပါသြားေတာ႔တာပဲ။ ”
“ ဟာ. . .တကယ္လား ”
“ တကယ္ေပါ႔ကြ။ သူ စစခ်င္း ေအာ္ဟစ္ေနတုန္းက ဘယ္သူမွ သတိမထားမိဘူး။ တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ရိုက္ေနသံၾကားျပီး အေတာ္ၾကာမွ သတိထားမိျပီး သြားၾကည္႔ေတာ႔ ဟိုတစ္ေယာက္ကို အေတာ္ကို လက္လြန္သြားျပီ ၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး သူ႕ကို ရဲေခၚျပီး ဝိုင္းဖမ္းလိုက္ရတာေပါ႔ကြာ ”
“ ဒါဆို သူ အခု ဘယ္မွာလဲ ”
“ သူက နဂိုကကို စိတ္ေဝဒနာရွင္ ဆိုေတာ႔ အခုဆို ရြာသာၾကီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံုကို ပို႔လိုက္တယ္လို႔ေတာ႔ ေနာက္ဆံုး ၾကားရတာပဲ၊ သနားေတာ႔ သနားပါတယ္ကြာ ”
“ ေအးကြာ ၊ ငါတို႔ ရွိေနတဲ႔ အခ်ိန္အထိေတာ႔ သူလည္း သူ႕ဖာသာ ရွာစားေနတဲ႔ သာမာန္ လူထဲက လူတစ္ေယာက္လိုပါပဲကြာ ”
“ ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း ”
“ x x x x x x ”
“ - - - - - - - ”
ျပီးေတာ႔ သူဘက္ကလည္း တိတ္ဆိတ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္ကလည္း တိတ္ဆိတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတိတ္ေတြဆီကို ျပန္ေရာက္သြားေနၾကတယ္ လို႔ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တိတ္တဆိတ္ သက္ျပင္းေတြနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။
တစ္ခါက . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ခင္မင္ျပီး သာမာန္လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ႔ဖူးပါသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထာဝရ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစမဲ႔ စကား တခ်ိဳ႕ကို ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။
ဝိုင္ဝိုင္းရဲ႕ တယ္လီဖုန္း သီခ်င္းကို နားမေထာင္ဖူးဘူး ဆိုျပီး ေျပာလာသူေတြ အတြက္ပါ။ လိုခ်င္ပါက ဒီေနရာမွာ သြားေဒါင္းလို႔လည္း ရပါတယ္။ တိုက္ရိုက္ နားေထာင္ခ်င္သူေတြ အတြက္ကေတာ႔ ေအာက္မွာပါ။ Youtube မွာ ရုပ္နဲ႔ အသံ ၾကည္႔ျပီး နားေထာင္ခ်င္သူေတြ အတြက္ကေတာ႔ ဒီမွာေနရာ မွာပါ။
အခုေတာ႔ ေစ်းကို သြားေတာ႔ ေစ်းအေရွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ကာ ေသာင္းက်န္းေနသည္။ အရက္မူးျပီး ရမ္းကားေနတာလည္း မဟုတ္။ ဘာျဖစ္တာလဲ လို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမးလိုက္ေတာ႔. . .
“ အရူးပါဗ်ာ။ သူက ေစ်းအိမ္သာက အုတ္ကန္မွာ အျမဲ ေရခ်ိဳးတယ္ေလ။ သူက အရူးသာ ဆိုတယ္ အသန္႔ေတာ႔ ၾကိဳက္တယ္ဗ် တစ္ေန႕ကို ေရတစ္ခါကေတာ႔ အျမဲခ်ိဳးတယ္။ ျပီးရင္ ဒီေန႕ ဝတ္တာကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ျပီး ေစ်းဝန္းနံရံက သံစူးၾကိဳးမွာ လႊားထားခဲ႔တယ္။ မေန႕က လႊားထားတာကို ယူဝတ္တယ္။ အဲဒီလို သူက ေန႕တိုင္း လုပ္ေနၾက။
ဒီေန႕ေတာ႔ သူေရခ်ိဳးျပီးေတာ႔ အဝတ္လဲမယ္ ၾကံေတာ႔မွ သူ မေန႕က လႊားထားတဲ႔ အဝတ္ေတြကို ဘယ္သူက ေနာက္ျပီး ယူသြားလဲ မသိပါဘူး အခု မရွိေတာ႔ဘူး။ သူ႕အဝတ္ေတြက အစုတ္အျပတ္ေတြ ဆိုေတာ႔ ဘယ္သူမွလည္း ခိုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တာ ျဖစ္မွာပါ။ သူကလည္း အဲဒီလို စစ္ေဘာင္းဘီ အတိုကိုပဲ အျမဲတမ္းဝတ္တာ။ အခုေတာ႔ ေရခ်ိဳးျပီး သူလဲစရာ မရွိေတာ႔လို႔ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ”
“ ေၾသာ္ . . ”
ဆိုကာ အာေမဋိတ္သံကို ျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုသက္ အၾကည္႔ခ်င္း ဆံုမိသည္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အိမ္က အဝတ္အေဟာင္းေတြထဲမွ ေဘာင္းဘီတို ႏွင္႔ အက်ႌခပ္လတ္လတ္ ႏွစ္စံုကို ယူကာ သူရွိရာ ေစ်းဘက္သို႔ ျပန္ေရာက္လာေတာ႔ ကိုသက္ ကိုလည္း လက္ထဲမွာ အဝတ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ျမင္လိုက္ရသည္။
သူကေတာ႔ အခုခ်ိန္ထိ ေအာ္ဟစ္ ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲလို႔ မျပီးေသး။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူမ်ားကေတာ႔ တခ်ိဳ႕က ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ေရွာင္ကြင္းသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ဟာသတစ္ခုလို သေဘာထားကာ ရယ္ေသြးေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ မရယ္ေသြးမိပါ။ သူ႕မွာ မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ အဝတ္ကေလးကို ေနာက္ေျပာင္သြားသူကို ေဒါသသင္႔မိသည္။
“ ေရာ႔. . . ကၽြန္ေတာ္႔ အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီကို ယူဝတ္ပါလား ”
ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ကိုသက္ သူ႕နားကပ္ျပီး ကမ္းေပးသည္။ သူ လွမ္းမယူ ၊ ျပီးမွ ဟိုဘက္ကို လွည္႔ရင္း . . .
“ ငါ႔ေဘာင္းဘီ နဲ႔ အက်ႌကိုပဲ ငါဝတ္မယ္ ၊ ငါ႔ေဘာင္းဘီ နဲ႔ အက်ႌ ျပန္ေပး ”
သူက ဒီလို ေအာ္လိုက္တိုင္း ဝိုင္းၾကည္႔ေနသူေတြက ဝါးခနဲ ပြဲက်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားမလည္ ၊ ဒါ လံုးဝ ရယ္စရာ မဟုတ္ပါ။
“ သူက ဘာေဘာင္းဘီ ၊ အက်ႌဝတ္တာလဲ အစ္ကို ”
ေဘးနားက အစ္ကိုၾကီး တစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္၏။
“ သူက စစ္အက်ႌ နဲ႔ စစ္ေဘာင္းကိုပဲ ဝတ္တာကြ။ အခု ဝတ္ထားတာကလည္း စစ္အက်ႌပဲေလ။ အေရာင္ေတြ အရမ္းလြင္႔ေနျပီး ေဟာင္းလြန္းေနလို႔ မင္းတို႔ သတိမထားမိတာပါ။ ”
“ ဒါဆို စစ္အက်ႌ ၊ စစ္ေဘာင္းဘီေတြကို ဘယ္မွာ ေရာင္းလဲ အစ္ကို ”
“ အင္း . . . အစ္ကို သိသေလာက္ေတာ႔ မဂၤလာဒံုေစ်းထဲမွာ ေရာင္းတယ္။ အခုေတာ႔ ရွိ ၊ မရွိ မသိေတာ႔ဘူး။ အေဟာင္းေတာ႔ အေဟာင္းေတြေပါ႔ေလ။ ”
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုသက္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည္႔မိသည္။ ျပီးေတာ႔ မဂၤလာဒံုေစ်းကို ေရာက္ေသာ ဘတ္စ္ကို ေမးျမန္းစီးကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားဝယ္ျဖစ္ၾကသည္။ မဂၤလာဒံုေစ်းထဲ ေရာက္ေတာ႔ မ်ားမ်ားစားစား မရွာလိုက္ရပါ။ အဝင္ဝမွာတင္ ခ်ေရာင္းေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ( ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝယ္လာခဲ႔တာ ကြန္မန္ဒို ဝတ္စံုပါ ) ႏွစ္စံုစာ ဝယ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာၾကသည္။
ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္ေတာ႔ ေစ်းထိပ္ရွိ မနက္က သူေအာ္ဟစ္ ေဒါသထြက္ေနရာ ေနရာသို႔ ေရာက္ေတာ႔ သူ ရွိေနဆဲ ၊ ဆက္လက္ ေဒါသဆဲ ၊ ဟစ္ေအာ္ဆဲ ၊ ဝိုင္းၾကည္႔ေနသူေတြ ရိုးသြားေသာေၾကာင္႔ လူရွဲသြားေသာ္လည္း သူကေတာ႔ ဆက္လက္ ေပါက္ကြဲေနဆဲ။ သူ႕ဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝယ္လာေသာ အဝတ္မ်ားကို ေပးရင္း . . .
“ ေရာ႔. . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပးတဲ႔ အဝတ္ေတြကို ယူမလား။ ယူမယ္ ဆိုရင္ ေပ်ာက္သြားတာကို ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ႔ ”
သူက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည္႔၏။ စစ္အက်ႌ နဲ႔ စစ္ေဘာင္းဘီကို ေတြ႔လိုက္ေတာ႔မွ မ်က္လံုး လင္းခနဲ ေတာက္ပသြားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထဲက အဝတ္ထုပ္ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းယူျပီး ေရခ်ိဳးျပီးတဲ႔ သူ႕အဝတ္ေတြကို လဲဖို႔ ေစ်းအိမ္သာ ဘက္ကို ထြက္သြားေတာ႔သည္။ ဒါေပမဲ႔ မနက္ေရခ်ိဳးျပီးကတည္းက ေရစိုအဝတ္နဲ႔ ဒီအတိုင္းေအာ္ေနေတာ႔ ဒီေလာက္ အခ်ိန္အၾကာၾကီးမွာ သူ႕ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြက ေျခာက္ေနခဲ႔ပါျပီ။
“ သူ႕ နာမည္က ဘယ္လို ေခၚလဲ အစ္ကို ”
ခုနက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမးခဲ႔တဲ႔ အစ္ကိုကိုပဲ ထပ္ျပီး ေမးလိုက္သည္။ သူက ေစ်းေရွ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ကို ဆိုင္ခန္းေလး ဖြင္႔ထားကာ ဆန္ေရာင္းသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ေန႕စဥ္ ေစ်းကို မ်က္ႏွာမူထားကာ ေစ်းမွာ ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို အနီးဆံုး အေနနဲ႔ သိခြင္႔ ရသူ ျဖစ္သည္။
“ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ႔ မသိဘူးကြ။ ဘယ္က ေရာက္လာတာ မွန္းလည္း မသိဘူး။ ဒီရပ္ကြက္ထဲကို ေရာက္လာတာကေတာ႔ ၃ လေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သိပ္ေတာ႔ မေဖာက္ပါဘူး။ ယဥ္ယဥ္ေလး ရူးေနတာပါ။ တစ္ခါတေလေလာက္ပဲ စိတ္ထေဖာက္တာပါ ”
ေျပာေနရင္း ဆုိေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပးတဲ႔ အဝတ္အစား အသစ္ေတြကို ဝတ္ျပီး သူက ေစ်းထဲကေန ထြက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေတြ႕ေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိရာ ေနရာကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ လာျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားကို ေရာက္မွ သူ႕လက္တစ္ဘက္ကို အျပားလိုက္ နဖူးမွာ ကပ္ျပီး အေလးျပဳရင္း. .
“ ေက်းဇူးပဲ ”
“ ဘာကုိ ေက်းဇူးတင္တာလဲဗ် ”
“ ငါ႕ကို အဝတ္ ေပးလို႔ေလ ”
“ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဒီလို စစ္ဝတ္စံုကိုပဲ ၾကိဳက္တာလား ”
“ ဟုတ္တယ္ ၊ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ငါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလကြာ။ ဒါေၾကာင္႔ ဒါပဲ ဝတ္တယ္။ ကဲ . . ငါလည္း သြားေတာ႔မယ္ ”
“ ေနပါဦးဗ် ၊ ခင္ဗ်ား နာမည္ေျပာခဲ႔ပါဦး ”
“ ငါ႔နာမည္လား ၊ ငါ႔ နာမည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလကြာ ”
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ? ? ? ”
“ ဟုတ္တယ္ ၊ ငါ႔နာမည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲ။ မင္းတို႔လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႔ပဲ ေခၚ ၊ ဒါပဲ ”
ဟု ဆိုကာ ခပ္တုိတို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာကာ လွည္႔ထြက္သြားေလေတာ႔သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွ ရယ္သံ တခ်ိဳ႕ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူဝတ္ထားေသာ အဝတ္အစား ၊ သူလုပ္သြားေသာ ပံုစံ အရ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သူ႕ကို “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ” လို႔ အစျပဳေခၚရာကေန တဆင္႔ တဆင္႔နဲ႔ အားလံုးကလည္း သူ႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟုသာ ေခၚပါေတာ႔သည္။
ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုသက္ ကို ေတြ႕တိုင္း သူက ေရာက္ရာ ေနရာကေန ရပ္ကာ သတိဆြဲရင္း အေလးျပဳတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ျပန္ပဲ အေလးျပဳရ မလိုလို ၊ သူ႕ကို ဖာသိဖာသာပဲ လုပ္ရ မလိုလို ေအာက္သီးေအာင္႔သက္ ခံစားရေလ႔ရွိသည္။ စိတ္က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညႊတ္သူ တစ္ေယာက္ အေလးျပဳတာကို ေဆာင္႔ၾကြားၾကြားနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ဘယ္သူက ခံယူခ်င္ပါ႔မလဲ။ ဒါေပမဲ႔ သူ႕ကို ေျပာလို႔လည္း မရ။ ( တကယ္ေတာ႔ သူအေလးျပဳတာက တျခားႏိုင္ငံမွ အေလးျပဳသလို နဖူးမွာ လက္ဝါး အျပားလိုက္ ကပ္လိုက္သလို အေလးျပဳတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ အထင္ နာဇီ တို႔လို ျပဳတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဟစ္တလာ ( နာဇီ ) စာအုပ္ေတြမ်ား ဖတ္ျပီး စိတ္ေဖာက္သြားတာလား မေျပာတတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ခန္႔မွန္းယံုသာ ျဖစ္၍ မေသခ်ာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အေလးျပဳတာကိုပဲ သိတာ ျဖစ္ျပီး ဘယ္ႏိုင္ငံက အေလးျပဳပံုလည္း ဆိုတာ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွ အေလးျပဳတာႏွင္႔ လံုးဝ မတူပါ။ )
“ မင္းတို႔က ငါ႔ကို အဝတ္ေတြ ေပးထားတာပဲ ၊ ငါက ေလးစားရမွာေပါ႔ ”
လို႕ ဆိုကာ သူကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျမင္တိုင္း ေရာက္ရာ ေနရာကေန ရပ္ကာ အေလးျပဳေလ႔ရွိသည္။ ၾကာလာေတာ႔လည္း အရင္ကတည္းက ေနာက္ေနာက္ ေျပာင္ေျပာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူက အေလးျပဳရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ လက္ေလး နဖူးနားကပ္ကာ အေလး ခပ္ျမန္ျမန္ အေလးျပဳ လိုက္ေလ႕ရွိသည္။ သူကေတာ႔ တကယ္ကို အလုပ္ၾကီး တစ္ခုလို တေလးတစား လုပ္ေနတာ ျဖစ္၏။
စိတ္က်န္းမာေရးနဲ႔ မျပည္႔စံုသူ ဆိုေပမဲ႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားမိေသာ အခ်က္ တစ္ခ်က္ေတာ႔ ရွိပါသည္။
ဒါကေတာ႔ . . . သူက ဘီယာဗူးခြံ ၊ သံဗူးအေအးခြံ ၊ ကၽြဲရိုင္းဗူးခြံတို႔ကို ကတ္ေၾကးအေဟာင္း တစ္လက္ျဖင္႔ ျဖတ္ေတာက္ကာ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ေလးေတြ ၊ ဆပ္ျပာခြက္ေလးေတြ ၊ အေမႊးတိုင္ ထည္႔ထြန္းရေသာ စင္ေလးေတြ လုပ္ေရာင္းေလ႔ရွိသည္။ တစ္ေန႔ကို သူလုိက္ေကာက္ရာမွ ရလာေသာ ဘီယာဗူး ၊ အေအးဗူး အေရအတြက္ အေပၚလိုက္၍ သူလုပ္ကာ ေရာင္းခ်ပါသည္။ ထိုမွ ရရွိေသာ ေငြျဖင္႔ သူက ထမင္းဝယ္စားကာ သူ႕ဝမ္းကို ျဖည္႔ေလ႔ရွိသည္။
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဒီေဆးလိပ္ျပာခြက္ေလးေတြကို ေရာင္းျပီး ထမင္းဝယ္စားတာလား ”
လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က စား ၊ ဝတ္ ၊ ေနေရးမွ အဝတ္ နဲ႔ ေနရာအတြက္ ဘာမွ ပူစရာ မရွိေသာ သူ႕အတြက္ သူ႕ကို အစားအတြက္သာ သူ႕ကို အဓိက ထားကာ ေမးမိသည္။
“ ေအးေပါ႔ကြ ၊ ငါက ထမင္းစားဖို႔ ငါ႔ဖာသာ ရွာစားတာ ၊ ထမင္းစားဖုိ႔ သူမ်ားဆီက ေတာင္းစားရင္ ငါက “ တေတာင္းစား ( သူေတာင္းစား ) ” ျဖစ္မွာေပါ႔ကြ။ ငါက သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူး ”
ဟု ဆိုကာ အ့ံၾသဖြယ္ရာ စကားကို ဆိုေလ႔ရွိသည္။ တကယ္လည္း သူက သူ လိုက္ေကာက္လို႔ ရသမွ် ဘီယာဗူး ၊ အေအးဗူး ၊ ကၽြဲရိုင္းဗူး အခြံေလးေတြနဲ႔ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ ၊ ဆပ္ျပာခြက္ ၊ အေမႊးတိုင္ ထြန္းစင္ေလးေတြ လုပ္ျပီး ေန႕စဥ္ ေရာင္းေလ႔ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ လူ႔ေလာကမွ ထံုးစံ ျဖစ္ေသာ ေရာင္းလိုအား ၊ ဝယ္လိုအားရဲ႕ မတည္ျငိမ္မႈကို သူလည္း ခံစားရေလ႔ရွိသည္။ သူလုပ္ထားေသာ ခြက္ေလးေတြ လုပ္ထားသမွ် ေစာေစာစီးစီး ေရာင္းလို႔ ကုန္ေသာေန႔ ဆိုရင္ သူ႕ကို ေစ်းအိမ္သာမွာ ေရေစာစာခ်ိဳးျပီး အဝတ္အစားလဲကာ လမ္းေပၚမွာ လႊားလႊား လႊားလႊားနဲ႔ ျမင္ရေလ႔ရွိသည္။ ထိုေန႕ ဆိုရင္ သူ ထမင္းေစာေစာ စားရေသာေန႔ ျဖစ္၏။
လူေတြ ဆိုတာကလည္း ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ေဆးလိပ္ျပာခြက္ အသစ္လဲမေနသလို ၊ ဆပ္ျပာခြက္ကိုလည္း အသစ္မလဲပါ။ ထိုကဲ႔သို႔ အေရာင္း ပါးေသာေန႕ဆိုရင္ သူ႕ကို ေစ်းကြဲကာ လမ္းမွာ လူသြားလူလာ နည္းလာေသာ အခ်ိန္အထိ ေစ်းေရွ႕မွာ ထိုင္ကာ ေသးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ လာသမွ်လူေတြကို “ ဝယ္ဦးေလ ၊ ဝယ္ဦးေလ ” ဟု သူေခၚကာ ေရာင္းတတ္သည္။ ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မေနႏိုင္ပါ။ အဆင္ေျပေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕ဆီက လက္က်န္ခြက္ေလးေတြကို ဝယ္ကာ အားေပးလိုက္ေလ႔ရွိသည္။
ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ပတ္သတ္မႈေလး တစ္ခုက အမွတ္တရ ရွိခဲ႔ဖူးပါေသးသည္။
“ ကိုဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒါေလးေတြ တစ္ခု ဘယ္ေလာက္လဲဗ် ”
“ ကိုေဇာ္ ၊ မင္းကြာ ၊ ငါ႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လို႔ပဲ ေခၚစမ္းပါ။ ကို ဆိုတာၾကီး ထည္႔မေခၚပါနဲ႔ ဆိုတာကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ ”
“ အဲ . . အင္း . . ဟုတ္ပါျပီေလ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရ . . အဲဒီ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ေလးေတြက တစ္ခု ဘယ္ေလာက္လဲဗ်။ ”
“ မင္းက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ”
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားခဲ႔၏။ တကယ္ေတာ႔ သူ႕ကို ကုန္ေစခ်င္လို႔ ဝယ္ေပးခ်င္ေသာ စိတ္တစ္ခုတည္းပါပဲ။
“ ဟုိ. . . ဟို. . အိမ္အတြက္ေပါ႔ဗ် ”
“ မင္း အိမ္အတြက္ ဆိုရင္ ငါက လက္ေဆာင္ေပးမယ္ကြာ . . ေရာ႔ ”
“ ဟာ. . ဒီလို မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က အကုန္ဝယ္မွာေလ ”
“ မင္းက အကုန္ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ၊ မင္း အိမ္အတြက္ တစ္ခု ဆိုရင္ ေတာ္ျပီေပါ႔ ”
“ မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္မွာလည္း သံုးမယ္ ၊ က်န္တာ သူမ်ားေတြကိုလည္း လွဴမလို႔ေပါ႔ ”
“ ဒါဆို ငါလည္း မင္းကို အလကားေပးမယ္ မင္း ယူလိုက္ေတာ႔ ”
ခက္ပါေလေရာ။ သူ႕အတြက္ ထမင္းစားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဝယ္ခ်င္မိယံုသာ ျဖစ္သည္။
“ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ တစ္ခုမွ မယူေတာ႔ဘူးဗ်ာ။ ”
“ ဟာ . . . ဘာလို႔လဲကြာ ”
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အလကားေပးတာ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က လွဴခ်င္တာေလ။ ဒါကို သူမ်ားဆီက အလကားရတာနဲ႔ လွဴရင္ ကၽြန္ေတာ္က သူေတာင္းစား ျဖစ္မွာေပါ႔ဗ် ”
“ ဘာ . . ”
ဒီ စကားလံုးကိုေတာ႔ သူ အေတာ္ကို ရြံမုန္းပံုေပၚ၏။
“ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ အလကားမေပးဘူးကြာ။ တစ္ခု ၁၀ က်ပ္နဲ႔ပဲ ေရာင္းမယ္။ ဒါ ေရာင္းေစ်းပဲ ”
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဆီက ခြက္ကေလးေတြ အားလံုးကို ဝယ္ယူခဲ႔ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာမွာ သူက ဒီလို တည္ၾကည္သေလာက္ တစ္ေနရာမွာ ရယ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဟာသျဖစ္ေစေသာ သူ႕ေျပာစကား တစ္ခုက ရွိေနေသးသည္။
သူက ညေနတိုင္း အရက္ အနည္းငယ္ေတာ႔ ေသာက္တတ္ပါသည္။ မူးရစ္ ရမ္းကား၍ မေနေပမဲ႔ အေတာ္အတန္ ေရခ်ိန္ကိုက္ေအာင္ေတာ႔ ေသာက္တတ္သည္။ ဆိုင္မွာေတာ႔ ထိုင္ေသာက္ခြင္႔ မရ၍လား ၊ သူကပဲ မေသာက္တာလား မသိ ထုပ္ပိုးကာ သူေနရာကို ေရာက္မွ ေသာက္တတ္၏။ သူ႔ရဲ႕ ေရခ်ိန္ကိုက္သြားရင္ သူ႕ဖာသာ ျငိမ္သက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေလ႔ရွိသည္။
ထမင္းကို သူက ဘယ္သူ႕ဆီကမွ လက္ဝါးျဖန္႕ကာ မစားေသာက္ေပမဲ႔ ညေန အရက္ေသာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာရင္ သူ႔ခြက္မ်ား ေရာင္းရေငြမွ ထမင္းဖိုးသာ ေလာက္ငရံု ဆိုေသာ ေန႔ရက္မ်ားမွာ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အရက္ဖိုး လာေတာင္းေလ႔ရွိသည္။
“ ကိုသက္ . . . အရက္ေသာက္ဖို႔ေလး လုပ္ဦးေလကြာ ”
“ မ်ိဳးေဇာ္ . . . ၅၀ ေလာက္ ေပးပါလားကြ ”
“ ကိုကိုေအာင္. . . အရက္ေသာက္ဖုိ႔ေလး နည္းနည္းေလာက္ ”
“ ကိုေဇာ္ . . . ၃၀ ေလာက္ ေပးပါလား ”
ဆိုျပီး ေတာင္းတတ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ႔ ေပးလိုက္စျမဲ ျဖစ္၏။ သူကလည္း အျမဲတမ္းေတာ႔ လာေတာင္းေနၾက မဟုတ္ပါ။ သူ႕မွာ မလံုေလာက္မွသာ လာေတာင္းေလ႔ ရွိသည္။
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ။ ထမင္းစားေတာ႔ သူမ်ား ေပးတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မစားဘူး ဆိုျပီး အခုလို အရက္ေသာက္ဖို႔ က်ေတာ႔ ဘာလို႔ လာေတာင္းေနရတာလဲ ”
လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႕ကို ေနာက္သလို ေျပာင္သလို ေမးမိသည္။
“ ငါက ထမင္းကို ဘယ္ေတာ႔မွ သူမ်ားဆီက ေတာင္းမစားဘူးကြ။ ငါက သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူး။ အခုက အရက္ေလကြာ။ အရက္က ေသာက္တာ ၊ ဒါက “ တေတာင္းေသာက္ ( သူေတာင္းေသာက္ )” ကြ။ ငါက သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူး ”
ဆိုကာ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ေျပာတတ္ေသးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရယ္ရ ၊ ျပံဳးၾကရေသးသည္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း သူ႕ကို ေမးေမး ေျပာေျပာနဲ႔ အဆင္ေျပသလို ေပးလိုက္ၾကတာပါပဲ။
“ တိုင္ပတ္တယ္ ” ဆိုျပီး ျဖစ္လာမဲ႔ တစ္ေန႕မွာေတာ႔ သူက ထံုးစံ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို သူက ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ထဲမွ သူ အခင္ဆံုး လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ ကိုသက္ ကို ေျပာ၏။
“ ကိုသက္ ငါ႔ကို ၅၀ ေလာက္ေပးဦး ”
“ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ”
“ အရက္ေသာက္ဖို႔ေလကြာ ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ဘာမွ ဝင္မေျပာၾကပါ။ သူက ဒီလို လာလာေျပာေနတာ ရိုးေနၾကပါျပီ။
“ မရွိဘူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ လက္ဘက္ရည္ဖိုးေတာင္မွ မရွိလို႔ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနတာ မေတြ႕ဘူးလား ”
“ ဒါဆို ၃၀ ေလာက္ေတာ႔ ေပးကြာ ”
“ မရွိဘူးဗ် ၊ တကယ္ကို ပိုက္ဆံ ျပတ္ေနတာဗ် ”
အျမဲတမ္း ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ အဖို႔ေတာ႔ ရိုးေနပါျပီ။ ဖာသိဖာသာေပါ႔။
“ ဒါဆို ၂၀ ေလာက္ေတာ႔ ေပးကြာ ”
“ ေနပါဦး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာ။ ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ အရက္ေသာက္ခ်င္ရတာလဲ ”
“ အရက္ေသာက္တယ္ ဆိုတာ မူးခ်င္လို႔ေပါ႔ကြ ”
“ ဒါမ်ား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္ ၊ မူးဖို႔ ဆိုရင္ အရက္ေသာက္စရာ မလိုပါဘူးဗ် ”
“ တကယ္လား ၊ ဒါဆို ဘယ္လို လုပ္ရလဲ ”
“ မူးဖို႔ ဆိုရင္ဗ်ာ . . . . . ”
ကိုသက္က စကားကို ခဏရပ္ထားျပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည္႔လိုက္ျပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေဘးမွာ ရွိတဲ႔ ဓါတ္တိုင္ကို လက္ညိႈးထိုးျပျပီး . .
“ ဟိုမွာ ေတြ႕လား ၊ အဲဒီ တိုင္ကို ပတ္ေနရင္လည္း မူးတာပါပဲဗ် ”
“ တကယ္လား ”
“ တကယ္ေပါ႔ မယံုဘူးလား။ မယံုရင္ သြားတိုင္ပတ္ၾကည္႔ဗ်ာ ”
“ တကယ္ဆိုရင္ သြားတိုင္ပတ္မယ္ကြာ ၊ မူးရင္ ျပီးေရာ ”
ဒီလို ေျပာေျပာဆိုဆို သူက ထြက္သြားျပီး ဓါတ္တိုင္မွာ ပတ္ေနေလေတာ႔သည္။ ခဏနဲ႔ ျပီးသြားမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထင္ေသာ္လည္း သူက မျပီး။ တကယ္ကို တိုင္ကို စိန္ေျပ နေျပကို ပတ္ေနေလေတာ႔သည္။
“ ကိုသက္ရယ္ ဒီေလာက္ထိေတာ႔ မေနာက္ပါနဲ႔ကြာ ၊ စိတ္မႏွံ႔သူ ဆိုေတာ႔ သနားပါတယ္။ သူ႕မွာ ငါတို႔ကို အေတာ္ကို ခင္ရွာတာပါ ”
လို႔ အားလံုးက ကိုသက္ ကို ဝိုင္းျပီး အျပစ္တင္ၾကသည္။
“ ေအးပါ ငါကလည္း တကယ္လုပ္ခိုင္းဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိပါဘူးကြ။ သူ႕ကို ေနာက္လိုက္တယ္ ဆိုယံုေလးပါပဲ။ ဒါကို သူ႕ဖာသာ တကယ္သြားလုပ္တာပါကြာ ”
လို႔ ဆိုကာ ဓါတ္တိုင္ကို ပတ္ေနတဲ႔ သူ႕ဆီကို သြားျပီး. . . .
“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတာ္ေတာ႔။ ခင္ဗ်ား အရက္ေသာက္ခ်င္ရင္ ေသာက္လို႔ ရေအာင္ ေရာ႔ ပိုက္ဆံ ”
ဆိုျပီး ပိုက္ဆံ ၅၀ တန္ ႏွစ္ရြက္ ထုတ္ေပးတာေတာင္မွ သူက မယူေတာ႔ဘဲ ျပန္ေျပာ၏။
“ မေသာက္ဘူးကြာ။ အရက္ေသာက္ရတာ မူးခ်င္လို႔ ဆိုေပမဲ႔ အရက္က နံတယ္ကြ။ အခု တိုင္ပတ္တာလည္း မူးတာပဲ။ တိုင္ပတ္တာက မနံဘူး။ ကိုယ္႔ဖာသာ တိုင္ပတ္တာပဲ ေကာင္းတယ္ ၊ ေနာက္လည္း တိုင္ပဲ ပတ္ေတာ႔မယ္ ”
ဆိုျပီး စိတ္က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ႔ေနသူ ဆိုေတာ႔ သူမ်ား ေျပာသမွ် စိတ္ထဲမွာ တကယ္လို႔ ထင္မွတ္မိေတာ႔ ေျပာမိေျပာရာ ၊ လုပ္မိလုပ္ရာေတြကို သူက အေသအခ်ာကို တားမရေအာင္ ဆက္လုပ္ေနပါေတာ႔သည္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ကို ဘယ္သူ တားတား မရေတာ႔ဘဲ ဓါတ္တိုင္ကို ဆက္ပတ္ေနတာ မူးသထက္ မူးျပီး ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ မဟန္ႏိုင္ေတာ႔ ဓါတ္တိုင္ကို မွီကာ . . . .
“ မူးတယ္. . . မူးတယ္ . . . ”
ဆိုကာ လဲေနေလေတာ႔သည္။
အျဖစ္အပ်က္ အားလံုးကို စတင္တာက ကိုသက္ က ဆိုေပမဲ႔ သူေျပာတာ လုပ္တာကို ဝင္မတားမိဘဲ ျငိမ္ေနမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဆီမွာလည္း အျပစ္မကင္းပါဘူး။ အဲဒီေန႕က ဓါတ္တိုင္ကို ပတ္ျပီး မူးလဲေနတဲ႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကည္႔ျပီး အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ႔ရပါ၏။ ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီေန႔ ျပီးေတာ႔ ေနာက္ေန႕က စျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို သူလာျပီးေတာ႔ အရက္ေသာက္ဖို႔ အတြက္ ပိုက္ဆံ လိုလို႔ လာေတာင္းတယ္ ဆိုရင္ ဘာမွ မေျပာဘဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးလိုက္ေလ႔ရွိပါသည္။
ဒါေပမဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္က ၾကာလာေတာ႔လည္း ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားထဲမွာ တစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္လာခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္က ေခါင္းရႈပ္ေအာင္ ၊ ေခါင္းမူးေအာင္ ၊ စိတ္ရႈပ္ေအာင္ လုပ္လာျပီ ဆိုရင္ “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ” ရဲ႕ ဓါတ္တိုင္ကို ပတ္ျပီး ေခါင္းမူးကာ မူးလဲေနတာကို သာဓက ျပဳျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က “ တိုင္ပတ္တယ္ ” လို႔ အစျပဳေျပာကာ ၾကာလာေတာ႔ “ တိုင္ပတ္တယ္ ” ဆိုတဲ႔ စကားက တြင္က်ယ္လာခဲ႔ပါေတာ႔သည္။
ေနာက္ေတာ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စိတ္ရႈပ္ေအာင္ ၊ ေခါင္းေနာက္ေအာင္ ၊ မူးေနာက္ေအာင္ လုပ္ေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကိုယ္႕ကို လာလုပ္ေနျပီ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး သံုးျဖစ္ၾကပါသည္။
“ မင္းတို႔ လာတိုင္မပတ္နဲ႔ေနာ္ ”
“ ဟိုေကာင္႔ကို တိုင္သြားပတ္လိုက္ဦးမယ္ ”
“ လာတိုင္မပတ္စမ္းပါနဲ႔ကြာ ”
အစရွိသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးၾကပါသည္။ ဒီလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးရင္းနဲ႔ တေျဖးေျဖး ဒီစကားဟာ အသံုးမ်ားလာျပီး ဒီစကား ျဖစ္ေပၚလာတာ မသိတဲ႔ လူေတြကလည္း “ တိုင္ပတ္တယ္ ” ဆိုတာ တစ္ခုခုကို ေမႊေႏွာက္ ၊ မူးရစ္ ၊ လည္ဝယ္သြားေစတယ္ လို႔ ယူဆျပီး လိုက္ေျပာၾကပါသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ အဆိုေတာ္ “ ဝိုင္ဝိုင္း ” ကေတာင္မွ သူ႔ရဲ႕ “ တယ္လီဖုန္း ” သီခ်င္းထဲမွာေတာင္မွ ထည္႔ျပီး . . . .
“ x x x x ဖုန္းလိုင္းပူးျပီး တိုင္ေတြ ပတ္တာ မင္းမသိလို႔. . x x x x x x ”
ဆိုတာ သီဆိုခဲ႔ပါေတာ႔သည္။ ဒီစာသားေလး သီခ်င္းထဲမွာ ပါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အံ့ၾသကာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကပါေသးသည္။
ဒါေပမဲ႔ အခ်ိန္ကာလရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း အရာအားလံုးကို ေရြ႕လ်ားတိုက္စားရင္းနဲ႔ . . . .
တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြက ေရြ႕လ်ား . . . . .
တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြက ေမ႕သြား . . . . .
တခ်ိဳ႕စကားလံုးေတြက ေဝဝါးကာ . . . . ေပ်ာက္သြားခဲ႔ ရပါေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ “ တိုင္ပတ္တယ္ ” ဆိုေသာ စကားလံုးေလးကို စတင္သံုးဆြဲခ႔ဲတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင္႔ခဲ႔ပါျပီ။ ေနာက္ေတာ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး “ ေရပိုသန္႔ရာ ၊ ဆန္ပိုေပါရာ ေနရာမ်ား ” ( ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ “ ႏြား ” ေတြ မဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ “ ေရၾကည္ရာ ၊ ျမက္ႏုရာ ” ဆိုေသာ စကားအစား ဒီစကားေလးကို ေျပာင္းလဲ သံုးစြဲခြင္႔ျပဳပါ။ ) ကို ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲ သြားရင္းနဲ႔ တခ်ိဳ႕ေတြက သေဘၤာေပၚ ပါသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြက ေလယာဥ္ကို စီးကာ မတူေသာ စကားေတြကို ေျပာင္းလဲ အေျပာက်င္႔ရင္း ေျမျခားသြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ေတြက ေရေျမတူေနရင္း ေဒသကြဲ သြားၾကသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဟာ အျမင္႔မွ ခပ္ဆတ္ဆတ္ က်ကြဲသြားေသာ ပုလင္းတစ္လံုးမွ ဖန္ကြဲစမ်ားလို ကမၻာ႔ေျမပံုရဲ႕ ေနရာ အရပ္ရပ္ကို ေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ ျပန္လည္စုစည္းကာ ေကာက္ယူဆက္စပ္ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ယခင္ကလိုေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းေသာ ငယ္ဘဝမ်ားကို လတ္ဆတ္စြာ ရရွိႏိုင္ၾကေတာ႔မည္ မဟုတ္။
သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕က စာေရးကာ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ၾက။ တခ်ိဳ႕နဲ႔က ဖုန္းေျပာျဖစ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ အင္တာနက္ကေန တဆင္႔ ေတြ႕ဆံုၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ သတင္း အစအနေလးေတြ ၾကားရေသးသည္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ လံုးဝ အဆက္အသြယ္ မရေတာ႔။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ကမၻာေျမကို အျပီး ႏႈတ္ဆက္သြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကိုက်ေတာ႔ ေျပာျပမွ ျပန္မွတ္မိေအာင္ ေမ႔ေလ်ာ႔ ေနတတ္သည္။
တစ္ခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျပန္လည္ျပီး စာျဖင္႔ ၊ ဖုန္းျဖင္႔ ၊ အင္တာနက္မွ ျပန္လည္ဆံုဆည္းၾကေသာ အခါမွာ အလြန္ကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ ကုန္ဆံုးခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ ၊ ၁၆ ႏွစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွာ ရုတ္တရက္ ၅ မိနစ္ အတြင္း ခ်ံဳ႕ပစ္လိုက္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုပ်ိဳသြားၾကသည္။ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ္ေျပာ ၊ ကိုယ္႔အေၾကာင္း သူ႔ကို ေဝငွ ၊ တျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းကို မွ်ေဝကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနရာကို ေက်ာခ်င္းကပ္ ထားသလို နီးကပ္ ေႏြးေထြးေစသည္။ ရင္ခုန္တမ္းတကာ ေအာက္ေမ႕ဖြယ္လည္း ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူ “ ကမ္းကပ္ ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖုန္းေျပာေနရင္း စကားေတြ ထံုးစံ အတိုင္း အတိတ္ေတြကို ျပန္လည္ ေရႏူးၾကသည္ ၊ ျပန္လည္ ဝါးမိၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာေတြ ပါသလို ၊ တခ်ိဳ႕အတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာေတြလည္း ပါသည္။ ေျပာရင္း ဆိုရင္း စကားလံုးေလး တစ္လံုးကို ႏွစ္ေယာက္က ေရရြတ္မိသည္။ ဒီစကားလံုးေလးကေတာ႔. . . .
“ မင္း လာတိုင္ပတ္ မေနနဲ႔ေနာ္ ”
လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ျပိဳင္တူေျပာကာ ျပိဳင္တူ ရယ္ေမာမိၾကသည္။ ေနာက္ေတာ႔ သေဘၤာသား ပီပီ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ အမိေျမကို ခဏခဏ ျပန္နင္းခြင္႔ရေသာ သူက စကားစသည္။
“ ကိုေဇာ္ ၊ ေဟ႕ေကာင္ မင္း သိျပီးျပီလား ”
“ ဘာလဲကြ ”
“ ငါတို႔ကို တိုင္ပတ္တယ္ ဆိုတဲ႔ စကားလံုး အစပ်ိဳးေပးတဲ႔ “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ” ေလ ”
“ ေအး ဘာျဖစ္လို႔လဲ ၊ ငါ မသိေသးဘူး။ ”
“ ဟုတ္လား ၊ ဗိ္ုလ္ခ်ဳပ္ အခု ေထာင္က်သြားျပီ ”
“ ဟင္. . ဟုတ္လား ၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ”
“ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ဆိုေတာ႔ . . . ငါတို႔လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔က ေဝးေနတာ မဟုတ္လား။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ အေခါက္က ငါ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ႔ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ ပြဲေတြဘာေတြ လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ၾကားရတာ။ ငါ ျပန္သြားေတာ႔ ဒီကိစၥ ျဖစ္တာ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ရွိေနျပီ။ ”
“ ဟုတ္လား ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိစၥလား ”
“ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေန႕က သူကလည္း စိတ္ေဖာက္ေနတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ သူ႔ေနတဲ႔ ေက်ာင္းနားက အဖီတဲေလးကို ျပန္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ညကလည္း နည္းနည္းေမွာင္ေနျပီ ၊ သူလည္း ထံုးစံ အတိုင္း နည္းနည္း ေထြေနမွာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ လမ္းမွာ အရက္မူးသမား တစ္ေယာက္က မူးျပီး လမ္းေပၚမွာ ကန္႕လန္႕ကို ေမွာက္လ်က္ လဲေနတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါကို သူက အရက္မူးသမားကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ျပီး ထခိုင္းတယ္။
ဒီေတာ႔ကြာ ဟိုက မူးလဲေနပါတယ္ ဆိုမွ ဘယ္ထႏိုင္မလဲ။ အဲဒီေတာ႔ သူက ' ေအာင္မာ ငါလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ' လာတဲ႔ လမ္းမွာ လမ္းမဖယ္ေပးဘဲနဲ႔ ပိတ္ေနတဲ႔ ငမိုက္သား ေသေပေတာ႔ ဆိုျပီး လမ္းေဘးမွာ စိုက္ထားတဲ႔ သစ္ပင္က သစ္ကိုင္းေျခာက္ တစ္ခုကို ခ်ဳိးျပီး အရက္မူးသမားကို ရိုက္လိုက္တာ ၊ ဟိုက အရမ္းကို မူးေနတာ ဆိုေတာ႔ ေရွာင္လည္း မေရွာင္ႏိုင္ဘူး ၊ လႈပ္လည္း မလႈပ္ႏိုင္ဘူး ၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူ႕လက္ခ်က္နဲ႔ အရက္မူးသမားလည္း ေခါင္းေတြ ေၾကမြျပီး အသက္ပါသြားေတာ႔တာပဲ။ ”
“ ဟာ. . .တကယ္လား ”
“ တကယ္ေပါ႔ကြ။ သူ စစခ်င္း ေအာ္ဟစ္ေနတုန္းက ဘယ္သူမွ သတိမထားမိဘူး။ တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ရိုက္ေနသံၾကားျပီး အေတာ္ၾကာမွ သတိထားမိျပီး သြားၾကည္႔ေတာ႔ ဟိုတစ္ေယာက္ကို အေတာ္ကို လက္လြန္သြားျပီ ၊ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး သူ႕ကို ရဲေခၚျပီး ဝိုင္းဖမ္းလိုက္ရတာေပါ႔ကြာ ”
“ ဒါဆို သူ အခု ဘယ္မွာလဲ ”
“ သူက နဂိုကကို စိတ္ေဝဒနာရွင္ ဆိုေတာ႔ အခုဆို ရြာသာၾကီး စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရံုကို ပို႔လိုက္တယ္လို႔ေတာ႔ ေနာက္ဆံုး ၾကားရတာပဲ၊ သနားေတာ႔ သနားပါတယ္ကြာ ”
“ ေအးကြာ ၊ ငါတို႔ ရွိေနတဲ႔ အခ်ိန္အထိေတာ႔ သူလည္း သူ႕ဖာသာ ရွာစားေနတဲ႔ သာမာန္ လူထဲက လူတစ္ေယာက္လိုပါပဲကြာ ”
“ ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း ”
“ x x x x x x ”
“ - - - - - - - ”
ျပီးေတာ႔ သူဘက္ကလည္း တိတ္ဆိတ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္ကလည္း တိတ္ဆိတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတိတ္ေတြဆီကို ျပန္ေရာက္သြားေနၾကတယ္ လို႔ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တိတ္တဆိတ္ သက္ျပင္းေတြနဲ႔ေပါ႔ဗ်ာ။
တစ္ခါက . . .
ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ခင္မင္ျပီး သာမာန္လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိခဲ႔ဖူးပါသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထာဝရ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစမဲ႔ စကား တခ်ိဳ႕ကို ေျပာခဲ႔ဖူးပါသည္။
“ ေအးေပါ႔ကြ ၊ ငါက ထမင္းစားဖို႔ ငါ႔ဖာသာ ရွာစားတာ ၊ ထမင္းစားဖုိ႔ သူမ်ားဆီက ေတာင္းစားရင္ ငါက “ တေတာင္းစား ( သူေတာင္းစား ) ” ျဖစ္မွာေပါ႔ကြ။ ငါက သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူး ”
“ ငါက ထမင္းကို ဘယ္ေတာ႔မွ သူမ်ားဆီက ေတာင္းမစားဘူးကြ။ ငါက သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူး။ အခုက အရက္ေလကြာ။ အရက္က ေသာက္တာ ၊ ဒါက “ တေတာင္းေသာက္ ( သူေတာင္းေသာက္ )” ကြ။ ငါက သူေတာင္းစား မဟုတ္ဘူး ”
“ တိုင္ပတ္တယ္ ”
*** ဤစာကို သာမာန္ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ အေနနဲ႔သာ ခံစားေပးေစ လိုပါသည္။ ***
ဝိုင္ဝိုင္းရဲ႕ တယ္လီဖုန္း သီခ်င္းကို နားမေထာင္ဖူးဘူး ဆိုျပီး ေျပာလာသူေတြ အတြက္ပါ။ လိုခ်င္ပါက ဒီေနရာမွာ သြားေဒါင္းလို႔လည္း ရပါတယ္။ တိုက္ရိုက္ နားေထာင္ခ်င္သူေတြ အတြက္ကေတာ႔ ေအာက္မွာပါ။ Youtube မွာ ရုပ္နဲ႔ အသံ ၾကည္႔ျပီး နားေထာင္ခ်င္သူေတြ အတြက္ကေတာ႔ ဒီမွာေနရာ မွာပါ။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
18 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
မ်ိဳးၾကီး လည္း တိုင္ပတ္ေနပီ
ကိုေဇာ္နဲ႕ မ်ိဳးၾကီး ဘယ္သူအရင္ပတ္လဲေတာ့မသိ
ကုိေဇာ္ေရ စာေတြထုိင္ဖတ္ၿပီး တုိင္ပတ္
မေနနဲ့အံုးေနာ္ း))
may
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ...
ကၽြန္ေတာ္လဲတိုင္ပတ္လိုက္အံုးမယ္...ဟီး
ခင္မင္စြာျဖင္႕
ေဒါင္းမင္း
တိုင္ပတ္တာေတာ့ မခံပါရေစနဲ႕ စိတ္ေတြ ရႈပ္လြန္းလို႕ပါ..
ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူး..။ သူရဲ႔ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့
ခံစားခ်က္တခုခုရိွခဲ့ပံုရတယ္ေနာ္။။
တိုင္ကိုၾကည့္ၿပီးေခါင္းမူးသြားၿပီ..။
ခင္မင္စြာ
သဒၶါ
စာဖတ္ရင္း နဲ႕ တိုင္ပတ္သြားတယ္ မူးခ်င္လို႕
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
အရႈး မူးခ်င္လုိ႔တုိင္ပတ္ေတာ့ ပုိမရႈးသြားတာကံေကာင္းတယ္၊ မူးလုိ႔သတ္မိသူႏွင့္ မူးလုိ႔ေသသြားတာတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သနားပါတယ္ေနာ္...ဒါဆို တိုင္ပတ္တယ္ဆိုတဲ႔ စကားက ကိုေဇာ္တို႔ အရင္ စထြင္ခဲ႔ၾကတာေပါ႔... ပူးေတတို႔ အိမ္မွာေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးစားရင္ ဟင္းရည္နဲနဲေတာင္းေသာက္ၾကတာကို အစ္ကိုက အဲဒါ သေတာင္းေသာက္ (သူေတာင္းေသာက္) တဲ႔ေလ... ဒါနဲ႔ ကိုယ့္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီးတိုင္း ဟင္းရည္ေလးေသာက္ခ်င္တာေတာင္ သူေတာင္းေသာက္ျဖစ္မွဆိုးလို႔ စစားထဲက မုန္႔ဖတ္ေတြအရင္စားၿပီး ဟင္းရည္ေလး ၂ဇြန္းစာေလာက္ ခ်န္ထားၿပီး ေသာက္ခဲ႔ ဖူးတယ္...ခုေတာ့ ခ်င္ကာပူမွာ ေတာင္းေသာက္စရာမလိုေတာ့ဝူး.... တခါထဲ အပီးပဲ.... :)
အင္း ဖတ္လိုက္ရတာ မ်က္ခ်ိလည္လည္တြားလို႕ ႏွစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ရတယ္ .. ကိုးတို႕ဆီမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ရွိတယ္.. ဒါေပမယ့္ သူက မိန္းမဗ်. ေတြ႕သမွ်လူတိုင္းကုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႕ လုိက္ေခၚလို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႕ေခၚတာေလ. သူတို႕ဘ၀ ေတြက အရမ္းသနားစရာေကာင္းပါတယ္။ လူတကာ အရယ္ခံ အႏွိမ္ခံ ဘ၀ေတြေလ.. အရမ္းမဆိုးတဲ့ သူဆိုရင္ေတာ့ ကိုးနဲ႕သူတို႕နဲ႕ေပါင္းလို႕ရတယ္။ အဟဲ
ခင္မင္လွ်က္
ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)
ကိုေဇာ္ စာဖတ္လို့သိပ္ေကာင္းတယ္
အေရးအသား ေတာ္တယ္ ဖတ္ေနရင္းကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္မိတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ့ ကိုေဇာ္တို့ အုပ္စုကို စိတ္ထဲမွာလည္း တမ်ိဳးေလးခံစားရတယ္ တကယ္ပါ ေကာင္းတယ္ ေနာက္ဆုံးမွာ သာမန္၀တၳဳတစ္ပုဒ္လို ခံစားေပးပါဆိုေတာ့ တကယ့္ဇာတ္လမ္းမဟုတ္ဘူးလား တကယ္လို့ကို ထင္ရေလာက္ေအာင္ ဖတ္လို့ေကာင္းပါတယ္
တုိင္ပတ္ ... တုိင္ပတ္ း)
တိုင္ပတ္ ေအာင္ေရးထားတာကို
ထိုင္ ဖတ္ ခဲ ့ေတာ ့ အင္း ပတ္ခဲ ့ တယ္
တိုင္ ကိုပါပဲ။
ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ ဖတ္ၿပီးေတာ ့ စိတ္မေကာင္း
သလိုေတာ ့ ၿဖစ္ခဲ ့တယ္။
ခင္တဲ ့
ေအာ္.. တုိင္ပတ္တယ္ဆုိတာ ဂလုိကိုး။ ရြာလည္ေနတာနဲ႔ ဘာကြာလဲ မသိဘူးေနာ္။ အင္း... အခုေလာက္ဆုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ တုိင္ပတ္ၿပီး ဘယ္ေထာင္ထဲမွာမ်ား မူးလဲေနပါလိမ့္။ တုိင္ပတ္ေနတဲ့သူေတြ အားလုံး အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစဗ်ာ။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တိုင္ပတ္နည္းေလး မွတ္ထားဦးမယ္ ။ ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သာ ။ အကုသိုလ္ နည္း ဂြတ္တယ္ကြယ္
တိုင္ပတ္သြားတယ္ ကိုေဇာ္ေရ..
မ်က္စိအားနည္းေနရတဲ့ထဲ မီးအားကပါနည္းေနလို႔ စာဖတ္ရင္း တိုင္ပတ္မိသြားတယ္ း))))
တိုင္ပတ္သြားတယ္ ကိုေဇာ္ေရ..
မ်က္စိအားနည္းရတဲ့ထဲ မီးအားကပါနည္းေနေတာ့ ပိုစ့္ဖတ္ရင္း တိုင္ပတ္မိသြားတယ္ း)))))
တိုင္ပတ္သြားတယ္ ကိုေဇာ္ေရ..
မ်က္စိအားနည္းရတဲ့ထဲ မီးအားကပါနည္းေနေတာ့ ပိုစ့္ဖတ္ရင္း တိုင္ပတ္မိသြားတယ္ း)))))
အင္း....တိုင္ပတ္ျပီးတဲ့သကာလ ဘာမွကိုထပ္မပတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ :)
ခင္တဲ့ (ခ်ိဳက် )
Post a Comment